အတာ ဆိုလိုသည္မွာ ဤအတုိင္းပင္ ျဖစ္၏။ သူေျပာလုိက္သည့္ အဂၤလိပ္စကားမွာ တိတိက်က် ပင္ မမွန္ေသာ္လည္း ထိုမ်က္ႏွာျဖဴ သေဘာေပါက္ပံုရ၏။ မ်က္ႏွာႀကီးလည္း နီလာကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထို စာေရးကို ေခၚ၍ ႀကိမ္းေတာ့၏။ ေနာက္ အတာကိုလည္း ၿပဳံးကာ ရယ္ကာႏွင့္ သူ မၾကာခဏ လာဝယ္ သည္ကို သိရ၍ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာကာ ပခံုးကေလးကို္င၍ ထိုမ်က္ႏွာျဖဴကိုယ္တုိင္ေခၚသြားၿပီး အတာဝယ္လိုသည့္ ခ်ိတ္ကို ထုတ္ယူေရာင္းခ် လုိက္ၿပီးမွ ေဘာင္းဘီအိတ္ကိုႏႈိက္၍ ပိုက္ဆံတစ္မတ္ပင္ မုန္႔ဖိုးေပး လုိက္ေသး၏။ ဤမွ် စြာက်ယ္ႏုိင္ေသာ အတာပါေပ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.....
ဤလို မရွက္မေၾကာက္ႏွင့္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေျပာဝ့ံ၍လည္း အတာသည္ အဂၤလိပ္ စ ကား ကို အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားထက္ ပို၍ေျပာတတ္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ အရပ္ထဲမွ အတန္းႀကီး သမား မ်ားပင္ ဝမ္းထဲမွာ တတ္ေနေသာ္လည္း ပါးစပ္မရဲ၊ ေျပာေလ့ေျပာထလည္း မရွိေသာေၾကာင့္ အတာေလာက္ မသြက္သလို ျဖစ္ေနၾကကာ ယြန္းထည္ဆုိင္မ်ားသုိ႔ ႏုိင္ငံျခားသား ဝယ္သူလာတုိင္း အတာ သာလွ်င္ မ်က္ႏွာပြင့္ေနခဲ့၏။
"ေဟ့ အတာ၊ မင္း ဘိလပ္သားႀကီးေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာေတာ့ မွားသြားမွာ မရွက္ဘူးလား" ဟု ဘေဆြ တုိ႔က ေမးေသာအခါတြင္
"ဘာလို႔ ရွက္ရမွာလဲကြ၊ မင္းတုိ႔ကုလားစကားကို မတတ္တတတ္ ေျပာေတာ့ေကာ ရွက္သလား၊ ဒီလို ေပါ့ကြ၊ အဂၤလိပ္စကား အေျပာမွားသြားရင္ ဘိလပ္သားေတြက ကဲ့ရဲ႕မလား၊ သေရာ္မလားဆိုၿပီး မင္း တုိ႔က ေၾကာက္ေနတာကိုးကြ၊ ဒီအဂၤလိပ္ေတြ ျမန္မာစကား ကေပါက္ကခ်ာ ေျပာ တာကို ျမန္မာေတြက ခြင့္လႊတ္သလို သူတို႔ကလဲ ဒီလိုပဲေပါ့ကြ၊ မတတ္ တတတ္ ေျပာေျပာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ပဲေျပာေျပာ သူ တုိ႔သေဘာေပါက္ ရင္ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ၾကေသးသတဲ့ကြ၊ တုိ႔တီခ်ာက ေျပာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မွန္ေအာင္ ေျပာႏုိင္ဖို႔ေတာ့ ဂ႐ုစုိက္တဲ့"
ဝါတြင္းရက္ျဖစ္သည့္အတုိင္း အတာတုိ႔ေက်ာင္းသည္ တနဂၤေႏြႏွင့္ ဥပုသ္ေန႔ပိတ္၏။ အတာလည္း သူ႔ အခ်စ္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ တို႔မမက ေဘာ္လီအက်ႌမွာခ်ဳပ္ခုိင္းထားသျဖင့္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ဝင္ယူ ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခပ္ေစာေစာပင္ အိမ္မွထြက္လာခဲ့၏။
အတာသည္ ဦးေႏွာက္၊ ေျခလက္ႏွင့္ မ်က္စိသာမက နားကိုလည္း အအားထားေလ့မရွိ။ မည္သူေတြ မည္သည့္ စကားေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အဖို႔အက်ဳိးရွိမည္ဆိုလွ်င္ ဂ႐ုတစုိက္နားစြင့္ေနတတ္၏။ ငါးပိ ဘယ္ဆိုင္ တြင္ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာသံၾကားလွ်င္လည္း မွတ္ထားလုိက္၏။ မည္သည့္ ပဒုမၼာအသား ေကာင္းသည္ ၾကားလွ်င္လည္း သူ႔ေခါင္းထဲ စြဲထားလုိက္သည္သာျဖစ္၏။ မည္သည့္ ဆုိင္တြင္ ေဘာ္လီ အခ်ဳပ္ေကာင္း၍ မည္သည့္တ႐ုတ္သည္ ပဒုမၼာပံုက်က် ခ်ဳပ္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း အတာကိုေမး လွ်င္ သိလိမ့္မည္ျဖစ္ရာ ယခု သူ႔ေက်ာင္းမွ ျမန္မာဆရာမ အားလံုးလိုလိုပင္ ပဒုမၼာႏွင့္ ေဘာ္လီခ်ဳပ္သည္က အစ အတာ့ကို အပ္ခုိင္းေနၾကၿပီျဖစ္၏။
သိမ္ႀကီးေစ်းေပၚမွ ေဘာ္လီမ်ားေရြး၍ ေလးေလးမွန္မွန္ ထြက္လာခဲ့ေသာ အတာလည္း ေက်ာင္းႏွင့္ ေပတစ္ရာခန္႔အကြာ စဥ့္အိုးတန္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္
"အတာ" သို ႔ေခၚလုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လွည့္အၾကည့္လုိက္တြင္ ထီးတစ္လက္ေဆာင္း၍ မန္က်ည္း ပင္ေအာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ မသိန္းေမအား ေတြ႕လုိက္ရသျဖင့္ အတာ့ရင္ထဲတြင္ ဒုခနဲ ထိတ္သြားရွာ ေတာ့၏။
သားအမိ တို႔မည္သည္ မိခင္ကိုျမင္လုိက္ရလွ်င္ ေပ်ာ္သြားမည္ ရႊင္သြားမည္။ သို႔မဟုတ္ အေျပးကေလး လွမ္းဖက္ တက္သည္သာျဖစ္ေသာ္လည္း အတာတြင္မူ သူ႔ေမေမကို ျမင္လုိက္ရတိုင္း အသည္းထဲ စိမ့္ သြား၏။ ေက်ာ လည္း ခ်မ္းသြားတတ္၏။ ရင္လည္း တုန္သြားတတ္၏။
"ဘာမ်ား ဒုကၡေပးဦးမလုိ႔ပါလိမ့္"
တစ္ခါတစ္ရံ ဤလိုလည္း စိတ္ထဲမွ အတာႀကိတ္၍ ေရရြတ္မိတတ္၏။ စင္စစ္ မသိန္းေမသည္လည္း မေကာင္း။ ယခု ေက်ာင္းသုိ႔အထိလိုက္လာၿပီး အဘယ္ပံု ေႏွာင့္ယွက္ဦးမည္ မသိ။
"သန္းသန္း တုိ႔က ဒီေန႔ ေက်ာင္းလခ ေပးလုိက္တယ္မဟုတ္လား"
အနီးသို႔ ကပ္လာရင္း သူ႔ေမေမက ဤလိုေမးလုိက္သည္ႏွင့္ အတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒုခနဲ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဒိန္းခနဲ ခုန္သြားေတာ့၏။
မွန္သည္ ယေန႔သည္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ျဖစ္သည့္အတုိင္း သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းက ေက်ာင္းလခေပးလုိက္ ၏။ သုိ႔တစ္ရက္ေန႔တုိင္း ေက်ာင္းလခေပးသည္ကို မသိန္းေမ သိ၏။ သိ၍လည္း ယေန႔လုိက္လာကာ အတာ အား သို႔ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ၊ ေပးလုိက္တယ္"
"ဘယ္မလဲ၊ အဲဒီေက်ာင္းလခ ငါ့ ခဏေပးစမ္း၊ သန္ဘက္ခါေတာ့ ငါ ျပန္ေပးမယ္"
"အင္"
အတာတြင္ ထိုမွ်သာ ေရရြတ္ႏုိင္ေတာ့၏။ ႀကဳိတင္ခန္႔မွန္းခဲ့သည့္အတုိင္းပင္ မသိန္းေမ ဒုက ၡေပးျပန္ ေလၿပီ။
"ငါ ျပန္ေပးပါ့မယ္လို႔ ဆိုေန ဘာျဖစ္သြားရတာလဲ၊ မ်က္ႏွာက"
ဤလိုေငါက္ရင္း မ်က္လံုးတစ္ခ်က္သာ ျပဴးျပလုိက္ရသည္။ အတာ့ေက်ာင္းလခေငြေလးက်ပ္လည္း မသိန္းေမ လက္ သုိ႔ ပူပူေႏြးေႏြး ပါသြားေလေတာ့၏။
ဤစေန တြင္သာ အတာ ကံဆိုးသည္မဟုတ္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ စေနေန႔ကလည္း သူ႔ေမေမ သည္ အတာ့ အား အသိမေပးဘဲ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဝယ္ေပးေသာ ပိုးလံုခ်ည္ကိုပါ ယူ ေပါင္ ၍ ျမင္းေလာင္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။
ဆုိခဲ့ဖူးသည့္အတုိင္း ကစားသမားတုိ႔မည္သည္ တစ္ဆယ္႐ႈံးလွ်င္ ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ထပ္ကစားခ်င္ၾက၏။ ကစားရန္ အတြက္သာ ေငြရမည္ဆိုကာ ဘာကိုမွ်မျမင္၊ ဆုိးသည္ ေကာင္းသည္ မစဥ္းစား၊ မွားသည္ မွန္သည္ လည္း မေတြး။ တစ္ခါတစ္ရံ ရာဇဝတ္ေဘးေသာ္မွ ေၾကာက္ရမွန္းမသိ။ မိုက္တိမုိက္ကန္းႏွင့္ တဇြတ္ထိုး ေငြရလမ္း ရွာတတ္ၾက၏။
အတာ့ေမေမသည္ ယခင္ ဤမွ်ေလာက္မဆိုး။ ယခုေသာ္ ကစားဝါရင့္လာသည္ႏွင့္အညီ ကိုယ္က်င့္ တရား သည္ပင္ ခ်ဳိ႕ယြင္းစျပဳလာၿပီျဖစ္၏။ အေရာင္းအဝယ္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ မတန္တဆ အျမတ္ယူ လိုက ယူမည္၊ အေႂကြးယူၿပီးဆပ္လိုမွ ဆပ္မည္။ သို႔ေသာ္ သူတစ္ထူးက ယံုၾကည္၍ ပစၥည္းတစ္ခုခု ဝယ္ခုိင္းေသာ ေငြမ်ဳိးကိုမူ သူအလြဲသံုးစားမလုပ္တတ္၊ ယခုေသာ္ အားကစားက်ဴးလာၿပီျဖစ္သည့္ အတုိင္း ထိုစိတ္ဓာတ္ လည္း ပ်က္ျပားျပဳလာ႐ံုသာမက သူတစ္ထူးက ေထာက္ပံ့ေသာ အတာ့ေက်ာင္း လခေငြ ကိုပါ မေရမရာႏွင့္ ေတာ္ မေတာ္ မခ်င့္ဘဲ အႏုိင္က်င့္ ဆြဲယူသြားျပန္ေလၿပီ။
ကိုထြန္းေအာင္ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ရေလလိုေလ အိုတေစၦဟူေသာစကားကဲ့သို႔ပင္ မသိန္းေမလည္း တစ္ ႀကိမ္သာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ
"ကဲ နင့္ေက်ာင္းလခ ငါ့ကို ခဏေပးဦး၊ ေနာက္လက်ေတာ့ သံုးလခ အတြက္ တစ္ခါတည္း ေပါင္းေပး မယ္"
ယခင္ႏွစ္လအတြက က်န္ေနေသးေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူလွၿပီျဖစ္သည့္ အတာလည္း ဤတစ္ႀကိမ္ တြင္မူ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အတိုင္း အရင္ပိုက္ဆံလဲ ေမေမ မေပးေသးဘူး၊ ခုလဲ ေတာင္းျပန္ၿပီ"ဟု မဝံ့မရဲႏွင့္ပင္ အရဲစြန္႔ေျပာလုိက္သည္ ႏွင့္ "ဟင္ ငါ့ကို ဒီလိုေျပာသလား၊ ႀကီးလာတဲ့အခါ နင္တို႔လုပ္စာ စားရဖို ႔ေတာ့ ေဝးပါေသးရဲ႕ဟင္း၊ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို ငါ ဘာမွဝယ္မေပးတာ၊ ေက်ာင္းထားမေပးတာ သိလား၊ ႀကီးလာရင္ ကိုယ့္သားမယား ကိုယ္ရွာေကၽြးမဲ့အေကာင္ ခုကတည္းက ေငြကေလး သံုးေလး က်ပ္ေတာင္ မိဘကို မသဒၵါခ်င္ဘူး၊ ဒါ ေတာင္ ေခ်းတာမုိ႔၊ အလကားေတာင္းတာဆိုရင္"
"ေရာ့ပါ ေမေမ၊ ယူ ယူ ေရာ့"
အတာက သြက္သြက္ကေလးပင္ ထုတ္ေပးလုိက္၏။ “မိဘကို မသဒၶါခ်င္ဘူး”ဟူေသာ စကားမ်ဳိးျဖင့္ အတာ အေျပာမခံ လို။ သူ႔ေမေမကို အတာ ခ်စ္၏။ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္၏။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ သၾကားလံုးဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့စဥ္က တတ္ႏုိင္သေလာက္ေပးခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုမူ သူတစ္ထူး က ေထာက္ပံ့ေသာ ေက်ာင္းလခလည္း ျဖစ္သည္။ ေပး၍ မေလ်ာ္ေသာ ပိုက္ဆံဟုလည္း အတာ ခြဲျခားနားလည္ေသာ ေၾကာင့္ သုိ႔ေျပာမိျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ မသိန္းေမက ဤသည္ကိုမသိ၊ အေရးႀကီး သည္မွာ သူ ပိုက္ဆံရဖုိ႔ သာလွ်င္ ျဖစ္၏။
ဤအတိုင္း သာ သြားေနက သူ႔ေက်ာင္းေနေရးကိုပါ ထိခုိက္လာစရာရွိသျဖင့္ အတာတြင္ တစ္မ်ဳိးတစ္ မည္ႀကံ ၍ ဉာဏ္ကေလးပါ ထုတ္လာရေတာ့၏။
“ေဒၚေဒၚ ေက်ာင္းလခကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ မေပးပါနဲ႔ေတာ့္ေနာ္၊ ဟိုလတုန္းကေလ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ေတာင္ ဓားျပၿပီး လုသြားတယ္၊ ေဒၚေဒၚရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကံေကာင္း လုိ႔” သူ႔ေမေမအတြက္ပါ ကာကြယ္ရင္း သုိ႔ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အတာ အႀကံေပးခ်က္ အရ စာတုိက္မွပို႔ေပးရန္ သေဘာတူလုိက္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္လတစ္ႀကိမ္္ သေဘာ မဟုတ္ေတာ့ ဘဲ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အထိသာ ေပးစရာလခမ်ားကို တစ္ႀကိမ္တည္း တြက္၍ ေပးပို႔လုိက္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေမေမေကာင္းမႈေၾကာင့္ အတာ့တြင္ သံုးလအတြက္ အေႂကြးက်န္ေနေသး သည့္အတုိင္း တီခ်ာလတ္ တုိ႔တြင္လည္း တစ္ႀကိမ္တည္း ႀကဳိတင္ ပို႔လုိက္ေသာ ေငြမ်ားအတြက္ အ့ံအားသင့္မိသ ေလာက္ က်န္သံုးလခအတြက္မူ မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့၏။
ရစရွိလွ်င္ လိုခ်င္ခ်င္တည့္ျဖစ္ေနေသာ မသိန္းေမလည္း အလြန္စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာေသာ ကိစၥကို “တစ္ တက္စား လည္း ၾကက္သြန္”ဟူ၍ပင္ သေဘာထားေနၿပီေလာ မသိ။ ေနာက္လတြင္လည္း ေတာင္းျပန္ ၏။ သို႔ေသာ္ မရ။ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔က ဤသုိ႔ ဤႏွယ္ စီမံလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အတာက ေျပာျပသည္ကို
“ဟင္း ဒါ နင့္ဉာဏ္ပဲမဟုတ္လား”ဟူေသာ အေမးႏွင့္အတူ အတာ့ေခါင္းကေလးကို ပူ သြားေအာင္ ေခါက္လုိက္ေခ်ေသး၏။
ဤမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။ တစ္ေန႔မဟုတ္လွ်င္ တစ္ေန႔ေန႔၌ ေပၚရစၿမဲ ဓမၼတာအတိုင္း အေပါင္ဆုိင္တြင္ ဆံုး သြားျပန္ၿပီျဖစ္ေသာ အတာ့လံုခ်ည္ကိစၥကို ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔ ဆြမ္းေကၽြးသည့္ေန႕ကပင္ သိသြားၾကျပန္ ၿပီျဖစ္၏။
“ခက္တာပဲ အတာ ရယ္၊ မင့္အေမေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚတုိ႔ေတာင္ စိတ္ပ်က္လာၿပီ”
ထုိစကားေၾကာင့္ အတာတြင္ ဘုရား ဘုရား ဟု၍ပင္ တမိသြားရွာ၏။ “ေက်ာင္းမ်ား ထုတ္ပစ္လုိက္ေလ မလား” ဟူ၍လည္း ရင္ထဲတြင္ တုန္လႈပ္သြားမိ၏။
“ေအး မင့္ကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ တစ္ထည္မဟုတ္ဘူး အတာ၊ ဆယ္ထည္ေတာင္ ဝယ္ေပးခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ မင့္အေမက ဒီလိုပဲ လုပ္လုပ္ေနေတာ့ မခက္ဘူးလား” ဟု ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလုိက္ၿပီးမွ
“ကဲ ကဲ မင့္အေမလုပ္ပံု မႀကဳိက္တာနဲ႔ မင္းကို ဝယ္မေပးရင္ မင္း မဝတ္ရ႐ံုပဲရွိမယ္၊ ဒီလိုေတာ့ လဲ ေဒၚ ေဒၚတုိ႔က မလုပ္ရက္ဘူးကြယ္၊ မင္းကို ေဒၚေဒၚ သနားတယ္” ယခုမွ အတာ စိတ္ခ် လက္ခ် ေအးသြားေတာ့၏။
“ကဲ ခု မင္းကို ပိုးလံုခ်ည္သံုးထည္ ဝယ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကို ယူမသြားရဘူး၊ ဒီမွာပဲ ထားရမယ္၊ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မေရြး မင္း ဝတ္ခ်င္တဲ့အခါ လာယူဝတ္၊ မင့္အတြက္ ေသတၱာကေလး သတ္ သတ္ ဝယ္ေပးထားမယ္၊ ေအး ဝတ္ၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္း ဒီမွာလာသိမ္း၊ ဟုတ္လား”
ဤသည္မွာ အျခားေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႔၌ မလြတ္လပ္သလိုရွိေန၍ ေက်နပ္ခ်င္မွာ ေက်နပ္ မည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း အတာတြင္ကား ထိုအႀကံကို ပုဆိန္ေပါက္ရွိခုိးရင္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ လက္ခံ လုိက္ေတာ့၏။ တစ္နည္းဆုိေသာ္ “႐ႈပ္ပါတယ္ကြယ္၊ တို႔လဲ မင့္ေသတၱာကို ၾကည့္မေနအားပါဘူး၊ လာယူ ဝတ္လုိက္ ျပန္ထားလုိက္နဲ႔ မင္း လဲ အားနာခ်င္ နာေနမွာ၊ ကဲ မင့္အိမ္သာ မင္း ယူသြားပါေတာ့” ဟု သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းက ေျပာမည္ကိုပင္ အတာ ေၾကာက္မိေသး၏။ ယခုစီမံကိန္းမွာ ဘဏ္တြင္ အပ္ ထားသေလာက္ပင္ အတာ့အဖုိ႔၌ အႏၱရာယ္ ကင္းသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ သေဘာက်ေပမည္သာ။
အတာ့ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔က မတတ္သာသည့္အဆံုး၌ သို႔လွ်င္ အလုပ္႐ႈပ္ခံ၍ စီမံလုိက္သည္ကိုလည္း မသိန္းေမ မက်နပ္။ သို႔ မေက်နပ္သည္မွာလည္း ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔အေပၚမဟုတ္ဘဲ အတာ့ဉာဏ္ပင္ဟု ယူဆ ကာ သူလုပ္ခဲ့ပံု နည္းလမ္းက် မက်ကို မစဥ္းစား၊ ေဒါသေတြသာလွ်င္ အေၾကာင္းမဲ့ပြားၿပီး
“နင္ေတာ့လား ငါ ေသေတာင္ မေက်ဘူးမွတ္”
သို႔လွ်င္ေျပာရင္း ဗိုးဗိုဗတ္ဗတ္ႏွင့္ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ႐ုိက္လုိက္ေခ်ေသး၏။ ကေလးႏွင့္ဖက္၍ ျဖစ္သည္မွာ အေၾကာင္းခုိင္လံု လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စရာရွိေသး၏။ ယခုေသာ္ကား သူ႔အျပဳအမူ စိတ္ထားႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ပံု အေၾကာင္း တရား သေဘာသည္ သူေျပာပံုႏွင့္ အဘယ္သို႔ ဆက္စပ္၍မရ။ ထို႔ထက္ ခြက်ေသာအျဖစ္ မ်ဳိး ကို ကမာၻေျမျခစ္၍ ရွာသည့္တုိင္ေအာင္ သားအမိအေနျဖင့္ ေတြ႕လိမ့္မည္မဟုတ္။
ထိုေန႔မွအစျပဳကာ အတာတြင္ အေတာ္ကေလး အပူအပင္စဲသြားၿပီျဖစ္၏။ စာေမးပြဲတြင္လည္း သူသည္ ပင္ ဗိုလ္စြဲ၍ ထိပ္ထိပ္ႀကဲေအာင္ခဲ့ျပန္ၿပီျဖစ္၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ပထမပဲ ရတယ္ ေဒၚေဒၚသန္း”
“ဒီမွာ မမရင္ စာေမးပြဲ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္တယ္၊ အားလံုးထဲမွာလဲ ပထမရ တယ္၊ ေဒၚေဒၚတင္ တုိ႔ ေဒၚ ေဒၚခင္တုိ႔ကိုလဲ ေျပာလုိက္ပါေနာ္၊ ေဒၚေဒၚမေအးက်င္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ”
အတာ ေပ်ာ္လုိက္သည္မွာ တခုန္ဆြဆြျဖစ္ေန၏။
ေဘးလူမ်ားပင္ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေရာေယာင္ဝမ္းသာ ေနၾကလ်က္ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔တြင္လည္း တၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္။ ထိုအၿပံဳးမွာ သိန္းထိဆယ္ႀကိမ္ဆက္ေပါင္သည္ တိုင္ေအာင္ ယခု အၿပဳံးေလာက္ ျပည့္ျပည့္ဝဝႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးအသြင္မ်ဳိး ေပၚလြင္လိမ့္မည္မထင္။
“ဟဲ့ ေမာင္ျမ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ ဘာတယ္ဆိုတုန္းကေတာင္ ငါ ဒီေလာက္ ဝမ္းမသာမိဘူး၊ ဒီေကာင္ ေလးက်မွ ငါ ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္၊ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ တလွပ္လွပ္ နဲ႔” ဟူ၍လည္း ေဒၚေဒၚသန္းေမေမ (ဝါ) အတာကို ခ်စ္ေသာ ဘြားဘြားက သူ႔သားျဖစ္သူ ကိုျမႏွင့္ ပင္ႏႈိင္းယွဥ္ ၍ ဤသို႔လွ်င္ အသည္းထဲမွ စိမ့္ထြက္ေသာအသံမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသး၏။
ဤလို အားရစရာေကာင္းသေလာက္ အတာတြင္လည္း ကုသုိလ္ကံကေလး ေထာက္လာၿပီျဖစ္၏။ အတာ ဤက့ဲသို႔ ပညာထူးခၽြန္ေလ ေထာက္ပံ့ရသည္အတြက္ အားတက္ဝမ္းေျမာက္ေလ႕ ရွိခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚသန္း တုိ႔လည္း အတာ့အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ အျပည့္အစံုသာမက အဝတ္ အစား ျပႆနာ ပါဝင္၍ ေျဖရွင္းလုိက္ေတာ့၏။
ယခင္ လို ေျခာက္မူးတန္ရွပ္ႏွင့္ သံုးမတ္ပဲတင္းတန္ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္မ်ဳိးမဝတ္ရေတာ့ဘဲ အက္စ္အိုရွပ္ ခ႐ုပေလကပ္ႏွင့္ အေတာ္ကေလး အေျခအေန မတ္ေနေတာ့၏။ ကိုထြန္းေအာင္တြင္လည္း အကူစာ ေရး ဘဝမွ အသိအမွတ္ျပဳ လခစားစာေရးျဖစ္လာျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာ့မုန္႔ဖိုးသည္ ေျခာက္ျပားမွ တစ္မူး အထိပင္ တုိးတက္သြားၿပီျဖစ္၏။
အတာစ၍ ေနခဲ့ေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးေက်ာင္းျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေယာက္်ားကေလးမ်ားကို ငါး တန္းအထိသာ ေနခြင့္ျပဳ၏။ အကယ္၍ အတာေနလိုက ငါးတန္းေအာင္သည္အထိ တစ္ႏွစ္ တိတိ ေန ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း
“မမသန္း။ အတာ့ ကို အစုိးရဟုိက္စကူးေက်ာင္း ေျပာင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္၊ ဒီေကာင္ေလး ထူးခၽြန္ ပံုနဲ႔ ဆိုရင္ ပညာေတာ္သေလာက္ အဲဒီေက်ာင္းက အတန္းတင္ေပးတယ္”
သို႔လွ်င္ အရပ္ထဲ ရွိ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက အႀကံဉာဏ္ေပးၾကေသာေၾကာင့္ အတာလည္း ထိုႏွစ္မွာပင္ အစိုးရဟိုက္စကူးသို႔ ေရာက္သြားေတာ့၏။ ေအ ဘီ စီ စသျဖင့္ ပဥၥမတန္းခ်ည့္ သံုးတန္း ရွိသည့္ အနက္ ဆရာမကိုင္ေတာ့ အတန္းတြင္ပင္ အတာေနရ၏။ ထိုေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းသားသစ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရာက္လာရသကဲ့သုိ႔ သူ႔အတန္းပိုင္ ဆရာမသည္လည္း ထုိႏွစ္တြင္မွ အလုပ္ဝင္ ေသာ ဆရာမအသစ္ျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ဆံထံုးႀကီးႀကီးထံုးျခင္းကို ေခတ္ဆန္သည္ဟု ယူဆေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထိုဆရာမလည္း ဆံထံုးႀကီးႀကီး ထံုး႐ံုသာမက အဂၤလိပ္ေဒါက္ ဖိနပ္ကိုပါ စီးေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ အျခားေသာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လုိက္ပါက အတာတုိ႔ဆရာမသည္ ထူးျခားေန ၏။ သို႔ေသာ္ အတာ သေဘာမက်။ အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားလည္း မႏွစ္သက္။ သုိ႔ႏွင့္ အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားေရာ အတာတို႔အတန္းသား အခ်ဳိ႕ကပါ ဆရာမအား မၾကားတၾကား သေရာ္စျပဳလာ ေတာ့ ၏။ အခ်ဳိ႕က ဆရာမၾကားသည္အထိပင္ ေျပာင္၍၊ အခ်ဳိ႕ ကမူ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးတြင္ပင္ ႐ုပ္ ေျပာင္ႏွင့္တစ္မ်ဳိး၊ စာခ်ဳိးႏွင့္တစ္ဖံု စံုေနေအာင္ ေလွာင္လာၾက၏။
“ေလဒီရွဴးနဲ႔ မဘီေအ”
ဤသည္မွာ ဆရာမကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ မၾကားတၾကား ဆိုေလ့ရွိေသာ ႐ုပ္ရွင္သီခ်င္းျဖစ္၏။ ထုိကဲ့ သုိ႔ ေျပာင္းသည့္အထဲတြင္ အတာ မပါ။ သူ႔စိတ္ထဲက ဆရာမ အျပင္အဆင္ကို သေဘာမက်႐ံု သာ ရွိလ်က္ ပ်က္ေခ်ာ္ေျပာင္ေလွာင္သည့္အထိ အတာတြင္ မုိက္႐ုိင္းတတ္သူမဟုတ္။
အျခားေသာ သူ႔အတန္းသားမ်ားက ဤလိုေျပာင္ေလွာင္ပ်က္ေခ်ာ္ႏွင့္ မေပ်ာ္ေသာအမႈကို ျပဳလာေသာ အခါတြင္ မူ ထိုအတန္းသားမ်ားကို အတာ ေဒါသျဖစ္လာ၏။ သူ႔စိတ္တြင္လည္း ဆရာမအား ျဖစ္ႏုိင္ လွ်င္ ဤလို ေလဒီ႐ွဴး မစီးရန္ႏွင့္ ဆံထံုးကားကားႀကီး မထံုးရန္ အႀကံေပးလုိ၏။ အျခားေသာ ဆရာမ မ်ား နည္းတူ ႐ိုး႐ိုးအသြင္ျဖင့္ အတာ ျမင္လို၏။ အထူးသျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးအဆင္အျပင္ကို သူက ျမင္ခ်င္သည္ ထက္ ထိုထိုေက်ာင္းသားမ်ား၏အေႏွာက္အေျပာင္ခံရမႈမွ ဆရာမ သက္သာရာရမည္ကို အတာ ပို၍ လိုလား၏။
တစ္ေန႔ေသာ္
ဆရာမျဖစ္သူ အတန္းထဲဝင္လာၿပီး စာအုပ္ ေဖာင္တိန္ စသည္တုိ႔ကို ခ်လုိက္သည္ႏွင့္ စားပြဲေပၚတြင္ ေျမျဖဴႏွင့္ ေရးေဆာ့ထားေသာ ဆရာမ၏ကာတြန္း႐ုပ္ေျပာင္ကို ကိုး႐ုိးကားရားျမင္ လုိက္ ရေသာေၾကာင့္ ဆရာမတြင္ သိသိသာသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဒါသျဖစ္ၿပီး၊ စိတ္ဆိုးျခင္း တည္းဟူေသာ အမူအရာမ်ဳိးမျပဘဲ ဝမ္းနည္းၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည့္ အသြင္သာေဆာင္ေန ၏။
“ေဟ့ ဒီစားပြဲမွာ ဘယ္သူေရးထားသလဲကြဲ႕”
တည္ခန္႔ေသာ မ်က္ႏွာထားတြင္ ၿပဳံးေယာင္ကေလးသန္း၍ သို႔လွ်င္ ခပ္ေအးေအး ေမးလုိက္၏။ အေျဖ ဆို၍ ဘာတစ္ခြန္းမွ်ေပၚမလာ။ “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မသိဘူးဆရာမ”ဟူ၍ပင္ မည္သူတစ္ေယာက္ မွ် ေျပာ ေဖာ္မရ။ ဆရာမကလည္း အားလံုးကို တစ္ေယာက္စီအကဲခတ္ေန၏။
ထုိအခ်ိန္၌ အတာသည္ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ အံကေလးလည္းႀကိတ္ထား၏။ ေနာက္ ဆံုး စိတ္မတင္းႏိုင္၍လား မသိ။ ထုိင္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ ထရပ္တဲ့ကာ
“ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ မမ၊ အဲဒါ စိန္တင္ေရးထားတာ”ဟု ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ထ၍ ေျပာ လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ တစ္တန္းလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေတာ့၏။ ဆရာမလည္း စိန္တင္ဆိုသူအား အတန္ၾကာ ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ
“ကဲ ေမာင္စိန္တင္ မတ္တတ္ရပ္စမ္း”
စိန္တင္ လည္း ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ထရပ္ရင္း အလြန္ေဒါသျဖစ္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ အတာ့အား ေစြ ၾကည့္လုိက္၊ ဆရာမဆီ မ်က္ႏွာမူလုိက္ျဖင့္ ဣေႁႏၵမရျဖစ္ေန၏။
“ကိုယ့္ဆရာမ ကို ဒီလိုေရးတာ ေကာင္းသလား ေမာင္စိန္တင္၊ မေတာ္တေရာ္ေတြ”
ဆရာမ က ခပ္မွန္မွန္အမူအရာျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ သို႔ေသာ္ စိန္တင္က ဘာမွ် မေျဖ။ ေခါင္းကေလးငံု႔၍ ေတြသြား၏။ “မေတာ္တေရာ္ေတြ”ဟု ဆိုေသာ္လည္း စစ္စစ္ ႐ုိင္း႐ုိင္းပ်ပ်မပါ။ ဆရာမ ဆင္ယင္ထား သည့္ အတုိင္း ေလဒီ႐ွဴးႏွင့္ ဆံထံုးႀကီးကိုသာ အဓိကထား၍ ကာတြန္း အျဖစ္ ေရးထားၿပီး ေအာက္နား တြင္မူ (ေလဒီ႐ွဴးႏွင့္ မဘီေအ)ဟူေသာ စာတစ္ေၾကာင္းပါ၏။
“မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေရးရသလဲ”
သို႔ ထပ္ေမးလုိက္သည့္တိုင္ေအာင္ စိန္တင္မလႈပ္ေသး။ အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားမွာမူ ဆရာမ အား အားနာေန သည့္အသြင္ေဆာင္ေနၾက၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဆရာမ၏မ်က္ႏွာလည္း အသြင္ ေျပာင္းလာ၏။ အျပစ္တစ္ခုကို အေတာ္ကေလး ဆိုးဆုိးဝါးဝါး က်ဴးလြန္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အား ဤသို႔ ေသာ ေမးခြန္း မ်ား ထုတ္ေနျခင္းအားျဖင့္ အက်ဳိးထင္မည္ မဟုတ္။ ေခၚ႐ုိက္ သည့္တုိင္ေအာင္လည္း မိမိ အား ေနာက္ေျပာင္မႈသည္ ရပ္တန္႔သြားမည္ဆိုက တာဝန္မႀကီး၊ သို႔မဟုတ္ ႐ုိက္ရေကာင္းလား ဟု မုန္း စိတ္တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနေပမည္။ ဤသည္ကို ေတြးမိသည္ႏွင့္ ဆရာမ လည္း သိသိသာသာ ၿပံဳးေန၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စိန္တင္လည္း အလြန္လွ်င္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ အတာအား လွမ္း ၾကည့္လုိက္ျပန္၏။ အတာကလည္း သတၱိမနည္းလွေသာအသြင္ျဖင့္ မွင္ေသေသ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္ တြင္ “မင္းသိမယ္”ဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ စိန္တင္က ေခါင္းကေလး ဆတ္ျပလုိက္သည္ကို မမႈ႕ေသာလကၡဏာျဖင့္ မဲ့ၿပဳံးကေလး ၿပဳံးျပလုိက္၏။ ဤသည္ကိုပါ ဆရာမက အကဲခတ္မိလုိက္သျဖင့္ “ဆရာမလဲ သိပါတယ္၊ မင္းတုိ႔အားလံုးလိုလုိပဲ ဆရာမ ခုလိုဝတ္တာ စားတာကို သေဘာမက်ၾကဘူး၊ မဟုတ္လား”ဟု ဆရာမက ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ေမးလုိက္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးပင္ အံ့အားသင့္ၾကေတာ့၏။
“မၾကားတၾကားနဲ႔ ဆရာမကိုေစာင္းၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတာလဲ ဆရာမ သိတာပဲ၊ မင္းတုိ႔တင္မဟုတ္ဘူး၊ ဒိျပင္ အတန္းသားေတြလဲ ပါသေပါ့၊ ေအး ဒီလိုဆိုရင္ နက္ျဖန္ကစၿပီး ဆရာမ ေလဒီ႐ွဴးမစီးေတာ့ဘူး ဟုတ္လား၊ ဆံထံုးလဲ ႀကီးႀကီးမထံုးေတာ့ဘူး၊ ဟို တျခားအတန္းက ဆရာမေတြလို ႐ိုး႐ိုးပဲ ဝတ္စား ေတာ့မယ္ေနာ္”
ဆရာမက လိုက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာႏွင့္ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ေျပာေနသကဲ့သုိ႔ပင္ တစ္တန္းသားလံုးလည္း ၾကင္ ၾကင္လင္လင္ ဆရာမ အေပၚတြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားလာသည့္ အရိပ္အေရာင္လည္း သန္းေန၏။ ဆရာမ ကိုယ္၌ကပင္ သူ၏ေခတ္ဆန္မႈသည္ ဆရာမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဣေႁႏၵမရသည္ကို ရိပ္စားနား လည္သြားဟန္ တူ၏။ သို႔တုိင္ေအာင္ သူ႔အတန္းသားမ်ားအာ ဤလိုစကားျဖင့္ လုိက္ေလ်ာသလို ေျပာ ၿပီးမွ အဝတ္အစား ဆင္ျပင္ရန္မလို။ မိမိဘာသာ ျပင္လုိ္လွ်ငလည္း ၿပီးႏုိင္၏။ သို႔ေသာ္ ပါးနပ္ေသာ ဆရာမ ပီပီ ဤလိုေဖာ္ေရြစြာ ေျပာဆိုလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔တြင္ အ႐ႈံးမရွိ။ အတန္းသားမ်ားက ၾကည္ ၾကည္ လင္လင္ႏွင့္ ဆရာမအေပၚ ခ်စ္ခင္လာသည့္ အျမတ္ပင္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း လက္ငင္းေပၚ လာၿပီ ျဖစ္၏။
“ေအး နက္ျဖန္ကစၿပီး ဆရာမ ႐ုိး႐ိုးပဲ ဝတ္ေတာ့မယ္ေပါ့ကြယ္ ေနာ္၊ ကဲ စိန္တင္ ထုိင္ေတာ့၊ မင့္ကိုလဲ ဆရာမ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေနာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလိုမလုပ္နဲ႔၊ ဆရာမက သည္းခံႏုိင္ေပ မဲ့ မင္းတုိ႔ မွာ အျပစ္ျဖစ္မယ္၊ ကုိယ့္ဆရာသမားကို ဒီလို မလုပ္ေကာင္းဘူး၊ ၾကားလား”
႐ို႐ိုေသေသႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ စိန္တင္က ေခါင္းညိတ္လုိက္၏။
“ေအး ဆရာမ ကလဲ ကိုယ့္တပည့္ေတြကို မမုန္းတတ္ဘူး၊ မင္းတုိ႔ကလဲ မုန္းစိတ္မထားၾကန႔ဲ၊ မေက်နပ္ တာ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေပါ့ကြယ္၊ ၾသ ၿပီးေတာ့ အတာ့ကိုလဲ အၿငဳိးမထားနဲ႔႔ေနာ္၊ အတန္းသား ခ်င္း မသင့္ျမတ္တာလဲ ဆရာမက မႀကဳိက္ဘူးကြဲ႕၊ ဟုတ္လား စိန္တင္”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အၿငဳိးမထားပါဘူး ဆရာမ” “ကဲ ဒါျဖင့္ ႏွစ္ေယာကစလံုးလာ၊ အတာေရာ မင္းေရာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို အနီးသို႔ေခၚယူကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ကာ ဖက္လဲ တကင္းျပဳေစ လုိက္ၿပီးမွ အသီးသီး ျပန္ထိုင္ခုိင္းလုိက္၏။
အတာတြင္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဝတ္အစားျပႆနာသည္လည္းေကာင္း သူ႔တြင္ ဘာမွ်မရွိ။ ဘာမွ်လည္း ပူစရာမလိုေတာ့သည့္တုိင္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စိတ္မခ်မး္မသာ ျဖစ္ရေသး၏။ ထိုသည္ကား သူတုိ႔ေနေသာ အိမ္ခန္းလချဖစ္၏။ အတာ ၾကားရ သေလာက္ဆုိလွ်င္ အိမ္ လခသည္ ေျခာက္လမွ် ေႂကြးတင္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ကပင္ တရားစြဲ ထားသည္ဟု သိရသ ျဖင့္ အတာ စိတ္မေကာင္းႏိုင္။ အမႈ႐ႈံး၍ အိမ္ေပၚမွဆင္းေပးရသည္ရွိေသာ္ အဘယ္ရပ္ သုိ႔ ေရာက္ရ မည္မသိ။ အတာ မေျပာင္းလို။ ဤလမ္းထဲတြင္သာ သူေပ်ာ္၏။ ေနထုိင္ၾကသူ ရပ္ကြက္ လူရည္သန္႔သ ေလာက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း လူကံုထံသားသမီးမ်ားျဖစ္သည့္အတုိင္း အစစ အရာရာ သိမ္ေမြ႕ သူမ်ားျဖစ္၍ သူတုိ႔ႏွင့္လည္း အတာ မခြဲလို။ သို႔ေသာ္ သူလည္း ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း ဟူ၍သာ သေဘာထားၿပီး ထိုအေတြးကို ေဖ်ာက္လိုက္ရေတာ့၏။
ထိုရပ္ကြက္ ကို အတာ ခင္သကဲ့သုိ႔ အတာ့ကိုလည္း ထိုရပ္ကြက္လူထုက ခ်စ္ၾက၏။ အတာ ေရာက္ လာၿပီး မွလည္း ရပ္ကြက္ရွိ လူငယ္မ်ားမွာ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းဟူ၍ မသင့္မျမတ္မရွိၾကေတာ့ဘဲ စည္းစည္း လံုးလံုးႏွင့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပါင္းမိေနၾက၏။ ရပ္ကြက္သညလည္း အတာေရာက္မွ ပို၍စည္ ကားလာ၏။
အထူးသျဖင့္ ယခင့္ယခင္က ႏွစ္သစ္ကူးသႀကၤန္ဆိုလွ်င္ အျခားေသာ ပစၥည္းမဲ့ရပ္ကြက္မ်ားေသာ္မွ အေကၽြးအေမြးျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ဧည့္ခံႏုိင္ၾကပါလ်က္ လူခ်မ္းသာ ကုန္သည္ေပါလွသည့္ ဤရပ္ကြက္ မွာမူ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ပင္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ကူးသြားခဲ့၏။ ယခု အတာေရာက္လာသည္တြင္မူကား အလွဴအတန္းႏွင့္ အေကၽြးအေမြးဝါသနာထံုေသာ အတာသည္ သူေရာက္ခဲ့သည့္ ေနာက္ႏွစ္မွစ၍ သူတုိ႔လူငယ္အဖြဲ႕သားခ်င္း ေငြစုကာ ဝါးေလးတိုင္ျဖင့္ျဖစ္သလို မ႑ာပ္ထူလ်က္ လာသမွ်ေသာ ေရ ပက္ခံကားမ်ားကို လမ္းထိပ္မွ ဆီး၍တားၿပီး သစ္ခြရည္ျဖင့္ ဧည့္ခံေတာ့၏။
ဆက္ရန္
.
ဤလို မရွက္မေၾကာက္ႏွင့္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ေျပာဝ့ံ၍လည္း အတာသည္ အဂၤလိပ္ စ ကား ကို အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားထက္ ပို၍ေျပာတတ္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ အရပ္ထဲမွ အတန္းႀကီး သမား မ်ားပင္ ဝမ္းထဲမွာ တတ္ေနေသာ္လည္း ပါးစပ္မရဲ၊ ေျပာေလ့ေျပာထလည္း မရွိေသာေၾကာင့္ အတာေလာက္ မသြက္သလို ျဖစ္ေနၾကကာ ယြန္းထည္ဆုိင္မ်ားသုိ႔ ႏုိင္ငံျခားသား ဝယ္သူလာတုိင္း အတာ သာလွ်င္ မ်က္ႏွာပြင့္ေနခဲ့၏။
"ေဟ့ အတာ၊ မင္း ဘိလပ္သားႀကီးေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာေတာ့ မွားသြားမွာ မရွက္ဘူးလား" ဟု ဘေဆြ တုိ႔က ေမးေသာအခါတြင္
"ဘာလို႔ ရွက္ရမွာလဲကြ၊ မင္းတုိ႔ကုလားစကားကို မတတ္တတတ္ ေျပာေတာ့ေကာ ရွက္သလား၊ ဒီလို ေပါ့ကြ၊ အဂၤလိပ္စကား အေျပာမွားသြားရင္ ဘိလပ္သားေတြက ကဲ့ရဲ႕မလား၊ သေရာ္မလားဆိုၿပီး မင္း တုိ႔က ေၾကာက္ေနတာကိုးကြ၊ ဒီအဂၤလိပ္ေတြ ျမန္မာစကား ကေပါက္ကခ်ာ ေျပာ တာကို ျမန္မာေတြက ခြင့္လႊတ္သလို သူတို႔ကလဲ ဒီလိုပဲေပါ့ကြ၊ မတတ္ တတတ္ ေျပာေျပာ ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ပဲေျပာေျပာ သူ တုိ႔သေဘာေပါက္ ရင္ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ၾကေသးသတဲ့ကြ၊ တုိ႔တီခ်ာက ေျပာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မွန္ေအာင္ ေျပာႏုိင္ဖို႔ေတာ့ ဂ႐ုစုိက္တဲ့"
ဝါတြင္းရက္ျဖစ္သည့္အတုိင္း အတာတုိ႔ေက်ာင္းသည္ တနဂၤေႏြႏွင့္ ဥပုသ္ေန႔ပိတ္၏။ အတာလည္း သူ႔ အခ်စ္ေတာ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ တို႔မမက ေဘာ္လီအက်ႌမွာခ်ဳပ္ခုိင္းထားသျဖင့္ သိမ္ႀကီးေစ်းတြင္ ဝင္ယူ ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခပ္ေစာေစာပင္ အိမ္မွထြက္လာခဲ့၏။
အတာသည္ ဦးေႏွာက္၊ ေျခလက္ႏွင့္ မ်က္စိသာမက နားကိုလည္း အအားထားေလ့မရွိ။ မည္သူေတြ မည္သည့္ စကားေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အဖို႔အက်ဳိးရွိမည္ဆိုလွ်င္ ဂ႐ုတစုိက္နားစြင့္ေနတတ္၏။ ငါးပိ ဘယ္ဆိုင္ တြင္ ေကာင္းသည္ဟု ေျပာသံၾကားလွ်င္လည္း မွတ္ထားလုိက္၏။ မည္သည့္ ပဒုမၼာအသား ေကာင္းသည္ ၾကားလွ်င္လည္း သူ႔ေခါင္းထဲ စြဲထားလုိက္သည္သာျဖစ္၏။ မည္သည့္ ဆုိင္တြင္ ေဘာ္လီ အခ်ဳပ္ေကာင္း၍ မည္သည့္တ႐ုတ္သည္ ပဒုမၼာပံုက်က် ခ်ဳပ္ႏိုင္ေၾကာင္းကိုလည္း အတာကိုေမး လွ်င္ သိလိမ့္မည္ျဖစ္ရာ ယခု သူ႔ေက်ာင္းမွ ျမန္မာဆရာမ အားလံုးလိုလိုပင္ ပဒုမၼာႏွင့္ ေဘာ္လီခ်ဳပ္သည္က အစ အတာ့ကို အပ္ခုိင္းေနၾကၿပီျဖစ္၏။
သိမ္ႀကီးေစ်းေပၚမွ ေဘာ္လီမ်ားေရြး၍ ေလးေလးမွန္မွန္ ထြက္လာခဲ့ေသာ အတာလည္း ေက်ာင္းႏွင့္ ေပတစ္ရာခန္႔အကြာ စဥ့္အိုးတန္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္
"အတာ" သို ႔ေခၚလုိက္ေသာ အသံေၾကာင့္ ဆတ္ခနဲ လွည့္အၾကည့္လုိက္တြင္ ထီးတစ္လက္ေဆာင္း၍ မန္က်ည္း ပင္ေအာက္တြင္ ရပ္ေနေသာ မသိန္းေမအား ေတြ႕လုိက္ရသျဖင့္ အတာ့ရင္ထဲတြင္ ဒုခနဲ ထိတ္သြားရွာ ေတာ့၏။
သားအမိ တို႔မည္သည္ မိခင္ကိုျမင္လုိက္ရလွ်င္ ေပ်ာ္သြားမည္ ရႊင္သြားမည္။ သို႔မဟုတ္ အေျပးကေလး လွမ္းဖက္ တက္သည္သာျဖစ္ေသာ္လည္း အတာတြင္မူ သူ႔ေမေမကို ျမင္လုိက္ရတိုင္း အသည္းထဲ စိမ့္ သြား၏။ ေက်ာ လည္း ခ်မ္းသြားတတ္၏။ ရင္လည္း တုန္သြားတတ္၏။
"ဘာမ်ား ဒုကၡေပးဦးမလုိ႔ပါလိမ့္"
တစ္ခါတစ္ရံ ဤလိုလည္း စိတ္ထဲမွ အတာႀကိတ္၍ ေရရြတ္မိတတ္၏။ စင္စစ္ မသိန္းေမသည္လည္း မေကာင္း။ ယခု ေက်ာင္းသုိ႔အထိလိုက္လာၿပီး အဘယ္ပံု ေႏွာင့္ယွက္ဦးမည္ မသိ။
"သန္းသန္း တုိ႔က ဒီေန႔ ေက်ာင္းလခ ေပးလုိက္တယ္မဟုတ္လား"
အနီးသို႔ ကပ္လာရင္း သူ႔ေမေမက ဤလိုေမးလုိက္သည္ႏွင့္ အတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဒုခနဲ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဒိန္းခနဲ ခုန္သြားေတာ့၏။
မွန္သည္ ယေန႔သည္ လဆန္း ၁ ရက္ေန႔ျဖစ္သည့္အတုိင္း သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းက ေက်ာင္းလခေပးလုိက္ ၏။ သုိ႔တစ္ရက္ေန႔တုိင္း ေက်ာင္းလခေပးသည္ကို မသိန္းေမ သိ၏။ သိ၍လည္း ယေန႔လုိက္လာကာ အတာ အား သို႔ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္
"ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ၊ ေပးလုိက္တယ္"
"ဘယ္မလဲ၊ အဲဒီေက်ာင္းလခ ငါ့ ခဏေပးစမ္း၊ သန္ဘက္ခါေတာ့ ငါ ျပန္ေပးမယ္"
"အင္"
အတာတြင္ ထိုမွ်သာ ေရရြတ္ႏုိင္ေတာ့၏။ ႀကဳိတင္ခန္႔မွန္းခဲ့သည့္အတုိင္းပင္ မသိန္းေမ ဒုက ၡေပးျပန္ ေလၿပီ။
"ငါ ျပန္ေပးပါ့မယ္လို႔ ဆိုေန ဘာျဖစ္သြားရတာလဲ၊ မ်က္ႏွာက"
ဤလိုေငါက္ရင္း မ်က္လံုးတစ္ခ်က္သာ ျပဴးျပလုိက္ရသည္။ အတာ့ေက်ာင္းလခေငြေလးက်ပ္လည္း မသိန္းေမ လက္ သုိ႔ ပူပူေႏြးေႏြး ပါသြားေလေတာ့၏။
ဤစေန တြင္သာ အတာ ကံဆိုးသည္မဟုတ္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ စေနေန႔ကလည္း သူ႔ေမေမ သည္ အတာ့ အား အသိမေပးဘဲ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဝယ္ေပးေသာ ပိုးလံုခ်ည္ကိုပါ ယူ ေပါင္ ၍ ျမင္းေလာင္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္၏။
ဆုိခဲ့ဖူးသည့္အတုိင္း ကစားသမားတုိ႔မည္သည္ တစ္ဆယ္႐ႈံးလွ်င္ ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ထပ္ကစားခ်င္ၾက၏။ ကစားရန္ အတြက္သာ ေငြရမည္ဆိုကာ ဘာကိုမွ်မျမင္၊ ဆုိးသည္ ေကာင္းသည္ မစဥ္းစား၊ မွားသည္ မွန္သည္ လည္း မေတြး။ တစ္ခါတစ္ရံ ရာဇဝတ္ေဘးေသာ္မွ ေၾကာက္ရမွန္းမသိ။ မိုက္တိမုိက္ကန္းႏွင့္ တဇြတ္ထိုး ေငြရလမ္း ရွာတတ္ၾက၏။
အတာ့ေမေမသည္ ယခင္ ဤမွ်ေလာက္မဆိုး။ ယခုေသာ္ ကစားဝါရင့္လာသည္ႏွင့္အညီ ကိုယ္က်င့္ တရား သည္ပင္ ခ်ဳိ႕ယြင္းစျပဳလာၿပီျဖစ္၏။ အေရာင္းအဝယ္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ မတန္တဆ အျမတ္ယူ လိုက ယူမည္၊ အေႂကြးယူၿပီးဆပ္လိုမွ ဆပ္မည္။ သို႔ေသာ္ သူတစ္ထူးက ယံုၾကည္၍ ပစၥည္းတစ္ခုခု ဝယ္ခုိင္းေသာ ေငြမ်ဳိးကိုမူ သူအလြဲသံုးစားမလုပ္တတ္၊ ယခုေသာ္ အားကစားက်ဴးလာၿပီျဖစ္သည့္ အတုိင္း ထိုစိတ္ဓာတ္ လည္း ပ်က္ျပားျပဳလာ႐ံုသာမက သူတစ္ထူးက ေထာက္ပံ့ေသာ အတာ့ေက်ာင္း လခေငြ ကိုပါ မေရမရာႏွင့္ ေတာ္ မေတာ္ မခ်င့္ဘဲ အႏုိင္က်င့္ ဆြဲယူသြားျပန္ေလၿပီ။
ကိုထြန္းေအာင္ ေျပာခဲ့ဖူးသည့္ ရေလလိုေလ အိုတေစၦဟူေသာစကားကဲ့သို႔ပင္ မသိန္းေမလည္း တစ္ ႀကိမ္သာမဟုတ္ေတာ့ဘဲ
"ကဲ နင့္ေက်ာင္းလခ ငါ့ကို ခဏေပးဦး၊ ေနာက္လက်ေတာ့ သံုးလခ အတြက္ တစ္ခါတည္း ေပါင္းေပး မယ္"
ယခင္ႏွစ္လအတြက က်န္ေနေသးေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူလွၿပီျဖစ္သည့္ အတာလည္း ဤတစ္ႀကိမ္ တြင္မူ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္အတိုင္း အရင္ပိုက္ဆံလဲ ေမေမ မေပးေသးဘူး၊ ခုလဲ ေတာင္းျပန္ၿပီ"ဟု မဝံ့မရဲႏွင့္ပင္ အရဲစြန္႔ေျပာလုိက္သည္ ႏွင့္ "ဟင္ ငါ့ကို ဒီလိုေျပာသလား၊ ႀကီးလာတဲ့အခါ နင္တို႔လုပ္စာ စားရဖို ႔ေတာ့ ေဝးပါေသးရဲ႕ဟင္း၊ ဒါေၾကာင့္ နင့္ကို ငါ ဘာမွဝယ္မေပးတာ၊ ေက်ာင္းထားမေပးတာ သိလား၊ ႀကီးလာရင္ ကိုယ့္သားမယား ကိုယ္ရွာေကၽြးမဲ့အေကာင္ ခုကတည္းက ေငြကေလး သံုးေလး က်ပ္ေတာင္ မိဘကို မသဒၵါခ်င္ဘူး၊ ဒါ ေတာင္ ေခ်းတာမုိ႔၊ အလကားေတာင္းတာဆိုရင္"
"ေရာ့ပါ ေမေမ၊ ယူ ယူ ေရာ့"
အတာက သြက္သြက္ကေလးပင္ ထုတ္ေပးလုိက္၏။ “မိဘကို မသဒၶါခ်င္ဘူး”ဟူေသာ စကားမ်ဳိးျဖင့္ အတာ အေျပာမခံ လို။ သူ႔ေမေမကို အတာ ခ်စ္၏။ ေပးခ်င္ကမ္းခ်င္၏။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ သၾကားလံုးဆိုင္ ဖြင့္ခဲ့စဥ္က တတ္ႏုိင္သေလာက္ေပးခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ယခုမူ သူတစ္ထူး က ေထာက္ပံ့ေသာ ေက်ာင္းလခလည္း ျဖစ္သည္။ ေပး၍ မေလ်ာ္ေသာ ပိုက္ဆံဟုလည္း အတာ ခြဲျခားနားလည္ေသာ ေၾကာင့္ သုိ႔ေျပာမိျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ မသိန္းေမက ဤသည္ကိုမသိ၊ အေရးႀကီး သည္မွာ သူ ပိုက္ဆံရဖုိ႔ သာလွ်င္ ျဖစ္၏။
ဤအတိုင္း သာ သြားေနက သူ႔ေက်ာင္းေနေရးကိုပါ ထိခုိက္လာစရာရွိသျဖင့္ အတာတြင္ တစ္မ်ဳိးတစ္ မည္ႀကံ ၍ ဉာဏ္ကေလးပါ ထုတ္လာရေတာ့၏။
“ေဒၚေဒၚ ေက်ာင္းလခကို ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ မေပးပါနဲ႔ေတာ့္ေနာ္၊ ဟိုလတုန္းကေလ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ေတာင္ ဓားျပၿပီး လုသြားတယ္၊ ေဒၚေဒၚရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ကံေကာင္း လုိ႔” သူ႔ေမေမအတြက္ပါ ကာကြယ္ရင္း သုိ႔ေျပာလုိက္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ အတာ အႀကံေပးခ်က္ အရ စာတုိက္မွပို႔ေပးရန္ သေဘာတူလုိက္ၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ တစ္လတစ္ႀကိမ္္ သေဘာ မဟုတ္ေတာ့ ဘဲ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အထိသာ ေပးစရာလခမ်ားကို တစ္ႀကိမ္တည္း တြက္၍ ေပးပို႔လုိက္ေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေမေမေကာင္းမႈေၾကာင့္ အတာ့တြင္ သံုးလအတြက္ အေႂကြးက်န္ေနေသး သည့္အတုိင္း တီခ်ာလတ္ တုိ႔တြင္လည္း တစ္ႀကိမ္တည္း ႀကဳိတင္ ပို႔လုိက္ေသာ ေငြမ်ားအတြက္ အ့ံအားသင့္မိသ ေလာက္ က်န္သံုးလခအတြက္မူ မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့၏။
ရစရွိလွ်င္ လိုခ်င္ခ်င္တည့္ျဖစ္ေနေသာ မသိန္းေမလည္း အလြန္စက္ဆုတ္ဖြယ္ရာေသာ ကိစၥကို “တစ္ တက္စား လည္း ၾကက္သြန္”ဟူ၍ပင္ သေဘာထားေနၿပီေလာ မသိ။ ေနာက္လတြင္လည္း ေတာင္းျပန္ ၏။ သို႔ေသာ္ မရ။ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔က ဤသုိ႔ ဤႏွယ္ စီမံလုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အတာက ေျပာျပသည္ကို
“ဟင္း ဒါ နင့္ဉာဏ္ပဲမဟုတ္လား”ဟူေသာ အေမးႏွင့္အတူ အတာ့ေခါင္းကေလးကို ပူ သြားေအာင္ ေခါက္လုိက္ေခ်ေသး၏။
ဤမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။ တစ္ေန႔မဟုတ္လွ်င္ တစ္ေန႔ေန႔၌ ေပၚရစၿမဲ ဓမၼတာအတိုင္း အေပါင္ဆုိင္တြင္ ဆံုး သြားျပန္ၿပီျဖစ္ေသာ အတာ့လံုခ်ည္ကိစၥကို ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔ ဆြမ္းေကၽြးသည့္ေန႕ကပင္ သိသြားၾကျပန္ ၿပီျဖစ္၏။
“ခက္တာပဲ အတာ ရယ္၊ မင့္အေမေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚတုိ႔ေတာင္ စိတ္ပ်က္လာၿပီ”
ထုိစကားေၾကာင့္ အတာတြင္ ဘုရား ဘုရား ဟု၍ပင္ တမိသြားရွာ၏။ “ေက်ာင္းမ်ား ထုတ္ပစ္လုိက္ေလ မလား” ဟူ၍လည္း ရင္ထဲတြင္ တုန္လႈပ္သြားမိ၏။
“ေအး မင့္ကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ တစ္ထည္မဟုတ္ဘူး အတာ၊ ဆယ္ထည္ေတာင္ ဝယ္ေပးခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ မင့္အေမက ဒီလိုပဲ လုပ္လုပ္ေနေတာ့ မခက္ဘူးလား” ဟု ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာလုိက္ၿပီးမွ
“ကဲ ကဲ မင့္အေမလုပ္ပံု မႀကဳိက္တာနဲ႔ မင္းကို ဝယ္မေပးရင္ မင္း မဝတ္ရ႐ံုပဲရွိမယ္၊ ဒီလိုေတာ့ လဲ ေဒၚ ေဒၚတုိ႔က မလုပ္ရက္ဘူးကြယ္၊ မင္းကို ေဒၚေဒၚ သနားတယ္” ယခုမွ အတာ စိတ္ခ် လက္ခ် ေအးသြားေတာ့၏။
“ကဲ ခု မင္းကို ပိုးလံုခ်ည္သံုးထည္ ဝယ္ေပးမယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္ကို ယူမသြားရဘူး၊ ဒီမွာပဲ ထားရမယ္၊ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မေရြး မင္း ဝတ္ခ်င္တဲ့အခါ လာယူဝတ္၊ မင့္အတြက္ ေသတၱာကေလး သတ္ သတ္ ဝယ္ေပးထားမယ္၊ ေအး ဝတ္ၿပီးရင္ ခ်က္ခ်င္း ဒီမွာလာသိမ္း၊ ဟုတ္လား”
ဤသည္မွာ အျခားေသာ ကေလးတစ္ေယာက္အဖုိ႔၌ မလြတ္လပ္သလိုရွိေန၍ ေက်နပ္ခ်င္မွာ ေက်နပ္ မည္ျဖစ္ေသာ္ လည္း အတာတြင္ကား ထိုအႀကံကို ပုဆိန္ေပါက္ရွိခုိးရင္း ဝမ္းေျမာက္ျခင္းႀကီးစြာျဖင့္ လက္ခံ လုိက္ေတာ့၏။ တစ္နည္းဆုိေသာ္ “႐ႈပ္ပါတယ္ကြယ္၊ တို႔လဲ မင့္ေသတၱာကို ၾကည့္မေနအားပါဘူး၊ လာယူ ဝတ္လုိက္ ျပန္ထားလုိက္နဲ႔ မင္း လဲ အားနာခ်င္ နာေနမွာ၊ ကဲ မင့္အိမ္သာ မင္း ယူသြားပါေတာ့” ဟု သူ႔ေဒၚေဒၚသန္းက ေျပာမည္ကိုပင္ အတာ ေၾကာက္မိေသး၏။ ယခုစီမံကိန္းမွာ ဘဏ္တြင္ အပ္ ထားသေလာက္ပင္ အတာ့အဖုိ႔၌ အႏၱရာယ္ ကင္းသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ သေဘာက်ေပမည္သာ။
အတာ့ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔က မတတ္သာသည့္အဆံုး၌ သို႔လွ်င္ အလုပ္႐ႈပ္ခံ၍ စီမံလုိက္သည္ကိုလည္း မသိန္းေမ မက်နပ္။ သို႔ မေက်နပ္သည္မွာလည္း ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔အေပၚမဟုတ္ဘဲ အတာ့ဉာဏ္ပင္ဟု ယူဆ ကာ သူလုပ္ခဲ့ပံု နည္းလမ္းက် မက်ကို မစဥ္းစား၊ ေဒါသေတြသာလွ်င္ အေၾကာင္းမဲ့ပြားၿပီး
“နင္ေတာ့လား ငါ ေသေတာင္ မေက်ဘူးမွတ္”
သို႔လွ်င္ေျပာရင္း ဗိုးဗိုဗတ္ဗတ္ႏွင့္ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ႐ုိက္လုိက္ေခ်ေသး၏။ ကေလးႏွင့္ဖက္၍ ျဖစ္သည္မွာ အေၾကာင္းခုိင္လံု လွ်င္ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စရာရွိေသး၏။ ယခုေသာ္ကား သူ႔အျပဳအမူ စိတ္ထားႏွင့္ ျဖစ္ပ်က္ပံု အေၾကာင္း တရား သေဘာသည္ သူေျပာပံုႏွင့္ အဘယ္သို႔ ဆက္စပ္၍မရ။ ထို႔ထက္ ခြက်ေသာအျဖစ္ မ်ဳိး ကို ကမာၻေျမျခစ္၍ ရွာသည့္တုိင္ေအာင္ သားအမိအေနျဖင့္ ေတြ႕လိမ့္မည္မဟုတ္။
ထိုေန႔မွအစျပဳကာ အတာတြင္ အေတာ္ကေလး အပူအပင္စဲသြားၿပီျဖစ္၏။ စာေမးပြဲတြင္လည္း သူသည္ ပင္ ဗိုလ္စြဲ၍ ထိပ္ထိပ္ႀကဲေအာင္ခဲ့ျပန္ၿပီျဖစ္၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ပထမပဲ ရတယ္ ေဒၚေဒၚသန္း”
“ဒီမွာ မမရင္ စာေမးပြဲ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္တယ္၊ အားလံုးထဲမွာလဲ ပထမရ တယ္၊ ေဒၚေဒၚတင္ တုိ႔ ေဒၚ ေဒၚခင္တုိ႔ကိုလဲ ေျပာလုိက္ပါေနာ္၊ ေဒၚေဒၚမေအးက်င္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုပဲ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ”
အတာ ေပ်ာ္လုိက္သည္မွာ တခုန္ဆြဆြျဖစ္ေန၏။
ေဘးလူမ်ားပင္ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေရာေယာင္ဝမ္းသာ ေနၾကလ်က္ ေဒၚေဒၚသန္းတုိ႔တြင္လည္း တၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္။ ထိုအၿပံဳးမွာ သိန္းထိဆယ္ႀကိမ္ဆက္ေပါင္သည္ တိုင္ေအာင္ ယခု အၿပဳံးေလာက္ ျပည့္ျပည့္ဝဝႏွင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးအသြင္မ်ဳိး ေပၚလြင္လိမ့္မည္မထင္။
“ဟဲ့ ေမာင္ျမ စာေမးပြဲေအာင္တယ္ ဘာတယ္ဆိုတုန္းကေတာင္ ငါ ဒီေလာက္ ဝမ္းမသာမိဘူး၊ ဒီေကာင္ ေလးက်မွ ငါ ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္၊ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ တလွပ္လွပ္ နဲ႔” ဟူ၍လည္း ေဒၚေဒၚသန္းေမေမ (ဝါ) အတာကို ခ်စ္ေသာ ဘြားဘြားက သူ႔သားျဖစ္သူ ကိုျမႏွင့္ ပင္ႏႈိင္းယွဥ္ ၍ ဤသို႔လွ်င္ အသည္းထဲမွ စိမ့္ထြက္ေသာအသံမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာလုိက္ေသး၏။
ဤလို အားရစရာေကာင္းသေလာက္ အတာတြင္လည္း ကုသုိလ္ကံကေလး ေထာက္လာၿပီျဖစ္၏။ အတာ ဤက့ဲသို႔ ပညာထူးခၽြန္ေလ ေထာက္ပံ့ရသည္အတြက္ အားတက္ဝမ္းေျမာက္ေလ႕ ရွိခဲ့ေသာ ေၾကာင့္ ေဒၚေဒၚသန္း တုိ႔လည္း အတာ့အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ အျပည့္အစံုသာမက အဝတ္ အစား ျပႆနာ ပါဝင္၍ ေျဖရွင္းလုိက္ေတာ့၏။
ယခင္ လို ေျခာက္မူးတန္ရွပ္ႏွင့္ သံုးမတ္ပဲတင္းတန္ ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္မ်ဳိးမဝတ္ရေတာ့ဘဲ အက္စ္အိုရွပ္ ခ႐ုပေလကပ္ႏွင့္ အေတာ္ကေလး အေျခအေန မတ္ေနေတာ့၏။ ကိုထြန္းေအာင္တြင္လည္း အကူစာ ေရး ဘဝမွ အသိအမွတ္ျပဳ လခစားစာေရးျဖစ္လာျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာ့မုန္႔ဖိုးသည္ ေျခာက္ျပားမွ တစ္မူး အထိပင္ တုိးတက္သြားၿပီျဖစ္၏။
အတာစ၍ ေနခဲ့ေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလးေက်ာင္းျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ေယာက္်ားကေလးမ်ားကို ငါး တန္းအထိသာ ေနခြင့္ျပဳ၏။ အကယ္၍ အတာေနလိုက ငါးတန္းေအာင္သည္အထိ တစ္ႏွစ္ တိတိ ေန ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း
“မမသန္း။ အတာ့ ကို အစုိးရဟုိက္စကူးေက်ာင္း ေျပာင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္၊ ဒီေကာင္ေလး ထူးခၽြန္ ပံုနဲ႔ ဆိုရင္ ပညာေတာ္သေလာက္ အဲဒီေက်ာင္းက အတန္းတင္ေပးတယ္”
သို႔လွ်င္ အရပ္ထဲ ရွိ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက အႀကံဉာဏ္ေပးၾကေသာေၾကာင့္ အတာလည္း ထိုႏွစ္မွာပင္ အစိုးရဟိုက္စကူးသို႔ ေရာက္သြားေတာ့၏။ ေအ ဘီ စီ စသျဖင့္ ပဥၥမတန္းခ်ည့္ သံုးတန္း ရွိသည့္ အနက္ ဆရာမကိုင္ေတာ့ အတန္းတြင္ပင္ အတာေနရ၏။ ထိုေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းသားသစ္ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ေရာက္လာရသကဲ့သုိ႔ သူ႔အတန္းပိုင္ ဆရာမသည္လည္း ထုိႏွစ္တြင္မွ အလုပ္ဝင္ ေသာ ဆရာမအသစ္ျဖစ္၏။
အခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ဆံထံုးႀကီးႀကီးထံုးျခင္းကို ေခတ္ဆန္သည္ဟု ယူဆေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ထိုဆရာမလည္း ဆံထံုးႀကီးႀကီး ထံုး႐ံုသာမက အဂၤလိပ္ေဒါက္ ဖိနပ္ကိုပါ စီးေလ့ ရွိေသာေၾကာင့္ အျခားေသာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လုိက္ပါက အတာတုိ႔ဆရာမသည္ ထူးျခားေန ၏။ သို႔ေသာ္ အတာ သေဘာမက်။ အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားလည္း မႏွစ္သက္။ သုိ႔ႏွင့္ အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားေရာ အတာတို႔အတန္းသား အခ်ဳိ႕ကပါ ဆရာမအား မၾကားတၾကား သေရာ္စျပဳလာ ေတာ့ ၏။ အခ်ဳိ႕က ဆရာမၾကားသည္အထိပင္ ေျပာင္၍၊ အခ်ဳိ႕ ကမူ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးတြင္ပင္ ႐ုပ္ ေျပာင္ႏွင့္တစ္မ်ဳိး၊ စာခ်ဳိးႏွင့္တစ္ဖံု စံုေနေအာင္ ေလွာင္လာၾက၏။
“ေလဒီရွဴးနဲ႔ မဘီေအ”
ဤသည္မွာ ဆရာမကို ျမင္လုိက္သည္ႏွင့္ မၾကားတၾကား ဆိုေလ့ရွိေသာ ႐ုပ္ရွင္သီခ်င္းျဖစ္၏။ ထုိကဲ့ သုိ႔ ေျပာင္းသည့္အထဲတြင္ အတာ မပါ။ သူ႔စိတ္ထဲက ဆရာမ အျပင္အဆင္ကို သေဘာမက်႐ံု သာ ရွိလ်က္ ပ်က္ေခ်ာ္ေျပာင္ေလွာင္သည့္အထိ အတာတြင္ မုိက္႐ုိင္းတတ္သူမဟုတ္။
အျခားေသာ သူ႔အတန္းသားမ်ားက ဤလိုေျပာင္ေလွာင္ပ်က္ေခ်ာ္ႏွင့္ မေပ်ာ္ေသာအမႈကို ျပဳလာေသာ အခါတြင္ မူ ထိုအတန္းသားမ်ားကို အတာ ေဒါသျဖစ္လာ၏။ သူ႔စိတ္တြင္လည္း ဆရာမအား ျဖစ္ႏုိင္ လွ်င္ ဤလို ေလဒီ႐ွဴး မစီးရန္ႏွင့္ ဆံထံုးကားကားႀကီး မထံုးရန္ အႀကံေပးလုိ၏။ အျခားေသာ ဆရာမ မ်ား နည္းတူ ႐ိုး႐ိုးအသြင္ျဖင့္ အတာ ျမင္လို၏။ အထူးသျဖင့္ ႐ိုး႐ိုးအဆင္အျပင္ကို သူက ျမင္ခ်င္သည္ ထက္ ထိုထိုေက်ာင္းသားမ်ား၏အေႏွာက္အေျပာင္ခံရမႈမွ ဆရာမ သက္သာရာရမည္ကို အတာ ပို၍ လိုလား၏။
တစ္ေန႔ေသာ္
ဆရာမျဖစ္သူ အတန္းထဲဝင္လာၿပီး စာအုပ္ ေဖာင္တိန္ စသည္တုိ႔ကို ခ်လုိက္သည္ႏွင့္ စားပြဲေပၚတြင္ ေျမျဖဴႏွင့္ ေရးေဆာ့ထားေသာ ဆရာမ၏ကာတြန္း႐ုပ္ေျပာင္ကို ကိုး႐ုိးကားရားျမင္ လုိက္ ရေသာေၾကာင့္ ဆရာမတြင္ သိသိသာသာ မ်က္ႏွာပ်က္သြား၏။ သုိ႔ေသာ္ ေဒါသျဖစ္ၿပီး၊ စိတ္ဆိုးျခင္း တည္းဟူေသာ အမူအရာမ်ဳိးမျပဘဲ ဝမ္းနည္းၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည့္ အသြင္သာေဆာင္ေန ၏။
“ေဟ့ ဒီစားပြဲမွာ ဘယ္သူေရးထားသလဲကြဲ႕”
တည္ခန္႔ေသာ မ်က္ႏွာထားတြင္ ၿပဳံးေယာင္ကေလးသန္း၍ သို႔လွ်င္ ခပ္ေအးေအး ေမးလုိက္၏။ အေျဖ ဆို၍ ဘာတစ္ခြန္းမွ်ေပၚမလာ။ “ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မသိဘူးဆရာမ”ဟူ၍ပင္ မည္သူတစ္ေယာက္ မွ် ေျပာ ေဖာ္မရ။ ဆရာမကလည္း အားလံုးကို တစ္ေယာက္စီအကဲခတ္ေန၏။
ထုိအခ်ိန္၌ အတာသည္ အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ အံကေလးလည္းႀကိတ္ထား၏။ ေနာက္ ဆံုး စိတ္မတင္းႏိုင္၍လား မသိ။ ထုိင္ေနရာမွ ဆတ္ခနဲ ထရပ္တဲ့ကာ
“ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္ မမ၊ အဲဒါ စိန္တင္ေရးထားတာ”ဟု ျပတ္ျပတ္သားသားပင္ ထ၍ ေျပာ လုိက္ေသာ ေၾကာင့္ တစ္တန္းလံုး လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားေတာ့၏။ ဆရာမလည္း စိန္တင္ဆိုသူအား အတန္ၾကာ ေတြၾကည့္ေနၿပီးမွ
“ကဲ ေမာင္စိန္တင္ မတ္တတ္ရပ္စမ္း”
စိန္တင္ လည္း ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ ထရပ္ရင္း အလြန္ေဒါသျဖစ္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ အတာ့အား ေစြ ၾကည့္လုိက္၊ ဆရာမဆီ မ်က္ႏွာမူလုိက္ျဖင့္ ဣေႁႏၵမရျဖစ္ေန၏။
“ကိုယ့္ဆရာမ ကို ဒီလိုေရးတာ ေကာင္းသလား ေမာင္စိန္တင္၊ မေတာ္တေရာ္ေတြ”
ဆရာမ က ခပ္မွန္မွန္အမူအရာျဖင့္ ေမးလုိက္၏။ သို႔ေသာ္ စိန္တင္က ဘာမွ် မေျဖ။ ေခါင္းကေလးငံု႔၍ ေတြသြား၏။ “မေတာ္တေရာ္ေတြ”ဟု ဆိုေသာ္လည္း စစ္စစ္ ႐ုိင္း႐ုိင္းပ်ပ်မပါ။ ဆရာမ ဆင္ယင္ထား သည့္ အတုိင္း ေလဒီ႐ွဴးႏွင့္ ဆံထံုးႀကီးကိုသာ အဓိကထား၍ ကာတြန္း အျဖစ္ ေရးထားၿပီး ေအာက္နား တြင္မူ (ေလဒီ႐ွဴးႏွင့္ မဘီေအ)ဟူေသာ စာတစ္ေၾကာင္းပါ၏။
“မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေရးရသလဲ”
သို႔ ထပ္ေမးလုိက္သည့္တိုင္ေအာင္ စိန္တင္မလႈပ္ေသး။ အျခားေသာ အတန္းသားမ်ားမွာမူ ဆရာမ အား အားနာေန သည့္အသြင္ေဆာင္ေနၾက၏။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဆရာမ၏မ်က္ႏွာလည္း အသြင္ ေျပာင္းလာ၏။ အျပစ္တစ္ခုကို အေတာ္ကေလး ဆိုးဆုိးဝါးဝါး က်ဴးလြန္ခဲ့သူတစ္ေယာက္အား ဤသို႔ ေသာ ေမးခြန္း မ်ား ထုတ္ေနျခင္းအားျဖင့္ အက်ဳိးထင္မည္ မဟုတ္။ ေခၚ႐ုိက္ သည့္တုိင္ေအာင္လည္း မိမိ အား ေနာက္ေျပာင္မႈသည္ ရပ္တန္႔သြားမည္ဆိုက တာဝန္မႀကီး၊ သို႔မဟုတ္ ႐ုိက္ရေကာင္းလား ဟု မုန္း စိတ္တြင္ အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ေနေပမည္။ ဤသည္ကို ေတြးမိသည္ႏွင့္ ဆရာမ လည္း သိသိသာသာ ၿပံဳးေန၏။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ စိန္တင္လည္း အလြန္လွ်င္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ အတာအား လွမ္း ၾကည့္လုိက္ျပန္၏။ အတာကလည္း သတၱိမနည္းလွေသာအသြင္ျဖင့္ မွင္ေသေသ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္ တြင္ “မင္းသိမယ္”ဟူေသာ အမူအရာျဖင့္ စိန္တင္က ေခါင္းကေလး ဆတ္ျပလုိက္သည္ကို မမႈ႕ေသာလကၡဏာျဖင့္ မဲ့ၿပဳံးကေလး ၿပဳံးျပလုိက္၏။ ဤသည္ကိုပါ ဆရာမက အကဲခတ္မိလုိက္သျဖင့္ “ဆရာမလဲ သိပါတယ္၊ မင္းတုိ႔အားလံုးလိုလုိပဲ ဆရာမ ခုလိုဝတ္တာ စားတာကို သေဘာမက်ၾကဘူး၊ မဟုတ္လား”ဟု ဆရာမက ၿပဳံးၿပဳံးရယ္ရယ္ေမးလုိက္ေသာေၾကာင့္ အားလံုးပင္ အံ့အားသင့္ၾကေတာ့၏။
“မၾကားတၾကားနဲ႔ ဆရာမကိုေစာင္းၿပီး သီခ်င္းဆိုၾကတာလဲ ဆရာမ သိတာပဲ၊ မင္းတုိ႔တင္မဟုတ္ဘူး၊ ဒိျပင္ အတန္းသားေတြလဲ ပါသေပါ့၊ ေအး ဒီလိုဆိုရင္ နက္ျဖန္ကစၿပီး ဆရာမ ေလဒီ႐ွဴးမစီးေတာ့ဘူး ဟုတ္လား၊ ဆံထံုးလဲ ႀကီးႀကီးမထံုးေတာ့ဘူး၊ ဟို တျခားအတန္းက ဆရာမေတြလို ႐ိုး႐ိုးပဲ ဝတ္စား ေတာ့မယ္ေနာ္”
ဆရာမက လိုက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာႏွင့္ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ေျပာေနသကဲ့သုိ႔ပင္ တစ္တန္းသားလံုးလည္း ၾကင္ ၾကင္လင္လင္ ဆရာမ အေပၚတြင္ ခ်စ္ခင္ေလးစားလာသည့္ အရိပ္အေရာင္လည္း သန္းေန၏။ ဆရာမ ကိုယ္၌ကပင္ သူ၏ေခတ္ဆန္မႈသည္ ဆရာမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဣေႁႏၵမရသည္ကို ရိပ္စားနား လည္သြားဟန္ တူ၏။ သို႔တုိင္ေအာင္ သူ႔အတန္းသားမ်ားအာ ဤလိုစကားျဖင့္ လုိက္ေလ်ာသလို ေျပာ ၿပီးမွ အဝတ္အစား ဆင္ျပင္ရန္မလို။ မိမိဘာသာ ျပင္လုိ္လွ်ငလည္း ၿပီးႏုိင္၏။ သို႔ေသာ္ ပါးနပ္ေသာ ဆရာမ ပီပီ ဤလိုေဖာ္ေရြစြာ ေျပာဆိုလုိက္ျခင္းအားျဖင့္ သူ႔တြင္ အ႐ႈံးမရွိ။ အတန္းသားမ်ားက ၾကည္ ၾကည္ လင္လင္ႏွင့္ ဆရာမအေပၚ ခ်စ္ခင္လာသည့္ အျမတ္ပင္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း လက္ငင္းေပၚ လာၿပီ ျဖစ္၏။
“ေအး နက္ျဖန္ကစၿပီး ဆရာမ ႐ုိး႐ိုးပဲ ဝတ္ေတာ့မယ္ေပါ့ကြယ္ ေနာ္၊ ကဲ စိန္တင္ ထုိင္ေတာ့၊ မင့္ကိုလဲ ဆရာမ စိတ္မဆိုးပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေနာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလိုမလုပ္နဲ႔၊ ဆရာမက သည္းခံႏုိင္ေပ မဲ့ မင္းတုိ႔ မွာ အျပစ္ျဖစ္မယ္၊ ကုိယ့္ဆရာသမားကို ဒီလို မလုပ္ေကာင္းဘူး၊ ၾကားလား”
႐ို႐ိုေသေသႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ စိန္တင္က ေခါင္းညိတ္လုိက္၏။
“ေအး ဆရာမ ကလဲ ကိုယ့္တပည့္ေတြကို မမုန္းတတ္ဘူး၊ မင္းတုိ႔ကလဲ မုန္းစိတ္မထားၾကန႔ဲ၊ မေက်နပ္ တာ ရွိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေပါ့ကြယ္၊ ၾသ ၿပီးေတာ့ အတာ့ကိုလဲ အၿငဳိးမထားနဲ႔႔ေနာ္၊ အတန္းသား ခ်င္း မသင့္ျမတ္တာလဲ ဆရာမက မႀကဳိက္ဘူးကြဲ႕၊ ဟုတ္လား စိန္တင္”
“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အၿငဳိးမထားပါဘူး ဆရာမ” “ကဲ ဒါျဖင့္ ႏွစ္ေယာကစလံုးလာ၊ အတာေရာ မင္းေရာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို အနီးသို႔ေခၚယူကာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ကာ ဖက္လဲ တကင္းျပဳေစ လုိက္ၿပီးမွ အသီးသီး ျပန္ထိုင္ခုိင္းလုိက္၏။
အတာတြင္ ပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အဝတ္အစားျပႆနာသည္လည္းေကာင္း သူ႔တြင္ ဘာမွ်မရွိ။ ဘာမွ်လည္း ပူစရာမလိုေတာ့သည့္တုိင္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ စိတ္မခ်မး္မသာ ျဖစ္ရေသး၏။ ထိုသည္ကား သူတုိ႔ေနေသာ အိမ္ခန္းလချဖစ္၏။ အတာ ၾကားရ သေလာက္ဆုိလွ်င္ အိမ္ လခသည္ ေျခာက္လမွ် ေႂကြးတင္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ရွင္ကပင္ တရားစြဲ ထားသည္ဟု သိရသ ျဖင့္ အတာ စိတ္မေကာင္းႏိုင္။ အမႈ႐ႈံး၍ အိမ္ေပၚမွဆင္းေပးရသည္ရွိေသာ္ အဘယ္ရပ္ သုိ႔ ေရာက္ရ မည္မသိ။ အတာ မေျပာင္းလို။ ဤလမ္းထဲတြင္သာ သူေပ်ာ္၏။ ေနထုိင္ၾကသူ ရပ္ကြက္ လူရည္သန္႔သ ေလာက္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာလည္း လူကံုထံသားသမီးမ်ားျဖစ္သည့္အတုိင္း အစစ အရာရာ သိမ္ေမြ႕ သူမ်ားျဖစ္၍ သူတုိ႔ႏွင့္လည္း အတာ မခြဲလို။ သို႔ေသာ္ သူလည္း ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း ဟူ၍သာ သေဘာထားၿပီး ထိုအေတြးကို ေဖ်ာက္လိုက္ရေတာ့၏။
ထိုရပ္ကြက္ ကို အတာ ခင္သကဲ့သုိ႔ အတာ့ကိုလည္း ထိုရပ္ကြက္လူထုက ခ်စ္ၾက၏။ အတာ ေရာက္ လာၿပီး မွလည္း ရပ္ကြက္ရွိ လူငယ္မ်ားမွာ ေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိုင္းဟူ၍ မသင့္မျမတ္မရွိၾကေတာ့ဘဲ စည္းစည္း လံုးလံုးႏွင့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေပါင္းမိေနၾက၏။ ရပ္ကြက္သညလည္း အတာေရာက္မွ ပို၍စည္ ကားလာ၏။
အထူးသျဖင့္ ယခင့္ယခင္က ႏွစ္သစ္ကူးသႀကၤန္ဆိုလွ်င္ အျခားေသာ ပစၥည္းမဲ့ရပ္ကြက္မ်ားေသာ္မွ အေကၽြးအေမြးျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္ဧည့္ခံႏုိင္ၾကပါလ်က္ လူခ်မ္းသာ ကုန္သည္ေပါလွသည့္ ဤရပ္ကြက္ မွာမူ ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ပင္ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ကူးသြားခဲ့၏။ ယခု အတာေရာက္လာသည္တြင္မူကား အလွဴအတန္းႏွင့္ အေကၽြးအေမြးဝါသနာထံုေသာ အတာသည္ သူေရာက္ခဲ့သည့္ ေနာက္ႏွစ္မွစ၍ သူတုိ႔လူငယ္အဖြဲ႕သားခ်င္း ေငြစုကာ ဝါးေလးတိုင္ျဖင့္ျဖစ္သလို မ႑ာပ္ထူလ်က္ လာသမွ်ေသာ ေရ ပက္ခံကားမ်ားကို လမ္းထိပ္မွ ဆီး၍တားၿပီး သစ္ခြရည္ျဖင့္ ဧည့္ခံေတာ့၏။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
မေရႊစင္ ေရ အတာ ၄၂ လာဖတ္သြားပါေၾကာင္း။
အရမ္းနွစ္သက္ပါေၾကာင္း။
ေက်းဇူးမ်ားစြာပါ။
Post a Comment