အခ်စ္၀တၳဳမ်ားနဲ႔
ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္
ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္
၁၉၇၉-၈၀ ခုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက ေၾကာ္ျငာေတြ အဓိက ရထားတဲ့ မီးရထား ၀င္းနံေဘး မွာ ထူးထူးျခားျခား ေၾကာ္ျငာတစ္ခု ေတြ႔ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ၀တၳဳေၾကာ္ျငာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားတကာ ေတြ ေၾကာ္ျငာသလုိ တစ္အုပ္ခ်င္း ေၾကာ္ျငာတာ မဟုတ္ဘဲ ၀တၳဳဆယ္အုပ္ကုိ တစ္ၿပိဳင္ တည္း တန္းစီေၾကာ္ျငာ ထားတယ္။ ေရးတာကလည္း တစ္ေယာက္တည္း၊ ကေလာင္သစ္တစ္ေယာက္၊ ကေလာင္ အမည္က "ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္" ပါတဲ့။
တစ္ၿပိဳင္တည္း ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ ဆယ္အုပ္ထဲက တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္ ဆက္တုိက္ ထြက္လာလုိက္တာ အခုဆုိရင္ ၂၅ အုပ္ေျမာက္ ထြက္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္ဆုိတဲ့ ကေလာင္အမည္ကုိ လူငယ္လူ႐ြယ္ စာဖတ္ပရိသတ္ ေတြ စိတ္၀င္စားသလုိ သူ႔စာေတြကုိလည္း လူငယ္အမ်ားစုက ဖတ္ၾက၊ စဲြလမ္း ၾက ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း တခ်ိဳ႕၀တၳဳေတြဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။
"ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑"အတြက္ ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္ကုိ ေတြ႕ဆံုေပးပါလုိ႔လည္း လူငယ္စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ ဆီက စာမၾကာခဏ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလမွာေတာ့ လူငယ္စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအလုိက် "ေနႏြယ္ဇင္ျမင့္" နဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးလုိက္ပါတယ္။
" စာေပေလာကထဲကုိ ၀င္ေရာက္လာပံုကစၿပီး သိပါရေစ"
" အဲဒါဆုိရင္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသူဘ၀က စခဲ့တယ္လုိ႔ ဆုိရမယ္။ အဲဒီတုန္းက တကၠသုိလ္နံရံကပ္ စာေစာင္၊ တကၠသုိလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၊ ေငြတာရီမဂၢဇင္း၊ အလင္းေရာင္မဂၢဇင္းေတြမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ကဗ်ာ႐ူးအျဖစ္မ်ိဳးဆုိပါေတာ့။ ၀တၳဳတုိေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ကေလာင္နာမည္ လည္း အတည္တက် မ႐ွိပါဘူး။ တစ္ခါေရးရင္ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ပါ။ "ေစာစိမ့္မြန္"၊ "စိမ္း"၊ "ခင္ေထြးငယ္" ကုိယ့္ကေလာင္ နာမည္တခ်ိဳ႕ေတာင္ ကုိယ့္ဘာသာ ျပန္မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
လံုးခ်င္း၀တၳဳလုိင္းထဲကုိ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွ စ ၀င္တာပါ။ ဘဲြ႕ရၿပီး အထက္တန္းျပ ဆရာမ ျဖစ္မွ ဆုိပါေတာ့။ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္းက "ေႏြလယ္မြန္းတည့္ မပူေတာ့ပါ"
" ဆရာမ အခု လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ေရးခဲ့တာ ၂၅ အုပ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီလုိ႔ သိရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဖတ္ခဲ့တဲ့အထဲက တခ်ိဳ႕၀တၳဳ၊ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
ပထမ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက "ခြာႏုိင္ဘူး ေမာင့္ေနာက္မွာ အၿမဲကြယ္" ၀တၳဳထဲက တူးတူးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ တူးတူး ဟာ ဘ၀နာခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ ဗုိင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ ေနခဲ့တယ္။ ၾကည္သာလုိ သူငယ္ခ်င္း ကုိေတာင္ မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က "ပန္းခက္ျဖဴ" ဆုိတဲ့ သူေဌးမေလး ဘ၀ နဲ႔ "ေ၀ယံပုိင္္" ကုိ မသဲမကဲြသာ ျမင္ရတဲ့ မေတြ႕ဖူးေသးတဲ့လူ၊ ေျပာျဖစ္ၾကတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြကလည္း "မယားၿပိဳင္" ကိစၥ ဆုိေတာ့ ေ႐ွ႕ပုိင္းက တူးတူး စ႐ုိက္နဲ႔ ကင္းကြာ မသြားႏုိင္ ဘူးလား"
" ဒီလုိပါ ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ရခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ မလံုမၿခံဳ ခံစားရတတ္ပါ တယ္။ ဘ၀နာ ေတာ့လည္း ပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာ သံသယစိတ္ အၿမဲ႐ွိတတ္ပါတယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေပ မယ့္ ၾကည္သာ ကုိလည္း ခ်စ္မွ မခ်စ္တာ။ မ်က္ႏွာသာေပးလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။
ပန္းခက္ျဖဴ ဘ၀က်ေတာ့ ျပည့္စံုကံုလံုသြားၿပီ။ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားစရာ မလုိေတာ့ဘူး။ တာ၀န္ေတြ၊ ျပႆနာ ေတြလည္း တစ္ခုမွ မ႐ွိေတာ့ဘူး။ ဒီအခါမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ မိန္းကေလးရဲ႕ ရင္ထဲကုိ စိတ္ႏုေလးေတြ ၀င္လာတတ္တာပါပဲ။
ဒီၾကားထဲ ေ၀ယံပုိင္ ရဲ႕ လြမ္းပံုျပင္ကုိ ၾကားလုိက္ရေတာ့ လစ္ဟာၿပီး ခံစားစရာ အေလးအနက္ ကိစၥ ဘာတစ္ခုမွ မ႐ွိေတာ့ဘဲ ပန္းခက္ျဖဴအဖုိ႔ သိပ္စိတ္၀င္စားသြားရပါတယ္။ မိန္းမသားဗီဇနဲ႔ သနားလုိက္မိပါ တယ္။ ေ၀ယံပုိင္အေပၚမွာ ညြတ္ေပ်ာင္းၿပီး မသိမသာ တြယ္ၿငိသြားပါတယ္။ လေရာင္ရိပ္မွာ စကားစျမည္ ေျပာရတာကုိလည္း ၾကည္ႏူးသြားပါတယ္။
အေၾကာင္းအရာက အဓိကမဟုတ္ပါဘူး။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ေနရတာေလးကုိပဲ သေဘာတူ ႏွစ္ၿခိဳက္ ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ေျပာၾကတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အေၾကာင္းအရာ၊ အေလးအနက္၊ အေပါ့အ တိမ္ ေတြလည္း သူတုိ႔ေခါင္းထဲ မ၀င္ပါဘူး။ ၾကည္ႏူးေနတယ္ေလ။ အဲဒီအခန္းမွာ ကၽြန္မ ရဲ႕ ခံယူခ်က္ အေတြးအေခၚ တစ္ခု ကုိ ထည့္ေျပာလုိက္တာပါ"
" ဆရာမ ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိ ဖန္တီးေနရာမွာ အျပင္ေလာက တကယ့္သက္႐ွိတစ္ေယာက္ကုိ စံထားပါ သလား။ စိတ္ကူးသက္သက္ ပဲ ဖန္တီးပါသလား "
"သက္႐ွိစံ ေရာ၊ စိတ္ကူးယဥ္စံ ေရာ ႏွစ္မ်ိဳးစလံုး ပါပဲ။ တကယ္ ႐ွိေနတဲ့ --- ေပၚ မူတည္ၿပီးမွ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ေတြ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး ေတြ အတုယူသင့္တဲ့ စံမ်ိဳးကုိ ဖန္တီးပါတယ္။
ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီး ေတြဟာ ထက္ျမက္ရမယ္၊ မိန္းမသားမုိ႔ဆုိၿပီး ေပ်ာ့ညံ့ေတြေ၀မေနရဘူး။ ႀကိဳးစားမယ္ဆုိရင္ ေယာက္်ားေတြ ထက္ မညံ့ပါဘူးဆုိတာမ်ိဳး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ကုိ မေတာ္လွန္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး ဆုိတာမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီး တည္ေဆာက္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီး စာေရးသူမုိ႔ မိန္းမသား ႐ႈေထာင့္ ကုိေတာ့ ပုိၾကည့္မိတာေပါ့႐ွင္"
" ဇာတ္တစ္ပုဒ္ကုိ ကုိယ္ ေရးခ်င္တဲ့ပံုစံ စိတ္ကူးထားၿပီးမွ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ဆဲြေဆာင္မႈေနာက္ ပါသြားရတာ မ်ိဳး ႀကံဳဖူးပါသလား။ ႀကံဳဖူးရင္ ဘယ္၀တၳဳဆုိတာ သိပါရေစ"
" ၀တၳဳတုိင္းလုိလုိမွာ ႀကံဳရပါတယ္။ စာေရးသူ စ်ာန္၀င္ၿပီဆုိရင္ ကုိယ့္ဇာတ္ေကာင္ကုိယ္ခ်စ္၊ ကုိယ့္ဘာသာ စဲြလမ္းၿပီး ဇာတ္ေကာင္ေနာက္က ေမ်ာပါသြားရတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက အဲဒီလုိျဖစ္ၿပီဆုိတုိင္း သတိ ထားပါတယ္။ ကၽြန္မ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းေဘာင္ထဲက ေက်ာ္လြန္မသြားဖုိ႔ပါ။
ဥပမာ ဆုိပါေတာ့ ... ေတာ္တဲ့ တတ္တဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေရးဖဲြ႕ရင္း ကုိယ့္ဇာတ္ေကာင္ ကုိယ္အထင္ႀကီးၿပီး ေလးစားလာတတ္ပါတယ္။ ေတာ္ခ်င္တုိင္း ေတာ္စမ္း၊ ထက္ခ်င္တုိင္း ထက္စမ္းဆုိၿပီး ဇာတ္ေကာင္ေနာက္ကုိ စာေရးသူက လုိက္ပါသြားမိရင္ အားက်အတုယူစရာ ပံုစံက ေက်ာ္လြန္ၿပီး ေအာက္ ေျခလြတ္ မာနႀကီးဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခ်ဥ္စရာ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အၿမဲသတိထားၿပီး ျပန္ ထိန္းပါတယ္"
" ခြာႏုိင္ဘူးမွာ မမၿငိမ္းက ေျပာတယ္။ လူ႔ဘ၀မွာ စား၀တ္ေနေရးနဲ႔ ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ လုိအပ္လာရင္ အခ်စ္ဆုိတာ တကယ္ပဲ လဲလွယ္လုိ႔ ရတယ္လုိ႔ ဆရာမ ယူဆပါသလား။ ဘ၀အတြက္ အခ်စ္ကုိ လဲၾကတဲ့ သူေတြမ်ာ မိန္းမသားေတြက ပုိမ်ားတယ္ဆုိရင္ ဆရာမ လက္ခံမလား"
" တကယ့္ဘ၀မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္ သမီးပ်ိဳ႐ွိတဲ့ ေလးဆယ္ေက်ာ္႐ြယ္ မိခင္တုိင္း မမၿငိမ္းလုိ စကားမ်ိဳးကုိ ေျပာၾကရပါတယ္။ ေျပာကုိလည္း ေျပာရပါမယ္။ အခ်စ္တစ္ခုကုိ ဦးစားေပးလြန္းၿပီး ဦးေႏွာက္ လံုး၀ မသံုးဘဲ ေ႐ြးလုိက္တာေၾကာင့္ မမွားသင့္တာ၊ မျဖစ္သင့္တာေတြ မမွားေစ၊ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။
အခ်စ္ကုိ လဲလွယ္လုိ႔ ရသလား၊ မရဘူးလား ဆုိတာထက္ တကယ္ လဲၾက၊ မလဲၾကဆုိတာက ပုိအေရးႀကီး မယ္ထင္ပါတယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္း။ တကယ့္ေလာကမွာ အခ်စ္ခြန္အားတစ္ခုကလဲြၿပီး အရည္အေသြးမွန္သမွ် ေပ်ာက္ဆံုး ေနတဲ့သူကုိ ခ်စ္မိခဲ့ရင္ ဘ၀ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေျဖာင့္ျဖဴးသြားဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။ ေနာင္တ ရစရာ ေလးေတြနဲ႔ ႀကံဳဆံုႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အက်ိဳးျပဳ႐ႈေထာင့္အတြက္ ကၽြန္မတုိ႔ စာေရး သူေတြဟာ လုပ္ခ်င္တာနဲ႔ လုပ္သင့္တာကုိ ခဲြျခားျပဖုိ႔ တာ၀န္႐ွိပါတယ္။
မိန္းမသားေတြက ပုိမ်ားတယ္လုိ႔ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေ၀ဖန္ရင္ ကၽြန္မ မျငင္းပါဘူး။ မိန္းမသားဆုိတာ အခ်စ္ေရးနဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးကုိ သီးသန္႔စီလည္း ျမင္ရမယ္။ ယွဥ္တဲြၿပီးေတာ့လည္း ၾကည့္တတ္ရပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္တဲ့ ထက္တဲ့ မိန္းမသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိန္းမဟာ မိန္းမပဲေလ။ အားကုိးအားထားအတြက္ အိမ္ေထာင္ျပဳၾက ရတာ မဟုတ္လား"
" ေနာက္တစ္အုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာက ခုေတာ့ အလွ ဆယ္ျမင္းမုိရ္ဆုိတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ဒီ၀တၳဳ မွာ ဆရာမက ဆံပင္ေကာက္ပံုေကာက္နည္း၊ မိတ္ကပ္ကုိ ဘယ္လုိ လိမ္းရတယ္စသျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး အေသးစိတ္ ေရးထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ၀တၳဳ ရဲ႕ ရသပုိင္း ကုိ အဲဒီအလွျပင္နည္း အေသးစိတ္ ေရးျပေနတာေတြက ဖ်က္ဆီးပစ္ေနတယ္လုိ႔ ထင္ပါ တယ္။ ဆရာမ ဘယ္လုိ သေဘာရပါသလဲ"
" ဒီလုိပါ၊ ပထမအခ်က္အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္မ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးတုိင္း အဲဒီထဲမွာ အဓိကပါ၀င္ရမယ့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္း တစ္ခုခုအတြက္ ကြင္းဆင္း ေလ့လာပါတယ္။ စာခ်စ္သူေတြအေပၚမွာ ညာ၀ါၿဖီး ျဖန္းမေရးခ်င္ တဲ့ ေစတနာပါ။ ခုေတာ့ အလွ ဆယ္ျမင္းမုိရ္စာအုပ္အတြက္ ကၽြန္မ လက္ေတြ႕ေရာ စာေတြ႕ ပါ အမ်ားႀကီး ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က တုိးတုိးသည္ အလွျပင္ဆရာမ ျဖစ္ေလသတည္းဆုိတဲ့ ၀ါက်တစ္ေၾကာင္းနဲ႔ တင္းတိမ္ လုိက္ရင္ ဇာတ္အိမ္ ခုိင္မာမႈမွာ အမ်ားႀကီး ေပါ့သြားပါ့မယ္။ အလွျပင္ ဆရာမက အဓိကဇာတ္ေဆာင္ မဟုတ္လား။အလွျပင္ျပရမယ္။ ဓာတ္ပံုဆရာမဆုိရင္ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ျပရမယ္။ ရက္ကန္း႐ံုပုိင္႐ွင္ ျဖစ္ေနရင္ ရက္ကန္းရက္ ျပရမယ္။ ဒါမွလည္း သဘာ၀က်ၿပီး ဇာတ္အိမ္ ခုိင္မာလာမယ္ေလ။
ဒါေတြကုိ အေသးစိတ္မႈန္းေတာ့ ရသပုိင္းမွာ ေပါ့ခ်င္ ေပါ့သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေျပာခဲ့တဲ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ကုိ ရသပုိင္းထက္ ပုိၿပီး ဦးစားေပးလုိက္တာပါ "
" ဆရာမ လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြအတြက္ ေန႔တုိင္း စာေရးပါသလား။ စာေရးခ်ိန္ရယ္လုိ႔ သီးျခားသတ္မွတ္ထား ပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ကူးရခ်ိန္မွာ ေကာက္ေရးပါသလား "
" ေန႔တုိင္း မေရးပါဘူး။ ေန႔တုိင္းေတာ့ ေတြးပါတယ္။ အေတြးေလးေတြ စုမိေဆာင္းမိျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ လံုးခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကုိ စ ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စ ေရးၿပီဆုိရင္ စာေရးခ်ိန္ သတ္မွတ္ခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။ ေန႔ေရာညပါ ေရးျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ လံုးခ်င္းေရးေနခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္အဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့ အိပ္ခ်ိန္ဆုိတာ ကၽြန္မမွာ မ႐ွိ ေတာ့ပါဘူး။
တစ္ပုဒ္ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ပုိင္း ရက္ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ စာမေရးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီရက္ေတြမွာ စာဖတ္ ပါတယ္။ အခ်က္အလက္ေတြ စုပါတယ္။ ဖတ္ရက္ ေတြးရက္ ၾကာလာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ခံစားမႈေလး ေတြ ျပည့္လာျပန္ေရာ။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္တစ္ပုဒ္ကုိ စ ေရးျပန္ေရာေပါ့ေလ "
" သြားေလရာကုိ မွတ္စုစာအုပ္ ယူသြားတတ္ပါသလား။ ေတြ႕ျမင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ "ဒါေလးေတာ့ ၀တၳဳထဲ ထည့္သံုးလုိက္ရင္ ေကာင္းမယ္ " ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးမ်ိဳးနဲ႔ မွတ္သားထားတတ္ပါသလား "
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment