ေသာ္တာေဆြ ၏ ေငြကိုေလလို သံုးသူ အပိုင္း (၁)

ေငြကိုေလလိုသံုးသူ

ကိုယ္ လဲ သူမပိုင္

သူ႕ကို လဲ ကိုယ္မပိုင္

ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဘယ္သူ မပိုင္

ကိုယ့္ ကိုယ္ ကိုယ္မွ ကိုယ္မပိုင္
ျဖစ္ခ်ိန္တန္လွ်င္ ကံအတိုင္းျဖစ္
ပစၥည္းကိုလဲ လူကပစ္
လူကိုလဲ ပစၥည္းကပစ္
မၿမဲတဲ့ အနိစၥအစစ္
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ဒုကၡအစစ္
အစိုးမရတဲ့ အနတၱ အစစ္။

(မစၨ်ိမ ပဏၰာသ ရဌပါလသုတ္ ျမန္မာျပန္)
ဤကား အသုဘတြင္ကမ္းေသာ ယပ္ေတာင္ တစ္မ်က္ႏွာမွ ျဖစ္၍ အျခားတစ္မ်က္ႏွာကား

ကြယ္လြန္သူ အသက္(၄၁)ႏွစ္ရွိ
ဦးျမေမာင္ (မိုးကုတ္ၿမိဳ႕) ေကာင္းမႈ။

(၁၉၆၈)ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ(၁၈)ရက္ေန႕တြင္ ကြယ္လြန္၍ (၂၄)ရက္ေန႕တြင္ ႀကံေတာ့သုသာန္၌ သၿဂႋဳဟ္ ဂူသြင္း ထားသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္၊ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ျဖစ္သည္။ သူ႕အေၾကာင္းက ေရးခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီ။ သို႕ေသာ္ သူက ရွက္တတ္သူျဖစ္သည္။ သူ႕ကို လူ သိမွာ အင္မတန္စိုးသည္။ ေက်ာ္ေစာကိတၱိမ ကို မမက္ေမာသည့္ျပင္ စက္ဆုပ္သူျဖစ္သည္။
သာဓက တစ္္ခုျပပါမည္။

    ကၽြန္ေတာ္(၇)မိုင္ရြာတန္းရွည္ ရြာကေလးတြင္ ေနစဥ္ တစ္ေန႕သ၌ၿမိဳ႕ထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕ကားႏွင့္ လိုက္ပို႕ရာ ရြာထိတ္တြင္ အမိုးသာရွိ၍ အကာဗလာနတၳိေနေသာ အေဆာက္အအံု ေလးတစ္ခု ကိုျမင္ေသာ္…..
    “ကိုေဆြ ဒါဘာလဲဗ်။ အထဲ ထိုင္ခံုေလးေတြၾကည့္ရေတာ့ စာသင္ေက်ာင္းထင္တာပဲ"
    "မွန္ပါသဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္တို႕ မဟာရြာတန္းရွည္က မဟာမူလတန္းေက်ာင္းအစစ္ပါပဲ"
    ကၽြန္ေတာ္ သူႏွင့္ေတြ႕ၿပီဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ဗိုက္ထဲမွာ ကမၻာတြင္ အေကာင္းစား ဝီစကီမ်ား ေအာင္းေနၿပီ ျဖစ္၍ အာဝဇၨန္းရႊင္ေနၿပီ။

    "ႏို႕.. အကာလဲ မရွိပါလား"
    "အကာ မရွိဆို ကမၻာက အသိပါပဲဗ်ာ၊ ေဟာဒီ ရြာတန္းရွည္သားဖြတ္ၾကားေတြ ေငြစုတုန္းပါဗ်"
    "ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ားအိမ္ ေရာက္တဲ့အခါ မွာ အဲဒီေက်ာင္းကို ကမကထလုပ္ၾကတဲ့ လူႀကီးေတြ ေခၚေပးစမ္း ပါ"
    သို႕ျဖင့္ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ၌ ကၽြန္ေတာ့္သားမ်ားအား မည္သူမည္ဝါ ေတြ ေခၚေခ်စမ္း ဟု လႊတ္္ လိုက္၏။

    မၾကာမီ အရပ္လူႀကီးမ်ားေလွ်ာက္လာၾကသည္။ ျမင္းကြင္းကား လူႀကီးမ်ားအဖို႕ မတင့္ တယ္လွေပ။ ကေမာက္ကမ လည္း ႏိုင္ေပသည္။ တစ္လ အစိတ္ေပးရေသာ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႕ အိမ္ကေလး ေရွ႕တြင္ အိမ္ထက္ရွည္ေသာ ခ်က္ပလက္ ဘဲလ္အဲယားကားႀကီး ရပ္လ်က္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ကိုျမေမာင္ က အလြန္က်ဥ္းေသာ အိမ္ဦးခန္း ေလး မွာ ပုလင္းေထာင္ေနၾကသည္။
    ကၽြန္ေတာ္ တို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ပထမ၌ဟိုတယ္မွာ စားေသာက္ေနၾကရာမွ စိတ္ကူး တစ္မ်ိဳးရကာ ဝီစကီ၊ ဆိုဒါ၊ ေရခဲႏွင့္ စားေသာက္စရာမ်ားကို ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ႏွင့္ တကြ ကားေပၚတင္ေစၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ သို႕လာခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အျဖစ္က စကားစပ္မိ သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တြင္ ငါးရွဥ့္ ဟင္းခ်က္သည္ ေျပာ၍ သူ ထိုဟင္းစားခ်င္သည္ဆိုၿပီး မွာၿပီးသား ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သားေတြ စား ပေစေတာ့ ဟု ယူေဆာင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

    ဆိုဒါပုလင္းခြံမ်ားႏွင့္ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္တို႕လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ သည္ မရွိ။ ေနာက္မွ သူတို႕ထံုစံအတိုင္း က်သမွ်ရွင္း၏။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးခ်က္ေသာ ငါးရွဥ့္သား ဖားသားတို႕ကို ခံတြင္း ေတြ႕ သူျဖစ္သည္။
    ေရာက္လာၾကေသာ အရပ္လူႀကီးသံုးေယာက္သည္ ဟိုတယ္မွ စားေသာက္စရာေတြ ဗရပြႏွင့္ ပုလင္းေထာင္ ေနၾကေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္၍ သူတို႕အား ဘာကိစၥ ေခၚသလဲဟု မစဥ္းစား တတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနပံုေပၚေနသည္။ သူ႕တိုအား အတူတကြ စား ေသာက္ရေအာင္ ေခၚရန္ ကလည္း သူတို႕သည္ အရက္ေသာက္တတ္ၾကသူမ်ား မဟုတ္ ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က သိၿပီး ျဖစ္ေန ပါသည္။

    ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ကစ၍
    "ခင္ဗ်ား တို႕ကို အရက္ေသာက္ရေအာင္ ေခၚတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ေစာဒီ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ဆြက စံုေထာက္ ဗ်၊ ဒီရြာထိပ္က ခင္ဗ်ားတိုက စာသင္ေက်ာင္းေလးအတြက္ ေမးခ်င္လို႕တဲ့ဗ်"
    ထိုအခါ ကိုျမေမာင္ က
    "ခင္ဗ်ား တို႕ဒီေက်ာင္းေလးကာဖို႕ အလွဴေငြ ေကာက္ေနတယ္လို႕ ၾကားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ"
    တစ္ေယာက္ေသာ လူႀကီး က တံု႕ေႏွးေႏွးျဖင့္..
    "ျဖစ္ျဖစ္ ေျမာက္ေျမာက္ မရေသးပါဘူးဗ်ာ၊ တခ်ိဳ႕က ပါးစပ္ထည့္ စာရင္း ပဲ ရွိၾကပါေသးတယ္"

    ကိုျမေမာင္က…
    "ကဲ.. ဒါျဖင့္ စုစုေပါင္း ဘယ္ေလာက္ရရင္ ျဖစ္မလဲ"
    လူႀကီးမ်ား သည္ ဘာအဓိပၸါယ္လဲဟု နားမလည္ေသးဘဲ တစ္ဦးမ်က္ႏွာ တစ္ဦး ၾကည့္ေနၾကၿပီး
    ေနာက္ဆံုး မွ တစ္ေယာက္ က အရဲစြန္ေသာ ပံုသ႑ာန္ျဖင့္..
    "ခုနစ္ရာက်ပ္ ဆိုရပါတယ္ဗ်ာ. "
    ထိုအခါ ကိုျမေမာင္သည္ သူ႕အိတ္ထဲမွ ေငြစကၠဴအုပ္ကိုထုတ္၍ ရာတန္ခုနစ္ရြက္ ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္ ေပးေလ ေတာ့ရာ လူႀကီးမ်ားမွ ရုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ေနၾက၍ ကၽြန္ေတာ္ က
    "ယူေလဗ်ာ.. ခင္ဗ်ားတို႕ ေငြ(၇၀၀)က်ပ္ လိုခ်င္တယ္ဆိုလို႕ ေပးတဲ့ဟာပဲ"

    သည္ေတာ့ တစ္ေယာက္က လက္ခပ္တုန္တုန္ျဖင့္ ယူၿပီး ႏႈတ္သြက္သူ လူလည္ တစ္ေယာက္က ၿပဴးျပဴး ပ်ာပ်ာျဖင့္
    "သူေဌး နာမည္ အမိန္႕ရွိပါခင္ဗ်ာ၊ သူေဌးမင္းေကာင္းမႈ အႏုေမာဒနာေခၚၾကဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အသင္း ကေနၿပီး သတင္းစာထဲ ထည့္ေပးပါ့မယ္ ခင္ဗ်ာ"
    ယင္း၌ ကိုျမေမာင္က လက္ခါ၍
    "ကဲ သြားၾက သြားၾက ခင္ဗ်ားတို႕လုိခ်င္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေပးၿပီးၿပီ၊ ဒီကိစၥကုိ သတင္းစာ ထဲ ထည့္စရာ လဲ မလိုဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္နာမည္လဲ မသိခ်င္ၾကပါနဲ႕ ေသာ္တာေဆြ သူငယ္ခ်င္း အရက္သမား ေတစ္ေယာက္ လို႕ပဲ ယူဆၾကပါ။ ကဲ ၾကြၾကေလဗ်ာ၊ ဒီပြဲမွာက လူႀကီးမင္းတို႕နဲ႕ မေလ်ာ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႕က အရက္ေသာက္ေနၾကတာဗ်"
    လူႀကိးသံုးေယာက္ မွာ အံ့ၾသစြာႏွင့္ ျပန္သြားၾကကုန္သည္။

    ေနာက္တစ္ေန႕၌ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္း ကို ေမးၿပီး ရႊန္းပေသာ မ်က္ႏွာတို႕ျဖင့္…
    "ဟာ ဒီလိုဆို ဦးေသာ္တာ က ေစာေစာက ႀကိဳေျပာထားေရာေပါ့ ဗ်ာ"ဟု အားမလိုအားမရ ေျပာ သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူတို႕၏ သေဘာကို ေတြး၍ အားရပါးရ ရယ္ေမာလိုက္ရပါ၏။
    ကၽြန္ေတာ္ က ဤအေၾကာင္း ကိုျမေမာင္အားျပန္ေျပာျပေတာ့ သူ တကယ္ပဲ မႏွစ္သက္ေခ်။ မ်က္ႏွာ ရႈံ႕လ်က္…
    "ခင္ဗ်ားႀကီး ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ၊ ဒါေလး တစ္ဆိတ္ ကို တအိတ္ႀကီးလုပ္မေနစမ္းပါနဲ႕"ဟု  ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငါက္ ပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းေရး ဖို႕သြားေျပာၾကည့္ေတာ့ ခါးခါးသိးသီး ျင္းပါသည္။
    "ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းေရးမွာပါဗ်"

    "အေကာင္းေရးေရး မေကာင္းေရးေရး ေရးရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္ အျပတ္ပဲ"
    ဟုတ္တယ္။ သူ တကယ္စိတ္ဆိုးမယ္ ဆိုတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ယံုပါသည္။ ေဟာ ယခု ေတာ့ သူ စိတ္မဆိုး ႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။
    ကၽြန္ေတာ္ ေရးရပါေတာ့မည္။ ေရးေသာ္ သူ႕အတၳဳပၸတၱိကားမဟုတ္ပါေခ်၊ သူအတၳဳပၸတၱိ ေရးႏိုင္ ေလာက္ေအာင္လည္း သူ႕အေၾကာင္း ကၽြန္တာ္ အကုန္ မသိပါေခ်၊ သည္လို အတၳဳပၸတၱိမ်ိဳးလည္း ကၽြန္ေတာ္ မေရးလိုပါ။

    သူႏွင့္ေပါင္းသင္းမိ၍ သူ႔အေၾကာင္းကို သိသမွ်ထဲမွ သူလိုေငြကို သံုးျဖဳန္းမကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသူ တစ္ေယာက္ ၏ ျဖစ္ေထြကို ကၽြန္တာ္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိသမွ် ေဖာ္ျပမည္ ျဖစ္ပါသည္။
    ရန္ကုန္ ျပည္လမ္း၊ မရမ္းကုန္းတရုတ္ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခု၌ ထိုေန႕အဖို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ၏ အလွ်ံပယ္ ညစာ စားပြဲႀကီးကား ၿပီးဆံုးပါၿပီ။ အားလံုးပင္ ေနာက္ထပ္ မစားႏိုင္သည္ မေသာက္ႏိုင္သည္အထိ ေရာက္ၾက ေခ်ၿပီ။ မကုန္ေသးေသာ ဟင္းမ်ိဳးစံုေတြ ရွိေနေသးေသာ္ လည္း လူေတြမွာ မတြယ္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။ အခ်ိဳ႕ သြားၾကားထိုးၾကၿပီ။ အခ်ိဳ႕ ေခါင္းငိုင္စိုက္က်ေနၿပီ။ အခ်ိဳ႕ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ ေလပန္းေနၾကၿပီ။

    ဤကား  ကိုျမေမာင္၏ ထမင္းပြဲထံုးစံပင္။
    ထိုေန႕က လူရွစ္ေယာက္ ည(၈)နာရီေက်ာ္မတည္းက စတင္စားေသာက္လိုက္ၾက၍ (၁၁)နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္၌ ၿပီးဆံုးသည္ျဖစ္ရာ ဝီစကီဘယ္ႏွစ္လံုး ေဆာ္ဒါဘယ္ႏွပုလင္း၊ ဟင္းဘယ္ႏွစ္မ်ိဳး၊ အဖိုး ဘယ္ေလာက္ ဆိုသည္ကို ဟိုင္တယ္ တရုတ္မ်ားသာသိၾကေပသည္။ ကိုျမေမာင္သည္ စာရင္းအင္းကို ေသခ်ာစြာ ၾကည့္ေလ႕ မရွိေပ။ လူလည္းမူေနၿပီ။ လက္မွတ္သာ ထိုးပစ္တတ္၏။ သူသည္ စားေသာက္ရန္ အတြက္ ကို ဘယ္ေတာ့မွ အိတ္ထဲေငြေဆာင္ေလ့ မရွိ ေပ။ ရန္ကုန္တစ္ၿမိဳ႕လံဳးရွိ သူသြားေနက် ဟိုတယ္ တို႕မွာ လက္မွတ္သာ ထိုးေလ့ရွိသည္။ ေနာက္မွ သူ႕ေငြကို ရွင္း၊ သို႕မဟုတ္ လာေတာင္းလွ်င္ေပး။

    ထိုညက တရုတ္က ဘီလ္လာေပး၍ သူ လက္မွတ္ထိုးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က…
    "ကိုျမေမာင္ ခင္ဗ်ား ေငြပါမလာဘူးလားဗ်"
    သူသည္ မူးလွ်င္ေျပာတတ္ေသာ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ အသံမ်ိဳးျဖင့္…
    "ေငြ.. ဘာလုပ္ဖို႕လဲဗ်။ ခင္ဗ်ား ခုဝေအာင္ စားေသာက္ၿပီးၿပီပဲ မဟုတ္လား"
    "ကၽြန္ေတာ္ အသံုးလိုလို႕ဗ်"
    "ညႀကီးမင္းႀကီး ဘာသံုးဖို႕လဲ"
    "ခုည သံုးဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ နက္ျဖန္မနက္ ကို ကၽြန္ေတာ္ေပါင္းတည္ျပန္မလို႕ဗ်ာ။ အေဖ မမာျပန္ဘူး။ စာ လာတယ္။ အဲဒါ ခု အိမ္မွာလဲ ေငြမရွိဘူး"
    "ကၽြန္ေတာ္အိတ္ထဲ ပါမလာဘူး၊ ဟိုတယ္လိုက္ယူေလ"
    သူသည္ စထရင္းဟိုတယ္၌ေနသည္။

    "ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လို႕တုန္း"
    စင္စစ္ ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူ႕ဆီမွ တစ္ေထာင္ထက္ ေလ်ာမေတာင္းသင့္ေခ်။ ခုေတာ့ ညႀကီး မင္းႀကီး ရုတ္တရက္ႀကီးလည္းျဖစ္ေန၍
    "သံုးရာက်ပ္ေလာက္ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ"
    "အယ္.. ဒါျဖင့္ ဟိုတယ္လိုက္မေနနဲ႕ေတာ့၊ ခင္ဗ်ား ျပန္ပို႕ေနရဦးမယ္" ဆိုၿပီး ဆိုင္က တရုတ္အား ေခၚ၍ေငြသံုးရာ က်ပ္ေတာင္းၿပီး အခုနစားေသာက္စာရင္း ဘီလ္ထဲမွ ယူေငြ သံုးရာ က်ပ္ဟု လက္မွတ္ထိုး လိုက္၏။ ထိုမွျပန္လာေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ ျပည္လမ္း၊ ေျခာက္မိုင္တြင္ အတြင္းနည္းနည္းကေလး ဝင္ရသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရာက္ခါနီး၌ ထိုည ကၽြန္ေတာ္သည္ နက္ျဖန္ခရီးသြားစရာရွိသည္မို႕ သ္ိပ္ၿပီး မူးေအာင္ ေသာက္မထားသျဖင့္..
    "ကိုျမေမာင္ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ထိေအာင္ လိုက္မပို႕နဲ႕ေတာ့္ အထဲ ခင္းဗ်ားကားႀကီးေကြ႕ရလွည္႕ရ ခက္ သနဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းထိပ္ကပဲ ဆင္းသြားမယ္"
သူက လက္မခံေခ်၊

    "ေအာင္မယ္ မလုပ္ပါနဲ႕ဗ်ာ၊ အရင္ကလို ခင္းဗ်ားမိန္မ ကၽြန္ေတာ့္ ေျပာဆိုးထားပါဦး မယ္"
     တစ္ႀကိမ္က သူ႕အားကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေျပာစရာျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
    တစ္ည ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ ဟိုတယ္ႀကီးတစ္ခုမွ အထြက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာ္ေတာ္မူး ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ကိုျမေမာင္ ပိုမူးေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိုျမေမာင္အား ကားမေမာင္းရန္ ေျပာၾက သည္။ ဤစကားသည္ ကိုျမေမာင္အဖို႕ မခံႏိုင္ဆံုး ကိစၥတစ္ရပ္ျဖစ္ေခ်သည္။ သူ႕အား မူးေနသည္။ မေမာင္းပါႏွင့္ ဆိုျခင္းသည္ သူ႕ကို ေစာ္ကားတာပဲဟု မူးစိတ္ႏွင့္ ယူဆသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဆုိေလ ကဲေလ၊ မန္းေလၿပဲေလျဖစ္ကာ ကားေပၚျမန္ျမန္တက္၍
    "မလိုက္ဝံ့တဲ့ လူ ေနၾက၊ လိုက္ဝ့ံတဲ့သူ တက္"
    မည္သူမွ် မတက္ၾက။

    ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ပဲ သူ႕ေဘးတြင္ ဝင္၍ ယွဥ္ထိုင္လိုက္သည္။
    ကၽြန္ေတာ္ လည္း ကားထြက္စတြင္သာ သတိရွိသည္။ ေလေအးႏွင့္ ေတြ႕ေသာအခါ ေမ့သြား ေလသည္။ ေနာက္ျပန္သိေသာအခါမွာ ရဲသားႏွင့္ အရပ္သားအခ်ိဳ႕ ကၽြန္တာ္တို႕ကို ဝိုင္းထားၾကသည္။ ကးက ဓာတ္တိုင္ ဦးခိုက္၍ ရက္ေနသည္။ ကိုျမေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကသည္။

    ရဲသားက ကၽြန္တာ္တို႕အားႏႈိး၍ နာမည္မ်ားကို ေမးသည္။ မိုးကုတ္ ျမေမာင္ႏွင့္ စာေရးဆရာ ေသာ္တာေဆြမွန္း သိေသာအခါ စီးေနေသာ ကာႀကီးၾကည့္၍ မည္သို႕ဆက္ဆံရ မည္လဲ သိေပသည္။ အျဖစ္အပ်က္ ေျပာျပသည္မ်ာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လာေသာ ဂ်စ္ကားတစ္စီး ကို ေရွာင္လိုက္ရာ အေရွာင္ လြန္ ၍ ပလက္ေဖာင္းေပၚေရာက္သြားၿပီး ရပ္ထားေသာ ဆိုက္ကားတစ္စီကို တိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ဓာတ္တိုင ္ဦးခိုက္ၿပီး ကားစက္ရပ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္၍ အိပ္ေပ်ာ္ ေနၾကသည္။ ဒါကို ဆိုက္ကားပိုင္ရွင္က လာတိုင္၍ သူလိုက္ခဲ့ရသည္။

    ထိုအခါ ကိုျမေမာင္က…
    "ဆိုက္ကား ပ်က္စီးသြားသလားဗ်"
    ဆိုက္ကားဆရာက
    "ဟာ ပ်က္စီးၿပီလားဗ်"
    "ခင္ဗ်ား ဆိုက္ကား ဘယ္ေလာက္တန္သလဲ"
    အနည္းငယ္ စဥ္းစားေနၿပီး "ေျခာက္ရာထက္ မေအာက္ဘူးဗ်"
    "ေကာင္းၿပီ မနက္ျဖန္ စထရင္းဟိုတယ္ လာခဲ့ မိုးကုတ္ျမေမာင္လို႕ေမး၊ ခင္ဗ်ား ေငြေျခာက္ရာလာယူ"

    သူ႕ဆိုက္ကား ဘယ္လိုလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ ပ်က္စီးသြားသလဲကို ကၽြန္ေတာ္ဘာမွ် မသိေခ်။ ဆိုက္ကားရွင္ ၏ စိတ္ထဲမွာကာ သူလိုသာ တစ္ညတစ္ခါ သည္ကားမ်ိဳး အတိုက္ခံေနရလွ်င္ ဘယ္ ေလာက္ ေကာင္းမည္ လဲ တြက္ဆေပမည္။
    ထိုည၌ ကၽြန္ေတာ္တို႕သည္ ထိုရဲ၏အေစာင့္အေရွာက္ႏွင့္ပင္ ထိုေနရာတြင္ ကားေပၚမွာ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကသည္။ နံနက္ မိုးစင္စင္လင္း မွ ကားကို ေမာင္းႏိုင္၍ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ ျပန္ေရာက္ၾကသည္။
    ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက ဆူပါေလေတာ့သည္။

ဆက္ရန္
.