မင္းလူ ၏ အမ်ားႏွင္႔ မသက္ဆိုင္ေသာသူ, အပိုင္း (၂)

(၃)

ခ်စ္မွဴးက ကုန္ကားေမာင္းသူ ျဖစ္၏။ ခ်စ္ဦးေက်ာင္းက ထြက္ၿပီး ေနာက္တစ္ခါ တစ္ခါ သူ႔အစ္ကို၏ ကား ႏွင့္ လိုက္သြားတတ္သည္။  ဒီလို ခရီးသြားတာကို သူေပ်ာ္သည္။
ခ်စ္မွဴးက စိတ္မခ်လို႔ ေရွ႕ခန္းသူ႔ေဘးမွာ ထုိင္ခုိင္းေသာ္လည္းမရ။ ခ်စ္ဦးတကားေနာက္ခန္း၊ ကုန္ေသတၱာ ေတြ၊ အိတ္ေတြအေပၚ ထုိင္လိုက္ ရတာကို ပိုသေဘာက်သည္။ ညဘက္က်လွ်င္ အိတ္ေတြအေပၚမွာ ပက္လက္လွန္ၿပီး ေကာင္းကင္ကၾကယ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္း ကားစီးရတာ ဇိမ္ပဲဟု ဆုိ၏။

တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ဦးကို ေခၚသြားရတာ သိပ္အကူအညီရလွတာေတာ့ မဟုတ္။ အေဖာ္အျဖစ္ေလာက္သာ အသံုး၀င္သည္။ သူက ေက်ာ္တက္ခ်င္လို႔ေနာက္က ဟြန္းက ပြမ္ပြမ္တီးေသာ ကားေတြကို လက္သီး ေထာင္ျပခ်င္ျပတာ။ သူ႔ေၾကာင့္ တျခားကားေတြနဲ႔ေတာ့ ရန္ျဖစ္ရတမ်ိဳး ရွိ၏။ ခ်စ္မွဴးက လူေအးမုိ႔လို႔သာ ရိုက္ႏွက္ၾက မျဖစ္ခဲ့တာ။

ၿပီးေတာ့ ခ်စ္ဦးအတြက္ အစားအေသာက္ စရိတ္ကပိုကုန္ေသးသည္။ သူက တစ္ေနရာမွာ ရပ္တုိင္း တစ္ခုခု ၀ယ္စားခ်င္သူ ျဖစ္၏။ ခ်စ္မွဴးကလည္း သူ႔ညီကို အလိုလိုက္ေတာ့ စားခ်င္တယ္ဆုိေကၽြးတာပဲ။
ခ်စ္မွဴး ၏ ကားမွာပါေသာ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ေတြကေတာ့ ခ်စ္ဦးကို ခ်စ္ၾကသည္။ စလို႔ေနာက္လို႔ ေကာင္း သျဖင့္ ခ်စ္ဦးပါလွ်င္ အပ်င္းေျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
သို႔ရာတြင္ ကုန္ကားသမားေလာကသည္ အေတာ္ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်သည္။ အၿမဲ လိုလို လမ္းေပၚမွာ ခရီးသြားေနရသျဖင့္ အိမ္ႏွင့္ေ၀းေနရတာ မ်ားသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိရွိ မရွိရွိ ကားေပၚ ေရာက္လွ်င္ လူလြတ္လို ျဖစ္သြားသည္။

သူတို႔ဘ၀ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ပင္ပန္းသည္။ ထုိ႔အတူ ေပ်ာ္ပါးစရာ အခြင့္အေရးေတြလည္း ရတတ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ယမကာႏွင့္ အပန္းေျဖသည္။ တခ်ိဳ႕က တျခားေပ်ာ္စရာ ရွာသည္။ တခ်ိဳ႕က လုိင္းစုံ။
ခ်စ္မွဴး သည္ လူပ်ိဳေပါက္မျဖစ္တျဖစ္၊ ကေလးသာသာအရြယ္ျဖစ္ေသာ ခ်စ္ဦးကို ဒီလို၀န္းက်င္ထဲမွာ သာယာ မသြားေစခ်င္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္လတစ္ေခါက္သာ ေခၚသြားတတ္သည္။
ခ်စ္မွဴးက လူရိုးလူေအး။ အရက္မေသာက္တတ္။ တျခားအေပ်ာ္အပါးလည္း မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ သူ႔လို ရိုးရုိး ေအးေအးျဖစ္ေသာ ျမလြင္ႏွင့္ ဆုံစည္းမိျခင္း ျဖစ္၏။
ျမလြင္က ၾကားစခန္းၿမိဳ႕ကေလးရွိ ခ်စ္မွဴးတို႔ စားေနက် ထမင္းဆုိင္မွ အလုပ္သမေလး ျဖစ္၏။ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ တည္းရွိၿပီး ႏြမ္းပါးသည္။

ျမလြင္က ျဖဴျဖဴစင္စင္ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ကေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားသူေတြမ်ားသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အမ်ားစု က အေပ်ာ္သေဘာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ "တစ္ရြာတစ္နပ္စား" သေဘာမ်ိဳး ႀကံစည္ခ်င္တာ။
ဒီၾကားထဲမွာ ျမလြင္က လူရိုးလူအျဖစ္ေသာ ခ်စ္မွဴးကိုသာ အေရးေပးမိ၏။ သို႔ရာတြင္ ခပ္တံုးတံုးျဖစ္ေသာ ခ်စ္မွဴး က အခြင့္အေရးယူရေကာင္း မွန္းမသိ။ သူစားမည့္ ဟင္းပန္းကန္ထဲကို ျမလြင္က အသား ေကာင္းေကာင္း မ်ားမ်ား ထည့္ေပးတာေလာက္ကို အဟုတ္ႀကီးမွတ္ေနၿပီး ေက်နပ္သည္။

ကားနားတဲ့ ရက္တစ္ရက္မွာေတာ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ထုိင္စကား ေျပာၾကသည္။ ခ်စ္ဦးက သူ႔ထံုးစံ အတုိင္း စိတ္ကူးထည့္ရာေတြ ကပ္သီးကပ္သပ္ေမးသည္။ ၿပီးေတာ့ …
"ကိုႀကီး ခရီးသြားေနတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ သိပ္ပ်င္းတာပဲ၊ အရင္သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေက်ာင္းဆက္တက္ ေနက်ေတာ့ သိပ္မေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ ေဒၚႀကီးကလည္း ရြာျပန္ေတာ့မယ္လို႔ ေန႔တုိင္းပဲ ေျပာေနတာပဲ"
"ေအးပါကြာ၊ သူလည္း သူ႔သားအမိေတြဆီ ျပန္ခ်င္တာေပါ့။ ငါမရွိတုန္း မင္းကို ထမင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးမယ့္ လူမရွိ လို႔ ဆြဲထားရတာ၊ ၾကာၾကာေတာ့ ဆြဲထားလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ရႈပ္ပါတယ္ ကိုႀကီးရာ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္သာ ယူလိုက္စမ္းပါ"
"ေဟ … ေအးကြ၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ယူရေကာင္းမလား စဥ္းစားမိေသးတယ္"

"မိန္းမယူရင္ ကေလးေမြးမွာလား"
"ေမြးမွာေပါ့ကြ"
"ဘာေလးေမြးမွာလဲ"
"ဒါေတာ့ ဘယ္သိမလဲကြ"
"ယူရင္ သမီးေလးေမြးမယ္ မိန္းမကိုပဲ ယူဗ်ာ"
"ဟာကြာ၊ မင္းကလည္း လုပ္ေရာ့မယ္၊ ကေလးေမြးတယ္ဆိုတာ ဘာေလးေမြးရမယ္လို႔ ႀကိဳေျပာလို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ"
"ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မိန္းကေလးပဲ ခ်စ္တယ္"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ေယာက်္ားေလးေမြးလာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္လို ေပါေတာေတာ ေလးျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ညီေလး ကလည္းကြာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒီေလာက္မႏွိမ္စမ္းပါနဲပ"

"ဒါ … ေျမႇာက္ေျပာေသးတာေနာ္၊ သူမ်ားေတြကဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရူးလို႔ေတာင္ ေျပာတာ မဟုတ္လား။
"အလကားပါ၊ သူတို႔ေတြက ငါ့ညီရုပ္ေခ်ာတာကို မနာလိုလို႔ ေျပာၾကတာပါ" ဟု ခ်စ္မွဴးက ႏွစ္သိမ့္သည္။ ကုိယ့္ကိုယ္ ကို ေပါ့လို႔ေပါမွန္းသိၿပီး အမွန္တုိင္း ၀န္ခံတဲ့အတြက္ လူေကာင္းေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ သူေတြ ထက္ သာတယ္ဟု ခ်စ္မွဴးက သူ႔ညီကို အမွတ္ေပးလုိက္မိေသးသည္။

"ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုစဥ္းစားမိေသးတယ္ ကိုႀကီးရ" ဟု ခ်စ္ဦးက ေျပာသျဖင့္
"ဆိုစမ္းပါဦး" ဟု ခ်စ္မွဴးစကားေထာက္ေပးေသာအခါ …
"က်ိန္းေသေပါက္ သမီးေလးရႏိုင္တဲ့နည္း ရွိတယ္ဗ်"
"တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ေျပာပါဦး၊ ဘာနည္းလဲ"
"သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိတဲ့ မိန္းမကို ယူလိုက္ေပါ့"
"ဟာကြာ၊ မင္းကလည္း" ခ်စ္ဦး ခဏ စဥ္းစားေနၿပီးေနာက္ …
"ကိုႀကီး"
"ေဟ …"
"တကယ္လို႔ ကိုႀကီး မိန္းမယူမယ္လို႔ စိတ္ကူးရင္ မျမလြင္ကို ယူပါလား"

"ဟင္ …"
ခ်စ္မွဴးေတြသြား၏။ ခ်စ္ဦးက ခုလုိေျပာလာမွ ျမလြင္အေၾကာင္းကို စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့သည္။ ထုိအခါ က်မွ ပင္ သူလည္း တအံ့တၾသ ျဖစ္သြား၏။
သူျမလြင္ ကို ခ်စ္ေနမိပါပေကာ။

ခ်စ္ဦးသည္ ျမလြင္ႏွင့္အေတာ္ အဆင္ေျပသည္။ ဆိုင္မွာ ထမင္းသြားစားတဲ့အခါ သေဘာေကာင္းေသာ ျမလြင္ က ခ်စ္ဦးကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဆက္ဆံတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ခ်စ္ဦးက ဟင္းနဲ႔ မစား ခ်င္ဘူး။ ထမင္းသုတ္ စားခ်င္တယ္ဆုိလွ်င္ေတာင္ သူကိုယ္တုိင္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လည္း ခ်စ္ဦးက ျမလြင္ကို ခင္တြယ္မိျခင္း ျဖစ္၏။
ခ်စ္မွဴးကေတာ့ ျမလြင္ကို ႀကိဳက္ေနမိၿပီဆုိေသာ္လည္း ဖြင့္ဟမေျပာ ျဖစ္ေသး။ ေျပာလည္း မေျပာရဲ။ သူထမင္းစား ေနစဥ္မွာ ျမလြင္က "ကိုခ်စ္မွဴး၊ ဘာလိုေသးလဲ" လို႔လာေမးတာေလာက္ကို ဗီစီဒီကာရာ အုိေက ထဲက မင္းသားမင္းသမီးေတြလို႔ ေအာက္ေမ့ၿပီး ပီတိျဖာေနရုံသာ ရွိ၏။

သူ႔အေၾကာင္း ရိပ္မိေနေသာ တျခားကားဆရာေတြ၊ ယာဥ္ေနာက္လုိက္ေတြက ၀ိုင္းေလွာ္ၾက၊ စၾက၊ ေနာက္ၾက တာပဲ တိုးတက္မႈ ရွိသည္။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ျမလြင္သည္ ခ်စ္မွဴးႀကိဳက္တတ္သျဖင့္ တမင္ ခ်န္ထားေသာ ငါးရံ႕အူဟင္းႏွင့္ ခ်စ္ဦး အတြက္ ဆတ္သားေတာခ်က္ ပန္းကန္မ်ားကို ကိုင္လာသည္။ ခ်စ္မွဴးတို႔ စားပြဲရွိရာသို႔ အသြားတြင္ အေၾကာင္း သိေနေသာ ကားသမားတစ္ေယာက္က စခ်င္ ေနာက္ခ်င္လာသျဖင့္ ၾကားကျဖတ္ၿပီး …
"ဟာ … ငါးရဲ႕အူဟင္းပါလား၊ မစားရတာ ၾကာၿပီ၊ ငါတုိ႔ ကား၀င္လာတုိင္း ကုန္ေနတာနဲ႔ တိုးတိုးေနတာ၊ ကဲ … ကဲ ငါတို႔ ၀ိုင္းကိုခ်"
"အို … မျဖစ္ဘူး၊ ဟိုက အေစာႀကီးကတည္းက မွာထားတာ"

"အမယ္ … ဘယ္မွာေစာလို႔လဲ၊ ကားခ်င္းဦးတိုက္၀င္လာၾကတာ၊ ငါတို႔ကားကေတာင္ ႏွာတစ္ဖ်ားသာ ေသးတယ္။ သူက ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းမွာထားတာက်ေနတာပဲ၊ မရဘူးေဟ့ ဒီေန႔ေတာ့ ငါးရံ႕အူဟင္းကို မရ ရ ေအာေင္ စားမွာပဲ"
ဆိုၿပီး ပန္းကန္ကို လွမ္းလုမည့္ဟန္ ျပင္သည္။ ျမလြင္က "ဟာ … မလုပ္ပါနဲ႔" ဆိုၿပီး ကိုယ္ကိုယိမ္း၍ ေရွာင္ သည္။ ထုိစဥ္ မွာပင္ တစ္ဘက္က ေခြးေျခတစ္လံုးကို တုိက္မိၿပီး ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားသည္။ လက္ထဲက ဟင္း ပန္ကန္ ေတြ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေအာက္ကို ျပဳတ္က်သည္။ ပန္းကန္လည္းကြဲ၊ ဟင္းေတြလည္း ေမွာက္။

ဒီမွာတြင္ပဲ ဆိုရွင္ မိန္းမႀကီး …
"လုပ္လိုက္ရင္ နေမာ္နမဲ့နဲ႔၊ ကြဲသြားတဲ့ ပန္းကန္ဖုိး၊ ဟင္းဖိုးေတြ ညည္းလခ ထဲက ျဖတ္ရမယ္" ဟု ေျပာသည္။
ဆုိင္ရွင္ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ဒီအတုိင္းေျပာတတ္စၿမဲ။ ေနာက္ေတာ့လည္း လချဖတ္ခ်င္မွ ျဖတ္တာပါ။
သို႔ရာတြင္ ဗီဒီယိုကားေတြထဲမွာ ဒီလိုဇာတ္ကြက္မ်ိဳးေတြ မၾကာခဏ ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ခ်စ္ဦးက တကယ္ပဲ လို႔ ထင္သည္။ ျမလြင္ကိုလည္း သနားသြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ …
ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ ဘဲဥခ်ဥ္ရည္ဟင္းကို ယူၿပီး လာခ်ေပးေသာ ျမလြင္ကို သူက ေျပာလုိက္သည္။

"မမျမလြင္၊ ဒီဆိုင္ရွင္မိန္းမႀကီး ႏွိပ္စက္တာေတာ့ မခံနဲ႔၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူ ေနာက္ကိုသာ လုိက္ေျပး ေပ ေတာ့ဗ်ာ"
ျမလြင္မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ခ်စ္မွဴး ၀င္မဟန္႔ႏိုင္ခင္မွာပင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ကားသမားတစ္ေယာက္ က ၀င္၍ …
"ျမလြင္မွာ ရည္စားမွ မရွိဘဲကြ၊ ဘယ္သူ႔ေနာက္လုိက္ရမွာလဲ"
"ကုိႀကီးခ်စ္မွဴး ေနာက္ကို လုိက္ေပါ့ဗ်"
ခ်စ္မွဴး မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး။

"ဟာ … ေဟ့ေကာင္ … ေဟ့ေကာင္" ဟု ဟန္႔တား လိုက္ေသာ္လညး္ မရေတာ့။ ခ်စ္ဦးက ဆက္၍ …
"ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ကိုႀကီးက မမျမလြင္ကို ႀကိဳက္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ မေျပာရဲလို႔ဗ်၊ သိလား"
ျမလြင္မွာ "ဟယ္ခနဲ" ျဖစ္ၿပီး ဆုိက္ေနာက္ဘက္သို႔ ေျပး၀င္သြား၏။
ခ်စ္ဦး၏ အသံက အက်ယ္ႀကီးဆိုေတာ့ သူ႔စကားကို တစ္ဆိုင္လံုး နီးပါး ၾကားၾကရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုး သိေအာင္ ေၾကညာၿပီးသား ျဖစ္သြားတာကေတာ့ အမွန္ပဲေလ။
 

(၄)

ခ်စ္ဦးေက်းဇူးေၾကာင့္ ဟိုကိစၥ လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ဆုိင္ရွင္မိန္းမႀကီးက ခ်စ္မွဴးကိုေခၚ၍ ေမးျမန္း စုံစမ္းေလေတာ့သည္။ ခ်စ္မွဴးကလည္း ေခါင္းညိတ္၀န္ခံလိုက္သည္။ ျမလြင္ကို ေမးေတာ့လည္း …
"အေမ့ကို ေမးပါ။ အေမသေဘာတူရင္ လက္ခံပါမယ္" လို႔ ဆိုသည္။
ျမလြင္၏ အေမေဒၚေငြဇံကို ေမးၾကည့္သည္။ သေဘာမတူစရာ ရွိသလဲ။ သူတို႔သားအမိမွာ ဒီထမင္းဆိုင္ကုိ သာ အားကိုး ေနရသည္။ စားေရး၊ ေသာက္ေရး၊ အဆင္ေျပတာကလြဲၿပီး ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ရတာ မဟုတ္။ ေရွ႕ေရးကလည္း ဘာမွမေရရာ။

ခ်စ္မွဴးက ကုန္ကားဒရိုင္ဘာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀င္ေငြမဆိုးလွ။ လူကလည္း ရိုးသားသည္။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခ ဖံုးရွိ ၿမိဳ႕နယ္ေလးတစ္ခုမွာ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္လည္း ရွိသည္။ မိဘေတြကေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္တညး္ ေနသတဲ့။ ဒါဆိုလွ်င္ ဒီအိမ္ေထာင္ကို သူက စီမံႀကီးၾကပ္ၿပီး ျမလြင္က အိမ္ရွင္မ လုပ္ရုံ ေပါ့။ အားလံုး ကုိယ့္လက္ကိုယ့္ေျခ၊ ဒီ့ထက္သင့္ေတာ္ေသာ ဘာရွိဦးမလဲ၊ သူတို႔သားအမိ ကံဇာတာ တက္လာတာ လို႔ေတာင္ဆိုႏိုင္ေသးဟု တြက္ၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သေဘာတူလုိက္၏။
သူတို႔သားအမိ ဒီၿမိဳ႕ခံလည္း မဟုတ္။ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းလည္း မရွိသျဖင့္ ဒီမွာေတာ့ မဂၤလာ အခမ္းအနား ေတြ ဘာေတြမလုပ္ျဖစ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ မဂၤလာဆြမ္းကပ္ၿပီး လူႀကီးတခ်ိဳ႕ကို ေကၽြးေမြး တာေလာက္ပဲ လုပ္ျဖစ္၏။

ခ်စ္မွဴးတုိ႔အိမ္မွာေတာ့ မဂၤလာေဆာင္အခမ္းအနား လုပ္ျဖစ္သည္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ ေသာ္လည္း သူတို႔ရပ္ကြက္အေနနဲ႔ဆိုလွ်င္ စံခ်ိန္မီသည္ဟု ဆိုရမည္။ တစ္ရပ္ကြက္လံုးကို ဖိတ္ၾကားၿပီး ေရခဲမုန္႔၊ အေဆာ့တစ္ကိတ္တို႔ျဖင့္ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံသည္။
ဒီမဂၤလာပြဲမွာပင္ ျမလြင္၏အေမ ေဒၚေငြဇံက သူ၏စရုိက္လကၡဏာကို စတင္ျပသသည္။ သူ၏ အေနအထား ကိုလည္း တစ္ရပ္ကြက္လံုးကို ေၾကညာသကဲ့သို႔ ရွိ၏။ သူသည္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလး တစ္ၿမိဳ႕ကလာေသာ ရိုးရိုး အအေတာသူမႀကီး တစ္ေယာက္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သမက္တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာ ထင္ၿပီး အားကိုးေနမည့္သူ မ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒီအိမ္မွာ သူသာလွ်င္ ၾသဇာအႀကီးဆံုး ျဖစ္ရမယ္ဆိုသည့္ အေၾကာင္း တို႔ကို သိေစလို ျခင္းတာလည္း ျဖစ္၏။

တကယ္ေတာ့ ေဒၚေငြဇံသည္လည္း ေခသူမဟုတ္။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက သူ႔အဆင့္အတန္းႏႈန္း သူအေျခအေနတစ္ခု ရွိခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ႔ေယာက်္ားက သစ္လုပ္ငန္း မွာ စာေရးႀကီး ျဖစ္၏။ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ တဲ့ထဲကေပါ့။ ထိုစဥ္က တစ္အိမ္ေထာင္လံုးကို သူပဲ ႏိုင္ႏိုင္ နင္းနင္း ကြပ္ကဲ လာခဲ့တာေလ။ ျမလြင္ ၆တန္းအေရာက္မွာမူ ေယာက်္ားဆံုသြားခဲ့တာ။ ဒီေနာက္ စီးပြားေရး အေျခအေန မေကာင္းလို႔ ျမလြင္ကို ထမင္းဆိုင္မွာ ၀င္လုပ္ခုိင္းခဲ့ရတာ။
ခုေတာ့ ကံဇာတာ ျပန္တက္လာၿပီ။

အုိးပိုင္အိမ္ပိုင္ ရွိၿပီး ၀င္ေငြ ေကာင္းေသာ လူရိုး လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ကို သမက္ေတာ္ခြင့္ရၿပီ။ ထမင္းဆိုင္ မွာတုန္းကလို သူမ်ား မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲၾကည့္ၿပီး ေနဖို႔ မလိုေတာ့။ ဒီအိမ္မွာ သူက အသက္ ေရာ၊ ၀ါေရာ၊ ဂုဏ္ျဒပ္ေရာ အႀကီးဆံုး။ အားလံုး သူ႔ၾသဇာကို နာခံၾကရမည္။ ဒီဆႏၵ ကို မဂၤလာေဆာင္ မွာ စတင္အေကာင္အထည္ ေဖာ္ျခင္း ျဖစ္၏။
မဂၤလာေဆာင္ မွာ သတို႔သား သတို႔သမီး ဘာအ၀တ္အစားေတြ ၀တ္ရမလဲ။ ဧည့္သည္ေတြကို ဘာေကၽြး မလဲ ဆိုတာကအစ သူပဲ စီမံ ခန္႔ခြဲသည္။

သတို႔သား သတို႔သမီးအေနျဖင့္ မဂၤလာေဆာင္မွာ ျဖစ္သလို၀တ္စားလို႔ မျဖစ္ သူတို႔ သားအမိ ဂုဏ္ငယ္ရ မည္။ သိပ္အေကာင္းအစား၀တ္ျပန္ေတာ့ ေငြကုန္သည္။ သားသားနားနားလည္း ျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ပိုင္း အလွဴ အတန္း သြားလွ်င္လည္း ၀တ္လို႔ရေအာင္ ခ်ိန္ဆတြက္ခ်က္ၿပီး ၀ယ္ရမည္ဟု ဆုိ၏။
ခ်စ္မွဴး က ခ်စ္ဦးကိုလည္း သူႏွင့္ ဆင္တူတစ္စုံ၀ယ္ေပးခ်င္သည္။ ေဒၚေငြဇံက ကန္႔ကြက္သည္။ ခ်စ္ဦးက မဂၤလာ ေဆာင္မယ့္ သူမဟုတ္။ ဘယ္သူကမွလည္း ဂရုမစိုက္ၾကည့္ၾကမွာ မဟုတ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ လို႔လည္း ဘာမွ ထူးလာမွာ မဟုတ္ဟု ဆုိသည္။

ထိုအခါ ခ်စ္ဦးက …
"အေဒၚႀကီးကလည္း မဂၤလာေဆာင္မွာမွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ အေဒၚႀကီးကို ဘယ္သူကမွလည္း အေရး လုပ္ၿပီး ၾကည့္မွာ မဟုတ္ပါဘး။ ၿပီးေတာ့ အေဒၚႀကီးက ဘာ၀တ္၀တ္ ရုပ္ထြက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး" ဟု ျပန္တြယ္ သျဖင့္ ခ်စ္ဦးကို မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲကလည္း ဒီေကာင္ေလးကိုေတာ့ ဦးက်ိဳးေအာင္ အေတာ္လုပ္ယူရဦးမွာပဲဟု ေတးထားလိုက္သည္။
ျမလြင္ ကပဲ ၾကားက၀င္၍ မဂၤလာေဆာင္မွာ  အားလံုးပဲ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္သင့္ပါတယ္ဆိုၿပီး သူ႔အေမ ကို ေရာ ခ်စ္ဦး ကိုပါ အ၀တ္အစားေတြ ၀ယ္ေပးလိုက္သည္။

ခ်စ္မွဴးက ဧည့္သည္ေတြကို အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြြဲ ေကၽြးခ်င္သည္။ အားလံုး၀၀လင္လင္ စားေစလိုေသာ ေစတနာ ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ေဒၚေငြဇံက တစ္မ်ိဳးတြက္သည္။ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲဆိုတာက  အကန္႔အသတ္ႏွင့္ (သူ႔အေခၚ ကိုယ္တာႏွင့္) ေကၽြးလို႔ရတာမဟုတ္။ စားပြဲအလယ္မွာ လိုက္ပြဲပန္းကန္ ခ်ေပးထားရၿပီး စားႏိုင္ သေလာက္ တစ္၀ႀကီးေကၽြးရျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အကုန္အက် ပိုမ်ားသည္။ လက္ဖြဲ႕တာနဲ႔ စားတာနဲ႔ မကာမီ ေအာင္ ျဖစ္တတ္သျဖင့္ တြက္ေျခမကိုက္ဘူး။

"ဒါဆုိရင္ တြက္ေျခကိုက္ေအာင္ ကန္စြန္းဥျပဳတ္ေကၽြးပါလား၊ ဘယ္သူမွ အမ်ားႀကီး မစားႏိုင္ေတာ့ဘူး"
ဟု ခ်စ္ဦးက ၀င္၍ အႀကံေပးးသည္။ သူကေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း စိတ္ကူးရွိရာ ေျပာလိုက္ျခင္းသည္။ ဒါကို ေဒၚေငြဇံ က သူ႔ကို ေငါ့တာပါဆုိၿပီး မေက်နပ္ ျဖစ္ေသးသည္။
သူတို႔ အႀကံအစည္က ေရခဲမုန္႔ႏွင့္ ကိတ္မုန္႔ေကၽြးမည္။ ဒါဆိုလွ်င္ လူတစ္ေယာက္ ေရခဲမုန္႔တစ္ခြက္၊ ကိတ္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ ႏွင့္ ၿပီးသည္။
ဒီအစီအစဥ္ ကိုေတာ့ ခ်စ္ဦးက ေထာက္ခံသည္။ ေဒၚေငြဇံလို အသာအနာ တြက္ခ်က္ တတ္ေသာေၾကာင့္  မဟုတ္။ သူကိုယ္တိုင္က ေရခဲမုန္႔ ႀကိဳက္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။

ေဒၚေငြဇံ၏ တြက္ကိန္းသည္ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္သည္။ ေရခဲမုန္႔ႏွင့္ ကိတ္မုန္႔ဆိုေတာ့ လိုက္ပြဲခ် ေပးစရာ မလိုေတာ့။
တစ္ခုရွိတာကေတာ့ မဂၤလာေဆာင္သည္ ရပ္ကြက္တြင္းမွာပင္ ျပဳလုပ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ဧည့္သည္ ေတြအေနျဖင့္ အ၀တ္အစားေလး ေကာက္စြပ္ၿပီး ထြက္လာလွ်င္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေရာက္ႏိုင္သည္။ ခရီးစရိတ္ ေတြ ဘာေတြလည္း ကုန္က်စရာမလို။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ တစ္မိသားစုလံုး လာၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ဖြဲ႕ေငြ ၂၀၀ ေလာက္ထည့္ၿပီး တစ္မိသားစုလံုး လာစားသည္။ ကေလး ေတြလည္း ပါသည္။ ကေလး ဆိုတာက ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ လုပ္ေနတတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္။ ေရခဲမုန္႔ တစ္ခြက္ စားၿပီး မ၀ေသးဘူး ယူဦးမယ္ဆုိတာမ်ိဳး လုပ္တတ္သည္။ ဒီအခါက်ေတာ့ …
"ေဟ့ … ေဟ့၊ ဒီမွာ ကေလးေတြအတြက္ ထပ္ေပးပါဦး၊ အဲ … အဲတစ္လက္စတည္း ငါ့အတြက္ပါ တစ္ခြက္ ယူခဲ့ ပါကြယ္"

ဆိုၿပီး ေရာႀကိတ္တတ္သည္။ ေန႔တုိင္း ျမင္ေနေတြ႕ေနက်ဆိုေတာ့ အားနာေနရမယ့္ လူေတြမွ မဟုတ္တာ။ သူ႔အလွဴတုန္း ကလည္း ကိုယ္ကသြား ျဖဲနားျဖဲ သြားစားထားတာေလ။
ထိုေၾကာင့္ ေရခဲမုန္႔တစ္စည္ၿပီး တစ္စည္ဖြင့္ေနရသည္။ ေဒၚေငြဇံသည္ ေရခဲမုန္႔ ခပ္ထည့္ေပးေနသူဆီ သြားၿပီး....
"ေရခဲမုန္႔ ကို ပံုမွန္ထက္ခြက္ေရပိုထြက္ေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူးလား" ဟု ေမးသည္။
" ရတာေပါ့ အန္တီ ရဲ႕၊ အနည္းဆံုးေတာ့ ၁၀လြက္ေလာက္ ပိုထြက္ေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္"
" ဒါဆိုလည္း ၾကည့္လုပ္ေပးပါကြာ၊ အေဒၚလက္ဖက္ရည္ဖိုး ေပးပါ့မယ္"

ဆိုသျဖင့္ ေရခဲမုန္႔ထည့္သူက သူ႔ပညာကို ထုတ္ျပသည္။ ေရခဲမုန္႔ခပ္ရာမွာ အသာကေလးရွပ္ၿပီး ခပ္ျခင္း ျဖစ္၏။ ခြက္ထဲ ထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ပံုစံမပ်က္ ခံုးခံုးေလးပဲ။ ေအာက္ဘက္မွာမွ ေခါင္းပြျဖစ္ေန၏။
ရင္းႏွီးသူ ေတြက ခ်စ္ဦးကို ေခၚၿပီး ဇြန္းႏွင့္ ထိုးခြဲျပသည္။ ခ်စ္ဦးက ဘာမွမပူနဲ႔ဆိုၿပီး သူအေပါင္းအသင္း ေတြ အတြက္ဆိုလွ်င္ ေရခဲမုန္႔ကို ကိုယ္တိုင္သြားခပ္ထည့္ေပးသည္။ သူက ခြပ္ခြက္ထဲ အျပည့္ ထည့္ရံု သာမက စည္နံရံနဲ႔ပါေဆာင့္ၿပီး သိပ္ထည့္လိုက္ေသးသည္။
ကေလးေတြက....
" ကိုႀကီးခ်စ္ရူး၊ မဝေသးဘူးဗ်"
ဆိုလွ်င္ "ေအး.... ေအး... ရမယ္ ေဟ့..."ဆိုၿပီး ထပ္ယူေပးတတ္သည္ သူကိုယ္တိုင္လည္း တစ္ဝိုင္းၿပီး တစ္ဝိုင္း လွည့္ထိုင္ၿပီး။
"ကၽြန္ေတာ္ ့လည္း တစ္ခြက္ဗ်ိဳ႕" လုပ္တတ္သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္းစားတာကိုက ၁၅ ခြက္ေလာက္ ရွိသည္။

ေဒၚေငြဇံကေတာ့ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး မ်က္ေစာင္းတခဲခဲေပါ့။ သူ႔ခမ်ာလည္း ပင္ပန္းရွာပါသည္။ သူသည္ အေရးပါ သူတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင့္ ျပဖို႔ ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း စံုေအာင္ေစ့ေအာင္ မ်က္ႏွာျပ ႏႈတ္ဆက္ရသည္။ ေရခဲမုန္႔ စည္နားကို လည္း သြားၿပီးႀကီးၾကပ္ရသည္။ လက္ဖြဲ႕လက္ခံတဲ့ေနရာမွာလည္း သြားၿပီး စစ္ေဆးရ ေသးသည္။
မဂၤလာေဆာင္ ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာ တစ္ခုရွိ၏။ သတို႔သားဘက္ႏွင့္ သတို႔သမီးဘက္တို႔ ေငြေရးေၾကးေရး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အျပန္အလွန္ သံသယပြားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဒီလုိအခါမ်ိဳးက်လွ်င္ လက္ဖြဲ႕လက္ခံတဲ့ေနရာ မွ ႏွစ္ဖက္စလံုးက ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြကို ပူးတြဲတာဝန္ေပးေလ့ရွိ၏။ တစ္ဖက္ဖက္က မရိုးမသား လုပ္လို႔ မရေအာင္ အျပန္အလွန္ ေစာင့္ၾကည့္ ထိန္းသိမ္းၾကသည့္ သေဘာ။

ဆက္ရန္
.