ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၅)

အရိပ္၏ အရိပ္

ေပးဖူးလႊာ စာခ်စ္သူမ်ားအတြက္ ဒီလ ေတြ႔ဆံုေပးခ်င္တဲ့ သူကေတာ့ 'မစႏၵာ' ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ အထိ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ဆယ္အုပ္ ေရးခဲ့တဲ့အထဲကစာဖတ္ပရိသတ္ေတြ အသည္းစဲြခဲ့ၾကတဲ့ သူ႔၀တၳဳ ဆယ္အုပ္ ေရးခဲ့တဲ့ အထဲက စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ အသည္းစဲြခဲ့ၾကတဲ့ သူ႔၀တၳဳေတြ ကေတာ့...

    ကြက္လပ္ကေလး ျဖည့္ေပးပါ
    ငယ္သူမို႔ မသိပါ
    နက္ျဖန္ခါ
    ပန္းစကား
    အရိပ္

...စတဲ့ ၀တၳဳေတြပါပဲ။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္း အရိပ္္ ဒုတိယပိုင္းထြက္ျပီးတဲံ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ႔၀တၳဳေတြကို လံုးခ်င္း အျဖစ္ မေတြ႔ၾကရဘဲ ၾကိဳးၾကားၾကိဳးၾကားေသာ မဂၢဇင္းေတြထဲမွာ ၀တၳဳတိုကေလးေတြပဲ ေတြ႔ေနၾက ရတာမို႔ မစႏၵာ ပရိသတ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမခ်က့္မရဲ ျဖစ္ၾက ရပါတယ္။

စာေပမ်ဳိးဆက္ ပါလာတဲ့ မစႏၵာရဲ႕ ဖခင္ဟာ စာေရးဆရာၾကီး ။(ဦး) မန္းတင္ (ဦးထြန္းတင္) ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေပလုပ္သား အဖြဲ႔ ဥကၠဌ ျဖစ္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္စာေပၾကားမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့ရတာမို႕ ဆယ္ႏွစ္သမီး အရြယ္ မရွိတရွိကတည္းက စာေရးခ်င္တဲ့စိတ္ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ခဲ့ျပီး စာစေရးခဲ့ ပါတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆယ္ႏွစ္အရြယ္ သမီးငယ္ ေရးတဲ့စာမို႔ အေဖကို မျပရဲဘဲ သိမ္းသိမ္း ထားခဲ့ရာက တကၠသိုလ္၀င္တန္း စာေမးပဲြ ေအာင္ျမင္တဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ စာေပေလာကထဲ ၀င္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္၊ စာဖဲြ႔ႏိုင္ေလာင္ေအာင္ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခု ရလိုက္ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ တကၠသိုလ္္၀င္တန္းေအာင္ျမင္သူ တျခား ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြလို မစႏၵာလည္း လုက္အားေပးတာမို႔ ေျမနီကုန္းမွာရွိတဲ့ 'ရွင္ေစာပု' ေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပး ဆရာမအျဖစ္ လုပ္အားေပးခြင့္ ရလုိက္ျခင္းပါပဲ။ လုပ္အားေပးအျပီးမွာ 'ကၽြန္မ ဆရာမ' ဆိုတဲ့စာတစ္ပုဒ္ မစႏၵာ ေရးျဖစ္ သြားပါတယ္။ သူ႕ေဖေဖကိုျပေတာ့ နည္းနည္းပါးပါးျပင္ျပီး ေငြတာရီမဂၢဇင္းကို ပို႔ေပးလိုက္ရာကအစ မစႏၵာ ဆိုတဲ့ ကေလာင္သစ္တစ္ေခ်ာင္းစာေပေလာကမွာ ေမြးဖြားလာခဲ့ပါတယ္။ 'ကၽြန္မ ဆရာမ' ေငြတာရီမွာ ေဖာ္ျပျခင္း ခံရျပီးတဲ့ ေနာင္ ႏွစ္လ၊ သံုးလ ေလာက္အၾကာမွာ ေငြတာရီမဂၢဇင္းက တကၠသိုလ္ က႑ရယ္ လို႔ သီးျခားတစ္က႑ ဖြင့္လာတာမို႔ ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဆက္တက္ေနတဲ့ မစႏၵာအတြက္ ေရးဖို႔ အခြင့္အလမ္း ပိုရခဲ့ပါတယ္။

''ဒါဆို ေငြတာရီက တကၠသိုလ္ က႑မ်ာ မစႏၵာ ေတာ္္ေတာ္ေရးျဖစ္ခဲ့တာေပါ့''
''ဟုတ္ပါတယ္''
''လံုးခ်င္း၀တၳဳ စ,ေရးျဖစ္တာကေကာ''
''ေငြတာရီကတစ္ဆင့္ စာေပေလာက စာအုပ္တိုက္က လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ ထုတ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ဆက္သြယ္လာရာကအစ လံုးခ်င္း စ, ေရးျဖစ္သြားတာပါပဲ''
''ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္ေလာက္ကလဲ''
''၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ကၽြန္မ B.Arch (ဗိသုကာ) ဘြဲ႕ ရျပီးေနာက္မွ လံုးခ်င္း္စ, ေရးျဖစ္ပါတယ္''

''ပထမဆံုး လံုးခ်င္းက ငယ္သူမို႔ မသိပါထင္တယ္''
''ဟုတ္ပါတယ္''
''မစႏၵာ 'အရိပ္' ေနာင္ပိုင္းမွာ ဘာျဖစ္လို႔ လံုးခ်င္းမေရးျဖစ္တာလဲ''

''မေရးျဖစ္တာကေတာ့... ကၽြန္မ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ကိုစန္းေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ျပီး အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀နဲ႔ အလုပ္မ်ားတာက တစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါသမီးေမြးလာေတာ့လည္း သမီး တာ၀န္ေတြက ပိုလာတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ျပီးေဖေဖက ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံမွာ သံအမတ္ အျဖစ္သြားျပီ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ေနရာက ျပန္လာေတာ့ ေနရာထိုင္ခင္းေနသားတက် မျဖစ္တာက တစ္ေၾကာင္း ေၾကာင့္ပါပဲ။ ေနာင္ ကၽြန္မတို႔ နွစ္ေယာက္စလံုးေဆာက္လုပ္ေရးေကာ္ပိုေရးရွင္း ဗိသုကာမဖြဲ႕(၂) မွာ၀န္ထမ္းေတြ ျဖစ္ေနရတာ ေၾကာင့္ရယ္ လို႔ ဆိုရမွာေပါ့''
''အခု ေကာ လံုးခ်င္းထြက္ဖို႔ အစီစဥ္ မရွိေသးဘူးလား''

''ဒါဆို မစႏၵာ ပရိသတ္ေတြ ၀မ္းသာစရာပဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မစႏၵာ ေနာက္ဆံုးထုတ္ခဲ့တဲ့ 'အရိပ္' က စျပိး ေဆြးေႏြး လိုက္ၾကရေအာင္။ အရိပ္ရဲ႕ အဖြင့္ စာမ်က္ႏွာမွာ မစႏၵာက ဒီလို ေရးထားပါတယ္။...
    ကေလး ဆိုတာ အမိ၀မ္းက ကၽြတ္လာတုန္းက အျဖဴခံေလးပါကြယ္။

    သူ႔ႏွလံုးသားဟာ အျဖဴသက္သက္
    ေဖြးလို႔ ႏုလို႔ေပါ့။
    သူ႔ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္
    သူ႔ရဲ႕အသိုင္းအ၀ိုင္း
    သူ႔ရဲ႕မိဘေတြက
    သူ႔ႏွလံုးသာကို အေရာင္ဆိုးေပးၾကတယ္။
    ခ်စ္တတ္တဲ့ အနီေရာင္ေတြ၊
    မုန္းတတ္တဲ့ အနက္ေရာင္ေတြ၊
    ၾကင္နာတတ္္တဲ့ အျပာေရာင္ေတြ၊
    ၀န္တိုတတ္တဲ့ အ၀ါေရာင္ေတြနဲ႔
    မနာလုိ ျငဴစူစိမ္းကားတတ္တဲ့
    အစိမ္းေရာင္ေတြကုိေပါ့။
    အျဖဴေရာင္ ႏွလံုးသားေလးဟာ
    အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး စြန္းထင္လာခဲ့ရတယ္။
    လွတဲ့ ႏွလံုးသားက လွတယ္
    အ႐ုပ္ဆုိးတဲ့ ႏွလံုးသားက အ႐ုပ္ဆုိးတယ္။
    သူ႔ႏွလံုးသားရဲ႕ အရိပ္ဟာ
    သူ႔ဘ၀မွာ လာၿပီး ထင္ဟပ္တယ္ေလ။
    တခ်ိဳ႕ အရိပ္ေတြက သိပ္လွတယ္
    တခ်ိဳ႕ အရိပ္ေတြက်ေတာ့ အ႐ုပ္ဆုိးတယ္ကြယ္ ...
    လုိ႔ ေရးထားတယ္ "
    " ဟုတ္ပါတယ္ "

    " ဒါဆုိရင္ မစႏၵာ အယူအဆက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေကာင္း အဆုိးဟာ ပတ္၀န္းက်င္ ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ရဲ႕ ဗီဇ၊ ညဥ္နဲ႔ေကာ သက္ဆုိင္တယ္လုိ႔ မယူဆႏုိင္ဘူးလား "
    ''ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဒါကိုေရးတာ ဗီဇကို လက္လြတ္စပယ္ပစ္ပယ္ၿပီးေတာ့ ေရးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အေတြ႕အႀကံဳအရ ေျပာရ၇င္ အခု သုဝဏၰအိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ပန္းပင္ ကေလးေတြ စိုက္တယ္။ စိုက္တဲ့အတဲ့အခါမွာ မ်ိဳးေစ့ခ်င္းကေတာ့ အတူတူပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျမၾသဇာ ေကၽြးတဲ့ အပင္နဲ႕ ေျမၾသဇာ မေကၽြးတဲ့ အပင္။ ေရမွန္မွန္ေလာင္းတဲ့ အပင္နဲ႕ ေရမွန္မွန္မေလာင္းတဲ့ အပင္ဟာ အင္မတန္ ကြာပါတယ္။ ေရမေလာင္းတဲ့ အပင္၊ ေျမၾသဇာမေကၽြးတဲ့ အပင္က ညႇိဳးလွီၿပီးေတာ့ ဘာအပြင့္မွ ပြင့္မလာ ဘူး။ ဂ႐ုစိုက္တဲ့ အပင္က်ေတာ့ အပြင့္ကေလးေတြ ပြင့္လာတယ္။
    ႏွစ္ခုယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဗီဇခ်င္း အတူတူပါပဲ။ ဗီဇက မ်ိဳးေစ့ကို ကၽြန္မယူဆပါတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ခုနက ေျပာတဲ့ ေျမ၊ ေရ၊ ေလေပါ့။ ဒီအပင္ႏွစ္ခု ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ဗီဇခ်င္းတူေပ မယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ခ်င္း မတူတာ ေၾကာင့္ ရွင္သန္တာခ်င္းမတူပါဘူး။

    ဗီဇကို အေရးမႀကီးဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေရးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လို႔ မ်ိဳးေစ့ခ်င္း မတူဘူး ဆိုရင္ေတာ့ အပင္က တစ္ပင္စီ ေပါက္လာမွာပါပဲ။ လံုးဝ မတူႏိုင္ပါဘူး။   "
    "အရိပ္ မွာပဲ မစႏၵာ ကဗ်ာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေျပာသြားသာတစ္ခုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တင္ထြန္းေမာင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္း ကဗာဆရာ ေႏြသူရိန္ကို ေဝဖန္တယ္။ "စပ္ ပါလားကြာ၊ စက္႐ုံထဲက အလုပ္သမားႀကီးအေၾကာင္း၊ လယ္သမားႀကီး ပိုးထိတဲ့အေၾကာင္း၊ ပဲၿပဳတ္သည္ ေဒၚပု သားေလး ေက်ာက္သင္ပုန္း က်ကြဲလို႕ ငိုတဲ့ အေၾကာင္း၊ ျပည္သူးၾကားက ကဗ်ာေတြ ေရးစမ္း ပါကြာ။ ဘတ္စ္္ကားစီးတာ က်ပ္တာ၊ တိုးတာ၊ အိုကြာ... အမ်ားႀကီး၊ ခုေတာ့ကြာ တစ္ခါလာ ေကာင္မေလး လွတာ၊ ေနာက္တစ္ခါလာ ေကာင္မေလး ေခ်ာတာ၊ ေဟာ ေနာက္တစ္ခါ သစ္ရြက္ေႀကြ၊ ေလတိုက္တာ၊ လသာ၊ ၾကယ္ေရာကင္ျဖား... မင္းစပ္ေနတာ ဒါ အကုန္ပဲလားကြ" လို႕ေျပာတယ္။

ဒီေန႕ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ကဗ်ာစာ တသီးတသန္႕ ေနရာယူထားပါတယ္။ မဂၢဇင္းေတြမွာဆို ရင္ ကဗ်ာက႑ ေတြ သီးျခားေဖာ္ျပေပးေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ မစႏၵာအေနနဲ႕ ဒီေန႕ ျမန္မာကဗ်ာ ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လိိုမ်ား ျမင္ေပါသလဲ"
    "ကၽြန္မ ကဗ်ာကို ဖတ္ေပမယ့္ လံုးဝ မစပ္တတ္ပါဘူး၊ ကာရန္မဲ့ တာေတြ မမဲ့တာေတြလည္း နားမလည္ ပါဘူး။ အရိပ္ထဲမွာ ကဗ်ာဆရာ ေႏြသူရိန္ တစ္ေယာက္တည္း အေၾကာင္းကို ေျပာတာပါ။ ကဗ်ာေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး
    ကိုဝင္းၿငိမ္း ေမးတဲ့ အခုေခာတ္ ကဗ်ာေတြကို ဘယ္လို ျမင္သလဲဆုိတာကိုေတာ့ ကၽြန္မ မကၽြမ္းက်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ မို႕ မေျပာပါရေစနဲ႕လို႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္မတတ္ဘဲ နဲ႕ မေဝဖန္ခ်င္လို႔ပါ"

    " အရိပ္ ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ သံုးေယာက္ျဖစ္တဲ့ ညီလင္းညိဳ၊ ေႏြသူရိန္နဲ႕ တင္ထြန္းေမာင္တို႕ အိမ္ေထာင္ေရး နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးၾကရာမွာ ခ်စ္တာနဲ႕ ႀကိဳက္တာကို ခြဲျခားၿပီး အေရာင္ သေဘာေလး ေတြနဲ႕ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေရးထားတာ ဖတ္လိုက္ရ ပါတယ္။
    ဒီဇာတ္ေကာင္ေတြကို ဖန္တီးခဲ့တဲ့ မစႏၵာအေနနဲ႕လည္း အခုအိမ္ေထာင္သည္ ဘဝေရာက္ ေနၿပီ ဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုသာယာဖို႔ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ခ်စ္တာနဲ႕ ႀကိဳက္တာ ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး အေရးႀကီး တယ္လို႕ယူဆပါသလဲ"

    "အရိပ္ မွာေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မ သိသမွ် အရာင္ေလးေတြအေၾကာင္း အနည္း ငယ္ ထည့္ေျပာထားမိပါတယ္။ ဥပမာ- အဝါကို အဝါနဲ႕ေပါင္းေတာ့ အဝါေရာင္ထြက္လာတယ္။ အျပာကို အျပာေရာင္ နဲ႕ေပါင္းေတာ့လည္း အျပာေရာင္ပဲ ျပန္ထြက္လာတယ္။ အျပာနဲ႕ အဝါေရာလိုက္ေတာ့ လည္း ထြက္ လာေတာ့ အေရာင္က မဆိုးပါဘူး။ အစိမ္းေရာင္ေလး ရတယ္။ အဲဒီသေဘာပါပဲ။ အေျခခံခ်င္း၊ သဘာဝခ်င္း တူ တဲ့ အေရာင္ေတြ နီးစပ္တဲ့အေရာင္ေတြကို ေပါင္းလို႔စပ္လို႔ရတယ္။

    ဒါေပမဲ့ အနီနဲ႕ အစိမ္းလို ဘယ္လိုမွ မလိုဖက္တဲံ အေရာင္ႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္ၾကည့္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ႏွစ္ခုစလံုး က အလွပ်က္သြားပါတယ္။ ညစ္ညစ္ပုပ္ပုပ္ အရာင္ႀကီးထြက္သြားတယ္။ အဲဒီသေဘာပါပဲ။ အေျခခံ သဘာဝခ်င္း မတူတဲ့ ဘဝႏွစ္ခုကို ေပါင္းစပ္လိုက္ရင္ ဘဝႏွစ္ခု အလွပ်က္ၿပီး မသာယာမလွပတဲ့ ဘဝ တစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာမႀကီး ပါလ္ဘတ္ခ္ရဲ႕ ဝတၳဳကို ေအာင္ေက်ာ္ေက်ာ္က ဘာသာျပန္တာ ဖတ္ဖူးတယ္။

အဲဒီအထဲမွာ အေျခခံ၊ သဘာဝခ်င္း မတူတဲ့ ဂ်ပန္မေလးနဲ႕ အေမရိကန္ စစ္သားေလးဟာ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အသည္းနင့္ေအာင္ ခ်စ္ၿပီး မိဘေတြ သေဘာမတူတဲ့ၾကားထဲက လက္ထပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဂ်ပန္မေလးကို အေမရိကန္ အသိုင္းအဝိုင္းက လက္မခံဘူး။ လူေနမႈမတူ၊ စဥ္းစားေတြေခၚမႈမတူ၊ ဘာသာ အယူအဆ မတူေပါ့ေလ။ အစစ မတူေလေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ အခ်စ္စိတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္း ပ်က္ျပယ္ လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဂ်ပန္မေလးဟာ ဂ်ပန္ျပည္ကို ျပန္ထြက္ေျပးသြားရတဲ့ ဝတၳဳေလးပါ။

အဲဒီေတာ့ ခုနတုန္းက ေျပာသလိုပဲေပါ့ေလ။ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ႏွလံဳးသားရဲ႕ ေစစားမႈ၊ ႀကိဳက္ျခင္း ဆိုတာ ကေတာ့ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ဆင္ျခင္မႈ။ ဦးေႏွာက္ကို ဦးစားေပးရမယ္ဆိုၿပီး ခ်မ္သာတဲ့လူ၊ ဂုဏ္ရွိ တဲ့သူေတြကိုသာ ေရြးခ်ယ္ရာမယ္လို႔ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ သူ႕ရဲ႕ အသိုင္းအဝိုင္း၊ အဆင့္အတန္း၊ ပညာေရး၊ ဘာသာအယူအဆ အေတြးအေခၚ၊ ခံယူခက္ ဆိုတာေလးေတြ ပါလာပါတယ္။ အဲဒါေတြ တစ္ဦးနဲ႕ တစ္ဦး တူမလား၊ နီးစပ္မလား၊ ညႇိႏႈိင္းလို႔ရမလား ဆိုတာေတြကို စဥ္းစားဖုိ႕ပါ။
    ဘဝကို ႏွလံုသားတစ္ခုတည္နဲ႕ တည္ဆာက္လိုက္ရင္ ထိုင္သြားမွာပါပဲ။ ႏွလံုးသား လံုးဝမပါဘဲ ဦးေႏွာက္ခ်ည္းပဲ တည္ေဆာက္လိုက္ျပန္ရင္လည္း ဆာမပါတဲ့ ဟင္းလို ေပါ့ျပက္ျပက္ ေအးစက္စက္ ျဖစ္ သြားမွာပါ။ ဒီလို အိမ္ေထာင္ေရးမ်ိဳးကို ဆရာ ၿငိမ္းေက်ာ္သာ ဆုိရင္ေတာ့ ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္း ေဆာင္းရက္မ်ား၏ ဆားမပါေသာ ဆန္ျပဳတ္ သုေတသနစာတမ္း လို႔ေျပာလိမ့္ မယ္ ထင္ပါတယ္။"

    "မစႏၵာ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားေတာ့ေကာ ႏွလံုးသားနဲ႕ ဦးေႏွာက္ ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးခဲ့သလဲ"
    " ကိုဝင္းျငိမ္း ေမးတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္ေရး ဆံုးျဖစ္ခဲ့တာကို ေျဖရရင္ေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ ႏွလံုးသား က ဦးေႏွာက္ကို သတင္းပို႔ပါတယ္။ ဦးေႏွာက္က လက္ခံတယ္ေလ။ ေနာက္ျပီး ႏွလံုးသားကို ျပန္ျပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္တယ္။ "ဖိတ္စာရိုက္လိုက္ ေတာ့ တဲ့"
    " ဒီအခ်က္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ ရည္ရြယ္ေနတဲ့သူတိုင္း သတိျပဳစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ စိတ္နဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခုေပါ့ေလ။ အရိပ္မွာ ဇာတ္ေကာင္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ထြန္းညိဳနဲ႕ သက္သက္တို႕ ေလွ်ာက္လည္ၾကေတာ့ သက္သက္က "ကိုကို ေပ်ာ္ရဲ႕လား" လို႕ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ေက်ာ္ထြန္းညိဳက "ေပ်ာ္တယ္၊ မေပ်ာ္ဘူးဆို ကေလးစိတ္ပါ မိသက္ရယ္ မတည္ၿငိမ္တဲ့ စိတ္၊ လႈပ္ရွားတက္ႀကြတဲံ စိတ္မ်ိဳးပါ။ သက္သက္နဲ႕ ေနရရင္ ကိုကို႕ ရင္ထဲမွာ ေအးၿပီး ခ်မ္းေျမ႕ေနတာပဲဆိုရင္ မျပည့္စံုးဘူးလား" လို႕ေျပာတယ္။
    အဲဒီေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြမွာေကာ မရွိဘူးလား။ ေပ်ာ္တယ္လို႕ေျပာတဲ့ သူ ဟာ စိတ္မတည္ျငိမ္တဲ့ လူလို႕ ယူဆမလားလို႕သိခ်င္ပါတယ္။ "
    "အဲဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ လူႀကီးေတြမွာလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးပိုင္း ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္မအသက္ ၃၅ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ အရင္တုန္းက လို ေဟးေလးဝါးလား ေပ်ာ္တဲ့စိတ္ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးတာ ခ်မ္းေျမ႕ တာေလာက္ပဲ ရႈွိေတာ့တယ္။

    အရင္တုန္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူဘဝတုန္းကဆိုရင္ သိပ္ဆိုးတာေပါ့။ သူမ်ားကို စ ၾက၊ ေနာက္ၾက ေျပာင္ၾကတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ဖက္သား ေျခလွမ္းမွားေလာက္ေအာင္ကို စၾကတယ္။ သူမ်ားကို အေနခက္ ေအာင္ တဝါးဝါး စ တတ္တယ္။ ေပ်ာ္တတ္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ အခု အသက္ရြယ္ ေရာက္ လာေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ တည္ျငိမ္သြာတယ္။
    ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ လႈပ္ရွားတက္ႀကြတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။ မတည္ျငိမ္တာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ ခုနကေျပာသလို လႈပ္ရွားတက္ႀကြတာထက္ တည္ျငိမ္တာ၊ ၾကည္ႏုးတာ၊ ခ်မ္းေျမ႕တာကို ပိုျပီး လိုလားလာတယ္။

    အဲဒီေတာ့ ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာ မတည္ျငိမ္တဲ့ သေဘာလို႔ေတာ့ ကၽြန္မ မဆိုလိုပါဘူး။ ကၽြန္မ ခံစားခ်က္နဲ႕ ေရးလိုက္ တဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္"
    "မစႏၵာရင္ထဲမွာ ေမွာင္ခို အဝတ္အစားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ခံစားခက္ ရွိတယ္ ထင္ပါတယ္။ အရိပ္မွာ တင္ထြန္းေမာင္နဲ႕ ညီလင္းညိဳတို႕ ္ေမွာင္ခို အဝတ္အထည္ကိစၥ ေတာ္ေတာ္ေဆြးေႏြးၾကသလို ပုစာၦမွာလည္း ခင္မလတ္တစ္ေယာက္ ေမွာင္ခို အဝတ္အထည္ မက္ေမာမိလို႕ ပ်က္စီးရပံု ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္"
    "အဲဒါကိုေတာ့ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ အဝတ္အစားပိုင္းနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလာ္လည္လာၾကတယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ ကၽြန္မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္း ကဆိုရင္ လံုခ်ည္ဝတ္တယ္ ဆိုရင္ မာစရိုက္ကေလးေတြ ဝတ္ၾကတယ္။ အဲဒါေလးေတြ ဝတ္ၿပီးေတာ့လည္း တုစရာ ၿပိဳင္စရာ မရွိၾကေတာ့ သူဟာနဲ႕သူ လွေနၾကတာပါပဲ။

    ဒါေပမဲ့ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံက ေမွာင္ခို အဝတ္အစားေတြ လွိမ့္ဝင္လာေတာ့ တက္ထရြန္ မဝတ္ရင္၊ ေလယာဥ္ေမာင္ မဝတ္ရင္ မလွေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ လူတိုင္း အျမင္ကိုက ဒီလို ျမင္ေနၾကတယ္။ တက္ထရြန္ေတြ၊ ေလယာဥ္ေမာင္ေတြ၊ ေဖာ့ေတြ ဝတ္ေနၾကတဲ့ ၾကားမွာ ေစာေစာက ေျပာတဲ့ မစရိုက္ကို ဝတ္ျပန္ေတာ့ လူကိုက မသားနားေတာ့ဘူး။ စုတ္စုတ္ႏုပ္ႏုပ္ ျဖစ္သါားတယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္။

    ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုျဖစ္သြားသလဲဆိုေတာ့ ေမွာင္ခိုအဝတ္အထည္ေတြ လွိမ့္ဝင္လာလို႕ပါပဲ။ ဒါေတြသာ တုစရာ ၿပိဳင္စရာ မရွိဘူးဆိုရင္ ရွိသမွ်နဲ႕ လွေနၾကမွာပါပဲ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုလည္း ဒီေမွာင္ခို အဝတ္အထည္နဲ႕ မကင္းပါဘူး။ ဝတ္ေနရတာပါပဲ။ ဒီလို ဝတ္ေနရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ အားမရဘူး။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အထည္ေတြက မေကာင္းလို႕ အရည္အေသြးမမီလို႕သာ ဝတ္ေနရတယ္လိုေတာင္ ကၽြန္မ အရိပ္ထဲမွာ မေရးသင့္တာေရးမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေစတနာေစားၿပီး ေရးလိုက္တာပါ။
    အမွန္မေတာ့ ကၽြန္မက ပိုေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သေဘာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အျမဲ ဝတ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြနဲ႕ေရးခဲ့တာပါ။

    အခုေနာက္ပိုင္းမွာ အဝတ္အထည္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ကေလး ေလာ္လည္လာၾက တာ ကၽြန္မတို႕ မ်က္စိေအာက္တင္ ျမင္ေန၊ ေတြ႕ေနရတယ္။ အဝတ္အစား အသစ္အဆန္း တပ္မက္ၾကလို႕ ဘဝပ်က္ၾကတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဝတ္အထည္နဲ႕ ပတက္သက္ၿပီး ေမွာင္ခိုထည္ေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒါေလာက္ဝင္ေနရတာလဲ ဆိုၿပီး အားမလို အားမရ ျဖစ္မိတာအမွန္ပါပဲ။
    အခုေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ျပည္သူ႕ကုန္တိုက္ေတြ ေပၚလာတယ္။ ျမန္မာျဖစ္ အဝတ္အထည္ေတြ ေပၚလာတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင့္အတန္းျမင့္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ဝတ္မယ္ ဆိုရင္ ဝတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ေမွာင္ခိုထည္ ကေတာ့ ဆက္လက္ ရွင္သန္ ႀကီးထြားဆဲပဲေပါ့ေလ။

 မိုးခါးေရလည္း ကၽြန္မ အပါအဝင္ ေသာက္ေနၾကဆဲပါပဲ။ ဒါေတာ့ စိတ္မေကာင္းစရာ ေကာင္းတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပါပဲ"
    "အရိပ္ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျပန္သြားလိုက္ၾက္ရေအာင္။ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္တဲ့ စုလႈိင္ အေၾကာင္း ေျပာၾကရရင္ ္စုလႈိင္က သာမန္ မိန္ကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပၾကတဲံ မိဘႏွစ္ပါးက ေပါက္ဖြားလာၿပီး လူေတြကို အျမဲတမ္း သံသယ ရွိတယ္။ ေမတၱာတရားကို နားမလည္ဘူး။ ေယာက္်ားေတြကို ကစားစရာ အရုပ္လို သေဘာထားတယ္။ ေမတၱာတရားမပါဘဲ ေသြးသား ေျဖေဖ်ာက္မႈ ကိုလည္း ျပဳတတ္တယ္။ စုလႈိင္ကို အဲဒီလိုမ်ိဳး မိန္ကေလးအျဖစ္ မစႏၵာ ဖန္တီးထားတယ္။

    စားေရးဆရာတစ္ေယာက္အတြက္ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကို ဖန္တီးရတာ ရင္ထဲက သားသမီးတစ္ေယာက္ကို ေမြးထုတ္လိုက္ရသလိုပဲလို႕ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ စုလႈိင္လို ဇာတ္ေကာင္ မ်ိဳးကို ဖန္တီး ရတဲ့ ေနရာမွာ အမိ်ဳးသမီးစာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ မစႏၵာရင္ထဲ ဘယ္လို ခံစားရပါသလဲ"
    "ကၽြန္မ ကိုယ္တိုင္ပဲ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႕ စုလႈိင္ကို သနားလာပါတယ္။ စုလႈိင္မွာ အဘက္ ဘက္က ျပည့္စံုေနေပမယ့္ သူ႕မွာ လိုအပ္ေနတာက ေမတၱာတရားပဲ။ ကၽြန္မ မ်က္စိေရွ႕ေမွာက္မွာ ျမင္ေနေတြ႕ေနရတဲံ လူႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ကိုေပါင္းၿပီး စုလႈိင္ကို ဖန္တီးခဲ့တာပါ.။ စုလႈိင္ကို ဒီလိုပံုစံ ဖန္တီးၿပီးေတာ့ အရိပ္ရဲ႕ ပထမပိုင္း ၿပီးတဲ့အထိ စုလႈိင္ကို ဘယ္လို ဇာတ္သိမ္းေပး ရမယ္လို႕ အစီအစဥ္ မရွိေသး ပါဘူး။ ပထမေတာ့ စိတ္ေရာဂါျဖစ္ၿပီး ေဆးရံုပို႕ပစ္ ဇာတ္သိမ္းလိုက္မယ္လို႕ ရည္ရြယ္ ထားပါတယ္။

    ဒါေပမဲ့ ေရးရင္းေရးရင္းနဲ႕ သူ႕ကို ကၽြန္မ စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆးရံု မပို႕ရက္ေတာ့ဘူး၊ သနား လာတယ္။ သူ႕ဇာတ္သိမ္းကေလးကို Happy Ending ကေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို သတ္လည္း မသတ္ရက္ေတာ့ဘူး။ မဟုတ္တာလည္း လုပ္မပစ္ရက္ေတာ့ ဘူး။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ႏိုင္ငံျခား ကိုေတာင္ မပိုေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ညီလင္းညီနဲ႕ ေပါင္းေပးလိုက္တာပါ.။ ဝန္ခံရရင္ေတာ့ ေရးရင္း ေရးရးင္းနဲ႕ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စုလႈိင္ေနာက္ကို လိုက္သြားမိတယ္လို႕ ေျပာရမွာပဲ။ ကၽြန္မ စဥ္းစား ထားတာ က တစ္မ်ိဳး၊ တကယ္ ေရးလိုက္တာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားတာကိုး"
    "အရိပ္ နဲ႕ ပတ္သက္လို႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္ကေလး ျပည့္ စံုသြားျပီး ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္အုပ္ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာကေတာ့ ရုပ္ရွင္ရိုက္ျဖစ္သြား တဲ့ ကြက္လပ္ ကေလး ျဖည့္ေပးပါ ဒီဝတၳဳကေလး ေရးတဲံ အဓိက ရည္ယ္ခ်က္ကို အရင္သိခ်င္ပါ တယ္"

    "သားသမီးနဲ႕ မိဘၾကား နားလည္မႈ လြဲမွားတတ္ၾကတာေလးေတြကို ေဖာ္ထုတ္ခ်င္တာ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။ မိဘဆိုတာသားသမီးကို ခ်စ္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲေလ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ မိဘေတြက သားသမီး ဆို လံုးဝ အေရာမဝင္ဘူး။ တည္တည္ႀကီးေနတယ္။ အေရးမေပးဘူး။ ဒီေတာ့ သားသမိးနဲ႕ မိဘ ၾကားမွာ နားလည္မႈ မရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕ မိဘက်ေတာ့ သားသမီးနဲ႕ ရင္းရင္း ႏီွးႏွီး ေနပါတယ္ ။ အဲဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ နဲ႕တစ္ေယာက္ နားလည္လြယ္တာေပါ့။
    မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာ နားလည္မႈ မလြဲမွားေစခ်င္ဘူး ကၽြန္မ ကိုင္တိုင္လည္း အလတ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္တုန္း က ဆိုရင္ ေမေမက ငါ့ကို မခ်စ္ဘူးလားလို႕ ခဏခဏ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္တာက ကြက္လပ္ ရဲ႕ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပဲ။"

    "ဒါဆိုရင္ ကြက္လပ္ထဲကလို ျပႆနာမ်ိဳးေတြ မေပၚေပါက္ရေအာင္လို႕ သားသမိးနဲ႕ မိဘရဲ႕ ဆက္ဆံေရးဟာ ဘယ္လို ျဖစ္သင့္တယ္လို႕ မစႏၵာထင္ပါသလဲ"
    "မိဘနဲ႕ သားသမီးၾကားမွာ အထင္အျမင္လြဲမွားမႈ မျဖစ္ေစဖို႕ကေတာ့ ႏွစ္ဦးစလံုးမ်ာ နားလည္မႈ ရွိဖို႕ လိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ႕ ကၽြန္မ ဝတၳဳထဲကလို ကေလးေတြဟာ ဆယ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ေတြပဲ ဆိုရင္ေတာ့ မိဘမွာပဲ အျပည့္အဝ တာဝန္ရွိပါတယ္။
    ဒီအရြယ္ေလးေတြက ငါ့မိဘက ငါကိုခ်စ္မွာပဲ။ဂရုမစိုက္ဘဲ ေနေပမယ့္ ေမတၱာတရားက ေတာ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ေလာက္ ရွိမွာပဲ။ ငါ့ကို ေအာ္တာ ခ်စ္လို႕ပဲ ဆိုတာမ်ိဳးေပါ့ေလ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ေတြးေတာ နားလည္ၿပီး ခြင့္လြတ္ႏိုင္တဲ့အထိ မရင့္က်က္ေသးပါဘူး။

    အဲဒီလို မရင္က်က္ေသးတဲ့ ကေလးေတြနဲ႕ ရင္က်က္ျပည့္ဝၿပ၊ီး ျဖစ္တဲ့ မိဘတို႕ အၾကားမွာ အစ္ကိုႀကီး၊ အစ္မႀကီးေတြက တစ္ဖက္နဲ႕ တစ္ဖက္ နားလည္မႈ ရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္သြားႏိုင္ရင္ ေတာ့ ဒီလို အေသး အဖြဲ ျပႆနာေလးေတြက ေပ်ာက္သြားမွာပါ။"
    "ကြက္လပ္မွာ လူေကာင္းလူေတာ္ကိစၥ ေရးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ မစႏၵာ အျမင္မ်ာ သားသမီးတစ္ေယာက္ကို လူေကာင္းလူေတာ္ ျဖစ္လာေအာင္ မိဘက ေလ့က်င့္ပံုသြင္း ေပးလို႕ရႏိုင္ပါသလား"
    "ဒါကို ေျပာရရင္ ခုနတုန္းက ဗီဇနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ ျပႆနာကို ျပန္စ ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ခုနတုန္းက ကၽြန္မ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ ဗီဇေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ပါ ႏွစ္ခုစလံုးကို ပစ္ပယ္လို႕ မရပါဘူး။ ႏွစ္ခုစလံဳး အေရးႀကီးပါတယ္။ မ်ိဳးေစ့ခ်င္း တူရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ေကာင္းတဲ့ မ်ိဳးေစ့က ပိုၿပီး ႀကီးထြား မယ္။ ခ်ိဳျမိန္ မယ္ေပါ့။

    ဒါေပမဲ့ လူေကာင္း လူေတာ္ ျပႆနာမွာ က်ေတာ့ မ်ိဳးေစ့ခ်င္း မတူတဲ့ အပင္ႏ်စ္ပင္ သေဘာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေကာင္းတာက ဗီဇစိတ္ပါ။ ေတာ္တာက ႀကိဳးစား မြမ္းမံခ်က္ပါ။ က်ီးအာပင္ေလးကို ကၽြန္မတို႕ ေရေတြေလာင္း၊ ေျမၾသဇာေတြေကၽြးၿပီး သရက္သီး သီးခိုင္းလို႕ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ီးအာသီး သီးလာ မွာပါ။ မူလကိုက သရက္မ်ိဳးေစ့ ျဖစ္မွသာ သရက္သီး ျဖစ္လာ ႏိုင္ပါတယ္။
    ဒါေၾကာင့္ လူေတာကို လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာက က်ီးအာပင္ကို သရက္သီး သီးခိုင္းသလို အေတာ္ေလး ခက္ခဲမယ့္ ထင္ပါတယ္။ နဂိုစိတ္ရင္းက မေကာင္းတဲ့ ေဒဝဒတ္ကို ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ စိတ္ေကာင္း ဝင္လာေအာင္ မခၽြတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

    လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို လူေတာ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႕ဆိုတာကေတာ့ လူေကာင္းျဖစ္တဲ့ အပင္ေလးကို ေျမဆြ၊ ေရေလာင္း၊ ေျမၾသဇာ အံတာနဲ႕ တူတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသလို အသီးအပြင့္ေလးေတြ ေဝဆာလာမ်ာပါပဲ။ ဒါက ကၽြန္မ ျမင္သေလာက္ေျပာတာပါ။ ဗီဇနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ ျပႆနာ ဟာ အင္မတန္ က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ ပညာရွင္ႀကီးေတြေတာင္ ျငင္းၾက ခံုၾကတုန္း ရွိပါေသးတယ္။"
    "ကြက္လပ္က မစႏၵာရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ဇာတ္လမ္းလား"
    "ကိုယ္ပိုင္ ဇာတ္လမ္းလို႕ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေလာက ကြက္လပ္ ရုပ္ရွင္ကားနဲ႕ ပတ္ သက္ၿပီး ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီ က ေဝဖန္ရာမွာ Misunderstood ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကားနဲ႕ ခပ္ဆင္ဆင္ျဖစ္ ေနတယ္လို႔ ေရးသြားပါတယ္။ အမွန္မ ကၽြန္မ အဲဒီကားကို မွီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီကားကို ၾကည့္ၿပီး Inspiration ရတာပဲ ရွိပါတယ္။ အာရံုရတယ္လို႕ ေခၚမလားပဲ။

    Misunderstood မွာက အေမ ေသသြားေတာ့ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ရာမွာ အငယ္ ကိုသာ ဂရုစိုက္ၾကေတာ့ အႀကီးေလးက ေမတၱာငတ္ၿပီးေတာ့ ခံစားရတာကို ျပထားတယ္။ အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး (ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလည္း အလတ္ ဆိုေတာ့) ငါတို႕ဆီမွာလည္း အလတ္ေတြက လပ္ေနတယ္။ အလတ္ ေတြ အေၾကာင္း ေရးရင္ ေကာင္းမယ္လို႕ အေတြးဝင္ခဲ့ပါတယ္။
    ေနာက္တစ္ခါ ခီလိုနား ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္သြားၾကည့္ေတာ့ အဲဒီမွာ စိတ္မႏွံ႕တဲံ လူတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ သူ႕မိန္မ ဆံုးသြားတာကို စြဲလမ္းၿပီး စိတ္မႏွံ႕ ျဖစ္သြားတာပါ။ ဒါကို ကၽြန္မက သားေသ လို႕ စိတ္မႏွံ႕တဲ့ ဦးဘသြင္ အျဖစ္ ဖန္တီးျပီးေတာ့ ကြက္လပ္ကို ေရးခဲ့တာပါ။

    ဒီေနရာမွာ Inspiration ရတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းေျပာခ်င္တယ္။ အခု ကၽြန္မ ဝတၳဳ ေနာက္တစ္ပုဒ္ ရုပ္ရွင္ ရိုက္ေနတာ ရွိတယ္။ နက္ျဖန္ခါ ေလ။ အဲဒါကို ကၽြန္မ ဘယ္မ်ာ အာရံုရဥလဲဆိုေတာ့  To kill a mocking bird  ကေနရတာပါ။ ဒါက ရုပ္ရွင္လည္း ရွိတယ္။ စာအုပ္လည္း ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ စာအုပ္ဖတ္ရင္းကေန အာရံုရခဲ့တာပဲ။ ႏွင္းဆီ ဆိုရင္လည္း The Visit ရုပ္ရွင္ ကေန အာရံု ရခဲ့တာပါ။

    Inspiration  ရလို႕ ေရးတယ္ဆိုတာက သတ္သတ္ေမြးတဲ့ ကေလးေတြလိုပါပဲ။ ဟိုကေလး နဲ႕ မတူပါဘူး။ ဟိုကေလးကို ျမင္ၿပီး ငါ ကေလး လိုခ်င္လိုက္တာ ဆိုၿပီး ေမြးလိုက္တဲ့ သေဘာပဲ ရွိပါ တယ္ ကိုယ္ေမြး တဲ့ ကေလး က ဟိုကေလး မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီသေဘာမ်ိဳးပါပဲ။
    ကြက္လပ္က ေစာေစာကေျပာတဲ့ Misunderstood  ကိုၾကည္ၿပီး Inspiration ရလို႕ ေရးတာဆိုေတာ့ မွီးလိုက္တဲ့ သေဘာ ၊ ကူးခ်လိုက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္သြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာငတ္တာခ်င္း တူတာက လြဲရင္ ကြဲျပားပါတယ္။

    Inspiration ဆိုတာ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ ေနာက္တစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။ ကၽြန္မ အရိပ္ကို စေရးမယ္လို႕ ၾကံတုန္းမလည္း ေျပာရရင္ ရယ္စရာေတာင္ ေကာင္းမယ္။ အဲဒီတုန္း က ကၽြန္မ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေနေတာ့ ရံုးကအျပန္မွာ နံပါတ္ ၁၂ ကားစီးလားတယ္။ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမ်ာ ၃၃ လမ္းနား ေရာက္ေတာ့ Shadow  အပ္ခ်ဳပ္ ဆိုင္ရွိတယ္။ ကၽြန္မ အဲဒါကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္မိတယ္။ ၾကည့္ေနရင္းက ရွဲဒိုး ဆို ျမန္မာလို ျပန္ရင္ ဘာပါလိမ့္။ ျမန္မာလို ျပန္ရင္ အရိပ္ေပါ့၊ အရိပ္ဆိုရင္ အင္း... ငါ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခာတ္ေတြက အရိပ္ေတြကို ျပန္ေရးရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆိုၿပီးေတာ့ စၿပီးေတာ့ စိတ္ကူးရတာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ အရိပ္ကို ဘယ္ကစၿပီး Inspiration ရတာလဲဆိုရင္ ရွဲဒိုး အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္လို႕ေျပာရလိမ့္မယ္။
    အဲဒီသေဘာမ်ိဳးပါ။ ဒါေၾကင့္ ကြက္လပ္စာ ကၽြန္မ ကိုယ္ပိုင္ ဇာတ္လမ္းပါလို႕ပဲ ေျပာခ်င္ ပါတယ္"

    "ပုစာၦထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဇာ္လႈိင္ျမ္င့လိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံက ေခတ္ပညာ တတ္ အခ်ိဳ႕ဟာ ႏိုင္ငံျခားကို အလုပ္လုပ္ဖို႕ ထြက္ခြာသြားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံလိုပဲ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း ဒီျပႆနာ ရွိေနပါတယ္။ မစႏၵာအေနနဲ႔ ဒီလို ေခတ္ပညာတတ္ေတြ၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြက ကိုယ္ႏိုင္ငံကေန တျခားႏိုင္ငံကို ထြက္ခြာ သြားၾကတာနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လို ျမင္မိပါသလဲ"
    "ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မ အျမင္ ေျပာရရင္ ႏွစ္မ်ိဳးျမင္ပါတယ္။ ပထမ တစ္မ်ိဳးက ေငြေၾကးမ်ားမ်ား ရလိုတဲ့စိတ္နဲ႕ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္တာ၊ ဒုတိယ တစ္မ်ိဳးက ျမန္မာ့ေျမ ကို နင္းၿပီး သက္သက္ အျမတ္ထုတ္ သြားတာ။

    ကၽြန္မရဲ႕ အသိေတြ မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ ရိုးရိုးကုပ္ကုပ္နဲ႔ ပညာရွာတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ခန္႕ထားတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ဝင္လုပ္တယ္။ တာဝန္ေက်ေအာင္ ထမ္းေဆာင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလာဘသား တို႕ ထံုးစံအရ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလး ေဆာက္ခ်င္တယ္။ ကား စီးခ်င္တယ္။ ေရခဲေသတၱာ၊ တီဗြီ လိုခ်င္တယ္။ ဒီေတာ့ ပိုက္ဆံ ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရတဲ့ ႏိုင္ငံျခားမွာ သြားအလုပ္လုပ္တယ္။ စုမိ၊ ေဆာင္းမိရင္ ျပန္လာတယ္။ ဒီမွာ အေျခခ်တယ္။

    ေနာက္တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ပညာသင္ေနကတည္းကိုက ဒီဂရီရရင္ ႏိုင္ငံျခားထြက္မယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ နဲ႕ သင္တာပါ။ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဒီလို ဒီဂရီတစ္ခုကို ဒီမွာေလာက္ ေငြေၾကး သက္္သက္ သာသာ နဲ႕  လြယ္လြယ္ကူကူ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဂရီေလးကိုလည္း ပိုက္မိေရာ၊ ျမန္မာျပည္ႀကီးဟာ အလကားပဲ။ မတိုးတက္ဘူး၊ ဘာဘူး ညာဘူးနဲ႕ ေျခစံုကန္ၿပီးေျပးကုန္တာပါပဲ။ ေလ်ာ္ရတဲ့ေနြ တစ္ေသာင္းခြဲ ႏွစ္ေသာင္း ဆိုတာလည္း သူတို႕အတြက္ မႈစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလူေတြထဲမွာ ျပန္လာတဲ့သူ အင္မတန္ရွားပါတယ္။

    အဆိုးဆံုးကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ေငြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္မ်က္ႏွာနဲ႕ေပါ့ေလ၊ ပညာေတာ့သင္သြားၿပီး ဟိုမွာ ပညာလည္း ရ၊ ႏွစ္လည္းေစ့ေရာ ေျခရာေဖ်ာက္ လစ္တဲ့သူေတြပါပဲ။ အဲဒီ လူေတြအတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ က သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ငါးေသာင္းဆိုတာ နည္းေတာင္နည္းပါေသးတယ္။
    ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက ျပန္မလာတဲ့ သူေတြ အေၾကာင္းေတြးမိရင္း လကုန္ခါနိး ျပတ္ၾက လပ္ၾက တဲ့ ဘဝတူေတြအေၾကာင္းေတြးမိရင္ ၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႕နဲ႕ အတူတူ ေက်ာင္းဆင္းၿပီး ခုထက္ထိ အလုပ္မရေသးဘဲ က်ပန္း လုပ္စားေနသူေတြ အေၾကာင္း ေတြးမိရင္ ရင္ထဲမွာ  မသက္မသာ ျဖစ္မိတာ ေတာ့ အမွန္ပါပဲ"

    "အႏုပညာေျမာက္တဲ့ ဝတၳဳနဲ႕ အေပ်ာ္ဖတ္ ဝတၳဳေတြရဲ႕ ျခားနားခ်က္ ဘယ္လို ရွိပါသလဲ မစႏၵာ"
    ဒီအခ်က္ကို ကိုဝင္းျငိမ္း အရိပ္ ဒုတိယတြဲေက်ာဖံုးမွာ ေတြ႕လိုက္တယ္ ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေရးလိုက္တာက စာေပေလာက စာတည္းအဖြဲ႕ရဲ႕ အာေဘာ္ပါ။ ကၽြန္မအေနနဲ႕ေျပာရ ရင္ေတာ့ အႏုပညာေျမာက္ ဝတၳဳဆိုတာက ဖတ္တဲ့သူကို ရသတစ္ခုခုေပးပါတယ္။ ၾကည္ႏူးတာ၊ ေပ်ာ္တာ၊ အံ့ၾသတာ၊ ႏွစ္သိမ့္သာ၊ မေက်နပ္တာ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ ဖတ္ၿပီးလို႕ရွိရင္ ရင္ထဲမွာ တစ္ခုခုေတာ့ စြဲၿငိၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။

    အေပ်ာ္ဖတ္ဝတၳဳ ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မသိဘူး၊ မ်င္းလို႕ေကာက္ဖတ္တယ္၊ ဖတ္တုန္း ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ၿပီး အပ်င္းေျပသြားတယ္။ ဖတ္္ၿပီးလို႕ စာအုပ္လည္း ခ်လိုက္ေရာအထဲ က ဇာတ္ေကာင္ ေတြေရာ ဇာတ္လမ္းေတြပါ ရင္ထဲမွာ ဘာမွစြဲစြဲၿငိၿငိ မက်န္ရစ္ခဲ့တာကို ေျပာတာပဲထင္ပါတယ္။

    ကၽြန္မ အေတြ႕အႀကံဳအေနနဲ႕ ကၽြန္မတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဝတၳဳေလးေတြမွာ အႏုပညာစံ္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ျမင္တယ္လို႕ထင္ပါတယ္။ အခုေခတ္ဝတၳဳေတြဟာ အဲဒီတုန္းကေလာက္ လူေတြကို လႊမ္းမိုးမွ လႊမ္းမိုးႏိုင္ရဲ႕လားလို႕ တစ္ခါတစ္ေလ သံသယျဖစ္မိပါ တယ္။

    ေအာင္လင္း ရဲ႕" အရိုင္းစံပယ္"၊ သိန္းသန္းထြန္းရဲ႕ "မပန္ပါနဲ႕ ေႀကြခ်င္တယ္"၊ ဝင္းဦးရဲ႕ "ခ်စ္မိသူ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း"၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးရဲ႕"ေသြး"၊ ခင္ႏွင္းယုရဲ႕"ေမႊး"၊ ေမာင္ထင္ ရဲ႕ "ငဘ"၊ ခင္ေဆြဦးရဲ႕ "တို႕တိုင္းဌာနီ"၊ နတ္ႏြယ္ရဲ႕ "ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း"၊ နႏၵရဲ႕ "သံနဲ႕ေသြး"၊ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္ဘေဆြရဲ႕"ျမန္မာျပည္သား"၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ "ညီမေလးရယ္ စိုးရိမ္မိ တယ္"... ဒါ့အျပင္ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္မတို႕ အသည္းစြဲ ႀကိဳက္ခဲ့ရတယ္။ အခုအခ်ိန္ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာၿပီ မို႕ ျနပ္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း မႀကိဳကိ မရွိပါဘူး၊ ႀကိဳက္ေနတာပါပဲ။
    အသက္အရြယ္ ေျပာင္းလာသလို အယူအဆလည္း ေျပာင္းလာလို႕ စာေရးဆရာနဲ႕ သေဘာခ်င္း မတိုက္ ဆိုတာ၊ အယအဆခ်င္း မတူတာေတြ ရွိလာေပမယ့္၊ ဝတၳဳေရးသူရဲ႕ ဝတၳဳ တည္ေဆာက္ပံု၊ ဖြဲ႕စည္းပံု၊ စာဖတ္သူကို သူနဲ႕ အတူ ဆြဲေခၚသြားပံုကေတာ့ ယေန႕ထိတိုင္ အႏုပညာေျမာက္ေနတယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။

    တစ္ေန႕ကပဲ ရံုးမွာ စကားစပ္မိလို႕ ကၽြန္မတို႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အရြယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဝတၳဳေတြအေၾကာင္း ေျပာမိၾကေသးတယ္။ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ႕ "သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခိုင္" ဝတၳဳ အေၾကာင္း ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္မနဲ႕ ရြယ္တူကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟာ အဲဒီထဲက စာသား တခ်ိဳ႕ကို ခုထိ အလြတ္ရၿပီး ရြတ္ျပႏိုင္ၾကပါေသးတယ္။ ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္ရြက္တည္း ျဖစ္တဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ ကို မခူးဖူးတဲ့သူ၊ စာအုပ္ၾကား မညႇပ္ဖူးတဲ့သူ အေတာ္ရွားပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က လူငယ္ အမ်ားစု ကို အဲဒီ ဝတၳဳရဲ႕ အႏုပညာအင္းအားက ဘယ္ေလာက္ လႊမ္းမိုးခဲ့သလဲဆိုရင္ ကေလးအေဖ ေတြ၊ ကေလး အေမေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္တာေတာင္ တခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ အလြတ္ရေနေသးတာ ၾကည့္ရင္ သိႏိုင္ ပါတယ္။

    တစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အႏုပညာေျမာက္ ဝတၳဳဆိုတာနဲ႕ အက်ိဳးျပဳ ဝတၳဳဆိုတာနဲ႕ေတာ့ မတူပါဘူး။ အႏုပညာ ေျမာက္တိုင္းလည္း အက်ိဳးမျပဳပါဘူး။ အက်ိဳးျပဳစေပတိုင္းဟာလည္း အႏုပညာေျမာက္တယ္ လို႕ သတ္မွတ္လို႕ မရပါဘူး"
    "မစႏၵာအေနနဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ အသားေပူးတဲ့ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးနဲ႕ ဇာတ္လမ္းကို ဦးစားေပးတဲ့ ဝတၳဳ၊ဘယဟျာ ေရးရတာ ပိုၿပီး အရးႀကီးတယ္လို႕ ထင္ပါသလဲ"
    "ဒီေနရာမွာ ႏွစ္ခုစလံုးက အေရးႀကီးပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ အသားေပးတဲ့ ဝတၳဳက အဆင့္အတန္း ရွိတယ္၊ ဇာတ္လမ္း အသားေပးရင္ အဆင့္မရွိဘူးလို႕ ေျပာလို႕မရပါဘူး။ စာဖတ္သူ ကို အစ က အဆံုး အထိ ဆြဲေဆာင္သြားတာက ဇာတ္လမ္းပါ။ ဝတၳဳဖတ္ရင္ ေရွ႕ဘာျဖစ္မလဲ၊ ေနာက္ဆံုး ဘာျဖစ္ သြားမလဲ ဆိုတာကို စိတ္ေစာၿပီး ဖတ္ၾကတာပါ။

    ဝတၳဳေကာင္းတစ္အုပ္ ဆိုတာ ခိုင္မာတဲ့ ဇာတ္လမ္း ေက်ာရိုးေပၚမွာ စရိုက္ပိျပင္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ လႈပ္ရွား ေလွ်ာက္သြားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ War and Peace  လို၊ gone with the wind လို၊ Carpet Bagger လို ဝတၳဳႀကီးမ်ိဳးေတြမ်ာ ဝတၳဳေက်ာရိုးဇာတ္လမ္းေရာ ဇာတ္ေကာင္ စရိုက္ပါ အင္အား ေကာင္း ေနၾကတာပါ"
    "စာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ဘယ္လို သေဘာထားပါသလဲ"

    " ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ကၽြန္မက စကားေျပာပညာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်ိဳ႕တဲ့ပါတယ္။ စကားေျပာလည္း ျမန္တယ္။ စင္ေပၚေရာက္ရင္ ပရိတ္သတ္ကို လန္႕ၿပီး အမွားမွာ အယြင္းယြင္း၊ အိုးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္မွာ ကိုလည္း  ေၾကာကတယ္။ ဒီေတာ့ မႏိုင္ရင္ကန္လာၿပီး ဆြဲေခၚရင္သာ ကန္႕ လန္႕ကန္႕လန္႕ ပါသြားရတာပါ။ ေတာ္ရံုတန္ရံုေရွာင္ႏိုင္ရင္ေတာ့ စင္ေပၚ မတက္ခ်င္ပါဘူး။
    ေနာက္ၿပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ရွက္သလိုပဲ။ ဘဝ အေတြ႕အႀကံဳအရေရာ စာေပအေတြ႕ အႀကံုအရပါ ကၽြန္မက ဘာမွ မရင္က်က္ေသးဘူး၊ မျပည့္ဝေသးဘူးလို႕ဘဲျမင္တယ္။ အဲဒီလို မျပည့္ဝ မရင့္က်က္ ေသးဘဲနဲ႕ စင္ေပၚတက္ၿပီး လူတတ္လုပ္ရမွာကို ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ရွက္ပါတယ္။ ပရိသတ္အတြက္လည္း "မစႏၵာဆိုတာ သူကိုး"လို႕ ျမင္ဖူးရံုကလြဲၿပီး ဘာမွ အက်ိဳးရွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္က စင္ေပၚတက္ၿပီး ေဟာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ပရိသတ္ထဲမွာ ကိုယ္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သိတဲ့ သူေတြ၊ တတ္တဲ့သူေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို စဥ္းစားမိေတာ့ အေတာ္ေလးမ်က္ႏွာပူပါတယ္"
    "ဒါျဖင့္ စာေပေဆြးေႏြးပြဲေကာ"
    "ေဆြးေႏြးပြဲပံုစံကိုေတာ့ ပိုႀကိဳ႕္တယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မက နာေးထာင္သူ အေနနဲ႕ ေျပာတာပါ။ ေဆြးေႏြးပြဲ ဆိုတာ ကိုယ္သိခ်င္တာ ေမးခ်င္တာေတြ ေမးလို႕ရပါတယ္။ ဟိုအရင္က ဝိုင္-အမ္-စီ-ေအ မွာ လုပ္သြားတဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေ တြမွာ ေမးတဲ့သူကလည္း အေသအခ်ာေမး၊ ေျဖတဲ့သူလည္း အေသအခ်ာေျဖနဲ႕ နားေထာင္ရ၊ ေလ့လာရ၊ မွတ္သားရတာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေမာင္ထင္တို႕၊ ေဒၚခင္ေဆြဦး တို႕၊ ေဒၚခင္ႏွင္းယု တို႕ ေဆြးေႏြးသြားၾကပါတယ္။

    ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း အခ်ိဳ႕ ေဆြးေႏြးပြဲေတြစာ ေဆြးေႏြးပြဲပံု႑ာန္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စာေရးဆရာကို ေဆာ္ၾက၊ ႏွက္ၾတဲ့ ပြဲမ်ိဳး သေဘာသက္ေရာက္သြားတယ္။
    ဒီလို သေဘာေလေတြ ပါလာေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ နားေထာင္ရတာ မွတ္စရာ၊ သားစရာ  သိပ္ရမလာဘဲ စာေရးဆရာကို အလယ္ေကာင္မွာ ခ်ၿပီး တစ္ေယာက္ တစ္ဖက္ ဝိုင္းဆိတ္ေန၊ ဆြေန ၾကတာ ကို ၾကည့္ေနရတာနဲ႕ တူပါတယ္။
    ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းအေနနဲ႕ ေျပာရရင္ ေဟာေျပာပြဲကို လန္႕ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲကို ေၾကာက္ပါတယ္လို႔ပဲ သတိၱနည္းစြာနဲ႕ ဝန္ခံရမွာပဲ။ ေရးသူ၊ ဖတ္သူ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ိဳးမွာ ကၽြန္မကို ခုနက ေျပာသလို ဝိုင္းၿပီး ေမးၾက၊ စမ္းၾကရင္လည္း ကၽြန္မရဲ႕ ခံယူခ်က္ကို ကၽြန္မ ေၾကာက္ဒူးတုန္းၿပီး အိုးနင္းခြက္နင္းျဖစ္မွာ အမွန္ပါပဲ။
    ကၽြန္မရဲ႕ ပရိသတ္ကို ကၽြန္မ ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ကို ကၽြန္မ စာထဲကေနတစ္ဆင့္ပဲ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္။ စားေရးသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ဟာ စာေရးဖို႕ပါ စကားေျပာဖို႕ မဟုတ္ပါဘူး လို႕ပဲ ခံယူမိပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အေတြး၊ ကၽြန္မရဲ႕ ခံယူခ်က္ကို ကၽြန္မ စာထဲကပဲ တစ္ဆင္ ႕ ေျပာခ်င္ပါတယ္။"

    "ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မစႏၵာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းရဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေျမာက္တဲ့ ေမြးေန႕မွာ အထူးအစီ အစဥ္အျဖစ္နဲက ပရိသတ္နဲ႕ ကင္းကြာေနတဲ့ မစႏၵာနဲ႕ ခုလို အားပါးတရ ေဆြးေႏြးခြင့္ရတဲ့အတြက္ စာခ်စ္သူမ်ား ကိုယ္စား ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ရပါတယ္။ မစႏၵာ ပရိသတ္အတြက္ ေျပာခ်ငတာ ကေလးမ်ား ရွိရင္    ... "

    "အရိပ္ ဒုတိယပိုင္း ထြက္ၿပီးကတည္းက ကၽြန္မ လံုးခ်င္းဝတၳဳ ဆက္မေရးျဖစ္ဘဲ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ ရပ္သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီအတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ကို ေပဖူးလႊာ က တစ္ဆင့္ပဲ ေတာင္းပန္ လိုက္ပါတယ္။

    ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႕ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ကၽြန္မဟာ ကၽြန္မ ျမင္တာ၊ ကၽြန္မေတြ႕တာ၊ ကၽြန္မ ခံစားရတာ ေတြကို ေရးတဲ့ သာမန္ စာေရးသူတစ္ေယာက္ပါ။ ပညာရွင္ႀကီး မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ေရးခဲ့တာ ေတြထဲမွာ အမွားေတြ ပါမွာပါပဲ။ သူမ်ားကို ထိခိုက္ပါေစလို႕ မရည္ရြယ္ေပမယ့္ ထိခိုက္သြားတာလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါပဲ။ အဲဒီလို ရွိခဲ့ရင္လည္း ေတာင္းပန္ဖို႕ ဝန္မေလးပါဘူး။ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ခု မွားတယ္ဆိုရင္ အဲဒီအမွားကို သိတဲ့ အခ်ိန္၊ သိတဲ့ အရြယ္မွာ ျပင္မွာပါပဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္း ကိုပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္"
    "ေက်းဇူးပါပဲ၊ ေနာက္ထပ္ လံုးခ်င္းေတြလည္း အဆက္မျပတ္ ေရးႏိုင္ဖို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္ ဗ်ာ.... "
                                  
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ 

အမွတ္-၁၃ ဇြန္လ၊ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္

ဆက္ရန္
.