ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၂၂)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၁၁)
ေခတ္မီ ေ႐ွးျမန္မာမ်ား

" ႏိုင္ငံမ်ိဳးျခား စာစကား သင္ၾကားသင့္သည့္မွတ္ "
ငယ္စဥ္ က သင္ၾကားခဲ့ရသည့္ "မွတ္ႀကီး" ႐ွစ္ပါးလကၤာတြင္ ႏုိင္ငံျခားဘာသာစကား သင္ယူေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း လ်က္ (အျမင္က်ယ္ေသာ ေ႐ွးလူႀကီးမ်ားက ဆံုးမစာသံေပါက္ ေရးသားခဲ့သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ မွတ္သား နာယူခဲ့ပါလ်က္ကယ္ႏွင့္ ႀကီးလာေသာအခါမူ မွတ္ႀကီးလကၤာသည္ပင္ မွတ္ႀကီး႐ွစ္ပါလား။ မွတ္ ႀကီး တစ္ဆယ့္ေျခာက္ပါးလား မမွတ္မိေတာ့။

ဆရာဇ၀နကမူ " ေဟ့ မွတ္ႀကီးက မကုန္ေသးဘူးကြ။ ဆယ့္ေျခာက္ပါး၊ ဆယ့္႐ွစ္ပါး လုိခ်င္သေလာက္ လုပ္လုိ႔ ရတယ္။ ေဟာ " ပေလြႏွင့္ ဘာဂ်ာတီးမႈတ္ကာျဖင့္၊ ညမွာေလွ်ာက္သြားျပဳသူမ်ား စီးပြား ပ်က္မည္ မွတ္တဲ့ ကဲ … ဘယ္ေလာက္ နာယူဖုိ႔ ေကာင္းသလဲ။ ေ႐ွးလူႀကီးမ်ား ဆံုးမထားခဲ့တာ၊ မင္းတုိ႔ ေတြ ည ညမွာ ေလွ်ာက္လည္သြားၿပီး ဘာဂ်ာတုိ႔ ဘာတုိ႔ မမႈတ္နဲ႔တဲ့၊ ဟုတ္လား ဟဲဟဲ " ဟု ေျပာကာ အားရ ပါးရ ရယ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကမူ ႐ုိးသားေသာ လူငယ္ပီပီ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားလွေသာ လူႀကီးတုိ႔၏ ရယ္ဖြယ္ရာ ကုိ မွန္းဆႏုိင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့ပါ။ သုိ႔ေသာ္လည္း " ဇ၀ေနာ့စကီး ၿဖီးသည္မ်ား၊ အလကားဟုမွတ္" ဟု ထပ္မံျဖည့္စြတ္လုိက္ျခင္းအားျဖင့္ တစ္ဆယ့္႐ွစ္ပါး ျပည့္သြားပါေတာ့သည္။

ေ႐ွးလူႀကီးမ်ား ဆံုးမခဲ့သည္ႏွင့္အညီ ေနာင္ေတာ္တုိ႔သည္ မည္မွ် လုိက္နာက်င့္သံုးခဲ့ပါသနည္း။ ႏုိင္ငံျခား ဘာသာ စကား မဆုိထားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ တုိင္းရင္းသားစကားျဖစ္ေသာ ႐ွမ္းစကား၊ ကရင္စကား၊ ကခ်င္ စကား၊ ခ်င္းစကား၊ မြန္စကား စသည္တုိ႔ကုိပင္ နီးစပ္လွ်င္ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစမွအပ စိတ္ပါ၀င္စားစြာ ႏွင့္ စနစ္တက်သင္ယူသူ နည္းပါးလွပါသည္။

ခရစ္ႏွင့္ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္ပဲြမွသည္ လြတ္လပ္ေရးရသည့္ အခ်ိန္ကာလအထိ ႏွစ္ ေပါင္း ၁၂၄ ႏွစ္တာ နီးပါးမွ်တုိင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ အဂၤလိပ္ကုိလုိနီဘ၀သုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ၾကရသည္။ အဂၤလိပ္တုိ႔၏ ကုိလုိနီကၽြန္ဘ၀တြင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအဂၤလိပ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အား အဂၤလိပ္စာႏွင့္ စကား သင္ၾကားေစခဲ့သည္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ အဂၤလိပ္စာ ကုိ ကမၻာ့မ်က္ဖြင့္ဘာသာအေနျဖင့္ ျမန္မာမ်ား ကမၻာ ႏွင့္ ေခတ္မီရင္ေဘာင္တန္းႏုိင္ၾကေစဖုိ႔မဟုတ္။ သူတုိ႔၏ ကုိလုိနီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားတြင္ ပါ၀င္ အမႈ ထမ္းေဆာင္ ၾကမည့္ တုိင္းရင္းသားမ်ားအား ခုိင္းေစ၍ ေကာင္းၾကေစရန္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ အေန အားျဖင့္ ခရစ္ယာန္ သာသနာကုိ ျပန္႔ပြားေစရန္ျဖစ္သည္။

အဂၤလိပ္အုပ္ခ်ဳပ္မႈႏွင့္ နီးစပ္ေသာေဒသ၊ ကုိလုိနီဘ၀သုိ႔ ဦးစြာက်ေရာက္ေသာ ေဒသမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ အဂၤလိပ္စာ သင္ယူေရးတြင္ ပထမဆံုးေသာ အခြင့္အေရးကုိ ရ႐ွိခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔အတြက္ ရခုိင္ ကမ္းေျခ ေဒသ မွပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ကာလကတၱား ေကာလိပ္မွအစ၊ ဒါဂ်ီလင္စေသာ ပညာေရးဌာနမ်ား၌ သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ အဂၤလိပ္စာ (ပညာ)တစ္နည္းအားျဖင့္ ေခတ္ပညာတတ္မ်ား ေပါမ်ားခဲ့ ၾကသည္။ လြတ္လပ္ေရးရသည့္ အခ်ိန္တြင္ တရားေရးဌာနမွ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားသည္ ရခုိင္ အမ်ိဳးသား မ်ားသာလွ်င္ မ်ားျပားၾကျခင္းမွာ ဤသမုိင္းေၾကာင္း၏ အက်ိဳးဆက္တရားမွ်သာလွ်င္ ျဖစ္ သည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အနက္မွ အေမရိကန္သုိ႔ ပထမဦးစြာ ပညာသင္ေရာက္ခဲ့သူ ေမာင္ေ႐ွာလူးမွာ ေမာ္လၿမိဳင္သား တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ရခုိင္ကမ္းေျခေဒသႏွင့္ တနသၤာရီကမ္းေျခေဒသတို႔သည္ က်န္ျပည္မ ေဒသ မ်ားထက္ ႏွစ္ေပါင္းေျခာက္ဆယ္၊ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ့္ငါးႏွစ္စီမွ် အသီးသီး ေ႐ွးဦးက်မႈရ႐ွိခဲ့ၾကသည္။

အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား၊ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အတြင္း ေဆာင္က်ဥ္းသယ္ယူရာတြင္ သာသနာျပဳ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ စံနမူနာ ယူေလာက္ေအာင္ပင္ ဇဲြလံု႔လ၀ီရိယႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ၾက သည္။ သူတုိ႔သည္ ျမန္မာစာကုိ ေရလည္ေစ့ငုစြာ မတတ္ေသးမီကာလမွာပင္ စတင္၍ သူတုိ႔ ေလ့လာ ဆည္းပူးရမိသမွ်ေသာ ျမန္မာစာအားျဖင့္ စာအုပ္မ်ားေရးသားကာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကသည္။ သူတုိ႔ ၏ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားမွ အနည္းငယ္ကုိ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပရေသာ္ -
၁၈၅၃ Mrs. B. Stilson ေရး သူငယ္တုိ႔ဖတ္ရန္ ေလာကဓာတ္ပညာစာ။ ၁၈၅၄ Rev; Kinkaid ေရး ျမန္မာေရးဘာသာရာဇ၀င္ႏွင့္ ဂဏန္းတြက္ပံု (မင္းတံုးမင္းထံဆက္)
၁၈၈၄ အေမရိကန္သာသနာျပဳတုိက္ထုတ္ တတိယဖတ္ရန္စာ။ စသည္တုိ႔ျဖစ္၏။ ၄င္းစာအုပ္မ်ားကုိ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ ႐ွိ အေမရိကန္ သာသနာျပဳပံုႏွိပ္တုိက္မွ ႐ုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိျခင္း ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားဘက္မွ ယင္းကဲ့သုိ႔ ႀကိဳးပမ္းသူမ်ား အလားတူ ျမန္မာမ်ားဘက္မွလည္း ႏိုင္ငံျခား ဘာသာ ေလ့လာေရး၊ ေလာကဓာတ္ပညာ(သိပၸံပညာ) ေလ့လာေရးကုိ စိတ္၀င္စားလ်က္ ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ သူမ်ား ႐ွိခဲ့ၾကသည္။ ယင္းပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ မကၡရာမင္းသားႀကီး၊ ကေနာင္ မင္းသား ေယာ အတြင္း၀န္ ဦးဖုိးလိႈင္၊ သံႀကီး ဦးၿခိမ့္ စသူတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ဦးဖုိးလိႈင္၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ ၾကည့္ပါေလ။

ကာယာႏုပႆနာပညာက်မ္း
On Anatomy
ေလာကဓာတ္က်မ္း
On Chemistry
မဟာသမၼတ ၀ိနိစၦယက်မ္း
On Democracy
ရာဇဓမၼသဂၤဟက်မ္း
On Government

ႏုိင္ငံျခားသာသနာျပဳမ်ားအနက္မွ အထူးခၽြန္ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္မွာ အေမရိကန္ သာသနာျပဳ ဆရာ Reverend Dr. Judson ဆရာ ေဒါက္တာဂ်ပ္ဆင္ (၀ါ) ျမန္မာတုိ႔အေခၚအားျဖင့္ ဆရာယုဒသန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဆရာယုဒသန္သည္ ျမန္မာစာကုိ မည္မွ်နက္နဲေပါက္ေရာက္စြာ ေလ့လာခဲ့ပါသနည္းဟူမူ သူဘာသာျပန္ခဲ့သည့္ ခရစ္ယာန္သမၼာက်မ္းက သက္ေသထူလ်က္႐ွိပါသည္။
ေဒါက္တာဂ်ပ္ဆင္သည္ သမၼာက်မ္းကုိ ဘႀကီးေတာ္ဘုရားလက္ထက္ အမရပူရက်ည္းတုိက္တြင္ အက်ဥ္းခံ ရဆဲကာလ၌ အၿပီးေရးသားခဲ့သည္။ ေဒါက္တာဂ်ပ္ဆင္သည္ သမၼာက်မ္း ကုိ ဂရိ(ေခါမ) " ဘာသာ မွ ျမန္မာဘာသာ သုိ႔ တုိက္႐ုိက္ဘာသာျပန္ဆုိ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဂ်ပ္ဆင္၏ ျမန္မာ ဘာသာ ေလ့လာေရး စကားအသံုးအႏႈန္းကၽြမ္းက်င္မႈတုိ႔မွာ ရင္သပ္႐ႈေမာ ျဖစ္ရပါသည္။ စာေရးသူ သည္ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္တုိ႔၏ " ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္" ကုိ ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ျပန္ ဆုိၿပီးစီးခဲ့ပါသည္။

အေၾကာင္းမသင့္၍ ဤယခုအထိပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္းမျပဳႏုိင္ေသးပါ။ ယင္းကဲ့သုိ႔ ျပန္ဆုိေသာအခါက်မွ ေဒါက္တာဂ်ပ္ဆင္ ၏ ျမန္မာေရးျမန္မာမႈ နားလည္ျခင္းကုိ သေဘာေပါက္ခဲ့ရပါသည္။ သမၼာက်မ္း (ဓမၼေဟာင္း) က်မ္း ႏွင့္ ကုရ္အာန္က်မ္းေတာ္တုိ႔မွာ အခ်ိဳ႕နိပါတ္ေတာ္မ်ား၌ ဆင္တူလာ႐ွိပါသည္။ စာေရး သူက တစ္ေနရာတြင္ -
" When the angels blow the trumpet the world shall burst asunder" ဟူေသာ စာပုဒ္ကုိ
" ေလာကပါလနတ္မ်ားသည္လည္း ခရာမႈတ္ေသာေန႔တြင္ ကမၻာႀကီးပ်က္သုဥ္းလိမ့္မည္" ဟု ျပန္ခဲ့ ပါသည္။

Trumpet ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကုိ ခရာဟူ၍သာ ျပန္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းစာပုဒ္ႏွင့္ အလားတူစာပုိဒ္သည္ သမၼာက်မ္းစာ၌ ပါ႐ွိေလရာ ယင္းကုိ ဆရာယုဒသန္က " ေလာကပါလ နတ္မ်ားသည္လည္း "တံပုိး" မႈတ္ေသာ ေန႔တြင္" ဟု ျပန္ဆုိခဲ့ပါသည္။ ၾကည့္ပါ။ Tumpet ကုိ ကၽြန္ေတာ္က ခရာ ဟူ၍သာလွ်င္ အသင့္ ေလ်ာ္ဆံုး ျပန္ဆုိႏုိင္ခဲ့သည္။ ျမန္မာဆန္ေသာစကားလံုး "တံပုိး"ကုိ စဥ္းစားႏုိင္စြမ္းမ႐ွိခဲ့။ တစ္ဖန္ တစ္ေနရာ တြင္ "Bolt " ဟူေသာ စကားလံုးကုိ ကၽြန္ေတာ္က " မင္းတံုး" ဟူ၍သာ တတ္စြမ္းခဲ့သည္။ အျခား ျဖစ္သည့္ " ဂလန္႔"၊ "ဂ်က္" တုိ႔ကုိ ပယ္ခဲ့သည္။ " မင္းတံုး" သည္ ေသခ်ာလွေပၿပီ။ ထုိစကားလံုး ကုိပင္ ဆရာယုဒသန္ က တံခါးကုိ " က်င္လွ်ိဳသည္" ဟူ၍ "က်င္ "ဟူေသာ စကားလံုးကုိ ေ႐ြးသံုးခဲ့သည္။ တံစုိ႔၊ တံက်င္ ဟူသည့္ စကားလံုးမ်ားသည္ ျမန္မာစကားလံုးစစ္စစ္မ်ား၊ မဟုတ္ပါေလာ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔သည္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာကုိ လက္လွမ္းမမီၾကသည္သာမက ကုိယ္စကားလံုးမ်ားကုိပင္ ကုိယ္ ေမ့ေပ်ာက္သည့္ တုိင္ ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။

ေ႐ွးျမန္မာမ်ားသည္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာေလ့လာရာ၌ အဂၤလိပ္စာသာလွ်င္႐ွိေသး၊ ျပင္သစ္ဘာသာ၊ ေပၚတူဂီ စသည့္ ၁၆ ရာစု စြန္႔စားသမားမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ကတည္းက ႏိုင္ငံျခားစကားလံုးမ်ားမွာ ျမန္မာေ၀ါဟာရတြင္းသုိ႔ ေရာက္႐ွိခဲ့သည္။ အရက္၊ ကတၱရာ၊ ကတၱီပါ (အာရပ္ကုန္သည္မ်ားမွ)။ ျဗစ္၊ ဗီ႐ုိ၊ ေဘာ္ဒီ၊ ႐ွင္မီး (ျပင္သစ္စကားလံုးမ်ား)။ ေသနတ္(ေပၚတူဂီ-ေစႏွပ္၊ ၀)။
ဤသုိ႔လွ်င္ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ကာလအတြင္း အဂၤလိပ္ကုိလုိနီဘ၀၌ အဂၤလိပ္စာေပကုိ ေလ့လာခဲ့ၾကရာတြင္ ထူးခၽြန္ ေျပာင္ေျမာက္စြာ တတ္ကၽြမ္းသူ ျမန္မာမ်ားလည္း ႐ွိခဲ့ပါသည္။ လုပ္ငန္းျဖစ္႐ံု သာမန္ တတ္ကၽြမ္းသူ မ်ားလည္း ဒုႏွင့္ေဒးပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဆုိၾကပါစုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဂၤလိပ္စာကုိ ေလ့လာ ခဲ့ၾကသည္ မွာ စနစ္ ေဟာင္းဟူ၍။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေလ့လာခဲ့သည့္ စနစ္ေဟာင္းမွာ သဒၵါ(ဂရမၼာ)ကုိ အေျခခံ တည္ေဆာက္သည့္ အဂၤလိပ္စာျဖစ္၍ အခ်ိန္ေတာ့ၾကာသည္။

ယေန႔ ကမၻာတ၀န္းတြင္ အဂၤလိပ္စာကုိ ဒုတိယဘာသာတစ္ရပ္အျဖစ္ ေလ့လာၾကရာ၌ စနစ္သစ္မ်ား တီထြင္ လာၾကသည္။ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ အခ်ိန္ယူ၍ မသင္ၾကားႏုိင္ၾကေတာ့။ နည္းလမ္းမ်ားကုိ ႐ွာၾက သည္။ Direct Method (တုိက္႐ုိက္နည္း) Pattern Method (ပံုစံနည္း) စသည္တုိ႔ျဖစ္၏။ အျခား New Method ဆုိသည္တုိ႔လည္း အလွ်ိဳလွ်ိဳေပၚေပါက္ခဲ့ၾကသည္။ TOEFL/TESL ႏွင့္ TESOL (Teaching of English to Speaker of Other Languages) ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏လက္႐ွိ အဂၤလိပ္စာသင္ၾကားပုိ႔ခ်ေရးမွာ မည္သည့္စနစ္တြင္ တည္မွီေနသည္ကုိမူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပညာေရးသုေတသီတစ္ဦးမဟုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေ၀ဖန္ေျပာဆုိႏိုင္စြမ္းမ႐ွိပါ။ ယေန႔ ဘဲြ႕ရ လူငယ္ မ်ားသည္ အဂၤလိပ္စာ၊ စကား၏နယ္ပယ္တြင္ နယ္ပယ္ေလးရပ္႐ွိသည့္အနက္ "အဖတ္" နယ္ပယ္ တြင္သာ အတန္းအသင့္ေသာကၽြမ္းက်င္မႈ ႐ွိၾကပါသည္။ က်န္နယ္ပယ္မ်ားျဖစ္သည့္ " ေျပာစကား နားလည္ မႈနယ္ပယ္"၊ "စာအေရးအသားနယ္ပယ္" ႏွင့္ "စကားေျပာနယ္ပယ္" တုိ႔၌ လံုး၀ မကၽြမ္းက်င္ ၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။ ဘာသာစကားတစ္ရပ္တြင္ ဤနယ္ပယ္ေလးရပ္လံုး၌ ကၽြမ္းက်င္မႈ႐ွိမွသာလွ်င္ တကယ္ တတ္ကၽြမ္းသည္ဟု ဆုိရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္အစုိးရ သည္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္ သိပၸံတစ္ရပ္ကုိ ထူေထာင္ကာ ကၽြမ္းက်င္ေသာဆရာမ်ား၊ ေခတ္မီသင္ၾကားပုိ႔ခ်မႈ အကူပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ျပင္သစ္၊ ဂ်ာမန္၊ ႐ု႐ွ၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္ ဘာသာရပ္မ်ားကုိ သင္ၾကားပုိ႔ခ်ေပးလ်က္႐ွိသည္။ သင္တန္းၿပီးဆံုးေအာင္ျမင္သူမ်ားကုိ ဒီပလုိမာဘဲြ႕ ေပးအပ္သည္။ အလြန္ပင္ ေကာင္းမြန္ေသာလုပ္ငန္းရပ္ ျဖစ္ပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ဤမွ်ႏွင့္ မလံုေလာက္ေသးပါ။ ဆက္လက္၍ အားေပးခ်ီးျမွင့္ရဦးမည့္ က႑မ်ား႐ွိပါေသးသည္။ ခ်ီးျမွင့္ရမည့္သူမ်ားမွာ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္ပါသည္။ အဂၤလိပ္အစုိးရသည္ မိမိ၏ ေနမ၀င္ေသာ အင္ပါယာ ႀကီး ကုိ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္းအႀကီးအကဲမ်ားအား လဲႊအပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေစရာ၌ ျမန္မာျပည္၊ အိႏၵိယျပည္တုိ႔တြင္ ေ႐ွးယ ခင္က အိႏၵိယပဋိညာဥ္ခံ၀န္ထမ္း (အုိင္စီအက္စ္) ဟူသည္မွာ မုိးက်ေ႐ႊကုိယ္မ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

ဤမုိးက် ေ႐ႊကုိယ္မ်ားအားပင္ မိမိတုိ႔ သြားေရာက္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရသည့္ ႏိုင္ငံတုိ႔၏ တုိင္းရင္း ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပကုိ တတ္ကၽြမ္းလွ်င္ စာေမးပဲြတစ္ရပ္ ၀င္ေရာက္ေျဖဆုိေစလ်က္ ေအာင္ျမင္သူ မ်ားအား ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈ ခ်ီးျမွင့္ေငြကုိ မူရင္းလစာအျပင္ ခံစားခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ျမန္မာ၊ ဟိႏၵဴ၊ အူရဒူ၊ ေတလဂူ။ ဂူဂ်ရာတီစသည့္ မည္သည့္တုိင္းရင္းသားဘာသာကုိ တတ္ကၽြမ္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ေငြေၾကး အက်ိဳးခံ စားခြင့္ထုိက္သင့္သမွ် ခ်ီးျမွင့္ခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေမာရစ္ေကာလစ္ စသည့္ အုိင္စီအက္စ္ႀကီးမ်ားသည္ ပါဠိဆရာႀကီး ဆရာပြားထံမွ ျမန္မာစာ သင္ယူခဲ့ၾကသည္။ အထူး က်င္းပ ေပးေသာ စာေမးပဲြကုိ ၀င္ေရာက္ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ခဲ့ၾကသည္။ အစုိးရအသိအမွတ္ျပဳ စာေမးပဲြျဖစ္သည္။
ယေန႔ ႏိုင္ငံ၀န္ထမ္း အားလံုးကုိလည္း အလားတူ ခ်ီးေျမွာက္သင့္ေပၿပီ။

အလ်ဥ္းသင့္၍ ကၽြန္ေတာ့ ေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုကုိ တင္ျပလုိပါသည္။ တစ္ေန႔ မိတ္ေဆြတစ္ဦး၏ ကုမၸဏီ ႐ံုးခန္း သုိ႔ အလည္ေရာက္သြားသည္။ သူ႔ကုမၸဏီသည္ ႏုိင္ငံျခားသားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံလုပ္ကုိင္ေနရေသာ ပုဂၢလိက ႐ံုးတစ္ခုျဖစ္သည္။ အစုိးရ႐ံုး၊ မဟုတ္ပါ။

သူ႔႐ံုးတြင္ စာေရးႏွစ္ဦး႐ွိသည္။ တစ္ဦးမွာ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္လက္ႏွိပ္စက္ကၽြမ္းက်င္သူျဖစ္သည္။ အျခား တစ္ဦးမွာ ျမန္မာစာကုိပင္ အႏုိင္ႏိုင္ လစာက်ေတာ့ အတူတူပင္။ တတ္ကုိင္ တတ္ေသာစာေရးမွာ ခုိင္းသမွ် တတ္သည္မုိ႔ သူ႔ခ်ည္းသာလွ်င္ အလုပ္ရဆံုးျဖစ္သည္။ မတတ္သူမွာ တစ္ေနကုန္ ႐ုပ္ျပ ဇာတ္လမ္း ေပါင္းစံု ကုိဖတ္ေနသည္။
ထုိကုမၸဏီမွ အျပန္တြင္ မွတ္ႀကီးတစ္ပါး ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ျဖည့္လုိစိတ္ ေပါက္လာခဲ့သည္။ " ႏုိင္ငံ မ်ိဳးျခား စာသင္ၾကား၊ သင္ဖားလိမ့္မည္မွတ္ "

ဆက္ရန္
.