(၃၆)
နံနက္အရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ မုိးဇက္ႏွင့္ ဟင္းဒရစ္တို႔ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္တဲတန္းမွ ျပန္ထြက္လာၾကသည္။ သူတို႔ ေမာ္ေတာ္ကား ရပ္ထားခဲ့ေသာ ေနရာသို႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကေလးမ်ားက ကားကို ေစာင့္ေပး ေနဆဲ ရွိသည္။ ကၽြဲညီအစ္ကိုမ်ားသည္ မာမာနဂ်င္ဂ်ာ၏ ရိပ္သာေနာက္ ၾကားခန္းထဲ၌ တစ္ညလံုး ထုိင္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုး တြင္ ပဏာမအစီအစဥ္တစ္ရပ္ကို ေရးဆြဲခ်မွတ္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ လက္ေထာက္မ်ားအတြက္ ေနရာေဒသ မ်ားႏွင့္ တာ၀န္၀တၱရားမ်ားကို သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။
ေမာ္ေတာ္ကား ကို ေမာင္းၿပီး ထြက္လာစမွာပင္ မုိးဇက္က ဟင္းဒရစ္အား ေျပာလိုက္သည္။
"လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ အစ္ကို။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အရက္နဲ႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ထပ္ ရေအာင္ ရွာရဦးမယ္။ စံရိပ္ၿငိမ္အသးေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္လာေအာင္ ဆြဲသြင္း ရဦးမယ္။ ဒီလုိလုပ္ဖို႔အတြက္ တစ္နည္းပဲ ရွိတယ္"
"ဘယ္လုိလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ငါသိတယ္။ ဒီလိုလုပ္ဖုိ႔ ငါတုိ႔မွာ အမာခံတပ္သားေတြ ရွိသားပဲ" ဟင္းဒရစ္က ျပန္ ေျပာသည္။
"အဲဒီ အမာခံတပ္သားေတြကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ကြပ္ကဲဖုိ႔ တပ္မွဴးတစ္ဦး လိုတယ္။ အစ္ကိုအဖို႔ သတၱဳတြင္း အလုပ္ က ထြက္ဖုိ႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ၊ အစ္ကိုရဲ႕ စြမ္းအားေတြနဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို အခုလိုအပ္လာၿပီ၊ အစ္ကိုရဲ႕ စြမ္းအား ေတြကို ေျမေအာက္မွာ လူျဖဴေတြအတြက္ ေက်ာက္ခဲခြဲၿပီး ျဖဳန္းတီးပစ္ဖုိ႔ မလိုေတာ့ဘူး။ အခု အခ်ိန္က စၿပီး အစ္ကိုဟာ အာဏာရွိဖို႔၊ စီးပြားျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ လူ႔ဦးေခါင္းေတြကို ခြဲရလိမ့္မယ္။ အစ္ကိုရဲ႕ စိန္ ေတြကိုလဲ လြမ္းနာက်မေနနဲ႔ေတာ့။ အဲဒါ့ေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာရေအာင္ လုပ္ေပးမယ္"
မုိးဇက္၏ဆရာ စိတ္ပညာရွင္ မာကပ္စ္အာခ်ာက ဟင္းဒရစ္ႏွင့္ ကုမၸဏီတုိ႔ ခ်ဳပ္ဆိုထားေသာ အလုပ္ ကန္ထရိုက္ စာခ်ဳပ္ကို ဖ်က္ျပယ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးလုိက္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အလုပ္မွ ခြင့္ႏွင့္ ျပန္သူမ်ား အတြက္ ရထားတြင္ လက္မွတ္ႏွင့္ ခရီးသြားခြင့္ျပဳခ်က္ရေအာင္ပါ လုပ္ေပးလိုက္သည္။
သို႔ရာတြင္ ဟင္းဒရစ္သည္ ထုိရထားျဖင့္ လံုး၀ လိုက္ပါ မသြားပါေခ်။ လူျဖဴမ်ား၏ မွတ္တမ္းမ်ားမွ ဟင္းဒရစ္ စာရင္း လံုး၀ ေပ်ာက္သြားၿပီး ပ်ံက်က်ဴးေက်ာ္ေဒသသို႔ လူမသိ သူမသိ ေရာက္သြားသည္။
မာမာနဂ်င္ဂ်ာ သည္ သူ၏ တဲရွည္ႀကီး ေနာက္ဘက္၌ သီးသန္႔တဲတစ္လံုးကို ဟင္းဒရစ္ေနထုိင္သံုးစြဲရန္ ေပးထားသည္။ မာမာနဂ်င္ဂ်ာ၏ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးဦးက ဟင္းဒရစ္အား ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးျခင္း၊ ေလ်ာ္ဖြပ္ ေပးျခင္း၊ ျပဳစုယုယျခင္းတို႔ျဖင့္ ထာ၀ရအလုပ္အေကၽြး ျပဳေနသည္။
"ဒရိတ္ဖမ္း" နယ္ေျမသို႔ ဟင္းဒရစ္ေရာက္ၿပီး ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ အမာခံကၽြဲမ်ားက ထုိးစစ္ စတင္ေတာ့သည္။
ပထမည တြင္ မာမာနဂ်င္ဂ်ာ၏ ဆန္႔က်င္ဘက္ စီးပြားၿပိဳင္ ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္တဲ ၁၂လံုး မီးေလာင္ျပာက် သြားသည္။ အရက္မူးလြန္ေနသူမ်ား မီးထဲမွ ထြက္မေျပးႏိုင္သလို တဲ၁၂လံုး ပိုင္ရွင္မ်ားလည္း မီးထဲပါ သြားၾက သည္။ ထုိနယ္ေျမသည္ လူျဖဴတို႔၏ မီးသတ္စခန္းႏွင့္ အလြန္ေ၀ူေသာ ေနရာျဖစ္၍ မေရာက္ မေပါက္ႏိုင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မီးသြားၿငိမ္းသတ္ရန္ မီးသတ္လည္း မႀကိဳးစားေတာ့ေပ။
ထုိနယ္ေျမ ရွိ ပ်ံက်မ်ားက တဲမ်ား မီးေလာင္သည္ကို အၿငိမ့္ပြဲၾကည့္သလို အေပ်ာ္၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ ကေလးမ်ားက ကခုန္ျမဴးထူးၾကသည္။ အရက္ပုလင္းမ်ားက မီးရွဴးမီးပန္းမ်ား သဖြယ္ ထၿပီး ေပါက္ကြဲေသာအခါ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီး ၾသဘာေပးၿပီး ၀ိုင္းရယ္ၾကသည္။
ထုိတဲမ်ားမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အားလံုးနီးပါး မီးထဲမွ လြတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က မိေမြးတိုင္ ဖေမြးတုိင္း ထြက္ ေျပး ရသည္။ သူတို႔အားလံုး ရွိသမွ် စုေဆာင္းထားသမွ်ပစၥည္းမ်ား၊ ေငြမ်ား မီးထဲပါကာ ဆံုးရွံဳးၾကရ သျဖင့္ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတို႔အား သနားၾကင္နာၾကေသာ အမ်ိဳးသားမ်ားက လာေရာက္ ႏွစ္သိမ့္ၿပီး မာနာနဂ်င္ဂ်ာ၏ တဲစခန္းသို႔ ပို႔ေပးၾကသည္။
၄၈နာရီအတြင္း ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္တဲစခန္းမ်ားကို ျပာပံုထဲမွ ျပန္ေဆာက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးမ်ားအား အလုပ္ ျပန္ေပးလုိက္သည္။ သူတို႔အား ေကာင္းေကာင္းေကၽြး၊ ေကာင္းေကာင္း ဆင္သည္။ ေဖာက္သည္ဆုိး မ်ား၏ ရန္မွ ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ အေစာင့္အျဖစ္ ကၽြဲမ်ားက တာ၀န္ယူထားၾကသည္။ တစ္ဖန္ သူတို႔ ကလည္း ေဖာက္သည္ေကာင္း မ်ားကို မလိမ္မလည္ မလွည့္ဖ်ားရေအာင္ ကၽြဲမ်ားက ႏွစ္ဘက္ အျပန္ အလွန္ ေစာင့္ၾကပ္ ေပးသည္။ အခေၾကးေငြမ်ားလည္း သူတို႔ အားလံုးအား သင့္တင့္မွ်တေအာင္ ေပးသည္။
အရက္ အရည္အေသြးလည္း ပိုေကာင္းလာသည္။ မနဂ်င္ဂ်ာကိုယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ကြပ္ကဲၿပီး အရက္ ခ်က္သည္။ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ႏွစ္သွ်ီလင္ဖုိးျဖင့္ မူးလဲႏိုင္သလို၊ ႏွစ္သွ်ီလင္ဖိုးျဖင့္ပင္ သန္႔သန္႔္ ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးကို ရႏိုင္သည္။
ဟင္းဒရစ္၏ လူမ်ားသည္ အျခား ေက်းလက္ခရိုင္မ်ားမွ လာေသာ ဘတ္စ္ကားတုိင္းႏွင့္ ရထားတုိင္းကို သြားေရာက္ ေစာင့္ႀကိဳသည္။ ရြာမွ ထြက္ေျပးလာသူေလးမ်ား၊ ေရႊတြင္းေျမသုိ႔ လာသူေလးမ်ားထဲမွ အေခ်ာအလွ ေလးမ်ားကို ေပ်ာ္စံရိပ္ၿငိမ္သို႔ ေသြးေဆာင္လာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထုိနည္းႏွင့္ စုေဆာင္း ေပးျခင္းျဖင့္ပင္ မလံုေလာက္ေသာအခါ ဟင္းဒရစ္သည္ သူ႔လူမ်ားကို ရြာမ်ားသို႔ ဆင္းေစသည္။ အမ်ိဳးသမီးငယ္ မ်ားကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္ကာ မက္လံုးျပ၍ သိမ္းသြင္းေခၚလာၾကေစသည္။
ေရႊတြင္းေျမ၏ေတာင္ဘက္၌ ဤသို႔ ဒုစရိုက္ေျမ ရွင္သန္ႀကီးထြားေနသည္ကို ဂ်ိဳဟန္နတ္စဘတ္ၿမိဳ႕မွ အႀကီးအကဲမ်ား ႏွင့္ ရဲမ်ားက မသိမဟုတ္ သိေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုရြာမ်ားကို ဖ်က္သိမ္း ပိတ္ပင္ လိုက္လွ်င္ လူမ်ားကို ဘယ္ေနရာတြင္ ေနရာစားေပးမည္နည္း ... မရွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ရံ ၀င္ေရာက္ ႏွိမ္နင္းျခင္း၊ ဖမ္းဆီးျခင္းႏွင့္ ဒဏ္ရိုက္ျခင္းတုိ႔ေလာက္သာ လုပ္ၾကသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ဒရိတ္ဖမ္းနယ္ေျမ၌ လူသတ္မႈ၊ ခုိးမႈႏွင့္ အျခားရာဇ၀တ္မႈႀကီးမ်ား ဆန္းၾကယ္စြာ ေလွ်ာ့နည္း သြားၿပီး ေအးခ်မ္းေသာ ေဒသျဖစ္လာေသာအခါ ရဲမ်ား ၀င္ေရာက္ ႏွိမ္နင္းမႈ ေလ်ာ့သြားသည္။
ဒရိတ္ဖမ္းသည္ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ အလုပ္ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဒရိတ္ဖမ္းသို႔ မေရာက္လာႏိုင္ ေသးေသာ လူမည္း မုိင္းလုပ္သား ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး က်န္ရွိေနေသးေသာအခါ မုိးဇက္ဂါမာသည္ ထုိသူမ်ား ဘက္သို႔ စိတ္ေရာက္သြားျပန္သည္။
"သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီကို မလာႏိုင္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က သူတို႔ဆီ သြားၾကရမယ္"
မည္သို႔ မည္ပံု လုပ္ေဆာင္ရမည္ကို မုိးဇက္က ဟင္းဒရစ္အား ရွင္းျပသည္။ သူ႔အစီအစဥ္အတုိင္း ဟင္းဒရစ္က လုပ္သည္။ တစ္ပတ္ရစ္ ကုန္တင္ကာမ်ား ၀ယ္ၿပီး ျပင္သည္။ ညေနတုိင္းတြင္ အရက္မ်ား ႏွင့္ မိန္းမမ်ား တင္ေဆာင္လာေသာ ယာဥ္တန္းႀကီးသည္ ေရႊတြင္းနယ္ေျမတစ္လွ်ားအတုိင္း ေမာင္း သြားသည္။ သတၱဳတြင္းႀကီးမ်ားႏွင့္နီးေသာ ေတာအုပ္မ်ား၊ ေတာင္ၾကားခ်ိဳင့္၀ွမ္းမ်ား၊ မသံုးဘဲ စြန္႔ပစ္ ထားေသာ အေဆာက္အအံုေဟာင္းမ်ား စသည္တို႔တြင္ ညပြဲေစ်းခင္းႀကီးမ်ား ဖြင့္သည္။
သတၱဳတြင္း အလုပ္သမားမ်ားေနေသာ ၀င္းႀကီးမ်ား၏ ဂိတ္ေစာင့္မ်ားအားလံုးသည္ ကၽြဲႀကီးမ်ား ျဖစ္ရာ၊ ညပြဲေစ်း သို႔ သြားလိုသူမ်ားကို မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ လႊတ္ေပးၾကသည္။
ဤနည္းျဖင့္ ကၽြဲညီအစ္ကိုေတာ္မ်ားအားလံုး စီးပြားလမ္း ေျဖာင့္ေနၾကသည္။ "ကဲ ... အစ္ကို႔ရဲ႕ စိန္ေတြ ကို သတိရေနတုန္းပဲလား" ဒရိဖမ္းနယ္ေျမတြင္ ပထမႏွစ္ႏွစ္ လုပ္ကိုင္ၾကၿပီးေနာက္၊ မုိးဇက္က ဟင္းဒရစ္အား ေမးလုိက္သည္။
"မင္းကတိေပးထားခဲ့တဲ့အတုိင္းပါပဲကြာ၊ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္အတြက္ လုိအပ္တာအားလံုး ျပည့္စုံ ေနပါၿပီ" "အစ္ကိုကလဲ တယ္ၿပီး ေက်နပ္ေရာင့္ရဲလြယ္တာကိုး" "ေနာက္ထပ္ ရွိေသးသလား" ဟင္းဒရစ္က စိတ္၀င္ တစား ေမးလုိက္သည္။ "အခုမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဥစၥာ အစရွိေသးတာ" "ဒါျဖင့္ ေနာက္ထပ္ ဘာရွိေသးသလဲ ငါ့ညီ" "အလုပ္သမားသမဂၢဆိုတာ ၾကားဖူးသလား၊ အဲဒါ ဘာဆိုတာေကာ အစ္ကို သိသလား" ဟင္းဒရစ္က မ်က္ေမွာက္ကုတ္ၿပီး စဥ္းစားကာ ျပန္ေဖျသည္။
သတၱဳတြင္း က လူျဖဴေတြမွာ အလုပ္သမားသမဂၢ ရွိတာေတာ့ ငါသိတယ္၊ ရထားလုပ္သား လူျဖဴေတြမွာ လဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာတာေတာ့ ငါၾကားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါက လူျဖဴ ေတြ အလုပ္ပါကြာ၊ တုိ႔နဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး"
"အစ္ကို မွားေနၿပီ၊ အာဖရီကသတၱဳတြင္း အလုပ္သမားမ်ား သမဂၢဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သိပ္ဆုိင္တယ္၊ အဲဒီကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဒီေရႊေျမကို လာၾကတာ"
"ပိုက္ဆံရဖုိ႔လာတယ္လို႔ ငါေတာ့ သိထားတာပဲ" "သမဂၢ၀င္ ငါးေသာင္းဟာ တစ္ပတ္ကို သမဂၢေၾကး တစ္သွ်ီလင္စီ ေပးေနရတယ္။ အဲဒါ ပိုက္ဆံ မဟုတ္ဘူးလား"
မုိးဇက္ က ေမးလုိက္ရာ ဟင္းဒရစ္က စိတ္ျဖင့္ ထြက္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေျဖသည္။ "အင္း ... အေတာ့္ကို မ်ားတဲ့ ေငြပဲ့ကြ"
မုိးဇက္သည္ ဟာနီသတၱဳတြင္း၌ အလုပ္လုပ္ခဲ့စဥ္က အလုပ္သမားမ်ား သမဂၢထူေထာင္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ ရာ မေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ။ လူမည္းအလုပ္သမားမ်ားသည္ အလြန္ရိုးစင္းၿပီး ႏိုင္ငံေရးအသိစိတ္ လံုး၀ မရွိ ေပ။ လူမ်ိဳးစုအလိုက္သာ သစၥာထားရွိၾကၿပီး တကြဲတျပားစီ ျဖစ္ေနသည္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အစိတ္ အပိုင္း တစ္ရပ္အျဖစ္ သူတို႔ကုိယ္သူတို႔ သေဘာမထားၾကေပ။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕လမ္းေၾကာင္းမွာ အႀကီးမားဆံုး အဟန္႔အတားကေတာ့ လူမ်ိဳးစုအစြဲပါဒပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အားလံုး တစ္မ်ိဳးတည္းအျဖစ္ ညီညြတ္ၤၾကယင္ လူမည္းသမုဒၵရာႀကီးသဖြယ္ ျဖစ္သြားၿပီး အဆံုးအစ မရွိ တဲ့ အာဏာေတြရလာမယ္"
"ဒါေပမယ့္ တို႔က လူတစ္မ်ိဳးတည္းမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ဇူးလူးက အိုဘန္ဗိုနဲ႔မတူဘဲ၊ စေကာ့ဟာ ရုရွေကာ့ ဆက္နဲ႔ မတူသလို၊ အာဖရိကဖြား လူျဖဴဟာ အဂၤလိပ္နဲ႔မတူသလိုဘဲေပါ ့ကြာ"
"ေဟး ... အစ္ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ေတြ ဖတ္ေနၿပီကိုး၊ ဒီေရႊေျမကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမ ဆံုးလာတုန္းက ရုရွေကာ့ဆက္ဆိုတာ အစ္ကို မၾကားဖူးေသးပါဘူး" မိုးဇက္က ၿပံဳးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"လူေတြရယ္၊ သူတို႔ေနတဲ့ ကမၻာရယ္အေၾကာင္းကို မင္းင့ါကို အမ်ားႀကီး သင္ေပးခဲ့ၿပီပဲ၊ အခု ဇူးလူးက အိုဘန္ဗိုကို အစ္ကိုေခၚေအာင္ မင္း ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆုိတာ င့ါကို သင္ေပးစမ္းပါဦးကြာ၊ လူျဖဴေတြ လက္ထဲမွာ ၿမဲၿမဲႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ အာဏာေတြကို ငါတုိ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ရယူမယ္ဆုိတာ သင္ေပးစမ္း ပါဦးကြာ"
"ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါအစ္ကို၊ ရုရွေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အာဖရီက လူမည္းေတြလိုပဲ၊ လူမ်ိဳးစုေတြ အမ်ားႀကီး ကြဲေနၾကတဲ့ လူေတြပါ သူတို႔ထဲမွာ အာရွသားေတြ ရွိတယ္။ ဥေရာပသားေတြ ရွိတယ္။ တာဘာေတြ ရွိတယ္။ ဆလပ္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မဟာေခါင္းေဆာင္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ သူတို႔ဟာ တစ္ခုတည္းေသာ ႏိုင္ငံ ျဖစ္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခံစားေန ရထားတဲ့ ပိုဆုိးတဲ့ မင္းဆုိးကို ျဖဳတ္ခ်ခဲ့ တယ္။ လူမည္း ေတြမွာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ လိုေနတယ္။ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ဟာ လူမည္းေတြ အတြက္ ေကာင္းတာကို သိရမယ္။ အဲဒါ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔ လူတစ္ေသာင္း သို႔မဟုတ္ လူတစ္သန္း အသက္ေပး ရယင္လဲ ေပးရပေစေပါ့"
"မင္းလိုေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးလား ငါ့ညီ"
ဟင္းရစ္က ေမးလိုက္ရာ မုိးဇက္က ၿပံဳးလိုက္သည္။
"သတၱဳတြင္းအလုပ္သမားမ်ား သမဂၢကို ပထမဆံုး ဖြဲ႕ရမယ္၊ ကေလးလမ္းေလွ်ာက္ စသင္သလိုေပါ့။ တစ္ႀကိမ္ မွာ တစ္လွမ္းပဲ လွမ္းရမယ္။ အစကနဦးပိုင္းမွာ ထိခိုက္ဆံုးရွံဳးမႈ ရွိခ်င္ရွိပါေစ။ ေရရွည္မွာ လူမည္း ေတြအတြက္ ေကာင္းမယ့္ကိစၥကို သတင္းအက်ပ္ လုပ္ခိုင္းရမွာပဲ"
"ငါတို႔က ဘာအတြက္ လုပ္ရမွာလဲ၊ ခ်မ္းသာဖုိ႔လား၊ အာဏာရွိဖုိ႔လား"
"ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းတယ္။ အစ္ကိုက ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အာဏာရွိခ်င္တယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ထိပ္တုိက္ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေရြးထားတဲ့ လမ္းအတုိင္း လုပ္ယင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လုိခ်င္တာ ကုိယ္စီရမွာ ပဲ။
သတၱဳတြင္း လုပ္ငန္းအသီးသီး၌ ကၽြဲညီအစ္ကို႔ေတာ္မ်ားက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကိုင္ကာ စည္းရုံးေသာ္လည္း အလုပ္သမားသမဂၢဖြဲ႕စည္းေရးမွာ အစကနဦးပိုင္း၌ ေႏွးေကြးၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ သိပ္မရဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ ထုိလုပ္ငန္းမ်ားမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္၍သာ လုပ္ေနရသည္။ စက္မႈေပါင္းစည္းေရး ဥပေဒက လူမည္း အလုပ္သမား မ်ား အသင္းအဖြဲ႕အည္းေရးကို ျပင္းထန္စြာ ကန္႔သတ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း လုပ္မရေပ။
သို႔ရာတြင္ ေဒါက္တာ မာကပ္စ္အာေခ်ာ၏ အကူအညီေပးမႈ၊ ဟင္းဒရစ္၏ အမာခံကၽြဲညီအစ္ကိုမ်ား ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ သမဂၢ ဖြဲ႕စည္းေရးမွာ သတၱဳတြင္းအသီးသီးတြင္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထေျမာက္ ေအာင္ျမင္ လာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အာဖရိက မိုင္းအလုပ္သမားမ်ားသမဂၢ၌ အဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ေသာင္း ထက္ မနည္း ပါ၀င္လာသည္။
မိုင္းလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား အသင္းကလည္း အလုပ္သမားသမဂၢကို အသိအမွတ္မျပဳ၍ မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ပထမပိုင္းတြင္ လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီး ဖ်က္ဆီးရန္ ႀကိဳးစားေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အသင္း၀င္ အရင္းရွင္ႀကီး မ်ားမွာ စီးပြားေရးသမားမ်ား ျဖစ္ၾကရာ ဖိႏွိပ္လုိက္ပါက အံုၾကြလာၿပီး လုပ္ငန္းမ်ား ရပ္ဆုိင္းကာ စီးပြား ေရး ထိခုိက္ဆံုးရွံဳးလာမည္ကို ျမင္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေကာင္အထည္ေပၚမလာေသးေသာ သမဂၢ ၏ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရာထူးခန္႔ထားေသာ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ဆံု ေဆြးေႏြးၾက သည္။
အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ဆိုသူသည္ ဥာဏ္ပညာ အေျမႇာ္အျမင္ ရွိၿပီး သင့္တင့္မွ်တသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း သူတို႔ေတြ႕လာၾကသည္။ သူ၏ ေျပာဆိုမႈမ်ား ေၾကညာခ်က္မ်ားတြင္လည္း ေဘာ္လ္ရွီဗစ္ ေလသံ အရိပ္ အေငြ႕ မပါ၀င္ေပ။ အစြန္းေရာက္တစ္ယူသန္ သေဘာလည္း မရွိေပ။ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္၍ရမည့္ အသြင္ရွိၿပီး ေလးစားထုိက္ေသာ လကၡဏာရွိေၾကာင္း မုိင္းသူေဌး မ်က္ႏွာျဖဴႀကီး မ်ား ျမင္လာသည္။
"ဒီေကာင္နဲ႔ ငါတုိ႔ အလုပ္လုပ္လို႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူမည္းေတြအေပၚ သူအေတာ္ၾသဇာအာဏာရွိပံုရ တယ္။ အလုပ္သမားေတြအတြက္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ငါတုိ႔မွာ လုိေနတယ္။ ဒီေကာင္ က ရိုးသားပံုရတယ္။ ဒီေကာင္ကို ငါတို႔ကိုင္လို႔ ရႏိုင္တယ္"
လူျဖဴမ်ားကလည္း ဤသို႔ အခ်င္းခ်င္း တုိင္ပင္ၾကသည္။ ပထမဆံုး အစည္းအေ၀းမ်ားတြင္ပင္ ရလဒ္ ေကာင္းမ်ား ရၾကသည္။ တရား၀င္မဟုတ္ေသးေသာ အလုပ္သမားသမဂၢႏွင့္ မိုင္သူေဌးမ်ား အသင္းတုိ႔ အလြတ္ သေဘာ ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္း၍ ေျပလည္သြားေသာအခါ အလုပ္သမား ျပႆနာေပၚလွ်င္ မုိးဇက္ က ၀င္ ေျဖရွင္းေပးျခင္းျဖင့္ ေျပလည္သြားသည္သာ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မုိးဇက္၏ အေျခအေနႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာမွာ ပိုမိုျမင့္လာ တုိးတက္ခုိင္မာလာသည္။ အလုပ္သမား သမဂၢအပုိင္းမွ ဆႏၵျပမည့္ အရိပ္ အေယာင္ပင္ ေပၚမလာေတာ့ပါေခ်။
မာမမာနဂ်င္ဂ်ာ၏ ေဂဟာတြင္ အာဖရိက သတၱဳတြင္း အလုပ္သမားသမဂၢ ဗဟိုေကာ္မတီ ပထမ အႀကိမ္ အစည္းအေ၀းကို က်င္းပသည္။ မုိးဇက္က ရွင္းလင္း တင္ျပသည္။
"သေဘာေပါက္ နားလည္ၾကတယ္ မဟုတ္လား ညီအစ္ကိုေတာ္မ်ား ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ အစက နဦး အင္အား နည္းေနတုန္းမွာ သူတို႔ရွိသမွ် အင္အားအကုန္နဲ႔ ဖိႏွိပ္လိုက္ယင္ တစ္ခါတည္း ပ်က္စီးၿပီး ေနာက္ထပ္ လံုး၀ နားလန္ထူႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္စမတ္က သိပ္မာတဲ့ မေကာင္းဆိုး၀ါး၊ ၁၉၂၂ခု တုန္းက လူျဖဴအလု္သမားသမဂၢေတြ ဆႏၵျပတုန္းက စိတ္ေသနတ္ကိုင္ စစ္သားေတြ ဆႏၵျပယင္ သူဘာလုပ္မလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊
ငါတုိ႔ ေသြးေတြေခ်ာင္းစီးသြားမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကို အခ်ိဳသတ္ထားမွ၊ သည္းခံေစာင့္စားျခင္းဟာ ငါတို႔အတြက္ အႀကီးမားဆံုးခြန္အားပဲ၊ အခ်ိန္ဟာ ငါတို႔ အတြက္ လက္နက္ျဖစ္ေပမယ့္ လူျဖဴေတြအတြက္ ရန္သူ ျဖစ္ေနတယ္၊ သည္းခံၾကပါ ညီအစ္ကိုေတာ္ မ်ား၊ ငါတုိ႔ဟာ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္နဖားႀကိဳးထိုး၊ တံပိုးတင္းၿပီး ခုိင္းလို႔ရမယ့္ လူေတြ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ လူျဖဴေတြ တစ္ေန႔သိလာရမွာပါ၊ ငါတို႔ဟာ လူျဖဴသား စားတဲ့ ေကသရာဇာ ျခေသၤ့ေတြ ဆိုတာ သူတို႔သိလာမွာပါ"
"ငါတုိ႔ အေနာက္ဘက္သဲကႏၱာရႀကီးထဲကေန ေဟာဒီေရႊတြင္း ေျမေတာင္တန္းကို ရထားနဲ႔ ေရာက္ လာၿပီးကတည္းက ကုန္ဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြကလဲ ဘယ္ေလာက္ ျမန္လိုက္သလဲကြာ ... မေျပာပါနဲ႔ ေတာ့"
တနဂၤေႏြေန႔နံနက္ခင္းေတြ မုိးဇက္က ကားေမာင္းလာရာ ဟင္းဒရစ္က သူ႔ေဘးမွ လုိက္ပါလာရင္း ေျပာ လိုက္သည္။ မုိးဇက္သည္ လူျဖဴယာဥ္ထိန္းရဲမ်ား ရမည္ရွာဖမ္း၍ မရေအာင္ ကားကို ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ ႏွင့္ ဂရုစိုက္ေမာင္းလာသည္။ သူတုိ႔ကားေမာင္းလာေသာ လမ္းသည္ ဂ်ိဳဟန္နတ္စဘတ္ ေဂါက္ကလပ္တြင္ ျဖတ္သန္းလာသည္။ လူျဖဴတခ်ိဳ႕ ေဂါက္သီးရိုက္ ကစားေနသည္ကို လွမ္းျမင္ေနရ သည္။
ကလပ္ကို လြန္သြားေသာအခါ "ရီဗိုနီယာလယ္ယာေျမ" ဟု လမ္းညႊန္ဆုိင္းဘုတ္ ေရးသားထားေသာ လမ္းခြဲဘက္သို႔ မုိးဇက္က ကားကို ခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး ဆက္ေမာင္းသည္။ ထုိလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ငါးဧကမွ ဆယ္ဧကအတြင္းရွိ ၿခံမ်ား ရွိၾကသည္။ လူျဖဴမ်ား၏ ေမြးျမဴေရးႏွင့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံမ်ား ျဖစ္ရာ လမ္းအဆံုး ရွိ ၿခံသည္ ေဒါက္တာ မာကပ္စ္အာခ်ာ၏ၿခံ ျဖစ္သည္။ သူ႔ၿခံသည္ အျခားၿခံမ်ားကို ၾကက္လည္း မရွိ၊ ၀က္လည္း မရွိ၊ ဘာမွလည္း မစိုက္ပ်ိဳး။ ေလးေထာင့္စပ္စပ္ အေဆာက္အအံုတစ္ခုသာ ၿခံအလယ္၌ ထီးထီးမားမားႀကီး ရွိေနသည္။ ထုိအေဆာက္အအံုမွာလည္း လမ္းမမွၾကည့္လွ်င္ သစ္ပင္မ်ားျဖင့္ ကြယ္ေနသည္။
ၿခံ၀င္းထဲရွိ သစ္ပင္မ်ားေအာက္တြင္ ကားေလးစီးရပ္ထားသည္။ မုိးဇက္က ကားကို ၿခံထဲေမာင္း ၀င္သြားၿပီး အျခားကားမ်ားေဘးတြင္ သူ႔ကားကို ယွဥ္ရပ္လုိက္သည္။
ထို႔ေနာက္မွ သူ႔အစ္ကိုဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ဟုတ္တယ္ အစ္ကုိ၊ အခ်ိန္ေတြ ႏွစ္ေတြ ကုန္သြားတာကလဲ ျမန္လိုက္တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ ကမၻာႀကီးကလဲ ေျပာင္းေနတယ္ေလ၊ ျဖစ္ရပ္ႀကီးေတြလဲ ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီ၊ ရုရွမွာ မဟာ ေအာက္တုိဘာ လေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပၚေပါက္ၿပီးတာ ၁၉ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီ၊ ဂ်ာမန္ကိုလဲ ဟစ္တလာ သိမ္းပိုက္ အုပ္စိုး ေနၿပီ၊ ဥေရာပမွာလဲ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႕ေတြ သန္းေနၿပီ၊ ဒီစစ္ပြဲႀကီးဟာေတာ့ အရင္းရွင္ စနစ္ကို ထာ၀ရဖ်က္သိမ္းမယ့္ စစ္ပြဲႀကီးပဲ၊ အဲဒီကေနၿပီး ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ေပါက္ကြဲေအာင္ ပြဲခလာ လိမ့္မယ္"
ဟင္းဒရစက ရယ္လိုက္သည္။ ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းက ဟာေနသည္။ "အဲဒါေတြ ငါတို႔နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး ကြာ"
"အစ္ကို႔ အယူဆ မွားေနၿပီ၊ အဲဒီကိစၥေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ သိပ္ဆုိင္တာေပါ့"
"ငါေတာ့ နားမလည္ဘူးကြာ၊ မင္း ရွင္းျပစမ္းပါဦး"
"ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပမယ္၊ ကဲ ... လာ ... ကမၻာႀကီးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အစ္ကို႔ သိျမင္ နားလည္မႈကို ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ဆင့္တုိးျမႇင့္ေပးမယ္"
မုိးဇက္က သူ႔အစ္ကို လက္ကို တုိ႔ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကားတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ေအာက္ဆင္း လိုက္သည္။ ဟင္းဒရစ္က မုိးဇက္ေနာက္မွဆင္းၿပီး လိုက္သြားသည္။ သူတုိ႔အိမ္ဆီသို႔ ဦးတည္သြားၾက သည္။
"အခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ သြားမယ့္ေနရာမွာ အစ္ကိုဟာ မ်က္စိကိုဖြင့္၊ နားကို စြင့္ထားၿပီး ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား ယင္ အက်ိဳးရွိမယ္၊ အမ်ားႀကီး ေလ့လာ သိရွိသြားမယ္"
အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာ ေလွကားထစ္သို႔ အေရာက္တြင္ မုိးဇက္က ဟင္းဒရစ္အား ေျပာလိုက္သည္။ သူတို႔ ေလွကားထစ္ မွ တက္သြားခ်ိန္တြင္ အိမ္ထဲမွ မာကပ္စ္အာခ်ာ ၀ရန္တာသို႔ ထြက္လာၿပီး ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြ ႏႈတ္ဆက္ သည္။ မာကပ္စ္က မုိးဇက္အား ခါးမွ ဖက္လုိက္ၿပီး ဟင္းဒရစ္ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေျပာ လုိက္သည္။
"မင္းက ဟင္နီ ျဖစ္ရမယ္။ မင္းအေၾကာင္း ငါတုိ႔ မၾကာခဏ ေျပာၾကတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အလ်င္ထဲက ေတြ႕ဖူးပါတယ္ ေဒါက္တာအာခ်ာ၊ အလုပ္သမားမ်ား ပဏာမ ေလ့က်င့္ေရး စခန္းမွာေပါ့"
"အဲဒါ ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကာၿပီပဲ၊ ငါ့ကို မာကပ္စ္လို႔ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚပါကြာ၊ မင္းဟာ ငါတုိ႔မိသားစုရဲ႕ အဖြဲ႕၀င္ ျဖစ္ေနၿပီပဲ"
မုိးဇက္သည္ ဤလယ္ေတာအိမ္၌ မာကပ္စ္ႏွင့္ အတူေနသည္ကို ဟင္းဒရစ္ သိသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သဘာ၀လြန္ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ဟင္းဒရစ္တြင္ မည္သို႔မွ မျဖစ္ပါေခ်။
"မုိးဇက္က မင္းကို ေစာေစာကတည္းက ေခၚမလာဘူးကြာ၊ မင္းသိထားဖို႔ေကာင္းတဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေတြ၊ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဒီမွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ကဲ အခုလာ မင္းကို ငါ သူတို႔ နဲ႔ မိတ္ဆက္ ေပးမယ္"
မာကပ္စ္က ဟင္းဒရစ္လက္ကို ဆြဲၿပီး မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။
မီးဖိုမွာ လယ္ေတာအိမ္မ်ား ထံုးစံအတုိင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ဘက္တြက္ ေက်ာက္တံုးမ်ား ခင္းထား သည္။ တစ္ဘက္ထိပ္တြင္ ထင္းမီးဖို ရွိသည္။
စားပြဲရွည္ႀကီးတြင္ လူ၁၁ေယာက္ ထုိင္ေနသည္။ ငါးေယာက္မွာ လူျဖဴမ်ား ျဖစ္ၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ လူမည္းမ်ား ျဖစ္သည္။ လူငယ္လူရြယ္အရြယ္မွ သက္ႀကီးအရြယ္အထိ အရြယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါသည္။ မာကပ္စ္က ဟင္းဒရစ္အား ထိုလူမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသြားရာ စားပြဲထိပ္မွ လူႀကီးဆီသို႔ ေရာက္သြား၏။
"ဒါကေတာ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဂၽြန္ဒူဘီ၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို မာဖူကူဇီလာလုိ႔ ေခၚၾကတာ မင္း ၾကားရလိမ့္ မယ္"
မာကပ္စ္ က မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ရာ ဟင္းဒရ္စအဖို႔ မျမင္စဖူး ေၾကာက္ခ်စ္ရိုေသစိတ္ ၀င္လာသည္။
"ဟိုင္း ... ဘာဘာ"
ခန္႔ညားထည္၀ါေသာ ဇူးလူးအဘုိးႀကီးအား ဟင္းဒရစ္က ရုိေသေလးစားစြာ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ထုိအဘိုးႀကီးသည္ ဇူးလူးတို႔၏ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ "နာတယ္သူရိယ" သတင္း စာကို စတင္ တည္ေထာင္ထုတ္လုပ္သူႏွင့္ အယ္ဒီတာလည္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အျပင္ အာဖရိကတုိက္ ေတာင္ပိုင္းရွိ လူမည္းႏိုင္ငံအားလံုးအတြက္ ေျပာဆိုခြင့္ရရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ေသာ တစ္ခုတည္းေသာ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္သည့္ အာဖရိကအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္ (ေအအင္စီ) ပါတီ၏ ဥကၠ႒လည္း ျဖစ္ သည္။
"ငါ မင္းကို သိပါတယ္။ အလုပ္သမား သမဂၢသစ္ ေပၚေပါက္ေအာင္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြ မင္း လုပ္ခဲ့ တာပဲ၊ မင္းကို ႀကိဳဆိုပါတယ္သားရယ္" အဘုိးႀကီးက ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာ ေျပာလိုက္ သည္။
သူ႔ေနာက္ အခန္းထဲရွိ က်န္လူမ်ားကို ဟင္းဒရစ္က အဘိုးႀကီးေလာက္ စိတ္မ၀င္စားေပ။ သူတို႔အထဲ တြင္ အသက္ ၂၀ပင္ မျပည့္တတ္ေလာက္ေသးေသာ လူငယ္တစ္ဦး ပါသည္။ အသင္ငယ္ေသာ္လည္း သိကၡာ ရွိၿပီး အစြမ္း ထက္ျမက္မည့္ပံု ျဖစ္သည္။ ဟင္းဒရစ္အား သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။
"ဒီဥစၥာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူငယ္၀တ္လံု ..."
"မျဖစ္ေသးပါဘူးဗ်ာ"
လူငယ္က ကန္႔ကြက္လုိက္ရာ မာကပ္စက ျပင္ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မၾကာခင္ ေရွ႕ေန ျဖစ္ေတာ့မယ္ လူငယ္တစ္ဦး၊ သူ႔နာမည္က နယ္လဆင္မင္ဒဲလား၊ ထရန္စတုိင္းက အႀကီးအကဲ ဟင္နီရီမင္ဒဲလားသားေပါ့"
သူတို႔ႏွစ္ဦး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ ဟင္းဒရစ္က ထုိဥေပဒေက်ာင္းသား၏ မ်က္လံုးအစုံကို ၾကည့္လိုက္ၿပီး "ျခေသၤ့ငယ္ေလးပဲ" ဟု စိတ္ထဲက ေျပာလုိက္သည္။
စားပြဲတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ လူျဖဴမ်ားက ဟင္းဒရစ္အေပၚ သိပ္ၿပီး အထင္ႀကီးပံု မေပၚၾကေပ။ ၀တ္လံုမ်ား၊ သတင္းစာဆရာမ်ားအျပင္၊ စာအုပ္ေရးသူ၊ ကဗ်ာေရးသူ တစ္ေယာက္လည္း ပါသည္။ ဟင္းဒရစ္ အဖို႔ တစ္ခု ထူးထူးျခားျခား မွတ္သားမိသည္မွာ ဤလူျဖဴမ်ားသည္ တျခား လူျဖဴမ်ားႏွင့္မတူ။ အျခား လူျဖဴ မ်ားက လူမည္းမ်ားကို ခုိင္းရုံ၊ အမိန္႔ေပးရုံသာ ဆက္ဆံၾကသည္။ ဤလူျဖဴမ်ားက တစ္စားပြဲတည္းရွိ လူမည္းမ်ားကို တန္းတူရည္တူဆက္ဆံကာ လူမည္းမ်ား၏ အျမင္မ်ားကို တေလး တစား သေဘာထားျခင္း ျဖစ္သည္။
စားပြဲတြင္ ဟင္းဒရစ္ ၀င္ထုိင္ရန္ ေနရာေပးၾကသည္။ တစ္ပုလင္းထဲမွ ၀ိုင္းကို အတူတူေသာက္ၾကၿပီး တစ္ပန္းကန္တည္းမွ အစားအစာမ်ားကို အတူတကြ ႏိႈက္စားၾကသည္။ တန္းတူရည္တူ ေျပာဆို ေဆြးေႏြးၾကၿပီး၊ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရဲေဘာ္ ညီအစ္ကိုေတာ္" စသည္ျဖင့္ ေျပာဆို ေခၚေ၀ၚၾကသည္။
ဟင္းဒရစ္သည္ မုိးဇက္မွာထားသည့္အတုိင္း အစားကို မ်ားမ်ားစားၿပီး စကားကို တတ္ႏိုင္သမွ် မေျပာဘဲ ေနသည္။ သူတို႔ ေဆြးေႏြးေနေသာ စပိန္ႏိုင္ငံအေျခအေန အေၾကာင္းကို သိပ္စိတ္မ၀င္စား လွေပ။ ထေရာ့စကိုင္းမ်ား၊ ဆိုရွယ္လစ္မ်ား၊ လက္၀ဲရီပတ္ဘလစ္မ်ားႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ပါ၀င္ေသာ အမ်ိဳးသား တပ္ဦး အစိုးရသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဖရန္စၥကို ဖရန္ကို၏ စစ္တပ္မွ ပုန္ကန္မည့္ အႏၱရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။
တနဂၤေႏြေန႔ ညေနပိုင္း တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေဆြးေႏြးပြဲ၌ "ပါတီ" ဟူေသာ စကားကို အမ်ားအျပား သံုးစြဲ ၾကသည္။ ဟင္းဒရစ္သည္ အရင္းၾကမ္းႏွင့္ လလီနင္၏ စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ထားသူျဖစ္ေၾကာင္း မိုးဇက္က က်န္လူမ်ားအား ေျပာျပသည္။ က်န္လူမ်ားက ဟင္းဒရစ္အား ေဆြးေႏြး ေမးျမန္းၾကသည္။ ဟင္းဒရစ္ သည္ မတတ္သာေတာ့ၿပီျဖစ္၍ ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးရေတာ့သည္။ သူ႔ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားက ခ်က္ပိုင္လွသည္။
ညပိုင္းတြင္ သူတို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ျပန္လာၾကသည္။ မုိးဇက္၏ ရည္မွန္းခ်က္ ျပည့္၀သြားၿပီ ျဖစ္ သည္။ အေၾကာင္းမွာ ဟင္းဒရစ္အား ေတာင္အာဖရိက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီပါတီအဖြဲ႕၀င္ႏွင့္ အာဖရိက အမ်ိဳးသား ကြန္ဂရက္ အဖြဲ႕အျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၿပီး က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။
နံနက္ေစာေစာတြင္ မုိးဇက္ႏွင့္ ဟင္းဒရစ္တုိ႔ ကားျဖင့္ ျပန္ထြက္လာသည္။ မာကပ္စ္က ဖို႔ဒ္ကားဆီ အထိ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အားလုိက္ပို႔ၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။
မာကပ္စ္က ဟင္းဒရစ္အား ရဲေဘာ္ ... အနာဂတ္ကို ငါတုိ႔ ပိုင္တယ္ကြ"
နံနက္ခင္း အလင္းေရာင္ မျပဳတျပဴ ႏွင္းဖြဲ႕ဖြဲ႕ေအာက္တြင္ သူတို႔ညီအစ္ကို ကားေမာင္း ထြက္လာၾက သည္။ မိုးဇက္သည္ ၿမိဳ႕သို႔ တုိက္ရုိက္ ေမာင္းမျပန္၊ ေတာင္ပူစာတစ္လံုး ေျခရင္းတြင္ ကားကို ရပ္လိုက္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဟင္းဒရစ္အား ေခၚၿပီး ေပ ၅၀၀ခန္႔ျမင့္ေသာ ေတာင္ပူစာေပၚသို႔ တက္ၾကသည္။ ေနလံုး ထြက္ေပၚလာစအခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔ ေတာင္ပူစာေပၚ ေရာက္ၾကသည္။ ေနေရာင္ျခည္က ႏွင္းဇာလႊာကို ထုိးေဖာက္ ျဖတ္ဆင္းေနသည္။
"အစ္ကို ဘယ္လို နားလည္သလဲ"
ေတာင္ထိပ္ေပၚ၌ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္ရပ္ကာ ပတ္၀န္းက်င္ကို နံနက္ဦး ရႈခင္းကို ၾကည့္ေနရာမွ မုိးဇက္က ေမးလုိက္သည္။
"မင္းက ေဟာဒီကမၻာေျမႀကီးရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို လုိခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းဆိုတာ ႀကီးမားတဲ့အပိုင္းကိုေတာင္ လိုခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းလုိခ်င္တာက အားလံုးပါ၊ ေျမထုတစ္ခုလံုးနဲ႔ အရာ အားလံုးပါ"
မိုးဇက္က အားရပါးရ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ေနာက္ဆံုးေတာ့ အစ္ကို နားလည္လာၿပီပဲ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတာင္ပူစာေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး၊ ဖို႔ဒ္ကား ရပ္ထားသည့္ေနရာသို႔ ေအးေဆးစြာ သြား ၾကသည္။ ကားကို ဒရိတ္ဖန္းဆီသို႔ ေမာင္းလာၾကသည္။ ၿမိဳ႕အ၀င္ မီးရထားလမ္းႏွင့္ ကားလမ္းျဖတ္ ေသာေနရာ ေရာက္ေသာအခါ မီးရထားလာေတာ့မည္ျဖစ္၍ တံခါးပိတ္ထားသျဖင့္ ကားကို ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေနရသည္။ အ၀တ္အစားစုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ႏွင့္ လူမည္းလူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ သူတို႔ကားဆီ သို႔ ေျပးလာသည္။ ႏွင္းထူထပ္စြာက်ေနေသာ ေဆာင္းနံနက္ခင္း၌ သူသည္ ခုိက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္း ေနသည္။ ထုိေကာင္းကေလးက သူ႔လက္ထဲမွ သတင္းစာေခါက္ကေလးကို မုိးဇက္အား ေ၀ွ႔ယမ္း ျပလုိက္သည္။
မိုးဇက္က သူ႔ေဘးျပတင္းမွ ကားမွန္ကို ေအာက္သုိ႔ ခ်လိုက္သည္။ ေကာင္ကေလးအား ေၾကးနီပိုက္ဆံ ေစ့တစ္ေစ့ လွမ္းေပးလုိက္ၿပီး သတင္းစာကို ယူကာ မိမိႏွင့္ ဟင္းဒရစ္ႏွစ္ေယာက္ၾကားရွိ ေနရာလြတ္ တြင္ ျဖန္႔ၿပီး ခ်ထားလိုက္သည္။
ဟင္းဒရစ္က မ်က္ေမွာက္ကုတ္ၿပီး စိတ္၀င္းစားစြာျဖင့္ သတင္းစာေရွ႕ဖံုးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မုိးဇက္လက္ညး အလားတူ လွမ္းၾကည့္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုးတြင္ သတင္းေခါင္းစီးစာလံုးမည္းစာတန္းႀကီး တစ္ခုကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕လုိက္ရသည္။
ထုိစာတန္းမွာ ေအာက္ပါတုိင္း ျဖစ္သည္။
"ဘာလင္အုိလံပစ္အတြက္ ေတာင္အာဖရိကအားကစားအသင္း လူေရြးၿပိ"
"သူတို႔ကံေကာင္းရန္ တုိင္းျပည္က ဆုေတာင္းေနၾကၿပီ" ထုိသတင္းေအာက္မွ သတင္းစာသားမ်ားႏွင့္ အတူ အေရြးခ်ယ္ခံရေသာ လက္ေရြးစင္ အားကစားသမားမ်ား၏ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည္။
ထုိဓာတ္ပံု မ်ားထဲမွ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုကို ဟင္းဒရစ္ မွတ္မိသြားၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဒီလူျဖဴေကာင္ကေလးကို ငါသိတယ္"
လက္ေ၀ွ႕သမားမ်ားထဲမွ မင္းဖရ္ဒီလာေရးပံုကို ၾကည့္ၿပီး ဟင္းဒရစ္ ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ငါလဲ သိပါတယ္"
မုိးဇက္ကလည္း လွမ္းၾကည့္ေနရာက ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မုိးဇက္ေျပာေသာ ဓာတ္ပံုမွာ လက္ေ၀ွ႔ သမား ဟင္းဒရစ္ဒီလာေရး၏ ပံုမဟုတ္။
သူသိေသာ အားကစားသမားဓာတ္ပံုမွာ ပိုလုိသမား ရွာဆာကုတ္ေနပင္ ျဖစ္သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment