ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၁၆)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၄)
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ယေန႔ေခတ္တြင္ သိပၸံပညာ၏ ဆန္းသစ္တီထြင္ခ်က္မ်ားက ျပဌာန္းေသာအားျဖင့္ အလြန္ လ်င္ျမန္ေသာ ေျပာင္းလဲြမႈမ်ားေနာက္သုိ႔ အေမာတေကာ လုိက္ေနၾကရသည္။ သတင္းဆက္သြယ္ ေရး အတတ္ပညာအားျဖင့္ ေရဒီယုိေခတ္မွ်သာ ႐ွိေသးေသာ္လည္း မၾကာမီတြင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေခတ္ သည္ မလဲြမေသြ ေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သိပၸံပညာတစ္ရပ္၏ ေနာက္တြင္ အသက္ေမြးမႈ ပညာ မ်ား အလွ်ိဳ လွ်ိဳ႕ေပၚထြက္လာၾကသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ဘုိင္စကယ္ေပၚစေခတ္ဦး ၌ ဘုိင္စကယ္ တစ္စီး ကုိ ျဖဳတ္၍ ျပင္ ဆင္တတ္သူတစ္ဦးသည္ ယေန႔ေခတ္၀ယ္ ဂ်က္ေလယာဥ္ျပင္ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးမွ်ပင္ လူတြင္က်ယ္ ျဖစ္ သည္။ ေရဒီယုိ - ကက္ဆက္ပ်က္လွ်င္ ေခၚလုိက္ပါ၊ အိမ္အေရာက္ လာျပင္ေပးပါမည္ ဟု ေၾကာ္ျငာသူမ်ား ၏ေနရာ၌ " သင့္႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ ပ်က္ေသာ္ က်ဳပ္တုိ႔ကုိ ေခၚ "ဟု ေၾကာ္ျငာသူ မ်ား ေပၚလာေပဦးမည္ မွာေသခ်ာသည္။

ဤသုိ႔လွ်င္ သိပၸံပညာ၏ ေနာက္ဆြယ္ဂယက္၀ယ္ နယ္က်ယ္သည္ထက္က်ယ္လာသည့္ အသက္ေမြးမႈ ပညာမ်ား ၌ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ားလည္း ေျပာင္းလဲြေနေသာနိယာမကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္ ၾက။ ႐ုပ္ေသးေခတ္ကုိ ေၾကလည္စြာ မမီလုိက္ေသာ္လည္း ေအာက္လင္းဓာတ္မီးမ်ား ထြန္းညွိသည့္ အၿငိမ့္စင္ ေခတ္ကုိမူ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းစြာမီလုိက္ပါသည္။ ေအာက္လင္းဓာတ္မီး ေလထုိး ထြန္းညွိ သူ ကုိပင္ ပါရဂူ ေလာက္ေလးစားၾကရသည္။ေလာစပီကာ အသံခ်ဲ႕စက္ဟူသည္ နား၀ယ္ မၾကားဖူး ေသးၾက။ အၿငိမ့္စက္ ထက္မွာ ဟစ္ကာသီဆုိၾကသည့္ ေလဘာတီမျမရင္အစ ဗာစီတီျမသန္းၾကည္အဆံုး ျပည္သူ႔ အခ်စ္တံုးတုိ႔ မွာ မိမိ၏ ပင္ကုိယ္အသံကုိသာလွ်င္ အားကုိးလ်က္ အသက္ေမြးၾကရသည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္မူ အသံလိႈင္း ပညာတြင္ ငါ ဆရာဟု ဆုိေလာက္သည့္ စုိးစံတုိ႔၊ ဦးဘသိန္းတုိ႔လုိလူမ်ိဳးကုိ အားကုိး ကာ အက္ကုိးပဲ့တင္သံ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ႏွင့္ အဆုိေတာ္ စတုိင္ဖမ္းေသာသူမ်ား၏ တစ္ေခတ္ တစ္စခန္း ထခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ ကက္ဆက္ေခြမ်ားကလည္း မုန္႔ေလေပြေစ်းႏွင့္ ၀ယ္၍ရသည္။ စီးပြားေရးေလာက စက္မႈ လုပ္ငန္း၊ ႐ုပ္႐ွင္ လုပ္ငန္း စသည္တုိ႔၌ေဘးက်ပ္နံက်ပ္ျဖစ္လာသည့္ ေငြ႐ွင္အရင္း႐ွင္ ေခါင္းပံုျဖတ္ မ်ားသည္ စာေပေလာက၊ အႏုပညာေလာက၌ ဆင္ဆာအက်ပ္အတည္း၊ ပဲြခြန္ေတာ္ႏွင့္ ႐ံုတင္ရက္ အက်ပ္ အတည္း မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ကာ ထြက္ေပါက္႐ွာေနၾကသည့္ အႏုပညာသည္မ်ားႏွင့္ ေပါင္းဆံု မိၾကကာ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္း အသံသြင္းေခြမ်ားသည္ မုန္႔ေလေပြႏွယ္ ေပါႂကြယ္သတည္း။

ကက္ဆက္ေခြအသံသြင္း လုပ္ငန္းသည္ စီးပြားေရးအၾကပ္႐ုိက္ေနၾကသည့္ စီးပြားေရးသမားႀကီးမ်ားႏွင့္ အႏုပညာ ထြက္ေပါက္႐ွာေနၾကသည့္ အႏုပညာသမားတုိ႔ ေပါင္းဖက္မိရာျမစ္ဆံုျဖစ္သတည္း။
သီခ်င္း ကုန္သည္မ်ားႏွင့္ သီခ်င္းသည္မ်ား ဤႏွစ္တြင္ တာစားၾကသည္။ သုိ႔လွ်င္ သႀကၤန္စာတြင္ မပါဘဲ လ်က္ အႏုပညာသည္မ်ားသည္ မ႐ြံမ႐ွာ စာတတ္လွ်င္ စားသာေနၾကေပသည္။ ျမက္ျမက္ကေလး ေငြရ သည့္ ကက္ဆက္ေခြဌာနေနာက္သုိ႔ ေကာက္ေကာက္ပါ လုိက္ၾကေတာ့၏။ စာေပနယ္တြင္ အမ်ားအားျဖင့္ ႐ုပ္ျပ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ စာေပအႏုပညာ၏ သ႐ုပ္ကုိ ပ်က္ေစသကဲ့သုိ႔၊ဂီတနယ္ပယ္တြင္လည္း အမ်ား အားျဖင့္ ကက္ဆက္ေခြ ဇာတ္လမ္းမ်ားသည္ ဂီတအႏုပညာ၏ သ႐ုပ္ကုိ ပ်က္ေစသည့္ သ႐ုပ္ပ်က္ ဇာတ္ လမ္းေခြမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။

ဂီတကုိ အမွန္တကယ္ျမတ္ႏိုးသည့္ အေနာက္တုိင္းသားမ်ားတြင္ အသံသြင္း အသံကူးစက္ထြက္ီတ ဟူ သည္ မွာ ငါးပုပ္ေျခာက္ျပား ပမာသာလွ်င္ သေဘာထားၾကသည္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ငါးစုိမရသည့္ အခါ မွ ငါးပုပ္ေျခာက္ကုိ ဖုတ္စားၾကသည္။ (De-humanised Machine Music) ဂီတ ပညာ႐ွင္ လူသား မပါ သည့္ စက္သြင္းဂီတဟူသည္ကုိ ဂီတရသခံစားမႈ၌ လမ္းေဘးက အေပါစားေစ်းကြက္မွ်သာ သေဘာ ထား သည္။

ဂီတကုိ တကယ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသူမ်ားသည္ ဂီတပညာ႐ွင္မ်ားကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္သီဆုိ တီးမႈတ္သည့္ စႏၵရား လက္စြမ္း ျပပဲြမ်ား (Piano Recitals)၊ တေယာလက္ရည္ျပပဲြ (Violin Concerto)၊ အဆုိပညာ႐ွင္တုိ႔၏ အသံ စြမ္းရည္ သီပဲြ (Concert soprano)တုိ႔၌ ဂီတရသကုိ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ခံစားၾကသည္။ လက္မွတ္တစ္ ေစာင္ ၏ တန္ဖုိးက မေသးရသည္တြင္ ၀ယ္ရႏိုင္ရန္မွာ ႀကိဳတင္ဘြတ္ကင္လုပ္ထားရသည္။ ဤ ပညာသည္ မ်ား ၏ တန္ဖုိးကား ျမတ္ႏုိးအပ္သည့္ ဂီတသံမ်ားကုိ အမ်ိဳးသားဇာတ္႐ံုႀကီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံေတာ္ ဂီတ႐ံုႀကီးမ်ား၌ တခမ္းတနား ဂုဏ္တင္လ်က္ ႐ံုတင္ရက္ကုိ အထူးတလည္ ေၾကညာ႐ံုသြင္းၾကသည္။

ကက္ဆက္ေခြသည္ ဂီတ၏ အေပါစားမုန္႔ေလေပြႊအျဖစ္ ေစ်းကြက္၀င္ေနသည့္ ေခတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ဂီတ တီး၀ုိင္း မ်ားမွာ လမ္းေဘးလမ္းၾကားတုိးေနၾကသည့္ စတိတ္႐ိႈးဟူ၍ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဒိန္ … ေဒါင္ … ဒိန္ ေဒါင္ တီးၾကသည္။ သံေသးသံေၾကာင္ ေအာ္ၾကသည္။ တုိးၾက ေ၀ွ႕ၾက ေခြ႕ၾကသည္။ ဆူၾက ပူၾက အူ ၾကသည္။ တီးမႈတ္သီဆုိသူမ်ားႏွင့္ နားေသာတဆင္သူမ်ား အျပန္အလွန္ မေလးစားၾက။ တီးသူမ်ားက လည္း မိမိပုိင္ ဂီတကုိ တန္ဖုိးမထား။ ေၾကးရခုိက္တြင္ အႏုပညာကုိ ျပည့္တန္ဆာ တုိက္စားၾကသည္။ နား ေထာင္သူမ်ား ကလည္း တီးသီသူမ်ားကုိ မေလးစား။ လမ္းေဘးျဖစ္သည့္အတြက္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္သာ သေဘာထားသည္။ ဤျဖစ္ရပ္မ်ား၏ အေျခခံျပႆနာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ဇာတ္စင္ ႏုိင္ငံ ေတာ္ ဂီတသံစံု ဟူ၍ ထည္ထည္၀ါ၀ါ မ႐ွိေသးျခင္းေၾကာင့္ သဘင္ဂီတပညာသည္မ်ား နိမ့္က်ေနျခင္း ျဖစ္ေပ သည္။ လမ္းေဘး က ပန္းကေလးႏွယ္ မ်က္ႏွာငယ္ၾကရသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္တြင္ ထုိက္တန္ေသာ ေခတ္မီဂီတသံစံု႐ံု (Music Hall)၊ ႏုိင္ငံေတာ္ဇာတ္႐ံု (National Theater) တုိ႔ ႐ွိဖုိ႔ ေကာင္းေပၿပီ။
အဲ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အႏုပညာ၊ ဂီတပညာသည္မ်ားသည္လည္း ကက္ဆက္ေခြ ဒုိက္သေရာတြင္ ေမ်ာ ပါကာ ခႏၶာတစ္လုတ္အတြက္ ဟန္ပန္မွ်မလုပ္ႏုိင္ဘဲ တစ္လဆယ္ပုဒ္၊ တစ္ပုဒ္ ႏွစ္ေထာင္ႏွင့္ အႏုပညာ သိကၡာ မထားဘဲ လသာအခုိက္ "၀က္" ေနာက္လုိက္ေနပါလွ်င္ အႏုပညာဒဏ္ခတ္ျခင္း ခံၾကရေပ လိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ကၽြန္ေတာ္ ၾကားဖူးပါသည္။ ႐ုပ္႐ွင္ တစ္ကားအတြက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ငွား လာေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ားက ဇာတ္လမ္းကုိ ပထမၾကည့္ပါရေစဆုိကာ ဇာတ္လမ္း တြင္ မိမိပါ၀င္ရမည့္အခန္းမွာ မိမိႏွင့္မကုိက္လွ်င္ ပါ၀င္မ႐ုိက္။ ေငြေပးလည္းမရ၊ အႏုပညာ သိကၡာ ထားၾက သည္။ (အႏုပညာမာနႏွင့္ တျခားစီပါေနာ္ ….)

ယခု ႏွစ္ျပားသားမွ သိကၡာမထားၾကေတာ့။ တစ္ေလာဆီက ကက္ဆက္ေခြဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္က အမွတ္ မထင္ နား၀လာေဆာင့္သည္။ တပည့္ေက်ာ္ ကာတြန္းေသာက၏ အ႐ုိင္းဇာတ္လမ္းထင္ပါ့။ ဇာတ္လမ္း အဆံုး တြင္ ဇာတ္လမ္းစီစဥ္သူ မုန္႔ေလေပြဖုတ္သမားက " ဤဇာတ္လမ္းတြင္ ၀က္၀ံမႀကီးအျဖစ္ အကယ္ဒမီ …၊ ေျမေခြးအျဖစ္ အကယ္ဒမီ … ကုိ အငွာ၊ ေမ်ာက္ညိဳႀကီးအျဖစ္ အကယ္ဒမီ … ကုိဟုိဒင္း တုိ႔က ပါ၀င္သ႐ုပ္ေဆာင္ထားပါသည္" ဟု ေၾကညာလုိက္ရာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္နာသြားပါသည္။
ေၾသာ္ … ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရပါေလေသာ အႏုပညာ႐ွင္တုိ႔သည္လည္း ၀က္တုိ႔၊ ေခြးတုိ႔၊ ေမ်ာက္တုိ႔ ျဖစ္ကုန္ ၾကပါၿပီေကာ။ ကဲ … ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ စားလုိက္ၾကေပေတာ့ … ၀က္။

စာဆုိေတာ္ေန႔ႏွင့္ စာေပလုပ္သားတုိ႔ အာ၀ါးဆန္႔ခရီး

နတ္ေတာ္လ ဆန္းစျပဳၿပီဆုိကတည္းက ရပ္ကြက္အသီးသီး၊ ၿမိဳ႕နယ္အသီးသီးတုိ႔တြင္ စာေပေဟာေျပာပဲြ မ်ား က်င္းပ လာၾကသည္။ စာေပေဟာေျပာပဲြမ်ားကုိ မည္သူကပင္ ကမၼကထျပဳကာ စီစဥ္က်င္းပသည္ျဖစ္ ေစ၊ တူညီေသာ ရည္မွန္းခ်က္မွာ စာေပေရးသားသူမ်ားႏွင့္ စာဖတ္ပရိသတ္တုိ႔ နီးစပ္ဖုိ႔ရာပင္ျဖစ္သည္။ စာ ေရးသူက မိမိေရးသားခဲ့ၿပီးစာေပမ်ား၊ ေရးသားျပဳစုဆဲ ျပဳစုလတံ့ေသာ စာေပဦးတည္ခ်က္မ္်ားကုိ ႐ွင္းလင္း တင္ျပကာ စာေပဗဟုသုတ ျဖစ္ဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးတင္ျပသည္ကုိ ပရျိသတ္က နားေထာင္ ရင္း မိမိတုိ႔ ပင့္ဖိတ္လာသည့္ စာေရးဆရာ၏ စာေပအတိမ္အနက္၊ စာေပဦးတည္ခ်က္တုိ႔ကုိ ခန္႔မွန္း ႏုိင္ ေပသည္။ လာ ေရာက္နားေသာတဆင္သည့္ ပရိသတ္သည္ နားေထာင္႐ံုသက္သက္မွတစ္ပါး ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္သည့္ အခြင့္အေရးမ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ ေဟာေျပာသူက အမ်ားလက္သင့္ခံႏိုင္ေအာင္ မွ်မွ် တတ ေဟာေျပာမွသာလွ်င္ ပညာသတိ သမာဓိႏွင့္ ျပည့္၀ေသာ စာေရးဆရာမမည္ေပသည္။

မိမိက တစ္ဖတ္သတ္ခ်ည္း ေျပာခြင့္႐ွိေန ျခင္းေၾကာင့္ အခြင့္အေရးသံုးလ်က္ မိမိကုိယ္ပုိင္ခံယူခ်က္ကုိ တရားလြန္ဆဲြဆန္႔ကာ သူတစ္ပါးအခြင့္အေရး ထိပါးေစာ္ကားစြာ ေဟာေျပာသူသည္ စာေရးဆရာ တစ္ဦး မဟုတ္ေပ။ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေသာ က်ီးတစ္ ေကာင္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။
ယေန႔ စာဖတ္ပရိသတ္သည္ ညာ၀ါးၿဖီးျဖန္း၍ ေရးသားျခင္းမ်ိဳးကုိ တြန္းထုိးဆန္႔က်င္လာႏုိင္ၿပီျဖစ္သည္။ ပရိသတ္ ကုိ အထင္ေသး၍ မရပါ။ မိမိခံယူခ်က္၊ တင္ျပခ်က္မ်ားကုိ အမႈန္႔ေခ်ပစ္ႏုိင္သူမ်ားလည္း စာဖတ္ ပရိသတ္တြင္႐ွိေနသည္။ စာေရးသူအမည္ ခံယူထားသူမ်ားသည္ စာေပအႏုပညာႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဆုိင္ရာ တုိ႔ တြင္ မေဟာမူဘဲ စိတ္ထင္စဲြရာ ေဟာေျပာျခင္းမွာ စာဆုိေတာ္ေန႔ဟူသည္ကုိ ျပက္ရယ္ျပဳရာ က်သည္။ ရသ စာေပမ်ိဳးကုိ သုိးသုိး သန္႔သန္႔မွ် အနံ႔ပင္ မခံဖူးပါလ်က္ စာေပစင္ျမင့္ထက္ ခပ္တည္တည္ တက္လာျခင္း သည္ လြန္ေလသူ ေ႐ွးစာဆုိေတာ္ႀကီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာကုိ တံေတြးႏွင့္ ေထြးရာက်သည္။ ျမတ္ႏုိး အပ္ေသာ သခ်ႋဳင္းဂူကုိ ေခြးေသးပန္းသည့္ပမာ တူလွစြာသည္။

ယေန႔ စာေပလုပ္သားတုိ႔၏ အာ၀ါးဆန္႔ခရီး၀ယ္ သ႐ုပ္ေဆာင္အႏုပညာနယ္မွ ပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕လည္း ပါ၀င္လာ သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ယခင္ႏွစ္မ်ားေလာက္ဆီက အစျပဳလ်က္ ပန္းခ်ီ အႏုပညာသည္မ်ားကုိ စာေပ သမားမ်ားက လက္တဲြေခၚရာမွ အစျပဳလာခဲ့ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းေသာ လကၡဏာ တစ္ရပ္ ဟူ၍ ယတိ ျပတ္သတ္မွတ္ရန္ေတာ့ ခက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ဆုိေသာ္ စာေပေရးသားျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း မႈျပဳသူတစ္ဦးသည္ သူ႔ပရိသတ္ႏွင့္ ပုဂၢိဳလ္ခ်င္း ထိေတြ႕ရင္းႏွီးျခင္းသည္ပင္ ေကာင္းမေကာင္း ဟူသည္မွာ သိမ္ေမြ႕ေသာ ေတြးဆခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္ေနသည္။ စာေပေရးသားသူသည္ စာ သာလွ်င္ အဓိကထား ေရးသား၍ " အာ " အားျဖင့္ ေဟာၾကားရန္ မလုိဟု ယူဆေသာ ေက်ာင္းေဟာင္း ႐ွိသလုိ၊ ပရိသတ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ရင္းႏွီးမႈသာ ပုိမုိထိေရာက္သည္ဟု ယူဆေသာ ေက်ာင္းသစ္ လည္း႐ွိသည္။

တစ္ခုေတာ့႐ွိသည္။ စာေရးသူကုိ ပရိသတ္က ရင္းရင္းႏွီးႏွီး သိ႐ွိလာေသာအခါတြင္ စာေရးဆရာ၏ အမူ အက်င့္ မ်ားကုိ တတ္ႏုိင္သမွ် ခ်ဳပ္ကုိင္ႏိုင္လာၾကသည္။ နယ္တြင္ အရက္ေသစာ အလြန္အကၽြံမူးေသာ စာေရးဆရာ သည္ တစ္ခါႏွစ္ခါသာလွ်င္ ရမည္။ ၾကာေတာ့ သူ႔ကုိ လူ႐ြံလာသည္။ ထုတ္ေ၀သူထံမွ ေငြ လိမ္ သည့္ စာေရးဆရာသည္ စင္ေပၚမတတ္ရဲေတာ့။ သူ႔အေၾကာင္းကုိ လူထုက သိၾကၿပီကုိး။

အလားတူပင္ ကုိယ္က်င့္တရားပ်က္ေသာ စာေရးသူမ်ားကုိလည္း ပရိသတ္က ေနာက္ကြယ္ဇာတ္လမ္းစံု သိလာသည့္ အခါတြင္ မ်က္ႏွာဘယ္လုိ၀ွက္သာမည္နည္း။ ႐ုပ္႐ွင္နယ္မွ သင္ခန္းစာရႏုိင္ခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ျပည္သူအမ်ားေ႐ွ႕ အရက္မူးရမ္းကားသူ၊ စင္ထက္တြင္ အရက္မူးေန၍ မဆုိႏုိင္မကႏိုင္သူ၊ လူေသေအာင္ ကားေမာင္း သရမ္းသူ၊ မုဒိမ္းပုဒ္မ အတပ္ခံရသူ၊ ၾကာကူရီဟု လူသိသူ သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ားသည္ ႐ုပ္႐ွင္ပိတ္ ကားႏွင့္ ဇာတ္စင္ေပၚ၌ ဖိဒ္ေအာက္ႏွင့္ ဘ၀ေျပာင္းခဲ့ၾကညပီျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာ၏ ကုိယ္ပုိင္ဘ၀သည္ ျပည္သူ႔ ဘ၀၊ ျပည္သူပုိင္ျဖစ္လာသည့္တစ္ေန႔၌ စာေရးဆရာမ်ားသည္ မိမိတုိ႔၏ လူေနမႈဘ၀ကုိ ပန္းပင္ပ်ိဳး သည့္သဖြယ္ အျမတ္တႏုိးပ်ိဳးလာၾကမည္ျဖစ္သည္။ အဆိပ္ပန္းဆုိးတုိ႔သည္လည္း ညိွဳးၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ေနသည့္ က်ီးမ်ိဳးသည္လည္း ႏႈတ္သီးထုိးခံၾကရမည္ျဖစ္သည္။

ကဗ်ာ႐ြတ္ပဲြမ်ား

ေတဇလူငယ္ေလးမ်ား၏ မုိးေသာက္ၾကယ္ကဗ်ာ႐ြတ္ပဲြကုိ ေက်နပ္အားရသည္မွ တစ္ဆင့္တက္လ်က္ ယေန႔ စာေပေဟာေျပာမႈနယ္ပယ္တြင္ ကဗ်ာ႐ြတ္ပဲြမ်ားလည္း တခမ္းတနား ဆင္ႏဲႊသင့္ၿပီျဖစ္သည္။ ယေန႔ ကဗ်ာ သည္ အသိအမွတ္ျပဳ စာေပေလာက၌ က႑ေပ်ာက္ေနသည္။ ကဗ်ာကုိ အေပါစား စာေပတစ္မ်ိဳး ဟု သေဘာထား ေနၾကသည္။ မွ်မွ်တတ သေဘာထားေသာ္မွ ကေလးစိတ္ မကုန္႐ွာေသးလုိ႔ပါဟု သနားလုိက္ ၾကျပန္ေသးသည္။

ျမန္မာစာေပသမုိင္း၏ အစဥ္အလာသည္ ကဗ်ာ၏ အစဥ္အလာျဖစ္သည္။ " သုိးကေလး ပုပၸားနတ္ေတာင္၊ အေခါင္ျမင့္ဖ်ား" ခ်ီ နတ္ခ်င္းမွသည္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း၏ နယ္ခ်ဲကတုိက္ပဲြ၀င္ ေလးခ်ိဳးႀကီး မ်ားအထိျဖစ္ ေသာကဗ်ာသမုိင္းသည္ ႐ွည္လ်ားသည့္ ကဗ်ာ့ေရးစီးေၾကာင္းႀကီးျဖစ္သည္။ ေပေလးပင္ ႐ွင္ေလးပါး ဆရာ ေတာ္မ်ားမွသည္ မန္လည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ မဃေဒ၀တုိင္းေသာ စာေပ မွတ္တုိင္မ်ား စုိက္ထူရာ၌ လည္း ရဟန္းပညာ႐ွိ၊ လူပညာ႐ွိတုိ႔ တက္တက္ႂကြႂကြရွိခဲ့ၾကသည္။

ယေန႔သည္ စကားေျပေခတ္၊ စာေပကုိ စကားေျပာသလုိ ေရးသည့္ေခတ္၊ ဒါ႐ုိက္ဟစ္ဒဲ့ဒုိးေခတ္၊ နင့္ကုိ ငါ ခ်စ္တယ္ ငါ့ကုိ နင္ခ်စ္မလားေခတ္ဟု ဇြတ္ႏွစ္ ျငင္းကာ ကဗ်ာကုိပစ္ပယ္ရန္ ႀကိဳးစားျခင္းသည္ မိမိတုိ႔ အမ်ိဳးသား အေမြအႏွစ္ကုိ ေျခႏွင့္ ေက်ာက္ပစ္ရာ ေရာက္ေပလိမ့္မည္။ ကဗ်ာသည္ ျမတ္ႏုိးအပ္၊ ဆက္ လက္ပ်ိဳး အပ္သည့္စာေပ အေမြအႏွစ္၊ ရသ၏ အေျခအျမစ္ျဖစ္သည္။
ကဗ်ာ အေရးအသားသည္ တစ္နည္းတဖံု တစ္ပံုစံ ေျပာင္းခဲ့သည္မွာ ဒဂုန္တာရာ၏ ကဗ်ာသစ္ေခတ္မွျမစ္ ဖ်ားခံသည္။

ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ ၏ ဟန္သစ္မ်ားသည္လည္း ဆန္းသစ္ခဲ့သည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ မင္းလူတုိ႔ကဲ့ သုိ႔ေသာ လူငယ္ကဗ်ာဆရာမ်ား ကဗ်ာတံခြန္ကုိ ျမင့္မားစြာ လႊင့္လ်က္ ခ်ီတက္ေနၾကသည္။ ဤတုိးတက္ ေသာလူငယ္ကဗ်ာသမားမ်ားတြင္ အခ်ိဳ႕မွာ လုိင္းေၾကာင္လ်က္ သံုးေၾကာင္းတစ္ပုဒ္ ပုိ႔စကဒ္လုပ္ ကဗ်ာ သမားမ်ား ျဖစ္ကာ ဆယ္ေက်ာ္သတ္မ်ား၏ ကြန္ပါဘူးထဲမွ ငါးမူး တစ္က်ပ္ႏိႈက္သည့္ ဘ၀မျဖစ္ၾကေစရန္ ႀကီးစြာ သတိထားၾကရမည္ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာေရးသားျခင္း ပံုစံသစ္ကုိ တီထြင္ေနေသာ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ ၀ယ္ ကာရန္မဲ့ျခင္း၊ ကာရန္ထည့္ျခင္းမွာ အျငင္းပြားစရာျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ေရးသားသည့္ အေၾကာင္း အရာ၏ ခုိင္မာျခင္း တီထြင္ဟန္ သစ္လြင္ျခင္း၊ လူအမ်ားက ႐ြတ္ဆုိရန္ လက္ခံျခင္းသည္သာ ပဓာန ျဖစ္ သည္။

ယေန႔ေခတ္ေပၚ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာကုိ ႐ွင္သန္စြာ အသက္သြင္းရန္မွာ ကဗ်ာလႈပ္႐ွားမႈတစ္ရပ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာသည္ စာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ အသက္ငင္ေန၍ မရေတာ့။ ကဗ်ာကုိ အသက္၀င္ လႈပ္႐ွားေစရန္မွာ စာေပစင္ျမင့္မ်ားတြင္ ကဗ်ာ႐ြတ္ဆုိျခင္းျဖင့္ အားသစ္ သြင္းၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔က စာေပေဟာေျပာပဲြတစ္ခုတြင္ အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သူက " ယခု စာေပ ေဟာေျပာ ပဲြကုိ ေ႐ွးစာဆုိႀကီးမ်ားအား ဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ ဆရာႀကီး သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း၏ အညာ မဂၤလာေဆာင္ ေလးခ်ိဳးႀကီးကုိ ပဏာမ ႐ြတ္ဆုိဖြင့္လွစ္ပါလိမ့္မည္ " ဟု ေၾကညာလုိက္ရာ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းသာအားရ ျဖစ္မိပါသည္။

မၾကာမီ ကေလးမတစ္ေယာက္ စာ႐ြတ္တစ္႐ြတ္ကုိင္တက္လာကာ အညာမဂၤလာေဆာင္ ေလးခ်ိဳးႀကီးကုိ " ႐ြတ္ဆုိ " ပါေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စိတ္ပ်က္သြားမိလ်က္ တုန္တုန္ရင္ရင္ႏွင့္ ႐ြတ္ဆုိေနေသာ ကေလးမ အား သနားမိျပန္ပါသည္။ ကေလးမသည္ ေလးခ်ိဳးႀကီးကုိ ႐ြတ္ဆုိရန္ မဆုိထား ဘိ၊ " ခ်ိဳးႏွစ္ေကာင္ ေဒြးခ်ိဳးကုိ႐ြတ္ဆုိရန္မွ်ပင္ သံေနသံထား၊ ဌာန္က႐ုိဏ္းက်လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ႏႈတ္မွ အတတ္ပညာတစ္ပါးသည္ ကြက္စိပ္ဆရာတုိ႔ႏွင့္အတူ ကြယ္ပပါၿပီေကာ။

သုိ႔ အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သည္ ယေန႔ေခတ္စာေပ အဇဋာခြင္၀ယ္ ျမန္မာလူငယ္ကဗ်ာဆရာ ယက္ဖ္ တူ႐ွင္ကုိ ၾကယ္စင္မ်ားကုိ ႀကိဳဆုိရမည္ျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဆရာ တစ္ဦးခ်င္း အားနည္းလ်က္ ေနပါေသးေသာ္ ကဗ်ာဆရာမ်ား စုေပါင္းကာ ကဗ်ာစုေပါင္း႐ြတ္ပဲြမ်ား ဆင္ႏဲႊၾကရေပမည္။

ယခုႏွစ္စာဆုိေတာ္လတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရဲတင္းစြာပင္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ ခံယူကာ (၁၉၇၉ ခုႏွစ္ ႏုိဘယ္လ္ ဆု႐ွင္ ဂရိကဗ်ာဆရာႀကီးမွာ အသက္ ၆၈ ႏွစ္႐ွိၿပီျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ သူႏွင့္စာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူငယ္ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ပါသည္) ကဗ်ာမ်ားကုိ ရြတ္ဆုိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႐ြတ္ဆုိခဲ့သည့္ ကဗ်ာမ်ား အနက္ မွ ေအာက္ပါကဗ်ာမွာ ေဒါင္းႏြယ္ေဆြ၏ ကာရန္မဲ့တစ္ပုဒ္ (အဆံုးမ႐ွိေသာအစ၊ စာမ်က္ႏွာ ၈၇)မွ နိမိတ္ပံုမွ်ကုိသာ ယူလ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကဲ … မိတ္ဆက္ပဲြ ႐ြတ္ပါရေစ ခင္ဗ်ား။ နားေသာတဆင္ၾကပါ။ ကဗ်ာအမည္က " ဘီပီအုိင္ မႏိုင္ေသာ ေႁမြ" တဲ့။

ေႁမြဆုိသည္မွာ
ခပ္ခြာခြာက အလွၾကည့္ရတာ။
ေနေရာင္မွာ ပါးျပင္းေထာင္ေနတဲ့
ေႁမြတစ္ေကာင္ရဲ႕ အဆင္းသ႑ာန္ဟာ
ခါတရံမွာ ႐ႈၾကည့္မ၀ပါ။
အဆင္းကုိ မက္ေမာမိေတာ့
အဆိပ္ျပင္းတဲ့ အတြင္းသေဘာ
မွားယြင္းေမ့ေလ်ာ့ တြက္မိသေကာ။
မင္းဟာ ေႁမြလမၸာယ္ဆရာ မဟုတ္ပါ။
မင္းမွာ ေဆးစြမ္းေကာင္းတစ္လက္ မ႐ွိပါ။
မင္းမွာ ေဆးစြမ္းေကာင္းတစ္လက္ မ႐ွိပါ။
မင္းရဲ႕ေဘးကင္းတဲ့ ေဆးအင္းကြက္ မထက္ပါ။
ဘူးသီးေျခာက္နဲ႔ ပေလြၾကဴသံနဲ႔
ျမဴဟန္ဆြယ္ေနတဲ့ ေႁမြကုိမ်ား
ဥံဳဖြမန္းလုိ႔ စမ္းမတုိ႔ေလနဲ႔ … သား။

ေမာင္ေသာ္က
(လူငယ္ကဗ်ာဆရာ)

ေဒါင္းႀကီးရဲ႕ ကာရန္မဲ့ကုိ
ေဒါင္းၿမီးကြက္ ကာရန္ထည့္ေတာ့
ကဗ်ာအလွတစ္ပုဒ္ ျဖစ္လာသေပါ့။

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၅)

ေမြးရပ္ေျမသုိ႔ တစ္ေခါက္

စာေပလုပ္သားတုိ႔၏ အာ၀ါးဆန္႔ခရီးက ကၽြန္ေတာ့္အား ဇန္န၀ါရီလဆန္းရက္မွာ ေမြးရပ္ေျမကုိ တစ္ေခါက္ ေရာက္ေစခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးရပ္ေျမမွာ အထက္ျမန္မာျပည္မွ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ျဖစ္သည္။ ဟုတ္ပ၊ "ရန္ႀကီးေအာင္ ကုန္းေဘာင္စသည့္ ငါးမည္ရ ျပည္ေ႐ႊဘုိ" သည္ ကၽြန္ေတာ္၏ ေမြးေျမဇာတိျဖစ္သည္။ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္တြင္ ေ႐ႊဘုိသား စစ္ဗုိလ္၊ စစ္သားေျမာက္ျမားစြာ႐ွိၾကသည့္အနက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အခ်င္း ခ်င္းမည္သူက ေ႐ႊဘုိသား ပုိ၍စစ္ေၾကာင္း ၿပိဳင္ၾကရာတြင္ ေ႐ႊခ်က္သုိဘုရားကုိ ဗဟုိထားၾကရသည္။

တစ္စံု တစ္ေယာက္ေသာ ေ႐ႊဘုိသားသည္ မိမိေမြးဖြားသည့္အရပ္မွာ ေ႐ႊခ်က္သုိဘုရားႏွင့္ မည္မွ် ကြာေ၀းသည္ ကုိ တြက္ဆလ်က္ မည္သူက ေ႐ႊဘုိသား ပုိစစ္ျခင္း မစစ္ျခင္းကုိ အေျဖထုတ္ၾကရသည္။ ယေန႔အထိ ဆုိေသာ္ ေ႐ႊဘုိသားအစစ္ဆံုးဟု ယူဆရသူမွာ ဗုိလ္ႀကီးေဟာင္း ထြန္းေအာင္ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ႀကီးထြန္းေအာင္ ဆုိသူမွာ အျခားအဂၤါရပ္ကုိ ဆုိဖြယ္မ႐ွိေသာ္လည္း အသားေလးညိဳျပာညက္ သည္ မွာေတာ့ ေက်ာက္မီးေသြးကုိ ကတၱ ရာေစးသုတ္ၿပီး ၾကပ္ခုိးစင္တင္ထားသည့္ပမာ တူလွစြာသည္။ အဲ ေ႐ႊဘုိသား မ်ား အသားမည္းသည္ဆုိၾက ပါစုိ႔၊ ေ႐ႊဘုိသူမ်ားကေကာတဲ့ " ေပါင္တံ႐ွည္ ေ႐ႊဘုိမင္းႀကိဳက္" ဟူ၍ ဆုိ႐ုိးစကား ႐ွိေသာ္ျငားလည္း ယေန႔ ေ႐ႊဘုိသူမ်ားမွာမူ ေပါင္တံမ႐ွည္သည့္ျပင္ ပုအုိင့္အုိင့္ ႏုိင္လွသည္။ ေ႐ႊဘုိသနပ္ခါးက ကူမထား၍ သာလွ်င္ ေ႐ႊဘုိသူမ်ား သူ႔ဟာႏွင့္သူ ဟန္က် ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။

ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ကုိ ၀င္လုိက္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္အားႀကီး စိတ္ဆုိးသြားသည္။ ၾကည့္စမ္းပါေတာ့။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေသာက္သံုးေရအတြက္ မွီခုိအားထားရသည့္ ႏြားလွည္းအိအိ ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ ေရစည္လွည္းသည္ပင္ ေရႊဘုိၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား၏ မွီခုိအားထားရာ ျဖစ္ေနဆဲပင္႐ွိေသးသည္။ ၄၀ ဂါလံ ၀င္ တုိင္ကီႏွစ္လံုးတင္ထားသည့္ ေရစည္လွည္းတစ္လွည္း ၆ က်ပ္ႏွင့္ အာေပါက္မတတ္ လုိက္ေခၚမွ တစ္စည္ ၀ယ္၍ရသည္။

ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕သည္ ေရစည္လွည္းအေပၚတြင္ မွီခုိအားထားေနရသည့္ ေရငတ္ဘ၀မွ ယခုတုိင္ မကၽြတ္ေသး၊ ႏွစ္ဆယ္ ရာစုႏွစ္ သည္ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕အား ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ကမူ ဖံုထူေသာလမ္း မ်ား ေပၚတြင္ တအိအိေမာင္းေနေသာ ေရစည္လွည္းမ်ားႏွင့္သာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဤအတုိင္း သာဆုိလွ်င္ ေရႊဘုိၿမိဳ႕ သည္ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်၏ ဂူျပာသာဒ္၊ ဦးေပလူး၏ ဇရပ္ႏွင့္ ေရစည္လွည္း တုိ႔သာ လွ်င္ ေ႐ွးမူမပ်က္ က်န္ရစ္ခဲ့မည္ျဖစ္၏။

ေရတြင္းတူးလုိက္တုိင္း ငန္ၿငိသည့္ ဆားငန္ေရသာလွ်င္ ထြက္ေသာ ေရႊဘုိၿမိဳ႕(ေခၚ) မုဆုိးဖုိ႐ြာကုိ အဘယ္ ေၾကာင့္လွ်င္ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ မင္းေနျပည္ျပဳကာ ကုန္းေဘာင္နန္းဆက္ကုိ တည္ခဲ့ ရပါသနည္း။ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ ႐ူးႏွမ္းေသာသူ တစ္ဦးေပေလာ။ မဟုတ္ပါခင္ဗ်ား။ ဘယ္နည္း ႏွင့္မွ် မဟုတ္ပါ။ ေ႐ွးျမန္မာမင္းမ်ားသည္ မည္မွ်လွ်င္ အေျမာ္အျမင္ႀကီးေသာ မင္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾက သည္ကုိ ေရႊဘုိၿမိဳ႕၏ ေ႐ွးသမုိင္းစဥ္ႏ်င့္ လက္႐ွိအေနအထားကုိ ၾကည့္႐ႈေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ပင္ သိႏိုင္ေပ ၿပီ။ " က်ံဳးပတ္လည္ ကာသန္း၍ ေဇယ်ာနန္းေ႐ႊဘံု "ဟု ခ်ီးက်ဴးဖဲြ႕ဆုိရေလာက္ေအာင္ပင္ ေ႐ႊဘုိ ၿမိဳ႕ေဟာင္း ကုိ က်ံဳးမ်ားက ကာရံ၀န္းပတ္ထားသည္။

အတြင္း က်ံဳး၊ အျပင္က်ံဳး၊ ေရက်ံဳး၊ ႏံြက်ံဳးဟူ၍ ၀န္းရံကာ ၿမိဳ႕ေန လူထု ေသာက္သံုးေရအျဖစ္သာလွ်င္မက ခံတပ္ၿမိဳ႕၏ အဂၤါရပ္အျဖစ္ ရန္သူ အလြယ္တကူ မခ်ဥ္းကပ္ႏိုင္ ေစရန္ ၿမိဳ႕ေနၿမိဳ႕ထား စီမံထားခဲ့သည္။ သစ္ခ်ိဳ ပင္က်ံဳး၊ ထေနာင္းကြင္းက်ံဳး၊ ၿမိဳ႕ေထာင့္ေစတီက်ံဳးမွ တစ္ ဆက္စပ္တည္း ယေန႔ဒုိဘီက်ံဳး၊ ဥယ်ာဥ္က်ံဳး၊ ယခုေကာေနသည့္ ဂါတ္က်ံဳး၊ ေဘာလံုးကြင္း-ဆင္႐ံုက်ံဳး စသည္တုိ႔မွာ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ျမသားေရျပင္ႏွင့္ ၾကာမ်ိဳးစံုပြင့္လန္းခဲ့သည့္ က်ံဳးမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔မူ ေကာတိမ္သုဥ္းပါးေပၿပီ။ ေရေျခက်င္း ၀တ္မွ် ႐ွိပါလွ်င္လည္း ေသာက္သံုးမရသည့္ ေရပုပ္ေရစပ္မ်ား သာျဖစ္၏။ ၿမိဳ႕ေထာင့္ ေစတီ က်ံဳးတစ္တန ္သာလွ်င္ ဘုရားေျခေတာ္ရင္းမုိ႔ သက္သာရာ ရေနသည္။

သစ္ခ်ိဳ ပင္က်ံဳး စသည္တုိ႔မွာ စီးပြားေရးငါးေမြးသူမ်ား၏ ငါးကန္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။
ဤၿမိဳ႕၏ က်က္သေရက်ံဳးမ်ားကုိ အသေရတင့္ေစရန္အတြက္ ရဲေဘာ္ေအာင္ေဇယ်သည္ မည္မွ် ႀကိဳးပမ္းခဲ့ ပါသနည္း။ ေ႐ႊဘုိေျမာက္ဘက္ မုိင္ ၂၀ ေက်ာ္ ကြာေ၀းေသာအရပ္ မုိးေကာင္းရာေဒသ ကၽြန္းလွ ၿမိဳ႕နယ္ ျမင္းခြာေတာင္ေဒသမွ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ႏွင့္ တစ္မုိင္သာသာ ေရာက္သည္အထိ တူ႐ြင္း၊ ေပါက္ျပား၊ လူအင္အားႏွင့္ ေရသြယ္ေျမာင္းႀကီး ေဖာက္လုပ္သြယ္ယူခဲ့သည္။ ကၽြဲ႐ုိင္းစက္၊ ေျမသယ္စက္၊ ေျမညွိစက္ မ်ားမပါဘဲ၊ လူ အင္အားသက္သက္ႏွင့္ လက္မ်ား ေပါက္ၿပဲသည္အထိ မုိင္ ၂၀ ေက်ာ္ သြယ္ ေဖာက္ကာ ဧရာမကန္ႀကီး တစ္ ခုကုိ ဆယ္ယူသုိေလွာင္ထားခဲ့သည္။ ယင္းကန္ႀကီးကား မဟာနႏၵာ ကန္ေတာ္ မည္တြင္သတည္း။

ယင္းကန္ႀကီးသည္ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ ပတ္လည္က်ံဳးမ်ားအတြက္ ေသာက္ေရကုိသာလွ်င္ ေပးသည္မဟုတ္ေသး၊ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္ ေက်း႐ြာမ်ား၏ လယ္ကြင္းမ်ားတြင္ စိုက္ပ်ိဳးရန္အတြက္ စုိက္ပ်ိဳးေရကုိပါ ယူသံုး မကုန္ ေပးေ၀ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ရတနာသိခၤ ျပည္ကုန္းေဘာင္ေနတစ္ႏႈန္း ေျပာင္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ " ျပည္ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ ေတာ္ေျမာက္၊ ေခ်ာင္းေပါက္လုိ႔ မကူးႏိုင္၊ ပုေလြကုိ ေရာင္မွာ ထုိးလုိ႔၊ ေခ်ာင္း႐ုိးကမိႈင္" ဟူသည့္ ေ႐ႊဘုိဗံုႀကီး သံသည္ မဟာနႏၵာကန္ရိပ္၀ယ္ သိမ့္သိမ့္ညံခဲ့ပါသည္။

ယေန႔ေသာ္ မဟာနႏၵာကန္ေတာ္ဟူသည္မွာ အမည္သညာကုိပင္ အားနာဖြယ္ေကာင္းလွေတာ့သည္။ ေရ ခန္းၾကာသုဥ္းၿပီး ႏံြအတိ ဖံုးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ အေလာင္းဘုရား၏ လုပ္အားႀကိဳးပမ္းခ်က္ကုိ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ မ်ားကပင္ ေလးစားခဲ့လ်က္ ကန္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ကန္ေပါင္ကုိ ေကာင္းစြာ ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသးေသာ္လည္း ကုိယ့္ တုိင္းျပည္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အမ်ိဳးသားမ်ားလက္သုိ႔ တုိင္းျပည္ ျပန္ေရာက္ေသာ အခါ က်မွသာ လွ်င္ ကန္ေရေျခာက္ခန္း၊ ကန္လံုးကန္းကာ၊ ကန္ေပါင္႐ုိးလမ္းမ်ားလည္း ႏြားလွည္းသြား၍ မရသည္ အထိ ပ်က္စီးက်ိဳးေပါက္ခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။

ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးသည္ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕၏ အေ႐ွ႕ဘက္ ၁၆ မုိင္ကြာ အရပ္မွ ျဖတ္သန္းစီးဆင္းသြားသည္။ ေက်ာက္ ေျမာင္းဆိပ္ကမ္းဟူသည္မွာ ေ႐ွးျမန္မာမ်ား၏ ေရတပ္ႀကီးသည္ ေအာက္ျပည္ေအာက္႐ြာသုိ႔ စုန္ဆင္းလ်က္ စစ္ခင္းရာ ေရတပ္စစ္ထြက္စခန္းဆိပ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ ေ႐ႊဘုိသားတုိ႔၏ ေရတပ္ႀကီးသည္ စစ္သည္ရဲမက္ အျပည့္တင္ထားသည့္ ရဲေလွ တုိက္ေလွမ်ားေပၚတြင္ ေမာင္းသံ တဒူဒူထုကာ အင္း၀သား တုိ႔ႏွင့္ ေရေၾကာင္း စစ္ဆင္ခဲ့ၾကသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးႏွင့္ ဤမွ်နီးပါးလ်က္ ေ႐ႊဘုိသား မ်ား ေသာက္ေရငတ္ေနေသးျခင္းအား "ဒီေခတ္တြင္မွ ညံ့ၾကေတာ့မွာလား "ဟူသည့္ တုိ႔ဗမာသီခ်င္းကုိ ကုန္းဟစ္ဖုိ႔ လုိေတာ့သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အား တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ဣသေရလအမ်ိဳးသားတစ္ဦးက ေျပာဖူးသည္။ တုိ႔ျမန္မာျပည ေျမပံု ကုိ ျပန္ၾကည့္စမ္းပါ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ေတာင္ဖ်ားအထိ အလယ္တည့္တည့္မွာ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး ၁၂ ရာသီ ျဖတ္စီးေနလ်က္သားနဲ႔ ျမစ္ကမ္းေဘးၿမိဳ႕မ်ား ေရငတ္ရတယ္ဆုိတာ ငါေတာ့ ယံုကုိ မယံုႏိုင္ဘူး" ဟု ဆုိဖူးသည္။ " ဟုတ္ပ မယံုခ်င္ေနေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုိ႔ ဆီမွာ မ်က္ႏွာမသစ္ရလုိ႔ မ်က္ခမ္းစပ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ " ဟု ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ ၀မ္းတြင္းမွ ျပန္လည္ေခ်ပလုိက္ရပါသည္။

မွန္ပါသည္။ ဇီ၀အသက္ကုိ ေပးဆက္ေသာ စိမ္းလန္းစုိေျပသည့္ ႐ႈခင္းကုိေပးေသာ ေရမ်ားသည္ ေ႐ႊဘုိၿမိဳ႕ ႏွင့္ ၁၆ မုိင္ကြာတြင္ ဧရာ၀တီျမစ္မွလည္းေကာင္း၊ ၄ မုိင္ကြာတြင္ မူးသံုးခြမွ လည္းေကာင္း၊ တစ္မိုင္ခဲြသာ သာ အကြာတြင္ မဟာနႏၵာကန္ေတာ္မွ လည္းေကာင္း၊ ၿမိဳ႕ကုိ ၀န္းလည္းျဖတ္ဆင္းလ်က္ ေ႐ႊဘုိသား မ်ားကုိ ေရအငတ္ ထားရင္း စီးဆင္းၾကေပသည္။

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၁၉၈၀
.