ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၁၅)

စင္တိန္႔ေ႐ွ႕မွ ျမင္ကြင္းတြင္ ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနေသာ တံလွ်ပ္လိႈင္းမ်ားထဲမွေန၍ ေတာင္ျပာတန္း က ေပၚလာသည္။ ထုိျမင္ကြင္းအလွသည္  ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ စင္တိန္အား ယခင္ကလုိ မဆဲြေဆာင္ ႏုိင္ ပါေခ်။

စင္တိန္ဆက္တုိက္ ကားေမာင္းလာသည္မွာ ၃၂ နာရီရွိၿပီ။ သတ္မွတ္စခန္းမ်ားတြင္ ကားဆီျဖည့္ခုိက္ ခဏ  တစ္ျဖဳတ္နားခဲ့သည္။ တစ္ႀကိမ္တြင္ လမ္းေဘး၌ကားထုိးရပ္ၿပီး ႏွစ္နာရီသာ အိပ္စက္ခဲ့သည္။
စင္တိန္ အေတာ္ပင္ပန္းေနၿပီ။ ေဒါသလည္း ျဖစ္ေနဆဲ႐ွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတၱဳတြင္းမွ အေဆာက္အအံု မ်ား ၏ သြပ္မုိးမ်ားကုိ လွမ္းျမင္ရေသာအခါ ေသာကဗ်ာပါဒစိတ္မ်ား တစ္ခဏလြင့္စဥ္သြားသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူမမ်က္လံုးမ်ားက က်ိန္းစပ္နီရဲေနသည္။

ကုိယ္ကုိ မတ္မတ္ထုိင္ၿပီး ေရွ႕တည့္တည့္သုိ႔သာ စုိက္ၾကည့္ကာ ကားကုိေမာင္းလာသည္။ သူမကား ႐ံုး အနား နီး လာေသာအခါ ရံုးဂိတ္၀အျပင္ဘက္ သစ္ပင္ေအာက္၌ ႐ွိၾကေသာသပိတ္ သမားအခ်ိဳ႕က ကမန္း ကတန္း လူစု ေနၾကသည္ကုိ ျမင္ရသည္။ လူ ၂၀ ထက္မနည္း႐ွိၿပီး၊ သတၱဳတြင္းမွ သန္စြမ္းႀကံ့ခုိင္ေသာ လူျဖဴ အလုပ္သမားမ်ားျဖစ္သည္။ သူတုိ႔သည္ လက္ခ်င္းတဲြၿပီး လမ္းကုိကန္႔လန္႔ျဖတ္စီတန္းကာ စင္တိန္႔ ကားကုိ တားဆီးပိတ္ဆုိ႔ ရင္ဆုိင္ၾကသည္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာမ်ားက တင္းမာခက္ထန္ေနသည္။

စင္တိန္က ကားကုိအ႐ွိန္အေလွ်ာ့လုိက္သည္။ သူတုိ႔ကေအာ္ဟစ္ေႂကြးေၾကာ္ၾကသည္။
" အ၀င္ မ႐ွိေစရ ... အထြက္မ႐ွိေစရ ... သပိတ္သပိတ္ ... ေမွာက္ေမွာက္ "
သူတုိ႔လက္ထဲတြင္ တူမ်ား၊ ပုဆိန္မ်ား ကုိင္ထားသည္။
စင္တိန္က ကားဟြန္းတီးလုိက္ရာ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လီဗာကုိနင္းၿပီး စက္႐ွိန္ ျမင့္ကာ လူတန္းအလယ္ဆီသုိ႔ ဦးတည္ၿပီး တ႐ွိန္ထုိးေမာင္း၀င္သည္။ ကားအနီးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ လူမ်ား ဖ႐ုိဖရဲ ကဲြၿပီး လမ္းပြင့္သြားသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စင္တိန္တဇြတ္ထုိးေမာင္း၀င္ေတာ့ မည္ကုိ သူတုိ႔ ရိပ္မိၿပီး အေလွ်ာ့ေပးေရွာင္တိမ္းလုိက္ၾကရသည္။
တစ္ေယာက္ က လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္ "
ထုိသူက သူ႔လက္ထဲ႐ွိတူႏွင့္လွမ္းပစ္လုိက္ရာ၊ စင္တိန္ကားေနာက္မွန္ကုိ ထိၿပီး ကဲြသြားသည္။ မွန္စကဲြမ်ား ကားေနာက္ ထုိင္ခံုေပၚသုိ႔က်လာသည္။ စင္တိန္က ဆက္ေမာင္းသည္။
႐ံုးေ႐ွ႕၌ စင္တိန္ကား ရပ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း ဖုိသီဖတ္သီ ႏွင့္႐ံုးထဲမွ ထြက္လာသည္။
" ခင္ဗ်ား အေစာဆံုး နက္ျဖန္မနက္ေတာင္ ေရာက္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထင္မထားဘူး "
" ႐ွင့္မိတ္ေဆြ ေတြ လက္ခ်က္ေလ "
စင္တိန္က ကားေနာက္ရွိမွန္ကဲြမ်ားကုိ လက္ညိဴးထုိးျပရင္း ေျပာလုိက္သည္။

" သူတုိ႔က ခင္ဗ်ား ကုိ ရန္မူတယ္လား၊ ဒါခြင့္မလႊတ္ႏုိင္စရာပဲ "
" ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မကလဲ ခြင့္ လႊတ္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး "
တြမ္တီး မင္းဂ်ဳန္းသည္ ခါးတြင္စစ္သုံးပစၥတုိကုိ ခ်ိတ္ထားသည္။ သူ႔ေနာက္တြင္ မစၥတာဘရန္တင္မန္ဆုိသူ လူငယ္ေလး ရပ္ေနသည္။ သူသည္စာရင္းကုိင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ နဖူးကေျပာင္ေနသည္။ မ်က္မွန္ေနာက္မွ မ်က္လံုး အစံုက ငုိေတာ့မေယာင္ျဖစ္ေနသည္။ လက္ထဲတြင္ေတာ့ ႏွစ္လံုးျပဴးေျပာင္းတုိ ေသနတ္ကုိ ကုိင္ ထားသည္။
" ႐ွင့္ဟာသတၱိ႐ွိတဲ့လူပဲ၊ ႐ွင့္ရဲ႕သစၥာ႐ွိမႈကုိ ကၽြန္မမေမ့ပါဘူး "
စင္တိန္ က တြမ္တီး မင္းဂ်ဳန္းအား သူမ႐ံုးခန္းထဲသုိ႔ ေခၚသြားၿပီး အလုပ္စားပဲြ၌ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ထုိင္လုိက္ ၾကသည္။

" ကၽြန္မတုိ႔ဘက္မွာေနာက္ထပ္ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္႐ွိေသးသလဲ "
" ႐ံုးအမႈထမ္းရွစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတယ္၊ ကၽြမ္းက်င္ပညာ႐ွင္ေတြနဲ႔ အလုပ္သမားေတြအားံုး သပိတ္ေမွာက္ ေနၾက တယ္၊ သူတုိ႔ထဲက တခ်ိဳ႕ကုိ အက်ပ္ကုိင္ၿပီး သပိတ္ေမွာက္ခုိင္းထားပံုရတယ္ "
" ေရာ္ဂ်ာ နဲ႔ မာဂလီးယား တုိ႔ေရာ ... သူတုိ႔လဲ သပိတ္ေမွာက္သလား "
ထုိႏွစ္ေယာက္ သည္ စင္တိန္၏ အႀကီးတန္း အလုပ္ၾကပ္မ်ားျဖစ္သည္။

" ေမွာက္တယ္၊ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး သပိတ္ေကာ္မတီမွာပါတယ္ "
" ဖုိရီနဲ႔အတူတူပဲလား "
" ဟုတ္တယ္ ၊ သူတုိ႔သံုးေယာက္ကသပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေပါ့ "
" သူတုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွအလုပ္ျပန္မလုပ္ေစရဘူး "
" သူတုိ႔ စည္းကမ္းဥပေဒေတြကုိ မေဖာက္ဖ်က္" မက်ဴးလြန္ဘူးဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိထားရမယ္၊ သူတုိ႔ အလုပ္တည္ၿမဲေရးအတြက္ သူတုိ႔မွာတရား၀င္ အခြင့္အေရး႐ွိတယ္၊ စုေပါင္းၿပီး အေပးအယူလုပ္ဖုိ႔ ... "
" ဒီသတၱဳတြင္း ျပန္လည္ပတ္ဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ႀကိဳးစားေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔အထဲကတခ်ိဳ႕ကုိ အလုပ္ ေပးဖုိ႔လဲ ကၽြန္မလံုးပမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး "
" သူတုိ႔ မွာ အခြင့္အေရး႐ွိတယ္ "
တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းက ထပ္ေျပာလုိက္သည္။

" ႐ွင္က ဘယ္သူ႔ဘက္က ရပ္တည္ေနတာလဲ ေဒါက္တာ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း "
" ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳး မေမးသင့္ပါဘူး၊ ခင္ဗ်းနဲ႔ ပထမဆံုးစေတြ႕တဲ့ ေန႔ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားလူပါ၊ ဒါခင္ဗ်ားသိပါတယ္၊ ဥပေဒပုိင္းအရ အေျခအေနကုိ ခင္ဗ်ားသိေစခ်င္လုိ႔ေျပာျပ ေနတာပါ "
စင္တိန္ ခ်က္ခ်င္း ေနာင္တရသြားသည္။ မတ္တတ္ထလုိက္ၿပီး တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း လက္ေမာင္းကုိ ဆုပ္ကုိင္ ကာ ႏွစ္သိမ့္ ေတာင္းပန္ လုိက္သည္။
" ခြင့္လႊတ္ပါ႐ွင္၊ ကၽြန္မသိပ္ပင္ပန္းၿပီး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေနလုိ႔ စကားမွားသြားတာပါ၊ ေတာင္းပန္ ပါတယ္"
စင္တိန္က ႐ုတ္တရက္မတ္တတ္ထလုိက္ရာ အိပ္ေရးပ်က္လြန္း၍ အားနည္းေနသျဖင့္ မုိက္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး  လဲေတာ့ မလုိယုိင္သြားသည္။ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းက လွမ္းကုိင္ၿပီးထိန္းထားလုိက္ရသည္။

" ခင္ဗ်ား ဘယ္တုန္းက ေနာက္ဆံုးအိပ္ခဲ့သလဲ၊ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ကေန ဒီကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ကားေမာင္းလာ တာမဟုတ္လား "
ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းကစင္တိန္အား အသာအရာ ေဖးကူတဲြၿပီး သားေရဖံုးဆုိဖာႀကီးဆီေခၚသြားကာ ထုိင္ ေပးလုိက္သည္။
" ခင္ဗ်ားအခုအိပ္မွျဖစ္မယ္၊ အနည္းဆံုး ႐ွစ္နာရီ အိပ္ပါ၊ ခင္ဗွားဘန္ဂလုိကေနၿပီး အ၀တ္အစားသစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ ယူလာေပးမယ္ "
" ကၽြန္မ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာမွျဖစ္မယ္ "

" ဟင့္အင္း ... ခင္ဗ်ား အားအင္ျပန္ျပည့္ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္း မျဖစ္မခ်င္း စကားေျပာလုိ႔ မျဖစ္ ေသးဘူး၊ အခုေန ေျပာရင္ ခင္ဗ်ား အဆံုးအျဖတ္ေတြမွားသြားႏုိင္တယ္ "
" ႐ွင္မွန္ပါတယ္၊ အၿမဲတမ္း႐ွင္မွန္ပါတယ္ "
" ညေန ၆ နာရီက်ရင္ ခင္ဗ်ား ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႏိႈးမယ္၊ ည ၈ နာရီမွာ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႕မယ္လုိ႔ သပိတ္ေကာ္မတီ ကုိကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းၾကားလုိက္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ဗ်ဴဟာခင္းက်င္းဖုိ႔ အခ်ိန္ ႏွစ္နာရီ ရတာ ေပါ့"

********
သပိတ္ေကာ္မီတီ၀င္ သံုးဦးသည္ စင္တိန္႔အခန္းထဲသုိ႔ တန္းစီၿပီး ၀င္လာၾကသည္။ စင္တိန္က သူတုိ႔အား လံုး၀ စကားမေျပာေသးဘဲ သံုးမိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ စင္တိန္သည္ အခန္းထဲ သူမႏွင့္တြမ္ တီးမင္းဂ်ဳန္းတုိ႔ ထုိင္ေသာ ကုလားထုိင္ႏွစ္လံုးမွအပ က်န္ကုလားထုိင္အားလံုးကုိ တမင္တကာဖယ္႐ွားေ႐ႊ႕ ေျပာင္းထားသည္။
သပိတ္ေမွာက္သမားတုိ႔သည္ သူမေရွ႕၌ ေက်ာင္းသားေလးမ်ားသဖြယ္ မတ္တတ္ရပ္ေနၾကရသည္။
" ဒီႏုိင္ငံမွာ အခုေလာေလာဆယ္  အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့လူ တစ္သိန္းေက်ာ္႐ွိတယ္၊ မင္းတုိ႔ အလုပ္ ေနရာ မွာ ၀င္လုပ္ခြင့္ရမယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔က ဒူးေထာက္ၿပီးေတာင္ ေတာင္းပန္႐ုိက်ိဳးၾကလိမ့္ဦး မယ္" စင္တိန္ က မႏွစ္မ်ိဳ႕ေသာေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။

" ခင္ဗ်ား ဒီလုိေသာက္အဓိပၸာယ္မ႐ွိတာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနလုိ႔လဲအပုိပဲ "
မာဂလီးယားက ေျပာလုိက္သည္။ သူသည္ သာမန္အညတရတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ အရပ္မွာ သာမန္ အျမင့္ သာ႐ွိၿပီး သူ႔အသက္မည္မွ် ေလာက္႐ွိမည္ဆုိသည္မွာ ခန္႔မွန္းရခက္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္  သိ လြယ္တတ္လြယ္သူ၊ ေခါင္းမာသူႏွင့္ စြမ္းရည္သတၱိ႐ွိသူျဖစ္ေၾကာင္း စင္တိန္သိသည္၊ သူသည္ သပိတ္သမား မ်ားဘက္က ရပ္တည္ျခင္းထက္ မိမိဘက္ကရပ္တည္လွ်င္ ပုိေကာင္းမည္ဟု စင္တိန္လုိလား ေနသည္။

" မစၥတာမာဂလီးယား၊ မင္းငါ့ေ႐ွ႕မွာ ဒီလုိ ႏႈတ္ထြက္ၾကမ္းတမ္းမယ္ဆုိရင္ အခုခ်က္ခ်င္း အခန္းထဲက ထြက္ သြားလုိက္ပါ " စင္တိန္က ခပ္မာမာပင္ေျပာလုိက္သည္။
" ခင္ဗ်ား ဘာေျပာေျပာ အေၾကာင္းမထူးလာႏုိင္ပါဘူး မစၥက္ကုတ္ေန၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခြင့္အေရးနဲ႔ လုပ္ ကုိင္ခြင့္ ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သိေနသလုိ ခင္ဗ်ားသိေနပါတယ္ " မာဂလီးယားက မေထမဲ့ျမင္ အၿပံဳး ျဖင့္ ျပန္ေျပာလုိက္သည္။
စင္တိန္ က ေရာ္ဂ်ာဘက္သုိ႔ လွည့္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။

" ႐ွင့္မိန္းမေနေကာင္းရဲလား မစၥတာေရာ္ဂ်ာ "
လြန္ခဲ့ေသာတစ္ႏွစ္က ေရာ္ဂ်ာ့မိန္းမသည္ ဂ်ိဳဟန္နစၥဘက္ၿမိဳ႕သုိ႔ သြားေရာက္၍ အေတာ္ဆံုးသမားေတာ္ တစ္ဦး ႏွင့္ ဗုိက္ခဲြစိတ္ကုသႏုိင္ေအာင္ စင္တိန္က အကုန္အက်ခံေစလႊတ္ေပးခဲ့သည္။ ေရာ္ဂ်ာ့ကုိလည္း သူ႔ မိန္းမ ႏွင့္ အတူ ေဆးကုခရီး၌ လုိက္ပါခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီး လစာျပည့္ျဖင့္ ခြင့္ေပးခဲ့သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးေနေကာင္းပါတယ္ မစၥက္ကုတ္ေန " ေရာ္ဂ်ာ က စိတ္မလံုမလဲအသြင္ျဖင့္ ေျပာလုိက္ သည္။

" ႐ွင္တုိ႔လုပ္ေနတဲ့ အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့အလုပ္ေတြကုိ ႐ွင့္မိန္းမ က ဘယ္လုိထင္မလဲ၊ သူက စဥ္းစားဥာဏ္ ႐ွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပါ၊ ကေလးသံုးေယာက္ေ႐ွ႕ေရးအတြက္ ႐ွင့္ဇနီးစကားေျပာေနခ်ိန္တြင္ ေရာ္ဂ်ာက ေခါင္းငုိက္ စုိက္ခ်၍ ၾကမ္းျပင္သုိ႔သာ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး တစ္စိတ္တည္း တစ္၀မ္းတည္းပဲ၊ အားလံုးစုစုစည္းစည္း ခုိင္ခုိင္မာမာ႐ွိတယ္၊ မိန္းမ ေတြကလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္က အားေပးတယ္၊ ခင္ဗ်ား ဒီကိစၥေတြအားလံုးကုိ ေမ့ထား ... "
ဖုိရီ က ၀င္ေျပာရာ စင္တိန္က သူ စကားမဆံုးမီပင္ ျဖတ္၍ ဟန္႔တားလုိက္သည္။

" ဒီမွာ မစၥတာဖုိရီ၊ ကၽြန္မစကားေျပာေနတုန္း ႐ွင္၀င္ၿပီး ျဖတ္မေျပာပါနဲ႔ "
" ခင္ဗ်ားေရာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေသာက္သတၱဳေရာ၊ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေသာက္စိန္ေတြေရာ က်ဳပ္တုိ႔လက္က မလြတ္ႏုိင္ ေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာတာကုိ နားေထာင္ရမယ့္လူက ခင္ဗ်ားပါ၊ ဒါဟာ အေျခအေနမွန္ပဲ "
သူက ၿပံဳးလုိက္ၿပီး သူ႔အေဖာ္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူ၏အၿပံဳးသည္ သူ၏ ေၾကာက္႐ြံ႕ထိတ္ လန္႔စိတ္ကုိဖံုးကြယ္ထားသည္။ အျခားတစ္ဘက္တြင္ သူသည္ လုိသာဒီလာေရးႏွင့္ ၎၏ ၿခိမ္းေျခာက္မႈကုိ ရင္ဆုိင္ေနရသည္။ မိမိကတိေပးထားသည့္အတုိင္း မေဆာင္႐ြက္ႏုိင္သည္ကုိ လံုေလာက္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ မျပႏုိင္လွ်င္ မိမိအသက္ဆံုး႐ံႈးမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ တျခား တစ္ဦးဦး က ကားေမာင္းၿပီး စိန္မ်ားကုိ ေပးပုိ႔ၿပီးသည္အထိ သပိတ္ေမွာက္မႈကုိ အခ်ိန္ဆဲြထားႏုိင္မွ မိမိ အတြက္ သက္သာ ရာရေပမည္။ ထြက္ေပါက္ရေပမည္။

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ယူပါလုိ႔မေျပာဘဲနဲ႔ ခင္ဗ်ား စိန္တစ္ပြင့္ေတာင္ယူလုိ႔ရမွာမဟုတ္ဘူး အမ်ိဳးသမီး၊ ခင္ဗ်ား စိန္ ေတြ ကုိ ဓားစာခံအျဖစ္ ၀ုိင္းပတ္ပိတ္ဆုိ႔ထားၿပီးၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားကုိ နားေထာင္ဖုိ႔ ပဲ ႐ွိတယ္"
" ကဲ ဒါျဖင့္ေကာင္းၿပီ၊ ကၽြန္မနားေထာင္မယ္၊ ႐ွင္တုိ႔ လုိလားခ်က္ေတြေျပာစမ္း " စင္တိန္က လ်င္ျမန္စြာ ျဖင့္ သေဘာတူလုိက္သည္။
ဖုိရီက ေတာင္းဆုိခ်က္မ်ားစာတမ္းကုိ ဖတ္ေနစဥ္ စင္တိန္က ထုိင္ၿပီးနားေထာင္ေနသည္။ ေဒါသကုိမ်ိဳသိပ္ ၿပီး လူမျမင္ေအာင္ ဖံုးထားသည္။
ဖုိရီ ဖတ္၍ ဆံုးသြားသည္။ အတန္ၾကာေအာင္ ဆက္လက္ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူက စာ႐ြက္ ကုိ လွမ္းေပး လုိက္သည္။

" ေရာ့၊ ဒါခင္ဗ်ားအတြက္မိတၱဴ "
" ငါ့စားပဲြေပၚတင္ထားလုိက္ "
စင္တိန္က အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စာ႐ြက္ကုိ လွမ္းလည္းမၾကည့္၊ တုိ႔လည္းမတုိ႔၊ ထိလည္းမထိ၊ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
" ၿပီးခဲ့တဲ့လက ဒီသတၱဳတြင္းက အလုပ္ျဖဳတ္လုိက္တဲ့ လူေတြကုိ တစ္လႀကိဳတင္အသိေပးခဲ့တယ္ ၊ လစာ သံုးလစာအျပည့္ေပးခဲ့တယ္၊ တကယ္တမ္းသူတုိ႔ရပုိင္ခြင့္က တစ္လစာပဲ႐ွိတယ္၊ သံုးဆပုိေပးလုိက္တယ္ဆုိ တာ ႐ွင္တုိ႔သိပါတယ္၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္တဲ့ လူေတြပါဆုိတဲ့ ေထာက္ခံခ်က္ေတြလဲ ေပးလုိက္ ေသး တယ္၊ ဒါလဲ ႐ွင္တုိ႔သိပါတယ္ "
" သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ေတြပါ၊  လူတုိ႔ထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုေတြပါ " ဖုိရီကေခါင္းမာစြာဆက္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။

" ေကာင္းၿပီေလ၊ ႐ွင္တုိ႔ရပ္တည္ခ်က္ကုိ တင္ျပၿပီးၿပီပဲ၊ ကဲျပန္ႏုိင္ၿပီ" စင္တိန္က ထုိင္ရာမွ ထလုိက္သည္။ သပိတ္သမား သံုးဦး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္လုိက္ၾကသည္။
"ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အေျဖမေပးေတာ့ဘူးလား " မာဂလီးယားက ေမးလုိက္သည္။
" တစ္ေန႔ေတာ့ ေပးမွာေပါ့ "
" အဲဒီတစ္ေန႔က ဘယ္ေတာ့လဲ "
" ကၽြန္မ အဆင္သင့္ျဖစ္တဲ့ေန႔မွာေပါ့၊ သိပ္မၾကာေစရပါဘူး "
အခန္းတံခါးေပါက္ဆီသုိ႔ သူတုိ႔ စီတန္းၿပီး ထြက္သြားၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ တံခါး၀သုိ႔မေရာက္ခင္တြင္ပင္ မာဂလီးယား က ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး စင္တိန္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ကာ ေျပာလုိက္သည္။

" ကုမၸဏီက စတုိးဆုိင္ကုိလဲ သူတုိ႔ပိတ္ထားၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္ေတြကုိလဲ ေရေရာမီးေရာ ျဖတ္ ထားတယ္"
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ အမိန္႔ေပးၿပီး လုပ္ခုိင္းထားတာ "
" ခင္ဗ်ား ဒီလုိလုပ္လုိ႔ ဘယ္ရမလဲ "
" ဘာလုိ႔ မရရမွာလဲ၊ စတုိးဆုိင္၊ ဓာတ္မီးစက္၊ ေရစုပ္စက္နဲ႔ အိမ္ေတြအားလံုး ကၽြန္မပုိင္တာေတြခ်ည္းပဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔မွာ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေ႐ွာက္ရမယ့္ မိန္းမေတြ၊ ကေလးေတြ႐ွိေသးတယ္ "
" ႐ွင့္တုိ႔ သပိတ္မေမွာက္ခင္က အဲဒါေတြကုိ စဥ္းစားၾကပါလား "

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုိခ်င္တာ ဘာမဆုိ ရေအာင္ယူႏုိင္တယ္ဆုိတာ ခင္ဗ်ားသိပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားစိန္ေတြေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ တုိ႔ ယူလုိ႔ရတယ္၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ တားလုိ႔မရပါဘူး "
" လုပ္လုိက္ေလ၊  လုပ္လုိက္စမ္းပါ၊ စတုိးဆုိင္ကုိ ဖ်က္ဆီးၿပီး ပစၥည္းေတြယူၾကေလ၊ မီးခံေသတၱာကုိ ဒုိင္းန မုိက္နဲ႔ ေဖာက္ခဲြၿပီး စိန္ေတြယူၾကေလ၊ ကၽြန္မဘက္က သစၥာ႐ွိတဲ့အလုပ္ သမားေတြကုိလဲ ေစာ္ကားၾက ေလ၊ ဒါမွ ႐ွင္တုိ႔ေထာင္တစ္သက္က်မယ္၊ စက္တုိင္ေပၚတက္ရမယ္၊ ႐ွင္တုိ႔သံုးေယာက္ အဲဒီလုိျဖစ္တာကုိ ျမင္ရရင္ ကမၻာေပၚမွာ ကၽြန္မဟာ အေပ်ာ္ဆံုးမိန္းမျဖစ္မွာပဲ ... "
သူတုိ႔ ထြက္သြားေသာအခါ အခန္းထဲ၌စင္တိန္ႏွင့္ တြမ္းတီးမင္းဂ်ဳန္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့ သည္။ စင္တိန္က တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းဘက္သုိ႔လွည့္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။

" သူေျပာသြားတာ မွန္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ပထမဆံုး စဥ္းစားရမွာကေတာ့ စိန္ေတြကိစၥပဲ၊ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕က ဘဏ္တုိက္ ေသတၱာထဲကုိ စိန္ေတြေရာက္သြားေအာင္ ကၽြန္မယူသြားရမွာပဲ "
" ရဲအေစာင့္အေ႐ွာက္နဲ႔ ခင္ဗ်ားပုိ႔လုိ႔ရႏုိင္ပါတယ္ "
တြမ္တီးမင္းဂ်န္းစကားကုိ စင္တိန္က ေခါင္းယမ္းလုိက္ၿပီးဆက္ေျပာသည္။

" ရဲေတြ ဒီကုိေရာက္လာဖုိ႔ ေနာက္ထပ္ ငါးရက္ေလာက္ၾကာဦးမယ္၊ ဒီစိန္ေတြကုိ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ ကၽြန္မ ဒီကထုတ္ယူရမယ္၊ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈျဖစ္ရင္ လူထုမၿငိမ္မသက္မႈ႐ွိရင္ ပစၥည္းပ်က္စီး ဆံုး႐ံႈးေပ်ာက္႐ွမႈ အတြက္ အာမခံကုမၸဏီက ေလ်ာ္ေၾကး မေပးဘူးဆုိတာ ႐ွင္သိပါတယ္၊ ဒီစိန္ေတြမ်ား တစ္စံု တစ္ခု ျဖစ္သြား ရင္ ကၽြန္မ ဘ၀ပ်က္စီးမွာပဲ ေဒါက္တာ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း၊ ဒီစိန္ေတြဟာ ကၽြန္မရဲ႕ အသက္ ေသြးေၾကာပဲ၊ ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ့ ဒီလူရမ္းကားေတြလက္ထဲမွာ ကၽြန္မ စိန္ေတြ အဆံုးမခံႏုိင္ဘူး "
" ကဲ ... ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတယ္ဆုိတာ ေျပာပါ "

" ကၽြန္မရဲ႕ ဒိန္မလာကားႀကီးကုိ ႐ံုးေနာက္ဘက္က ကား႐ံုထဲကုိ ႐ွင္ေမာင္း ယူသြားေစခ်င္တယ္၊ ဓာတ္ဆီ အျပည့္ျဖည့္ၿပီးေတာ့ လုိအပ္တာေတြကုိ စစ္ေဆးပါ၊ ဒီ႐ံုးေနာက္ေပါက္ကေန စိန္ေတြထုတ္သြားၿပီး ကားေပၚ တင္ပါ၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မလြယ္ေပါက္ တံခါး ကၽြန္မလုပ္ထားတာ သူတုိ႔မသိဘူး၊ ညသန္းေခါင္အခ်ိန္ သပိတ္သမား ေတြအိပ္ေနတုန္းမွာ ေမာ္ေတာ္ကားဂုိေဒါင္ထြက္ေပါကတံခါးနဲ႔ တည့္တည့္မွာ႐ွိတဲ့ သူတုိ႔ ကာထား တဲ့ သံဆူး ႀကိဳးေတြကုိ ႐ွင္ သူတုိ႔မသိေအာင္ ျဖတ္ထားပါ "
" ေကာင္းတယ္၊ ခင္ဗ်ားရည္႐ြယ္ခ်က္မဆုိးဘူး၊ ဒါဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရဆုိးေျမာင္းေတြဘက္ ေလွ်ာက္ သြားမယ္၊ သပိတ္သမားေတြက ဟုိဘက္က ပင္မဂိတ္၀ဘက္မွာ ႐ွိေနတာဆုိေတာ့ ဒီေနာက္ဘက္မွာ သူတုိ႔ ဘက္သူမွ အေစာင့္မခ်ထားဘူး၊ ေရဆုိးေျမာင္းေတြက လြန္သြားတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀င္းဟုပ္သြားတဲ့ ကားလမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္၊ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္းမွာ အားလံုး ႐ွင္းလင္း သြား လိမ့္မယ္ "

" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆုိတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမွားေနတယ္ ေဒါက္တာ တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း "
" ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း သြားမလုိ႔လား "
" ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း လာခဲ့တာပဲ၊ ျမန္လဲျမန္တယ္၊ ဘာျပႆနာမွလဲမ႐ွိဘူး၊ အျပန္မွာလဲ ဘာျပႆနာမွ ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္မ ႀကိဳျမင္ေနတယ္၊ ဒီသတၱဳတြင္းႀကီးကုိ စာရင္းကုိင္ သုိ႔မဟုတ္ စာေရး တစ္ေယာက္ေယာက္လက္ထဲမွာ လဲႊမထားႏုိင္ခဲ့ဘူး၊ သပိတ္သမားေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ေဆာင္႐ြက္ဖုိ႔ ႐ွင္ဒီမွာ႐ွိမွျဖစ္မယ္၊ ႐ွင္မ႐ွိရင္သူတို႔ စက္႐ံုကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္ၾကလိမ့္မယ္၊ စက္႐ံုဖ်က္ဆီးဖုိ႔ဆုိတာ ဒုိင္းနမုိက္ ႏွစ္လံုးေလာက္႐ွိရင္ ျဖစ္တဲ့ကိစၥပါ"

ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းသည္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး ပြတ္သပ္လုိက္သည္။ သူ႔တြင္ တာ၀န္ႀကီးႏွစ္ရပ္႐ွိသည္။ ဤသတၱဳတြင္းကုိ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲမွာ ယခုလုိျဖစ္ေအာင္ မိမိပင္တည္ ေထာင္ ခဲ့ ရသည္။ မိမိအတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္မွာ စင္တိန္ကုိ မိမိသမီးေလးလုိ ခ်စ္ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆံုး သူသက္ျပင္းခ်လုိက္သည္။ သူမေျပာတာမွန္သည္။ ဤတစ္လမ္းသာ လုပ္စရာ႐ွိ ေတာ့သည္။

" ကၽြန္ေတာ္ ဒိန္မလာကားကုိ အေနာက္ဘက္ကုိ ေမာင္းယူသြားမယ္၊ ၿပီးရင္ ကၽြန္ေတာ္၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕က ေအဘရာဟင္ဆီကုိ သံႀကိဳး႐ုိက္လုိက္မယ္၊ သူ႔ရဲ႕ အေစာင့္ေတြ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လုိက္ရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔လမ္းမွာ ေတြ႕ႏုိင္ တယ္၊ သံႀကိဳးလုိင္းေတြကုိ သပိတ္သမားေတြက ျဖတ္မထားရင္ေပါ့ဗ်ာ "
" ကၽြန္မ ဒီကလတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ ထြက္သြားႏုိင္ၿပီးမွ သံႀကိဳး႐ုိက္ပါ၊ သူတုိ႔သံႀကိဳးလုိင္းေတြကုိ ျဖတ္ မထား ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ၾကားကျဖတ္ဆက္သြယ္ၿပီး ခုိးနားေထာင္ေကာင္းနားေထာင္ေနႏုိင္တယ္ "
" ဟုတ္တယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မယ္စိတ္ကူးထားသလဲ "

" မနက္ျဖန္မနက္ သံုးနာရီ "
ထုိအခ်ိန္သည္ သာမန္အားျဖင့္ လူသားတုိ႔အအိပ္ခ်င္ဆံုးအခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သပိတ္သမားတုိ႔အဖုိ႔ မအိပ္လွ်င္ ေတာင္အိပ္ခ်င္ကာငုိက္မ်ဥ္းေနမည့္အခ်ိန္ျဖစ္၍ တစ္မုဟုတ္ခ်င္းတံု႔ျပန္လႈပ္႐ွားႏုိင္ျခင္း႐ွိမည္မဟုတ္ေပ။
" ေကာင္းၿပီေလ မစၥက္ကုတ္ေန၊ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းခ်က္ကုိ ခင္ဗ်ားအတြက္ ညစာစီစဥ္ခုိင္းလုိက္ပါမယ္၊ ည စာစားၿပီးရင္ ခင္ဗ်ား တစ္ေရးတစ္ေမာအိပ္လုိက္ပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးအဆင္သင့္လုပ္ကုိင္ထားၿပီး နံနက္ႏွစ္နာရီခဲြမွာႏိႈးမယ္"
*********

(၁၆)

သူက သူမပခံုးကုိထိလုိက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ စင္တိန္ အိပ္ရာမွႏုိးကာ ေငါက္ခနဲထထုိင္သည္။
" မနက္ႏွစ္နာရီခဲြ႐ွိၿပီ၊ ဒိန္မလာကားမွာ ဓာတ္ဆီလဲျဖည့္ၿပီးၿပီ၊ စိန္ေတြလဲတင္ထားၿပီးၿပီ၊ အျပင္က သံဆူးႀကိဳး ကုိလဲျဖတ္ထားၿပီးၿပီ၊ ခင္ဗ်ားေရမုိးခ်ိဳးလုိက္ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘန္ဂလုိက ခင္ဗ်ား အ၀တ္အစား ေတြယူလာတယ္"
" ကၽြန္မ ဆယ့္ငါးမိနစ္အတြင္း အသင့္ျဖစ္ရပါေစမယ္ "

ေမွာင္မည္းေနေသာ ကား႐ံုထဲရွိ ဒိန္မလာကာႀကီးေဘးတြင္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ေလသံ ကေလး ျဖင့္ စကားတုိးတုိးေျပာေနသည္။ ကား႐ံုေ႐ွ႕ဘက္ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ထားသည္။ အျပင္ဘက္ တြင္ ေကာင္းကင္ မွ လေကြးေလး၏ လေရာင္မႈန္မႈန္မႊားမႊားေလးမ်ား ပက္ဖ်န္းေနသည္။
" သံဆူးႀကိဳး မွာ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္အသားေလးေတြလုပ္ၿပီး ျပထားတယ္ "

တြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းက လက္ညိဴးထုိးျပလုိက္သည္။ စင္တိန္လွမ္းၾကည့္လုိက္ရာ သူတုိ႔ေ႐ွ႕ဘက္ကုိက္ ၅၀ ခန္႔ အကြာရွိ သံဆူးႀကိဳးမ်ားတြင္ အျဖဴစေလးမ်ား မသိမသာတဲြေလာင္းခ်ထားသည္ကုိ ျမင္ရသည္။
" စက္မႈလုပ္ငန္းသံုး စိန္အမႊားေလးေတြထည့္ထားတဲ့ ဘူးေတြကုိ ကားဒက္႐ွ္ဘုတ္အံထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ထည့္ ထားတယ္၊ စိန္ႀကီးစိန္ေကာင္းေတြပါတဲ့အထုပ္ကုိ ခင္ဗ်ားေဘးက ထုိင္ခံုေပၚမွာ တင္ထားတယ္ "
ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္း သည္ ခါးကုိကုိင္းၿပီး ကားျပတင္းေပါက္မွလက္လွ်ိဳကာ စိန္မ်ားထည့္ထားေသာ ေသတၱာ အမဲေလး ကုိ လက္ျဖင့္ပုတ္ျပလုိက္သည္။ အ၀တ္အစားထည့္ေသာ ေသတၱာအေသးေလးအ႐ြယ္ ျဖစ္သည္။ ေသတၱာ ၏ေသာ့မွာ ေၾကးေသာ့ျဖစ္သည္။

" ေကာင္းတယ္ "
စင္တိန္သည္ ဖုန္ကာအေပၚ၀တ္ ဂ်ာကင္အက်ႌကုိ ၾကယ္သီးတပ္ရင္းေျပာလုိက္သည္။
" ေျပာင္းတုိေသနတ္ထဲမွာ ငွက္ပစ္တဲ့နံပါတ္ (၁၀)က်ည္ဆန္ထည့္ထားတယ္၊ ခင္ဗ်ားကားကုိ တားတဲ့ လူ ေတြ႕ရင္ ပစ္သာပစ္၊ ငွက္ပစ္က်ည္ဆန္ဆုိေတာ့ လူသတ္မႈမေျမာက္ဘူး၊ သူတုိ႔အတြက္ ထိခုိက္ နာက်င္႐ံု ေလာက္ပဲ ႐ွိမယ္ "

စင္တိန္သည္ ယာဥ္ေမာင္းသူေနရာတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး ကားတံခါးကုိ အသံမၾကားေအာင္ ျဖည္းျဖည္းေလး ဆဲြပိတ္လုိက္သည္။ က်ည္ထုိးထားေသာ ေျပာင္းတုိႏွစ္လံုးျပဴးေသနတ္ကုိ စိန္ေသတၱာ ေပၚ တင္ထားလုိက္သည္။
" ကားဒက္႐ွ္ဘုတ္ထဲမွာ ဆြဲျခင္းတစ္ခု ထည့္ထားတယ္၊ အသားညွပ္မုန္႔နဲ႔ေကာ္ဖီပါတယ္ "
ကားျပတင္းေပါက္ မွ ေန၍ ေဒါက္တာတြမ္တီးမင္းဂ်ဳန္းအား လွည့္ၾကည့္ၿပီး လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေျပာလုိက္ သည္။
" ႐ွင္ ဟာ ကၽြန္အတြက္ တကယ္အားကုိးရတဲ့သူပါ "

စင္တိန္က ကားစက္ကုိႏိႈးလုိက္သည္။ ေ႐ွ႕မီးႏွစ္လံုးကုိဖြင့္လုိက္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကား ဂုိေဒါင္ထဲမွေန၍ ေမာင္းထြက္ လုိက္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားဂီယာကုိ အျမန္ဆံုးၿပိဳင္ကားေမာင္းႏႈန္းအဆင့္ကုိ ျမွင့္လုိက္သည္။ သံဆူးႀကိဳးမွ အျဖဴစႏွစ္ခု၏ အလယ္တည့္တည့္သုိ႔ ကားဦးေခါင္းကုိခ်ိန္ကာ တစ္နာရီမုိင္ ၄၀ ႏႈန္းျဖင့္ ေမာင္းထြက္လုိက္သည္။ သံဆူးႀကိဳးမ်ားျပဳတ္ထြက္သြားၿပီးေဘးတြင္ ဒယဥ့္တုိက္က်န္ေနခဲ့သည္။ ကားကုိ  ဘရိတ္ ဖမ္းလုိက္ၿပီး ေရဆုိးေျမာင္းဘက္သုိ႔ ခ်ိဳးေကြ႕လုိက္သည္။ ကားအ႐ွိန္ျပင္းျမွင့္ၿပီး ေ၀ါခနဲ ေမာင္းထြက္ လုိက္သည္။
ကားစက္သံမ်ားေပၚမွေက်ာ္ၿပီး လူေအာ္ဟစ္သံမ်ားကုိ သဲ့သဲ့ၾကားလုိက္ရသည္။ ဆႏၵျပသမားမ်ား ပင္မ ဂိတ္၀ ဘက္မွေန၍ သူ႔ကားဘက္သုိ႔ တားဆီးရန္ ေျပးလာေနေသာလူရိပ္မ်ားကုိ စင္တိန္လွမ္းျမင္ရ သည္။

စင္တိန္သည္ ေျပာင္းတုိေသတ္ကုိ ေကာက္ကုိင္လုိက္ၿပီး ကားျပတင္းေပါက္မွေန၍ လွမ္းခ်ိန္လုိက္သည္။ ကားမီးေရာင္ ထဲတြင္ ေျပးလာေနသူမ်ား၏ ေဒါသေၾကာင့္ ခက္ထန္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ျမင္ရသည္။ သူတုိ႔ က တအားကုန္ေအာ္ဟစ္ေနသည္။
သူတုိ႔ထဲမွ ႏွစ္ေယာက္က ပုိ၍အေျပးျမန္သည္။ လမ္းေကြ႕သုိ႔ ကားေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔လည္း ေရာက္ လာသည္။ တစ္ေယာက္က လက္ထဲမွသံတုတ္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ လွမ္းပစ္လုိက္ရာ၊ ကားေဘာနက္ အဖံုး ကုိ ထိ ၿပီး ပြင့္ထြက္သြားသည္။

စင္တိန္သည္ ေသနတ္ေျပာင္း၀ကုိ သူတုိ႔ႏွ္ေယာက္၏ ေျခေထာက္မ်ားဆီသုိ႔ ခ်ိန္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္လံုးျပဴး ေသနတ္ ကုိ ေမာင္းႏွစ္ခ်က္စလံုး ျဖဳတ္ခ်လုိက္သည္။ ေသနတ္သံႏွင့္အတူ က်ည္ဆန္မ်ား ေျပး ထြက္သြားေသာ လိေမၼာ္ေရာင္ မီးတန္းေလးကုိ စင္တိန္ ေတြ႕ျမင္ၾကားလုိက္ရသည္။ ငွက္ပစ္ က်ည္ဆန္ မ်ား သည္ သပိတ္သမားမ်ား၏ ေျခေထာက္သုိ႔ သြားထိသည္။ သူတုိ႔ အံ့အားသင့္သြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ လုိက္ၾကသည္။ ထိခုိက္နာက်င္သြားသျဖင့္ လမ္းေပၚမွေဘးသုိ႔ခုန္ခ်ၿပီး ေ႐ွာင္လုိက္ၾကသည္။ စင္တိန္က ကားကုိ သူတုိ႔ေ႐ွ႕မွအ႐ွိန္ျဖင့္ ျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းကာ သဲကႏၱာရထဲသြားေသာ လမ္းမေပၚသုိ႔ ထုိးတက္လုိက္သည္။

*********
ပက္တီေမာ္ဂါ အတြက္၊ အလွ်င္အျမန္ႏွင့္ မျဖစ္မေန။
ဂ်ဴႏုိ သည္ အေဖာ္မပါဘဲ ယေန႔ နံနက္သံုးနာရီတြင္ ပစၥည္းမ်ားယူေဆာင္ကာ ထြက္လာၿပီ။ သူမအား လမ္းတြင္ ေတြ႕ဆံႀကိဳဆုိရန္ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္အၾကပ္မ်ား ခ်က္ခ်င္းလႊတ္လုိက္ပါ။ ဗင့္။
လုိသာဒီလာေရးသည္ မွတ္စု စာ႐ြက္ေပၚတြင္ လုိက္ေရးထားေသာ ေၾကးနန္းအေၾကာင္းၾကားခ်က္ကုိ ဖေယာင္းတုိင္မီးတုိင္ျဖင့္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
လုိသာသည္ တုိးတုိးေလးေရ႐ြတ္ရာမွ အခ်ိန္ကာလကုိ အျမန္ဆံုးတြက္ၾကည့္လုိက္သည္။

" သူ သတၱဳတြင္းကေန မနက္သံုးနာရီထုိးထြက္လာတယ္ဆုိေတာ့ ဒီကုိ ေနာက္တစ္နာရီေလာက္ဆုိရင္ ေရာက္ေတာ့မယ္၊ မြန္းလဲြၿပီးခ်ိန္ေလာက္ျဖစ္မယ္ " လုိသာတစ္ကုိယ္တည္းေျပာလုိက္သည္။
လုိသာသည္ ေျမက်င္းထဲမွေန၍ လမ္းမေပၚသုိ႔တက္လာသည္။ ေက်ာက္တံုးတစ္တံုးေပၚတြင္ ထုိင္လုိက္ၿပီး အဖုိးတန္ ႐ွားပါးလွေသာ ေဆးျပင္းလိပ္တစ္လိပ္ကုိ မီးညွိလုိက္သည္။ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကုိ ေမာ့ၾကည့္ လုိက္သည္။ လေကြးေလးက သဲကႏၱာရျပင္က်ယ္ႀကီးထျသုိ႔ တျဖည္းျဖည္းငုပ္လွ်ိဳးဆင္းသက္ေနသည္။ နံနက္အရုဏ္ဥိး တြင္ အေ႐ွ႕ဘက္ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းမွ ေရာင္နီပ်ိဳ႕လာခ်ိန္၌ လုိသာသည္ သူ ၏ ယာယီစခန္း ႐ွိရာ သုိ႔ ျပန္ဆင္းလာသည္။ ယမန္ေန႔ညက ဖုိထားေသာမီးဖုိမွမီးမ်ားကုိ ၿငိမ္းသတ္လုိက္သည္။

ဆ၀ပ္ဟင္းဒရစ္သည္ သူ႔ေျမက်င္းထဲမွထြက္လာံၿပီး သဲျပင္ေပၚတြင္ တ႐ွဲ႐ွဲဆီးသြားေတာ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သူကေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေနေသာ လုိသာ့အနီးသုိ႔ ေရာက္လာသည္။
" ငါတုိ႔အစီအစဥ္ေျပာင္းရမယ္" လုိသာကလွမ္းေျပာသည္။
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ " ဟင္းဒရစ္က ျပန္ေမးသည္။
" အမ်ိဳးသမီးက စိန္ေတြ ကုိ တစ္ေယာက္တည္း သယ္လာေနတယ္၊ သူက လြယ္လြယ္နဲ႔ေပးမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သူ႔ကုိလဲ အထိခုိက္အနာတရ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး "
" ကၽြန္ေတာ္မလုပ္ပါဘူး "

" ဘာမလုပ္ပါဘူးလဲ၊ မင္းစိတ္လႈပ္႐ွားလာရင္ ပစ္သတ္တာပဲမဟုတ္လား၊ ငါေျပာမွာ ဒီကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ ပထမအခ်က္ က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္တည္း လာတယ္ဆုိေတာ့၊ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ပဲ လႈပ္႐ွားဖုိ႔လုိ မယ္၊ ဒုတိယတစ္ခ်က္ က အမ်ိဳးသမီးက မင္းကုိ သိေနတယ္ဆုိေတာ့ တုိ႔ကုိ မွတ္မိသြားမယ့္ အႏၱရာယ္႐ွိ တယ္၊ တတိယအခ်က္က ... "
လုိသာသည္ စကားကုိေခတၱျဖတ္လုိက္သည္။ တကယ္အစစ္အမွန္အေၾကာင္းမွာ သူ စင္တိန္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕လုိသည္။ သည္တစ္ႀကိမ္သည္ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သည္လမ္းသည္ စခန္းသုိ႔ သူေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လာေတာ့မည္မဟုတ္။

" မင္း ဒီမွာမင္းဖရက္ ရယ္ ျမင္းေတြနဲ႔ရယ္ အတူေနခဲ့၊ ငါကိစၥကုိလုပ္ၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ခ်က္ခ်င္း ထြက္ ဖုိ႔ အသင့္ျပင္ထား ... ဟင္းဒရစ္ က ပခံုးႏွစ္ဖက္တြန္႔ျပလုိက္သည္။
****************
ဆက္ရန္
.