ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု အပိုင္း (၁ဝ)

အင္း၀ျပည္ႀကီး ေကာင္းစားစဥ္က

ဘႀကီးေတာ္ဘုရား လက္ထက္၌ အင္း၀ျပည္ႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးေခတ္ျဖစ္ခဲ့သလုိ အစည္ကား အႀကီး အက်ယ္ ဆံုးလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေသာ ဖန္နန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္တကြ မုိးထုိးျမင့္မား ေသာ ေက်ာင္းကန္ ဘုရား အေဆာက္အဦေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ႐ွိခဲ့သည္။ အင္း၀ေခတ္ အဆက္ဆက္မွ ေနာက္ဆံုးေခတ္ အထိ တည္႐ွိခဲ့ေသာ ထုိအေဆာက္အဦမ်ားတြင္ ပန္းဆယ္ပါးဟု ဆုိအပ္ေသာ ပန္းပု၊ ပန္းတဥ္း၊ ပန္းရန္၊ ပန္းတေမာ့ စေသာ လက္ရာမြန္မ်ားႏွင့္ တည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ၊ ေ႐ွးေဟာင္း လက္ရာ မြန္တုိ႔ႏွင့္ ေ၀ဆာလွ်ံညီး ႐ႈမၿငီးတင့္တယ္ဖြယ္ရာ ႐ွိခဲ့သည္။ သိမ္းက်ံဳး၍ ေျပာရပါမူ အင္း၀ျပည္၏ လက္ရာ ေျမာက္ေက်ာင္းကန္ဘုရားႏွင့္ ဇရပ္တန္ေဆာင္း စေသာဘံုဗိမာန္ေတြသည္ ဤအင္း၀မွာ စု၍ သာ ေနခဲ့ေပ သည္။

ေလာကီ ေလာကုတၱရာေၾကာင္းႏွင့္ နာမည္သတင္း ေက်ာ္ေစာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုခဲ့ေသာ ပညာေက်ာ္ ေတာ္၀င္ က၀ိ႐ွင္ႀကီးမ်ားလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ အင္း၀က ထြန္းကားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
အင္း၀ မုိးညႇင္းမင္းတရားႀကီး လက္ထက္ အလြန္ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ဘားမဲ့ဆရာေတာ္၊ ဘားတေမာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ ေလာကီ ေဆး၀ါး၊ အင္းအုိင္ လက္ဖဲြ႕၊ မႏၱန္မ်ားအေၾကာင္း၊ ဓမၼေစတီ၊ ဓမၼပါလ (ဓမၼညာ) စေသာမြန္ရဟန္းေတာ္ ႏွစ္ပါးႏွင့္ဘုရင္မႀကီး ႐ွင္ေစာပုတုိ႔အေၾကာင္းမ်ားကုိ ျပန္လည္ ေတြးေခၚ မိလွ်င္ အလြန္ပင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေကာင္းေသာ ျဖစ္ရပ္ဌာနႀကီး တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

၄င္းျပင္ က၀ိတံခြန္ ပညာမြန္ႏွင့္ ထူးခၽြန္ေျပာင္ေျမာက္ေတာ္မူခဲ့ၾကေသာ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ၊ ႐ွင္မဟာ သီလ၀ံသ၊ ႐ွင္ဥတၱမေက်ာ္၊ ႐ွင္အုန္းညိဳအစ ယေန႔တုိင္ ပညာတန္ေဆာင္ ဆီမီးထိန္ညီး ၀င္းေျပာင္ဆဲ ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ပညာေက်ာ္မ်ား ႀကီးပြားထြန္းကားေတာ္မူခဲ့ရာ အရပ္အျဖစ္ႏွင့္လည္း စိတ္ထဲတြင္ ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးစဖြယ္ပါတကား။
႐ုပ္၀တၳဳ ဟုဆုိအပ္ေသာ အင္း၀၏ ေ႐ွးေခတ္အဆက္ဆက္က ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ ဇရပ္တန္ေဆာင္ မ်ားႏွင့္ နန္းေတာ္ အိမ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ ယခုအခါ၌ အစေကာက္လုိ႔ မရေလာက္ေအာင္၊ ေျခရာလက္ရာ ေပ်ာက္သြား ေစကာမူ၊ လူတုိ႔၏ ဟဒယႏွလံုးသားတြင္ စဲြထင္က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အင္း၀၏ စာေပ ရသတုိ႔ မွာေတာ့ စာေရးသူတုိ႔၏ ယေန႔ေခတ္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ မတိမ္ေကာ မေပ်ာက္ကြယ္ဘဲ အသည္းႏွလံုး၀ယ္ အျမစ္ တြယ္၍ ေနခဲ့ရပါသည္။

အင္း၀မွာ ေ႐ွးေခတ္က်န္ ဘံုဗိမာန္ေတြ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ေသာ္လည္း ႐ွင္မဟာသီလ၀ံသ၏ ပ်ိဳ႕၊ လကၤာ၊ ေမာ္ကြန္း စေသာ စာေပေတြ မေပ်ာက္၊ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ စာေပေတြလည္း မေပ်ာက္႐ံုမက စုလည္း ထံုးတံု႔ မထံုးတံု႔၊ ရယ္႐ႊင္ၿပံဳးတံု႔ မၿပံဳးတံု႔ႏွင့္ ေ႐ႊရင္ဖံုးတံု႔ မဖံုးတံု႔တံု႔ ယေန႔ေခတ္အထိ ဆုိၾကတုန္း ေရးၾကတုန္း သံုးၾက တုန္း။
၀န္ႀကီး ပေဒသရာဇာ၏ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာသီခ်င္းေတြ မေပ်ာက္ေတာက္ပ၀င္းထိန္ ေရာင္႐ွိန္လွ်မ္းလွ်မ္း လက္ေနဆဲ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဘားကရာ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး၊ ဘားမဲ့ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီး၊ ေလးထပ္ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးႏွင့္ ရတနာဗိမာန္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး စေသာ အဓိကရ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေတြ ပ်က္စီး ကြယ္ေပ်ာက္ေသာ္လည္း ဘားမဲ့ ဆရာ ေတာ္ႀကီး၏ ေဆး၀ါး၊ မႏၱန္၊ အင္းအုိင္စေသာ ေလာကီအတတ္ပညာမ်ား လံုး၀ ကြယ္ေပ်ာက္ မသြားေသး ေပ။ ဘားမဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကား လူစင္စစ္က ကုိယ္ေပ်ာက္ႏုိင္ေသာ ေဆးစြမ္းေကာင္း မ်ားကုိပင္ စီရင္ ဖန္တီးေတာ္မူႏိုင္ခဲ့သည္။

ယခု သိပၸံပညာေခတ္တြင္ပင္ ကုိယ္ေပ်ာက္ႏုိင္ေသာနည္း မရၾကေသးဘဲ႐ွိရာ လကမၻာကုိ သြားႏုိင္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ကုိယ္ေပ်ာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာက တစ္မ်ိဳး။ ႐ွင္မဟာရ႒သာရ၊ ႐ွင္မဟာသီလ၀ံသတုိ႔၏ ေက်ာင္းေတာ္ရာ မ်ား မ႐ွိေတာ့ေသာ္လည္း ထုိပုဂၢိဳလ္တုိ႔၏ ပ်ိဳ႕ကဗ်ာစာေပ အေစာင္ ေစာင္တုိ႔ မကြယ္ေပ်ာက္ မပ်က္စီး။ နန္းေတာ္ႀကီးေတြ၊ အိမ္ေတာ္ႀကီးေတြ ပ်က္စီးကုန္ေသာ္လည္း ၀န္ႀကီး ပေဒသရာဇာ ၏ ပ်ိဳ႕၊ ကဗ်ာ၊ လကၤာမ်ား၊ ႀကိဳးသီခ်င္း၊ ဘဲြ႕သီခ်င္းႏွင့္ တ်ာခ်င္းတုိ႔ မေပ်ာက္၊ ထန္းတက္ သမား၊ ေလွသမားတုိ႔ တ်ာခ်င္းမ်ား ခုမွပုိၿပီးေတာင္ ေခတ္စားေနလုိက္ေသးေတာ့၏။

မိဖုရားႀကီး ႐ွင္မင္းမွစ၍ ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစ၊ ျပင္စည္မင္းသားႀကီးတုိ႔ သီခ်င္းေတြ ေတးထပ္ ေတြဟာလည္း ယေန႔ ဂီတသမားတုိ႔ ပါးစပ္ဖ်ား၌ ၀ဲပ်ံေနဆဲ၊ ႏွလံုးသားမွ ပါးစပ္ဖ်ားသုိ႔ တုိက္႐ုိက္႐ြတ္ဆုိ ဆင္းသက္ေနၾကဆဲ၊ မညႇိဳးမႏြမ္း ပြင့္စ ပန္းကဲ့သုိ႔ လန္းဆန္း႐ွင္သန္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ႐ုပ္၀တၳဳေတြ ပ်က္ကုန္ၾကေစကာမူ ဟဒယ၀တၳဳ ႏွလံုးသားတြင္ စဲြထင္ေနရစ္မူတုိ႔က ဘယ္ခါမွ မပ်က္ျပယ္သေယာင္ ခုိင္ၿမဲစြာ ရပ္တည္ေနႏုိင္သည္မွာ အံ့တစ္ပါးျဖစ္ပါေပသည္။

အေဆာက္အအံုမ်ားႏွင့္အတူ စာဆုိအေက်ာ္ ေတြ၏ က်မ္းဂန္၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ကဗ်ာ၊ ရသတုိ႔က ဘယ္ေတာ့ မွ မေသမေပ်ာက္၊ အညြန္႔အေညွာက္ တလူလူႏွင့္ ႐ွင္သန္၍ ေနၾကတုန္းပင္႐ွိေလသည္။
ဆုိးတဲ့ဘက္၊ မုိက္တဲ့ဘက္က ထင္႐ွားခဲ့ေသာ သူခုိးႀကီးငတက္ျပားတုိ႔လည္း ဤအင္း၀ျပည္ႀကီးတြင္ ေက်ာ္ ေစာထင္႐ွားခဲ့၏။ "မ႐ွိခဏဘုရား" ၏ ဘုရားဒကာမွာ သူခုိးႀကီး ငတက္ျပား ျဖစ္ပါသည္။
မင္းႀကီး မဟာဗႏၶဳလ ထြန္းကားခိ်န္ မတုိင္မီကပင္ ဆယ့္သံုးႏွစ္သားႏွင့္ စစ္ကစားႏိုင္တဲ့ စစ္ဘုရင္အျဖစ္ တုိက္ပဲြႀကီးေတြ ၀င္ခဲ့သူ "မင္းရဲေက်ာ္စြာ" သည္လည္း ဤအင္း၀ျပည္ဘုရင္မင္းေခါင္၏ သား၊ သတၱိေသြး ထက္ျမက္ လွေသာ မင္းသားတစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။

ယင္းသုိ႔လွ်င္ အံ့မခန္း လက္ရာေျမာက္ အေဆာက္အဦတုိ႔ အလယ္တြင္ လက္႐ံုးရည္၊ ႏွလံုးရည္ ျပည့္၀ ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္အတူ က်မ္းဂန္စာေပ၊ ကဗ်ာ၊ ဂီတ၊ ရသစံုတုိ႔ျဖင့္ ထံုမြမ္းႀကိဳင္လိႈင္ခဲ့ေသာ အင္း၀ ျပည္ႀကီး မွာ ပ်က္စီးတိမ္ေကာ ဇနပုဒ္ေတာ႐ြာကေလးဘ၀သုိ႔ က်ေရာက္ေနရပါသည္။ ယေန႔ မ်က္ ျမင္သ႑ာန္ႏွင့္ ယခင္ေ႐ွးအခါက ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားျခင္း အတိတ္ကုိ ေဆာင္ေနရလွ်င္ ယံုႏုိင္ဖြယ္ပင္ မ႐ွိ ေတာ့ပါ။ ကေလးသူငယ္တုိ႔အား ေျပာျပေသာ ဒ႑ာရီပံုျပင္ တစ္ခုသဖြယ္သာလုိ႔ ထင္ေကာင္း ထင္မွတ္ၾက ပါေတာ့မည္။

ပထမ သေရေခတၱရာ၊ ဒုတိယ ပုဂံေခတ္တုိ႔က လက္ရာ အႂကြင္းအက်န္ေတြနွင့္စာလွ်င္ တတိယ အင္း၀ ေခတ္က အႂကြင္းအက်န္ လက္ရာမြန္မ်ား အေတြ႕ရ အလြန္နည္းပါးလွပါေတာ့သည္။ ယခုလက္႐ွိ ေတြ႕ျမင္ ေနရေသာ နန္းေတာ္ရာ၊ ေမွ်ာ္စင္၊ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ဦးအုိ အုတ္တံတားႏွင့္ ယုဒသန္ ေက်ာက္တံုး အမွတ္အသားတုိ႔သာ ေတြ႕ရျမင္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တစ္ခု တည္းသာ က်န္႐ွိေတာ့ေသာ ေဒၚေဒၚႏု၏ အုတ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး၏ယခုအေျခအေနမွာေတာ့ ဖုန္ အမိႈက္သ႐ုိက္ႏွင့္ လင္းႏုိ႔ေခ်းမ်ား ေပက်ံနံေစာ္ေနသည္မွအပ အုတ္ေက်ာင္းႀကီးမွာ အေတာ္ခုိင္ခံ့ပါေသး သည္။

သည့္ထက္ သန္႔႐ွင္းစင္ၾကယ္စြာထားၿပီး ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းသြားမည္ဆုိက ၿပိဳပ်က္ပဲ့႐ြဲ႕ျခင္းမ႐ွိ၊ ပကတိ အေကာင္းအတုိင္း ေနသြားဦးမည့္ ဟန္အေနအထားမွာ ႐ွိေနပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔သည္ အုတ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအား ထက္ေအာက္၀န္းက်င္ အႏွံ႔အျပားကုိ အားပါးတရ ၾကည့္႐ႈေလ့လာၾကၿပီး ေနာက္ ေက်ာင္းႀကီးေပၚမွ ဆင္းလာၾကၿပီး အေနာက္ဘက္မွ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀ုိင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္ကာ ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းစ ေသာင္စပ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကပါသည္။ အရင္က ဆုိလွ်င္ သည္ေနရာသည္ နန္းေတာ္ ၿမိဳ႕႐ုိး အျပင္တံခါး၀က သဲေသာင္ခံုပင္ျဖစ္ပါသည္။

ေဒၚေဒၚႏု အုတ္ေက်ာင္းႀကီးအနီး႐ွိ ၿမိဳ႕တံခါးမွာ "တေကာင္းတံခါး"ဟု ေခၚသည္။ ေ႐ွးကေတာ့ ေလသာ တံခါးဟုေခၚေၾကာင္း မွတ္သားသိ႐ွိရပါသည္။ ယခုေတာ့ တံခါးလည္းမ႐ွိ၊ ၿမိဳ႕႐ုိးလည္းမ႐ွိေတာ့ဘဲ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္း၀ုိင္း အထိမ္းအမွတ္ ၿခံစည္း႐ုိးသစ္ပင္ခ်ံဳႏြယ္တုိ႔ျဖင့္သာၿပီးပါသည္။

ကၽြန္းဦးတည့္ သန္လ်က္ခံုဆုိသည့္အတုိင္း ကၽြန္းဦး႐ွိ အျမင့္အျမတ္ဆံုးေနရာ ဟူ၍လည္း မွတ္ယူစရာ ျဖစ္ ပါသည္။ သဲခံုေသာင္ႏုသည္ ယခုမ်က္ျမင္အားျဖင့္ေတာ့ ပဲခင္း ေျပာင္းခင္းအျဖစ္ႏွင့္ေတြ႕ေနရပါသည္။ ဒါ လည္း တစ္နည္းေတာ့ ေကာင္းသည္လုိ႔ ဆုိရမည္ေပါ့။ အလုပ္သမား ေတာင္သူလယ္သမားတုိ႔၏ လုပ္အားကုိ တန္ဖုိးထားရမည့္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အင္း၀ၿမိဳ႕၏ အေကာင္းဆံုး အျမတ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္းဦးတည့္ သန္လ်က္ခံုမွာ လယ္ယာကုိင္းကၽြန္းသီးႏွံမ်ား ေပါက္ေရာက္ရာ ဌာနႀကီးတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္း လဲေနျခင္းသည္ပင္ မဂၤလာတစ္ခုဟု ဆုိရေတာ့မည္သာတည္း။

ေလသာ တံခါးေပါက္၀ ျဖစ္ဟန္႐ွိေသာ ေနရာေဟာင္း၊ ေက်ာင္းၿခံစည္း႐ုိး အျပင္ဘက္႐ွိ ပဲခင္းႀကီးထိပ္တြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ လက္ပံပင္ႀကီး တစ္ပင္ကုိလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ ယင္းလက္ပံပင္ ႀကီး၏ ပင္စည္းလံုးပတ္မွာ အေတာ္ပင္ ႀကီးမားတုတ္ခုိင္လွသည္။ အနည္းဆံုး ဤအပင္၏ သက္တမ္းမွာ ႏွစ္ ႏွစ္ရာ ေလာက္ေတာ့႐ွိမည္ထင္၏။

ေက်ာင္းအစ္မ မိဖုရားႀကီး ေဒၚေဒၚႏုကုိမ်ား ဤအပင္ႀကီး မီလုိက္ေလမည္လား မေျပာတတ္ပါ။ သုိ႔မဟုတ္ မိဖုရားႀကီး အမိန္႔ႏွင့္ပင္ စုိက္ခဲ့ေသာ လက္ပံပင္ႀကီးေပလား။ အပြင့္ကလည္း ထူးျခားပါဘိသည္။ အ၀ါႏု ေရာင္ အပြင့္မ်ားျဖစ္၏။ လက္ပံပြင့္အေရာင္သည္ အမ်ားအားျဖင့္ နီနီရဲရဲျဖစ္၏။ ယခုေတာ့ လံုးလံုးမနီဘဲ၊ အ၀ါေရာင္ သက္သက္ပဲျဖစ္ပါသည္။ အေရာင္ထူးျခားလုိ႔မ်ား မိဖုရားႀကီးက ျမင့္ျမတ္တဲ့ေနရာမွာ လာၿပီး စုိက္ပ်ိဳးေစသည္လားဟု စဥ္းစားခ်င္လာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အတူပါလာေသာ ေဒၚမမႀကီးကေတာ့ ေႂကြက် ေနေသာ လက္ပံပြင့္၀ါ၀ါ အစုိအေျခာက္ေတြ ေတြ႕သမွ်ကုိ လုိက္ေကာက္ၿပီး ေလွ်ာ္ႀကိဳးႏွင့္ သီလ်က္၊ အိမ္ ေရာက္လွ်င္ ပုန္းရည္ႀကီးႏွင့္ ခ်ဥ္ရည္က်ိဳခ်က္ရမည္ဟု ဆုိေနပါသည္။

ေၾသာ္ ... ကၽြန္းဦးတည့္ သန္လ်က္ခံု တည္းဟူေသာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေနရာ အင္း၀ၿမိဳ႕ ေလသာတံခါး အထြက္က ရတဲ့ လက္ပံပြင့္ခ်ဥ္ရည္ဟာ အေတာ္ကုိ စားလုိ႔မ်ား ေကာင္းေနမလား။ အုန္းေပါင္ခံုမိႈင္းႀကီးတုိ႔ ႐ွမ္းျပည္က ထြက္တဲ့ ပဲအုပ္ကုိ င႐ုတ္စပ္စပ္ ေထာင္းကေလးႏွင့္ ေရာေလြးလုိက္ရလွ်င္ အင္မတန္ တည့္ သည့္ဟင္းစပ္တစ္ခြက္ပဲဟု ေ႐ွးအညာ ဟင္းထမင္းမ်ားကုိ ေတြးၾကည့္လုိက္မိပါေသး၏။

အင္း၀ျပည္ႀကီး၏ နန္းဦးေလသာ တံခါးထိပ္႐ွိ ကၽြန္းဦးသန္လ်က္ခံုျဖစ္သည့္ သဲခံုေသာင္ႏုေပၚတြင္ စုိက္ပ်ိဳး ထားေသာ ပဲခင္း၊ ေျပာင္းခင္း အတြင္းမွေနၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကုိ ႐ႈေမွ်ာ္လုိက္ေသာအခါ ... ဤမွာဘက္ ဟု ဆုိအပ္ေသာ ဒု႒၀တီျမစ္ႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္ေရခ်င္း ႏွီးေႏွာေရာစပ္ရာ ျမစ္၀၌ အလုိက္သင့္ တည္႐ွိေန ေသာသေျပတန္းခံတပ္ေဟာင္းႀကီးကုိ လည္းေကာင္း၊ ေ႐ႊၾကက္ယက္ဘုရား၊ ေ႐ႊၾကက္က် ဘုရား ႏွစ္ဆူ တည္ရာ ၾကက္ညီေနာင္ ကုန္းေတာ္ညိဳ႕ညိဳ႕ကုိလည္းေကာင္း၊ အေနာက္ဘက္ မင္း၀ံ ေတာင္တန္း စိမ္းလန္း လန္းႀကီးေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဗ်ိဳင္းကေလးေတြ တစ္အုပ္ တစ္သင္းလုိက္ နားေန ၾကသလုိ ထုိထုိေသာ ထံုးျဖဴျဖဴေဖြးေနေသာ ေစတီအဆူဆူ၊ ဂူပုထုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးမ်ားအား လွပ ၾကည္ႏူး ဖြယ္ရာ ေတြ႕ျမင္ဖူးေျမာ္ေနရ ပါသည္။

ဧရာ၀တီျမစ္နဒီကုိ နီနီရဲရဲႏွင့္ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ အေရာက္တံတားေဖာက္ထားေသာ အင္း၀တံတား ႀကီးကလည္း ေခတ္အျမင္ႏွင့္ အင္မတန္မွ ေပၚလြင္လ်က္ ႐ွိပါေတာ့သည္။ နဒီေရဖလာမွာ ေလွနာ၀ါေတြ၊ သေဘၤာေတြကလည္း ေပါေလာေပါေလာႏွင့္ ေမ်ာၿပီး ခရီးကုိ စုန္ဆန္ သြားလာေနၾကပါသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ လည္းအထက္အညာက ခ်လာသည့္ စဥ့္အုိးေဖာင္ႀကီးမ်ား၊ သစ္ေဖာင္ ၀ါးေဖာင္ႀကီးမ်ားက တံတားနီနီေအာက္တြင္ တစ္ေယာက္၀င္ တစ္ေယာက္ထြက္ အဆက္ျပတ္သည္ပင္ မ႐ွိပါေလ၊ သာယာ ေသာ ႐ႈခင္းပါေပတကား။

တကယ္လုိ႔မ်ား ဤေနရာက အင္း၀ၿမိဳ႕ႀကီး မပ်က္မစီး၊ ဇနပုဒ္လည္း မျဖစ္ဘူးဆုိလွ်င္ ေ႐ႊေရာင္ လွ်မ္းလွ်မ္း ႏွင့္ ဘံုနန္းျပာသာဒ္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားေတြႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရ႐ွိလုိက္မလဲ။
ဒါေၾကာင့္ လည္း ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစဟာ အင္း၀ၿမိဳ႕ဘဲြ႕ေတြ အမ်ားအျပား ေရးသားစပ္ဆုိေတာ္မူသြားေပ တာပဲ။ ဒီအထဲက ႏွစ္ပုဒ္၊ သံုးပုဒ္ ထုတ္ႏုတ္ျပရမည္ဆုိလွ်င္ ...

အင္း၀ၿမိဳ႕ဘဲြ႕ ပတ္ပ်ိဳး။ ။ ဟံသာငယ္ ရာဇာ၊ ေ႐ႊဟသၤာ ငွက္မင္းတုိ႔ေပ်ာ္စံရာ၊ ခုိနန္းငယ္ၿမိဳ႕တာ၊ ေသခ်ာ ငယ္အထား၊ ျခေသၤ့ထုိင္က်ံဳးႏွင့္တံခါး၊ သိဂႌငယ္ ေ႐ႊသား၊ ဖလားတည္ေသာဟန္၊ မယြင္းခုပံုသ႑ာန္၊ ဘုန္း ေမာင္ႏွံငယ္ေလ၊ တူစံေပ်ာ္႐ႊင္၊ ျမန္းမယ္လုိ႔ေလး၊ ၾကငွန္းတည္၊ ေ႐ႊျပည္ေ႐ႊ၀ နန္းငယ္တည့္ေလး၊ ေ၀ယံတြင္းငယ္က၊ နတ္မင္းငယ္စီမံ၊ ဆင္းတဲ့ဆင္းလာဖန္၊ ကုိးအင္းငယ္ ကုိးကန္၊ ၿခံရံေပၚထြန္း၊ ေအာင္ဘံု သန္လ်က္စြန္း။ ယမံုငယ္ေလ သီတာ၀န္း၊ တုိင္းေ႐ႊ၀ကၽြန္း၊ လိႈင္ၾကဴခ်ိဳခြန္း၊ ဗ်ာရငယ္တေပါင္၊ မင္း၀ံညြန္႔ေတာင္၊ တစ္သြယ္ ဘုန္းေနေရာင္၊ ႏွစ္သြယ္ ဘုန္းေ႐ႊေဆာင္၊ ေဆာင္ႏွင့္သာ ေ႐ႊဘံုေဆာင္၊ ေတာင္ခုိး ငယ္ျမန္း၊ ျမနန္းတည္၊ ေ႐ႊျပည္က်ံဳ႕ခ်ဥ္း၊ ကုန္းညႊတ္႐ုန္း၊ ရန္လံုးၿငိမ္း၊ ဘုန္းေနသလုိ၊ ေ႐ႊကိုယ္ရံ သန္း၊ သြန္းဘိသိက္ဖ်န္း။

၄င္းပတ္ပ်ိဳးမ်ာ အင္း၀ၿမိဳ႕ရဲ႕အဂၤါမ်ားပါ ထည့္သြင္းစပ္ဆုိထားပါတယ္။ အျပင္ၿမိဳ႕ရုိးဟာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အလုပ္ ဘဲ တစ္မူဆန္းၿပီး ၿမိဳ႕႐ုိးေရာ က်ံဳးပါ ခုိနန္းခ်ိဳး ေထာင့္တြန္႔ေတြေဖာ္ၿပီး တည္ခဲ့ျခင္း ကုိလည္းေကာင္း၊ ပံုသ႑ာန္အားျဖင့္ ျခေသၤံထုိင္ေနဟန္ ျမင္ႏုိင္ျခင္း၊ ဧရာ၀တီ၊ ဒု႒၀တီ၊ စမံု၊ ပန္းေလာင္ စတဲ့ ျမစ္မ်ား၊ ေခ်ာင္း မ်ားေလးမ်က္ႏွာရံ၀န္းေနတဲ့အသြင္ ေ႐ႊဖလားကုိ ေရေပၚတင္ထားသလုိ ႐ွိေၾကာင္း၊ အင္း ကုိးအင္း၊ ကန္ ကုိးကန္ကုိ ဖုိ႔တည္ထားေၾကာင္း၊ ေအာင္ေျမသန္လ်က္စြန္းေပၚ၌လည္း တည္႐ွိေၾကာင္း မ်ား ပါ႐ွိပါသည္။
ေနာက္ႏွစ္ပုဒ္မွာလည္း ျမ၀တီမင္းႀကီး၏ လက္ရာ ရတနာပူရ အင္း၀ၿမိဳ႕ေတာ္ဘဲြ႕မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ႀကံဳတုန္း ထပ္မံ၍ ေဖာ္ျပရပါဦးမည္။

ျမ၀တီမင္းႀကီး ေရးသားေသာ ရတနာပူရ အင္း၀ၿမိဳ႕ဘဲြ႕။
မင္း၀ံေတာင္ညြန္႔ ျမတ္ေ႐ႊဘံု၊ ျမရည္လွက္ကူး၊ ကၽြန္းဦးတည့္သန္လ်က္ခံု၊ စမံုငယ္ေလ ပန္းေလာင္၊ သီတာ ငယ္၀န္းေျမာင္၊ နဖားေတာင္၊ ပန္းေလာင္ေခြ၍ ရစ္ပါလုိ႔ေလး၊ ေတာင္ခုနစ္ကယ္ႏွင့္ ျမစ္ခုနစ္သြယ္၊ ျမင္းမုိရ္ ထိပ္စြန္း၊ နတ္နန္းေ၀ယံႏွယ္၊ သာက်ယ္ေလ၊ ေပ်ာ္ဖြယ္ေလ ႐ႈမၿငီး၊ ေ႐ႊဘုန္းေတာ္ေ၀ဆာ၊ ပေဒသာလုိ ရာမက သိးပါလုိ႔ေလး၊ အံ့မၿပီးႏုိင္လုိ႔၊ ျပည္ႀကီးငယ္ဖြယ္၊ စံုစြာၿဖိဳးလွေလ၊ ရာမင္းနတ္ကယ္မုိ႔၊ ျမတ္က်က္သေရ ေ၀ေ၀တုိးရေလ။
ေနာက္တစ္ပုိဒ္မွာလည္း ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစ ေရး ရတနာပူရ အင္း၀ၿမိဳ႕ေတာ္ဘဲြ႕ ျဖစ္ပါသည္။

" ေလးမည္သာလွ ျမတ္ေ႐ႊေတာင္။ ေစာင့္ေနရံထား၊သိၾကားတည္သည့္ေယာင္။ နန္းေဆာင္ေဆာင္ငယ္ ေလ ညီးလက္လက္။ ျပန္႔ၿဖိဳး ငယ္ယူခါ၊ မံႈပန္းငယ္ျဖာ၊ မ်ားစြာစြယ္ခ်င္း ယွက္သည္ႏွင့္ေလး။ ကၽြန္းသန္လ်က္ကယ္ႏွင့္၊ ၾကက္ယက္ကယ္ ေမာင္မယ္၊ မင္း၀ံယွက္သန္း၊ ျမမန္းေတာင္ညြန္႔၀ယ္။ သီတာက်ယ္ငယ္ေလ၊ ညိဳရစ္၀န္း၊ ရတနာပူရ၊ ျပည္မ ေ႐ႊဥေသွ်ာင္ငယ္ေလ၊ ေလးကၽြန္းငယ္ တန္ေဆာင္၊ ေျပာင္ေျပာင္ေနသုိ႔ ထြန္းပါလုိ႔ေလး။ ျမတ္စြာေ႐ႊခြန္း၊ သုိက္ညႊန္းငယ္ ေအာင္ေျမ၊ သေျပက်ံဳးရေလး။ စက္ရဟတ္ကယ္ႏွင့္၊ မႏၶာတ္ကယ္တူစြာ၊ ပမာႏႈန္းရေလး။ "
ယင္းသုိ႔လွ်င္ ပညာ႐ွိ က၀ိထိပ္သီး ျမ၀တီမင္းႀကီး ေရးစပ္ခဲ့ေသာ ဘဲြ႕ခ်င္းမ်ားအတုိင္း အင္း၀ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး သာယာစည္ကားပံု၊ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားပံု သုိက္ညႊန္းစကားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္ျဒပ္အတၳဳပၸတၱိမ်ားကုိ ႏႈတ္တစ္ရာ စာတစ္လံုးဆုိသလုိ သိမ္းက်ံဳးပါ၀င္ရန္ စပ္ဆုိဖန္တီးခဲ့သေလာက္ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေနပါသည္။

တစ္ခု ထူးျခားသည္မွာေတာ့ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာတုိ႔၊ ျမ၀တီမင္းႀကီးတုိ႔ လက္ထက္ကထက္ ယေန႔ ႐ႈခင္း တစ္ခုတုိးေနတာက "အင္း၀တံတားႀကီး" ပါပဲ။ ဧရာ၀တီျမစ္ကုိ တစ္ဘက္ႏွင့္ တစ္ဘက္ ျဖတ္ကူးေပးထား၍ မီးရထား၊ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ ေျခလ်င္ လူသားမ်ားပါ သြားလာကူးသန္းေနၾကတဲ့ အဲဒီ အင္း၀တံတားႀကီးဟာ လည္း စာဖဲြ႕ေလာက္တဲ့ တံတားႀကီးေပေပါ့။
ျမ၀တီမင္းႀကီးတုိ႔ လက္ထက္ကသာ အင္း၀တံတားႀကီး႐ွိခဲ့မယ္ဆုိရင္ အင္း၀ၿမိဳ႕ဘဲြ႕ခ်င္းထဲမွာ ပါရမွာပင္ တည္း။
သုိ႔ပင္တည္း အင္း၀တံတားႀကီး မေပၚလာမီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက လူအမ်ား သီဆုိေလ့႐ွိတဲ့ သီခ်င္းတေပါင္ တစ္ခုဟာ ႐ွိေနပါေသး၏။

ထုိ တေပါင္သီခ်င္းကား ... " ေ႐ႊၾကက္ယက္ မိေက်ာင္းေပၚ၊ မရာေက်ာ္ ကုိက္တဲ့မိေက်ာင္း"လုိ႔ ဆုိၾကပါ သည္။ ၄င္းသီခ်င္းသည္ စာေရးသူ ၄၊ ၅ ႏွစ္သမီးေလာက္ကပင္ လူႀကီးမ်ား သီဆုိၾကသည္ကုိ ၾကားေနခဲ့ရပါ သည္။ ယခု စာေရးသူ၏ အသက္ပင္ (၇၀)ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ႐ွိေနပါၿပီ။ စာေရးသူ မေမြးမီ ဘယ္ ရာစုႏွစ္ဆီ ကေပၚေနေသာသီခ်င္းဟုမည္သူ ခန္႔မွန္းႏုိင္ပါမည္နည္း။
၄င္း သီခ်င္းမွာ အင္း၀တံတားႀကီး တည္ေဆာက္ေသာအခ်ိန္တြင္ပုိ၍ ေခတ္စားၿပီး ဆန္းသစ္ လာျပန္သည္ကုိ ေတြ႕ရပါသည္။

၁၉၃၅-၃၆ ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ အင္း၀တံတား တည္ေဆာက္ၿပီးခဲ့သည္ထင္၏။ အလြန္႐ွင္းလင္းေနေသာ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး အလယ္တြင္ နီနီရဲရဲ တံတားႀကီးက ျဖတ္ကူးထားသျဖင့္ ၾကည့္ရသည္မွာ သတၱ၀ါႀကီးတစ္ ေကာင္ျမစ္ကုိ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ေပၚေနသလုိလုိ ထင္ရပါသည္။ တံတားတစ္ဘက္မွာ စစ္ကုိင္းဘက္တြင္႐ွိ၍ တစ္ဘက္ေသာ တံတားထိပ္မွာ ေ႐ႊၾကက္ယက္ဘုရားႏွင့္ သေျပတန္းခံတပ္၏ အလယ္ၾကား တြင္ တည္႐ွိပါ သည္။

ဤတြင္ ေ႐ႊၾကက္ယက္ မိေက်ာင္းေပၚေသာ သီခ်င္းႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနပါသည္။ ဧရာ၀တီျမစ္နံေဘး ေ႐ႊၾကက္ယက္ကမ္းစမွ စစ္ကုိင္းဘက္သုိ႔ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကူးထားေသာ အင္း၀တံတား နီနီရဲရဲႀကီးမွာ ႐ုတ္တ ရက္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲမွာ မိေက်ာင္းႀကီး ကန္႔လန္႔ေပၚေနသေယာင္ ျဖစ္ေနပါသည္္။
ဤမွ်မက သီခ်င္း၏ ေနာက္တစ္ပုိဒ္ျဖစ္ေသာ (မရာေက်ာ္ကုိက္တဲ့မိေက်ာင္း)မွာလည္း တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆက္ႏြယ္ေနျပန္ပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္က အဂၤလန္ႏုိင္ငံကုိ အုပ္စုိးသူသည္ ၀ိတုိရိယ ဘုရင္မႀကီးျဖစ္ပါသည္။ ၄င္းဘုရင္မ လက္ထက္မွာပဲ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပုိင္း ေရး-ၿမိတ္-ထား၀ယ္ထိ သိမ္းယူျခင္း၊ ဒုတိယရန္ကုန္မွ ျပည္-သရက္အထိ အလယ္ပုိင္းကုိ သိမ္းယူျခင္း၊ တတိယ အထက္ျမန္မာျပည္ မႏၱေလး အထိ အလံုးစံု သိမ္း ယူလုိက္ျခင္းျဖစ္၍ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုး စံုးစံုးျမွဳပ္ သူ႔ကၽြန္ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာ ေလာက္႐ွိခဲ့ၿပီ။

သုိ႔ေၾကာင့္ ၀ိတုိရိယဘုရင္မကုိ မရာေက်ာ္လုိ႔ ဆုိလုိရင္း႐ွိခဲ့သည္။ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ သပိတ္ႀကီးမွအစ ဂ်ီစီဘီေအ၊ မႏၱေလး ကြန္ဖရင့္ႀကီး အၿပီးအထိ ျမန္မာတုိ႔ ႏုိင္ငံေရး မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္မ်ား ႏိႈးဆြတက္ႂကြခ်ိန္ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ေလာက္အတြင္း ကုိယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး မရမေန ေတာင္းဆုိလာခဲ့၏။ ဟုမၼ႐ူးေခၚ ကုိယ္ပုိင္အုပ္ ခ်ဳပ္မႈရ႐ွိရန္ ႀကိဳးစားၿပီး ၀ံသာႏုတရားေတြ လိႈင္လိႈင္ႀကီး ေဟာေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေထာင္က်ခံ တုိက္ပဲြ၀င္ၾက သည္။

ထုိအခ်ိန္ႏွင့္ ကုိက္၍ အင္း၀တံတားႀကီး ေပၚလာေသာအခါ မရာေက်ာ္ကုိက္တဲ့ မိေက်ာင္း (သုိ႔မဟုတ္) (ကုိက္မယ့္မိေက်ာင္း)ဟု တပ္အပ္စဲြၾကေတာ့သည္။ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္၀ိတုိရိယဘုရင္မ၏ လက္ေအာက္ခံ ကၽြန္ ဘ၀မွ ႐ုန္းကန္ထၾကေတာ့မည္ အတိတ္နိမိတ္ဆုိၿပီး အေတာ္စိတ္၀င္စားခဲ့ၾကသည္ကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကား သိခဲ့ ရပါသည္။
ဟုတ္ေတာ့လည္း အဟုတ္သားပါပဲ။ အဲဒီ တေပါင္းသီခ်င္းအတုိင္း ျမန္မာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္၍ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္လာတဲ့ ယေန႔အထိဆုိလွ်င္ ၂၅ ႏွစ္ပင္ ႐ွိခဲ့ပါၿပီေကာ။
ဒီသီခ်င္း ကုိ ဟုိအခ်ိန္တုန္းက မည္သူ ေရးစပ္ခဲ့ေလသနည္း။ အလုိလုိေပၚရင္ တေပါင္လုိ႔ေခၚသည္။ လြန္ခဲ့ တဲ့ ႏွစ္တစ္ရာ ေလာက္ကဆုိရင္ စစ္ကုိင္းနဲ႔ ေ႐ႊၾကက္ယက္ တစ္ဘက္ကမ္းႏွင့္ တစ္ဘက္ကမ္းကုိ မည္သူ ကေကာ တံတားႀကီးေဆာက္ဖုိ႔ စိတ္ကူးေပါက္ပါဦးမည္နည္း။

ေ႐ႊၾကက္ယက္မွာ မိေက်ာင္းေပၚၿပီးသည့္ေနာက္ မရာေက်ာ္၏ အင္ပါယာႀကီး ပ်က္စီးလိမ့္မည္လုိ႔ေကာ ဘယ္ေဗဒင္ကမွ အေဟာမထြက္ခဲ့ဖူးပါတကားလုိ႔ စဥ္းစားစရာပင္ ျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေၾကာင့္လည္း အင္း၀တံတားႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ စဥ္းစားလုိ႔ အေတာ္ေကာင္းေနပါ သည္။ အတိတ္ျဖစ္စဥ္မ်ားဟာလည္း တကယ္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ထားၿပီး စဥ္းစားလွ်င္ ေကာင္းေသာ အေတြ႕ အႀကံဳကုိျဖစ္ေစ၊ မေကာင္းေသာ အေတြ႕အႀကံဳကုိ ျဖစ္ေစ၊ ရာဇ၀င္အေျခခံ၊ သမုိင္း အေျခခံ ကေလး ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါသည္။

အင္း၀တံတားႀကီး ဖြင့္ပဲြလုပ္စဥ္အခါက စာေရးသူ မႏၱေလးမွာ ႐ွိေနခုိက္ႏွင့္ ႀကံဳေသာေၾကာင့္ သြားခဲ့ရပါ ေသး၏။ ထုိစဥ္က ေ႐ႊၾကက္ယက္ မိေက်ာင္းေပၚေသာကိန္းႏွင့္ အင္း၀တံတားႀကီး ဖြင့္ပဲြမွာ အထက္ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ အုတ္ေအာ္ေသာင္းတင္း ပဲြႀကီးပဲြေကာင္း တစ္ခုလည္း ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ေအာက္ရပ္ကလူေတြလည္း လာၾကသည္။ အညာပုိင္းကလည္း လာၾကသည္။ ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္း၊ ေျမာက္ ပုိင္းစေသာ ေတာင္ေပၚပုိင္းကလည္း လာၾကပါသည္။
မႏၱေလးတစ္ၿမိဳ႕လံုးလည္း ဤပဲြအတြက္ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ အင္း၀ဘက္ႏွင့္ စစ္ကုိင္းဘက္၏ ျမစ္ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း မ႑ပ္ကနားႀကီးေတြ ထုိးလုိ႔၊ အစုိးရပုိင္ဆုိင္ရာ ဧရာမ ပါ၀ါ တန္ခုိး႐ွင္ႀကီးမ်ား "႐ိႈး"အျပည့္ႏွင့္ ႐ွိၾကပါသည္။

တံတားႀကီးေပၚကုိ မီးရထားခုတ္ေမာင္း၍ ဖြင့္ပါမည္။ တဲြေတြေပၚမွာ ဆုိင္ရာ နယ္႐ွင္၊ ပယ္႐ွင္၊ တန္ခုိး႐ွင္ မ်ား၊ မင္းခစားႀကီးမ်ားက စတုိင္ပြပြ ဘုိင္က်က်ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ၾကရမည္။ မီးရထားေခါင္းတဲြႀကီးမ်ာလည္း ပန္းေတြ မန္ေတြ အလံေတြ ဆဲြဆင္ၿပီး အလွအပ လုပ္ထားပါသည္။
ျမစ္ေရ က်ေနခ်ိန္ ေႏြဦးအစ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္လည္း ေ႐ႊၾကက္ယက္ အင္း၀ဆိပ္ကမ္းေျခတစ္ေလွ်ာက္ သဲေသာင္ႀကီး ေပၚထြန္းေနေလရာ၊ တံတားႀကီး၏ အုတ္တုိင္ႀကီး သံုးခုသည္ သဲေသာင္ေပၚတြင္ ႐ွိေနပါသည္။ ေသာင္ျပင္ တစ္ခုလံုးလည္း ပရိသတ္ေတြ ေဖြးေဖြးလႈပ္႐ွိေနၾကပါသည္။

ကုိယ့္အစုႏွင့္ကုိယ္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ အစံုအလင္ ပါၾကသည္။ တံတားေအာက္ အရိပ္ေကာင္းရာ၌ စတည္းခ်သူခ်၊ ကုိယ့္ဖ်ာကုိယ္မုိးၿပီး ေသာင္ျပင္မွာ ထမင္းဟင္း အေပ်ာ္ထမင္းခ်က္စားသူကစား၊ ျမစ္ထဲ ဆင္း ေရခ်ိဳးသူေတြကခ်ိဳး၊ ဟုိဘက္ကမ္းမွ ဒီဘက္ကမ္းသုိ႔လည္းေကာင္း၊ ဒီဘက္ကမ္းမွ ဟုိဘက္ကမ္း သုိ႔လည္းေကာင္း၊ အလကားမတ္တင္း အၿငိမ္မေနဘဲ ငွက္သမၺန္ေတြႏွင့္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လုပ္ေနသူ ေတြက လည္းေကာင္း ျမစ္ျပင္တစ္ခုလံုး မြမြက်ဲ၊ သဲသဲလႈပ္ေနၾကပါသည္။

ဘုရားပဲြႀကီးမ်ားပမာ စားစရာ ေရာင္းေသာ ေစ်းသည္ေတြကလည္း ပဲြေစ်းတန္းႀကီးအလား စည္ကားလွပါ ၏။
မီးရထားႏွင့္လာသူ၊ ကုိယ္ပုိင္ကားႏွင့္လာသူ၊ ဘတ္စ္ကားႏွင့္လာသူ၊ ဘုိင္စကယ္ႏွင့္လာသူ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ႏြားလွည္းႏွင့္လာသူေတြ သာမက ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္တစ္ေလွ်ာက္ကဆုိလွ်င္ ေျခလ်င္ လာေရာက္ၾက ေသာ ပရိ သတ္မ်ားကလည္း ဒုႏွင့္ေဒး ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူတုိ႔ မႏၱေလးမွ မနက္အေစာႀကီး ႏြားလွည္းႏွင့္တေပ်ာ္တပါး လာခဲ့ၾကပါသည္။ လွည္းခကလည္း ေပါလုိက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း၊ မနက္ ၅ နာရီက ညေန ၆ နာရီအထိ တစ္က်ပ္သာ ေပးရပါသည္။ ႏြားကေလး ေတြကလည္း ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့၊ လွည္းဆရာႀကီးကလည္း အေမာင္းေတာ္လွသည္။ လွည္းေပါင္းမုိး ေပၚ မွာ ေနပူသက္သာေအာင္ ကန္႔လန္႔ကာအနီႀကီး အုပ္ေပးထားေသး၏။ ေအာက္မွ ႏြားစာ ေကာက္႐ုိး ေျခာက္ ျမက္ေျခာက္ေတြ ထု တစ္ေပေလာက္ ခံထားၿပီးမွ အေပၚက သင္ျဖဴးေခ်ာေခ်ာ ခင္းေပးထားေသာ ေၾကာင့္ လွည္းေပၚ ထုိင္လုိက္ရသည္မွာ ဆုိဖာေပၚ ထုိင္လုိက္ရသလုိ ၿငိမ့္ေညာင္းလွပါ၏။

စာေရးသူႏွင့္ ေမာင္ငယ္၊ ေယာက္မငယ္၊ တပည့္သူငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္၊ လွည္းဆရာႀကီးပါမွ ေပါင္း ၆ ေယာက္ သာ လွည္းေပၚတြင္ပါသည္။ အျခား အိမ္နီးနားခ်င္း လွည္းအေဖာ္ေတြကေတာ့ ၄၊ ၅ စီးပါ လာၾကပါ သည္။

လွည္းဦးတြင္ စားေသာက္ဖြယ္ရာ ထည့္လာေသာ ထန္းေခါက္ေတာင္းႀကီး တစ္ခု၊ ဟင္းထည့္လာေသာ ေက်ာက္ကာခ်ိဳင့္ႀကီးတစ္ခု၊ ေသာက္ေရ၊ ေရခဲစိမ္လာေသာ သတၱဳခ်ိဳင့္ႀကီးက တစ္ခု ေပါင္း ၃ ခုသာ ျဖစ္ သည္။ တပည့္သူငယ္မ်ားက ဟုိေရာက္မွ ေသာင္ထဲမွာ သူတုိ႔ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းခ်ိဳခ်က္ေပးပါမည္။ 

ဟင္းလ်ာ မ်ားသာ အဆင္သင့္ ခ်က္ယူခဲ့ပါဆုိေသာေၾကာင့္ ဆန္ႏွင့္ ထမင္းအုိး၊ ဟင္းခ်ိဳအု္းမ်ား ေတာင္း ထဲမွာ ထည့္ခဲ့ ရပါသည္။ ေန႔လယ္စာအတြက္ ေကာ္ဖီ၊ လက္ဖက္ရည္၊ မုန္႔ပဲ၊ လက္ဖက္၊ ခ်င္းသုပ္မ်ား၊ သစ္သီးမ်ားလည္း အစံုထည့္လာခဲ့ရပါသည္။ ဟင္းကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ယေန႔အထိ မွတ္မိပါေသးရဲ႕။ ေႏြဦးေပါက္ျဖစ္၍ တုိ႔စရာ တမာ႐ြက္ႏုမ်ား၊ မန္က်ည္းၾကက္ဆူႏွင့္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ငသုိင္းေျခာက္၊ ငါးျမင္းငါးပိႏွင့္ ေရာခ်က္ ထားေသာ ငါးပိခ်က္ဟင္း၊ ၾကက္သားဆီျပန္ တစ္ခြက္၊ ဒါပါပဲ။ ေသာင္ထဲေရာက္မွ ခ်က္ေသာ ဟင္းခ်ိဳမွာ ေတာ့ ကုိင္းထဲက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ခူးခတ္လုိက္တဲ့ ဘူး႐ြက္၊ ပဲ႐ြက္ မ်ားျဖစ္ပါ၏။

လွည္းကုိ ေသာင္ျပင္ထဲအထိ ေမာင္းလာၿပီး အင္း၀တံတားႀကိး၏ တတိယတုိင္ေအာက္ အရိပ္တြင္ စတည္းခ်ၾကပါသည္။ ျမစ္ေရစပ္ႏွင့္လည္း နီးကပ္လ်က္ ႐ွိေသာေၾကာင့္ ထမင္းခ်က္သူတုိ႔ ေရနီး မုိးနီးလြယ္ ကူေနသည္။ ေရခ်ိဳးေရကူးဖုိ႔လည္း ေရကန္အသင့္ ၾကာအသင့္ပင္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ပန္းကန္ ေဆးစရာ မလုိေအာင္ ငွက္ေပ်ာဖတ္မ်ား ယူလာေသာေၾကာင့္ ငွက္ေပ်ာဖတ္ခင္း၍ ထမင္းစားၾကရသည္မွာ လည္း ေပ်ာ္စရာႀကီးပင္။ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ကုိယ့္လူတစ္စုသာမက ဟုိက်မွ လာေတြ႕ေသာ အသိအကၽြမ္းက လည္းဟင္းစပ္တည့္သည္ဆုိၿပီး ၀င္စားလုိက္ၾကျပန္ေသာေၾကာင့္ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ပုိ၍ စည္ကားလာပါသည္။

ညေနဘက္ ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ဟင္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိေသးသည္။ "ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညစာပါ ဒီမွာပဲ ခ်က္စားသြားၾကပါစုိ႔ "ဟု တပည့္လူငယ္ကေလးမ်ား အဆုိျပဳခ်က္အရ ညစာပါ အင္း၀တံတားေအာက္က ေသာင္ျပင္ထဲမွာပဲ စားေသာက္ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ လွည္းေမာင္းၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။
အင္း၀တံတားႀကီးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဤေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ကေလးမ်ားလည္း အေတြးထဲတြင္ ၀င္ေရာက္ လာမိပါသည္။

ဧရာ၀တီျမစ္ေရတုိးေသာ အခ်ိန္ဆုိလွ်င္ စာေရးသူတုိ႔ စတည္းခ်ခဲ့ေသာ တတိယ တံတားအုတ္တုိင္ႀကီးမွာ ျမစ္လယ္ေလာက္တြင္ ေရာက္ေနပါသည္။ အႏွစ္ ၃၀ ေက်ာ္ ၃၅ ႏွစ္အတြင္း အထက္ပုိင္း ေရာက္ တုိင္း          မႏၱေလးမွေနၿပီး စစ္ကုိင္း၊ မံု႐ြာ၊ ေ႐ႊဘုိ စသည္တုိ႔ကုိ အလည္အပတ္ ေရာက္ၿမဲ။ ေရာက္တုိင္း သည္တံတားႀကီး ကုိကူးရၿမဲျဖစ္ပါသည္။ တံတားႀကီးေပၚ ေရာက္တုိင္းလည္း ဖြင့္ပဲြတုန္းက စတည္း ခ်ခဲ့ေသာ တတိယအုတ္တုိင္ႀကီးကုိ အၿမဲငံု႔ၾကည့္မိ သတိရမိခဲ့ၿမဲပင္ျဖစ္ပါသည္။

သည္တစ္ခါေတာ့ တံတားေပၚမွ ျဖတ္ေက်ာ္ျခင္း မျပဳဘဲ အင္း၀ၿမိဳ႕ထိပ္႐ွိ ကၽြန္းဦးတည့္သန္လ်က္ခံုေပၚမွ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တတိယအုတ္တုိင္မွာ သဲေသာင္ မထါန္းေသးဘဲ ေရထဲမွာပင္ ႐ွိေန ေသးေၾကာင္း ေတြ႕ေနရပါသည္။

အဲ ... သည္ တံတားႀကီးေအာက္၌ လာေရာက္ စားေသာက္ခဲ့ၾကသူမ်ားအနက္မွာ ဤစာေရးသူ တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ပါေတာ့လား။ လွည္းေမာင္းပုိ႔ခဲ့ေသာ လွည္းဆရာႀကီးလည္း ကြယ္လြန္႐ွာၿပီ။ ေမာင္ငယ္ႏွင့္ ေယာက္မငယ္တုိ႔လည္း ကြယ္လြန္ကုန္ၾကၿပီ။ တပည့္ လူငယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္တုိ႔ပင္ ဒုတိယ ကမၻာစစ္၏ စစ္ဦးဘီလူးေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကသည္။ ယုတ္စြအဆံုး ေဟာဒီ အင္း၀တံတားႀကီး ေတာင္မွ အဂၤလိပ္တုိ႔ဆုတ္ခြာအေျပးမွာ ဖ်က္ဆီးခ်ိဳးဖဲ့ပစ္ခဲ့လုိ႔ ပ်က္စီးက်ိဳးပဲ့ က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရခါစကမွ ျပန္ၿပီး ျပင္ဆင္ အသံုးျပဳရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တံတားႀကီးလည္း အနိစၥ၊ နယ္ခ်ဲ႕အစုိး ရလည္း အနိစၥ၊ တံတားဖြင့္ပဲြတုန္းက ေရာက္ခဲ့ၾကရတဲ့ လူေတြလည္း အနိစၥပါကလား။

" မရာေက်ာ္ ကုိက္လုိက္တဲ့ မိေက်ာင္းႀကီးဟာ မရာေက်ာ္ရဲ႕ သားေတြ အေျပးမွာ ဒဏ္ရာကေလး ရလုိက္ ေသးတယ္။ အဲဒီဒဏ္ရာကုိ ငါတုိ႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျပည္ေထာင္စုသားေတြက ေဆး၀ါးျပဳစု ယုယခဲ့တဲ့အတြက္ ခုေတာ့ ဒဏ္ရာေပ်ာက္ က်န္းမာၿပီး မိေက်ာင္းႀကီး အသက္႐ွည္ေနပါၿပီ။ ဒီမိေက်ာင္းႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ အနာတရ မ႐ွိဘဲ တုိင္းျပည္အတြက္ ဆက္လက္ၿပီး တာ၀န္ေတြ ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါေစ" လုိ႔ ဆုေတာင္း လ်က္ တေကာင္းတံခါး အတြင္းဘက္သုိ႔ ျပန္လွည့္လာခဲ့ရပါသည္။
*
ဆက္ရန္
.