ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား အပိုင္း (၁)

ယမကာညေနခင္း (၁)

ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေဂၚဘာေခ်ာ႔ဗ္က ဂလက္စ္ေနာ႔ လုပ္ေကာင္းလုပ္မည္။ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္မည္။ သူ႔ဂလက္စ္ေနာ႔မွာ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာေစလိုျခင္း အရင္းခံသည္။
    ျမန္မာျပည္တြင္မူ ေမာင္ေသာ္ကတို႔ လူတစ္စုဟာ ဂလက္စ္စေမာ႔လုပ္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဂလက္စ္ေမာ႔ ဟူသည္မွာ အလ်ဥ္းသင္႔ရာ ဖန္ခြက္တြင္ ေမာ႔ဝီစကီ၊ သုိ႔မဟုတ္ အလ်ဥ္းသင္႔ရာ ယမကာကို ဆုိဒါ၊ သို႔မဟုတ္ သဘာဝေရႏွင္႔ေရာစပ္ကာ  ညေနခင္းေမာ႔ၾက သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင္႔ ဂလက္စ္ေမာ႔(ဝါ) ဖန္ခြက္ေမာ႔ ညေနခင္း ဟု ေခၚခမွတ္ျပဳသည္။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာၾကားၾကရန္ကိုမူ တိုက္တြန္း လႈံ႔ေဆာ္ ရန္ပင္ မလို၊ သူ႔အလိုလို ပြင္႔ထြက္လာမည္မွာ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ရသည္။

    ေမာင္ေသာ္က၏ ဂလက္စ္ေမာ႔ ညေနခင္းမွာ လူစုံသည္။ လူစုံသည္ဆိုေသာ္လည္း သုံးေယာက္ထက္ မည္သည္႔ အခါမွ်မပို။ ေမာင္ေသာ္ကသည္ တစ္ေယာက္တည္းမူၿငီးေငြ႔၏။ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေသာ္ ေပ်ာ္ေမြ႔၏။ သုံးေယာက္ဆိုလွ်င္ လူစုလူေဝးပင္ ဟု သတ္မွတ္ထားသည္႔ အတိုင္း သုံးေယာက္ထက္ ပိုေသာ္ေရွာင္ၾကဥ္၏။
    သို႔ေသာ္ လူစုလူေဝးသည္ပင္ အလွည္႔က်စုေဝး၍ရွိသည္။ ပင္တိုင္အားျဖင္႔လွ်င္ တပ္မေတာ္မွ အၿငိမ္းစား အရာရွိတစ္ဦးႏွင္႔ စာေရးစရာ အယ္ဒီတာတစ္ဦးတို႔ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါမူ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ဒါရိုက္တာ တစ္ဦး၊ ေတးသံသြင္းပိုင္ရွင္တစ္ဦး၊ ေမွာင္ခိုလုပ္ ငန္းႏွင္႔ ႀကီးပြားေနသူတစ္ဦး၊ က်ဴရွင္ဆရာ တစ္ဦး တို႔ ေရာက္လာဝိုင္းဖြဲ႔တတ္ၾကသည္။

    ယေန႔ညေနတြင္ တပ္မေတာ္ ပင္စင္နာႏွင္႔ အယ္ဒီတာတို႔ေရာက္လာၾကသည္။ အယ္ဒီတာ၏လက္တြင္ အထုပ္ တစ္ထုပ္၊ ပင္စင္နာႀကီးလက္တြင္ မႏၱေလးရမ္တစ္ပုလင္း ကိုင္ေဆာင္လာၾကသည္ေၾကာင္႔ ဝမ္းသာ လႈိက္လွဲစြာ ဆီးႀကိဳရသည္။ သည္ေန႔အခ်ိန္တြင္ သည္လိုသိတတ္သူမ်ား အလြန္ရွားပါးသည္။ ေမာင္ေသာ္က အိမ္မွာ ဖန္ခြက္ႏွင္႔ သဘာဝေရ မတတ္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင္႔ ခ်ဳိးျဖဴေရကို စိုက္ထုတ္ ကုန္က်ခဲ႔ရသည္။ ဖန္ခြက္မွာမူ အစုံမ်ားပဲ႔ကုန္ၿပီ ျဖစ္သည္႔အတြက္ ဖန္ခြက္သုံးလုံး ပုံစံသုံးမ်ဳိးပင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ ဆိုင္ဆိုင္ရွိလွသည္။

    ကဲ လာၾကဗ်ာ၊ လာၾက၊ အယ္ဒီတာႀကီးလည္း မေတြ႔ရတာၾကာၿပီဗ်ာ
    ကၽြန္ေတာ္က ဆီးႀကိဳေျပာရသည္။
    မေတြ႔တာၾကာဆို သင္တန္းတက္ေနရသကိုးဗ်။ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာပဲ အားတယ္ဟု ရႈံ႕တြတြ ေျပာသည္။ ကုန္းခ်ိခ်ိလည္း ျဖစ္ေနေပသည္။
    ပင္စင္နာႀကီးက ေအးဗ်ာက်ဳပ္လည္း အခုမွ သူ႔ကိုၾကည္႔ၿပီး ေစာေစာစီးစီး ပင္စင္သြားရျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိး ခ်မ္းသာမဂၤလာကို သိရေတာ႔တယ္ဟု ေျပာ၏။
    အားလုံးထ္ိုင္မိၾကသည္တြင္ ကိုယ္ဖန္ခြက္တြင္ ကိုယ္လိုသေလာက္ျဖည္႔ကာ ဂလက္စ္ ေမာ႔ျခင္းကို တစ္ေတာင္ဆစ္ ေကြး ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္၏ ထံုးစံအရ ခ်ီးယားစ္ ျပဳၿပီး တစ္ငုံစီလီ၍ ၿမဳံၾကသည္။

ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း အခု ဘာေတြေရးေနသလဲ ဟု အယ္ဒီတာႀကီးကေမးသည္။ ဤသည္မွစကာ ဂလက္ စေမာ႔ ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္သြားေတာ႔သည္။
ေသာ္။    ။ မေရးအားဘူးဗ်။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရလို႔ ဖတ္ၾကည္႔ေနတယ္။
ပင္။    ။ဘာစာအုပ္မ်ားလဲဗ်။
ေသာ္။    ။သခ်ိန္းဂ်င္းေအာ႔ဖ္ ကင္းစ္တဲ႔ဗ်၊ ျမန္မာလိုေတာ႔ မင္းေျပာင္းမင္းလဲ ကာလက်ပ္ႀကီးလို႔     စာေရးသူ က သူ႔စာအုပ္ကို အမည္ေပးထားထယ္။
အယ္။    ။ဘယ္သူေရးတာလဲဗ်။

ေသာ္။    ။စစ္မျဖစ္ခင္က ျမန္မာျပည္မွာလာၿပီး အိုင္ဒီအက္စ္ အရာရွိလုပ္သြားတဲ႔     လက္စလီဂလက္စ္ ဆိုတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ ၁၉၃၉-၁၉၄၉ အမွတ္တရ မွတ္တမ္းလို႔ဆိုထား     တယ္။
ပင္။    ။ဟင္း ခင္ဗ်ားကလည္း အိုင္စီအက္စ္ကို အခုထက္ထိ အထင္ႀကီးတုန္းပါလားဗ်။
ေသာ္။    ။ႀကီးစရာရွိလည္း ႀကီးရေပမွာပဲ ကိုယ္႔လူ။ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ     ျမန္မာျပည္ ကို ေရာက္လာတဲ႔ အိုင္စီအက္စ္ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္၊     ျမန္မာ႔စရိုက္ ေတြကို ခေရေစ႔ တြင္းက် ေလ႔လာၿပီး ေရးသားထားတာပါ၊ ေမာရစ္     ေကာလစ္လို ပုဂၢိဳလ္ပါ၊ အဲရစ္ဘလဲယား ေခၚတဲ႔ ေဂ်ာ႔ေအာ္ဝဲလို အျမင္မ်ဳိးနဲ႔     ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။
အယ္။    ။ခင္ဗ်ားသေဘာက်တဲ႔အခ်က္ကို ေျပာစမ္းပါဦး။

ေသာ္။    ။ဒီလူက ပထမဆုံး မုံရြာကို အလုပ္သင္အျဖစ္ အပို႔ခံရတယ္။
    အဲဒီကေန ဟိုနယ္စြန္နယ္ဖ်ား ကခ်င္ျပည္နယ္ ဆင္လုံကမၻာကို အပို႔ခံရတယ္။ ေနာက္     မႏၱေလး၊ သာယာဝတီ စသည္ျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ ေနရာအႏွံ႔ပဲ။
အယ္။    ။ဒါေတာ႔ဗ်ာ သူတို႔ေခတ္က မ်က္ႏွာျဖဴ အိုင္စီအက္စ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား     ရတယ္ ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ရွားရွားပါးပါး ျမန္မာအိုက္စီအက္စ္ေတာင္     သမက္ဖမ္းခ်င္သူအေပါသား။
ေသာ္။    ။လခႀကီးရတာကတစ္ပိုင္း သူတို႔ခက္ခဲပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္တာဝန္ကို ေဆာင္ရြက္မႈ
    က တစ္ပိုင္းစီထား ေျပာရလိမ္႔မယ္။ သူဟာ ျမန္မာအရာရွိေတြ လက္ေအာက္မွာ     လုပ္ရလုပ္ရ ဘယ္လို မွ သေဘာမထားဘူး။ သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္၊ သူ႔ထက္အရာရွိကို     အထက္အရာအေနနဲ႔ ေလးစား တတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အံ႔ၾသတာက ဟုိတုန္းက     ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ အထင္မႀကီးခဲ႔တဲ႔ ေၾကးတိုင္ ႏွင္႔ ေျမစာရင္း မင္းႀကီးဌာန မွာ     သူေဆာင္ရြက္ ခဲ႔ပုံေတြကို ေရးသားထားတာပဲ။ွ

ပင္။    ။ဘယ္လိုမ်ားလဲ၊ သေဘာေလာက္ေျပာျပစမ္းပါဦး။
ေသာ္။    ။အပင္ပန္းခံတာေတာ႔ ေျပာမေနနဲ႔ဗ်ာ။ ေနေလာင္မခံႏိုင္တဲ႔ ဥေရာပတိုက္သား     အသားအေရ ေၾကာင္႔ နံနက္အေစာႀကီးထၿပီး ကြင္းဆင္းရတယ္၊ လယ္ေျမေတြကို    
 သံႀကိဳး တိုင္းရတယ္၊ ေျမအမ်ဳိးအစား သတ္မွတ္ရတယ္၊ စိုက္ပ်ဳိးလို႔သင္႔တဲ႔သီးႏွံကို ေလ႔လာရတယ္၊ ဒီေျမယာ မွာ ဒီသီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ျဖစ္ထြန္းမယ္ဆိုတာကို အၾကြျပဳရတယ္။
အယ္။    ။ေနာက္ၿပီးေတာ႔ေကာ။

ေသာ္။    ။ေနာက္ၿပီးေတာ႔ စပါးေစ်းသတ္မွတ္တာ သူတို႔ကအဓိကဗ်။ ဒီေျမကြက္မွာ ထြန္ ဘယ္ႏွစ္ရွဥ္းဝင္ရမယ္ ေကာက္စိုက္ခ၊ ပ်ဳိးႏုတ္ခ၊ ရိတ္သိမ္းခ၊     စပါးေလွ႔စပါး နယ္္မယ္႔ လုပ္အားခနဲ႔ အခ်ိန္က စၿပီး     လယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕လုပ္အား၊ အခ်ိန္ကုန္ က်စရိတ္ေပၚ မူတည္္ၿပီးမွ     စပါးေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္တာဗ်။အရမး္ကာေရာ သတ္မွတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအဂၤလိပ္ေတြဟာ ဘာမဆို လုပ္ရင္ သိပ္ေသခ်ာတယ္။ ကန္သင္းရိုးေပၚမွာ     မိုးက်ေရႊကိုယ္ လာလုပ္ၿပီး လက္ညိွဳးထိုးတာ မဟုတ္ ဘူး။
ပင္။    ။အင္း စိတ္ဝင္စားစရာေတာ႔ အေကာင္းသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ ကိုလိုနီအျဖစ္ပဲ ရွိေသးေပမဲ႔ အျခားနယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ ကိုလိုနီဘဝနဲ႔စာရင္ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနၤေတြဟာ အမ်ားႀကီး သာတယ္ဆိုတာကိုေတာ႔ ဝန္ခံရမွာပဲ။

ေသာ္။    ။ေနရႈးလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကေတာင္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ဝါဒကို တိုက္ၿပီးသူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ ရေပမဲ႔ အဂၤလိပ္ကို အထူးေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ဝန္ခံခဲ႔ေသးတာပဲ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က တြဲေရး ခြဲေရးကာလာအၿပီးမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လာကတည္းက သူ႔ကုိယ္ သူျမန္မာလို႔သတ္မွတ္တယ္ သူ႔နယ္မည္ကိုေတာင္ ဦးမွန္းလို႔ေခၚမွႀကိဳက္တယ္၊ ျမန္မာေဆး ေပါ႔လိပ္ကို စီးကရက္ထက္ ပိုႀကိဳက္တယ္။
ပင္။    ။ျမန္မာေတြေကာ မႀကိဳက္ဘူးတဲ႔လား၊ ဟဲ...ဟဲ။
ေသာ္။    ။ ျမန္မာမေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ သန္႔ရွင္းတယ္၊ ေဖာ္ေရႊတယ္လို႔ေတာ႔ ေျပာတယ္။ ျမန္မာ အၿငိမ္႔ပြဲႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ ကေနစဥ္မွာ လိပ္ျပာေလးပ်ံေနသလို လွတဲ႔မင္းသမီးက နားေနတဲ႔ အခိုက္မွာ ခၽြဲဟပ္ၿပီး ဇာတ္စင္ေအာက္ၾကမ္းေပါက္ၾကားက ေထြးခ်တာကိုေတာ႔ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာဆ္ိုင္း၀ိုင္းမွာ ဘာေၾကာင္႔ေဘာ႔လုံးပြဲမွာ မႈတ္တဲ႔ ဝီစီမႈတ္သလဲမသိဘူးတဲ႔၊ ဒီလိုျမင္တယ္။

အယ္။    ။သူက ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနသြားသလဲ။
ေသာ္။    ။၁၉၃၄ ခုႏွစ္က စၿပီးေတာ႔ပဲ။ စစ္ျဖစ္ေတာ႔ မုံရြာ၊ ကေလးဝ ေမာင္ေသာ္က၏ ညေနခင္းမ်ား တမူးကေန အိႏၵိယဆုတ္တဲ႔အထဲ ပါသြားတယ္၊ စစ္ၿပီးေတာ႔ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဖြဲ႔တဲ႔ ျဗိတိသွ်သံရုံးမွာ အတြင္းဝန္လုပ္ေသးတယ္။
ပင္။    ။ဒါေၾကာင္႔ သူ႔စာအုပ္ကို မင္းေျပာင္းမင္းလြဲကာလက်ပ္ႀကီးလို႔ အမည္ေပးခဲ႔တာကိုးဗ်၊ တကယ္႔ သမိုင္း အလွည္႔အေျပာင္းကာလမွ ျမန္မာျပည္ေရာက္တာပဲ။
ေသာ္။    ။ေဒါက္တာဘေမာ္ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္၊ ဂဌဳန္ဦးေစာကိုလည္း လူခ်င္း ေတြ႔ စကား ေျပာဖူးတယ္၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ဟာ ျမန္မာအစစ္မဟုတ္ဘူး၊ အာေမးနီး ယန္းကျပားလို႔ဆိုတယ္။
အယ္။    ။သူ႔အျမင္က ဘယ္လိုရွိသလဲ။

ေသာ္။    ။ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔  သူနဲ႔ ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူဟာေရနံေခ်ာင္းမွာရွိတယ္၊ ေရနံေျမ သပိတ္တိုက္ပြဲမွာ သူကလက္ေထာက္ေရနံေျမအရာရွိ၊ သပိတ္ကိစၥကို သူကအလုပ္ ရွင္ အလုပ္သမား အျမင္နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္၊ ေဒါက္တာကသူ႔ကို ေဟ႔ဂလပ္စ္ ဒါဟာ အလုပ္သမား ျပသနာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ႏိုင္ငံေရးျပသနာ၊ရန္ကုန္က တကၠသိုလ္ပညာတတ္ သခင္ေပါက္စေတြလာၿပီး ေျမွာက္ေပး ေနတာ၊ ေနာက္ကြယ္က ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးမႈကို မင္းျမင္တတ္ရမယ္ လို႔ေျပာသြားတယ္ဆိုပဲ။
အယ္။    ။ဂဌဳန္ဦးေစာကိုေကာ။

ေသာ္။    ။ဦးေစာကို နန္းရင္းဝန္ျဖစ္စဥ္က သာယာဝတီလာေတာ႔ သူမီးရထားေပၚမွာ သြားေတြ႔တယ္၊ အမယ္ ဆာ လို႔ ရိုရိုေသေသထားၿပီး စကားေျပာသားပဲ၊ သူကမီးရထားေပၚ ေရာက္ေတာ႔ ေဟ႔ ဂလပ္စ္ အရက္ ေသာက္ကြာလို႔ ဖိတ္မႏၱကျပဳတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဂလပ္စ္က ဟုတ္ကဲ႔ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ဘာေသာက္ ေနပါသလဲ လို႔ေမးေတာ႔ ဦးေစာက ေမ်ာက္ေသြးနဲ႔ ရမ္ေရာ ေသာက္ ေနတယ္။ ေကာင္းတယ္ ေသာက္ၾကည္႔ ပါလား သိပ္အားရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဂလပ္စ္ က ေတာ္ပါၿပီ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဝီစကီပဲ ေသာက္ပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ယူရတယ္ ဆိုပဲ။
ပင္။    ။ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက သူအိႏၵိယ ေရာက္ေနခဲ႔မွာေပါ႔။

ေသာ္။    ။ဟုတ္တယ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္က အိႏိၵယျပည္မွာ ျမန္မာအစိုးရရုံးစိုက္တဲ႔ ဆင္းမလားမွာ ရွိတယ္။ ေနာက္ ေမာင္႔ဘက္တန္ရဲ႕ဌာနခ်ဳပ္ ကႏၵီမွာ၊ ေနာက္ျမန္မာလိုထုတ္ေဝရိုက္ႏွိပ္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံ ေပၚကေန ႀကဲတဲ႔ ေလနတ္သားစာေစာင္မွာ ဦးသိန္းေဖျမင္႔တို႔နဲ႔တြဲၿပီး သတင္းနဲ႔ဝါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရးအရာရွိအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ ခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယျပည္ေရာက္ ျမန္မာအစိုးရအရာရွိအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယျပည္ေရာက္ ျမန္မာအစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ားနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတယ္။ သူတို႔ဟာ အိႏၵိယျပည္မွာ ေႏြလယ္ အိမ္မက္ေတြ မက္ ေနခဲ႔တယ္။ သူတို႔ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ ဘယ္လိုစနစ္မ်ားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ဆိုတာေပါ႔ေလ။

ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ေကာင္းၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ပိုမိုတိုးတက္ေအာင္ေပါ႔ေလ။ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ကျပန္ၿပီး နလန္ထူေအာင္ေပါ႔ေလ။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ပကတိ အခ်ိန္ ေတြဟာ ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္တယ္။ စစ္ၿပီးစ ျမန္မာျပည္သူလူထုဟာ သူတို႔စြန္႔ခြာခဲ႔တဲ႔ စစ္မျဖစ္ခင္က ျမန္မာ ျပည္သူလူထု မဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာ ေတြ႔ရေတာ႔တယ္။ အဲဒီမွာထူးျခားတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးကေတာ႔ အေရွ႕ေတာင္ အာရွ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ေလာ႔ဒ္လူဝီေမာင္႔ဘက္တန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲတဲ႔။
အယ္။    ။သူရဲ႕ထင္ျမင္ယူဆခ်က္က ဘယ္လိုတဲ႔လဲ။

ေသာ္။    ။တစ္စုံတစ္ရာေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုရင္ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ တိုက္ဆိုင္လာတယ္။ စစ္ၿပီး အဂၤလန္မွာ ေလဘာအစိုးရတက္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီးေမာင္႔ဘက္တန္ကိုယ္တိုင္က ျမန္မာျပည္နဲ႔ အိႏၵိယျပည္ ကို လုံးဝလြတ္လပ္ေရးမေပးရင္ မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ဟာ ေခတ္မမီေတာ႔ဘူး။ လုံးဝ လြတ္လပ္တဲ႔ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ျဗိတိသွ် ဓနသဟာယ ႏိုင္ငံထဲမွာ ဝင္ေစခ်င္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တို႔ အုပ္စုကေတာ႔ ဓနသဟာယႏိုင္ငံထဲမွာေတာင္ မပါဝင္ႏိုင္ပဲ ၿဗိတိသွ်နဲ႔အျပတ္ခြဲခဲ႔ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကို စစ္အတြင္းက လူသတ္မႈနဲ႔ အေရးယူဖို႔ျပင္ဆင္ၿပီးကာမွ ေမာင္႔ဘက္တန္ ကိုယ္တိုင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တားဆီးခဲ႔ရတယ္။
ပင္။    ။ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေကာဗ်ာ။

ေသာ္။    ။အဲ စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခ်က္ပါတယ္။ စစ္ၿပီးေနာက္သူဟာ ကမၻာအႏွံ႔ရာ ထူးတာဝန္ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သြားေရာက္ခဲ႔ရတယ္။ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔လည္း လုပ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ အဂၤလန္မွာ ဗိ္ုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး မစုနဲ႔ေတြ႕တယ္။ မစုဟာ လက္ထပ္ၿပီးစျဖစ္တယ္တဲ႔။ မစုက သူ႔ကို ကၽြန္မအေဖ ကို ရွင္ေတြ႔ဖူးသလား လို႔ေမးတယ္။ သူက ေတြဖူးပါတယ္လို႔ ေျပာတဲ႔အခါ ကၽြန္မအေဖဟာ ဘယ္သူ နဲ႔ တူသလဲ လို႔ေမးတယ္ ။သူလည္းအေတာ္အေျဖရက်ပ္ေနၿပီးမွ မင္း ရုပ္ရွင္ၾကည္႔ တယ္ မဟုတ္လား။ ေအးရုပ္ရွင္ မင္းသား ယူလ္ဘရိုင္နာနဲ႔တူတယ္ လို႔ေျပာလိုက္ေတာ႔ မစုကဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ အေမ ကလည္း အဲဒီလိုပဲ ေျပာတယ္လို႔ ေျပာရွာသတဲ႔။

ပင္။    ။ေအးဗ်ာ စစ္ၿပီးစ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အေျခအေနကို က်ဳပ္တို႔ေတြမီလိုက္ေပမဲ႔ အမွတ္တမဲ႔မို႔ သိပ္ တိတိ က်က် ဘာမွမသိရဘူး။ ေမာင္႔ဘက္တန္ အစီရင္ခံစာတစ္အုပ္ပဲ အားကိုးစရာ ရွိတယ္။ သမုိင္းကိုျဖစ္စဥ္ အတိုင္း ေမာ္ကြန္းတင္တဲ႔ ခိုင္လုံတိက်တဲ႔စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ေတာ႔ လက္ကိုင္ၿပဳစရာ ရွိဖို႔ ေကာင္းတယ္။
ေသာ္။    ။လက္စလီဂလပ္စ္က ပုဂၢဳိလ္အရမွတ္မိသမွ် မီမိြဳင္အေနနဲ႔ေရးတာပါ။ သိပ္အေလး အနက္ ထားယူလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အဂၤလိပ္ေတြဟာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေနရာမွာ သိပ္ေစ႔စပ္ေသ ခ်ာတယ္၊ မွတ္တမ္း ျပဳစုတဲ႔ေနရာမွာ ဟာကြက္မရွိေစရဘူး။ သမိုင္းကို ျဖစ္စဥ္အတိုင္း စာေပအ ေထာက္ အထား မ်ားနဲ႔ ေရးသားထားတဲ႔စာအုပ္ရွိပါသဗ်ာ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္စာတမ္းမ်ားဥပေဒအရ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ကာလတာ ေစာင္႔ၿပီး ထုတ္ေဝလိုတဲ႔စာအုပ္ကေတာ႔ ဘုရင္ပုံႏွိပ္တိုက္က ရိုက္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ဟယူတင္ကာ ဆုိသူ တည္းျဖတ္ တဲ႔ ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္း၊ ၁၉၄၄-၁၉၄၈ ဆိုတဲ႔စာအုပ္ပါပဲ။ ေပးစာ၊ ျပန္စာ၊ အေၾကာင္း ၾကားစာ၊ အစီရင္ခံစာ ေတြအတိ အက်နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။ အုပ္တြဲႏွစ္တြဲရွိတယ္။

လုပ္စမ္းပါဦး၊ ဒီစာအုပ္ ခင္ဗ်ားဆီမွာရွိသလား။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါရေစ။
ႀကံႀကံဖန္ဖန္ဘယ္ကလာရွိရမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္တြဲ ႏွစ္တြဲစလုံးဟာ ျမန္မာျပည္ မွာရွိလွရင္ ပုဂၢိဳလ္သုံးေလးဦးစီမွာသာ ရိွပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စာအုပ္က တစ္အုပ္ ကုိ စတာလင္ေပါင္တစ္ရာနီးပါး က်ပါတယ္။ ခု ျမန္မာျပည္မွာရွိတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကလည္း အယ္ဒီတာ လုပ္သူ ဟယူးတင္ကာက ပုဂၢိဳလ္အရ လက္ေဆာင္ေပးပို႔တဲ့စာ အုပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ား က ဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ။ ဘယ္သူေတြဆီမွာရွိသလဲ။
အဲဒီ လက္စလီဂလစ္ရဲ႕ မီမိြဳင္မွာ ေဖာ္ျပထားတယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး အယ္ဒီတာ ဟယူးတင္ကာ ကုိယ္တုိင္ တစ္ေလာ ဆီက ျမန္မာျပည္လာသြားပါတယ္။ ဘယ္သူေတြဆီမွာ ရွိသလဲဆုိတာကို ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိအက် မသိေသးေပမဲ့ ေခတၱငွားရမ္းဖတ္႐ွဳႏုိင္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

ဘာလဲ ခင္ဗ်ားကလက္သိပ္ထုိး ဘာသာျပန္ဦးမလို႔လား။
ထပ္သရီး၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးဘာသာျပန္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တိုိ႔ စာဖတ္ ပရိသတ္ ကလည္း ဒီလုိစာအုပ္ ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မရင့္က်က္ ၾကေသးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာသာျပန္ရင္ေကာ ဘယ္မွာလဲ စကၠဴဆုိသာရုံ တစ္ပတ္ေက်ာ္ စကၠဴပြ နဲ႔ ေတာင္ ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ တတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။
စာေပငတ္မြတ္ ေခါင္းပါးျခင္း တစ္မ်ိဳးလုိ႔ ဆုိရမွာပါပဲဗ်ာ။

ခင္းဗ်ား အတြက္ အယ္လ္ကုိုေဟာ ခ်ိဳ႕တဲ့ျခင္းထက္ ပိုလုိ႔မ်ားဆုိႏုိင္မလား၊ ပင္စင္နာ အရက္ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ ၀ယ္ယူႏုိင္ဖို႔ပဲ ပထမႀကိဳးစားၾကည့္စမ္းပါဦးေလ၊ ကဲ ကဲ ဒီညေန ဂလက္စေမာ့ မွာေတာ့ လက္စလီဂလစ္စ္ ရဲ႕ မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ ကာလက်ပ္ႀကီးနဲ႔ပဲ စခန္းသိမ္းၾကဦးစို႔ရဲ႕။

ဆက္ရန္
.