ဘူတာရံုကေလး (၂)
ရဲသွ်မ္း
ရဲသွ်မ္း
သူတို႔ ပါဆယ္ရထားၾကီး ဘူတာကေလးရဲ႕ အမွတ္ ၁ စႀကႍလမ္းထဲဝင္ေတာ့ ၃ လက္မွာပတ္ထား တဲ့ နာရီကေလး ကို ဓာတ္မီးနဲ႕ထိုးၾကည့္လိုက္တယ္။ ည ၁၂နာရီခြဲလုလု၊ အေတြ႔အႀကံဳအရ သူတို႔ရထားနဲ႕ မႏၱေလးက ထြက္လာတဲ့ အမွတ္ ၈ အစုန္အျမန္ရထား ဆံုးေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေတြးမိလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္က လာတဲ့ အမွတ္ ၅ အဆန္ အျမန္ရထားလည္း ပံုမွတ္လာမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရထားကို ေက်ာ္လိမ့္ဦးမယ္။ သူေတြးတာမွန္ရင္ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ေလာက္ ရထားရပ္ ထားေတာ့မယ္ေလ။
ရထား သိပ္ၾကာၾကာရပ္ထားရင္ အခုလို သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္၊ လင္းေရာင္မဲ့အေမွာင္က တြဲေတြရဲ႕ လံုၿခံဳမႈကို ေလ်ာ့ပါး သြားေစႏိုုင္တယ္။
"ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး ဖိုက္အပ္ေက်ာ္၊ အိတ္ေဒါင္းဆံုဆိုရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ပဲဗ်"
ရထားၾကန္႕ၾကာမႈ ဝင္၊ ထြက္ စာရင္းကို ဓာတ္မီးေလးရဲ႕အလင္းေရာင္နဲ႕ ေရးေနတဲ့ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီး ကို စကားစ လိုက္တယ္။
"ဟုတ္မယ္စာေရးႀကီး၊ တိုင္မင္အရ ဒီအတိုင္းပဲ။ ရဲတစ္ေယာက္ေလာင္ႏိႈးၿပီး တြဲေတြကို တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဆီးလ္ဗင္ေတြက ကိစၥမရွိဘူး။ ႀကံတြဲေတြက လံုၿခံဳတာမဟုတ္ဘူးေနာ္"
ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးေျပာေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕နားေနတြဲနဲ႕ ကပ္လ်က္ႀကံတြဲေတြအတြက္ စိတ္ပူသြားမိတယ္။ SMBV လို႔ ေခၚတဲ့ ႀကံတြဲေတြက ႀကံေခ်ာင္းေတြ၊ ထင္းေတြ၊ ခဲြသားေတြ၊ ဝါးေတြ တင္ဖို႔သာ အဆင္ေျပာတာ။ အမိုးအကာမရွိေတာ့ တျခားပစၥည္ေတြ တင္ဖို႔က မလံုၿခံဳဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း အလံုပိတ္တြဲေတြ ရွားေတာ့ ရွိတဲ့တြဲေတြတင္ၾကရတာပဲ။ မ္ုိးတြင္းဆိုရင္ေတာ့ မိုးကာဖ်င္ႀကီးေတြ ဆက္စပ္ခ်ဳပ္ၿပီး တြဲကို အလံုအုပ္ထားလိုက္ေပမယ့္ ေႏြအခါမွာေတာ့ ဘာမွ အုပ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့လံုၿခံဳမႈ နညး္တယ္။
သူ ဓာတ္မီးေလးနဲ႕ တြဲအတြင္းကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆန္အိတ္ ေတြ ေရွ႕ေနရာယူ ထားတဲ့ ရဲေလး ေတြက တံုးလံုးပက္လက္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ေနတယ္။
"ရဲေလးေတြကို ႏိႈးမေနေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ႀကံတြဲေတြ ပတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မယ္ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီ။"
သူတြဲေပၚကေန ေအာက္မဆင္းခင္ ေျမျပင္ကို ဓာတ္မီးနဲ႕တစ္ခ်က္ထိုၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ သတိမေမ့ဘူး။ အညာေႏြပူပူ၊ လူသူကင္းမဲ့တဲ့ ဘူတာေလးေတြမွာ ေၿမြပါးကင္းပါးရွိတာကို သူက ၾကားဖူးေနတာေလ။ ေအာက္မွာ ေခြေနတဲ့ ေၿမြကို မေတာ္နင္းမိလို႔ ေျခသလံုးျပန္ခဲလိုက္ရင္ ေဆးမီမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟို တစ္ေခါက္တုန္း ကလည္း ႏြးထိုးဘူးတာ႐ံုပိုင္ ကိုေက်ာ္ဝင္းလွ သူဘူတာရထားရပ္ေတာ့ သာစည္ဘူးတာ ေမွ်ာ္စင္ ရံုပိုင္ႀကီးကိုသိန္းဝင္းကို ေပးလိုက္ပါဆိုၿပီး ႀကြပ္ႀကြပ္အိတ္တစ္ထုပ္ သူနဲ႕လူႀကံဳပါးတယ္ေလ။ သူ အမွတ္တမဲ့ ယူထားမိလိုက္တာ။ ရထားထြက္ေတာ့မွ အိတ္ထဲက ပစၥည္းၾကည့္မိၿပီး သူ အလန္႕တၾကား ေအာ္တာနဲက အေျပးအလႊားေရာက္လာၿပီး အိတ္ကိုယူၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ပါ ဝရုန္းသုန္းကား ျဖစ္ကုန္ေရာ။ မျဖစ္ခံႏိုင္ရိုးလား၊ အိတ္ထဲမွာက တုတ္တုတ္မည္းမည္း ေျမြေပြးႀကီးေလ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ဦးေခါင္းေၾကမြ အေသ မို႔သာ။ ကိုေက်ာ္ဝင္းလွ တို႔ကေတာ့ သူတို႔အျဖစ္ကို ေတြးၿပီး ဟားတိုက္ ရယ္ေမာက်န္ေနမလားဘဲ။
အခု သူ႔ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ေျမြေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေျခေထာက္တစ္စံုက ေရာက္ ေနတယ္။ ဘာလဲ သူခိုးလား။ တြဲနားကပ္ၿပီး လူလစ္မလစ္ လာေခ်ာင္းတာလား။ သူဓာတ္မီး ကို ေအာက္ေျခ ကေန အေပၚကို အလ်င္အျမန္ေရႊ႕ပစ္လိုက္တယ္။
လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ သူ႔ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္ကို မ်က္ႏွာေရွ႕ကေန လက္ဝါးနဲ႕ ကာေနတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္ ရံုပိုင္ေလး ပါ။ ရထားလိုက္စာေရးႀကီးလား ခင္ဗ်ား"
"အို..... "
သူ အံ့ၾသအားနာသြားတယ္။ တြဲေပၚကေန ကမန္းကတန္း ခုန္ဆင္ျပီး ရံုပိုင္ေလးလက္ကိုကိုင္ရင္း..
"ေဆာရီးဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္က တျခားလူစိမ္းမွတ္လို႔"
သူ႔ အေျပာေၾကာင့္ ရံုပိုင္ေလး ႏြမ္းယဲ့ယဲ့နဲ႕ မခ်ိၿပံဳး ၿပံဳးေနေလမလား။ အေမွာင္ထဲမွာမို႕ သူတို႔ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရဘူး။
"ဖိုက္အပ္ေက်ာ္မယ္ဗ်၊ ၿပီးေတာ့ အိတ္ေဒါင္းဆက္ဆံုမယ္။ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ေတာ႔ ၾကာလိမ့္ ဦးမယ္ ထင္တယ္။ ေရွ႕ဘူတာမွာ ေက်ာက္ရထားရွိေနလို႕ဒီမွာ ေစာင့္ဆံုရတာ"
"ဟုတ္ကဲ့ ရံုပုိင္ေလး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အထင္သား "
"တြဲေတြအတြက္ စိတ္ခ်စာေရးႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ဘူတာ လူစိမ္းမရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လမ္းခြဲကိုင္က လြဲရင္ ဘယ္သူမွ မရွိတာဗ်။ ရြာနဲ႕လည္း အရမ္းေဝးတာဆိုေတာ့ေလ"
သူ ေက်နပ္သြားတယ္။ ႀကံတြဲေတြ၊ အလံုပိတ္တြဲေတြ လိုက္စစ္စရာမလိုေပါ့။ ဒါဆို သူ တြဲေပၚျပန္ အိပ္ရံုပဲေပါ့။ သူ ဓာတ္မီးကို အေပါက္ဝထိုၿပီး တြဲေပၚတက္ဖို႔စဥ္းစားလိုက္တယ္။
"ဟို... ဟိုဗ်ာ.. "
ဟင္ ရံုပိုင္ေလးက ဘူတာေလးဆီ ျပန္မသြားေသးပါလား။ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲက သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစား ေနတာပါလား။ တစ္ခုခုလိုခ်င္လို႔လား။
"ရံုပိုင္ေလး ဘာလိုလို႕လဲ၊ မဂၢဇင္းေဟာင္း ၃ ၄ အုပ္ေတာ့ ရန္ကုန္ကေန ပါလာတယ္။ ဖတ္ဖို႔ယူ ထားခ်င္ ယူထား လိုက္ေလ" ဆိုေတာ့ ဓာတ္မီးအလင္းေရာင္နဲ႕ ရံုပုိင္ေလးရဲ႕ အၿပံဳႏြမ္းႏြမ္းေလးကို ေတြ႕လိုက္ ရတယ္။
"စာေရးႀကီးရာ စာအုပ္လည္း ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာအုပ္ထက္ ဆန္ေလး နည္းနည္း ရခ်င္ ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညစာ မခ်က္ရေသးဘူးေလ"
အို..... သူ႔ႏွလံုးသားကို ေဆာင္တြန္းလိုက္တဲ့ စကားပါလား။ သူ တုန္လႈပ္ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။ ရွက္ရြံ႕ အားငယ္ ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအေရာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရမွာကိုလည္း သူ ဝန္ေလးေနမိတယ္။ အေတြးစဥ္ ကလည္း "ဘာလုပ္ေပးလို႕ရမလဲ" ဆိုၿပီး အေျပးအလႊား လြန္းပ်ံေနတယ္ေလ။ သူ႔တို႔ အဖြဲ႕က တြဲခ်ိတ္ တြဲျဖဳတ္ လုပ္တဲ့ ေတာင္ငူမွာ အခ်ိန္ရတာမ္ို႔ ညစားစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ထမင္းထုပ္ေတြလည္ ပါမလာ ေတာ့ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်က္ျပဳတ္စားတာမဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ မပါဘူးဗ်ာ။ တြဲေပၚတင္ထားတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြ ထဲက နည္းနည္းစီႏိႈက္ေပးလုုိက္မယ္ေလ"
သူ႔ အေျပာ ကို ရံုပိုင္ေလးက ေခါင္းယမ္းျငင္းဆန္တယ္။
"တန္ဆာလုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းေတြထဲက မယူပါရေစနဲ႕ဗ်ာ။ ပုိင္ရွင္ေရာ၊ စားေရးႀကီးတို႔အတြက္ပါ မေကာင္း ပါဘူး။ ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႕ ျပႆနာႀကီးေနပါဦးမယ္။"
"ရပါတယ္ဗ်ာ။ တစ္အိတ္နည္းနည္းနဲ႕ အိတ္ ၅၀ ေလာက္စီ ႏႈိတ္လိုက္ရင္ တစ္ျပည္ေလာက္ေတာ့ ရႏိုင္ မွာပါ။ မသိသာပါဘူး။ ကဲ...ကဲ.. ရံုပိုင္ေလး ေအာက္ကေစာင့္ေန"]
သူ တြဲေပၚျပန္တက္သြားၿပီး ဆန္တစ္အိတ္ခ်င္းကို ေဘာပင္နဲ႕ထိုးၿပီး ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ေလးထဲထည့္ တယ္။ ကေလာင္ နဲ႕ မဟုတ္ဘဲ ေဘာပင္နဲ႕ထိုးတာမို႕ ဆန္က သိပ္မက်ခ်င္ဘူး။ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာမွ ဆန္ ႏို႕ဆီဗူး ၃ ၄ လံုးေလာက္ ရတယ္။
သူ ရထားတြဲေပၚက ဆင္လာၿပီး ဆန္အိတ္ေလးကို ရံုပိုင္ေလးလက္ထဲထည့္ေတာ့ ရံုပိုင္ေလးေဘးမွာ သူနဲ႕ မတိမ္းမယိမ္း လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေရာက္ေနတယ္။ လမ္းခြဲ ကိုင္ေလးပဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕။
"ရုံပိုင္ေလး ဟိုဟာေလးပါ နည္းနည္းေျပာၾကည့္ပါလား "
"ေနပါေတာ့ကြာ။ အခုေတာင္ ငါ ေတာ္ေတာ္ရွက္လွၿပီ။ မတတ္သာလြန္းလို႔သာ "
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္စကားသံက တိုးလ်လ် ေပမယ့္ သူ အၾကားအာရံုက ဖမ္းမိလိုက္သည္။
"ဘာလိုေသးလို႕လဲ"
"ဟို... ဟုိ.. ငါးပိေလးနည္းနည္း"
လမ္းခြဲကိုင္ေလးခမ်ာလည္း သူ႔ ဆရာလိုပဲ ကတုန္ကယင္။
"ဟာ ရတယ္၊ ရတယ္။ ဟို ႀကံတြဲေပၚမွာ ေညာင္ေလးပင္က တင္လိုက္တဲ့ ငါးပိအိတ္ေတြ ပါတယ္။ လိုသေလာက္ ႏႈိတ္ယူ"
သူ႔ အေျပာလည္း ဆံုးေရာ လမ္းခြဲကိုင္ေလးက ႀကံတြဲေပၚတက္သြားတယ္။ ငါးပိအိတ္အရွာခက္ေန မွာ စိုးလို႕ သူက ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထိုးျပလိုက္ေသးတယ္။ မၾကာပါဘူး လမ္းခြဲကိုင္ေလး တြဲေပၚက ျပန္ဆင္ လာၿပီး သူ႔လက္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ ငါးပိလံုးေလးကို ျပတယ္။ ေဂၚလီလံုးႏွစ္လံုးစာေလာက္ နည္းနည္းေလးပါ။
"ေလာက္ရဲ႕လား ထပ္ယူပါဦးလား"
သူ ေလာကြတ္ ကို ႏွစ္ေယာက္လံုး ၿပိဳင္တူ ေခါင္းခါၾကတယ္။
"ရပါၿပီဗ်ာ။ အခုကိုပဲ အားနာလွပါၿပီ။ ေက်းဇူးပါ စာေရးႀကီးရယ္။"
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ ဘူတာေလးဆီျပန္သြားေတာ့ သူ သက္ျပင္းဖြဖြခ်မိတယ္။ ေနာက္တစ္ ေခါက္မွာ ဆီေလး ပဲေလး ဝယ္ျခမ္းယူလာေပးခဲ့ရရင္ ေကာင္းမွာလို႔လည္း ေတြးေနမိတယ္။
ဘူတာေလး ကေန သူတို႕ရထားႀကီး ျပန္ထြက္သြားေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးတြဲေလး ဘူတာ အေရွ႕ အေရာက္ မွာ ဓာတ္မီးေလးေဝွ႕ယမ္းျပႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ထင္မီးဖိုေလးေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ရံုပိုင္ေလး ကလည္း လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ လက္ျပန္ျပလိုက္တယ္။ လမ္းခဲြကိုင္ေလးက ထင္မီးေတာက္ေအာင္ ကုန္းမႈတ္ ေနရာ ကေန ကမန္းကတန္း ထၿပီး လက္ျပျပန္တယ္။
"ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ။ ထမင္းေတာင္ ဆာသြားတယ္"
ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးေျပာလိုက္မွ သူ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ဘူတာေလးဆီက ထြက္လာတဲ့ ငါးပိဖုတ္နံ႕ သင္းသင္းေလး က သူတို႕တြဲေပၚထိ ေရာက္လာတာကိုး။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ထင္းမီးဖိုေလးေပၚတည္ ထားတဲ့ ထမင္း လည္း က်က္ေတာ့မယ္။ ရံုပိုင္ေလးတို႔ ဆရာတပည္ေတြ ငါးပိဖုတ္ေမႊးေမႊးေလးနဲ႕ အားရပါးရ ထမင္းေလြး ၾကမွာကို ျမင္ေယာင္မိပါရဲ႕။
သူ တံေတြးမ်ိဳမိသြားတယ္ေလ။
စာေရးသူ - ရဲသွ်ၽမ္း
မေဟသီ စက္တင္ဘာလ - 2011
.
3 comments:
မေန႔ညကပဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ျမေသြးဖတ္ထားတာ။
ဆရာရဲသွ်မ္းစာေတြ အရမ္းႏွစ္သက္တယ္အစ္မ။
ရံုပိုင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ လက္ေအာက္က ၀န္ထမ္းေတြရဲ႔ ဘ၀ကို ပါးပါးေလးသရုပ္ေဖာ္သြားတာ..။
မႀကီးေရႊစင္
"စာေရးႀကီးရာ စာအုပ္လည္း ဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ စာအုပ္ထက္ ဆန္ေလး နည္းနည္း ရခ်င္ ေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ညစာ မခ်က္ရေသးဘူးေလ"
အို..... သူ႔ႏွလံုးသားကို ေဆာင္တြန္းလိုက္တဲ့ စကားပါလား။ သူ တုန္လႈပ္ ေၾကကြဲသြားမိတယ္။ ရွက္ရြံ႕ အားငယ္ ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအေရာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရမွာကိုလည္း သူ ဝန္ေလးေနမိတယ္။
အဲေနရာေလးဖတ္မိေတာ့
မ်က္၇ည္ေတာင္လည္လာတယ္
လက္ေအာက္ငယ္သားေတြရဲ႕ဘဝကို
ပါးပါးေလးနဲ႕
ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေအာင္
ေရးျပထားတာေလး...
အူမ မေတာင့္လို႕ သီလမေစာင့္နိုင္ၾကတဲ့သူေတြ....
ေလာဘေၾကာင့္ မလုပ္သင့္တာကို လုပ္ေနၾကတဲ့လူေတြ....
ကိုယ့္လက္ေအာက္ကလူေတြ အက်င့္ပ်က္တာကို ျပင္ေပးနိုင္တဲ့အစြမ္းအစမရွိပဲ (ျပဳျပင္ေပးခ်င္တဲ့ေစတနာလည္းမရွိ)
သူတို႕ကမွ မေကာင္းတာဘယ္တက္နိုင္မလဲ ဆိုျပီး မိုးခါးေရေသာက္ေနၾကတဲ့လူေတြ....
ဘယ္အုပ္စုက ငရဲအေရာက္မ်ားမလဲ....
Post a Comment