ဦးေအာင္ဆန္း
(ဦးအုန္းျမင့္)
(ဤေဆာင္းပါးရွင္ ဦးအုန္းျမင့္မွာ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္ခ်ိဳပ္ဦးေအာင္ဆန္း၏ အရင္းအႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဦးအုန္းျမင့္ႏွင့္ သခင္တင္ဦးတို႔မွာ သခင္ဘ၀ကပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးေအာင္ဆန္း၏ ေျပာမနာ ဆိုမနာ မိတ္ေဆြရင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဦးေအာင္ဆန္း မကြယ္လြန္မီကေလးက က်င္းပခဲ့ ေသာ သတင္းစာဆရာမ်ားအစည္းအေ၀းတြင္ ဦးေအာင္ဆန္းက ''က်ဳပ္အေၾကာင္းသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ သာ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္'' ဟု ေျပာဆိုခဲ့ဖူးသည္။ ဤေဆာင္းပါးမွာ ဦးအုန္းျမင့္၏ ေဆာင္းပါးပင္ ျဖစ္သည္။)
တိမ္ဖံုးေသာလပမာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကြယ္လြန္ၿပီဟု ိေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္၏အနီးတြင္ ကပ္၍ဗုန္း က်ၿပီး ျပင္းထန္စြာ ျမည္ဟီးေပါက္ကြဲကာ၊ မီးခိုးလံုးေတြ ပိတ္ဖံုးေမွာင္မဲသြားသကဲ့သို႔ ထင္မွတ္လိုက္မိ ေတာ့သည္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္ လံုးလံုးသတိလစ္ခါ လဟာျပင္ႀကီးကဲ့သို႔ ရွိေနရာမွ တေျဖးေျဖးပင္ တေရး ေရး ထင္ျမင္ ေပၚေပါက္လာသည္မွာကား ယခင္ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာမွ ယခုအထိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အတူ ေနထိုင္ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္သြားကာ ေျပာဆိုရပံုမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔စိတ္ထဲတြင္ ထင္ေယာင္ ျမင္ေယာင္ ေပၚေပါက္လာေသာ္လည္း သာယာေသာ ေန႔လည္ ေန႔ခင္းတြင္ ျမင္ေတြ႕ရေသာ အျခင္းအရာမ်ိးကဲ့သို႔ မဟုတ္ဘဲ၊ တိမ္ဖံုးေသာ လေရာင္ေအာက္တြင္ ျမဴေတြအံု႔ဆိုင္းေနသည့္ၾကားမွ ျမင္ရေသာ အရိပ္အေရာင္ ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေပသည္။
သခင္ေအာင္ဆန္း
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာ့စမစ္တစ္ဟဲရားကရင္း တို႔ႏွင့္ေ၀းစြ။ အုန္းဆီပင္ ထိေတြ႔ ဖူးဟန္ မတူေသာ စုတ္ဖြားဖြားဆံပင္၊ ၾကမ္းေပ့ဆိုေသာ ေကာ္လာမပါသည့္ ပင္နီေရာင္မြဲ ရွပ္လက္တို အေရာင္မေျပာင္ေသာ ေၾကးနီေရာင္ဘန္ေကာက္လံုခ်ီတို႔ကို ၀တ္ဆင္လ်က္ အၿမီးပိုင္း ပါးလ်က္ ရွိေသာ ေလယာဥ္ပ်ံ ဖိနပ္ႏွင့္ သခင္ေပါက္စ ကိုေအာင္ဆန္းကို ျပန္၍ျမင္ေယာင္မိသည္။ မ်က္ႏွာထားမွာမူ ရႈးသိုးသိုး ပင္၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဆို၍ ယံုႏိုင္စရာအလ်ဥ္းမရွိသည့္ သခင္ ေအာင္ဆန္းကို တကၠသိုလ္ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္တြင္ စ၍ ေတြ႔ရေလသည္။
သူကားဒီလို
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ မၾကာခဏေတြ႕ရသည္။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုးုသို႔ မၾကာမၾကာ ေပါက္၍ေပါက္၍လာတတ္သည္။ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၃ဦး ေနေသာ အိမ္သို႔ လည္း လွည့္၍လွည့္၍ လာတတ္ေလသည္။ သူႏွင့္တစ္ေန႔တျခားပို၍ ရင္းႏွီးလာေလေလ သူ႔အား ၾကည္ညိဳ လာေလေလ ျဖစ္ေတာ့သည္မွာ အျခားမဟုတ္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုတိုင္း တျခားစကားကိုမေျပာ၊ လြတ္လပ္ေရးအေၾကာင္းကိုသာေျပာသည္။ အခ်ိန္နာရီ ရွိသမွ် လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အၿမဲတမ္းအလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္သာေစာေနသည္။ သူ႔မွာ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အၿမဲတမ္းအလုပ္လုပ္ဖို႔ စိတ္ေစာလြန္းအားႀကီး၍သာ အျခားသူမ်ားကေခၚလွ်င္ ၾကားခ်င္မွ ၾကားသည္။ သူမ်ားေျပာလွ်င္ ဂရုတစိုက္နားေထာင္ခ်င္မွ ေထာင္သည္။ သူ႔ဘာသာသူ စဥ္းစား ေနသည္သာ ျဖစ္သည္။
ထိုေၾကာင့္ မိတ္ေဆြရင္းမ်ားကပင္ သူ႔အား ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးလုပ္သည္။ ေသြးႀကီးသည္၊ ခြက်သည္၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္သည္။ ဦးေႏွာက္က်ဥ္းေနသည္ဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး အထင္ မွား အျမင္မွားျဖစ္ႀကသည္။ သူ႔အေၾကာင္း ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ အျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ျပန္၍ ျမင္ေယာင္ လ်က္ရွိရေပသည္။ တေန႔ေသာ္ သခင္ဗိုလ္(ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရး အတြက္ အိႏၵိယျပည္မွ ျမန္မာျပည္သို႔ ေလယာဥ္ပံ်ႏွင့္အလာ ေလယာဥ္ပံ် ပ်က္က်၍ ေသဆံုးသြားရရွာသူ) သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သခင္ သန္းထြန္းတို႔ဆီသို႔ ေဒါႀကီး ေမာႀကီး ႏွင့္ ေရာက္လာသည္။
''ေဟ့ ကိုဗို၊ ဘာျဖစ္လာတာလဲဗ်''ဟု ဆီး၍ ေမးႀကရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္း ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို ကြန္တီနင္တဲလ္ေဒါင့္မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ေတြ႔တယ္၊ ေတြ႔လို႔ ေဟ့ သခင္ေအာင္ဆန္း ဘယ္လဲ ဘိုင္စကုတ္ ၾကည့္မလို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူႀကည့္ မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္၊ သူက ခပ္တည္တည္ လူကိုႀကည့္ၿပီး ခ်ာကနဲလွည့္ထြက္သြားတယ္။ လူေတြအမ်ားႀကီးထဲမွာ သိပ္ရွက္စရာ ေကာင္းတာပဲ'' ဟု ရွဴးရွဴး ရွားရွားျဖစ္ေနသျဖင့္ ''ကိုဗိုကလည္းဗ်ာ သူ႔အေၾကာင္းအသိသားနဲ႔ပဲ'' ဟု ၀ိုင္း၀န္း ေျဖာင့္ဖ် လုိက္ ရသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ သူကိုယ္တိုင္ ေပါက္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ''ေဟ့ သခင္ေအာင္ဆန္း ခင္ဗ်ား မေန႔က ကိုဗိုကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္လႊတ္လိုက္လို႔ ကိုဗို ေဒါပြေနတယ္'' ဟု ေျပာရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္း မွာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသည္ကို အရွင္းနားမလည္၊ ''ဘာလဲကြ''ဟု ဆိုေနျပန္၍ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာမွ ''ငါသူနဲ႔မေတြ႔ပါဘးူ''ဟု ျပန္ ၍ေျဖေလသည္။
တို႔ဗမာအစည္းအရံုး
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတြင္ ေအးေအးလူလူ စာသင္ေနရာမွ လြတ္လပ္ေရး စိတ္ေစာမႈျဖင့္ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ေနရေသာ သခင္ဘ၀သို႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္လာေလၿပီ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး အၿမဲတမ္း အလုပ္သမား အတြင္းေရးမွဴးအလုပ္ကို လက္ခံၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လာေလသည္။ ေခၽြးနံ႕တသင္းသင္းထြက္ေနေသာ လႊာခ်င္းေစာင္တစ္ထည္ ေခ်း်ညွာ္လႈိင္၍ မာေသာ ေနရာ မာ၍ မႈိ႔မ်ားထြက္ေနသည့္ ေနရာ ထြက္ေနေသာ ေမြ႔ရာေခါင္းအံုးတုိ႔ျဖင့္ ဖံုအထပ္ထပ္ တက္ ေနေသာ ၾကမ္းျပင္တြင္ စာအုပ္ပံုႀကီးငယ္ သတင္းစာအေဟာင္းအျမင္းမ်ား၊ ပတ္လည္၀ိုင္းေနၿပီး အၿမဲ မရွင္းသည့္ အိပ္ရာထက္တြင္ အိပ္ကာ၊ လမ္းေဘးဆိုင္တြင္ စားကာေသာက္ကာႏွင့္ပင္ လြတ္ လပ္ေရး တိုက္ပြဲ ကို သဲသဲမဲမဲလုပ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ကား၊ ဘိုင္အၿမဲက်ေနသည့္ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားတြင္ ပိုက္ဆံရွိမရွိ နားမ လည္၊ ေဟ႕ ည ငါဘာစားခ်င္သည္ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုထြက္ကာ သူ၀င္ခ်င္သည့္ဆိုင္၀င္ၿပီး စားခ်င္တာ ေတြ စား၍ အတူပါလာသူ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ပိုက္ဆံမရွိ၍ ေခ်ာက္က်ခဲေပါင္းမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း ပိုက္ဆံမရအရ ေခ်းခိုင္းၿပီး ရုပ္ရွင္ျပခုိင္းတတ္သည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သည့္ အခါလည္း အတန္း မေရွာင္ တစ္မက္တန္းကလည္း တိုးေခြ႕၍၀င္သည္။ ျပေနစဥ္လည္း တစ္ပိုင္းတစ ႏွင့္ ထြက္သြား တတ္ ေလသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လွ်င္လည္း သူသေဘာက်ပါက အားရပါးရ ၀ါးကနဲ ရယ္ခ် လိုက္ ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္၊ သူမ်ားရယ္လို႔ ရယ္ခ်င္မွရယ္သည္။ သူရယ္လွ်င္ ကား သူတစ္ေယာက္တည္း ရယ္သံသာ ထူးထူျခားျခား ထြက္တတ္ေလသည္။
ေရနစ္စဥ္က
ျပန္၍ျမင္ေယာင္ပါေသးသည္။ အခ်ိန္မွာ ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားကြန္႔ဖရင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပၿပီး ေမာ္တင္စြန္းသို႔ ေႏြရာသီစခန္းထြက္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခုေသာ နံနက္လင္းအားႀကီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူေပါင္း ၁၄ ေယာက္ ဇီးခ်ဳိင္ "ရခုိင္ရြာ"သို႔ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ လမ္းတြင္ ေတာင္က် ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးေနၾကရင္း ေတာင္ေရက်လာရာ ၁၄ ေယာက္အနက္ ၁၃ ေယာက္သာ ေရကူး တတ္၍ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရနစ္ၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါ အားလံုး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ေနရာမွ သခင္ဗဟိန္း(ကြယ္လြန္)ဦးေဇာ္ဝိတ္(ကာယဗလ)ႏွင့္ အျခားတစ္ဦး တို႔ကကယ္၍ သက္သာေတာ့သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ အားလံုးပင္ ေရေအာက္ ေက်ာက္က်င္း မ်ားထိခိုက္၍ ဒဏ္ရာအနည္းအမ်ားရၾကရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္း ေျခေထာက္မွ ရစရာမရွိ ေအာင္ အရွအနမ်ား အစင္းမ်ားထင္ေနေသာ္လည္း ေနပူႀကဲႀကဲသဲေသာင္ျပင္တြင္ မၿငီးမတြားေလ်ာက္ ၍ သြားေလသည္။
သူပုန္ထရမယ္
ဇီးခ်ဳိင့္ရြာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ နံနက္စာစားၿပီး ရြာသူရြာသားမ်ားအား တရား ေဟာေတာ့သည္။ ဤတြင္မွ "လြတ္လပ္ေရးကုိ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္မွသာရမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ သူပုန္ ထရမယ္"ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း အတိအလင္းေဟာေျပာခဲ့ေလသည္။ (သူပုန္ထမွ လြတ္လပ္ေရးရမယ္ သူပုန္ထ ရမယ္)ဟု ေဒါမာန္ပါပါ ေဟာလုိက္သံၾကားရသျဖင့္၊ ထိုအခါက ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထခဲ့ရာ၊ ယခု တုိင္ ေတြးမိတုိင္း ၾကက္သီးထလာေပေတာ့သည္။
ဇီးခ်ဳိင့္ ရြာ တြင္ ဟင္းအမ်ဳိးေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ႏွင့္ စားေသာက္လာၾကရာ၊ အျပန္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ဓါတ္ေတြ ေလွ်ာသျဖင့္ အေတာ္ကို အလူးအလဲခံခဲ့ရေသးသည္။ သူကား ဓါတ္ေလွ်ာသည္မွာ ခဏခဏ ပင္။
သံေယာဇဥ္မရွိေအာင္ ႏြားေတြလို
၁၉၃၈ ခုႏွစ္ေလာက္က အိႏၵိယသို႔သြားၾကသည္။ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ေခၚေတာကုလားမ်ား၊ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားမ်ား၊ မိလႅာသိမ္းကုလားမ်ား အေရာေရာ အေႏွာေႏွာသြားၾကရသည္။ အျခားသူအား လံုးလိုလို အဖို႔ မသတီစရာႀကီးလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ဘာမွ်ဂ႐ုမစိုက္။ သတိထား မိဟန္ မတူ စကားဝိုင္းဖြဲ႕၍ ေျပာၾကတုိင္း လူငယ္လူရြယ္တုိင္း ႏုိင္ငံေရးကို အၿမဲတန္း (Whole time) လုပ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔လည္း သံေယာဇဥ္မရွိမွျဖစ္မယ္၊ သံေယာဇဥ္မရွိေအာင္ ႏြားေတြလို ေဝွး သင္း ထားရင္ ေကာင္းမယ္ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။
သခင္ေအာင္ဆန္း ကား သူ႔စိတ္ထဲရွိသမွ် ေျပာခ်လိုက္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္သည္ မျဖစ္ႏုိင္သည္ကို ဂ႐ုမစိုက္၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္ခ်င္သည္၊ လုပ္သည္။
ေပ်ာက္သြားပံု
အိႏိၵယအသြား အျပန္လည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခဏခဏဝမ္းေလွ်ာသျဖင့္ အလူးအလဲခံရရွာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တခ်က္မညည္းမတြားခဲ့၊ အိႏၵိယမွ ျပန္လာၾကၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္တြင္ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲ ပိုမိုျပင္းထန္လာရာ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး၊ ကိုဗဟိန္းစသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား တစ္ ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရသည့္ၾကားထဲမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြား ေတာ့သည္။
ေခြးမသားစစ္ထဲဝင္
ထုိေနာက္မွာကား ဂ်ပန္တုိ႔ ဗမာျပည္ဝင္လာသည့္အခါ သူ႔အား ဗိုလ္ေတဇအျဖစ္ႏွင့္ ျပန္၍ေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေတာမွ ရန္ကုန္သုိ႔တက္လာၿပီး သူ႔အား ဒီဗြန္းကုတ္တြင္ စစ္ဝတ္စစ္စားႏွင့္ေတြ႕လုိက္ ရေသာအခါ သူက ကၽြန္ေတာ့္အား သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႀကီးၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က "ဗိုလ္ေတဇ ေန ေကာင္း ရဲ႕လား"ဟု စကားစလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္နက္ "ဘာ ဗိုလ္ေတဇလဲ ေခြးမသား စစ္ထဲဝင္ရ မယ္" ဟု ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္ကို ယခုတုိင္ၾကားေယာင္လ်က္ ရွိပါေသးသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္တင္ဦး (ယခု အစိုးရ အသံလႊင့္ဌာနအစီအစဥ္လက္ေထာက္) သူရဲ ဗေအး (ယခု အာလံကြန္ျမဴနစ္ ပါတီေခါင္းေဆာင္)တုိ႔ ဂိုးလ္ဒင္းဘဲလ္လီတြင္ အတူေနၾကသည္။ တစ္ ေန႔နံနက္ သူအိပ္ရာထတြင္ ကၽြန္ေတာ္က မံုရြာေထာင္ထဲတြင္ရွိသည့္ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးႏွင့္ အ ျခားရဲေဘာ္မ်ားကုိ သြားထုတ္ရန္ လက္နက္ႏွင့္ လူေပးဖုိ႔ေျပာသည့္အခါ "ေခြးမသား မင္းေသခ်င္သလား၊ သူတို႔လည္း သူတုိ႔ဘာသာထြက္လာၾကမွာေပါ့၊ မင္းမသြားရဘူး"ဟု ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာ ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္သလို ၾကည့္ေနစဥ္ "ဒီျပင္ လူေတြၾကည့္လႊတ္ပို႔မယ္ ကြယ္၊ မင္း လုိက္မသြားပါနဲ႔"ဟု ေလခ်ဳိကေလးႏွင့္ ေျပာသံကို ယခုတုိင္နားမွ မထြက္ႏုိင္မေမ့ႏုိင္ ၾကား ေယာင္ လ်က္ပင္ ရွိပါေသးသည္။
ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ၾကင္နာစိတ္ရွိေသာ္လည္း သခင္တင္ဦး၊ သခင္ဗေအး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္မိတုိင္း "ေခြးမသားေတြ မင္းတုိ႔စစ္တုိက္ရမယ္"ဟု အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။
သူႏွင့္အရက္
တစ္ေန႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္စၾကာအိမ္ေရာက္သြားၾကသည္။ ဗိုလ္စၾကာတုိ႔အိမ္တြင္ သခင္တင္ (ယခု လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးဝန္ႀကီး)၊ ေနာင္ႀကီးလင္း (ကြယ္လြန္သူ သထံုခ႐ုိင္ဝန္ သခင္လင္းႀကီး) တုိ႔ လည္းရွိရာ၊ အားလံုးကးပင္ "စစ္ဗိုလ္ဆိုရင္ အရက္ေသာက္ရတယ္"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သခင္ေအာင္ဆန္း အား ဝိုင္း၍ အရက္တုိက္ၾကေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ မေသာက္ ဇြတ္ျငင္းေသးသည္။ ေနာက္မေန ႏုိင္ေတာ့ "စစ္တုိက္မွပဲ ေသာက္မယ္၊ ငါ ေသာက္မယ္၊ အဟမ္းဟဲဟဲ"ဟုဆိုကာ တစ္ခြက္ေမာ့ လုိက္ ေလသည္။ ေမာ့ၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္ "မင္းတို႔ဥစၥာ မေကာင္းဘူး၊ နံလည္းနံတယ္၊ ပူလည္းပူတယ္" ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ေလသည္။ ဗိုလ္စၾကာ သခင္တင္ႏွင့္ ေနာင္ႀကီးလင္းတုိ႔ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ၃-၄ ခြက္ ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေနာက္ "သူ႔ကို အတင္းတုိက္ရမလား" ဟု ဆဲသည္။
ေနာက္ "ငါ အိမ္ျပန္မယ္"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ထျပန္ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ "ငါမူးတယ္ အိပ္မယ္" ဟုေျပာကာ အိမ္ရာဝင္ ေလသည္။ ခဏမွ်ၿငိမ္ေနၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီဟု ထင္ေနစဥ္ "ေဟ့ ေခြးမသား အုန္းျမင့္၊ တင္ဦး၊ ငါ မူး တယ္၊ အိပ္လို႔မရဘူး" ငါ့အမူးေျပာေအာင္လုပ္ေပးၾကဟု ေအာ္ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဝင္သြားေသာ အခါ ဒယိမ္းဒယုိင္ထၿပီး "ငါ အမူးေျပေအာင္ လုပ္ေပးၾက ေခြးမသား ေတြ" ဟု တႀကိမ္းတည္းႀကိမ္းေန၍ "ေရခ်ဳိးဗ်ာ ေပ်ာက္သြားမွာပဲ"ဟု ေျပာလုိက္သည္ ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္၊ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ႀကိမ္းေတာ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေရကို ၇ ရက္ ၈ ရက္ၾကာမွ ခ်ဳိးခ်င္မွ ခ်ဳိးသည္။ အျမင္မေတာ္၍ အျခားလူမ်ားက အတင္းခ်ဳိးခုိင္းမွ ခ်ဳိးတတ္သည့္ အေလ့မွာ မေပ်ာက္။ ထိုေနာက္မွ သူ႔အား သခင္တင္ဦးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၂ ေယာက္တြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေနရေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ အိပ္ရာထခါတုိင္းထက္ေနာက္ က်ၿပီး အိပ္ရာမွႏိုးလွ်င္ႏိုးခ်င္း "ေခြးမသား ေတြ ငါမူးေနေသးတယ္"ဟု မနက္ခင္း ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလ သည္။
ေနာက္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဖြဲ႕ေလၿပီ၊ သခင္တင္ဦး၊ သခင္ဗေအးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စစ္ထဲမဝင္၍ "ေခြးမ သားေတြ စစ္ထဲဝင္ရမယ္" ဟု တႀကိမ္းတည္း ႀကိမ္းေနသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကား စစ္တပ္ႀကီး က်ယ္မွ လြတ္လပ္ေရး ရမည္။ စစ္တပ္ႀကီးက်ယ္မွ လြတ္လပ္ေရးအစစ္ခုိင္လံုမည္ဟု တထစ္ခ်ယံုၾကည္ သည္။ စစ္တပ္ႀကီးက်ယ္မႈကို ႀကဳိးစားသည္၊ လုပ္ခဲ့သည္။
ေခၚခင္ၾကည္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ နယ္သို႔ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေသာအခါ သူေဆး႐ံုတြင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ သခင္တင္ဦးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အခန္းထဲ ဝင္သြားၾကရာ၊ ဟိုေခြးသား "တင္ဦး ကို ငါ့မိန္းမဖုိ႔ လက္စြပ္ဝယ္ခုိင္းတာမရဘူး၊ မင္း ဝယ္ေပးရမယ္"ဟု စကားစေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေက်နပ္ေအာင္ "ဝယ္ေပးပါ့မယ္"ဟု ေျပာ၍ "ေဟ့ တင္ဦး၊ အုန္းျမင့္ ကို ပုိက္ဆံေပးလုိက္၊ ေဟ့ေကာင္ လက္စြပ္ဝယ္ဖုိ႔ေနာ္ ေခြးမသား မင္း သံုး မပစ္လုိက္နဲ႔ဦး"ဟု တစ္ဆက္တည္းေျပာေလသည္။ ထိုအခုိက္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ေဆးခြက္ ကိုင္၍ ဝင္လာရာ "မေသာက္ဘူး၊ မေသာက္ဘူး၊ ဆရာမ မခင္ၾကည္တုိက္မွ ေသာက္မယ္"ဟု ေခါင္းတ ခါခါ ေျပာသျဖင့္၊ ဆရာမကေလးၿပံဳးၿပီး လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ တစ္ဖက္ခန္းမွ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ယခု ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးက "ျမန္ျမန္ရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္စမ္းဗ်ာ ဟဲဟဲ" ထံုးစံအတုိင္း ေလေအးေလေျပာ့ ကေလး ႏွင့္လွမ္း၍ ေနာက္လုိက္ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာသုိ႔ျပန္သြားရာ သခင္ေအာင္ဆန္း ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္သည့္သတင္း ကို ၾကားရေလသည္။ ထိုစဥ္က သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆင္းရဲပင္ပမ္းႀကီးစြာ ႀကဳိး ပမ္း ၍ အေတာ္ မက်န္းမမာျဖစ္ေနရာ၊ ေဒၚခင္ၾကည္ ၏ဂ႐ုတစုိက္ၾကည့္႐ႈျပဳစုမႈေၾကာင့္သာ နာလံထူလာ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္က တေရွာင္ေရွာင္ႏွင့္ ထိုစဥ္ကပင္ လံုးလံုးလဲဖြယ္ရာရွိေပသည္။ ေဒၚခင္ ၾကည္ ၏ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ယခုကဲ့သို႔ လြတ္လပ္ေရးကို ဆက္လက္ႀကဳိးပမ္းႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ေနရင္းပင္၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ လမ္းခုလတ္တြင္ပင္ ရန္သူ႔လက္ နက္ျဖင့္ အသက္ဆံုး႐ႈံးရရွာေလၿပီ။
ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး
ေနာက္ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၾကေလၿပီ။
အဂၤလိပ္ျပန္၍ ဝင္လာၿပီး မၾကာခင္ပင္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ (ယခု ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး) မ်က္ႏွာျဖဴစစ္ဗိုလ္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ကေလးအခ်ဳိ႕ ဟသၤာတသုိ႔ေရာက္လာသည္တြင္မွ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ "ေဟ့ေကာင္ ေခြးမသား မင္းဒီမွာ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ စစ္ထဲ ဝင္ရမယ္ ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့"ဟု ေခၚျပန္သည္။
႐ံုးထုိင္သည့္ေန႔
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္၍ ေရာက္လာေသာအခါ၌ကား၊ သူ႔မွာ ေန႔မအား ညမအား အလုပ္လုပ္ေနရ သျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း ေနခြင့္မရခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဖဆပလ အစိုးရအဖြဲ႕စ၍ ႐ံုးထုိင္ သည့္ညေနတြင္ အတြင္းဝန္မ်ား ႐ံုးေလွခါးအဆင္း၌ သူႏွင့္ဗိုလ္ထြန္းလွကိုေတြ႕ရာ "အစိုးရလုပ္ရတာ မနိပ္ပါဘူးကြာ... အုန္းျမင့္ရာ"ဟု ညီးညီးညဴညဴ ႐ႈံ႕မဲ့ကာေျပာၿပီး ကားေပၚသုိ႔တက္သြားသည္ကို ယခု တုိင္ ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္လ်က္ရွိေတာ့သည္။
ဘိလပ္ျပန္ ကြန္ဖရင့္၌
ဘိလပ္မွျပန္လာၾကၿပီး။ တစ္ည သူ႔အိမ္တြင္ သတင္းစာဆရာမ်ားကို ဖိတ္ေခၚကာ ရွင္းလင္းေျပာျပေလ သည္။ ရွင္းျပၾကၿပီးေနာက္ အသီးသီးထ၍ ျပန္ၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးသို႔ ကပ္လာၿပီး၊ "ေဟ့ေကာင္ မင္း က ဘာနားလည္လုိ႔ သတင္းစာထဲမွာ ေတာေရးေတာင္ေရးနဲ႔ထည့္ရတာလဲ"ဟု မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာ ေျပာ ဆိုဆို သူ႔လက္ထဲရွိ လန္ဒန္တိုင္းသတင္းစာေခါက္ႏွင့္ ႐ိုက္ေလေတာ့ရာ၊ အနီးရွိပုဂၢဳိလ္မ်ား အ့ံ အားသင့္ေနၾက၏။ ေနာက္ "ေခြးမသား မင္းတစ္ေန႔လာဦး။ ဟဲဟဲ"ဟု ရယ္ေတာ့မွ၊ အားလံုးၾကက္ေသ ေသ ေနရာမွ ဝိုင္း၍ရယ္ႏုိင္ၾကေတာ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ဝန္ႀကီးျဖစ္လုိ႔လည္း ဟန္မႀကီး၊ စတုိင္မ လုပ္ သူ႔သေဘာ႐ိုး အတုိင္း ေျပာဆိုေန၊ ဆက္ဆံေနက်အတုိင္းပင္။
သူ၏ဇာတ္သိမ္း
ထုိေနာက္တစ္ဖန္ အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္၍ဖြဲ႕မည့္ နံနက္က သူအိမ္တြင္ သတင္းစာဆရာ မ်ားႏွင့္ ဝန္ႀကီးမ်ားဆံုၾကျပန္သည္။ ထိုေန႔နံနက္က ၇ နာရီခြဲသာသာေလာက္တြင္ သူ႔ကေလး အေထြးဆံုး သမီး အနိစၥေရာက္သြားသျဖင့္၊ ဧည့္သည္ေတြ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္ အိမ္ေပၚမွခ်သြားရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဧည္သည့္မ်ား အနက္ တစ္ဦးႏွစ္ဦးသာ သိသည္။ ဆရာခ်ဳိ (ကြယ္လြန္သူ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ)ကား စုတ္တသတ္သတ္ ႏွင့္ရွိေတာ့သည္။ နိမိတ္သိပ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရွာေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူကား ကေလး ေသ၍ ဘာမွ်မထိခုိက္ မတုန္လႈပ္၊ သူ၏လုပ္ငန္းမ်ားကို ခါတိုင္းလိုပင္ ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ့ရွာေလ သည္။
သူ႔ဇာတာ
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိသိန္း(ဇဝန)တုိ႔သည္၊ ဆရာခ်ဳိ၏စကားကိုသာ စိတ္တြင္ တအံုတေႏြးေႏြး ျဖစ္ကာ မၾကာခဏ သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာရသည္။ တစ္ေန႔ညေနခင္းတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ေဒၚခင္ ၾကည္ႏွင့္ ကေလးေတြပါ ဗဟန္းပလာတာဆိုင္၌ ေတြ႕ၾကသည္။ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးမလုပ္တတ္ေသာ သခင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ပလာတာဆုိင္၌ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ထုိင္ကာ ပလာတာ စားသည္။ သူ႔ဇာတာ ေမးရန္ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္သုိ႔လုိက္သြားၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဇာတာကို ေဒၚခင္ၾကည္ က ထုတ္ယူလာသျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတာကိုင္ၿပီး "ဟင္ ခင္ဗ်ားဇာတာက ေရနံ လည္း မရွိဘူး၊ ပဲ့ရႊဲ႕ ေတာင္ေနၿပီ"ဟုေျပာရာ၊ "ေအာင္မာ မင္းက ဒီဇာတာဟာ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာဦးထြန္းျမတ္ ဖြဲ႕ေပးတာကြ"ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလုိက္ေသးသည္။
သူ႔ဇာတာမွာ ဖြဲ႕႐ိုးဖြဲ႕စဥ္ ေရွး႐ိုးေရးစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္႔အလြန္ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုပါရွိ သည္ကား။
(ဘံုပညာႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သတိုးသားကို မာတာမိခင္ ဖြားသန္႔စင္သည္၊ နာမသညာ ေခၚတြင္ရာကား၊ ေမာင္ထိန္လင္း အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ေစေသာ္)ဟု ပါရွိေလသည္။
အမွန္မွာ (ဘုန္းပညာ)ဟု ျဖစ္ရမည့္အစား (ဘံုပညာ)ဟု သူ႔ဇာတာတြင္ ထူးထူးျခားျခားပါရွိျခင္းကို ကို သိန္း ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေျပာ၍မဆံုးႏုိင္ေအာင္ရွိရေလသည္။
သူႏွင့္ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရသည့္ေန႔
သူႏွင့္ေနာက္ဆံုးေတြ႕လုိက္ရသည္မွာကား၊ ဆရာခ်ဳိ၏အခန္းထဲ သတင္းစာဆရာမ်ား ကြန္ဖရင့္တြင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေန႔ကမူ သခင္ေဆာင္ဆန္းမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးလံုး ရယ္ကာၿပံဳးကာ ေဒါမာန္ပါပါေျပာသြား ေလသည္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကုိယ္တြင္ ဤတစ္ႀကိမ္သာ အာဝဇၨာန္းရႊင္ရႊင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေက် ေက် နပ္နပ္ စကားေျပာသြားသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ အသီးသီးျပန္ၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔အနားသို႔ကပ္သြားၿပီး "ၿမဳိ႕ရြာ လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ အကာအကြယ္ေတြမ်ား လုပ္ထားရဲ႕ လား"ဟု ေမးရာ "ေဟ့ အုန္းျမင့္ ရ၊ သူတို႔က ကာကြယ္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ မင္းထင္သလား"ဟု ႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္ခု ေစ့ကာ ျပန္၍ေျပာသြားေလသည္။
ဤစကားမ်ား ေျပာသြားခဲ့ၿပီးျဖစ္၍မွ မၾကာမီပင္ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ အစုိးရဗဟိုဌာန ျမန္မာျပည္၏ ၿမဳိ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ အလယ္ေခါင္ အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုးေပၚသုိ႔ ရန္သူတုိ႔ အတင့္ရဲရဲ ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ ေရာက္ကာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရခါနီး လမ္းခု လပ္ တြင္ က်ဆံုးသြားရရွာေလၿပီ။
သူ႔အလိုရွိေသာ တကယ့္လြတ္လပ္ေရး၊ သူအလိုရွိေသာ ေခတ္မွီလက္နက္မ်ားျဖင့္ လံုးဝျပည့္စံုေသာ စစ္သားတစ္သန္း ရွိ စစ္တပ္ႀကီးကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သူကား။ သူအလိုရွိေသာ တစ္မ်ဳိးလံုး ညီ ညႊတ္ေရးျဖင့္ သဲသဲမဲမဲ ဇြဲေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သူ႔အလိုကို ျဖည့္စြက္ကာ သူ႔ေက်းဇူးကိုဆပ္ၾကဖုိ႔သာ ရွိ ေပေတာ့ သတည္း။
ဦးအုန္းျမင့္
.
တို႔ဗမာအစည္းအရံုး
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတြင္ ေအးေအးလူလူ စာသင္ေနရာမွ လြတ္လပ္ေရး စိတ္ေစာမႈျဖင့္ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ ေနရေသာ သခင္ဘ၀သို႔ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေရာက္လာေလၿပီ။ တို႔ဗမာအစည္းအရံုး အၿမဲတမ္း အလုပ္သမား အတြင္းေရးမွဴးအလုပ္ကို လက္ခံၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လာေလသည္။ ေခၽြးနံ႕တသင္းသင္းထြက္ေနေသာ လႊာခ်င္းေစာင္တစ္ထည္ ေခ်း်ညွာ္လႈိင္၍ မာေသာ ေနရာ မာ၍ မႈိ႔မ်ားထြက္ေနသည့္ ေနရာ ထြက္ေနေသာ ေမြ႔ရာေခါင္းအံုးတုိ႔ျဖင့္ ဖံုအထပ္ထပ္ တက္ ေနေသာ ၾကမ္းျပင္တြင္ စာအုပ္ပံုႀကီးငယ္ သတင္းစာအေဟာင္းအျမင္းမ်ား၊ ပတ္လည္၀ိုင္းေနၿပီး အၿမဲ မရွင္းသည့္ အိပ္ရာထက္တြင္ အိပ္ကာ၊ လမ္းေဘးဆိုင္တြင္ စားကာေသာက္ကာႏွင့္ပင္ လြတ္ လပ္ေရး တိုက္ပြဲ ကို သဲသဲမဲမဲလုပ္ေလသည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ခါတစ္ခါတြင္ကား၊ ဘိုင္အၿမဲက်ေနသည့္ အေပါင္းအေဖာ္မ်ားတြင္ ပိုက္ဆံရွိမရွိ နားမ လည္၊ ေဟ႕ ည ငါဘာစားခ်င္သည္ဟု ေျပာေျပာဆိုဆိုထြက္ကာ သူ၀င္ခ်င္သည့္ဆိုင္၀င္ၿပီး စားခ်င္တာ ေတြ စား၍ အတူပါလာသူ အေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ပိုက္ဆံမရွိ၍ ေခ်ာက္က်ခဲေပါင္းမွာ မေရမတြက္ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ တစ္ခါ တစ္ခါလည္း ပိုက္ဆံမရအရ ေခ်းခိုင္းၿပီး ရုပ္ရွင္ျပခုိင္းတတ္သည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္သည့္ အခါလည္း အတန္း မေရွာင္ တစ္မက္တန္းကလည္း တိုးေခြ႕၍၀င္သည္။ ျပေနစဥ္လည္း တစ္ပိုင္းတစ ႏွင့္ ထြက္သြား တတ္ ေလသည္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လွ်င္လည္း သူသေဘာက်ပါက အားရပါးရ ၀ါးကနဲ ရယ္ခ် လိုက္ ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုမစိုက္၊ သူမ်ားရယ္လို႔ ရယ္ခ်င္မွရယ္သည္။ သူရယ္လွ်င္ ကား သူတစ္ေယာက္တည္း ရယ္သံသာ ထူးထူျခားျခား ထြက္တတ္ေလသည္။
ေရနစ္စဥ္က
ျပန္၍ျမင္ေယာင္ပါေသးသည္။ အခ်ိန္မွာ ဗမာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားကြန္႔ဖရင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပၿပီး ေမာ္တင္စြန္းသို႔ ေႏြရာသီစခန္းထြက္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခုေသာ နံနက္လင္းအားႀကီးတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူေပါင္း ၁၄ ေယာက္ ဇီးခ်ဳိင္ "ရခုိင္ရြာ"သို႔ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ လမ္းတြင္ ေတာင္က် ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ကူးေနၾကရင္း ေတာင္ေရက်လာရာ ၁၄ ေယာက္အနက္ ၁၃ ေယာက္သာ ေရကူး တတ္၍ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေရနစ္ၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါ အားလံုး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးျဖစ္ေနရာမွ သခင္ဗဟိန္း(ကြယ္လြန္)ဦးေဇာ္ဝိတ္(ကာယဗလ)ႏွင့္ အျခားတစ္ဦး တို႔ကကယ္၍ သက္သာေတာ့သည္။ တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ အားလံုးပင္ ေရေအာက္ ေက်ာက္က်င္း မ်ားထိခိုက္၍ ဒဏ္ရာအနည္းအမ်ားရၾကရာ၊ သခင္ေအာင္ဆန္း ေျခေထာက္မွ ရစရာမရွိ ေအာင္ အရွအနမ်ား အစင္းမ်ားထင္ေနေသာ္လည္း ေနပူႀကဲႀကဲသဲေသာင္ျပင္တြင္ မၿငီးမတြားေလ်ာက္ ၍ သြားေလသည္။
သူပုန္ထရမယ္
ဇီးခ်ဳိင့္ရြာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ နံနက္စာစားၿပီး ရြာသူရြာသားမ်ားအား တရား ေဟာေတာ့သည္။ ဤတြင္မွ "လြတ္လပ္ေရးကုိ လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္မွသာရမယ္။ က်ဳပ္တုိ႔ သူပုန္ ထရမယ္"ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း အတိအလင္းေဟာေျပာခဲ့ေလသည္။ (သူပုန္ထမွ လြတ္လပ္ေရးရမယ္ သူပုန္ထ ရမယ္)ဟု ေဒါမာန္ပါပါ ေဟာလုိက္သံၾကားရသျဖင့္၊ ထိုအခါက ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထခဲ့ရာ၊ ယခု တုိင္ ေတြးမိတုိင္း ၾကက္သီးထလာေပေတာ့သည္။
ဇီးခ်ဳိင့္ ရြာ တြင္ ဟင္းအမ်ဳိးေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ႏွင့္ စားေသာက္လာၾကရာ၊ အျပန္တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ဓါတ္ေတြ ေလွ်ာသျဖင့္ အေတာ္ကို အလူးအလဲခံခဲ့ရေသးသည္။ သူကား ဓါတ္ေလွ်ာသည္မွာ ခဏခဏ ပင္။
သံေယာဇဥ္မရွိေအာင္ ႏြားေတြလို
၁၉၃၈ ခုႏွစ္ေလာက္က အိႏၵိယသို႔သြားၾကသည္။ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚတြင္ ေခၚေတာကုလားမ်ား၊ ေဂၚရင္ဂ်ီ ကုလားမ်ား၊ မိလႅာသိမ္းကုလားမ်ား အေရာေရာ အေႏွာေႏွာသြားၾကရသည္။ အျခားသူအား လံုးလိုလို အဖို႔ မသတီစရာႀကီးလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ဘာမွ်ဂ႐ုမစိုက္။ သတိထား မိဟန္ မတူ စကားဝိုင္းဖြဲ႕၍ ေျပာၾကတုိင္း လူငယ္လူရြယ္တုိင္း ႏုိင္ငံေရးကို အၿမဲတန္း (Whole time) လုပ္ဖုိ႔ လိုတယ္။ ဒီလုိလုပ္ဖုိ႔လည္း သံေယာဇဥ္မရွိမွျဖစ္မယ္၊ သံေယာဇဥ္မရွိေအာင္ ႏြားေတြလို ေဝွး သင္း ထားရင္ ေကာင္းမယ္ဟု ေျပာခဲ့ေလသည္။
သခင္ေအာင္ဆန္း ကား သူ႔စိတ္ထဲရွိသမွ် ေျပာခ်လိုက္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္သည္ မျဖစ္ႏုိင္သည္ကို ဂ႐ုမစိုက္၊ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ဘာမဆိုလုပ္ခ်င္သည္၊ လုပ္သည္။
ေပ်ာက္သြားပံု
အိႏိၵယအသြား အျပန္လည္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခဏခဏဝမ္းေလွ်ာသျဖင့္ အလူးအလဲခံရရွာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တခ်က္မညည္းမတြားခဲ့၊ အိႏၵိယမွ ျပန္လာၾကၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္တြင္ လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲ ပိုမိုျပင္းထန္လာရာ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး၊ ကိုဗဟိန္းစသည့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား တစ္ ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အဖမ္းခံရသည့္ၾကားထဲမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္သြား ေတာ့သည္။
ေခြးမသားစစ္ထဲဝင္
ထုိေနာက္မွာကား ဂ်ပန္တုိ႔ ဗမာျပည္ဝင္လာသည့္အခါ သူ႔အား ဗိုလ္ေတဇအျဖစ္ႏွင့္ ျပန္၍ေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ေတာမွ ရန္ကုန္သုိ႔တက္လာၿပီး သူ႔အား ဒီဗြန္းကုတ္တြင္ စစ္ဝတ္စစ္စားႏွင့္ေတြ႕လုိက္ ရေသာအခါ သူက ကၽြန္ေတာ့္အား သုန္သုန္မႈန္မႈန္ႀကီးၾကည့္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က "ဗိုလ္ေတဇ ေန ေကာင္း ရဲ႕လား"ဟု စကားစလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပဳိင္နက္ "ဘာ ဗိုလ္ေတဇလဲ ေခြးမသား စစ္ထဲဝင္ရ မယ္" ဟု ျပန္၍ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္ကို ယခုတုိင္ၾကားေယာင္လ်က္ ရွိပါေသးသည္။
ထုိ႔ေနာက္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္တင္ဦး (ယခု အစိုးရ အသံလႊင့္ဌာနအစီအစဥ္လက္ေထာက္) သူရဲ ဗေအး (ယခု အာလံကြန္ျမဴနစ္ ပါတီေခါင္းေဆာင္)တုိ႔ ဂိုးလ္ဒင္းဘဲလ္လီတြင္ အတူေနၾကသည္။ တစ္ ေန႔နံနက္ သူအိပ္ရာထတြင္ ကၽြန္ေတာ္က မံုရြာေထာင္ထဲတြင္ရွိသည့္ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုးႏွင့္ အ ျခားရဲေဘာ္မ်ားကုိ သြားထုတ္ရန္ လက္နက္ႏွင့္ လူေပးဖုိ႔ေျပာသည့္အခါ "ေခြးမသား မင္းေသခ်င္သလား၊ သူတို႔လည္း သူတုိ႔ဘာသာထြက္လာၾကမွာေပါ့၊ မင္းမသြားရဘူး"ဟု ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာ ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အံ့အားသင့္သလို ၾကည့္ေနစဥ္ "ဒီျပင္ လူေတြၾကည့္လႊတ္ပို႔မယ္ ကြယ္၊ မင္း လုိက္မသြားပါနဲ႔"ဟု ေလခ်ဳိကေလးႏွင့္ ေျပာသံကို ယခုတုိင္နားမွ မထြက္ႏုိင္မေမ့ႏုိင္ ၾကား ေယာင္ လ်က္ပင္ ရွိပါေသးသည္။
ထိုသို႔ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ၾကင္နာစိတ္ရွိေသာ္လည္း သခင္တင္ဦး၊ သခင္ဗေအး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္မိတုိင္း "ေခြးမသားေတြ မင္းတုိ႔စစ္တုိက္ရမယ္"ဟု အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။
သူႏွင့္အရက္
တစ္ေန႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗိုလ္စၾကာအိမ္ေရာက္သြားၾကသည္။ ဗိုလ္စၾကာတုိ႔အိမ္တြင္ သခင္တင္ (ယခု လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးဝန္ႀကီး)၊ ေနာင္ႀကီးလင္း (ကြယ္လြန္သူ သထံုခ႐ုိင္ဝန္ သခင္လင္းႀကီး) တုိ႔ လည္းရွိရာ၊ အားလံုးကးပင္ "စစ္ဗိုလ္ဆိုရင္ အရက္ေသာက္ရတယ္"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သခင္ေအာင္ဆန္း အား ဝိုင္း၍ အရက္တုိက္ၾကေတာ့သည္။ ပထမေတာ့ မေသာက္ ဇြတ္ျငင္းေသးသည္။ ေနာက္မေန ႏုိင္ေတာ့ "စစ္တုိက္မွပဲ ေသာက္မယ္၊ ငါ ေသာက္မယ္၊ အဟမ္းဟဲဟဲ"ဟုဆိုကာ တစ္ခြက္ေမာ့ လုိက္ ေလသည္။ ေမာ့ၿပီးသည္ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္ "မင္းတို႔ဥစၥာ မေကာင္းဘူး၊ နံလည္းနံတယ္၊ ပူလည္းပူတယ္" ဟု မွတ္ခ်က္ ခ်ေလသည္။ ဗိုလ္စၾကာ သခင္တင္ႏွင့္ ေနာင္ႀကီးလင္းတုိ႔ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ၃-၄ ခြက္ ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေနာက္ "သူ႔ကို အတင္းတုိက္ရမလား" ဟု ဆဲသည္။
ေနာက္ "ငါ အိမ္ျပန္မယ္"ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ထျပန္ေလသည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ "ငါမူးတယ္ အိပ္မယ္" ဟုေျပာကာ အိမ္ရာဝင္ ေလသည္။ ခဏမွ်ၿငိမ္ေနၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီဟု ထင္ေနစဥ္ "ေဟ့ ေခြးမသား အုန္းျမင့္၊ တင္ဦး၊ ငါ မူး တယ္၊ အိပ္လို႔မရဘူး" ငါ့အမူးေျပာေအာင္လုပ္ေပးၾကဟု ေအာ္ ေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဝင္သြားေသာ အခါ ဒယိမ္းဒယုိင္ထၿပီး "ငါ အမူးေျပေအာင္ လုပ္ေပးၾက ေခြးမသား ေတြ" ဟု တႀကိမ္းတည္းႀကိမ္းေန၍ "ေရခ်ဳိးဗ်ာ ေပ်ာက္သြားမွာပဲ"ဟု ေျပာလုိက္သည္ ႏွင့္တစ္ၿပဳိင္နက္၊ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ႀကိမ္းေတာ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ ေရကို ၇ ရက္ ၈ ရက္ၾကာမွ ခ်ဳိးခ်င္မွ ခ်ဳိးသည္။ အျမင္မေတာ္၍ အျခားလူမ်ားက အတင္းခ်ဳိးခုိင္းမွ ခ်ဳိးတတ္သည့္ အေလ့မွာ မေပ်ာက္။ ထိုေနာက္မွ သူ႔အား သခင္တင္ဦးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၂ ေယာက္တြဲ၍ လမ္းေလွ်ာက္ ေနရေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ အိပ္ရာထခါတုိင္းထက္ေနာက္ က်ၿပီး အိပ္ရာမွႏိုးလွ်င္ႏိုးခ်င္း "ေခြးမသား ေတြ ငါမူးေနေသးတယ္"ဟု မနက္ခင္း ႏႈတ္ဆက္လုိက္ေလ သည္။
ေနာက္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ဖြဲ႕ေလၿပီ၊ သခင္တင္ဦး၊ သခင္ဗေအးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စစ္ထဲမဝင္၍ "ေခြးမ သားေတြ စစ္ထဲဝင္ရမယ္" ဟု တႀကိမ္းတည္း ႀကိမ္းေနသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းကား စစ္တပ္ႀကီး က်ယ္မွ လြတ္လပ္ေရး ရမည္။ စစ္တပ္ႀကီးက်ယ္မွ လြတ္လပ္ေရးအစစ္ခုိင္လံုမည္ဟု တထစ္ခ်ယံုၾကည္ သည္။ စစ္တပ္ႀကီးက်ယ္မႈကို ႀကဳိးစားသည္၊ လုပ္ခဲ့သည္။
ေခၚခင္ၾကည္ႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္ နယ္သို႔ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေသာအခါ သူေဆး႐ံုတြင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ သခင္တင္ဦးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အခန္းထဲ ဝင္သြားၾကရာ၊ ဟိုေခြးသား "တင္ဦး ကို ငါ့မိန္းမဖုိ႔ လက္စြပ္ဝယ္ခုိင္းတာမရဘူး၊ မင္း ဝယ္ေပးရမယ္"ဟု စကားစေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူေက်နပ္ေအာင္ "ဝယ္ေပးပါ့မယ္"ဟု ေျပာ၍ "ေဟ့ တင္ဦး၊ အုန္းျမင့္ ကို ပုိက္ဆံေပးလုိက္၊ ေဟ့ေကာင္ လက္စြပ္ဝယ္ဖုိ႔ေနာ္ ေခြးမသား မင္း သံုး မပစ္လုိက္နဲ႔ဦး"ဟု တစ္ဆက္တည္းေျပာေလသည္။ ထိုအခုိက္ ဆရာမေလးတစ္ေယာက္ ေဆးခြက္ ကိုင္၍ ဝင္လာရာ "မေသာက္ဘူး၊ မေသာက္ဘူး၊ ဆရာမ မခင္ၾကည္တုိက္မွ ေသာက္မယ္"ဟု ေခါင္းတ ခါခါ ေျပာသျဖင့္၊ ဆရာမကေလးၿပံဳးၿပီး လွည့္ထြက္သြားေလသည္။ တစ္ဖက္ခန္းမွ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ယခု ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးက "ျမန္ျမန္ရေအာင္ လုပ္ေပးလုိက္စမ္းဗ်ာ ဟဲဟဲ" ထံုးစံအတုိင္း ေလေအးေလေျပာ့ ကေလး ႏွင့္လွမ္း၍ ေနာက္လုိက္ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ေတာသုိ႔ျပန္သြားရာ သခင္ေအာင္ဆန္း ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္သည့္သတင္း ကို ၾကားရေလသည္။ ထိုစဥ္က သခင္ေအာင္ဆန္းမွာ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဆင္းရဲပင္ပမ္းႀကီးစြာ ႀကဳိး ပမ္း ၍ အေတာ္ မက်န္းမမာျဖစ္ေနရာ၊ ေဒၚခင္ၾကည္ ၏ဂ႐ုတစုိက္ၾကည့္႐ႈျပဳစုမႈေၾကာင့္သာ နာလံထူလာ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ သို႔မဟုတ္က တေရွာင္ေရွာင္ႏွင့္ ထိုစဥ္ကပင္ လံုးလံုးလဲဖြယ္ရာရွိေပသည္။ ေဒၚခင္ ၾကည္ ၏ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ ယခုကဲ့သို႔ လြတ္လပ္ေရးကို ဆက္လက္ႀကဳိးပမ္းႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ သို႔ ေသာ္ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တုိက္ေနရင္းပင္၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ လမ္းခုလတ္တြင္ပင္ ရန္သူ႔လက္ နက္ျဖင့္ အသက္ဆံုး႐ႈံးရရွာေလၿပီ။
ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး
ေနာက္ ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ၾကေလၿပီ။
အဂၤလိပ္ျပန္၍ ဝင္လာၿပီး မၾကာခင္ပင္ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ ဗိုလ္လက်္ာ (ယခု ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး) မ်က္ႏွာျဖဴစစ္ဗိုလ္ႏွင့္ စစ္ဗိုလ္ကေလးအခ်ဳိ႕ ဟသၤာတသုိ႔ေရာက္လာသည္တြင္မွ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႕ေသာအခါ "ေဟ့ေကာင္ ေခြးမသား မင္းဒီမွာ ဘာလုပ္ေနသလဲ၊ စစ္ထဲ ဝင္ရမယ္ ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့"ဟု ေခၚျပန္သည္။
႐ံုးထုိင္သည့္ေန႔
ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္သို႔ျပန္၍ ေရာက္လာေသာအခါ၌ကား၊ သူ႔မွာ ေန႔မအား ညမအား အလုပ္လုပ္ေနရ သျဖင့္ ေအးေအးလူလူ ရယ္ရႊန္းပတ္ရႊန္း ေနခြင့္မရခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ဖဆပလ အစိုးရအဖြဲ႕စ၍ ႐ံုးထုိင္ သည့္ညေနတြင္ အတြင္းဝန္မ်ား ႐ံုးေလွခါးအဆင္း၌ သူႏွင့္ဗိုလ္ထြန္းလွကိုေတြ႕ရာ "အစိုးရလုပ္ရတာ မနိပ္ပါဘူးကြာ... အုန္းျမင့္ရာ"ဟု ညီးညီးညဴညဴ ႐ႈံ႕မဲ့ကာေျပာၿပီး ကားေပၚသုိ႔တက္သြားသည္ကို ယခု တုိင္ ၾကားေယာင္ ျမင္ေယာင္လ်က္ရွိေတာ့သည္။
ဘိလပ္ျပန္ ကြန္ဖရင့္၌
ဘိလပ္မွျပန္လာၾကၿပီး။ တစ္ည သူ႔အိမ္တြင္ သတင္းစာဆရာမ်ားကို ဖိတ္ေခၚကာ ရွင္းလင္းေျပာျပေလ သည္။ ရွင္းျပၾကၿပီးေနာက္ အသီးသီးထ၍ ျပန္ၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္အနီးသို႔ ကပ္လာၿပီး၊ "ေဟ့ေကာင္ မင္း က ဘာနားလည္လုိ႔ သတင္းစာထဲမွာ ေတာေရးေတာင္ေရးနဲ႔ထည့္ရတာလဲ"ဟု မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေျပာ ေျပာ ဆိုဆို သူ႔လက္ထဲရွိ လန္ဒန္တိုင္းသတင္းစာေခါက္ႏွင့္ ႐ိုက္ေလေတာ့ရာ၊ အနီးရွိပုဂၢဳိလ္မ်ား အ့ံ အားသင့္ေနၾက၏။ ေနာက္ "ေခြးမသား မင္းတစ္ေန႔လာဦး။ ဟဲဟဲ"ဟု ရယ္ေတာ့မွ၊ အားလံုးၾကက္ေသ ေသ ေနရာမွ ဝိုင္း၍ရယ္ႏုိင္ၾကေတာ့သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ဝန္ႀကီးျဖစ္လုိ႔လည္း ဟန္မႀကီး၊ စတုိင္မ လုပ္ သူ႔သေဘာ႐ိုး အတုိင္း ေျပာဆိုေန၊ ဆက္ဆံေနက်အတုိင္းပင္။
သူ၏ဇာတ္သိမ္း
ထုိေနာက္တစ္ဖန္ အစိုးရအဖြဲ႕သစ္ ျပန္လည္ျပင္ဆင္၍ဖြဲ႕မည့္ နံနက္က သူအိမ္တြင္ သတင္းစာဆရာ မ်ားႏွင့္ ဝန္ႀကီးမ်ားဆံုၾကျပန္သည္။ ထိုေန႔နံနက္က ၇ နာရီခြဲသာသာေလာက္တြင္ သူ႔ကေလး အေထြးဆံုး သမီး အနိစၥေရာက္သြားသျဖင့္၊ ဧည့္သည္ေတြ ေရွ႕ေမွာက္တြင္ပင္ အိမ္ေပၚမွခ်သြားရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဧည္သည့္မ်ား အနက္ တစ္ဦးႏွစ္ဦးသာ သိသည္။ ဆရာခ်ဳိ (ကြယ္လြန္သူ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ)ကား စုတ္တသတ္သတ္ ႏွင့္ရွိေတာ့သည္။ နိမိတ္သိပ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာရွာေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူကား ကေလး ေသ၍ ဘာမွ်မထိခုိက္ မတုန္လႈပ္၊ သူ၏လုပ္ငန္းမ်ားကို ခါတိုင္းလိုပင္ ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ့ရွာေလ သည္။
သူ႔ဇာတာ
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကုိသိန္း(ဇဝန)တုိ႔သည္၊ ဆရာခ်ဳိ၏စကားကိုသာ စိတ္တြင္ တအံုတေႏြးေႏြး ျဖစ္ကာ မၾကာခဏ သူ႔အေၾကာင္းကိုေျပာရသည္။ တစ္ေန႔ညေနခင္းတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ေဒၚခင္ ၾကည္ႏွင့္ ကေလးေတြပါ ဗဟန္းပလာတာဆိုင္၌ ေတြ႕ၾကသည္။ ဟန္ႀကီးပန္ႀကီးမလုပ္တတ္ေသာ သခင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ပလာတာဆုိင္၌ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ဒူးတစ္ဖက္ေထာင္ထုိင္ကာ ပလာတာ စားသည္။ သူ႔ဇာတာ ေမးရန္ေျပာၿပီး သူ႔အိမ္သုိ႔လုိက္သြားၾကသည္။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဇာတာကို ေဒၚခင္ၾကည္ က ထုတ္ယူလာသျဖင့္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတာကိုင္ၿပီး "ဟင္ ခင္ဗ်ားဇာတာက ေရနံ လည္း မရွိဘူး၊ ပဲ့ရႊဲ႕ ေတာင္ေနၿပီ"ဟုေျပာရာ၊ "ေအာင္မာ မင္းက ဒီဇာတာဟာ နာမည္ေက်ာ္ ဆရာဦးထြန္းျမတ္ ဖြဲ႕ေပးတာကြ"ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာလုိက္ေသးသည္။
သူ႔ဇာတာမွာ ဖြဲ႕႐ိုးဖြဲ႕စဥ္ ေရွး႐ိုးေရးစဥ္အတိုင္းျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္႔အလြန္ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုပါရွိ သည္ကား။
(ဘံုပညာႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သတိုးသားကို မာတာမိခင္ ဖြားသန္႔စင္သည္၊ နာမသညာ ေခၚတြင္ရာကား၊ ေမာင္ထိန္လင္း အသက္ရာေက်ာ္ရွည္ေစေသာ္)ဟု ပါရွိေလသည္။
အမွန္မွာ (ဘုန္းပညာ)ဟု ျဖစ္ရမည့္အစား (ဘံုပညာ)ဟု သူ႔ဇာတာတြင္ ထူးထူးျခားျခားပါရွိျခင္းကို ကို သိန္း ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေျပာ၍မဆံုးႏုိင္ေအာင္ရွိရေလသည္။
သူႏွင့္ေနာက္ဆံုးေတြ႕ရသည့္ေန႔
သူႏွင့္ေနာက္ဆံုးေတြ႕လုိက္ရသည္မွာကား၊ ဆရာခ်ဳိ၏အခန္းထဲ သတင္းစာဆရာမ်ား ကြန္ဖရင့္တြင္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေန႔ကမူ သခင္ေဆာင္ဆန္းမွာ တစ္ခ်ိန္လံုးလံုး ရယ္ကာၿပံဳးကာ ေဒါမာန္ပါပါေျပာသြား ေလသည္။ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကုိယ္တြင္ ဤတစ္ႀကိမ္သာ အာဝဇၨာန္းရႊင္ရႊင္ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေက် ေက် နပ္နပ္ စကားေျပာသြားသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ အသီးသီးျပန္ၾကေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူ႔အနားသို႔ကပ္သြားၿပီး "ၿမဳိ႕ရြာ လႈပ္လႈပ္ရြရြနဲ႔ အကာအကြယ္ေတြမ်ား လုပ္ထားရဲ႕ လား"ဟု ေမးရာ "ေဟ့ အုန္းျမင့္ ရ၊ သူတို႔က ကာကြယ္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ မင္းထင္သလား"ဟု ႏႈတ္ခမ္း ႏွစ္ခု ေစ့ကာ ျပန္၍ေျပာသြားေလသည္။
ဤစကားမ်ား ေျပာသြားခဲ့ၿပီးျဖစ္၍မွ မၾကာမီပင္ ျမန္မာတစ္ျပည္လံုးကို အုပ္ခ်ဳပ္ရေသာ အစုိးရဗဟိုဌာန ျမန္မာျပည္၏ ၿမဳိ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ အလယ္ေခါင္ အတြင္းဝန္မ်ား႐ံုးေပၚသုိ႔ ရန္သူတုိ႔ အတင့္ရဲရဲ ခ်ဥ္းနင္း ဝင္ ေရာက္ကာ၊ ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ျခင္းေၾကာင့္ သူ႔မွာ လြတ္လပ္ေရးရခါနီး လမ္းခု လပ္ တြင္ က်ဆံုးသြားရရွာေလၿပီ။
သူ႔အလိုရွိေသာ တကယ့္လြတ္လပ္ေရး၊ သူအလိုရွိေသာ ေခတ္မွီလက္နက္မ်ားျဖင့္ လံုးဝျပည့္စံုေသာ စစ္သားတစ္သန္း ရွိ စစ္တပ္ႀကီးကို ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္သူကား။ သူအလိုရွိေသာ တစ္မ်ဳိးလံုး ညီ ညႊတ္ေရးျဖင့္ သဲသဲမဲမဲ ဇြဲေကာင္းေကာင္းျဖင့္ သူ႔အလိုကို ျဖည့္စြက္ကာ သူ႔ေက်းဇူးကိုဆပ္ၾကဖုိ႔သာ ရွိ ေပေတာ့ သတည္း။
ဦးအုန္းျမင့္
.
No comments:
Post a Comment