ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၈)

(၁၇)

စင္တိန္သည္ အာရက္စ္ၿမိဳ႕ကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သူမငယ္စဥ္က ထုိၿမိဳ႕ရွိ သီလရွင္ေက်ာင္းတြင္ ေန ခဲ့ဖူးသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္သို႔ ျဖတ္သန္း၀င္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေမွာင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အေဆာက္ အအံု မ်ားတြင္ ေစာေစာ ပိုင္းက စစ္ဒဏ္ခံထားရေသာ လကၡဏာမ်ား ေပၚလြင္ေနသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေန၏ ဌာနခ်ဳပ္ရွိေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို စင္တိန္ မွတ္မိေနသည္။ မိုက္ကယ္ႏွင့္ အလ်င္ တစ္ေခါက္လာခဲ့စဥ္ကပင္ မွတ္ထားခဲ့မိသည္။ သို႔ေသာ္ ယေန႔ညပိုင္းတြင္ စင္တိန္ႏွင့္အန္တုိ႔ လူမရွိ ေတာ့သည့္ အိမ္တစ္လံုး၌ ၀င္အိပ္လုိက္ၿပီး နံနက္လင္းမွ ထုိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လုိက္ရွာကာ သြား ေရာက္သည္။ အေဆာက္ အအံု၏ ဂိတ္၀တြင္ အေစာင့္စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕သည္။
"၀င္ခြင့္ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ဒါ စစ္တပ္နယ္ေျမပါ၊ အျပင္လူ မ၀င္ရပါဘူး"

အေစာင့္က စင္တိန္ကို ေျပာသည္။ ထုိစဥ္မွာပင္ အမည္းေရာင္ ရိုးလ္ရြိဳက္စ္စကားႀကီးေမာင္းလာၿပီး ဂိတ္၀ ၌ ရပ္လုိက္ သည္။ ကားႀကီးတြင္ ရႊံ႕မ်ား ဖုန္မ်ား ေပက်ံေနသည္။ ဂိတ္ေစာင့္ စစ္သားက ဇူးလူး ယာဥ္ေမာင္း အား လက္ျပၿပီး ၀င္ခြင့္ ေပးလုိက္သည္။ ယာဥ္ေမာင္းက ကားႀကီးကို ၀ူးခနဲ ေမာင္း၀င္ သြားသည္။
စင္တိန္သည္ ကားေနာက္မွ ေျပးလုိက္သြားၿပီး ေအာ္ေခၚသည္။ ကားေနာက္ခန္းတြင္ ပါလာေသာ လူငယ္ အရာရွိကို စင္တိန္က အလ်င္တစ္ေခါက္လာစဥ္က ေတြ႕ခဲ့ဖူးသျဖင့္ မွတ္မိေနသည္။
"ဗိုလ္ႀကီး ပီရက္စ္"
သူ႔နာမည္ ကို မွတ္မိေနသျဖင့္ စင္တိန္က ေအာ္ေခၚသည္။ ထုိအရာရွိက သူ႔နာမည္ေခၚသံၾကားသျဖင့္ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ စင္တိန္ကို ျမင္သြားၿပီး မွတ္မိသြားသျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကား ကို ေနာက္ျပန္ ဆုတ္ခုိင္းလာၿပီး ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ေျပာလိုက္သည္။

"မဒမ္မုိဆယ္ဒီသရီပါလား၊ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ေနာက္ဆံုး လူတစ္ေယာက္ပဲ၊ ခင္ဗ်ား ဒီမွာ ဘာလုပ္ ေနတာ လဲ"
"ကၽြန္မ မိုက္ကယ့္ဦးေလး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ၊ သိပ္အေရးႀကီးတယ္"
"အခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူဒီမွာ မရွိဘူး၊ မၾကာခင္ ျပန္ေရာက္လာမွာပါ၊ ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ ယင္ ရပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား ေအးေအးေဆးေဆး နားၿပီး ေစာင့္ဖို႔ ေနရာရယ္၊ စားဖို႔ အစားအေသာက္ ရယ္ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ေပးပါ မယ္၊ ခင္ဗ်ားအတြက္ နားဖို႔ေရာစားဖုိ႔ေရာ လိုအပ္ေနပံုရတယ္"
ဗိုလ္ကေလး က စင္တိန္လက္ထဲမွ လက္ဆြဲအိတ္ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။

"ကဲ လာလုိက္ခဲ့၊ ဒီအမ်ိဳးသမီးႀကီးကေရာ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပါလာတာလား"
"ကၽြန္မရဲ႕ အထိန္းေတာ္ႀကီးပါ"
ဗိုလ္ကေလးက စင္တိန္ႏွင့္ အန္အား ကားေပၚတင္ၿပီး ေခၚလာခဲ့သည္။ ကားေပၚတြင္ ထုိင္ၿပီး လိုက္ပါ လာရင္း စင္တိန္ က သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ၾကည့္လုိက္သည္။ အ၀တ္အစားမ်ားက ေပေရညစ္ပတ္ကာ တြန္႔ေၾက ေနသည္။ လက္မ်ားလည္း ေပေရေနသည္။ ဆံပင္မ်ားလည္း ပြေရာင္းေနမည္ဟု ေတြးမိသည္။
စင္တိန္ က သူမဆံပင္မ်ားကို လက္ျဖင့္ သပ္လုိက္သည္။ ဗိုလ္ကေလးက တစ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရင္း စကား စ ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာက အခုပဲ ျပန္ေရာက္တာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနက ေရွ႕တန္းမွ အေျခအေန ကို ကိုယ္တိုင္ အကဲခတ္ၾကည့္ခဲ့တယ္ေလ၊ ေရွ႕တန္းမွာ ေမာ့ဟုမ္းရြာအထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္ ခဲ့တယ္"

"အဲဒါ ကၽြန္မတုိ႔ ရြာေပါ့"
"အခုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရြာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒီမွာ ဂ်ာမန္ေတြ ေရာက္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေရွ႕တန္း စစ္ေၾကာင္း ဟာ အဲဒီရြာေျမာက္ဘက္နားကို ေရႊ႕လိုက္ရၿပီ၊ ရြာလဲ မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ရြာကိုျမင္ယင္ မွတ္မိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ကၽြန္မအိမ္ လဲ အေျမာက္ဆန္ထိၿပီး မီးေလာင္သြားပါၿပီ" စင္တိန္က ေခါင္းညိတ္ျပကာ ေျပာလိုက္သည္။

"ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ"
"အခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ဘယ္မွာလဲ"
"တပ္မဌာနခ်ဳပ္မွာ၊ စစ္ဦးစီးအဖြဲ႕ အစည္းအေ၀း ထုိင္ေနတယ္၊ ညေနပိုင္းေလာက္ ျပန္ေရာက္ လာပါ လိမ့္မယ္၊ ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာခ်ထားေပးမယ္"
ဗိုလ္ကေလး ဂၽြန္ပီးယားစ္က စင္တိန္တုိ႔အား ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းထဲမွ လြတ္ေနေသာ အခန္းတစ္ခန္း၌ ေနရာ ခ်ထား ေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တပ္သားတစ္ဦးအား စင္တိန္တို႔ထံ အစားအေသာက္ႏွင့္ ေရေႏြး ထည့္ထားေသာ လက္ဆြဲပံုး ႀကီး ႏွစ္လံုး ပို႔ေပးေစလိုက္သည္။ စားေသာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အန္ က စင္တိန္႔အ၀တ္အစားမ်ားကို ခၽြတ္ခုိင္း ကာ ေရေႏြးႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပးသည္။

စင္တိန္႔ အဖို႔ ေႏြးေထြး လန္းဆန္းသြားသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေသာအခါ အ၀တ္အစားလဲကာ ေခါင္းၿဖီး လုိက္သည္။ အန္ကလည္း ေရမိုးခ်ိဳးကာ အ၀တ္အစားသစ္လဲလိုက္သည္။
စင္တိန္ က အန္ကို လွမ္းဖက္လုိက္ၿပီး ၀မ္းသာအားရ ေျပာလုိက္သည္။
"အို ... သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ အန္ ရယ္၊ အန္ သိပ္အံ့ၾသသြားမယ့္ကိစၥ ကၽြန္မမွာ ရွိေနတယ္"
"သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ အန္ ဟုတ္လား ... အဲဒီလို ေခၚလိုက္တယ္လား၊ ဒါဆုိယင္ သတင္းေကာင္းပဲ ျဖစ္ရမယ္"
"အို ... ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မမွာ မိုက္ကယ့္ရင္ေသြး ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီ"

အန္ အံ့အားသင့္ၿပီး ၾကက္ေသေသသြားသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေသြးမရွိေတာ့သလို ျဖစ္သြားသည္။ ပါးစပ္ တြင္ အာေစးထည့္ထားသလို ျဖစ္သြားၿပီး စင္တိန္အား စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
"ေယာက်္ား ကေလး ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္၊ ေသခ်ာပါတယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ အဲဒီလုိပဲ စိတ္ထဲက သိ ေနတယ္၊ သူက မုိက္ကယ့္ လိုပဲ တူမွာ"
"ညည္းက ဘယ္လိုလုပ္ ေသခ်ာေနရတာတံုး"
"အို ... ေသခ်ာပါတယ္၊ ကၽြန္မ ခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္စမ္း၊ တုတ္ခုိင္မလားဘူးလားလို႔"
စင္တိန္ က သူမခါးႏွင့္ ဗိုက္သားကို လွပ္ျပသည္။

"ကဲ မေတြ႕ဘူးလားအန္၊ အျမြာေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ မုိက္ကယ့္အေဖနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက အျမြာညီအစ္ကို ေလ၊ အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္၊ ဒါဆိုယင္ မိုက္ကယ္နဲ႔ တူ တဲ႕ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရမွာ"
"မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ ညည္းသက္သက္ စိတ္ကူးယဥ္ေနတာ၊ မင္းနဲ႔ ဟိုစစ္သားနဲ႔ ဒီအထိ ျဖစ္လိမ့္မယ္ လို႔ ငါမယံုဘူး"
"မိုက္ကယ္ က စစ္သား မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလသူရဲပါ"
"အို ေအ ... ငါ မယံုဘူး"
"ကၽြန္မ ညဘက္ မုိက္ကယ္ နဲ႔ သြားၿပီး ခ်ိန္းေတြ႕တာကို ေဖေဖနဲ႔ အန္ မိခဲ့တာ မွတ္မိေသးလား"
"ေအး သိတယ္၊ အဲဒီမွာ သူအႏိုင္က်င့္ၿပီး အခြင့္အေရး ယူတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"

"အဲဒီလို မဟုတ္ပါဘူး အန္ရယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ကိုယ္တူ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ ခ်စ္မိၾကရာက အခ်စ္နယ္လြန္ ခဲ့တာပါ"
"ညည္းငါ့ကို ေနာက္ေျပာင္ေနတာလားေအ"
"ဟုိတစ္ေန႔က ကၽြန္မအေစာႀကီး ပ်ိဳ႕အန္ေနတာ အန္ သိသားပဲ"
"အဲဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မေသခ်ာႏိုင္ပါဘူးေအ"
"စစ္ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာေဘာ္ဘီကလပ္က ကၽြန္မကို စစ္ေဆးၿပီးၿပီ၊ သူကေျပာလို႔ ကၽြန္မ သိတာ"
"ဘုရား ... ဘုရား ... ဒုကၡပါပဲလား စင္တိန္ရယ္၊ ဒါဆုိယင္ တုိ႔ဘာလုပ္ၾကမလဲ၊ ကံဆိုးမေတြကို ဘုရားသခင္ ကယ္ ေတာ္မူပါ"

"ဘာလုပ္မလဲ ဟုတ္လားအန္၊ ကၽြန္မကေလးကို ေမြးမွာေပါ့၊ ကံေကာင္းယင္ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရမယ္၊ ကၽြန္မ အတြက္ ဒီကေလးကို ထိန္းသိမ္းျပဳစုဖို႔ ရွင့္အကူအညီ လုိတယ္၊ ကၽြန္မကို ကူညီမယ္ မဟုတ္လား အန္၊ ကၽြန္မ ကေလးအေၾကာင္း ဘာမွနားမလည္ဘူး၊ အန္က အားလံုး သိပါတယ္၊ ကၽြန္မ ကိုယ္တုိင္ အန္႔ လက္ေပၚ မွာ ႀကီးခဲ့ရတာ ပဲ၊ ကူပါေနာ္"
အဘြားႀကီးအန္ အဖို႔ တကယ့္အျဖစ္မွန္ကို ရင္ဆိုင္ရန္ ေတြးလာရပါၿပီ။ သူ စင္တိန္႔ကို ထိန္းသိမ္း ခဲ့ရသည္မွာ ၁၇ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ။ သမီးအရင္းမွ် ခ်စ္ရေသာ စင္တိန္၏ ကေလးကို ေျမးကေလးသဖြယ္ ျပဳစု ထိန္းသိမ္း ေပးရန္ တေရးေရး ျမင္ေယာင္လာပါေတာ့သည္။

ဗိုက္ကေလးပီရက္က စင္တိန္တို႔ အခန္းတံခါးကို လာေခါက္ေသာအခါ မုိးခ်ဳပ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ျပန္ေရာက္လာၿပီ၊ ခင္ဗ်ား ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ေျပာျပလိုက္တယ္၊ သူ က အခု ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း စကားေျပာခ်င္တယ္တဲ့"
စင္တိန္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ကိုယ္ေရးအရာရွိျဖစ္သူ ဗိုလ္ပီရက္စ္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားသည္။ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ ၏ စစ္ဆင္ ေရး ကြပ္ကြဲမႈခန္းမသို႔ ေရာက္သြားသည္။ စားပြဲေပၚရွိ ႀကီးမားေသာ ေျမပံုႀကီး တစ္ခ်ပ္ကို စစ္အရာရွိ ေျခာက္ဦး ခန္႔ က ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္ရႈကာ အလုပ္မ်ားေနၾကသည္။

စင္တိန္ အခန္းထဲ ၀င္သြားသည္။ အခန္း ဟိုဘက္စြန္းတြင္ မိမိဘက္သို႔ ေက်ာေပးရပ္ကာ တယ္လီဖုန္း တစ္လံုး ျဖင့္ အမိန္႔ေပး ေျပာၾကားေနေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္ကို ေတြ႕ရသည္။ စကားေျပာၿပီးေနာက္ တယ္လီဖုန္း ကို ေဆာင့္ခ်ကာ ဒီဘက္အလွည့္လိုက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ စင္တိန္ကို ျမင္သြားသည္။
"စင္တိန္ ... ငါ စိတ္ပူလိုက္ရတာ၊ မင္းတို႔ စံအိမ္ႀကီးလဲ လံုး၀ ပ်က္စီးသြားၿပီ မဟုတ္လား၊ မင္းအေဖေကာ ..."
"အေဖ လဲ ေသသြားၿပီ"

"အို ... ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ၊ သူ႔ကို ငါ့အခန္းေခၚသြားကြာ၊ ငါ ငါးမိနစ္အတြင္း လိုက္ခဲ့မယ္" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္ေရးအရာရွိအား အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ၏ အခန္းမွာ ကြပ္ကြဲမႈခန္းမကို လွမ္းျမင္ေနရေသာ အခန္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းထဲတြင္ ပရိေဘာဂ ဟူ၍ သိပ္မရွိ။ ေခါက္ခုတင္တစ္လံုး၊ စားပြဲတစ္လံုး၊ ကုလားထုိင္ တစ္လံုးႏွင့္ ခုတင္ေျခရင္း၌ ေသတၱာတ္စလံုးတို႔သာ ရွိသည္။

ဗိုလ္ကေလးက ေနရာေပးသျဖင့္ စင္တိန္သည္ ကုလားထုိင္တစ္လံုး၌ ၀င္ထုိင္လိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အား ေစာင့္ေန ရင္း အခန္းကို အကဲခတ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚတြင္ မွန္ေဘာင္သြင္းၿပီး ေထာင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီး ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံု ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ဦးက မိခင္ျဖစ္ပံုရၿပီး တစ္ဦးက သမီး ျဖစ္ပံုရသည္။ မိခင္၏ အလွ မွာ တည္ၿငိမ္ေအးျမၿပီး သမီး၏ အလွမွာ မာနထန္ေနပံု ေပၚေနသည္။
"အဲဒါ ငါ့မိန္းမ နဲ႔ သမီးေလ၊ မင္း ညစာစားၿပီးၿပီလား"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက အခန္းထဲ၀င္လာကာ စင္တိန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ကုလားထုိင္၌ ၀င္ထုိင္လိုက္ရင္း ေမးလုိက္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့ စားၿပီးပါၿပီ၊ ေက်းဇူးပါပဲ"
စင္တိန္ က စားပြဲေပၚမွ မီးျခစ္ကိကု လွမ္းယူၿပီး ျခစ္လုိက္ကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ေဆးျပင္းလိပ္ကို မီးညႇိ ေပးသည္။ ပထမ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေဆးလိပ္ကို မီးညီေအာင္ညႇိၿပီး အားရပါးရ ဖြာရိႈက္ၿပီးမွ ေျပာလိုက္ သည္။
"ငါ့သမီး စေတာ့မ္ကလဲ ဒီလိုပဲ မီးညႇိေပးေနက်ပဲ"
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဇနီးေရာ သမီးေရာ ေခ်ာတယ္ေနာ္"

"ဟုတ္တယ္" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး စားပြဲေပၚမွ ဓာတ္ပံုႏွစ္ပံုကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္ လုိက္ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ စင္တိန္သို႔ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"မင္း အဖို႔ အားလံုး ဆံုးရွံဳးခဲ့ရၿပီေနာ္"
"ကၽြန္မ တုိ႔ အိမ္ေကာ၊ ကၽြန္မ အေဖေကာ ဆံုးရွံဳးခဲ့ရပါၿပီ" စင္တိန္က တတ္ႏိုင္သမွ် တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထားၿပီး ေျပာ သည္။
"မင္းမွာ တျခားေဆြမ်ိဳးေတြေတာ့ ရွိဦးမွာေပါ့ေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ ရွိပါတယ္၊ ကၽြန္မ ဦးေလးတစ္ေယာက္က လုိင္ယင္းၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္၊ အေဒၚႏွစ္ေယာက္က ပါရီၿမိဳ႕ မွာ ေနတယ္"
"ဒါျဖင့္ မင္းလိုင္ယင္းၿမိဳ႕ကို သြားဖို႔ ငါစီစဥ္ေပးမယ္"

"ဟင့္အင္း ... မသြားဘူး"
"ဘာျဖစ္လို႔" စင္တိန္က ခ်က္ခ်င္း ျငင္းလုိက္သျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အံ့အားသင့္သြားသည္။
"ကၽြန္မ လိုင္ယင္း လဲ မသြားခ်င္ဘူး၊ ပါရီလဲ မသြားခ်င္ဘူး၊ အာဖရိကကို သြားမယ္"
"အာဖရိက ... အလုိ ဘုရားေရ ... ဘာျဖစ္လို႔ အာဖရိက သြားေနရတာလဲ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး အလြန္အမင္း အံ့အား သင့္ သြားသည္။
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ မုိက္ကယ္ ကို ကတိေပးခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ အာဖရိက သြားမယ္လို႔ တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကတိေပးထားၾကတယ္"
"ဒါေပမယ့္ စင္တိန္ရယ္ ... " ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စကားကုိ ျဖတ္ထားလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ၌ ၀မ္းနည္း ရိပ္ သန္းလာသည္။

"ဒါေပမယ့္ မုိက္ကယ္ က ေသၿပီပဲလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေျပာမလို႔ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး ေလသံထြက္သည္ဆိုရုံေလး ေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ မုိက္ကယ္ ကို တျခားကတိေပးထားတဲ့ အခ်က္ ရွိေသးတယ္။ သူ႔သားေလး ကို အာဖရိကတိုက္ရဲ႕ ေအာက္မွာ ေမြးေပးပါမယ္လို႔ ေျပာထားပါတယ္"
"မုိက္ကယ့္သား ... ဟုတ္လား" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။

"သူ႔သားပါ"
"မိုက္ကယ္ရင္ေသြး ကို မင္း ကုိယ္၀န္ေဆာင္ေနရတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္"
ထိုအခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ႏႈတ္ဖ်ားသို႔ ေမးခြန္းမ်ား ရုတ္တရက္ ေရာက္လာေတာ့သည္။
"မင္း ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး အေသအခ်ာ ေျပာႏိုင္မလဲ၊ မုိက္ကယ့္ကေလးပါလို႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ငါက သိႏိုင္ မလဲ"
သို႔ေသာ္ ထုိေမးခြန္းမ်ားကို ပါးစပ္မွ ထြက္မသြားေအာင္ ထိန္းထားလိုက္သည္။ ေပၚေပါက္လာေသာ အေျခအေန ႏွင့္ ကုသိုလ္ကံအလွည့္အေျပာင္းကို ေခါင္းေအးေအး စဥ္းစားဖို႔ လိုလာသည္။
"ငါ့ ကို ခဏခြင့္ျပဳဦးေနာ္"

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သည္ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္ၿပီး စင္တိန္ကို ခြင့္ပန္က ကြပ္ကဲေရးရုံးခန္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္။ ကြပ္ကဲေရး အခန္းထဲမွ အရာရွိမ်ားအား စစ္ပြဲအေျခအေနကို ေမးျမန္းသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ညႊန္ၾကားစရာ ရွိသည္ မ်ားကို ညႊန္ၾကား သည္။

ယင္းေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးသည္ အခန္းေထာင့္ရွိ ကုလားထုိင္တစ္လံုး၌ ၀င္ထုိင္ကာ စိတ္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္ထားၿပီး ျပန္ေတြး ရင္း တစ္ေယာက္တည္း အေခ်အတင္ ေျပာေနမိသည္။
"အင္း ... ျဖဳန္းခနဲ ၾကားလိုက္ရေတာ့ အံ့အားသင့္သြားတာေပါ့၊ မုိက္ကယ္က ငါ့သားအရင္း၊ လူမသိေပမယ့္ ငါ့သား ဆိုတာ ငါနဲ႔ သူ႔အေမ သိတယ္၊ သူ႔အေမနဲ႔ ငါ့အစ္ကို လက္ထပ္ေတာ့ ငါ့ကိုယ္၀န္က သူ႔အေမဆီမွာ ပါသြား လို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ သိၾကတာ၊ အင္း ... အခု ဒီေကာင္မေလးလဲ ကိုယ္၀န္ရွိေနၿပီဆိုတာ တကယ္ ပဲလား၊ ဒါမဟုတ္ တစ္ခုခု တစ္နည္းနည္းနဲ႔ အက်ပ္ကိုင္ခ်င္လို႔မ်ား လုပ္တာလား"
ထုိသံသယ သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအတြက္ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်လိုက္ႏိုင္သည္။

"ဒီေကာင္မေလး အေပၚ ငါေတြးထင္ မွန္းဆထားတာေတြေတာ့ မွားႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ကုိယ္၀န္ ရွိေနတာ ကို သူ တကယ္သိေနမွာပါ၊ ဒါ မုိက္ကယ့္ ကေလးပဲလား၊ တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ကေလးေကာ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးလား၊ ေကာင္မေလးကေတာ့ မိေကာင္း ဖခင္ သားသမီး၊ မ်ိဳးေကာင္း ရိုးေကာင္း ဗိုင္းေကာင္း ေက်ာက္ဖိ ကေလးပဲ၊ အေဖနဲ႔ အဘြားႀကီးအန္က မ်က္စိေအာက္ကမွ အေပ်ာက္မခံတာ၊ ဒါဆိုယင္လဲ မုိက္ကယ္ နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အခ်စ္နယ္ကၽြံ ၾကမလဲ၊ အင္းေလ ... လူငယ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္က အတားအဆီး အပိတ္ အဆို႔ ေတြကို တစ္နည္းနည္း ေက်ာ္လႊားၾကမွာ ေပါ့"

"အင္းေလ ... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါလက္ခံတယ္၊ ဒါ မုိက္ကယ္ကေလး၊ မုိက္ကယ့္သား၊ မုိက္ကယ့္မ်ိဳးဆက္၊ ငါ့ မ်ိဳးဆက္ ေတာ့ က်န္ခဲ့ေသးတာပဲ၊ ေကာင္မေလးက အာဖရိက သြားခ်င္တာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ငါ့အိမ္ပို႔ထားလုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူး၊ ငါမိန္းမ နဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္၊ ငါ့သမီး ဆတ္ဆတ္ႀကဲနဲ႔ေတာ့ အဆင္ ေျပမယ္ မထင္ဘူး၊ တစ္ဂူတည္း ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ေအာင္းသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး စဥ္းစားလိုက္ျပန္သည္။ သူ၏အျမြာညီအစ္ကို ဂါရိကုတ္ေန ကို သတိရလာသည္။ သူ႔အစ္ကိုကို ဂါရီ သူက ခ်စ္စႏိုး ေခၚသည္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ငယ္ငယ္က ဇူးလူးေတာင္တန္းမ်ား၌ အမဲ လိုက္ ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္ကို ျပန္သတိရလာသည္။ သူက ေတာပစ္အလွည့္တြင္ ဂါရီက ေတာေခ်ာက္ေပးရသည္။ သူ႔လက္ခ်က္ျဖင့္ သားေကာင္ ရ ခဲ့သလို ဂါရီ၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္တြင္ ဒူးေအာက္ပိုင္း၌ ေသနတ္ ထိမွန္ကာ ျပတ္သြားခဲ့ရသည္။

"သနားစရာေကာင္း တဲ့ ဂါရီပဲ၊ အခုေတာ့ ေျခတစ္ဖက္ ျပတ္ေနရွာၿပီ၊ မုိက္ကယ္ဟာ ငါ့ရင္ေသြးဆိုတာလဲ သူ မသိရွာ ဘူး၊ သူ႔မိန္းမကလဲ ေသရွာၿပီ၊ အခု မိုက္ကယ္လဲ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ စင္တိန္ နဲ႔ သူ႔ဗိုက္ထဲက ရင္ေသြးေလး ကို ငါ ဂါရီဆီ ပို႔မယ္"
ေရွာင္ကုတ္ေနအဖို႔ အေျဖရွာရသြားသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။
"ဂါရီေပၚမွာ ငါ့ရဲ႕ေၾကြးေတြကို တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ေပးဆပ္ရာေတာ့ ေရာက္မွာပဲ၊ ငါ့ရဲ႕ေျမးကေလးကို သူ႔ဆီပို႔လိုက္မယ္၊ ငါကိုယ္တိုင္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ခ်စ္ခင္ယုယသင္႕တဲ့ ေျမးကေလးကို တြယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ ဂါရီ အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ လင္းေရာင္ျခည္ေလးအျဖစ္ ပို႔လိုက္ေတာ့မယ္"

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကုတ္ေနသည္ ကြပ္ကြဲမႈအခန္းမွ သူ႔အခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ စင္တိန္က မတ္တတ္ရပ္ၿပီး ဆီးႀကိဳသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ အဆံုးအျဖတ္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ စင္တိန္၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ၿပံဳးျပၿပီး စင္တိန္အား ကုလားထုိင္၌ ျပန္ထုိင္ေစကာ သူလည္း သူ႔ေနရာ၌ ျပန္ထုိင္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မ အာဖရိကကို သြားရမွာလား ဟင္"
စင္တိန္ က ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမးလိုက္သည္။ သူမ မ်က္လံုးအိမ္ေထာင့္တြင္ မ်က္ရည္ဥကေလးမ်ား တြဲခုိ ေနသည္။

"သြားရမယ္ေလ၊ သြားရမွာေပါ့၊ အခုဆိုယင္ အာဖရိက ဟာ မင္းရဲ႕ အိမ္ျဖစ္လာပါၿပီ၊ ငါ့အဖို႔ေတာ့ မင္းကို မိုက္ကယ္ ရဲ႕ ဇနီးအျဖစ္ လက္ခံလိုက္ၿပီ၊ အာဖရိကဟာ မင္းရဲ႕ေနရာ ျဖစ္သြားပါၿပီ"
"အို ... ကၽြန္မ သိပ္၀မ္းသာတာပဲ ရွင္ရယ္"
စင္တိန္ က ခပ္တုိးတိုး ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အဖို႔ စင္တိန္ သာမန္၀မ္းသာမႈထက္ ပိုပါသည္။ သူမဘ၀ အတြက္ လံုၿခံဳမႈႏွင့္ အကာအကြယ္မ်ား ရလိုက္သလုိ ရွိသြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ၾသဇာ၊ အာဏာ ႏွင့္ အရွိန္အ၀ါ တို႔က မိမိအား အႏၱရာယ္အေပါင္းမွ ဆီးတားထားႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါလား"

"မင္းဟာ မိုက္ကယ္ဇနီးပဲ"
စင္တိန္ က မိမိကုိယ္မိမိ ခံယူထားသည့္အတုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ေျပာလိုက္သျဖင့္ စင္တိန္ ဖိန္းရွန္း သြားရသည္။
"မင္း အာဖရိကသြားဖို႔ ငါ စီစဥ္ေပးမယ္၊ ဂ်ာမန္ေရငုပ္သေဘၤာေတြကေတာ့ အႏၱရာယ္ေပးေနတာ အမွန္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ၾကက္ေျခနီ ေဆးရုံသေဘၤာတစ္စင္း နဲ႔ လုိက္သြားယင္ေတာ့ အႏၱရာယ္ကင္းႏိုင္တယ္၊ မင္းလုိက္သြား ဖို႔ ငါစီစဥ္မယ္"
"အန္ကေရာ"
"အဘြားႀကီး လဲ မင္းနဲ႔အတူလိုက္ရေအာင္ ငါစီစဥ္မွာပါ၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က လုပ္အားေပး သူနာျပဳ ဆရာမ ေတြအျဖစ္ လိုက္ၾကေပါ့၊ လမ္းမွာေတာ့ မင္း သူနာျပဳအလုပ္ေတာ့ ၀ိုင္းလုပ္ေပးသြားရလိမ့္မယ္"
စင္တိန္ က ၀မ္းသာအားရ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။

"မိုက္ကယ့္အေဖ ငါ့အျမြာအစ္ကို ဂါရီကုတ္ေနကို မင္းသိသလား"
"ဟုတ္ကဲ့ သိပါတယ္၊ မိုက္ကယ္ သူ႔အေၾကာင္း ကၽြန္မကို ေျပာထားပါတယ္၊ သူလဲ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ပဲ၊ ဇူးလူးေတြနဲ႔ တုိက္ပြဲမွာ သူရသတၱိ ေျပာင္ေျမာက္မႈေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ဘုရင္မႀကီး ပစ္တိုးရီးယား ရဲ႕ ဆုတံဆိပ္ကို ရထားတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူက သမုိင္းစာအုပ္ေတြ ေရးေနတဲ့ ပညာရွိ တစ္ေယာက္လို႔လဲ သိရပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါ့အျပင္ ဂါရီဟာ သိမ္ေမြ႕ ႏူးညံ့ၿပီး သနားၾကင္နာတတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ၊ မုဆိုးဖို ျဖစ္ေနရာ က အခုေတာ့ တစ္ဦးတည္းေသာသားလဲ ဆံုးပါးျပန္ၿပီ၊ မိုက္ကယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဘ၀ပါ၊ မုိက္ကယ္ကုိ ဆံုးရွံဳးရတဲ့ အတြက္ သူဘယ္လို ခံစားရမယ္ဆိုတာ မင္းနဲ႔ငါအသိပါ၊ တို႔လဲ ခံစားေနရတာပဲ မဟုတ္လား"

စင္တိန္က ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကေလးကို ကိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ေ၀့ေနေသာ မ်က္လံုးအစုံတြင္ မ်က္ေတာင္ေလး မ်ား ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ရင္း ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ငါသူ႔ဆီ သံႀကိဳးရိုက္လိုက္မယ္၊ မင္းတို႔သေဘၤာ ကိပ္ေတာင္း ဆိပ္ကမ္းကပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဆီးႀကိဳ ေန လိမ့္မယ္၊ မင္း ကို ယူသြားဖို႔ စာတစ္ေစာင္လဲ ငါေရးေပးလိုက္မယ္၊ သူက မင္းကို လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ႀကိဳမွာပါ၊ မင္း နဲ႔ မိုက္ကယ့္ ကေလးကိုလဲ သူေစာင့္ေရွာက္မွာပါ၊ စိတ္ခ်သာသြားပါ
"မိုက္ကယ့္ကေလး ... ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔လဲ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြ႕ခ်င္ ပါေသးတယ္"
"မၾကာခဏ လာမွာေပါ့၊ စိတ္ခ်ပါ ကေလးရယ္"

ဆက္ရန္
.