တင္႔တယ္ ၏ ကမၼဖလ အပိုင္း (၁၉) (ဇာတ္သိမ္း)

ေနာက္ဆံုးရယ္သံ

ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳးစင္ထက္၌ ေသရမည့္ရက္ကား ႏွစ္ရက္သာလုိေပေတာ့သည္။ ႏွစ္ရက္ဆုိေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ တြင္ စာေရးအားသည့္ ရက္ ဤယေန႔ တစ္ရက္သာလွ်င္ က်န္၏။ နက္ျဖန္ဆုိလွ်င္ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ တရားနာ ျခင္း။ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္း စားျခင္းစေသာ ႀကိဳးေပးခါနီး လူကုိ ေပးၿမဲ အခြင့္အေရးေတြႏွင့္ ႐ႈပ္ ေထြးေန၍ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ စာေရးႏုိင္ဖုိ႔ အခ်ိန္ရမည္ မဟုတ္။ ေတြ႕စရာ လူေတြကုိလည္း တစ္ပံုတစ္ေခါင္း ေတြ႕ ရေပဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္ကေလး႐ွိခုိက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ျဖစ္စဥ္ သမုိင္းေနာက္ဆံုးပုိင္းကုိ အားခဲ၍ ေရး ရေပဦးမည္။ ေသေဘးႏွင့္နီးကပ္လွၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ယေန႔ လက္ေရးမ်ားပင္ မမွန္ခ်င္ လွေပ။ သုိ႔ေသာ္ ကံတရားကုိ ျပက္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ႏွင့္ သေရာ္ကာ ေနာက္ဆံုးရယ္သံျဖင့္ ရယ္ေမာခဲ့ရေပဦးမည္။

အခ်ိန္မရေတာ့ၿပီ။ အတုိခ်ံဳးၾကဦးစုိး။ ကၽြႏ္ုပ္ အမွီရွိရာသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္ ဖခင္ႏွင့္ ေမာင္အရင္း ေရျမႇဳပ္ဗံုးထိ၍ ေမာ္ေတာ္ပ်က္ကာ ေသရပံုကုိ ကၽြႏ္ုပ္မေျပာ။ တက္မကုိင္ႀကီးကုိ ေျပာေစရ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ မူကား ႏွလံုးကဲြအံ့ သကဲ့သုိ႔ ပူပန္ေသာဟန္ျဖင့္ မ်က္ေရ တစမ္းစမ္းထုတ္၍ စိတ္မခ်မ္းသာလြန္းမက မခ်မ္းသာ ေသာဟန္ကုိ ေဆာင္ရေပသည္။ သတင္းၾကားရစ၌ အမွီခမ်ာမွာ ငုိဖုိ႔မွ် အခ်ိန္မရ ရင္၀တြင္ အလံုး ဆုိ႔လ်က္ တစ္မနက္လံုးပင္ တက္တစ္ခါ ခ်က္တစ္ခါႏွင့္ ႐ွိေလေတာ့သည္။ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ ၏ ဇနီးမွာ လည္း ထုိ႔အတူပင္ျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မေတာ္တဆ အမွီမ်ားရင္ကဲြ၍ အသက္ေပ်ာက္ သြား႐ွာ ေလမည္လား ဟုပင္ စုိးရိမ္မိ၏။

ေန႔လယ္ပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါမွာမွ အတက္အခ်က္ရပ္ကာ အိပ္ရာထဲ၌ေခြ၍ မ်က္ ရည္ေတြေတြစီးျဖာ သနားစရာ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။
ဆယ္သိန္းတန္ အမွီအား ၀ုိင္း၀န္းျပဳစုၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးေတြ တစ္ပံုတစ္ေခါင္းလည္း အိမ္တြင္ တ႐ံုး႐ံုးျဖစ္ ေန၏။ ေယာက္ဖ၏၊ ႏွမ၀မ္းကဲြ၏၊ ေယာင္းမ၏၊ တူသံုး၀မ္းကဲြ၏၊ မိေထြး၏ စသည္ျဖင့္ အေ၀းႀကီးက ေဆြ မ်ိဳးစပ္ဟပ္ကာ လာေရာက္ၾကသူေတြကုိ ၾကည့္ကာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ရယ္ခ်င္လွေပေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ပရိယာယ္ မာယာအလုပ္ကုိ ကမၼ၀ါထုပ္ႏွင့္ ယပ္ေတာင္ကုိထမ္းကာ သပိတ္ကုိလြယ္၍ ဖိနပ္တကုိင္ကုိင္ လုိက္ခဲ့ရစဥ္ ကတည္းက တတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ မည္သူ႔ကုိမွ် စကားဖြင့္ဟ မေျပာဘဲ ေခ်ာင္ တစ္ေခ်ာင္ တြင္ ခပ္ကုပ္ကုပ္ထုိင္ကာ ပူပံုပန္း႐ုပ္ကုိ အတြင္သားထုတ္၍ ေနရေပေတာ့သည္။

ခုႏွစ္ရက္လည္ေသာအခါ ထံုးစံအတုိင္း သပိတ္သြတ္ၾကရ၏။ " အေလာင္းကုိမွ မျမင္ရပါကလား ေဖေဖတုိ႔ ကုိကုိတုိ႔ေရ" ဟု အသံကုန္ဟစ္ခါ ငုိရင္းတက္သြားေသာ အမွီ၏ ဒုကၡကုိ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေပြ႕ပုိက္၍ ေခ်ာ့ေမာ့ လုိက္ခ်င္ ပါေသာ္လည္း လူျမင္၍ ေကာင္းေအာင္ ခပ္ေ၀းေ၀းကပင္ မ်က္ရည္စကုိ တြင္တြင္ထုတ္ လက္ကိုင္ ပ၀ါ ႏွင့္ ဟန္ပါပါသုတ္ခါ ဣေႁႏၵရရ အပုိးေသေသ ေနရေပ၏။ အမွီႏွင့္ အေၾကာင္းဆက္၍ ေပါင္းဖက္ရန္ မွာ ကား အနည္းဆံုး တစ္လေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ရေပဦးမည္။ ကိစၥမ႐ွိပါ။ ေစာင့္ႏုိင္ပါၿပီ။

အကယ္တိပင္ တစ္လခန္႔ ေစာင့္ရ၏။ အမွီကား စိတ္မေကာင္းတုိင္း တရားဘာ၀နာကုိသာ ၾကပ္ၾကပ္ႀကီး စီးျဖန္းလ်က္လူ၏ က်န္းမာေရးကုိပင္ ထိခုိက္စ ျပဳလာေပေတာ့သည္။ ကၽြႏ္ုပ္မွာလည္း ရန္ကုန္သုိ႔ ႐ုတ္တ ရက္ မျပန္ျဖစ္ေသးဘဲ ဦးေဒါနတုိ႔ ထားပစ္ခဲ့ေသာ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ လက္ေထာက္မ်ား၊ မန္ေနဂ်ာမ်ား၊ ကုိယ္စားလွယ္မ်ား ႏွင့္ စည္း႐ံုး၍ အလုပ္မျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ေပးေနရေသး၏။
ရန္ကုန္႐ိွ မန္ေနဂ်ာထံမွ အစီရင္ခံစာမ်ား ေရာက္ရာတြင္ အစစအရာရာ ေခ်ာေမာၿပီး အဆင္ေျပေၾကာင္း မ်ားသာ ပါသျဖင့္ ရန္ကုန္အတြက္ အတန္ငယ္ စိတ္ေအးရေပေတာ့သည္။
တစ္လခန္႔ၾကာေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ မေျပာမၿပီး မတီးမျမည္ဟူေသာ စကားပံုအတုိင္း အမွီ၏ ေယာင္းမ ေနာက္ေဖးေဆာင္၌ ထမင္းခ်က္ကေလးမ်ားကုိ စီမံေနခုိက္အလစ္တြင္ အိမ္ေ႐ွ႕၌ ဆြမ္းေလာင္းရာ ျပန္၀င္ လာသူ အမွီအား " ညီမေလးခဏ" ဟု ေခၚလုိက္ရ၏။

အမွီလည္း ေယာဂီေရာင္ တဘက္ကေလးကုိ ေလာဘက္ထုိး၍ ညႇိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ မ်က္ႏွာ ခ်င္းဆုိင္တြင္ ၀င္၍ထုိင္႐ွာေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ယခင္အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က ရာရာသသဟူ၍ ႏွင္အခ်ခံ ရေသာ ဆုိဖာေပၚတြင္ ဇိမ္႐ွိ႐ွိထုိင္ရာက " အစ္ကုိကံေကာင္း ရန္ကုန္ျပန္ဦးမွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္အမွီ" ဟု စကားစ လုိက္ရာ အမွီလည္း ေတြ၍ေနရာက လက္တြင္ ကပ္ပါလာေသာ ဆြမ္းလံုးကေလးမ်ားကုိ ေထြးခံထဲ သုိ႔ခ်ရင္း "ဒီကအလုပ္ေတြကလည္း အစ္ကုိကံေကာင္းမ႐ွိရင္ မျဖစ္ေတာ့၊ အမွီေတာ့ မေတြးတတ္ဘူး မေတြး တတ္ဘူး" ဟု ညည္း႐ွာပါသည္။

ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္က " ဒီလုိဆုိရင္လည္း ရန္ကုန္က အလုပ္ေတြကုိလက္စျဖဳတ္လုိက္မွ ျဖစ္မလားဘဲအမွီ၊ အစ္ကုိ ကံေကာင္းလည္း မေတြးတတ္သေလာက္ပဲ၊ ရန္ကုန္က အလုပ္ကလည္း ဆန္စက္ေတြ အိမ္ေတြ ႐ွိေနျပန္ေတာ့ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လာရတဲ့ အလုပ္မုိ႔ ျပန္ဖ်က္ပစ္ရမွာလည္း ႏွေျမာစရာႀကီး ျဖစ္ ေနတယ္အမွီ။ တကယ္လုိ႔ ရန္ကုန္အလုပ္ကုိ ဦးျပန္ၿပီးစီးရျပန္ရင္လည္း ဒီက အလုပ္ေတြက တစ္ဘက္ပဲ၊ ရန္ကုန္အလုပ္ကုိ ျဖဳတ္ပစ္ဖုိ႔ကလည္း မလြယ္ဘူးအမွီ" ဟု ေျပာရ၏။

ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းမွာ အမွီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကဲြ တစ္အိမ္ထဲ အတူတူေနၾကျခင္းမွာ လူႀကီးမိဘမ်ား မ႐ွိစမုိ႔ တင့္တယ္ေသာ္လည္း ၾကာေသာအခါတြင္ အမ်ား၏ အထင္၌ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံုေတြ ျဖစ္လာမည့္ အေရးကုိ အမွီေျမာ္ေတြးမိေစရန္ စကားရိပ္ေပးလုိက္ရျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ုပ္၏ စိတ္တြင္ကား အမ်ား ထင္သလုိ လ်င္ျမန္စြာ ျဖစ္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေနသူျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း အမွီ၏ သေဘာထား ကုိကား ဘာမွ် မသိရေသး။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ စကား ရိပ္ေပးရ၏။ အမွီက ကၽြႏ္ုပ္အား ၾကည္ျဖဴေသာ လကၡဏာ ႐ွိပါလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အႏုနည္းႏွင့္ တမွ်ဥ္းမွ်ဥ္း ဆဲြ၍ ႀကံစည္ရန္သာ က်န္ေတာ့၏။ အကယ္၍ စိတ္မတူပါကလည္း အၾကမ္းနည္းႏွင့္ ကုိင္လွ်င္ အိမ္တြင္း ပုန္းအပ်ိဳႀကီး မမမွီမွာ တစ္ခါတည္း ေပ်ာ့ေခြသြားဖုိ႔သာ႐ွိ၏။ ထမင္းလက္သုတ္သယ္ ၏ သမီးလုိ လက္ကုိ ဆဲြကာမွ်ျဖင့္ ႐ုပ္႐ွင္ေစ်းတန္း လူလယ္ေခါင္ ၌ " လက္ကုိ ဆဲြလုိ႔ပါေတာ္" ဟု မ႐ွက္မေၾကာက္ ခုနစ္သံ ေျခာက္ေပါက္ႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ႏုိင္သူ လူတန္းစား မဟုတ္ပါေပ။

အမွီခမွာလည္း အေတာ္ပင္ အစဥ္းစားရၾကပ္၍ ေနဟန္ျဖင့္ " အမွိလည္း အဘက္ဘက္က ေတြးတာပါပဲ အစ္ကုိကံေကာင္း ရယ္၊ ဘယ္လုိမွ ေတြးလုိပမရဘူး။ ဒီက လုပ္ငန္းေတြကုိလည္း မိဘလက္ငုတ္မုိ႔ မျဖဳတ္ ရက္ဘူး။ ရန္ကုန္က အလုပ္ကုိလည္း အစ္ကုိကံေကာင္း တစ္ပင္တစ္ပန္း ႀကိဳးကုတ္ထားရတဲ့အျပင္ ဆန္ စက္ေတြ အိမ္ေတြနဲ႔ ႀကိဳးကုတ္ထားရတဲ့ အလုပ္မုိ႔ အျဖဳတ္မခုိင္းရက္ဘူး။ ရန္ကုန္က အလုပ္ကုိ ျဖဳတ္ၿပီး ဒီကုိသာ ဂ႐ုစုိက္ရမယ္ ဆုိျပန္ရင္လဲ ... အဲ ... ခက္တယ္ ... ခက္တယ္ အမွီ မေတြးတတ္ဘူး "ဟု ေခါင္း ကုိသာ တြင္တြင္ကုတ္႐ွာေပေတာ့သည္။ ဤမွ်ျဖင့္ အမွီ ကၽြႏ္ုပ္၏ အေပၚ၌ စိတ္ထားမ႐ုိင္းေၾကာင္းကုိ သိ သာေပၿပီ။ အကယ္၍သာ ကၽြႏ္ုပ္ကုိ မလုိလားပါက အေ၀း၌ ေနရန္သာေျပာမည္ ျဖစ္၏။ ယခုမူကား အမွီမွာ ဖခင္ ႏွင့္ အစ္ကုိတုိ႔ အနိစၥေရာက္ၿပီးေနာက္ တစ္လမွ်သာ ႐ွိေသးသျဖင့္ ဘာမွ် အတည္တက် မဆံုးျဖတ္၀ံ့ သလုိသာ စိတ္ေ၀၍ ေနရျခင္းျဖစ္ရာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အားတက္သမွ် တက္မိလ်က္ ...

" ေအးေလ ... အစ္ကုိကံေကာင္း ရန္ကုန္က အလုပ္ကုိ အခုလုပ္ေနတဲ့ မန္ေနဂ်ာနဲ႔ လက္ေထာက္တစ္ ေယာက္ ထပ္တုိးၿပီး သံုးလေလာက္ လဲႊထားၾကည့္မယ္၊ ဟန္က်ရင္လည္း က်ေပါ့ ဟုတ္လား ... မက်ရင္ လည္း တျဖည္းျဖည္းျဖဳတ္ၿပီး ဒီက အလုပ္ကုိပဲ ျပန္လုပ္မယ္၊ မျဖဳတ္ခင္ေတာ့ သြားခ်ည္လာလွည့္ ေနရမွာ ပဲ၊ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ" ဟု စကားတစ္ဆင့္တက္၍ အႀကံေပးသလုိလုိႏွင့္ (အစ္ကုိကံေကာင္းဒီမွာ ျပန္ေနေစခ်င္ သလား) ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကုိ ေဖာ္ကာေမးလုိက္၏။ အမွိလည္း ကၽြန္ုပ္အား တစ္ခ်က္မွ်ၾကည့္႐ွာၿပီးမွ " အစ္ကုိကံေကာင္း သင့္သလုိသာ စီမံပါေလ ... အမွီကေတာ့ မိန္းမသားဆုိေတာ့ ဘာမွ် အထူး မေျပာတတ္ ပါဘူး၊ အစ္ကုိကံေကာင္း ေျပာတဲ့ သံုးလကုန္ေတာ့မွ တုိင္ပင္ၾကေသးတာေပါ့။ ေဟာ ကုိယ္ေတာ္ေတြ ရပ္ ေနျပန္ၿပီ" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ဆြမ္းဇလံုကုိပုိက္၍ ဆြမ္းေလာင္းရန္ ဆင္းသြား၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကား သန္းထီ ေပါက္ ေပၿပီ၊ ေနာက္သံုးလၾကာလ်င္ အမွီသည္ ယခုထက္ပုိ၍ သြားေလသူတုိ႔အတြက္ စိတ္ေအးမည္။ ထုိ အခါက်မွ ေလခ်ိဳႏွင့္ ႏွဴးကာ ျမဴးရမည့္ ႏွစ္ပါးသြားစခန္းကုိ ဖြင့္ရေပေတာ့မည္။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သည္း ခံ ၍ ေစာင့္ခဲ့ၿပီးရာတြင္ သံုးလေစာင့္ရသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္၌ အသုိ႔လွ်င္ တာ၀န္ ေလးပါအံ့နည္း ...

သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သံုးလေ၀းစြ တစ္ရက္မွ်ပင္ ေစာင့္ခြင့္မရေတာ့ေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ အမွီဆြမ္း ေလာင္းၿပီး၍ ျပန္တက္အလာတြင္ သူ႔ေနာက္မွ ၿမိဳ႕႐ွိ တုိက္ပုိင္အင္စက္ေတာ္မင္းပါ၍လာ၏။ ရန္ကုန္၌ ေန စဥ္က အာဏာပုိင္သူမ်ားကုိ လက္ပြန္းတတီး ေဖာ္လံဖားကာ ေပါင္းခဲ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အင္စပက္ေတာ္ မင္း အား " ႂကြပါ ... ႂကြပါ ... " ဟု ေလာကြတ္ပ်ဴငွာဆီး၍ ႀကိဳလုိက္၏။ အင္စပက္ေတာ္ မင္းလည္း ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္၀င္၍ ထုိင္ရာက " ဦးကံေကာင္း အားလပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကုိ ေခတၱႂကြပါလားခင္ ဗ်ာ၊ ရန္ကုန္က ဧည့္သည္တစ္ေယာက္က ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့ရပါတယ္ ... "ဟု သာယာ ညင္းေပ်ာင္းေျပာ၏။

ကၽြႏ္ုပ္ကား ဤအင္စပက္ေတာ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ထံ၌ မင္းကေတာ္၏ လက္ေကာက္မ်ား ကုိ လာ၍ ေပါင္ႏွံ ထားရသူ ျဖစ္သည့္တုိင္ သူ႔အာဏာကုိ ကၽြႏ္ုပ္၏ အက်ိဳးအတြက္ လက္ကုိင္တုတ္ လုပ္ ေသာအခါတြင္ လုပ္ရေသာေၾကာင့္ " ... ဟုတ္လား၊ ဒီအိမ္ကုိပဲ ေခၚခဲ့ေရာေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ အိမ္ကုိပါ ေရာက္ဖူး သြားေအာင္ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ ... " ဟု ဆုိလုိက္ရ၏။ ထုိအခါ အင္စပက္ေတာ္မင္းက ၿပံဳး၍ " ဟုိေရာက္ ေတာ့ ေတြ႕ပါလိမ့္မည္ဗ်ာ ...၊ ကုိင္း ... သြားၾကရေအာင္" ဟု ေျပာသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အင္စပက္ေတာ္ မင္းႏွင့္ စကားတေျပာေျပာ လုိက္ခဲ့ၿပီးလွ်င္ ရန္ကုန္က ဧည့္သည္ကုိ ေတြ႕ရန္ ေဇာသန္ေနမိ၏။

ရန္ကုန္မွလာေသာ ဧည့္သည္ကလည္း ကၽြႏ္ုပ္အား ေတြ႕ဆံုရန္ အလြန္ေဇာသန္၍ ေနေပသည္။ အေၾကာင္း မူကား ထုိဧည့္သည္မွာ ရန္ကုန္ စံုေထာက္ဌာနမွ ၀န္ေထာက္ကေလးတစ္ဦးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ ျဖစ္ပ်က္သမွ်တုိ႔ကား သတင္းစာႀကီးမ်ားတြင္ အႀကီးအက်ယ္ ေရးသားေနၾကၿပီးျဖစ္၍ အေသးစိတ္ မေဖာ္ျပလုိေတာ့။ ေဖာ္ျပရန္ အခ်ိန္လည္း မရေတာ့။ စံုေထာက္ဌာနမွ ၀န္ေထာက္ကေလးႏွင့္ အတူ၊ ကၽြႏ္ုပ္ရန္ကုန္သုိ႔ လုိက္ခဲ့ရ၏။ အလုပ္တုိက္သုိ႔ကား မေရာက္။ ေထာင္ႀကီးခ်ဳပ္သုိ႔ ေရာက္ရေပသည္။ ကၽြနုပ္အမွီတုိ႔ထံသုိ႔ ထြက္ခဲ့သည့္ေန႔နံနက္က စက္သူေဌး ဦးစိန္ေမာင္မွာ ဦးေခါင္းတြင္ ပုလင္းျဖင့္ အ႐ုိက္ခံ ရေသာ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ေသဆံုးေန၏။ အေလာင္းအနီးတြင္ ေတြ႕ရေသာ ပုလင္းခံြ၌ လက္ရာမ်ား ထင္၍ က်န္ရစ္ခဲ့ရာ စံုေထာက္ဌာနမွ ဓာတ္ပံု႐ုိက္၏။ ထုိ႔ေနာက္ စက္၀င္းေစာင့္ ဒရ၀မ္ႀကီးကုိ စစ္ေဆးရာ ကၽြႏ္ုပ္ တစ္ဦးတည္းသာ ဦးစိန္ေမာင္ ေသမည့္ညက လာေၾကာင္း သက္ေသထြက္၏။

ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာ အမွီ တုိ႔ၿမိဳ႕႐ြာ ပုလိပ္ဌာနသုိ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္စာေရးကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္မပံုစံကုိ ဖေယာင္းထင္၍ က်န္ရစ္ေအာင္ ႀကံစီ၍ ယူၾက၏။ ထုိဖန္ကြက္ကုိ ရန္ကုန္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ရာ ဦးစိန္ေမာင္၏ အေလာင္း နား၌ ေတြ႕ရေသာ အရက္ပုလင္းခံြမွ လက္ရာမ်ားႏွင့္ တုိက္ၾကည့္သည္၌ ထပ္တူ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္အား လူသတ္မႈ ျဖင့္ ဖမ္းဆီးရန္ ၀ါးရမ္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာသုိ႔ စံုေထာက္ ဌာနမွ ၀န္ေထာက္ကေလး လုိက္လာျခင္းျဖစ္၏။

ဤမွ် ၾကာ႐ွည္စြာ အမႈပုိင္ေအာင္ ပုလိပ္ဘက္မွ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္လုိက္ေနရျခင္းကား အျခားမဟုတ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ တြင္ အာဏာပုိင္ မိတ္ေဆြမ်ား႐ွိသျဖင့္ စံုေထာက္ဘက္မွ မေသခ်ာဘဲ မဖမ္း၀ံ့ပဲ ႐ွိျခင္းျဖစ္ေပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ အား ႐ံုးတင္၍ စစ္ပံုကုိ အနည္းငယ္ ေဖာ္ျပလုိေပေသးသည္။ အစုိးရေ႐ွ႕ေနႀကီးႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ဤသုိ႔ ေမးၾကေျဖၾက၏။

(အေမး)    ဦးကံေကာင္းနဲ႔ ေဒၚသီလစာရီတုိ႔ဟာ ငယ္ငယ္က အတူတူေနခဲ့ၾကတာဟာ ေဒၚသီလစာရီဟာ မသန္႔ဘ၀နဲ႔ ဦးစိန္ေမာင္နဲ႔ လက္ထပ္တဲ့အထိပဲ မဟုတ္လား။
(အေျဖ)    ဟုတ္ပါတယ္။
(အေမး)    ဘယ္အ႐ြယ္ေတြ႐ွိၾကၿပီလဲ ...
(အေျဖ)    ကၽြန္ေတာ္က အသက္အစိတ္၊ အသန္႔က ၁၉ ႏွစ္ပါ။
(အေမး)    ဘယ္လုိ အၿငိအစြန္း ႐ွိဘူးသလဲ။
(အေျဖ)    မ႐ွိပါဘူး။
(အေမး)    ေကာင္းၿပီ ရန္ကုန္ကုိ ဦးကံေကာင္းေရာက္လာေတာ့ မသန္႔ဟာ ဦးကံေကာင္းရဲ႕တုိက္ကုိ လာတတ္သလား...
(အေျဖ)    လာတတ္ပါတယ္။
(အေမး)    အေဖာ္နဲ႔လား၊ တစ္ေယာက္တည္းလား။
(အေျဖ)    တစ္ေယာက္တည္းပါ။
(အေမး)ဒီတုန္းက ဘာအၿငိအစြန္း႐ွိသလဲ။
(အေျဖ)    မ႐ွိပါဘူး။
(အေမး)    ေကာင္းၿပီ ... ဒီေန႔ ဒီရက္ တုန္းက မသန္႔ဟာ ဦးကံေကာင္းရဲ႕ အခန္းမွာ ဦးကံေကာင္းနဲ႔အတူတူ ႐ွိေနတုန္းက တုိက္တံခါး ပိတ္ထားသလား၊ ဖြင့္ထားသလား။
(အေျဖ)ပိတ္ထားပါတယ္။
(အေမး)    ဦးစိန္ေမာင္လုိက္လာေတာ့ တံခါးထုသလား၊
(အေျဖ)    ထုပါတယ္။
(အေမး)    ဦးစိန္ေမာင္နဲ႔အသန္႔ဟာ တစ္ေယာက္တစ္ကဲြစီျပန္သြားၾကတဲ့ေနာက္မွာ ဦးကံေကာင္းဟာ ခ်ာခ်ီ လမ္း မသန္႔ဆီကုိ သြားသလား။
(အေျဖ)    သြားပါတယ္။
(အေမး)    သည့္ေနာက္ ခ်က္ျခင္းပဲ ဦးကံေကာင္းဟာ ခေနာင္တုိကုိ လုိက္သြားသလား။
(အေျဖ)    လုိက္သြားပါတယ္။ ဆန္စက္ေတြကုိ မီး႐ိႈ႕မွာ စုိးလုိ႔ပါ။
(အေမး)    ေကာင္းၿပီ ... ဟုိေရာက္ေတာ့ ဦးစိန္ေမာင္ကုိ ဦးကံေကာင္းက လက္သီးနဲ႔ ထုိးတယ္ မဟုတ္လား။
(အေျဖ)    ထုိးမိပါတယ္၊ သည့္အျပင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး။
(အေမး)    ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ ဦးစိန္ေမာင္ ေသေနတာကုိ ေတြ႕ၾကရတယ္။ ေခါင္းမွာလည္း တံုး ေသာလက္နက္နဲ႔ ရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ႐ွိတယ္။ အေလာင္းနားက ပုလင္းခံြမွာ ေသြးစေတြနဲ႔ ဦးကံေကာင္းရဲ႕ လက္ရာနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းတူေနတဲ့ လက္ရာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါ ဘာျပဳလုိ႔ ထင္သလဲ။
(အေျဖ)    ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ သိပ္ေတာ့ ဇက္ႀကီးေခါက္ေကြးေနတာနဲ႔ သူ႔ပါးသြယ္ကုိ ကုိင္ၿပီး ျပင္ေပးရာမွာ လက္ကုိ သူ႔ပါးက ေသြးေတြ ေပပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စားပဲြခင္းကုိ ၿခံဳေပးဖုိ႔ ဖယ္ရာမွာ အရက္ ပုလင္း အလြတ္ကုိ ဖယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ရာေတြဟာ အရက္ပုလင္းမွာ ထင္က်န္ရစ္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါ လိမ့္မယ္။
(အေမး)    ေကာင္းၿပီ ... အနီေထာင္ဒုိင္က ဦးစိန္ေမာင္ကုိ အရက္ပုလင္းတစ္လံုး ေပးလုိက္တယ္လုိ႔ သက္ေသ ခံတယ္။ အခုသက္ေသတင္ထားတဲ့ အရက္ပုလင္းပါပဲလုိ႔လည္း စစ္ခံတယ္၊ ဒါျဖင့္ ဒီပုလင္းနဲ႔ မ႐ုိက္ ဘယ္ပုလင္းနဲ႔ ႐ုိက္မလဲ။
(အေျဖ)    ဦးစိန္ေမာင္ သူ႔ဖာသာသူ၀ယ္ခဲ့တဲ့ အရက္ပုလင္းတစ္လံုး ႐ွိပါေသးတယ္၊ ဂ်င္ပုလင္းပါ၊
(အေမး)    အဲဒီ ပုလင္းကုိ အေလာင္းနားမွာ မေတြ႕ပါကလား၊ ဘယ္ေရာက္သြားတယ္ထင္သလဲ။
(အေျဖ)    မထင္တတ္ပါဘူး။

ဤမွ်ေဖာ္ျပ႐ံုျဖင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အမႈသြားကုိ သိေလာက္ေပၿပီ၊ လူသတ္မႈျဖစ္လွ်င္ ဘာ့ေၾကာင့္ သတ္သည္ ဟူေသာ စိတ္အရင္းခံအခ်က္ကုိ ႐ွာရေလ့႐ွိသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အသန္႔တုိ႔က ဘာပဲထြက္ထြက္ ေဘးလူတုိ႔ အျမင္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အသန္႔မွာ ငယ္စဥ္က သမီးရီးစားျဖစ္၊ ဦးစိန္ေမာင္က ေငြႏွင့္ေပါက္၍ ယူေသာ ေၾကာင့္ ကဲြ၊ ရန္ကုန္၌ ျပန္အေတြ႕တြင္ အခ်စ္ နလန္ထ၊ ဦးစိန္ေမာင္က လုိက္ေခ်ာင္း၍မိ၊ ေဒါပြ၍ ဦးစိန္ေမာင္ အျပန္ တြင္ ကၽြႏ္ုပ္က လုိက္၍သတ္သည္ဟု ထင္ၾကေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အသန္႔တုိ႔၏ ထြက္ခ်က္ မ်ားကုိ မည္သူမွ် မယံုၾက။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သဘက္ခါ နံနက္တြင္ ႀကိဳးစင္သုိ႔ တက္ရေပ ေတာ့မည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ရေပေတာ့မည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဆန္ခုိးမမိ ဖဲြခုိးမိေသာအျဖစ္မွာ ရယ္စရာပင္ေကာင္းလွ၏။ လူခုနစ္ ေယာက္၏ အသက္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ေသြးေအးေအးႏွင့္ သတ္ခဲ့သမွ်တုိ႔မွာ ပိပိရိရိ ႐ွိလွသျဖင့္ တစ္စြန္းတစ္စ သံသယ ပင္ အထင္မခံခဲ့ရေပ။ ယခုမူကား ဦးစိန္ေမာင္ေသရသည့္အမႈတြင္ ကၽြႏ္ုပ္အား အေျခာက္တုိက္ အမႈ ပတ္ခါ အသနားခံစာပင္ ပယ္ခ်၍ႀကိဳးစင္ တက္ရေတာ့မည္မွာ ဆန္းလွ၏။ ရယ္စရာလည္းေကာင္း၏။

ဦးစိန္ေမာင္အား ကၽြႏ္ုပ္သိပ္ထားခဲ့ရာတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ၀င္၍ ပုလင္းႏွင့္ ႐ုိက္သတ္ခါ ပုလင္းပါ ယူ၍ ေျခရာေဖ်ာက္သြားျခင္းမွာကား ကၽြႏ္ုပ္တစ္ဦးတည္းသာ နားလည္၏။ အျခား မည္သူတုိ႔ကမွ် နားမ လည္ေပ။ ယံုလည္းမယံုၾကေပ။ တကယ့္ လက္သည္ အဘယ္ဆီ၌ ႐ွိၾကသည္ကုိကား ကၽြႏ္ုပ္လည္း မသိ။ မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစ၊ ကၽြႏ္ုပ္မွာမူ ႀကိဳးစင္သုိ႔ တက္ရန္ တန္း၍ေနေပေတာ့ရာ ကၽြႏ္ုပ္အမႈကုိ စစ္ေဆးေနစဥ္ အတြင္းမွစ၍ အသန္႔ႏွင့္တကြ ရပ္ေ၀းမွ လုိက္လာ႐ွာေသာ အမွီတုိ႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အထူး ႀကိဳးပမ္း ၾက႐ွာ၏။ အေကာင္းဆံုး ၀တ္လံုမ်ားကုိ ငွားၾက၏။ ေထာင္၀င္စာ ခံ၍ အမွီႏွင့္အသန္႔တုိ႔ လာ ၾကေသာ အခါမ်း၌ တရားအရိပ္ကုိ ခုိမိပါလ်က္ႏွင့္မွ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အ႐ွက္တကဲြ အက်ိဳးနဲျဖစ္ကာ စိတ္မခ်မ္းသာ ရ႐ွာေသာ အခ်စ္ဦးအသန္႔ ကုိလည္းေကာင္း၊ ေငြဆယ္သိန္းႏွင့္တကြ ကုိယ္ကုိပါ ပံု၍ အပ္ရန္ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ ေန႐ွာၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ဇနီးေလာင္းအမွီကုိလည္းေကာင္း၊ ၀မ္းနည္းပန္းနည္း ၾကည့္မိကာ တစ္ခါ တစ္ခါ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္မိေပသည္။

သုိ႔ေသာ္ ဤအခ်ိန္ကား ၀မ္းနည္းရမည့္အခ်ိန္မဟုတ္။ ကၽြႏ္ုပ္အား လူခုနစ္ေယာက္၏ အသက္ကုိ လူမသိ ေအာင္ သတ္ျဖတ္ႏုိင္စိမ့္ေသာငွာ အရာရာ၌ ေဖးမကူညီခဲ့ေသာ ကံတရားသည္ ထမင္းလုပ္ႀကီး ပါးစပ္နား သုိ႔ နီးခါမွ ပုတ္၍ ခ်လုိက္သလုိ ... " နက္ျဖန္ ႐ွင္ဘုရင္ျဖစ္မည္၊ ယေန႔ညေသမည္" ဟူေသာ ေဗဒင္ဆရာ၏ ေဟာနည္းအတုိင္း လက္ေပး၍ အသတ္ႀကီး သတ္လုိက္ပံုမွာကား တကယ့္တကယ္တြင္ ရယ္ဖြယ္လိလိႀကီး ျဖစ္လွေသာေၾကာင့္ ႀကိဳးစင္သုိ႔ အတက္တြင္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ကံတရား၏ ကလိထုိးျခင္း ခံရလ်က္ တက္ရ ေပေတာ့မည္ ျဖစ္ရကား ...
" ဟား ... ဟား ... ဟား ... "
                                               (ပံု)ကံေကာင္း
*
အထက္ပါ ႐ွည္လ်ားလွစြာေသာ အျဖစ္အပ်က္ႀကီးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ၿပီးေသာအခါတြင္ ၁၂-နာရီခန္႔ ႐ွိေနေပၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေညာင္းဆန္႔ကာ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ ဟန္ျပင္ရာက " ေတာ္ေတာ္ဆန္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပဲ" ဟု ဆုိလုိက္သည္၌ ဦးေလးက " ကုိင္း ... ဘယ္ႏွယ့္လဲ၊ မင္း-ကံကုိ မယံုတဲ့အေကာင္၊ ကံတရား ဆန္းက်ယ္တာ ကုိ ယံုၿပီလား" ဟုေမး၏။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳးရင္း " ကံတရား ဆန္းတယ္ ဆုိတာကုိ ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံပါတယ္၊

ဒါေပမဲ့ ဦးေလး အခုေပးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ဟာ ဟုိတစ္ေလာက ႀကိဳးက်သြားတဲ့ သူေဌးဦးကံေကာင္း ကုိယ္တုိင္ေရးခဲ့တာသာ အစစ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကံကုိ ပုိၿပီးေတာ့ မယံုေတာ့ဘူး "ဟု ေျဖလုိက္သည္၌ ဦးေလး၏ ႏႈတ္ခမ္းေမြးမွာ ေဘးသုိ႔ ေကာ့ေထာင္သြားကာ " ဆုိစမ္း ပါဦး...မင္းက ဘာျပဳလုိ႔ မယံုတာလဲ" ဟု ေဒါႏွင့္ ေမးလုိက္၏။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္က " ဘယ္မွာ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကုိ ယံုစားစရာ႐ွိလုိ႔လဲ ဦးေလးရဲ႕ ဦးကံေကာင္းဟာ လူခုနစ္ေယာက္အသက္ကုိ သတ္တဲ့အတြက္ေတာ့ မေသရ၊ ဘယ္လူက အေခ်ာင္၀င္ သတ္သြားမွန္း မသိတဲ့ ဦးစိန္ေမာင္အတြက္ ၾကား က အေခ်ာင္၀င္ၿပီး စက္တုိင္တက္ရတာကုိ ေထာက္ လုိက္ရင္ တရားဥပေဒက ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနနဲ႔ သက္ေသထြက္ခ်က္စကားေတြကုိ ကုိးကားၿပီး ႀကိဳးဒဏ္ေပးတာကုိသာ အေျခာက္တုိက္ႀကီး ခံသြားရတာ ကပဲ၊ ဟုိ ... အသက္ခုနစ္ေခ်ာင္းကုိ သတ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ဒဏ္ ကုိမွ မခံရဘဲ ဦးကံေကာင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အကုသုိလ္ ကံက တုိက္႐ုိက္မွ မစူးဘဲ ကပဲဦးေလးရ... " ဟု ျငင္းခ်က္ထုတ္လုိက္သည္၌ ဦးေလးၿပံဳးလာ၏။

ၿပီးလွ်င္ ဦးကံေကာင္းဟာ သူ႔မွတ္တမ္းမွာ ပါတဲ့အတုိင္း စက္တုိင္တက္ရတယ္ ထင္သလားကြ" ဟု ေမးလုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း " စက္တုိင္တက္ရလုိ႔မွ ႀကိဳးေပးတဲ့ သတင္းကုိေတာင္ ဖတ္လုိက္ ရပါေသးသေကာ ဦးေလးရဲ႕" ဟု ဆုိလုိက္ရာ ဦးေလးက " ဦးကံေကာင္းဟာ ဦးစိန္ေမာင္ သတ္တဲ့အမႈနဲ႔ စက္တုိင္မတက္ရတဲ့ အျပင္ ကြင္းလံုးကၽြတ္ေတာင္ လြတ္သြားေသးတယ္၊ မင္းမသိလုိ႔ ဒါက အတြင္းေရးကြ" ဟု ဆုိ၏။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္ဆန္းဆန္း ႐ွိသည့္အတြက္ " ႐ွင္းျပစမ္းပါဦး ဦးေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နားမလည္ပါ ဘူး" ဟု ေတာင္းပန္လုိက္ရ၏။

ထုိအခါမွ ဦးေလးက " ဒီလုိေလ ... ဦးကံေကာင္း စက္တုိင္ေပၚေရာက္ၿပီး ေဒါက္ျဖဳတ္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲ ကေလးမွာ ၀န္ႀကီးဆီက တယ္လီဖုန္းလာၿပီး ႀကိဳးမေပးဘဲ ရပ္ထားဖုိ႔တားလုိက္တယ္၊ တယ္လီဖုန္းသာ ဆယ္စကၠန္႔ေလာက္ ေနာက္က်ရင္ မင့္ဦးကံေကာင္း အေသဘဲ...၊ အဲဒီလုိ တားလုိက္တာက တျခားမဟုတ္ ဘူးကြ...၊ လက္စသတ္ေတာ့ ဒရ၀မ္အဘုိးႀကီးရဲ႕ သမီးစက္ထဲက ကူလီမေလးကုိ ဦးစိန္ေမာင္က အႏုိင္က်င့္ ေနေတာ့ ကုိယ္၀န္႐ွိေရာ ဆုိပါစုိ႔ကြာ...၊ အဲဒါကုိ ဦးစိန္ေမာင္က သူ႔အေပၚမွာ တာ၀န္မ႐ွိေအာင္ တစ္ညမွာ ေကာင္မေလး ကုိ ခ်ိန္းၿပီး ဆန္စက္ေမာင္းတဲ့ ကုလားနဲ႔ အခန္းပိတ္ေပးသတဲ့၊

အဲဒါကုိ အေဖ ဒရ၀မ္ႀကီးသိ ေတာ့ ဦးကံေကာင္း  သြားၿပီး ဦးစိန္ေမာင္ကုိ ထုိးႀကိတ္လုပ္တဲ့၏ညမွာ အဘုိးႀကီးက အခြင့္ေကာင္း ယူၿပီး သတိေမ့ေနတဲ့ ဦးစိန္ေမာင္ကုိ ပုလင္းနဲ႔ အေသ႐ုိက္သတ္၊ ႐ုိက္တဲ့ ပုလင္းကုိ ေျမႀကီးထဲ တူးျမႇဳပ္ပစ္လုိက္ တယ္၊ ဒီအေၾကာင္းက ဒရ၀မ္အဘုိးႀကီးကုိ ေႁမြေပါက္ခံရလုိ႔ ေသခါနီး က်မွ ဖြင့္ေျပာသြားတာ၊ ကုိင္း ... ဘယ္ေလာက္ဆန္းသလဲ၊ ဦးကံေကာင္းကုိ တစ္ခါထဲ တရားေသ လႊတ္ ရေတာ့တာပဲေဟ့ "ဟု ႐ွင္းျပ၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ နားေထြးေထြးပင္ ႐ွိေနေသး၏။ ဦးကံေကာင္း တရားေသလႊတ္သည္ဟုလည္းဆုိ ၏။ ဦးကံေကာင္းအား ႀကိဳးေပးၿပီးေသာ သတင္းမ်ား မွာလည္း သတင္းစာမ်ား၌ ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ စာ လံုးမဲႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသး၏။ နားမ႐ွင္းႏိုင္ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
" ဒါျဖင့္ ဦးကံေကာင္းကုိ ႀကိဳးေပးၿပီးတဲ့အေၾကာင္း သတင္းစာေတြမွာ ဘာျပဳလုိ႔ ပါလာရတာလဲ ဦးေလး ရယ္၊ ကဲ ... " ဟု ေမးလုိက္ရာ ဦးေလးလည္း ၀ါးခနဲတစ္ခ်က္သန္းကာ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကုိ တစ္ခ်က္သလုိက္ ၿပီးမွ ...

" ဒီလုိလကြာ ... ႀကိဳးစင္ေပၚက ဦးကံေကာင္းကုိ ခ်ခဲ့ၿပီးေတာ့ အက်ိဳးအေၾကာင္းလည္း ေျပာလုိက္ကေရာ ... ဦးကံေကာင္း ဟာ ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ ခ်က္ျခင္းထၿပီး ကတာပဲေဟ့၊ ကသမ် စိန္ကတံုးကကုိ ကတာ၊ အဲဒီလုိ ကေနတုန္းမွာ ၀တ္လံုေတြကလည္း ႐ွန္ပိန္ပုလင္းနဲ႔ ဖန္ခြက္နဲ႔ ေရာက္လာညပီး ေအာင္ပါေစေသာ ေအာင္ေစေသာဆုိၿပီး တေပ်ာ္တပါးႀကီး အရက္ခြက္ခ်င္း နခမ္း႐ုိက္ၿပီး ေသာက္ၾကေသးတယ္၊ ၿပီး ေတာ့ကာ ေထာင္ မွဴးႀကီး ကုိယ္တုိင္လည္း ဦးကံေကာင္းတုိ႔ကုိ သူ႔႐ံုးခန္းေခၚသြားၿပီး ဦးကံေကာင္းကုိ လႊတ္ဖုိ႔ ခ်က္ ျခင္းစီရင္ရတာပဲေစဟ့..။ ႏုိင္ငံေရး သမားေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္း တကယ့္သူေဌးကုိ မွားၿပီး ႀကိဳးေပး မိမလုိ႔၊ တားတားကေလး လုိေတာ့တဲ့အျဖစ္မုိ႔ အားလံုး မ်က္လံုးျပဴးကုန္ၾကရတာေပါ့ကြာ ... " ဟု ဆုိကာ စကားကုိ ရပ္လုိက္၏။

ကၽြန္ုပ္လည္း ဦးေလးတမင္စကားရပ္၍ အဖုိးတန္ေအာင္ နားေထာင္ခ်င္စိတ္ျဖင့္ မခ်င့္မရဲျဖစ္ ေအာင္ လုပ္ေနသည္ကုိ သိသျဖင့္ " ကုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ဦးေလး ေျပာခ်င္လည္းေျပာ မေျပာခ်င္ေန "ဟု ဇြတ္ကုိင္လုိက္ရ၏။ ဤတြင္ ဦးေလးလည္း တစ္ခ်က္ရယ္ကာ " ေခြးမသား ဒီအ႐ြယ္ ေရာက္ေတာင္ ေခြးပုရန္လုိ လုပ္တုန္းပဲကုိး၊ အဲကြာ ... ဦးကံေကာင္းကုိ ခ်က္ခ်င္း လႊတ္လုိက္ရေတာ့ ဦးကံေကာင္းဟာ ၀မ္းသာလံုးဆုိ႔ၿပီး ႀကိဳးတုိက္ထဲက သူ႔ေခါင္းအံုးေအာက္မွာ ေဟာဒီမင္းအခုဖတ္ၿပီးတဲ့ မွတ္တမ္းႀကီးကုိ ဦးကံေကာင္းဟာေမ့ၿပီး ထားခဲ့သကြ၊ ႀကိဳးတုိက္ကုိ ဗာရာေတြ ႐ွင္းေတာ့မွ ေတြ႕ၿပီး တုိ႔ဆီ ကုိ လာပုိ႔တယ္...၊ ဒီမွတ္တမ္းႀကီးထက္ လူသတ္မႈ ေျဖာင့္ဆုိခ်က္စစ္တာ ဘယ္မွာ႐ွိလိမ့္လဲကြာ...၊ ဒီေတာ့ မွ ဦးကံေကာင္းကုိ ျပန္ဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲမွာပင္ အမႈစစ္ၿပီးေတာ့ ႀကိဳးေပးလုိက္ရတာပဲ၊ ကုိင္း ... ျပန္ ... ျပန္ ... ေခြးမသား" ဟု ဆုိလုိက္ပါသတည္း။

တင့္တယ္

ၿပီးပါၿပီ
----------------------