တင္႔တယ္ ၏ ကမၼဖလ အပိုင္း (၁၅)

အသန္႔ႏွင့္ျပန္ေတြ႕ျခင္း

ေဒၚေက်ာ့ရင္ အနိစၥေရာက္ေသာလမွာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလထဲ၌ ျဖစ္ေပရာ ထုိလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ အဂၤလိပ္နန္းရင္း၀န္ အက္တလီတုိ႔သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စာခ်ဳပ္ တစ္ရပ္ကုိ ဘိလပ္မွာ လက္မွတ္ေရးထုိးၾကေၾကာင္း သတင္းမ်ား ပါ၍လာေပသည္။ ထုိသတင္းမ်ား ကုိဖတ္ရ၍ ျမန္မာနုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မည္ဟု အရိပ္အေငြ႕မွ် သိသာလာေသာအခါတြင္ ဦးေဒါန သည္ ကၽြႏ္ုပ္ ႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔အား အတြင္းေရးကုိ ေခၚ၍ တုိင္ပင္ေလေတာ့သည္။

ကုန္သည္လုပ္ငန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးသည္ ဘာမွ်မဆုိင္ဟု ဆုိစမွတ္႐ွိေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ သိန္းႏွင့္ခ်ီ၍ အလုပ္ လုပ္ၾကေသာ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအဖုိ႔တြင္ ႏုိင္ငံေရးအေျပာင္းအလဲတုိ႔သည္ မ်ားစြာ အေရးႀကီး၏။ စကားတုိတုိ ဆုိရမည္ဆုိလွ်င္ ကုန္သြယ္ေရးအတြက္ပင္ စစ္ေတြတုိက္ၾကရသည္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဦးေဒါနကား ကုန္သည္လုပ္ငန္းတြင္ မ်ားစြာ လာဘ္ျမင္သူျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အား အတြင္းႀကိတ္ ေခၚ၍ တုိင္ပင္ရာတြင္ ဦးေဒါနက " တုိ႔ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရလုိ႔႐ွိရင္ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ေတြကုိ ႏိုင္ငံျခား သား ေတြထက္ တုိ႔ဗမာေတြက ပုိၿပီးေတာ့ လုပ္ဖုိ႔ကုိင္ဖုိ႔ အခြင့္အေရးေတြ ပုိလာလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အဲဒီ ေတာ့ကာ တုိ႔မွာ လက္႐ွိသစ္လုပ္ငန္းႏွင့္ သတၱဳလုပ္ငန္းက ပုိၿပီးေနတဲ့ေငြေတြကုိ ဘဏ္တုိးခ်ထားတာထက္ ရန္ကုန္ မွာ အေျခတစ္ခုခု သြားစုိက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ၿပီးေတာ့ တစ္ခါ ယခု စစ္ၿပီးေခတ္ အစုိးရေတြဟာ ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ဆုိ႐ွယ္လစ္ဆန္တဲ့ အစုိးရေတြ မ်ား ေနေလေတာ့ တုိ႔ ႏုိင္ငံမွာမဆုိ ဆုိ႐ွယ္လစ္ဆန္တဲ့ အစုိးရေတြ မ်ားေနေလေတာ့ တုိ႔ႏုိင္ငံမွာလဲ အေႏွးနဲ႔ အျမန္ ဆုိသလုိ ဆုိ႐ွယ္လစ္ဆန္တဲ့ စနစ္ေတြကုိ သံုးလာလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဆုိ႐ွယ္လစ္စနစ္ဆန္ဆန္ ျဖစ္လာရင္ ႏုိင္ငံရဲ႕ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္ေတြကုိ အစုိးရက ႀကီးၾကပ္လာလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ကာ ႏုိင္ငံက အထြက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ဆန္စပါးကုိ အစုိးရကကုိင္ၿပီး လာလိမ့္မယ္။ အစုိးရကကုိင္ရင္ တုိ႔က ကုိယ္စားလွယ္ လုပ္ရရင္ ေကာင္းမယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ အခုတုိ႔လုပ္ေနတဲ့ သတၱဳတြင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ သစ္လုပ္ငန္းကုိ ဒီကေန ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ကုမၸဏီႀကီး ေတြရဲ႕ လက္ေ၀စာ ခံေနမဲ့အစား ႏုိင္ငံျခားနဲ႔ တုိက္႐ုိက္ဆက္သြယ္ေအာင္ အခု ကတည္းက ရန္ကုန္မွာ တုိ႔ တစ္ေနရာအေျခစုိက္ထားရင္ ေကာင္းမယ္။

ႏုိင္ငံလြတ္လပ္ေရးရတယ္ဆုိရင္ တုိ႔လုပ္ငန္းကုိ တုိးခ်ဲ႕ႏိုင္တဲ့ အကြက္ေတြ ေပၚလာလိမ့္မယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ သေဘာရ ၾကသတုန္း" ဟု ေမး၏။ ကၽြန္ုပ္တုိ႔အတြက္ ထုတ္ႏုိင္ ေသာေငြရင္းကုိလည္း စိစစ္ၾကည့္ၾက၏။ ေနာက္ဆံုး ၌ ရန္ကုန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သြားေန၍ ကုမၸဏီလီမိတက္တစ္ ခုဖြင့္ကာ အေျခပ်ိဳး၍ထားရန္၊ ဆန္စပါး ကုိ ႏုိင္ငံအစုိးရက ႀကီးၾကပ္လုပ္ကုိင္ေသာ အခါမ်ိဳးေပၚေပါက္လာပါ က ကုိယ္စားလွယ္အျဖစ္ကုိရဖုိ႔ ႀကိဳးစားရန္ စသည္တုိ႔ကုိ အေသးစိတ္စီစဥ္ကာ ကၽြႏ္ုပ္အား ရန္ကုန္သုိ႔ ေစလႊတ္လုိက္ေပေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏အဖုိ႔၌ ဤသုိ႔ ဦးေလးဦးေဒါန ကုိယ္တုိင္က ယံုယံုမွတ္မွတ္ ေစလႊတ္ျခင္းကုိ ခံရသည္တြင္ မ်ားစြာ ၀မ္းသာ မိ၏။ သုိ႔ရာတြင္ အမွီႏွင့္ေ၀းကြာေသာ ေနရာသုိ႔ သြားေရာက္ေနထုိင္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၀မ္းသာ သေလာက္ စိတ္ကမပါ ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္ရပ္ေ၀းသုိ႔ ေရာက္ေနခုိက္တြင္ အမွီအား အိမ္ေထာင္ရက္သား ခ်ထား လုိက္ပါက ကၽြႏ္ုပ္အဖုိ႔တြင္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ႀကီးပ်က္စီးရဦးမည္ကုိ စုိးမိ၏။ သုိ႔ရာတြင္ ကုိျမေဖ ဆံုးၿပီးကတည္းက အမွီခမ်ာမွာ မိမိအား ကံၾကမၼာ ကေရာ္လုိက္ပံုကုိ ႐ွက္ေနဟန္ျဖင့္ ႐ုိး႐ုိးကုတ္ကုတ္ ခပ္ျမဳပ္ျမဳပ္ ကေလး ေနေတာ့လ်က္ အသက္ အ႐ြယ္မွာလည္း သံုးဆယ္သုိ႔ နီးေလၿပီျဖစ္ရာ ဃရာ၀ါသ အိမ္ေထာင္ ကိစၥကုိ စိတ္မကူးေတာ့သလုိပင္ ႐ွိေန ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အနည္းငယ္ စိတ္ခ်ရမလုိလုိ ႐ွိမိ၏။

ထုိ႔ျပင္ ေဒၚေက်ာ့ရင္ အနိစၥေရာက္သည္မွာ တစ္လမွ်ပင္ မၾကာေသးေသာေၾကာင့္ ျဗဳန္းျဗင္းေနာင္ျဗင္း ခ်က္ျခင္းႀကီး မဂၤလာကိစၥကုိ ေဆာင္႐ြက္ဖုိ႔ မလြယ္ေသးသည္ကုိလည္း သတိထားမိ၏။ တစ္ဖန္ ေဒၚေက်ာ့ရင္ မ႐ွိသည့္ေနာက္ တစ္အိမ္ေထာင္လံုးကုိ အမွီတစ္ေယာက္တည္း သိမ္းက်ံဳး၍ ဦးစီးေနရေပရာ ဦးေဒါန မွာ သမီးအား ေနရာခ်ထားလုိက္ပါက အိမ္ ေထာင္ႀကီးတစ္ခုလံုး ဖ႐ုိဖရဲ က်န္ရစ္မည္ စုိးဟန္လည္း ရ၏။ သုိ႔ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ရန္ကုန္၌ အေျခစုိက္ ၍ လုပ္ငန္းခ်ဲ႕ထြင္ရန္ ေရာက္လာခဲ့ျပန္ေပသည္။

ရန္ကုန္၌ အလုပ္တုိက္ဖြင့္ရန္ တုိက္ငွားျခင္း၊ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္မ်ား၏ ကိစၥကုိ စူးစမ္းျခင္း စသည္တုိ႔ျဖင့္ အလုပ္မ်ား၍ ေနရာမွ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဆန္စပါးကိစၥဘက္သုိ႔ ဆက္၍ လုိက္မိေသာအခါတြင္ ငယ္ခ်စ္ခင္ အသန္႔ကုိ အေျပးအလႊား သတိရမိေလေတာ့သည္။

အသန္႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ကဲြကြာခဲ့ရသည္မွာ ဆယ့္သံုးႏွစ္ဆယ့္ေလးႏွစ္မွ် ႐ွိေပၿပီ။ အသန္႔ မဂၤလာမေဆာင္မီ ညဦး၌ ကၽြႏ္ုပ္ထံသုိ႔ ေရာက္လာ၍ သူ႔ေမတၱာကုိ တစ္စြန္းတစ္စဖြင့္ဟသြားသည့္ေနာက္၌ အသန္႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔မွာ လံုး၀ အဆက္အဆံကင္းျပတ္သြားခဲ့၏။ အသန္႔၏ မိဘမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်းဇူး႐ွင္ မ်ားထံမွ တစ္ဆင့္သာလွ်င္ အသန္႔ကုိ ရန္ကုန္၌ မာေၾကာင္းသာေၾကာင္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္သိရေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေက်းဇူး႐ွင္ အထည္သည္ လင္မယားတုိ႔မွာ စစ္ႀကီးျဖစ္စကပင္ ေျပးရင္းလႊားရင္း ပ်က္စီးၾကရေပသည္။ ယခင္က စကားစပ္မ႐ွိ၍ မဆုိခဲ့ရ၊ ယခု ေဖာ္ျပရ၏။ အသန္႔ကား ကၽြႏ္ုပ္အား အႀကီးအက်ယ္ စိတ္နာသြား သေယာင္႐ွိ၏။ သူ႔မိဘမ်ားမ႐ွိသည့္ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အသန္႔၏ သတင္းကုိ လံုး၀မရေတာ့ဘဲ အဆက္ျပတ္ ၍သြား၏။

အသန္႔ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ အၿမဲမဟုတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါ၌ အသန္႔ မည္ကဲ့သုိ႔ ေနေပလိမ့္မည္နည္းဟု ေတြး ေတာၾကည့္မိ၏။ သုိ႔ေသာ္ မီးေ၀းခ်ိပ္မာ ဓမၼတာအတုိင္း ရပ္ေ၀းကေမ့တတ္သည္၊ မတတ္ေသးက ေစ့စပ္ သည္" ဟု ဆုိ႐ုိး႐ွိေပရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အသန္႔အား တစ္ခါတစ္ခါမွ်သာ ေတြးမိသည့္အျပင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဘ၀လမ္း စဥ္ကုိ ခုတ္ထြင္႐ွင္းလင္းေနရေသည္လည္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့ပင္ ႐ွိမိေပသည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္၍ေနကာ ဆန္စပါးကိစၥကုိ လုိက္စျပဳေသာအခါ၌ကား ဆန္စက္ သံုးလံုးပုိင္ေသာ အသန္႔၏ ေယာကၡမႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကုိ သြား၍စဥ္းစားမိကာ အသန္႔ကုိ ေတြ႕ခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာရျပန္ေပသည္။ ငယ္ကခ်စ္ အႏွစ္တစ္ရာ မေမ့သာပါေပ။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဖြင့္စအလုပ္တုိက္ကုိ တစ္ဦးတည္း ဦးစီးေနခိုက္ ျဖစ္ေလရာ ႏိုင္ငံျခားကုမၸဏီႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ျခင္း၊ ဆန္စပါး ပဲြစားမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေစ့စပ္ျခင္း၊ အလုပ္တုိက္အတြက္ အသံုးပစၥည္း ၀ယ္ ျခမ္းျခင္း၊ စာေရးစာခ်ီမ်ား ေ႐ြးခ်ယ္ငွားရမ္းျခင္း စသည္တုိ႔ျဖင့္ လံုးခ်ာလုိက္ေနရသည့္အျပင္ ဦးေလး ဦးေဒါန ထံသုိ႔လည္း ခုနစ္ရက္ တစ္ပတ္တုိင္း အစီရင္ခံစာမ်ားပုိ႔၍ ေနရျပန္ေသာေၾကာင့္ အလုပ္ႏွင့္ ဂ်င္ဂ်င္လည္ လ်က္ အသန္႔တုိ႔၏ သတင္းကုိသာ နာရၿပီး အသန္႔တုိံထံသုိ႔ကား ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် မသြားႏုိင္ အားပဲ ႐ွိခဲ့ ေပသည္။

အသန္႔၏ ေယာကၡမမ်ားသည္ စစ္အတြင္းက ဗံုးဒဏ္မိသျဖင့္ ပ်က္စီးၾကရသည္ဟု သိရ၏။ အသန္႔ႏွင့္ အသန္႔၏ ခင္ပြန္း ဦးစိန္ေမာင္တုိ႔သည္ ခေနာင္တုိ႐ွိ မိမိတုိ႔ပုိင္ စက္၀င္းႀကီးအတြင္းက တုိက္အိမ္တြင္ ေနထုိင္ လ်က္ ႐ွိၾကသည္ကုိလည္း သိရ၏။ အသန္႔တြင္ သားသမီး မထြန္းကားေသးေၾကာင္းကုိလည္း သိရ ၏။ အသန္႔တုိ႔ထံသုိ႔ သြားမည္ဟု အားခဲတုိင္း အလုပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚလာေသာေၾကာင့္ သြားပဲမသြားျဖစ္ႏုိင္ခဲ့ ေအာင္႐ွိရ၏။

သုိ႔ေနခုိက္တြင္ တစ္ေန႔၌ ညေနပုိင္း အလုပ္အနည္းငယ္ပါးသျဖင့္ အလုပ္တုိက္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အသန္႔႐ွိရာသုိ႔ မသြားျဖစ္လွ်င္ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေတာ့မည္ဟု စိတ္ပုိင္းျဖတ္လုိက္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလုပ္တုိက္ကုိ တုိက္ ေစာင့္ဒရ၀မ္က ေသာ့ခတ္၍ ပိတ္အၿပီးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အလုပ္တုိက္အေပၚထပ္႐ွိ ကၽြႏ္ုပ္ေနထုိင္ရာ အခန္း သုိ႔ တက္ကာ အ၀တ္အစား လဲလွယ္ၿပီးလွ်င္ ေလွကားမွ ဆင္းလာခဲ့၏။
ေလွကားမွဆင္း၍ တုိက္ျပင္ဘက္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ၌ ကၽြႏ္ုပ္၏အလုပ္တုိက္ေ႐ွ႕တြင္ လံျခားတစ္စင္း ထုိး ၍ဆုိက္ကာ လံျခားေပၚမွ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသားျဖဴျဖဴ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဇင္းမယ္လံုခ်ည္ကုိ၀တ္လ်က္ ဆင္း လာသည္ကုိ ျမင္ရေလရာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အမွတ္မထင္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အသန္႔တုိ႔႐ွိရာ ခေနာင္တုိ ဘက္သုိ႔ ေနမ၀င္ခင္ ေရာက္လုိေသာေဇာျဖင့္ ေျခလွမ္းျပင္လုိက္ရ၏။ သုိ႔ျပင္၍ ေျခလွမ္း လွမ္းစျပဳသည့္ အခုိက္အတန္႔ တြင္ "တစ္ဆိတ္႐ွင္" ဟု ေနာက္က ေျပာလုိက္ေသာအသံကုိ ၾကားရေသာေၾကာင့္ လွည့္၍ ၾကည့္လုိက္ရာ မ်က္မွန္ႏွင့္ ပိန္ပိန္ပါးပါးမိန္းမသည္ ကၽြႏ္ုပ္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္ကုိ ေတြ႕ရသျဖင့္ ကုိယ္ ႐ွိန္သတ္ ၍ ရပ္ေနလုိက္ရသည္၌ ထုိမိန္းမက " ႐ွင္ ... ဒီတုိက္မွာ ေနပါသလား႐ွင္ ... " ဟု ကၽြႏ္ုပ္အား ေမး လုိက္၏။

ကၽြန္ုပ္လည္း " ဟုတ္ကဲ့ ... ဘာကိစၥ႐ွိလုိ႔ပါလဲခင္ဗ်ာ ... " ဟု ဆုိလုိက္ကာ႐ွိေသး ထုိမိန္းမမွာ တစ္ကုိယ္လံုး သိသိ သာသာ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္လာၿပီးလွ်င္ "အကုိကံေကာင္း အသန္႔ေလ ... အသန္႔ကုိ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူးလား "ဟု ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေျပာလုိက္သျဖင့္ ကၽြန္ုပ္တြင္ "ဟုိက္ ... "ခနဲ ပါးစပ္ကေယာင္၍ ဆုိမိလ်က္ မွင္သက္မိသူပမာ အံ့ၾသျခင္းျပင္းစြာ ျဖစ္၍ေနရ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေငးေငးႀကီး ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနမိ၏။ ထုိအခါတြင္ မ်က္မွန္ႏွင့္ထုိမိန္းမက "အစ္ကုိ ကံေကာင္း ကေတာ့ အသန္႔ကုိ ဘယ္မွာ မွတ္မိေတာ့မလဲေလ၊ အသန္႔ကေျပာင္းသြားၿပီကုိး၊ အစ္ကုိကံေကာင္းလဲ ႐ုပ္အေတာ္ ေျပာင္းသြားတယ္၊ ႏုိ႔ေပမဲ့ ေ႐ႊသြားကေလးရယ္၊ အသံရယ္ကေတာ့ မွတ္ မိပါေသးရဲ႕" ဟု ထပ္၍ဆုိလုိက္မွ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သတိျပန္၍လည္လာကာ "ဟာ ... အသန္႔ အသန္႔ ... အခုပဲ အကုိကံေကာင္း အသန္႔ တုိ႔ ခေနာင္တုိဘက္ကုိ ကူးလာမလုိ႔ ဆင္းလာတာ၊ ၾကည့္စမ္း ... ၾကည့္စမ္း ... အသန္႔ ပိန္သြားလုိက္တာကြယ္၊ မ်က္မွန္ကလဲတပ္ထားေတာ့ မမွတ္မိဘူး ...၊ ဘုရားစူးေစရဲ႕၊ အစ္ကုိကံေကာင္း မမွတ္မိဘူး" ဟု ဗလံုးဗေထြးေျပာမိရင္း အသန္႔အား ေျပး၍ဖက္ကာ ငုိလုိက္ခ်င္သလုိလုိ ဘာလုိလုိႀကီးပင္ ျဖစ္မိေ ပေတာ့သည္။ အသန္႔ခမ်ာ ကုိယ္တုိင္မွာလည္း မ်က္ရည္မ်ား၀ုိင္းလ်က္ ခ်င္းျခင္းပင္ ငုိ၍ခ်လုိက္ ေတာ့မည္ ပမာ ျဖစ္ေန႐ွာေပသည္။ ၿပီးမွ ကၽြႏ္ုပ္က သတိကုိထိန္း၍ " ကုိင္း ... လာ ... လာ အစ္ ကုိကံေကာင္း ရဲ႕ အခန္းကုိ သြားၾကစုိ႔ စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာၾကရေအာင္ "ဟု ဆုိကာ ေလွကားမွ ေ႐ွ႕ေဆာင္၍ တက္ခဲ့ရေပေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏အခန္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထုိင္မိၾကသည္၌ "ကုိင္း ေျပာစမ္းပါဦး အသန္႔ရယ္ ... ဘယ္လုိက ဘယ္လုိ" ဟု စကားစ ေပးလုိက္သည္၌ အသန္႔လည္း မ်က္မွန္ကုိခၽြတ္၍ မ်က္လံုးကုိ ပြတ္ရာက "မေန႔က  စပါးပဲြစား ေတြ စက္ကုိလာၾကေတာ့မွ အစ္ကုိကံေကာင္းက အသန္႔နဲ႔ကုိစိန္ေမာင္ကုိ ေမးတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပၾကလုိ႔ အစ္ကုိကံေကာင္း ရန္ကုန္မွာေရာက္ေနတယ္ဆုိတာကုိ သိၾကရတယ္။ ရန္ကုန္ကုိေရာက္ေန တာ ဒါေလာက္ၾကာမွျဖင့္ လူကုိယ္တုိင္မလာႏိုင္ေတာင္ စာကေလးတစ္ေစာင္ေတာ့ ေပးဖုိ႔သင့္ပါတယ္ အစ္ကုိကံေကာင္း ရယ္ ... " ဟု အသံကေလးမွ်င္မွ်င္ႏွင့္ အျပစ္တင္သလို စကားဦး ခ်ီလုိက္ၿပီးေနာက္ လြန္ ခဲ့ေသာ ဆယ့္သံုးေလးႏွစ္ အတြင္းတြင္ ရန္ကုန္တစ္လွည့္ ခေနာင္တုိတစ္လွည့္ ေနထုိင္ခဲ့ရပံုမ်ားကုိ ေျပာျပ ႐ွာပါသည္။ သူ႔စကားကုိ နိဂံုးခ်ဳပ္ေသာအားျဖင့္ အသန္႔က အစ္ကုိကံေကာင္းကုိ အသန္႔ အၿမဲ သတင္းေမး လ်ုက္ ပါပဲ အစ္ကုိကံေကာင္းရယ္၊ စစ္အတြင္း ဗေယာက္ဗယက္ေတြၾကားထဲမွာ ေမေမတုိ႔ ဆံုးတုန္းက အသန္႔ လုိက္သြားေတာ့လည္း အစ္ကုိကံေကာင္းအေၾကာင္းကုိ စံုစမ္းပါေသးတယ္။

ႏုိ႔ေပမဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္မွာ လုိလုိ က်ိဳက္ကၡမီမွာ လုိလုိနဲ႔သာ ၾကားရၿပီး ဘယ္မွာမွန္း အတိအက် မသိရလုိ႔ အေ၀း ကပဲ သတင္းေမးေန ခဲ့တယ္။ အစ္ကုိကံေကာင္းကေတာ့ ဒီရန္ကုန္ကုိ တက္လာတာ သံုးေလးလ ႐ွိၿပီဆုိ အသန္႔တုိ႔ဆီ စာေတာင္ မွမထည့္တာမ်ား အံပါရဲ႕႐ွင္ " ဟု အျပစ္တင္သံႏွင့္ပင္ အဆံုးသတ္၏။

ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဦးေဒါနတုိ႔ ျပန္၍ ခ်ဥ္းမိၾကပံုမ်ားကုိ ေျပာျပရာက ေနာက္ဆံုးတြင္ " အသန္႔ က အစ္ကုိကံေကာင္း စာမထည့္တာကုိေတာ့ ေျပာလုိက္တာ။ အစ္ကုိ ကံေကာင္းက အသန္႔တုိ႔ ခေနာင္တုိမွာ ႐ွိတယ္ဆုိတာကုိ အရင္ ဆယ့္သံုးေလးရက္ကမွ သိရတယ္၊ သိရလုိ႔ စာထည့္မယ္ႀကံေပမဲ့ကာ လူကုိယ္တုိင္ သြားမယ္သြားမယ္နဲ႔ ခ်ိန္ရင္း အလုပ္ေတြက ဖိေနလုိ႔ ဒီကေန႔မွ အားခ်ိန္ကေလးရၿပီး ခေနာင္ တုိကုိ လာမယ္လုိ႔ အထြက္မွာ အသန္႔နဲ႔ေတြ႕ရတာ ... ကုိင္း ... ထားပါေတာ့၊ စစ္အတြင္းကေတာ့ ေခတ္ ဗေယာက္ဗယက္မုိ႔ ထားလုိက္ပါေတာ့၊ စစ္မျဖစ္ခင္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ အသန္႔ဆီက အစ္ကုိ ကံ ေကာင္း ဆီကုိ စာကေလးတစ္ေၾကာင္း ေရးဖူးရဲ႕လား ... ဟင္ ေျပာစမ္းပါဦး ... အဲဒီအျဖစ္ကုိ ... " ဟု ျပန္ ေမးလုိက္ရာ အသန္႔သည္ ကၽြန္ုပ္အား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ခဲလုိက္ၿပီးမွ " ေတာ္ပါအစ္ကုိကံေကာင္းရယ္ ... ဒါေတြကုိ အသန္႔ စၿမံဳမျပန္ပါရေစနဲ႔ေတာ့ ... ႏုိ႔ ... ေနပါဦး သူေဌးကေတာ္မ်ားေကာ ... ဘယ္မွာလဲ "ဟု စကားလဲႊလုိက္သည္၌ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တစ္ခ်က္ရယ္မိတာ "အစ္ကုိ ကံေကာင္း ခုထက္ထိ အိမ္ေထာင္ မ႐ွိေသးပါဘူး ... ႏုိ႔ ... ကုိင္း စက္ပုိင္ကေတာ္ႀကီးေကာ တစ္ေယာက္တည္းလား စက္ပုိင္႐ွင္ႀကီး ေကာ မပါလာ ဘူးလား "ဟု ရယ္စရာ လုပ္လုိက္ရ၏။

သုိ႔ေသာ္ အသန္႔မွာ ကၽြႏ္ုပ္ ရယ္စရာ လုပ္လုိက္ကာ မွပင္ တစ္ခ်က္မွ် ေတြ၍ မ်က္ႏွာကေလးႏွင့္ ျဖစ္သြားရာက " ပါတယ္ေလ ဒီေန႔ ရန္ကုန္ကုိကူးခဲ့ၾကေတာ့ အတူတူပါပဲ၊ ခ်ာခ်ီလမ္းက အသိေတြအိမ္မွာ ခဏ ေနၿပီးေတာ့ ညေန ေနကေလးေစာင္းတယ္ ဆုိရင္ပဲ အျပင္ခဏေနၿပီးေတာ့ ညေန ေနကေလး ေစာင္းတယ္ ဆုိရင္ပဲ အျပင္ခဏသြားဦးမယ္ဆုိၿပီး ထြက္သြား လုိက္တာ ခုေန ဆုိရင္ တာ၀ွာေဟာ္တယ္ကုိ ေရာက္ေနေရာေပါ့၊ ဒီကအျပန္မွပဲ ေဟာ္တယ္ကုိ ၀င္ၿပီး ေမးရေတာ့မယ္" ဟု စိတ္မခ်မ္းေျမ့ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာ႐ွာ၏။

ထုိစကားကုိေထာက္လွ်င္ အသန္႔၏ခင္ပြန္း ဦးစိန္ေမာင္မွာ ယစ္ထုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ရိပ္မိရ ေပသည္။ လင္ေယာက္်ားက ယစ္ထုတ္ႀကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဇနီးျဖစ္သူ အသန္႔ခမ်ာမွာလည္း လင္ဆုိး မယား တဖားဖားဟူသည္ႏ်င့္ အညီ အေတာ္ပင္ ကသီလင္တႏုိင္၍ ေနရ႐ွာသည့္အျဖစ္ကုိ သတိထား မိ၏။ စိတ္မခ်မ္းသာ မႈတုိ႔ေၾကာင့္ ယခင္က ၀၀ကစ္ကစ္ ခ်စ္စရာ တစ္ေပြ႕တစ္ခဲႀကီး ျဖစ္ခဲ့သူ အသန္႔မွာ ယခုအခါ တြင္ ငါးေဖာင္႐ုိးေျခာက္ပမာ ပိန္ပိန္ပါးပါး အသက္ေန ပါးလ်ား၍ ေနေပၿပီ။

သူ႔ျဖစ္အင္ကုိၾကည့္ရင္း မခ်မ္းသာေသာစိတ္ႏ်င့္ ကၽြႏ္ုပ္က "အသန္႔ ဘယ္တုန္းကမ်ား မ်က္ေစ့ေတြဘာေတြ မႈန္တာလဲ၊ အခု မ်က္မွန္မ်ားေတာင္ တပ္ရၿပီေနာ္ " ဟု ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္ရာ အသန္႔လည္း မ်က္မွန္ကုိ ခၽြတ္၍ မ်က္လံုးေထာင့္မ်ားကုိ ပြတ္ရာက " ဟုိတျမန္ႏွစ္က ... အသန္႔ အေတာ္ႀကီးကုိ မမာ လုိက္ ေသးတယ္၊ စစ္ကလဲၿပီးစ ေဆး၀ါးကလဲ ႐ွားနဲ႔ သံုးေလးလ ေလာက္ေတာင္ ခ်ိသြားေသးတယ္ အစ္ကုိ ကံေကာင္း၊ မေသလုိ႔သာ ေတြ႕ၾကရတယ္၊ ဆံပင္ေတြကၽြတ္ ... ဦးေရခံြေတြလည္း အပူေတြ မႈတ္ လုိက္ တာဟာ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ လူက ထူထူ ေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာေပမည့္ မ်က္ေစ့မႈန္တာႀကီး အဖတ္ တင္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္ " ဟု ဆုိပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ အခ်စ္ဦး အခ်စ္ဖူး အျဖစ္ျဖင့္ ျမတ္ႏုိးမိခဲ့ဖူးသူ အသန္႔၏ ျဖစ္အင္ကုိ နာက်င္ေသာ စိတ္ႏွလံုးျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေငး၍ ေနမိေပသည္။ ေနာက္မွ စကားစပ္မိၾကရင္း အသန္႔က " အသန္႔ ေမးစမ္းပါ ရေစဦး အစ္ကုိကံေကာင္းရဲ႕ ...၊ အခု အစ္ကုိကံေကာင္းရဲ႕ ေဆြေတြ မ်ိဳးေတြနဲ႔ ျပန္ၿပီး နီးနီးစပ္စပ္ ႐ွိၾကၿပီဆုိ ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ... ေတာ္ေတာ္ပဲ ခင္ခင္ မင္မင္ ႐ွိၾကရဲလား ... " ဟု ေမးလုိက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္က " ေတာ္ ၾကပါတယ္ ... မေတာ္ရင္လဲ မျဖစ္ေတာ့ဘဲကုိး အသန္႔ရဲ႕ ... ၊ အစ္ကုိ ကံေကာင္းရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကလဲ သူတုိ႔ အေပၚမွာ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး႐ွိ ...၊

ၿပီးေတာ့လဲ အ႐ြယ္ကလဲ ငယ္ေသြး ငယ္မာန္ေတြ ထားသင့္တဲ့ အ႐ြယ္ေတြကလည္း ဟုတ္မွ မဟုတ္ ေတာ့ဘဲ၊ အစ္ကုိ ကံေကာင္းနဲ႔ ႐ြယ္တူ ဦးေဒါနရဲ႕သား ေမာင္ညိမ္း ေအာင္ဆုိတာကျဖင့္ အခု အိမ္ေထာင္ ေတြ ဘာေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီေလ၊ ဖ်ာပံုက အေရးပုိင္သမီးနဲ႔ လက္ထပ္လုိက္တာ ေျခာက္လေလာက္ ႐ွိသြားၿပီထင္ပါ့ "ဟု ဆုိလုိက္သည္၌ အသန္႔လည္း တစ္စံုတစ္ခုကုိ သတိရဟန္ျဖင့္ " ေနဦး ... ေနဦး၊ ဟာ ... ဟုတ္ပါဘိ ... အရင္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလထဲက လက္ထပ္ၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဟာ ... အခုမွ အသန္႔သိရတယ္။ အိမ္ကုိေတာင္ ဖိတ္စာေရာက္ေသးတယ္...၊ အသန္႔က အမွတ္တမဲ့မုိ႔ ကုိစိန္ေမာင္ေတာင္ ဒီဖိတ္စာထဲက သတုိ႔သမီး၊ တုိ႔နဲ႔ ေဆြတစ္စ မ်ိဳးတစ္စ ေတာ္တယ္လုိ႔ ေတာင္ေျပာဖူးေသးတယ္။ အမယ္ေလး ... လက္စသတ္ေတာ့ အသန္႔ နဲ႔ အစ္ကုိ ကံေကာင္းနဲ႔ ေဆြမ်ိဳး ဆက္ မိေနျပန္ပါပေကာ" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ၿပံဳး႐ွာပါသည္။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေရာေႏွာ၍ ၿပံဳးရၿပီးလွ်င္ " ကဲ ... ႀကံဳ တုန္းႀကံဳခါကုိ မဂုိလမ္းမွာ အသန္႔ကုိ ဒံေပါက္ ေကၽြးလုိက္ စမ္းပါရေစ၊ လာ ... အသန္႔ ဆာလွေရာ့မယ္ သြား ၾကစုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အသန္႔ နဲ႔ တူတူ ကုိစိန္ေမာင္ ကုိလဲ လုိက္ၿပီး ေတြ႕ခ်င္ေသးတယ္... "ဟု ဆုိရ၏။ အခ်ိန္မွာ ေမွာင္စျပဳလာၿပီျဖစ္ေပသည္။

*