တင္႔တယ္ ၏ ကမၼဖလ အပိုင္း (၁၄)

ၾကာသပေတး - တနလၤာ

ဤက႑ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ေရးသားရန္ အထက္ပါ ေခါင္းစဥ္ကုိ ေရးခ်လုိက္သည့္ ခဏအတြင္း၌ ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀တ္လံု မ်ားသည္ ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာ ႀကိဳးတုိက္သုိ႔ ေရာက္လာၾကျပန္၏။ သူတုိ႔၏ အဆုိအားျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ႀကိဳးဒဏ္မွ ေလွ်ာ့ေပါ့ သက္သာခြင့္ေပးရန္ အသနားခံစာကုိ မနက္ျဖန္တြင္ အစုိးရအဖဲြ႕ အစည္းအေ၀း၌ စဥ္းစား၍ သက္သာခြင့္ ေပးသင့္ မေပးသင့္ကုိ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက အႀကံေပးစာ ေရးေတာ့မည္ဟု သိရ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အသနားခံစာ ကုိ အစုိးရမင္းမ်ားက သက္ညွာလွ်င္ကား သက္ဆုိး႐ွည္ရေပမည္။ မသက္ညွာလွ်င္ကား ကၽြႏ္ုပ္ ေနရလွလွ်င္ ခုနစ္ရက္ပင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆုိစမ်ားလ်ား ေရးသားစရာေတြ တစ္ပံုႀကီး ႐ွိေနသည့္ အၾကား က အတုိခ်ဳပ္ႏုိင္သမွ် ခ်ဳပ္၍ ေရးမ်သာ ကၽြႏ္ုပ္၏အျဖစ္စဥ္မွတ္တမ္းမွာ စ လယ္ ဆံုး ျပည့္ျပည့္စံုစံု က်န္ရစ္ ႏုိင္ခဲ့ေပေတာ့မည္။

၁၉၄၃ ခုႏွစ္မွ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္အထိ ေလးႏွစ္ကာလအတြင္း၌ ကၽြႏ္ုပ္ မည္မွ် ႀကိဳးစားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္၏ ဦးေလး ဦးေဒါန တုိ႔ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ မည္မွ် ရင္းႏွီးသည္ထက္ ရင္းႏီွးခဲ့ပံုတုိ႔ကုိ အႏုစိပ္ ေဖာ္ျပျခင္းငွာ အခ်ိန္မရ ေတာ့ေပ။ အတုိေကာက္ ေဖာ္ျပရမည္ဆုိလွ်င္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၌ ကမၻာ့စစ္မီး ၿပီးၿငိမ္းသြားေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ မွာ ဦးေလး ဦးေဒါန ၏ လုပ္ငန္းႀကီး တစ္ခုလံုးတြင္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္ တဲြဖက္၍ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ေနၾကရ ေသာ အေျခအထိ ေရာက္ခဲ့ေပၿပီ။

စစ္ၿပီးစ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စစ္အတြင္းက အေရးေပး လုပ္ခဲ့ၾကေသာ စက္ေလွျဖင့္ ကုန္သြယ္သည့္ လုပ္ငန္း မ်ားကုိ ရပ္ဆုိင္းလုိက္ၾကၿပီးလွ်င္ သတၱဳတြင္း လုပ္ငန္းႏွင့္ သစ္ေတာ လုပ္ငန္းတုိ႔ကုိ ျပန္၍ ထူေထာင္ ၾကရ၏။ ေျခာက္ႏွစ္ပတ္လံုး မ်က္ႏွာလဲႊခဲပစ္သမွ် ထားခဲ့ရေသာ လုပ္ငန္းႀကီး မ်ားကုိ ျပန္လည္၍ ထူေထာင္ၾက ရသည္မွာ မလြယ္လွေပ။ အလုပ္လည္း အလြန္မ်ားၾက၏။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီးသုိ႔ ေရာက္ေသာ အခါမွပင္ လုပ္ငန္းႀကီးမွာ ယခင္ စစ္မျဖစ္မီက နီးပါးအေျခ ျပန္၍က်သျဖင့္ ကၽြန္ုပ္ တုိ႔လည္း အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္ၾကရေပေတာ့သည္။

ဤအေျခ၌ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရန္သူေတာ္ သားခ်င္းမ်ားမွာ မ်ားစြာ အေစးကပ္၍ေနၿပီျဖစ္ေလရာ ယခင္ က လက္သီးႏွင့္ထုိး၍ ႏွင္ထုတ္ျခင္းခံခဲ့ရေသာ အိမ္ႀကီး၀ယ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ယခုအခါ၌ အိမ္သားတစ္ဦး ျဖစ္ေန ေတာ့သည္သာမက အေရးႀကီးေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေျခလွမ္း လွမ္းၾကသည္၌လည္း ကၽြႏ္ုပ္ မပါ လွ်င္ မၿပီးေတာ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အိမ္သား တစ္ခုအေပၚ ကၽြႏ္ုပ္၏ၾသဇာမွာလည္း အေတာ္ပင္ ႀကီးမား ၍ ေနေပၿပီ။ ဤအေျခသုိ႔ေရာက္၍ တစ္ၿမိဳ႕လံုးက ကၽြႏ္ုပ္အား ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္တန္းတူ ႐ုိေသ ေလးစား အသိအမွတ္ျပဳၾကရေသာအခါတြင္ ကၽြန္ုပ္သည္ သင္းတုိ႔ တစ္ၿမံဳလံုးကုိ လက္စားေခ်ရန္ စိတ္ကူး ထုတ္ရ ေပ ေတာ့သည္။

 အတြင္းပုိင္းက်က် ကၽြန္ုပ္ စီမံေနရျခင္းအားျဖင့္ သင္းတုိ႔တစ္မ်ိဳးလံုး၏ စီးပြားေရး အေျခအေန ကုိလည္း ကၽြႏ္ုပ္ လည္း မူး-ပဲ-ျပား-ပုိင္ကမက်န္ အားလံုးသိရ၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏အဘုိး ထားရစ္ခဲ့ေသာ ပစၥည္း အရပ္ရပ္ တုိ႔မွာကား အျပင္ပစၥည္းမ်ားကခ်ည္းပင္လွ်င္ ေျခာက္သိန္းေက်ာ္ဖုိး ႐ွိေပရာ စိန္၊ ေ႐ႊ၊ ရတနာ အတြင္းပစၥည္း အားလံုး တုိ႔က ခ်ည့္ပင္လွ်င္ ေလးသိန္းဖုိးခန္႔႐ွိ၏။ စုစုေပါင္းတစ္သန္းခန္႔ တန္သည့္ ဤ စည္းစိမ္ႀကီး ကုိ အၿမဲေစာင့္ေ႐ွာက္ စီမံေနရေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အဖုိ႔၌ စစ္ျဖစ္ေနဆဲတြင္ အခ်ိန္ကာလကလည္း ဟန္ မက်ေသး၊ ပစၥည္းအားလံုး တုိ႔၏ အေျခကုိလည္း စံုေစ့ေအာင္ မသိရေသးေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္စား ေခ်ေရး ကိစၥကုိ ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ရ၏။

သင္းတုိ႔အားလံုး အယံုအၾကည္႐ွိေအာင္ ေစာင့္ခဲ့ရ၏။ ယခုကား သင္းတုိ႔ တစ္ေတြသည္ ကၽြႏ္ုပ္အား လူယံု အျဖစ္သာမက တစ္ခါတစ္ခါ၌ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ထက္ပင္ ပုိ၍အားကုိးကာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ပင္ အသိ အမွတ္ျပဳၾကေပၿပီ။ ဤအခါမ်ိဳး၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ သင္းတုိ႔ တစ္ၿမံဳလံုးကုိ ပိပိရိရိ တစ္ေယာက္စီေခ်ႏိုင္ပါက မည္သူ သည္ ကၽြႏ္ုပ္အား မွဲ႔ တစ္ေပါက္မွ် ရနံ႔မကင္းျဖစ္ၾကခ်ိမ့္မည္နည္း။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ သတ္ရန္ ရည္႐ြယ္သူမ်ား အထဲ ၌ အမွီမပါ။

အမွီမွာ စစ္ျဖစ္စက အသက္ ၂၄ ႏွစ္ခန္႔ ႐ွိခဲ့ေပရာ အိမ္ေထာင္ခ်ထားရန္ ဖခင္ ဦးေဒါန စိတ္ကူးေနစဥ္ စစ္ ျဖစ္လာခဲ့ ၍ စစ္တစ္ေခတ္လံုး၌လည္း အိမ္ေထာင္မေပးျဖစ္ခဲ့၊ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ စညပီးေသာအခါ၌လည္း လုပ္ငန္း မ်ား ျပန္၍ထူေထာင္ဆဲျဖစ္သျဖင့္ အိမ္ေထာင္ေပးရန္ မစီမံႏိုင္ခဲ့ၾက၊ သုိ႔ေသာ္ အမွီအပ်ိဳႀကီးျဖစ္၍ ဟုိင္း သြားမည္ကုိ မည္သူမွ် မစုိးရိမ္ၾကေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တစ္ေဆြလံုး တစ္မ်ိဳးလံုးကပင္ အမွီ ကုိ ကုိျမေဖႏွင့္ ရည္မွန္းထားရင္း ႐ွိၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ရည္႐ြယ္ထားသည္ကုိ အမွီလည္းသိ၏။ ကုိျမေဖ ကလည္းသိ၏။ စစ္ေရး၊ စီးပြားေရးမ်ား အေျခတက် မျဖစ္ႏုိင္ေသး၍သာ အခ်ိန္ေကာင္းကုိ ေစာင့္ ေနၾက ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ဤအေၾကာင္းမ်ားကုိ သိေသာ ကၽြႏ္ုပ္ကား အမွီ၏ အေပၚတြင္ တိတ္တိတ္ပုန္းေမတၱာ ရင့္မာမွန္းမသိ ရင့္ မာလ်က္အမွီကုိ မည္သုိ႔ေသာနည္းျဖင့္ အရခ်ဴရမည္ကုိ အၿမဲေတြး၍ ေနခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ အမွီႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ကား စင္စစ္၌ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကဲြေတာ္ၾကေပရာ တကယ့္ညီမသဖြယ္ သေဘာထားသည္ထက္ ဘာမွ်ပုိ၍ အရိပ္ လကၡဏာ မျပ၀ံ့ခဲ့။ အမွီကလည္း လက္ဦးတြင္ စိမ္းသေယာင္ေယာင္ ႐ွိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူကား အစ္ကုိရင္း သဖြယ္ လံုး၀ သေဘာထား၍ ေနၿပီျဖစ္ေလရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အမွီကုိ စိတ္ထဲက ေမတၱာအုိးႀကီး မဆန္႔မၿပဲ ႏွင့္ ျဖဳန္းျဖဳန္းကဲြ၍ က်လုမတတ္ ျဖစ္ရေသာ္လည္း သူကေလး၏ သိကၡာကုိ ႐ုိေသေသာအားျဖင့္ အနား သုိ႕ပင္ သုိးကာသီကာ မရစ္ႏုိင္ခဲ့ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္စားေခ်မႈတြင္ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ေစျခင္းငွာ အယံုယြင္းေနရသည္ကလည္း တစ္ဖက္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အမွီအား ေသခ်င္ပက္က်ိ နီးခ်င္ပါလ်က္ႏွင့္ပင္ ကာယိေႁႏၵ သိန္သေရတြင္လုပ္ကာ အခြင့္ေကာင္းကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္၍ ေနခဲ့ရေပသည္။

သုိ႔ေနရာ၌ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ကုန္ခါနီး တစ္လ ႏွစ္လအလုိတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေခါင္းနားပန္းႀကီးေစမည့္ ကိစၥႀကီးတစ္ ရပ္သည္ အမွီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေပၚေပါက္လာခဲ့ေပေတာ့၏။ ထုိကိစၥကား အျခားမဟုတ္။ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ အခ်ိဳ႕ တုိ႔က ေစ့ေဆာ္သျဖင့္ အမွီႏွင့္ ကုိျမေဖတုိ႔ကုိ ထံုးစံႏွင့္အညီ ေစ့စပ္ေၾကာင္းလမ္းၾကျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ေစ့စပ္ ေၾကာင္းလမ္းမႈမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စစ္မျဖစ္မီကပင္ ႀကိဳတင္ေသခ်ာထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည့္အတုိင္း အလြယ္ ႏွင့္ ပင္ၿပီးေျမာက္ သြားေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ ကုိယ္တုိင္လည္း လူႀကီးအျဖစ္ျဖင့္ ေစ့စပ္သည့္ေန႔က ဦးေလး ဦးေဒါန ႏွင့္တဲြ၍ ထုိင္ကာ သတုိ႔သမီးဘက္မွေန၍ စကားစျမည္ ေျပာရေလေသးသည္။

အခ်စ္မီး ဆုိသည္ကား ႀကီးမားေပစြတကား ...။ ကၽြႏ္ုပ္ ခူးဆြတ္ရန္ မွန္းဆထားေသာ မၪၨဴသက အမွီအား လက္လြတ္ ရေတာ့မည္ဟု ေသခ်ာေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရင္ထဲ၌ မီးပံုႀကီး ဖုိ၍ထားဘိသကဲ့သုိ႔ ႐ွိရေပ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဟန္ကားမပ်က္ခဲ့။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေအာင္ ဒုကၡ၏ ဒဏ္ခ်က္ကုိခံ၍ မာယာဟန္ေဆာင္ ရေပါင္း ဖန္ေတထေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေစ့စပ္ေရးစကားမ်ားကုိပင္ ဟန္က်ပန္က် ေျပာခဲ့ႏိုင္ေလေသးသည္။

သုိ႔ေသာ္ အမွီကုိ ကုိျမေဖ ႏွင့္ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟု ေစ့စပ္ရာ၌ ကၽြႏ္ုပ္အား အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား ေစသည္မွာကား ေနာင္ေရးပင္ျဖစ္၏။ အကယ္၍ အမွီႏွင့္ ကုိျမေဖတုိ႔ လက္ဆက္ရပါ လွ်င္ ကုိျမေဖ သည္ အမွီ၏လင္သား အျဖစ္ျဖင့္ အဘဦးေဒါန ထားရစ္ခဲ့မည့္ ပစၥည္းစုကုိ ခံစားရေလေတာ့ မည္။ ထုိအထဲ တြင္လည္း ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ဦးေဒါနပါမက်န္ ႐ွိ႐ွိသမွ် အေမြခံထုိက္သူ ဟူသမွ်ကုိ လက္စား ေခ်၍ သုတ္သင္ရန္ ၁၇ ႏွစ္တုိင္တုိင္ အားခဲထားသူျဖစ္ရာ အကယ္၍ အမွီမွ တစ္ပါးေသာရန္သူတုိ႔ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ သုတ္သင္ လုိက္ပါက အမွီတစ္ဦးတည္းသာလွ်င္ ဆယ္သိန္းတန္ စည္းစိမ္ႀကီးကုိ ခံစားရမည္ျဖစ္ရာ အမွီ၏ ခင္ပြန္း ျဖစ္မည့္ ဦးျမေဖသည္လည္း သန္းႂကြယ္သူေဌးႀကီး ျဖစ္လာမည္ မလဲြေပ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္ ၏ဘ၀ သႏၷိ႒ာန္ ခ်က္အတုိင္း ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ပါလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အခ်စ္ဆံုး အမွီ ကုိ ကုိျမေဖ၏ လက္ထဲသုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္ကုိယ္တုိင္ ထည့္၍ေပးလုိက္ရသည္ႏွင့္မျခား ႐ွိေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အမွီ နွင့္ ကုိျမေဖတုိ႔ ေစ့စပ္ၾကသည့္ေန႔မွစ၍ အပူတျပင္း ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္တုိ႔ကုိ ထုတ္ရေပ ေတာ့သည္။ မထုတ္ လွ်င္မျဖစ္။ ကုိျမေဖႏွင့္အမွီတုိ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ပါက ကၽြႏ္ုပ္ခဲေလသမွ်အားလံုး သဲေရက်ရ ေပေတာ့မည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လက္မထပ္ျဖစ္ေစရန္မွာ အျခားနည္းမ႐ွိ။ အမွီ ... သုိ႔မဟုတ္ ကုိျမေဖတစ္ေယာက္ မ႐ွိမွ ဤ ကိစၥ ၿပီးၿငိမ္းမည္ျဖစ္ရာ အမွီကုိ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် သတ္ဖုိ႔ေ၀းစြ၊ ႏွီးစကေလးျဖင့္ပင္ မ႐ြယ္ရက္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ကၽြႏ္ုပ္အား ေသနတ္ေမာင္းတင္၍ ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ရန္ပင္ ဟန္ျပင္ခဲ့ဖူးေသာ ကုိျမေဖကုိ သုတ္ သင္ရန္မွလဲြ၍ အျခားနည္း မ႐ွိေတာ့ေပ။

ဤကိစၥ ေပၚလာသျဖင့္ ကၽြန္ုပ္၏ လက္စားေခ်လုပ္ငန္းႀကီး အစပ်ိဳးဖုိ႔ ျဖစ္လာသည္မွာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေကာင္း၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဦးေလးဦးေဒါန၏ အေထာက္အကူေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဦးေလး၏ ပစၥည္း ကုိ ေ၀စုခဲြရန္ ေျမွာ္လင့္ခ်က္ ႐ွိေနသည္သာမက စစ္ၿပီးေခတ္ ကုန္သည္စခန္းထခ်ိန္မုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္၏ ကုိယ္ပုိင္ ေငြေၾကးပင္လွ်င္ ေသာင္းခ်ီ၍ ႐ွိေနသည္ျဖစ္ရာ အမွီႏွင့္လည္း နီးနီးကပ္ကပ္ အရိပ္ တၾကည့္ၾကည့္ ေနခြင့္ႀကိမ္ျပန္ေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စည္းစိမ္းမိႈင္းမိကာ လက္စားေခ်လုိေသာစိတ္ အဓိ႒ာန္တြင္ အား နည္းသလုိျဖစ္ခဲ့၏။ သုိ႔ေသာ္ ကံအားေလ်ာ္စြာ နံနက္တုိင္း သြားတုိက္ရင္း ျမင္ေနရေသာ ေ႐ႊသြားကေလး၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဘ၀သႏၷိ႒ာန္ႀကီးကုိ မေမ့မေပ်ာက္ခဲ့ေပ။ ယခုကား အမွီႏွင့္ ဆယ္သိန္းတန္ အေမြအႏွစ္တုိ႔ ကုိ လက္လြတ္ရေတာ့မည္ အေရးေတာ္ပံုႀကီးေၾကာင့္ စည္းစိမ္မိႈင္း ထဲမွ လူးလြန္႔လႈပ္႐ွားကာ ဒေရာေသာပါး အႀကံအစည္ေတြ ပြားမ်ားရျပန္ေပေတာ့သည္။

ကုိျမေဖကုိ အျပဳတ္ျဖဳတ္ရန္ကိစၥက လက္ဦးေဗြေဆာ္ေပၚ၍လာရသည္ကား ကံတရားကုိ ေက်းဇူးတင္ဖုိ႔ပင္ ေကာင္းေနေသး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္ မ်ိဳးျဖဳတ္ရမည့္ အေမြခံတုိ႔မွာ ဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္း ေအာင္တုိ႔မွ အပ ကၽြႏ္ုပ္အေပၚ၌ တစ္စြန္းတစ္စကေလးမွ် ေစာ္ကားခဲ့သူတုိ႔ မဟုတ္ေပရာ ထုိသုိ႔ေသာ ေသြး ရင္း သားရင္း တုိ႔ကုိ ေသြးေအးေအးႏွင့္ ကိစၥတံုး ႀကံစည္ရန္မွာ မည္မွ်ပင္ ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္ထဲ၌ အခဲအမဲႀကီး ထား ေစကာမူ လြယ္ကူလ်သည္မဟုတ္ေပ။ သုိ႔ေသာ္ သင္းတုိ႔ တစ္မ်ိဳးလံုးကုိ ျဖဳတ္မွ သင္းတုိ႔ မာန ေထာင္ခဲ့ေသာ စည္းစိမ္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ခံစားရမည္ျဖစ္ရကား ၾကင္ယာေလာင္း အမွီမွလဲြလွ်င္ အေမြခံထုိက္သူ ဟူသမွ် ကုိ မျဖဳတ္ဘဲကား မေနႏုိင္ေပ။

သုိ႔ျဖစ္ေလရာ အစမ္းစာေမးပဲြသေဘာျဖင့္ ေသြးသားလည္း ေ၀း ရန္ၿငိဳးလည္း႐ွိ ေလာေလာဆယ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ၏ အသဲႏွလံုးသည္းပြတ္ႏွင့္တူေသာ အမွီကုိ ယူေတာ့မည္ျဖစ္ သည့္ ကုိျမေဖအား ပဲြဦးထြက္ လက္စားေခ်ရမည္မွာ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကံတရား ေ႐ႊကုိယ္ေတာ္ကုိပင္ ပူေဇာ္႐ွိခုိးခ်င္စရာ ျဖစ္ေနေပ ေသးသည္။

ကံတရား၏ လက္ေပး၍ သတ္တတ္ေသာသေဘာကုိ အခါခါ ႀကံဳခဲ့ဖူးသူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လူအခ်င္းခ်င္းလည္း အႀကိဳက္ကုိ ေပး၍သတ္မွ ျမန္ျမန္ သတ္ႏုိင္သည့္ အခ်ိဳးအစားကုိ နားလည္ၿပီးျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ ကုိျမေဖ ၏အႀကိဳက္ကုိ လုိက္၍ၾကည့္ရ၏။ ကုိျမေဖအား ဟုိငယ္စဥ္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ ေတြ႕စကပင္ ေသနတ္ တကုိင္ကုိင္ ႏွင့္ အမဲပစ္ ေတာလုိက္ ၀ါသနာပါသူ ျဖစ္ေပရာ ကုိျမေဖအား သူ၀ါသနာပါေသာ ေသနတ္ ျဖင့္ သာ လက္စားေခ်ရေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လုိက္ရ၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ကုိျမေဖႏွင့္ အမွီတုိ႔ လက္ထပ္ ၾကမည့္ရက္မွာ သံုးလခန္႔ ကြာေ၀းေသးသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္မ်ာ ႀကံသာဖန္သာေအာင္ အေတာ္ၾကာ အခ်ိန္ရခဲ့ေပ သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ေန႔တြင္ ကုိျမေဖတုိ႔အိမ္သုိ႔ ကူးသြားကာ ေသနတ္ေျပာင္းတုိက္ေနသူ ကုိျမေဖထံသုိ႔ကပ္၍ "ဘယ့္ႏွယ္လဲ ကုိျမေဖ ... သ လွခ်ည္ကလား ေသနတ္ကုိး ... " ဟု ေမးရင္း သူ႔အနား၌ ထုိင္လုိက္ကာ ကုိျမေဖ က " သ ဆုိ ... ၾကာအင္းေတာထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္စဘူးတဲ့ ေတာ၀က္ႏွစ္ေကာင္ ေရာက္ ေနသတဲ့ဗ် ... အႀကီးအေကာင္က အခ်ိန္ သံုးဆယ္ေလာက္ စီးလိမ့္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ မုဆုိးက လာၿပီးေျပာလုိ႔ နက္ျဖန္က်ရင္ အမဲပစ္ထြက္မလုိ႔၊ ကုိကံေကာင္း ပ်င္းရင္ လုိက္ခဲ့ပါလား" ဟု ေျပာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ႏွင့္ ကုိျမေဖ တုိ႔ကား ႏွစ္ႏွစ္ သံုးႏွစ္ၾကာေအာင္ ကုန္အတူ သြယ္ခဲ့ၾကျခင္းျဖင့္ ယခုအခါ၌ မ်ားစြာကပင္ ခင္မင္ ရင္းႏွီးေနၾကေပၿပီ။ သူေတာလုိက္၍ ရလာေသာ ေခ်သားေျခာက္၊ ဆတ္သားေျခာက္မ်ားကုိ စားခဲ့ဖူး သည္ မွာလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ခဲ့ေပ။

" မလုိက္၀ံ့ပါဘူးဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္က ေသနတ္မွ မပစ္တတ္ပဲ။ မေတာ္တဆ ေတာေကာင္နဲ႔ေတြ႕ရင္ ကုိ႔ယုိ႔ ကားယား နဲ႔ အေျပးရ လမ္းမွားေနပါဦးမယ္" ဟု ကၽြႏ္ုပ္က ဆုိလုိက္သည္တြင္ ကုိျမေဖက ၿပံဳး၍ " ေတာ ေကာင္ ဆုိတာက ဒါေလာက္ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ ... ေအးေလ ... အမဲလုိက္စ မ႐ွိတဲ့ လူအဖုိ႔ မွာေတာ့ ဘယ္ေျပာလုိ႔ ျဖစ္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ျဖင့္ အရင္တုန္းကဆုိရင္ အကာအကြယ္ယူၿပီးမွ အေ၀း ႀကီး က လွမ္းလွမ္းၿပီး ပစ္ခဲ့တယ္။

ၾကာေတာ့လည္း အေ၀းႀကီးက ေခ်ာင္းၿပီးပစ္ရတာ ၿငီးေငြ႕လာသဗ်။ ခုေတာ့ စစ္အတြင္းက ေသနတ္ေကာင္း ကလည္း ရၿပီးသား၊ လက္မွန္းကလည္း ရလာေတာ့ေတာေကာင္ဆုိ ရင္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္ ကေနၿပီး ကုိယ့္ကုိ ရန္မူဖုိ႔ ေျပးလာေတာ့မွပဲ အနားေတ့ၿပီး ေမာင္းျဖဳတ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒါမွ အရသာ ကပဲဗ်ာ ... သူက ကုိယ့္ကုိ သတ္ရေအာင္ လာေလေတာ့ ကုိယ္က ကာကြယ္တဲ့ သေဘာ လည္း ေရာက္ သဗ်။ ေခ်တုိ႔ ဆတ္တုိ႔ကုိ အေ၀းႀကီးက ေခ်ာင္းၿပီး ပစ္ရခတ္ရတာက တစ္ဖက္သတ္ က်လြန္း လွတယ္လုိ႔ အခုေတာ့ ထင္မိတယ္၊ သနားစရာလည္း ေကာင္းသဗ်" ဟု သူ႔အယူအဆကုိ ေျပာျပ၏။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း သူႏွင့္ စကားေရာေဖာေရာ ေျပာဆုိရင္း ေသနတ္အေၾကာင္း၊ သားေကာင္တုိ႔၏ ဓေလ့ အေၾကာင္း ကုိ ေမးျမန္းေနေပသည္။ ကုိျမေဖမွာ သူ၀ါသနာပါေသာ စိတ္ႀကိဳက္ဓေလ့အေၾကာင္း ျဖစ္ ေနသျဖင့္ သူေတာလုိက္ပံုမ်ားကုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေျပာျပေနသည္သာ မကေသး၊ စစ္အတြင္းက တင္းေတာင္း ႏွင့္ျခင္၍ ေရာင္းရာတြင္ ၀ယ္ထားေသာ ေသနတ္က်ည္ဆံ အထုပ္ႀကီးတစ္ခုကုိပါ ယူ၍လာကာ ...
" ေသနတ္ေတြက အေတာ္ဆန္းတယ္ ကုိကံေကာင္းေရ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုကုိင္ေနတဲ့ေသနတ္က အေမရိ ကန္ က လုပ္တဲ့ ေသနတ္ဗ်။ ေတာ္ေတာ္ ႐ွားတယ္။ ႐ွားရတဲ့အထဲမွာ ဒီေသနတ္အတြက္ သက္သက္ သီးသန္႔ လုပ္တဲ့ က်ည္ဆံဆုိတာျဖင့္ ႐ွိကုိ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဂ်ပန္႐ုိင္ဖယ္က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ေတာ္ၿပီး ေနလုိ႔ ဒီေသနတ္ကုိ ကုိင္ႏုိင္တာဘဲဗ်။ ႏုိ႔ေပမဲ့ က်ည္ဆံတုိင္း မေတာ္ဘူးဗ်၊ က်ည္ဆံေတြကလဲ ေတာက လူေတြ တုိက္ပဲြၿပီးသြားရင္ လုိက္ေကာက္ၿပီး ေရာင္းတာဆုိေတာ့ ေသာင္းေျပာင္းမုိ႔ မနည္းေ႐ြးခ်ယ္ ၿပီး ပစ္ေနရတယ္" ဟုဆုိရင္း က်ည္ဆံေသာင္းေျပာင္း အထုပ္ႀကီးထဲမွ ႐ုိင္ဖယ္ က်ည္ဆံ မ်ားကုိ တစ္ဆံစီ ေ႐ြးကာ ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ေတာ္ေသာ က်ည္ဆံမ်ားကုိ သီးသန္႔ဖယ္ထုတ္၍ က်ည္ဆံ အိတ္တြင္ ထည့္လ်က္႐ွိ၏။

ကၽြန္ုပ္လည္း " ေအးဗ်ာ က်ည္ဆံေတြက ၾကည့္ေတာ့ျဖင့္ တူတူလုိပဲေနာ္ "ဟု စကား အလုိက္သင့္ ေျပာလ်က္ က်ည္ဆံမ်ားကုိ သူ႔အား အထုပ္ထဲမွ ေကာင္းႏုိးရာရာ ေကာက္ယူ၍ ေပးေနသည့္ အခုိက္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္မွာကား ပထမကမၻာစစ္အတြင္းက သူလွ်ိဳကိစၥ တစ္ခုကုိ ေျပး၍ေတြးေန၏။ ထုိသူလွ်ိဳ ကိစၥမွာ အျခား မဟုတ္။ စစ္တပ္မွ လက္နက္႐ံုသုိ႔ ေသနတ္က်ည္ဆံ အမွာစာပုိ႔ရာတြင္ က်ည္ဆံအတုိင္း အထြာစာရင္းကုိ သူလွ်ိဳတုိ႔ ၾကားျဖတ္ရ႐ွိရာ၌ စာရင္းကုိ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လွ်င္ စစ္တပ္က စာရင္းအသစ္ ထပ္ပုိ႔ကာ အေၾကာင္းထူးမည္ မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ သူလွ်ိဳတုိ႔သည္ က်ည္ဆံလံုးပတ္ အတုိင္းအထြာ ၁ ဒသမ ၉၆ စင္တီ မီတာဟု ပါ႐ွိသည္ကုိ အဂၤလိပ္ဂဏန္း (၁)ျဖစ္ေသာမ်ဥ္းေၾကာင္း မွ်င္ွမွ်င္ကေလးတစ္ခု ကုိ ထပ္တုိး ေရးထည့္ကာ ၾကားျဖတ္ရ႐ွိထားေသာ လက္နက္အမွာစာကုိ ဟန္မပ်က္ လက္နက္႐ံုသုိ႔ ပုိ႔လုိက္ ၏။ ထုိအခါ လက္နက္႐ံုက က်ည္ဆံလံုးပတ္ အတုိင္းအထြာ ၁ ဒသမ ၉၆၁ စင္တီမီတာ ႐ွိေသာ က်ည္ဆံ မ်ားကုိလုပ္၍ စစ္တပ္ သုိ႔ တင္ပုိ႔သည္၌ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္မေတာ္ဘဲ က်ည္ဆံသံုးသန္းခန္႔ လႊင့္ပစ္ ရ ၿပီးလွ်င္ စစ္ပဲြတစ္ပဲြပင္ ႐ံႈးခဲ့ရေသာကိစၥျဖစ္၏။

ဤအေၾကာင္းကုိ ေတြးေနခုိက္တြင္ ကုိျမေဖလည္း တစ္စံုတစ္ခုကုိ သတိရဟန္ျဖင့္ " အမယ္ .. ခဏေနာ္ ... ကုိကံေကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ အရင္တစ္ပတ္ ေတာလုိက္တုန္းက ေ႐ြးၿပီးယူသြားတဲ့ က်ည္ဆံသံုးေတာင့္ ႐ွိ ေသးတယ္။ တစ္ခါထဲ ေရာၿပီး ထည့္ရဦးမယ္" ဟု ဆုိကာ အိမ္တြင္းသုိ႔ ၀င္သြား၏။ ဤကား ကၽြႏ္ုပ္၏ အခြင့္ အေရး ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ ကံတရား သည္ ကၽြႏ္ုပ္အား ေတာ္ေတာ္ပင္ မ်က္ႏွာသာေပး၏။

အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ က်န္ရစ္ေသာအခါ ေဘးဘီသုိ႔ ၾကည့္လုိက္၏။ မည္သူမွ် မ႐ွိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေျချမန္လက္ ျမန္ျဖင့္ သားေရႏွင့္ လုပ္ထားေသာ က်ည္ဆံအိတ္ထဲမွ ေ႐ြးခ်ယ္ထားေသာ က်ည္ဆံမ်ားကုိ က်ည္ဆံ အထုပ္ႀကီးထဲသုိ႔ သြန္လုိက္ၿပီးလွ်င္ ေသနတ္ေျပာင္းႏွင့္ က်ပ္သျဖင့္ ဖယ္ခ်ထားေသာ က်ည္ဆံမ်ားကုိ သား ေရအိတ္ထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ထည့္ထားလုိက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ဤသုိ႔ က်ည္ဆံခ်င္း လဲလွယ္ၿပီးေနာက္ ၂ မိနစ္ခန္႔ ၾကာမွ ကုိျမေဖ အိမ္တြင္းခန္းက ထြက္လာၿပီးလွ်င္ " မေတြ႕ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘယ္ေခ်ာင္ၾကားမွာ ကပ္ေနသလဲ မသိဘူး" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ထုိင္ရင္း က်ည္ဆံ သံုးေလးဆံ ကုိ ဆက္လက္ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးေနာက္ က်ည္ဆံ သားေရအိတ္ ျပည့္ၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေက်နပ္သြားကာ သားေရအိတ္ ကုိပုတ္ရင္း "ဒီတစ္အိတ္ဆုိရင္ေတာ့ ၀က္ ႏွစ္ေကာင္စလံုး ရေလာက္ပါရဲ႕ ထင္ပါ့ ...၊ ကုိင္း ... ဘယ္ႏွယ္လဲ အပ်င္းေျပ လုိက္ခဲ့ပါလားဗ်ာ၊ နက္ျဖန္ က်ရင္ သြားၾကရေအာင္" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေသနတ္ ေသတၱာတြင္ ျပန္ထည့္၏။

ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ "ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးဗ်ာ၊ အိမ္မွာ အလုပ္ေတြကလည္းမ်ား၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဂၤလာ ေဆာင္ ကိစၥကလည္း ရက္ေ၀းေသးေပမဲ့ စီစဥ္စရာေလးေတြ စျပဳၿပီး စီစဥ္ေပးရဦးမွာနဲ႔ အိမ္ကေနၿပီး ပါးစပ္ ျပင္ထား ပါမဗ်ာ၊ ေတာ၀က္သားဆူဆူ ကုိ သြားဖံုးျမဳပ္ေအာင္ကုိက္ဖုိ႔ ဟုတ္လား "ဟု ရယ္စရာ တစ္လံုး ညွပ္၍ ေျပာရ၏။ အမွီႏွင့္ မဂၤလာေဆာင္ရမည့္ကိစၥကုိ ထည့္၍ အလုိလုိက္ အႀကိဳက္ေပးကာ ေျပာျခင္း အားျဖင့္ ကုိျမေဖမွာ အေတာ္ႀကီး ေ႐ႊေဘာေတာ္က်သြားကာ  စိတ္ခ်ကုိကံေကာင္း ခင္ဗ်ားဖုိ႔ စပါယ္႐ွယ္ ၀က္သား တစ္တဲြ နဲ႔ အူစံုသည္းစံုကုိ ယူခဲ့မယ္" ဟု ေက်ေက်နပ္နပ္ ဆုိေပသည္။

ခမ်ာမွာ ေက်ေက်နပ္နပ္ အာမ၀န္တာခံ၍ သြားေပသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ၌ ကၽြႏ္ုပ္အဖုိ႔ စပါယ္႐ွယ္ ၀က္သားတစ္တဲြ ႏွင့္ အူစံုသည္းစံုကား ေရာက္မလာေပ။ ေရာက္မည့္ေရာက္လာသည္ကား ကုိျမေဖ ၏ အေလာင္းသာျဖစ္၏။ ၀က္ပစ္ရာတြင္ ၀က္အငယ္ကုိ ရၿပီးေနာက္ ၀က္အႀကီးကုိ သဲသဲမဲမဲ လုိက္ရာတြင္ ၀က္ႏွင့္ရင္ဆုိင္ေတြ႕သည္၌ ေျပာင္းႏွင့္ေတာ္ေသာ က်ည္ဆံကုန္ကာ ကၽြႏ္ုပ္လဲ၍ ေပးလုိက္ ရေသာ က်ည္ဆံမ်ားအလွည့္သုိ႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ႀကံဳသျဖင့္ ေတာ၀က္မ်ား အမဲမျဖစ္ဘဲ ကုိျမေဖသာလွ်င္ အမဲျဖစ္ ၍ အသက္မပါ၊ အေလာင္းသာလွ်င္ ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္လာေတာ့၏။ သူ႔အေလာင္းကုိ ျမင္ရမွပင္ ကၽြႏု္ပ္ မွာ ပါး စပ္က စုတ္တသပ္သပ္ႏ်င့္ " ျဖစ္ရေလ ကုိျမေဖရယ္ ... " ဟု ဆုိကာ လူျမင္ေကာင္းေအာင္ မ်က္ရည္ ေတြ ဘာေတြ ၀ုိင္းျပလုိက္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲ၌ မူကား ႂကြေပေတာ့ ဆရာေရ ... အမွီကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ထားလုိက္ပါ့မယ္ စိတ္သာခ်ကုိယ့္လူ " ဟူ၍ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီး လူမသိ သူမသိ ဆုိမိေလေတာ့သည္။

ကုိျမေဖ ဤသုိ႔ ေတာ၀က္ပ က္သျဖင့္ ကိစၥတံုးရသည္ဟူေသာသတင္း ျပန္႔ပြားသြားသည္၌ တစ္ၿမိဳ႕လံုးပင္ စုတ္ တသပ္သပ္ ျဖစ္ၾကရ၏။ ကုိျမေဖကား လူႀကီးပုိင္း လူငယ္ပုိင္း ႏွစ္ဌာနစလံုးတြင္ ၀င္ဆန္႔သူျဖစ္သည့္ အတုိင္း သူ၏ မသာ၌ အသင္းအဖဲြ႕ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔က လုိက္၍ပုိ႔ၾကရာ အလြန္တရာပင္ စည္ကားလွေပ သည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တၿပံဳးၿပံဳးေနေသာ အသည္းႏွလံုးတုိ႔ကုိ ပူပံုပန္း႐ုပ္ျဖင့္ အေရၿခံဳကာ မသာရထားစြန္း ကုိ လက္တင္၍ သုသာန္အထိ ေခါင္းငုိက္စုိက္ႏွင့္ လုိက္ပုိ႔လုိက္ပါေသး၏။

ကၽြႏ္ုပ္၏ဘ၀ အဓိ႒ာန္ႀကီးအတြက္ လက္စားေခ်ေရးတြင္ ေစ်းဦးေပါက္ပံုကား ဟန္က်လွေပသည္။ မည္သူ မွ် ကၽြႏ္ုပ္ ၏ စနက္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ မရိပ္မိၾကေပ။ ကုိျမေဖသည္ ၾကာသပေတးသားျဖစ္၏။
လူသားစားဖူးေသာ က်ားသည္ ကၽြဲႏြားကုိ မကုိက္ခ်င္ဘဲ ႐ြာထဲသုိ႔၀င္၍သာ လူေတြ႕ရာကုိ ဆဲြခ်င္ေသာ ဓမၼ တာ ကဲ့သုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္မွာလည္း က်ည္ဆံႏွစ္မ်ိဳး ကုိ တစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး တစ္ေပခန္႔ကြာေသာ ေနရာခ်င္း လဲလွယ္ ထားလုိက္ကာမွ်ျဖင့္ အႀကီးဆံုးေသာ ရန္သူေတာ္ႀကီးမွာ ေက်ာက္ေတာင္ ကုိ ဒုိင္းနမုိင္းႏွင့္ ခဲြသလုိ ၀ုန္းခနဲ ၿပိဳ၍ က်သြားရသည္ကုိ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ လက္စားေခ်ေရးအတြက္ စိတ္အ႐ွိန္ ႂကြ၍လာကာ ေနာက္တစ္ခါ ဆက္၍ မည္သူ႔ကုိ လက္စားေခ်ရပါမည္နည္းဟု ႀကံဆရျပန္၏။ ယခု လက္စားေခ်ရေတာ့ မည္မွာကား ကုိျမေဖကဲ့သုိ႔ ေသြးေ၀းသူမ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့၊ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေသြးအနီးဆံုး လူမ်ားသာ က်န္ေပ ေတာ့ရာ ေသြးနီးသည့္အထဲမွ မည္သူ႔ကုိ လြယ္ကူစြာ အသက္ကုိ ဖ်က္ေခၽြႏုိင္ ပါမည္နည္းဟု တေစ့ တေစာင္းၾကည့္ရင္းက ေသြးစဥ္မ်ိဳးဆက္ တည္ေနပံုကုိ ဇယားခ်၍ ၾကည့္ မိ၏။ ဤဇယားကုိ ေရးခဲ့ၿပီးေသာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အျဖစ္စဥ္သမုိင္း ေ႐ွ႕ပုိင္း၌ ေဖာ္ျပျခင္း မျပဳခဲ့သည္မွာ ေဆြမ်ိဳးေတြ ဆက္သြယ္ေနပံုမ်ားသျဖင့္ နာမည္မ်ား ႐ႈပ္ေထြးကုန္မည္စုိးေသာေၾကာင့္ မေဖာ္ျပခဲ့ေပ။ ယခု မွပင္ ေဖာ္ျပရေပေတာ့မည္။

ဇယား(၁)
အဘုိး ဦးနကီ (၁၈၆၀-၁၉၃၃)

        ဦးၾသဘာ                                       ေဒၚေစာလွ                          ဦးေဒါန
      (၁၈၈၅-ခု ေမြးသည္)                      (၁၈၉၀-၁၉၁၆)               (၁၈၈၇ ခုႏွစ္ ဖြားသည္)

ဤဇယားအတုိင္း ကၽြႏ္ုပ္၏ အဘုိး ဦးနကီမွ သားသမီးသံုးေယာက္ ထြန္းကားရာတြင္ ယခုအခါ၌ ဦးၾသဘာ မွာ မႏၱေလးတြင္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္၏ မိခင္ ေဒၚေစာလွကား ေရတိမ္နစ္ကာ ကြယ္ လြန္ခဲ့ၿပီ။ ဒုတိယသားျဖစ္ေသာ ဦးေဒါနသည္ အဘုိး၏စည္းစိမ္ႀကီးကုိ ယခု ဦးစီးေန၏။ ဦးေဒါန၏ ဇယား ကား အေတာ္႐ႈပ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ဦးေဒါန ပထမအိမ္ေထာင္ႏွင့္ သားသမီးရပံုကုိ ေဖာ္ျပရပါ ေသာ္...၊

ဇယား(၂)
ဦးေဒါန + (ပထမဇနီး)

        မေက်ာ့ရင္                                       ေမာင္ညိမ္းေအာင္
       (၁၉၀၇-ခုႏွစ္ ဖြားသည္)                    (၁၉၁၈-ခုႏွစ္ ဖြားသည္)

ေမာင္သီဟ (၁၉၂၉-ခုႏွစ္ဖြားသည္)
အထက္ပါဇယားကုိ ၾကည့္ပါက မေက်ာ့ရင္ႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔သည္ ဦးေဒါန၏ ပထမဇနီးမွ ဖြားျမင္သည္ကုိ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္၏။ မေက်ာ့ရင္၏ အေၾကာင္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ေ႐ွ႕ပုိင္း၌ ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္းမ႐ွိ။ အဘုိး ဦးနကီ ၏ အိမ္သုိ႔ ပထမအႀကိမ္ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္ခဲ့စဥ္က မေက်ာ့ရင္မွာ အပ်ိဳဘ၀ျဖင့္ပင္ ႐ွိေလေသးသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မေက်ာ့ရင္ သည္ ၁၉၂၇-ခုႏွစ္၌ မုိင္းသူေဌးတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳရာ စိတ္သေဘာခ်င္း မတုိက္ ဆုိင္ဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ရကာမွ ကြာ႐ွင္းလာခဲ့၏။

ထုိကေလးအမည္မွာ ေမာင္သီဟျဖစ္၏။ ယခုအခ်ိန္ ၁၉၄၇ -ခုႏွစ္၌ ေမာင္သီဟမွာ အသက္၁၈ႏွစ္ အ႐ြယ္ျဖစ္လ်က္ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပါ၀င္ရာက စစ္အၿပီးတြင္ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဗုိလ္ကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေပသည္။ ေဒၚေက်ာ့ရင္ႏွင့္ ေမာင္သီဟ တုိ႔ မွာ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် ထူးထူးေထြေထြ ပတ္သက္ျခင္း မ႐ွိခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုမွပင္ ေဖာ္ျပရေပသည္။ ေဖာ္ျပရသည့္ အေၾကာင္းမွာကား ေဒၚေက်ာ့ရင္ ႏွင့္ ေမာင္သီဟတုိ႔သည္ ဦးေဒါန၏ အေမြကုိ ခံထုိက္ေသာ သမီးရင္းႏွင့္ ေျမးရင္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကေသာ ေၾကာင့္ ယခုလက္စားေခ်ေရးလမ္းစဥ္ကုိ တြင္တြင္ႀကီး လုိက္ေသာ အခါတြင္မွ သူတုိ႔၏အေၾကာင္း ဆုိင္လာ၍ ေဖာ္ျပရေပေတာ့သည္။

ဦးေဒါန ၏ ပထမဇနီးသည္ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္၌ ဆံုး၏။ ဦးေဒါနသည္ ၂-ႏွစ္ခန္႔ မုဆုိးဖုိဘ၀ျဖင့္ ေနၿပီးေနာက္ ၁၉၁၄-ခုႏွစ္ သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါမွ ေနာက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္ျပဳ၏။ ထုိ ဒုတိယဇနီးမွ ကၽြႏ္ုပ္ ၏ ခ်စ္သည္း ခ်ာ အမွီ ကုိ ၁၉၁၆ ခုႏွစ္တြင္ ဖြားၿပီးလွ်င္ ၁၉၁၉ ခုႏွစ္၌ အမွီ၏မိခင္ အနိစၥေရာက္၏။ ဦးေဒါနလည္း ဒုတယမၸိ မုဆုိးဖုိ ျဖစ္ရျပန္၏။ ဤအႀကိမ္တြင္ကား ဦးေဒါနသည္ ေနာက္ထပ္၍ အိမ္ေထာင္မျပဳေတာ့ဘဲ ပထမဇနီး မွ ဖြားျမင္ေသာ မေက်ာ့ရင္၊ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ဒုတိယဇနီးမွ ဖြားျမင္ေသာ အမွီ တုိ႔ကုိ ထိန္း သိမ္းကာ ဖခင္ဦးနကီ၏ အလုပ္ကုိ ဦးစီးရင္း ေနထုိင္ခဲ့သည္မွာ ယခုအထိ ျဖစ္၏။

သုိ႔ျဖစ္ေလရာ သင္းတုိ႔တစ္မ်ိဳးလံုး၏ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ၌ အဘုိး ဦးနကီ၏ စည္းစိမ္ ႀကီးကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ခံစားရဖုိ႔အေရးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ သုတ္သင္ပစ္ရမည့္သူမ်ားမွာ (၁) ဦးနကီ၏သားရင္း ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာ၊ (၂) ဦးနကီ ၏သားရင္း ဦးေဒါန၊ (၃) ဦးနကီ၏ေျမးအရင္း မေက်ာ့ရင္ (ဦးေဒါနသမီး)၊ (၄) ဦးနကီ ၏ေျမးအရင္း ေမာင္ညိမ္းေအာင္ (ဦးေဒါန၏သား)၊ (၅) ဦးနကီ၏ ျမစ္အရင္း ေမာင္သီဟ (ေဒးေက်ာ့ရင္၏ သား)စသည့္ျဖင့္ ငါးေယာက္တိတိ ႐ွိ၍ေနေပသည္။ ထုိသုိ႔ ငါးေယာက္တိတိ ႐ွိရာတြင္ ဦးေဒါနကုိ စတင္၍ သုတ္သင္လုိက္ပါက ပစၥည္းထုထည္ႀကီးမွာ ေဒၚေက်ာ့ရင္၊ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္ အမွီတုိ႔ သံုးေယာက္သုိ႔ သံုးစုကဲြသြားေပမည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္စားေခ်စာရင္းတြင္ မထည့္သြင္းရက္ေသာ အမွီကုိ ကၽြႏ္ုပ္ လက္ဆက္ ရေစကာမူ ဆယ္သိန္းတန္အေမြ၏ သံုးပံုတစ္ပံုကုိသာ ရေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေဒါနကုိ ခ်က္ျခင္းသတ္၍ မျဖစ္ေသး၊ ကၽြႏ္ုပ္ ၏ ရန္သူေတာ္ႀကီးျဖစ္ေသာ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ကုိ သတ္လုိက္ပါကလည္း ပစၥည္းထုမွာ အမွီႏွင့္ ေဒၚေက်ာ့ရင္ တုိ႔ခဲြ၍ ယူၾကရမည္ျဖစ္ရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ငါးသိန္းသာ ရေပမည္။ ကၽြႏ္ုပ္ မေက်နပ္ေသး။ တစ္ဖန္ ေဒၚေက်ာ့ရင္ ၌ သားျဖစ္သူ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဗုိလ္ကေလး ေမာင္သီဟ ကလည္း ေျမးစုတစ္စု၀င္၍ ခဲြ ေပဦးမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ ကုိ သတ္ရမည္မွာလည္း ဟန္မက်ေသး။

သုိ႔ျဖစ္ေလရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာ ကုိ သုတ္သင္ရန္ ေ႐ြးခ်ယ္လုိက္၏။ ဦးၾသဘာမ႐ွိလွ်င္  ပစၥည္းစုအားလံုးသည္ ဦးေဒါနတစ္ဦးတည္း ခံစားခြင့္႐ွိမည္။ ဦးေဒါန၏ ေျမးေမာင္သီဟႏွင့္ သမီး မေက်ာ့ ရင္တုိ႔ကုိ တစ္ေယာက္စီ ျဖဳတ္လုိက္ပါက ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္ အမွီတုိ႔သာ က်န္မည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေမာင္ ညိမ္းေအာင္ ကုိ ျဖဳတ္လုိက္ပါေသာ္ ဦးေဒါနႏွင့္ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး အမွီသာလွ်င္က်န္မည္။ ထုိအခါမွာ မွလက္ဦးဆံုး အမွီကုိ မရရေအာင္ယူ။

ယူၿပီးလွ်င္ ဦးေဒါနကုိ သုတ္သင္ရမည္ျဖစ္၏။ ဦးေဒါနမ႐ွိလွ်င္ ပစၥည္း ထုထည္ႀကီးသည္ အမွီ တစ္ေယာက္ သာ ဆက္ခံခြင့္ ႐ွိေပေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အမွီ၏ ခင္ပြန္း ေယာက္်ားဘ၀သုိ႔ ေရာက္ေနေတာ့ မည္ျဖစ္ေလရာ ကၽြႏ္ုပ္ငယ္မည္ (ငေကာင္း)သည္ တသန္းႂကြယ္သည့္ သူေဌးႀကီး ဦးကံေကာင္း မျဖစ္လာပါသေလာ။
အထက္ပါ အတုိင္း ဇယားခ်ထားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဦးေလးႀကီးျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာကုိ သုတ္သင္ရန္ စိတ္ကူး၏။ ဦးၾသဘာက ေ၀းလွစြာေသာ မႏၱေလးတြင္ ေက်ာင္း ထုိင္ ေနေပရာ ခရီးကြာလြန္းလွသျဖင့္ ေလာေလာဆယ္ဆယ္ ႀကံစည္ဖုိ႔က ခက္ေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ျမားဦး မွာ ဦးၾသဘာ၏ ဘက္မွေန၍ အလြယ္ဆံုး အနီးဆံုးကုိ ႐ွာေဖြကာ ခ်ိန္႐ြယ္လုိက္ေသာအခါတြင္ ျမားဦး သည္ ေဒၚေက်ာ့ရင္ ၏ ဘက္သုိ႔ တည့္တည့္မတ္မတ္ႀကီး ဦးတည္၍ ေနေပသည္။

ေဒၚေက်ာ့ရင္ကား ေငြေၾကး မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကခ်မ္းသာေသာ မုဆုိးမပီပီ သားျဖစ္သူ ေမာင္သီဟ ကလည္း ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ထဲ၌ ဗုိလ္သီဟအမည္ခံလ်က္ ကာကီစိမ္း၀တ္ကာ အေ၀းအရပ္၌ ေနေလ ေသာေၾကာင့္ သားအတြက္ ေန႔ဆက္ရက္ဆက္ ပန္းသက္ေစ့လွဴျခင္း၊ ဆြမ္းသက္ေစ့ကပ္ျခင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ တစ္ေထာင္ ပုတီးစိပ္ျခင္း၊ ေမတၱာပုိ႔ျခင္းတုိ႔ကုိ ျပဳ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေနထုိင္သူျဖစ္ေပသည္။ ဖခင္ ဦးေဒါန၊ ေမာင္ျဖစ္သူ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္ ေမာင္၀မ္းကဲြ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ စားေရး ေသာက္ေရးႏွင့္ အိမ္ေထာင္ဖက္ကုိ တစ္ဖက္တစ္လမ္းထိန္းကာ အမွီကုိလည္း မေအကဲြညီမျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္အူတံုးဆင္းညီမရင္းပမာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ ေနသူလည္း ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ ပစၥည္းႏွင့္ လုပ္ငန္းမ်ားကုိလည္း ၀င္၍မစြက္၊ ဘာသိ ဘာသာ ေအးေဆးစြာေနလ်က္ တရားဘာ၀နာကုိသာ ႀကိဳးကုတ္သူျဖစ္ေလရာ ေဒၚေက်ာ့ရင္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ သုတ္သင္ရ မည့္အေရးမွာကား ကုိျမေဖကဲ့သုိ႔ သုတ္သင္ေလာက္ေသာအေၾကာင္း မခုိင္လံုလွသျဖင့္ လက္ေႏွး ၍ ေနမိ ေပသည္။ သုိ႔ႏွင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္သုိ႔ ကူးခဲ့၏။

ကၽြႏ္ုပ္ ဤသုိ႔ လက္ေႏွးေနသည္ကုိ အျမင္ကပ္ေလေရာ့သလားမသိရ။ ကုိေ႐ႊကံၾကမၼာသည္ တစ္ေထာင့္ က ေပၚလာကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ နံေစာင္းကုိ တုတ္ႏွင့္ထုိးသလုိ ႏိူးဆြလုိက္ျပန္၏။ ႏိႈးဆြပံုကား -
အသက္ ၃၇ ႏွစ္ထိေအာင္ လူပ်ိဳႀကီးဘ၀ျဖင့္ ေနခဲ့ေသာ ေမာင္ညိမ္းေအာင္သည္ အေရးပုိင္တစ္ဦး၏ သမီး အပ်ိဳႀကီးႏွင့္ လက္ထပ္လုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ ဤကဲ့သုိ႔ လက္ထပ္လုိက္ သည္ ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ အပူႀကီးႏွစ္မ်ိဳး ေပၚေပါက္လာ၏။

ပထမအပူမွာကား ေမာင္ညိမ္းေအာင္ လက္ထပ္ၿပီးလွ်င္ ႀကီးစဥ္ငယ္လုိက္အားျဖင့္ အမွီကုိ တစ္နည္း မဟုတ္ တစ္နည္း အိမ္ေထာင္ခ်ေပးဖုိ႔ ျဖစ္လာ မည္စုိးျခင္းျဖစ္၏။ ဒုတိယအပူမွာကား ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ အိမ္ေထာင္မွ တစ္ႏွစ္လွ်င္ တစ္သားက်၍ ကေလးေတြ တႁပြတ္ႁပြတ္ ေမြးပ္လ်င္ ကၽြႏ္ုပ္အဖုိ႔၌ ဦးနကီ၏ အေမြခံ မည့္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ၿပိဳင္ဘက္ ေျမး ျမစ္ တီ ကၽြတ္ကေလးေတြကုိ ပုဂံျပည္ကုိ ဖ်က္သည့္ ဘူးပင္လုိ သတ္၍ပဲ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္လာမည့္အေရးကုိ စုိးရိမ္ျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လက္စားေခ် လမ္းစဥ္ကုိ အလ်င္အျမန္လုိက္ရန္ စုိင္းျပင္းရျပန္ေပ ေတာ့သည္။

ကုိျမေဖအား သူ၀ါသနာႀကီးေသာ ေသနတ္တြင္ ပေယာစြက္ျခင္းအားျဖင့္ ၀က္ပက္ခံရကာ ကိစၥတံုးေစခဲ့ သည့္ နည္းတူ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဒၚေက်ာ့ရင္၏ ၀ါသနာကုိ စူးစမ္းရျပန္၏။ စူးစမ္းဖုိ႔ကား စင္စစ္၌ အထူး မလုိေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုိေသာ္ ဘာသာတရားကုိ ကုိင္း႐ိႈင္းေသာ မုဆုိးမႀကီးမ်ား၏ ဥာဥ္မွာ ဘုရား တရား သံဃာ ကုိသာမက ဘုိးဘုိးေအာင္ မင္းကေလး ၀ိဇၨာ႐ွစ္ေသာင္း စသည္တုိ႔ကုိပါ ေရာေထြး၍ ကုိးကြယ္လာတတ္ေပ ရာ ေဒၚေက်ာ့ရင္မွာ သမၺဳေဒၶဂါထာကုိ အႀကိမ္တစ္ေထာင္ ႐ြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္သည့္ အေၾကာင္း ကပင္ သူရဲ မပူးႏုိင္ေသာ လက္ဖဲြ႕၊ ေဘးရန္ကင္းလက္ဖဲြ႕တုိ႔ကုိ ေဆာင္လ်က္ နတ္ႀကီး ငါးပါးေဆး၊ ေႁမြေဆး၊ ဘုရားငါးဆူ ေဆးေတာ္ႀကီး စေသာ ေဆးမ်ားကုိလည္း လည္ကုတ္၊ ငယ္ထိပ္၊ လက္ေကာက္၀တ္၊ ေျခဆစ္ လက္ဆစ္တုိ႔ ၌ပုိက္ဆံကုန္ခံကာ ထုိးႏွံေနသူျဖစ္ေပသည္။ ေဒၚေက်ာ့ရင္၏ ဤ၀ါသနာစဲြကုိ သိၿပီးျဖစ္ေသာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေဒၚေက်ာ့ရင္ကုိ ေသ႐ြာသုိ႔ပုိ႔ရန္ အလြန္ လြယ္၍ေနေပ၏။ အခြင့္အလမ္း ေပၚဖုိ႔သာလွ်င္ လုိေပေတာ့သည္။
အခြင့္အလမ္း ဆုိသည္မွာ ဖမ္းယူတတ္သူတုိ႔အဖုိ႔၌ အေတာ္ပင္ လ်င္ျမန္စြာ ေပၚေပါက္လာေပရာ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း တစ္လမွ် ေစာင့္လုိက္႐ံုမွ်ႏွင့္ အခြင့္အလမ္းကုိ ေတြ႕ရေပေတာ့သည္။

ထုိအခြင့္အလမ္း မွာကား နတ္ စက္ေရာင္ဂုိဏ္းမွ ဆရာတစ္ဦး ကၽြႏ္ုပ္္တုိ႔ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္႐ွိလာျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ထုိဆရာမွာ ကာယသိဒၶိၿပီးစီး သည္ဟု ေက်ာ္ၾကားလ်က္ ရန္သူႀကံလွ်င္ ခ်က္ျခင္းသိေသာ ေဆး၀ါးမ်ားကုိ ထုိးႏွံေပးေနေလရာ ၀ါသနာအုိး ေဒၚေက်ာ့ရင္သည္ တစ္ေန႔၌ ထုိနတ္စက္ေရာင္ဆရာကုိ အိမ္ေပၚသုိ႔ ပင့္ေဆာင္ လာသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ေပ သည္။

နတ္စက္ေရာင္ဆရာကား လက္ဖဲြ႕မ်ား ေဆးေတာင့္မ်ားကုိ သိမ္၀င္သပိတ္ကဲြ အင္းေပၚ၌ေသြးကာ ေဆး၏ တန္ခုိး အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ လကၤာပတ္တမ္ႏွင့္ ေျပာဆုိလ်က္ ေဆးတစ္ခါထုိးလွ်င္ ငါးက်ပ္ယူကာ စီးပြားေရးလမ္း ေျဖာင့္ ေနသူျဖစ္၏။ ထုိဆရာသည္ ဆရာလိမ္ျဖစ္မွန္းကုိ ကၽြႏ္ုပ္ အတတ္သိေသာ္လည္း ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္စား ေခ်ေရး လမ္းစဥ္ႀကီးတြင္ ထုိဆရာကုိ လက္နက္အျဖစ္ျဖင့္ အသံုးခ်ရန္ ရည္႐ြယ္ထားသည့္အတုိင္း နတ္စက္ ေရာင္ဆရာ၏ ေဆးမ်ားကုိ တစ္ခါထုိးလွ်င္ ေငြတစ္ဆယ္ေပးကာ ေငြငါးဆယ္ဖုိးေလာက္ ကၽြန္ုပ္ ကုိယ္တုိင္ အနာခံ၍ ထုိး၏။ ပုိက္ဆံရမွန္းသိေလေလ ထုိဆရာမ်ိဳးမွာ ဟုိေဆးၿပီးလွ်င္ ဒီေဆးကုိ အထုိးခုိင္း ေလေလျဖစ္ရာ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေဒၚေက်ာ့ရင္တုိ႔မွာလည္း ဆရာႏွင့္ အလြမ္းသင့္ၾကလ်က္ ေဆးတြင္တြင္ထုိး၍ေန ၾကေသာဘ၀သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၾက၏။

ကၽြႏ္ုပ္ လွိမ့္ေနမွန္းကုိ မသိေသာ နတ္စက္ေရာင္ ဆရာသည္ သူလွိမ့္တုိင္း လိမ့္ေလၿပီဟူေသာ အထင္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ စပါယ္႐ွယ္ ေဆးတစ္မ်ိဳးကုိ ထုိးဖုိ႔ တုိက္တြန္းျပန္၏။ " ဒီေဆးက က်ဳပ္တစ္ေယာက္ပဲ႐ွိတာ ဦးကံေကာင္းရဲ႕၊ ေဆးက ပါးပါး႐ွား႐ွား ခဲခဲယဥ္းယဥ္းနဲ႔၊ ဟုိ ပုပၸါးေတာင္ကလပ္မွာ သက္သတ္လြတ္ ၉ ႏွစ္ စလံုးစားၿပီး ၉ ပါးသီလ ေစာင့္ခဲ့လုိ႔ အထက္ဆရာႀကီးမ်ားက ေပးတဲ့ေဆး၊ ဒီေဆးတန္ခုိးကေတာ့ အထူး ေျပာဖုိ႔ မလုိပါဘူးေလ၊ ေနာင္ေတာ့ သိပါလိမ့္မယ္" ဟု ခပ္အုပ္အုပ္ ဟန္လုပ္၍ေျပာ၏။ ဤသုိ႔ ခပ္ အုပ္အုပ္ဟန္လုပ္၍ ေျပာနည္းမ်ိဳးျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ကုိယ္တုိင္ပင္ လုိရာကုိ ရခဲ့ၿပီးေပါင္း မ်ားလွၿပီျဖစ္ရာ လူလိမ္ မွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္က ေလသံျဖင့္ " ဟုတ္လား ... ဆရာ ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မ စပါဦး ဆရာရယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ပဲ ကုန္ရကုန္ရ" ဟု အင္မတ္ အင္မတန္ လုိခ်င္ဟန္ တုိးတုိးလွ်ိဳးလွ်ိဳး ေျပာလုိက္၏။

ထုိအခါ ဆရာေမာင္က " ေအး တစ္စက္ကုိ ျပည္တစ္၀က္တန္တယ္လုိ႔ အဆုိ႐ွိတာကပဲ ဦးကံေကာင္းရဲ႕၊ အဖုိးျဖတ္ လုိ႔ေတာ့ မရႏုိင္ဘူး။ ႏုိ႔ေသာ္ ဦးကံေကာင္းအတြက္ဆုိရင္ ပဲြသံုးပဲြနဲ႔ ေငြ ၅၀ ပဲ ကန္ေတာ့ပါေလ" ဟု ေစ်း ေျပာေလသည္။ ေဆးဆရာေယာင္တုိ႔၏ ပဲြသံုးပဲြဆုိသည္မွာ နတ္ပဲြသံုးပဲြျဖစ္၍ ငွက္ေပ်ာသီးအျပင္ ေငြ ၅ က်ပ္လည္း တည့္ရေသးေသာပဲြျဖစ္ေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ရင္ထဲ၌ကား " ႀကိတ္သာႀကိတ္ဆရာ၊ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ လုိရာ စခန္းကုိသာ ေရာက္ေအာင္ ပုိ႔ေပေတာ့" ဟု ရယ္မိရင္း ပါးစပ္ကမူ "ဟာ ... ကိစၥမ႐ွိပါဘူးဆရာ ဘယ္ ေတာ့ထုိးရမလဲ" ဟု ေမးလုိက္၏။ ဆရာေယာင္လည္း ပါးစပ္က ေပါက္ကရ ေတြကုိ ေဗဒင္တြက္ဟန္ျဖင့္ ႐ြက္ကာ ပါးစပ္က ေပါက္ကရေတြကုိ ေဗဒင္တြက္ဟန္ျဖင့္ ႐ြတ္ကာ " ဟာ ... နက္ျဖန္ လျပည့္ေန႔ မဟုတ္လား၊ စေနလည္းစေန၊ တကယ့္႐က္ေကာင္းပဲ ... နက္ျဖန္ပဲ ထုိးေပေတာ့ " ဟု ပုိက္ဆံ ျမန္ျမန္ရ ေအာင္ ဆြယ္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း အားတက္သေရာႀကီးပင္ ဟန္လုပ္၍ " ဟာ ေနရာက်တာပဲ ဆရာ ... အဲ ... ႏုိ႔ ေနပါဦးဆရာ ဒီပဲြသံုးပဲြေပးရင္ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေဆးထုိးႏုိင္သလဲ" ဟု စကားစ ေဖာ္ ေပးလုိက္၏။

ထုိအခါ ခ်က္ေကာင္း ကုိ ေစာင့္ေနေသာ ဆရာနတ္စက္ေရာင္က " ပဲြတစ္ခါေပးရင္ ဘယ္ႏွစ္ ေယာက္ ထုိးထုိး ေဆးစြမ္းျပတာပဲ။ ကုိင္း ဒီက သိမ္အစ္မႀကီး ေကာ ႀကံဳတုန္းႀကံဳခါမွာ ထုိးလုိက္ပါလား" ဟု ေဒၚေက်ာ့ရင္ ကုိ ဆြယ္၏။ မိန္းမသားစိတ္ဓာတ္ ေငြတစ္ရာကုန္ရမည္ကုိ ႏွေျမာေသာ္လည္း သူမ်ားႏွင့္ပူး၍ ေငြ ၉၉ က်ပ္ကုန္ရမည္ဆုိလွ်င္ ႏွေျမာတတ္သူမ်ား မဟုတ္ရာ နတ္ပဲြသံုးပဲြအတြက္ ေငြ ၁၅ က်ပ္ သက္သာ မည္ကိသာ ေတြး၍ ေငြ ၅၀ိ ကုန္ရမည္ကုိ မႏွေျမာပဲ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴ သေဘာတူ လုိက္ေပသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေဆးထုိးၾက၏။ ေဆးထုိးၿပီးလွ်င္ ေဆးကုိ သိဒၶိတင္ေသာအားျဖင့္ သိမ္၀င္သပိတ္ကဲြ ကေလးကုိ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ကာ ငါးမိနစ္ခန္႔ အာ႐ံုျပဳရေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က ပထမထုိး၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ေဆး ထုိးအၿပီး၌ ေဆးေသြးထားေသာ သိမ္၀င္သပိတ္ကဲြကေလး၌ ေဆးစေဆးန က်န္သည္ကုိ နတ္စက္ေရာင္ ဆရာ မ်က္ႏွာလဲြ၍ ေဒၚေက်ာ့ရင္အား စကားေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေဆးစြမ္းကုိ ညႊန္ေနစဥ္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဆးေက်ာက္ျပင္ သပိတ္ကဲြကေလးမွ ေဆးႏွစ္မ်ားအတြင္းသုိ႔ လက္၌၀ွက္ယူခဲ့ေသာ ကၽြန္ုပ္၏ ကုိယ္ပုိင္ ေဆးမႈန္႔မ်ားကုိ ျဖဴးလုိက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ေဆးထုိးၿပီးေသာအခါ ေဒၚေက်ာ့ရင္ ေဆးဆက္၍ထုိးရေပမည္။

ထုိ႔ ေနာက္ ဟန္မပ်က္ လက္အုပ္ခ်ီကာ ေနလုိက္ရေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ လွ်ိဳ႕၀ွက္၍ ယူလာခဲ့ေသာ ေဆးမႈန္႔မွာကား ကၽြႏ္ုပ္ ေမာ္လၿမိဳင္တြင္ ဂ်ပန္ဗုိလ္ ကီမူရာႏွင့္ အမႈထမ္းစဥ္က ရခဲ့ေသာ ေဆးလံုး ကေလး တစ္လံုး ကုိ အမႈန္႔ ႀကိတ္ထားျခင္းျဖစ္၏။ ထုိေဆးလံုးကုိ ကၽြႏ္ုပ္အား ကီမူရာက " အဲဒီ ေဆးလံုး ကေလးကုိေတာ့ အၿမဲ ေဆာင္ထားေပေတာ့ ကုိကံေကာင္း ...၊ မေတာ္တဆမ်ား ရန္သူရဲ႕လက္ထဲကုိ ေရာက္သြားရင္ ဒီေဆးလံုး ကေလးကုိသာ မ်ိဳလုိက္၊ တစ္မိနစ္ပဲခံတယ္။ ကိစၥေခ်ာတာပဲ၊ ဟာရာကီရီထက္ျမန္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လဲ အၿမဲ ေဆာင္ထားရတယ္" ဟု ဆုိကာ ေပးခဲ့ေသာ ေဆးလံုး ပင္ျဖစ္၏။

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ေဒၚေက်ာ့ရင္ဖ်ား၏။ ေန႔လယ္ပုိင္း၌ မ်က္ျဖဴလန္၏။ ညေနပုိင္းတြင္ အသက္ ထြက္ေလေတာ့သည္။ ဆရာေယာင္ကား ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ေတာ့၏။ ေနာက္ဆံုး၌ ေဒၚေက်ာ့ရင္သည္ ေပါရိသာဒေဆးအခံ႐ွိလ်က္ႏွင့္ နတ္စက္ေရာင္ေဆးကုိ ထုိးမိ မွားေသာေၾကာင့္ ေဆး ေစာင့္နတ္ဘီလူးခ်င္း ရန္ျဖစ္ကာ ကိစၥေခ်ာရသည္ဟု အရပ္ထဲ၌ ဟုိးဟုိးေက်ာ္ကာ အသုဘကိစၥကုိ ေဆာင္ ႐ြက္ၾကရေလေတာ့သည္။ အင္း ... တစ္ေယာက္ကား ေခ်ာျပန္ေပၿပီ။ ေဒၚေက်ာ့ရင္ကား တနင္းလာသမီး ျဖစ္၏။

ဤသုိ႔ ေက်နပ္မိသည့္အခုိက္ တစ္ေထာင့္က ကိစၥတစ္မ်ိဳးေပၚ၍လာျပန္၏။ ေဒၚေက်ာ့ရင္၏ အသုဘကုိ ပုိ႔ ေဆာင္မည့္အခါ၌ ေမာင္ညိမ္းေအာင္၏ ဇနိးသည္ အေရးပုိင္သမီးမွာ လုိက္ပုိ႔မည့္ဟန္ျပင္ၿပီးမွ အေဒၚႀကီး မ်ားက " မဟုတ္တာကြယ္ ... " ဟု ဆုိလ်က္ နား၀တြင္ တီးတုိးကပ္၍ ေျပာလုိက္သည္ကုိ တေစ့တေစာင္း ျမင္ရေပရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ရင္တစ္ညြန္႔က်ိဳးကာမွ တစ္ညြန္႔ေပၚျပန္ေလၿပီ ... ဟုေတြးကာ ရယ္ခ်င္ငုိခ်င္ျဖစ္လာ ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ မၾကာမီပင္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္၏ ဇနိး၌ ႀကိဳ႕လွန္ ပ်ိဳ႕အန္ နားထင္ေဟာက္ ဆံပင္ေျခာက္ဟူေသာ လကၡဏာေတြ ထင္႐ွားလာေပေတာ့သည္။ ေအာ္ ... ျဖစ္ရေပေလ ...

ဆက္ရန္

.