ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၇)

(၁၂)

ေမာင္ႀကိဳင္က ပုဆိုးတိုတိုနဲ႕ တလႊားလႊား ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ နီးျပီ။ ရြာေျခေတာင္ ၀င္ေတာ့မယ္။ ရင္ေတြ လည္း ခုန္လို႕။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးတဲ့ ရြာကိုေမွာင္ရိီပ်ိဳးစ ေတာလမ္းက တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္ ေနရတဲ့ သူ႕ဘ၀ကို သူဟာသူလည္း အံ့ႀသတယ္ နဲ႕တာပါရဲ႕။ လူကလည္း ေပကံ်ေနလိုက္တာ ျမင္ရက္ စရာ မရိွဘူး။ မ်က္ႏွာကြက္ကြက္ကေလးပဲ ေပၚေနတာပါ။ သည္လိုပုံကို ပ်က္သြားေအာင္ လုပ္လို႕ ကလည္း မျဖစ္ေသးဘူး။ စင္စင္ႀကယ္ႀကယ္နဲ႕ ၀င္သြားရင္ ယုံႀကမွာမဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ရာ ထန္းရည္ ၀င္ေသာက္ ေနႀကျပီ အမူးေျပမွ လာႀကတယ္ထင္မွာ ေသခ်ာေလေတာ့ ရြာက ၀ိုင္းအုံရိုက္ ႏွက္ႀကရုံရိွမွာ ေလာက္ေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္က သိတယ္။

ေမာင္ႀကိဳင္ ရြာရိပ္၀င္ကာနီးေတာ့ ထန္းရည္ဆိုင္ကေလးတစ္ဆိုင္ ေတြ႕တယ္။ ညေနဘက္ ထရ ေသာက္ ေနႀကတဲ့ လူငယ္ေလးငါးေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္ နည္းနည္းကေလး တြန္႕ဆုတ္ သြား ရတယ္။ သူ႕ကိုမ်ား ရိုက္ဖို႕ေစာင့္ေနႀကတဲ့ လူေတြ မ်ားလားေပါ့။ လူင္ငယ္ေတြက ေတာ့ေမာင္ႀကိဳင္ကို သိပ္သတိ မထားမိႀကဘူး။ ရြာထဲ၀င္တဲ့ ျဖတ္လမ္းဆိုေတာ့ လူတကာ သြားေနႀက တာကိုး။ ေမာင္ႀကိဳင္က နဂို မည္းမည္း သည္းသည္ျဖစ္ရတဲ့အထဲ ေပထိေပစုတ္နဲ႕ဆိုေတာ့ ဘယ္သူက ကမွလည္း သတို႕သား မထင္ႀကဘူး။ ျမိဳ႕သား သတိဳ႕သားကလည္း သည္လိုစုံမႊားမႊား ရိွပါ့မလား။ ထင္စရာမရိွဘူးကိုး။

ထေရဆိုင္၀ က ထရံ ၀ါးဆစ္တုတ္ ေလးငါးေခ်ာင္း ေထာင္ထားတာ ေတြ႕ေတာ ေမာင္ႀကိဳင္လည္း သုတ္သုတ္ ကေလး လွမ္းတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ထေရဆိုင္ထဲက သူနဲကရြယ္တူေလာက္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ထြက္လာတာ ေမာင္ႀကိဳင္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ေမာင္ႀကိဳင့္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းအကဲ ခတ္တယ္။ လယ္ထဲယာထဲက တမံေဖာ္ျပီး ျပန္လာတဲ့လူရယ္လို႕ ထင္သြားပုံရပါတယ္။ ေမာင္ႀကိဳင့္ ကို လွမ္း ေမးတယ္။
"ေဟ့လူ ဘယ္ကလာတာလဲ"
"ေညာင္ေျခာက္က"
ေမာင္ႀကိဳင္က သဖန္းေတာတို႕ ေညာင္ေျခာက္တို႕ ေခါင္းထဲရိွေနေတာ့ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလို္ကတာပါ။ ေမးတဲ့လူကိုမႀကည့္ဘဲ ေျဖလိုက္ရင္း ေျခလွမ္းကို ႏွစ္လွမ္းစာ တင္လိုက္တယ္။ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္ မသိ စကား ကို ရမ္းမေျပာ၀့ံေတာ့ ပါးစပ္ထဲရိွတာ ေျဖလိုက္တာကလည္း တည့္သြားလို႕လားမသိဘူး ေမးတဲ့ လူငယ္ က တစ္ခြန္းထပ္ ေမးျပန္ေရာ။

"ခင္ဗ်ားလမ္းမွာ ကားတစ္စီးမေတြ႕ခဲ့ဘူးလား"
"ကား…ကားအေႀကာင္းေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ဗ်ာ၊ စိတ္ကိုကုန္ေရာ"
သည္တစ္ခါေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္က ေမးသူကိုႀကည့္ျပီး ေျဖလိုက္တာပါ။ လူကညႇင္းသိုးသိုးရယ္၊ ရင္ပတ္ မွာ ေသာ့ခေလာက္ ကေလးတစ္လုံး ႀကိဳးနဲ႕ဆြဲလို႕။ မိုက္တိမိုက္္ကန္းထဲကနဲ႕ တူပါရဲ႕လို႕လည္း ေတြး ေန မိတယ္။ ရင္ပတ္မွာေသာ့ခေလာက္ဆြဲထားတဲ့ လူငယ္က ကားအေႀကာင္း မေျပာပါနဲ႕ စိတ္ကို ကုန္ေရာ ဆိုတဲ့ စကားကို ေက်နပ္သြားတယ္။ သည္လူလည္း ကားစိတ္ကုန္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ထင္သြား တာကိုး။ ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ထေရဆိုင္ထဲ ျပန္၀င္သြားေရာ။ ေမာင္ႀကိဳင္လည္း သုတ္သုတ္ ဆက္ေလွ်ာက္ ခဲ့ေရာ။ ရင္ပတ္ ေသာ့ခေလာက္ဆြဲထားတဲ့ လူငယ္ကို အထဲက လူငယ္ေတြက လွမ္းေမးသံ လည္း ႀကားလိုက္တယ္။

"ေသာင္းစိန္ ဘာတဲ့လဲ ကားေတြ႕ခဲ့သတဲ့လား"
"သည္လူလည္း ကားကိုရိုက္ဖို႕ ေစာင့္ေနထင္ပါရဲ႕ကြာ၊ စိတ္ကုန္လို႕တဲ့"
သည္အသံလည္းႀကားေရာ ေမာင္ႀကိဳင္ ေခါင္းနပန္းေတြ ႀကီးသြားတယ္။ မေျပးရုံတမ္ယ ဒေရာေသာပါး လာလိုက္တာ ရြာထဲ၀င္ရမယ့္ မလြယ္ေပါက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မလြယ္ေပါက္က သိပ္မက်ယ္ပါ ဘူး။ လမ္းေဘး တစ္ဖက္ တစ္ခ်က္ ရွားေစာင္းပင္ေတြ စီစိုက္ထားေတာ့လမ္းမွန္း သိသာတယ္။ ကေလးခ်ီထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ေတြ႕လို႕ ေဒၚစြန္မတို႕ ေအးသီတို႕အိမ္ ဘယ္နားမွာလဲေမး တယ္။ သည္မိန္းကလည္း ေမာင္ႀကိဳင့္ကို ျမိဳ႕ကလာတဲ့ သတို႕သားရယ္လို႕ ဘယ္ထင္မွာတုန္း၊ သည္ကသြား၊ ေရွ႕က် ညာခ်ိဳး၊ ဆက္ေလွ်ာက္သြား၊ ေလးငါးအိမ္ေလာက္ေက်ာ္ရင္ ေမာင္းစင္ ေတြ႕လိမ့္မယ္။ ေမာင္းစင္ နဲ႕ တစ္အိမ္ေက်ာ္ မန္က်ည္းပင္ႀကီးနဲကအိမ္ပဲလို႕ လမ္းညႊန္လိုက္တယ္။ ေမာင္ႀကိဳင္ ဆက္ေလွ်ာက္ လာလို္က္တာ ေမာင္းစင္ကို ေတြ႕ျပီ။ မန္က်ည္းပင္ကို ေတြ႕ျပီ။ နဖူးကို ေျခမႈန္႕ကေလးဖက္ခနဲ႕တို႕ျပီး ေအးသီ တို႕အိမ္ဆိုတာကို လွမ္းႀကည့္လိုက္တယ္။

ေမာင္ႀကိဳင္ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ေနျပီ။ သူအေလာႀကီးလာခဲ့ရတဲ့ ေအးသီတို႕ရြာ၊ ေအးသီတို႕အိမ္၊ သူ႕မ်က္စိ ေရွ႕ ေရာက္ေနျပီေလ။ လူသူရယ္လို႕ သိပ္မရိွဘူး။ အထဲမွာ မီးခြက္ကေလး ထြန္းတားတာပဲ ေတြ႕ တယ္။ ဒါနဲ႕ေမာင္ႀကိဳင္လည္း စြပ္စြပ္ရြပ္ရြပ္ ၀င္လာခဲ့တယ္။

(၁၃)

ေအးသီ တို႕ အိမ္ကုပ္ကေလးထဲမွာ ေရနံတိုင္မီးခြက္ကေလးပဲ ရိွတယ္။ သတို႕သမီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ မဂၤလာည ဆိုတဲ့ အသြင္မေဆာင္ဘဲ သာမန္အိမ္ကေလး တစ္လုံးက အလင္းေရာင္ကေလးေတြ ေလာက္ ရိွတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္အံ့ႀသသြားတယ္။ အမွန္က ေမာင္ႀကိဳင္ ေရာက္လာ ကာနီး ကေလး မွာပဲ ရြာထဲက စုစုရုံးရုံးေရာက္လာႀကတဲ့လူေတြ ျပန္သြားခဲ့ႀကတာေပါ့။ မူးမူးနဲ႕ရမ္းေနတဲ့ လူမိုက္ဘထြန္း တို႕လည္း ရြာလူႀကီး ကိုလွေမာင္ေႀကာက္တာနဲ႕ ျပန္ႀကျပီ။ ကုိလွေမာင္နဲ႕ ပါလာတဲ့ လူႀကီး ေလးငါးေယာက္ လည္း ညစာစားရေသးတာ မဟုတ္ေတာ့ ထျပန္ႀကျပီ။ ရြာထဲကလူေတြက မဂၤ လာပြဲ လည္း ပ်က္ျပီ ထင္ႀကေတာ့ ေ၀ဖန္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ ျပန္ႀကတာပါပဲ။ ေအးသီ ဒီဇယ္ေသာက္ မလိုလို ျဖစ္လို္က္ တာ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ခဲ့ရျပီးတဲ့ေနာက္ လူေတြကလည္း အာရုံမရိွႀကေတာ့ပါဘူး။. မီးခြက္ ထြန္းခ်ိန္ က်မွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ မဂၤလာေတာင္းျမန္းမယ့္ ကိစၥရိွပါေတာ့မလဲ။

မစြန္မက ဖ်ာႀကမ္းေပၚ ေခါင္းခုကေလးခုျပီး ေမွးေနတယ္။ တစ္ေနကုန္ ေလာက္နီးနီး သမီးနဲ႕ ရန္ျဖစ္ ေနရ တာေရာ၊ လူမိုက္ဘထြန္းတို႕ ေခ်ာ့လႊတ္ေခ်ာက္လႊတ္ရတာေရာ ဆိုေတာ့ စိတ္ပန္း၊ လူပန္းျဖစ္ သြားပုံ ေပၚပါတယ္။ ေအးသီကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ၀ိုင္းေခ်ာ့ႀကလိုက္ ဒီဇယ္ေပေပႀကီးနဲ႕ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနရာ က အ၀တ္အစားကေလး ထလဲလိုက္ပါျပိ။ ျမင္႕စိန္တို႕၊ ေဗြးတုတ္တို႕၊ မိေသးတို႕ကေတာ့ မျပန္ႀကဘူး။ ကိုလွေမာင ္က တစ္ညလုံးေစာင့္ေနလို႕ မွာခဲ့တာပါသလို၊ သူငယ္ခ်င္းမ ကို သနားႀကတာ လည္းပါပါတယ္။ ေအးသီ နဲ႕ သယ္ငယ္ခ်င္း သုံးေယာက္ ထိုင္စကားေျပာေနႀကတယ္။ ေအးသီ က အေပါက္၀ လွည့္ထိုင္ ေနတုန္း ျဗဳန္းဆို တံခါး၀က ေမာင္ႀကိဳင္ေပၚလာေတာ့ လန္႕သြားတယ္။ ေမာင္ႀကိဳင္လို႕လည္း မထင္ဘူး။ လူ ကလည္း ကစုတ္ကညစ္နဲ႕။ ရႊ႔ံေတြကလည္း ေျခာက္ေနျပီ ဆိုေပမယ့္ အခ်ပ္လိုက္ကပ္လို႕။ ျပီးေတာ့ ကားသံ မႀကား၊ ဘာမႀကားဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္ အိမ္ေပါက္ ၀လာရပ္လိမ့္မယ္လို႕ကို မထင္တာ။ ေအးသီ ကေတာ့ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးႀကည့္ေနေလရဲ႕။
"ေအးသီ အစ္ကို ေလ ေမာင္ႀကိဳင္ရယ္"

သည္လိုသာ အသံမႀကားရရင္ ေအးသီ ေအာ္မိေတာ့မလို အသံက ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနျပီ။ ေမာင္ႀကိဳင္ အသံ လည္း ႀကားလိုက္ေရာ ေမွးေနတဲ့ မစြန္မကလည္း ေငါက္ခနဲထထိုင္တယ္။ ျမန္စိန္တို႕ကလည္း လက္စသတ္ ေတာ့ ျမိဳ႕က သတို႕သား ေမာင္ႀကိဳင္ဆိုတာ ဒါလား။ မဟုတ္မွာလြဲေရာ သရဲျဖစ္လို႕ ကိုယ္ထင္ လာျပတာ ေနမွာလို႕ ထင္ႀကတယ္။
"အစ္ကို အစ္ကို လာေသးတယ္ေနာ္၊ ရက္စက္လိုက္တာ အစ္ကိုရယ္"
ေအးသီ က ေမာင္ႀကိဳင့္ဆီ ထသြားျပီး ခါးပုံစ ဆြဲလာခဲ့တယ္။ မီးတိုင္ခြက္ေဘးထိုင္ခိုင္းတယ္။ ေမာင္ ႀကိဳင္ လာလိ္ု႕ ကေတာ့ ဓားနဲ႕ခုတ္မယ္။ တုတ္နဲ႕ ရိုက္မယ္လို႕ ႀကိမ္းခဲ့တဲ့ မစြန္မ လည္း ေမာင္ႀကိဳင္ တကယ္ ေရာက္ လာေတာ့ စကားရွာမရဘူး။ ေဒါသပဲျဖစ္ရမွာလား၊ ခြင့္ပဲလႊတ္ရမွာလား၊ မေျပာတတ္ ေအာင္ျဖစ္ ေနေလရဲ႕။ ျမစိန္ က အိမ္တံခါးကို ထပိတ္လိုက္တယ္။ ဘာမွန္း ညာမွန္းမသိရခင္ အျပင္ သတင္းေရာက္ သြားမွာ စိုးလို႕။

"ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုႀကိဳင္ရယ္၊ က်ဳပ္တို႕မွာ မ်က္ႏွာဘယ္ထားရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ အေမ့ခမ်ာ ေတာ့ မေျပာနဲ႕ေတာ့ ရွက္လည္းရွာက္ နာလည္းနာ၊ ကိုႀကိဳင္လုပ္ပုံ မေကာင္းလိုက္တာ"
"အစ္ကို တို႕လား လမ္းမွားလာႀကတာ၊ လူေတြ႕ရတာပဲ ကံေကာင္းတယ္မွတ္ပါေတာ့၊ လူႀကီးေတြလည္း လူရုပ္ မေပၚႀကေတာ့ဘူး"
ေမာင္ႀကိဳင္က သူတို႕လမ္းမွား ျဖစ္ပ်က္လာသမွ်ကို အက်ဥ္းရုံးျပီး ေျပာျပလိုက္သည္။
"ဒါျဖင့္ လူႀကီးေတြ ဘယ္မွာလဲ"
"ေနာက္ မွာ ပါလာႀကျပီ၊ သူတို႕က လွည္းနဲ႕လာတာ က်ဳပ္ကေညာင္ေျခာက္ရြာသည္ဘက္မွာ လွည္းေပၚက ဆင္းျပီး ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတာ ျမန္ေအာင္လို႕၊ ကားက သဖန္းကုန္းေက်ာလို႕ကို မရ ေတာ့တာ၊ သည္ေတာ့ သဖန္းကုန္း က လွည္း ေငြႏွစ္ေထာင္ေပးငွားခဲ့ရတယ္။ ကားေစာင့္ဖို႕လည္း ႏွစ္ေထာင္ ေပးခဲ့ရတယ္"
"အစ္ကို တို႕က ဘယ္ကလာတာမို႕လို႕တုန္း"

"ဘယ္လမ္းလို႕လည္း မေျပာတတ္ပါဘူး ေအးသီရာ၊ လမ္းမွာလာတယ္ေျပာႀကတာပဲ၊ ကားလည္း တစ္စစီ ျပဳတ္ ကုန္ျပီလား မွတ္ရတယ္"
"ေႀသာ္…ကိုႀကိဳင္ရယ္"
ေအးသီ နဲ႕ ေမာင္ႀကိဳင္ေျပာေနတာေတြကို မစြန္မက အကုန္ႀကားေနရေတာ့ အျပစ္လည္း တင္မေန ခ်င္ ေတာ့ပါဘူး၊ ခမ်ာမ်ား လာရွာႀကသားပဲလို႕သာ ေအာက္ေမ့မိရတယ္။ မလာရမယ့္လမ္းက လာမိ တာလည္း အျပစ္ ရယ္လို႕ ေျပာဖို႕ခက္သား။ တကယ္ဆို ဘႀကီးဖိုကို ေျပာသလို ရြာကတစ္ေယာက္ ေယာက္ အႀကိဳလႊတ္ ႏွင့္ရမွာ။ ဦးေဆာင္ေခၚခဲ့ရမွာ ကိုယ့္၀တၱရားဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားပုံလည္း ရပါတယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ထားေတာ့။ ဒါကေနာင္ေမးလို႕လည္း ရတယ္။ အခုက ဘာ္လုပ္ႀကမလဲ။ ဘာလုပ္ ရမွာလဲ။ ဧည့္သည္ ေတြကလည္း လွည္းနဲ႕တစ္စီးပါလာတယ္ ေျပာေနျပီ။ ေရမိုးခ်ဳိးဖို႕၊ အ၀တ္အစားလဲ ဖို႕၊ ညစာ စားဖို႕၊ အိပ္ဖို႕ေနဖို႕၊ မနက္စာေကၽြးဖို႕အစ အခုမွ ေကာက္လုပ္ရမယ္ဆိုေတာ့ မစြန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္ က်သြားတယ္။ ဒါေတြ တစ္ခုမွတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ျမစိန္ တို႕အိပ္တယ္ဆို တာ ကိုယ့္ ရြာသူခ်င္း ျပားအိပ္လို႕ရတယ္။ ဒူးတင္ေက်ာကပ္ အိပ္လို႕ရတယ္။ ျခင္ေထာင္ လည္း မလို ဘူး၊ ေခါင္းအုံး လည္း မလိုဘူး၊ အခုဟာက ျမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြ။ ဧည့္သည္မွ ဂုဏ္ျမင့္ႀကတဲ့သူေတြ။ ေမာင္ႀကိဳင္႕ ဆရာ လည္း ပါကိုပါလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ျမစိန္က ျပႆနာကို စေျဖရွငး္ဖို႕လုပ္တယ္။

"ႀကီးေတာ္စြန္မ တံခါးပိတ္ထား၊ က်ဳပ္တို႕ ေဗြးတုတ္တို႕ ဦးေလးလွေမာင္အရင္သြားေခၚခဲ့မယ္၊ ဦးေလး လွေမာင္ အရင္ေရာက္ ႏွင့္ မွ ရမွာေနာ္၊ သူမွတားႏိုင္မွာ"
"ေအး ဟုတ္သား၊ သြားသြား လိုရင္းပဲေျပာခဲ့၊ သည္မယ္ ေလာေလာဆယ္ လိုမွာက ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္း ေတြလိုမွာ၊ ဖ်ာႀကမ္းေလးငါးခ်ပ္လည္း လိုမယ္ ညေနက ျပန္သယ္သြားႀကတာေလ။ ေႀသာ္… ေရေႏြးအိုးနဲ႕ ေရေႏြး အႀကမ္း ပန္းကန္၊ ေနဦးဟဲ့ ကြမ္းေဆးလက္ဖက္ ကလည္း တို႕၀ယ္ထားသမွ် မနက္ကခ် ဧည့္ခံ လိုက္တာ ကုန္ျပီ၊ ဘာလိုဦးမလဲ"

ေမာင္ႀကိဳင္ကေတာ့ ရြာအေျခအေန ဘာမွန္းမသိရေသးေပမယ့္ ေအးသီတို႕ သားအမိ ကသီလင္တ ျဖစ္ရတာ ကို စိတ္မေကာင္းဘူး။ ကိုခ်စ္တိုးတို႕ သူ႕ဆရာကိုေက်ာ္သန္းတို႕ လွည္းကိုလည္း ေရာက္ေစ ခ်င္လွျပီ။ လွည္းသံ မႀကားရေသးေတာ့ စိတ္ပူတာေရာ၊ အားငယ္တာေရာ စိတ္ႏွစ္ခြနဲ႕ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနရတယ္။ ျမစိန္ ကေတာ့ မစြန္မ လွမ္းေျပာေနတာေတြ ဆုံးေအာင္ နားေထာင္မေနေတာ့ပါဘူး။ ထေျပးကာ ရြာလူႀကီး ကိုလွေမာင္ အိမ္ေရာက္ေတာ့မယ္။ ျမစိန္က ကိုလွေမာင္အိမ္၀ိုင္း၀ ေရာက္ခ်ိန္ မွာပဲ ေသာင္းစိန္ တို႕ လူစုက ထန္းရည္ဆိုင္ကေန ရြာထဲက ရြာသည္ လမ္းေပၚျပန္ေရာက္လာႀကျပီ။ ေအးသီ ကို ေတာင္းမယ့္ ျမန္းမယ့္ မိန္းမျမန္းကားကို ရိုက္ခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕လို႕ ရြာထိပ္က ထန္းရည္ဆိုင္က ခြေစာင့္ ေနခဲ့တာ ေနသာကုန္တယ္ ရိုက္ရမယ့္ကားက ေပၚမလာေတာ့ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေႀကာင္စီစီ ျဖစ္ေန ႀက တာေပါ့။

သည္အခ်ိန္မွာပဲ လွည္းတစ္စီး သူတို႕အနားက ျဖတ္ေမာင္းသြားတာ ေတြ႕လိုက္ႀကတယ္။ လွည္းႏြားဆို တာ သူ႕ရြာကိုယ္ရြာ အခ်ိန္ရယ္ အခါရယ္မရိ္ွဘဲ သြားလာေနက်ဆိုေတာ့ ေမာ့လည္း ေမာ့မႀကည့္ ျဖစ္လိုက္ ႀကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လွည္းေပၚကလူ ေလးငါးေျခာက္ေယာက္ပါတဲ့အျပင္ အဲသည္ထဲက တစ္ေယာက္က သူတို႔ အုပ္စုကို လွမ္းေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေႀကာင့္ အားလုံးေမာ့ႀကည့္လိုက္ႀကေရာ။ ေမးလိုက္တာက ကိုခ်စ္တိုး။
"ငါ့ညီ တို႕ ေဒၚစြန္မတို႕ ေအးသီတို႕အိမ္ သြားခ်င္လို႕၊ ဘယ္နားမွာလဲ သိခ်င္လို႕ပါကြာ"
"ဘယ္သူရယ္"
"ဘယ္လိုရယ္"
"ဘာရယ္"
"ဘယ္အိမ္ရယ္"
ေသာင္းစိန္ တို႕ အဖြဲ႕က တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျမန္းေမးလိုက္ႀကတာပါ။ ညဦး၊ လွည္းတစ္စီး၊ သူစိမ္း ဧည့္သည္ေတြ။ ေမးတာက မစြန္မ နဲ႕ ေအးသီ။ ဒါျဖင့္ သည္လူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ မဂၤလာကိစၥ နဲ႕ ပတ္သက္ ေနတဲ့လူေတြလား။ ေမွာင္ေနလို႕ ဘယ္သူ႕ဘယ္သူမွလည္း ေကာင္းေကာင္း ျမင္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ လွည္းေပၚလွည္းေအာက္ အကဲခတ္ေနခဲ့ႀကတာပါ။ ကိုခ်စ္တိုး ကလည္း ေမးျပီးကာမွလန္႕ သြားတယ္။ လူငယ္ ေတြက မူးေနႀကပုံလည္းေပၚရဲ႕။ ျပီးေတာ့ တုတ္ေတြကိုယ္စီနဲ႕ မိုက္တိမိုက္ကန္း ပုံေတြ။ မဟုတ္ေသာ္ ရိွ ဟုတ္ေသာ္ရိီ သူတို႕ကို ေစာင့္ရိုက္မယ့္အဖြဲ႕ ျဖစ္ေနရင္ေကာ။ ေသာင္းစိန္က လည္း ဟုတ္ျပီ။ မစြန္မ နဲ႕ ေအးသီကို အပ္ခ်မတ္ခ်ေမးေနျပီ ဆိုကတည္းက ဒါမဂၤလာမိန္းမျမန္း ကိစၥနဲ႕ လာႀကသူ ေတြ ေသခ်ာျပီ။ သည္လွည္းေပၚမွာ ေအးသီနဲ႕ယူေတာ့ မယ္ဆိုတဲ့ေကာင္း ပါကိုပါရမယ္။ သည္ေကာင္ကို ဆြဲခ်၊ ရိုက္လႊတ္တန္လိုက္ရင္ သည္ေကာင္ မွတ္သြားလိမ့္မယ္။ သည္လို ေတြးေနတာကို ကိုခ်စ္တိုးက မသိဘူး။

"ခင္ဗ်ားတို႕က ဘယ္ကတုန္း"
"မႏၱေလး က လာႀကတာ မိန္းမျမန္လာႀကတာပါ"
"လွည္းေပၚမွာ ေမာင္ႀကိဳင္ပါသလား"
"ပါတယ္"
ပါတယ္လို႕ ေအာ္လိုက္သူက လွည္းသမား၊ သူ႕နာမည္ကလည္း ေမာင္ႀကိဳင္ပဲနဲ႕ တူပါရဲ႕။ ေမာင္ႀကိဳင္ ပါသလားဆိုေတာ့ ပါတယ္လို႕ ေအာ္လိုက္တာေပါ့။ ေသာင္းစိန္တို႕ လွည္းဦးကေန ၀ိုင္းလိုက္ႀကတယ္။ ေမာင္ႀကိဳင့္ ကိုပဲ စိတ္၀င္စားေနႀကတာ ဆိုေတာ့ လွည္းသမားကို မဲႀကေတာ့တာပါ။

"ေမာင္ႀကိဳင္ပါရင္ ဆင္းစမ္း၊ မင္းနဲ႕စာရင္းရွင္းစရာရိွတယ္"
"ဘာစာရင္းမ်ားတုန္းဟ"
"ေအးသီကိစၥဆိုရင္ မင္းသေဘာေပါက္ေပါ့ကြာ"
"ေအးသီလဲ ငါမသိဘူး၊ ေအးႀကည္လဲ ငါမသိဘူး"
"မသိလဲ ဆင္းခဲ့ကြာ၊ မင္းအပိုေတြ ေျပာမေနနဲ႕"
"ငါ လွည္းေပၚကဆင္းေတာ့ လွည္းဘယ္သူ ေမာင္းမလဲကြ၊ ေနပါဦးမင္း တို႕က ဘာသေဘာေမး တာလဲ၊ တစ္ရြာ႕ တစ္ရြာ႕ လွည္းတိုက္လို္က္တာ မိုက္လို႕လိုက္သာကြ၊ ကိုင္းေျပာစမ္း ဘာကိစၥလဲ"
ေသာင္းစိန္ တို႕ လူစုကလည္း ေႀကာင္သြားတယ္။ လွည္းတိုက္လိုက္တယ္ ဆိုမွာေတာ့ သူတို႕ရိုက္ခ်င္ တဲ့ေမာင္ႀကိဳင္ ဘယ္ဟုတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ ဒါေတြအားလုံးကို ကိုခ်စ္တိုး သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ေမာင္ႀကိဳင္ ခ်င္းေတာ့ မွားေနျပီ။ အေရးထဲလွည္းသမားကလည္း ေမာင္ႀကိဳင္ျဖစ္ေနရေသး။

"မပါပါဘူးကြာ၊ ဒါက လွည္းသမား ေမာင္ႀကိဳင္ သဖန္းေတာရြာက လာတာကြ၊ သတို႕သား ေမာင္ႀကိဳင္က သြား ႏွင့္ တာႀကာေပါ့ဟာ၊ ကိုင္း…ကိုင္း အုပ္ႀကီး ေျပာလို္က္စမ္းဗ်ာ
အုပ္ႀကီးဆိုတာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းကို ကိုခ်စ္တိုးတို႕က အုပ္ႀကီးေခၚေနက်ကိုး၊ အုပ္ႀကီး ေျပာလိ္ုက္စမ္းဗ်ာဆိုတာ သက္ႀ္ကီး၀ါႀကီးေတြပါတဲ့အေႀကာင္းကို ခ်စ္တိုးက သက္ေသ ထူလိုက္တာပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သည္ဘက္နယ္က ရဲအုပ္ႀကီးတို႕၊ ဥကၠ႒ႀကီး တို႕ကို အုပ္ႀကီးေခၚ ႀကတာဆိုေတာ့ ေသာင္းစိန္ တို႕က ရဲအုပ္ႀကီးပါ ပါလာတာလို႕ ထင္သြားႀကတယ္၊ အသာေနာက္ ဆုတ္သြားႀကျပီး စကားသံေတြလည္း တိတ္ သြားႀကတယ္။ ေလသံေတြလည္း ေျပာင္းသြားႀက တယ္။
"ႀကီးေတာ္ မစြန္မတို႕အိမ္က ေရွ႕ဆက္ေမာင္းသြားႀကပါ၊ ေမာင္းစင္ေလးေတြ႕ပါလိမ့္မယ္၊ ေတြ႕ရင္ ေမာင္းစင္ ဟိုဘက္ တစ္အိမ္ေက်ာ္က မန္က်ည္းပင္ႀကီးနဲ႕ အိမ္ပဲ"
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေတာင္ ဘာမွမေျပာရေသးပါဘူး၊ ေလသံေျပင္းသြားႀကရုံမက အိမ္ကို ညႊန္လိုက္ ႀကေသး တာေပါ့။ ကိုခ်စ္တိုးတို႕လည္း လက္တစ္လုံးျခား ကံေကာင္းသြားတာေပါ့ေလ။ လွည္းလည္း ဆက္ထြက္ လာခဲ့တယ္။

(၁၄)

ျမစိန္က ကိုလွေမာင္ကို အက်ိဳးအေႀကာင္းေျပျပျပီး ရြာလူႀကီးကို ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚလာလို႕ ေအးသီ တို႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္တာနဲ႕ ကိုခ်စ္တိုးတို႕ လွည္းေရာက္လာတာနဲ႕ အံကိုက္က်သြား တယ္။ ကိုလွေမာင္က တပည့္ လက္သား သုံးေလးေယာက္ေလာက္ပါေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲ ရြာထဲက အိမ္ေတြကို လက္ငင္း လိုအပ္တာ ကေလးေတြ သြားယူခို္င္းတယ္။ သည္အခ်ိန္မွာပဲ သတင္း ႀကားူနဲ႕ လူမိုက္ဘထြန္းတို႕ပါ ေရာက္ လာျပီ။
"စံေမာင္ ေျပးစမ္း ဘက္ထရီအိုးသုံးလုံး မီးေခ်ာင္းသုံးေခ်ာင္းရွာ၊ ငါ့အိမ္က တစ္လုံးပါ ျဖဳတ္ခဲ့၊ ဘထြန္းရြာ ဘုံပစၥည္း ကိုင္ တဲ့ ကိုဘရွင္တို႕ အိမ္ကိုသြားစမ္း ဖ်ာဆယ္ခ်ပ္၊ ေရေႏြးအိုးႀကီးငါးလုံး၊ လက္သုတ္ပ၀ါ ဆယ္ထည္ ပါေအာင္ သယ္ခဲ့သြၾးစမ္း ျမန္ျမန္"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး ကိုလွေမာင္ရာ၊ က်ဳပ္တို႕ရြာသူ ေအးသီကို ဟင္းရြက္ကန္စြန္းလို…."
"ဘထြန္း ေနာက္နာရီ၀က္နဲ႕မေရာက္ရင္ မင္းကိစၥေနာ္၊ မင္းမိုက္ခ်င္ရင္ ေတာ္ရာသြားမိုက္၊ ဒါလူႀကီး လူေကာင္း ေတြကိစၥ ရြာနာမည္မဖ်က္နဲ႕ သြားသြား"
"ခင္ဗ်ား ကေတာ့ လူႀကီးလူႀကီးနဲ႕ ခက္ေတာ့ ခက္ေနျပီ"

ဘထြန္းတို႕ကလည္း သည္ေလာက္ေျပာႏိုင္တာပါ။ ရပ္ေရးရြာေရး ျဖစ္လာျပီဆိုေတာ့ မလုပ္ လို႕ကလည္း မရဘူး။ ကိုဘ၇ွင္တို႕အိမ္ဘက္ ေျပးရတယ္။ ကိုခ်စ္တို႕တို႕ ဧည့္သည္ေတြကေတာ့ လွည္းေပၚကဆင္းျပီး အိမ္ေရွ႕ မွာ ရိွတဲ့ ထန္းကုလားထိုင္ေပၚ ထိုင္သူထိုင္၊ အျမစ္ေဖာ္ျပီး ပစ္ထား တဲ့သစ္ငုတ္တစ္တုံးေပၚ ႏွစ္ေယာက္ မွ် ထိုင္သူထိုင္၊ အိမ္ထဲ၀င္ျပီး ထိုင္သူထိုင္ေပါ့ေလ။ မ်က္ ေစာင္းတထိုးထိုး လုပ္ေနႀကတဲ့ ဘထြန္း တို႕ လူသိုက္လည္း မ်က္ျခည္မျပတ္ ႀကည့္ေနရေသး တာကလား။

ေဒၚေငြ ကေတာ့ ေဆးလိပ္တိုႀကီး ေမးေငါ့ေသာက္ေနတဲ့ မစြန္မအနား သြားျပီးလမ္းမွာ ျဖစ္ပ်က္သမွ် ရုပ္ရွင္ ရို္က္ျပ သလိုကို တစ္ခန္းခ်င္းေျပာရင္း ေခ်ာ့တယ္။ မစြန္မကလည္း လူေတြ ကိုယ္တိုင္ ေရာက္ လာမွေတာ့ စိတ္လည္းေျပပါျပီ။ ေဒၚေငြ ကို ေရတြင္းကုန္းေခၚျပီး ေရမိုးခ်ိဳးခို္င္း၊ သူ႕ အ၀တ္အစားထဲက သင့္ေတာ္ရာ ၀တ္ခိုင္းလို႕လို႕ ျမင္ရတာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရိွသြားပါျပီ။ ေယာက္်ားသား ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္ မွ အ၀တ္အစား မလဲႀကရေသးဘူး။ ေမာင္ႀကိဳင္လည္း သည္လိုပါပဲ။ ရြံ႕ေျခာက္ ေတြနဲ႕ ထိုင္ ေနရတာပါ။ မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္တည္းရိွတဲ့ အိမ္ဆိုေတာ့ ေယာက်္ား၀တ္ဆိုလို႕ စြပ္က်ယ္ျပဲ ေတာင္ မရိွဘူးကိုး။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ကိုဘေမာင္ က သူ႕အိမ္ကပဲ ပုဆိုးေဟာင္း၊ အကႌ်ေဟာင္းကေလးေတြ ယူခိုင္း လို္က္တယ္။ ေအးသီသူငယ္ခ်င္း ျမစန္း ပဲသြားယူ တာပါ။ ပုဆိုးအကႌ်ေတြထဲက သင့္ေတာ္ရာ ယူ၀တ္ လိုက္ေတာ့ ေျပာင္ေျပာင္စင္စင္ျဖစ္ႀကရျပီ၊

လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္ကေတာ့ ယူလာတဲ့ ပုဆိုးအကႌ်ေတြထဲက တစ္ထည္မွ၀တ္မရဘူး။ လူကလည္း ႏွစ္ကိုယ္စာ မကေတာ့ လူ၀ႀကီးေခၚႀကတာလည္း မေျပာနဲ႕။ ၀လိုက္တာကလည္း ေရအထမ္း ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၀င္တဲ့ ေရာ့ငါးဆယ္စဥ့္အိုးႀကီးေလာက္ကိုး။ ေတာ္ရုံ ခ်ဳပ္ျပီးသား အင္ကႎ်၀တ္မရေတာ့ စက္ခ်ဳပ္ ဆိုင္မွာ စပယ္ရွယ္ အပ္၀တ္ရတဲ့လူ။ ပုဆိုးကလည္း ေျခာက္ေတာင္ ကြင္းမွပတ္မိရုံရိွသူပါ။ သည္လို ပုဆိုးမ်ိဳး အကႌ်မ်ိဳးက လယ္ျပင္ႀကီးတစ္ရြာလုံး ရွာလို႕မွမရႏိုင္ ေလေတာ့ ခက္ရျပီး။ ကိုလွေမာင္ ကေတာ့ ရိုးရိုးသားသားေမးတယ္။
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ တင္းတိမ္ႀကီးရိွတယ္၊ ပတ္ထားရင္ျဖစ္သားပဲ"
"ေနပါေစေတာ့ဗ်ာ၊ လူျပက္နဲ႕ တူေနပါ့မယ္"

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပုဆိုးႏွစ္ကြင္းကို တစ္ကြင္းျဖစ္ေအာင္တြဲသီးေပးလိုက္ႀကရတယ္၊ အကႌ်ကေတာ့ ပုဆိုးပိုင္ တစ္ထည္ ျခံဳထားလိုက္တာပါပဲ။ ေအးသီခ်မ်ာ ေပကံ်လာတဲ့ ပုဆိုးအကႌ်ေတြကို ေဗြး ထုတ္တို႕နဲ႕ ညတြင္း ခ်င္း ဖြပ္ဖို႕ေလွ်ာ္ဖို႕ စီစသ္ရေတာ့တာေပါ့။ မနက္ျဖန္ျပန္ေတာ့လည္း ဒါပဲ၀တ္ႀကရမွာ မဟုတ္လား။ ညဘက္ ဖြပ္ေလွ်ာ္ျပီး လွမ္းထားရင္ ေလသလပ္တာနဲ႕ ေျခာက္ႏိ္ုင္ တယ္။ မိုးလင္းေတာ့ ေနကေလး ျပလိုက္ရင္ ၀တ္လို႕ရျပီ။ အ၀တ္မေျခာက္မခ်င္း လူ၀ႀကီးခမ်ာ ကိုယ္တုံးလုံးႀကီးေနရရွာတယ္။ ဒါကိုပဲ ရြာကအပ်ိဳ ေတြမွာ သေဘာေတြက်ႀကလြန္းလို႕ေလ။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းကေတာ့ ေနပူမိလာလို႕ ထင္ပါရဲ႕ ကိုယ္ကေလး ေကာက္ကာ ငင္ကာ ပူလာရာက ဖ်ားလို္က္တာ ျခစ္ျခစ္ေတာက္လို႕။ တရုတ္ႀကီး ဦး၀န္ ခမ်ာလည္း အသားေတြ နီလို႕။ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ အခုမွစိတ္ေအးရပုံနဲ႕ ပုံက်သြားျပီ။ ဖ်ာေပၚခဏလွဲရာက အိပ္ေပ်ာ္ သြားေလရဲ႕။ကားေမာင္းခဲ့ရသူဆိုေတာ့ သူတကာထက္ ပင္ပန္းမွာေပါ့။ ကိုခ်စ္တိုး နဲ႕ ကိုေက်ာ္၀င္း ကေတာ့ လူရြယ္ ေတြ ပီပီ ရြာကလူႀကီးသူမေတြကို အက်ိဳးသင့္၊ အေႀကာင္းသင့္ အာလာပ သလႅာပ စကားတိုင္း ေျပာႀက ရတယ္။ ေမာင္ႀကိဳင္ ကေတာ့ ေအးသီအနားက မခြာဘူး။

လူမိုက္ဘထြန္း တို႕ ေရာက္လာေတာ့ အိမ္ေရွကကြက္လပ္မွာ ဖ်ာေတြခင္းႀက ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္း ေတြ ထြန္းႀက။ ကာလသားပိုင္းက မီးေမႊးႀက၊ ေရေႏြးတည္ႀက။ မိန္းမပ်ိဳပိုင္းကလည္း လင္ပန္းေတြ၊ အႀကမ္းပန္ကန္ ေတြ ခ်ႀကနဲ႕ ၀ိုင္းလိုက္ႀကတာ ခ်က္ခ်င္း ေက်းလက္မိန္းမျမန္းူ အခမ္းအနား ေလး တစ္ခုျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ ျပႆနာက ဧည့္သည္ေတြ ထမင္းမစားႀကရေသးတာေပါ့။ ကိုလွေမာင္ က မစြန္မကို လက္ကုပ ္ေခၚသြားျပီး အက်ိဳးအေႀကာင္း ေမးတယ္။ မစြန္မတို႕မွာ ဆန္ရယ္၊ ဆီရယ္၊ ဟင္းခ်က္စရာရယ္ ရိွရဲ႕ လား။ ဘာစီစဥ္ထားသလဲေမးတာပါ။ မစြန္မလည္း မနက္ကလာ မယ္ထင္ျပီး ရိွသမွ်နဲ႕ ခ်က္ျပဳတ္ ထားတဲ့အေႀကာင္း ဧည့္သည္ေတြမလာေတာ့ ခ်ေကၽြးလိုက္တာ ကုန္တဲ့အေႀကာင္း၊ သည္အခ်ိန္ႀကီးက်မွ မစီမံ တတ္တဲ့ အေႀကာင္း ေျပာျပရွာတယ္။

ကိုလွေမာင္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္တယ္၊ ေကၽြးရမွာေတာ့ ေကၽြးရမွာပဲ။ ေငြစိုက္ထားရတာလည္း အေႀကာင္း မဟုတ္ဘူး။ ခက္တာက အခုမွ ခ်က္ျပဳတ္ေနရင္ ႀကေတာ့မယ္။ သည္ေတာ့ တစ္စတစ္စ နဲ႕  လူ၀ိုင္း လာတဲ့ ရြာခံ ေတြကို ရြာထဲရိွသမွ် ထမင္း နဲ႕ ဟင္းရွာခဲ့ႀကဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံတယ္။ ထမင္းထုပ္ ဆင့္တဲ့ သေဘာ ေပါ့။ ရြာကလည္း မေနပါဘူး။ အေ၀းက ဒုကၡေရာက္လာႀကတဲ့လူ ေတြဆိုေတာ့ ေတာသူ ေတာင္သား သဘာ၀ ေကၽြးခ်င္စိတ္ ရိွႀကတဲ့သူခ်ည္းပါပဲ။

ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ေတြ တစ္ေယာက္တစ္အိုး၊ တစ္ပန္းကန္ သယ္လာလိုက္ႀကတာ ဖ်ာေပၚမွာ ခင္းထား တဲ့ ခုံ၀ိုင္းႀကီးသုံးလုံးနဲ႕အျပည့္။ လူႏွစ္ေယာက္ကဆိုရင္ ဆြမ္းဟင္းဗ်ပ္ႀကီးလို ဆိုင္းထမ္းဗ်က္ႀကီး ၀ါးလုံး လွ်ိဳထမ္း လာႀကတာမွာ ဟင္းလြက္ေတြ အခြက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပါလာေလရဲ႕၊ စားမယ့္လူ နဲ႕ ဟင္းထမင္း နဲ႕ ေတာင္ မလို္ကေတာ့ပါဘူး။ ဖ်ာေပၚတင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ခ်ျပီး စားလိုက္ႀကစမ္းဆို တာမ်ား ဂြဲမသတ္ ႏိုင္ႀကဘူး။ ရြာကလည္း ပြဲမဟုတ္ လမ္းမဟုတ္ဧည့္သည္ေတြ ထမ္းစားႀကတာ ကို၀ိုင္းအုံႀကည့္ႀကလို႕။
ဧည့္သည္ေတြ ခ်ည္းစားႀကတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ေန႕လုံး ေသာက္စားထားႀကတဲ့ ဘထြန္းတို႕ အဖြဲ႕ ကလည္း အခုမွ ဆာလာႀကပုံေပၚပါရဲ႕။ ၀င္စားႀကတယ္။ ၇ြာကလူေတြ ၀ိုင္းႀကည့္ႀကတဲ့ ႀကားက ကိုခ်စ္တိုး လို လည္း ရွက္မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာဟင္းရယ္၊ ညာဟင္းရယ္ မတြက္ႀက ေတာ့ဘဲ ထမင္းပန္းကန္ထဲ သြန္သြန္ ခ်ျပီး နယ္ေရဖတ္ေရ စားႀကတာမ်ား ခံတြင္းလိုက္လြန္းလို႕ ထမင္းလိုက္ရတာ ခဏခဏ။  ေန႕လယ္ ဘက္က လာရင္ရိုက္မယ္ဆိုတဲ့ လူေတြနဲ႕ အရိုက္ခံမယ့္ လူေတြအခုေတာ့ ထမင္းလက္ဆုံ စား ေနႀကပါလားလို႕ သံေ၀ဂယူမယ္ဆိုရင္လည္း ယူစရာပါ။ ဟင္းခြက္ေတြမ်ားေတာင္ အခ်င္းခ်င္း ကမ္း လိုက္ႀကလို႕။

ရြာကလူေတြ ျမိဳ႕သြားေတြပီပီ ကားႀကီးစီးျပီး ဖိတ္ဖိတ္ ဖိတ္ဖိတ္အေရာင္ေတြထြက္ေအာင္ ဂိုက္ႀကီး ဆိုက္ႀကီး ေတြနဲ႕ လာႀကမယ္ ထင္ႀကရာက ရြံ႕ေတြ ဗြက္ေတြ ေပက်ံျပီး ကားႀကီးနဲ႕ ေရာက္မလာဘဲ လွည္းအႀကဳံ ငွားစီးလာ ရတာကို အံ့ႀသေနႀကတယ္။ သည္ႀကားထဲ စားလိုက္ ေသာက္လိုက္ႀကတာ ထမင္း ေတြ ဟင္းေတြဆိုတာ ေပါက္ျပားနဲ႕ ခုတ္ခုတ္ခ်ေနသလိုပဲ။ ရြာက တည္တည္ပပ ဧည့္မခံ ရလို႕ အားနာႀက ပုံလည္း ေပၚပါရဲ႕။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က ရိုးရိုးထမင္းပန္း ကန္နဲ႕မစားဘဲ ကန္ေတာ့ပြဲထည့္တဲ့ ဇလုံႀကီးနဲ႕ ထမင္းတစ္စလယ္ ခ်က္ေလာက္ထည့္၊ အနားရိွ တဲ့ဟင္းခြက္ႏွစ္ခါက္ေလာက္ ေမွာက္ခ်ျပီး လက္ခုပ္ႀကီးနဲ႕ ပါးစပ္ထဲေပါက္ေပါက္သြင္းတာကို လူေတြကႀကည့္ျပီး ရယ္ႀကတယ္။ ထမင္းတစ္လုပ္ တစ္လုပ္ကလည္း ဥသွ်စ္သီး ေလာက္ရိွတာ မႈတ္လား။
"ဆရာႀကီး ထမင္းထည့္ဦးေလ၊ အစားနည္းလွခ်ည့္လား"

ရြာက အာက်ယ္က်ယ္တစ္ေယာက္က ေနာက္ေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က စကားမျပန္ႏုိင္ ဘူး။ ငရုတ္သီး ေတြ စားမိလို႕ အာျပဲေနျပီ။ ဘက္ထရီမီးေခ်ာင္းေရာင္က ခပ္မွိန္ွမွိန္ဆိုေတာ့ ဘယ္နား ဘယ္ ဟင္းခြက္ ရိွလို႕ရိွမွန္း မသိဘဲ ထမင္းထဲေမွာက္ခ်သမွ် ဟင္းႏွစ္ပန္းကန္က ငရုတ္သီးခ်က္ေတြ ခ်ည္းျဖစ္ေနတာကိုး။ ေရတစ္ခြက္ ေတာင္းေသာက္ျပီး အစပ္ေျပမွ ျပန္စတယ္။
"ေနဦးေဟ့ ညည္းတို႕ေမးတာ မေျဖႏိုင္ေသးဘူး၊ ပါးစပ္မီးေလာင္ေနလို႕ဟ"
မိန္းမ ေတြက ရယ္ႀကျပန္ေရာ။ မအာက်ယ္ကလည္း မေခဘူး။ ျပန္စတယ္။

"ရြာမွ ေရစုပ္စက္ေတြ ရိွပါ့ေတာ္၊ ပါးစပ္ထဲပိုက္ထိပ္က သံဘီးလူးေခါင္းတပ္ျပီး ေရဖြင့္လိုက္ရုံပါ"
၀ါးခနဲ ရယ္ႀကျပန္ေရာ။ ရြာသားတစ္ေယာက္က "ဟ….တို႕ရြာ ဘုန္းႀကီးပ်ံတုန္းက ရုံသြင္းျပတဲ့ ဆိတ္တစ္ေကာင္ ေရတစ္ပုံးစားေသာက္တဲ့ စပါအုံးေျမြႀကီးလို ျပပြဲေတာင္ ျပဖို႕ေကာင္းတယ္"တဲ့။ လူ၀ႀကီး နဲ႕ ရြာကေတာ့အဖြဲ႕က်ေနႀကျပီ။

ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ဖ်ားေနတာဆိုေတာ့ ရြာက ငန္းေဆးနဲ႕ ေရေႏြးပူပူတစ္ခြက္ေပးလို႕ ေသာက္ခ် လိုက္တယ္။ ေမာင္ႀကိဳင္က ေအးသီတို႕ အိမ္မွာရိွတဲ့ ေတေဇာဘမ္းဘူးကို ဖြင့္တဲ့ျပီး ဆရာႀကီးကို လူး ေပးေတာ့ ပူလိုက္တာဆိုေတာ့ ဖ်တ္ဖ်တ္ကိုလူးလို႕။ ျပီးေတာ့ ဆရာႀကီးကို အိမ္ထဲမွာ သင္ဖ်ဴးခင္း၊ ေခါင္းအုံး ကေလးခ်ျပီး ခဏမွိန္းခိုင္းထားလိုက္တယ္။ လူ၀ႀကီး သထမင္းစားျပီးေတာ့ အိုးေတြ ခြက္ေတြ ျပန္ သိမ္းႀက၊ ေပတာက်ံတာေတြ သုတ္သင္ႀက၊ ရွင္းလင္း ႀကလုပ္လိုက္ႀကတာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဧည့္ခံ စရာ ေနရာ ျဖစ္သြားတယ္။ မိန္းမပိုင္းကလည္း ေကာက္ညႇင္းမုန္႕ေတြ ေႀကာ္ႀက၊ လက္ဖက္ေတြသုပ္ႀက၊ ေရေႏြးပြဲ ေတြ ျပင္ႀက။ သည္ေတာ့မွ ရြာလူႀကီးေတြေရာ၊ ဧည့္သည္ေတြပါ ၀ိုင္းထိုင္ႀကျပီး အက်ိဳး အေႀကာင္း ေတြ ေမးႀကေျဖႀကရတာေပါ့။ သည္တုန္းမွာပဲ ေသာင္းစိန္ ေခါင္းငိုက္ စိုက္ႀကီးခ်ျပီး ၀ိုင္းထဲ ၀င္လာတယ္။ ကိုလွေမာင္ကေတာ့ သူ႕ရြာသူပိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ ေသာင္းစိန္တို႕ အုပ္စုကို ေနရာလြတ္မွာ မီးဖိုက်င္း တူးခိုင္းတယ္။ ေရေႏြးတည္ရမွာကိုး။

"ကိုင္း ငါ့တူမ်ား မီးဖိုက်င္းတစ္က်င္းတူးကြာ ေရေႏြးတည္ရေအာင္၊ မိုးလင္းကာနီးေတာ့ ထမင္းဟင္း ခ်က္ ရမေဟ့၊ ကိုဘိုးျမ သြားေခၚစမ္း ရြာထဲက ႀကက္သုံးေကာင္ေလာက္လည္း ဖမ္းခဲ့လို႕ေျပာ၊ ဆန္ေလးျပည္ပါ ၀ယ္ခဲ့၊ ထမင္းဟင္ခ်က္ကေတာ့ ေဒါက္မီးဖိုးခြင္ေတြပါတယ္ မဟုတ္လားေဟ့ ဘထြန္း"
"ပါပါ့ဗ်ာ"
"ကိုင္း ေသာင္းစိန္ တို႕က တူးကြာ ေရေႏြးပါတည္"
ရည္းစားလူလု ရတဲ့ႀကားထဲ အရပ္လူႀကီးက မီးဖိုက်င္း တူးခိုင္းေနေတာ့ ေသာင္းစိန္မွာ အူႏုကၽြဲခတ္ ရုံတင္ မကဘူး၊ ကၽြဲနင္းပါခံေနရတာမ်ိဳး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ အသည္းကြဲေနရတဲ့ႀကားထဲ ခ်စ္သူမဂၤလာ ေဆာင္မွာ ေရေႏြးအိုး တည္ရသေကာ ဆိုတာကို ရြာကျပဳံးႀကတာလည္း ေသာင္းစိန္က ရိပ္မိတယ္။

"လုပ္ပါ ေသာင္းစိန္ရယ္၊ နင့္အတြက္ ေနာက္ဆုံး ကုသိုလ္ေလးေတာ့ ယူလိုက္ပါ"
"မင္းလည္ပင္းက ေသာ့ခေလာက္နဲ႕ ေသာ့တံႏွစ္ေခ်ာင္းတြဲက ခမည္းေပးထားတာလားကြ ေဟ"
"ေသာင္းစိန္ မင္း ေန႕ခင္းကတုတ္တကားကားနဲ႕ ညဖက္က်ေတာ့ တူရြင္းနဲ႕ က်င္းတူးေနပါပေကာ"
ေသာင္းစိန္ ကို တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ စေနႀကတာပါ။ ေသာင္းစိန္ကလည္း အစခံရေလ မ်က္ႏွာႀကီး ရဲေလ။ စိတ္ေတြဘာေတြလည္း မဆိုေးတာ့ပါဘူး။ ရင္ထဲမွာ နာေနတာပဲ ရိွေတာ့တယ္။ ရြာကလည္း စိတ္မဆိုး ႀကေတာ့တဲ့ အျပင္ ထမင္းေတာင္ ေကၽြးေနမွေတာ့ ေမာင္ႀကိဳင္လာရင္ ၀င္ရိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ ေတြ လည္း ေလွ်ာ့လိုက္ရျပီ။ ေလွ်ာ့လိုက္ရတဲ့အျပင္ ေရေႏြးအိုးပါ တာ၀န္ယူေနရျပီေပါ့ေလ။ သည္ႀကားထဲ ေအးသီ က ေသာင္းစိန္ ရယ္ ကိုယ့္ႏွမ မဂၤလာကိစၥမွာ ေအာက္က်တယ္ မထင္ပါနဲ႕ဟယ္၊ ငါျမိဳ႕ေရာက္ရင္ ျမိဳ႕သူ တစ္ေယာက္ ပို႕လိုက္ပါ့မယ္ လို႕ ေနာက္လိုက္ေတာ့ ေသာင္းစိန္က ဆတ္ဆတ္ခါ လို႕။ သူခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ေအးသီ စတာ ကိုေတာ့ သူမခံႏိုင္ဘူးနဲ႕ တူပါရဲ႕။ မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလို႕။

ဆက္ရန္
.