"နင္သာ ျမိဳ႕သားယူပါဟာ၊ ငါတို႕က ေတာသားပါ၊ ျမိဳ႕သူယူ၀့ံေပါင္ဟာ"
"က်ဳပ္တို႕ေတာ့ ေတာကကာလသားေတြက မႀကိဳက္လို႕ပါေတာ္၊ ျမိဳ႕သားမယူခ်င္ဘဲ ယူရတာ"
ေအးသီ က ျပန္ကလိေတာ့ ေသာင္းစိန္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးရုံပဲ ျပဴးႏိုင္ေတာ့ တယ္။ တကယ္ဆို သူကိုယ္တိုင္ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ျမိဳ႕သားမယူခ်င္ဘဲ နဲ႕ ယူရတာဆိုတဲ့ စကား ကို ေမာင္ႀကိဳင္ကလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ကာလသား ကာလသမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မခံခ်င္ ေအာင္ စႀကတာလို႕ပဲ ထင္တာပါ။ မ်က္ႏွာႀကီးေတာင္ ျပဳံးထားလိုက္ ေသးတယ္။ ေဒၚေငြ နဲ႕ မစြန္မ တို႕ စကား၀ိုင္း မျပတ္ေသးဘူး။ ဘာေတြေျပာေနႀကမွန္းလည္း မသိဘူး။
"ကိုင္း…ကိုင္း ရြာသူရြာသားေတြလည္း ရိွသင့္သေလာက္ ရိွႀကတုန္း သည္ကေန႕ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေတြ ရြာ က ေက်နပ္ေအာင္ အက်ိဳးေဆာင္ ဆရာကိုခ်စ္တိုး က ေတာင္းပန္စကား ေျပာပါလိမ့္မယ္၊ နားေထာင္ ႀကေဟ့"
ရြာလူႀကီး ကိုလွေမာင္က ကိုခ်စ္တိုးနဲ႕ တိုင္ပင္ျပီး ထေႀကညာလိုက္ရင္ပဲ အားလုံးျငိမ္သြားႀကတယ္။ ကိုခ်စ္တိုး က မဂၤလာစကားေျပာဖို႕ေရာ၊ ရြာကိုေတာင္းပန္ဖို႕ပါ စကားေျပာမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ထလိုက္ တယ္။ သူ၀တ္ထားတဲ့ ပုဆိုးက တိုတိုကေလးျဖစ္ေနေတာ့ ထန္းပင္ပုဆိုးပတ္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အကႌ် ကလည္း ႀကဳံရာဆြဲယူလာတဲ့ အကႌ်ဆိုေတာ့ ခါးႀကပ္ကေလး နဲ႕ ေမာင္ႀကိဳင္ကေတာ့ သူ႕မဂၤလာ ကိစၥ ေျပာမယ့္ ေလးခ်စ္တိုးကိုႀကည့္ျပီး ရယ္ခ်င္လိုက္တာ မေျပာနဲ႕ေတာ့။ တကယ့္စာေျခာက္ရုပ္မွ စာေျခာက္ရုပ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ကေန မႏၱေလးကထြက္လာတာ မနက္ခုႏွစ္နာရီ ထိုးကတည္းကပါ"
"ေမာင္ႀကိဳင္ က စစ္ကိုင္းအေနာက္တင္ဆိုေတာ့….."
ကိုခ်စ္တိုး က ျဖစ္ေႀကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလို္က္ တာ နာရီ၀က္ေလာက္ႀကာတယ္၊ ရြာကလူေတြလည္း ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနႀကရတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက စကားကိုေျခေျချမစ္ျမစ္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ သူတို႕အထဲ မွာ အသက္ဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္း ကို ေရွ႕တန္းတင္လာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီး က ဖ်ားလိုက္တာ ပိုးလိုးပက္လက္လန္ေနျပီဆိုေတာ့ မဂၤလာစကား ကို ေ၀မွ်ေျပာ ဖို႕ သူ စဥ္းစား ေနမိတယ္။ လူ၀ႀကီးဦးမွတ္တင္က အကႌ်မပါဘူး။ ပုဆိုးကလည္း ႏွစ္ကြင္းစပ္ဆိုေတာ့ မဂၤလာ စကား ေျပာရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ က အကႌ်မပါတာ ဟန္မက်လွဘူး။
သည္ေတာ့ တရုတ္ႀကိီး ဦး၀န္ ကို စဥ္းစားျပန္တယ္။ သူကလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ စကားေလးလုံး ကြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ ထေျပာခိုင္းမွ ေဘာက္တိေဘာက္ထိုး ျဖစ္မွာလည္း စိုးရေသးတာကိုး။ ဒါျဖင့္ ကိုေက်ာ္၀င္း ေကာ။ ကိုေက်ာ္၀င္းက လူေအး။ ကိုေက်ာ္၀င္းက သူ႕ကန္ေတာ့ပြဲပဲ စိတ္၀င္စားတာပါ။ လူ၀ႀကီး ထမင္းစား တဲ့ ဇလုံကိုေဆးခိုင္း ျပီး ငွက္ေပ်ာသီးေႀကြေတြနဲ႕ အုန္းသီးႀကြက္ျမီးျပဳတ္ကို စုထည့္ ထားတယ္။ ညာဘက္ႀကီး ကန္ေတာ့ပြဲ တစ္ပြဲ ရေအာင္ စီစဥ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ရြာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရြာလက္၀င္ မွာ စိုးရတာ နဲ႕ ရိွတာနဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္ထားလုိက္တာပါ။ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ ေ၀းရာ။ စကား မေျပာတတ္ လို႕ကို လူႀကီးေတြ ေခၚလာ တာမဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ကိုခ်စ္တိုးက သူတစ္ေယာက္တည္း ႀကဲရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္လိုက္ျပီ။
"အဲသည္ေတာ့ ရြာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ မရိုမေသမေလးမစားလည္း မလုပ္၀့ံပါဘူး။ ဥပမာ ကန္ေတာ့ပြဲ ပဲႀကည့္၊ ကားေပၚမွာ ပိုက္ေပြ႕လာတဲ့ႀကားက ျပဳတ္က်ျပီး ႀကြက္ျပီးျပတ္အသီး ေႀကြေတြ ျဖစ္ေနတာ ကို နားလည္သာေပးႀကပါေတာ့။ ရြာသူရြာသားမ်ားေကာ ကာယကံရွင္ ေဒၚစြန္မ ေကာသည္လို ျဖစ္တာေတာ့ မေက်ႏိုင္ပါဘူးဆိုရင္ မနက္ကန္ေတာ့ပြဲ အသစ္လဲေပးပါ့မယ္။ အခုေတာ့ ေဟာသည္က အရပ္လူႀကီး ဦးလွေမာင္ နဲ႕ ညႇိျပီး သည္ကေန႕ညပဲ မဂၤလာစကာေျပာတာပါ၊ ခုံတင္စရာရိွ တာတင္ပါ ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ရပါတယ္။"
ရြာဘက္က မဂၤလာစကားေျပာမယ့္ ဘႀကီးဖိုးကိုး ေရာက္လာတယ္။ ေတာင္ေ၀ွးႀကီး ေထာက္၀င္လာ ျပီး ကြက္လပ္ထဲ ၀င္ထုိင္ရင္း ကိုခ်စ္တိုးကို ကၽြဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ ထဲကေနျပဴးႀကည့္တယ္။ ခ်ထားတဲ့ ကန္ေတာ့ပြဲ လည္း ႀကည့္တယ္။ မဂၤလာကိစၥဆိုေတာ့ သားရွင္မိဘက္ သမီးရွင္မိဘက္ ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ျပီး ေတာင္ရမ္း ရတာ အဓိကကိုး။ က်န္တဲ့ ပစၥည္းဆန္း ဆိုတာ ရိွလည္းတင္ေပါ့။ မရိွေတာ့လည္း မတင္လို႕ ကိစၥ မရိွဘူး။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကန္ေတာ့ပြဲကေတာ့ ပါရမယ္။ အဂၤါစုံရမယ္။ ျပည့္စုံရမယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲ ဆိုတာ ကန္ေတာ့တဲ့ပြဲ။ ေက်ေအးျခင္း၊ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ဂါရ၀ျပဳျခင္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ မဂၤလာရိွ ျခင္း စတဲ့ သေဘာ ကို ကိုယ္စားျပဳတာ။ အခုေတာ့ ႀကြက္ျပီးျပဳတ္နဲ႕၊ ငွက္ေပ်ာ္သီးဖီးပဲ့ ဇလုံထဲစုထည့္ တာကေတာ့ တိုင္းစြန္ျပည္နား ႀကားလို႕မွမေတာ္ပါလားလို႕ ေတြးတယ္။ နားစြန္နားဖ်ားနဲ႕ လိုက္လာရ တာဆိုေတာ့ အက်ိဳး အေႀကာင္း လည္း မသိပဲကိုး။ ယိုင္လ်က္က သူ႕ေတာင္ေ၀ွးႀကီးနဲ႕ လွမ္းထိုးျပီး စကား ခဏရပ္ခိုင္း ေရာ။
``ေနပါအံုးကြယ္ ေနပါအံုးကြယ့္ မင္းတို႕ ကန္ေတာ့ပြဲက ဘယ္ႏွယ္ဟာတံုး၊ မင္းတို႔ဟာ ရြာကိုေရာ မိန္းကေလး ရွင္ ကိုပါ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနပါပေကာလား၊ ငါ့တူရဲ့ မင္းတို႔ဟာ မဂႍလာေဆာင္နဲ႔မတူဘဲ ရြာစာခ် သလို ျဖစ္ေနပါလားကြေဟ၊ အုန္းေခါင္တစ္လံုး ငွက္ေပ်ာဖီးဆိုင္၊ လက္ဖက္ကြမ္းယာပါမွ ကန္ေတာ့ပြဲ ျဖစ္သကြဲ႔၊ ခု ခ်က္ခ်င္း ကန္ေတာ့ပြဲလဲပါ။ ``
ရြာ့အမ္းအဖျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးဖိုးကိုး က ေငါက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္သြားတယ္။ သူ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာတုန္းက မရွိေတာ့ တစ္ခါျပန္ေျပာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြာကလည္း ဘႀကီးဖိုးကိုေျပာ မွ ပြစိပြစိ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်နပ္ၾကတာလား၊ မေက်နပ္ၾကတာလားလည္း မသိရေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးေရာ ကိုေက်ာ္သန္း ပါ လူေတြကုိ အကဲခတ္တယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းက ညတြင္းခ်င္း ကန္ေတာ့ပြဲရႏိုင္မလားလို႔ ကိုလွေမာင္ က ေခါင္းကုတ္တယ္။ ရြာမွာက ေစ်းရယ္၊ ဆိုင္ရယ္ကႏၷားရယ္လို႔ ဟီးဟီးထေအာင္ ဖြင့္ထားတာ မရွိေတာ့ ဘယ္နားသြား၀ယ္ပါလို႔ ေျပာလို႔ကလည္းျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။
ရြာကအုန္းပင္ ေတြေတာ့ရွိတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြလည္းရွိတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းက ပိုက္ဆံငါးေထာင္ ထုတ္ ေပးၿပီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါဗ်ဆိုေတာ့ ကိုလွေမာင္က ညတြင္းခ်င္း စီစဥ္ရျပန္ေရာ ``စံျမ လာဦး၊ မခင္ပိုင္ အိမ္တို႔အိမ္သြား အုန္းသီးတစ္လံုး တက္ဖဲ့စမ္း က်သေလာက္ေပးခဲ့၊ မစိန္တင့္က ကိုၾကြက္သိုး တို႔ ၿခံက ငွက္ေပ်ာတစ္ခိုင္ ခုတ္ေခ်ာအဖီးလွလွသံုးဖီးရေအာင္ တစ္ခါတည္းလုပ္ခဲ့၊ စသြားဗ်ာ ျမန္ျမန္ ႏို႔မို႔ မဂၤလာ စကား ေျပာဖို႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ထလုပ္ေနရလိမ့္မယ္``
က်ုစံျမလည္း သူ႔တစ္သက္လံုး အုန္းပင္တက္လာတာ တစ္ခါမွ ညဘက္မတက္ဖူးဘူး။ သည္တစ္ခါပဲ ညဘက္ တက္ရမွာဆိုေတာ့ လက္ႏွိမ့္ဓာတ္မီးျပမယ့္လူ တစ္ေယာက္ေခၚျပီး ထြက္သြားေရာ။ မစိန္တင့္ ကလည္း ရြာအေနာက္ဖ်ားက ငွက္ေပ်ာျခံဖက္ မိန္းမေဖာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သြားႀကျပီ။ ကိုခ်စ္တိုးကလည္း ေျပာလက္စ စကားရပ္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ သ တိုး သား ေမာင္ႀကိဳင္ ကေတာ့ ဖ်ားေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ကို ေျခေတာက္ေတြ ႏွိပ္ေပးေနေလရဲ႕။
လူ၀ႀကီး ကိုိုမွတ္တင္ ကလည္း အက်ီၤခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ ငုတ္တုတ္။ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ သူကားဆီ စိတ္ေရာက္ ေနတာပါ။ ေန႔တြင္းခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျပာထားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ အိမ္က မိသားစုေတြလည္း စိတ္ ေတြပူ ေနၾက ေရာမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ မေတာ္တေရာ္ေတြးျပီး ပူၾကမွာလည္း စိုးရေသးတယ္။ မနက္ေတာ့ ေစာေစာထျပန္ရမွာပဲလို႔ တြက္တယ္။ သည္ရြာက လွည္းငွား၊ သဖန္းေတာက္ကားသြာယူ၊ သည္ဘက္ လမ္းေကာင္းကို ျပန္ေမာင္းရမယ့္ ခရီးစဥ္ ကလည္းမေသးဘူး။
ရြာသူရြာသား ေတြကေတာ့ ရီရီစိစိ ျဖစ္ၾကရာက လူေတြေတာင္ ထပ္တိုးလာေသးတယ္။ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းစ ႏွစ္ေခ်ာင္းစကလည္း မွိန္ခ်င္လွျပီ။ ကိုခ်စ္တိုးကုို လွမ္း ၾကည့္ုေတာ့ သူလည္း ေမး ေထာက္ျပီး ကန္ေတာ့ပြဲေစာင့္ေနေလရ႕ဲ။ မၾကာပါဘူး။ အုန္းသီး က အရင္ေရာက္္လာ တယ္။ အုန္းသီးကို ေရ ေဆးခိုင္ျပီး ၾကြက္မီးထိုး၊ ငွက္ေပ်ာသီးသံုးဖီး ပါ ေရာက္လာေတာ့ ျပည့္စံုသြားျပီ။ လက္ဖက္နဲ႕ ကြမ္းယာ ကေတာ့ရွိတယ္။ အားလံုးစံုေတာ့ ကိုလွေမာင္ကထျပီ။
``ကိုင္ေဟ့ ကိုင္းေဟ့ မဂၤလာစကားေျပာေတာ့မယ္၊ ဧည့္သည္ေတြက မနက္နက္ေစာေစာ ျပန္မွာဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား တို႔လည္း မနက္ဘက္အားၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေန႔ညပဲ အက်ဥ္း ရံုး လိုက္ ရ သယ္။ ဘႀကီးဖိုးကိုး က ဧည့္သည္ေတြ ေျပာပါေစဦးဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးလည္း ထ.ရေရာ။ အားလံုးျငိမ္က်သြားၾကျပန္တယ္။ သတိုးသား က လူမမာ ကို ႏွိပ္ေပးလို႔။ သတို႔သမီးက မေအ့ေဘးမွာ ထိုင္လို႔။ ေသာင္းစိန္က ေရေႏြအိုး မီးထိုးလို႔ ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲ က စိုစိုဖက္ဖက္ ရွိသြားျပီ။ မီးေရာင္ေတြက်သြား တဲ့ လယ္ျပင္ၾကီး မဂၤလာည မွာ ကိုခ်စ္တိုး အသံ က ၾသၾသၾကီး ထြက္လာတယ္။
``ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကို ရြာသူရြာသားေတြက ၀ိုင္ကူၾကလို႔ အားလံုး အဆင္ေျပပါျပီ။ မဂၤလာလည္းရွိသြားပါျပီ။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ မဂၤလာစကားကိုေတာ့ ရြာခံဘႀကီးကိုးကပဲ ေျပာ ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကလည္း နာယူမွတ္သားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပိုင္းကေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ား ေရွ႔ မွာပဲ သတို႔သားဘက္က တင္ရမယ့္ ပစၥည္းကို တင္ပါမယ္။ ကိုေက်ာ္သန္း… လာဗ်ိဳ႕``
ကိုေက်ာ္သန္း က အထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ကိုခ်စ္တိုးအနား ေရာက္လာတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကေတာ့ စိတ္၀င္တစား ေရွ႕တိုးၾကည့္ၾကတယ္။ ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္ေပါ့။ ေသာင္းစိန္ ကေတာင္ မီးဖိုနားကေန ေရွ႕ ကို ထြက္လာခဲ႔တယ္။ တစ္ရြာသားေနာက္ပါသြားမဲ႔ ခ်စ္ခြင့္မရလိုက္တဲ႔ ခ်စ္သူ ကို တင္္ေတာင္း တဲ့ ပစၥည္း မဟုတ္လား။ သူ႔လည္ပင္းမွာေတာ့ ေသာ့အိမ္ (ေသာ့ခေလာက္) ေသးေလးတစ္လံုးနဲ႔ ေသာ့တံ ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ၾကိဳးမည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆြဲထားတာေတာင္ မျဖဳတ္ေသးဘူး။ ေနာင္ဆံုးအထိ ေမွ်ာ္လင့္ ေနေသး တဲ့ ပံုေပါ့ေလ။
``ဒါကတစ္က်ပ္သား ဆြဲၾကိဳးတစ္ကံုးပါ၊ ေဟာဒါက တစ္ကြင္းကို ငါးမူးသား လက္ေကာက္တစ္ရံပါ၊ ေဟာဒါက တစ္မတ္သားစီ ရွိတဲ့ လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္းပါ၊ ေငြက တစ္သိန္းပါ၊ ေဟာဒါက ေမာင္ၾကိဳင္ ဆရာ တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကူ တဲ့ လက္ဖြဲ႕ေငြက ငါးေသာင္းပါ``
ရြာသူရြာသား ေတြက အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေအးသီ ေတာာ့ ကံေကာင္းသြားျပီတို႔၊ တစ္မ နက္စာ လံုး ေသခ်င္းဆိုး သမက္၊ ကာလနာ သမက္ လို႔ ဆဲေနတာ မစြန္မတစ္ေယာက္ ခုေတာ့ ေရႊသမက္၊ ေငြသ မက္ ျဖစ္ျပီ တို႔၊ ေအးသီတို႔မွာ ျမိဳ႕သားလည္းရေသး၊ လင္ေကာင္းလည္းရေသးတို႔ စသည္ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ လည္း ထြက္ လာတယ္။ ရြာက ၀မ္းလည္းသာေနၾကတာပါပဲ။ ေဒၚေငြက ပစၥည္းေတြကို အမ်ားေရွ႕မွာပဲ ေအးသီကို ဆင္ေပးတယ္။ ေငြတစ္သိန္းခြဲ ကိုလည္း မစြန္မ လက္ထဲ ထည့္တယ္။ မစြန္မမ်က္ႏွာက ေမာ့ လို႔။
သည္ျမင္ကြင္းကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသူပကေတာ့ ေသာင္းစိန္ေပါ့။ ေအးသီက သူတစ္သက္လံုး ခ်စ္ခဲ့ တယ္္။ ခ်စ္္ခြင့္ အခါခါလည္း ေတာင္းခဲ့တယ္။ ေတာင္းတိုုင္းလည္း မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ ဇြဲမ ေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ နတ္ကေတာ္ က ယၾတာလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ သူယံုယံု ၾကည္ၾကည္ လုုုုပ္ခဲ့တာ ပဲ ၾကည့္ေလ။ ခုထိ ေသာ့အိမ္ နဲ႔ ေသာ့တံၾကီးဆြဲထားရတုန္း။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူူအတြက္္ေၾက ကြဲရ ေပမဲ့ ႏွေျမာတသ ေပမယ့္ အမ်ားေရွ႕မွာ သည္လို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေတာင္းရမ္းယူတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ သူ႔တစ္သက္ ရွိေနျပီ ေအးသီ က မိန္းကေလးေတာင္မႏၱေလး သနပ္ခါးပို႔တဲ့ အလုပ္ လုပ္တယ္။ အခင္းထဲ ေပါက္၊ ေနပူထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီး ေပၚသမွ်အလုပ္၊ ရသမွ်လုပ္ခနဲ႔လုပ္ ကိုင္စား ေသာက္ႏိုင္ပါလ်က္ နဲ႔ သူ အလုပ္ မလုပ္ခဲ့ ဘူး။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မယံုၾကည္၀ံ့တာ ဘာဆန္းမွာလဲ။
သတို႔သားလုပ္တဲ့ ေမာင္ၾကိဳင္ၾကည့္ရတားလည္း ေတာသူေတာင္သားကပါပဲ။ ျမိဳ႕တက္အလုပ္လုပ္ျပီး ရသမွ် ေငြကေလး စုေဆာင္းရင္း ခ်စ္သူကို တင္ေတာင္းႏိုင္ခဲ့တာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ မဟုတ္လား။ သည္လိုေတြးလိုက္မိေတာ့ ေသာင္းစိန္ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရတယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ေအးသီကို သူခ်စ္ခဲ့တယ္။ ခ်စ္လ်က္ ခ်စ္ဆဲ ပဲ။ အခု ခ်စ္သူမဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္။ ေၾကာင္းျမန္းေနျပီ။ တစ္သက္လံုး မ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ေရႊတို ေရႊစ ကေလး နဲ႔ ဘ၀ေရွ႕ေရး အတန္အသင့္ေတာ့ လွပေနခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ သူကေကာ ဘာ လက္ဖြဲ႕ ႏိုင္မလဲ။ ဘာလက္ဖြဲ႕ရင္ေကာ ေကာင္းမလဲ။ ခ်စ္သူကို ေနာက္ဆံုး လက္ဖြဲ႕ရမယ့္ကိစၥမွာ အေမ႕ ဆီ က လက္ျဖန္႔မေနခ်င္ဘူး။ ဒါျဖင့္ဘာရွိသလဲ စဥ္းစားျပန္ ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆိုရင္ ေအးသီ ၿမိဳ႕ကို လိုက္သြားေတာ့မတ။ လယ္ျပင္ၾကီးမွာ ေအးသီမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ မႏၱေလးလိုျမိဳ႕ၾကီးမွာ ေအးသီ ေပ်ာ္ေတာ့မွာေပါ့။ သူလည္း သည္ကေန႔ညကစၿပီး ထန္းရည္၊ အရက္ျဖတ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၿပီ။ ေသာင္းစိန္ ကေတာ့ ေတြးမိေတြးရာ ၊ ေငးမိေငးရာ။
ကိုခ်စ္တိုးက ျပန္ထတယ္။ မဂၤလာစကား သူကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာမွေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ေစာေစာ ကတည္းက ေခါင္ပူေအာင္စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ မေပၚဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေျပာလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ ကမွလည္း မဂၤလာစကား စဥ္းစားလာခဲ့ၾကတာမရွိေတာ့ ခက္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွာ ဘုန္းၾကီးေျပာခဲ့စကား ျပန္အမွတ္ရျပီး ေျပာတယ္။
``သည္လိုပါ လယ္ျပင္ၾကီးရြာေရာက္လာေတာ့ လယ္ခင္း၊ ယာခင္း၊ ပဲခင္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ ျမင္ရတာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ သည္ရြာသူ မေအးသီကို ကၽြန္ေတာ္တူ ေမာင္ၾကဳိင္နဲ႔ ရတာေတာ့ တန္ျပီကြလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုေတာ့ သည္ရြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္း ဆက္မိျပီ။ သည္ေတာ့ ရြာက ေတာင္သူရြာဆိုေတာ့ ဗဟုသုတကေလးေတာ့ ေ၀မွ်ခဲ့ဦးမွလို႔ တြက္ပါတယ္။ သစ္ပင္မ်ားစုက္ရင္ အျမစ္နဲ႔ အႏွစ္ေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ စိုက္ၾကပါ။ အန႔ံကေလးကလည္းေမႊး၊ အေစးလည္း ေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ တနလၤာေန႔စိုက္ၾကပါ။
"က်ဳပ္တို႕ေတာ့ ေတာကကာလသားေတြက မႀကိဳက္လို႕ပါေတာ္၊ ျမိဳ႕သားမယူခ်င္ဘဲ ယူရတာ"
ေအးသီ က ျပန္ကလိေတာ့ ေသာင္းစိန္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘူး။ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးရုံပဲ ျပဴးႏိုင္ေတာ့ တယ္။ တကယ္ဆို သူကိုယ္တိုင္ ခ်စ္ေရးဆိုခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ျမိဳ႕သားမယူခ်င္ဘဲ နဲ႕ ယူရတာဆိုတဲ့ စကား ကို ေမာင္ႀကိဳင္ကလည္း စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ကာလသား ကာလသမီး သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း မခံခ်င္ ေအာင္ စႀကတာလို႕ပဲ ထင္တာပါ။ မ်က္ႏွာႀကီးေတာင္ ျပဳံးထားလိုက္ ေသးတယ္။ ေဒၚေငြ နဲ႕ မစြန္မ တို႕ စကား၀ိုင္း မျပတ္ေသးဘူး။ ဘာေတြေျပာေနႀကမွန္းလည္း မသိဘူး။
"ကိုင္း…ကိုင္း ရြာသူရြာသားေတြလည္း ရိွသင့္သေလာက္ ရိွႀကတုန္း သည္ကေန႕ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေလးေတြ ရြာ က ေက်နပ္ေအာင္ အက်ိဳးေဆာင္ ဆရာကိုခ်စ္တိုး က ေတာင္းပန္စကား ေျပာပါလိမ့္မယ္၊ နားေထာင္ ႀကေဟ့"
ရြာလူႀကီး ကိုလွေမာင္က ကိုခ်စ္တိုးနဲ႕ တိုင္ပင္ျပီး ထေႀကညာလိုက္ရင္ပဲ အားလုံးျငိမ္သြားႀကတယ္။ ကိုခ်စ္တိုး က မဂၤလာစကားေျပာဖို႕ေရာ၊ ရြာကိုေတာင္းပန္ဖို႕ပါ စကားေျပာမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႕ထလိုက္ တယ္။ သူ၀တ္ထားတဲ့ ပုဆိုးက တိုတိုကေလးျဖစ္ေနေတာ့ ထန္းပင္ပုဆိုးပတ္ထားသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အကႌ် ကလည္း ႀကဳံရာဆြဲယူလာတဲ့ အကႌ်ဆိုေတာ့ ခါးႀကပ္ကေလး နဲ႕ ေမာင္ႀကိဳင္ကေတာ့ သူ႕မဂၤလာ ကိစၥ ေျပာမယ့္ ေလးခ်စ္တိုးကိုႀကည့္ျပီး ရယ္ခ်င္လိုက္တာ မေျပာနဲ႕ေတာ့။ တကယ့္စာေျခာက္ရုပ္မွ စာေျခာက္ရုပ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႕ သည္ကေန မႏၱေလးကထြက္လာတာ မနက္ခုႏွစ္နာရီ ထိုးကတည္းကပါ"
"ေမာင္ႀကိဳင္ က စစ္ကိုင္းအေနာက္တင္ဆိုေတာ့….."
ကိုခ်စ္တိုး က ျဖစ္ေႀကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပလို္က္ တာ နာရီ၀က္ေလာက္ႀကာတယ္၊ ရြာကလူေတြလည္း ျငိမ္ျပီး နားေထာင္ေနႀကရတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက စကားကိုေျခေျချမစ္ျမစ္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ သူတို႕အထဲ မွာ အသက္ဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ႀကီးတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္း ကို ေရွ႕တန္းတင္လာခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီး က ဖ်ားလိုက္တာ ပိုးလိုးပက္လက္လန္ေနျပီဆိုေတာ့ မဂၤလာစကား ကို ေ၀မွ်ေျပာ ဖို႕ သူ စဥ္းစား ေနမိတယ္။ လူ၀ႀကီးဦးမွတ္တင္က အကႌ်မပါဘူး။ ပုဆိုးကလည္း ႏွစ္ကြင္းစပ္ဆိုေတာ့ မဂၤလာ စကား ေျပာရမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ က အကႌ်မပါတာ ဟန္မက်လွဘူး။
သည္ေတာ့ တရုတ္ႀကိီး ဦး၀န္ ကို စဥ္းစားျပန္တယ္။ သူကလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ စကားေလးလုံး ကြဲတာ မဟုတ္ေတာ့ ထေျပာခိုင္းမွ ေဘာက္တိေဘာက္ထိုး ျဖစ္မွာလည္း စိုးရေသးတာကိုး။ ဒါျဖင့္ ကိုေက်ာ္၀င္း ေကာ။ ကိုေက်ာ္၀င္းက လူေအး။ ကိုေက်ာ္၀င္းက သူ႕ကန္ေတာ့ပြဲပဲ စိတ္၀င္စားတာပါ။ လူ၀ႀကီး ထမင္းစား တဲ့ ဇလုံကိုေဆးခိုင္း ျပီး ငွက္ေပ်ာသီးေႀကြေတြနဲ႕ အုန္းသီးႀကြက္ျမီးျပဳတ္ကို စုထည့္ ထားတယ္။ ညာဘက္ႀကီး ကန္ေတာ့ပြဲ တစ္ပြဲ ရေအာင္ စီစဥ္ရင္ ျဖစ္မွာေပါ့။ ရြာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရြာလက္၀င္ မွာ စိုးရတာ နဲ႕ ရိွတာနဲ႕ ကန္ေတာ့ပြဲ ျပင္ထားလုိက္တာပါ။ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ ေ၀းရာ။ စကား မေျပာတတ္ လို႕ကို လူႀကီးေတြ ေခၚလာ တာမဟုတ္လား။ သည္ေတာ့ကိုခ်စ္တိုးက သူတစ္ေယာက္တည္း ႀကဲရေတာ့မယ္ ဆိုတာ သေဘာ ေပါက္လိုက္ျပီ။
"အဲသည္ေတာ့ ရြာကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ခြင့္လႊတ္ပါ။ မရိုမေသမေလးမစားလည္း မလုပ္၀့ံပါဘူး။ ဥပမာ ကန္ေတာ့ပြဲ ပဲႀကည့္၊ ကားေပၚမွာ ပိုက္ေပြ႕လာတဲ့ႀကားက ျပဳတ္က်ျပီး ႀကြက္ျပီးျပတ္အသီး ေႀကြေတြ ျဖစ္ေနတာ ကို နားလည္သာေပးႀကပါေတာ့။ ရြာသူရြာသားမ်ားေကာ ကာယကံရွင္ ေဒၚစြန္မ ေကာသည္လို ျဖစ္တာေတာ့ မေက်ႏိုင္ပါဘူးဆိုရင္ မနက္ကန္ေတာ့ပြဲ အသစ္လဲေပးပါ့မယ္။ အခုေတာ့ ေဟာသည္က အရပ္လူႀကီး ဦးလွေမာင္ နဲ႕ ညႇိျပီး သည္ကေန႕ညပဲ မဂၤလာစကာေျပာတာပါ၊ ခုံတင္စရာရိွ တာတင္ပါ ဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ခ်က္ခ်င္း စီစဥ္ရပါတယ္။"
ရြာဘက္က မဂၤလာစကားေျပာမယ့္ ဘႀကီးဖိုးကိုး ေရာက္လာတယ္။ ေတာင္ေ၀ွးႀကီး ေထာက္၀င္လာ ျပီး ကြက္လပ္ထဲ ၀င္ထုိင္ရင္း ကိုခ်စ္တိုးကို ကၽြဲေကာ္ကိုင္းမ်က္မွန္ ထဲကေနျပဴးႀကည့္တယ္။ ခ်ထားတဲ့ ကန္ေတာ့ပြဲ လည္း ႀကည့္တယ္။ မဂၤလာကိစၥဆိုေတာ့ သားရွင္မိဘက္ သမီးရွင္မိဘက္ ကန္ေတာ့ပြဲ တင္ျပီး ေတာင္ရမ္း ရတာ အဓိကကိုး။ က်န္တဲ့ ပစၥည္းဆန္း ဆိုတာ ရိွလည္းတင္ေပါ့။ မရိွေတာ့လည္း မတင္လို႕ ကိစၥ မရိွဘူး။ သုိ႕ေသာ္လည္း ကန္ေတာ့ပြဲကေတာ့ ပါရမယ္။ အဂၤါစုံရမယ္။ ျပည့္စုံရမယ္။ ကန္ေတာ့ပြဲ ဆိုတာ ကန္ေတာ့တဲ့ပြဲ။ ေက်ေအးျခင္း၊ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း၊ ဂါရ၀ျပဳျခင္း၊ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ မဂၤလာရိွ ျခင္း စတဲ့ သေဘာ ကို ကိုယ္စားျပဳတာ။ အခုေတာ့ ႀကြက္ျပီးျပဳတ္နဲ႕၊ ငွက္ေပ်ာ္သီးဖီးပဲ့ ဇလုံထဲစုထည့္ တာကေတာ့ တိုင္းစြန္ျပည္နား ႀကားလို႕မွမေတာ္ပါလားလို႕ ေတြးတယ္။ နားစြန္နားဖ်ားနဲ႕ လိုက္လာရ တာဆိုေတာ့ အက်ိဳး အေႀကာင္း လည္း မသိပဲကိုး။ ယိုင္လ်က္က သူ႕ေတာင္ေ၀ွးႀကီးနဲ႕ လွမ္းထိုးျပီး စကား ခဏရပ္ခိုင္း ေရာ။
``ေနပါအံုးကြယ္ ေနပါအံုးကြယ့္ မင္းတို႕ ကန္ေတာ့ပြဲက ဘယ္ႏွယ္ဟာတံုး၊ မင္းတို႔ဟာ ရြာကိုေရာ မိန္းကေလး ရွင္ ကိုပါ ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနပါပေကာလား၊ ငါ့တူရဲ့ မင္းတို႔ဟာ မဂႍလာေဆာင္နဲ႔မတူဘဲ ရြာစာခ် သလို ျဖစ္ေနပါလားကြေဟ၊ အုန္းေခါင္တစ္လံုး ငွက္ေပ်ာဖီးဆိုင္၊ လက္ဖက္ကြမ္းယာပါမွ ကန္ေတာ့ပြဲ ျဖစ္သကြဲ႔၊ ခု ခ်က္ခ်င္း ကန္ေတာ့ပြဲလဲပါ။ ``
ရြာ့အမ္းအဖျဖစ္တဲ့ ဘႀကီးဖိုးကိုး က ေငါက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္သြားတယ္။ သူ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာတုန္းက မရွိေတာ့ တစ္ခါျပန္ေျပာရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ရြာကလည္း ဘႀကီးဖိုးကိုေျပာ မွ ပြစိပြစိ ျဖစ္လာတယ္။ ေက်နပ္ၾကတာလား၊ မေက်နပ္ၾကတာလားလည္း မသိရေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးေရာ ကိုေက်ာ္သန္း ပါ လူေတြကုိ အကဲခတ္တယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းက ညတြင္းခ်င္း ကန္ေတာ့ပြဲရႏိုင္မလားလို႔ ကိုလွေမာင္ က ေခါင္းကုတ္တယ္။ ရြာမွာက ေစ်းရယ္၊ ဆိုင္ရယ္ကႏၷားရယ္လို႔ ဟီးဟီးထေအာင္ ဖြင့္ထားတာ မရွိေတာ့ ဘယ္နားသြား၀ယ္ပါလို႔ ေျပာလို႔ကလည္းျဖစ္တာမဟုတ္ဘူးေလ။
ရြာကအုန္းပင္ ေတြေတာ့ရွိတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ေတြလည္းရွိတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းက ပိုက္ဆံငါးေထာင္ ထုတ္ ေပးၿပီး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးပါဗ်ဆိုေတာ့ ကိုလွေမာင္က ညတြင္းခ်င္း စီစဥ္ရျပန္ေရာ ``စံျမ လာဦး၊ မခင္ပိုင္ အိမ္တို႔အိမ္သြား အုန္းသီးတစ္လံုး တက္ဖဲ့စမ္း က်သေလာက္ေပးခဲ့၊ မစိန္တင့္က ကိုၾကြက္သိုး တို႔ ၿခံက ငွက္ေပ်ာတစ္ခိုင္ ခုတ္ေခ်ာအဖီးလွလွသံုးဖီးရေအာင္ တစ္ခါတည္းလုပ္ခဲ့၊ စသြားဗ်ာ ျမန္ျမန္ ႏို႔မို႔ မဂၤလာ စကား ေျပာဖို႔ သန္းေခါင္ေက်ာ္မွ ထလုပ္ေနရလိမ့္မယ္``
က်ုစံျမလည္း သူ႔တစ္သက္လံုး အုန္းပင္တက္လာတာ တစ္ခါမွ ညဘက္မတက္ဖူးဘူး။ သည္တစ္ခါပဲ ညဘက္ တက္ရမွာဆိုေတာ့ လက္ႏွိမ့္ဓာတ္မီးျပမယ့္လူ တစ္ေယာက္ေခၚျပီး ထြက္သြားေရာ။ မစိန္တင့္ ကလည္း ရြာအေနာက္ဖ်ားက ငွက္ေပ်ာျခံဖက္ မိန္းမေဖာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သြားႀကျပီ။ ကိုခ်စ္တိုးကလည္း ေျပာလက္စ စကားရပ္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။ သ တိုး သား ေမာင္ႀကိဳင္ ကေတာ့ ဖ်ားေနတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီး ကို ေျခေတာက္ေတြ ႏွိပ္ေပးေနေလရဲ႕။
လူ၀ႀကီး ကိုိုမွတ္တင္ ကလည္း အက်ီၤခၽြတ္ႀကီးနဲ႔ ငုတ္တုတ္။ ကိုေက်ာ္သန္း ကေတာ့ သူကားဆီ စိတ္ေရာက္ ေနတာပါ။ ေန႔တြင္းခ်င္း ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျပာထားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ အိမ္က မိသားစုေတြလည္း စိတ္ ေတြပူ ေနၾက ေရာမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ မေတာ္တေရာ္ေတြးျပီး ပူၾကမွာလည္း စိုးရေသးတယ္။ မနက္ေတာ့ ေစာေစာထျပန္ရမွာပဲလို႔ တြက္တယ္။ သည္ရြာက လွည္းငွား၊ သဖန္းေတာက္ကားသြာယူ၊ သည္ဘက္ လမ္းေကာင္းကို ျပန္ေမာင္းရမယ့္ ခရီးစဥ္ ကလည္းမေသးဘူး။
ရြာသူရြာသား ေတြကေတာ့ ရီရီစိစိ ျဖစ္ၾကရာက လူေတြေတာင္ ထပ္တိုးလာေသးတယ္။ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္း တစ္ေခ်ာင္းစ ႏွစ္ေခ်ာင္းစကလည္း မွိန္ခ်င္လွျပီ။ ကိုခ်စ္တိုးကုို လွမ္း ၾကည့္ုေတာ့ သူလည္း ေမး ေထာက္ျပီး ကန္ေတာ့ပြဲေစာင့္ေနေလရ႕ဲ။ မၾကာပါဘူး။ အုန္းသီး က အရင္ေရာက္္လာ တယ္။ အုန္းသီးကို ေရ ေဆးခိုင္ျပီး ၾကြက္မီးထိုး၊ ငွက္ေပ်ာသီးသံုးဖီး ပါ ေရာက္လာေတာ့ ျပည့္စံုသြားျပီ။ လက္ဖက္နဲ႕ ကြမ္းယာ ကေတာ့ရွိတယ္။ အားလံုးစံုေတာ့ ကိုလွေမာင္ကထျပီ။
``ကိုင္ေဟ့ ကိုင္းေဟ့ မဂၤလာစကားေျပာေတာ့မယ္၊ ဧည့္သည္ေတြက မနက္နက္ေစာေစာ ျပန္မွာဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ား တို႔လည္း မနက္ဘက္အားၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ကေန႔ညပဲ အက်ဥ္း ရံုး လိုက္ ရ သယ္။ ဘႀကီးဖိုးကိုး က ဧည့္သည္ေတြ ေျပာပါေစဦးဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးလည္း ထ.ရေရာ။ အားလံုးျငိမ္က်သြားၾကျပန္တယ္။ သတိုးသား က လူမမာ ကို ႏွိပ္ေပးလို႔။ သတို႔သမီးက မေအ့ေဘးမွာ ထိုင္လို႔။ ေသာင္းစိန္က ေရေႏြအိုး မီးထိုးလို႔ ။ သည္တစ္ခါေတာ့ ကန္ေတာ့ပြဲ က စိုစိုဖက္ဖက္ ရွိသြားျပီ။ မီးေရာင္ေတြက်သြား တဲ့ လယ္ျပင္ၾကီး မဂၤလာည မွာ ကိုခ်စ္တိုး အသံ က ၾသၾသၾကီး ထြက္လာတယ္။
``ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကို ရြာသူရြာသားေတြက ၀ိုင္ကူၾကလို႔ အားလံုး အဆင္ေျပပါျပီ။ မဂၤလာလည္းရွိသြားပါျပီ။ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ မဂၤလာစကားကိုေတာ့ ရြာခံဘႀကီးကိုးကပဲ ေျပာ ေပးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကလည္း နာယူမွတ္သားခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အပိုင္းကေတာ့ ရြာသူရြာသားမ်ား ေရွ႔ မွာပဲ သတို႔သားဘက္က တင္ရမယ့္ ပစၥည္းကို တင္ပါမယ္။ ကိုေက်ာ္သန္း… လာဗ်ိဳ႕``
ကိုေက်ာ္သန္း က အထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႔ ကိုခ်စ္တိုးအနား ေရာက္လာတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကေတာ့ စိတ္၀င္တစား ေရွ႕တိုးၾကည့္ၾကတယ္။ ဘာေတြမ်ားပါလိမ့္ေပါ့။ ေသာင္းစိန္ ကေတာင္ မီးဖိုနားကေန ေရွ႕ ကို ထြက္လာခဲ႔တယ္။ တစ္ရြာသားေနာက္ပါသြားမဲ႔ ခ်စ္ခြင့္မရလိုက္တဲ႔ ခ်စ္သူ ကို တင္္ေတာင္း တဲ့ ပစၥည္း မဟုတ္လား။ သူ႔လည္ပင္းမွာေတာ့ ေသာ့အိမ္ (ေသာ့ခေလာက္) ေသးေလးတစ္လံုးနဲ႔ ေသာ့တံ ႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ၾကိဳးမည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆြဲထားတာေတာင္ မျဖဳတ္ေသးဘူး။ ေနာင္ဆံုးအထိ ေမွ်ာ္လင့္ ေနေသး တဲ့ ပံုေပါ့ေလ။
``ဒါကတစ္က်ပ္သား ဆြဲၾကိဳးတစ္ကံုးပါ၊ ေဟာဒါက တစ္ကြင္းကို ငါးမူးသား လက္ေကာက္တစ္ရံပါ၊ ေဟာဒါက တစ္မတ္သားစီ ရွိတဲ့ လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္းပါ၊ ေငြက တစ္သိန္းပါ၊ ေဟာဒါက ေမာင္ၾကိဳင္ ဆရာ တစ္ေယာက္ အေန နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကူ တဲ့ လက္ဖြဲ႕ေငြက ငါးေသာင္းပါ``
ရြာသူရြာသား ေတြက အသံေတြ ထြက္လာတယ္။ ေအးသီ ေတာာ့ ကံေကာင္းသြားျပီတို႔၊ တစ္မ နက္စာ လံုး ေသခ်င္းဆိုး သမက္၊ ကာလနာ သမက္ လို႔ ဆဲေနတာ မစြန္မတစ္ေယာက္ ခုေတာ့ ေရႊသမက္၊ ေငြသ မက္ ျဖစ္ျပီ တို႔၊ ေအးသီတို႔မွာ ျမိဳ႕သားလည္းရေသး၊ လင္ေကာင္းလည္းရေသးတို႔ စသည္ျဖင့္ မွတ္ခ်က္ လည္း ထြက္ လာတယ္။ ရြာက ၀မ္းလည္းသာေနၾကတာပါပဲ။ ေဒၚေငြက ပစၥည္းေတြကို အမ်ားေရွ႕မွာပဲ ေအးသီကို ဆင္ေပးတယ္။ ေငြတစ္သိန္းခြဲ ကိုလည္း မစြန္မ လက္ထဲ ထည့္တယ္။ မစြန္မမ်က္ႏွာက ေမာ့ လို႔။
သည္ျမင္ကြင္းကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသူပကေတာ့ ေသာင္းစိန္ေပါ့။ ေအးသီက သူတစ္သက္လံုး ခ်စ္ခဲ့ တယ္္။ ခ်စ္္ခြင့္ အခါခါလည္း ေတာင္းခဲ့တယ္။ ေတာင္းတိုုင္းလည္း မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ ဇြဲမ ေလွ်ာ့ခဲ့ဘူး။ နတ္ကေတာ္ က ယၾတာလုပ္ရမယ္ဆိုတာေတာင္ သူယံုယံု ၾကည္ၾကည္ လုုုုပ္ခဲ့တာ ပဲ ၾကည့္ေလ။ ခုထိ ေသာ့အိမ္ နဲ႔ ေသာ့တံၾကီးဆြဲထားရတုန္း။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္သူူအတြက္္ေၾက ကြဲရ ေပမဲ့ ႏွေျမာတသ ေပမယ့္ အမ်ားေရွ႕မွာ သည္လို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေတာင္းရမ္းယူတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာမိတယ္။ သူ႔တစ္သက္ ရွိေနျပီ ေအးသီ က မိန္းကေလးေတာင္မႏၱေလး သနပ္ခါးပို႔တဲ့ အလုပ္ လုပ္တယ္။ အခင္းထဲ ေပါက္၊ ေနပူထဲ ငုတ္တုတ္ထိုင္ျပီး ေပၚသမွ်အလုပ္၊ ရသမွ်လုပ္ခနဲ႔လုပ္ ကိုင္စား ေသာက္ႏိုင္ပါလ်က္ နဲ႔ သူ အလုပ္ မလုပ္ခဲ့ ဘူး။
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မယံုၾကည္၀ံ့တာ ဘာဆန္းမွာလဲ။
သတို႔သားလုပ္တဲ့ ေမာင္ၾကိဳင္ၾကည့္ရတားလည္း ေတာသူေတာင္သားကပါပဲ။ ျမိဳ႕တက္အလုပ္လုပ္ျပီး ရသမွ် ေငြကေလး စုေဆာင္းရင္း ခ်စ္သူကို တင္ေတာင္းႏိုင္ခဲ့တာလည္း ခ်ီးက်ဴးစရာပဲ မဟုတ္လား။ သည္လိုေတြးလိုက္မိေတာ့ ေသာင္းစိန္ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္ရတယ္။ ဟုတ္ျပီ။ ေအးသီကို သူခ်စ္ခဲ့တယ္။ ခ်စ္လ်က္ ခ်စ္ဆဲ ပဲ။ အခု ခ်စ္သူမဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္။ ေၾကာင္းျမန္းေနျပီ။ တစ္သက္လံုး မ၀တ္ခဲ့ရတဲ့ ေရႊတို ေရႊစ ကေလး နဲ႔ ဘ၀ေရွ႕ေရး အတန္အသင့္ေတာ့ လွပေနခဲ့ျပီ မဟုတ္လား။ သူကေကာ ဘာ လက္ဖြဲ႕ ႏိုင္မလဲ။ ဘာလက္ဖြဲ႕ရင္ေကာ ေကာင္းမလဲ။ ခ်စ္သူကို ေနာက္ဆံုး လက္ဖြဲ႕ရမယ့္ကိစၥမွာ အေမ႕ ဆီ က လက္ျဖန္႔မေနခ်င္ဘူး။ ဒါျဖင့္ဘာရွိသလဲ စဥ္းစားျပန္ ေတာ့ ဘာမွမရွိဘူး။ မနက္ျဖန္ မနက္ဆိုရင္ ေအးသီ ၿမိဳ႕ကို လိုက္သြားေတာ့မတ။ လယ္ျပင္ၾကီးမွာ ေအးသီမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ မႏၱေလးလိုျမိဳ႕ၾကီးမွာ ေအးသီ ေပ်ာ္ေတာ့မွာေပါ့။ သူလည္း သည္ကေန႔ညကစၿပီး ထန္းရည္၊ အရက္ျဖတ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ၿပီ။ ေသာင္းစိန္ ကေတာ့ ေတြးမိေတြးရာ ၊ ေငးမိေငးရာ။
ကိုခ်စ္တိုးက ျပန္ထတယ္။ မဂၤလာစကား သူကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေျပာမွေကာင္းမယ္ဆိုျပီး ေစာေစာ ကတည္းက ေခါင္ပူေအာင္စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္ မေပၚဘူး။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ေျပာလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ ကမွလည္း မဂၤလာစကား စဥ္းစားလာခဲ့ၾကတာမရွိေတာ့ ခက္ေနျပီ။ ဒါနဲ႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွာ ဘုန္းၾကီးေျပာခဲ့စကား ျပန္အမွတ္ရျပီး ေျပာတယ္။
``သည္လိုပါ လယ္ျပင္ၾကီးရြာေရာက္လာေတာ့ လယ္ခင္း၊ ယာခင္း၊ ပဲခင္းေတြ ပတ္ပတ္လည္ ျမင္ရတာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ သည္ရြာသူ မေအးသီကို ကၽြန္ေတာ္တူ ေမာင္ၾကဳိင္နဲ႔ ရတာေတာ့ တန္ျပီကြလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုေတာ့ သည္ရြာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အေၾကာင္း ဆက္မိျပီ။ သည္ေတာ့ ရြာက ေတာင္သူရြာဆိုေတာ့ ဗဟုသုတကေလးေတာ့ ေ၀မွ်ခဲ့ဦးမွလို႔ တြက္ပါတယ္။ သစ္ပင္မ်ားစုက္ရင္ အျမစ္နဲ႔ အႏွစ္ေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔ စိုက္ၾကပါ။ အန႔ံကေလးကလည္းေမႊး၊ အေစးလည္း ေကာင္းခ်င္ရင္ေတာ့ တနလၤာေန႔စိုက္ၾကပါ။
အဖူးေကာင္းခ်င္ ရင္ေတာ့ အဂၤါေန႔၊ အပြင့္ေကာင္ခ်င္ေတာ့ ေသာၾကာ ဆိုတာကိုး၊ ေဟာ ပိုးမ်ားက်တက္တဲ့ ရက္လည္းမွတ္ၾကပါ။ လဆုတ္တစ္ရက္၊ ေျခာက္ရက္၊ ခုႏွစ္ရက္၊ ဆယ္သံုးရက္၊ ဒါေတြကိုေရွာင္ရမယ္။ အိမ္ေတြမွာ စိုက္အပ္တဲ့အပင္ေတြကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့ သဖန္း၊ ၾကခတ္၊ သရဖီ၊ ပုန္ညက္၊ အုန္း၊ ရွား၊က့ံေကာ္၊ သီးနဲ႔ ဥသွ်စ္ဆိုသကိုး၊
``တစ္ခါ`` သည္လိုမဂၤလာစကားမ်ိဳး ရြာကတစ္ခါမွ မၾကားဘူးၾကေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ေမးထိုးျပရင္း ဘယ့္ႏွယ္တုန္းေပါ့ ေလ။
ဘၾကီးဖိုးကိုးေတာင္ မ်က္လံုးေတြပင့္ျပီး တယ္ဟုတ္သဲ႔၊ ေကာင္ပါလားဆိုတဲ့ပုံုနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရားၾကီးကေတာ့ ဖ်ားေနလ်က္က ငုတ္တုတ္ထထိုင္တယ္။ ခ်စ္တိုးကေတာ့ လုက္ကေရာ့မယ္ဆိုတဲ့ပံု။ ရြာသားေတြက တျပဳံျပဳံး။ ရြာသူေတြက တအံးုအံုး။ ေမာင္ေၾကိဳင္ကေတာ့ သူ႔ေလးခ်စ္တိုးက အဟုတ္ပဲဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔။ ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ ရြာနဲ႔ ဘိသိက္ဆရာ အံက်ျပီဆိုတဲ႔ ပံုနဲ႔။ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားလက္ငင္း အ သံုး တည့္တာ ေျပာတဲ့ကိစၥ၊ မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေလျခင္းေျပာလို႔ မရဘူးလို႔လည္း ေတြးတယ္။ မဂၤ လာစကားဆိုသည့္အတိုင္း ဒါလည္းမဂၤလာစကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ ကိစၥ နည္း နည္း ထည႔္္ ေျပာရတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘိုးဘြာမ်ား ယံုၾကည္ၾကတဲ႔ ေလာကီပည ာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ယံုၾကည္ရတာပဲ။ ေမာင္ၾကိဳင္ တနလၤာသား၊ ေအးသီ တနဂၤေႏြသားႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေတာ့ ဥစၥာေပါအံ့၊ ခ်မ္းသာအံ့၊ အရွည္တည္ျမဲအံ့တဲ့ဗ်။ ကိုင္းဘယ္ေလာက္ေကာင္းတုန္း၊ ဖြားသကၠရာဇ္ကိုလည္း သံုးနဲ႔စား တစ္ခုၾကြင္းေတာ့ လူ… ႏွစ္ခုၾကြင္းေတာ့ နတ္… သံုးခုၾကြင္းေတာ့ ဘီလူူးဗ်ာ၊ ကိုင္း…
ဆိုင္သလား မဆိုင္သလားမသိဘူး ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ တြန္းခ်ေတာ့တာပါပဲ။ သည္အတိုင္းသာသြားရင္ သားဖြာလြယ္ေအာင္လုပ္တာတို႔၊ ေန႔အလိုက္ အခ်င္းျမွဳပ္တာတို႔၊ ႏို႔ထြက္ဟင္းခ်က္တာတို႔ပါ ပါေတာ့မယ္ထင္လို႔ လူ၀ၾကီး ကိုမွတ္တင္က ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးတယ္။
``အဟမ္း…အဟမ္း…ခ်စ္တိုး``
ကိုခ်စ္တုိးက လွည့္ၾကည့္တယ္။ လူ၀ၾကီး ကိုမွတ္တင္က သေဘာက်လို႔ ဆက္ေျပာ ဆက္ေျပာလို႔ ထင္ရာက ေျပာရမယ္စကား စဥ္းစားျပန္ေရာ။
``ေဟာ…. လာျပန္တယ္ ေအာင္၊ ဆင္းရဲ၊ ျပီ…လာဘ္ရတဲ့ရက္၊ ဒဏ္က်တဲ့ရက္မႈမ်ားတဲ့ရက္၊ ခ်စ္တဲ့ရက္ေပါ့ဗ်ာ ကိုင္း… ကၽြန္ေတာ္ တြက္နည္းေမ့ေနလို႔``
``အဟမ္း…အဟမ္း..ခ်စ္တုိးေတာ္ေလကြာ…``
သည္တစ္ခါေတာ့ လူ၀ၾကီးကိုမွတ္တင္က ေတာ္လကြာပါ ထည့္လိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္တုိးကလည္း ေျပာစရာမရွိိေတာ့ပါဘူး။ စကားအနားသတ္ ပုဆိုးတိုကေလး က်စ္စည္းသလို ျပန္စည္းတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကလည္း ေ၀့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘက္ထရီ အိုးတစ္ဖက္ မီးေခ်ာင္းတစ္ဖက္ ကိုင္ျပီး၀င္လာလို႔ အခမ္းအနားက နည္းနည္ပိုလင္းသြာျပန္ပါေရာ။ ေအးသီကေတာ့ မ်က္ႏွာကေလးျပဳံးလို႔။ မစြန္မကေတာ့ သားမက္ေလာင္းေမာင္ၾကိဳင္ကို ေက်ေက် နပ္နပ္ၾကီးၾကည့္လို႔။
``ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာစကားကို အနားသက္ရရင္ မဂၤလာရွိၾကပါျပီ၊ ေအာင္ၾကပါျပီ။ မႏၱေလးေခ်ာ္ဆိပု္နဲ႔ လယ္ျပင္ၾကီး ေရႊလမ္း၊ ေငြလမ္း ေပါက္ပါျပီ။
ကုိုင္း… ဘၾကီးဖိုးကိုက ဆက္ပါဦး``
ကိ္ုခ်စ္တိုး ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ဘၾကီးဖိုးကိုကို မဂၤလာစကားေျပာဖို႔ စကားစလိုက္တယ္။ ဘၾကီး ဖိုးကို ကေတာ ေလာကီမဂၤလာ၊ ေလာကုတၱရာမဂၤလာေတြနဲ႔ ပတ္္သက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာရွာတယ္။ အုန္း၊ ေကာင္း၊ ေဇာ ။လွ၊ ပန္း၊သက္၊ ေတာင္ အခါရက္ တြက္ျပတယ္.အုန္းတနဂၤေႏြေန႔ဖြား သိၾကားေစာင့္တယ္။ ေကာင္း တနလၤာဗိႆႏိုးနတ္ေစာင့္တယ္။ ေဇာအဂၤါျခေသ့ၤေစာင့္တယ္။လွ ဗုဒၵဟူး ဆဒၵန္ဆင္မင္းေစာင့္တယ္။ ပန္ ၾကာသပေတး ျဗဟၼာေစာင့္တယ္။ သက္ ေသာၾကာ မာရ္နတ္ ေစာင့္တယ္။ ေတာင္ စေန အသူရိိန္ေစာင့္တယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔အညီ ေမာင္ၾကိဳင္ တနလၤာဗိႆ ႏိုးေစာင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေအးသီ္ တနဂၤေႏြ သိၾကားေစာင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းရက္ဖြားမ်ား ျဖစ္တဲ့အပေၾကာင္းကအစ လင့္၀တၱရား၊ မယား၀တၱရားေတြပါ တစ္ထိုင္တည္း ေျပျပလိုက္တာ သန္းေခါင္ခ်ဥ္းကေရာ။ ကိုေက်ာ္သန္း က ဘၾကီးဖိုးကိုး ကို ေငြငါးေထာင္ ကန္ေတာ့ ဘၾကီးဖိုးကိုက ဆုေတြေပးေနျပန္ေရာ။
သည္အခ်ိန္မွာ အိုးသူၾကီးေတြရဲ႕ မီးဖိုဘက္ဆီက ၾကက္သားဟင္းနံ႔ ထြက္လာျပန္ပါျပီ။ ၾကက္သံုးေကာင္ ရိုက္ျပီး ဆီျပန္ခ်က္ထားတဲ့ အနံ႔မွန္း ကိုခ်စ္တိုး က သိတယ္။ ဒါက မနက္ဘက္ ဧည့္သည္ေကၽြးဖို႔ ဟင္းလံုးတယ္ ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ ၀မ္းဟာလာျပန္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ရြာ က သူတို႔အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာ ေစတနာကို ကိုခ်စ္တိုး သတိရလိုက္လို႔ပါ။ သူတို႔ေနာက္က်တာကို ခြင့္လႊတ္ၾကတည့္အျပင္ တစ္ရြာလံုး က ထမင္းဟင္းေတြ ခူးလာၾကတယ္။ မနက္စားဖို႔ ခ်က္္ျပဳတ္္ေန ၾကတာကိုေက်းဇူးလည္း တင္မိ သလို၊ ရြာကိုလည္း ခင္သြားခဲ့တယ္။ တစ္လမ္းလံုး ဒုကၡ ေရာက္ ခဲ့ သမွ်လည္း ေပ်ာက္ျပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုခ်စ္တိုး ရင္ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ျမိဳ႕မွာေမြး ျမိဳ႕မွာပဲၾကီးခဲ့ရတဲ့ ကိုခ်စ္တုိး တစ္ေယာက္ ခဏတာေလးအတြင္းမွာပဲ အညာေက်းေတာေန တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့သလို ေက်းလက္ကို ခင္တြယ္စိတ္ကေလးပါ ၀င္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔လိုပဲ လူ၀ၾကီး ကိုမွတ္တင္ကလည္း ခံစားရပံုေပၚပါရဲ႕။ ပံု႔ပံု႔ၾကၤီးထိုင္ေနရင္းက မဂၤလာျပဳဖြယ္ကိစၥ ဆက္္တာ၀န္ ္ယူျပန္တယ္။
``ကိုင္း...ကိုင္း ေမာင္ၾကိဳင္နဲ႔ ေအးသီ ေရွ႕ကိုလာၾက၊ ရတနာသံုးပါး ကန္ေတာ့ရေအာင္၊ ျပီးရင္း ဘၾကီးဖိုးကိုး ကိုကန္ေတာ့၊ အေမမစြန္မ ကို ကန္ေတာ့ၾက``
မစြန္မ က မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရင္း ကြက္လပ္ၾကား ထြက္လာတယ္။ မစြန္မ မ်က္ရည္က်ေတာ့ ရြာသူ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ဘာမွန္းမသိပဲ မ်က္ရည္က်ၾကလို႔။ ေမာင္ၾကဳင္နဲ႔ ေအးသီက အိမ္ဘုရာစင္မွာ အရင္ သြားကန္ေတာ့ ၾကျပီးလွ်င္ ဘၾကီးဖိုးကိုး ကို ကန္ေတာ့။ မစြန္မ ကို ကန္ေတာ့။ မစြန္မက သမီးက ေေလး တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရျပီး အမ်ားေရွ႕မွာ သတို႔သားလက္ အပ္ရပါပေကာ ဆိုတဲ့ စိတ္္နဲ႔ ငိုရွာတာပါ။ မေအငိုေတာ့ ေအးသီလည္း ငိုတယ္။ ေအးသီငိုေတာ့ ေမာင္ၾကိဳင္က မ်က္ႏွာၾကီးအိုလို႔။ ဦးမွတ္တင္က ရင္ပတ္ ေၾကးတြန္း ရင္း ဆုေပးတယ္။
``ဤသို႔ျပဳရ ျမတ္ပုညေၾကာင့္ သဗၺေဘးဒဏ္ ရန္မရွိ ပကတိ က်န္းမာခ်မ္းသာတိုးပြား ရတနာမိုးမ်ား ရြာသကဲ့ သို႔ လိုရဆႏၵျပီးေျမာက္ၾကပါေစဗ်ား``
မဂၤလာကိစၥျပီးျပီဆိုေတာ့ ရြာကလူေတြ လဲျပန္ၾကျပီ။ ေရေႏြးေတြတလႈိင္လႈိင္ တည္ေပးေနတဲ့ ေသာင္း စိန္တို႔ အုပ္စုလည္း ျပန္ၾကျပီ။ ဘထြန္းတို႔လည္း ျပန္ၾကျပီ။ ကိုလွေမာင္နဲ႔ ရပ္ရြာလူၾကီးတစ္သိုက္ပဲ က်န္ ေတာ့တယ္။ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းေတြလည္း ျပန္ပုုိ႔လိုက္ၾကျပီ။ မီးတိုင္ခြက္ကေလးနဲ႔ပဲ လူစုထိုင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္မွ တစ္ေရေမွးၾကတယ္။ ငန္းေဆးတန္ခိုးေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတာင္ ေခၽြးေတြ ျပန္လာျပီ ေရႏြးထေသာက္ေနေသးတာပါ။ ေကာက္ညွင္းေၾကာ္ေတြ တစ္၀ၾကီးစားျပီး အားလံုးအိပ္ ၾကတယ္။ မအိပ္တာက ေမာင္ၾကိဳင္ အူေတြျမဴးလို႔ကိုး။
``တစ္ခါ`` သည္လိုမဂၤလာစကားမ်ိဳး ရြာကတစ္ခါမွ မၾကားဘူးၾကေတာ့ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ေမးထိုးျပရင္း ဘယ့္ႏွယ္တုန္းေပါ့ ေလ။
ဘၾကီးဖိုးကိုးေတာင္ မ်က္လံုးေတြပင့္ျပီး တယ္ဟုတ္သဲ႔၊ ေကာင္ပါလားဆိုတဲ့ပုံုနဲ႔ ၾကည့္လို႔။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရားၾကီးကေတာ့ ဖ်ားေနလ်က္က ငုတ္တုတ္ထထိုင္တယ္။ ခ်စ္တိုးကေတာ့ လုက္ကေရာ့မယ္ဆိုတဲ့ပံု။ ရြာသားေတြက တျပဳံျပဳံး။ ရြာသူေတြက တအံးုအံုး။ ေမာင္ေၾကိဳင္ကေတာ့ သူ႔ေလးခ်စ္တိုးက အဟုတ္ပဲဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔။ ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ ရြာနဲ႔ ဘိသိက္ဆရာ အံက်ျပီဆိုတဲ႔ ပံုနဲ႔။ ေတာသူ ေတာင္သားမ်ားလက္ငင္း အ သံုး တည့္တာ ေျပာတဲ့ကိစၥ၊ မဂၤလာေဆာင္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ေလျခင္းေျပာလို႔ မရဘူးလို႔လည္း ေတြးတယ္။ မဂၤ လာစကားဆိုသည့္အတိုင္း ဒါလည္းမဂၤလာစကားပဲ။ ဒါေပမယ့္ မဂၤလာေဆာင္ ကိစၥ နည္း နည္း ထည႔္္ ေျပာရတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘိုးဘြာမ်ား ယံုၾကည္ၾကတဲ႔ ေလာကီပည ာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ယံုၾကည္ရတာပဲ။ ေမာင္ၾကိဳင္ တနလၤာသား၊ ေအးသီ တနဂၤေႏြသားႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းေတာ့ ဥစၥာေပါအံ့၊ ခ်မ္းသာအံ့၊ အရွည္တည္ျမဲအံ့တဲ့ဗ်။ ကိုင္းဘယ္ေလာက္ေကာင္းတုန္း၊ ဖြားသကၠရာဇ္ကိုလည္း သံုးနဲ႔စား တစ္ခုၾကြင္းေတာ့ လူ… ႏွစ္ခုၾကြင္းေတာ့ နတ္… သံုးခုၾကြင္းေတာ့ ဘီလူူးဗ်ာ၊ ကိုင္း…
ဆိုင္သလား မဆိုင္သလားမသိဘူး ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ တြန္းခ်ေတာ့တာပါပဲ။ သည္အတိုင္းသာသြားရင္ သားဖြာလြယ္ေအာင္လုပ္တာတို႔၊ ေန႔အလိုက္ အခ်င္းျမွဳပ္တာတို႔၊ ႏို႔ထြက္ဟင္းခ်က္တာတို႔ပါ ပါေတာ့မယ္ထင္လို႔ လူ၀ၾကီး ကိုမွတ္တင္က ေခ်ာင္းဟန္႔သံေပးတယ္။
``အဟမ္း…အဟမ္း…ခ်စ္တိုး``
ကိုခ်စ္တုိးက လွည့္ၾကည့္တယ္။ လူ၀ၾကီး ကိုမွတ္တင္က သေဘာက်လို႔ ဆက္ေျပာ ဆက္ေျပာလို႔ ထင္ရာက ေျပာရမယ္စကား စဥ္းစားျပန္ေရာ။
``ေဟာ…. လာျပန္တယ္ ေအာင္၊ ဆင္းရဲ၊ ျပီ…လာဘ္ရတဲ့ရက္၊ ဒဏ္က်တဲ့ရက္မႈမ်ားတဲ့ရက္၊ ခ်စ္တဲ့ရက္ေပါ့ဗ်ာ ကိုင္း… ကၽြန္ေတာ္ တြက္နည္းေမ့ေနလို႔``
``အဟမ္း…အဟမ္း..ခ်စ္တုိးေတာ္ေလကြာ…``
သည္တစ္ခါေတာ့ လူ၀ၾကီးကိုမွတ္တင္က ေတာ္လကြာပါ ထည့္လိုက္တယ္။ ကိုခ်စ္တုိးကလည္း ေျပာစရာမရွိိေတာ့ပါဘူး။ စကားအနားသတ္ ပုဆိုးတိုကေလး က်စ္စည္းသလို ျပန္စည္းတယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကလည္း ေ၀့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ရြာသားတစ္ေယာက္က ဘက္ထရီ အိုးတစ္ဖက္ မီးေခ်ာင္းတစ္ဖက္ ကိုင္ျပီး၀င္လာလို႔ အခမ္းအနားက နည္းနည္ပိုလင္းသြာျပန္ပါေရာ။ ေအးသီကေတာ့ မ်က္ႏွာကေလးျပဳံးလို႔။ မစြန္မကေတာ့ သားမက္ေလာင္းေမာင္ၾကိဳင္ကို ေက်ေက် နပ္နပ္ၾကီးၾကည့္လို႔။
``ကၽြန္ေတာ္ မဂၤလာစကားကို အနားသက္ရရင္ မဂၤလာရွိၾကပါျပီ၊ ေအာင္ၾကပါျပီ။ မႏၱေလးေခ်ာ္ဆိပု္နဲ႔ လယ္ျပင္ၾကီး ေရႊလမ္း၊ ေငြလမ္း ေပါက္ပါျပီ။
ကုိုင္း… ဘၾကီးဖိုးကိုက ဆက္ပါဦး``
ကိ္ုခ်စ္တိုး ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ဘၾကီးဖိုးကိုကို မဂၤလာစကားေျပာဖို႔ စကားစလိုက္တယ္။ ဘၾကီး ဖိုးကို ကေတာ ေလာကီမဂၤလာ၊ ေလာကုတၱရာမဂၤလာေတြနဲ႔ ပတ္္သက္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာရွာတယ္။ အုန္း၊ ေကာင္း၊ ေဇာ ။လွ၊ ပန္း၊သက္၊ ေတာင္ အခါရက္ တြက္ျပတယ္.အုန္းတနဂၤေႏြေန႔ဖြား သိၾကားေစာင့္တယ္။ ေကာင္း တနလၤာဗိႆႏိုးနတ္ေစာင့္တယ္။ ေဇာအဂၤါျခေသ့ၤေစာင့္တယ္။လွ ဗုဒၵဟူး ဆဒၵန္ဆင္မင္းေစာင့္တယ္။ ပန္ ၾကာသပေတး ျဗဟၼာေစာင့္တယ္။ သက္ ေသာၾကာ မာရ္နတ္ ေစာင့္တယ္။ ေတာင္ စေန အသူရိိန္ေစာင့္တယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔အညီ ေမာင္ၾကိဳင္ တနလၤာဗိႆ ႏိုးေစာင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေအးသီ္ တနဂၤေႏြ သိၾကားေစာင့္တဲ့အေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းရက္ဖြားမ်ား ျဖစ္တဲ့အပေၾကာင္းကအစ လင့္၀တၱရား၊ မယား၀တၱရားေတြပါ တစ္ထိုင္တည္း ေျပျပလိုက္တာ သန္းေခါင္ခ်ဥ္းကေရာ။ ကိုေက်ာ္သန္း က ဘၾကီးဖိုးကိုး ကို ေငြငါးေထာင္ ကန္ေတာ့ ဘၾကီးဖိုးကိုက ဆုေတြေပးေနျပန္ေရာ။
သည္အခ်ိန္မွာ အိုးသူၾကီးေတြရဲ႕ မီးဖိုဘက္ဆီက ၾကက္သားဟင္းနံ႔ ထြက္လာျပန္ပါျပီ။ ၾကက္သံုးေကာင္ ရိုက္ျပီး ဆီျပန္ခ်က္ထားတဲ့ အနံ႔မွန္း ကိုခ်စ္တိုး က သိတယ္။ ဒါက မနက္ဘက္ ဧည့္သည္ေကၽြးဖို႔ ဟင္းလံုးတယ္ ဆိုတာလည္း သိပါရဲ႕။ ၀မ္းဟာလာျပန္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ရြာ က သူတို႔အေပၚထားတဲ့ ေမတၱာ ေစတနာကို ကိုခ်စ္တိုး သတိရလိုက္လို႔ပါ။ သူတို႔ေနာက္က်တာကို ခြင့္လႊတ္ၾကတည့္အျပင္ တစ္ရြာလံုး က ထမင္းဟင္းေတြ ခူးလာၾကတယ္။ မနက္စားဖို႔ ခ်က္္ျပဳတ္္ေန ၾကတာကိုေက်းဇူးလည္း တင္မိ သလို၊ ရြာကိုလည္း ခင္သြားခဲ့တယ္။ တစ္လမ္းလံုး ဒုကၡ ေရာက္ ခဲ့ သမွ်လည္း ေပ်ာက္ျပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ ကိုခ်စ္တိုး ရင္ထဲမွာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ျမိဳ႕မွာေမြး ျမိဳ႕မွာပဲၾကီးခဲ့ရတဲ့ ကိုခ်စ္တုိး တစ္ေယာက္ ခဏတာေလးအတြင္းမွာပဲ အညာေက်းေတာေန တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခဲ့သလို ေက်းလက္ကို ခင္တြယ္စိတ္ကေလးပါ ၀င္ခဲ့ရတယ္။ သူတို႔လိုပဲ လူ၀ၾကီး ကိုမွတ္တင္ကလည္း ခံစားရပံုေပၚပါရဲ႕။ ပံု႔ပံု႔ၾကၤီးထိုင္ေနရင္းက မဂၤလာျပဳဖြယ္ကိစၥ ဆက္္တာ၀န္ ္ယူျပန္တယ္။
``ကိုင္း...ကိုင္း ေမာင္ၾကိဳင္နဲ႔ ေအးသီ ေရွ႕ကိုလာၾက၊ ရတနာသံုးပါး ကန္ေတာ့ရေအာင္၊ ျပီးရင္း ဘၾကီးဖိုးကိုး ကိုကန္ေတာ့၊ အေမမစြန္မ ကို ကန္ေတာ့ၾက``
မစြန္မ က မ်က္ရည္ေတြေတြက်ရင္း ကြက္လပ္ၾကား ထြက္လာတယ္။ မစြန္မ မ်က္ရည္က်ေတာ့ ရြာသူ တခ်ိဳ႕ ကလည္း ဘာမွန္းမသိပဲ မ်က္ရည္က်ၾကလို႔။ ေမာင္ၾကဳင္နဲ႔ ေအးသီက အိမ္ဘုရာစင္မွာ အရင္ သြားကန္ေတာ့ ၾကျပီးလွ်င္ ဘၾကီးဖိုးကိုး ကို ကန္ေတာ့။ မစြန္မ ကို ကန္ေတာ့။ မစြန္မက သမီးက ေေလး တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရျပီး အမ်ားေရွ႕မွာ သတို႔သားလက္ အပ္ရပါပေကာ ဆိုတဲ့ စိတ္္နဲ႔ ငိုရွာတာပါ။ မေအငိုေတာ့ ေအးသီလည္း ငိုတယ္။ ေအးသီငိုေတာ့ ေမာင္ၾကိဳင္က မ်က္ႏွာၾကီးအိုလို႔။ ဦးမွတ္တင္က ရင္ပတ္ ေၾကးတြန္း ရင္း ဆုေပးတယ္။
``ဤသို႔ျပဳရ ျမတ္ပုညေၾကာင့္ သဗၺေဘးဒဏ္ ရန္မရွိ ပကတိ က်န္းမာခ်မ္းသာတိုးပြား ရတနာမိုးမ်ား ရြာသကဲ့ သို႔ လိုရဆႏၵျပီးေျမာက္ၾကပါေစဗ်ား``
မဂၤလာကိစၥျပီးျပီဆိုေတာ့ ရြာကလူေတြ လဲျပန္ၾကျပီ။ ေရေႏြးေတြတလႈိင္လႈိင္ တည္ေပးေနတဲ့ ေသာင္း စိန္တို႔ အုပ္စုလည္း ျပန္ၾကျပီ။ ဘထြန္းတို႔လည္း ျပန္ၾကျပီ။ ကိုလွေမာင္နဲ႔ ရပ္ရြာလူၾကီးတစ္သိုက္ပဲ က်န္ ေတာ့တယ္။ ဘက္ထရီ မီးေခ်ာင္းေတြလည္း ျပန္ပုုိ႔လိုက္ၾကျပီ။ မီးတိုင္ခြက္ကေလးနဲ႔ပဲ လူစုထိုင္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ညဥ့္နက္မွ တစ္ေရေမွးၾကတယ္။ ငန္းေဆးတန္ခိုးေၾကာင့္ ဆရာၾကီးေတာင္ ေခၽြးေတြ ျပန္လာျပီ ေရႏြးထေသာက္ေနေသးတာပါ။ ေကာက္ညွင္းေၾကာ္ေတြ တစ္၀ၾကီးစားျပီး အားလံုးအိပ္ ၾကတယ္။ မအိပ္တာက ေမာင္ၾကိဳင္ အူေတြျမဴးလို႔ကိုး။
(၁၅)
မိုးစင္စင္လင္းေတာ့မွ ဧည့္သည္ေတြ ႏိုးၾကတယ္။ ညက ညဥ့္နက္တာေရာ၊ ခရီးပန္းတာေရာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ေက်ာ္ဒြန္းကလြဲရင္ အိပ္လိုက္ၾကတာ အတုန္အရုန္းပါပဲ။ မစြန္မနဲ႕ ေဒၚေငြက ေတာ့ မနက္ ေစာေစာထျပီး ေကာက္ညႇင္းေပါင္းထားတယ္။ ရြာထိပ္က အေၾကာ္ေျပးဝယ္ျပီး ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံ ရွာတယ္။ ေမာင္ၾကိဳင္နဲ႕ ေအးသီကေတာ့ မႏၱေလးကပါလာတဲ့ လွဴဖြယ္မုန္႔ေတြ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကပ္ၾကလို အိမ္မွာမရွိၾကဘူး။ ကိုခ်စ္တိုး က ကိုေက်ာ္သန္းနဲ႕ ညႇိျပီး အစီအစဥ္ဆြဲၾက တယ္။ ရြာကလည္း ခ်က္ျပဳတ္ထားေတာ့ ထမင္းေတာ့ စားသြားၾကမယ္၊ သိပ္ေနျမင့္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး လို႔လည္း စဥ္းစား ၾကတယ္။
"ေနဦး… ခင္ဗ်ားတပည့္က ရြာမွာေနခဲ့မွာလား ျပန္ေခၚသြားမွာလား"
"ေခၚသြားရမွာေပါ့ ကိုခ်စ္တိုး ရာ၊ ေအးသီ လည္း ထည့္ရင္ေတာ့ ေခၚသြားရမွာေပါ့"
"ေအးဗ်ာ… ေဒၚစြန္းမ ပါ ေခၚသြားရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါမွ တင့္တယ္မယ္ နဲ႕ တူတယ္"
"ေလာေလာဆယ္ ဘယ္မွာထားမွာတုန္း"
"က်ဳပ္ အလုပ္ရံုထဲက ဂိုေဒါင္တစ္ခန္းေပးရမွာပဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အလုပ္က ေမာင္ၾကိဳင္ မရွိလို႕ မျဖစ္ေတာ့ ထားခဲ့ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ျပန္လာမွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ မယားနားကပ္ေနမယ့္ေကာင္ဗ်"
ခဏေနေတာ့ ကိုလွေမာင္ က သဖန္းေတာမွာ ထားခဲ့တဲ့ ကားဆီကို လိုက္ပို႔ဖို႔ လွည္းႏွစ္စီး ဆင့္တယ္။ ဧည့္သည္ ေတြ ထမင္းေကၽြးဖို႔ ျပင္ဆင္တယ္။ ခ်က္ထားတဲ့ ဟင္းတင္မကပါဘူး။ ရြာက ဟင္းတစ္ခြက္စီ လာပို႔ၾကလို႔ ဟင္းေတြ ျမိဳင္လွေပါ့။ ကေန႕ ေအးသီ ျမိဳ႕လိုက္သြားေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ျမစိန္တို႕လို ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း ေတြက မိုးေတာင္ မလင္းေသးဘူး လာငိုလိုက္ၾကတာ က်ဴက်ဴပါလို႔။ ျမိဳ႕မွာ မဂၤလာပဲြ ကေလး လုပ္ျပီးရင္ လာမယ့္တန္ေဆာင္မုန္းမွာ ရြာလာျပီး မဂၤလာပြဲလုပ္ဦးမွာဆိုေတာ့ ေအးသီတို႔ ဂုဏ္ ရွိလွေပါ့။ ျမိဳ႕မွာ တစ္သက္လံုးေနရမွာ ဆိုေတာ့ ရြာကိုေတာ့ အလြမ္းသား။ မစြန္မကလည္း တကယ္တမ္း ရြာကို ခြဲရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရြာကို လြမ္းလွသေကာရယ္လို႕ ငိုျပန္ပါေရာ။ ေမာင္ႀကိဳင္က ေတာ့ တငိုတည္း ငိုေနတဲ့ ေအးသီနဲ႕ ေဒၚစြန္မကို ၾကည့္ျပီး သည္လိုမ်ား တစ္သက္လံုးငိုေနရင္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕လို႕ ေတြးတယ္။
ဧည့္သည္ ေတြ ထမင္းေကၽြးျပီး ရြာခံေတြ စားေနၾကတုန္း အိမ္ေရွ႕မ်ာ လွည္းႏွစ္စီးလည္းေရာက္ျပီ။ လွည္းဆရ ာေတြက ႏြာေတြ ခဏျဖဳတ္ခၽြတ္ထားျပီး မန္က်ည္းပင္ရိပ္ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ေနၾကျပီ။ ရြာက လူေတြလည္း ေရာက္လာၾကျပီ။ မိန္းမသားနဲ႕ ကေလးေတြမ်ာတာပါပဲ။ ေအးသီကေတာ့ ရွိသမွ် ထဲက အေကာင္းဆံုး ဝတ္ထားလို႔ ၾကည္ၾကည္စင္စင္ကေလးလွလို႕။ ျမိဳ႕ကိုယူရမယ့္ ပစၥည္းကေလး ေတြ စုထုပ္ျပီး ေျမြေရခြံအိတ္ႏွစ္လံုးထဲ ထည့္တယ္။ ျမိဳ႕ေရာက္ရင္ အသစ္ဝယ္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ မ်ားမ်ား သယ္စရာ မရွိေတာ့ဘူး။ ေအးသီက ေမာင့္ၾကိဳင့္ကို တိုးတိုးေမးတယ္။
"အစ္ကို ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
"မေပ်ာ္ဘဲ ရွိပါမလား"
"ျမိဳ႕ေရာက္ရင္ က်ဳပ္တို႕သားအမိ ႏွိပ္စက္မွာ စိုးတာပါေတာ္"
"မႏွိပ္စက္ ဘဲ ရွိပါ့မလား"
"ဘယ္လိုရယ္ "
"မႏွိပ္စက္ပါဘူး ေျပာတာပါ"
"အစ္ကိုတို႕ ျမိဳ႕သားေတြက ေျပာျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ျမိဳ႕သူေတြက လွေတာ့ ေျခ႐ႈပ္မွာလည္း စိုး သေတာ္…"
"ေျခမ႐ႈပ္ ပဲ ရွိပါ့မလား…"
"ဘယ္လိုရယ္"
"ေျခမ႐ႈပ္ပါဘူးလို႕ ေျပာတာပါ.. "
သည္ထက္လည္း ပိုေျပာမေကာင္းေတာ့ ေအးသီ ေမာင္ၾကိဳင္လက္ေမာင္းကို ဆိတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ၾကိဳင္ က စကားလည္း မ်ားမ်ားမေျပာတတ္တာ မဟုတ္ေတာ့ ေျပာမိေျပာရာကိုး။ ဆြဲႀကိဳးကေလး၊ လက္ေကာက္ ကေလး နဲ႕ ဆိုေတာ့ ေအးသီက ပိုေတာင္လွေသးတယ္ထင္ရွာလို႔ ၾကည့္ရတာ မဝဘဲမဝ ႏိုင္ဘူး။ အားလံုး ျပန္ၾကဖို႔ ျပင္ေတာ့ ကိုယ္အဝတ္အစားကို လဲၾကရျပီ။ လူဝၾကီး ဦးမွတ္တင္လည္း ခုမွ အကႌ်ဝတ္ ရေတာ့တယ္။ အကႌ်၊ ပုဆိုးလဲျပီးတာနဲ႕ မေျပာမဆို လွည္ေပၚ ဖင္ခ်ိတ္ထုိင္လိုက္တာ ခြေထာက္ေထာက္ ရုံေထာက္ ထားတဲ့ လွည္းက ဖင္ေထာင္ပါေလေရာ။ လွည္းတစ္ခါမွ မစီးဖူးတဲ့ သူ ဆိုေတာ့ ကားလိုပဲ မွတ္တာေပါ့။ လွည္းဦးေထာင္သြားေတာ့ ဦးမွတ္တင္လည္း ဖုတ္ခနဲ ျပဳတ္က်ေတာ့ တာပဲ။ ဝိုင္းၾကည့္ ေနၾကတဲ့ လူေတြဆိုတာ အူေတြမ်ားတက္လို႕။ ရြာသူ တစ္ေယာက္ကေအာ္တယ္။
"ဦးဝ ကေတာ့ အမွတ္တရ လုပ္ခဲ့တာေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္တို႕ကေတာ့ လြမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့မွာပါေတာ္"
ဦးမွတ္တင္ကို ေယာက္်ားသန္သန္ ေလးငါးေယာက္က ခ်ိဳင္းကေန မ,ထူတယ္။ လွည္းႏွစ္စီးမွာ စီးရမယ့္ လူေတြ စာရင္းခ်ၾကည့္ေတာ့ လူဝၾကီး ဦးမွတ္တင္ကို ဗဟိုျပဳျပီး တြက္ၾကရတယ္။ ဦးမွတ္တင္ စီးမယ့္လွည္း မွာ ေဒၚေငြ၊ ေဒၚစြန္မ၊ ေမာင္ၾကိဳင္ႏွင့္ ေအးသီ။ ေနာက္တစ္စီးမွာက ဆရာၾကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္း၊ တရုတ္ၾကီး ဦးဝိန္၊ ကိုေက်ာ္သန္း၊ ကိုခ်စ္တီးနဲ႕ ကိုေက်ာ္ဝင္း လွည္းေပၚ အသီးသီး ေရာက္ၾကေတာ့မွ ကိုခ်စ္တိုးနဲ႕ ကိုေက်ာ္သန္း တို႕က မတက္ၾကေသးဘဲ ကိုလွေမာင္ကို အနားေခၚတယ္။ ကိုလွေမာင္လက္ထဲ ရြာဝင္ေၾကး ေငြတစ္ေသာင္း ထည့္ေပးျပီး အစစအရာရာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ရြာဝင္ေၾကး ဆိုတာ ရြာခံမိန္းကေလး ကို ေတာင္းရမ္းယူတဲ့အတြက္ ရြာေရးရပ္ေရးသံုးဖို႕ ရန္ပံုေငြပါ။ တကယ္က ရြာဝင္ေၾကး က အဲသေလာက္မယူၾကပါဘူး။ ကိုလွေမာင္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ တမင္ ထည့္ေပး ၾကတာပါ။ ျမိဳ႕မွာ ကေလးေတြ မဂၤလာေဆာင္ ေတာ့လည္း ၾကြခဲ့ဖို႕ဖိတ္တယ္။ ကိုလွေမာင္က မယူပါရေစ နဲ႕ အတန္တန္ ေတာင္းပန္ ေနေသးတာပါ။ ကိုေက်ာ္သန္း က ဇြတ္ေပးေတာ့မွ ယူရွာတယ္။
"တစ္ခုပဲ က်ဴပ္ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ က်ဴပ္ရြာက ေဒၚစြန္မတို႔ ေအးသီတို႔က အေနအစားဆင္ရဲေပမယ့္ စရိတၱ ေကာင္းၾကသူေတြပါ။ ျမိဳ႕ေရာက္လို႔ အဆင္ေျပတယ္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ဆိုတာပဲ က်ဳပ္တို႕ရြာက ၾကားခ်င္ၾက သာပါ။ သူတို႔ကိုေတာ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူး။ တကယ္လို႔ ျမိဳ႕မွာ မေပ်ာ္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ သားအမိ ကို က်ဳပ္တို႔ရြာအေရာက္ ျပန္ပို႔ေပးၾကပါဗ်ာ"
ကိုလွေမာင္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ ကိုခ်စ္တိုးေရာ ကိုေက်ာ္သန္းပါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားၾက တယ္။ ေဆြမေတာ္ မ်ိဳးမစပ္ေပမယ့္ ကိုယ္ရြာသူရြာသား ကို ငဲ့ရွာၾကပါလား။ သံေယာဇဥ္ရွိၾကပါလား ႏွလံုးသား ေတြ ျဖဴစင္ႏူးညံ့ၾကပါလားလို႔ ေတြးမိျပီး ေလးလည္းေလးစားသလို ရင္ထဲမွာလည္း နင့္ခနဲ ခံစား လိုက္ရတယ္။ ကိုလွေမာင္ ကို ဖ်စ္ဖ်စ္ၾကီးဆုပ္ျပီး ကတိေပးလိုက္ရံုမက လယ္ျပင္ၾကီးကိုလည္း ကိုယ္ရြာလို သေဘာထားပါေၾကာင္း ေျပာရတယ္။ မႏၱေလးကိလည္း ေရာက္ေအာင္လာခဲ့ဖို႔ မွာခဲ့ၾက တယ္။
"ကိုင္.. ကိုင္း… ေနပူေရာ့မယ္ သြားၾကေတာ့"
လွည္းေတြစထြက္ေတာ့ အပ်ိဳေတြက လွည္းေတြေရွ႕က ပန္းၾကိဳးတားၾကတယ္။ ရြာမွာပြင့္တဲ့ ေတာပန္း ကေလး ေတြ သီခ်ိတ္ျပီး တားၾကရရွာတာပါ။ ျမစိန္ တို႕က ပန္းၾကိဳးတားေတာ့ လွည္းဆရာက တုန္႕ခနဲ ရပ္လိုက္တယ္။ ေရွ႕ကလွည္းေပၚကေန ကိုခ်စ္တိုုးက လွည္ေပၚကဆင္းျပီး မိန္ကေလးေတြ မုန္႔ဖိုးရယ္ လို႔ ေငြငါးေထာင္ ေပးလိုက္တယ္။ ဝါးခနဲ ေအာ္ရယ္ၾကေပမယ့္ ေနာက္လွည္းေပၚက ေအးသီကိုျမင္ ေတာ့ စိတ္မေကာင္း ၾကျပန္ဘူး။ ေအးသီ က မ်က္ရည္ၾကားက ျပံဳးျပရွာပါရဲ႕။
"သြားေတာ့ ေအးသီ ေရ ညည္းကေျပာေတာ့ မဂၤလာကားၾကီးနဲ႕ ျမိဳ႕ကို ၾကြားၾကြားၾကီး ျပန္မွာဆိုဟဲ့ ခုေတာ့ တို႕ရြာ က မဂၤလာလွည္းၾကီးနဲ႔ပါလား ေကာင္မရဲ႕"
"ေအးပါ ျမစိန္ရယ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
လွည္းက ရို႔ခနဲ ထြက္လာခဲ့ျပီ။ ရြာကထြက္ျပီး ေညာင္ေျခာက္၊ သဖန္းေတာဘက္လမ္းကို ေကြ႕ျပီ။ ရြာထန္းေတာကေလးကို ေက်ာ္ေတာ့ ေက်ငွက္သံေတြ ဆူညီေနတဲ့ လွည္းလမ္းေဘး ေတာတန္း ကေလး ကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ သည္အခ်ိန္မွာ လူတစ္ေယာက္ သစ္ပင္ကြယ္က ဘြာခနဲ ေပၚလာခဲ့တယ္။ ေသာင္းစိန္ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့အျပံဳးနဲ႕ ေသာင္းစိန္။ ေအးသီတို႔စီးလာတဲ့ လွည္းဆီကို ကပ္သြားျပီ သူ႔ လည္ပင္းက ဆြဲထား တဲ့ ေသာ့ခေလာက္ေလးနဲ႕ ေသာ့တံကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းပါတဲ့ ၾကိဳးမည္ကေလးကို လည္ပင္းက အသာအယာ ျဖဳတ္တယ္။ လွည္ေနာက္ျမီးကေန ေအးသီကို လွမ္းေပလိုက္ေလရဲ႕။
"ေအးသီ ဒါေလးေတာ့ ယူသြားပါ ငါ့ႏွမရာ။ ငါတတ္ႏိုင္တာ လက္ဖြဲ႕လို္က္တာပါဟာ၊ အဖိုးမတန္ေပ မယ့္ တန္ဖိုးေတာ့ ရွိပါတယ္"
ေအးသီက လွမ္းယူလိုက္တယ္။ ၾကိဳးကေနကိုင္ၾကည္လိုက္ေတာ့ ေသာ့အိမ္ကေလနဲ႕ ေသာ့တံကေလး ႏွစ္ေခ်ာင္။ ေအးသီက ေသာင္းစိန္ကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးရံုေလး ျပံဳးျပလိုက္တယ္။ ေမာင္ၾကိဳင္က ခုမွ ေသာရေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႕ ေအးသီလက္ကၾကိဳးကို လွမ္းယူတယ္။ ဆြဲျဖဳတ္ျပီး ေသာခေလာက္ကို ေအးသီ ေျမြေရခြံအိတ္က ဇစ္ကြင္းကေလးမွာ ေခ်ာက္ခနဲ ခတ္လိုက္တယ္။ ေသာႏွစ္ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ေအးသီ လက္ထဲ ထည္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ ေအးသီက လွည္းေပၚက ေသာင္းစိန္ကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ တယ္။ ေသာင္းစိန္က ရြာဘက္ကုိ ျပန္ေနပါျပီ။
"ေသာ့ေလးေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္မွေတာ္ေရ႕…"
"မသိမ္းလို႕ ဘယ္ရလိမ့္မတုန္း…."
လွည္း ကေတာ့ တအိအိ သြားေနေလရဲ႕။ သည္တစ္ခါေတာ့ ေမာင့္ၾကိဳင္စကားကို ေအးသီ မရယ္ျဖစ္ပါ ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြၾကား ကပဲ လယ္ျပင္ၾကီး ရြာကေလး ကို ျမင္သေလာက္ လွည့္ၾကည့္ရွာေလရဲ႕။
(ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ ကို ေျပာျပခဲ့ေသာ ကၽြန္မ၏ေမာင္ ေမာင္သိန္း (ေရႊစင္ေအာင္) အား ေက်းဇူးတင္ ပါသည္။)
ခင္ခင္ထူး
.
4 comments:
Thanks a lot sis ....
ဇတ္သိမ္းေလးက ၾကည္နဳးမွဳနဲ႕အတူ ေဆြးေဆြးေၿမ႕ေၿမ႕ေလး ...:) မမေရ ေက်းဇူးပါလို႕...
Thank you Ma Ma for this beautiful story!!!
Thanks for sharing.
Post a Comment