အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၂၄)

အခန္း (၂၉)

"ေရး.. ျဖစ္ရမယ္လို႔ အရမ္းၾကီးလဲ ထင္မထားနဲ႕အံုးေနာ္" ဂိ်ဳနသန္က သတိေပးသည္။
ေရးက မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ ႏွင္းမ်ား ခဲ့ေနသည့္ ျပတင္းေပါက္မွန္ကို ေက်ာ္ျပီး ရဲစခန္းဆီသို႕ လွမ္းၾကည့္ ေနသည္။ ရဲစခန္းထဲမွာ ဓာတ္ေငြ႕မီးအိမ္မ်ား၏ အေရာင္ကို ျမင္ေနရ သည္။ ရာစုႏွုစ္ တစ္ေခတ္ေလာက္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားသည္ဟု ထင္ရသည္။
ေရးက ေမာ္ေတာ္ကားရပ္ရမည့္ေနရာတြင္ ကမန္ကတန္းရပ္ျပီး တံခါးဖြင့္သည္။ ျပီးေတာ့ ေက်ာက္ ခင္းလမ္း ကို ေက်ာ္ကာ ရဲစခန္းအတြင္းသို႕ ဝင္ေျပးေတာ့သည္။

ဂ်ိဳနသန္က အသက္ျပင္းျပင္း ရွဴျပီးေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာသံကိုလည္း သူ ၾကားေနရသည္။
သူတို႕ကိုျမင္ေတာ့ ရဲစာေရးၾကီးက အံ့အားသင့္သြာသည္။
"ဟင္ ခင္ဗ်ားကို ဒီေန႔ည ဒီေနရာမွာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မထားမိဘူး မစၥတာ အဲလ္ဒရက္ခ်္၊ ကေလး ေတြ ေပ်ာက္ေနတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဝမ္းနည္း.. "
ေရး က စိတ္မရွည္သလို ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

"ေရာ့လဂၢလာကို ဘယ္မွာ စစ္ေနသလဲ"
ေရး၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ရဲစာေရးၾကီး လန္႕သြားသည္။
"ခင္ဗ်ား ေရာလဂၢလာနဲ႕လုပ္စရာ အလုပ္ ဘာမွမရွိဘူးေလ"ဟု ျပန္ေျပာသည္။
"သြားစမ္းပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႕ ေတြ႕စရာ ရွိေနတယ္လို႕ ခရိုင္ရဲအရာရွိၾကီကို သြားေျပာစမ္းပါ။"
ရဲစာေရးၾကီး၏ ကန္႕ကြက္ခ်က္မ်ားသည္ သူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။ စၾကၤန္ အတိုင္း ေလွ်ာက္လာေနသည့္  ရဲသားတစ္ေယာက္ဘက္သို႕ သူလွည့္သြားသည္။
"ဆရာၾကီး ကို ေျပာလိုက္စမ္းေဟ့ ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္က ေရာလဂၢလာကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔တဲ့"
ရဲစားေရးၾကီး က ခပ္ဆတ္ဆတ္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

ေရးက ဂ်ိဳနသန္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အျပံဳးကေလးတစ္ခု ခပ္ေရးေရး ရွိေနသည္။
"ေအးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စိတ္ကူးၾကီးဟာ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ စိတ္ကူးၾကီး လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ" ဟုေျပာသည္။
"မေၾကာင္ပါဘူး"
ဂ်ိဳနသန္က တည္ျငိမ္စြာ ျပန္ေျဖသည္။
ေရးက အခန္းထဲကို လွည့္ၾကည့္သည္။ သည္ေတာ့မွ အေပါက္ဝနားရွိ ခံုတန္းလ်ားေပၚတြင္ သူႏွင့္ နန္စီတို႕ အရြယ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ ေလသည္။ ရုပ္ရည္ သနားကမား ရွိပါသည္။

ရာသီဥတု ဆိုးရြားသည့္ ညအခ်ိန္မေတာ္ၾကီးမွာ ဘာလာလုပ္ေနၾကပါလိမ့္ဟု သူ ေတြးၾကည့္ေနမိ သည္။
ေယာက္်ား လုပ္သူက ရွဳိးတိုးရွန္႕တန္႔ ျဖစ္ေနသည္။
မိန္းမ ကေတာ့ ျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ မ်က္ႏွာတင္းတင္းထားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္လာၾကသလား။ ကြာရွင္းျပတ္သားရေအာင္ ရဲစခန္းကို လာၾကျခင္းလား၊။
အေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းေသာ အေတြးျဖစ္သည္။ရဲစခန္းသို႔လာတိုင္း ကြာရွင္းျပတ္စဲဖို႕ ျဖစ္ႏိုင္ပါမည္ လား။

ေလာကတြင္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကသည္။ ယခုလိုရာသီဥတု ဆိုးရြားျပီး လွ်ပ္စစ္မီးမ်ားပါ ျပတ္ေနသည့္ အခ်ိန္၌ လူအမ်ား သည္ ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာ ကုိယ္ကုပ္ေနၾကသည္။
ညစာကို ဖေယာင္းတိုင္ ထြန္းျပီး ဓာတ္ေငြ႕ျဖင့္ ခ်က္ေနၾကသည္။ ေမွာင္တာကို မေၾကာက္ဖို႕ ကေလးမ်ား ကို ေျပာေနၾကမည္။
ရန္ျဖစ္သည့္ လင္မယားလည္း ရွိႏိုင္သည္ေပါ့။

အမ်ိဳးသမီးက သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ေနေၾကာင္း ေရး သတိထားမိသည္။ ျပီးေတာ့ ထိုင္ရာမွ ထဖို႕ျပင္ သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ေယာက္်ား ျပန္ဆြဲခ်ျပီး ထိုင္ခိုင္းထားလိုက္သည္။
ေရးက ကမန္းကတန္း သူတို႕ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ရသည္။ ယခုလို အခိ်န္မ်ိဳးတြင္  စိတ္မေကာင္း ပါဘူးဟု ေျပာေသာ စကားမ်ိဳးကို သူ မၾကားခ်င္ဆံုး ျဖစ္ေလသည္။
စၾကၤန္အတိုင္း ခပ္ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္လာေသာ ေျခသံမ်ားကို ၾကားရသည္.။ သူတို႕ ရွိေနသည့္ အခန္းထဲသို႕ ဂ်က္ေကာဖင္ ဒေရာေသာပါးဝင္လာသည္။
"အေၾကာင္းထူးလို႕လား ေရး၊ ေမာင္ရင္ ဘာၾကားလာသလဲ"မဆိုင္းမတြ ေမးသည္။
ဂ်ဳိးနသန္ က ေရး အစားဝင္ေျဖေပးသည္။

"ေရာ့လဂၢလာ ဒီမွာရွိေနသလား"
"ရွိတယ္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ စစ္ေနၾကတယ္၊ ေဒါက္တာမိုင္းလ္စ္ လဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူတူရွိေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငတိ က ဘာေမးေမး မေျဖဘူးဗ်"
"ကၽြန္ေတာ္လဲ အဒီအတိုင္း ထြက္ၾကည့္ထားတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုိက္လာၾကတာ"
ထိုေနာက္ ဂ်ိဳးနသန္က ေဘးလူမ်ားမျမင္ေအာင္ ေလသံ တိုးတိုးျဖင့္ သူ႔စိတ္ကူး အစီအစဥ္ကို ရွင္းျပသည္။
ဂ်က္ေကာဖင္ က ေခါင္းယမ္းသည္။

"အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး ဒီငတိက အရမး္ေသြးေအးတယ္၊ ဒီေန႕မနက္က အဲလ္ဒရက္ခ်္ တို႕ အိမ္နား တစ္ဝိုက္ မွာ  သူရွိေနတယ္ဆိုတာေလာကိုေတာင္ အေျပာမခံဘူး"
"ေကာင္းျပီေလ၊ က်ဳပ္တို႕ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကတာေပါ့ အခ်ိန္က သိပ္အေရးၾကီး မဟုတ္လား၊ သူ႔မွာ ၾကံရာပါ တစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုရင္ အဲဒီၾကံရာပါရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကေလးေတြ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ၾကံရာပါ  အၾကီး အက်ယ္ ေခ်ာက္ခ်ားေနေရာေပါ့၊သူ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ဘုရားသခင္မွပဲ သိေတာ့ မွာပဲ"
"သေဘာပဲေလ စမ္းၾကည့္ခ်င္လဲ ၾကည့္ေပါ့၊ လာ အထဲလိုက္ခဲ့ သူနဲ႕ စကား ေျပာၾကည့္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္မယ္ လို႕ေတာ့ ယံုမထားနဲ႕"
စႀကႍအတိုင္း ေလွ်ာက္သြားေနၾကသည္ကုိ လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္သည္။

အယ္လင္ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားသည္ကို ရဲစာေရးၾကီးက အကဲခတ္လိုက္မိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တင္ မျပီးႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာရဲ႕လားဗ်ာ" ဟု အမ်ိဳးသမီးကို လွမ္းေမးသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ရဲစာေရးၾကီး ကို အယ္လင္က မယံုၾကည္ပါ။

သူႏွင့္ပက္ ေရာက္လာစတုန္းက အဲလ္ဒရက္ခ်္ အမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူတို႕သားေလး ေနးလ္က တစ္စံု တစ္ရာ သိေနသည္ ထင္ေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႕ ၾကိဳးစားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ရဲစာေရးၾကးီက စကားကို ဆံုးေအာင္ေတာင္ နားမေထာင္ေတာ့ပဲ--
"ဒီမွာ သူငယ္မ က်ဳပ္တို႕ဒီေန႕ တယ္လီဖုန္း ေတြ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ျပန္ေျဖေနရတယ္ထင္ သလဲ၊ တယ္လီဖုန္း ဝိုင္ယာၾကိဳးေတြ မီးထေတာက္ေတာ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာတန္ဖိုးရွိတဲ့သတင္းမွ မဟုတ္ဘူး၊ တပ္စကန္ျမဳိ႕ က အရူးတစ္ေယာက္ ကဆိုရင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ သူ႔အိမ္ေရွ႕က ပန္းျခံထဲ မွာ မနက္တုန္းက ကစားေနတာ ေတြ႕တယ္လို႕ ေျပာတယ္ ဘယ္လိုလုပ္ ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ၊ အသံထက္ ဆယ္ဆျမန္တဲ့ ေလယာဥ္ပ်ံ နဲ႕ သြားရင္ေတာင္ သူ႕ျမိဳ႕ကို မေရာက္္ႏိုင္ဘူး။

ဆရာၾကီးအားတဲ့ အခါ ခင္ဗ်ားကို လက္ခံစကား ေျပာပါလိမ့္မယ္" ဟု အျပတ္ေျပာခဲျပီး ျဖစ္သည္။
"အယ္လင္ … အိမ္ျပန္ၾကရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ဒီကိုလာျပီး တို႕က အလကားသက္သက္ ရႈပ္သလို ျဖစ္ေနျပီ"
ပက္က သူ႕မိန္းမ ကို ကပ္ေျပာသည္။
သူ႔အိတ္ေဆာင ္စာအုပ္ကေလးကိုဖြင့္သည္။
ေနးလ္ကို သူစိမ္း ေပးလုိက္သည့္ စာတိုကေလးကို ထုတ္သည္။
စာတိုက္ တြင္ျပၿပီး စာေရြးယူရန္ ေရးထားသည့္ စာတိုျဖစ္သည္။

ထိုစာတိုကေလးႏွင့္ မွတ္စုမ်ားကိုလည္းတြဲထားသည္။ အမွန္ေတာ့ မွတ္စုမ်ားမဟုတ္ပါ။
ေနးလ္ ျပန္ေျပာျပသည္မ်ားကို သူသေဘာေပါက္သလို ျပန္ေရးထားသည့္ အစစ္ခံခ်က္သေဘာမ်ိဳး မွတ္တမ္း မ်ား ျဖစ္ပါသည္။
ေနးလ္ စာသြာေရြးယူေပးရသည့္ အခ်ိန္အထိ အက်ကိုလည္း သူသိသည္။
ေနးလ္ ျပန္ေျပာသည့္ အတိုင္းထိလူ၏ ပံုပန္းသ႑ာန္ကိုလည္း ရႏိုင္သမွ် အေသးစိတ္ ေရးခ်ထား သည္။
ထိုသူသည္ ယေန႔ သတင္းစာမွပါသည့္ နန္စီဟာမြန္၏ ေယာက်္ား ပါေမာကၡ ကားလ္ဟာမြန္ႏွင့္ ခၽြတ္စြတ္တူသူ ပါသည္ ဟု ေနးလ္ ေျပာည့္အေၾကာင္းမ်ားလည္း ပါသည္။
ထိုလူႀကီး ေမာင္းသည့္ ကားသည္ စေတရွင္၀က္ဂြန္းအေဟာင္းႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ ေအဒမ္ပို႔တြင္ ငါးမွ်ားခြင့္ ရထား သည့္ လိုင္စင္စာရြက္ကိုလည္း ထိုကား၏ ေလကာမွန္တြင္ ကပ္ထားသည္ကို လည္း ေတြ႔ရေၾကာင္း ျဖင့္ ေနးလ္ က ေျပာသည္။

ထိုအေၾကာင္းမ်ားလည္း အကုန္ပါသည္။
မိမိသိထားသည့္ ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပခြင့္ ရသည့္အခ်ိန္အထိ ရဲစခန္းမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနဖို႔ အယ္လင္က အခိုင္ အမာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
ပက္ ကေတာ့ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနပံုရသည္။
အယ္လင္ က ပက္၏ လက္ကို အသာလွမ္းပုတ္သည္။
"စိတ္ရွည္ရွည္ထားစမ္းပါေမာင္ရာ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ ထားစမ္းပါ ၊ ဒီအေၾကာင္း ကၽြန္မေျပာရမွ ျဖစ္မွာ ၊ မေျပာဘဲ ျပန္သြားရင္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ရဲ၀န္ႀကီးက သူအားရင္ စကားေျပာပါ့မယ္လို႔ ေျပာ သြားတယ္ မဟုတ္လား"
အယ္လင္ က ေလသံကေလးျဖင့္ သူ႔ေယာက်္ားကို အားေပးေနသည္။

ရဲစခန္းတံခါးပြင့္သြားျပန္သည္။
လူလတ္ပိုင္း အရြယ္လင္မယားတစ္စံု ၀င္လာသည္။
ေယာက်္ား ၏ အမူအရာက အေတာ္စိတ္ အေႏွာင့္အယွက္ ၿဖစ္ေနပံုရသည္။
မိန္းမ ကလည္း စိတ္ဂနာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။
 ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
ရဲစာေရးႀကီး က သူတို႔ကို ၀မ္းသာအားရ လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။

"ဟိုင္း- မစၥတာ၀စ္ဂင္၊ မစၥက္၀စဂင္ ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲဗိ်ဳ႕ "
"ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားကေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေန႔မနက္တုန္းကဆိုင္မွာ ေဘဘီေပါင္ဒါဘူးႀကီး တစ္ဘူး ေပ်ာက္သြားတာကို ဒါေလာက္ရာသီဥတု ဆိုးရြားေနတဲ့ ညမ်ိဳးႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ မိန္းမက ရဲစခန္း ကို မေရာက္ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး တိုင္ခ်က္ဖြင့္ခ်င္လို႔တဲ့ဗ်ာ"
မစၥတာ၀စ္ဂင္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာသည္။
"ေဘဘီေပါင္ဒါ-"
ရဲစာေရးႀကီး ၏ အသံကလည္း အက်ယ္ႀကီး ျဖစ္သြားသည္။

သူလည္းအႀကီးအက်ယ္ အံ့အားသင့္သြားပံုရသည္။
မစၥက္၀စ္ဂင္မွာ ပို၍ မေနတတ္မထိုင္တတ္ ျဖစ္လာသည္။
"အုိး….ဒီလို လာတိုင္တာ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲတယ္ပဲ ေျပာေျပာ ကၽြန္မကေတာ့ ဂရုမစိုက္ႏိုင္ဘူး၊ ရဲ၀န္ႀကီး နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္တယ္"
"ခဏေနရင္ ထြက္လာပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ ထြက္လာပါလိမ့္မယ္၊ ေဟာဟိုက ပုဂၢိဳလ္ေတြလဲ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ေစာင့္ေနၾက တာပါပဲ ထိုင္ပါ- ထိုင္ပါ"
ပက္ႏွင့္ အယ္လင္တို႔ ထိုင္ေနသည့္ ခံုတန္းေဘးမွ လြတ္ေနသည့္ ေနရာမွာ ၀င္ထိုင္ၾကသည္။ ေယာက်္ား လုပ္သူ ကေတာ့ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးၿဖင့္ ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ လုပ္ေနသည္။

"ဘာမဟုတ္တဲ့ကစၥေလးနဲ႕ ဒီလိုအခ်ိန္ႀကီးမွာ ရဲစခန္းအထိလာရတယ္လို႔ကြာ"
အသနားလြယ္ေသာ အယ္လင္သည္ ၀စ္ဂင္တို႔လင္မယားကို ျမင္ရံုႏွင့္ သနားလိုက္ၿပီးျဖစ္ေလ သည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ယခုလို အခ်န္မ်ိဳးတြင္ အျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနျခင္း အားျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ကို သက္သာေစမည္ဟု လည္းေကာင္း စကားေျပာေဖာ္အျခား အမ်ိဳးသမီး သည္လည္း စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ သက္သာရာရေကာင္း ရလိမ့္မည္ဟု လည္းေကာင္း အယ္လင္ ထင္ေလသည္။
"ကၽြန္မတို႔လဲ ဒီကိုဘာေၾကာင့္ ေရာက္လာရတယ္ဆိုတာ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိတယ္ရွင္၊ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာက္ေန တဲ့ ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔-"
သတို႔ႏွင့္ ေပငါးဆယ္ေလာက္ ကြာေ၀းသည့္ ရံုးခန္းတစ္ခုထဲမွာေတာ့ ေရာ့လဂၢလာႏွင့္ ေရးအဲလ္ဒ ရက္ခ်္ တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနၾကသည္။ ေရးက လဂၢလာကို စားေတာ့ ၀ါးေတာ့ မတတ္ စိုက္ႀကည့္္ ေနသည္။

လဂၢလာကလည္း ေရးကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေရး သည္ အဆင့္အတန္းရွိသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း လဂၢလာ က စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္ခ်ေနမိသည္။
သည္ တစ္ခါေတာ့ နန္စီ လူေရြးမွန္သြားၿပီဟု ဆိုရေပမည္။
ကားလ္ဟာမြန္ ႏွင့္ ေတာ့ ဘာမွ်မဆိုင္။
ကားလ္ဟာမြန္ သည္ အရူးတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
ေရာ့လဂၢလာ ၏ ရင္ထဲမွာေၾကာက္စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးလာသည္။
အဲလ္ဒရက္ခ်္ ၏ ကေလးမ်ားကို ျပန္မေတြ႔လွ်င္ ဟူေသာ အေတြးႀကီး၀င္လာသည္။

ျပန္မေတြ႔လွ်င္ ျမွားဦးက မိမိဘက္သို႔ လွည့္လာေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။
 ယခင္ ဟာမြန္၏ ကေလးမ်ား အမႈတုန္းကလည္း သူပါ၀င္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသည္။
 ေနာက္ၿပီးေတာ့ နန္စီတို႔ အိမ္အနီးတစ္၀ိုက္ သို႔လည္း သူေရာက္သြားမိသည္။
သို႔ေသာ္ ငါ့ကိုတစ္ေယာက္မွ ျမင္မသြားပါဘူးဟု ေရာ့ စိတ္ေျဖသည္။

ထိုၾကားထဲကပင္ နန္စီတို႔ အိမ္ေနာက္တြင္ သူႏွင့္ ဆံုလိုက္သည့္စေတရွင္ ၀က္ဂြန္းကား အေၾကာင္း ကေခါင္းထဲသို႔ ေရာက္လာျပန္သည္။
ထိုသူသည္ ႏြားႏို႔ပို႔သူမဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ္….
ေရာ့လဂၢလာ ကို နန္စီတို႔အိမ္ေနာက္နားတြင္ ေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္း ရဲကို ထိုသူက အေၾကာင္းၾကားခဲ့ေသာ္.
ဘယ္လို ေျဖရွင္းရပါမည္နည္းဟု ေရာ့ က ေတြးသည္။

နန္စီကို ရိုးရိုးသားသားေတြ႔ဆံု ႏႈတ္ဆက္ဖို႔အတြက္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအတြင္းသို႔ တိတ္တ ဆိတ္ခိုး၀င္လာပါသည္ဟုေျပာလွ်င္ အရူးကေတာင္ ယံုမည္မဟုတ္သည္ကိုလည္း သူသေဘာ ေပါက္ ထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ဇာတ္လမ္းတစ္ခု ကို အျမန္စဥ္းစားသည္။
 သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ ယုတၱိရွိႏိုင္မည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဖန္တီးေရး အၾကံအစည္ကို ခ်က္ခ်င္း စြန္႔လႊတ္ လိုက္သည္။
မိမိဘက္မွ လိ္ုက္ပါေဆာင္ရြက္ေပးအည့္ ဥပေဒ အက်ိဳးေဆာင္တစ္ေယာက္ မရမခ်င္း ဘူးတစ္လံုး ေဆာင္ ကာ ေရငံု႔ႏႈတ္ပိတ္ေနျခင္းက ေကာင္းသည္ဟု သူဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။
ဥပေဒ အက်ဳိးေဆာင္ရၿပီးသည့္ တိုင္ေအာင္ လိုအပ္ပါက ဆက္ၿပီးႏႈတ္ပိတ္တန္ ပိတ္ေနရေပမည္။

အသက္ခပ္ႀကီးႀကီးလူက သူ႔ကို စကားေျပာေနသည္။
"မင္းရဲ့အေျခအေနဟာ အရမ္းကာေရာကိုဆိုးေနၿပီ၊ ဒါကိုေတာ့ မင္းသေဘာေပါက္မွာေပါ့"
ဂ်ိဳနသန္ က ေရာ့လဂၢလာကို ေျပာသည္။
"မင္းဟာ တပ္ေျပးတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တပ္ေျပးမႈနဲ႔ မင္းကိုအခုဖမ္းထားတယ္ တပ္ေျပးမႈဟာ ဘယ္လို ျပစ္ဒဏ္ေတြကို ခံရႏိုင္တယ္ဆိုတာ မင္းကိုငါေျပာျပရမလား၊ တရားဥပေဒကို ရင္မဆိုင္ခ်င္လို႔ တိုင္းျပည္ထဲက ထြက္ေျပးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အမႈမ်ိဳးထက္ မင္းအမႈက ပိုျပီးႀကီးေလးေနတယ္၊ မင္းဟာ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္၊ အဲလ္ဒရက္ခ်္ရဲ႕ ကေလးေတြ ေပ်ာက္တဲ့ အမႈမွာ မင္းပါ၀င္ ပတ္သက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ကင္းရွင္းသည္ ျဖစ္ေစ မင္းက်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ျပစ္မႈတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ မင္းဟာ ေထာင္ထဲ မွာ ဆယ္ႏွစ္ေသာ္လည္း ေကာင္း၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေသာ္ လည္းေကာင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းဖို႔ လံုေလာက္ သြားၿပီ"

"ၾကည့္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ"
ေရာ့က ဗလံုးဗေထြးျပန္ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဂ်ိဳနသန္ေျပာသည္မွာ မွန္ေၾကာင္း သူသိေန သည္။
ဘုရားသခင္….
"ဒါေပမယ့္ တပ္ေျပးမႈဟာ လူသတ္မႈေလာက္ေတာ့ အျပစ္မႀကီးေလးျပန္ဘူးေပါ့ကြာ"
"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မသတ္ဖူးဘူးဗ်"
ေရာ့ က ခပ္ထန္ထန္ျပန္ေအာ္ရင္း ထိုင္ရာမွ ၀ုန္ခနဲထသည္။
"ေဟ့ေကာင္…..ျပန္ထိုင္"
ဂ်က္ေကာ္ဖင္ က လွမ္းေငါက္သည္။

ေရးက ထိုင္ရာမွထသည္။ စားပြဲေပၚမွ ခါးကိုင္းသည္။ ေရာ့၏ မ်က္လံုးမ်ားကို တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ သည္။
"မင္း ကို အစီအစဥ္တစ္ခု ငါေျပာျပမယ္"
ပုံံမွန္ေလသံျဖင့္ သူေျပာသည္။
"မင္းဟာ မိမစစ္ ဘမစစ္တဲ့အေကာင္လို႔ ငါထင္တယ္၊ မင္းကိုငါကိုယ္တိုင္ အမႈန္႔ေခ်ၿပီး သတ္ပစ္ ခ်င္တယ္ မင္းရဲ႕ သက္ေသခံခ်က္ေၾကာင့္ လြန္ခဲ့တဲ့ ခုႏွစ္ႏွစ္တုန္းက ငါ့မိန္းမဟာ အဆိပ္ဓာတ္ေငြ႔ ခန္းထဲသြင္းၿပီး အသတ္ ခံရမယ့္ အေျခအေနမ်ိဳးအထိ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့တယ္။"

"အခုအခါမွာလဲ အခ်ိန္သိပ္ေနာက္မက်ေသးခင္မွာငါ့ကေလးေတြရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ႏိုင္ဖို႔ မင္းတစ္ခုခ ုသိေနတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို ေရာက္ေနျပန္တယ္။"
"ဒီမွာေခြးမသား၊ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္၊ ငါ့ကေလးေတြ နာေအာင္က်င္ေအာင္ မင္းလုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ ငါ့မိန္းမ က ယံုၾကည္ေနတယ္၊ သူ႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ငါေလးစားတယ္၊ တန္ဖိုး ထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့မိန္းမ က မင္းကိုဒီေန႔မနက္ ျမင္လိုက္ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကေလးေတြ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ မင္း သိရမယ္၊ မင္းျငင္း လို႔မရဘူး"
ေရာ့လဂၢလာက တုတ္တုတ္မွ မလႈဘဲ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနသည္။
ေရး က ဆက္ေျပာျပန္သည္။

"မင္းေရငံုေနခ်င္လို႔မရဘူး၊ ဒီေန႔မနက္ တို႔အိမ္နားကို မင္းေရာက္လာတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးျငင္းခ်င္လို႔ မရဘူး၊ တို႔မွာ ခိုင္လံုတဲ့ သက္ေသအေထာက္အထားေတြ ရွိေနၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ တို႔ေျပာစကားကို မင္းနားေထာင္မယ္ ဆိုရင္ တို႕မေေလးေတြကို ျပန္ရမယ္ဆိုရင္ မင္းကို ျပန္ေပးမႈ နဲ႔ တို႔တရားမစြဲ ဘူး"
ေရးက ဂ်ိဳန္သန္ႏိုးလ္စ္ ဘက္သို႔ ေမးေငါ့ ျပၿပီးဆက္ေျပာသည္။

"သူက မစၥတာႏိုးလ္စ္၊ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ အေတာ္ဆံုးေရွွွ႕ေန ေတြထဲမွာ တစ္ေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္တယ္၊ တပ္ေျပးမႈ က မင္းလြတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ မင္းရဲ႕ ဥပေဒ အက်ိဳးေဆာင္ျဖစ္လာ ႏိုင္တယ္၊ တပ္ေျပးမႈ ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို လြတ္ေအာင္ သူေဆာင္ဗရြက္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္၊ တုိ႔ကို မကူညီရင္ တပ္ေျပးမႈ နဲ႔ မင္းေထာင္က်မယ္၊ အဲဒီေတာ့ ေခြးမသား၊ မ်ိဳးမစစ္တဲ့အေကာင္၊ အဲဒီႏွစ္ လမ္းအနက္ ဘယ္လမ္း ကို ေရြးမလဲ"
ေရးအဲဒရက္ခ်္၏ နဖူးေပၚတြင္ အေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ထေနသည္။ ေရာ့၏မ်က္ႏွာႏွင့္ လက္မ အနည္းငယ္ ကြာသည္ အထိ ေရွ႕သို႔သူတိုးလာသည္။

"ငါ့ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လဲ မင္းတစ္ခုခုသိေနတယ္ဆိုရင္ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ငါ့တို႔ကိုလဲ မကူညီဘူး ဆိုရင္ မင္းကို တပ္ေျပးမႈနဲ႔ ဘယ္ေထာင္ထဲမွာ ပဲ ထည့္ထားထည့္ထား မရရေအာင္ လိုက္ၿပီး မင္း ကို ငါကိုယ္တိုင္သတ္မယ္၊ ငါ့စကားကို ၿမဲၿမဲမွတ္ထားေခြးမသား"
ဂ်ိဳနသန္ က ဟန္႔ရင္း သူ႔ေနာက္ဘက္သို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမး္ ျပန္ဆြဲထားလိုက္သည္။
ေရာ့လဂၢလာ က တစ္မ်က္ႏွာၿပီး တစ္မ်က္ႏွာ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။

ခရိုင္ရဲအရာရွိ ဂ်က္ေကာ္ဖင္။
ဆရာ၀န္ေဒါက္တာ လင္ဒန္မိုင္းလ္စ္။
ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ဆိုတဲ့ငတိ။
ေရွ႕ေန လ်ိဳနသန္ႏိုးလ္စ္။
အဲလ္ဒရက္ခ်္တို႔ အိမ္အနီးသို႔ မိမိေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ခံလိုက္ရမည္လားဟု ေတြးသည္။
၀န္မခံ လို႔ေရာ ဘာအေၾကာင္းထူးေတာ့မည္နည္း။ သူတို႔ဘက္မွာ ခိုင္လံုေသာ သက္ေသရွိေနၿပီ။

တစ္ဘက္မွ ကမ္းလွမ္းလာခ်က္ကို လက္ခံသင့္ေၾကာင္း သူ၏ဇာတိစိတ္က သူ႔ကို တိုက္တြန္းေန သည္။
 ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔မွာ ၀ွက္ဖဲလည္း မရွိေတာ့ေၾကာင္း တျဖည္းျဖည္း သေဘာေပါက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ အလိုလို ခံစားလာရသည္။
သူတို႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ တပ္ေျပးမႈေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ သက္သာရာ ရမည္ကိုပါ နားလည္လာသည္။
သူပခံုးတြန္႔ၿပီး ဂ်ိဳနသန္ ကို လွမ္းၾကည့္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ ဘက္က ကာကြယ္ေပးမလား"
အားကိုးတႀကီး သူေမးသည္။

"ေပးမယ္"
"ျပန္ေပးမႈ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲသြင္းတာမ်ိဳးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အျဖစ္ခံမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္"
"မင္း မက်ဴးလြန္ရင္ မင္းကိုဘယ္သူကမွ ဆြဲမထည့္ ဘူး၊ တို႔အမွန္တရားကိုပဲ လိုခ်င္တယ္၊ ရိုးရိုး သားသားနဲ႔ အမွန္အတိုင္း ေျပာတာကိုပဲ ၾကားခ်င္တယ္ မင္းသိတဲ့အတိုင္းပဲေလ၊ တို႔ဘက္က ကမ္းလွမ္းတာကို မင္းရိုးရိုး သားသား မတံု႔ျပန္ရင္ေတာ့ မင္းထိုက္နဲ႔ မင္းကံပဲ"
ဂ်ိဳနသန္က ရွင္းျပေနသည္။
 ေရာ့က ကိုယ္ကို ေနာက္သို႔ လွန္႔လိုက္သည္။ ေရးႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္မိေအာင္ သူသတိထား ၿပီး ေရွာင္တိမ္း ေနသည္။

"ဒီဇာတ္လမ္းစခဲ့တာက ဒီလိုပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကေနဒါႏိုင္ငံထဲမွာသြားၿပီး ေရွာင္တိမ္းေနတုန္း. "
ေရာ့လဂၢလာက ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ျပသည္။
သူဇာတ္ေၾကာင္းျပန္သည္ကို သူတို႔အားလံုး အထုးအာရံုစိုက္ၿပီးနားေထာင္ၾကသည္။
ဂ်က္ေကာ္ဖင္ ႏွင့္ ဂ်ိဳနသန္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကသာ တစ္ခါတစ္ရံ ေမးခြန္းမ်ား ၀င္ေမးသည္။
က်န္လူမ်ားက တိတ္ဆိတ္စြာ နားေထာင္ၾကသည္။

 နန္စီထံမွာ ေငြညွစ္ဖို႕သူလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါတြင္ ေရာ့ က စကားမမွားေအာင္ စကားလံုး မ်ား ကို သတိႏွင့္ ေရြးခ်ယ္ေျပာဆိုသည္။
ဆုတ္သာတက္သာ စကားလံုးမ်ားကို သူေရြးခ်ယ္သံုးသည္။
"ကဲ ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပတာ အားလံုးၾကားၾကတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဟာမြန္ရဲ႕ကေလးေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နန္စီမွာ အျပစ္ ရွိတယ္လို႔ ကၽြတ္ေတာ္ လံုး၀မယံုၾကည္ခဲ့ပါဘူး၊ နန္စီဟာ အဲဒီလို စိတ္ၾကမ္း ကိုယ္ၾကမ္းထဲက မဟုတ္ ပါဘူး၊ လူသတ္မယ့္ အမ်ိဳးသမီး မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အပ်ပ္ကိုင္ခံခဲ့ရတယ္၊ က်ံဳး အသြင္း ခံခဲ့ရတယ္၊ သူတုိ႔ေျပာေစခ်င္တာ ေတြကို ရံုးေတာ္မွာေျပာေပးခဲ့ရတယ္၊ သူတုိ႔ ထြက္ဆိုခ်င္ တာေတြကို စစ္ေဆးတဲ့အခါမွာ ထြက္ဆိုေပးခဲ့ရ တယ္၊ သူတို႔သင္ေပးတဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာခဲ့ ရတယ္ နန္စီဟာ အကြက္အဆင္ခံလုိက္ရတာပါ၊ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲ အသြင္းခံလိုက္ရတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ လည္း အဲဒီအတိုင္း ခံလိုက္ရတာပါ"
ရွည္လ်ားစြာ ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ၿပီးေသာ အခါ ေရာ့ကထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ အဆံုးသတ္လိုက္ေလသည္။

"ငါ့မိန္းမ ဒီလိုေထာင္ေခ်ာက္ထဲ အသြင္းခံရတာဟာ မင္းမွာ တုိက္ရိုက္ တာ၀န္ရွိတာေပါ့ကြ"
ေရး က ေဒါသတႀကီးေျပာသည္။
"ေရး တိတ္စမ္း"
ဂ်က္ေကာ္ဖင္က လွမ္းမာန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ိေရာ့ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး အမိန္႔ေပးသည္။
"ဒီေန႔မနက္အေၾကာင္းေျပာစမ္း၊ အဲလ္ဒရက္ခ်္တို႔ အိမ္ကို မင္းဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္သြားသ လဲ"
"ဆယ္္းနာရီ ထိုးဖို႔ ႏွစ္မိနစ္အလို ေလာက္မွာျဖစ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေမာ္ေတာ္ကားကို ျဖည္းျဖည္း ေလး ေမာင္း လာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဆြဲေပးလိုက္တဲ့ေျမပံုထဲက ေျမလမ္းကေလး ကိုရွာပါတယ္။  အဲဒီလို ရွာေနရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လမ္းေပ်ာက္ေနၿပီဆိုတာ ရိပ္မိလာပါတယ္၊ ခ်က္ခ်င္း ပဲ အဲဒီ ေျမလမ္း ကေလး ကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိလွ်မ္းသြားတာ သိလိုက္ပါတယ္။"
"မ်က္စိလွ်မ္းတာ ဘယ္လိုလုပ္သိသလဲ"

"ဒီလိုပါ၊ တျခားကားတစ္စီးေၾကာင့္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ့္ၿပီး ေမာင္းေနတုန္း တျခားကား တစ္စီး က ေျမလမ္းမေလးထဲက ထြက္လာပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကားကို ေဘးကပ္ေပး လိုက္ပါတယ္"
တျခားကား တစ္စီးလား၊ ဘာတျခားကားလဲ"
ေရးကေမးသည္။ ျဖဳန္ခနဲလည္းထရပ္ေနသည္။
တစ္ခ်န္တည္မွာပင္ သူတို႔အခန္းတံခါး ၀ုန္ခနဲ ပြင့္သြားသည္။ ရဲတပ္ၾကပ္ႀကီး အေျပးအလႊား၀င္ လာသည္။
"ဆရာႀကီး ၀စ္ဂင္ တို႔ လင္မယားနဲ႔ ဟိုလင္မယားရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳဟာ အရမ္းအေရးႀကီးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္နားေထာင္ႀကည့္ပါ၊ သူတို႔မွာ သိပ္အေရးႀကီးတဲံ အခ်က္ေတြ ဆရာႀကီးကို ေျပာျပ ဖို႕ ရွိေနပါတယ္။"

ဆက္ရန္
.