ညဳိခက္ေက်ာ္ ၏ သစ္ေဆြးအိမ္

သစ္ေဆြးအိမ္

ညဳိခက္ေက်ာ္

ေမွာင္မည္းတိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္းက်ဥ္းကေလးထဲမွာ အသက္ကို တပင္တပန္း ႐ွဴ႐ႈိက္ေနရစဥ္ ညတုိင္း ေခ်ာက္ခ်ား ေနရၿမဲျဖစ္ေသာ အသံတို႔က တဖ်တ္ဖ်တ္ႏွင့္ နားထဲသို႔ ဆိုးဆိုးရြားရြား ၀င္ေရာက္ လာသည္။ ဒါ... အဲဒီအသံ။ ဘုရား ဘုရား... လူ႔ဘ၀မွာ အသက္ရွင္ေနထုိင္ရစဥ္ ခဏေလးမွာ အဲဒီအ သံေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ညစဥ္လို လုိက္ၿပီး ႏွိပ္စက္ေနရတာလဲ။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာေတြ ဗရပြနဲ႔ ဒယုိင္းဒယိုင္ ၿပဳိလဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီသတၱ၀ါေတြက ဒီေလာက္ နား၀င္ဆုိးလွတဲ့ အသံေတြ မ်ဳိးစံု ေအာ္ဟစ္ျပၿပီး ေပာ္ရႊင္ျမဴးထူးျပေနဖို႔ မေကာင္းဘူးဟု ထင္ပါသည္။ သူတုိ႔မွာ ဦးေႏွာက္လည္းမရွိ၊ ႏွလံုးသား လည္း မရွိ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိေၾကာင္းလည္း စိုးစဥ္းမွ် ေမွ်ာ္လင့္ေနစရာမလုိ။

ထုိ႔အျပင္ သူတို႔မွာ (သူတုိ႔ကိုလည္း ရန္မျပဳပါဘဲႏွင့္) လူေတြကို ေရာဂါပိုးေပါင္းမ်ားစြာ လွလွပပေလး မသိမသာကေလး ျဖန္႔ေ၀ေပးႏုိင္စြမ္းလည္း ရွိၾကေသးသည္။ သူတစ္ပါး ပင္ပန္းႀကီးစြာ ခ်က္ျပဳတ္ထား ေသာ အစားအစာေပါင္းမ်ားစြာကို ခုိးယူတစ္မ်ဳိး၊ ေျပာင္တစ္မ်ဳိးႏွင့္ ၿမိန္ေရရွက္ေရ တစ္၀တစ္ၿပဲ စား ေသာက္ၿပီးေနာက္ အဲဒီပန္းကန္အိုးခြက္ထဲမွာပဲ မစင္စြန္႔ခဲ့ၾက၊ ဥေတြ ဥခ်ခဲ့တတ္ၾကတဲ့ သူတို႔ဟာ ေဟာ ဒီ ေလာကႀကီးထဲက ၃၁ ဘံု သတၱ၀ါေတြထဲ စာရင္းရွိေနဖုိ႔ မေကာင္းပါ။ "သားေရေပၚအိပ္ သားေရနား စား"ဆိုတ့ဲ စကားပံုဟာ သူတုိ႔ေတြအတြက္ အထုိက္တန္းဆံုး ဆုလာဘ္တစ္ခုျဖစ္မည္။
ေဟာ... ၾကည့္။ ကၽြန္မရဲ႕ျခင္ေထာင္ ေထာင့္စြန္းနားဆီ သူတို႔၀ဲပ်ံလာၾကၿပီ။ ကၽြန္မ ၾကားဖူးတဲ့စကားပုံ တစ္ခုရွိတယ္။ Fight or Fly တဲ့။ ရယ္စရာေကာင္းလုိက္တာ။ ကၽြန္မမွာ တြန္းလွန္ရန္ ကၽြန္မရဲ႕လက္ ေတြက လႈပ္မရေအာင္ နာက်င္ကိုက္ခဲေနပါတယ္။ ေျပးရန္ ေျခေထာက္ေတြကလည္း ေမြးစကလို မသန္စြန္းေတာ့ပါ။

အို... ေျပးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မရာဇ၀င္မွာ ဘယ္တုန္းကမ်ား ရွိခဲ့လို႔တုန္း၊ ဘယ္ေတာ့ မွ မေျပးဘူး။ ေလးဘက္နာဒဏ္ရာႏွင့္ တီဘီအဆုတ္ေရာဂါဒဏ္တို႔ ေပါင္းစည္းခံေနရေသာ မိန္းမတစ္ ေယာက္အတြက္ ထြက္ေပါက္အားလံုးသည္ နံရံထူထူ ပိတ္ပိတ္ႀကီးေတြသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ အမွန္စင္စစ္ သူတုိ႔သည္ ဗီဇအားျဖင့္ ပ်ံသန္းေသာ သဘာ၀အစဥ္မရွိၾကပါ။ သူတို႔ႏွင့္ အျမင့္ေပၚေ၀့၀ဲေန ပ်ံသန္းေန ျခင္းတုိ႔ တစ္စက္ကေလးမွ လုိက္ဖက္ညီမွ်ျခင္း မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္ မိတ္လိုက္ေပ်ာ္ျမဴးၾကေသာအခါမ်ား ႏွင့္ ရာသီဥတု ဆုိးရြားေသာအခါမ်ားတြင္ေတာ့ အရွိန္ခပ္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ဟိုဒီပ်ံသန္းၾကပါသည္။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔မွာ ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ငွက္ကေလးေတြလို လွပႏူးညံ့စြာ၊ ကၽြမ္းက်င္စြာ ပ်ံသန္းႏုိင္စြမ္းလည္းမရွိၾက ပါ။ တစ္စံုတစ္ရာကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔သျဖင့္ ကမူး႐ွဴးထိုးပ်ံသန္းျခင္းမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ ရန္သူကို မာန္ဖီ ၿပီး ေဒါသအာဃတေတြနဲ႔ တုိက္ခုိက္မယ့္ ပ်ံသန္းပံုမ်ဳိး။ သူတု႔ိကုိယ္သူတုိ႔ေတာ့ အင္မတန္ျမင့္ျမတ္ ဂုဏ္ ယူစရာေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါေတြလုိ႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနမွာ။ ေနာက္ၿပီး ေလထဲမွာ စကၠန္႔ပုိင္းေလးေလာက္ပဲ ဟန္ေရးျပ ပ်ံသန္းၿပီး ေတြ႕ရာအရာ၀တၳဳေတြေပၚ ဘုတ္ခနဲျပဳတ္က်လုိက္။

စတုိင္က်က် နားေနလုိက္၊ ေနာက္မွ အရွိန္ယူၿပီး ထပ္ပ်ံလုိက္နဲ႔ ဆတ္ေတာက္ ဆတ္ေတာက္ ႏုိင္တာမ်ဳိးကိုလည္း သူတုိ႔ေမ့ခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ထားၾကမွာပါပဲ။ ေဟာ... လြန္လာျပန္ၿပီ။ သူတို႔ရဲ႕ နံေစာ္ဆိုးရြားလွတဲ့ အနံ႔အသက္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္လာၿပီ။
ကၽြန္မ အသက္ငယ္ငယ္က အေၾကာက္ဆံုးသတၱ၀ါမွာ တီေကာင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူေတြ ဆားႏွင့္ ပက္လွ်င္ေတာင္ ဘာတစ္ခုမွရန္မူျခင္းမျပဳဘဲ တြန္႔လိမ္ေကြးေကာက္ကာ ေသဆံုးသြားရရွာေသာ တီ ေကာင္သည္ ကၽြန္မအတြက္ ရန္သူမဟုတ္မွန္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိလာခဲ့သည္။ ကၽြန္မကို အၿမဲတေစ ရန္လိုေနေသာ သတၱ၀ါတို႔သည္ ညဳိညစ္ညစ္အဆင္းရွိၾက၏။ ရန္သူျဖစ္ေစ၊ အစာျဖစ္ေစ ဦးစြာထိုးထြင္း သိရွိႏုိင္ေသာ ဦးမွင္တစ္စံုလည္း ပိုင္ဆုိင္ၾက၏။ မ်က္စိႏွင့္ဆက္လ်က္ ဦးေခါင္းကို သူတစ္ပါးရန္မွ ကာ ကြယ္ႏုိင္စြမ္းေသာ အေၾကးခြံလိုမ်ဳိး ခပ္မာမာအခြံတစ္ခုလည္း ရွိ၏။

သူတို႔၏အေမြးအမွင္ေတြ တြယ္ ကပ္ေနေသာ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္းသည္ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေန ကို လုိက္ၿပီး ေႏွးေႏွးတစ္ဖံု၊ ျမန္ျမန္တစ္ မ်ဳိး ျပဳမူလႈပ္ရွားတတ္ၾက၏။ ေနာက္ၿပီး လူ႔ေလာက တစ္ခုလံုး အတြက္ ေၾကာက္လန္႔စရာေကာင္းလွ သည့္ ေရာဂါပိုးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာကိုလည္း သူတုိ႔လည္ပင္းထဲရွိ တံေတြးအိတ္ ထဲတြင္ တစ္နင့္တစ္ပိုး ႀကီး ႁပြတ္သိပ္စြာ သိုေလွာင္ထားၾကသည္။
သူ တုိ႔ကို "ပိုးဟပ္"ဟု ခပ္တိုတိုေခၚဆိုၾကေသာ္လည္း ကမာၻ႔ဇီ၀ေဗဒပညာရွင္ႀကီးက Periplaneta Americana ဟု ရွည္လ်ားစြာ အမည္ေပးသတ္မွတ္ထား၏။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔၏မ်ဳိးေပါင္းစုႏွင့္ မ်ဳိးေပါင္း တုိ႔ကို Arthropoda ႏွင့္ Insecta ဟု တခမ္းတနား သတ္မွတ္ေပးထားျပန္၏။ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြကို သူတို႔ အက်ဳိးျပဳ မျပဳေတာ့ ကၽြန္မ မသိပါ။ သူတို႔က်င္လည္စားေသာက္ေနေသာ ကၽြန္မတို႔၏သစ္သား အိမ္ကေလး ကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ဒဏ္ေတြကို တစိမ့္စိမ့္ ခံစားေနရဆဲ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးလည္း ျဖစ္၊ တစ္ အိမ္လံုး မွာ အသက္အႀကီးဆံုးလည္းျဖစ္ေသာ ကၽြန္မ၏ႀကီးေတာ္သည္ သူ ေနထုိင္ရာ အိပ္ခန္းႏွင့္ အိမ္ ေရွ႕ဧည့္ခန္း ကိုသာ လွသည္ထက္လွေအာင္ တခမ္းတနားျပင္ဆင္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ကၽြန္မ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲရွိ သတၱ၀ါေတြကို တစ္ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ႏုိင္ လြန္း တာ ကေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါသည္။

ကၽြန္မ ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ အသက္ရွင္စဥ္က ကၽြန္မတို႔၏အိမ္ကေလးသည္ ထိုသတၱ၀ါမ်ား တစ္ေကာင္မွ် ပင္ မရွိဘဲႏွင့္ သပ္ရပ္သန္႔ရွင္း လွပခဲ့ပါသည္။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ အစ္ကိုႀကီး၊ ကၽြန္မ၊ ေမာင္ေလး မိသားစု ငါးေယာက္ သာေနထုိင္ေသာ အိမ္ကေလးသည္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာအခါ ခုလို ႐ႈပ္ပြပ်က္စီး လာလိမ့္မည္ ဟု ေဖေဖႏွင့္ ေမေမ ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးပါသလား။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မတို႔ပိုင္ဆုိင္ေသာ ၿခံ၀င္း ႀကီးသည္ ႀကီးေတာ္ ဖဲ့ဖဲ့ေရာင္းစားခဲ့ေသာ ေခါင္းရင္းမွ ေျမကြက္ သံုးကြက္၊ ေျခရင္း ေျမတစ္ကြက္၊ အိမ္ ေနာက္ေဖးစက္႐ံု ေျမတစ္ကြက္ တုိ႔ အပါအ၀င္ က်ယ္ျပန္႔သာယာခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္မ မိဘမ်ား ကြယ္လြန္ၿပီး ခ်ိန္၌ ကၽြန္မ တစ္သက္လံုးေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေသာ မိစာၦသတၱ၀ါမ်ားသည္ မည္သည့္ေနရာေဒသကို အမွီသဟဲျပဳၿပီး ရွင္သန္ေပါက္ပြားခဲ့ၾကပါသလဲ၊ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ကို တစ္ခ်က္ ကေလး မွ အေႏွာင့္အ ယွက္မျပဳခဲ့ေသာ အိမ္ကေလးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ အမ်က္ရန္ၿငဳိး ႀကီးမားစြာျဖင့္ ညစ္ေထး အက်ည္း တန္ေစခဲ့ရပါသလဲ။ အခ်ဳိ႕ေသာ သဘာ၀တရား ေျပာင္းလဲမႈမ်ားသည္ သက္ရွိ သတၱ၀ါေပါင္း မ်ားစြာကို ဖန္တီးေပါက္ပြားေပးႏုိင္ေၾကာင္းေတာ့ ကၽြန္မ ၾကားဖူးသည္။ ဥပမာ- သစ္သား ေတြ ေရစိုေဆြးျမည့္လွ်င္ ျခေကာင္ေတြ ေပါက္လာတာမ်ဳိး၊ သို႔ေသာ သဘာ၀တရားသည္ ဤမွ် ေႏွာင့္ယွက္ ရန္မူ တတ္ေသာ အေကာင္ဗလာင္ေတြကို ကမာၻေျမႀကီးအတြက္ ဆု တစ္ဆုအျဖစ္ မေပးအပ္ႏုိင္ ဟု ေတာ့ ယံုၾကည္ရာ၏။ ဒါဆို အျပစ္တစ္ခုအျဖစ္လား။

သူတုိ႔ ကၽြန္မထံသို႔ စတင္၀င္ေရာက္ခ်ဥ္းကပ္ပံုက ဘယ္လိုမွ မရိပ္မိႏုိင္ေအာင္ လိမၼာပိရိၾက၏။ ကၽြန္မ စ ေတြ႕စက တစ္ေကာင္တည္း။ တကယ့္ကို တစ္ေကာင္တည္းမွ တစ္ေကာင္တည္း။ တစ္သက္လံုး ဥပုသ္ေစာင့္ သတ္သတ္လြတ္စားထားတဲ့ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို။ ေနာက္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ပ်ံသန္းႏုိင္တဲ့ စြမ္း ရည္ေတြ ကို ေျခသံလံုလံုနဲ႔ အေတာင္ပံေတြေအာက္မွာ တိတ္တိတ္ကေလး သို၀ွက္လို႔။ ေတြ႕စက ခုလို မီးဖိုေခ်ာင္ ဟင္းအိုးေတြနား၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲ၊ ထမင္းစားပြဲ၊ ကၽြန္မ၏အိပ္ခန္းေတြထဲမွာ မဟုတ္။ ေနာက္ ေဖးစတိုခန္းထဲက မီးေသြးျခင္းေတြၾကားမွာ။ ေမာင္ေလးက မီးေသြးယူရင္း "မမေရ... ဒီမွာ လာၾကည့္ စမ္း" ထိတ္လန္႔တၾကား ေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ပန္းပင္စိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္မ အေျပးအလႊား သြားၾကည့္ ေတာ့ မီးေသြးျခင္းေတြၾကားမွာ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္။

သိပ္ၿပီး မထူးဆန္းလွေပမယ့္ အေကာင္ဗေလာင္ ေတြ ကင္းမဲ့တဲ့ ကၽြန္မတို႔အိမ္က ေမာင္ႏွမ ေတြ အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းအံ့ၾသစရာေပါ့ေနာ္။ အံမယ္... ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက ခပ္တည္တည္။ တစ္ခ်က္မွ မလႈပ္။ ေမာင္ေလးက "လႊတ္ပစ္လုိက္မယ္ေနာ္"ဆို သူ႔ ဦးမွင္က ဆြဲလုိက္ေတာ့ေတာင္ ကၽြန္မက ေစတနာဗရပြ နဲ႔ "ေမာင္မ်ဳိးရယ္... သူ႔ဟာသူ ေနပါေစ၊ ေသ သြားဦးမယ္၊ ငါတုိ႔ကို ဒုကၡေပးတာမွ မဟုတ္တာ"ဆိုၿပီး တားျမစ္ခဲ့ေသး။ အဲဒါေျပာတာေပါ့၊ ေျခႏွစ္ ေခ်ာင္းလည္း မကယ္ေကာင္းဘူးတဲ့၊ ခုေတာ့ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္း ကယ္မိတဲ့ ကၽြန္မ ခံေပေရာ့ပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ေနာက္သံုးေလးလ လည္း ၾကာေရာ ေျခေျခာက္ေခ်ာင္းကေန ေျခအေခ်ာင္း ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္လာ၊ ေနာက္က် အေခ်ာင္းေျခာက္ရာ နား ကပ္လာပါေလေရာ။ ကၽြန္မတုိ႔ေမာင္ႏွမေတြ ဘယ္ေလာက္ ႏံုအ သနားတတ္သလဲဆိုရင္ ေရခ်ဳိးခန္း အတြက္ ေရေျမာင္းထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတဲ့အေကာင္ တစ္ေကာင္ကိုေတာင္ ကမန္းကတန္း လုိက္ဆယ္ မိေပးေသး ရဲ႕။ ေနာက္ ေျခာက္လၾကာလုိ႔ ကၽြန္မ သိလုိက္ရတာကေတာ့ ေလာကမွာ ေၾကာင္ေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး လက္သည္း၀ွက္တတ္တဲ့ တျခားသတၱ၀ါေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနပါေသးလား ဆိုတာ ပါပဲ။

သူတုိ႔သည္ ေန႔ဘက္မွာထက္ ညဘက္မွာ ပို၍သြက္လက္စြာ လႈပ္ရွားတတ္၏။ ဒါလည္း ေလာကနိယာ မတစ္ခုပါပဲ။ အေမွာင္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ခြင့္ေပးထားတာပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ ေမွာင္ရိပ္ခုိၾက႐ံုတင္ အားမရလွဘဲ ေလာကတစ္ခုလံုးကို ေမွာင္ရိပ္ခ်ပစ္ခ်င္တဲ့ သတၱ၀ါေတြေလ၊ တကယ္ ေျပာတာပါ။ သူတို႔ေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းနဲ႔ တဖ်တ္ဖ်တ္ ပ်ံသန္းၾကၿပီဆို ကၽြန္မတို႔ရဲ႕မီးဖိုတစ္ခန္း လံုး ေမွာင္ခနဲ မည္းသြားတာပဲ။ အစက သူတို႔လူပါးမ၀ခင္ (ပိုးဟပ္ပါး မ၀ခင္ဆုိပါစို႔)က ႀကီးေမ ေၾကာ္ၿပီး ပစ္စလက္ခတ္ ပစ္သြားတဲ့ ၾကက္ဥခြံေတြထဲ ေခါင္းကေလး အသာထိုးၿပီး ၾကည္ဥရည္ အက်န္အႂကြင္း ေတြကို ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္နဲ႔ တစိမ့္စိမ့္စုပ္ယူၾကတယ္။ အဲ... လူလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မသိမသာေလးနဲ႔ ဘာ မွမဟုတ္ခဲ့သလို ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ထဲ ေျပး၀င္ပုန္းခိုလုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္ လူလစ္တာနဲ႔ ျဗဳန္းခနဲျပန္ ထြက္လာၾကၿပီး ျပန္စားေသာက္ၾကမယ္။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ကလည္း အမွတ္တမဲ့ေပါ့။ လူ အသံုးမလိုတဲ့ အ မႈိက္ေတြ စားခ်င္စားၾကပါေစေပါ့ေလ။ ေနာက္တစ္ပတ္လည္းၾကာေရာ မီးဖုိေခ်ာင္မွာ ေၾကာင္ေလးေတြ ေကၽြးဖုိ႔ ပုစြန္ေျခာက္နဲ႔နယ္ထားတဲ့ ထမင္းေတြကို ခုိးစားၾကျပန္တယ္။ ေၾကာင္ေတြလာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေျပးတတ္လိုက္ၾကတာ ကမာၻ႔မာရသြန္သမား ဖုိင္ဒစ္အီဒစ္ကေတာင္ ထုိင္ငိုရေလာက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူတို႔က ခုိးစားလုိက္ ေျပးလုိက္ သံသရာလည္ေနတယ္ေပါ့ေလ။ သနားေတာ့ သနားစရာပါပဲ။ သူတို႔ အေနနဲ႔လည္း ပိုင္ရွင္ မသိေအာင္ ခိုးရေျပးရနဲ႔ ေမာခ်င္ေမာမယ္ေပါ့။ ပ်င္းစရာလည္း ေကာင္းခ်င္ ေကာင္း လာမယ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္မ သနားလို႔ပဲ မဆံုးခ်င္ေသးဘူး။ သူတုိ႔က ေနာက္ထပ္ျပဇာတ္အသစ္တစ္ပုဒ္ ကၾကျပန္ၿပီေလ။

ညလယ္ေလာက္ ေနာက္ေဖးအိမ္သာထအသြား ဟင္းအိုးေတြတင္ထားတဲ့ စင္ေပၚမွာ အား လား လား... ျမင္ရက္စရာမရွိေလာက္ေအာင္ အိုးအဖံုးက တစ္၀က္ပြင့္ေနၿပီ။ သူတို႔စုစုေပါင္း ငါးေကာင္က ဟင္းအိုး ႏႈတ္ခမ္း အတြင္းပိုင္း ပတ္ပတ္လည္မွာ။ ဘယ္ေလာက္ ညစ္ပတ္စုတ္ျပတ္လုိက္ပါ လိမ့္။ သူမ်ားေတြ ေနာက္ေန႔ ထမင္းဘူးထည့္ဖို႔ ဒီေန႔မစားရက္ဘဲ ခ်န္ထားတဲ့ဟင္းေတြ။  မနက္ အေစာ ႀကီးတည္းက ထခ်က္ ထားရတာ။ လက္ႏွစ္ဖက္က တပင္တပန္း ခ်က္ရၿပီး ပါးစပ္ေပါက္မ်ားစြာက အၿမိန္႔သား ထုိင္စားေနတာ ဘယ္ေလာက္တရားမွ်တမႈ ကင္းမဲ့လုိက္လဲ။ ႀကီးေမလား၊ အစ္ကိုႀကီးလား၊ ေမာင္ေလးလား... မျဖစ္ႏုိင္။ သူတို႔က ညဘက္အိမ္သာ ထမသြားတတ္။ ဘုရား ဘုရား... ၾကည့္စမ္းပါ ဦး၊ ေနာက္ထပ္ ပိုးဟပ္ေျခာက္ေကာင္က ထမင္းစားပြဲေပၚက အုပ္ေဆာင္းကိုခ်ီမေနပံုမ်ား။ ဘုရားသခင္ သည္ အညႊန္႔ ခူးစား တတ္ေသာ သတၱ၀ါေတြကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုစြမ္းရည္ထူးေတြ ပိုင္ဆုိင္ေစခဲ့ရပါ သလဲ။

ကၽြန္မက မနက္မိုးလင္းလို႔ ႀကီးေမကိုေျပာျပေတာ့ ႀကီးေမမ်က္လံုးေတြ ဆန္ေကာေလာက္ ျပဴးထြက္ၿပီး "ညည္းႏွယ္ေအ... ဗီဒီယို သိပၸံေခြေတြၾကည့္ၿပီး ကေယာင္ကတမ္းနဲ႔၊ မျဖစ္ႏုိင္တာ... " ကၽြန္မလည္း ဘာရမလဲ ညဘက္ ႀကီးေမကိုႏႈိးၿပီး မီးဖုိေခ်ာင္ထဲလည္း ေခၚသြားေရာ သတၱ၀ါေကာင္ေတြ  ပြဲေတာ္ႀကီး က်င္းပေနလုိက္ၾကပံုမ်ား။ အဲဒီေန႔က ဟင္းအိုးေတြ ေၾကာင္အိမ္ထဲသြင္းၿပီးထားေတာ့ သူတို႔ထမင္းစား စားပြဲေပၚနဲ႔ နံရံေတြေပၚမွာ ရွစ္ေကာင္ကိုးေကာက္ေလာက္ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကတာေပါ့။

ႀကီးေမ ကေတာ့ ဧည့္ခန္းနဲ႔ သူ႔အေႂကြးစာရင္းေတြကလြဲၿပီး ဘာမွေခါင္းထဲမထည့္သူပီပီ "ဟဲ့... မီးဖိုထဲ ပိုးဟပ္ ၾကည့္တာ ဘာဆန္းလဲ မိတူးရဲ႕၊ အလား အိပ္ေရးပ်က္တယ္"။ "မနက္ျဖန္ ေစ်းသြားရင္ အဆိပ္ေျမျဖဴ ေတြ ၀ယ္လာၿပီး ေကၽြးရင္ေကာင္းမယ္ေနာ္ ႀကီးေမ"။ "အုိ... ညည္းမု႔ိ သူမ်ားအသက္ကို ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေအ၊ အကုသိုလ္ဆိုတာ ေသရာပါတတ္တယ္ကြဲ႕၊ ငါတုိ႔အမ်ဳိးေတြ ငါးပါးသီလ ဘယ္ေလာက္လံုၾက တယ္ဆိုတာ ညည္းအသိပဲ" ႀကီးေမ၏ဆံုးမစကားႏွင့္ ကၽြန္မ၏ သနားလြယ္မႈ တုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မ၏အႀကံ အစည္မွာ စကၠန္႔ပုိင္းေလာက္မွာတင္ ေလထဲ လြင့္ပါသြားသည္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ ေတြရဲ႕ ေကြ႕ပတ္လိမ္ ေကာက္မႈေတြကေတာ့ တစ္စထက္တစ္စ ပိုမို သိပ္သည္းလာခဲ့တယ္။

ကၽြန္မ ပထမႏွစ္သင္တန္းတုန္းက သူတို႔ရဲ႕ျပင္ပလကၡဏာ၊ အစာေခ်အဖဲြ႕အစည္း၊ မ်ဳိးပြားအဂၤါစုေတြကို လက္ေတြ႕ ေလ့လာေျဖဆိုခဲ့ရဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ခႏၶာကုိယ္ဟာ သူတုိ႔ရဲ႕အက်င့္ဗီဇနဲ႔ တစ္စက္မွမတူဘူး။ ကိုင္လုိက္ ရင္ အဆီတစ္မ်ဳိးနဲ႔ ေခ်ာေမြ႕ေနၿပီး ေပ်ာ့စိစိန႔ဲ။ ႏူးည့ံသေယာင္ေယာင္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေမ့ ေဆး ေပးထားတဲ့ အေကာင္ေတြရဲ႕ဦးမွင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဘယ္ဘက္ လက္ညႇဳိးနဲ႔ လက္ခလယ္ၾကားညႇပ္ ကုိင္၊ ညာလက္က ကတ္ေၾကးနဲ႔ သူတုိ႔အေတာင္ပံေတြ ညႇပ္ပစ္ရတာ ကၽြန္မျဖင့္ သနားလြန္းလုိ႔ မ်က္ ရည္ေတာင္ က်မိ ပါေသးတယ္။ အေရခြံလည္း ခြာလိုက္ေရာ အမယ္ေလး ဘယ္ေလာက္မ်ား သူမ်ား မသဒၶါေရစာေတြ မ်ဳိဆို႔ ထားၾကတယ္ မသိဘူး။

အျဖဴေရာင္ စႏိုးလို အဆီေတြကျပည့္လို႔။ အဲဒါေတြကို ဇာဂနာနဲ႔ ဆြဲဖယ္ရတာကလည္း အသည္းယားစရာ ေကာင္း ပါတယ္။ အင္မတန္လည္း ေခါင္းမာတဲ့ သတၱ၀ါေတြ၊ ဦးေႏွာက္သာမရွိေပလို႔၊ ဦးေခါင္းကို ကားထားတဲ့ အခြံကလည္း ဆြဲခြာရ ခက္လုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ ေမး႐ုိး၊ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေတြ ခြာရတာ လြယ္သေလာက္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းက မာလုိက္တာ တ အားပဲ။ စကားမ်ား မမ်ားေတာ့ မသိဘူး။ လွ်ာက ဆြဲထုတ္ လုိက္ရင္ အရွည္ႀကီးပါလာတယ္။ ကၽြန္မက ေတာ့ သူတုိ႔အေၾကာင္းမသိခင္ သနားစရာေကာင္းလိုက္တ့ဲ သတၱ၀ါေတြ ေကာင္းရာမြန္ရာေရာက္ပါေစ လို႔ ဘုရားရွိခိုးတုိင္း ဆုေတာင္း မိပါေသးရဲ႕။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕သနားၾကင္နာမႈေတြကို သူတို႔ခိုးယူ စားေသာက္ေနၾကေသာ ထမင္း တစ္ေစ့ ေလာက္မွာ အေရးတယူ မရွိၾကပါ။

ထုိသတၱ၀ါေတြ သံုးေလးရက္ေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္မယံုႏုိင္။ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္လို႔ သူတုိ႔အိမ္ကေနၿပီး တိတ္တဆိတ္မ်ား ထြက္ခြာသြားၾကလား ဘာလားေပါ့။ အမွန္ ကေတာ့ ကၽြန္မ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ေနရာတစ္ေနရာကေန ၀ုန္းခနဲ တုိက္ခုိက္ဖုိ႔ေခ်ာင္းေနတာ။ အဲဒါနဲ႔ ညေန ဟင္းအိုးေႏႊး ဖုိ႔ ေၾကာင္အိမ္လည္းဖြင့္ေရာ ကၽြန္မမွာ အသက္႐ွဴရပ္သြားမလား ေအာက္ေမ့ရ တယ္။ ပိုးဟပ္တပ္ဖြဲ႕ႀကီးက ေၾကာင္အိမ္အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္မွာ အေကာင္ ၃၀ ေလာက္က တစ္ စည္းတစ္လံုးႀကီး။ သတၱ၀ါတစ္ေကာက္ရဲ႕မ်ဳိးပြားႏႈန္းဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ျမန္ဆန္ေနရပါလိမ့္။ ကမာၻမွာ အင္မတန္ရွားပါးေနတဲ့ ပန္ဒါ၀က္၀ံေလးေတြက မ်ဳိးသုဥ္းလုနီးပါးရွိၿပီး ဒီဆန္ကုန္ေျမေလး သတၱ၀ါေတြ က် မ်ားသထက္ မ်ားလာတာ။ အဲဒါေျပာတာေပါ့။ ေလာကႀကီးရဲ႕ခ်ိန္ခြင္လွ်ာဟာ ကိုးဆယ္ ဒီဂရီ ဘယ္ေတာ့မွမရွိဘူးလုိ႔။

ဒီလိုနဲ႔ ဒီလိုနဲ႔ပဲ... အဲဒီသတၱ၀ါေတြဟာ မသိမသာ ဆုိးရြားလွစြာပဲ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ကေနကပ္လ်က္ ကၽြန္မအခန္းဆီ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်ီတက္လာပါတယ္။ သူတုိ႔ဟာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စားရဖန္မ်ာ လာေတာ့ ေန႔ကိုလည္း မေၾကာက္ၾကေတာ့ဘူး။ အလင္းေရာင္ဆိုတာလည္း သူတုိ႔အတြက္ လက္နက္ တစ္ခုမဟုတ္မွန္း သိသြားၾကျပန္ေရာ။ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းမွ တကယ့္ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပါပဲ။ အႂကြင္းအက်န္မဟတု္ဘဲ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြဆို စားလုိက္တာမွၿပဳိက္ခနဲပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ ပူေလာင္တဲ့စားအစာေတြဆို အသာကေလးတုိ႔ၾကည့္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္သြားၾကျပန္ေရာ။ ကိုယ့္ အသက္က် ကိုယ္ ႏွေျမာတတ္ၾကသားေနာ္။

ပူအိုက္တဲ့ရာသီေတြဆို ေသာက္ေရအိုးႏႈတ္ခမ္းသားနား မွာေတာင္ လာအေအးခုိၾကေသးရဲ႕။ အံမယ္... သူမ်ားအစားအစာကို ခုိးယူတစ္မ်ဳိး၊ ေျပာင္တစ္မ်ဳိး အျပင္ လုၿပီး တုိက္ၿပီးေတာင္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္ၾကေသး။ နံရံက ပုရြက္ဆိတ္မည္းမည္းေတြ အသားစေတြ ဘာေတြ ခ်ီလာၿပီဆို ေဘးကေန ဖ်တ္ခနဲလုၿပီး အတင္းပဲမ်ဳိခ်ၾကေသးရွင့္။ ပုရြက္ဆိတ္ကေလးေတြက ေတာ့ သဘာ၀ကေပးတဲ့ စြမ္းရည္ေလာက္သာ ပိုင္ဆိုင္ၾကတာမိ႔ အားမတန္မို႔ မာန္သာေလွ်ာ့လုိက္ရ တာေပါ့။ ပုရြက္ဆိတ္ေလးေတြ တစ္စည္းတစ္လံုးနဲ႔ အတန္းလုိက္ သြားေနတာျမင္ရင္ မာန္ဖီေနလုိက္ ၾကတာမ်ား ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ သူတုိ႔အဖို႔က် သိတတ္လုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ အိမ္ေျမႇာင္ေတြနဲ႔ ပုရြက္ပ်ံအနီေတြဆိုရင္ေတာ့ အနားေတာင္ မသီ၀ံ့ဘဲ ကုပ္ေနလုိက္ၾကတာ။ အသက္ကလည္း သိပ္ျပင္း ဆိုပဲ။ ေခါင္းျပတ္ေနတဲ့ ပိုးဟပ္တစ္ေကာင္ဟာ တစ္ပတ္ေလာက္ ထိ အသက္ရွင္ႏုိင္တယ္တဲ့။

ကၽြန္မဟာ သူတို႔သယ္ေဆာင္ျဖန္႔ေ၀ခဲ့တဲ့ ေရာဂါဒဏ္ကို တလူးလူးတလွိမ့္လွိမ့္ ခုခံႏုိင္စြမ္းမရွိဘဲ ေနဆဲ မွာ သူတို႔စကားသံေတြကို တျဖည္းျဖည္း နားလည္လာႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဟိုးတစ္ေန႔က ပိုးဟပ္အမ(သူ႔စအို ၀နားမွာ အတံေလးခုပါတယ္။ အထီးဆို ႏွစ္ခုပဲရွိတာ)က သူ႔ေယာက်္ားကို ပူဆာေနတာ ၾကားလိုက္ရ တယ္။ "... ကို ေရွာ့ပင္းထြက္ခ်င္လုိ႔တဲ့" ကၽြန္မရဲ႕အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ သိပ္ၿပီးအားကိုးရတဲ့ သူရဲေကာင္း ပါပဲ။ ကၽြန္မ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပတုိင္း ၀တ္ေက်တမ္းေက် နားေထာင္ၿပီး သူ႔အခန္းထဲက ကက္ ဆတ္ကိုဖြင့္ၿပီး ၿငိမ့္ေနတာပဲ။ သူက ဒုကၡဆိုတာကို ျမင္မွမျမင္ဖူးတာ။ အိမ္ကိုျပဳျပင္ဖုိ႔လည္း စိတ္မကူး၊ သန္႔ရွင္း ဖုိ႔လည္း စိတ္မကူး။

အိမ္ၿပဳိက်ရင္ေတာင္ အၿမီးသပ္ၿပီး လြတ္ရာကၽြတ္ရာဦးဆံုး ထြက္ေျပးမယ့္ လူမ်ဳိး။ ႀကီးေမကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းကို ၀ါ၊ စိမ္း၊ နီ၊ ျပာ အမ်ဳိးမ်ဳိးျခယ္သ၊ ပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ ထုိး၊ ေကာ္ေဇာေတြ တစ္မ်ဳိးၿပီး တစ္မ်ဳိး ၀ယ္၊ သူမ်ာ ျပန္ဆပ္တဲ့အတိုးေတြ အရင္းေတြ၊ အေပါင္ခံပစၥည္းေတြ နဲ႔ တၿပံဳးၿပံဳး။ ေငြစကၠဴ သာရွိရင္ သူ႔ဘ၀ဟာ အားလံုးျပည့္စံုၿပီ။ တျခားကိစၥေတြ သူနဲ႔မဆုိင္။ ၿပီးေတာ့ "တို႔မ်ားေတာ့ သူမ်ားအသက္ကို စိတ္နဲ႔ေတာင္ မျပစ္မွားေသးဘူး"ဟု မေရမနား ေရရြတ္ဆဲ။ ကၽြန္မက ေတာ့ စိုးရြံ႕ ထိတ္လန္႔ တဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ မ်ဳိခ်ပစ္ရတဲ့ စကားလံုးေတြ၊ တေရြ႕ေရြ႕အတုိက္ စားခံရတဲ့ အားမာန္ ေတြ၊ အေငြ႕ပ်ံသြားတဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ အရည္ေပ်ာ္သြားတ့ဲ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ တိမ္ ေတြလို အလြယ္ တကူ လြင့္ေမ်ာသြားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို ျပန္စုစည္းလုိက္၊ အတင္း ဆြဲထားလုိက္နဲ႔ ႐ုန္းရင္း ကန္ရင္း အသက္ရွင္ေနရတုန္းပါပဲ။ ေျခေတြ လက္ေတြလႈပ္မရတာကေတာ့ ဆုိးရြားလြန္းလွ ခ်ည့္။ ေမာင္ေလး ကေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕ေျခေတြ လက္ေတြ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး တဖြဖြ အားေပးရွာပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ သူ လည္း ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္မွာ မုိ႔လဲ။ အားေဆးတစ္ခြက္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕။

တစ္ေန႔ ေမာင္ေလးဟာ စူးစူး၀ါး၀ါးႀကီးေအာ္ၿပီး ကၽြန္မဆီေျပးလာတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေခၽြးေတြျပန္ေန တယ္။ ဆံပင္ ေတြလည္း ေထင္ေနတယ္။ မ်က္လံုးေတြကလည္း မီး၀င္း၀င္းေတာက္။ ကၽြန္မအိပ္ရာေပၚ က လူးလဲ ထလိုက္တယ္။ "ေမာင္မ်ဳိး ဘာျဖစ္လဲ"၊ "မမ လိုက္ခဲ့စမ္း" ကၽြန္မကို ကူညီထူမၿပီး သူ႔အခန္း ထဲ ေခၚသြားတယ္။ "ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း" ကၽြန္မ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္း။

"ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း" ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ျမင္ကြင္း။ ကၽြန္မ ႏွလံုးေသြးေတြ အျပင္းဆံုးအရွိန္ ႏွင့္ ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ခုန္ေနၾကၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ ယုတ္မာလြန္းလွပါလိမ့္။ ေဖေဖ မေသခင္ တစ္လ က စိုက္ခဲ့တဲ့ ယုဇနပင္ရဲ႕ကိုင္းေတြေပၚမွာ သူတုိ႔က ပ်ံ၀ဲလုိက္ နားေနလုိက္နဲ႔။ မစင္ေတြ စြန္႔ထားတာ မ်ားလည္း ျမင္မေကာင္း။ ၾကည့္ရတာ သစ္ကိုင္းေတြ၊ အရြက္ေတြ၊ အပြင့္ေတြကို  ကိုက္ျဖတ္၀ါးမ်ဳိးလို႔ မရလုိ႔ ဆင္ႀကံႀကံခဲ့တာပဲ။ ျပတင္းေပါက္ကေန အိမ္ခန္းျပတင္းေပၚ တင္ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းတစ္ခုလံုးက လည္း မစင္ေတြ၊ ဥေတြန႔ဲ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္။ ကၽြန္မ ဘာကိုမွမေၾကာက္ေတာ့။ "ေမာင္မ်ဳိးေရ... မနက္ ျဖန္ ေစ်းေရာက္ ရင္ ေဆးဘူးေတြ၀ယ္ခဲ့ေတာ့" ေမာင္ေလးက တက္ႂကြရႊင္လန္းစြာနဲ႔ ကၽြန္မကို ၾကည့္ၿပီး "မမ... ငါတို႔ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနၾကေတာ့ဘူးေနာ္"တဲ့။
ကၽြန္မလည္း မေရရာတဲ့မနက္ျဖန္ေတြကို လည္ပင္းရွည္ေအာင္ တေမွ်ာ္လင့္လင့္နဲ႔ေပ့ါ။ ဒီၾကားထဲ ေမာင္ေလးက စာေမးပြဲေျဖေနေတာ့မေတြ႕ျဖစ္။ ကၽြန္မနားထဲမွာေတာ့ သူတုိ႔ပ်ံ၀ဲသံေတြက မၾကားသလုိ ၾကားသလိုနဲ႔။ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း သူတို႔ပိုးဟပ္ဘုရင္ႀကီးက တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ကၽြန္မကို လာ ေျပာသတဲ့။ "နင္တို႔အႀကံ ဒါအကုန္ပဲလား"တဲ့။ ကၽြန္မမွာ ရင္ခုန္ေမွ်ာ္လင့္ေနရတဲ့ နာရီသံေတြကို ျဖတ္ သန္းရင္း ျဖတ္သန္းရင္း...။

စားေမးပြဲၿပီးတ့ဲေန႔မွာ ေမာင္ေလးက ထိတ္လန္႔တၾကား ကၽြန္မကို လာေခၚျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါ သူ႔မ်က္ ႏွာ ဟာ အလြန္အမင္း အံ့ၾသစရာေကာင္းတဲ့ ေစတန္ၿဂဳိလ္သားကို ကမာၻေပၚမွာေတြ႕လုိက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာ မ်ဳိး။ "ေမာင္မ်ဳိးေရ... အေျခအေန ဘယ့္ႏွယ္လဲဟင္" ေမာင္ေလးဟာ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း႐ွဴရင္း "နင့္ကို ငါ အဲဒါေျပာမလုိ႔ မမ၊ ငါေလ နံရံေတြေရာ ေၾကာင္အိမ္ေတြမွာေရာ ေျမျဖဴေတြေလွ်ာက္ျခစ္ထား တယ္၊ အို... ငါ အဆိပ္ေျမျဖဴဖုိး ၈၀ ေတာင္ ကုန္တယ္"။ "အဲဒီေတာ့... "။ အဲဒီေတာ့ မမ... နင္လုိက္ ၾကည့္ဟာ" မီးဖိုထဲလည္းေရာက္ေရာ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြ ကၽြန္မမယံုႏုိင္စရာ။

အို... ဘုရား ဘုရား...။ ခႏၶာကိုယ္ေတြက နဂိုထက္ ပိုမိုႀကီးမားလာသေယာင္၊ တခ်ဳိ႕က ပ်ံ၀ဲလုိ႔၊ တခ်ဳိ႕ က သြက္သြက္လက္လက္၊ တခ်ဳိ႕က ဘာမထီဟန္နဲ႔ အစာေတြခဲလုိ႔။ နံရံေပၚက ေျမျဖဴဆိပ္ကြက္ေတြ ေပၚမွာ သြားလာေနလုိက္ၾကပံုမ်ား၊ ၿပီးတာ့ ဘယ္လိုမွ လက္ခံႏုိင္စရာမေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္း။ မီးဖိုေခ်ာင္ ေဘးက သစ္သားနံရံမွာ လက္ညႇဳိးတစ္ေခ်ာင္း၀င္စာအေပါက္ႀကီးနဲ႔ ေဘးပတ္လည္မွာ ေဆြးျမည့္လုိ႔။ ဘယ္သူ႔ လက္ခ်က္လဲလို႔ ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ေပမယ့္ အဲဒီအေပါက္ထဲက ျမဴးထူးစြာ ထြက္လာၾကတာက သူတို႔ေတြ...။

အဆိပ္ေတြကို ၿမိန္ေရရွက္ေရ သံုးေဆာင္ေနၾကေသာ သူတို႔ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲတြင္ ေန အစင္း ေပါင္းမ်ားစြာ ေလာင္ကၽြမ္းလာၾကသည္။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းလည္း ေျပာေနၾကေသး၏။ "ဂုဏ္သေရအရွိ ဆံုး ညစာစားပြဲတဲ့"။ သက္ဆိုးရွည္တယ္ဆိုတာ အဲဒါကိုေခၚတာမ်ားလား။ ကၽြန္မ ေသြး႐ူးေသြးတန္းႏွင့္ အက်ယ္ေလာင္ဆံုး ေအာ္ပစ္လုိက္တယ္။ "မစားနဲ႔၊ အဲဒါ အဆိပ္ေတြ"။ မမႈ။ မၾကားတာလား မၾကားခ်င္ ေယာင္ ေဆာင္တာပဲလား မသိ။ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမမူဘဲ စားၾကေသာက္ၾကၿမဲ။ ေသခ်ာတယ္။ ကမာၻေလာက ႀကီး မွာ တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီ။

ေမာင္ေလး ၀ယ္ခဲ့ေသာအဆိပ္ က အတုမို႔လား။ သူတို႔မွာပဲ အဆိပ္ၿပီးတဲ့ စြမ္းရည္ေတြ ရွိေနၾကလုိ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ အခ်ိန္ကာလကပဲ အဆံုးအျဖတ္ေပးမွာမို႔လား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မႏွင့္ ေမာင္ေလးကေတာ့ ေဆြးျမည့္စျပဳေနၿပီျဖစ္သည့္ ကၽြန္မတို႔၏ခ်စ္လွစြာေသာ အိမ္ကေလး ဘယ္ေတာ့ ၿပဳိက်သြားေလမလဲဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ စိုးရြံ႕ေနရင္းနဲ႔ ဒီသတၱ၀ါေတြ မ်ဳိးျပဳန္း ဆိတ္သုဥ္း သြားမယ့္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ဆုိင္းေနဆဲပါပဲေလ။

(ျမားနတ္ေမာင္ မဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၇ ၾသဂုတ္လ)

.