ရာျပည့္အႏုပညာ႐ွင္ႀကီးႏွင့္
စာေကာင္းေပမြန္
ဘုိးေ႐ႊသာ(အ႐ွင္သာသန မႏၱေလးမဟာၿမိဳင္)
စာေကာင္းေပမြန္
ဘုိးေ႐ႊသာ(အ႐ွင္သာသန မႏၱေလးမဟာၿမိဳင္)
စာေရးသူက အႏုပညာသဘင္ ႐ုပ္႐ွင္ေလာကသား မဟုတ္ပါ။ ဆရာႀကီး ဦးသုခနဲ႔လည္း ႏွစ္ခါမွ်သာ ဆံု ဖူးပါတယ္။ ေက်းဇူး႐ွင္ ေတာင္ၿမိဳ႕၊ မဟာဂႏၶာ႐ံု ဆရာေတာ္ ဘုရားစ်ာပနနဲ႔၊ ပထမအႀကိမ္ (မႏၱေလး) အေမ ေန႔ ေဟာေျပာပဲြမွာပါ။ ဆရာႀကီးနဲ႔ အေမခ်စ္သူခ်င္းတူညီၾကလုိ႔ ဓာတ္သေဘာခ်င္းကေတာ့ ေရာေႏွာ ေပါင္းဆံုခဲ့ၾကပါတယ္။ စတုတၳအႀကိမ္ (မႏၱေလး)အေမေန႔ တက္ေရာက္ ေဟာေျပာခြင့္ ရတ ဲ့အတြက္ (၄၅)မိနစ္တာမွ် ေဟာေျပာရတာကုိ ဆရာႀကီးၾကားသိရေတာ့ ခ်ီးမြမ္းတဲ့အေၾကာင္း ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးဖုန္းျမင့္ေအာင္မွ တဆင့္ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ အေမကုိ ျပဳစုလုိ႔လည္း ဆရာႀကီးက ေလးေလး နက္နက္ သာဓု ေခၚရပါေၾကာင္း ထပ္ေလာင္း ၾကားသိရျပန္ပါတယ္။ အေမ့ေက်းဇူးေတြက ဒီေလာက္ အထိ ေက်းဇူး႐ွိတယ္ ဆုိတာ စာ႐ႈသူမ်ား သတိထားေစခ်င္လုိ႔ပါ။
ဆရာႀကီး ဟာ ေဆာင္းပါးေပါင္း (၃၀၀)ေက်ာ္၊ ၀တၳဳစာအုပ္ေပါင္း (၅၀)ေက်ာ္ ႐ုပ္႐ွင္ကားေပါင္း (၃၀)ေက်ာ္ နဲ႔ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္အတြက္ ေဆာင္႐ြက္ ေက်းဇူးျပဳခဲ့တာကုိ ဖတ္မွတ္ဖူးပါတယ္။ ဒီမွ်မက ဆရာႀကီး ရဲ႕ စာေကာင္းေပမြန္ အလြန္ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထား၊ အသံုးခ်သြားပံုမ်ားကုိ စာေရးသူ လက္လွမ္းမီ သေ႐ြ႕ တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း တင္ျပလုိက္ပါတယ္။
က်ီးသဲေလးထပ္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အစိေႏၱယ်ႀကီး ဘုရား႐ွိခုိးကုိ ဆရာႀကီး အင္မတန္ ျမတ္ႏုိးဟန္ တူပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္လည္း ႏႈတ္တက္ေက်ေအာင္ အာဂံုေဆာင္ ဘုရား႐ွိခုိးေလ့႐ွိၿပီး အခါသင့္၊ အခြင့္ သာ သလုိ ထည့္ၿပီးေတာ့လည္း ေဟာေျပာေရးသားေလ့႐ွိပါတယ္။ အမ်ားသူငါ က်က္မွတ္႐ွိခုိးဖုိ႔ရာလည္း ေသာင္း ႏွင့္သိန္းခ်ီၿပီး ႐ုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ေ၀၊ တရားအလွဴ နိဗၺာန္အလွဴ အျမတ္ဆံုး အလွဴအျဖစ္ စနစ္က်စြာ လွဴ ဒါန္း သြားခဲ့ပါတယ္။
ဘာသာ သာသနာ ယံုၾကည္လြန္းသူ တစ္ခ်ိဳ႕ကဆုိရင္ ဆရာႀကီး အကယ္ဒမီ(၆)ဆုရတာ ဒီဘုရား႐ွိခုိး ေၾကာင့္ပဲလုိ႔ေတာင္ ဆုိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးကလည္း ပုိဒ္ေရအေနနဲ႔ (၁၁)ပုိဒ္ပဲ ႐ွိေပမယ့္ ပဋကတ္သံုးပံု အက်ဥ္းငံုၿပီး စံုေခ်ာေနေအာင္ ေရးသားေတာ္မူတတ္ပါေပတယ္။ စာ႐ႈသူ မၾကည္ညိဳဖူးေသးဘူး ဆုိရင္လည္း ျမည္းစမ္းၾကည့္ပါဦး "အမ်ိဳးျဖင့္ ျမတ္ေသာသူ ဘုန္းျဖင့္ ျမတ္ေသာသူ ဂုဏ္ျဖင့္ ျမတ္ေသာ သူတုိ႔သည္ မာန္မူဖက္ၿပိဳင္ျခင္းငွာ မထုိက္မကုိဋ္မဂၤဠာ ဤကမၻာ၌ ပထမာဒိက ဘူမိပါလ၊ အာဒိစၥဂုိဏ္း တုိင္းျပဳ ျပည္ျပဳ သမၼဳတိ ေဒ၀ရာဇ္ ေနႏြယ္ျဖစ္၍ စင္စစ္ ဘုန္းေတာ္အားျဖင့္ လြန္ျမတ္ေသာ ပုည ေဟတၱဂုဏ္ သံုးဘံုရပ္လံုး ညႊတ္႐ံုးေကာ္ေရာ္ ပူေဇာ္ဦးညြတ္ရာျဖစ္၍ စင္စစ္ ဘုန္းေတာ္ အားျဖင့္ ျမတ္ ေသာ ပုညမဟတၱဂုဏ္ ၀သုန္ေသလာ အဏၰ၀ါကုိ ျမဴလႊာျပဳလ်က္ ႏိႈင္းတုစက္ လည္း ေက်းဇူးနက္တုိင္ မကုန္ႏုိင္သည္ျဖစ္၍ စင္စစ္ဂုဏ္ေတာ္အားျဖင့္ ျမတ္ေသာဂုဏ္ မဟတၱဂုဏ္ ဤ သံုးစံုေၾကာင့္ လူ႔ဘံုနတ္ထံ ၿပိဳင္ခံယွဥ္ေဖာ္ မေပးမျပဴတစ္ဆူတည္းေသာ အပၸဋိ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေတာ္မူေသာ" ဇာတိ ပုည ဂုဏ္မာနနဲ႔ ၿပိဳင္ဆုိင္ေနၾကတဲ့ ကမၻာေလာကႀကီးမွာ ၿပိဳင္ဘက္ ကင္းေတာ္မူတဲ့ တရားမင္း ဘုရားျမတ္စြာတစ္ဆူ တည္းသာ ႐ွိေတာ္မူပါတယ္လုိ႔ မဟတၱ(ႀကီးျမတ္သူ)သံုးပါးကုိ ထင္႐ွား ေပၚလြင္ေအာင္ ေရး ေတာ္မူထားတဲ့ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ဒီလုိစာေကာင္းေပမြန္မ်ိဳးကုိ ဆရာႀကီး ဟာ မလြတ္ တမ္းက်က္မွတ္ ႐ြတ္ဖတ္ပူေဇာ္တတ္ၿပီး ေဟာေျပာေရးသားရာတုိင္းမွာလည္း အခြင့္သာ အခါသင့္ သလုိ ထည့္ျပေလ့႐ွိပါသည္။
အမ်ားဆံုး သံုးေလ့႐ွိတာကေတာ့ မန္လည္ဆရာေတာ္ ဘုရားရဲ႕ မဃေဒ၀လကၤာမ်ားပါပဲ "အေသာင္း အသိန္း၊ ကိန္းအကုေဋ မေရတြက္အား ေ႐ႊေငြမ်ားႏွင့္ ပတၱျမား၊ ေက်ာက္စိန္ ေတာက္ထိန္ စုိး၀င္း၊ ေျမျပည့္ လင္းေအာင္၊ ဆင္ျမင္းသားႀကီး နန္းႏွင့္ထီးက သမိးကညာ ရတနာျဖင့္၊ ပဏၰာဆက္ႏွင္း တံစုိးသြင္း၍ ျငင္းေသာ္ လည္းေကာင္း" " ကမၻာေျမႀကီးနဲ႔ အျပည့္ ေ႐ႊေငြေက်ာက္သံ ပတၱျမားေတြ ကုေဋ ကုဋာ ခ်ီခင္း ေပးေပး ဆင္ေကာင္း ျမင္းေကာင္းေတြပဲ ေပးေပး ဒီထက္မက အခ်စ္ရဆံုးျဖစ္တဲ့ သမီး မ်က္႐ႈ သားေ႐ႊဥ ရတနာ ရင္ေသြးေတြပဲေပးေပး အဆင့္အျမင့္ဆံုး ကုိယ္စုိး ကုိယ္ပုိင္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ေ႐ႊနန္းေတာ္ႀကီး နဲ႔ တစ္တုိင္းျပည္လံုး ကုိပဲ လက္ေဆာင္တံစုိး ပဏၰာထုိးၿပီး မေသပါရေစနဲ႔လုိ႔ ျငင္းရင္လဲ မရစေကာင္း မျဖစ္ ေကာင္းပါဘူး"တဲ့
" အေသသတ္ လက္မ႐ြံ႕ကုိ အသက္ခြန္ ပဏၰာသြင္းရန္ဘုိ႔ ထမင္းအစာစံုႏွင့္ ခႏၶာ႐ံုၿမံဳျပတီးဆီက အၿငီးေျဖ ကာ ေစာင့္႐ွာၾက စုိးေႏွာင့္သေခ်ၤ" မန္လည္နဲ႔အတူ ေနလုိလလုိ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေတာ္မူတဲ့ လယ္တီ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ "မုိက္မလင္းႏုိင္လုိ႔ခ်ီ" သံေ၀ဂလကၤာႀကီးမ်ားကုိလည္း မၾကာမၾကာ သံုးစဲြေတာ္မူေလ့႐ွိ ပါတယ္။ ဆုိလုိရင္းကေတာ့ " အမ်ားသူငါ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ ေသမင္းလာေခၚရင္ လုိက္ဖုိ႔ရာ ထမင္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းေလးေတြကုိ ႀကံဖန္ လုပ္ကုိင္စားေသာက္ရင္း အိမ္ျပတင္းေပါက္က အသင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနၾကရပါတယ္" လုိ႔ ေသမင္းအလွည့္မက်လုိ႔ ေစာင့္ေနရပံုေတြကုိလည္း ေရးသား ေဟာေျပာရာ တြင္ ထည့္ေလ့႐ွိပါတယ္။
ဒါဟာ စာေရးသူ လက္လွမ္းမီသမွ် ဆရာႀကီးရဲ႕ စာေကာင္းေပမြန္ အလြန္ျမတ္ႏုိး တန္ဖုိးထားသံုးစဲြသြားပံု မ်ားကုိ တင္ျပလုိက္ရျခင္းပါ။ ဆရာႀကီးဟာ အေရးအသားေကာင္းလုိ႔ကေတာ့ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ဂုဏ္႐ြယ္ မေ႐ြး ေဖာ္ျပေပးေလ့႐ွိတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ စာေကာင္းေပမြန္ မွီခုိတယ္ဆုိတာ "ပ႑ိတာနၪၥေသ၀နာ" "ပညာ႐ွိ ကုိ မွီ၀ဲေပါင္းသင္းပါ" ဆုိတဲ့ မဂၤလာစကားနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြ ႐ွိလွပါ တယ္" "ပညာ႐ွိ စကားအပ္ဖ်ား ေရစက္၊ အနက္ပင္လယ္" ဆုိတာလုိ အဓိပၸါယ္ေလးနက္ အသိခက္လွပါတယ္ စာ႐ႈသူမ်ား လည္း ဆရာႀကီးအလား၊ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားကုိ စုေဆာင္းေရးသား က်က္မွတ္ထားႏုိင္ၿပီး ဆရာႀကီး အသြင္ စြယ္စံုအႏုပညာ႐ွင္ ျဖစ္ၾကပါေစေၾကာင္း၊ ေမတၱာေလာင္း၍ ဆုေတာင္းလုိက္ရပါတယ္။
ဘုိးေ႐ႊသာ
မိမိေၾကာင့္သာလွ်င္ ခ်စ္လင္ေအာင္မင္း အရက္ေသာက္ေနမွန္းလွသြယ္သိသည္။
စင္စစ္ လွသြယ္ ႏွင့္ ေအာင္မင္းတုိ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့သည္မွာ (၁၅)ႏွစ္ခန္႔႐ွိၿပီ။ အတြင္း၀န္ဦးဘေ႐ႊ၏ ကုကၠိဳင္း ရိပ္သာစံအိမ္ႀကီး တြင္ ဖူးစာဆံုခဲ့ၾကျခင္းပင္။
သည္တုန္းက လွသြယ္က ကုကၠိဳင္း ရိပ္သာစံအိမ္မွာ လက္တုိလက္ေတာင္း အခုိင္းအေစအိမ္ေဖာ္။ ေအာင္ မင္း က အတြင္း၀န္ ဦးဘေ႐ႊ၏ ဒ႐ုိင္ဘာ၊ အိမ္ေဖာ္ဆုိေသာ္လည္း လွသြယ္က တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ခ်စ္ခ်င္ စဖြယ္ ႏွင့္ အ႐ြယ္ေကာ ႐ုပ္ပါ လွပေျပျပစ္သူပင္။
လွသြယ္ ၏ အဆင္အျပင္မွာ ေအာင္မင္း တိမ္းညြတ္သည္။ ရစ္၀ဲသည္။ ေအာင္မင္းက သီခ်င္းသံေပး၍ လွသြယ္ ကုိ ေစာင္းခ်ိတ္ဆဲြငင္သည္။ စကားလံုး ကေလးေတြႏွင့္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖဲြ႕သည္။
သုိ႔ေသာ္ လွေသြယ္က ေအာင္မင္းအေပၚ မတိမ္းမညြတ္ မေပ်ာင္းမႏဲြ႕ပါ။ ေအာင္မင္းကုိ သူ႔စာရင္းမွာပင္ မထည့္ မသြင္းပါ။
ဘယ္သြင္းမွာလဲ။ လွသြယ္က သူ႔ မမေလးႏွင့္ ကုိကုိေလး အတြင္း၀န္သမီး ခင္မႀကီးႏွင့္ သားခင္ေမာင္ လတ္တုိ႔၏ အရိပ္မွာ သာယာေနသည္။ သူတုိ႔က အေရးပးထား၍ လွသြယ္ ေျမာက္ေနသည္။
ေအာင္မင္း ႏွင့္ လွသြယ္တုိ႔က အတြင္း၀န္မိသားစု၏ အခုိင္းခံခ်င္းတူသည့္တုိင္ (အိမ္တြင္းလူ) လွသြယ္ႏွင့္ (အိမ္ျပင္လူ) ေအာင္မင္းတုိ႔ အေနအထားကလည္း ကဲြျပားျခားနားေသးသည္။
ထုိအတြင္း ထမင္းခ်က္ ဖုိးစံက "အလွသြယ္နဲ႔ အစ္ကုိေလးခင္ေမာင္လတ္တုိ႔ကုိ မိလုိ႔တဲ့" ဟု ေအာင္မင္းကုိ ေျပာလာသည္။ ေအာင္မင္းရင္ထိတ္ရသည္။ " မိတယ္ ဘယ္လုိ မိတာလဲ" ဟု ေအာင္မင္းေမး သည္။ " မိတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ စကားေျပာတုန္းမိမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဟဲဟဲ" ဟုဖုိးစံအေျပာမွာ ေအာင္မင္း ရင္ေမာ ရျပန္သည္။
လွသြယ္ခမ်ာ မ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။ သိမ္ငယ္ဆုတ္ယုတ္ေနသည္။ မေျပးေသာ္လည္း ကန္ရာ႐ွိေနသည္။
ယင္း ေနာက္ေတာ့ ေအာင္မင္းႏွင့္ လွသြယ္တုိ႔ ေမတၱာ႐ွိလွ်င္ေပးစားမည္ဟု အတြင္း၀န္ကေတာ္ႀကီး ေမေမႀကီး က ေၾကညာလုိက္သည္။ လွသြယ္မျငင္းသာပါ။ တိမ္းညြတ္သူေအာင္မင္းႏွင့္ လည္စင္းခံရသူ လွသြယ္ တုိ႔ ေမေမႀကီး၏ ထိမ္းျမားမႈျဖင့္ ဖူးစာဆံုၾကသည္။
လွသြယ္ အတြက္ ေမေမႀကီးက လက္ဖဲြ႕အျဖစ္ႏွင့္ ေ႐ႊလက္ေကာက္တစ္ရံႏွင့္ ေငြတစ္ရာကုိ ခ်ီးျမွင့္မစ သည္။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လွသြယ္ကေတာ့ ကုကၠိဳင္းရိပ္သာႏွင့္ မပတ္သက္လုိေတာ့ပါ။ ယင္းေၾကာင့္ ေအာင္မင္း ကုိ အလုပ္ထြက္ခုိင္းသည္။ လွသြယ္ဆႏၵကုိ ေအာင္မင္း လုိက္ေလ်ာသည္။ ယင္းမွာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းသုိ႔ လွသြယ္၊ ေအာင္မင္းတုိ႔ ေရာက္သြားရာ ကုကၠိဳင္းရိပ္သာႏွင့္ ေ၀းၾကရသည္။
လွသြယ္ က မယား၀တၱရား ေက်ပြန္စြာ ေအာင္မင္းကုိ ျပဳစုသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနီးမယားတုိ႔၏ ေက်နပ္မႈ အရိပ္ အေရာင္ကေတာ့ လွသြယ္မွာ ...
႐ွစ္လခန္႔ ၾကာေတာ့၊ သားေလး ျမေသြးကုိ ေမြးသည္။ (၇)လႏွင့္လည္း ေမြးတတ္၍ ေအာင္မင္းဘက္က ဘာသံသယ မွ် မ႐ွိ။
သုိ႔ေသာ္ ရက္၊ လႏွစ္ေတြသာ ၾကာလာ၏။ လွသြယ္ကေတာ့ ေအာင္မင္းအေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္လာဟန္ မွ်ပင္ မျပပါ။ လင္ႏွင့္မယားတုိ႔၏ သာမန္ ဆက္ဆံမႈအဆင့္မွာသာ ႐ွိေန၍ ေအာင္မင္းအားမလုိ အားမရ ျဖစ္ရသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တုန္႔ျပန္ႏုိးႏွင့္ ေအာင္မင္းေစာင့္လင့္၏။ အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြား၏။
ၾကာေတာ့ ေအာင္မင္းအေဖာ္ရွာသည္။ ေသာက္လွ်င္မူးသည့္ အရက္ဆုိေသာ ယမကာကုိသြားေတြ႕သည္။ ယင္းသုိ႔ျဖင့္ အရက္ေသာက္က်င့္ကုိ ေအာင္မင္းရလာသည္။ သူအရက္စဲြလာသလုိပင္ လွသြယ္က်ေတာ့ မပစ္ႏုိင္၊ မခြာႏုိင္၊ မကြာႏုိင္ပါ။
ယခု သားကေလးျမေသြးက (၁၅)ႏွစ္အ႐ြယ္၊ လွသြယ္ပင္လွ်င္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေအာင္မင္းက ေတာ့ (ပမအ၀)ႏွင့္ (လက္႐ံုး)လုိင္းကားေတြမွာ ႀကံဳရာ ေန႔စားေမာင္းသည္။ သားျမေသြးက ေမာ္ေတာ္ ယာဥ္ ကား၀ပ္ေ႐ွာ့ မွာ ေန႔စားလေပးပညာသင္။
ခါတုိင္း ေနေစာင္းလွ်င္ျပန္လာေနက် သား ျမေသြးျပန္မလာေသး၍ သည္ညေနမွာေတာ့ လွသြယ္ေမွ်ာ္ေန မိသည္။
မုိး႐ြာထား၍ ေပါက္ၿပဲစုိ႐ႊဲေနေသာ လွသြယ္တုိ႔ တဲအိမ္ကေလးမွာေတာ့ ေရနံဆီမွန္အိမ္မီးေရာင္က မိႈင္းမိႈင္း ပ်ပ်။
ယင္းအခုိက္ တပြမ္ပြမ္ႏွင့္ ကားသံၾကားလာရသည္။ လွသြယ္တုိ႔ တဲအိမ္ေ႐ွ႕မွာ အဖုိးတန္ကားႀကီးတစ္စီး ထုိးဆုိက္ လာသည္။
လွသြယ္ ထၾကည့္သည္။
သားနားေသာ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ ျမေသြးကုိတဲြ၍ ခံ့ညားေသာကားႀကီးထဲက ထြက္လာသည္။ တစ္ခုခုျဖစ္ လာမွန္း အတပ္သိလုိက္သလုိပင္ လွသြယ္ ထိတ္ျပာသြားသည္။
မ်က္စိေအာက္ မွာပင္ ဧည့္သည္ႏွင့္ ျမေသြးတုိ႔ အိမ္ထဲေရာက္လာၾကသည္။
မႈန္မႊားမႊားမီးေရာင္ေအာက္မွာ အၿမဲလုိပင္ လွသြယ္ျမင္ေယာင္ေနမိခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခု။ ယင္းတဒဂၤ မွာပင္ လွသြယ္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာတုိ႔ ေရာင္စံုယွက္ျဖာသြားသည္။
ယင္း ဧည့္သည္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္သြားေသာ လွသြယ္မ်က္ႏွာေပၚက အၾကည့္တုိ႔သည္ တစ္ခဏ ကေလး ဆံုေတြ႕ခိုက္မွာ "ဟင္ လွသြယ္ဒါႏွင့္သားလား " ဟူေသာ ေမးသံေပၚလာ၏။
မ်က္ရည္ဆုိ႔ ေနေသာ လွသြယ္က ေခါင္းညိမ့္ျပ႐ံုမွ်သာ အေျဖေပးႏုိင္၏။ မိမိ၏ မိခင္သည္ ဤလူႀကီးလူ ေကာင္း ႏွင့္ သိကၽြမ္းေနပါကလားဟု စကၠန္႔ပုိင္းမွ် ကေလးမွာပင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစိတ္က ျမေသြးမ်က္၀န္း မွာ ထုဆစ္ေဖာ္ျပလာ၏။
ျဖစ္စဥ္က အလ်င္အျမန္ပင္။ လူႀကီးလူေကာင္းသည္ ရာတန္တစ္႐ြက္ကုိ ထုတ္ၿပီးေသာ္ ျမေသြးလက္ထဲသုိ႔ သြက္လက္စြာ ထည့္၏။ လွသြယ္ ကုိေတာ့ တုိေတာင္းစြာ ႏႈတ္ဆက္လ်က္ သြက္လက္စြာပင္ ထြက္ခြာ သြား သည္။
" အေမ ဒါအတြင္း၀န္ ဦးခင္ေမာင္လတ္ ေလ၊ အေမနဲ႔ ဘယ္တုန္းက သိတာလဲဟင္၊ သားကလမ္းမွာ သူ႔ ကားပ်က္တာ ေတြ႕လုိ႔ ကူျပင္ေပးရင္း ဘက္ျပန္ရုိက္ၿပီး လက္ေမာင္းအဆစ္လဲြသြားေတာ့ သနားတယ္ဆုိၿပီး အိမ္ လုိက္ပုိ႔တာ။ ဒီက်ေတာ့ ေငြတစ္ရာေတာင္ေပးသြားတာ၊ သိပ္သေဘာေကာင္းတဲ့ လူႀကီးပဲေနာ္ " ဆုိကာ ျမေသြးက ေက်းဇူးအနႏၱတင္႐ွာသည္။
လွသြယ္ က သား ျမေသြးကုိ ၾကင္နာစြာၾကည့္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မသိနားမလည္ေသာ သားကုိ က႐ုဏာ ေဒါေသာျဖင့္ " ေငြ တစ္ရာကေလး ေပးသြားတာနဲ႔ တစ္သက္လံုး ပစ္ထားခဲ့တဲ့ မင္းအေဖကုိ ေက်းဇူး မတင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔သားရယ္ " ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေျပာေနမိေလသည္။
စင္စစ္ လူတန္းစား ခဲြျခားမႈကား စက္ဆုပ္စရာ၊ ႐ြံ႕႐ွာစရာဟု လွသြယ္ေနရာကေန၍ စာေရးဆရာက တည့္တုိး ေျပာျပလုိက္ျခင္းပင္။
ဂုဏ္ဓန ေငြေၾကး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာသူတုိ႔က မတူမတန္သေဘာႏွင့္ ဆင္းရဲသား နင္းျပားတုိ႔အေပၚ အထင္ေသး ၏။ အႏုိင္က်င့္၏။ ခဲြျခားဆက္ဆံ၏။ ယင္းသည္ အကာၿပဲ့ၿပဲ့ အႏွစ္မဲ့သူတုိ႔၏ သေဘာ သဘာ၀ သ႐ုပ္သကန္ ပင္ဟုလည္း စာေရးဆရာက ဖဲြ႕သီျပ၏။
သုခ ၏ သားႏွင့္လင္သည္ ယင္းကုိ ပီျပင္ေအာင္ ျခယ္ေရးဖဲြ႕သီထားသည္။
" ၀တၳဳတုိသည္ စကားေျပႏွင့္ ေရးထားေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္"ဟု ၀တၳဳတုိ ဆရာႀကီး ေမာင္ထင္က သံုးသပ္ ထားဖူးသည္။ ယင္းသံုးသပ္ခ်က္သည္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည္။ ၀တၳဳတုိဆရာသုခသည္ သားႏွင့္လင္ကုိ ထိ႐ွခံစားရေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သဖြယ္ သီကံုးထားေသာေၾကာင့္ပင္။
ဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္ထားပံုမွာ ျဖစ္တတ္သည့္ သဘာ၀ကုိ အေျခခံထားသည္။ ႐ုိး႐ုိး႐ွင္း႐ွင္း ထင္သာ ျမင္သာ႐ိွသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇာတ္ေၾကာစီးေမ်ာရာတြင္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္ ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တုိ႔ကုိ ထိကာတုိ႔ကာ ေ၀့ကာ ၀ိႈက္ကာျဖင့္ စာပန္းခ်ီျခယ္ေရးထားသည္မွာ ဖတ္သူကုိ ေပြ႕ပုိက္ေခၚေဆာင္၏။ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေစ၏။
ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္တြင္ လွသြယ္သည္ အားေကာင္းသည္။ ပီျပင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သားႏွင့္လင္သည္ လွသြယ္ကုိ ဗဟုိျပဳလွ်က္ ေရးဖဲြကထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
၀တၳဳတုိ ဆရာသုခသည္ (လွသြယ္လင္) ေအာင္မင္းႏွင့္ သား ျမေသြးတုိ႔ကုိေတာ့ ဇာတ္ေၾကာထဲမွာ လုိသ ေလာက္ သာလွ်င္ စီးေမ်ာခြင့္ေပးသည္။ သူတုိ႔ စ႐ုိက္ေတြ ထင္သာျမင္သာ သိပ္ပီျပင္သြားပါက လွသြယ့္ စ႐ုိက္ ကုိ လာၿပိဳင္ၾကေပေတာ့မည္။
အအုပ္ႏွင့္ အခံပုိင္းႏွစ္ပုိင္းတြင္ လွသြယ္က အခံဘက္က။ ပုိျပားၿငိမ္၀ပ္ေနေသာ လွသြယ္သည္ သည္းခံတတ္ သည္။ မ်ိဳသိပ္တတ္သည္။ အေျခအေနႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံျပဳမူတတ္ သည္။
၀တၳဳတုိဆရာသည္ ဖိႏွိပ္ အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားခံရသူ လွသြယ္စ႐ုိက္ကုိ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼအားၿပိဳင္ေစျခင္းျဖင့္ ဖိႏွိပ္သူ ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံတုိ႔၏ ပဋိပကၡကုိ သိမ္ေမြ႕ညင္သာစြာ မီးေမာင္းထုိးျပသည္။ အထူးသျဖင့္ တေငြ႕ေငြ႕ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာ လွသြယ္၏ စိတ္ပံုရိပ္ မသိမသာ သယ္ျပထားသည္။
ေသသပ္ လွပ ေနသည္။ ၀တၳဳတုိ ဆရာ၏ ေလးစားဖြယ္ရာတင္ျပတတ္မႈပင္။
သား ႏွင့္ လင္ကုိ စာေရးဆရာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရး ဆရာ အသက္ ေလးဆယ္အ႐ြယ္က ေရးဖဲြ႕ခံစားခဲ့သည့္ သားႏွင့္လင္သည္ ထုိေခတ္ ထုိစနစ္ကုိ အရိပ္ ထင္ဟပ္လ်က္႐ွိသည္။
သားႏွင့္လင္သည္ မတရားမႈအေပၚ မခံခ်င္သည့္ စာေရးဆရာ၏ ဆႏၵႏွင့္ေစတနာကုိ ႐ွင္းလင္းျပတ္သားစြာ သီကံုးေဖာ္ျပထားသည္။ မဆီမေလ်ာ္ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနေသာ ေလာကျဖစ္စဥ္ လူ႔ျဖစ္စဥ္တုိ႔အေပၚတြင္ စာေရးဆရာက ေလွာင္ျပသည္။ ေျပာင္ျပသည္။ ႐ြဲ႕ျပသည္။ ခနဲ႔ျပသည္။ မဲ့ျပသည္။
" မင္းကေတာ္ႀကီး၏ အသံႏွင့္ မ်က္ႏွာမွာ တကယ့္အက်ိဳးလုိလားေနေသာ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးလုိ သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းလွပါဘိသည္" ဟု ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေကာင္းမႈအေပၚ ေျပာင္ေလွာင္သေရာ္ မဲ့႐ြဲ႕ခနဲ႔၍ အေငါ့တူးထားသည္မွာ သုခ၏ စူး႐ွခၽြန္ျမေသာ မဲ့႐ြဲ႕ေစာင္းခ်ိတ္တတ္မႈပင္။
၀တၳဳတုိဆရာသုခသည္ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီစကားႏွင့္ ဆုိရပါလွ်င္) သားႏွင့္လင္မွာ လူ႔အေၾကာင္း၊ ေလာကအေၾကာင္းကုိ အခ်က္ပုိင္ပုိင္ ဖဲြ႕ႏုိင္သည္။ လုိရင္းတုိ႐ွင္းနည္းျဖင့္ လူ႔သေဘာ၀အဖဲြ႕ ေလာကသဘာ၀အဖဲြ႕ကုိ ထင္သာျမင္သာေအာင္လည္း စီျခယ္ကံုးသီသည္။ ထုိကာလမွာ ေတြ႕ရျမင္ရ ၾကားေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ျဖစ္စဥ္ကုိလည္း ႐ႈ႕ျမင္တတ္ေသာ ေ၀ဖန္ေထာက္႐ႈ႕တတ္ေသာ သေဘာျဖင့္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပသည္။
၀တၳဳသည္ ေလာကအသိ ဘ၀အသိအတြက္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈကုိေပးေသာ စာဟုဆုိရပါလွ်င္ ညိဳ႕ယူဖမ္း စားႏုိင္ေသာ သားႏွင့္လင္ေၾကာင့္ ၀တၳဳတုိ ဆရာသုခကုိ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၳဳတုိေရး ဆရာႀကီး အုိဟင္နရီႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္တင္စား ဂုဏ္ျပဳျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေျမနီသစၥာ
(ျမန္မာ့အလင္းေအာင္သန္း)
သုခ၏
သားႏွင့္လင္
ေျမနီသစၥာ
ဆရာသုခ၏၀တၳဳတုိကုိ ဖတ္႐ႈခံစားျခင္း
သားႏွင့္လင္
ေျမနီသစၥာ
ဆရာသုခ၏၀တၳဳတုိကုိ ဖတ္႐ႈခံစားျခင္း
မိမိေၾကာင့္သာလွ်င္ ခ်စ္လင္ေအာင္မင္း အရက္ေသာက္ေနမွန္းလွသြယ္သိသည္။
စင္စစ္ လွသြယ္ ႏွင့္ ေအာင္မင္းတုိ႔ အေၾကာင္းပါခဲ့သည္မွာ (၁၅)ႏွစ္ခန္႔႐ွိၿပီ။ အတြင္း၀န္ဦးဘေ႐ႊ၏ ကုကၠိဳင္း ရိပ္သာစံအိမ္ႀကီး တြင္ ဖူးစာဆံုခဲ့ၾကျခင္းပင္။
သည္တုန္းက လွသြယ္က ကုကၠိဳင္း ရိပ္သာစံအိမ္မွာ လက္တုိလက္ေတာင္း အခုိင္းအေစအိမ္ေဖာ္။ ေအာင္ မင္း က အတြင္း၀န္ ဦးဘေ႐ႊ၏ ဒ႐ုိင္ဘာ၊ အိမ္ေဖာ္ဆုိေသာ္လည္း လွသြယ္က တစ္တစ္ရစ္ရစ္ ခ်စ္ခ်င္ စဖြယ္ ႏွင့္ အ႐ြယ္ေကာ ႐ုပ္ပါ လွပေျပျပစ္သူပင္။
လွသြယ္ ၏ အဆင္အျပင္မွာ ေအာင္မင္း တိမ္းညြတ္သည္။ ရစ္၀ဲသည္။ ေအာင္မင္းက သီခ်င္းသံေပး၍ လွသြယ္ ကုိ ေစာင္းခ်ိတ္ဆဲြငင္သည္။ စကားလံုး ကေလးေတြႏွင့္ ရစ္ပတ္ေႏွာင္ဖဲြ႕သည္။
သုိ႔ေသာ္ လွေသြယ္က ေအာင္မင္းအေပၚ မတိမ္းမညြတ္ မေပ်ာင္းမႏဲြ႕ပါ။ ေအာင္မင္းကုိ သူ႔စာရင္းမွာပင္ မထည့္ မသြင္းပါ။
ဘယ္သြင္းမွာလဲ။ လွသြယ္က သူ႔ မမေလးႏွင့္ ကုိကုိေလး အတြင္း၀န္သမီး ခင္မႀကီးႏွင့္ သားခင္ေမာင္ လတ္တုိ႔၏ အရိပ္မွာ သာယာေနသည္။ သူတုိ႔က အေရးပးထား၍ လွသြယ္ ေျမာက္ေနသည္။
ေအာင္မင္း ႏွင့္ လွသြယ္တုိ႔က အတြင္း၀န္မိသားစု၏ အခုိင္းခံခ်င္းတူသည့္တုိင္ (အိမ္တြင္းလူ) လွသြယ္ႏွင့္ (အိမ္ျပင္လူ) ေအာင္မင္းတုိ႔ အေနအထားကလည္း ကဲြျပားျခားနားေသးသည္။
ထုိအတြင္း ထမင္းခ်က္ ဖုိးစံက "အလွသြယ္နဲ႔ အစ္ကုိေလးခင္ေမာင္လတ္တုိ႔ကုိ မိလုိ႔တဲ့" ဟု ေအာင္မင္းကုိ ေျပာလာသည္။ ေအာင္မင္းရင္ထိတ္ရသည္။ " မိတယ္ ဘယ္လုိ မိတာလဲ" ဟု ေအာင္မင္းေမး သည္။ " မိတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ စကားေျပာတုန္းမိမွာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဟဲဟဲ" ဟုဖုိးစံအေျပာမွာ ေအာင္မင္း ရင္ေမာ ရျပန္သည္။
လွသြယ္ခမ်ာ မ်က္ႏွာမေကာင္းပါ။ သိမ္ငယ္ဆုတ္ယုတ္ေနသည္။ မေျပးေသာ္လည္း ကန္ရာ႐ွိေနသည္။
ယင္း ေနာက္ေတာ့ ေအာင္မင္းႏွင့္ လွသြယ္တုိ႔ ေမတၱာ႐ွိလွ်င္ေပးစားမည္ဟု အတြင္း၀န္ကေတာ္ႀကီး ေမေမႀကီး က ေၾကညာလုိက္သည္။ လွသြယ္မျငင္းသာပါ။ တိမ္းညြတ္သူေအာင္မင္းႏွင့္ လည္စင္းခံရသူ လွသြယ္ တုိ႔ ေမေမႀကီး၏ ထိမ္းျမားမႈျဖင့္ ဖူးစာဆံုၾကသည္။
လွသြယ္ အတြက္ ေမေမႀကီးက လက္ဖဲြ႕အျဖစ္ႏွင့္ ေ႐ႊလက္ေကာက္တစ္ရံႏွင့္ ေငြတစ္ရာကုိ ခ်ီးျမွင့္မစ သည္။
ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လွသြယ္ကေတာ့ ကုကၠိဳင္းရိပ္သာႏွင့္ မပတ္သက္လုိေတာ့ပါ။ ယင္းေၾကာင့္ ေအာင္မင္း ကုိ အလုပ္ထြက္ခုိင္းသည္။ လွသြယ္ဆႏၵကုိ ေအာင္မင္း လုိက္ေလ်ာသည္။ ယင္းမွာ တစ္ရပ္တစ္ေက်းသုိ႔ လွသြယ္၊ ေအာင္မင္းတုိ႔ ေရာက္သြားရာ ကုကၠိဳင္းရိပ္သာႏွင့္ ေ၀းၾကရသည္။
လွသြယ္ က မယား၀တၱရား ေက်ပြန္စြာ ေအာင္မင္းကုိ ျပဳစုသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနီးမယားတုိ႔၏ ေက်နပ္မႈ အရိပ္ အေရာင္ကေတာ့ လွသြယ္မွာ ...
႐ွစ္လခန္႔ ၾကာေတာ့၊ သားေလး ျမေသြးကုိ ေမြးသည္။ (၇)လႏွင့္လည္း ေမြးတတ္၍ ေအာင္မင္းဘက္က ဘာသံသယ မွ် မ႐ွိ။
သုိ႔ေသာ္ ရက္၊ လႏွစ္ေတြသာ ၾကာလာ၏။ လွသြယ္ကေတာ့ ေအာင္မင္းအေပၚမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္လာဟန္ မွ်ပင္ မျပပါ။ လင္ႏွင့္မယားတုိ႔၏ သာမန္ ဆက္ဆံမႈအဆင့္မွာသာ ႐ွိေန၍ ေအာင္မင္းအားမလုိ အားမရ ျဖစ္ရသည္။ တစ္ေန႔ေန႔ တုန္႔ျပန္ႏုိးႏွင့္ ေအာင္မင္းေစာင့္လင့္၏။ အခ်ိန္ေတြသာကုန္သြား၏။
ၾကာေတာ့ ေအာင္မင္းအေဖာ္ရွာသည္။ ေသာက္လွ်င္မူးသည့္ အရက္ဆုိေသာ ယမကာကုိသြားေတြ႕သည္။ ယင္းသုိ႔ျဖင့္ အရက္ေသာက္က်င့္ကုိ ေအာင္မင္းရလာသည္။ သူအရက္စဲြလာသလုိပင္ လွသြယ္က်ေတာ့ မပစ္ႏုိင္၊ မခြာႏုိင္၊ မကြာႏုိင္ပါ။
ယခု သားကေလးျမေသြးက (၁၅)ႏွစ္အ႐ြယ္၊ လွသြယ္ပင္လွ်င္ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေအာင္မင္းက ေတာ့ (ပမအ၀)ႏွင့္ (လက္႐ံုး)လုိင္းကားေတြမွာ ႀကံဳရာ ေန႔စားေမာင္းသည္။ သားျမေသြးက ေမာ္ေတာ္ ယာဥ္ ကား၀ပ္ေ႐ွာ့ မွာ ေန႔စားလေပးပညာသင္။
ခါတုိင္း ေနေစာင္းလွ်င္ျပန္လာေနက် သား ျမေသြးျပန္မလာေသး၍ သည္ညေနမွာေတာ့ လွသြယ္ေမွ်ာ္ေန မိသည္။
မုိး႐ြာထား၍ ေပါက္ၿပဲစုိ႐ႊဲေနေသာ လွသြယ္တုိ႔ တဲအိမ္ကေလးမွာေတာ့ ေရနံဆီမွန္အိမ္မီးေရာင္က မိႈင္းမိႈင္း ပ်ပ်။
ယင္းအခုိက္ တပြမ္ပြမ္ႏွင့္ ကားသံၾကားလာရသည္။ လွသြယ္တုိ႔ တဲအိမ္ေ႐ွ႕မွာ အဖုိးတန္ကားႀကီးတစ္စီး ထုိးဆုိက္ လာသည္။
လွသြယ္ ထၾကည့္သည္။
သားနားေသာ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ ျမေသြးကုိတဲြ၍ ခံ့ညားေသာကားႀကီးထဲက ထြက္လာသည္။ တစ္ခုခုျဖစ္ လာမွန္း အတပ္သိလုိက္သလုိပင္ လွသြယ္ ထိတ္ျပာသြားသည္။
မ်က္စိေအာက္ မွာပင္ ဧည့္သည္ႏွင့္ ျမေသြးတုိ႔ အိမ္ထဲေရာက္လာၾကသည္။
မႈန္မႊားမႊားမီးေရာင္ေအာက္မွာ အၿမဲလုိပင္ လွသြယ္ျမင္ေယာင္ေနမိခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာတစ္ခု။ ယင္းတဒဂၤ မွာပင္ လွသြယ္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ခံစားမႈ ေ၀ဒနာတုိ႔ ေရာင္စံုယွက္ျဖာသြားသည္။
ယင္း ဧည့္သည္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္သြားေသာ လွသြယ္မ်က္ႏွာေပၚက အၾကည့္တုိ႔သည္ တစ္ခဏ ကေလး ဆံုေတြ႕ခိုက္မွာ "ဟင္ လွသြယ္ဒါႏွင့္သားလား " ဟူေသာ ေမးသံေပၚလာ၏။
မ်က္ရည္ဆုိ႔ ေနေသာ လွသြယ္က ေခါင္းညိမ့္ျပ႐ံုမွ်သာ အေျဖေပးႏုိင္၏။ မိမိ၏ မိခင္သည္ ဤလူႀကီးလူ ေကာင္း ႏွင့္ သိကၽြမ္းေနပါကလားဟု စကၠန္႔ပုိင္းမွ် ကေလးမွာပင္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစိတ္က ျမေသြးမ်က္၀န္း မွာ ထုဆစ္ေဖာ္ျပလာ၏။
ျဖစ္စဥ္က အလ်င္အျမန္ပင္။ လူႀကီးလူေကာင္းသည္ ရာတန္တစ္႐ြက္ကုိ ထုတ္ၿပီးေသာ္ ျမေသြးလက္ထဲသုိ႔ သြက္လက္စြာ ထည့္၏။ လွသြယ္ ကုိေတာ့ တုိေတာင္းစြာ ႏႈတ္ဆက္လ်က္ သြက္လက္စြာပင္ ထြက္ခြာ သြား သည္။
" အေမ ဒါအတြင္း၀န္ ဦးခင္ေမာင္လတ္ ေလ၊ အေမနဲ႔ ဘယ္တုန္းက သိတာလဲဟင္၊ သားကလမ္းမွာ သူ႔ ကားပ်က္တာ ေတြ႕လုိ႔ ကူျပင္ေပးရင္း ဘက္ျပန္ရုိက္ၿပီး လက္ေမာင္းအဆစ္လဲြသြားေတာ့ သနားတယ္ဆုိၿပီး အိမ္ လုိက္ပုိ႔တာ။ ဒီက်ေတာ့ ေငြတစ္ရာေတာင္ေပးသြားတာ၊ သိပ္သေဘာေကာင္းတဲ့ လူႀကီးပဲေနာ္ " ဆုိကာ ျမေသြးက ေက်းဇူးအနႏၱတင္႐ွာသည္။
လွသြယ္ က သား ျမေသြးကုိ ၾကင္နာစြာၾကည့္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ မသိနားမလည္ေသာ သားကုိ က႐ုဏာ ေဒါေသာျဖင့္ " ေငြ တစ္ရာကေလး ေပးသြားတာနဲ႔ တစ္သက္လံုး ပစ္ထားခဲ့တဲ့ မင္းအေဖကုိ ေက်းဇူး မတင္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔သားရယ္ " ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေျပာေနမိေလသည္။
စင္စစ္ လူတန္းစား ခဲြျခားမႈကား စက္ဆုပ္စရာ၊ ႐ြံ႕႐ွာစရာဟု လွသြယ္ေနရာကေန၍ စာေရးဆရာက တည့္တုိး ေျပာျပလုိက္ျခင္းပင္။
ဂုဏ္ဓန ေငြေၾကး ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာသူတုိ႔က မတူမတန္သေဘာႏွင့္ ဆင္းရဲသား နင္းျပားတုိ႔အေပၚ အထင္ေသး ၏။ အႏုိင္က်င့္၏။ ခဲြျခားဆက္ဆံ၏။ ယင္းသည္ အကာၿပဲ့ၿပဲ့ အႏွစ္မဲ့သူတုိ႔၏ သေဘာ သဘာ၀ သ႐ုပ္သကန္ ပင္ဟုလည္း စာေရးဆရာက ဖဲြ႕သီျပ၏။
သုခ ၏ သားႏွင့္လင္သည္ ယင္းကုိ ပီျပင္ေအာင္ ျခယ္ေရးဖဲြ႕သီထားသည္။
" ၀တၳဳတုိသည္ စကားေျပႏွင့္ ေရးထားေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္"ဟု ၀တၳဳတုိ ဆရာႀကီး ေမာင္ထင္က သံုးသပ္ ထားဖူးသည္။ ယင္းသံုးသပ္ခ်က္သည္ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္သည္။ ၀တၳဳတုိဆရာသုခသည္ သားႏွင့္လင္ကုိ ထိ႐ွခံစားရေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္သဖြယ္ သီကံုးထားေသာေၾကာင့္ပင္။
ဇာတ္အိမ္ တည္ေဆာက္ထားပံုမွာ ျဖစ္တတ္သည့္ သဘာ၀ကုိ အေျခခံထားသည္။ ႐ုိး႐ုိး႐ွင္း႐ွင္း ထင္သာ ျမင္သာ႐ိွသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇာတ္ေၾကာစီးေမ်ာရာတြင္ အလင္းႏွင့္အေမွာင္ ပြင့္လင္းမႈႏွင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္တုိ႔ကုိ ထိကာတုိ႔ကာ ေ၀့ကာ ၀ိႈက္ကာျဖင့္ စာပန္းခ်ီျခယ္ေရးထားသည္မွာ ဖတ္သူကုိ ေပြ႕ပုိက္ေခၚေဆာင္၏။ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေစ၏။
ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္တြင္ လွသြယ္သည္ အားေကာင္းသည္။ ပီျပင္သည္။ အေၾကာင္းမွာ သားႏွင့္လင္သည္ လွသြယ္ကုိ ဗဟုိျပဳလွ်က္ ေရးဖဲြကထားသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
၀တၳဳတုိ ဆရာသုခသည္ (လွသြယ္လင္) ေအာင္မင္းႏွင့္ သား ျမေသြးတုိ႔ကုိေတာ့ ဇာတ္ေၾကာထဲမွာ လုိသ ေလာက္ သာလွ်င္ စီးေမ်ာခြင့္ေပးသည္။ သူတုိ႔ စ႐ုိက္ေတြ ထင္သာျမင္သာ သိပ္ပီျပင္သြားပါက လွသြယ့္ စ႐ုိက္ ကုိ လာၿပိဳင္ၾကေပေတာ့မည္။
အအုပ္ႏွင့္ အခံပုိင္းႏွစ္ပုိင္းတြင္ လွသြယ္က အခံဘက္က။ ပုိျပားၿငိမ္၀ပ္ေနေသာ လွသြယ္သည္ သည္းခံတတ္ သည္။ မ်ိဳသိပ္တတ္သည္။ အေျခအေနႏွင့္ လုိက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ က်င့္ႀကံျပဳမူတတ္ သည္။
၀တၳဳတုိဆရာသည္ ဖိႏွိပ္ အႏုိင္က်င့္ေစာ္ကားခံရသူ လွသြယ္စ႐ုိက္ကုိ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼအားၿပိဳင္ေစျခင္းျဖင့္ ဖိႏွိပ္သူ ႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံတုိ႔၏ ပဋိပကၡကုိ သိမ္ေမြ႕ညင္သာစြာ မီးေမာင္းထုိးျပသည္။ အထူးသျဖင့္ တေငြ႕ေငြ႕ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေသာ လွသြယ္၏ စိတ္ပံုရိပ္ မသိမသာ သယ္ျပထားသည္။
ေသသပ္ လွပ ေနသည္။ ၀တၳဳတုိ ဆရာ၏ ေလးစားဖြယ္ရာတင္ျပတတ္မႈပင္။
သား ႏွင့္ လင္ကုိ စာေရးဆရာသည္ လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ငါးဆယ္ေက်ာ္က ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ စာေရး ဆရာ အသက္ ေလးဆယ္အ႐ြယ္က ေရးဖဲြ႕ခံစားခဲ့သည့္ သားႏွင့္လင္သည္ ထုိေခတ္ ထုိစနစ္ကုိ အရိပ္ ထင္ဟပ္လ်က္႐ွိသည္။
သားႏွင့္လင္သည္ မတရားမႈအေပၚ မခံခ်င္သည့္ စာေရးဆရာ၏ ဆႏၵႏွင့္ေစတနာကုိ ႐ွင္းလင္းျပတ္သားစြာ သီကံုးေဖာ္ျပထားသည္။ မဆီမေလ်ာ္ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနေသာ ေလာကျဖစ္စဥ္ လူ႔ျဖစ္စဥ္တုိ႔အေပၚတြင္ စာေရးဆရာက ေလွာင္ျပသည္။ ေျပာင္ျပသည္။ ႐ြဲ႕ျပသည္။ ခနဲ႔ျပသည္။ မဲ့ျပသည္။
" မင္းကေတာ္ႀကီး၏ အသံႏွင့္ မ်က္ႏွာမွာ တကယ့္အက်ိဳးလုိလားေနေသာ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီးလုိ သိမ္ေမြ႕ယဥ္ေက်းလွပါဘိသည္" ဟု ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေကာင္းမႈအေပၚ ေျပာင္ေလွာင္သေရာ္ မဲ့႐ြဲ႕ခနဲ႔၍ အေငါ့တူးထားသည္မွာ သုခ၏ စူး႐ွခၽြန္ျမေသာ မဲ့႐ြဲ႕ေစာင္းခ်ိတ္တတ္မႈပင္။
၀တၳဳတုိဆရာသုခသည္ (ဆရာေဇာ္ဂ်ီစကားႏွင့္ ဆုိရပါလွ်င္) သားႏွင့္လင္မွာ လူ႔အေၾကာင္း၊ ေလာကအေၾကာင္းကုိ အခ်က္ပုိင္ပုိင္ ဖဲြ႕ႏုိင္သည္။ လုိရင္းတုိ႐ွင္းနည္းျဖင့္ လူ႔သေဘာ၀အဖဲြ႕ ေလာကသဘာ၀အဖဲြ႕ကုိ ထင္သာျမင္သာေအာင္လည္း စီျခယ္ကံုးသီသည္။ ထုိကာလမွာ ေတြ႕ရျမင္ရ ၾကားေနရေသာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ ျဖစ္စဥ္ကုိလည္း ႐ႈ႕ျမင္တတ္ေသာ ေ၀ဖန္ေထာက္႐ႈ႕တတ္ေသာ သေဘာျဖင့္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပသည္။
၀တၳဳသည္ ေလာကအသိ ဘ၀အသိအတြက္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္မႈကုိေပးေသာ စာဟုဆုိရပါလွ်င္ ညိဳ႕ယူဖမ္း စားႏုိင္ေသာ သားႏွင့္လင္ေၾကာင့္ ၀တၳဳတုိ ဆရာသုခကုိ ကမၻာေက်ာ္ ၀တၳဳတုိေရး ဆရာႀကီး အုိဟင္နရီႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္တင္စား ဂုဏ္ျပဳျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ေျမနီသစၥာ
(ျမန္မာ့အလင္းေအာင္သန္း)
No comments:
Post a Comment