လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ၏ ငယ္ဘဝ (၂၆)

ေက်းဇူးရွင္ ဆရာမ

ပထမပညာသင္ႏွစ္၏ ဒုတိယႏွစ္၀တ္ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ တစ္ေန႔တြင္ ျမန္မာစာဌာန လက္ေထာက္ ကထိက ေဒၚမိမိေလးက ေခၚယူေတြ႔ဆံုသည္။
ဆရာမသည္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းတုိ႔အတန္းကို ပထမႏွစ္ကတည္းက ေရွးေဟာင္းကဗ်ာမ်ားကို သင္ၾကားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ယခု ဒုတိယႏွစ္မွာလည္း ေမြ႕ႏြန္းရကန္၊ ရတနာေၾကးမံု စသည္တို႔ကို သင္ၾကားေနသူျဖစ္သည္။

ျမန္မာစာဆရာမ ပီသစြာ ၀တ္ပံုဆင္ပံု လြန္စြာသပ္ရပ္သည္။ အတန္း၀င္လာတုိင္း ပု၀ါျခံဳထားသည္။ အသားအေရ က ျဖဴစင္၀င္းစက္ေန၏။ အပ်ိဳတုန္းက အလြန္လွသည္ဟု နာမည္ၾကီးပါသည္။ ယခု အခ်ိန္ တြင္ ၀ေနျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကည့္ျမင္ရသည္မွာ ခန္႔ညားတင့္တယ္ပါ၏။
စာသင္ျပရာ မွာလည္း အလြန္ေကာင္းသူ ျဖစ္ပါသည္။ သင္မည့္သခၤန္းစာကို အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္္ျပီးမွ သင္ၾကားသည္ မွာ သိသာပါသည္။ တပည့္မ်ားအေပၚမွာ ေစတနာထား၍ လုပ္ငန္းအေပၚမွာလည္း အေလး အနက္ ထားသူျဖစ္သည္။

ဆရာမသည္ႏိုင္ငံေက်ာ္ တရားရံုးခ်ဳပ္ေရွ႕ေနအျဖစ္ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ေရွ႕ေနၾကီးဦးျမစိန္၏ ဇနီး လည္း ျဖစ္၍ တကၠသိုလ္သို႔ ကိုယ္ပိုင္ကားျဖင့္ ေက်ာင္းတက္ႏိုင္သူလည္းျဖစ္သည္။
ဆရာမစားပြဲေရွ႕မွာထိုင္ျပီး ဆရာမ ေျပာမည့္စကားကို ရိုေသစြာနားစြင့္လ်က္-
“မင္းကိုဆရာမ ေျပာခ်င္တဲ့စကားမေျပာခင္ ၾကိဳျပီးေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံထားရအံုးမယ္။ လူငယ္ဆိုတာ မာန ရွိတယ္ကြယ့္။ ဆရာမက ကူညီလိုတဲ့ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔  ေျပာတာပါကြယ္။ မင္းသေဘာ မက်ဘူးဆိုရင္လဲ ဆရာမ ေစတနာကို နားလည္ျပီးစိတ္မရွိပါနဲ႔လို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာပါ”
“ေျပာပါ ဆရာမ....ရပါတယ္..”

“ဒိလိုကြယ္ ဆရာမတို႔ မိသားစုအေနနဲ႔ တျခားလည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ ၾကီးၾကီးမားမား မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဆရာမ အက်ိဳးအရွိမယ့္ ေကာင္းမႈတစ္ခုျပဳခ်င္လုိ႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းက ပညာေတာ္တယ္ ၾကိဳးစား တယ္၊ တကၠသိုလ္ လူရည္ခၽြန္ျဖစ္တယ္၊ ေနတာထုိင္တာကို ဆရာမတို႔ အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့လဲ လိမၼာ တယ္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းရဲ႕ ပညာေရး အတြက္ ကိုယ္တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီခ်င္တယ္။ အကိုၾကီး (ဦးျမစိန္) ကိုေျပာျပေတာ့ အကိုၾကီးကလဲ သေဘာက်တယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လာမယ့္ ဒုတိယႏွစ္ကစျပီး စာအုပ္ စာတန္းဖိုး ကုန္က်တာမွန္သမွ် ဆရာမတို႔ မိသားစုက ကုသုိလ္လုပ္ပါရေစလို႔... ဗလာစာအုပ္ ကစျပီး ျပဌာန္းစာအုပ္ ရည္ညႊန္းစာအုပ္အပါအ၀င္ စာအုပ္အားလံုးေပါ့ကြယ္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း လက္ခံပါ။ ဆရာမ ကူညီပါရေစကြယ္”။
ဆရာမေျပာပံုက ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္။ အကူအညီခံရမည့္သူက အားနာယူရသည္။

“ရပါတယ္ ဆရာမ ရယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခံႏိုင္ပါတယ္”
“ေအးကြယ္ ေကာင္းပါေလ့....ဆရာမ၀မ္းသာပါတယ္”
ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း ဗလာစာအုပ္မွအစ ျမဌာန္းစာအုပ္မ်ား အၾကမ္း ဖတ္ စာအုပ္မ်ား၊ ရည္ညႊန္းစာအုပ္မ်ားအားလံုး အသင့္ထားေပးပါသည္။ အသစ္မထြက္ ရွားပါးေသာ စာအုပ္ ဆိုလွ်င္ အေဟာင္းရွာ ၀ယ္ျပီးေသသပ္စြာ အဖံုးခ်ဳပ္ေပးသည္။ သူတကာ ထိုစာအုပ္မရ၊ သည္စာအုပ္ မရွိျဖစ္ခ်ိန္ မွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းက ဘာမ်ွပူစရာမရွိ။ ႏွစ္စဥ္စာအုပ္အျပည့္အစုံကို ဆရာမထံမွ အဆင္သင့္ ရပါသည္။

ျမန္မာစာအသင္း အတြင္းေရးမွဴး

ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေသာအခါ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းပညာသင္ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေငြမ်ားထုတ္ရျပီ။ တက္ထြန္းထံမွ တစ္လ(၃၀) သာ ယူရေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေနရသည္မွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားပါသည္။ ဒုတိယႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲမ်ားကို ေျဖဆိုရသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေကာင္းစြာ  ေျဖဆိုႏိုင္ပါသည္။
ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေသာအခါ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ျမန္မာစာ အသင္းအတြင္းေရးမွဴး အေရြးးခ ံရသည္။ အတန္းလိုက္မွ တက္ေရာက္လာေသာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ မဲျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ ရျခင္းျဖစ္သည္။

ဘာသာရပ္အလိုက္ ေဘာ္လီေဘာျပိဳင္ပြဲမ်ား က်င္းပေတာ့မည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းတုိ႔ ျမန္မာစာအင္းမွာ တကၠသိုလ္လက္ေရြးစင္ ကိုသန္းေမာင္ပါသည္။ သူ႔ကို ႏႈတ္ခမ္းေမႊးသန္းေမာင္  ဟုေခၚသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး အၾကီးၾကီး ထား၍ ျဖစ္သည္။ ဘီးျဖင့္ျဖီး၍ ရေသာႏႈတ္ခမ္းေမႊးအထူၾကီး ျဖစ္သည္။ ထိုႏႈတ္ခမ္းေမႊးၾကီး ေၾကာင့္ ပင္ သူသည္ ရွိရင္းအသက္ထက္ (၂၀)ခန္႔ပိုၾကီးသည္ ထင္ရသည္။ ေယာလံုခ်ည္အနက္၊ ပင္နီ အက်ီၤလက္ရွည္ ကခ်င္လြယ္အိတ္အနက္ႏွင့္ ေဆးျပင္းလိပ္ၾကီးခဲလိုက္ေသာအခါ အသက္(၅၀)ခန္႔ရွိေသာ အဘိုးၾကီး ဟု ထင္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို တကၠသိုလ္မ်ာ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အဘ ဟု ေခၚၾကသည္။ ေနာက္ၾကာလာေသာအခါ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားကပါ အဘဟုေခၚၾကသည္။ သူ၏၀တ္ပံုဆင္ပံု ေနပံုထိုင္ပံု ဒီဇိုင္းက အဖုိးၾကီးပံုေပါက္ေန၍ အဘေခၚၾကျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ထူးျခားေသာ လ်ည့္စားခ်က္လိုျဖစ္ေနသည္မွာ အဘ အားကစား ၀တ္စံု ၀တ္ျပီး ေဘာလီေဘာ ကြင္းဆင္း လိုက္လွ်င္ အသက္(၃၀) ခန္႔ဟုသာထင္ရသည္။ အားကစား၀တ္စံု ကေတာ့ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္မရွိ။ ေအာက္ပိုင္း မွာ ေဘာင္းဘီတို ၀တ္ေလ့မရွိ။ ထရက္ဆု ေဘာင္းဘီအရွည္ကိုသာ ၀တ္ထားသည္။ အေပၚပိုင္း  အကၤ်ီကလည္း ခါးအရွည္ေသာ သူအတြက္ အဆင္မေျပ။ ၀မ္းဗိုက္ေပၚေနသည္။ ေဘာ္လီေဘာ ကြင္းထဲ မွ  အဘ၏ ဒီဇိုင္းျဖစ္သည္။

ေဘာ္လီေဘာ ပင့္ေတာင္ေပးလိုက္၍ ရိုက္ခ်လိုက္ျပီးဆိုလွ်င္ေတာ့ အံ့ၾသစရာ အုန္းခနည္း စိုက္က် သြားသည္။ ဘယ္သူမွ်မဖမ္းႏိုင္။ ထိုအခါက်လွ်င္ေတာ့ သူခုန္တက္သြားပံု ရိုက္ခ်က္ျပင္းပံု ကိုၾကည့္ျပီး အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ျဖစ္သည္ကို အလိုလိုခန္႔မွန္းမိၾကည္။ သူသည္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ လက္ေရြးစင္ သာမက မႏၱေလးတိုင္း လက္ေရြးစင္လည္း ျဖစ္၏။
ကိုသန္းေမာင္က ျမန္မာစာတတိယႏွစ္မို႔ ျမန္မာစာအသင္း၏ ေဘာ္လီေဘာ အသင္းေခါင္းေဆာင္။ မိန္းကေလး အသင္းကိုလည္း သူကိုယ္တိုင္ႏွစ္စကတည္းက သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးေနသည္။ ယခုနွစ္မွာ ေယာက်္ားေလး ေရာ မိန္းကေလးပါ ျမန္မာစာ က ဒိုင္းဆုယူမည္ဟု အားခဲထားသည္။

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းမွာ အရပ္ေျခာက္ေပရွိ၍ သန္မာထြားက်ိဳင္းေသာေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ ေဘာ္လီေဘာ လက္ေရြးစင္ အေရြးခံရျခင္းျဖစ္၏။ လက္ေရြးစင္ အေရြးခံရသည္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ကြင္းဆင္းရ သည္။ နည္းစနစ္ မ်ားကိုသင္ၾကားေပးသည္။ စနစ္တက္ေလ့က်င့္ရသည္။ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး ခုန္တက္ရိုက္ခ် ေလ့က်င့္ခန္းကို ပိုက္ေရွ႕မွာ အၾကိမ္မ်ားစြာ လုပ္ေနရသည္။ ေဘာလံုးမပါေသး။ ေျခလွမ္းမွန္ ရိုက္ခ်က္မွန္မွ ေဘာလံုး ေထာင္ ေပးသည္။ အျပင္းဆံုးရိုက္ခ်ရသည္။ ပိုက္တိုးခ်င္တိုးပါေစ။ အျပင္ထြက္ခ်င္ထြက္ပါေစ။ ဤနည္းျဖင့္ ေလ့က်င့္ေပးသည္မွာ သံုးလအတြင္း ေကာင္းစြာရိုက္ႏိုင္ လာသည္။ တကၠသိုလ္မေရာက္ခင္ ကုိယ့္ဘာသာ (၄)ႏွစ္ ခန္႔ ေဘာ္လီေဘာ ရိုက္ေနခဲ့သညမွာ နည္းစနစ္မမွန္၍ တိုးတက္ျခင္းမရွိ။ နည္းစနစ္ ႏွင့္ ေလ့က်င့္ေသာ (၃)လမွာ လွ်င္ျမန္စြာ တိုးတက္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္ မႏွစ္ကပြဲမွာ ကိုသန္းေမာင္ေခါင္းေဆာင္ျပီး ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ ေအာင္ပြဲ ရခဲ့သည္။ ယခုႏွစ္ဆိုလွ်င္ ပို၍ေသခ်ာေအာင္ ေလ့က်င့္ထားၾကသည္။
ျပိဳင္ပြဲက်င္းပေသာအခါ ျမန္မာစာအသင္း ေယာက်္ားေလးေရာ၊ မိန္းကေလးပါ ပထမဒိုင္းဆုရသည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အတြင္းေရးမွဴးလုပ္သည့္ႏွစ္တြင္ အင္း၀ကို ေပ်ာ္ပြဲစားႏွင့္ပုဂံကို ေလ့လာေရး ခရီးလည္း သြားႏိုင္ခဲ့ သည္။ စာေပေဟာေျပာပြဲႏွင့္ ဂီတဆည္းဆာကိုလည္း ႏွစ္ၾကိမ္လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ သည္။ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲ လည္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ တမာရိပ္မြန္မဂၢဇင္းလည္း ထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ပညာကို ေကာင္းစြာသင္ၾကားရင္း ေကာင္းက်ိဳးရွိေအာင္ ထိုက္တန္စြာ လုပ္ႏိုင္သည္ တို႔လည္း အမ်ားၾကီးျဖစ္ပါ၏။

ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္စာေပတံခါး

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း၏ ရည္မွန္းခ်က္မွာ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ ဤရည္မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ျမန္မာစာအဓိက ဘာသာရပ္ကိုယူခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေပႏွင့္ ပက္သက္၍ ႏွံ႔စပ္ခ်င္သည္။ ျမန္မာစာေပ အေရးအသား ကၽြမ္း ခ်င္သည္။

စနစ္သစ္ ျမန္မာစာသင္ၾကားေရးတြင္ ပဌမႏွစ္မွာပင္ ပ်ဳိ႕၊ ရတု၊ ရကန္၊ အဲ၊ အန္၊ ေအးခ်င္း၊ အိုင္ခ်င္း၊ တ်ာခ်င္းမ်ားကိုသင္ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္ ေရာက္ေသာအခါ ေက်ာက္စာ၊ မင္စာ၊ မြန္စားမ်ားကို သင္ရသည္။ ေရွးက်သာ ၀တၳဳမ်ား ေခတ္ေပၚ၀တၳဳမ်ား၊ ျပဇာတ္မ်ားကိုပါ သင္ရသည္။ ေခတ္ေပၚကဗ်ာမ်ားကို ေလ့လာဆန္းစစ္ ရသည္။ ကိုယ္တိုင္လည္းေရးေျဖရ ေလ့က်င့္ ရသည္။ အထူးသျဖင့္ တစ္ပတ္တစ္ခါ နည္းျပ သင္တန္းမွာ တာ၀န္ေပး ေရးသားရသည့္အေၾကာင္း မ်ားမွာ စာေရးျခင္း ေလ့က်င့္ ရသကဲ့ သို႔ျဖစ္သည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၾကိဳးၾကိဳးစားစားေရးသည္။ မမွတ္လည္းေပးသည္။
မဂၢဇင္း မ်ားတြင္ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးေရးသားျခင္းျဖင့္လည္း စာေပတံခါးကို ေခါက္၏။ တစ္ပုဒ္ပါရန္ ခက္ခဲ လွသည္။

ေငြတာရီမဂၢဇင္းတြင္ တကၠသိုလ္က႑ဟု ဖြင့္လွစ္ထား၏။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေရးသားေပးပို႔သည္။ ညမိုက္၊ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကအိုအို...စေသာ စာေပေဒသာေလးမ်ားပါ၀င္၍ အားတက္ရ၏။ ေနက္တြင္ထိုက႑ကို စာပေဒသာ က႑ ဟု ေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ တကၠသိုလ္ ေက်င္းသူ၊ ေက်ာင္းသားမ်ားသာမက မည္သူမဆို ၀ါသနာပါသူမ်ား ကေလာင္ေသြး၍ စာေရးႏိုင္ရန္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေရးသား ေပးပို႔သည္။ လသာေသာည စက္ဘီးတန္းၾကီး စသည့္ စာပေဒသာမ်ား အေရြးခံရ ေဖာ္ျပခံရသည္။

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းအားတက္လာ၍ ျပိဳင္ဘက္အမည္ႏွင့္ ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ကို ျမ၀တီမဂၢဇင္းသို႔ ပို႔ လိုက္သည္။ ပါရန္လြယ္မည္မထင္ေသာ္လည္း ၾကိဳးၾကိဳးစားစားေရးျပီး ေပးပို႔ရျခင္းျဖစ္၏။ ျမ၀တီမဂၢဇင္းမွာ ေရာင္စံု သရုပ္ေဖာ္ပံုႏွင့္တကြ ျပိဳင္ဘက္၀တၳဳတိုကို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပလိုက္သည္။
ေက်ာက္ဆည္မွာေနစဥ္က ဆယ္တန္းျမန္မာစာဆရာ ေျပာျပသည့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ၏အျဖစ္ကို ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ကိုယ္အျဖစ္ ေပါင္းစပ္၍ ေရးသားျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ခ်င္၍ ျပိဳင္ခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္ ကိုယ္ႏိုင္၍ သူရႈံးနိမ့္သည့္အခါ သူႏိုင္ခဲ့သည္ကို ၾကည္ျဖဴစြာ ျပန္ေတြးမိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

စာအုပ္ႏွင့္အတူ ေငြ ၅၀ ပို႔ေပးသည္။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပဲြ တစ္က်ပ္မို႔ သူငယ္ခ်င္း (၅)ေယာက္ ႏွင့္ အတူ ေဟာ္တယ္ သြားျပီး တစ္ဆယ္ဘိုး စားႏိုင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ပါႏိုင္ခဲ့သည္မဟုတ္ပါ။ ပြင့္ရန္ခက္ခဲေသာ စာေပတံခါးကို ဆက္၍ ေခါက္ေနရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။

အနစ္နာခံေသာဦးေလး

ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲမ်ားအားလံုးျပီးေသာအခါ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ရြာျပန္လာ၏။ တက္ထြန္းက ေက်ာက္ဆည္ မွာ သူႏွင့္ အတူေနေစခ်င္သည္။ သူအိမ္မွာ ျပည့္စံုသည္။ ေကာင္းေကာင္းစားရမည္။ ေကာင္းေကာင္းေနရမည္။ သူက သူငယ္ခ်င္းကိုအလြန္ခင္သူျဖစ္သည္။
ခုေတာ့ သူလည္း အိမ္ေထာင္က်ျပီ။ သူယူမည့္ဇနီးေလာင္းကို လက္မထပ္မီ ၾကိဳတင္၍ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အတြက္ ေက်ာင္းလခမွစ၍ လိုအပ္ေသာ ပညာသင္စရိတ္မ်ား ေထာက္ပံ့ေရေၾကာင္း ေျပာျပီး သေဘာ တူညီခ်က္ ယူသည္။ လက္ထပ္ေသာ မိန္းကေလးကလည္း တျခားသူမဟုတ္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ဆယ္တန္း စာေမးပြဲေျဖစဥ္ က အဂၤလိပ္စာ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကို စစ္ေဆးေပးေသာ ဆရာမ မၾကည္ၾကည္ျဖစ္သည္။ မၾကည္ၾကည္ က သေဘာတူသည္။ သူတိ႔ု မဂၤလာေဆာင္မွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း လူပ်ိဳရံလုပ္ေပးရသည္။

တက္ထြန္းကေတာ့ေျပာသည္။ ”မင္းက သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ့္ သားသမီးကြ.... ငါကေက်ာင္းထား ေပးရေတာ့ မိဘကြ၊ မိဘဆိုတာ ေက်ာင္းပိတ္ရင္ သားသမီးကို ေမွ်ာ္တာပဲကြ။ သားသမီး အိမ္ျပန္ လာေစခ်င္တာေပါ့..... ”။ သူက သူ႕အိမ္လာေနေစခ်င္သည့္ ဆႏၵကို ဟာသေႏွာ၍ ေျပာ ျခင္းျဖစ္၏။
 ထိုစကားမွန္လွ်င္ အေမႀကီးႏွင့္ ဦးေလးက ပိုေမွ်ရွာလိမ့္မည္။သူတို႔ခမ်ာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေမြးခဲ့ရေသာ သားသမီး။ သူတို႔မွာ ေပ်ာ္စရာလည္းမ်ားမ်ားမရွိ။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ေလာက္ အစား ေကာင္းစားရမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အေမႀကီးႏွင့္ဦးေလးဆီကိုသာ ျပန္ခဲ့သည္ကမ်ားပါ၏။ ဦးေလးကို ကန္ေတာ႕ လိုက္လွ်င္ ဦးေလးကဘယ္ေတာ့မွ လက္မခံ အတင္းျပန္လႊတ္သည္။ ေနပူ သည္။ ေျမြအႏၱရာယ္ရွိသည္ဟု ေျပာ၏။ သူကေတာ့ ထိုအပူထိုအႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ အျမဲလုပ္ေန၏။

အေမႀကီးက ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းျပန္လာတိုင္း ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ႀကိဳက္သည့္ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္မ်ားကုိ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားကို ခ်က္ေကၽြးသည္။ ႏြားႏို႔ခ်က္၊ ေျပာင္းဖူးေၾကာ္၊ ေကာက္ရိုးမႈိခ်က္ တို႔မွာ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း အႀကိဳက္ျဖစ္သည္။
ဟင္းေကာင္းေလးမ်ား ကို ဦးေလးကဘယ္ေတာ့မွ မ်ားမ်ားမစား။ အနစ္နာခံသည္။ ဟင္းခြက္ကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ေျပာေသာ္လည္းမရ ေလွ်ာ့စားၾကသည္။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဖြင့္၍ ျပန္သြားရေတာ့မည္အခါတြင္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ေခၽြေခၽြတာတာသံုး၍ ခ်န္ထားေသာ ေငြလက္က်န္ရွိပါ၏။ သို႔ေသာ္လည္း ဦးေလးက မိဘတို ထံုးစံအတိုင္းေက်ာင္းသြား မည့္ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း ကို ပိုက္ဆံေပးခ်င္သည္။ ”မခင္ေရ.... လုပ္ပါအံုး၊ လူေလးေက်ာင္းသြားေတာ့ မွာ ပိုက္ဆံေပး ဖို႔ လုပ္ပါအံုး။

ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း၏ႏွမကို လွမ္းေျပာသည္။
 ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း သိပါသည္။ အိမ္မွာ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ႏွမေလးက ယကၠန္းခတ္ပါသည္။ လက္ခစားႏွင့္ ခတ္ရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုလက္ခေလးမ်ားမွာ လယ္စရိတ္၊ ယာစရိတ္ မေပးမျဖစ္သည္ တို႔အ တြက္ ႀကိဳတင္ ယူသံုးထားၿပီး ျဖစ္ပါသည္။
ႏွမေလးက ဘာမွ်မေျပာပါ။ မရွိဘူး မေျပာခ်င္၍ ျဖစ္ပါသည္။ ”မလိုဘူးဦးေလး.... ကၽြန္ေတာ္မွာရွိ တယ္ ေနပါေစ... မေပးနဲ႔ေတာ့... ”
သို႔ေသာ္ ႏွမေလး ရြာထဲသို႔ ထြက္သြားပါျပီ။ ပိုက္ဆံသြားေခ်းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းသိပါ သည္ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္ေသာ ကုန္စံုဆိုင္ပိုင္ရွင္ ေဒၚသိန္း ထံ သြားမည္ျဖစ္ပါသည္။
”ေနပါေစ...ဦးေလးကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မွာ... ေနာက္က်ေနလိမ့္မယ္.... ”
 ”ေနစမ္းပါအံုးကြ....ႏြားေတြလဲစားတုန္းရွိပါတယ္... ခဏေလးပါ..... ”

ဦးေလးက စဥ့္ကိုင္ကားဂိတ္အထိ လွည္းျဖင့္ လိုက္ပို႔မည္ျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာပါ ႏွမေလးျပန္လာ သည္။ ႏြားမ်ားလည္း စားၿပီးၿပီ။ အေမႀကီးႏွင့္ ဦးေလးကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းကန္ေတာ့သည္။ အေမ ႀကီး က အကၤ်ီ အိတ္ေထာင္ ထဲမွ ေနြေလးႏွစ္ဆယ္ထုတ္ေပးသည္။ ႏွမေလးေပးထားေသာ ေငြျဖစ္သည္။ ”ဒါပဲလား.... အေဒၚရယ္.... နည္းလိုက္တာ.... ထပ္ေပးလိုက္ပါအံုး... ”အေမႀကီးကဘာမွ်မေျပာ။ ေဘးမွာရွိေသာ ႏွမေလး ကလည္းဘာမွ်မေျပာ။

ၿပံဳးခ်င္စရာေကာင္းေသာ္လည္း ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းမၿပံဳးရက္။ ဒီေနြႏွစ္ဆယ္ကိုပင္ ဆန္ေပးပါမည္။ ဆီေပးပါမည္၊ ပဲေပးပါမည္ ေျပာ၍ ေခ်းလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္မည္ကို ဦးေလးေရာ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းပါ သိပါသည္။ ထပ္ အေပးခိုင္းေသာ္လည္း ေပးစရာတစ္ျပားမွ် မက်န္သည္ကို ဦးေလးသိပါသည္။ သို႔ ေသာ္ ေပးႏိုင္ေသာ ေငြက နည္းေန၍ စိတ္ထဲမွာ အားမရေသာေၾကာင့္ အေပးခိုင္းေနျခင္းသာ ျဖစ္ သည္။
”ရၿပီ....ဦးေလးေတာ္ၿပီ.... မလိုေတာ့ဘူး။ ဒီကျပန္ရင္ စတိုင္ပင္လဲထုတ္ရအံုးမွာ... ”
ဦးေလး ႏွင့္ အေမႀကီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ေျပာရသည္။
ေက်ာင္းျမန္ျမန္ၿပီးဘြဲ႔ျမန္ျမန္ရ အလုပ္ျမန္ျမန္ရၿပီး အေမႀကီးႏွင့္ ဦးေလးကို လုပ္ေကၽြးခ်င္လွပါၿပီ။

အေမႀကီးအတြက္ေသြးအလွဴ

ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္း တကၠသိုလ္တတိယႏွစ္မွာ အေမႀကီး၏ က်န္းမာေရး အားနည္းလာသည္။ ေမာင္ၿငိမ္း ခ်မ္း ရြာျပန္သြားေသာ အခါ ယခင္က ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိခဲ့ေသာ အေမႀကီးမွာ မ၀ေတာ့ပါ။ ပိန္သည့္ ဘက္ သို႔ပင္ ေရာက္ သြားၿပီ။
”ငါ့ေျမးရယ္... အေမႀကီးအိပ္လို႔မရတာ... ႏွစ္ညရွိၿပီ လက္အနာက တအားကိုက္တာပဲ... ”
အေမႀကီး ၏ လက္ကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းႀကည့္လိုက္သည္။ လက္မတစ္ေခ်ာင္းလံုးေယာင္ကိုင္းေန သည္။ ဘာလုပ္ ရမည္ကို ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းနားလည္ လိုက္ပါသည္။

”လာ အေမႀကီး ေဆးရံုသြားမယ္.... ”
အိမ္မွလွည္းကို ကိုယ္တုိင္ေမာင္း၍ အေမႀကီးကို စဥ့္ကိုင္ေဆးရံုလိုက္ပို႔သည္။ အေမႀကီး၏ လက္ အနာကို ဆရာ၀န္ ႏွင့္ျပသည္။
ခြဲရမည္ဟု ဆရာ၀န္ကေျပာသည္။ ထံုေဆးရွိမရွိ ေမာင္ၿငိမ္းခ်မ္းေမးသည္။ လံုး၀မရွိ။ ေမာင္ၿငိမ္း ခ်မ္းက ဆရာ၀န္ ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
အေမၾကီး လက္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းဆုပိကိုင္ေပးထားသည္။ အေမၾကီးကၽြန္ေတာ့ကိုၾကည့္ေန။ အေမၾကီးက ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကိုၾကည့္ရင္း ေကာင္းသည့္လက္ျဖင့္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းလက္ေမာင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။

ဆရာ၀န္က လက္မေပၚဓားတင္ခြဲလိုက္သည္။ ျမန္သည္။ ေယာင္ကိုင္းေနေသာ လက္မထက္ျခမ္း ကြဲ သြားသည္။ ဆရာ၀န္က တစ္ဆက္တည္း ညွစ္ခ်လိုက္သည္။ အေမၾကီးတစ္ခ်က္သာ ေအာ္လိုက္ရသည္။ ေသြးျပီးပုတ္မ်ား ထြက္သြားသည္။ ဆရာ၀န္က လက္အနာကို သန္႔စင္ေဆး ေၾကာျပီးေဆးထည့္ ပတ္တီး စီးသည္။ ျမန္သည္ ျပီးသြားျပီ။
အေမၾကီး မနာေတာ့ပါ။ မကိုက္ေတာ့ပါ။ ထိုညက အေမၾကီးေကာင္းစြာအိပ္ရပါသည္။ အနာေပ်ာက္သြားျပီး ေနာက္သံုးလၾကာမွာ အေမၾကီးကုိ မႏၱေလးေဆးရံုတင္ရသည္။ အမ်ိဳးမသီး ဆိုင္ရာ ေရာဂါ သားအိမ္ကို ထုတ္ရမည္ဟုဆိုသည္။ အေမၾကီးကိုခြဲစိတ္ကုသရသည္။ ေသြးလိုသည္။ အို အမ်ဳိးအစား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၀မ္းသာရေသးသည္။ ကိုယ့္ေသြးကအိုမိ႔ု ေက်းဇူးရွင္အေမၾကီးကို ေသြးလွဴခြင့္ ရသည္။ တကၠသိုလ္မွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း၏ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကလည္း လွဴသည္။

”မေသပါနဲ႔အံုးအေမၾကီးရာ ေနာက္တစ္ႏွစ္ဆို ကၽြန္ေတာ္ျပီးေတာ့မွာပါ။ အေမၾကီးကို ေကာင္းေကာင္း လုပ္ေကၽြးခ်င္လုိ႔ပါ...။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း တကယ္ပင္စိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာမိ၏။ ဘြဲ႕ရအလုပ္ရသည္အထိ အေမၾကီး က်န္းမာေစခ်င္သည္။ အသက္ရွည္ေစခ်င္သည္။

ဆက္ရန္
.