ခင္ခင္ထူး ၏ မဂၤလာလွည္း အပိုင္း (၃)

(၅)

"ေအးသီ"
"အေမ"
"ဘယ္မွာတုန္း နင့္လင္ ေသခ်င္းဆိုးက"
"အေမကလဲ မဂၤလာဦးမွာ မဦးမခၽြတ္၊ လာၾကမွာပါေတာ္ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမွ မသိတာ"
"ဘာမဂၤလာဦးလဲ ဟင္၊ ဘာမဂၤလာဦးလဲ ဘာျဖစ္ရမလဲ ကားေမွာက္လို႔ ေနမွာေပါ့"
ေအးသီတုိ႔ရြာမွာလည္း ျပႆနာေတြနဲ႔ပါ။ သည္ေန႔သည္ရက္ မနက္ဆယ္နာရီ လူႀကီးစံုရာနဲ႔ လာျမန္းပါ့ မယ္ စိတ္ခ်လို႔သာ ေနပါေတာ့ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္း က စလုိက္တဲ့ ေၾကာင္းလမ္းပြဲ မြန္းႀကီးထိန္ထိန္ တည့္ တာေတာင္ ေပၚမလာၾကေတာ့ ရြာက ဘယ့္ႏွယ့္ဟာတုန္း ညည္းတုိ႔ဟာေတြ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾက ၿပီ။ ရြာက ေဒါသျဖစ္တာ ထားလုိက္ဦး။ သတို႔သမီးေအးသီရဲ႕အေမ မစြန္မက မနက္မိုးမလင္းခင္က မရွိ တာရွိတာ ရွာေဖြၿပီး တင့္တင့္တယ္တယ္ တည္တည္ပပကေလးမွ ျဖစ္ပါေစေတာ့ဆုိၿပီး မိန္းကေလးရွင္ တန္မယ့္ ခ်က္ဟယ္ ျပဳတ္ဟယ္လုပ္ရရွာတယ္။

သားမက္ေလာင္းက မႏၱေလးက စက္ဆရာလို႔ေျပာထား ေတာ့ ရပ္ရြာကလည္း ေအးသီ စက္ဆရာနဲ႔ အေၾကာင္းပါမယ္ ဆိုတာကိုပဲ ၀မ္းသာၾကတယ္။ မုဆိုးမ သားအမိဆင္းရဲရွာတာလည္း မ်က္ျမင္ကိုး။ အေနာက္ရြာ ေတြ ဘက္မယ္ ၿခံနဲ႔စိုက္တဲ့ သနပ္ခါးကို ၿမဳိ႕ယူ ေရာင္းတာနဲ႔ စားၾကရွာတယ္ ဆိုေပသိ သနပ္ခါးပင္ ကို ဆယ္ပင္ဟယ္၊ အပင္ႏွစ္ဆယ္ဟယ္ ၀ယ္ထား ၿပီး ဆစ္ပိုင္းေရာင္းႏုိင္တာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ သည္ေခတ္ သနပ္ခါးတစ္ပင္ကလည္း အေပြးေကာင္း၊ အပင္ လွရင္ ႏွစ္ေသာင္း၊ သံုးေသာင္းေစ်းရွိေတာ့ မစြန္မတို႔ သားအမိက တစ္ပင္ေတာာင္ မ၀ယ္ႏုိင္ဘူး။ သနပ္ ခါးၿခံပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာက ႀကံမ်ားလို ကိုယ့္အခင္း ထဲကႀကံ တစ္ပင္ခ်င္းခုတ္ေရာင္းေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ ေတာ့ အေႂကြးယူ ၿပီး အရင္းမဆပ္ လုပ္မျဖစ္ဘူး။ သည္ေတာ့ သနပ္္ခါးပြဲစားေတြဆီက ေစ်းျဖတ္ၿပီး အေႂကြး ယူရရွာတာပါ။ မႏၱေလးကို တစ္ဆင့္ ပို႔ေတာ့ တစ္ေစ်းရၿပီ၊ မႏၱေလးနဲ႔ စစ္ကုိင္းဆုိေပမယ့္ တစ္ပတ္တစ္ ခါေတာင္ သြားျဖစ္လာျဖစ္တာ မဟုတ္ ေတာ့ တစ္လတစ္ေခါက္ အႏုိင္ႏုိင္ရယ္။

မႏၱေလးက ေငြကေလး ျပန္သိမ္း၊ သနပ္ခါးပြဲစားျပန္အပ္၊ ပိုတာေလး သံုးၾကရတယ္။ ေအးသီက ရြာ့အခင္း ေတြမွာ ေဘာက္လုပ္ ငန္းမွန္သမွ် ၀င္လုပ္တာလည္းရွိရဲ႕၊ မစြန္မကလည္း နာမည္နဲ႔လုိက္ေအာင္ စြန္မႀကီး တစ္ေကာင္ ၀ဲေန သလုိပါပဲ။ လူက လွပ္လွပ္ကေလးနဲ႔ အလုပ္မ်ားေတာ့ ေဒါင္းတိေမာင္းတိ သိပ္ရွိတယ္။ သည္ေတာ့ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ၀၀လင္လင္ စားရပါရဲ႕။ ပိုတယ္ရယ္လို႔ေတာ့ မရွိဘူး။
ေအးသီ နဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ ႀကဳိက္ၾကလို႔ အခါလည္ေတာ့မွ ေအးသီက မေအကိုဖြင့္ေျပာတာပါ။ ေမာင္ႀကဳိင္ က သံလ်က္ ေမာ္ဘက္မွာ စက္ဆရာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း၊ သေဘာမေနာေကာင္းေၾကာင္းေလာက္ ေျပာ ႏုိင္တာ ပါပဲ။ အေမကေတာ့ အေ၀းလႊတ္ရတဲ့ သမီးေလး အခ်ိန္မတုိင္ခင္ အမွားအယြင္းရွိမွာစိုးတာက လြဲရင္ ၿမဳိ႕သား နဲ႔ ေမတၱာရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၀မ္းသာပါရဲ႕။ သူလည္းငယ္ရာကႀကီးလာသူဆိုေတာ့ သည္ကိစၥ တားမျဖစ္ဘူး ဆိုတာလည္း သိတယ္။

"စက္ဆရာ ဆိုေတာ့ ဘာစက္ဆရာတုန္း သမီးရဲ႕"
"ဘာစက္ဆရာ လဲေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး"
"ညည္းဟာက ေအ ဘာျဖင့္ဘာ ညာျဖင့္ညာဆုိတာေတာင္ မေျပာဘူးလား၊ ညည္းကို ညာေနတာမ်ား လားေအ"
"သူ႔အက်ႌ ေဘာင္းဘီေတြမွာေတာ့ စက္ဆီေတြ ေပက်ံေနတာပဲ အေမရဲ႕… စက္ဆရာ ဟုတ္ေလာက္ပါ တယ္"
မစြန္မ ကလည္း ဘာစက္ဆရာမွန္းမသိတဲ့ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ရည္းစားကို စက္ဆရာလို႔ပဲ မွတ္ထားလုိက္ တာပါပဲ။ တစ္ရက္ေတာ့ လုိက္လည္ၾကည့္တယ္။
"ႏုိ႔ မ်ဳိး႐ိုးက မႏၱေလးကပဲလား"
"ဟုတ္ထင္ပါရဲ႕"
"လူပ်ဳိလူလြတ္ ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ေအးသီရယ္၊ နဖားႀကဳိးႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါဦးမေအ"

"ဟုတ္ပံု ရပါတယ္ အေမရဲ႕"
ေအးသီ က သည္အထိေတာ့ အတြင္းႏႈိက္မသိႏုိင္ဘူးကိုး။ သူ႔စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ေျဖတာပါ။
"ႏုိ႔… အိမ္နဲ႔ရာနဲ႔ေကာ ဟုတ္ကဲ့လားေအ… ေခြးတိုး၀က္၀င္ျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
"ကိုႀကဳိင္ ေျပာတာကေတာ့ သူ႕ဆရာ အိမ္ ေနတယ္ ေျပာတာပဲ အေမရဲ႕၊ လခေတြလည္း သူ႔ဆရာ ကေတာ္ က စုေဆာင္းေပးတာတဲ့"
"ညည္းက မေမးဘူးလား အိမ္ေထာင္ရက္သားျပဳရင္ ဘယ္လိုေနၾကထုိင္ၾကမွာလဲလို႔ သူ႔စိတ္ထဲေတာ့ ေတြးျပဳ ထားတာ ရွိမွာေပါ့"
"က်ဳပ္ျဖင့္ မသိေပါင္"

"ဟယ္… ဗိုင္းတာမ ႀကဳိက္သာလာသယ္၊ ဘာတစ္ခုမွ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ မရွိခဲ့ဘူး။ ကိုယ္သူမယ့္လင္ ခ်ဳိကုပ္ လား၊ ခ်ဳိေထာင္ လား မကြဲဘူး"
မစြန္မ က စိတ္ကလည္းျမန္ေတာ့ သမီးေခါင္း ေဒါင္ခနဲေခါက္ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ လႊဲေနတယ္။ မေအ ေျပာလည္း ေျပာစရာပါ။ ေအးသီက ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ကမ္းနားေစ်းထဲေတြ႕ၾကတာ။ ေအးသီ ေဖာက္သည္ သြင္းတဲ့ ဆုိင္ က ပိုင္ရွင္ မတင္ၾကည္ က ေမာင္ႀကဳိင့္ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းမိန္းမနဲ႔ ခင္ၾကသူေတြ။ တစ္ရပ္ ကြက္တည္း လိုလိုျဖစ္ေနေတာ့ သနပ္ခါးေကာင္းေလးမ်ားပါရင္ ေစ်းထဲမုန္႔စားေနတဲ့ ေမာင္ႀကဳိင္ကေန တစ္ဆင့္ မင္းအစ္မေပးလုိက္ဆိုၿပီး သနပ္ခါးေလး ငါးေခ်ာင္း ပါးလုိက္တာမ်ဳိးရွိတယ္။ ေအးသီ က သနား ကမား ကေလး၊ ေတာသူမိန္းကေလးဆိုတာကို ေမာင္ႀကဳိင္ သေဘာက်တယ္။ 

ရယ္လုိက္ရင္ သြားစြယ္ ေလး ပါတာကိုလည္း သူ႔စိတ္ထဲ ေခ်ာလွခ်ည့္ထင္တာကိုး။ သည္လိုနဲ႔ မတင္ၾကည္ဆုိင္မွာ တစ္ခါေတြ႕ ႏွစ္ခါေတြ႕ ေတြ႕ၾက႐ံုရွိေသး၊ ေမာင္ႀကဳိင္က သည္တစ္ခါလာရင္ ရည္းစားစာေပးေတာ့မယ္လုိ႔ ပိုင္းျဖတ္ ၿပီးေနၿပီ။ မတင္ၾကည္ဆုိင္သြားရတာလဲ အေမာ။ မတင္ၾကည္ကလည္း သိပါတယ္။

"အစ္မ သနပ္ခါးေကာင္မေလး လာေသးလား"
"ေအးသီလား သူက တစ္လမွ တစ္ေခါက္ေလာက္လာတာ ငါ့ေမာင္ရဲ႕၊ ေနာက္ေလးငါးရက္ေလာက္ဆို လာေတာ့ မွာပါေတာ္၊ ဘာလဲ မင္းက ေအးသီကိုႀကဳိက္လို႔လား"
"ႀကဳိက္တယ္ရယ္ မဟုတ္ပါဘူး"
"မႀကဳိက္လဲ ၿပီးတာပဲကြယ္၊ ႀကဳိက္တယ္ဆိုရင္လဲ ေျပာေပးရသား၊ မင္းက မႀကဳိက္မွေတာ့ ငါ့တူ လွသန္း နဲ႔ စပ္ေပး ရေတာ့မွာေပါ့"
 

မတင္ၾကည္က ေအးသီကို ႀကဳိက္မွန္းသိလို႔ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို စလိုက္တာပါ။ လွသန္း နဲ႔ စပ္ေပးမယ္လို႔လဲ ၾကားေရာ ေမာင္ႀကဳိင့္ မ်က္ႏွာ အိုက်သြားလုိက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ရင္ေတြ ပန္းေတြလည္း တုန္ သြားပံု ေပၚတယ္။ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ ငူငူႀကီးရပ္ေနလုိက္တာ ဆိုင္၀က မျပန္ေတာ့ဘူး။ မတင္ၾကည္ ကေတာ့ ရယ္ခ်င္စိတ္မ်ဳိခ်ထားၿပီး သည္ကိစၥဆက္ေျပာစရာအေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ပံု လုပ္ထား ေလရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင္ ႐ုိးသားမွန္းသိေတာ့ ရယ္ခ်င္တာ နဲ႔ တမင္လုပ္ထားတာပါ။

"သည္လို အစ္မရဲ႕"
"ေၾသာ္ကြယ္… မင္းမွ မႀကဳိက္ပဲနဲ႔ဟာ ငါ့တူ လွသန္းက ႀကဳိက္လုိက္တာမွ တစ္ပုိင္းေသလို႔"
"အစ္မႏွယ္ က်ဳပ္ကလဲ မႀကဳိက္ဘူးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ"
"မင္း အဲသလိုေတာ့ မေ၀့နဲ႔ေလကြယ္၊ မိန္းကေလးကိုႀကဳိက္ရင္ ႀကဳိက္တယ္၊ မႀကဳိက္ရင္ မႀကဳိက္ဘူး ေျပာ မွေပါ့။ ငါက တာ၀န္ခံရမွာဟဲ့"

"ႀကဳိက္လွခ်ည့္ဗ်ာ၊ ကိုင္း ဘာျဖစ္ေသးတုန္း"
ကိုင္း… ဘာျဖစ္ေသးတုန္းလည္းဆုိေရာ မတင္ၾကည္က ရယ္လုိက္တာ ခြက္ခြက္လန္လုိ႔။ ေဘးဆုိင္က မိန္းမ ေတြကလည္း မတင္ၾကည္နဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ေျပာေနတာကို ၾကားေနရေတာ့ မတင္ၾကည္က စတာ ေရာ၊ ေမာင္ႀကဳိင္ အူတာကိုပါ သိၾကတာကိုး။ အုန္းခနဲ ၀ိုင္းရယ္ၾကတယ္။ သည္လိုနဲ႔ ႀကဳိက္ရတဲ့ မိန္းကေလး ေပမယ့္ တစ္လ မွ တစ္ခါ ေတြ႕ရတာပါ။

တစ္လတစ္ခါ ဆိုတာကလည္း ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ မတုိင္ဆုိင္ရင္ မ်က္ႏွာေလာက္ ျမင္ရ႐ံုကိုး။ အလုပ္ မပိတ္တာ ရယ္၊ သမီးရည္းစား ရယ္ လို႔ ေအးသီနဲ႔ေလွ်ာက္လည္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရတာရယ္ဆိုေတာ့ လူခ်င္း ေတြ႕ရတာ ေလာက္ နဲ႔ ၿပီးရတာမ်ားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ က်ပ္တဲ့ရက္နဲ႔တုိးရင္ ေစ်းထဲသြားဖုိ႔ေတာင္ အခ်ိန္ မရတာ မ်ားလည္းရွိေတာ့ မေတြ႕လုိက္ရတာလည္း ရွိ တတ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ေ၀းျပန္ပါေလေရာ တစ္လ။

တစ္ခါေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က ေအးသီကို ဓာတ္ပံုေတာင္းသတဲ့။ ေအးသီမွာ ဓာတ္ပံုမရွိဘူး။ ေျပာသာေျပာ တာပါ။ ေမာင္ႀကဳိင့္မွာလည္း ဓာတ္ပံုရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ အလုပ္႐ံုက ကထိန္ခင္းလို႔၊ ဘုရားဖူးတို႔လို၊ စစ္ ကိုင္း မင္းကြန္းဘက္သြားၾကလို႔ အမ်ားနဲ႔႐ုိက္ထားတဲ့ပံုေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ တစ္ေယာက္တည္း႐ုိက္တဲ့ ႐ႈိးပံုမ ရွိဘူး။ ေမာင္ႀကဳိင္က ရည္းစားကို ဓာတ္ပံုေပးတဲ့အခါက်ေတာ့ သံရည္က်ဳိ႐ံုက သူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းကြန္း မွာ စု႐ုိက္ထားတဲ့ပံု ျဖစ္ေနတယ္။ ေအးသီက ဓာတ္ပံုကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ေကာက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ တယ္။

"ကိုႀကဳိင့္ဟာက ကၽြန္မမွာ ရည္းစားေတြမ်ားသလို ျဖစ္ေနပါပေကာလား။ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းေတြက ညည္း ရည္းစား ဘယ္ဟာလဲဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ျပရမွာတုန္း၊ က်ရာလူ ျပလုိက္မွာပဲ"
"ကိုႀကဳိင့္ပံုကိုခ်န္ၿပီး က်န္တဲ့ပံု ညႇပ္ပစ္လုိက္ရင္ ရတာပဲဟာ"

ေအးသီက ရြာေရာက္ေတာ့ တကယ္လည္း ညႇပ္ပစ္ရွာပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ရည္းစားမဟုတ္တဲ့ပံုေတြ ယူ မထားႏုိင္ေပါင္ေတာ္ေပါ့ေလ။ သည္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ပံုက ရွည္ေတာက္ေတာက္ကေလးျဖစ္ေနေရာ။ ကေလးစားတဲ့မုန္႔လက္ညႇဳိးေလာက္ရွိတာပါ။ ေအးသီကလည္း ရည္းစားဓာတ္ပံုဆိုၿပီး ရြာကသူငယ္ခ်င္း ေတြကို ျပတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြခမ်ာ သည္လိုဓာတ္ပံုမ်ဳိး မေတြ႕ဘူးေတာ့ ၿမဳိ႕က ဖက္ရွင္ထင္ၾကတာ ေပါ့။ အခု အဲသလို ပံုကေလးေတြ ေခတ္စားေနပံုရတယ္လို႔ပဲ ေတြးၾကတယ္။ ေအးသီမွာ ရည္းစားဓာတ္ ပံုရယ္လို႔ အဲသလို ရွည္ေျမႇာင္းေျမႇာင္းကေလးရွိေပမယ့္ ေအးသီမွာ ဓာတ္ပံုမရွိေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ ကို မေပးရ ေသးဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕မွာ ႐ုိက္ရင္ေတာ့ ရမွန္းသိပါရဲ႕။

ဓာတ္ပံုဆုိင္ထဲ၀င္ၿပီး ကၽြန္မ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ခ်င္လို႔ပါ ရွင္ရယ္လုိ႔မေျပာ၀့ံတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ပုိက္ဆံေတြ မတရား ကုန္ေလမလား ေတြးမိတာက တစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုမရွိရွာဘူး။ ေတာရြာေခါင္ေခါင္ဘက္ ေနၾကရတာ ဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရယ္လို႔လည္း စိတ္ရွိတုိင္း႐ိုက္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပဲကိုး။ ရြာက ခ်မ္းသာတဲ့ မဂၤလာေဆာင္ တုိ႔၊ အလွဴ တို႔မွာ ရြာကိုလာ႐ုိက္ၾကတဲ့ ဓာတ္ပံုဆရာရွိခဲ့ပါရဲ႕။ မိန္းမပ်ဳိတခ်ဳိ႕က အရဲစြန္႔ၿပီး အမွတ္တရ ႐ႈိးပံု ေတြ ႐ုိက္ၾကတာေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ေအးသီ မ႐ုိက္ခဲ့ရဘူး။ ဓာတ္ပံု႐ုိက္ဖုိ႔ဆိုတာ ေအးသီ တုိ႔လို ႏြမ္းပါးၾကသူ ေတြအဖုိ႔ေတာ့ ေတာင့္တစရာကိစၥ မဟုတ္သလိုကိုး။ ရွိေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ မရွိ ေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆုိသလို ေနသာသလို ေနခဲ့တာပါပဲ။ အခုေတာ့ ရည္းစားလုပ္တဲ့သူက ေတာင္းေနၿပီ။ ေပးလည္းေပးခ်င္တယ္၊ ရွိလည္း မရွိဘူ။
"ကိုႀကဳိင္ လုိက္႐ုိက္ေပးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ေရြးယူထားလုိက္ေပါ့"

မႏၱေလးလိုၿမဳိ႕မွာ ဓာတ္ပံုဆုိတာ ဘာမွမခဲယဥ္းေတာ့ဘူးဆိုေပမယ့္ တကယ္က် ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ဘာ ကစလုပ္ရမယ္မသိဘူး။ ဥပုသ္ေတာ္ကုန္းဘက္ ထြက္လုိက္ရင္ ဓာတ္ပံုဆုိင္ေတြ ရွိသားပဲ။ ဥပုသ္ေတာ္ ကုန္း ထိေတာင္ မထြက္ရပါဘူး။ ေခ်ာ္ဆိပ္ဘက္၊ ေစ်းဘက္၊ တုိက္တန္းလ်ားေတြဘက္မွာလည္း ဓာတ္ ပံုဆရာေတြ ရွိပါ့။ သည္ကိစၥ မတင္ၾကည္ေျပာျပေတာ့ မတင္ၾကည္က ဓာတ္ပံုဆရာအေခၚခုိင္းၿပီး ႐ုိက္ ေပးလုိက္ေတာ့မွ အဆင္ေျပသြားတာပါ။

ေမာင္ႀကဳိင့္မွာ ေအးသီဓာတ္ပံုရွိၿပီ၊ ေအးသီမွာ ေမာင္ႀကဳိင့္ဓာတ္ပံုရွိၿပီ။ သည္လို ခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ ကေန ေအးသီကလာေတာင္းရမ္းဖုိ႔ေျပာေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း လက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ ေအးသီက အေမ မစြန္မ ကိုဖြင့္ေျပာေတာ့ အေမက လုိက္အကဲခတ္တယ္။ သမီးရဲ႕ရည္းစားက ႐ုိးသားတယ္၊ အလုပ္အကိုင္ ရွိတယ္၊ ဆရာသမားက ခ်စ္ခင္တယ္၊ ေအးသီကိုလည္း ျမတ္ႏုိးပံုေပၚတယ္ဆိုတာေလာက္ ေတာ့ မစြန္မ အကဲခတ္ ႏုိင္ပါတယ္။ သနပ္ခါးသည္ မတင္ၾကည္ကလည္း ေထာက္ခံတယ္ဆိုေတာ့ သမီးသေဘာေပါ့။ သမက္ေလာင္း ကိုလည္း ဘုရားစူးလြတ္႐ံု အဲသည္တစ္ခါ ေတြ႕လုိက္ရတာလြဲရင္ က်ီးလား၊ ခင္ပုပ္လား ေတာင္ မကြဲခဲ့ပါဘူး။ ေယာကၡမေလာင္းရယ္လုိ႔ ဆရာ့အိမ္ကို သမီးနဲ႔လုိက္သြားလုိ႔ သာကိုး။ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ လိုက္ထုိင္ၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ လက္ဖက္ရည္တုိက္လႊတ္လုိက္တာနဲ႔ ၿပီးခဲ့ရတာ။

အခုေတာ့ ဘာမွေျခေျချမစ္ျမစ္မရွိခဲ့တာကစၿပီး အပ်က္ပ်က္နဲ႔ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္ရၿပီ။ သမီးကမွ ရည္း စား အေၾကာင္း လည္ရည္ပတ္ရည္ မသိမွေတာ့ မေအက ဘာသိမွာတုန္း။ စစ္ကိုင္းနဲ႔ မႏၱေလး ျမစ္ျခား႐ံု ဆိုေပမယ့္ သူတို႔ရြာက စစ္ကိုင္းနယ္ အေနာက္စြန္မွာ။ ေခါင္ကလည္း ေခါင္၊ လမ္းပန္းကလည္းမသာ ေတာ့ ႀကဳိတင္ ညႇိဟယ္ ႏႈိင္းဟယ္လုပ္ရမယ့္ကိစၥ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ သမီးေအးသီ မႏၱေလးက တစ္ေခါက္ ျပန္လာေတာ့ သည္ေန႔သည္ရက္ ကုိႀကဳိင္က သူ႔ဆရာေတြနဲ႔ လာျမန္းလွည့္ေတာ့မယ္ေျပာလုိ႔ ထစီစဥ္ လုိက္ ရတာကိုး။ ေငြရယ္၊ ေၾကးရယ္လုိ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ထည့္ေပးလုိက္တာ မရွိ ေတာ့ ရြာကပဲ ေခ်းရငွားရတယ္။

ရပ္ထံုးစံ၊ ရြာထံုးစံ မိန္းမလာျမန္းလာၾကမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကို ထမင္း ေကၽြးရမွာကိုး။ အုိးသူႀကီးနဲ႔ အုိးႀကီးခ်က္ မခ်က္ႏုိင္ေလေတာ့ လူဆယ့္ေလးငါးေယာက္စာေလာက္ တြက္ၿပီး ခ်က္ထားလုိက္တယ္။ ရြာဘံု က ဖ်ာၾကမ္းသံုးေလးခ်ပ္ ငွားခင္း၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ငါးစပ္ တင္းတိမ္ငွားၿပီး ထရံေပါက္ ထရံႀကဲ ကို လွည့္ကာရတယ္။ ရြာမိ ရြာဖေတြ အေၾကာင္းၾကား၊ ရြာကာလ သား၊ ကာလသမီးေတြဖိတ္၊ မရွိတဲ့ အထဲက ေကာင္းတာေလး ထုတ္၀တ္ၾကၿပီး သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုေစာင့္လုိက္ၾကတာ မြန္းသာ တည့္ေရာ ေရာက္မလာၾကဘူး။ မနက္ဆယ္နာရီကတည္းက ေရာက္ေနၾကတဲ့ ရပ္ရြာက လူႀကီးသူမ၊ ကာလသမီး ကာလသားေတြကလည္း ပြစိပြစိျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။

"အခုေတာ့ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား၊ ညည္းကို ယံုမိတာေလ ငါ့ကိုယ္ငါ မခံခ်င္တာ၊ ရပ္နဲ႔ ရြာနဲ႔ေနတာ ဟဲ့။ အခု လူႀကီးေတြပါ လိမ္ရာက်ေနၿပီ။ မဦးမခၽြတ္ေတာ္ က်ဳပ္သမီးကေလး ဒင္းမု႔ိ ယုတ္မာတယ္။ လာစမ္းပစီ အစိမ္းလုိက္ ကို ၀ါးစားပစ္လုိက္စမ္းမယ္၊ ဟင္း… ဟင္း"
မစြန္မက သမီးကိုလည္းေငါက္၊ လူႀကီးေတြလည္း လွမ္းဖာေထး၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ကိုလည္း ေမတၱာပို႔၊ တစ္ ႀကိမ္တည္း သံုးမ်ဳိးလုပ္ေနေတာ့ ရြာက ဘႀကီးဖိုးကိုးက သားအမိသနားတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ စိတ္ေလွ်ာ့ဖုိ႔ ေျပာရ တာေပါ့။ ရပ္နဲ႔ ရြာနဲ႔ဆိုေတာ့သည္ကိစၥက အက်ည္းတန္ေနၿပီကိုး။ တုတ္တစ္ျပက္ ဓားတစ္ျပက္ ျဖစ္တတ္တာ ေတြလည္း ႀကံဳဖူးလွၿပီဆိုေတာ့ ႀကဳိတင္စကားဖာရွာတယ္။
"ဟဲ့… စြန္မရဲ႕ ခရီးကေ၀းသေကာဟဲ့။ နင္တုိ႔က မဟုတ္တာ၊ သတို႔သားက ရြာမေရာက္ဖူးတာ နင္တုိ႔က ေစာင့္ၾကပ္ ေခၚျပဳလာရမယ့္လူေတာ့ စီစဥ္ထားရမွာေပါ့။ ရြာထဲ ကေလးေတြ အမ်ားသားဟာကို ဟိုခမ်ာ ဘာ အခက္အခဲ ရွိသလဲမွ မသိတာ အျပစ္တင္မေစာၾကပါနဲ႔ဟယ္"

မြန္းလည္းတိမ္းၿပီ။ ဧည့္သည္ေတြကလည္းမလာေတာ့ မနက္ကိုးနာရီေလာက္ကတည္းက လာၿပီး ငုတ္ တုတ္ ထိုင္ေနၾကတဲ့ လူႀကီးေတြကို အားနာဖို႔ေကာင္းၿပီေလ၊ သည္ေတာ့ ရြာကလူႀကီးေတြကို ရွိတာ ေလးခ်ျပဳေကၽြးဖုိ႔ ျပင္ၾကရၿပီ။ နဂိုအစီအစဥ္က ရြာကလူႀကီးေတြအတြက္ ထည့္ခ်က္ထားတာ မပါဘူး။ ဆယ္နာရီ ေလာက္ေၾကာင္းျမန္းေျပာဆိုၿပီးရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၾက႐ံုကိုး။

အေ၀းဧည့္သည္စာေလာက္ မွန္းခ်က္ထားတာဆိုေတာ့ အလြန္ဆံုးရွိရင္ ဆယ္ေယာက္၊ ဆယ့္ငါးေယာက္ စာေပါ့။ လယ္ၾကား ငါးတစ္ ခြက္၊ ၀က္သားတစ္ခြက္၊ ပဲဟင္းခ်ဳိတစ္ခြက္၊ င႐ုတ္သီးေၾကာ္တစ္ခြက္ထည့္ၿပီး အသုပ္ ကေလး၊ အျမႇဳပ္ ကေလးေလာက္ ခ်က္ထားတာပါ။ ခုေတာ့ မစြန္မ က ဧည့္သည္အတြက္ရယ္လို႔ ခ်က္ ပါတယ္။ မရွိရတဲ့ ၾကားထဲ ရြာခံေတြကို ေကၽြးရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ေအးသီအေပၚ ေဒါသေတြ ပိုက်လာခဲ့ေရာ။ ၾကားမွာစိုး ေတာ့ က်ိတ္ဆဲရတာပါ။
"ထုိင္ေနေကာင္းသား ထသြားမွ က်ဳိးမွန္းသိ၊ မရွိရတဲ့ၾကားထဲ အပဲ့ဆားထိေအ၊ ညည္းတို႔မ်ား လင္လဲ လိုခ်င္ ေသးတယ္ေလ ငါ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ မ်က္ႏွာမ်ား ဘယ္ထားရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါလား ေအး။ ဟင္း… ဟင္း… ငါေလ…"
ေအးသီကေတာ့ ဆူသမွ်၊ ဆဲသမွ် ငံု႔ခံရေတာ့မယ့္ အေျခအေနဆိုေတာ့ မေအကို ဘာမွေျပာမေနေတာ့ ပါဘူး။ လမ္းဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္တယ္။ ကိုႀကဳိင္ က သူ႔ဆရာကားနဲ႔ လာမယ္ေျပာထားေတာ့ ရြာထဲ၀င္ လာမယ့္ ကားေမွ်ာ္ရတာလည္း ေမာလွၿပီ။ အေမေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ေအးသီကေတာ့ စိတ္မေလွ်ာ့ ေသးဘူး။ ကိုႀကဳိင္ သူ႔ဆီလာကို လာမွာပါ။ လမ္းေပၚတစ္ေနရာမွာမ်ား ရွိေနေရာ့လား။

(၆)

ကိုခ်စ္တိုး က ေနာက္ခန္းကိုေရာက္လာတဲ့ ဂက္စ္ဆရာကို အကဲခတ္တယ္။ ခုထိ စကားတစ္ခြန္း မေျပာ ေသးဘူး။ တကယ္ဆိုရင္ ဟိုးကျမင္ရတဲ့အုပ္အုပ္က ဘာရြာ၊ ရာဟုေထာင့္က ညဳိ႕ညဳိ႕က ဘာရြာ၊ ေရွ႕ က်ရင္ ဘာေတြ႕မယ္၊ ေတြ႕ရင္ ဘယ္လမ္းကုိလုိက္ရမယ္ စသည္ျဖင့္ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့။ ဘယ့္ႏွယ္ အခုဟာက ငံုးစံုပစ္ထုိင္လိုက္လာတာ ကားအေပ်ာ္လုိက္စီးေနတာက်လုိ႔။ ကိုခ်စ္တိုးက ဂက္စ္ဆရာကို တုိ႔တယ္။ အသံေလးတင္ၿပီး ေငါက္ရတာေပါ့။

"ေနဦး… ခင္ဗ်ား ဂက္စ္က ဘယ္ရြာေတြမွာ လိုက္ျဖည့္ရတာတုန္း၊ ခင္ဗ်ားကလဲ စကားေလးဘာေလး ေျပာဦးေလဗ်ာ၊ လမ္းမသိ လို႔ ေခၚလာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက စကားလဲမေျပာဘူး"
"လုိက္ျဖည့္ရတဲ့ ရြာေတြရယ္လို႔ေတာ့ စာရင္းလုပ္မထားဘူးေလဗ်ာ၊ ေရာက္ရာေပါက္ရာ သည္လိုသြား ရသာကိုး"
"ေနဦး သည္လမ္းေလာက္ ရြာဆက္ျပတ္တာ သည္လမ္းပဲရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဂက္စ္ လုိက္ျဖည့္ တာလဲ။ အိမ္လဲမျမင္ လူလည္းမျမင္၊ ဘယ္ကမီးျခစ္ သြားထည့္မွာတုန္း"
"အဲသာေပါ့ က်ဳပ္လည္း စဥ္းစားေနတာ… က်ဳပ္ သည္လမ္းကို တစ္ခါမွမေရာက္ဖူးဘူးရယ္"
"အလို ခင္ဗ်ားကို သည္လမ္းေပၚေတြ႕လာတာပဲ။ ခင္ဗ်ားပဲသိဆို"

"သည္လမ္းအူေၾကာင္းႀကီးကို အရပ္ရပ္က လာဆက္သဲ့ လမ္းေတြရွိတယ္ဗ်၊ က်ဳပ္ကလည္း သည္လမ္း ေပၚ ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိသာ၊က်ဳပ္သြားေနက်လမ္းကေတာ့ အေရွ႕ဘက္ထြက္ရင္ စစ္ကိုင္း ေရာက္သယ္ေလ"
"ေဟာဗ်ာ သည္လမ္းအူႀကီးက သည္တစ္လမ္းထဲရွိတာ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ လမ္းေတြရွိေသးမွတ္သာပဲ။ က်ဳပ္သြားေနက်လမ္းက သည္ေလာက္ ရြာဆက္မျပတ္ ဘူး၊ တစ္ခုေတာ့ ရွိသယ္"
"ေျပာပါဦး"
"ဘယ္လမ္းကသြားသြား လမ္းသံုးမႊာေတာ့ ေရာက္သာခ်ည္းပဲ။ ဘိုးေတာ္ဇရပ္လမ္းဆံုလို႔ ေခၚၾကသာ၊ အဲသာေတာ့ က်ဳပ္ၾကားဖူးသယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ အခုသြားသာက ဘုိးေတာ္ဇရပ္ ဦးတိုက္မွာ ဒန္ေသပဲ။ ဘယ္ေလာက္ေ၀းသယ္သာ မသိသာ"

သည္ေတာ့မွ ကိုခ်စ္တိုး နည္းနည္းသေဘာေပါက္သြားတယ္။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ထြက္တဲ့လမ္းဆို တာ သည္ တစ္လမ္းတည္း မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ထပ္ရွိလိမ့္မယ္။ သည္လမ္းက အခုမွ လမ္းအူေၾကာင္း ေဖာ္ထားတဲ့ လမ္းျဖစ္လိမ့္မယ္၊ လမ္းအူေၾကာင္းေဖာ္ပါဦးေတာ့ ရြာထဲက ဘာျဖစ္လို႔ မျဖတ္တာလဲ။ လမ္းဆိုတာ ရြာေတြကိုအေျခခံၿပီး ေဖာက္ၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးလည္း မစဥ္းစား တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္ဆရာ က ႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာေနတာဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး လက္ခံလုိက္တယ္။ ဘုမသိ ဘမသိ နဲ႔ ေငြသံုးေထာင္လိုခ်င္လို႔ လိုက္လာတာဆိုတာလည္း ရိပ္မိသြားတယ္။
"ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား က ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘဲ လိုက္လာတာေပါ့"
"အစစ္ေပါ့"

"ခင္ဗ်ား ဆင္းခ်င္ရင္ ဆင္းလုိ႔ရတယ္၊ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့"
"သည္အနားေရာက္မွေတာ့ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ရြာက်ဳပ္ မျပန္တတ္ေတာ့ဘူး"
"သည္အနားက ျပန္ေလွ်ာက္တာကမွ နီးလိမ့္ဦးမယ္၊ ၾကာေလ ခင္ဗ်ား ပိုဆုိးေလေပါ့"
ဂက္စ္ဆရာက ေတြခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျပျပျမင္ေနရတဲ့ ရြာဆီကို လည္ဆန္႔ၾကည့္ တယ္။ တစ္ေအာင့္ ေနေတာ့မွ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာတယ္။
"ကိုင္း… ဟိုးကျမင္ရသဲ့ ရြာဘက္လယ္ကြင္းေတြထဲက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားရင္ ျဖစ္ေလာက္မယ္ထင္သာ ပဲ၊ အဲသည္ရြာ ေရာက္ရင္ ေမးစမ္းျပန္႐ံုေပါ့၊ တတ္ႏုိင္ဘူး"
ဂက္စ္ဆရာ ကိုၾကည့္ၿပီး ကိုခ်စ္တိုး ရယ္လည္းရယ္ခ်င္၊ သနားလည္း သနားမိပါရဲ႕။ ခမ်ာလုိက္လာမိတာ နဲ႔ မကာမိ ျပန္ေလွ်ာက္ရရွာမွာကိုး။
"ကိုင္း… ဒါျဖင့္လည္း ကိုေက်ာ္သန္း ကားရပ္ဗ်ဳိ႕"

ကိုေက်ာ္သန္းက ကားရပ္ေပးတယ္။ ဂက္စ္ဆရာက မဆင္းဘူး။ ေပေတာေတလုပ္ေနေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး က တုိက္ပံု ထဲက တစ္ေထာင္တန္သံုးရြက္ႏႈိက္ၿပီး လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဂက္စ္ဆရာက သည္ ေတာ့မွ ေငါက္ခနဲ ထၿပီး ကားေဘးက ခုန္ခ်ဖုိ႔ျပင္တယ္။ အားရ၀မ္းသာအဆင္းမွာ လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္ ေျခဆင္း ထားတဲ့ ညဳိ႕သက်ည္းတက္နင္းမိပါေလေရာ။
"ဟာ ေခြးမသား ညဳိ႕သက်ည္းတက္နင္းရသလား၊ အမယ္ေလး ေလး နာလုိက္တာကြာ"
လူ၀ႀကီး ကိုမွတ္တင္က ေျပာ႐ံုရွိေသးတယ္။ ဂက္စ္ဆရာက ေအာက္ေရာက္သြားလုိ႔ ကြင္းစပ္ေတာင္ နင္းေနၿပီ။
"ေခြးမသား ေႁမြနဲ႔ေတြ႕မယ့္ေကာင္"

လူ၀ႀကီးက က်ိန္ဆဲေတာ့ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က မဂၤလာစကား ခုမွေျပာရေတာ့တယ္တဲ့။ ကားက ဆက္ ထြက္လာ ျပန္ေရာ။ လမ္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုးလာတယ္။ ကားက ျမင္းလို ခုန္ေပါက္ေနေတာ့တာပါ။ ေျမေစး တံုးႀကီးေတြဆိုေတာ့ တစ္တံုးၿပီးတုိင္း တစ္တံုးေပၚတက္ေနရတာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ဒါကို ျမင္ေတာ့ ညည္းတယ္။
"ေနာက္တစ္ခ်ီ ဒီတစ္လံုးက ဖံုးလုိက္ျပန္ပါ၊ မေဗဒါက တစ္ပင္တည္းဆိုတာ ဒါမ်ဳိးေနမွာ"
"မဟုတ္ဘူး ခ်စ္တိုးရ၊ ခ်စ္သူတို႔ေလွ်ာက္ေသာ လမ္းကေလးဆိုတာမွ မွန္တာ"
ဦး၀ိန္ က ၀င္ေျပာေတာ့ ကိုမွတ္တင္ကလည္း အားက်မခံ၀င္ေျပာေရာ။

"ေပတစ္ရာဆီေလွ်ာက္ပါလို႔ ျမင္သေလာက္ ျပလုိက္ခ်င္ပါသည္ဆိုတာ သည္လမ္းမ်ဳိးေပါ့ကြာ"
ေမာင္ႀကဳိင္ကေတာ့ ကုပ္က်ဳိးေနၿပီ။ ခမ်ာလည္း စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ စကားလည္း မေျပာဘူး။ သူ႔ဆရာကို ေရာ၊ လူႀကီးေတြကိုပါ အားနာဟန္တူပါရဲ႕။ ရြာက မိန္းကေလးခမ်ာ မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ႔ ျဖစ္ရွာ ေရာ့မယ္ လို႔လည္း ေတြးမိပံုေပၚရဲ႕၊ ကိုခ်စ္တိုးကို နာရီေမးေတာ့ တစ္ခ်က္တဲ့။ ကိုေက်ာ္သန္းကားက ပတပ္ ေတြ မနားတမ္းရပ္ရာက ကား တကယ္ရပ္သြားပါေလေရာ။ ကိုခ်စ္တိုးလည္း လန္႔သြားတယ္။ ဘီးမ်ား ေပါက္ေရာ့လား။ ဘီးေပါက္ရင္ေတာ့ ကေလးေတြေျပာသလို ရြာလည္ၿပီကိုး။
"ကိုေက်ာ္သန္း ဘာတုန္းဗ်ဳိ႕"
"ေရွ႕မွာ ႏြားသမားေတြဗ် ေမးပါဦး၊ အေနာက္က တက္လာၾကတာပဲ"

ကိုခ်စ္တိုးက ေနာက္ခန္းက မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ႏြားသမားေလးေယာက္၊ ႏြားက အေကာင္ အစိတ္ ေလာက္ ရွိလိမ့္မယ္။ ႀကဳိးေတြတြဲၿပီး ဆြဲလာၾကတယ္။ ႏြားအေရာင္းအ၀ယ္သမားေတြဆိုေတာ့ ရြာစဥ္လွည့္ ႏြားအလဲအထပ္ လုပ္ၾကတဲ့လူေတြ ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ထက္ေသခ်ာတာ ဘာရွိလိမ့္မတုန္း။ ႏြားသမား ေတြက ကားေတြ႕ေတာ့ ေအာက္ဖက္ လယ္ထဲဆင္းေပးၾကတယ္။
"ဗ်ဳိ႕ဆရာေတြ ေမးစရာရွိလုိ႔ပါ၊ လယ္ျပင္ႀကီးဆိုတာ ေတာ္ေတာ္လိုေသးသလားလုိ႔"
ႏြားသမားထဲက ေခါင္းေဆာင္က အခုမွ စိတ္ေအးသြားပံုနဲ႔ ႏြားေတြကို ေတာင့္လုိက္ၿပီး စဥ္းစားတယ္။
"ခင္ဗ်ား တို႔ က လယ္ျပင္ႀကီး သြားၾကဖို႔လား"
"ဟုတ္တယ္"

"သည္ကဆက္သြားရင္ ဘုိးေတာ္ဇရပ္လမ္းဆံုး ေရာက္လိမ့္မယ္၊ အဲသည္ေရာက္ရင္ ႏြား၀န္တင္လွည္း ေတြ ရွိပါဗ်ား၊ လမ္းက သံုးမႊာဆိုေတာ့ ေတာင္ဘက္ဆက္လုိက္ရဦးမွာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔က လမ္းမွားလာတာ၊ ဟိုးေျမာက္ဘက္ မွာ ဒါမ်ဳိးတစ္လမ္းရွိေသးတယ္ဗ်။ အဲသည္သြားမွ လယ္ျပင္ႀကီးတို႔၊ ကိုင္းကုန္းတို႔၊ ယင္းမာပင္ ေျခာက္ တို႔၊ နဘဲကုန္း တုိ႔ ဆက္ေရာက္သာရယ္"
"ဒါဆို သည္လမ္းက ဘာတုန္း"
"ဒါက ကုမၸဏီသံုး လမ္း ေနမွာေပါ့၊ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဖ်ားမယ္ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုက ဂိုေဒါင္ႀကီးေတြ ေဆာက္ ေနတာ၊ သူတို႔ကုိယ္ပိုင္ လမ္းလုပ္မယ္နဲ႔တူတာပဲ"
"အဲသလို ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဟုတ္ၿပီ သေဘာေပါက္ၿပီ။ ဒါဆိုရင္ ဆက္သြားရင္ ရၿပီေပါ့"
"အင္"
"ဘာတုန္းဗ်"

ႏြားသမားေတြက စကားတစ္ခြန္းက်န္ေနသလို လုပ္ေနေတာ့ ကုိခ်စ္တိုးက ဘာလဲသိခ်င္လို႔ ေမးလုိက္ တာပါ၊ ႏြားသမားေခါင္းေဆာင္က လက္ညႇဳိးထိုးျပတယ္။ နီးနီးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္း တဲ့ေနရာပါ။ သူျပတဲ့ေနရာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သစ္ပင္ကေလးတစ္ပင္ ေတြ႕ရတယ္။
"အဲသည္ သစ္ပင္နားမွာ ဧရာမခ်ဳိင့္ႀကီးရွိတယ္။ လမ္းက်ဳိးေနသာဗ်၊ တစ္ေန႔က မိုးရြာထားေတာ့ ဗြက္ ေတြလည္း လည္လို႔။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ လယ္ထဲက ပန္းခဲ့ရသယ္"
သည့္ထက္ေသခ်ာတဲ့သတင္းေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတုိ႔ေတာင္ လယ္ထဲကပန္းခဲ့ရတယ္ဆိုမွေတာ့ ေသခ်ာၿပီေပါ့။ ကားေကာ လယ္ထဲက ပန္းၿပီး ေမာင္းရင္ ရသလားဆိုေတာ့ မရေလာက္ဘူးတဲ့။ လမ္း ေဘးမွာ ေျမာင္းလိုခ်ဳိင့္ႀကီးေတြရွိသတဲ့။ သည္ေတာ့ ကားေကာ လမ္းက်ဳိးေပၚက ျဖတ္ေမာင္းလုိ႔ရႏုိင္သ လားဆိုေတာ့ ဗြက္နစ္မွာပဲတဲ့။
"ခင္ဗ်ား တုိ႔ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါၾကတုန္း"

"ရွစ္ေယာက္"
"မရေလာက္ဘူး၊ ကားအခြံခ်ည္းေမာင္းၿပီး လူေတြတြန္းမွရမွာ၊ ရမယ္ဆိုသာေတာင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ပါသဲ့ လူ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ က်ဳပ္ထင္သာေနာ္ မရေလာက္ဘူး"
"အဲသည္ေလာက္ေတာင္လား"
"ခင္ဗ်ားတုိ႔သြားရင္ ေတြ႕မွာပဲေလ"
ဟုတ္သားပဲ၊ ႏြားသမားေတြက ညာစရာအေၾကာင္းမွမရွိပဲကိုး။ ဆက္ေမာင္းရင္ေတြ႕မွာပဲ။ ေတြ႕ပါၿပီတဲ့ ကားေပၚပါတဲ့လူန႔ဲတင္ မရဘူးဆိုမွေတာ့ ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ သည္မွာတင္ တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က ႏြားဆ ရာေတြကို အဲသည့္လမ္းက်ဳိးအထိ လုိက္ခဲ့ပါဗ်ာလို႔ ေခၚတယ္။ လမ္းက်ဳိးတစ္ဖက္ကို ကားေက်ာ္တာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဖိုးေပးမယ္လုပ္ေရာ။ ႏြားဆရာက စိတ္၀င္စားေပမယ့္ က်န္တဲ့ႏြားသမားေတြက သေဘာ မတူ ခ်င္ၾကဘူး။ သူတုိ႔ကလည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားႏြား၀ယ္၊ ႏြားအလဲအထပ္လုပ္လာတာ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္ မွာ မဟုတ္လား။ အသြားအလာမရွိေသးတဲ့ ကုမၸဏီပိုင္လမ္းဘက္က ထြက္လာၾကတယ္ဆိုကတည္းက လူေရွာင္ တာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲကိုး။

"က်ဳပ္တုိ႔က အခ်ိန္နဲ႔သြားၾကရမွာဗ်၊ တစ္ရြာတစ္ရြာ ႏြားေတြအမ်ားႀကီးနဲ႔ ကူးျဖစ္သာမဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ တုိ႔ ကလည္း သုတ္သုတ္ရယ္"
ႏြားသမားတစ္ေယာက္က ျငင္းတဲ့သေဘာနဲ႔ ပယ္ခ်တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက သေဘာေပါက္သြားၿပီ။ ေခါင္း ေဆာင္ က လုပ္ခ်င္တယ္။တပည့္ေတြက မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္ေလာက္ေပးမွာလဲလို႔ ေျပာ ေနတာလား၊ တကယ္ပဲ သူတို႔အလုပ္အတြက္ အႏၱရာယ္ရွိလုိ႔လား၊ ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားေပးရင္ လုိက္လာဖုိ႔ မ်ားတယ္။ သူတုိ႔ကခ်ည္း လူေလးေယာက္။ ႏြားက အေကာင္အစိတ္ေလာက္။ လူေရာ၊ ႏြားေရာ၊ ကား ေပၚ က လူေတြေရာ ၀ုိင္းတြန္းရင္ လမ္းက်ဳိးကိုေက်ာ္ႏုိင္မယ္။
"က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔လုိက္ခဲ့ဗ်ာ၊ ကား၀ိုင္းတြန္းေပး လမ္းေက်ာ္တာနဲ႔ က်ဳပ္ တစ္ေသာင္းေပးမယ္"

တစ္ေသာင္း ဆိုေတာ့ ႏြားသမားေတြက လမ္းေပၚက ေကာက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံလို႔သေဘာထားၾကပံုေပၚ တယ္။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကၿပီ။ လုိက္ၾကမယ့္ပံုလည္း ေပၚေနၾကၿပီ။ ကိုခ်စ္တိုး က "ကဲပါဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္ သံုးေထာင္ ကိုက္ေအာင္ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေပးပါမယ့္"လည္းဆိုေရာ ႏြား သမား က လုိက္ခဲ့မယ္ျဖစ္ကေရာ။
ဒါေပမယ့္ ႏြားေတြက အေကာင္အစိတ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ႏြားေတြ တန္းလန္းနဲ႔လုိက္မျဖစ္ဘူး။ သည္ ေတာ့ ႏြားေတြထိန္းဖို႔ ႏြားသမားတစ္ေယာက္ထားခဲ့ၿပီး က်န္တဲ့သံုးေယာက္က လုိက္ခဲ့ၾကဖုိ႔ သေဘာတူ ၾကတယ္။ ႏြားေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ႏြားသမားခမ်ာ ေနပူႀကီးထဲ ႏြားအေကာင္အစိတ္က ႀကဳိးေတြစုကုိင္ ၿပီး က်န္ခဲ့ ရတာဆိုေတာ့ ျမန္ျမန္ျပန္လာၾကဖို႔ မွာရွာရဲ႕။ ႏြားသမားေတြက ကားေပၚတက္တာနဲ႔ ကို ေက်ာ္သန္းက ကား ကို ဆက္ေမာင္းလာခဲ့တယ္။

"အားနာလို႔သာရယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ႏွယ္မုိက္လံုးႀကီးလိုက္တာ၊ သည္လမ္းစေဖာက္ကတည္းက ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကား ပထမဆံုး ေမာင္းလာတာ ထင္တာပဲ"
"ကုမၸဏီကား ေတြက မသြားၾကဘူးလား"
"လမ္းအူေၾကာင္း ရွိေသးသာဗ်၊ သူတို႔ကဟိုးေျမာက္ဘက္လမ္းဘက္က ၀င္ၾကသာ ေ၀းေတာ့ေ၀း သယ္။ သည္လမ္းေကာင္းေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူတို႔ သံုးမယ့္သေဘာေပါ့"
မဂၤလာ စကားေျပာၾကမယ့္ လူႀကီးေတြလည္း ႏြားသမားနဲ႔ေတြ႕မွ ခင္ဗ်ားတုိ႔မုိက္လံုးႀကီးလုိက္တာ ျဖစ္ ကေရာ ဆိုေတာ့ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။ လူေလးေယာက္ ႏြားအေကာင္အစိတ္ နဲ႔ ေတြ႕လုိက္ရတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရေသးတာ မဟုတ္လား။ တာလမ္းက်ဳိးေနတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေလး သြားရတယ္။ ကားကလည္း လမ္းက်ဳိးမေရာက္ခင္ ႐ုန္းရတာနဲ႔တင္ ခ်ဴသံပါေနၿပီ။ ေညႇာ္လိုက္တာ လည္း တူးလို႔။ သည္လိုနဲ႔ ကားက လမ္းက်ဳိးထိပ္ရပ္မိကေရာ။
"ဟာ… ဟုတ္သားဟ"

ဆက္ရန္
.