ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၂၅)

လူထု ေဒၚအမာ
 ဆရာႀကီးဦးသုခ ေမြးေန႔

ဆရာဦးသု ေဆးရုံတတ္ရတယ္။ ခုေတာ့ ျပန္ဆင္းၿပီး အိမ္မွာ ေရာက္ေနၿပီဆိုလို႔ ဆရာ့က်န္းမာေရး ဘယ္လုိလဲ လုိ႔ မၾကင္ ကို ဖုန္းဆက္ေမးေတာ့ ထူထူေထာင္ေထာင္ ေတာ့ ရွိပါတယ္။ ထမင္းေတာ့ မစားေသး ဘူးလို႔ ဆရာကေတာ္က ေျဖပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၂၇ရက္ေန႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆြမ္းကပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိတယ္။ ေမြးေန႔ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ာ္ေတာ့ မလုပ္ဘူး။ အိမ္လာတဲ့လူအနည္းအပါးကို မုန္႔ဟင္းခါးေကၽြး မယ္ လို႔ လည္း မၾကင္က သတင္းေပးပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ၅ရက္ႀကီးတာနဲ႔ ေနာင္ႀကီးေခၚေနရတာ" လို႔ ဦးလွ ေျပာတတ္တဲ့ သူ႔မိတ္ေဆြႀကီး "ကိုသုခ" က တပို႔တြဲလဆနး္ ၁၀ရက္ေမြးေလ။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဒီဇန္န၀ါရီ ၂၇ရက္ဆုိရင္ ျမန္မာရက္ တပို႔တြဲလဆန္း ၅ရက္မုိ႔ အသက္(၈၃)ႏွစ္ျပည့္တဲ့ ဆရာ့ေမြးေန႔ပါ။

ဆရာဦးသုက ကၽြန္မ ေမြးေန႔ဆိုရင္ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္။ ကၽြန္မကျဖင့္ ဆရာ့ေမြးေန႔ကို တစ္ခါ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ရေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ေတာ့ သြားခ်င္လိုက္တာ။ ဆရာ ေဆးရုံက ဆင္းလာစမုိ႔ သာၿပီး ေရာက္ခ်င္တယ္။ သြားခ်င္တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ကၽြန္မအဖို႔ မႏၱေလးက ရန္ကုန္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ တစ္ေယာက္တည္း ထလာ၀ံ့တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီခရီးမ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုမရဲမုိ႔ ဘယ္သူေရ အေမနဲ႔  လုိက္ခဲ့စမ္းလို႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ေခၚစရာလည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူနဲ႔မ်ား သြားရပါ့လို႔ စိတ္ထဲမွာ အေဖာ္ရွာလိုက္ရတာ။ ရတနာပံုထီဆုိင္ရွင္ကို သတိရလို႔ အေဖာ္စပ္မိေတာ့မွ သူတို႔က လိုက္မွာ ေပ့ါလို႔ အေျဖရၿပီး ကၽြန္မကို လုိက္ပို႔လို႔ ရန္ကုန္က ဆရာ့ေမြးေန႔ကို အေရာက္လာခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။

ကၽြန္မေရာက္လို႔ ဆရာ့အိမ္ကို ကၽြန္မသြားေတာ့ ဆရာက ၀မ္းသာလိုက္တာ။ ကၽြန္မကလည္း ၀မ္းသာ လိုက္ တာ။ ႏွစ္ေယာက္သား စကားေတြလည္း အားရပါးရ ေျပာၾက။ ရယ္စရာရွိရင္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ၾက။
"မအမာ ေရ … ေသကုန္ၾကၿပီဗ်၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာ" တဲ့။
"ဟုတ္တာေပါ့ ဆရာရယ္ … စာေရးဆရာေတြနဲ႔ အႏုပညာနယ္က လူေတြ မႏွစ္ကမ်ား ေသလိုက္တာ … ဒီအထဲ ငါလည္းပါၿပီလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့မိလို႔ နာေရးေၾကာ္ျငာေတြထဲ ကိုယ့္နာမည္ ရွာမိေသးတယ္" လို႔ လူအုိခ်င္း ေသျခင္းတရား နီးကပ္ေနပံုကိုလည္း ေျပာမိၾကေသးရဲ႕။

ဆရာနဲ႔ကၽြန္မက မေတြ႕ရတာ သိပ္ေတာ မၾကာလွေသးပါဘူး။ ဆရာက မႏၱေလး ေရာက္ေရာက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႕မွ ေျပာခ်င္တဲ့  စကားမ်ိဳးေတြက ဒီၾကာထးဲမွာ အမ်ားႀကီး ရွိၾကေသးတာ မႈတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး ကြဲကြဲေနၾကတာ က်ေနတာပဲ။ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္။ က်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္။ "ဟုတ္လုိက္ေလ မအမာရယ္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္ဗ်ား အျမင္ခ်င္း တူသဗ်ာ" လို႔ ေက်နပ္လိုက္ နဲ႔။ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေလာက္က စကားေတြ ေျပာၾကတာ ညေန ၄နာရီထုိးတာ ထုိးမွန္း မသိၾကဘူး။

အဲဒီေန႔က မၾကင္က ကၽြန္မကို ထမင္းေကၽြးတယ္။ "လာ ဆရာ အတူတူ ထမင္းစားမယ္" လုိ႔ေခၚေတာ့ ဆရာ က ထမင္းေတြ ၀င္စားတယ္။ ကေန႔ ပထမဆံုး ထမင္းစားတာပဲလို႔လည္း ေျပာပါေသးတယ္။
ခါတုိင္းေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ကေလး၊ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ေလး ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ တင္းတိမ္ေနတာတဲ့။ ခုထိ ဆရာ ထမင္း မစား ေသးတာကို ကၽြန္မက …
"မၾကင္ ကလည္း အလုိလိုက္အားႀကီးတယ္ … ဆရာကလည္း ခၽြဲတယ္" လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အျပစ္တင္ လုိက္ေသးတယ္။ အဲဒါ ေမြးေန႔မတုိင္မီ တစ္ရက္ကပါ။
ေမြးေန႔ မွာေတာ့ မနက္ ၈နာရီေလာက္ကတည္းက ကၽြန္မ အေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာ့ေမြးေန႔က ဖိတ္စာ နဲ႔ ဖိတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အၾကားနဲ႔လာၾကတာ ဆိုေပမယ့္ ရုပ္ရွင္နယ္ကလည္း ဂရိတ္ေတြေရာ၊ စာေပနယ္ ကလည္း ၾကားသမွ် က လာၾကတာ။ ဆရာ့ကိုခ်စ္တဲ့ တပည့္ တပန္းေတြလည္း သူ၀င္ငါထြက္။

ကၽြန္မ တို႔ ထုိင္တဲ့၀ိုင္းမွာေတာ့ ဆရာရန္ေအာင္ႀကီးရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ ဆရာဦးသုခရယ္၊ ေအ၀မ္း ဦးတင္ေမာင္ ရယ္၊ ျမတ္မဂၤလာ မဂၤလာဗ်ဴဟာမွဴး ဦးေအာင္သိမ္းရယ္ ထိုင္တယ္။ ထုိင္ေနရင္း ကၽြန္မက ဦးလွ ေျပာတတ္တာ ကေလး တစ္ခု သြားသတိရလိုက္ေသးတယ္။ ဦးလွက အသက္(၆၀)ေက်ာ္ လာေတာ့ ေရာက္ခဲ ေတြ႕ခဲတဲ့ မိတ္ေဆြ ကို ေတြ႕ရင္ …
"ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္အုိေနၿပီဆိုတာ လာျပရင္း ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္အိုေနတယ္ ဆိုတာ လာၾကည့္ သလို ပဲဗ်ာ တဲ့"။
ခုလည္း ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္က စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ "ေမရွင္"၊ "တင္ေမာင္"။

"မမထားနဲ႔အပါ" အျဖစ္ ပိတ္ကားေပၚမွာ ျမင္ခဲ့ရတာကို မ်က္စိထဲက မထြက္ေပမယ့္ ခု ထုိင္ေနတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ က အသက္ နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြ အုိလို႔။ သြားေတြက က်ိဳးလို႔။
ဆရာရန္ေအာင္ႀကီး ကေတာ့ ေဂ်ာ္နီ၀ါးကား ၀ီစကီေၾကာ္ျငာထဲကအတုိင္း ဒီအရြယ္ႀကီးအထိ ေျပာတုန္း ဆိုတုန္း။ တဟားဟား ရယ္ေနတုန္း။ သူ႔မွာ ေပ်ာ္ေနလို႔ထင္ရဲ႕ သိပ္ႀကီးလည္း ရုပ္က  မက်ေသးဘူး။ သူ႔အေၾကာင္း ၀ိုင္းေရးၾကတဲ့ "ရန္ေအာင္" ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထြက္ၿပီတဲ့။ ေရးၾကသူေတြကလည္း သူ႔အေၾကာင္း အေကာင္း ေတြခ်ညး္ပဲ ေရးထားၾကသတဲ့။

ကၽြန္မ က ေမးတယ္။ "ကၽြန္မကိုေတာ့ ဦးရန္ေအာင္ က အေရးမခုိင္းလာဘူး … မေကာင္းတာေတြေရးမွာ စိုးလို႔လား" ဆိုေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္တယ္။ ၿပီးမွ သူကိုယ္တိုင္ စာမူစုတာ မဟုတ္ဘူး။ နန္းညြန္႔ေဆြတို႔ က စုတာပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္မ တို႔ စားပြဲမွာ ဦးေအာင္သိမ္းက ေတာ္ေတာ္တင္ေသးတယ္။ အားလံုး ကေတာ့ ဦးရန္ေအာင္ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ေနၾကတာပါပဲ။
ဆရာ ဦးသုခ က သူ႔ကို ဘယ္သူကမွန္းမသိ စာအိတ္ထဲထည့္ ကန္ေတာ့တဲ့ေငြနဲ႔ ဦးရန္ေအာင္ကို ကန္ေတာ့ တဲ့အခါ "အိမ္က်ရင္ ဖြင့္ၾကည့္မယ္ … နည္းေနရင္ေတာ့ ဆဲေနမွာပဲ" တဲ့။ ဟီးဟီး ဟားဟား ရယ္စရာေတြ ခ်ည္းေျပာၿပီး အရင္ဆံုးထ ျပန္သြားပါတယ္။ ဦးရန္ေအာင္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေသခဲ။ အသက္ရွည္ဦးမွာ ပါ။

ကၽြန္မ က ဆရာဦးသုခ နဲ႔ တစ္စားပြဲတည္း ထုိင္ေနေတာ့ ေမြးေန႔လာၿပီး ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့ၿပီးမွ ျပန္သူေတြ က အမ်ားသား။ လက္ခ်ည္းကန္ေတာ့တာပါသလုိ ေငြနဲ႔၊ ပစၥည္းနဲ႔ ကန္ေတာ့သူေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ အဲ ဆရာကိုယ္တိုင္ကလည္း သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ ဦးရန္ေအာင္၊ သူထက္ အသက္ငယ္ ေပမယ့္ ရုပ္ရွင္ ပညာမွာ သူ႕ဆရာ လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေအ၀မ္းဦးတင္ေမာင္ တို႔ကို ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ဒါ ကၽြန္မ တို႔ ယဥ္ေက်းမႈေလ။ "ဂုဏ၀ုဒၶိ ၀ယ၀ုဒၶိေရာ ပူဇာစ ပူဇေနယ် နံေရာ" ေပ့ါ။

အဲဒီေန႔က ဆရာ့ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ေတြထဲမွာ နီေပါ့လူမ်ိဳး သီလရွင္တစ္ပါးလည္း ပါတယ္။ သူကေတာ့ ဆရာဓမၼဒါန ျပဳေနတဲ့ အစိေႏၱယ်ႀကီး ဘုရားရွိခုိးစာအုပ္ရဖူးလို႔ အဲဒီဘုရားရွိခိုးစာအုပ္ကို ေန႔တုိင္း ရြတ္ဖတ္ ရွိခိုးေနရာ က ရန္ကုန္ေရာက္လာခုိက္ ဆရာ့ကို ေက်းဇူးတင္ၿပီး လာကန္ေတာ့တာတဲ့။ ဆရာေလးဘြဲ႕က ဘယ္သူတဲ့ လဲလို႔ ေမးေတာ့ "ေဒၚေမာလိနီ"။ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုး ေမာကၡသီ၀ံသေခ်င္ကပါတဲ့။

သူ႔နာမည္က ေတာင္ရိုးသီလရွင္ေတြ မွည့္ေနက်နာမည္မ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆရာေလးက နီေပါလူမ်ိဳး။ ဟိႏၵဴအယူ မိရိုးဖလာ ယံုၾကည္ရာက ျမန္မာေက်ာင္းဆရာမလုပ္ရင္း က်ီးသဲ ေလးထပ္ ဆရာေတာ္ေရးတဲ့ ဇိနတၱပကာသနီကို ဖတ္ရလို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားကို သက္၀င္ယံုၾကည္လာတာ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာမ ဘ၀က ေနၿပီး သီလရွင္၀တ္တာ ခု ၁၃ႏွစ္ ရွိၿပီတဲ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာ နီေပါလိစ္ ေခၚတဲ့ ေဂၚရခါး ၄၊ ၅ ေသာင္းရွိတယ္။ ေအးတဲ့ေတာင္ေပၚေဒသေတြ မွာ အေနမ်ား ၾကတယ္။ ေျမျပန္႔က ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ႏို႔ေရာင္း၊ ေထာပတ္ေရာင္း လုပ္ငန္းလုပ္တဲ့ ေဂၚရခါး အနည္းပါးပဲ ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲက အမ်ားစု ရိုးရာကိုးကြယ္မႈျဖစ္တဲ့ ဟိႏၵဴ၀ါဒနဲ႔ ယဇ္နတ္ပူေဇာ္မႈေတြပဲ ျပဳၾကတယ္။ သူတုိ႔လို ဗုဒၶဘာသာေတြက နည္းေသးတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ သာသနာျပဳဖို႔ စိတ္ကးတယ္။ ခုခတၱမန္ဒူကို ပညာသင္ ၂ႏွစ္သြားဖို႔ ရန္ကုန္ဆင္းလာတာ ျဖစ္သတဲ့။

ဆရာ့ကို ၾကည္ၾကည္ညိဳညိဳ ေလးေလးစားစား ကန္ေတာ့ၿပီး အစိေႏၱယ်ႀကီး ဘုရားရွိခုိးစာအုပ္ ၁၅အုပ္ ေလာက္ထပ္ၿပီး အလွဴခံသြားပါတယ္။ သူက ေမြးေန႔မွန္း မသိဘူးတဲ့။ ဆရာ့ဆီလာတဲ့ ပရိသတ္ကလည္း တယ္စုံတာကိုး။
 

ဆရာက မၾကင္ကို ခင္ႏွင္းယုဆီ ဖုန္းဆက္ခုိင္းပါေသးတယ္။ ကၽြန္မလည္း ေရာက္ေနလို႔ သူ႔ေမြးေန႔လာခဲ့ဖို႔။ ခင္ႏွင္းယု က ရိပ္သာမွာ မရွိဘူး။ မရွိေပမယ့္ ရိပ္သာက သူရွိရာ သူ႔အစ္ကိုႀကီးအိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးေတာ့ ခင္ႏွင္းယု လည္း ဆရာ့ဆီကို ေရာက္လာတယ္။ ပရိသတ္ စည္တုန္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ လူရွင္းေတာ့မွ ေရာက္ လာေတာ့ သူရယ္၊ ဆရာရယ္၊ ကၽြန္မ ရယ္ ကၽြန္မမိတ္ေဆြ ေဒၚထားျမင့္ရယ္ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ႀကီး စကားေတြ တ၀ႀကီးေျပာၾကျပန္ေရာ။

ေဒၚခင္ႏွင္းယု နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ စာအေၾကာင္း နဲ႔ ဘာသာေရးစကားေတြ အမ်ားဆံုး ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။
လူ႔အတၱဳပၸတၱိေရးၾကတဲ့အခါ ေတြ႕တတ္တဲ့ အခက္အခဲေတြ႕အေၾကာင္း ကၽြန္မတုိ႔ေျပာၾက ေဆြးေႏြးၾက အႀကံေပးၾကတာ စုံေနတာပဲ။
ဆရာက ေနမေကာင္းဘူးသာ ေျပာပါ။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးကို ေျပာရရင္ ႏႈတ္ဆိတ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူခ်ည္းေျပာေနတာပါ။ ေဒၚခင္ႏွင္းယုနဲ႔ တရားစကားေတြ ေျပာၾကတာမ်ား မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ က စားေတာ့၊ ေသာက္ေတာ့ ကာဖီအၾကမ္းကေလးနဲ႔ ဆန္ျပဳတ္ေလးနဲ႔ ဆိုတာ မ်ိဳး လုပ္ေနလို႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ယုယလြန္းေနၾကတာလို႔ အျပစ္တင္လိုက္တာပါ။
 

ေမြးေန႔မွာ မုန္႔ဟင္းခါး ၂၅ပိႆ ၀ယ္ၿပီး ဟင္းရည္ ကို ပထမတန္းစားရေအာင္ ဆရာက အိမ္မွာပဲ ခ်က္ေစ တာမို႔ ဟင္းရည္ ကလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ေနမြန္းတိမ္းေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ပရိသတ္အေတာ္စဲသြားၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္မ တို႔ကို မၾကင္ က ထမင္း ေကၽြးပါတယ္။ မၾကင္ရဲ႕ ထမင္း၀ိုင္းကို ဆရာတပည့္မ ရႈမဝ မိတင္ေအး ကလည္း ဟင္းခ်ိဳင့္တစ္ခ်ိဳင့္ နဲ႔ လာေပါင္းတယ္။ သူက ကၽြန္မဖို႔ဆိုၿပီး ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး ဆီျပန္ နဲ႔ ငါးရံ႕အူဟင္း ေတြ ပါလာတယ္။

အညာမွာ ပုဇြန္တုပ္ႀကီး က တစ္ပိႆာ ၆၀၀က်ပ္ ေစ်းေလာက္ေပးၿပီး ၀ယ္စားႏိုင္ရင္ ရေသးတယ္။ ငါးရံ႕အူ ေတာ့ မရွိ တဲ့ ဟင္းမုိ႔ ထည့္ေပးတဲ့ ပုဇြန္တုပ္ကို ဖယ္ထားၿပီး ငါးရံ႕အူဟင္းကို အားရပါးရ ေနာင္ ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ စားရမွာ မဟုတ္လို႔ အီေလာက္ေအာင္ စားလိုက္တာပါ။ ဆရာကေတာ့ အဲဒီဟင္းေတြကို ညႇိလို႔မစားဘဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေၾကာ္တာ သုပ္တာကေလးနဲ႔ ငါးအသားေလး နည္းနည္းပါးပါးနဲ႔ပဲ စားပါတယ္။

မိတင္ေအးက ရႈမ၀ဦးေက်ာ္ က ဆရာဦးသုခထက္ ၅ရက္ ႀကီးတယ္။ ဆရာဦးသုခ က လူထုဦးလွထက္ ၅ရက္ႀကီးတယ္။ ဒီသံုးေယာက္ ၅ရက္ႀကီး ၅ရက္ငယ္ေတြပဲဆိုတာကို အစေဖာ္ေပးေတာ့ ရႈမ၀မဂၢဇင္းရပ္စဲ ထားတာ ကို ႏွေျမာတဲ့အေၾကာင္း ဦးေက်ာ္ကို သတိရတဲ့အေၾကာင္းဆီကို ကၽြန္မတို႔ စကား၀ိုင္း ေရာက္သြား ၾကျပန္တယ္။
ဦးေက်ာ္ နဲ႔ ဦးလွ က ေသဆံုးကုန္ၾကၿပီေလ။

ဘ၀နိဂံုးဆိုတာ သိပ္မွန္တဲ့ အသံုးအႏႈန္း။ လူတစ္ေယာက္ ေသဆံုးသြားၿပီဆိုရင္ သူ႔အလုပ္ေတြ အားလံုးဟာ လညး္ နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး အဆံုးသတ္သြားရေတာ့တာပဲ။
ဒီသံုးေယာက္ထဲ မွာ ဆရာဦးသုခ က အသက္အရွည္ဆံုး။ အသက္ရွည္တာနဲ႔အမွ် သူလုပ္ႏိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ ကိုလည္း ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ေနတုန္း။ ခု ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ဆိုရင္ ဆရာ မၾကာခင္ ျပန္ၿပီး သူ႔အလုပ္ခြင္ ကို ၀င္ဦးေတာ့မွာပဲ။ ၀င္ရင္လည္း ဆရာဦးသုခရဲ႕ စြမ္းအင္ေတြကို ကၽြန္မတို႔က ျမင္ၾကဦး ေတာ့ မွပဲ။
ခုေန ဦးေက်ာ္သာ ရွိစမ္းပါလား။ ရႈမ၀ ဘယ္ရပ္ထားလိမ့္မလဲ။

ဦးလွ လည္း ဦးေက်ာ္ လိုပဲေပါ့။ သူ လုပ္ႏိုင္တာေတြကို မနားမေန လုပ္ေနဦးမွာပဲ။
ဆရာနဲ႔ ကၽြန္မကေတာ့ ဆရာ မၾကာခင္ မႏၱေလး လာဦးမယ္။ ဒီတစ္ခါလာရင္ ပထမဆံုး ဘယ္သူ႔ကိုမွ အသိမေပးေသးဘဲ အမရပူက ေတာင္ေလးလံုး ကိုပညာေက်ာင္းကို ကၽြန္မနဲ႔ သြားၾကမယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ၄၊ ၅ ည အိပ္ၿပီး စကားေတြ တစ္၀ႀကီး ေျပာၾကမယ္။ ၿပီးမွ မႏၱေလး ျပန္လာၿပီး တျခားမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ေတြ႕မယ္လို႔ ခ်ိန္းခဲ့ပါတယ္။
ဆရာက …
"မအမာ … မေသနဲ႔ဦးေနာ္" တဲ့ မွာလိုက္တယ္။

ကၽြန္မကလည္း
"မေသေသးဘူး ဆရာ … ကၽြန္မမွာ ဦးလွအေၾကာင္းေရးဖို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္၊ ဆရာ့အေၾကာင္း ေရးဖို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ တာ၀န္ႀကီးႏွစ္ခု က်န္ေသးတယ္။ အဲဒါေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရဦးမယ္" လို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

လူထုေဒၚအမာ
(မေဟသီမဂၢဇင္း၊ မတ္ ၁၉၉၃မွ)

.