ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၁၄)

"သဒၵါမသင္ စာမျမင္ေသာ္
    ေတာ၀င္ဆင္ကန္း တစမ္းစမ္းႏွင့္
    စခန္းမ၀င္ လမ္းမတြင္သို႔
    သံုးအင္ပဋကတ္ က်မ္းစာျမတ္၌
    ပုဒ္ပါဌ္မသိ ပကတိပစၥယာ
    စိပ္ျဖာခြဲျခမ္း ဥာဏ္စြမ္းမရွိ။"

အေၾကာ္ပင္အုပ္အုပ္ ၀ိုင္းေလးေတြ ေအာက္က အေမွာင္ထုကို ထုိးေဖာက္လွ်ံတက္ေသာ အသံ ျဖစ္ေလ သည္။ အေၾကာ္ပြင့္ျဖဴျဖဴေလးေတြက ေျမာက္ျပန္ေလအလႈပ္မွာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ တေၾကြသက္၍ ေနေပ သည္။
အေၾကာ္ပန္းေလးေတြ ေျမေပၚ သက္ဆင္းပံုမွာ စကၠဴစြန္ေလးေတြလုိ ၀ဲကာ၀ဲကာ က်ေနပံု ကလည္း အလြန္ ၾကည့္ေမာဖြယ္ ေကာင္းပါ၏။ အေၾကာ္ပန္းေလးေတြ ခရာေလးေတြလို အရင္းခၽြန္ ၿပီး အဖ်ားကား ပြင့္ ေနေတာ့ ေလ မွာ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ ေၾကြသက္ေနရွာ၏။ ဤသည္ပင္ ၾကည့္ေမာ ဖြယ္ ျဖစ္ရ၏။

ငယ္ရြယ္တက္ၾကြေသာ စာသင္သားတို႔၏ ကစၥည္းသဒၵါ ရုပ္မတြက္မွီ သဒၵါသင္ရျခင္း အက်ိဳးကဗ်ာကို  သံၿပိဳင္သီက်ဴးလိုက္ေသာ အသံသည္ ပိဋကတ္တိုက္ (စာၾကည့္တိုက္) ေရွ႕ အေၾကာ္ပင္ ၀ိုင္းေလးေအာက္မွ ေပၚထြက္ လာေသာ အသံပါတည္း။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္မွ ျမင္ကြင္းနဲ႔ သဒၵါရုံရုပ္ပံုလႊာ ကားခ်ပ္ ပါတည္း။
စာသင္သားငယ္ တို႔သည္ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ ႏုနယ္ၾကေသးသည့္အေလ်ာက္ တခါတရံတက္ၾကြ၏။ တခါတရံ စိတ္ဓာတ္ထုိင္းမိႈင္းၾက၏။ ထုိသည္လည္း အျပစ္မဆိုသာပါေပ။ ၁၀ႏွစ္ ၁၁ႏွစ္အရြယ္ ဘ၀ ႏုနယ္နယ္ မွာပင္ မိေ၀းဖေ၀း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေ၀း ဆရာသမားေ၀း တရပ္တေက်းသို႔ ေရာက္ရွိ ေနၾက သည္ မဟုတ္တံုေလာ။

ေနာင္ေတာ္ စာသင္သားရဟန္းသာမေဏတို႔၏ ေအာင္ပြဲရ  အေပ်ာ္တို႔ကို ျမင္သည့္အခါ တက္ၾကြ၏။ စိတ္ျပင္းထန္ ၏။ သူတို႔လို အေက်ာ္ျဖစ္လို၏။ တာရွည္ စာေပထဲႏွစ္ျမႇဳပ္ရသည့္အခါ ၿငီးေငြ႕၏။ စိတ္ဓာတ္ ေျခာက္ေသြ႕ လာ၏။ ေတာင္ေတာင္ အီအီေတြးေတာဆင္ျခင္၏။ အနာဂတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ရႈ႕မိသည့္အခါ ရွည္ေ၀းေသာ စာသင္ၾကားမႈအေပၚ စိုးေႏွာင့္ဗ်ာေပြလာ၏။ "ငါတို႔၏ ပရိယတၱိ သင္ၾကားမႈသည္ အဘယ္ အခါ ဆံုးခန္းတိုင္ပါမည္နည္း" သံသယအပူသည္ စိတ္ကို ယူငင္၍ သြားျပန္၏။
ထုိသုိ႔ စိတ္မၿငိမ္းခ်မ္းသည့္အခါ လူငယ္စာသင္သားသည္ မိမိက်က္မွတ္ေနရေသာ သုေဗာဓက၊ သဒၵါ စာအုပ္ကို ၿမီးျပန္ ေခါင္းျပန္လွန္ေလွာမိ၏။ က်က္မွတ္ရသည့္ စာေပသုတ္နက္ တို႔ႏွင့္ မဆိုင္ေသာ ေၾကာ္ျငာ မ်ားကို ဖတ္ရႈ႕ေနမိ၏။ ဤသည္ကလည္း စိတ္အနားေပးမႈ တစ္မ်ိဳးပါေပ။

ထိုသို႔ လွန္ေလွာရင္း တေနရာတြင္ "သဒၵါတတ္ခ်င္လွ်င္ ရုပ္တြက္ရ၏။ ရုပ္တြက္နည္းကို စနစ္တက် ျပထားေသာ အရွင္နာရဒ ၏ သုေဗာဓက သဒၵါရုပ္တြက္ပံု ဆက္လက္ထြက္မည္။ ေၾကာ္ျငာကို ဖတ္မိ၏။ ပို၍ စိတ္ေျခာက္ေသြ႕ သြား၏။ ယခုလည္း မိမိရုပ္တြက္ေနရသည္ပဲ၊ ဘယ္မွာ သဒၵါတက္ေသးလို႔လဲ" သံသယ ျဖင့္ ကိုယ့္စိတ္ကုိယ္ငုံ႔ၾကည့္ ျဖစ္၏။
စစ္ကိုင္းေတာင္၏ သစ္ရိပ္ ၀ါးရိပ္သည္ ေအးျမပါ၏။ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးတုိ႔သည္လည္း ဆိတ္ၿငိမ္ ေအးခ်မ္း လွပါ၏။ သို႔ေသာ္ လူငယ္ ၏ စိတ္သည္ ထုိသည္ပင္ ၿငီးေငြ႕စရာတြန္းပို႔၍ ေနပါ၏။
လူငယ္ သည္ ဆက္လက္လွန္ေလွာ၏။ ေၾကာ္ျငာတို႔ကို ေတြ႕၏။ "၀စနတၳေကာသ" မိမိ နားမလည္ေသာ မသိေသးေသာ ဘာသာရပ္ စိတ္၀င္စား၍မရ၊ ထုိအခါ သုေဗာဓက သဒၵါစာအုပ္ အစ အရွင္နႏၵမာလာ ဘိ၀ံသ ၏ အမွာစာ ကို အပ်င္းေျပ ေလွ်ာက္ဖတ္၏။ အေရးအသား ေခ်ာမြတ္ ၏။ ဖတ္၍ ေကာင္းသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ ေနေသာ စိတ္တုိ႔ တစိမ့္စိမ့္ စိုေျပ၍ စိုေျပ၍ လာ၏။ ႏုရြေသာ အေရးအသားသစ္သည္ စိတ္ခြန္အား ကို ေပးစြမ္းပါတကား စာကို က်က္မွတ္ျပန္၏။ ေနာင္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္မ်ားကဲ့သို႔ သာမေဏ ေက်ာ္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္၏။ သူ႔စိတ္သည္။ အစြန္းႏွစ္ဖက္ဆီ သို႔ ပူးတံုခြာတံု ပ်ံသန္း၍ ေနေပသည္။

စိတ္ထက္သန္ျခင္းနဲ႔ ပ်င္းရိျခင္း ေအာင္ျမင္လိုျခင္းႏွင့္ လက္နက္ခ်လိုျခင္း အစြန္းႏွစ္ဖက္ ၾကား လူးလာ တုန္႔ဆတ္ ပ်ံသန္းရင္ အခ်ိန္ကာလသည္ ေရြ႕လ်ား၍ ေရြ႕လ်ား၍ လာ၏။
ေနရာသစ္၊ ပတ္၀န္းက်င္သစ္ႏွင့္လည္း တေျဖးေျဖး အသားက်၍ သြား၏။ ထုိသို႔ျဖင့္ မိမိဆရာရင္း ျဖစ္လာသည့္ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ျပဳစုသည့္ ေရႊဟသၤာဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဘ၀ႏွင့္စာေပအေထြေထြ အထၳဳပတၱိ စာအုပ္ႀကီကို ဖတ္ရ၏။ သမိေဒၶါဒေခ်ာင္ဆရာႀကီး၏ အတၳဳပတၱိစာအုပ္ကို ေတြ႕၏။ ဖတ္ရႈရန္ အလြန္ ၀တၳဳဆန္ေသာ စကားေျပတို႔ျဖင့္ တန္းဆာဆင္ထား ရာ မ်ားစြာမွ ဖတ္၍ ေကာင္းေၾကာင္း ေတြ႕ရ၏။ သို႔ျဖင့္ ဆရာေတာ္အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ ျပဳစုသည့္ "ဗုဒၶ၏ ခ်စ္သမီးမ်ား" ကို ေမွ်ာ္ပါ။ ထုိ ေၾကာ္ျငာ ကိုေတြ႕ စိတ္ထဲ လန္းသြား၏။

ဘိကၡဳနီမ ကေလးမ်ား၏ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အတၳဳပတၱိကို ေရးဖြဲ႕ထားသည္ဆိုေသာ ထပ္ဆင့္ ဖြင့္ဆိုေၾကာ္ျငာ ကို ဖတ္ရျပန္သည့္အခါ ပို၍ စိတ္၀င္စားမိ၏။ ဖတ္လိုစိတ္သည္ တဖြားဖြား ထိုအခ်ိန္ အဖိတ္၊ ဥပုသ္၊ ၾသ၀ါဒ တရား ေဒသနာ နာၾကားေနရၿပီျဖစ္လို႔ တခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာတို႔ႏွင့္ ရင္းႏွင္းၿပီး ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ့္ အေရးအသား ႏွင့္ဆိုလွ်င္ ပို၍ ဖတ္ေကာင္းမည္။ ေမွ်ာ္လင့္၍ ေနမိေပသည္။
ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းရာသီ စက္၀န္းသည္ စစ္ကိုင္းေဆာင္ရိုးေပၚသို႔ အလီလီ ျဖတ္သန္း၍ သြားၾက၏။ လူငယ္ ဦးေခါင္း ထက္တြင္ တိမ္တို႔သည္ တေရြ႕ေရြ႕လြင့္၀ဲ ေရြ႕လ်ားေနၾကေပသည္။
လူငယ္ သည္ စာေပက်န္းစာတို႔ကို က်က္မွတ္သင္အံရင္း မုိးကို ေမွ်ာ္၏။ ေႏြကို ေခၚ၏။ ေဆာင္းကို တမ္းတ ၏။ ထုိ႔ထက္တြင္ အေမွ်ာ္ဆုံးကး အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏ ဗုဒၶ၏ ခ်စ္သမီး မ်ားပါတည္း။

စာမူေရးၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းကို သိၿပီး ျဖစ္၏။ သုေဗာဓက သဒၵါရိုက္ေသာ သုခ၀တီပံုႏွိပ္တိုက္ မွာ ရုိက္ႏွိပ္ ေနေၾကာင္း ၾကားရ၏။ ဖတ္ရန္နီးစပ္လာၿပီျဖစ္၍ ၀မ္းသာစိတ္ေစာေနေပၿပီ။
ေနာက္ထပ္ ရာသီေတြ ကုန္ျပန္၏။ စာအုပ္ကားထြက္မလာ။ လူငယ္မေနႏိုင္ေတာ့၊ မိမိထက္ႀကီးသူ စာဖတ္ ၀ါသနာ တုိ႔ကို ေမးရ၏။ စနည္းနာရ၏။ သို႔ေသာ္ မေရရာ ...
တေန႔ ကိုရင္ႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ ဆံု၏။  ဖတ္ခ်င္ရင္ရွိေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒို႔ဆရာေတာ္ ျပဳစုတာ မဟုတ္ဘူး။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ေရးတာ။ ခုတေလာ နာမည္လည္း တအားႀကီးေန တယ္။ ေကာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ ငါ၀ယ္ထားတာ၊ မင္းဖတ္ခ်င္ ခဏငွားမယ္။ လူငယ္သည္ စိတ္ဓာတ္ အနည္းငယ္ က်သြားမယ္။ သို႔ေသာ္ အာသာေျပ ခဏေတာ့ ဖတ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ သစ္ မရခင္ ၀ါး နဲ႔ ေပါင္းကြပ္ ရမွာ စိတ္ထဲမွ ေတးလိုက္၏။

စကား၀ါပန္းေလးက ေအာင္မဲညိဳပြင့္ကေလးျဖစ္သြားတာ ျမင္ဖူးၾကရဲ႕လား ရွင္တို႔ရယ္ ...
မေန႔တေန႔ က ကၽြန္မရဲ႕သားကေလးဟာ စကား၀ါအေသြးလို လန္းဆန္း၀င္း၀ါစိုစိုေျပေျပ အေရးအေရာင္ ရွိခဲ့တာ အမွန္ပါပဲရွင္၊ ေဟာ ... ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီအခုိက္အတန္႔မွာေတာ့ သားကေလးရဲ႕ တစ္ကိုယ္လံုးဟာ ေအာင္မဲညိဳ ပြင့္ ကေလး လို ညိဳညစ္ညစ္ျပာႏွမ္းႏွမ္း ျဖစ္ေနရွာပါ ပေကာ ...
ဒီလို စာသားေလးေတြနဲ႔ ဆြဲေခၚသြားလိုက္တာ လူငယ္လက္က မခ်ႏိုင္ေတာ့ၿပီေကာ ...
တပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ဖတ္၏။ တရားျပသည္တုိ႔ကပင္ လူငယ္ရင္ထဲ တရားဟု မထင္ေတာ့ အေတြးအေခၚ ဒႆန ေတြပါလား၊ အလြတ္ရြတ္မိ၏။ တခါတရံ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း ႏႈတ္က အလိုလို ထြက္ ထြက္ သြားမိ၏။

မသိ၍လုိခ်င္သည္။ လုိခ်င္၍ စြဲလန္းသည္။ စြဲလန္းေတာ့ ျပဳလုပ္သည္။ ျပဳလုပ္ေတာ့ ရသည္။ ရသည့္ အရာ က ခ်မ္းသာျခင္း မဟုတ္၊ ပကတိ ဆင္းရဲျခငး္၊ ဆင္းရဲျခင္း။
လူငယ္ႏႈတ္မွ အမွတ္တမဲ့ ေျပာမိေသာအခါ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမ်ားက ၿပံဳးစိစိ ၾကည့္ၾကသည္။ သက္တူ ရြယ္တူ မ်ားက အရူးဟု စၾက ေျပာင္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ လူငယ္က စြဲလန္းၿမဲ။
တခါတရံ အႀကိဳက္တူ လူငယ္ျခင္း ေတြ႕သည့္အခါ စာအုပ္ထဲမွ ႏူးအိေသာ အေရးအသား ေျပာင္ေျမာက္ ေသာ ခံစားခ်က္ တမူျခားနားေသာ စကားလံုး တင္ဆက္မႈတုိ႔ကို ေဆြးေႏြး ျဖစ္ၾက သည္။ ေရပက္မ၀င္။
ျပည္သူတုိ႔ ႏွလံုးကို ဆြဲငင္ႏိုင္အား ရွိသည္ဟု ကၽြန္မအလွမွာ ျမင္သူကို ရာဂဆူပြက္ မီးလွ်ံ ေတြတက္ ေစေသာ အလွမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။

ဗုဒၶ၏အဆင္းေတာ္ကေတာ့ ဆူပြက္ေသာ မီးလွ်ံမီးေတာက္ကို ေပ်ာက္ေစ ကြယ္ေစ ၿငိမ္းေစေအးေစေသာ ေရၾကည္ ခ်မ္းျမ အလွမ်ိဳးပါတကား။
ဒီလို သီရိမာျပည္တန္ဆာမ ၏ နႏၵမာတာေထရီမကို ျပန္ေျပာတဲ့အခန္းေတြမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ အေရးရဲ၊ အေတြးရဲ ပံု မိန္းမစရိုက္ပီျပင္ေအာင္ ဖြဲ႕တတ္ပံု၊ မိန္းမေတြဟာ အလွအပနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ျမတ္ဗုဒၶကိုပင္ ၀န္တို မနာလို ျဖစ္တတ္ပံုတို႔ကို ေဆြးေႏြးရသည္မွာ ပါးစပ္ကပင္ အျမႇဳပ္တစီစီ ...
ဒီလို ေဆြးေႏြးေနၾကသည္မွာ အျခားမဟုတ္ စာေရးဆရာသုခ ၏ "အေက်ာ္ေဒးယ် ဗုဒၶ သမီးေတာ္မ်ား" စာအုပ္ထဲ မွ အေၾကာင္းအရာ ဇာတ္ေကာင္စရုိက္ တင္ဆက္ပံုတို႔ကို ေဆြးေႏြးရ ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ေအာ္ ... တတ္လည္းတတ္ႏိုင္တဲ့ ဆရာသုခ ေပတကား ...
တေန႔ စာအုပ္ငွားဖတ္သူ ကိုရင္ႀကီးႏွင့္ျပန္ဆံု၍ စာအုပ္ေပးရင္း ေမးျဖစ္၏။ ဒီစာအုပ္ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာေတာ္ ေၾကာ္ျငာထားတဲ့ "ဗုဒၶ၏ ခ်စ္သမီးမ်ား" စာအုပ္က ဘယ္ေတာ့ထြက္မွာလဲဗ်။
အင္း အဲဒါ ေျပာမလို႔ပဲဗ် ဒီဆရာသုခစာအုပ္က အရင္လဲ ထြက္သြားတယ္။ ေကာင္းလည္း ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။ အျပင္မွာလည္း ဂရက္က အေတာ္ထေနတယ္။ ေမာင္ရင္ရဲ႕ အဲေတာ့ ဆရာေတာ္က သူ႔ စာအုပ္ မထြက္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ။

"မဟုတ္တာပဲ တမ်ိဳးစီပဲဗ်ာ ကိုယ့္စာအုပ္လဲ ကိုယ္က ထုတ္ရမွာေပါ့ ဒါမွ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မ်ိဳးစုံေအာင္ ဖတ္ႏိုင္ မွာ မဟုတ္ဘူးလား" လူငယ္က မခ်င့္မရဲ ျပန္ေျပာေရာ
"မသိေသး ပါဘူးကြာ ဆရာေတာ္ကေတာ့ သိပ္ထုတ္ခ်င္ဟန္မတူဘူး၊ တေလာက ေျပာတယ္။ အခန္း ဖြဲ႕စည္း ပံု နာမည္ေပးပံုေတြကအစ ပရိသတ္ကို ဖမ္းစားႏိုင္တယ္။ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ပရိသတ္ကိုေပါ့။ ဥပမာ ပဋာစာရီအတၳဳပၸတၱိကို တဏွာရူးမေလးလို႔ ေပးလုိက္တာဟာ လူငယ္ထုရဲ႕ ရင္ထဲကို ခါသြားေစ တယ္။ တစ္ခ်က္ထဲ ဖတ္ခ်င္စိတ္ကုိ ဆြေပးတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ေခမာမိဖုရားကိုက်ေတာ့ "လွဧကရီ" တဲ့ ဣသိဒါယီ ေထရီက်ေတာ့ "လင္မ်ား၍ တရားရသည္" တဲ့ ကဲ ပရိသတ္ကို ဘယ္ေလာက္ ဆြဲခါျပစ္ လုိက္သလဲ ... ညီေမာင္ေရ စဥ္းေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲ ဒီလို ရဲတင္းတဲ့ ေခါင္းစည္းမ်ိဳးေတြ ဒို႔ဆရာေတာ္ ေရးထြက္ ပါ့မလား"
ဒီအခ်ိန္မွာ လူငယ္ခမ်ာ သံသယ က်ည္းေပါင္းတက္ေနတဲ့ စိတ္ေတြ မရြံမရဲႏွင့္   နင္းထား သည့္ ေျမႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ ေနေလသည္။

ေမာင္ရင္လည္း ဖတ္ၿပီးၿပီပဲ ပု႑ရိကေထရိလိုက်ေတာ့ "ဖေအကို အေမြေပးတဲ့ သမီး" တဲ့၊ ဘယ့္ ကေလာက္ လူေတြလန္႔သြားေအာင္ ထုိးႏွက္လိုက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြလည္း ကိသာေဂါတမီ ကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ၊ "ငါးေဖာင္ရိုးမကေလး" တဲ့ ကိသာပါဠိကို ပိန္တာ ႀကံဳလွီတာ ေလာက္ပဲ ဒိုေတာ့ သံုးတတ္ မွာေပါ့။ သူသံုးပံက အရပ္သံုးစကားလည္းျဖစ္ လူေတြနားမွာ ဒိုင္းကနဲ ၀င္သြားတဲ့ ဗနး္စကားနဲ႔ ျပန္ခ် လိုက္တာ ငါးေဖာင္ရိုးမကေလး တဲ့ ...။ ကရုဏာသံကလည္း ပါေသး ၾကားရသူစြဲကို သြားတာပဲ" ကိုရင္ႀကီး ကေတာ့ ေျပာရင္း လွည့္ထြက္၍ သြားေပၿပီ။ လူငယ္ေလး ခမ်ာ ကိုရင္ႀကီးေနာက္ေက်ာကို ေငးရင္း "ေအာ္ ... သုခ... သုခ.... သုခ....  ဟု တဖြဖြရြတ္ရင္း က်န္ခဲ့ပါ သတည္း။

ဤသုိ႔ျဖင့္ လူငယ္သည္ လူႀကီးျဖစ္ ဘ၀ေတြ အလီလီေျပာင္းခဲ့ ရာသီေျပာင္းသည္ကို မွတ္မွတ္သားသား မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္ သူဖတ္ခ်င္ရွာေသာ အရွင္နႏၵ မာလာဘိ၀ံသ၏ ဗုဒၶ၏ ခ်စ္သမီးမ်ားဆိုေသာ ဘိကၡဳနီ မကေလး မ်ား ရဲ႕ စိတ္၀င္စားဖြယ္ အတၳဳပၸတၱိကေတာ့ ယေန႔တုိင္ ...။

ဥကၠာေက်ာ္

၁။    သုခ၏ ငါးေဖာင္ရိုးမကေလး၀တၳဳမွ စကားလံုးမ်ား
၂။    သုခ၏ ဥပၸလ၀ဏ္အတၳဳပၸတၱိ မသိ၍ လုိခ်င္မွ
၃။    သုခ၏ နႏၵာမာတာေထရီ၊ သီရိမွာ ျပည့္တန္ဆာမ၀တၳဳမွ ၀တၳဳတြင္းပါ စကားလံုးမ်ား
၄။    အရွင္နႏၵမာလာ ဘိ၀ံသမွာ ယခုအျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶတကၠသိုလ္ႏွင့္ သီတဂူဗုဒၶ တကၠသိုလ္တို႔၏ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ စစ္ကိုင္း မဟာသုေဗာဓိရုံတုိက္ ပဓာန နာယက ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱနႏၵ မာလာဘိ၀ံသ ျဖစ္ပါသည္။

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

နီးလ်က္မဆံုျဖစ္သူ
တကၠသိုလ္ေတဇာလင္း

"အလိမၼာစာမွာရွိ
ဆိုဘိစကား။
ကိုယ့္ဥာဏ္မွာ ပညာေျမာက္ေအာင္
ထြန္းေတာက္ေစသား" 

 

ဟူေသာ ေဒြးခ်ိဳးကဗ်ာ ကို ဆရာႀကီးသုခ၏ စိတ္ဆိုေသာစိတ္ စာအုပ္ဖတ္မိစဥ္ကပင္ သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္ ခဲ့သည္။ ယင္းကဗ်ာသည္ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ ကုိယ္တိုင္ေရးကဗ်ာျဖစ္သည္ဟု ယူဆရသည္။

စာထဲမွာရွိေနေသာ အလိမၼာမ်ားကို စာထဲမွာ မထားခဲ့ဘဲ မိမိဥာဏ္မွာ ပညာေျမာက္ေအာင္ ထြန္းေတာက္ ၍ လိမၼာယဥ္ေက်း ကာ အတၱပရညီမွ်စြာ ေဆာင္ရြက္တတ္သူ ျဖစ္ေစလိုေၾကာင္း ဆရာႀကီး၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေပၚလြင္လွသည္။
စာေရးသူ သည္ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ စာအုပ္မ်ားစြာကို ဖတ္ဖူးသည္။ ၀တၳဳမ်ားကို တရိႈက္ မတ္မတ္ ဖတ္စဥ္ က "စြဲမိ ၿပီဆိုမွျဖင့္" စေသာ ၀တၳဳမ်ားပါသည့္ "သုခ၀တၳဳတိုမ်ား" စာအုပ္ႀကီးကို ဖတ္ျဖစ္သည္။ ပဋာစာရီ ၏ အေၾကာင္း ကို ေရးထားသည့္ "တဏွာရူးမေလး" ၀တၳဳကို ႀကိဳက္ေသာ ေၾကာင့္ ဘာသာေရး ေနာက္ခံ၀တၳဳ ျဖစ္သည့္ "အေက်ာ္ေဒယ် ဗုဒၶသမီးေတာ္မ်ား" စာအုပ္ကို ဖတ္ ျဖစ္သည္။ အစက "တဏွာရူးမေလး"ဟု စာအုပ္ ပါးပါးေလး ထြက္လာသည္။ ေနာက္မွ ေပါင္းခ်ဳပ္ ျဖစ္သြားသည္။

သားသမီး ေျမးျမစ္မ်ားေရွ႕တြင္ "အေဖႀကီး အေမႀကီး" ဟု ဟန္လုပ္ေခၚရေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိေနစဥ္ "ကိုကို ျမျမ" ခ်စ္ရည္လူးေသာ သေဘာမ်ားျဖင့္ ေခၚေလ့ရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည့္ "ဦးခ်မ္းသာ ေဒၚျမေမ တို႔ကို ဇာတ္ေကာင္ ထားကာ ေရးဖြဲ႕ထားေသာ "ခ်ယ္ရီအလွ စာအလွ" စာအုပ္ကိုလည္း ဖတ္ျဖစ္ ပါသည္။
သုခ မွတ္စု၊ ေလာကနီတိ၊ စိတ္ဆိုေသာစိတ္၊ ၀ဥၨနာဒီပနီ ေမတၱသုတ္၊ မဂၤလသုတ္၊ ရတန သုတ္၊ ဓမၼကထာ၊ ဓမၼရသစာမ်ိဳးစုံ၊ ရာမာကရစ္သွ်နန္ သုတၱန္ပံုျပင္မ်ား စေသာ စာအုပ္မ်ားကို လည္း တစိုက္ မတ္မတ္ စူးစူးနစ္နစ္ ဖတ္ျဖစ္သည္။

စာေပမွတဆင့္ ဆရာႀကီးဦးသုခကို ခင္မင္ေလးစားေနခဲ့သည္။ လူကိုယ္တုိင္ စကား လက္ဆံုက်ေအာင္ မရင္း ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ခပ္ေ၀းေ၀းကသာ ရင္းႏွီးျမတ္ႏိုးေနခဲ့သည္။ လူခ်င္းနီးစပ္ခြင့္ မရေသာ္လည္း စာခ်င္းနီးစပ္ ေနေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။

ေတဘုမၼာသီခ်င္းႏွင့္ ေဇယ်တုသဗၺမဂၤလံသီခ်င္းတို႔သည္ ဦးၿပံဳးခ်ိဳ၏ သီခ်င္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ နာမည္ႀကီးလွေသာ မုိးနတ္ေဒ၀ီ ေဘာလယ္သီခ်င္းသည္လည္း ဦးၿပံဳးခ်ိဳ၏ သီခ်င္းပင္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူ သည္  ဦးၿပံဳးခ်ိဳ ၏ သီခ်င္းမ်ားအနက္ ေတဘုမၼာႏွင့္ ေဇယ်တုသဗၺမဂၤလာ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ကို ဆရာႀကီး ဦးသုခ ေရးေသာ ၀တၳဳဟန္ေဆာင္းပါးျဖစ္သည့္ "ဘုန္းႀကီး ဆိုေသာ သီခ်င္း" ႏွင့္ ၀တၳဳဟန္ အတၳဳပၸတၱိ ျဖစ္ေသာ ႏွလံုးေသြးပ်က္ေသာ ေတးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ရႈစဥ္ကပင္ စြဲမက္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးဦးသုခ ဖြင့္ဆို ေဟာေျပာေသာ "ေတဘုမၼာ အဖြင့္ႏွင့္ ေဇယ်တုသဗၺမဂၤလံ အဖြင့္မ်ားကို ျမန္မာ့အသံမွ လႊင့္စဥ္ ကလည္း ၾကည့္ရႈနားေထာင္ ျဖစ္သည္။ စာအုပ္ထြက္လာေသာအခါ၌လည္း ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္သည္။

စာေရးသူသည္ စာေပအႏုပညာ တရိႈက္မတ္မတ္ စြဲလမ္းႏွစ္သက္သကဲ့သို႔ ရုပ္ရွင္အႏု ပညာကို ျမတ္ႏိုး ခုံမင္ ပါသည္။ အလ်ဥ္းသင့္သလို ၾကည့္ရႈ ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးဦးသုခသည္ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားေပါင္း (၃၃)ကား ရုိက္ကူးခဲ့၍ ဒါရိုက္တာဆု (၆)ဆု ရခဲ့သည္ဟုလည္း သိရသည္။
စာေရးသူ သည္ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားအနက္ "ဘ၀သံသရာ"၊ စကားေျပာေသာ အသည္းႏွလံုး၊ ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္၊ ေရႊျခည္ေငြျခည္တန္းပါလို႔၊ တစ္ဦး ကေမတၱာ တစ္ဦးက ေစတနာ၊ အကာကအခ်စ္ အႏွစ္ကေမတၱာ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားမ်ားကို ၾကည့္ရႈ႕ ျဖစ္သည္။ ရုပ္ျမင္သံၾကား ဇာတ္လမ္းမ်ား အနက္ "ရဟန္းမစားရေသာ ဆြမ္းတစ္နပ္"ႏွင့္ "တစ္ပါးသီလ" ဇာတ္ကားမ်ားကိုလည္း ၾကည့္ခြင့္ ရခဲ့သည္။

    နဂါးလိမ္ ေခ်ာ္ဆစ္က
    စကား၀ါ ေတာင္ေတာ္ပန္းကလိႈင္
    လွမ္းဆြတ္ပါ့ေမရယ္
    ပန္းခ်က္က ေ၀တယ္၊
    ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္
    လြမ္းဆြတ္လွည့္ ညိဳႏြဲ႕ေကခုိင္
    ေတာင္ေတာ္ပန္းမုိ႔ ေမႊးရနံၾကဴသင္းႀကိဳင္

"ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္" ဟုဆိုသည္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္၀ါသနာရွင္မ်ားက ၁၉၇၃ခုႏွစ္၊ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသား သရုပ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီဆုရသည့္ ကိုအံေက်ာ္ ကို ထန္းတက္သမား မိဘမဲ့ စာမတတ္သူ ကိုခ်စ္စရာ အျဖစ္ ျမင္ေယာင္လာၾကေပလိမ့္မည္။
အကယ္ဒမီအံ့ေက်ာ္ သည္ ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားျဖင့္ အေကာင္းဆံုး အမ်ိဳးသား ဇာတ္ေဆာင္ အကယ္ဒမီဆုကို ရရွိခဲ့သည္။ ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္ ဇာတ္ကားသည္ ျပည္သူမ်ား ေကာင္းက်ိဳး ျဖစ္ထြန္းမႈကို ျပည္သူမ်ားအတြက္ပါ ရည္ညႊန္းေဖာ္ ေဆာင္ထားေသာ ဇာတ္ကား ျဖစ္သည္။

ဒါရုိက္တာ ဦးသုခသည္လည္း ရိုးစင္းလွေသာ ဇာတ္လမ္းကို အႏုပညာစြမ္းအား ေစတနာ အျပည့္အ၀ျဖင့္ မြမ္းမံျခယ္သ၍ ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္သို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ေသာအခါ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ထူးျခား ေျပာင္ေျမာက္သည့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးဒါရိုက္တာဆုႏွင့္ အေကာင္းဆံုးဇာတ္ကားဆုမ်ားကို ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔လွပါေတာ့ႏိုင္ ဇာတ္ကားျဖင့္ပင္ ဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့သည္။

စာေရးသူသည္ "ပန္းရည္ဘဏ္တိုက္ ဖန္တီးရွင္၏ သူ႔ဘ၀သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ သူ႔အႏုပညာ" စာအုပ္ကို ေရးရန္ ကန္ၿမဲေအးေက်ာ္ ေရးေသာ "ေတာင္ေတာ္ေရႊပုပၸါးေခၚ ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္" သီခ်င္း ကိုလည္း ေလ့လာျဖစ္သည္။ ယင္းသီခ်င္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ အႏုပညာသည္တုိ႔အေပၚ ထားရွိေသာ စိတ္ေနသေဘာထားကိုလည္း ေတြ႕ရ သည္။ ဆရာမင္းေက်ာ္ ေရးေသာ "ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏုိင္" ၀တၳဳ ဒုတိယအႀကိမ္ရိုက္ အမွာစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည္ကို တင္ျပ လိုပါ သည္။

စာေပကို တန္ဖိုးထားေသာ အႏုပညာကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ အႏုပညာရွင္ကို ခ်ီးေျမႇာက္ တတ္ေသာ ဆရာႀကီးဦးသုခ က ကန္ၿမဲေအးေက်ာ္၏ ေတာင္ေတာ္ ေရႊပုပၸါးသီခ်င္းထဲက ထုိေခတ္က စကားလံုး အသစ္ျဖစ္ေသာ ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔လွပါေတာ့ႏိုင္" စကားလံုးကို သံုးၿပီး ရုပ္ရွင္ရိုက္သည့္ အတြက္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ အျဖစ္ ေငြ(၂၀၀) ကို ခ်ီးျမႇင့္ႏိုင္ရန္ ရန္ကုန္သို႔ ဖိတ္ေခၚေသာ္လည္း ဂီတ စာဆို ကိုေအးေက်ာ္ မွာ က်န္းမာေရးခ်ိဳတဲ့သျဖင့္ ကိုယ္စား တတ္ေရာက္ယူေစခဲ့သည္။

ဆရာသုခ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဆရာသုခ၏ အႏုပညာစြမ္းရည္၊ ရုပ္ရွင္ အတတ္ပညာတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ဋီကာခ်ဲ႕စရာ လိုမည္ မထင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာေလာကတြင္ အႏုပညာ သည္ခ်င္း နားလည္မႈ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ အေၾကာင္းကိုကား အခါသင့္ အခြင့္ႀကံဳ သျဖင့္ ေဖာ္ျပ လိုက္ပါသည္။
ဤသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္၀တၳဳႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤ၀တၳဳကို ေရးမည္ စိတ္ကူး စဥ္က ကန္ၿမဲေအးေက်ာ္ ေရးစပ္ၿပီး ျမင္းၿခံကိုဘေသာင္းဆိုေသာ ေတာင္ေတာ္ေရႊပုပၸါး သီခ်င္းကို သတိရ လာခဲ့ပါသည္။ ဤသီခ်င္းထဲမွာ "ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္" စာရွစ္လံုးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳအတြက္ အသင့္ဆံုး အမည္ျဖစ္ၿပီဟု ယူဆခဲ့ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုေအးေက်ာ္ထံ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ဤစာရွစ္လံုးကို ၀တၳဳအမည္ အသံုးျပဳခဲ့ပါ သည္။ ယခုဤ ၀တၳဳကို ရုပ္ရွင္ ရိုက္ကူးေသာအခါတြင္လည္း ဆရာသုခ က ကန္ၿမဲဆရာ ကိုေအးေက်ာ္အား စာရွစ္လံုး အတြက္ အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ေလသည္။
ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အႏုပညာေလာကတြင္ အႏုပညာသည္ အခ်င္းခ်င္း အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား ကို မၾကာမၾကာ ေတြ႕ေနၾကရ ေလသည္။ ကဗ်ာကို သီခ်င္းသြင္းၾကသည္။ မူလကဗ်ာ ေရးသူ ကို ေဖ်ာက္ထား လိုက္ၾက သည္။ ၀တၳဳထဲက စကားလံုးကို ရုပ္ရွငထဲ ထည့္ရုိက္ၾကသည္။ ၀တၳဳေရးသူကို လံုး၀ အသိမေပးၾက။

ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ဆရာသည္ အႏုပညာသည္အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈကို ေဖာ္ထုတ္ျပခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဆရာ့အမည္ကိုသာမက ဆရာ့ပညာ ေစတနာကို ေလးစား ရေလေတာ့သည္ ဟု အႏုပညာသည္ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ေလးစားမႈ နားလည္မႈႏွင့္ အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးျမႇင့္မႈ အေၾကာင္းမ်ားကို ဘယ္သူၿပိဳင္လို႔ လွပါေတာ့ႏိုင္ ၀တၳဳ ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္အမွာစာတြင္ ဆရာမင္းေက်ာ္ က ရုိးသားစြာ ၀န္ခံ ေရးဖြဲ႕ခဲ့ပါသည္။

ဆရာႀကီးဦးသုခသည္ အႏုပညာသည္အခ်င္းခ်င္း စာနာျမတ္ႏိုးသကဲ့သို႔ ဆရာကိုလည္း ေလးစားတန္ဖိုး ထားတတ္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဆရာႀကီးဦးသုခသည္ ေအ၀မ္း ဦးတင္ေမာင္ ထံတြင္ ရုပ္ရွင္ပညာ၊ ဒါရိုက္တာ ပညာ မ်ား ကို သင္ယူခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ဆရာ့ေက်းဇူးကို အထူး သိတတ္ခဲ့သည္။

၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ထူးခၽြန္ဆုေပးပြဲတြင္ "ေၾသာ္ မိန္းမ" ရုပ္ရွင္ကားအတြက္ ဒါရိုက္တာထူးခၽြန္ဆုရ ဆရာသုခ က "ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ေအ၀မ္းဦးတင္ေမာင္ကို ဦးထိပ္ထားၿပီး ဒီဆုကို လက္ခံရယူပါတယ္" ဟု ပရိသတ္ႀကီး ကို ေျပာျပရာ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား ဆူညံသြားခဲ့ သည္။ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ ထူးခၽြန္ဆု ေပးပြဲတြင္ "ေၾသာ္ မိန္းမ" ရုပ္ရွင္ကားျဖင့္ ဒါရိုက္တာ ထူးခၽြန္ဆုရ ဆရာသုခသည္ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္၊ ေမလ(၂၉)ရက္ ေန႔တြင္ ဆန္ကေဖး၌ ဆရာရင္း ဒါရိုက္တာ ေအ၀မ္း ဦးတင္ေမာင္အား ဂုဏ္ျပဳပြဲ က်င္းပ ေပးသည္။ ယင္းဂုဏ္ျပဳပြဲသို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရုပ္ရွင္ႏွင့္ ျပဇာတ္အစည္းအရုံး ဥကၠ႒ ေမာင္ထင္၊ ပန္းခ်ီ ပန္းပုေက်ာင္းအုပ္ ဦးခင္ေမာင္ႏွင့္ ဖိတ္ၾကားသည့္ ဆရာသုခ၏ မိတ္သဂၤဟမ်ားတက္ေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ သည္။

အဆိုပါ ဂုဏ္ျပဳပြဲတြင္ ဆရာသုခက ဆရာရင္း ဒါရိုက္တာ ေအ၀မ္း ဦးတင္ေမာင္ အား ေတာင္ရွည္ပုဆိုး တစ္ထည္ အက်ႌစ မ်ားျဖင့္ ထုိက္ထုိက္တန္တန္ ကန္ေတာ့သည္။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ဒါရိုက္တာ ေအ၀မ္း ဦးတင္ေမာင္သည္ ဆရာသုခထက္ တစ္ႏွစ္သာႀကီးသည္။  ဆရာသုခသည္ ပူေဇာ္ထုိက္ေသာ ဆရာ သမား ဦးတင္ေမာင္ကို ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ျခင္းသည္ မဂၤလာတရားေတာ္ႏွင့္အညီ ေဆာင္ရြက္ ျခင္းျဖစ္သည္ ဟု ေက်ာ္သန္းျမင့္ (ဗန္းေမာ္)က "ျမန္မာ့ရုပ္ရွင္ ေငြၾကယ္ပြင့္တို႔ ရုပ္ပံုလႊာမ်ား" စာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္း ျပဳထားသည္ ကို ေတြ႕ရပါသည္။

ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းဇူးသိတတ္၍ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေက်းဇူးတုံ႔ဆပ္သူသည္ ေအာင္ျမင္ ႀကီးပြားေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးဦးသုခသည္ ယင္းဂုဏ္ရည္ႏွင့္ ျပည့္စုံသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ရွည္၍ ဂုဏ္သီတင္း ရနံ႔သင္းပ်ံ႕ ေမႊးႀကိဳင္ ကာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားခဲ့သည္။ အလကၤာ ေက်ာ္စြာဘြဲ႕ စာေပပါရဂူဘြဲ႕စေသာ ဘြဲ႕တံဆိပ္ အလီလီ ရရွိခဲ့သည္။
စာေရးသူသည္ ဆရာႀကီးဦးသုကို တီဗြီဖန္သားျပင္ေပၚႏွင့္ မဂၢဇင္းအသီးသီး၌ပါေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုသာ ျမင္ခဲ့ရသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ ပရိယတၱိသာသနာ့ဟိတ အသင္းဦးလွသိန္း သာသနာ့ဗိမာန္၌ "အေမေန႔" စတင္ က်င္းပေသာ အခါ ဆရာႀကီးဦးသုခ ကိုယ္တုိင္လာေရာက္ ေဟာေျပာေသာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးကို အျပင္မွာ စတင္ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဟာေျပာသည္ကို သာ နားေထာင္ခဲ့ရသည္။ မိတ္ဆက္ကာ စကား မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။ ျမင္ရၾကားရရုံျဖင့္ပင္ ေက်နပ္ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ ေနမိပါသည္။

ဆံုျခင္းမဆံုျခင္းထက္ နီးျခင္းမနီးျခင္းက ပို၍အေရးႀကီးပါသည္။ "အနီးအေ၀း" သည္ ေနရာဌာနႏွင့္ မဆုိင္ပါ။ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္သာ ဆုိင္ပါသည္။ ဆရာႀကီးဦးသုခ၏ စာေပႏွင့္ ရုပ္ရွင္ အႏုပညာမ်ားကို ျမတ္ႏိုး ခံုမင္ ႏွစ္ၿခိဳက္ေနသမွ် နီးၿမဲနီးလွ်က္ ရွိေနသည္ကို ခံစားယံုၾကည္မိပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ ဆရာႀကီးဦးသုခ ႏွင့္ နီးလ်က္ မဆံုျဖစ္ခဲ့ပါ။ စာေရးသူတုိ႔သည္ နီးလ်က္ မဆံုသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါသည္။

တကၠသိုလ္ေတဇာလင္း
 .