ခင္ခင္ထူး ၏ ေအးအိုး

ေအးအိုး
(၁)

ကၽြန္မတို႔ အညာ မွာေတာ့ ေတာင္ေလကေလးျပက္၊ ျမဴေငြ႕ကေလးဆုိင္း၊ သစ္ရြက္ေတြေၾကြၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေႏြဦးေပါက္ နိမိတ္ လကၡဏာအျဖစ္ ခံစားႏိုင္ပါၿပီ။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ေထာင္ဦးေန႕ရက္ေတြတုန္းက မႏၱေလး ျမစ္ကမ္းနား တုိက္တန္းမွာ ေလးငါးႏွစ္ ေနခဲ့ဖူးပါသည္။ ျမစ္ကမ္းနားလမ္း အတုိင္း ေတာင္ဘက္ထုိထုိ ေလွ်ာက္လွ်င္ ရွမ္းကေလးကၽြန္းရြာမေရာက္တေရာက္ကတည္းက လက္ပံေတြပြင့္ခ်ၾကၿပီ။ သူတကာထက္ စြာ ခ်င္ေသာ လက္ပံေတြက ေတာင္ေလမျပက္ခင္ကပင္ ရဲရဲႀကီးမွည့္ႏွင့္ၾကၿပီ။ လက္ပံပင္ တစ္တန္းလုံး ညီညီညာညာ ပြင့္ၾကၿပီဆုိလွ်င္ေတာ့ ေျမတလင္းမွာ လက္ပံပင္ေတြ ခဲခဲလႈပ္ ေၾကြတာကေၾကြ၊ ပင္ထက္ ဆီက ၀ဲကာ၀ဲကာ ဆင္းတာကဆင္း၊ အရြက္ေတြ ေျခြထားလို႔ ေငါစင္းစင္း၊ ရုိးတံမည္းမည္း အပင္အုိႀကီး ေတြ ဆိုေတာ့ အက်ည္းတန္သလိုလိုေတာ့ရွိသား။

သို႔ေသာ္ တစ္ပင္လုံးအပြင့္နီနီေတြ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ပန္ထားၾကျမဲပင္။ ပြင့္သမွ် ေၾကြၾကေရာ့လား။ ပင္ေျခေအာက္ မွာ ပန္းဖ်ာၾကီးခင္းထားသလိုရွိတတ္ပါ၏။ ၿမိဳ႕မွာဆိုေတာ့ လက္ပံပြင့္ေကာက္သည့္အေလ့ နည္းၾကတာ သတိထားမိပါသည္။ ရြာမွာဆိုရင္ေတာ့ မိုးတြင္စာလက္ပံပြင့္ေကာက္ၾကရသည္။ ပြင့္ဖတ္ မ်က္သီးဆံ ေတြေျခြၿပီး အေျခာက္လွမ္းၾကရသည္။ မိုးတြင္းစာ၊ လက္ပံေခါင္းေျခာက္က်ဳိႏိုင္ဖို႔ ရာ ေႏြဦး ကတည္းက စုႏွင့္ၾကရသည္။ ေႏြဦးေပါက္ျပန္ေပါ့ . . .။ ရြာေတာင္လြမ္းမိေသးေတာ္ . . .။

''အိမ္ကေသာက္ေရအိုးေတြ လဲၾကရေအာင္ . . . ရြာကိုျပာသိုအိုးေကာင္းေကာင္းမွာရဦးမယ္...''
လက္ပံေတြပြင့္ ေႏြကေလးေပါက္ၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္ကေရအိုးေတြလဲေနက်။ သၾကၤန္အခါေတာ္ရက္ နီးၿပီ မဟုတ္လား။ သၾကၤန္ရက္ေတြ မတုိင္ခင္ ေရအိုး၊ ခ်က္အိုးေတြလဲရျပဳရတာကလည္း ရိုးရာဓေလ့ပင္။ မိဘဘိုးဘြား ေတြဆီကလာေသာ သည္ဓေလ့ကို ကၽြန္မျမတ္ႏိုးပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က ရြာေတာင္ဘက္ ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းေသာ ရ ႏၱပိုရြာကို ေရအိုးသြား၀ယ္ၾကရသည္။ တစ္ရြာလုံး လိုလို ၀ယ္ၾကတာ ဆိုေတာ့ ေရအိုး၀ယ္ဓေလ့ပင္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။

လက္ေလွာ္ေလွ၊ စက္ေလွမ်ားႏွင့္စုန္လွ်င္ေတာ့ ရႏၱပိုရြာကို သိပ္ၾကာၾကာမသြား ရပါ။ ကၽြန္မတို႔ ရြာ ေတြမွာေတာ့ ေျခက်င္ႏွင့္ကုန္းေၾကာင္းေျခကုန္ေအာင္သြားရေသာ္လည္း ပန္းၾကသည္မထင္။ စကား တေျပာေျပာ သီခ်င္း တေၾကာ္ေၾကာ္။ ကၽြန္မမိဘမ်ားကေတာ့ ရ ႏၱပိုရြာမွာညအိပ္ေလ့ရွိသည္။ ေဆြေတြ၊ မ်ဳိးေတြက ခ်က္ခ်င္းျပန္ၾကေတာ့မရွိ။ အိုး၀ယ္ဆိုေသာ္ လည္း ေငြႏွင့္ေၾကးႏွင့္ ၀ယ္ခဲ့ရတာမ်ဳိး မရွိပါ။ ေမတၱာျဖင့္ ေပးလုိက္တာ မ်ားပါ၏။ အိုးလုံးညီညီ၊ ပါးပါးလ်ားလ်ား၊ ေက်ာက္ျပဳတ္သဲျပဳတ္ ကေလးေတြ ထုိးေသာ အိုးကို အေမေရြးတတ္တာကိုလည္း မွတ္မိပါ၏။

''ေက်ာက္ျပဳတ္သဲျပဳတ္ကေလးပါေတာ့ ေရစိမ့္တယ္... ေရစိမ့္မွေအးသယ္... ေရစိမ့္ေတာ့ အိုးတစ္အုိးလုံး ေရစိမ္ ထားသလို စိုဖန္႔ေနသာေပါ့ သမီးရဲ႕... အိုးထဲေရေလ်ာ့သာ ျဖည့္လို႔႔ရသယ္... အိုးေလွာင္ေနရင္ မေအး ေတာ့ဘူး..."
အေမက အိုးေခါက္တုတ္ကေလးႏွင့္ တင္တင္ေတာင္ေတာင္ေခါက္ၾကည့္သည္။ အိုးႏႈတ္ခမ္းကိုၾကည့္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းပန္းတြန္႔ ပါ လွ်င္ မႀကိဳက္။ ႏႈတ္ခမ္းညီညီလုံးလုံးမွ။

ႏႈတ္ခမ္းပန္းတြန္႕ကလွသာရွိသာ ပိုးေကာင္မႊားေကာင္၀င္တတ္သယ္ ႏႈတ္ခမ္းလုံးေတာ့ အိုးဖုံးနဲ႕အံက် ပုရြက္ဆိတ္ေတာင္မသီႏုိင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မတို႕ကို အုိး၀ယ္နည္းကိုပါ တစ္ပါတည္း သင္ေပးတတ္ပါသည္။ အလကား ေပးသည့္ အိုးေတြကို တစ္လုံးခ်င္းေရြးေနေသာ အေမ့ကို ရ ႏၱပိုရြာက အမ်ဳိးေတြက သည္းခံ ေနက်။ အေမ့အေၾကာင္းသိတာကိုး။
"ညည္း အေမတို႔မ်ား မထူးရယ္... အလကားေပးသာကို ဂ်ိေညာင္ပေညာင္ မ်ားေနသာၾကည့္ေတာ့... ေျပာသာ ေျပာရသာပါေအ... တို႔အမ်ဳိးထဲ သူေလာက္ရွိေတာ့သာ... သည္လို သည္းခံရသာပဲ..."

ရ ႏၱပိုရြာသူႀကီးကေတာ္ ေဒၚမွန္ကူက အေမအိုးေရြးတာကို ၾကည့္ရင္း အျမဲေျပာတတ္သည့္စကားျဖစ္သည္။ ဂ်ိေညာင္ပေညာင္  ဆိုတာက ေၾကးထူတာကို ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ အေမက ျမင္းျခံေစ်းမွာ အိုးေရာင္း လာသူ ဆိုေတာ့ အိုးေပါင္းစုံကို ေနာေက်လွၿပီ။ ရ ႏၱပိုအိုး၊ နဘက္အိုး၊ ကေတာအိုး၊ ရသာအိုး၊ ႏြယ္ၿငိမ္းအိုး၊ စစ္ကုိင္းအိုး ...၊ အေမက အိုးညိဳညိဳကိုေရြးသည္။ အသံေကာင္းတာကို ေရြးသည္။ ေဒါင္ေဒါင္ မည္မွ အိုး မဟုတ္ဘူးေအ့ ... ေတာင္ေတာင္ျမည္မွအိုးလို႔ဆိုလုိက္ပါေသးသည္။ အိုးညိဳေတာ့ အုိးက်က္ညီသည္။ အိုးသံ ေကာင္းေတာ့ အအက္ အေက် ကင္းသည္။ ကၽြန္မသတိထားမိသေလာက္ ေျဗာင္အုိးေတြကို အေမႀကိဳက္ပုံ ရပါ၏။ အိုးပန္းမပါေတာ့ ေၾကးေညွာ္အတင္အျပဳနည္းလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

"ညည္းတို႕အိုးက ျပာသိုအိုး ဟုတ္ကဲ့လားေအ ... ညည္းတို႔ဟာ အုိးတစ္ဖိုလုံး ျပာသိုအိုးလို႔ ေရးထားလုိ႔ ေမးရသာ..."
"ျပာသိုအိုး အစစ္ပါႀကီးေတာ္ရယ္... မဟုတ္သာလုပ္ပါ့မလား... အိုးကုန္သည္က ႀကီးေတာ္ ထက္ေတာင္ ေသခ်ာေသး ဖုိ၀ က ေစာင့္ယူသာေတာ့္ ... ျပာသိုေျမတူးကတည္းက ေစာင့္ယူသာရယ္..."
အိုးလုပ္ငန္းေတြမွာ ျပာသိုလတြင္ ဖုတ္သည့္အိုးေတြကို မွတ္မွတ္သားသားရွိေစရန္ အိုးပခုံးမွာ "ျပာသိုလ္" လို႔ ေရးထားေလ့ရွိသည္။  ျပာသိုလ မွာ ေျမေအးသည္။ ေစးေစးပုိင္ပုိင္ရွိသည္။ အေအးဓာတ္ ျမဲသည္။ ၀ယ္သူ ေတြက ျပာသိုအိုးကို မက္သည္။ ဒါကို အေမေမးျခင္းျဖစ္ ပါသည္။ သဲအိုး၊ ေက်ာက္အိုး၊ ေျမအိုးေတြ ဖုတ္သမွ် မႏုိင္။ ေရာင္းလို႔မေလာက္။ ျမန္မာအိမ္မွန္လွ်င္ ေသာက္ေရအုိးရွိစျမဲ။

၀ါတာကူလာ ေခတ္ေရာက္သည့္တုိင္ ေသာက္ေရအိုးစိုဖန္႕ဖန္ကို မက္ၾကတုန္း။ ေျပာသာေျပာရတာပါ။ ကၽြန္မ သတိထားမိသေလာက္ ေရသန္႔ဘူးႀကီးေတြ ေမွာက္ခ်ထားေသာ ၀ါတာကူလာ ယဥ္ေက်းမႈကၿမိဳ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ တြင္က်ယ္ေနပါၿပီ။  အေမက ၀ါတာကူလာက ေရကိုလတ္ဆတ္သယ္ထင္ ေပါင္ဟု ေျပာတတ္ ပါသည္။ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္အေအးဓာတ္ေပးထားတာကို သဘာ၀အေအးဓာတ္ေလာက္ မလတ္ဆတ္တာကို ေျပာခ်င္ပုံရပါသည္။

ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာလည္ ေသာက္ေရအိုးပဲရွိသည္။ ေသာက္ေရအိုးယဥ္ေက်းမႈကို ေခတ္မမီဘူး ဆုိခ်င္ ဆိုၾကပါေစေတာ့၊ ေရအိုးထဲက ေရတစ္ ဖလား ခပ္ေသာက္ရသည့္ အရသာေလးေလးပင္ပင္ကို ကၽြန္မ ပိုၾကိဳက္သည္။ အိုးေရတစ္ခြက္ကလည္း ခံစားမႈကိုေပးထားပါလား။ အေမ ကေတာ့ ၀ါတာကူလာကိုျမင္တုိင္း ေသာက္ေရအိုး ေခတ္ ကုန္ ခ်က္ကေတာ့ေအ... လို႔ေျပာတတ္ပါသည္။

(၂)

ကၽြန္မစာေတြထဲက ဖတ္ဖူးသေလာက္ ေရွးတုန္းကေတာ့ ကၽြဲႏြားသားေရမ်ားႏွင့္ ေရသယ္ေလ့ရွိၾကသည္။ ၀ါးက်ည္ေတာက္ ေတြ ကိုသုံးကာ ေရကဲ့ေရင္ရွိၾကသည္။ ဘူးသီးေျခာက္လုိ အသီးေတြကို အစာထုတ္ ထိပ္ဖြင့္ၿပီး ေရသယ္ေရခပ္ရွိခဲ့ၾကသည္။ အိုးေတြဘယ္တုံးက ေပၚခဲ့တာလဲ...။ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ၏ အိုးသမုိင္းကို ကၽြန္မဖတ္ၾကည့္ပါသည္။ အုိးႏွင့္ပတ္သက္လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ်ေျပာႏုိင္သည့္ ႏွစ္ကာလ သည္ပင္ အေစာဆုံးႏွစ္တစ္ေသာင္းရွိၿပီလို႔ ဖတ္ရပါသည္။ အေနာက္အာရွမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကိုးေထာင္ အထိ အိုးမရွိ။ မီးဖုတ္ထားေသာ ရြံ႕ရုပ္ကေလးေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းသုံးေသာင္း ကပင္ ရွိခဲ့ သတဲ့...။

ယိုးဒယားနတ္အိုးကြဲတစ္ကြဲကို  သိပၸံ နည္းက်စစ္ေဆးေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ရွစ္ေထာင္ကလို႔ အေျဖ ေပး သတဲ့...။ ေျမအိုးေတြက ေက်းရြာေတြမွာ လြယ္လင့္တကူဖုတ္ႏုိင္ပါတယ္လို႔ ဆရာႀကီးေရးသည့္ အိုးသမိုင္း မွာ အိုးေပၚမွာေရးဆြဲေလ့ရွိၾကသည့္ ဒီဇုိင္းဆန္း ကႏုတ္ဆန္း အရုပ္ဆန္းေတြအေၾကာင္းဖတ္ရပါသည္။ ရ ႏၱပိုရြာ က ကၽြန္မႀကီးေတာ္ေတြကေတာ့ ရြ႕ံအိုးဘ၀မွာ ၀ါးဘီးက်ဳိးႏွင့္ျခစ္ကာျခစ္ကာ ဒီဇုိင္းေဖာ္တာကုိ ျမင္ခဲ့ရသည္။

"ႀကီးေတာ္ တို႕ ကေတာ့ ၀ါးဘီးက်ဳိးနဲ႕ ဟိုဘက္သည္ဘက္ ဆြဲျခစ္ျခစ္လုိက္သာပဲ... ၀ါးဘီးက ဘီးသြား ညီေတာ့ ပုံေပၚသာပါပဲ ေအ... နဂါးပုံ ဂဠဳန္ပုံ လုပ္ေနသာမွတ္လို႔... ေရအိုးဆိုမွေတာ့ ေရထည့္ဖို႔လုိသာ..."
ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား။ ႀကီးေတာ္က ၀ါးဘီးက်ဳိးႏွင့္ ကန္႔လန္႔စင္း။ ေဒါင္လုိက္စင္း၊ လႈိင္းတြန္႔စင္း၊ ၾကက္ေျခခတ္စင္း ေတြကိုပုံေဖာ္သည္။ ကၽြမ္းက်င္ေနေတာ့လည္း လွသားပင္...။

(၃)

ကၽြန္မတို႔မိသားစုဘ၀တစ္ေကြ႕မွာ အိ္ုးမ်ားစြာႏွင့္အတူ ရွိခဲ့ရေသာာႏွစ္ကာလေတြရွိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ အေဖ က ေရွးေလွႀကီးမွာ ေလွသူႀကီး၊ အေမက ေလွသူႀကီးကေတာ္...။ အေမဆယ့္ႏွစ္ပြဲ ေစ်းလည္းေရာင္းေတာ ့ အေဖ က အိုးေတြ ပြဲေတာ္ကြင္းအေရာက္ပို႔ရတာ ပင္ပန္းလွသည္။ ဆိပ္ကမ္းက ပြဲခင္းကို ကား ေခါက္တို ငွားခ်င္ငွား၊ လွည္းႏွင့္တုိက္ခ်င္တုိက္။ ေျမတစ္အိုး၊ အင္တစ္ပ်စ္မကြဲပါမွ။ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းပါး ေမာ့ေမာ့ကိုေတာ့ လူအား ႏွင့္တင္ရသည္။

ေျမအိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စဥ့္အိုးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အိုးပ်စ္အင္ပ်စ္၊ အင္တုံကအစ ေဆးလိပ္ခြက္၊ ဘုရားေညာင္ ေရအိုး၊ နတ္အိုး အိုးပုတ္၊ ခ်ဳိးရုပ္အဆုံး ေ၀ေ၀ဆာဆာခင္းႏိုင္ဖုိ႔ လူ႕လုပ္အားေတြ မ်ားမ်ားလုိသည္။ သည္တာ၀န္ကို အေဖ ယူရရွာသည္။ အေမကေရာင္း...၊ ကၽြန္မတို႔ေခတ္ေတြတုန္းက ထမင္းခ်က္ေတာ့လည္း ေျမအုိး ဟင္းခ်က္ ေတာ့လည္း ေျမအိုး၊ ငါးပိက်ဳိေတာ့လည္း ငပိေရက်ဳိအိုးေတြက သုံးတြင္လွပါ၏။ အရြာရြာက ပြဲေတာ္ကြင္း ေရာက္ရသူမ်ားက ပြဲတစ္ေခါက္ အိုးတစ္လုံးေတာ့ ၀ယ္သူခ်ည္းပင္။ ဖ်ာေပၚပုံ ခ်ထားေသာ ဆီမီးခြက္ အရာအေထာင္ေတြၾကားမွာ ကၽြန္မႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ အေမကေသာက္ေရအိုးေတြကို တုတ္တို ဆစ္ပိတ္ ကေလး တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ေခါက္ျပတီးျပရသည္။ အေမ့အိုးဆုိင္ မွာ ေတာင္ေတာင္တင္တင္ အသံေတြ ၾကားရတုိင္း ကၽြန္မတို႔ဆုိင္ေငြ၀င္သည္။

"အိုးေရာင္းရတာ ျမတ္သာေတာ့ျမတ္ပါရဲ႕... အိုးရြာကေန ပြဲေတာ္ကြင္းေရာက္ဖို႔ မသက္သာဘူး... ညည္းတုိ႔ အေဖမ်ား ကူသယ္ ေခါက္သယ္ နဲ႕... ကိုယ့္မွာေလွရွိလို႔ေတာ္ေတာ့သာ... ညည္းအေဖ အိုးညံ့ေတြ ယူခဲ့ရပါ့မလား လို႔ အေမကရန္လုပ္ေသးသာ တို႔လူမ်ဳိးမ်ား တစ္က်ပ္ငါးမူး သုံးဖို႔ ရာေတာင္ ဆင္းရဲ ပါသယ္ေအ... အိုးေကာင္းမသုံးႏိုင္သူ က ထိပ္ပဲ့ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ေစ်းေခ်ာင္ေခ်ာင္၀ယ္ၾကရေသးသာ..."

တစ္ခါက အိုးသည္ဘ၀ကို စိတ္ေရာက္တုိင္း အေမေျပာျပတတ္ပါသည္။ ကၽြန္မက ဆီမီးခြက္ တစ္က်ပ္ဖိုး ေလးခြက္ ဆိုလွ်င္ ငါးခြက္ မေပးခ်င္။ အေမကယူသြားပါ... ဟုဆုိလွ်င္ ကၽြန္မက ႏႈတ္ခမ္းစူတတ္သည္ ဆုိပါ၏။ ေစ်းဆုိတာ ေလွ်ာ့ႏုိင္သေရြ႕ ေစ်းေလွ်ာ့ေရာင္းရသယ္ သမီးရဲ႕ အေမတို႕က သူတို႔ဆစ္သယ့္ေစ်း ေရာင္းလို႔ ရပါသယ္ေအ့... အိုးသည္မ်ား ၀ါးတစ္ျပန္စာရုိက္ခြဲေတာင္ အျမတ္ေတာ့က်န္ပါသယ္... လို႔ ေျပာတာ ကိုလည္း ကၽြန္မမွတ္မိေနပါသည္။ တကယ္ျမတ္မျမတ္ေတာ့ကၽြန္မလည္း မသိ။ အေမက ေရာင္းရ သမွ် စကၠဴပိုက္ဆံ၊ အႏုတ္ ပုိက္ဆံေတြကို အိုးကေလးတစ္လုံးထဲ ထည့္ထားတတ္သည္။ "ေငြအုိုး" လို႔ ေခၚေလ့ရွိသည္။

"အိုးေရာင္းရသာ ဂုဏ္မငယ္ဘူးသမီးရဲ႕... ေရထည့္သာဆိုေတာ့ အေအးဓာတ္မ်ားေရာင္းရသယ္မွတ္... ေရခ်မ္းစင္ ေရခ်မ္းအိုး နာမည္ၾကားရုံနဲ႕ ေအးရသာ... ရင္ထဲလည္းေအး၊ ႏွလုံးလည္းေအး ... ကုသိုလ္ ရပါ့ေအ..."
ဟုတ္ေပသားပဲ။ အေမေျပာျပမွ ေအးျမျခင္းကို ခံစားရသည္။ ကၽြန္မတို႔အညာမွာ ေႏြေပါက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေရခ်မ္းစင္ ေတြမွာ အုိးသစ္ေတြလဲၾကသည္။ ေအာက္ကသဲခံကာ ေရစိုေအာင္ေလာင္း၊ စပါးေစ့ေတြ ျဖဴး လုိက္ေတာ့ စပါးပင္ကေလးေတြ စိမ္းစိမ္းစိုစို...။ အေ၀းရြာက ကူးၾကလူးၾကသူေတြ၊ လွည္းသမားေတြ ေရအိုးစိုစို ေတြ႕ေတာ့ မေသာက္ဘဲမေနႏိုင္။ ေရတ၀ေသာက္ၿပီး အမွ်ေ၀တတ္ၾကသည္။ သာဓု ေခၚတတ္ ၾကသည္။ ေရအက်ဳိးဆယ္ပါးေတာင္းစရာ မလိုဘဲ ျပည့္သည္။

အခုေတာ့ ေႏြဦးေပါက္ၿပီဆုိသည္ႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ေရအုိးေတြ၀ယ္ၾကရပါၿပီ။ အေမ့အိမ္ဖို႕ႏွစ္လုံး၊ ကၽြန္မ တို႔ အိမ္ဖို႔ ႏွစ္လုံး။ ဧရာ၀တီျမစ္ကမ္းပါး ေဂါ၀န္မွာေရအိုးေရာင္းသည့္ဆိုင္ေတြရွိပါသည္။ ဘယ္ရြာက ထြက္တဲ့အိုးေတြလဲ...။ ကၽြန္မကေမးေတာ့ အုိးသည္က ျမင္းျခံအိုးေတြပါလို႔ေျဖသည္။ နဘက္အိုး၊ ရ ႏၱပိုအိုး၊ ကေတာအိုး...။ ျမင္းျခံနယ္အိုးရြာက ထြက္တာပါလို႔ ေျဖျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သၾကၤန္အခါေတာ္ ရက္နီးၿပီဆိုေတာ့ ပရိတ္အိုးကေလးလည္း၀ယ္ရသည္။ သိၾကားမင္းႀကိဳသည့္ ေရစင္ေတာ္အိုးလည္း ၀ယ္ရသည္။
အိုးသစ္၀ယ္တုိင္း အိုးေရာင္းခဲ့ရသည့္ ဘ၀ကို ကၽြန္မသတိရျမဲပင္။

(၄)

မၾကာခင္က စာေပေဟာေျပာပြဲေတြထြက္ရင္း ၿမိဳ႕ေက်းရြာေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားဆီ ေရာက္ခဲ့ ပါသည္။ဘုရားပြဲေတာ္ေတြလည္း မလြတ္ပါ။ အရာေတာ္ၿမိဳ႕က ေျခရာေတာ္ဘုရားပြဲ (ေျခေတာ္ရာ မဟုတ္ပါ) ကို ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ ပခန္းကိုႀကီးေက်ာ္နတ္နန္းရွိရာကူနီနတ္နန္း ပြဲေတာ္ခင္းကို ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ထို ပြဲေတာ္ ေတြမွာလည္း အိုးခင္းေစ်းသည္ေတြ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဘယ္ရြာေတြကလာေရာင္းတာလဲဆိုေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္းမယ္ ႏြယ္ၿငိမ္းရြာေတြဘက္ကလို႔ဆိုသည္။ ပခန္းအိုးေတြလည္း နာမည္ရပါ၏။ မလႈိင္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ့ မလိႈင္ပန္းအုိင္ ေစတီေတာ္ကို ဖူးၾကသည္။ ပြဲေတာ္ရက္မဟုတ္ေသးေသာ္လည္း အိုးသည္ ေတြ ေရာက္ၾကပါၿပီ။ ႏြားထိုးႀကီးၿမိဳ႕မွာေတာ့ ပြဲေတြ၊ ဆုိင္ခန္းေတြ ေနရာခ်တုန္း၊ အိုးသည္ေတြက ေစ်းခင္းႏွင့္ၾကၿပီ။ ၀ယ္ၾကျခမ္းၾက။ မလိႈ္င္ေစ်းထဲကို ေစ်း၀ယ္လည္ေတာ့ အိုးသည္ကအိုး၀ယ္ပါဦး ေျပာလာ လို႔ ေမးၾကည့္ရျပန္သည္။

"လိႈင္းတက္အိုးေတြေလ ညီမရဲ႕... သာစည္အေရွ႕ဘက္ကလာတာ... ေႏြေသာက္အိုးေတြေပါ့... ေအးအိုး ေခၚၾကတယ္... ျပာသိုလ လုပ္တဲ့အိုးေလ... ေအးလုိက္တာစက္လို႔...သည္ဘက္ကအိုးေတြက အိုးပါး ...ရြက္အိုး ေပါ့... မိတၳီလာအေနာက္က သီတက္ကန္ရြာကထြက္ တာ...၀ယ္ဦးေလ..."
ကၽြန္မ ၀ယ္ခ်င္သည္။ ကၽြန္မတို႔ ျပန္ၾကမည့္ကားက အိုးမဆ့ံသည့္ကားကေလးျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မႏုိင္ရင္ကန္ ၀ယ္ရမွာဆိုေတာ့ ကားရွင္ကို အားနာရျပန္သည္။ ေဂါ၀န္ျမစ္ကမ္းနားက ျမင္းျခံအိုး ေတြ ၀ယ္ပါေတာ့မယ္ေလ လို႕သာ စိတ္ကိုခ်ိဳးလုိက္ရသည္။ အိုးေတြေရာင္းရဲ႕ လား...။ သိခ်င္သည္။

"ကၽြန္မ တစ္ဆုိင္ တည္းတင္ တစ္ႏွစ္အိုးအလုံးေရ ႏွစ္ေသာင္းေလာက္ေရာင္းရတယ္ ... ေရာင္းလို႔ မေလာက္ဘူး... ကၽြန္မတို႔ ဒါနဲ႕စားၾကတာပဲ..."
အိုးယဥ္ေက်းမႈေလး မေပ်ာက္လို႔ ၀မ္းသာရသည္။ အိုးသည္ကိုေတာ့ ျမင္းျခံေစ်း၊ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲေစ်းေတြမွာ အိုးေရာင္းခဲ့သည့္ အေမ့ကိုသတိရသည္။ ပင္ပန္းတႀကီးရွိခဲ့ရွာေသာ အေဖ့ကို သတိရသည္။ ေစ်းထဲ လုိက္ပို႕ေသာ စာေပေကာ္မတီ၀င္တစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔ရြာဘက္ဆီက ထေနာင္း ကိုင္းအိုး ေတြေကာင္းလွေၾကာင္း ေျပာျပသည္။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျမအိုးေတြေခတ္စားလာျပန္ၿပီ ဆရာမရဲ႕ ဟုဆိုပါ၏။ ကၽြန္မကေမးၾကည့္ေတာ့ မႏၱေလးက တရုတ္ဆုိင္ ေတြမွာ ေျမအိုးငါးရွဥ္႔ခ်က္၊ ေျမအိုးၿမီးရွည္၊ ေျမအိုးငါးေပါင္းဟင္းေတြ ေစ်းႀကီး ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ျမန္မာေျမအိုးဟုတ္ရဲ႕လား။ တရုတ္ေျမအိုးေတြမ်ားလား။ ေျမအိုးႏွင့္ခ်က္တာပဲလား။ ခ်က္ၿပီး မွ ေျမအိုးထဲထည့္တာ လား။ ေျဖသူက မေျဖႏိုင္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျမထည္ေတြ စားပြဲေပၚ ေရာက္ရ ျပန္ၿပီ။ ခရီးအျပန္လမ္းမွာေတာ့ အေဖေျပာဖူးသည့္ စကားကို တစ္လမ္းလုံး ကၽြန္မသတိရေနခဲ့ပါသည္။

"ငါ့သမီးရဲ႕… လူျဖစ္ျဖစ္ တုိင္းျပည္ျဖစ္ျဖစ္ ေရျပည့္အိုး လို က်င့္ရသယ္… ေရျပည့္အိုးမ်ားဟာ တည္ၿငိမ္ သယ္… ေဘာင္ဘင္ မခတ္ဘူးေပါ့… ရွင္နာဂသိန္မိန္႔သလိုပဲ…ေရျပည့္အိုးမ်ားဟာ မေထာင္လႊား ဘူး မက်ဳံး၀ါး ဘူး အသံမျပဳဘူး… ေရခ်မ္းအိုး ေအးအုိးမ်ားဆီ ေရငတ္သူတုိင္းေရာက္ၾကရသယ္…"
ေႏြေပါက္ျပန္ပါၿပီ။ ေတာင္ေလကေလးျပက္၊ ျမဴေငြ႕ကေလးဆုိင္းျပန္ပါၿပီ။ သည္ႏွစ္တြင္လည္း ထုံးတမ္း မပ်က္ ေအးအိုး ကေလး ေတြ၀ယ္ရပါဦးမည္။ ေအးအိုး ကုသိုလ္ ယူရပါဦးမည္။     ။

စာေရးသူ - ခင္ခင္ထူး
.