ဆရာဦးသုခႏွင့္ သူ႔ေခတ္ၿပိဳင္ စာဆိုတို႔အျမင္ အပိုင္း (၃)

ကၽြန္ေတာ္ နယ္သတင္းေထာက္ သုခ
လူထုဦးလွ

သူ႔ဘ၀ရဲ႕အစ၊ သူ႔ဘ၀မွာ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲ ေတြကိုေတာ့ သိသူျမင္သူ နဲ လိမ္႕မယ္၊  ေအာင္ျမင္ေန တဲ့ စာေရးဆရာ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ဦးသုခ ကိုေတာ့ ျပည္သူလူထု တရပ္လံုးက သိၾကပါတယ္။
ငယ္စဥ္က သတင္းေထာက္လုပ္တယ္၊ ၀တၳဳေရးတယ္၊ အဆိုအတီးအကပညာ ဆည္းပူးတယ္၊ ရုပ္ရွင္အလုပ္ ၀င္လုပ္တယ္။ သီခ်င္းဆိုတယ္၊ ျပဇာတ္ကတယ္။ ဆည္းပူးထားတဲ့ ပညာရပ္ေတြ ရယ္၊ အႀကံဥာဏ္နဲ႔ တီထြင္မႈ ေတြရယ္ အဆင္ေျပေျပ ေပါင္းစပ္မိေတာ့ ေအာင္ျမင္တာပဲ။ ေအာင္ျမင္တာ မတိုင္ခင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရတယ္၊ အမ်ားႀကီး ဆင္းရဲတယ္။ ငတ္တယ္။ က်န္းမာေရး ထိခုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ကို ဇြဲနဲ႔ တက္ေတာ့ ေရာက္တာပဲ ေအာင္ျမင္တာ ပဲ။

ေအာင္ျမင္ေတာ့ေကာ ႀကိဳးစားတာ ရပ္လို႔ရမလား၊ အသစ္အသစ္ တီထြင္မႈေတြ မရွာေဖြ၊ မႀကံဆ ဘဲေနလုိ႔ ရမလား၊ မရပါဘူး။ အားထုတ္ႀကိဳးပမ္းေနရတာပါပဲ။ ဒါရိုက္တာ ဦးသုခ သာမဟုတ္၊ တျခားလူေတြလဲ ဒီ အတုိင္း ပါပဲ။

သတင္းေထာက္ဘ၀ဟာ အစုံေတြ႕ႀကံဳရတဲ့ ဘ၀၊ နယ္သတင္းေထာက္မ်ားကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ေဒသ အေျခ အေန အလိုက္ အဆိုးအေကာင္းအမ်ိဳးစုံ ေတြ႕ႀကံဳရသူေတြေပါ့။ ပိုက္ဆံလဲ ဘာမွ မ်ားမ်ား ရတာ မဟုတ္၊ ေဘးအႏၱရာယ္ နည္းတယ္လို႔လဲ အဆိုႏိုင္၊ ၀ါသနာႀကီးလြန္းလို႔သာ သတင္းေထာက္ လုပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ ရွင္း ပါတယ္။ ကိုသုခ ေျပာျပတဲ့အထဲမွာ ဒီလိုၾကားထဲကပဲ သတင္းေထာက္ ဘ၀ ရဲ႕ သုခေတြ ပီတိေတြကို ေတြ႕ရ ပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္မွာ နယ္သတင္းေထာက္၁ဦး အေၾကာင္းလဲ ထည့္ခ်င္တာနဲ႔ ၁၉၇၀ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၃ရက္ ေန႔ မနက္ပိုင္းမွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေမာင္ေအာင္တိတ္နဲ႔အတူ ကိုသုခ တို႔ အိမ္သြားၿပီး ထမင္းစားတယ္။ ကုိသုခ အရင္ေနတာက အမွတ္-၃၇၊ ၿမိဳ႕သစ္၁လမ္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္းဘက္မွာပါ။ အခုေနတာက ၃၁ ပါရမီလမ္း၊ ပါရမီရိပ္သာ၊ ကမၻာေအး စာတိုက္ပါ။
ကိုသုခ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္တာ သူရန္ကုန္ ေရာက္စကတည္းကပဲေပ့ါ။ ၃၅ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ ထင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္က က်ိဳက္လက္မွာ သူသတင္းေထာက္လုပ္ဖူးတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိတယ္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဘ၀ေဟာင္းကို ေမ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ အမွန္အတိုင္း ေျပာမွာပဲလို႔လဲ တြက္တယ္။

ကိုသုခ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ စာေပေလာကထဲကို ေရာက္စက ဆင္းရဲၾက ပံု ေတြကုိ အေၾကာင္းစပ္မိတုိင္း ျပန္ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ျပည္၊ မလိႈင္ စတဲ့ စာဆိုေတာ္ပြဲေတြမွာ အတူ ဆံု ေဟာၾကရေတာ့လဲ ကိုသုခက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ေနၾကတုန္းက အေၾကာင္းေတြကို အားရပါးရ ေဖာ္ထုတ္ ေဟာေျပာေလ့ ရွိတယ္။ မကြယ္မ၀ွက္ မဖံုးမဖိပါဘူး၊ မရွက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘ၀နာမွ စာေရးဆရာ ျဖစ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ဒါရုိက္တာျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတာ့ အလိုလိုပါသြးတယ္လို႔ ဆိုရလိမ့္မယ္။
သုခ လဲ ဒုကၡေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ဖူးတာပဲ။ ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လြန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဒုကၡ ေတြဟာ ၿပီးသြား ပါၿပီ။ အသံုးက် အဖိုးတန္တဲ့ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြ ျဖစ္လာၾကၿပီေပါ့။ ကုိသုခ အခု အသက္ ၆၁ ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။

က်ိဳက္လတ္ သူရိယသတင္းေထာက္အျဖစ္နဲ႔ ကိုသုခ သတင္းပို႔တာ ႏွစ္ေတြ လေတြ မၾကာေပမယ့္ သူ႔ အေတြ႕အႀကံဳ ေတြဟာ ဟိုေခတ္တုန္းက နယ္သတင္းေထာက္ေတြ ႀကံဳေတြ႕ တတ္တာမ်ိဳး ေတြခ်ည္းပဲမို႔ အဲဒီႏွစ္ပုိင္း ေခတ္ပိုင္းကို အသက္ႀကီးသူမ်ားက ကိုသုခ ေျပာျပတာ ေတြ ဖတ္တဲ့အခါ ျပန္ျမင္ႏိုင္ ၾကပါလိမ့္မယ္။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကလဲ ခန္႔မွန္းၾကည့္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ သတင္းေထာက္ မလုပ္ရဲလို႔ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး စာေရးဆရာလုပ္ရာက ေရႊစင္ရုပ္တုေတြ ဘာေတြရလာတဲ့ ရုပ္ရွင္ ဒါရိုက္တာကိုသုခကို သူ႔ အိမ္မွာ ထမင္းစားတဲ့ မနက္ပိုင္းက သူ႔သတင္းေထာက္ ဘ၀အေၾကာင္း ေတြကို သူကလဲ ေျပာခ်င္ေတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို သူကလဲ ေျပာခ်င္ေနတာ ပါပဲ။ သူ႔စြန္႔စားခန္းေတြေပကုိး။ ရုပ္ရွင္ကား ထဲမွာ စြန္႔စားတာက ညာတာ မဟုတ္လား။ အခုဟာက တကယ္စြန္႔စားခဲ့ရတာ။ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ႀကဲခဲ့ ႏႊဲခဲ့ တာေတြေပါ့။ ကဲ အခု သူေျပာပါၿပီ။

ဦးသုခက ...
    ကၽြန္ေတာ္သတင္းေထာက္ျဖစ္တာ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ သူရိယမွာ။ အယ္ဒီတာက ဦးဘိုးခ်ိန္။ က်ိဳက္လတ္ သတင္းေထာက္ေပါ့ေလ။ ေတာသတင္းေထာက္။ အဲဒီတုန္းက ျမဴနီစီပယ္ ေရြးေကာက္ပြဲ သတင္း ေပါ့ဗ်ာ။ ဥကၠဌ ဘယ္သူ ျဖစ္တယ္ေပါ့ေလ။ တခါတေလ က်ေတာ့ က်ိဳက္လတ္နယ္က ဆန္ေစ်းစပါးေစ်း။ အဲဒီတုန္းက ဦစံသိန္းတို႔ကလဲ ကုန္ေစ်းႏႈန္းသတင္းေတြ ေပးေနတာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ိဳက္လတ္နဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ ဆန္စပါးေစ်း ေပးရတယ္။ က်ိဳက္လတ္နယ္က ဆန္စပါးထြက္တာကိုး။

အဲဒီတုန္းက ေရးခ ဘယ္လိုရသလဲဆိုေတာ့ တေကာ္လံ ၂ေၾကာင္းကို ၃ျပား။ ဒီေတာ့ တခါတရံ ဘယ္ေလာက္ ရသလဲဆိုရင္ တစ္လ ၆က်ပ္တို႔ ၄က်ပ္တို႔ ရတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေက်နပ္ ေနတာပဲ။ သတင္းေထာက္ ျဖစ္ေနၿပီကိုး။

သတင္း ကို ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လုိလုပ္ေရးသလဲဆိုေတာ့ အေၾကာင္းအရာကေလး တစ္ခုကို ခ်ဲ႕ထြင္ၿပီး ေရးတယ္။ ၀ိဘတ္မ်ားမ်ား သံုးတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ရိုးရိုး၀ါက် မသံုးဘူး။ ၀ိဘတ္မ်ားမ်ား သံုးထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စာက အျဖတ္ရခက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးဘုိးခ်ိန္ဆီ တခါတေလ လာလို႔ဆံုယင္ သူက ေျပာတယ္ "ေဟ့ေကာင္ မင့္ဥစၥာ က တိုတို ေရးစမ္းပါကြ၊ သတင္း ဆိုတာ တိုတိုေရးရတယ္၊  ၀တၳဳမေရးစမ္းပါနဲ႔" တဲ့။ "ဟာ ဆရာ ရယ္ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေကာင္း ေအာင္ ေရးတာပဲ၊ ဆရာတို႔ဟာ ဆရာတို႔ ျဖတ္လိုက္ ပါလား" ဆိုေတာ့ "မင္းဟာ ျဖတ္ဖို႔ မလြယ္ဘူး ကြ" တဲ့။ "၀ါက်တိုတို နဲ႔ မ်ားမ်ားေရးခ်င္ ေရးပါ။ ငါထဲ့ပါမယ္" လို႔လဲ ဆိုတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ ပိုက္ဆံ ခပ္မ်ားမ်ားကေလးရလာတာေပါ့။ တစ္လတစ္လ ၈ိတို႔ ၁၀ိတို႔။

ဦးဘိုးခ်ိန္ ကို ဆရာလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ခုထက္ထိ ဆရာပဲ။ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အင္မတန္ ခင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလဲ ခင္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သတင္းေတြ မွန္သမွ် သိပ္မျဖတ္ထဲ့ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အယ္ဒီတာ ေခၚတာပဲဗ်။ သတင္းေထာက္ကိုလဲ အယ္ဒီတာေခၚတာပဲ။ ေက်ာင္းေနကတည္းက စာေရးတာ ၀ါသနာ ပါေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အယ္ဒီတာသိန္းေမာင္၊ ဆန္နီသိန္းေမာင္၊ သိန္းေမာင္ေတြမ်ားလို႔ ခြဲ ေခၚတာ။ အဲဒီ အယ္ဒီတာ သိန္းေမာင္ အေခၚခံရတာပဲ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္ေက်နပ္ေနတာ။ ေက်ာင္းက ထြက္ေတာ့ မွ သတင္းေထာက္ ျဖစ္တာပါ။ အဲဒီ တုန္းက သတင္းေထာက္ မေခၚေသးဘူး။

ေနာက္က်ေတာ့ ဦးဘုိးခ်ိန္က ဘာလုပ္ေပးလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သံႀကိဳးရုိက္ဖို႔ ေၾကးနန္း သတင္း ရိုက္ႏိုင္ေအာင္ လက္မွတ္ ၁ေစာင္ေပးတယ္။ အဲဒီလိုေပးတယ္ဆိုေတာ့ စာတိုက္ ကပါ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသိအမွတ္ ျပဳလာတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေက်နပ္ေနတာေပါ့။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အေရးႀကီးတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာၿပီေပါ့ဗ်ာ။

ေနာက္တစ္ခုက တရားရုံးတို႔ ဘာတို႔မွာ ၀င္နားေထာင္ဖို႔ ခြင့္ေပးတယ္။ လက္ဦးတုန္း ကတည္းက F.I.R ေတြ ဘာေတြ ၾကည့္ခြင့္ေတာ့ရတယ္။ ဂတ္စာေရးနဲ႔ ဘာနဲ႔ နဲနဲပါးပါး ေအာက္က်ခံေပါင္းရေသးတယ္။ သူတို႔ကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေျပာမယ့္သာ ေျပာတာ၊ အလုပ္ရႈပ္ ေအာင္ လာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးပဲလို႔ ထင္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကလဲ အသက္က ၂၂ႏွစ္ေလာက္ ရွိေသးတာကိုး။
တခါေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ ဘယ္လိုျဖစ္ဖူးလဲဆိုေတာ့ ေတာက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မုဒိန္းမႈတစ္မႈ ျဖစ္တယ္။ ေတာ က ပိုက္ဆံရွိတဲ့ နယ္သူႀကီးသားတစ္ေယာက္က ျဖစ္တဲ့အမႈမ်ိဳးကိုး။ အဲဒါကို အမႈစစ္တဲ့ေန႔က်ေတာ့ အဲဒီေန႔ မွာ ကၽြန္ေတာ္က ေစာေစာစီးစီး ရုံးသြားတယ္။ တရားသူႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို ႏွင္ထုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က သတင္းေထာက္ ကတ္ျပားျပတယ္။ ျပေပမယ့္ မရဘူး၊ ႏွင္ထုတ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ လဲ ခပ္ရွက္ရွက္နဲ႔ အျပင္ ထြက္လာခဲ့ရေရာ။

ထြက္လာခဲ့ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအေၾကာင္းကို ဦးဘိုးခ်ိန္ဆီ လွမ္းစာေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႏွင္ထုတ္ခံ ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္ထုတ္ခံရတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရွက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ သူရိယက ရွက္ဖို႔ ေကာင္း ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီကိစၥကိုေတာ့ ျပန္ၿပီးလုပ္ပါ။ မလုပ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သတင္းေထာက္ မလုပ္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီလို ေရးေတာ့ သူရိယက အေရးပိုင္ ဆီ ဓာတ္ပံုပါပို႔ၿပီး စာေရးေပးတယ္။ အဲဒီလိုပို႔ေပးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လို႔ ျပဳလို႔ရတယ္။ သို႔ေပမယ့္လဲ ခမ္းခမ္းနားနား ေရွ႕ေနေတြနဲ႔ တန္းတူေလာက္ ကုလားထုိင္မ်ိဳး မရဘူး။ ရုံးစာေရးနားေလာက္ မွာ ကုလားထုိင္ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ သတင္းယူရတယ္။

သို႔ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ သတင္းေထာက္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ေတာ့ ငါသတင္းစာ ေတြထဲ မွာ ေရးရင္ပါတာဘဲဆိုတဲ့ အေနမ်ိဳးနဲ႔ ေနရာတုိင္းမွာ မာနႀကီးလို႔ေတာ့ မရဘူးဗ်။ အဲဒီေတာ့ ဘယ့္နဲ႔ လုပ္ရသလဲဆိုေတာ့ ကိုယ့္ ကို ခင္ေအာင္မင္ေအာင္ ေပါင္းရတယ္။ သူတို႔ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အက်ိဳးျပဳတဲ့ အေနမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ထင္ေအာင္လဲ လုပ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ ဆုိပါေတာ့ တိုက္ပိုင္တို႔ ဌာနအုပ္တို႔ ဘာတို႔ ဓားျပမႈေလး ဘာေလး ဖမ္းရလို႔ရွိယင္ သူတို႔ရဲ႕ လုံ႔လေၾကာင့္ ဖမ္းမိသြားၿပီ၊ က်ိဳက္လတ္နယ္မွ အင္မတန္ ဆိုး တဲ့ ဂုိဏ္းႀကီးမိၿပီ။ အင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုးတဲ့ေကာင္ လည္း လူဆိုးႀကီး ျဖစ္ရ ေတာ့တာပဲ။ ဒါမွ လူဆိုးႀကီးမွလည္း သတင္းစာတုိက္က အထင္ႀကီးမွာဗ်။ သတင္းစာတုိက္ကလဲ အဲဒီလိုဟာမွ ထည့္ ခ်င္တာ။ အဲဒီေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ တျဖည္းျဖည္း သူတို႔လဲ နာမည္ပါခ်င္လာတယ္။ နာမည္ ပါခ်င္လာေတာ့ တခါတရံက်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာင္ လက္ဖက္ရည္ မတိုက္ရေတာ့ဘူး။ သူတို႔က လက္ဖက္ရည္ တိုက္တာဘဲ။

ေနာက္က်ေတာ့ ခုနကေျပာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွင္ထုတ္တဲ့ တရားသူႀကီးဦးသိန္းေမာင္ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းဆရာႀကီးေတြလဲ ရွိတယ္။ ဦးဘမူတို႔၊ ဦးခ်စ္ေဖတို႔ကလဲ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးႀကီး ေတြေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ကလပ္ေတြဘာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အရည္အခ်င္းေျပာတဲ့အခါ ထည့္ ေျပာၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မ်က္စိစပါးေမႊးစူး သက္သာသြားေရာ။
အဲ တခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစၦိမာရုံ ဆရာေတာ္ဘုရားဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ ဗမာျပည္ ေအာက္ဗမာျပည္ ေရႊက်င္သာသနာပိုင္ ျဖစ္တယ္ဗ်။ မႏၱေလးက သံဃာ့အစည္းအေ၀း ႀကီးက ေျမႇာက္တင္လိုက္တာ။ ေျမႇာက္တင္လိုက္ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္ ေရာက္လာတယ္။ ရန္ကုန္ကေန က်ိဳက္လတ္ကို ျပန္ၾကြလာေတာ့ ရန္ကုန္ ကေန က်ိဳက္လတ္ကို ျပန္ၾကြလာေတာ့  က်ိဳက္လတ္ တၿမိဳ႕လံုးက စည္ေတာ္ေတြ၊ ေရွ႕၀င္း ေနာက္၀င္းခင္း၊ ယိမ္းေတြ တခါထဲ သေဘၤာဆိပ္က ေနၿပီးေတာ့ ဘုရားႀကီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ကေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ၀တ္အသင္း ေတြ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးေပါ့ ဗ်ာ။

အဲဒါကိုလာေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ကသိၿပီ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာ ဓာတ္ပံု မရွိဘူး။ ဓာတ္ပံု သတင္းေထာက္ရယ္လို႔လဲ ကင္မရာေတြ ဘာေတြ ေပးတာ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘယ့္နဲ႔ လုပ္သြား သလဲဆိုေတာ့ ဆရာစဲ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်ိဳက္လတ္မွာ ေတာ္ေတာ္နာမည္ေက်ာ္တဲ့ ဓာတ္ပံု ဆရာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီဆရာစဲ ဆီ သြားကပ္ရတယ္။ သြားကပ္ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားကို သူရိယတိုက္က ရလို႔ရွိယင္ ကၽြန္ေတာ္ ပိုက္ဆံေပးပါမယ္၊ ဓာတ္ပံုရုိက္ေပးပါလို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔သားကလဲ အဲဒီဓာတ္ပံုကို သူပါ သိပ္ ရုိက္ခ်င္တယ္။ ထင္ေပၚခ်င္တာကိုး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သားကို ထဲ့လိုက္တယ္။ ထဲ့လိုက္ေတာ့ ကင္မရာႀကီး တကားကားနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ပိတ္အနက္ႀကီး ပိုက္လို႔ေပါ့။ ပိုက္လို႔ ေနယင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ သေဘၤာဆိပ္ ကေန ဆင္းလာတုန္း ရိုက္ကြက္ကို ရွာလိုက္ၾကတာ တခါထဲ ဟိုလူ႔ေတာင္းပန္၊ ဒီလူ႔ေတာင္းပန္၊ ဆရာေတာ္ ကလဲ တန္းေလွ်ာက္တန္းၾကြ။ အဲဒါဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေနရာမေပးဘူး။

ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အရဲစြန္႔ၿပီး အတင္းတိုးၿပီး ဆရာေတာ့္ကို ေလွ်ာက္တယ္။ အရွင္ဘုရား သည္းခံေတာ္ မူပါဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဓာတ္ပံုရုိက္ခ်င္လို႔ပါ။ သတင္းစာ အတြက္ပါ ဘုရားဆိုေတာ့၊ ေအး ဒါျဖင့္ကြာ၊ သူတို႔ အေႏွာင့္ အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ ျမန္ျမန္ရုိက္ေပါ့တဲ့။ တင္ပါ့ဘုရား။ ရုိက္ပါမယ့္ဆိုၿပီး၊ ကဲ လုပ္စမ္းပါ ကြ လုပ္စမ္း ပါကြဆိုၿပီး ရိုက္လိုက္တယ္။ ရုိက္လဲၿပီးေရာ၊ ဟိုေကာင္ကလဲ ရုိက္ၿပီးၿပီတဲ့။ ဟာ ေက်နပ္သြားၿပီ။

အဲဒီလို ရုိက္ေတာ့မွ ဥပသကာတို႔ ေဆးလိပ္ခံုက ေဆးလိပ္ခုံပိုင္ရွင္တို႔ ဆရာေတာ္ တို႔ ၾကည္ညိဳတဲ့ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ မိန္းမႀကီးေတြ၊ ဒကာ ဒကာမေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ လိုက္လာ တယ္။ ျမန္ျမန္ ေဆးပါေပါ့ေလ။ ၿပီးလို႔ရွိရင္ သတင္းစာတိုက္လဲပို႔ပါ။ သူတို႔ကိုလဲ ေရာင္းပါဆိုေတာ့၊ ဓာတ္ပံု ပိုင္ရွင္ကလဲ ဒီအကြက္ ကို သူတို႔က အစက မစဥ္းစားမိဘူး၊ ဟန္က်တာပဲ၊ ေနာက္ဆုိယင္ ကြာ တို႔အၿမဲလိုက္ပါမယ္၊ သူရိယ က ပိုက္ဆံမရယင္ ေနပါေစ၊ ကိုင္းျမန္ျမန္ ေဆးရေအာင္ကြာ" ဆိုၿပီး ျမန္ျမန္ေဆးလိုက္ေတာ့ ဖလင္ ေျပာင္းျပန္ထည့္မိ လို႔ ဘာမွ မေပၚဘူးဗ်ာ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔မွာ ေခါင္းေတြဘာေတြ ႀကီးသြားတာေပါ့။ ဟိုမွာ လမ္းမွာ ဆရာေတာ္ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ေစာင့္ၿပီးေတာ့ကို ဓာတ္ပံုရုိက္ခံတာ။ ပြဲကလည္းၿပီးသြားၿပီ၊ ဆရာေတာ္ လဲ ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီ။ ျပန္ၿပီးေတာ့လုပ္လုိ႔လဲ မရဘူး။

အဲဒီက်မွ လူေတြကလာလာေမးၾကတာ၊ ေဟ့မၿပီးေသးဘူးလားကြ၊ ငါဖို႔ တစ္ပံုေပးပါကြ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က ဘယ္နဲ႔ လုပ္ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ဒီဥစၥာ ဓာတ္ပံုေျပာင္းျပန္ ျဖစ္သြားလို႔ဆိုယင္လဲ ရွက္စရာႀကီး။ ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ ပိုရွက္တာက ဓာတ္ပံုဆရာ။ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ မေျပာလုိက္ပါနဲ႔ ဆိုၿပီး ေနေပမယ့္ ေနာက္က် ေတာ့ ေပၚတာပါပဲ။ ေပၚေတာ့ဘယ္နဲ႔ လုပ္ရသလဲ ဆိုေတာ့ ဒီလိုဆိုယင္ မျဖစ္ဘူး၊ ေက်ာင္းလိုက္မွပဲ ဆိုၿပီး ဆရာ့ေတာ္ ေက်ာင္း လိုက္သြားတယ္။ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ရတယ္။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ဒီလုိ ဒီလိုပဲ၊ ဓာတ္ပံုေျပာင္းျပန္ရုိက္ မိလုိ႔ ခြင့္ျပဳပါဘုရားလို႔၊ ဟ ဒီလို ဓာတ္ပံု ေျပာင္းျပန္ရုိက္ေတာ့ မထင္ဘူး လားတဲ့၊ မထင္ပါဘူးဘုရား လံုး၀မထင္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ရအံုးမွာတုန္းတဲ့။ အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ကို သနား သျဖင့္ ေက်ာင္းေအာက္ဆင္းၿပီးေတာ့ ကုလားထုိင္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံု ရိုက္ခံေတာ္မူပါ ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုင္းကြာ ဒါျဖင့္လဲ လုပ္ေပးေတာေပါ့ဆိုၿပီး အရုိက္ခံတယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီ ဓာတ္ပံု သူရိယ ထဲမွာ ပါတယ္။ ဟိုလူေတြကလည္း သိပ္ေတာ့ မေက်နပ္ဘူး။ ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးနဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနား ဓာတ္ပံု လိုခ်င္ တာေပါ့။

အဲဒါက မ်က္ႏွာႀကီးတဲ့ အခါလဲ အႀကီးသားဗ်။ တခါတရံမွာ အၿခိမ္းအေျခာက္ခံရတယ္။ တခါ ျဖစ္ဖူးတယ္။ အဲဒီ သာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်ာင္းတုိက္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရက္ဆား ဦးဘႀငိမ္ဆိုတာ နာမည္ေက်ာ္ေပါ့။ က်ိဳက္လတ္က ရန္ကုန္ေျပာင္းလာတာ၊ အဲဒီ ဦးဘၿငိမ္ရဲ႕ညီ တစ္ေယာက္က အဂၤလိပ္စာတတ္တယ္။ ေခတ္ပညာတတ္ေပါ့ဗ်ာ။ မိဘမ်ိဳးရိုးကလဲ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတယ္။ သူက အကၽြတ္တရားရၿပီးေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ဦးပဥၥင္း ၀တ္တယ္။ အဲဒီမွာ အဘိဓမၼာဆရာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ဦးဘိုးခတဲ့။ ခုထိ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီ့ ဦးဘိုးခနဲ႔ တရားေဆြးေႏြးယင္း ျငင္းယင္းနဲ႔ပဲ ရန္ျဖစ္လို႔ ဦးဘိုးခက ထၿပီး ဒုတ္ နဲ႔ ရိုက္လိုက္တာ အဲဒီ ဦးပဥၥင္းေခါင္းကြဲသြားေရာ။

ေခါင္းကြဲလို႔ ေဆးရုံေပၚလဲတက္ေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ေဆးရုံလိုက္တာေပါ့၊ ဒါ သတင္းေထာက္ အလုပ္ကိုး။
ေဆးရုံ ေရာက္ေတာ့ ဦး၀င္းက တုိင္တာေပါ့။ ေဟ့ေကာင္ မင္းတုိ႔သတင္းစာဆိုတာ ညဴစ္ News ကြ၊ News ဆိုတာ North, East, West, Sout, ဒီသတင္းေတြပါရတယ္ကြ။ သူက ေခတ္ပညာတတ္ကိုး။ N.E.W.S ညဴစ္ ဆိုတာ တျခား မဟုတ္ဘူးကြ။ ေျမာက္၊ ေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္က မွန္သမွ် မေၾကာက္မရႊံ႕ ထည့္ရမယ္။ ထည့္ မွ ဒါသတင္းစာေကာင္းကြ။ ငါ့ဒီမွာ ၾကည့္စမ္းပါအံုး ရုိက္ထားတာ၊ ဒါဟာ တရားေဆြးေႏြးယင္းနဲ႔ ရုိက္တာ။ အရုိက္ခံ ရတဲ့လူက သူေတာ္ေကာင္းလား၊ ရုိက္တဲ့လူက သူေတာ္ေကာင္းလား၊ တရားရွိသလား၊ မင္းဒါထည့္ေပါ့။ သူက ေရးပံုေရးနည္းေတြပါ ေျပာျပေသးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို သတင္းသြား ယူတယ္ ဆုိတာလဲ သိေရာ ဦးဘုိးခ နဲ႔ လူ ၄-၅ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္လာတာပါဘဲ။ 

ဦးဘိုးခ က မင္းရီးတီးယားတား မလုပ္နဲ႔ ထည့္ယင္ မင္းပါရုိက္မယ္တဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီမင့္ပါ ရုိက္မယ္ဆိုတာနဲ႔ကို ထည့္ခ်င္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သတၱိသိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဖူးဗ်၊ ဒါေပမယ့္ သတင္း ေထာက္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ကၽြန္ေတာ့္သတင္းကို ဒီလို ရိုက္ေမာင္း၊ ပုတ္ေမာင္းလုပ္တာဆိုတာကို ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ပိုဂုဏ္ယူရမယ္။ အဲဒါ ေၾကာက္လဲေၾကာက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီညသေဘၤာမွာ သတင္းစာ အိတ္ထည့္လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဖ်ာပံုလိုက္သြားေရာ။

ဖ်ာပံုမွာ ၂ရက္ေလာက္ ေနၿပီးေတာ့မွ ဖ်ာပံုကေနၿပီး သတင္းစာ ဖတ္တယ္။ သတင္းစာထဲ ပါတာေပါ့၊ အကုန္လံုး။ ဦးပဥၥင္းေျပာသလိုေပါ့၊ ေျမာက္၊ ေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္ ဆိုတာလဲ ပါတယ္။ ထည့္ရမယ္ေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းဆိုတာ ရုိက္တဲ့လူလား၊ ခံရတဲ့လူလားလို႔ ဦးပဥၥင္း ေဆးရုံေပၚမွာကို ေျပာ လိုက္ေသးတယ္ ဘညာစသည္အားျဖင့္ ပါသြားေရာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြႏ္ေတာ္ဖ်ာပံုမွာ။ ဖ်ာပံုကေနၿပီး က်ိဳက္လတ္ မျပန္ပဲ ရန္ကုန္လာတာပဲ။ လာၿပီး ဒီမွာ ၄ရက္ ေလာက္ေနေသးတယ္။ ရန္ကုန္မွာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ က ၀တၳဳေရးဖို႔ေတြ ဘာေတြလဲ ၀ါသနာ ပါေနၿပီေလ။ အဲဒီလိုေနၿပီး ေသြးေအးေလာက္တဲ့  အခ်ိန္ က်ေတာ့မွ ျပန္တာ။ ရန္ကုန္မွာ တိုက္ကိုလဲ ေျပာျပေသးတယ္။ တိုက္ကလဲ သေဘာက်တယ္။ 

ဦးဘိုးခ်ိန္ မင္းကြာ ဒီလိုဆို ဓာတ္ပံု ေတာင္ ရုိက္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ ဓာတ္ပံုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မရုိက္၀ံ့ဘူး။ ဖလင္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနယင္ ဒုကၡျဖစ္အံုးမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီကေနၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္သြားေတာ့ သူတို႔လဲ ေသြးေအး သြားၿပီ။ ေသြးေအးသြားၿပီးေတာ့ ဒါမ်ိဳးကို အက်ယ္အက်ယ္သတင္းစာထဲမွာပါရင္ မေကာင္းဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ အဲဒီသာသနာပိုင္ဆရာေတာ္ႀကီးက ေခၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ မွာတယ္၊ ထည့္သင့္တဲ့ဟာမွ ထည့္ပါေပါ့။ မထည့္သင့္တဲ့ဟာ မထည့္နဲ႔၊ မွန္ေပမယ့္လဲ ေရးလို႔ေကာင္းတာ ရွိတယ္၊ မေရးသင့္ တာ ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဦးဘိုးခ ကိုလဲ ဆံုးမတယ္။ ဦးပဥၥင္းကိုလဲ ေတာင္းပန္ခိုင္းတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ပဲ ဒီကိစၥ ျပီး သြားေရာဗ်။ ထူးထူးဆန္းဆန္းဆိုရင္ေတာ့ မွတ္မိသေလာက္ဟာ အဲသေလာက္ ရွိတာပါ ဘဲ။

ေနာက္တျဖည္းျဖည္း အဲဒီကေန ဘာျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့ ဓာတ္ပံုရိုက္ရေကာင္းမွန္း သိလာေတာ့၊ အဲဒီမွာ သူရိယက ဘာလုပ္လာသလဲဆိုရင္၊ ရုပ္စုံဂ်ာနယ္ထုတ္လာေရာ။ အယ္ဒီတာ က ဦးသိမ္းေမာင္။ ထုတ္ လာေတာ့မွ က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ သမုိင္းစတဲ့ ထင္ရွားတဲ့ ဓာတ္ပံုေဆာင္းပါးေတြ ထည့္တာပါဘဲ။
ေနာက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္လာေတာ့ ရန္ကုန္နဲပ ကူးလူးဆက္ဆံ လာၿပီး သတင္းေထာက္ က ထြက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ၂ႏွစ္ေလာက္ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျမန္မာ့အလင္း အတြက္ ဦးထြန္းစိန္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတစ္ေယာက္က သတင္း ေထာက္ လုပ္တယ္။ ဦးထြန္းစိန္ က ေက်ာင္းဆရာဆိုေပမယ့္ သိပ္ၿပီး ဖ်တ္ဖ်တ္လတ္လတ္ မရွိဘူး ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့လည္း သူက သိပ္ၿပီး မ်က္ႏွာေထာက္တယ္။ လူႀကီးေတြ ဘာေတြ မ်က္ႏွာ ေထာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲဒီအခ်ိန္ တုန္းက လူငယ္ဆိုေတာ့ လူႀကီးကို ရန္ျဖစ္ရတာကိုပဲ ဂုဏ္ရွိတယ္ထင္ေနတာဗ်။

တခါ ျမန္မာၾသဘာကလပ္မွာ ျမန္မာၾသဘာကလပ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းက မွီခို ေနရတာ။ အဲ့ဒီ ျမန္မာၾသဘာကလပ္မွာ ေရွ႕ေန ဦးဘေအာင္တုိ႔ သခင္ေက်ာ္တို႔ (ဆရာရန္ေအာင္ရဲ႕ဆရာ)၊ ဦးဘမူ တို႔၊ စက္သူေဌးဦးနီတို႔ဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ေနရွယ္နယ္ေဒး လုပ္ေရာဗ်။ လုပ္ေတာ့ အဲဒီေနရွင္နယ္ေဒး က မင္းသမီးကို သူတို႔က ပြဲမကခင္ ျမန္မာၾသဘာ ကလပ္ထဲမွာ ဆိုခိုင္းတယ္။ ထုိင္ဆိုေပါ့။ ဆိုခိုငး္ၿပီးေတာ့ အရက္ေတြ ဘာေတြ ေသာက္လို႔။ တခ်ိဳ႕ ကလဲ မူးၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သတင္းေဆာင္းပါး လုပ္ေရး လိုက္တယ္။

ေနရွင္နယ္ေဒးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားမ်ားနဲ႔သာ ဆိုင္တယ္၊ သို႔မဟုတ္ ေက်ာင္းဆရာ နဲ႔ သာဆိုင္တယ္၊ ျမန္မာ့ ၾသဘာကလပ္က မင္းသားေတြက အရက္ကေလးတျမျမနဲ႔ ေနရွင္နယ္ေဒး အတြက္ငွားတဲ့ အၿငိမ့္ မင္းသမီးကို ဒီလိုမလုပ္ထုိက္ဘူး ဘာညာေရးတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ဆရာဦးဘမူနဲ႔ ဦးခ်စ္ေဖ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚႀကိမ္းေသးတာေပါ့။ လူႀကီးေတြကို အားနာစရာ ေကာင္းတယ္၊ ျမန္မာၾသဘာ ကပ္ကို တို႔ေက်ာင္းက မွီေနရတာတဲ့။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့လဲ ဒီလို ေရးတာေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾက တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ေျမႇာက္ေပးတဲ့ လူေတြလဲ ရွိတာဘဲ။ အဲဒီလို ကိုယ္ေရးလိုက္တာေလးကို ေရးတဲ့ လူတုိင္း ျပန္ဖတ္ ခ်င္တာပဲ။ သတင္းစာထဲ စာပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ပါလာယင္ သိပ္သေဘာက်တာ ဘဲ။

ေနာက္ေတာ့ ၁လ ၈က်ပ္ကေန ၁၂က်ပ္အထိေတာင္ ရလာတယ္ဗ်။ မဆိုးဘူး။ ဟိုေခတ္ က ၁၅က်ပ္ ေလာက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအတြက္ လံုေလာက္တယ္။ ေနာက္ ၈က်ပ္တို႔ ၁၂က်ပ္တို႔၊ ၆က်ပ္ေလာက္က ၾကာတယ္ဗ်။ တခတေလလဲ ၄က်ပ္ေလာက္ ရတယ္။ အဲ ဦးဘိုးခ်ိန္ကို ႀကံဳတဲ့ အခါ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါ ေျပာျပရတယ္။ ေျပာျပေတာ့ မင္းသတင္း ရွာရတာကလဲ မလြယ္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး သိပ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ မလုပ္တတ္ေသးဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီတုန္းက ၿပီစီဒင္ရယ္၊ ဂတ္ကိုေပါင္းရတာရယ္၊ ၿပီစီဒင္ဆိုတာ ျမဴနီစီပယ္ဥကၠ႒ (President) ေပါ့။ ျမဴနီစီပယ္ လူႀကီး ေရြးတယ္။ ဘယ္သူဘယ္သူ ရသြားတယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ တခါတေလ က်ေတာ့ စာလံုးေရမ်ားေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အဲဒီၿပီစီ ဒင္ဟာ အရင္တုန္းက ဘာေတြ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ ဆိုတာ နဲနဲလိုက္ရွာရတာေပါ့။ ဒါမွစာလံုးေရမ်ားမယ္။ ဒီေတာ့ သူ႔ အတၳဳပၸတၱိ ကေလးလဲ ျဖစ္သြားေရာ။ ေနာက္ သူ႔ေစတနာ သဒၶါတရားက ဘာေကာင္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ဒီလို လုပ္ရတာကိုး။ အဲဒါ ဦးဘိုးခ်ိန္က မင့္ ဟာကြာ ငါ့လေခြး သတင္းစာထဲ ထည့္တယ္ဆိုတာ ကလဲ ၀တၳဳလို ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဆရာ ၾကည့္ျဖတ ္ေပါ့ဆိုေတာ့ မင့္ဟာ ျဖတ္ရတာ ဂြက်တယ္ကြတဲ့။ အခုေခတ္သတင္းေထာက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သတင္း ေရးသလိုေရးဖို႔ လမ္းျပေနတာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ေခတ္ကာလခ်င္းလဲ မတူဘူး။ သတင္းေရြးရာမွာလဲ မတူဘူး၊ ဒီေတာ့ ေရးရာမွာလဲ တမူထူးရမွာ ပဲ။ ရွင္းရွင္းနဲ႔ ျမန္ျမန္ နားလည္ေအာင္ ေရးတာကိုသာ စာဖတ္ ပရိသတ္ တစ္ဦး ျဖစ္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။

လူထုဦးလွ
လူထုဦးလွ ၏ ကၽြန္ေတာ္သတင္းေထာက္စာအုပ္၊ ၁၉၇၁၊ ဇူလိုင္လထုတ္မွ (သတ္ပံု-မူရင္း)

.