မင္းလူ ၏ ျပန္ေခၚသက္ေသ အပိုင္း (၂၄) (ဇာတ္သိမ္း)

တပည့္ေတာ္ သူ႕ကို ေတြ႕ရံုကေလး ေတြ႕ပါရေစဟု ျပန္ေတာင္းဆိုလိုက္မိ၏။ ဆရာေလးက အေတာ္ၾကာ ေအာင္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ-
ေကာင္းၿပီေလ၊ ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္၊ သူ႕ကို ခပ္လွမ္းလွမ္းကေနပဲ ၾကည့္ရမယ္၊ လွမ္းမေခၚရဘူး၊ စကား မေျပာရဘူး၊ ဒကာႀကီးကိုလည္း သူ ျမင္မသြားေစရဘူး၊ အဲဒီကတိ ကို ေပးမလား ေပၚေဌး သက္ျပင္း ခ် လိုက္သည္။ ေခါင္းညိတ္ျပ၏။

ဆရာေလးက ေက်ာင္းေဘးမွ ပတ္ၿပီး ေခၚသြားသည္။
ဒီေနရာကေနပဲ ၾကည့္ပါ၊ ဟိုမွာပဲ
ေက်ာင္းေဘး ကြက္လပ္မွာ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို လွမ္းျမင္ရသည္။ ေဘးတေစာင္း အေနအထား ျဖစ္၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္း က ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ေခါင္းငံု႕ထားသည္။ သီလရွင္တစ္ပါးက ရင္ရင္ၿငိမ္း၏ ဆံပင္မ်ားကို သင္တုန္းဓား ျဖင့္ ရိတ္ေပးေနသည္။ သီလရွင္ႏွစ္ပါးက ပိတ္ျဖဴစကို တစ္ဖက္စီကိုင္ၿပီး က်လာေသာ ဆံစ မ်ား ကို ခံ ေပးထားသည္။

ထိုအထဲက တစ္ပါးမွာ ေဒစီပြင့္ျဖစ္၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္းမွာ ေခါင္းငံု႕ထားသျဖင့္ မ်က္ႏွာ ကို ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရ။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိေနဆဲပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ခန္႕မွန္းမိ၏။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုရွိ ေနသလဲေတာ့ မသိ။

ဆံပင္ေတြက ပိတ္ျဖဴေပၚသို႕ တစ္ေထြးၿပီး တစ္ေထြး က်ေနသည္။ ဓားရိတ္သံ တဂ်စ္ဂ်စ္ကိုေတာင္ ၾကား ေယာင္လာ၏။ ေပၚေဌး ေရွ႕ကို ေျခတစ္လွမ္းတိုးလိုက္သည္။
ဒကာႀကီး ဆရာေလးအေႏွာင္း၏ သတိေပးသံ ထြက္လာသျဖင့္ တံု႕ခနဲ ျပန္ရပ္လိုက္ရသည္။

သူဟာ မၾကာခင္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ေတာ့မွာပါ၊ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနပါေစေတာ့ ဒကာႀကီး ရယ္၊ သူ႕ကို လြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးလိုက္ပါေတာ့
ေခါင္းရိတ္ၿပီးသြားသည္။ သီလရွင္ႀကီးက မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါျဖင့္ ေခါင္းကိုအုပ္ၿပီး ကပ္ေနေသာဆံစေတြကို သုတ္သင္ေပးသည္။ ေပၚေဌး ဆက္ၾကည့္ႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့။ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။

ကားေပၚတက္ထိုင္သည္။ စက္ႏႈိးသည္။ ေမာင္းထြက္ဖို႕ တံု႕ဆိုင္းေနသည္။ စတီယာရင္ကို ကိုင္ထားေသာ လက္မ်ားက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ စတီယာရင္ေပၚ ေခါင္းစိုက္ၿပီး မွီထားမိ၏။

စိတ္ကိုထိန္းၿပီး ေခါင္း ျပန္ေမာ့သည္။ ေက်ာင္းတိုက္၀င္းအတြင္းမွ သီလရွင္အခ်ိဳ႕သည္ သူ႕ကို မသိမသာ အကဲခတ္ ေနၾကသည္။ ေပၚေဌးအျမင္မွာ သီလရွင္အားလံုး ရုပ္ရည္ခ်င္း တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္ေန၏။ ထို႕ေနာက္ သီလရွင္အားလံုး သည္ ရင္ရင္ၿငိမ္းေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္မိျပန္သည္။

အားလံုး ၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ ဒီေနရာသည္ သူႏွင့္ မအပ္စပ္ေတာ့။ ထြက္ခြာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဂီယာထိုးသည္။ ကားကို ေမာင္းထြက္သည္။ မ်က္ႏွာက ေရွ႕ကို မူထားေသာ္လည္း မ်က္လံုးေတြက ေနာက္ၾကည့္မွန္ဆီ ေရာက္ ေနသည္။ မုခ္ဦးနားေရာက္လာသည္။ ထိုစဥ္တြင္ အလာတုန္းက ျမင္ရေသာ သီလရွင္ငယ္ေလး သည္ ေနာက္မွလက္ျပရင္း ေျပးလိုက္လာတာကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ထဲမွာ ေတြ႕ရသည္။ သူ႕ေနာက္ ခပ္လွမ္း လွမ္း မွာ ဆရာေလးအေႏွာင္း။ တစ္စံုတစ္ခု ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုေနသည္။

ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ဆရာေလးက အေျပးတစ္ပိုင္း လာေနသည္ ေပၚေဌးက ကားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ သည္။ ဆရာေလး ကားေဘး ေရာက္လာသည္။
ဒကာႀကီး...ဒကာႀကီး...ေနပါဦး
ဘာျဖစ္လို႕လဲ
ေဆးရံု....ေဆးရံုကို ပို႕ေပးပါ
ဘာ...
ရင္ၿငိမ္း မူးၿပီး ေမ့လဲက်သြား...
လို႕ ဆိုေသာ စကားလံုးက ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့သည္။ ေပၚေဌးေျပးသည္။

ကြက္လပ္ထဲမွာ သီလရွင္ေတြ ပ်ာယာခတ္ေနၾကသည္။ ေဒစီပြင့္က ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေပြ႕ထားသည္။ ေပၚေဌး ဘာမွ ေမးမေနေတာ့ဘဲ ရင္ရင္ ၿငိမ္းကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ကားဆီ ေျပးသည္။ ေရွ႕ခန္းက ခံုမွာတင္သည္။ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာေသာ သီလရွင္ ႏွစ္ပါးကို- ေနာက္ကတက္၊ သူ႕ကို ထိန္းကိုင္ေပးထား ဟု ေျပာၿပီး ကားေပၚတက္၊ စက္ႏႈိး ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ရင္ၿငိမ္း...ရင္ၿငိမ္း... သတိရလားဟု တတြတ္တြတ္ေမးသြားသည္။ သူ႕ကားသည္ ဂ်စ္ကာမွ်သာ ျဖစ္၏။ သို႕ရာတြင္ ေရွ႕မွာ ေတြ႕ သမွ် ကား အေကာင္းစား ေတြကို ေက်ာ္တက္ခဲ့သည္။ မီးနီေတြ ဘာေတြျဖတ္မိသလား မသိ။ ယာဥ္ထိန္းရဲ႕ ခရာမႈတ္သံ ေတြေနာက္မွာ ျပတ္က်န္ခဲ့သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ ၾကားသည္။ ေပၚေဌး လီဗာ ကို ဖိနင္း၏။

ဟိုမွာ...ဟိုမွာ ေဆးခန္း
ဟု ေျပာသံ ၾကားရသည္။ အမရာ အထူးကုေဆးခန္း ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ရွိရာ အေဆာက္အအံုကို ေခါင္း ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေပြ႕ၿပီး ေဆးခန္းထဲ ေျပး၀င္သည္။ အေရးေပၚကုသခန္းဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ ထားေသာ အခန္းထဲ စြတ္၀င္သြားသည္။ ခုတင္ေပၚတင္လိုက္သည္။ သူနာျပဳဆရာမတစ္ေယာက္ ေနာက္ က လိုက္၀င္လာသည္။
ဘာျဖစ္တာလဲ
မူးလဲသြားလို႕
အျပင္မွာ ေစာင့္ေနပါ
ဟု ေျပာရင္း အခန္းေထာင့္ မွ တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္သည္။

မမလား...အင္မာဂ်င္စီေက့စ္တစ္ခု ၀င္လာလို႕၊ ေရွာ့(ခ္)ရလာတယ္ထင္တယ္၊ ဟုတ္
ေပၚေဌးတို႕ အခန္းျပင္က ေစာင့္ေနၾကသည္။ အသားညိဳညိဳ၊ ရုပ္ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ဆရာ၀န္မႀကီးတစ္ဦး အေရး ေပၚခန္းထဲသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ-
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲဟု ေပၚေဌးက ေမးသည္။

သူ အစားေကာင္းေကာင္း မစားတာၾကာၿပီ၊ မနက္ကလည္း ဘာမွ မစားဘူးထင္တယ္၊ အားျပတ္ၿပီး မူးလဲ တာ ျဖစ္မယ္
ဆရာေလးေဒစီပြင့္က ေျပာသည္။ ဆရာေလး အေႏွာင္းက-
တကယ္ေတာ့ သူလည္း ဆရာေလးတို႕နဲ႕အတူတူ သီလရွင္၀တ္မလို႕ဘဲ၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာႀကီးေဒၚသီတာက တစ္ခုခု စိတ္မခ်လို႕ ထင္တယ္၊ သံုးရက္ေလာက္ အခ်ိန္ယူစဥ္းစားပါဆိုလို႕ ဒီေန႕မွ ၀တ္ဖို႕ျဖစ္သြားတာ ဟု ရွင္းျပသည္။

ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားသလဲ မသိ။ ေပၚေဌးကေတာ့ နာရီ၀က္ေလာက္ေတာင္ ၾကာသည္ဟု ထင္မိ၏။ အခန္းေရွ႕မွာ ေခါက္တံု႕ေခါက္ျပန္ ေလွ်ာက္ေနသည္။ သူ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲ လိုက္၀င္မည္ အျပဳမွာပင္ အထဲက ထြက္လာေသာ ဆရာ၀န္မႀကီးႏွင့္ သြားဆံုသည္။ ဆရာမႀကီး မ်က္ႏွာထားကို ၾကည့္ ျခင္းအားျဖင့္ အေျခအေန သိပ္မဆိုးလွေၾကာင္း ခန္႕မွန္းႏိုင္သည္။

ဆရာ၀န္မႀကီးက ၿပံဳး၍- ကြန္ဂရက္က်ဴေလးရွင္း ဦးေပၚေဌး ခင္ဗ်ာ ရွင့္ဇနီးမွာ ကေလးရွိေနၿပီ ဗ်ာ...ဟာ...မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆရာ၀န္မႀကီး မ်က္ႏွာတည္သြားၿပီး
ဘာျဖစ္လို႕ မဟုတ္ရမွာလဲ၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စမ္းသပ္ခဲ့တာပဲ၊ ဒီမွာ ေဒါက္တာႏုႏုေဆြတို႕လက္က အာထရာေဆာင္းထက္ေတာင္ ေသခ်ာေသးတယ္
မဟုတ္ေသးဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွမျဖစ္...အဲ...တစ္ခုခုေတာ့ လြဲေနၿပီထင္တယ္
ကဲ...ဟုတ္၊ မဟုတ္ သိခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ပဲ သြားေမးၾကည့္ေပေတာ့၊ အဲ...တစ္ခုေတာ့ မွာလိုက္မယ္၊ ၀မ္းသာလံုးဆို႕ၿပီး ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္တာေတာ့ မလုပ္နဲ႕ေနာ္၊ တျခားလူနာေတြ လန္႕ကုန္ဦးမယ္
ၿပံဳး၍ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေပၚေဌးအခန္းထဲ ေျပး၀င္လာခဲ့၏။

ရင္ရင္ၿငိမ္းသည္ ခုတင္ေပၚမွာ လွဲေနသည္။ သူ သတိရေနၿပီျဖစ္၏။ မ်က္ႏွာၾကက္ကို မမွိတ္မသုန္ ေငး ၾကည့္ေနသည္။ ေပၚေဌးသည္ ခုတင္ေဘးက ခံုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီး-
ဆရာမႀကီး ေျပာတာ ဟုတ္လား ဟင္၊ တကယ္ပဲလား
ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ရင္ၿငိမ္းရယ္၊ ငါတို႕ ဘာမွ မျဖစ္ၾကဘဲနဲ႕၊ ဒါဆို... နင္ ငါ့ကို အထင္ေသးလွခ်ည္လား မဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ နားမလည္ႏိုင္လို႕ပါ၊ ဘယ္လို ယံုရမွာလဲ
ရင္ရင္ၿငိမ္းက တစက္စက္ က်ေနေသာ အေၾကာေဆးပိုက္ကို ၾကည့္ရင္း- မိုးေတြ သိပ္သည္းတဲ့ ညတစ္ညမွာ နင္ အရက္ေတြ အရမ္းမူးလာတယ္ေလ
ထိုေန႕က ေပၚေဌး စာၾကည့္ခန္းထဲက ခုတင္ေလးေပၚမွာ လွဲအိပ္ေနသည္။

တစ္ကိုယ္လံုး မိုးေရေတြ ရႊဲရႊဲစို ေနသည္။ အေအးမိၿပီး ဖ်ားမွာစိုးသျဖင့္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက အ၀တ္အစားေတြ လဲေပးခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေပၚေဌးက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို... ဟင္...အဲဒါ တကယ္ပဲေပါ့၊ အိပ္မက္ မက္တာ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ငါ ၀မ္းသာလိုက္တာဟာ၊ ရင္ၿငိမ္း...ငါတို႕ ကေလးရေတာ့မယ္ေနာ္။

ေပၚေဌးက ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းသည္ မ်က္ႏွာၾကက္ကို ျပန္ေငးၾကည့္ေနရင္း က အဲဒီေန႕က ငါ ဘာျဖစ္လို႕ ခြင့္ျပဳခဲ့မိရတာလဲ ကိုေပၚရယ္
ရင္ရင္ၿငိမ္း မ်က္ရည္က်သည္။ ေပၚေဌး၏ လက္ကိုေတာ့ ျပန္ၿပီး ဖ်စ္ညစ္ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္၏။ ေပၚေဌး သည္ တျခားေယာက်္ားေတြထက္ ပိုမိုသာလြန္ေသာ အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ရရွိလိုက္သည္။ ဆံပင္ေတြ ေျပာင္စင္ေအာင္ ရိတ္သင္ထားေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္း၏ ဦးေခါင္းေလးကို ဖြဖြေလး ငံု႕နမ္းလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

မနက္ျဖန္က်လွ်င္ ေရွ႕ေနႀကီး ဦးေစာဘရန္ၿငိမ္းဆီ သြားရမည္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္အသစ္ တစ္ခုထပ္ၿပီး စီစဥ္ ခိုင္းရမည္။ ထိုစာခ်ဳပ္မွာ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေနာက္ဘ၀အတြက္ ႀကိဳတင္ၿပီး လက္ထပ္ထားဖို႕ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ၿပီးပါၿပီ
.