“ဒီေန႔ လာရတာ အက်ဳိးရွိတယ္၊ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ငါတုိ႔ကို ဉာဏ္အလင္းရေအာင္ သတိေပးလုိက္တာပဲ၊ ေက်း ဇူးတင္တယ္ေဟ့”
ဟု ေကာင္းထြန္းက ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေနေသးသည္။ ေသာက္ေတာ့ျဖင့္ သူ အမ်ားဆံုး။
ေပၚေ႒းသည္ အုိက္စပ္စပ္ရွိသျဖင့္ ၀ရန္တာဘက္ထြက္ၿပီး ေလညင္းခံေနသည္။ ေကာင္းကင္မွာ လေကြး ေကြးေလးကို ျမင္ေနရသည္။ ၾကယ္ေတြလည္း စံုေသာေၾကာင့္ ညသည္ သာေတာင့္သာယာျဖစ္ေန၏။ ခဏ ေနေတာ့ ေဘးနားမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္း လာရပ္သည္။
“နင္က ဒီမွာ ေရာက္ေနတာကိုး၊ ငါ စာၾကည့္ခန္းထဲ သြားရွာေသးတယ္”
“နင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါလား ရင္ၿငိမ္း”
“ဟင္… ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
ရင္ရင္ၿငိမ္းက စိုးရိမ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေမးသည္။
“ငါ့ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေအာင္ကို စြဲလမ္းေနတာ မဟုတ္လား၊ ငါ အေနရခက္လာၿပီဟာ”
“အပိုေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီ၊ ငါ နင့္ကို ေျပာစရာတစ္ခု ရွိလို႔”
“ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အခုထိေျပာလို႔မ၀ေသးဘူးလား ရင္ၿငိမ္းရယ္”
“ေနာက္မေနနဲ႔၊ အေကာင္းေျပာမလို႔”
“ကဲ… ေျပာ”
“ငါ ပုိက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ လုိခ်င္လို႔”
“ေအး… ယူေလ၊ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ဘာလုပ္ဖုိ႔လို႔ဆုိတာ မေမးေတာ့ဘူးလား”
“နင္ အေၾကာင္းမဲ့ မသံုးတတ္ဘူးဆိုတာ ငါ သိၿပီးသားပဲဟာ၊ ဘာေမးေနစရာ လိုလို႔လဲ”
“ငါ့ေမြးေန႔က်ရင္ အလွဴလုပ္ခ်င္လို႔”
“ေကာင္းသားပဲ၊ အိမ္မွာလုပ္မွာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ေနရာရာ သြားလွဴမလို႔”
“ဒါမ်ားဟာ၊ ပိုက္ဆံထားတဲ့ေနရာ နင္လည္း သိသားနဲ႔၊ ငါ့ပိုက္ဆံဟာ နင့္ပိုက္ဆံပဲေပါ့”
“အလွဴလုပ္တယ္ ဆိုတာ ကာယကံရွင္က သေဘာတူမွ ေကာင္းတာကိုး”
ထုိအခိုက္ အျပင္မွ ေလတစ္ခ်က္ ေ၀့ၿပီး ၀င္လာသည္။ ေပၚေ႒း၏ႏွာေခါင္းထဲမွာ သင္းခနဲျဖစ္သြား၏။
“ေမႊးလုိက္တာဟာ၊ ဘာလိမ္းထားတာလဲ”
“နည္းနည္း အိုက္တာနဲပ၊ သနပ္ခါးထဲမွာ ကရမက္ေလးေရာၿပီး ေသြးထည့္ထားတာ”
“ေကာင္းတယ္ဟာ၊ အေမာကိုေျပသြားတာပဲ၊ ဒီေလာက္ အကြာအေ၀းမွာေတာင္ ေမႊးေနရင္ အနီးကပ္ နမ္း ၾကည့္ရရင္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ”
ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ငံု႔နမ္းလုိက္သည္။ အသားကိုေတာ့ ထိသည္။ သို႔ရာတြင္ ပါးျပင္ကို မဟုတ္။ ၾကားထဲက ဆီးကာလုိက္ေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ဖမိုးကို နမ္းမိ သြားျခင္းသာျဖစ္၏။
“ဟင္း… ငရဲႀကီးမယ္ေနာ္”
ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဟန္႔လုိက္သည္။
“ဟင္… ဘာလို႔ႀကီးရမွာလဲ၊ ဒီေန႔ နင္ ဥပုသ္ေစာင့္ထားတာမွ မဟုတ္တာ”
“ဒါေပမဲ့ နင္ မၾကားဘူးလား”
ေပၚေ႒း နားစြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ရပ္ကြင္းတြင္းရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ပ႒ာန္းရြတ္ဆိုေနသံ ၾကားရ၏။
“ဘာဆုိင္လို႔လဲဟာ… သူ႔ဟာသူ ရြတ္တာပဲ”
“ဆုိင္တာေပါ့၊ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးဆိုတာ အသံကိုၾကားရတဲ့ေနရာ အ၀န္းအ၀ုိင္းထိ အက်ဳိးအာနိသင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပ႒ာန္းရြတ္ေနၿပီဆိုရင္ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြလည္း တရားဖုိ႔ စုေ၀း ေရာက္ရွိလာတတ္တယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနသင့္တယ္၊ စိတ္ကုိလည္း သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ေအာင္ ထားရတယ္”
ေပၚေ႒းသည္ ပင္နတီ လြဲေခ်ာ္သြားေသာ ေဘာလံုးသမားလို ေခါင္းငိုက္စုိက္က်သြား၏။ ပ႒ာန္းရြတ္တယ္ဆို တာ ငါးရက္ေလာက္ေတာင္ ၾကာတတ္တာေလ။
သႀကၤန္တြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားေတြပါ ေခၚၿပီး သူ႔ဂ်စ္ကားျဖင့္ ေရပက္ခံထြက္ရန္ ေပၚေ႒း စိတ္ကူးမိ သည္။ ဒီအေၾကာင္း ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေျပာေတာ့-
“ဟင့္အင္း… ငါ ေရပက္ခံ ထြက္တာ ၀ါသနာမပါဘူး” ဟု ျငင္းသည္။
“တစ္ႏွစ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္သင့္ပါတယ္ဟာ၊ လူႀကီးေတြေတာင္ သႀကၤန္ တြင္းမွာ ေရေလာင္းၾက၊ ျမနႏၵာသီခ်င္းနဲ႔ ဆုိၾက၊ ကၾကတာပဲ၊ တီဗီထဲမွာ နင္ မၾကည့္ဖူးဘူးလား”
“ငါ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ခါမွ ေရပက္ခံထြက္ေလ့မရွိဘူး၊ သႀကၤန္တြင္းဆုိရင္ ဥပုသ္ေစာင့္တာပဲ၊ ဒီႏွစ္ လည္း ခုနစ္ရက္တရားစခန္း၀င္ဖို႔ စာရင္းေပးၿပီးၿပီ”
ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ဘယ္လုိနားလည္ရမလဲ မသိေတာ့။ သူ တရားစခန္း၀င္လွ်င္ အိမ္မွာ ေပၚေ႒း ႏွင့္ ၀ုိင္းစိန္ ႏွစ္ ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေတာ့မည္။ ၀ုိင္းစိန္သည္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့။ အပ်ဳိေပါက္ကေလးျဖစ္ေနၿပီ။ ျဖဴျဖဴ စင္စင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ႐ုပ္က ခ်စ္စရာေလး၊ ကိုယ္လံုးကုိယ္ေပါက္က ဖြံ႕ထြားစျပဳေနၿပီ။
တျခားမိန္းမေတြဆိုလွ်င္ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ မတတ္သာလုိ႔ အျပင္ထြက္ရလွ်င္လညး ေနာက္ဆံတငင္ငင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ ဘာသံသယမွ မရွိဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြားႏုိင္သည္။ တစ္ခုခုျဖစ္သြားလည္း ေအးတာပဲ၊ ငါ သက္သာတာေပါ့လုိ႔မ်ား သေဘာ ထားေနသလားဟု ေပၚေ႒း ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ေတြးလုိက္မိေသးသည္။
မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ကို ႏုပ်ဳိတယ္၊ အရြယ္တင္တယ္ ေျပာလွ်င္ ေက်နပ္ၾကသည္။ အေမနဲ႔ သမီး အတူ ေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ “ညီအစ္မက်ေနတာပဲေနာ္”ဟု မွတ္ခ်က္ေပးလွ်င္ ပီတိေတြ ျဖာလို႔ေပါ့။
သူတို႔သည္ အသက္ကိုလည္း ေလွ်ာ့ေျပာတတ္ၾကသည္။ သံုးဆယ္ကေန သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း ဆိုလွ်င္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ပဲ၊ သံုးဆယ္ငါးႏွစ္ကေန သံုးဆယ့္ကိုးႏွစ္နဲ႔ သံုးရာေျခာက္ဆယ့္ေလးရက္အထိဟာ သံုးဆယ့္ ငါးေက်ာ္ၿပီလုိ႔ပဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီးကတည္းက ေလးဆယ္တြင္းေတာင္ ေရာက္ လာၿပီဟု ဆုိသည္။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးလာၿပီေနာ္ ရင့္က်က္ဖို႔ေကာင္းၿပီ ဘာညာေျပာလာသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ တစ္ခါေတာ့ ေပၚေ႒းက ေရႊအျမဴေတမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ပါလာေသာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး စိုးျမတ္သူဇာ ၏ပံုကို ျပၿပီး-
“ဒီမွာ ၾကည့္၊ သူ႔အသက္က သံုးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ရွိေပမယ့္ ႏုတုန္း၊ လွတုန္းပဲ ေတြ႕လား”လို႔ ေျပာေတာ့ ရင္ရင္ ၿငိမ္းက-
“ဘယ္ေလာက္ပဲ လွလွ၊ ဇရာကိုေတာ့ ေရွာင္လို႔မရပါဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အိုရ နာရမွာပါပဲ၊ မိတ္ကပ္ေတြ… အလွရည္ ေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕အေရျပားေတြကို တစ္လႊာခ်င္း ခြာၿပီး ျမင္ေအာင္ ၾကည့္စမ္း၊ ဘာ ေတြ႕ရမလဲ”
“ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ… မေျပာနဲ႔ေတာ့”
ဆုိၿပီး ေပၚေ႒း ထေျပးသည။ စိုးျမတ္သူဇာဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ေဖးဘရိတ္ပဲ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေတြထဲမွာ အလွဆံုး၊ က်က္သေရ အရွိဆံုးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့တာေလ။
ရင္ရင္ၿငိမ္းသည္ ဘာသာေရးဘက္မွာ တျဖည္းျဖည္း ပိုၿပီး စိတ္ညႊတ္လာသည္။ လျပည့္ လကြယ္ေန႔တုိင္း ဥပုသ္ေစာင့္သည္။ ဒါနဲ႔တင္ အားမရဘဲ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း “ႀကီး ကိုးႀကီး”သြားၿပီး ပုတီးစိပ္၊ တရားထုိင္ သည္။ ေပၚေ႒း၏ေမြးေန႔ျဖစ္ေသာ စေနႏွင့္ သူ႔ေမြးေန႔ ဗုဒၶဟူးတုိင္းမွာ သတ္သတ္လြတ္စားသည္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို တရားစခန္း၀င္သည္။ တရားပြဲရွိတဲ့ေနရာကို စံုစမ္းၿပီး သြားနာသည္။ အားလွ်င္ တရားစာအုပ္ ေတြ ဖတ္သည္။ သူ႔ဘာသာ ဖတ္႐ံုႏွင့္အားမရဘဲ ေပၚေ႒းကို လာရွင္းျပၿပီး ေဆြးေႏြးခုိင္းတတ္သည္။ ေပၚေ႒းကလည္း ဒါမ်ဳိးေတြ အေတာ္နားေ၀းသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မ၀င္စား။ တစ္ခါ တစ္ခါ ပ်င္းလာသ ျဖင့္ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ထိုအခါ ရင္ရင္ၿငိမ္းက-
“နင္ဟာ တယ္ခက္ပါလား ကိုေပၚရယ္၊ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ေရပြက္ပမာ ခဏတာပဲ၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ… ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ ျဖဳတ္ခနဲ ျဖစ္ပ်က္သြားႏုိင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ရွိသလို ရသေလာက္ပါေအာင္ ယူသြားသင့္တယ္”
ဟု ေျပာသည္။
တစ္ရက္မွာ ေပၚေ႒း အျပင္က ျပန္လာေတာ့ ၀ိုင္းစိန္က ဆီးေျပာသည္။
“ေဒၚေလး… ပဲခူးက တရားပြဲသြားတယ္၊ ဟိုမွာ အိပ္မယ္တဲ့၊ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာမယ္ ေျပာတယ္”
“ဘာ… ပဲခူး၊ ဘယ္သူနဲ႔ သြားတာလဲ”
“အန္တီေႏွာင္းနဲ႔ အန္တီပြင့္ လာေခၚတာ”
ေပၚေ႒း အေတာ္တင္းသြားသည္။ သူက ဒီအိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းအေနျဖင့္ ညဥ့္အိပ္ ညဥ့္ေန သြားမယ္ဆိုလွ်င္ သူ႔ဆီ ခြင့္ေတာင္းသင့္သည္။ သူက ခြင့္ျပဳမွသြားရမည္။ ခုလို သူ မရွိတုန္း အမွာ စကားေလး ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားတာဟာ ပမာမခန္႔ လုပ္တာပဲျဖစ္သည္။
ေပၚေ႒းသည္ ထုိကိစၥအတြက္ တႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ညဘက္ေကာင္းေကာင္းေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္။ မနက္က်ေတာ့လည္း ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေခါက္တံုေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ေစာင့္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းတို႔ ျပန္လာ ေသာအခါ အေလာတႀကီး လုပ္တတ္ေသာ သူ႔၀သီအတိုင္း ေဘးမွာ ဘယ္သူေတြပါလာသလဲ ဂ႐ုမစိုက္ ေတာ့ဘဲ အိမ္၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ဆီးၿပီး ေဟာက္သည္။ လမ္းထဲက ရင္ရင္ၿငိမ္း၏ဓမၼမိတ္ေဆြ မိန္းမႀကီးမွာ တအံ့ တၾသျဖစ္ၿပီး ကုပ္ကုပ္ေလး ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေဒစီပြင့္က မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ အေႏွာင္းက မႈန္ ေတေတၾကည့္သည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ…
“႐ုတ္တရက္ စီစဥ္လုိက္ရလို႔ ေျပာမသြားႏုိင္တာပါ၊ ၿပီးေတာ့ တရားပြဲသြားတာပဲဟာ၊ နင့္အေနနဲ႔ သာဓု ေတာင္ ေခၚ…”
“အဲဒီ တရားပြဲက ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးေနလို႔လဲ”
“နင္ ဘယ္လို ေျပာလုိက္တာလဲ”
အေႏွာင္းက မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၀င္ေျပာသည္။ ေပၚေ႒းက အေႏွာင္းဘက္ ဆတ္ခနဲလွည့္လုိက္ၿပီး-
“နင္ ၀င္ေျပာစရာ မလုိဘူး၊ ငါ့မိန္းမ ငါ ေျပာေနတာ”
“နင့္မိန္းမ ဆုိေပမယ့္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္ထားတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာလည္း သူ႔အခြင့္အေရး ရွိတယ္”
“နင္နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ ဒီမွာ… တစ္ခါတည္း ေျပာထားလုိက္မယ္၊ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမေခၚပါနဲ႔၊ နင္တို႔ ဟာ ငါ့မိန္းမ ကို ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပဲ”
ေပၚေ႒းက ခံျပင္းလက္စနဲ႔ မဆင္မျခင္ ေျပာလုိက္သည္။ အေႏွာင္းမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားၿပီးမွ-
“ဘာ… တရားပြဲေခၚသြားတာ ဖ်က္ဆီးတယ္ ဟုတ္လား၊ နင္ ႐ိုင္းစိုင္းလွခ်ည္လား၊ နင္ဟာ တိတိၳပဲ”
“႐ုိင္းေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
ထို႔ေနာက္ ေပၚေ႒းႏွင့္ အေႏွာင္းတုိ႔ အျပန္အလွန္ အေျခအတင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေပၚေ႒းက-
“နင္ တို႔ ငါ့အိမ္ ကို ဘယ္ေတာ့မွမလာနဲ႔”
ဟု ေျပာလႊတ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ ျပန္သြားေတာ့-
“အေႏွာင္းတို႔ကို ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မေျပာသင့္ပါဘူး” ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေ၀ဖန္သည္။
“ေျပာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
ဆုိၿပီး ရင္ရင္ၿငိမ္းႏွင့္ ရန္ဆက္ျဖစ္သည္။ ရန္ျဖစ္တယ္သာ ေျပာရတာ၊ ေပၚေ႒းကခ်ည္း ေဒါသတႀကီး ေအာ္ ဟစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ “ေလာကံဓံႀကံဳ၊ မၿဖံဳတမ္းေပါ့၊ မတုန္စမ္းနဲ႔ ၿငိမ္ေအာင္ေန”ဆိုတဲ့ စကား ကို လက္ကိုင္ထားဟန္တူသည္။ မတုန္မလႈပ္၊ ေအးတိေအးစက္ ေနေနသည္။ ေပၚေ႒းမွာသာ ကုိယ္ ေပ်ာက္ေန တဲ့ လူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနရသလို ေဘးလူအျမင္မွာ အ႐ူးႀကီး ျဖစ္ေနရ၏။
ထုိကိစၥျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဆင္ျခင္သြားေရာလုိ႔ထင္လွ်င္ တက္တက္စင္ မွားလိမ့္မည္။ ေပၚေ႒း အျမင္မွာေတာ့ ပိုေတာင္ဆိုးလာသလိုပဲ၊ တရားစခန္း၀င္တဲ့အႀကိမ္ေတြ ပိုစိပ္လာသည္။ ဘုရားရွိခုိးလွ်င္ အခ်ိန္ပိုၾကာလာသည္။ မနက္တုိင္း ေလးနာရီေလာက္ႀကီး တရားထုိင္၊ ပုတီးစိပ္သည္။ ၀ါတြင္း သံုးလမွာ အိပ္ရာခြဲၿပီး ဘုရားခန္းထဲ အိပ္ခ်င္တယ္ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေတာင္းဆုိလာေသာအခါ ေပၚေ႒း ေပါက္ကြဲေတာ့ သည္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္လာသည္။ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ကို ေရာက္လာသည္။ တစ္အိမ္တည္းေန၊ တစ္အိပ္ရာတည္း အိပ္ေနပါလ်က္ တျဖည္းျဖည္း အေနေ၀းသလို ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ေပၚေ႒းက ကြာမယ္၊ ရွင္းမယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနအထိ ေရာက္လာခဲ့တာပါပဲ။
“ဒါန႔ဲ ရင္ရင္ၿငိမ္း က မင္းကို အေျဖေပးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေရာ၊ လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေရာ သူ ဘာသာေရး လုိက္စားတာကို မကန္႔ကြက္ပါဘူး… မခ်ဳပ္ခ်ယ္ပါဘူးလို႔ မင္း ကတိေပးခဲ့ၿပီးသားမဟုတ္ လား”
ဟု ေအာင္ခ်ဳိက ေစာဒကတက္သည္။ ေပၚေ႒းက-
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ထိ တရားလြန္လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိဘူး၊ ခုေတာ့ကြာ… သူက သိပ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္း လုပ္ခ်င္တယ္၊ ငါကေတာ့ အလိုရမၼက္ႀကီးတဲ့ အကုသိုလ္တံုးႀကီး၊ အပုပ္ေကာင္ ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ၊ ငါ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး”
ရဲေမာ္က ခ်က္ခ်င္း မွတ္ခ်က္မေပးေသးဘဲ ခဏၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ-
“ခုကိစၥမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္း မွားတယ္လို႔ေတာ့ လံုး၀ေျပာလို႔မရဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာေကာင္းဘူး၊ ဒါဆုိ မင္းမွာပဲ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔လည္း စြပ္စဲြဖုိ႔ ခက္တယ္၊ လင္မယားဆိုတာ အေကာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ အဆိုးျဖစ္ျဖစ္ ဘက္ညီမွ တာရွည္ေပါင္းဖုိ႔ အဆင္ေျပတာ၊ မင္းတုိ႔ျပႆနာမွာ တစ္ဖက္ဖက္က အေလွ်ာ့ေပးမွျဖစ္မယ္၊ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ျပဳျပင္ခုိင္းဖို႔က်ေတာ့ တရားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကပဲ နားလည္မႈ ရွိေပးမွ…”
“ငါ နားလည္ေပးခဲ့တာ ကမ္းကုန္ေနၿပီ၊ ဒီထက္ လုိက္ေလ်ာရရင္ ဖိုးသူေတာ္ ၀တ္ဖို႔ ပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ငါ့ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ ကို မျပင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး” ရဲေမာ္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ၿပီး-
“ေအးေလ.. ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ ဆီနဲ႔ ေရဆိုတာ ဘယ္လိုအခ်ဳိးအစားနဲ႔ပဲ ေပါင္းေပါင္း ေရာစပ္လို႔မွ မျဖစ္ ႏုိင္တာဘဲ၊ မင္းရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို ငါ လက္မခံခ်င္ေပမယ့္ မခုိင္လံုးဘူးလုိ႔ ျငင္းဖုိ႔က်ေတာ့ ခက္ တယ္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ ေကာင္းၿပီေလ၊ မင္း ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ငါ ကူညီပါ့မယ္၊ ျမရီ၀င္းကုိလည္း နား လည္ေအာင္ ေျပာျပၿပီး တုိက္တြန္းေပးပါ့မယ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တုန္းက ျမရီ၀င္းလည္း သက္ေသလက္ မွတ္ထုိးခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာလည္း သူ လက္မွတ္ထိုးေပးဖုိ႔လိုတယ္ မဟုတ္လား”
“ရဲေမာ္တို႔ လင္မယား လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ ငါလည္း ထုိးေပးပါ့မယ္” ဟု ေအာင္ခ်ဳိက ကတိေပးသည္။ ေပၚေ႒း ေက်နပ္သြား၏။
ဆက္ရန္
.
ဟု ေကာင္းထြန္းက ဥဒါန္းက်ဴးရင့္ေနေသးသည္။ ေသာက္ေတာ့ျဖင့္ သူ အမ်ားဆံုး။
ေပၚေ႒းသည္ အုိက္စပ္စပ္ရွိသျဖင့္ ၀ရန္တာဘက္ထြက္ၿပီး ေလညင္းခံေနသည္။ ေကာင္းကင္မွာ လေကြး ေကြးေလးကို ျမင္ေနရသည္။ ၾကယ္ေတြလည္း စံုေသာေၾကာင့္ ညသည္ သာေတာင့္သာယာျဖစ္ေန၏။ ခဏ ေနေတာ့ ေဘးနားမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္း လာရပ္သည္။
“နင္က ဒီမွာ ေရာက္ေနတာကိုး၊ ငါ စာၾကည့္ခန္းထဲ သြားရွာေသးတယ္”
“နင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါလား ရင္ၿငိမ္း”
“ဟင္… ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ”
ရင္ရင္ၿငိမ္းက စိုးရိမ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေမးသည္။
“ငါ့ကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ေအာင္ကို စြဲလမ္းေနတာ မဟုတ္လား၊ ငါ အေနရခက္လာၿပီဟာ”
“အပိုေတြ လုပ္ေနျပန္ၿပီ၊ ငါ နင့္ကို ေျပာစရာတစ္ခု ရွိလို႔”
“ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားကို အခုထိေျပာလို႔မ၀ေသးဘူးလား ရင္ၿငိမ္းရယ္”
“ေနာက္မေနနဲ႔၊ အေကာင္းေျပာမလို႔”
“ကဲ… ေျပာ”
“ငါ ပုိက္ဆံနည္းနည္းေလာက္ လုိခ်င္လို႔”
“ေအး… ယူေလ၊ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“ဘာလုပ္ဖုိ႔လို႔ဆုိတာ မေမးေတာ့ဘူးလား”
“နင္ အေၾကာင္းမဲ့ မသံုးတတ္ဘူးဆိုတာ ငါ သိၿပီးသားပဲဟာ၊ ဘာေမးေနစရာ လိုလို႔လဲ”
“ငါ့ေမြးေန႔က်ရင္ အလွဴလုပ္ခ်င္လို႔”
“ေကာင္းသားပဲ၊ အိမ္မွာလုပ္မွာလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ေနရာရာ သြားလွဴမလို႔”
“ဒါမ်ားဟာ၊ ပိုက္ဆံထားတဲ့ေနရာ နင္လည္း သိသားနဲ႔၊ ငါ့ပိုက္ဆံဟာ နင့္ပိုက္ဆံပဲေပါ့”
“အလွဴလုပ္တယ္ ဆိုတာ ကာယကံရွင္က သေဘာတူမွ ေကာင္းတာကိုး”
ထုိအခိုက္ အျပင္မွ ေလတစ္ခ်က္ ေ၀့ၿပီး ၀င္လာသည္။ ေပၚေ႒း၏ႏွာေခါင္းထဲမွာ သင္းခနဲျဖစ္သြား၏။
“ေမႊးလုိက္တာဟာ၊ ဘာလိမ္းထားတာလဲ”
“နည္းနည္း အိုက္တာနဲပ၊ သနပ္ခါးထဲမွာ ကရမက္ေလးေရာၿပီး ေသြးထည့္ထားတာ”
“ေကာင္းတယ္ဟာ၊ အေမာကိုေျပသြားတာပဲ၊ ဒီေလာက္ အကြာအေ၀းမွာေတာင္ ေမႊးေနရင္ အနီးကပ္ နမ္း ၾကည့္ရရင္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ”
ေပၚေ႒းက ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ကိုင္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ငံု႔နမ္းလုိက္သည္။ အသားကိုေတာ့ ထိသည္။ သို႔ရာတြင္ ပါးျပင္ကို မဟုတ္။ ၾကားထဲက ဆီးကာလုိက္ေသာ ရင္ရင္ၿငိမ္း၏လက္ဖမိုးကို နမ္းမိ သြားျခင္းသာျဖစ္၏။
“ဟင္း… ငရဲႀကီးမယ္ေနာ္”
ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဟန္႔လုိက္သည္။
“ဟင္… ဘာလို႔ႀကီးရမွာလဲ၊ ဒီေန႔ နင္ ဥပုသ္ေစာင့္ထားတာမွ မဟုတ္တာ”
“ဒါေပမဲ့ နင္ မၾကားဘူးလား”
ေပၚေ႒း နားစြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ရပ္ကြင္းတြင္းရွိ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ ပ႒ာန္းရြတ္ဆိုေနသံ ၾကားရ၏။
“ဘာဆုိင္လို႔လဲဟာ… သူ႔ဟာသူ ရြတ္တာပဲ”
“ဆုိင္တာေပါ့၊ ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ႀကီးဆိုတာ အသံကိုၾကားရတဲ့ေနရာ အ၀န္းအ၀ုိင္းထိ အက်ဳိးအာနိသင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ႏိုင္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ပ႒ာန္းရြတ္ေနၿပီဆိုရင္ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြလည္း တရားဖုိ႔ စုေ၀း ေရာက္ရွိလာတတ္တယ္။ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ ေနသင့္တယ္၊ စိတ္ကုိလည္း သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ ေအာင္ ထားရတယ္”
ေပၚေ႒းသည္ ပင္နတီ လြဲေခ်ာ္သြားေသာ ေဘာလံုးသမားလို ေခါင္းငိုက္စုိက္က်သြား၏။ ပ႒ာန္းရြတ္တယ္ဆို တာ ငါးရက္ေလာက္ေတာင္ ၾကာတတ္တာေလ။
သႀကၤန္တြင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းလင္မယားေတြပါ ေခၚၿပီး သူ႔ဂ်စ္ကားျဖင့္ ေရပက္ခံထြက္ရန္ ေပၚေ႒း စိတ္ကူးမိ သည္။ ဒီအေၾကာင္း ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ေျပာေတာ့-
“ဟင့္အင္း… ငါ ေရပက္ခံ ထြက္တာ ၀ါသနာမပါဘူး” ဟု ျငင္းသည္။
“တစ္ႏွစ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ေပ်ာ္သင့္ပါတယ္ဟာ၊ လူႀကီးေတြေတာင္ သႀကၤန္ တြင္းမွာ ေရေလာင္းၾက၊ ျမနႏၵာသီခ်င္းနဲ႔ ဆုိၾက၊ ကၾကတာပဲ၊ တီဗီထဲမွာ နင္ မၾကည့္ဖူးဘူးလား”
“ငါ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္ခါမွ ေရပက္ခံထြက္ေလ့မရွိဘူး၊ သႀကၤန္တြင္းဆုိရင္ ဥပုသ္ေစာင့္တာပဲ၊ ဒီႏွစ္ လည္း ခုနစ္ရက္တရားစခန္း၀င္ဖို႔ စာရင္းေပးၿပီးၿပီ”
ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ဘယ္လုိနားလည္ရမလဲ မသိေတာ့။ သူ တရားစခန္း၀င္လွ်င္ အိမ္မွာ ေပၚေ႒း ႏွင့္ ၀ုိင္းစိန္ ႏွစ္ ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့ေတာ့မည္။ ၀ုိင္းစိန္သည္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့။ အပ်ဳိေပါက္ကေလးျဖစ္ေနၿပီ။ ျဖဴျဖဴ စင္စင္ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ႐ုပ္က ခ်စ္စရာေလး၊ ကိုယ္လံုးကုိယ္ေပါက္က ဖြံ႕ထြားစျပဳေနၿပီ။
တျခားမိန္းမေတြဆိုလွ်င္ ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ မတတ္သာလုိ႔ အျပင္ထြက္ရလွ်င္လညး ေနာက္ဆံတငင္ငင္ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ ဘာသံသယမွ မရွိဘဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြားႏုိင္သည္။ တစ္ခုခုျဖစ္သြားလည္း ေအးတာပဲ၊ ငါ သက္သာတာေပါ့လုိ႔မ်ား သေဘာ ထားေနသလားဟု ေပၚေ႒း ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း ေတြးလုိက္မိေသးသည္။
မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ကို ႏုပ်ဳိတယ္၊ အရြယ္တင္တယ္ ေျပာလွ်င္ ေက်နပ္ၾကသည္။ အေမနဲ႔ သမီး အတူ ေလွ်ာက္လာတဲ့အခါ “ညီအစ္မက်ေနတာပဲေနာ္”ဟု မွတ္ခ်က္ေပးလွ်င္ ပီတိေတြ ျဖာလို႔ေပါ့။
သူတို႔သည္ အသက္ကိုလည္း ေလွ်ာ့ေျပာတတ္ၾကသည္။ သံုးဆယ္ကေန သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္း ဆိုလွ်င္ သံုးဆယ္ေက်ာ္ပဲ၊ သံုးဆယ္ငါးႏွစ္ကေန သံုးဆယ့္ကိုးႏွစ္နဲ႔ သံုးရာေျခာက္ဆယ့္ေလးရက္အထိဟာ သံုးဆယ့္ ငါးေက်ာ္ၿပီလုိ႔ပဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ အသက္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီးကတည္းက ေလးဆယ္တြင္းေတာင္ ေရာက္ လာၿပီဟု ဆုိသည္။ အသက္ေတြလည္း ႀကီးလာၿပီေနာ္ ရင့္က်က္ဖို႔ေကာင္းၿပီ ဘာညာေျပာလာသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ တစ္ခါေတာ့ ေပၚေ႒းက ေရႊအျမဴေတမဂၢဇင္း မ်က္ႏွာဖံုးမွာ ပါလာေသာ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး စိုးျမတ္သူဇာ ၏ပံုကို ျပၿပီး-
“ဒီမွာ ၾကည့္၊ သူ႔အသက္က သံုးဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ရွိေပမယ့္ ႏုတုန္း၊ လွတုန္းပဲ ေတြ႕လား”လို႔ ေျပာေတာ့ ရင္ရင္ ၿငိမ္းက-
“ဘယ္ေလာက္ပဲ လွလွ၊ ဇရာကိုေတာ့ ေရွာင္လို႔မရပါဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ အိုရ နာရမွာပါပဲ၊ မိတ္ကပ္ေတြ… အလွရည္ ေတြနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕အေရျပားေတြကို တစ္လႊာခ်င္း ခြာၿပီး ျမင္ေအာင္ ၾကည့္စမ္း၊ ဘာ ေတြ႕ရမလဲ”
“ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ… မေျပာနဲ႔ေတာ့”
ဆုိၿပီး ေပၚေ႒း ထေျပးသည။ စိုးျမတ္သူဇာဆိုတာ သူ႔ရဲ႕ေဖးဘရိတ္ပဲ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ေတြထဲမွာ အလွဆံုး၊ က်က္သေရ အရွိဆံုးလုိ႔ သတ္မွတ္ထားခဲ့တာေလ။
ရင္ရင္ၿငိမ္းသည္ ဘာသာေရးဘက္မွာ တျဖည္းျဖည္း ပိုၿပီး စိတ္ညႊတ္လာသည္။ လျပည့္ လကြယ္ေန႔တုိင္း ဥပုသ္ေစာင့္သည္။ ဒါနဲ႔တင္ အားမရဘဲ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း “ႀကီး ကိုးႀကီး”သြားၿပီး ပုတီးစိပ္၊ တရားထုိင္ သည္။ ေပၚေ႒း၏ေမြးေန႔ျဖစ္ေသာ စေနႏွင့္ သူ႔ေမြးေန႔ ဗုဒၶဟူးတုိင္းမွာ သတ္သတ္လြတ္စားသည္။ မၾကာခဏ ဆိုသလို တရားစခန္း၀င္သည္။ တရားပြဲရွိတဲ့ေနရာကို စံုစမ္းၿပီး သြားနာသည္။ အားလွ်င္ တရားစာအုပ္ ေတြ ဖတ္သည္။ သူ႔ဘာသာ ဖတ္႐ံုႏွင့္အားမရဘဲ ေပၚေ႒းကို လာရွင္းျပၿပီး ေဆြးေႏြးခုိင္းတတ္သည္။ ေပၚေ႒းကလည္း ဒါမ်ဳိးေတြ အေတာ္နားေ၀းသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မ၀င္စား။ တစ္ခါ တစ္ခါ ပ်င္းလာသ ျဖင့္ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ထိုအခါ ရင္ရင္ၿငိမ္းက-
“နင္ဟာ တယ္ခက္ပါလား ကိုေပၚရယ္၊ လူ႔ဘ၀ဆုိတာ ေရပြက္ပမာ ခဏတာပဲ၊ ေကြးေသာလက္ မဆန္႔မီ… ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးမီ ျဖဳတ္ခနဲ ျဖစ္ပ်က္သြားႏုိင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခ်ိန္ရွိသလို ရသေလာက္ပါေအာင္ ယူသြားသင့္တယ္”
ဟု ေျပာသည္။
တစ္ရက္မွာ ေပၚေ႒း အျပင္က ျပန္လာေတာ့ ၀ိုင္းစိန္က ဆီးေျပာသည္။
“ေဒၚေလး… ပဲခူးက တရားပြဲသြားတယ္၊ ဟိုမွာ အိပ္မယ္တဲ့၊ မနက္ျဖန္မွ ျပန္လာမယ္ ေျပာတယ္”
“ဘာ… ပဲခူး၊ ဘယ္သူနဲ႔ သြားတာလဲ”
“အန္တီေႏွာင္းနဲ႔ အန္တီပြင့္ လာေခၚတာ”
ေပၚေ႒း အေတာ္တင္းသြားသည္။ သူက ဒီအိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းအေနျဖင့္ ညဥ့္အိပ္ ညဥ့္ေန သြားမယ္ဆိုလွ်င္ သူ႔ဆီ ခြင့္ေတာင္းသင့္သည္။ သူက ခြင့္ျပဳမွသြားရမည္။ ခုလို သူ မရွိတုန္း အမွာ စကားေလး ထားခဲ့ၿပီး ထြက္သြားတာဟာ ပမာမခန္႔ လုပ္တာပဲျဖစ္သည္။
ေပၚေ႒းသည္ ထုိကိစၥအတြက္ တႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ညဘက္ေကာင္းေကာင္းေတာင္ အိပ္မေပ်ာ္။ မနက္က်ေတာ့လည္း ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေခါက္တံုေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ေစာင့္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းတို႔ ျပန္လာ ေသာအခါ အေလာတႀကီး လုပ္တတ္ေသာ သူ႔၀သီအတိုင္း ေဘးမွာ ဘယ္သူေတြပါလာသလဲ ဂ႐ုမစိုက္ ေတာ့ဘဲ အိမ္၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ဆီးၿပီး ေဟာက္သည္။ လမ္းထဲက ရင္ရင္ၿငိမ္း၏ဓမၼမိတ္ေဆြ မိန္းမႀကီးမွာ တအံ့ တၾသျဖစ္ၿပီး ကုပ္ကုပ္ေလး ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေဒစီပြင့္က မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနသည္။ အေႏွာင္းက မႈန္ ေတေတၾကည့္သည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ…
“႐ုတ္တရက္ စီစဥ္လုိက္ရလို႔ ေျပာမသြားႏုိင္တာပါ၊ ၿပီးေတာ့ တရားပြဲသြားတာပဲဟာ၊ နင့္အေနနဲ႔ သာဓု ေတာင္ ေခၚ…”
“အဲဒီ တရားပြဲက ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးေနလို႔လဲ”
“နင္ ဘယ္လို ေျပာလုိက္တာလဲ”
အေႏွာင္းက မေနႏုိင္ေတာ့ဘဲ ၀င္ေျပာသည္။ ေပၚေ႒းက အေႏွာင္းဘက္ ဆတ္ခနဲလွည့္လုိက္ၿပီး-
“နင္ ၀င္ေျပာစရာ မလုိဘူး၊ ငါ့မိန္းမ ငါ ေျပာေနတာ”
“နင့္မိန္းမ ဆုိေပမယ့္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး ၀ယ္ထားတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔မွာလည္း သူ႔အခြင့္အေရး ရွိတယ္”
“နင္နဲ႔မဆုိင္ဘူး၊ ဒီမွာ… တစ္ခါတည္း ေျပာထားလုိက္မယ္၊ ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ လာမေခၚပါနဲ႔၊ နင္တို႔ ဟာ ငါ့မိန္းမ ကို ဖ်က္ဆီးေနၾကတာပဲ”
ေပၚေ႒းက ခံျပင္းလက္စနဲ႔ မဆင္မျခင္ ေျပာလုိက္သည္။ အေႏွာင္းမွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားၿပီးမွ-
“ဘာ… တရားပြဲေခၚသြားတာ ဖ်က္ဆီးတယ္ ဟုတ္လား၊ နင္ ႐ိုင္းစိုင္းလွခ်ည္လား၊ နင္ဟာ တိတိၳပဲ”
“႐ုိင္းေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
ထို႔ေနာက္ ေပၚေ႒းႏွင့္ အေႏွာင္းတုိ႔ အျပန္အလွန္ အေျခအတင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ေပၚေ႒းက-
“နင္ တို႔ ငါ့အိမ္ ကို ဘယ္ေတာ့မွမလာနဲ႔”
ဟု ေျပာလႊတ္လုိက္သည္။ သူတုိ႔ ျပန္သြားေတာ့-
“အေႏွာင္းတို႔ကို ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မေျပာသင့္ပါဘူး” ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေ၀ဖန္သည္။
“ေျပာေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ”
ဆုိၿပီး ရင္ရင္ၿငိမ္းႏွင့္ ရန္ဆက္ျဖစ္သည္။ ရန္ျဖစ္တယ္သာ ေျပာရတာ၊ ေပၚေ႒းကခ်ည္း ေဒါသတႀကီး ေအာ္ ဟစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ “ေလာကံဓံႀကံဳ၊ မၿဖံဳတမ္းေပါ့၊ မတုန္စမ္းနဲ႔ ၿငိမ္ေအာင္ေန”ဆိုတဲ့ စကား ကို လက္ကိုင္ထားဟန္တူသည္။ မတုန္မလႈပ္၊ ေအးတိေအးစက္ ေနေနသည္။ ေပၚေ႒းမွာသာ ကုိယ္ ေပ်ာက္ေန တဲ့ လူနဲ႔ ရန္ျဖစ္ေနရသလို ေဘးလူအျမင္မွာ အ႐ူးႀကီး ျဖစ္ေနရ၏။
ထုိကိစၥျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ရင္ရင္ၿငိမ္းက ဆင္ျခင္သြားေရာလုိ႔ထင္လွ်င္ တက္တက္စင္ မွားလိမ့္မည္။ ေပၚေ႒း အျမင္မွာေတာ့ ပိုေတာင္ဆိုးလာသလိုပဲ၊ တရားစခန္း၀င္တဲ့အႀကိမ္ေတြ ပိုစိပ္လာသည္။ ဘုရားရွိခုိးလွ်င္ အခ်ိန္ပိုၾကာလာသည္။ မနက္တုိင္း ေလးနာရီေလာက္ႀကီး တရားထုိင္၊ ပုတီးစိပ္သည္။ ၀ါတြင္း သံုးလမွာ အိပ္ရာခြဲၿပီး ဘုရားခန္းထဲ အိပ္ခ်င္တယ္ဟု ရင္ရင္ၿငိမ္းက ေတာင္းဆုိလာေသာအခါ ေပၚေ႒း ေပါက္ကြဲေတာ့ သည္။
ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္လာသည္။ ေမးထူးေခၚေျပာ အဆင့္ကို ေရာက္လာသည္။ တစ္အိမ္တည္းေန၊ တစ္အိပ္ရာတည္း အိပ္ေနပါလ်က္ တျဖည္းျဖည္း အေနေ၀းသလို ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ဆံုး ေတာ့ ေပၚေ႒းက ကြာမယ္၊ ရွင္းမယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနအထိ ေရာက္လာခဲ့တာပါပဲ။
“ဒါန႔ဲ ရင္ရင္ၿငိမ္း က မင္းကို အေျဖေပးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေရာ၊ လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေရာ သူ ဘာသာေရး လုိက္စားတာကို မကန္႔ကြက္ပါဘူး… မခ်ဳပ္ခ်ယ္ပါဘူးလို႔ မင္း ကတိေပးခဲ့ၿပီးသားမဟုတ္ လား”
ဟု ေအာင္ခ်ဳိက ေစာဒကတက္သည္။ ေပၚေ႒းက-
“ေအး ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္ထိ တရားလြန္လာလိမ့္မယ္လို႔ မထင္ခဲ့မိဘူး၊ ခုေတာ့ကြာ… သူက သိပ္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္း လုပ္ခ်င္တယ္၊ ငါကေတာ့ အလိုရမၼက္ႀကီးတဲ့ အကုသိုလ္တံုးႀကီး၊ အပုပ္ေကာင္ ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ၊ ငါ သည္းမခံႏုိင္ေတာ့ဘူး”
ရဲေမာ္က ခ်က္ခ်င္း မွတ္ခ်က္မေပးေသးဘဲ ခဏၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနၿပီးမွ-
“ခုကိစၥမွာ ရင္ရင္ၿငိမ္း မွားတယ္လို႔ေတာ့ လံုး၀ေျပာလို႔မရဘူး။ ေျပာလည္း မေျပာေကာင္းဘူး၊ ဒါဆုိ မင္းမွာပဲ အျပစ္ရွိတယ္လုိ႔လည္း စြပ္စဲြဖုိ႔ ခက္တယ္၊ လင္မယားဆိုတာ အေကာင္းျဖစ္ျဖစ္၊ အဆိုးျဖစ္ျဖစ္ ဘက္ညီမွ တာရွည္ေပါင္းဖုိ႔ အဆင္ေျပတာ၊ မင္းတုိ႔ျပႆနာမွာ တစ္ဖက္ဖက္က အေလွ်ာ့ေပးမွျဖစ္မယ္၊ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို ျပဳျပင္ခုိင္းဖို႔က်ေတာ့ တရားမွာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကပဲ နားလည္မႈ ရွိေပးမွ…”
“ငါ နားလည္ေပးခဲ့တာ ကမ္းကုန္ေနၿပီ၊ ဒီထက္ လုိက္ေလ်ာရရင္ ဖိုးသူေတာ္ ၀တ္ဖို႔ ပဲ ရွိေတာ့တယ္၊ ငါ့ ဆံုး ျဖတ္ခ်က္ ကို မျပင္ႏုိင္ေတာ့ဘူး” ရဲေမာ္က ေခါင္းတစ္ခ်က္ဆတ္ၿပီး-
“ေအးေလ.. ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ ဆီနဲ႔ ေရဆိုတာ ဘယ္လိုအခ်ဳိးအစားနဲ႔ပဲ ေပါင္းေပါင္း ေရာစပ္လို႔မွ မျဖစ္ ႏုိင္တာဘဲ၊ မင္းရဲ႕အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြကို ငါ လက္မခံခ်င္ေပမယ့္ မခုိင္လံုးဘူးလုိ႔ ျငင္းဖုိ႔က်ေတာ့ ခက္ တယ္။ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ ေကာင္းၿပီေလ၊ မင္း ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ငါ ကူညီပါ့မယ္၊ ျမရီ၀င္းကုိလည္း နား လည္ေအာင္ ေျပာျပၿပီး တုိက္တြန္းေပးပါ့မယ္။ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တုန္းက ျမရီ၀င္းလည္း သက္ေသလက္ မွတ္ထုိးခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္မွာလည္း သူ လက္မွတ္ထိုးေပးဖုိ႔လိုတယ္ မဟုတ္လား”
“ရဲေမာ္တို႔ လင္မယား လက္မွတ္ထုိးၿပီးရင္ ငါလည္း ထုိးေပးပါ့မယ္” ဟု ေအာင္ခ်ဳိက ကတိေပးသည္။ ေပၚေ႒း ေက်နပ္သြား၏။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
ဖတ္ရင္းနဲ႕ ေမာရပါတယ္မမ... ဖတ္ခြင့္ရလို႕ ေက်းဇူးပါမမ../
ေပၚေဌးက အသက္ ၄၀ နားနီးေပမယ့္ အေဖထားခဲ့တဲ့အိမ္မွာေန၊ အေဖသြင္းေပးခဲ့တဲ့ အစုရွယ္ယာက အျမတ္ေငြေတြ ထုတ္စားျပီး ဒီတုိင္းထုိင္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ခက္သား။ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ အရက္စုေသာက္တာပဲ သူလုပ္တဲ့အလုပ္ဆုိလုိ႔ ေတြ႔တယ္။ မရင္ရင္ျငိမ္းလုိ ဇနီးမ်ိဳးမုိ႔လုိ႔သာ ဒီလူကုိသည္းခံႏုိင္လားလုိ႔။
ဇာတ္လမ္းဘယ္လုိဆက္ျဖစ္မလဲ သိခ်င္တယ္။
Thanks Sis.
Ray
Post a Comment