မင္းလူ ၏ ျပန္ေခၚသက္ေသ အပိုင္း (၁၅)

"ဒါ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ စ ၿပီး အေလ့အက်င့္ လုပ္႐ံုပဲရွိေသးတယ္၊ တရား နဲ႔ အေ၀းႀကီးလုိေသးတယ္၊ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့မွ သမာဓိအားကို သတိထားကပ္ေပးရမွာ"
"မလြယ္ပါလား၊ ငါ့မွာ အဲဒီေလာက္ ပါရမီမပါဘူး ထင္တယ္"
"အေျခခံအဆင့္ေလာက္ ရရင္ေတာင္ မဆိုးပါဘူးဟ၊ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ အက်ဳိးရွိပါတယ္၊ ဆယ္မိ နစ္ပဲ ရရ.. ဆယ့္ငါးမိနစ္ပဲ ရရ၊ အဲဒီအခ်ိန္အတြင္းမွာ အနည္းဆံုး ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ေတာ့ ကင္းသြား တာပဲ မဟုတ္လား"

"အဲဒီအတြက္ကေတာ့ အပင္ပန္းခံၿပီး ထုိင္ေနစရာမလိုပါဘူးဟာ၊ အိပ္ပစ္လုိက္ရင္ ရတာပဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ ဆိုရင္ ဘာမွမသိေတာ့ဘူးေလ၊ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြလည္း ဘယ္သတိရေတာ့မလဲ"
"မဟုတ္ေသးဘူး၊ အိပ္တယ္ဆိုတာ သိစိတ္ကသာ အိပ္သာ၊ မသိစိတ္ထဲမွာေတာ့ ဆက္ၿပီး ေလာင္ၿမဳိက္ ေနတာပဲ၊ မတူဘူး"
ေပၚေ႒းသည္ နားေထာင္ရင္းက ရင္ရင္ၿငိမ္းကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကေတာ့ သူ႔ စကားကို စိတ္၀င္စားစြာ စူးစုိက္နားေထာင္ေနတာဟု ထင္ၿပီး ဆက္ရွင္းျပေနသည္။ ေပၚေ႒းက-
"ရင္ၿငိမ္း"ဟု ေခၚလုိက္၏။

"ဟင္... ဘာလဲ"
"နင္က ေတာ္ေတာ္လွတာပဲေနာ္"
"ေဖာက္လာျပန္ၿပီဟာ"
"တကယ္ေျပာတာဟ၊ ငယ္ငယ္ကေတာ့ နင့္ကို မ်က္လံုးညဳိညဳိ နဲ႔ ခ်စ္စရာေလး ဆုိတာေလာက္ပဲ သတိျပဳ မိတာ၊ ခုက်မွ နင္ဟာ မ်က္လံုး... မ်က္ခံုး.... ႏွာတံ... ႏႈတ္ခမ္း... အကုန္လွတယ္၊ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ေလ လွ ေလပဲ၊ သူမ်ားေတြလို ျပင္လိုက္ ဆင္လုိက္မွ ထြက္လာတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး၊ အိမ္ေနရင္း ခုလို ႐ိုး႐ိုးေလး ေန ေနလည္း ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါ နင့္ကို သိပ္ခ်စ္ ေနရတာေပါ့"

ရင္ရင္ၿငိမ္းမွာ သူ႔အလွကို ခ်ီးက်ဴးခံရသျဖင့္ တျခားမိန္းကေလးေတြလို "သိပ္ပိုတာပဲ"လုိ႔လည္း မေျပာ။ ေက်နပ္ပီတိျပံဳးလည္း မၿပံဳး၊ တျခားလူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာေနတာကို နားေထာင္ေနရသလို မတုန္မလႈပ္ရွိေနရာမွ-
"တကယ္ေတာ့ အလွအပဆုိတာ အေရျပားတစ္ေထာက္စာပဲ ရွိတာပါဟာ"
"ဘာ.. အေရျပား... ဟုတ္္လား"
"ေအး.. ဟုတ္တယ္၊ ခုခ်ိန္မွာ ငါ့ခႏၶာကုိယ္ေပၚက အေရျပားေတြကို စိတ္မွန္းနဲ႔ တစ္လႊာခ်င္း ခြာခ်ပစ္ၿပီး အတြင္းကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္္လုိက္ေလ"
ေပၚေ႒းမွာ ဘုမသိ ဘမသိ ေငးၾကည့္ေနသည္။

"ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီအခါမွာ ဘာျမင္မလဲ၊ အသားေတြ၊ အေၾကာေတြ၊ အရြတ္ေတြပဲ ျမင္ရမွာေပါ့၊ ဟုတ္ကဲ့လား"
ေပၚေ႒း ေယာင္ၿပီး ေခါင္းညိတ္မိ၏။
"ဆက္ၿပီး ခြာၾကည့္လုိက္ဦး၊ အ႐ိုးစုကိုပဲ ျမင္ရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ အူေတြ... အသည္းေတြ... ကလီစာေတြပဲ ေတြ႕ရမယ္၊ ကဲ... ဘယ္မွာလဲ လွတယ္ဆိုတာ"
ေပၚေ႒း မ်က္လံုးျပဳးၾကည့္ေန၏။ ရင္ရင္ၿငိမ္း အားတက္လာၿပီး-
"ေအး... ဒါေၾကာင့္ နိဗိၺႏၵေတးတပ္ထဲမွာ အရြတ္စု ႐ုပ္တေစၦကို မဟုတ္ေလ ကိုယ္ထဲ၊ အပုပ္ေရ စိုရႊဲလုိ႔၊ ယိုမစဲ သူငါ၊ ေသြး သည္းေျခ၊ ျပည္ သလိပ္ေတြက၊ အီမဆိပ္ လႊမ္းျပန္ေတာ့တာ၊ သို႔ကေလာက္ ရြံစရာကို၊ ကၽြံတဏွာမက္စြဲလုိ႔..."

"ဟာ... ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ ငါ ေၾကာက္လာၿပီ"
ဟု ေပၚေ႒းက အလန္႔တၾကား တားျမစ္လုိက္သည္။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက-
"ေအး... ဒါပဲ၊ ေၾကာက္ရမယ္ေလ၊ ေၾကာက္ရမယ္၊ အခုဆုိရင္ နင္ ငါ့ကို စက္ဆုပ္ရြံရွာလာၿပီမဟုတ္လား၊ တကယ္ေတာ့..."
"ငါ သြားေတာ့မယ္"

ေပၚေ႒းက ေျပာၿပီး ထေျပးသည္။ အေပါက္၀ေရာက္မွ ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္း-
"မနက္ျဖန္ ညေနာ္၊ နင္ ကတိေပးထားၿပီးသား၊ ဒါပဲ"
ဟု ေျပာၿပီး ထြက္သြားသည္။
ရင္ရင္ၿငိမ္း သက္ျပင္းခ်ရင္ ေခါင္းခါလုိက္သည္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပၚေ႒းသည္ ထိုေန႔ညမွာေတာ့ ဘယ္လို အာ႐ံုမ်ဳိးမွ ၀င္မလာဘဲ နွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့တာ အမွန္ပဲျဖစ္၏။

လူပ်ဳိဘ၀တုန္းက ေကာင္းထြန္း ယူလာခဲ့ေသာ ကဗ်ာစာအုပ္ တစ္အုပ္ရွိသည္။ ဒီထဲကမွ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ေပၚေ႒းသည္ ကဗ်ာဆရာမဟုတ္သျဖင့္ ထိုကဗ်ာသည္ ေမာ္ဒန္လား၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္လား၊ ဂ်ီဒီပီဆိုလား ဘာလားေတာ့ မခြဲျခားတတ္။ ဖတ္လို႔ေတာ့ ေကာင္းသားပဲ။

    တဏွာႀကဳိက္တဲ့ အမုိက္ေတြမွာ
    "ရွက္စရာ ေတြးေတာ့ သမုဒယ တဏွာ
     မဂၢေဆးနဲ႔ ကုရမွာ"... ဆိုတဲ့
    တရားေတာ္ကိုလည္း နာဖူးပါရဲ႕။
    "ေမွာင္တဏွာခြင္၊ ေျခစံု၀င္က
    ဆင္ျခင္ကင္းစြာ၊ ပ်က္စီးရာ၏"... ဆိုတဲ့
    တိကဂၤုတၱရအ႒ကထာကိုလည္း
    ဖတ္ဖူးပါရဲ႕။

    "ေျခာက္ခုအာ႐ံု၊ ကာမဂုဏ္ဆႏၵ ပဋိစၥသမုပၸာန္
    ႐ႈပ္ျပန္အတြင္း အပ တဏွာ"... ဆိုတဲ့
    ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ကိုလည္း သိပါရဲ႕။
    ဒါေပမဲ့...
    ခ်စ္သူက ၿပံဳးျပတဲ့အခါ
    ပီတိေသာမနႆ ျဖစ္ရတယ္။

    တဏွာဆိုတဲ့ ဖမ္းစားတတ္ေသာ အရာဟာ
    ခ်စ္စရာ သိပ္ေကာင္းပါကလား။
    ခ်စ္သူက မုန္းတဲ့အခါ
    ေသာကပရိေဒ၀မီး ေတာက္ေလာင္ရတယ္။
    "စိတ္ကို စိတ္အတိုင္းတိုင္း ထားရမယ္။
    ဒုကၡကုိ ဒုကၡအတုိင္းတုိင္း ထားရမယ္"ဆုိတာကို
    ဘယ္လိုလုပ္ ဆင္ျခင္ လိုက္နာႏုိင္ပါ့မလဲ။

    ခ်စ္သူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဆီက
    ၾကာညဳိနံ႕သင္းတဲ့
    အာခံတြင္းနံ႔ကို ရတဲ့အခါ
    "ကာယအပုပ္ေကာင္ဟာ ဟုတ္ေယာင္သာ
    ႐ုပ္ေဆာင္စြာ တုပ္ေႏွာင္ခါ သူ လွည့္စား" ဆိုတာ
    ရယ္စရာကေလးေတာင္ ေကာင္းလုိက္လွပါကလား။

    အရွင္ဘုရား...
    ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္
    "ဇာတိ" စေသာ
    မီးဆယ့္တစ္မီးတို႔ ေလာင္ကၽြမ္းရာ
    ဤဒုကၡ ကမာၻႀကီးထဲ၌ပင္
    ပဋိစၥသမုပၸာဒ္သေဘာအရ
    ဘ၀အသစ္အသစ္တုိ႔ ျဖစ္၍
    တဏွာအခ်စ္ အခ်စ္တို႔၏
    ဖမ္းစားမႈကုိ
    ဆက္လက္၍ ခံစားေနပါရေစဦးဘုရား...။

ရင္ရင္ၿငိမ္းကုိ ထုိကဗ်ာ ဖတ္ခုိင္းၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။

"ဦးပုည ေရးတဲ့ ေဟာရင္းသာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူမည္ဆိုတာ နင့္လို လူမ်ဳိးကို ေျပာတာျဖစ္မွာပဲ၊ ငါေတာ့ လူ ေပါင္းမွားၿပီ ထင္တယ္"
ရင္ရင္ၿငိမ္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေလသံမ်ဳိးျဖင့္ ေျပာေလသည္။ ေပၚေ႒းကေတာ့ လူေပါင္းမွားတယ္ဆို တာ သူက မွားတာလား၊ ငါက မွားတာလား။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကပဲ မွားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ လူေပါင္းလြဲ ေနတာ ျဖစ္မယ္ဟု ေတြးမိ၏။

--------------------------------------------------------------

ေအာင္ခ်ဳိ တုိ႔ အိမ္ကုိ သြားရတာ ခပ္လန္႔လန္႔ပဲ။ ေျပာစရာကိစၥ ရွိေနလုိ႔သာေပါ့။ အျပင္မွာ ေတြ႔ဖုုိ႔ ခ်ိန္းလုိက္ ေကာင္းသား ဟုလည္း ေတြးမိသည္္။ ဟုိေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ကုိ အျပင္ ေခၚထုတ္ရမည္။ အိမ္မွာ ေျပာလုိ႔မေကာင္း။ သူမ်ားေတ ၾကားလုိ႔ မျဖစ္ေသာ အေၾကာင္းအရာ။ သူႏွင့္ ရင္ရင္ျငိမ္းတုိ႔၏  ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ မွာ လက္မွတ္ ထုိး ေပးဖုိ႔ ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို စည္းရုံးရမည္ ျဖစ္၏။
ေအာင္ခ်ဳိက မိန္းမနဲ႔ ရန္တက်က္က်က္ ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္းက်ေတာ့ စိတ္က ေပ်ာ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရန္ျဖစ္ျပီးရင္ သူကပဲ အျမဲစျပီး ျပန္ေခ်ာ့ရတာ။ ဒီေကာင္ကုိ သိိမ္းသြင္းရတာ သိပ္ေတာ့ ခဲယဥ္းမယ္ မထင္။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ အေပၚမွာလည္း အေလွ်ာ့ေပး  လုိက္ေလ်ာတတ္သည္။

ေအာင္ခ်ဳိက ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕အေဖ ဦးေအာင္ၾကီးကေတာ့ လူေျဖာင့္ စိတ္တုိၾကီး ျဖစ္၏။ေဒါသကလည္း ၾကီးသည္။စိတ္မထင္လွ်င္ လက္ပါတတ္သည္။ စိတ္ကလည္း  အျမဲတမ္းလုိလုိ မထင္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေအာင္ခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ သူ႔သားႏွင့္ တန္းတူ သေဘာထားသည္။
ဆုိလိုတာကေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိ႕ကုိ နားရင္း တစ္ခ်က္ ရုိက္လွ်င္ က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကုိလည္း တစ္ခ်က္စီပဲ ဆုိိတာမ်ဳိးေပါ့။

သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ ဦးေအာင္ၾကီးရဲ႕ ရုိက္ခ်က္နဲ႔ လြတ္တဲ့ လူရယ္လုိ႔ မိန္းကေလးေတြပဲ ရွိသည္။ နည္းတာနဲ႔ မ်ားတာသာ ကြာသည္။ အခံရဆုံးကေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိပဲ။ တစ္ခါတေလ အျပစ္လုပ္တဲ့လူက တျခားတစ္ေယာက္။ ဒါကုိ ဦးေအာင္ၾကီးက 'မင္းက မတားဘူးလား။ အလုိတူ အလုိပါမုိ႔လား' ဆုိျပီး ေအာင္ခ်ဳိပါ ေရာျပီး အဗ်င္းခံရသည္။

သူတို႔ အုပ္စုထဲမွာ အေဆာ္ခံရဆံုးက ေအာင္ခ်ဳိႏွင့္ ကံညြန္႔ေမာင္တို႔ျဖစ္၏။ အလယ္အလတ္အဆင့္ ရွိ သူေတြက ရဲေမာ္ႏွင့္ ေပၚေ႒း။ အသက္သာဆံုးကေတာ့ ေအဘီေက်ာ္ ႏွင့္ ေကာင္းထြန္း တို႔ပဲ၊ ေအဘီေက်ာ္ က ႐ူးသလို ေပါသလိုနဲ႔ ေရွာင္ထြက္တတ္လို႔။ ေကာင္းထြန္းက်ေတာ့ နည္းနည္းထူးျခားသည္။ ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ေကာင္းထြန္းအေပၚမွာက်ေတာ့ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိတယ္ဆိုၿပီး အေကာင္းျမင္ခ်င္ ေသာ သေဘာထားမ်ဳိးရွိသည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းထြန္း အေသာက္ၾကမ္းလာတာကိုေတာင္ သိပ္ မႀကဳိက္ေသာ္လည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေတာ့ မေျပာ။ လူႀကီးပီပီ ေရွ႕ကို ႀကဳိျမင္ေနသလားေတာ့ မသိ။
"အဲဒီလို ေကာင္မ်ဳိး က တစ္ေန႔ျပတ္ၿပီဆိုရင္ တိခနဲပဲ။ အေကာင္းဘက္ကို ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားလိမ့္ မယ္၊ ၾကည့္ေန"ဟု ႀကဳိတင္ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့ေသးသည္။

မိန္းကေလးေတြထဲမွာေတာ့ သူ စိတ္တိုင္းအက်ဆံုးက သိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္း သူေတာ္ေကာင္းမေလး ရင္ရင္ၿငိမ္းပဲေပါ့။
"အင္မတန္ ဣေႁႏၵသိကၡာရွိတဲ့ မိန္းကေလးပဲ၊ ငေပၚနဲ႔ေတာင္ မတန္ဘူး"ဟု ခ်ီးက်ဴးေလ့ရွိ၏။
ဦးေအာင္ႀကီးက ခုလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကုိင္တာကို က်န္တဲ့ မိဘေတြကလည္း ေက်နပ္႐ံုမက အားေပး ေထာက္ခံမႈေတာင္ ျပဳၾကေသးသည္။
အေဖသည္ ေပၚေ႒းကုိ ႐ုိက္ေလ့မရွိ။ ႐ုိက္လို႔လည္း မျဖစ္။ အေမႏွင့္ ျပႆနာတက္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အေဖက ဦးေအာင္ႀကီးဆီမွာ အပ္ထားသည္။

"ငေပၚတစ္ေကာင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အျမင္မေတာ္တာရွိရင္ ေဆာ္သာ ေဆာ္ဗ်ဳိ႕ ကိုေအာင္ႀကီး၊ က်ဳိးပဲ့ သြားရင္ က်ဳပ္ဘာသာ ေဆးကုယူမယ္"
ဦးေအာင္ႀကီးကလည္း လက္ခံသည္။ ကတိလည္း တကယ္တည္သည္။
ကံညြန္႔ေမာင္မွာ အေဖ မရွိေတာ့။ သူ႔အေမကလည္း ဒီေကာင့္ကို မႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ဦးေအာင္ႀကီးကို သြားတုိင္ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းအုပ္စုသည္ မိရင္း ဖရင္းထက္ ဦးေအာင္ႀကီး ကို ပိုေၾကာက္ၾကသည္။

ေအာင္ခ်ဳိတို႔ လင္မယားသည္ ဦးေအာင္ႀကီးတို႔ႏွင့္ အတူတူေနသည္။ သူ ရတဲ့လခနဲ႔ဆိုလွ်င္ မိဘ အေထာက္အပံ့မပါဘဲ မရပ္တည္ႏုိင္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဦးေအာင္ႀကီး၏လက္ေအာက္ က မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ ေသး ဟု ဆိုရမည္။ တစ္အိုးတစ္အိမ္ခြဲေနလည္း သိပ္ေတာ့မထူး။ ေပၚေ႒းတို႔ေကာင္ေတြေတာင္ ခုထိ ဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕စက္ကြင္းက မလြတ္ႏိုင္ေသးတာဘဲ။
"ဦးေလးေအာင္... ေနေကာင္းလား"
ေပၚေ႒းက ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ဦးေအာင္ႀကီးက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး-
"လာျပန္ၿပီ တစ္ေကာင္"

ဟု တံုးတိတိႀကီး ေျပာလုိက္သျဖင့္ ေပၚေ႒း ေၾကာင္အအျဖစ္သြား၏။ ထိုစဥ္မွာ ေအာင္ခ်ဳိတို႔အေမ ထြက္လာသည္။ မ်က္ႏွာထားကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ အဘိုးႀကီး ေဒါကန္ေနေၾကာင္း ရိပ္မိ လုိက္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆက္တီခံု မွာ ခပ္ကုပ္ကုပ္ကေလး ၀င္ထုိင္လုိက္ၿပီး- "ေအာင္ခ်ဳိ ရွိလား ေဒၚေဒၚ" ဟု အဘြားႀကီးကို ဦးတည္ေမးလုိက္သည္။
"မင္းေကာင္ကို ငါ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လုိက္ၿပီ" ဟု ဦးေအာင္ႀကီးက လွမ္းေျပာသည္။

"ဗ်ာ..."
"ေအး... ဟုတ္တယ္၊ အေၾကာင္းစံုသိခ်င္ရင္ အဲဒီမွာ ေမးၾကည့္"
အဘြားႀကီးဘက္ ေမးေငါ့ျပရင္း ေျပာလုိက္ၿပီး စာျပန္ဖတ္ေနသည္။ အဘြားႀကီးက ကုလားထုိင္မွာ ၀င္ ထုိင္သည္။ ေပၚေ႒းက ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဆိုေသာ သေဘာေမးဆတ္ျပသည္။
"ေအာင္ခ်ဳိတို႔လင္မယား ေန႔လယ္က ရန္ျဖစ္ၾကတယ္"
"သူတို႔က မၾကာခဏ ျဖစ္ေနက်ပဲ ေဒၚေဒၚရာ"
"ဒီတစ္ခါေတာ့ မင္းသူငယ္ခ်င္းက လက္ ပါလာတယ္"

"လက္..."
"သူက စီစီ့ကုိ လည္ပင္းညႇစ္တယ္ေလ၊ စီစီက ေအာ္ေတာ့ မင္းဦးေလးက သိသြားတာေပါ့၊ အဲဒါ စိတ္ဆိုးၿပီ"
"ေအး... အဲဒါေၾကာင့္ ငါ ဒီေကာင့္ကုိ လက္သီးနဲ႔ထိုးၿပီး အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ၿပီ၊ ဘယ့္ႏွယ္ကြာ... တစ္ဖက္သားက အားႏြဲ႕တဲ့ မိန္းကေလး၊ လင့္တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ၿပီး ငါတို႔အိမ္မွာလာေနရရွာတာ၊ ဒီလို တစ္ဖက္သတ္ အႏုိင္က်င့္တာမ်ဳိး ငါ သည္းမခံႏုိင္ဘူး"
အဘိုးႀကီးက ၀င္ေျပာျပန္သည္။

"အခု ေအာင္ခ်ဳိက ဘယ္မွာသြားေနလဲ"
"သူ႔ေယာကၡမအိမ္ပဲ သြားမွာေပါ့"
ေပၚေ႒း အံ့ၾသသြားျပန္သည္။ လင္မယား ရန္ျဖစ္ရာမွ အေဖလုပ္တဲ့သူက ေခၽြးမဘက္က ပါသည္။ သား ျဖစ္သူကို လက္သီးႏွင့္ထိုးၿပီး ႏွင္ခ်သည္။ ထိုအခါ အဲဒီေကာင္က ေယာကၡမအိမ္ကို ဆင္းသြားသည္။ အေတာ္ ထူးဆန္း တဲ့ကိစၥပဲ။ ဘယ္လို နားလည္းရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့။

"ေအာင္ခ်ဳိဆိုတဲ့ေကာင္က သူ႔ေယာကၡမဆီသြားၿပီး ပပ္ခၽြဲနပ္ခၽြဲ လုပ္မွာေပါ့၊ ဟုိလင္မယားကလည္း ခပ္ တံုးတံုးေတြ၊ သမက္ေျပာသမွ် ယံုမွာပဲ"
အဘိုးႀကီး စာျပန္ဖတ္ေနသည္။ အဘြားႀကီးက ထထြက္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ စီစီ ထြက္လာျပန္ သည္။
"စီစီ ေနေကာင္းလား"
ဟု ေပၚေ႒းက ႏႈတ္ဆက္သည္။ စီစီသည္ ေပၚေ႒းကုိ ေအာင္ခ်ဳိ႕ဘက္ေတာ္သားဟု သတ္မွတ္သလား မသိ။ သိပ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရွိပံုမရ။ လည္ပင္းကုိ လက္ႏွင့္ပြတ္ေနၿပီးမွ-
"ကုိေပၚ သူ႔ဆီ လုိက္သြားမွာလား"

ဟု ေမးသည္။ ေပၚေ႒းက ဦးေအာင္ႀကီးဘက္ တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ရင္း-
"အဲ... သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါဘူး"
"တကယ္လို႔ သူ႔ကို ေတြ႕ရင္ အဲဒီအိမ္ကုိေတာ့ စီစီ ဘယ္ေတာ့မွ လုိက္လာမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလုိက္ ပါ၊ ဒါပဲ"
ဟု ေျပာၿပီး ေျခေဆာင့္နင္းရင္း ျပန္ထြက္သြားသည္။ ေပၚေ႒းတစ္ေယာက္တည္း ခဏၾကာေအာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ငိုင္ေနသည္။ ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ၿပီ။ သူ ထရပ္လုိက္ၿပီး-
"ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ပါဦးမယ္ ဦးေလးေအာင္"
ဟု လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ ဦးေအာင္ႀကီးက သူ႔ကို စူးစူးရဲရဲႀကီး ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

"မင္းလည္း ၾကပ္ၾကပ္ သတိထားေန"
ေပၚေ႒း လန္႔သြားသည္။ သူတုိ႔အေၾကာင္းေတြမ်ား သိသြားၿပီလား။ ရင္ရင္ၿငိမ္းကမ်ား လာတုိင္သြားၿပီ လား။ မရဲတရဲ အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ဘာမွထူးျခားဟန္မျပဘဲ မဂၢဇင္းစာအုပ္ကုိ သာ ျပန္ဖတ္ေနတာ ေတြ႕မွ ေပၚေ႒း စိတ္သက္သာရာရသြား၏။ ကိုယ္ကုိ ယို႔၍ ေခါင္းငံု႔ၿပီး အသာ လစ္ ထြက္လာခဲ့သည္။
တံခါး၀မွထြက္လာေသာအခါ အျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ အဘြားႀကီးကို ေတြ႕ရသည္။

"မင္း... ဟိုအိမ္ သြားမွာမဟုတ္လား"
ဟု ေမးသည္။ ေပၚေ႒း ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္ရသည္။
"ေအာင္ခ်ဳိ႕ကို ဒါေလး ေပးလုိက္ပါ"
ေျပာၿပီး စာအိတ္တစ္အိတ္ေပးသည္။ လက္တစ္လံုးေလာက္ ထူသည္။ ၾကည့္ရတာ အထဲမွာ တစ္ေထာင္တန္ ေငြစကၠဴတစ္အုပ္ ထည့္ထားပံုရသည္။

အိမ္တံခါးဖြင့္ထားသည္။ အထဲမ၀င္ခင္မွာပင္-
"အား... နာတယ္ အေမရဲ႕"
ဆိုေသာ ေအာင္ခ်ဳိ႕အသံကို ၾကားရသည္။ ေပၚေ႒း အိမ္ထဲ ၀င္လိုက္ေသာအခါ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေအာက္ ပါျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ရေလသည္။
ေယာကၡမအဘြားႀကီးသည္ ေအာင္ခ်ဳိ၏ပါးႏွင့္ ေမး႐ိုးကို ေဆးလိမ္းေပးေနသည္။ အဘိုးႀကီးက လက္ ေနာက္ပစ္ၿပီး အခန္းထဲမွာ ေခါင္တံု႔ေခါက္ျပန္ လမ္းေလွ်ာက္ေနသည္။
"အ႐ိုးမ်ား က်ဳိးသြားသလား မသိဘူး"

ဟု အဘြားႀကီးက စိုးရိမ္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ အဘုိးႀကီးက-
"က်ဳိးေတာ့ မက်ဳိးေလာက္ပါဘူး၊ က်ဳိးရင္ ဒီလုိ ဘယ္ေနႏုိင္မလဲ"
ျပန္လည္ မွတ္ခ်က္ေပးေနစဥ္ အဘြားႀကီးက ေပၚေ႒းကို အရင္ျမင္သည္။
"ေမာင္ေပၚေ႒းပါလား၊ ေဟာဒီမွာ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတာ့ အာဠာ၀က လက္ခ်က္မိလာတယ္"
ဟု ဆီးေျပာသည္။ ေအာင္ခ်ဳိက "ကၽြတ္ ကၽြတ္..."ဟု ညည္းလုိက္ရင္း-
"ထို္င္ကြာ"

ေပၚေ႒း ၀င္ထုိက္သည္။ အဘြားႀကီးက-
"ကိုေအာင္ႀကီးတစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ရက္စက္တာပဲ၊ အေဖရင္းမွ ဟုတ္ရဲ႕လား မသိဘူး"
ဟု မေက်မခ်မ္းေျပာသည္။ ထုိစကားမွာ အဘိုးႀကီး စိတ္ကိုလည္း ဆြေပးလုိက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး-
"ဆံုးမတာလည္း ဆံုးမေပါ့ကြာ၊ ဒီအရြယ္ႀကီးေရာက္ေနမွ ပါးစပ္ကေျပာရင္လည္း ရပါတယ္၊ ဒီလို တဆံုးတဆ လုပ္စရာမလုိပါဘူး၊ ကိုေအာင္ႀကီး ဆိုတဲ့လူဟာ တကယ့္ ေဒါသကုမၼာရပဲ"
"ရွင့္သမီးရဲ႕ စနက္လည္း ပါႏိုင္တယ္"

"ေအး... ဒါလည္း ဟုတ္တာပဲ၊ စီစီဟာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိတ္ၿပီး ျပႆနာရွာတတ္တယ္၊ ကိုယ့္ သမီး အေၾကာင္း ကိုယ္ သိတာေပါ့"
"အခုလည္း သူက ေယာကၡမေတြကုိ ကပ္ၿပီး ေသြးထုိးေပးတာ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဟိုကလည္း ေျပာသမွ် ယံုမွာ ပဲ၊ စီစီက ခၽြဲခၽြဲပ်စ္ပ်စ္ လုပ္တတ္တာကိုး"
ေပၚေ႒းမွာ က်ိတ္ၿပီး ရယ္ခ်င္ေန၏။ လူႀကီးမ်ားမွာ ခုလိုပဲ စြဲမိစြဲရာေတြ ျဖစ္တတ္သလား မသိ။ ၾကည့္ရ တာေတာ့ ေအာင္ခ်ဳိက စီစီ့ကို သူလည္ပင္းညႇစ္တဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့မေျပာဘဲ ထိမ္ခ်န္ထားပံုရသည္။

"ကဲ ကဲ... စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အျပင္ေလး ဘာေလး ထြက္ၾကပါလားကြ"
ဟု အဘိုးႀကီးက စကားစ ေတာ့ အဘြားႀကီးက-
"အို.. အျပင္မွာ မိုးက ေအးသနဲ႔၊ ေတာ္ၾကာ ဒဏ္ရာက ပိုရင္းလာပါဦးမယ္"
"ဒီေတာ့လည္း ရမ္ႏွစ္ပက္ေလာက္ ခ်လိုက္ေပါ့၊ ေသြးပူသြားရင္ သက္သာသြားမွာပဲ"
"ရွင္က ေျမႇာက္ေပးေနျပန္ၿပီ"

"အဲ အဲ... ငါ့ဆီမွာ သားအႀကီးေကာင္ ေပးထားတဲ့ ဘရန္ဒီတစ္ပုလင္း ရွိတယ္ကြ၊ ယူသြားပါလား"
"ေတာ္ပါၿပီ အေဖ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ပဲ သြားေသာက္ေတာ့မယ္"
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ထြက္လာၾကေတာ့မွ ေပၚေ႒းက ေမးသည္။
"စီစီကို မင္းလည္ပင္းညႇစ္တဲ့ကိစၥကိုေတာ့ မေျပာဘဲ လွ်ဳိထားတယ္ မဟုတ္လား"

"ဟာ... လည္ပင္းညႇစ္တာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ တစ္ခ်ိန္လံုး ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ ျပႆနာရွာလို႔ စိတ္တိုၿပီး ပခံုးကို လက္နဲ႔ဖိၿပီး တြန္းလုိက္တာကို စီစီက ကယ္ၾကပါဦး... ကၽြန္မကို လည္ပင္းညႇစ္သတ္ ေနပါတယ္လို႔ ေအာ္ေတာ့ အဘုိးႀကီးက ေျပး၀င္လာၿပီး ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ပိတ္ထုိးတာကြ"
လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္မိၾကေတာ့ ေပၚေ႒းက ေအာင္ခ်ဳိ႕အေမ ေပးလုိက္ေသာ စာအိတ္ကို ထုတ္ ကမ္းလုိက္သည္။ ေအာင္ခ်ဳိက စာအိတ္ကုိဖြင့္၍ ဟၾကည့္ၿပီး- "ပို္က္ဆံေတြကြ" ဟု ေျပာရင္း သက္ျပင္း  ခ်သည္။

"ဒါဟာ ငါ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိမ္ေပၚျပန္တက္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အခ်က္ျပလုိ္က္တဲ့ သေဘာပဲကြ၊ မင္း မေရာက္ခင္ကတည္းက ဟိုဘက္အိမ္နဲ႔ ဒီဘက္အိမ္ ျပႆနာျဖစ္ၾကေသးတယ္"
ေအာင္ခ်ဳိ ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ ဖူးေရာင္ၿပီးေရာက္လာေတာ့ ေယာကၡမအဘြားႀကီးက စီစီ့ဆီ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းသည္။ ေအာင္ခ်ဳိက လည္ပင္းညႇစ္ပါတယ္ ေျပာတာကို မယံု၊ ညည္း ပလီပလာလုပ္ တာ... ဟု ဆိုသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေအာင္ခ်ဳိ႕အေမက ဖုန္းကုိ လႊဲယူၿပီး ၀င္ေျပာသည္။ ဒီဘက္က အဘြားႀကီးက စကားပိုတတ္သျဖင့္ ေအာင္ခ်ဳိ႕အေမ ခံေနရသည္။

ထိုအခါ ဦးေအာင္ႀကီးက ဖုန္းကို ဆြဲလုၿပီး ၀င္ပါလာသည္။ သူက ဖိေဟာက္ေနသျဖင့္ ဒီဘက္က အဘြားႀကီးက-
"ရွင္ ကၽြန္မကို ေငါက္စရာမလိုဘူး။ ကုိယ့္ေခၽြးမ ကို္ယ္ ႏုိင္ေအာင္ ထိန္း"
ဟု ျပန္ေအာ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီဘက္က အဘုိးႀကီးကပါ ၀င္ေျပာရင္း လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ ၿငိကုန္ၾက သည္။ ဦးေအာင္ႀကီးက-
"ခင္ဗ်ားလို ခြက္ပုန္းနဲ႔ စကားေျပာရတာ က်ဳပ္ သိကၡာက်တယ္"
ဆိုသျဖင့္ ဒီဘက္က အဘုိးႀကီး ေပါက္ကြဲၿပီး-
"ခင္ဗ်ား သတိၱရွိရင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ခ်မလား"
ဟု ခ်ဲလင္း ေခၚတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္သည္။

"အဲဒါပဲကြ၊ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္တင္းမာသြားတာ၊ ငါေတာ့ ဒီအိမ္မွာ တစ္လ ကိုးသတင္း ေသာင္ တင္ေနေတာ့မွာပဲ"
ဟု ေအာင္ခ်ဳိက ေျပာသည္။ ေပၚေ႒းလည္း စိတ္ဓာတ္က်သြားတာပါပဲ။ ေအာင္ခ်ဳိတို႔ ျပႆနာႏွင့္ လာ တိုးေနသျဖင့္ သူ႔လာရင္းကိစၥကို ေျပာဖို႔ခက္သြားၿပီကုိး။
"အဲဒါ မင္း ငါ့ကို ကူညီပါလား သူငယ္ခ်င္းရာ"
ေအာင္ခ်ဳိ က ေလေပ်ာ့ကေလးျဖင့္ ေျပာသည္။

"ဘယ္လို ကူညီရမွာလဲ"
"အေဖ့ကို မင္း ေျပာေပးပါလား"
"ဟာ... မျဖစ္ဘူး၊ အခုေတာင္ မင္းလည္း ၾကပ္ၾကပ္သတိထားလို႔ ငါ့ကို ႀကိမ္းလုိက္ေသးတယ္၊ ငါ မေျပာရဲဘူး"
"အေမကတစ္ဆင့္ ေျပာရင္ ရႏုိင္ပါတယ္"
ေအာင္ခ်ဳိ႕အေၾကာင္း သူသိသည္။ ဒီေကာင္က စီစီနဲ႔ ၾကာၾကာခြဲေနႏုိင္သူမဟုတ္။ ေပၚေ႒း အႀကံတစ္ခု ရသြားသည္။
"ေအးကြာ... စီစီက ဒီအိမ္ကို သူ ဘယ္ေတာ့မွ လုိက္လာမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာတာ စိတ္ထဲက တကယ္ပါလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ လူႀကီးေတြ ေရွ႕မွာမုိ႔လို႔ မင္းအဘိုးႀကီး ေက်နပ္ေအာင္ ေျပာတာ ျဖစ္လိမ့္ မည္။ သူ႔ မ်က္ႏွာကေတာ့ နည္းနည္းညႇဳိးေနသလိုပဲ"

"ဟုတ္တယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ စီစီ့အေၾကာင္း ငါ သိတယ္၊ ငါ့အေပၚမွာ ၾကာၾကာစိတ္ဆိုးမွာ မဟုတ္ဘူး"
"ငါ စိတ္ကူးတာက ဒီလုိကြ၊ စီစီ့ကို အရင္သြားစည္း႐ုံးမယ္၊ အဲဒီကမွတစ္ဆင့္ မင္းတုိ႔အေမကုိ ေျပာ မယ္။ ဒီနည္းနဲ႔ မင္းအဘိုးႀကီးကုိ ခ်ဥ္းကပ္ရမယ္"
"ေကာင္းတယ္ကြာ၊ ေကာင္းတယ္၊ မင္းကို ငါ အားကိုးပါတယ္ သူငယ္ခ်င္းရာ"
သူ႔အေပၚ ပံုၿပီး ယံုၾကည္မႈရွိၿပီဆိုေတာ့မွ ေပၚေ႒းက
"တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္ကြာ၊ မင္းကိစၥ အဆင္ေျပာသြားၿပီးရင္ မင္း ငါ့ကို ျပန္ၿပီး အကူအညီတစ္ခု ေပးရမယ္"

"ဘာလဲ ေျပာ"
"အဲဒီအခ်ိန္က်မွ ေျပာမယ္"
"ဟင္... မင္းဟာက ဘာမွန္းလဲ မသိဘဲနဲ႔"
"မင္းကို လံုး၀ထိခိုက္နစ္နာမႈ မျဖစ္ေစရဘူး။ ငါ့ကုိယ္ေရးကုိယ္တာကိစၥပဲ ဘယ့္ႏွယ္လဲ"
"ဒါဆို ၿပီးေရာကြာ"
"မင္း ကတိေပးတယ္ေနာ္"
"ေအး... ေပးတယ္"
ေအာင္ခ်ဳိက ခဏစဥ္းစားလုိက္ၿပီး-
"ငါ စိတ္ကူးတစ္ခု ရတယ္ကြ။ ငါ့ကိစၥ ရင္ရင္ၿငိမ္းကို အကူအညီေတာင္းရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ သူ ေျပာရင္ေတာ့ အေဖက လက္ခံမွာပဲ"

လာျပန္ၿပီ ရင္ရင္ၿငိမ္း... ဟု ေပၚေ႒း စိတ္ထဲက ေရရြတ္လုိက္ၿပီးမွ-
"မျဖစ္ဘူး။ ရင္ရင္ၿငိမ္းက အေႏွာင္းတုိ႔၊ ေဒစီပြင့္တို႔ ျမရီ၀င္းတို႔ကုိ ေလွ်ာက္ေျပာခ်င္ေျပာမွာ၊ လူသိမ်ား ရင္ စကားေတြ ႐ႈပ္ကုန္မယ္၊ မင္းလည္း သိကၡာက်သြားလိမ့္မယ္။ မင္းလည္း ရင္ၿငိမ္းဆီ ဖုန္းေတြ ဘာ ေတြ မဆက္နဲ႔၊ သိလား"
ဟု တစ္ခါတည္း ႏႈတ္ပိတ္ထားလုိက္ရ၏။

-------------------------------------------------

ကံညြန္႔ေမာင္ အိမ္ကို ေရာက္လာၿပီး ေပၚေ႒းဆီက ဟိုတစ္ခါ ေခ်းထားခဲ့ေသာ ေငြကုိ ျပန္ဆပ္သည္။
"ငါလည္း အေစာႀကီးကတည္းက လာျပန္ေပးမလို႔ပါဘဲ၊ သံုးစရာေလးေတြက ေပၚေပၚလာတာနဲ႔ နည္း နည္းေနာက္က်သြားတယ္ကြာ၊ ဟဲ ဟဲ"
"ရပါတယ္ကြာ၊ ငါက ဆံုးၿပီလုိ႔ေတာင္ တြက္ထားတာ" ဟု ေပၚေ႒းက ေနာက္လုိက္သည္။
"ဒီလိုမွန္းသိရင္ ျပန္မေပးပါဘူးကြာ" ဟု ကံညြန္႔ေမာင္က ရယ္ရင္း ေျပာသည္။

"မင္းရဲ႕သားေတြေကာကြ"
"ဟာကြာ... ေယာက်္ားေလးေတြ ေမြးထားရတာ မစားသာပါဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ေတြကြာ၊ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းကအတုိင္းပဲ၊ မႏုိင္ဘူး"
"မင္း ၀ဋ္လည္တာ ထင္တယ္"
"ေအးကြ၊ ဟုတ္မယ္။ ဒါန႔ဲ ရင္ရင္ၿငိမ္းေကာ"
"မသိဘူး"
"ဟင္... မင္းကလည္း"
"ဟုတ္တယ္ကြ၊ သူ႔ကို ငါ လုိက္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္ခါ တစ္ခါက်ရင္ သူ ဒီအိမ္မွာ ရွိေနေသးလား။ မရွိေတာ့ဘူးလား ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေမ့ေနတယ္"
"မင္းတို႔ဟာကလည္းကြာ၊ သိပ္ခ်စ္ခဲ့ၾကရက္သားနဲ႔၊ ဘာျပႆနာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာလဲဆိုတာ ငါ့ကို ေျပာမျပႏုိင္ဘူးလား"

"မသိခ်င္ပါနဲ႔ကြာ၊ ကုိယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ပါ"
"ငါတို႔ ကူညီၿပီး ေျဖရွင္းေပးႏို္င္မယ္ဆိုရင္..."
"ေဟ့ေကာင္.. ဒါနဲ႔ ရဲေမာ္ ေနာက္ဆံုးေဖာ္ထားတဲ့ ေဆးဆိုတာ မင္း စမ္းေသာက္ၾကည့္ၿပီးၿပီလား"
ဟု ေပၚေ႒းက စကားလႊဲလိုက္သည္။ ဒါမ်ဳိး စိတ္၀င္စားတတ္ေသာ ကံညြန္႔ေမာင္ က လည္း အာ႐ံု ေျပာင္း သြားၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲ လုပ္ရင္း-
"စမ္းၿပီးၿပီ၊ မဆိုးဘူး၊ ႏုိင္ငံျခားေဆးေတြနဲ႔ ယွဥ္ႏုိင္တယ္"
"မင္းကေတာ့ကြာ၊ ႏြားသိုးကုိ အေတာင္ပံ တပ္ေပးလုိက္သလို ျဖစ္ေနၿပီ"
"အမယ္... ရဲေမာ္က ဒီေဆးကို ဖြဲတစ္ဆုပ္အားေဆး ဆိုၿပီး စီးပြားျဖစ္ထုတ္ဖို႔ေတာင္ စိတ္ကူးေနၿပီ၊ အင္း... မင္းအတြက္ေတာ့ အသံုး၀င္မွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းက အခု အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနၿပီပဲ"
"ဘာအလုပ္လက္မဲ့လဲ"

"မင္းတုိ႔လင္မယားက ခပ္စိမ္းစိမ္းျဖစ္ေနၾကၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ေျပာတာ"
ေပၚေ႒းက မခ်ဳိၿပံဳး ၿပံဳးေနလုိက္သည္။ ကံညြန္႔ေမာင္က ဆက္၍-
"ဒါေၾကာင့္ ငါ မင္းကုိ မၾကာခဏ ေျပာတယ္၊ အိမ္ကြင္းမွာ မကန္ရရင္ အေ၀းကြင္းမွာ ကန္ေပါ့ကြာ"
"ဟာ... ငါ ဒါမ်ဳိးေတြ ၀ါသနာ မပါဘူး"

"မင္း မႀကံဳဖူးေသးလုိ႔ပါကြာ"
"ငါက ရြံတတ္တယ္ကြ၊ တျခား မိန္းမ ေတြ ဆုိရင္ မသတီဘူး"
"အိမ္က ကားပ်က္ေနတဲ့အခါ တကၠစီငွားစီးသင့္ရင္ စီးရတာပဲ၊ တစ္ခါတေလ တကၠစီကေတာင္ ပိုၿပီး ဇိမ္က်ေနေသးတယ္"
"မင္းကေတာ့ကြာ... ခုထိ မမွတ္ေသးဘူးလား၊ ဒီတစ္ခါဆိုရင္ ငါ ပို္က္ဆံမေခ်းေတာ့ဘူးေနာ္"

ဆက္ရန္
.