အခန္း(၂၅)
လင္ကီ
လင္ကီ
သူ႔ရင္ခြင္ထဲကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မ၀င္ေတာ့ ဟူသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကုိ လင္ကီ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့၏။ သူက ႏုိ၀င္ဘာလ တတိယပတ္ စေနေန႔တြင္ ေတြ႕ဖုိ႔ခ်ိန္းသည္။
" မင္းႀကိဳက္ တဲ့ ေနရာ ေရြး " ဟု အမိန္႔ေပး၏။
" ေရြးစရာ မလုိေတာ့ဘူးေလ၊ ရွင့္ကုိ ကၽြန္မ ေနာက္ထပ္ မေတြ႕ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ရံုးအားရက္ေတြဆုိ ပုိၿပီး မျဖစ္ ႏုိင္ေသးတယ္ "
လင္ကီ့ ေလသံက အခုိင္အမာ။
" ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲ၊ ေယာက္်ားက ရံုးအားရက္ေတြမွာ ေန႔မထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္ထားလုိ႔လား "
" သြားစမ္းပါ၊ အဓိပၸာယ္ မရွိ"
ပီတာ့ကုိ ထိလွ်င္ လင္ကီ ဘယ္ေတာ့မဆုိ ၾကက္ေခါင္းဆိတ္မခံ ျပန္ပက္သည္ခ်ည္း
" ဒါျဖင့္ မင္း ဘာကုိ ေၾကာက္ေနတာလဲ "
ဟန္႔က ျပန္ေမးသည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ သံခ်ပ္ကာ တင့္ကားတစ္စင္းႏွင့္တူသည္ ထင္ရ၏။ ဘယ္ေတာ့မွ အေလွ်ာ့ေပးမည့္ပံုစံ မဟုတ္ဘူး၊ ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ကုိ ဘယ္သူမ် ျမင္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္။
" ဘာကုိမွ မေၾကာက္ပါဘူး၊ ဘယ္သူ႕ကုိ ေၾကာက္ရမွာလဲ "
" အဓိပၸာယ္မရွိ "
သူ႔ရံုးခန္းတံခါးမွာ ပြင့္လ်က္သား ျဖစ္၍ ရံုးကလူေတြ ျဖတ္သြားလွ်င္ ျမင္ႏုိင္သည္။ သူေရွ႕တုိးလာ၏။ သူ႔ကုိယ္ မွ ဆပ္ျပာေမႊးနံ႔ရလုိက္ေတာ့ လင္ကီ တစ္ကိုယ္လံုး ပူေႏြးသြား၏။ သူ႔ စကားဆက္သည္။
" မင္း ကုိယ့္ကုိ ေၾကာက္ေနတယ္၊ မင္းေယာက္်ားကုိလည္း ေၾကာက္ေနတယ္၊ မင္းကုိယ္မင္းလည္း ေၾကာက္ေနတယ္ "
" လင္ကီ ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္လုိက္သည္။ ဟန္႔ဂရင္နီသည္ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တူသည့္ လူစား မဟုတ္။ သူ႔လုိလူမ်ိဳးကုိ လင္ကီ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေသး၊ သူ႔ကုိ တံု႔ျပန္မႈမ်ိဳးႏွင့္ လင္ကီ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မတံု႔ျပန္ဖူးခဲ့။
" ကဲ အေျဖက ဘာလဲ၊ ေတြ႕မွာလား၊ မေတြ႕ဘူးလား "
သူက အခုိင္အမာ ေတာင္းဆုိေန၏။ လင္ကီ ေတြသြားသည္။ သည္ေတာ့ ဟန္႔က သူ႔ အေမးကုိ သူ ဘာသာ ေျဖသည္။
" အေျဖက ေတြ႕မယ္၊ ကဲ ေနရာေရြး "
အမိန္႔ေပးသည့္ ေလသံမ်ိဳး။ လင္ကီက မ်က္လံုးရဲြႀကီးမ်ား တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ရွားရင္း
" မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး "
" ျဖစ္ႏိုင္ရမယ္၊ မင္း ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ "
ေၾကာက္ရြံ႕ ထိတ္လန္႔စျပဳေနေသာ လင္ကီ့အေပၚကုိ ဟန္႔ ႏိုင့္ထက္စီးနင္း ဖိအားေပး၏။
" မျဖစ္ႏိုင္ဘူး "
လင္ကီ ေနာက္တစ္လွမ္း ထပ္ဆုတ္ေတာ့ ယုိင္သြားသည္။ သူ႔ေရွ႕တုိးလုိက္လာသည္။ သူ႔မ်က္လံုး အစံုက အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္လာ၏။
" ကုိယ္က ေတြ႕မယ္ ေျပာေနတယ္ေလ၊ ကဲ ဘယ္မွာ ဆံုမလဲ ေျပာ "
ဟန္႔ဂရင္နီက ရွိသမွ် စိတ္ခြန္အားကုိ သံုးၿပီး အမိန္႔ေပးေန၏။
သူ႔အၾကည့္သည္ ရံုးေပၚတြင္ လင္ကီ့ အ၀တ္အစားေတြကုိ တစ္စစီ ဆဲြခၽြတ္ေနဘိသုိ႔ ရွိ၏။ လင္ကီ ခံႏုိင္စြမ္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း ၿပိဳက်သြားေလၿပီ။
" ဒါျဖင့္လည္း ကြန္မုိဒုိကုိပဲ သြားေလ" ဟု တုိးတုိးကေလး ျပန္ေျပာ မိလ်က္သားျဖစ္သြား၏။
စေနေန႔ ေရာက္ေတာ့ ခ်ာလီလင့္ႏွင့္ ေန႔လယ္စာ စားဖုိ႔ ခ်ိန္းထားသည္ဟု ပီတာ့ကုိ ေျပာၿပီး အိမ္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္း ခုန္ေန၏။ ရမၼက္ ဆႏၵႏွင့္ အေၾကာက္တရား ေရာေထြးလႈပ္ရွား ျခင္းမ်ိဳး။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ရြံမုန္း အထင္ေသးျခင္းလည္း ပါ၏။
ကြန္မုိဒုိ ဟုိတယ္ ခန္းမေဆာင္ထဲသုိ႔ မေျပးရံုတမယ္ ၀င္သြားသည္။ ၀ယ္လာသည့္ အသင့္ စားစရာ အိတ္ကုိ လက္မွ ဆဲြလ်က္ ပီတာ့ အသိတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕မွာကုိ ေတြးၿပီး အရမ္းေၾကာက္ေန၏။
သူငွားထားသည့္ အခန္းထဲ ၀င္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနသည္။ သူက တံခါးဖြင့္ေပးရင္း
" ၾကာလွခ်ည္လား "
သူက စိတ္မရွည္သည့္ ေလသံျဖင့္ ဆီးေမးသည္။ လင္ကီက လက္ထဲမွ စားစရာအိတ္ကုိ ကုလားထုိင္ တစ္လံုးေပၚ လွမ္းတင္ၿပီး သူ႔ကုိ ၾကည့္လုိက္သည္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား၏။ ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္းခုန္လ်က္။
အိတ္ထဲမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားကုိ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစုိက္အားၾက။
မုန္တုိင္းစေတာ့ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ ရုန္းထြက္ဖုိ႔ လင္ကီ ႀကိဳးစားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အားမပါလွ၊ ဤသုိ႔ျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္သည့္ လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ဆီသုိ႔ ေမွ်ာပါလြင့္ပါး ျဖစ္ျပန္ေလသည္။
သုိ႔စင္လ်က္ မိမိလက္ရွိဘ၀ မိမိ ခ်စ္လင္ ပီတာ၊ မိမိ အနာဂတ္ စသည္စသည္တုိ႔ အာရံုတြင္ လွ်ပ္ ျပတ္သလုိ လင္းခ်ီ လက္ခ်ီ ျဖစ္လာေသာအခါ
မိမိ၏ ဒုတိယအသံ ေမးခြန္းေတြ တသီႀကီး နားထဲတြင္ ၾကားေယာင္လာ၏။ ငါဘယ္ဘ၀ကုိ ေရာက္ ေနၿပီလဲ၊ ငါခုဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ဘ၀ကုိေရာ၊ အိမ္ေထာင္ေရးကုိပါ တမင္ ဖ်က္ဆီးေနတာလား၊ ဘာလုိ႔ ငါ ဒီဇာတ္လမ္းကုိ မရပ္ႏုိင္ရမွာလဲ ငါစိတ္ညႇိဳ႕ခံေနရတာလား၊ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ ပိတ္မိ ေနတာလား၊ နားထဲတြင္ အသံေတြ ဆက္ၾကားေနဆဲ။
ေျပး၊ ထြက္ေျပး၊ လြတ္ေအာင္ေျပး၊ ရွိသမွ် ခြန္အားကုိ ညႇစ္ထုတ္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွ တအား ရုန္းထြက္ လုိက္ သည္။
သူ ေဒါသူပုန္ထေလၿပီ။
" ေဟ့ ဘာျဖစ္တာလဲ "
" ကၽြန္မ ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ "
လင္ကီက ေျပာေျပာဆုိုဆုိ သူႏွင့္ ေ၀းႏုိင္သမွ် ေနရာသုိ႔ ေျပးထြက္သြားသည္။
" ဒီေနရာကုိ မင္းပဲ ေရြးတာေလ၊ ည မေတြ႕ႏိုင္လုိ႔ ေန႔လယ္ပုိင္းမွာ ခ်ိန္းေတြ႕တာေလ "
" မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး "
အ၀တ္ေတြကုိ ကတုိက္ကရုိက္ ေကာက္ယူရင္း လင္ကီ ျပန္ေျပာသည္။
" ဘာအဓိပၸာယ္လဲ၊ မင္း မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူလဲ "
" မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒါ လင္ကီ မဟုတ္ဘူး "
ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပး၀င္သြားၿပီး အတြင္းမွ ဂ်က္ ထုိးလုိက္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လံုး တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေန၏။ မ်က္ရည္ေတြလည္း စီးက်လာသည္။ ဟန္႔က ေျပးလုိက္လာၿပီး ေရခ်ိဳးခန္း တံခါးကုိ တဒုန္းဒုန္း ထုလ်က္ ဖြင့္ခုိင္းသည္။
" မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူလုိ႔ ဒီလုိ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာပဲ၊ မင္းငါ့ကုိ ဘယ္ေလာက္ လုိခ်င္ေနတယ္ ဆုိတာ ငါသိတယ္၊ လာထြက္ခဲ့ "
" မဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး၊ ရွင့္ေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဒီလုိျဖစ္ရတာ "
" ငါ့ေက်ာက မင္းလက္သည္းရာေတြက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ "
လင္ကီ ဘာမွ ဆက္မေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။ ဟန္႔က အျပင္မွ ေဒါသတႀကီး ဆက္ဖြင့္ခုိင္းေန၏။ တစ္ခန္းလံုး ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲေနသည္။ သူ႔ဆီမွ လြတ္ေအာင္ မေျပးႏုိင္လွ်င္ ပီတာ့ဆီကုိ ျပန္ေရာက္ႏုိင္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ဘ၀သည္ အဖတ္ဆည္လုိ႔ မရႏိုင္ေတာ့ေအာင္ တစ္စစီ ျဖစ္ေတာ့မည္။
အ၀တ္အစားေတြ ကမန္းကတန္း ၀တ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မိတ္ကပ္ကုိ အျမန္ဖုိ႔ကာ ေရခ်ိဳးခန္း ထြက္ေပါက္တစ္ခုမွ လစ္ထြက္ခဲ့သည္။
" ဘယ္ေတာ့မွ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ မေတြ႕ေတာ့ဘူး မွတ္ပါ "
သူ႔ကုိ ေျပာသလုိလုိႏွင့္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေျပာလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာက္ကုိ တစ္ခ်က္မွ မၾကည့္ ေတာ့ဘဲ လင္ကီ တစ္က်ိဳးတည္း လစ္ထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။
စေနႏွင့္ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္စလံုး လင္ကီ အိမ္တြင္းပုန္းေနသည္။ တံခါးမွ လူေခၚေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားတုိင္း တယ္လီဖုန္း ျမည္လာတုိင္း သူမ်ားျဖစ္ေနမလားဆုိၿပီး လိပ္ျပာလြင့္မတတ္ လန္႔ေန၏။ မိမိ အျပဳအမူအတြက္ ဟန္႔ မည္သုိ႔မွ ခြင့္လႊတ္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္း သိေနသျဖင့္ ေတြးမိတုိင္း ေၾကာက္ေနျခင္းျဖစ္၏။ လူသိရွင္ၾကား မိမိကုိ အရွက္ခဲြေလမလား၊ ပီတာ့ေရွ႕တြင္ လာၿပီး စြပ္စြပ္စဲြစဲြ လုပ္ေလမလား။
တနဂၤေႏြေန႔ညတြင္ ပီတာက လင္ကီ့ကုိ ၾကည့္ၿပီး
" မင္း ဘာျဖစ္ေနတာလဲ လင္ကီ၊ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲ "
တစ္ေန႔လံုး စာအုပ္စင္ ရွင္းလုိက္၊ စာအုပ္ေတြ ဖုန္သုတ္လုိက္၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကုိ ဟုိေရႊ႕ သည္ေရႊ႕ လုပ္လုိက္ႏွင့္ တစ္ခ်က္ကေလးမွ အၿငိမ္မေနႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ၿပီးေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း ၾကမ္းျပင္ေတြ လုိက္တုိက္၊ အ၀တ္ဘီဒုိေတြ လုိက္ရွင္းႏွင့္ ဆက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေနျပန္၏။ ညပုိင္းက် ေတာ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကုိ ၾကည့္ရင္း လုိင္းေတြ ဟုိေရႊ႕ သည္ေရႊ႕ႏွင့္ ထုိင္လုိက္ ထလုိက္ မဂၢဇင္း စာအုပ္ကုိ ကုိင္လုိက္ ခ်လုိက္ လုပ္ေနျပန္၏။
" အုိ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ " ဟု ပီတာ့ကုိ မလံုမလဲ ျပန္ေမးသည္။ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ၿပီး ရင္ေတြ တဒုိင္းဒုိင္းခုန္လ်က္။
၁၈ ရက္ တနလၤာေန႔တြင္ လင္ကီ ရံုးျပန္တက္သည္။ သူ႔ရံုးခန္းေရွ႕မွ ဧည့္ခန္းကုိ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရ၏။ လက္ဖ၀ါး ႏွစ္ဖက္စလံုး ေခၽြးေတြ ရႊဲလာၿပီး ဒူးေတြ တုန္ေနသည္။ ဘုရား၊ ဘုရား သူႏွင့္မ်ား တုိးေနမွျဖင့္။ သည္ရက္သတၱပတ္ကုိ မည္သုိ႔ ကုန္ဆံုးေစရပါမည္လဲဟု ေတြးလုိ႔ မရႏုိင္ ေအာင္ ျဖစ္ေန၏။ မေတြးရဲေလာက္ေအာင္လည္း ေၾကာက္ေန၏။
လင္ကီ ကံေကာင္းပါသည္။ ထုိ တနလၤာေန႔တြင္ သူႏွင့္ လံုး၀ မေတြ႕လုိက္ပါ။ တစ္ေန႔လံုး အျပင္တြင္ အစည္းအေ၀းတြင္ ဆက္တုိက္ တက္ေနရသည္။ ျပန္လာေတာ့လည္း စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး စကားေျပာေနသည္။
အဂၤါေန႔က ရံုးတြင္း ညႇိႏိႈင္းအစည္းအေ၀းေန႔။ ဂလင္ဆင္ကလဲယား၏ အာဟာရ စာအုပ္သစ္ အေၾကာင္း လင္ကီ တင္ျပသည္။ ဘာေ၀ဖန္ခ်က္မွ မေပးဘဲ လင္ကီ့အႀကံ ျပဳခ်က္အားလံုးကုိ သူ လက္ခံသည္။ သုိ႔ေသာ္ လင္ကီ့ကုိ သူ လံုး၀ မၾကည့္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ေၾကာက္စိတ္က မေျပေသး။ ခပ္ခြာခြာ ေနဖုိ႔ သူလည္း မိမိလုိ အခ်ိန္လုိ ေသးဟန္ တူပါရဲ႕ဟု လင္ကီ ေတြး၏။ ဒါမွမဟုတ္ ေသြးအေအးေအးႏွင့္ တံု႔ျပန္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနျခင္းလား၊ ဗံုးတစ္လံုး၏ ေပါက္ကဲြခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနရသည္ႏွင့္လည္း တူ၏။
၂၀ ရက္ေန႔၊ ဗုဒၶဟူးေန႔။
ေန႔လယ္စာ စားၿပီးခ်ိန္တြင္ လင္ကီက ကက္သလင္း ဒုိရင္း၏ ၀တၳဳသစ္ အေၾကာင္း သတင္းပုိ႔သည္။
" ခပ္ျဖည္းျဖည္းပဲ ေရးေနပါတယ္တဲ့၊ ဒါေပမယ့္ သတ္မွတ္ရက္ကုိ ၿပီးမယ္ ေျပာပါတယ္ "
သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ မၾကားသလုိ လုပ္ေန၏။
ၾကာသပေတးေန႔၊ ရံုးဆင္းခါနီးခ်ိန္တြင္ စာမူႀကီးတစ္ခုကုိ လင္ကီ့ စားပဲြေပၚသုိ႔ ပစ္ခ်ေပးၿပီး ညတြင္း ခ်င္း အၿပီး ဖတ္ရမည္ဟု ေျပာသည္။
" အစီရင္ခံစာကုိ မနက္ျဖန္ ကုိယ့္စားပဲြေပၚ အေရာက္လုိခ်င္တယ္ "ဟု ေျပာၿပီး ထြက္သြား၏။
ဒါဆုိ မိမိတုိ႔ ဆက္ဆံေရး ပံုမွန္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္သြားျခင္းလား၊ ေပါက္ကဲြလာမည့္ ဗံုးတစ္လံုး တကယ္မရွိဘူးဆုိလွ်င္ေကာ ျဖစ္ႏုိင္ပါမည္လား၊ မိမိဘာသာ အစုိးရိမ္လြန္ေနျခင္းလား။
တင္းမာစြာျဖင့္ ခပ္ခြာခြာေနၾကၿပီးသည့္ ရက္သတၱပတ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္သား ျဖတ္သန္းေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မနက္ျဖန္ ေသာၾကာေန႔ တစ္ရက္ က်န္ေသးသည္။ သည္ေန႔ကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္လွ်င္ သည္တစ္ပတ္ အတြက္ အေျခအေန မဆုိးဟု ဆုိရမည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ေစာေစာ လင္ကီ ရံုးေရာက္သည္။
ႏုိ၀င္ဘာလ ၂၂ ရက္၊ ဘ၀တြင္ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆံုးရက္ သတၱပတ္၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ဟု လင္ကီ သတ္မွတ္လုိက္သည္။ သည္လုိနဲ႔ ၿပီးသြားေကာင္းပါရဲ႕ဟု လင္ကီ ေတြးေနသည္။
-----------------
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment