တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ပါဆရာ အပိုင္း (၆)

အခန္း(၆)

ေက်ာင္းဆရာဘ၀၏ ပထမဆံုးေန႔။
ေက်ာင္းသုိ႔ အတန္း၀င္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာေစာေရာက္လာခဲ့၏။ ကံၾကမၼာကုိ ေက်းဇူးတင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ လႈပ္႐ွားေပ်ာ္႐ႊင္ေန၏။ မိဘသဖြယ္ ျဖစ္ေန႐ံုမက အေဖ၊ အေမ ဟု အေခၚခုိင္း၍ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ က်ိဳး ေနၿပီျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္ ေကၽြးမိခင္ႏွင့္ ေကၽြးဖခင္တုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္နည္းတူ ၀မ္းသာေနၾက၏

မနက္ ေက်ာင္းသြားခါနီးတြင္ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ နမ္းၿပီး " ကံေကာင္းပါေစ သားရယ္ " ဟု ဆုေတာင္း ေပးလုိက္ေသးသည္။ အေဖက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ရပ္ၾကည့္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အားမာန္အျပည့္၊ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ျဖင့္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္ဟူသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ ေမာင္းတင္ကာ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့ သည္။
ေက်ာင္းသုိ႔ အ၀င္ လမ္းက်ဥ္းကေလးအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်ိဳးေကြ႕လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းကစားကြင္းထဲတြင္ ေဆာ့ကစား ေနၾကသည့္ ကေလးသံေတြ ဆူညံေနႏွင့္ၿပီ။ မိန္းကေလးသံတစ္သံ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ လာသည္။

" ေဟ့  ဒင္ဟန္၊ ... ျဖစ္လုိ႔ နင္က ေဘာလံုး ကုိ ယူသြားရမွာလဲ "
ဘတ္စကတ္ေဘာ ကစားေနၾကသည့္ မိန္းကေလးတစ္သုိက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႔ လွမ္းၾကည့္ လုိက္သည္။ ေက်ာင္းသူကေလးမ်ား ဂုိးတုိင္နားတြင္ စုေနၾက၏။ သူတုိ႔အထဲမွ တစ္ေယာက္က ေဘာလံုးကုိ ေနာက္ တြင္ ၀ွက္ကုိင္ၿပီး ဗလေကာင္းေကာင္း ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ကက္ကက္လန္ ဆဲဆုိ ရန္ေတြ႕ ေန၏။
" ေသာက္ေကာင္မ၊ ဖယ္စမ္း၊ မဖယ္ရင္ ငါ ... ပစ္လုိက္မယ္ "

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ျမင္ေတာ့ သူတုိ႔အသံ အနည္းငယ္ တုိးသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းထဲ၀င္သြား သည္ႏွင့္ ခုနစ္သံခ်ီတက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိကာ ဆက္ကစားၾကျပန္သည္။ နား႐ွက္စရာ၊ မၾကား၀ံ့ မနာသာ ေတြ။
မနက္ အိမ္မွ ထြက္လာစက ယံုၾကည္မႈေတြ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ထဲမွ တစ္စတစ္စ စိမ့္ထြက္စျပဳလာသည္။ ဘုရား ... ဘုရား အတန္းထဲမွာပါ သူတုိ႔ ဒီလုိပဲ ေျပာဆုိဆက္ဆံေနၾကမွျဖင့္။ သည္အေတြးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္သီး ေမြးညင္း ထသြားသည္။

ဆရာမ်ား စုေပါင္းခန္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ မစၥက္ဒ႐ူးေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ သတင္းစာ ထုိင္ဖတ္ ေန၏။ အေပၚကုတ္အက်ႌကုိ ခၽြတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
" ဘယ့္ႏွယ္လဲ ဆရာ၊ တုိက္ပဲြ၀င္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ခဲ့ၿပီလား "
ဆရာမႀကီး အသံမွာ ႏူးညံ့သည္။ က႐ုဏာသံပါသည္။

" ဟုတ္ကဲ့ ဆုိပါေတာ့၊ ဒါထက္ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းထဲမွာေရာ အတန္းထဲမွာပါ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတဲ့ စကားလံုး ေတြ သံုးၾကသလား ဆရာမ"
" တစ္ခါတေလပါ၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း ၀သီလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ ဆရာ၊ စိတ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ စကားလံုးေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး၊ ေကာင္းတာကေတာ့ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနဖုိ႔ပဲ ဆရာ၊ ကၽြန္မတို႔ေတာ့ အေရထူ ေနၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဆံပင္ ေစာေစာစီးစီး ျဖဴကုန္တာေပါ့ "
ဆရာမႀကီး က ေခါင္းကုိ ပုတ္ျပၿပီး စကားဆက္သည္။

" သူတုိ႔နဲ႔ ဘယ္လုိ ဆက္ဆံပါလုိေတာ့ ကၽြန္မ မေျပာတတ္ဘူး၊ ဆရာေကာင္းမယ္ ထင္သလုိ မီးစင္ၾကည့္ ကေပေတာ့ "
ဆရာ၊ ဆရာမေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၾကသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္ၾက၊ ႏႈတ္ဖက္ၾကႏွင့္။ မၾကာခင္ ေက်ာင္းတက္ ေခါင္းေလာင္းထုိးသြားသည္။
အခန္းထဲမွ အထြက္တြင္ ဆရာမ မစၥဘလင္းခ်ဒ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ဆရာမက အားေပး ၿပံဳး ၿပံဳးျပ၏။ ဆရာမ ကလင္တီကေတာ့ " ကံေကာင္းပါေစ႐ွင္ " ဟု ဆုေတာင္းေပးသည္။

အခန္းထဲမွ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေနသံသည္ အခန္းျပင္ဘက္သုိ႔ လွ်ံထြက္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္က စားပဲြဆီသုိ႔ တန္း ေလွ်ာက္ သြားသည္။ ကုလားထုိင္တြင္ ၀င္ထုိင္ၿပီး သူတုိ႔ အၿငိမ္ကုိ အသာ ေစာင့္ေနလုိက္သည္။
သူတုိ႔ တစ္ေတြ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ ၀င္မထုိင္ၾကေသးဘဲ ဟုိတစ္စု၊ သည္တစ္စု စကားရပ္ေျပာေနၾကဆဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လာသည္ကုိ ဘယ္သူမွ ဂ႐ုမစုိက္ၾက။ အတန္ၾကာမွ လူစုခဲြကာ ကုိယ့္ခံုကုိယ္ ၀င္ထုိင္ၾက သည္။ အားလံုး ၿငိမ္သည့္အခ်ိန္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္ မွတ္ပံုတင္စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ကာ နာမည္ ေခၚသည္။

သူတုိ႔ ျပန္ထူးသံေတြက ႐ွင္းရွင္းလင္းလင္း မ႐ွိ။ အာလုပ္သံႏွင့္ အင္း၊ အဲ လုပ္သူလုပ္၊ "႐ိွ" ဟု တစ္လံုး တည္း ေအာ္သူေအာ္၊ တစ္ေယာက္က "႐ွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ "ဟု ဆုိေတာ့ ၀ုိင္းေလာင္ၾကသည္။ ေလာင္သည့္ အထဲတြင္ မိန္းကေလးမ်ားပါ ပါ၏။
ေနာက္တစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔လယ္စာဖုိး ေကာက္ခံသည္။ ေက်ာင္းတြင္ ေန႔လယ္စာေကၽြးသည့္ စနစ္မွာ ေက်ာင္းသား အတြက္ေရာ မိဘအတြက္ပါ တြက္ေျခကုိက္သည့္စနစ္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ကုိ ႐ွစ္ပဲနိ မွ သံုးပဲနိ သာ က်သည္။ ကေလးမ်ား အသက္အလုိက္၊ အတန္းအလုိက္ ခဲြေကာက္ျခင္းျဖစ္၏။

ေန႔လယ္စာကုိ ပူပူေႏြးေႏြးစားၾကရသည္။ မွ်မွ်တတ ေကၽြးသည္။ အားလံုး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ စီစဥ္ေပး သည္။
သည္ေလာက္ကုိမွ် မတတ္ႏုိင္သည့္ ကေလးမ်ားထံမွ လံုး၀ မေကာက္ဘဲ ကေလးသူငယ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး အဖဲြ႕ အကူအညီျဖင့္ အခမဲ့ေကၽြးသည္။ ကေလးေတြ သန္မာ ထြားက်ိဳင္းၾကသည္မွာ သည္အစီအစဥ္ႏွင့္ မနက္ ေစာေစာ အခမဲ့ ႏြားႏုိ႔တုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း မစၥက္ဒ႐ူးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႐ွင္းျပသည္။ သုိ႔ေသာ္ တခ်ိဳ႕ကေလးေတြမွာ ေက်ာင္းမွ ေကၽြးသည့္ ေန႔လယ္စာ ဖုိး ကုိ မထည့္ခ်င္ၾကဘဲ ေက်ာင္းေ႐ွ႕မွ အေပါစား မုန္႔မ်ားကုိ ၀ယ္စားခ်င္ၾက၏။

သည္ကိစၥႏွစ္ခု ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ အတန္းကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္။ မၾကာခင္အတြင္း ခန္းမ ေဆာင္ ထဲသုိ႔ တစ္ေက်ာင္းလံုး စုေ၀းရေတာ့မည္ျဖစ္၏။
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္သြက္သြက္ ေရၾကည့္လုိက္၏။ ခံုေလးဆယ့္ေျခာက္လံုးတြင္ ေလးခံုမွာ လစ္လပ္လ်က္႐ွိ၏။ ေလးခံုတစ္တန္း စီထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြမွ အားလံုးကုိ စီး၍ ျမင္ေနရ၏။ အတန္းထဲတြင္ ၂၆ ေယာက္မွာ မိန္းကေလးမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆးဆုိးပန္း႐ုိက္ လုပ္ထားသည့္ မ်က္ႏွာ ကုိ ကမန္းကတန္း ေဆးေၾကာလာပံုရ၏။

အ႐ြယ္အားျဖင့္ မငယ္ၾကေတာ့သည့္ မိန္းကေလးမ်ား။ ဆရာလုပ္သူကုိ ၿငိမ္ၿပီး အကဲခတ္ေနၾက၏။ ဂ်စ္ပစီ ဆန္ဆန္ အေပါစား နားကြင္းေတြ၊ လက္ေကာက္ေတြ ဆင္ျမန္းလ်က္။
ေယာက္်ားေလး မ်ားက ပုိၿပီး ညစ္ပတ္၏။ ဗ႐ုတ္သုတ္ခ ႏုိင္၏။ ဆံပင္ပံုစံေတြကုိ အတူတူ ညွပ္ထားၾက၏။ အားလံုးလုိလုိ တီ႐ွပ္ႏွင့္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း ႐ႈသုိးသုိး။
အတန္း တစ္ခုလံုး တိတ္ဆိတ္ေနပံုက စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္အတိ ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဓာတ္က်ခ်င္ သလုိလုိ ျဖစ္လာသည္။ ထုိစဥ္ခန္းမထဲတြင္ စုေ၀းရန္ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းထုိးသျဖင့္ သူတုိ႔ တစ္ေတြ အလုအယက္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားၾက၏။

ခန္းမေဆာင္ တစ္ဖက္ထိပ္႐ွိ စင္ျမင့္၏ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ထုိင္သည္။ ကေလး ေတြက စင္ျမင့္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္တြင္ တန္းစီထုိင္ၾကၿပီး ဆရာမ်ားက သူတုိ႔ေနာက္မွ ေနရာယူၾကသည္။

မနက္ပုိင္း စုေ၀းပဲြမွာ ထံုးတမ္းစဥ္လာအရ ႐ုိး႐ုိးကေလးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘာသာေရး သြန္သင္မႈ ၾသ၀ါဒေတြ လံုး၀ မပါပါ။ သံၿပိဳင္ ေမတၱာပုိ႔ၾကသည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားထဲတြင္ ဂ်ဴးကေလးေတြ ဘရင္ဂ်ီေတြ၊ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္ ဘာသာ၀င္ေတြ၊ မူဆလင္ေတြ အစံုပါသည္။ သူတုိ႔အားလံုး ဆုေတာင္းျခင္း၌ သက္၀င္ယံု ၾကည္ရာ တြင္ တူညီၾကေလသည္။
ေမတၱာပုိ႔ ဆုေတာင္းၿပီး ဆရာႀကီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ႐ြတ္သည္။ ၿပီးမွ ႐ိႈပင္ႏွင့္ ဗုိက္ဗဲလ္ဒီ၏ သံစံုေတး၊ ဓာတ္ ျပားႏွစ္ပုဒ္ဖြင့္သည္။ ေဒါင္ေဒါင္ ဒင္ဒင္ ကာလေပၚေတြဆီကုိ ကေလးေတြ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပါမသြားေအာင္ ဆဲြေဆာင္ျခင္းျဖစ္၏။

ေတးသြားအဆံုး သံစဥ္ကေလး ေမွးမွိန္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ အားလံုး ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ ေနၾက သည္။ ကာလေပၚဂီတျဖင့္ ကေနစဥ္တုန္းက ကဲ့သုိ႔ပင္ ေလးနက္သိမ္ေမြ႕သည့္ ဂီတတြင္ တဒဂၤေတာ့ သူတုိ႔ ေမ်ာပါတတ္ၾကပါကလားဟု ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေနမိ၏။ မစၥဘလင္းခ်ဒ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္း ၾကည့္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လုိပင္ ဆရာမလည္း ေတြးေနသည္ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿပံဳးၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။

ေတးႏွစ္ပုဒ္ၿပီးေတာ့ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေက်ာင္းလံုးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ကုိ ေျပာျပၿပီး " ဒီ-တန္း" ကုိ ကုိင္မည့္ အေၾကာင္း သာမန္ ေၾကညာျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ အမူအ ရာ မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားေရာ ဆရာမ်ားပါ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀မ္းပန္းတသာ ႀကိဳဆုိမည္ဟု ယံုၾကည္ ေနသည့္ ပံု။
အတန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူတို႔အထုိင္က်သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ စားပဲြနံေဘးတြင္ ရပ္ၿပီး ေစာင့္ေန လုိက္သည္။ အားလံုး ၿငိမ္မွ -
" ဆရာ့ နာမည္ကုိ ဆရာႀကီး ေျပာျပလုိ႔ မင္းတုိ႔အားလံုး သိၿပီးၾကၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့အေနနဲ႔ မင္းတုိ႔အားလံုး ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိဖုိ႔ေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ေကာ လက္ညိဴးထုိးၿပီး ေမးတာတုိ႔ ဘာတုိ႔ကုိ ႐ုိင္းတယ္လုိ႔ မထင္ ၾကနဲ႔။ ဟုတ္ၿပီလား "

ကၽြန္ေတာ္က အသံေရာ ေလယူေလသိမ္းပါ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ခ်ိဳသာေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာသည္။
" ဆရာ မင္းတုိ႔အေၾကာင္းေကာ၊ မင္းတုိ႔ရဲ႕ အရည္အခ်င္းကုိေရာ ဘာမွ မသိေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပထမဆံုး ဆရာ အဲဒါကုိ ေလ့လာခ်င္တယ္။ မင္းတုိ႔ တစ္ေယာက္ခ်င္း စာဖတ္ျပတာ ဆရာ နားေထာင္မယ္။ ဆရာက နာမည္ ေခၚလုိက္ရင္ ႀကိဳက္တဲ့ စာအုပ္ထဲက ႀကိဳက္တဲ့ စာမ်က္ႏွာကုိ ထဖတ္ပါ"
ကၽြန္ေတာ္ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ေက်ာင္းေခၚႀကိမ္ မွတ္ပံုတင္ကုိ လွန္သည္။

" ကဲ ... ပါလ္မာ၊ တစ္ဆိတ္ ထ ဖတ္ျပပါ "
တစ္တန္းလံုး ၀ုိင္းၾကည့္ရာသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လုိက္ၾကည့္လုိက္၏။ ပါလ္မာဆုိသည့္ ခ်ာတိတ္က မ်က္ႏွာနီနီ၊ အေပၚပုိင္း ေတာင့္ေတာင့္၊ ေခါင္းႀကီးႀကီးႏွင့္။ မ်က္လံုးအေရာင္က ေဖ်ာ့ေတာ့ေတာ့။
" ေက်းဇူးျပဳၿပီး မတ္တတ္ရပ္ပါ"
ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တုိက္တြန္းလုိက္၏။ သူက ခ်ီတံုခ်တံု အမူအရာျဖင့္ အတန္းကုိ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး ထ ရပ္ လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ခပ္ေလးေလး ဖတ္သည္။ အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ျဖင့္။
" ရပါၿပီ၊ ဒါေလာက္ဆုိ ေတာ္ပါၿပီ၊ ကဲ ... ဘင္ဂ်မင္၊ ဆက္ဖတ္ပါ"

ပါလ္မာ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္သည္။ သူ စာဖတ္ပံုမွာ လံုး၀ မနိပ္ပါ။ ဘင္ဂ်မင္လည္း ပါလ္မာထက္ မသာပါ။ ေနာက္သံုးေယာက္ ဆက္တုိက္။ ဆာပီယာႏုိ၊ ပဲလ္၊ ဒရိတ္။ အားလံုး သူမသာ ကုိယ္မသာေတြခ်ည္း။
" ဂ်ိန္းပါဆယ္၊ တစ္ဆိတ္ ထ ဖတ္ပါ "

မတ္တတ္ထရပ္သည့္ ကေလးမက ဆံပင္ေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့၊ ေသးေသးသြယ္သြယ္။ ဖံြ႕ထြားသည့္ ရပ္သား မ်ားကုိ အခ်ဳပ္အခ်ယ္မ႐ွိ လြတ္လပ္ခြင့္ေပးထားပံုရ၏။ ၀တ္ထားသည့္ ဆြယ္တာက ခပ္ပါးပါး။ ကေလးမ၏ မိဘ မ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သည္မွ် လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆင္ယင္ ထံုးဖဲြ႕ခြင့္ေပးၿပီး ေက်ာင္းလႊတ္သင့္ပါသလား။
စာဖတ္ပံုကေတာ့ မဆုိးလွ။ ေစာေစာက ေက်ာင္းသားမ်ားထက္ စာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဓိပၸာယ္ေတာ့ ေပါက္ပံု မေပၚ။ အျဖတ္အေတာက္ေတြ မမွန္။

ဂ်ိန္းပါဆယ္ ထ ဖတ္ေနစဥ္ ေနာက္ပုိင္းက ရယ္သံေတြ၊ တီးတုိးစကားသံေတြ ထြက္ေနေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထား လုိက္မိသည္။ ဖတ္ေနသည့္ ကေလးမကုိ အေႏွာက္အယွက္မေပးဘဲ ေနာက္ဘက္တန္းမ်ားဆီသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္သြားသည္။
အ႐ြယ္ ႏွင့္ အတန္းႏွင့္ မလုိက္ေတာ့ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ သူ႔ခံုေပၚတြင္ ဘာေတြ လုပ္ျပ ေနသည္ မသိ။ မနက္က ဘတ္စကတ္ေဘာ ကြင္းထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္သုိက္ကုိ အေႏွာင့္အယွက္ ေပးသည့္ ေက်ာင္းသားပင္။ နံေဘးမွ ေက်ာင္းသားတစ္သုိက္က မရယ္မိေအာင္ ပါးစပ္ေတြကုိ အတင္းေစ့ ထားၾက၏။

ကၽြန္ေတာ္ အနားေရာက္ေနသည္ကုိ သူ မသိပါ။ သူ႔လက္ထဲမွ အရာကုိ ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါပြ သြားသည္။ ေကာ္႐ုပ္ကေလး တစ္႐ုပ္၊ ကုိယ္တံုးလံုး မိန္းမ႐ုပ္၊ ကမၻာလံုးကေလးကုိ ခြစီးထားသည့္ အ႐ုပ္ ကေလး။ ကမၻာလံုးကုိ လက္ျဖင့္ ညႇစ္လုိိက္သည့္အခါ အမ်ိဳးသမီး၏ ရင္သားအစံုသည္ ေ႐ွ႕သုိ႔ မတရား စူထြက္လာသည္။
" မင္း ... အဲဒါ ခ်ထားလုိက္စမ္း "

သူက အ႐ုပ္ကုိ ခပ္တည္တည္ စားပဲြထဲ ျပန္ထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မထီမဲ့ျမင္ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ ရန္လုိ မုန္းတီးသည့္ အၾကည့္မ်ိဳး။ ထုိ႔ေနာက္ စားပဲြထဲမွ လက္ကုိ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ဆဲြထုတ္သည္။ စားပဲြအဖံုး ၀ုန္းခနဲ က်သံသည္ အခန္းထဲတြင္ ဟိန္းထြက္သြားသည္။
စာဖတ္ေနသည့္ ကေလးမ ႐ုတ္ျခည္း ရပ္သြားသည္။ တစ္တန္းလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကၿပီ။ ရင္ထဲမွ ေဒါသလိႈင္းသည္ လည္ေခ်ာင္း၀အထိ ေဆာင့္တက္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္မီ စိတ္ထိန္း လုိက္ႏုိင္၏။ စားပဲြဆီသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၿပီး ခပ္မဆိတ္ ေနလုိက္သည္။ ဒုတိယအသံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သတိေပး ေန၏။

" စိတ္ကုိ ထိန္းထား ... စိတ္မတုိနဲ႔ "
" ေပၚတာ၊ မင္းအလွည့္ ... ဖတ္စမ္း "
ေပၚတာက ခပ္၀၀၊ အရပ္အေမာင္း ေကာင္းေကာင္း၊ အတန္းထဲတြင္ အေတာင့္ဆံုး။ စာဖတ္ပံုလည္း မဆုိးလွ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္က လက္ကာျပေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ ၿပံဳးျပသည္။
" ေပၚတာ ... ထုိင္ " ကၽြန္ေတာ့္အသံ မာေနသည္။

" ဒီစာအုပ္ဟာ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေရးထားတယ္ဆုိတာေတာ့ မင္းတုိ႔အားလံုး လက္ခံၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီဘာသာဟာ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ဘာသာ၊ မင္းတို႔ ဘုိးဘြားေတြရဲ႕ ဘာသာ၊ မင္းတုိ႔ ဖတ္တာေတြ နား ေထာင္ၿပီး မင္းတုိ႔ တစ္ေတြ တမင္မ်ား လုပ္ဖတ္ေနၾကတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ဘာသာစကားကုိ ကုိယ္ နားမလည္ၾကလုိ႔လားလုိ႔ ဆရာ သံသယ ျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္ေပါ့ေလ။ ဆရာက ည့ံတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေ႐ြးေခၚမိလားေတာ့မသိဘူး။ မင္းတုိ႔အထဲမွာ ဒါထက္ေတာ္တဲ့ လူေတြ ႐ွိခ်င္ ႐ွိဦးမွာေပါ့။ ကဲ ... ဆရာ့ကုိ ဘယ္သူ ထဖတ္ျပဦးမလဲ "

ခဏ ေတြသြားၾကသည္။ တစ္ေအာင့္ေနမွ ေနာက္ဆံုးတန္းက လက္တစ္ဖက္ ေျမႇာက္ျပသည္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ တုိးမိမလုိျဖစ္သည့္ ဆံပင္နီနီႏွင့္ ေကာင္မေလး သည္တစ္ေယာက္က က်န္ေက်ာင္းသူ ေတြ ႏွင့္ မတူဘဲ ေသေသသပ္သပ္ ၀တ္စားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" မင္းနာမည္ "
" ဒဲယား၊ ပါမလာဒဲယား"
" ကဲ ... ဖတ္ "
သူ စဖတ္သည္။ လူး၀စ္စတီဗင္ဆင္၏ " ရတနာကၽြန္း" မွ အပုိဒ္တစ္ပုိဒ္။
" ... သစ္ေသာ့သီးစည္ထဲသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္လံုး ၀င္လုိက္သည္။ အထဲတြင္ သစ္ေသာ့သီး တစ္လံုးမွ် မ႐ွိေတာ့ ... "
ကေလးမ၏ အသံကသာသည္။ ဌာန္က႐ုိဏ္းမွန္သည္။ စာပုိဒ္ကုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ ဖတ္သြားသည္။ ၀တၳဳထဲက ထိတ္လန္႔ေၾကာက္႐ြံ႕ေနေသာ ခ်ာတိတ္ကေလး၏ ႐ုပ္လံုးေပၚလာသည္။ စာပုိဒ္ဆံုးသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့ၾကည့္သည္။ မခံခ်င္စိတ္ကေလး ေခါင္းေထာင္လာၿပီ။ အစြမ္းျပလုိက္ရလုိ႔ ေက်နပ္သြား သည့္ ပံုမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ခနဲ ထုိင္ခ်လုိက္သည္။

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ပါမလာဒဲယား၊ ကဲ ... ေနာက္ ဘယ္သူဖတ္ဦးမလဲ "
ဘယ္သူမွ မလႈပ္ၾကေတာ့။ သည္ေတာ့မွ စာဖတ္ျခင္းအေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွည္႐ွည္ေ၀းေ၀း ႐ွင္းျပရ သည္။ စာအုပ္ကုိ လွန္ဖတ္ျပလုိက္၊ လမ္းေလွ်ာက္လုိက္၊ ႐ွင္းျပလုိက္၊ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေပးလုိက္ႏွင့္။
သူတုိ႔အားလံုး မလုိတမာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၿငိမ္ေနၾက၏။ သုိ႔ေသာ္ နားေတာ့ ေထာင္ေနၾကသည္။ ဒါေလာက္ ထိန္းႏုိင္လွ်င္ ေတာ္ၿပီ။ ေခါင္းေလာင္းထုိးသံၾကားေတာ့ ဆရာေရာ တပည့္ေတြပါ ၀မ္းသာသြားၾက၏။ မနက္ပုိင္း ႏြားႏုိ႔ေသာက္ဖုိ႔ သူတုိ႔ ၀မ္းသာအားရ ေျပးထြက္သြားၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း စားပဲြတြင္ ထုိင္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္အတြက္ စဥ္းစားခန္း ၀င္ရဦး မည္။
အခန္းတံခါး ေခါက္သံႏွင့္အတူ ဆရာမ ကလင္တီ လက္ဖက္ရည္ႏွစ္ခြက္ကုိင္ၿပီး ၀င္လာသည္။ တစ္ခြက္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြေပၚ ခ်ေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ယဥ္ေက်းစြာ မတ္တတ္ထႀကိဳေတာ့ ဆရာမက လက္ကာ ျပၿပီး မလုိေၾကာင္း ေျပာကာ သူကုိယ္တုိင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စားပဲြတြင္ တင္ပါးလဲြ၀င္ထုိင္သည္။

" ဆရာ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခ်င္ေနမွာပဲ ဆုိၿပီး လာပုိ႔တာ၊ အေျခအေနဘယ္လုိလဲ ဆရာ"
" အင္း ... သိပ္မဆုိးပါဘူး။ ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆုိးပံုရတယ္ ဆရာမ "
အျဖစ္အပ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပလုိက္သည္။

" ဆရာ အဲဒီအ႐ုပ္ကုိ ဘာလုပ္ပစ္လုိက္သလဲ ဟင္ "
" ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဆီက ေတာင္းမယူလုိက္ပါဘူး၊ သိမ္းထားဖုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ လုိက္ပါတယ္ "
ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အၾကာႀကီး အကဲခတ္ေနၿပီးမွ -
" ဒါထက္ ဆရာ့နာမည္ ဘယ္သူ ... "
" ဘရိတ္၀ိတ္ပါ ဆရာမ "
" သိပါတယ္ ဆရာကလဲ၊ ေ႐ွ႕က နာမည္ကုိ ေျပာတာ "
" ရစ္ကဲပါ ဆရာမ၊ ရီကာဒုိရဲ႕အတုိေပါ့ "

" ကၽြန္မ ေ႐ွ႕နာမည္က ဗီဗီယံပါ။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးက ကလင္တီပဲ ေခၚေနၾကတယ္ "
" ဆရာမနဲ႔ အဲဒီနာမည္ လုိက္ပါတယ္၊ ခပ္ထက္ထက္ေပါ့ "

 အင္း ... အဲဒီလုိ ေျပာၾကတာပဲ၊ ထားပါေလ။ ဒီမယ္ ဆရာရစ္ကီ၊ ဆရာ နားလည္ထားဖုိ႔ တစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ ကၽြန္မ ႀကိဳေျပာထားခ်င္တယ္။ ကေလးေတြအေပၚထားတဲ့ အဘုိးႀကီး သေဘာထားကုိ ကၽြန္မတုိ႔အားလံုး နားလည္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိ သင္ၾကရမယ္ဆုိတဲ့ သူ႔ခံယူခ်က္ကုိလည္း သေဘာေပါက္ၾကပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္က ျပန္စဥ္းစားေတာ့ ဆရာႀကီးရဲ႕ ၀ါဒဟာ သူ႔႐ံုးခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ သိပ္နိပ္ၿပီး စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ အေကာင္အထည္ဖုိ႔က်ေတာ့ မလြယ္ဘူးဆရာ။ ကဲ ... ကေလးေတြဘက္က ျပန္ ၾကည့္ရေအာင္။

" သူတုိ႔ဟာ အိမ္မွာ ပတ္၀န္းက်င္စ႐ုိက္၊ မိဘစ႐ုိက္ေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေအာက္မွာ ေနၾကရတယ္။ သူတုိ႔ဟာ အေပါင္းအသင္းခ်င္း ဆဲေရးတုိင္းထြာ ေျပာတတ္ၾကေပမယ့္ သူတုိ႔မိဘေတြ၊ တစ္ကုိအစ္မေတြနဲ႔က်ေတာ့ မေျပာရဲၾကပါဘူး။ ဘယ္ေျပာရဲမလဲ၊ အတီးရခံရမွာကုိး။ အဲ ... ေက်ာင္းမွာ အတီးမခံရေတာ့ သူတုိ႔ပါးစပ္က စိတ္ႀကိဳက္ထြက္ေနေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာသလဲဆုိရင္ ေကာင္မေလးေတြဆီကုိပါ အဲဒီ ဖ႐ုႆ၀ါ စာေတြ ကူးစက္ၿပီး မၾကား၀ံ့မနာသာ စကားလံုးေတြဟာ သူတုိ႔အတြက္ ဘာမွ မထူးဆန္းေတာ့ဘူး၊ လြယ္ လြယ္ပဲ လုိက္ေျပာကုန္ၾကေရာ။

" အဲဒီေတာ့ လည္စင္းခံရတာက ဘယ္သူလဲ၊ အတန္းပုိင္ ဆရာေလ။ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနေလ သူတုိ႔က ပုိကဲ လာေလပဲ။ မဟုတ္ဘူးလားဆရာ"
"အမွန္ပဲ ဆရာမ "
" အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ျပန္စဥ္းစားၾကရမယ္။ ကုိယ့္အလုပ္ကုိေတာ့ မထိခုိက္ေအာင္ လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ကၽြန္မ သေဘာကေတာ့ သူတုိ႔ကုိ လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတုိ႔ဘူး။ သူတုိ႔ကုိ ထိရင္ ခုနစ္သံခ်ီတက္ၿပီး တံု႔ျပန္ တယ္ဆရာရဲ႕။ အဲဒီအေျခအေနထဲကပဲ ဘယ္သူဟာ ဗုိလ္လဲဆုိတာေတာ့ သူတုိ႔သိေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အဲဒါ မလုပ္လုိ႔ မရဘူး။

" သူတုိ႔တစ္ေတြ ဂေရ႕စ္ကုိ လန္႔ၾကတယ္။ ဆရာမႀကီး ဒ႐ူးကုိလည္း ေလးစားၾကတယ္။ အဘြားႀကီးက ၾကည့္ေတာ့ ဘဲငန္းကုိေတာင္ မေျခာက္ရဲသလုိ ထင္ရေပမယ့္ ေဒါပြလာရင္ သိပ္ၾကမ္းတာ "
" ကၽြန္မက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး၊ ဒီရပ္ကြက္သူမွန္းသူတုိ႔အားလံုး သိၾကတယ္ေလ၊ တစ္ခြန္းမွ အတင္မခံဘူး။ ဆရာလည္း တစ္ခ်က္မွ အေၾကာမခံနဲ႔၊ ဆရာ့ကုိ သူတုိ႔ တက္နင္းသြားလိမ့္မယ္။ ဟက္ကမန္း ဆုိတဲ့ ငတံုးႀကီးက သူတုိ႔နဲ႔ သြားေရာတယ္ေလ၊ မ်က္ႏွာသာေပးလြန္းေတာ့ သူ႔ကုိ ခြစီးၾကေတာ့တာေပါ့ "

ဆရာမက စကား ခဏရပ္ၿပီး
" ဆရာ လက္ဖက္ရည္ေတြ ေအးကုန္ၿပီ၊ ေသာက္လုိက္ပါဦး"
ေျပာေျပာဆုိဆုိ စားပဲြေပၚမွ ေလွ်ာဆင္းလုိက္သည္။
" တစ္ခု ၿမဲၿမဲမွတ္ထား ဆရာ၊ သူတုိ႔ ေျပာတာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မယံုနဲ႔၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မယံုနဲ႔" ဟု ေျပာကာ လက္ဖက္ရည္ပန္းကန္ ႏွစ္လံုးကုိ ေကာက္ယူၿပီး သြက္လက္ျမဴးႂကြေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္။

" ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ထားပါ့မယ္ ဆရာမ "
အတန္းထဲသုိ႔ သူတုိ႔ ေရာက္မလာခင္ သင္ပုန္းကုိ သံုးေခ်ာင္းေထာက္ေပၚတြင္ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေန၏။ အတန္းထဲတြင္ လူျပန္စုမိလွ်င္ စုမိခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ စ သင္ေတာ့သည္။

" ဆရာတုိ႔ သခ်ၤာ လုပ္ၾကရေအာင္၊ အေလးခ်ိန္နဲ႔ အတုိင္းအထြာက စမယ္၊ ေစာေစာက စာဖတ္ေလ့က်င့္ ခန္းလုိပဲ မင္းတုိ႔အေျခခံကုိ ဆရာသိခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ တတ္နုိင္သမွ် ျပည့္ ျပည့္စံုစံု ေျဖၾကပါ၊ အဗာဒီပုိ႔စ္ရဲ႕ အေလးခ်ိန္ဇယားကုိ ဘယ္သူ ရသလဲ"
" အဗာ ... ဘာျဖစ္တယ္ "
" အဗာဒီပုိ႔စ္ "

ကၽြန္ေတာ္က ပီပီသသ အသံထြက္ျပလုိက္ၿပီး ထပ္႐ွင္းသည္။
" ေစ်းဆုိင္ေတြမွာ သံုးေနတဲ့ အေလးခ်ိန္စနစ္ေလ "
" အား ... သိၿပီ၊ သိၿပီ "
အတန္းထဲတြင္ ဗလအေတာင့္ဆံုး၊ မ်က္ႏွာနီစပ္စပ္ တစ္ေယာက္က ကုလားထုိင္တြင္ အခံ့သားထုိင္ၿပီးေျဖ သည္။

" ဟဲဗီး၀ိတ္၊ လုိက္ဟဲဗီး၀ိတ္၊ ခ႐ုဇာ၀ိတ္၊ လုိက္၀ိတ္၊ ဘင္တန္၀ိတ္၊ ဖယ္သာ၀ိတ္ ... "
သူက သူငယ္တန္း ကေလးတစ္ေယာက္လုိ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ အားလံုး ၀ုိင္းရယ္ၾက သည္။ သည္ေတာ့မွ သူက ထၿပီး သူ႔အတြက္ ရယ္ေပးသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဦးညြတ္ အေလးျပဳသည္။ ေျပာင္စပ္စပ္ အမူအရာျဖင့္။

အလြန္ ဟာသေျမာက္သည့္ ျပက္လံုးျဖစ္ပါ၏။ တျခားတစ္ေနရာမွာသာဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ အႏွိပ္ရယ္မိမည္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းထဲမွာ ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာမ ကလင္တီ၏ အမွာစကားမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ေနသည္။ သူတုိ႔ အရယ္ရပ္သည္အထိ ကၽြန္ေတာ္ လက္ပုိက္ေစာင့္ေနလုိက္ သည္။ အားလံုး ၿငိမ္သြားေတာ့မွ -
" မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ "

" ဒင္ဟန္ "
"ေကာင္းၿပီ ဒင္ဟန္၊ မဆုိးပါဘူး။ မင္း ေျဖသြားတာေတြလည္း အေလးခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္သင့္သေလာက္ ပတ္သက္ပါတယ္။ ဒါထက္ မင္း လက္ေ၀ွ႕ ၀ါသနာပါတယ္ ထင္တယ္ "
" သိပ္ပါတာေပါ့ "
သူက ပခံုးတြန္႔ၿပီး ေျဖရင္း မ်က္စိကုိ ေမွးကာ အတန္းထဲသုိ႔ ေ၀့ၾကည့္သည္။

" ဟုတ္လား၊ ဟုတ္ၿပီေလ။ ဆရာေျပာတဲ့ အေလးခ်ိန္ဇယားကုိ မရဘဲ အေလးခ်ိန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္း ကုိ သိတယ္ဆုိေတာ့ မင္း ငတံုးတစ္ေယာက္ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး "
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပံဳးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။
" ကဲ ... ေနာက္ ဘယ္သူ ေျပာႏုိင္သလဲ "
" တန္၊ ဟႁႏၵိတ္၊ ကြာတ၊ ေပါင္၊ ေအာင္စ "

ကၽြန္ေတာ့္ ေ႐ွ႕တည့္တည့္က ထြက္လာသည့္ အသံ။ ကၽြန္ေတာ္ ငံု႔ၾကည့္လုိက္သည္။ မေန႔က စီးကရက္ ခုိး ေသာက္ေနသည့္ ခ်ာတိတ္။
 မွန္တယ္၊ မင္းနာမည္ ေျပာပါဦး "
" တစ္၊ တစ္ဂ်က္ဆင္ "
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း အားတက္လာသည္။

" အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုလုိ၊ အေနာက္အိႏၵိယကၽြန္းစုလုိ နုိင္ငံေတြမွာ ဒီဇယားကုိပဲ အသံုးျပဳၾကေပမယ့္ ေပါင္ တုိ႔ တန္ တုိ႔ ပဲ သံုးၿပီး စတံုတုိ႔ ဟႁႏၵိတ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မသံုးဘူး၊ သူတုိ႔ဆီမွာ လူတစ္ေယာက္က သူ႔ကုိယ္ အေလးခ်ိန္ကုိ ေပါင္ ၁၇၀ လုိ႔ပဲ ေျပာတယ္။ အဂၤလန္မွာလုိ ၁၂ စတံု ၂ ေပါင္လုိ႔ မေျပာဘူး။ အဲဒါ ခ႐ုစ္၀ိတ္တန္လား မသိဘူး "
" မဟုတ္ဘူး၊ ေ၀ၚလ္တာ၀ိတ္ "
ဒင္ဟန္႔ အသံ။ အေပၚစီးက ယူေျပာသည့္ဟန္။

" ေၾသာ္ ေ၀ၚလ္တာ၀ိတ္လား၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဒင္ဟန္၊ ေနာက္ အေလးခ်ိန္ေတြ ႐ွိေသးတယ္။ ထ႐ုိင္၀ိတ ္ဟာ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြနဲ႔ ေ႐ႊတုိ႔ ေငြတုိ ေ႐ႊျဖဴတုိ႔ကုိ ခ်ိန္တြယ္တယ္ "
" စိန္ ဟာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အေကာင္းဆံုး မိတ္ေဆြပဲ "
ေနာက္တန္းမွ ထြက္လာသည့္အသံ။ တရားခံကုိ ကၽြန္ေတာ္ မမိလုိက္။ ၀ါးခနဲ ၀ုိင္းရယ္ၾကသည္။
" တုိ႔ေတာ့ စိန္ မမက္ေပါင္ "

ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္။ သူ႔လည္ပင္းမွ အေပါစား ေရာင္စံုပုတီးကုိ ခၽြတ္ၿပီး အားလံုးျမင္သာေအာင္ ေျမႇာက္ျပသည္။
"ပုလဲကေလး ေတြ ဘယ္ေလာက္လွသလဲ"
အမူအရာ က ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္။ အသံကုိ ေၾကာင္သံေပါက္ေအာင္ လုပ္ေျပာသျဖင့္ တစ္တန္းလံုး ပဲြက်သြား ျပန္သည္။

တစ္စံုတစ္ခုကုိ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ျမန္ျမန္လုပ္ရေတာ့မည္ဟု သေဘာေပါက္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ဂုဏ္ ကုိ သူတုိ႔ ေမာက္ေက်ာ္ ေစာ္ကားလာၿပီေလ။ ဆရာသစ္တစ္ေယာက္၏ အစပုိင္း အားနည္း ခ်က္ ကုိ အခြင့္ေကာင္းၿပီး သူတုိ႔ စိန္ေခၚၾကျခင္းျဖစ္မည္။ ဆရာမ ကလင္တီႀကိဳတင္သတိေပးသည့္အတုိင္း ႀကံဳေနရၿပီ။ ကဲ ... သူတုိ႔က တုိက္ပဲြေခၚသံ စမွေတာ့ ...
သူတုိ႔ရယ္သံေတြကုိ လႊမ္းသြားေအာင္ အသံက်ယ္က်ယ္ႏွင့္ ေအာ္ၿပီး ဟန္႔လုိက္သည္။

" ေဟ့ ... ေတာ္ေလာက္ၿပီ၊ မင္းတုိ႔တစ္ေတြ ဟာသဥာဏ္႐ႊင္တာကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရာတုိင္းကုိ ရယ္စရာ လုပ္ပစ္တာကေတာ့ ေအာက္တန္းက်တယ္။ ကုိယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ေရး ထား တဲ့ စာကုိ မင္းတုိ႔ ေကာင္းေကာင္း မဖတ္ႏုိင္ၾကဘူး။

ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာ သံုးေနတဲ့ အေလးခ်ိန္ စနစ္ကုိ မေက်ညက္ပါဘူး။ ဒါကုိလည္း မင္းတုိ႔ ရယ္စရာ လုပ္ ပစ္တယ္။
" လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ဆရာေတြ႕ဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေအာက္တန္းက်မႈ၊ အၾကားအျမင္ နည္းမႈေတြ ေၾကာင့္ သူတုိ႔ခမ်ာ စိတ္ဓာတ္ေတြက်ၾကတယ္ မင္းတုိ႔ကေတာ့ ဒီလုိ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ ဘယ္ ေလာက္ပဲ ခ်ာတူးလန္ေနေန ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ၊ ဟုတ္စ " ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကုိ ေရေရလည္လည္ ျပန္ေလွာင္ လုိက္သည္။

"ဒီေတာ့ ဆရာ့အေနနဲ႔ ဘာလုပ္ရမယ္ဆုိတာ ျမင္လာၿပီ။ တပည့္တုိ႔နဲ႔ ဆရာနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စာသင္ၾကမယ္။ မင္းတုိ႔မွာ ဟုတ္တိပတ္တိ ပညာမသင္ရေသးဘဲနဲ႔ ဒါေလာက္ ေပ်ာ္ေနရင္ ဒါထက္ ပညာေတြ တက္လာတဲ့အခါ ဒါထက္ ပုိေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလာရမွာေပါ့။ ဆရာ အဲဒီအတုိင္း ေမွ်ာ္ လင့္တယ္ "
သူတုိ႔ မ်က္ႏွာကေလးေတြ နီရဲလာၾကသည္။ အၿပံဳးေတြ လြင့္ျပယ္သြားၿပီး "ေသလုိက္ပါလား " ဟူသည့္ တီး တုိးသံမ်ား ၾကားလုိက္ရ၏။ ေဒါသ ထြက္ေနသည့္ မ်က္လံုးေပါင္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ့္ထံတြင္ စု႐ံုးေနၾက၏။ ကိစၥမ႐ွိပါ။

" ကဲ ... အတုိင္းအထြာကုိ ၾကည့္ၾကရေအာင္၊ အလ်ား တုိင္းထြာမႈကုိ ပထမ စမယ္၊ အလ်ား တုိင္းထြာမႈ ဆုိတာ ဘာလဲ ... ဒင္ဟန္ "
" ္သိဘူး "
" ေနာက္ ဘယ္သူ သိေသးလဲ "

" လက္မ၊ ေပ၊ ကုိက္၊ ဖာလံု၊ မုိင္ "
မ်က္ႏွာတြင္ မွဲ႕ေျခာက္ ေတြ ႏိုင္းခ်င္းႏွင့္ ၀၀ကစ္ကစ္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထ ေျဖသည္။
" မွန္ပါတယ္၊ အလ်ားကုိ တုိင္းျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလ်ားတုိင္းထြာမႈလုိ႔ ေခၚတယ္ "ဟု အစခ်ီၿပီး တုိင္း တာမႈ၏ သမုိင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ႐ွင္းျပသည္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္သံုးစဲြသည့္ အဆင့္ကုိ မည္သုိ႔ မည္ပံု ေရာက္ လာသည္ကုိ ေျပာျပသည္။ သူတုိ႔ ၿငိမ္နားေထာင္ေနၾက၏။ ေန႔လယ္စာ စားဖုိ႔ ေခါင္းေလာင္း ထုိးသည္ အထိ မနားတမ္း ကၽြန္ေတာ္ ဆက္သင္ေနသည္။
------------------------
ဆက္ရန္
.