ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေနာက္ဆံုးစကား (The Last Lecture) အပိုင္း (၃၆)

ေနာင္ႏွစ္ အတန္အၾကာေသာအခါ ဒစၥေနး အေပ်ာ္စီး စက္ယႏၱရားတည္ေဆာက္ေရး အတိုင္ပင္ခံ တစ္ဦး အေနျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒစၥေရးေ၀ါ႔လ္၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းမွ အရာရွိမ်ားႏွင္႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ခဲ႔သည္။ ထိုသို႔ စကားေျပာျဖစ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္သည္ အခြင္႔ေပၚသမွ် ထိုဆားႏွင္႔ ငရုတ္ေကာင္းဘူး ျဖစ္ရပ္ကို ၄င္း တို႔အား ေျပာျပခဲ႔သည္။
ကၽြန္ေတာ္လက္ေဆာင္ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ထဲမွ ၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္မႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္အား ဒစၥေနး အေပၚ အားရေက်နပ္ေစေအာင္ ျပဳေပးခဲ႔ၾကေၾကာင္း၊ ထိုသို႔ျပဳေပးလိုက္ေသာ အားျဖင္႔္ ကၽြန္ေတာ္႔ မိဘ မ်ားသည္ ဒစၥေရးေဝါ႔ကို ဒစၥေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီး တစ္ခုလုံးကို အားရေက်နပ္ျဖစ္ေစခဲ႔ေၾကာင္းမ်ား ေျပာျပ ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္႔မိဘမ်ားသည္ ဒစၥေရးေဝါ႔လ္သို႔ သူတို႔၏ ေဗာ္လံတီယာလုပ္ငန္းႏွင္႔ ခြဲမရေသာ အစိတ္အပိုင္း တစ္ရပ္ အေနျဖင္႔ သြားၾကေလ႔ရွိသည္။ သူတို႔တြင္ လူ ၂၂ေယာက္စီးႏုိင္ေသာ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးရွိရာ အဂၤလိ္ပ္စာ ကို ဒုတိယဘာသာအျဖစ္ သင္ယူၾကသည္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားအား ေမရာလန္မွသည္ ဒစၥေနး ဥယ်ာဥ္ သို႔တိုင္ တင္ေဆာင္သြားေလ႔ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဖခင္သည္ ဒါဇင္ႏွင္႔ခ်ီေသာကေလးမ်ားအတြက္ လက္မွတ္မ်ား ဝယ္၍ ဒစၥေနးေဝါ႔လ္သို႔ သြားခဲ႕သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္မွ် ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ထိုခရီးအမ်ားစု တြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္းလိုက္ပါေလ႔ရွိသည္။
ခ်ဳပ္၍ေျပာရေသာ္ ထိုလြန္ခဲ႕ေသာ အႏွစ္၂၀ အခ်ိန္မွစ၍ ဒစၥေနးေဝါ႔လ္တြင္ ဝင္ခြင္႔လက္မွတ္၊ အစားအစာ ႏွင္႔ အမွတ္တရပစၥည္းမ်ားႏွင္႔ အျခားအရပ္ရပ္တို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖခင္ သုံးစြဲခဲ႔သည္မွာ ေဒၚလာ ၁၀၀၀၀၀ မကရွိေပၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္က ဤျဖစ္ရပ္ကို ယေန႔ေခတ္ ဒစၥေနးမွ အမႈေဆာင္အရာရွိမ်ားကို ေျပာျပသည္႔အခါ သူတို႔အား ဤေမးခြန္း ကို ေမးၾကည္႔ျခင္းျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔စကားကို အဆုံးသတ္ေလ႔ရွိသည္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စတုိးဆိုင္ တစ္ခု ကို ကြဲေနတဲ႔ဆားႏွင္႔ ငရုတ္ေကာင္းဘူးကေလးနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို လႊတ္လိုက္မယ္ဆိုပါစို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မူဝါဒ ေတြက ဝန္ထမ္းအလုပ္သမားေတြကို ပစၥည္းသစ္နဲ႔လဲေပးဖို႔ ခြင္႔ျပဳႏိုင္ပါ႔မလား ထိုအခါ အမႈေဆာင္ အရာရွိမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ေမးခြန္းေၾကာင္႔ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္သြားၾက သည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ကိုယ္ ေပးရမည္႔အေျဖကို သိထားေသာေၾကာင္႔ပင္။ သူတို႔ေပးမည္႕ အေျဖကား ေပးမယ္မထင္ဘူးဗ် ျဖစ္ပ ါလိမ္႔မည္။

ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္မွာလည္း သူတို႔၏ စာရင္းအင္း တြက္ခ်က္ပုံစနစ္တြင္ ၁၀ ေဒၚလာတန္ ဆားႏွင္႔ ငရုတ္ေကာင္း ဘူးကေလး က ေဒၚလာ ၁၀၀၀၀၀ ရရွိႏိုင္သည္ကို တြက္ခ်က္ပုံ ဘယ္ေနရာမွ မပါရွိ ေသာေၾကာင္႔ပင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ ကံမေကာင္းႏိုင္ ေတာ႔ဘဲ စတိုးဆိုင္ ထဲမွ လက္ဗလာျဖင္႔ ထြက္ခြာလာရလိမ္႔မည္ကိုသာ ေတြးျမင္ၾကည္႔ႏိုင္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုသည္ကား အရႈံးအျမတ္ကို တြက္ခ်က္ပုံတြင္ တစ္နည္းတည္းသာမက ရွိပါသည္။ အဖြဲ႔အစည္း မ်ားသည္ အဆင္႔တိုင္း အဆင္႔တိုင္း၌ ကရုဏာတရားရွိႏိုင္သလို ရွိလည္းရွိသင္႔သည္ ဟူ၍ ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္႔မိခင္၏ ရင္ထဲတြင္ ထိုေဒၚလာ ၁၀၀၀၀၀တန္ ဆားႏွင္႔ ငရုတ္ေကာင္းဘူးေလး ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။ ဒစၥေနးေဝါ႔လ္က ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ား ထိုပစၥည္းကေလးကို အသစ္လဲေပးလိုက္သည္႔ေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ မိသားစုအဖို႔ ေပ်ာ္စရာ ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္ခဲ႔ပါသည္။ ထို႔အတူ ဒစၥေနးေဝါ႔လ္အတြက္လည္း မဂၤလာေန႔  မဟုတ္ခဲ႔ပါသေလာ။

အခန္း ၅၁
မတန္ေသာအလုပ္ဟူ၍ မရိွ

ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ားအတြင္း၌ ရပိုင္ခြင္႔စိတ္ဓာတ္သည္ တစ္ေန႔တျခား တိုးလာလ်က္ရွိေၾကာင္း မွတ္တမ္း မွတ္ရာ မ်ားျဖင္႔ မွတ္တမ္းတင္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ စာသင္ခန္းမ်ားတြင္လည္း ဤအခ်က္ ကို ကၽြန္ေတာ္အေသအခ်ာ ေတြ႔ျမင္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။

ဘြဲ႔ယူမည္႔ေက်ာင္းသားႀကီး အမ်ားအျပားသည္ သူတို႔၏ တီထြင္မႈ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္စြမ္းေၾကာင္႔ သူတို႔ကို ငွားရမ္း ခန္႔ ထားသင္႔သည္ ဟူေသာ အမွတ္သညာမ်ဳိး ရွိေနၾကသည္။ မ်ားလွစြာေသာ သူတို႔သည္ ေအာက္ေျခမွ စၿပီး လုပ္ကိုင္ရမည္ဆိုလွ်င္ အလြန္စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ မင္းတို႔စာေရြးခန္းမွာ အလုပ္လုပ္ရတာမ်ဳိးကို ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ျဖစ္ထိုက္ တယ္ကြ၊ မင္းတို႔ အဲဒီေနရာ ေရာက္သြားတဲ႔အခါ လုပ္ရမွာက စာေရြးတဲ႔ေနရာမွာ တကယ္႔ကို အေတာ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ကြ  ဟုကၽြန္ေတာ္႔တပည္႔မ်ားကို အျမဲတမ္း အႀကံေပးေလ႔ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာေရြးတာမေတာ္ဘူးေလ၊ ဘာေၾကာင္႔တုံးဆိုေတာ႔ အဲဒီအလုပ္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မွ မတန္တာပဲ ဟူေသာ စကားမ်ဳိးကို မည္သူမွ် ၾကားလုိမည္မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင္႔ မတန္ေသာ အလုပ္ဟူ၍ ဘာအလုပ္မွ မရွိပါ။ အကယ္၍ သင္သည္ စာကို မေရြးတတ္ဘူး (သို႔မဟုတ္ စာေရြးတာကိုေတာ႔ လုပ္မည္ မဟုတ္) ဟု ဆိုပါလွ်င္ သင္လုပ္ေသာ ဘာရွိသည္ဟူ၍ ဘယ္မွာသက္ေသျပပါမည္နည္း။

ကၽြန္ေတာ္၏ ETC ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကုမၸဏီမ်ားက အလုပ္သင္အျဖစ္ သို႔မဟုတ္ ပထမဦးဆုံး အလုပ္ အျဖစ္ ငွားရမ္းသြားသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တပည္႔မ်ားလုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္ ပုံႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကို ျပန္လည္ အသိေပးပါဦးဟု ေျပာရသည္။ အလုပ္ရွင္မ်ားသည္ တပည္႔မ်ား၏အရည္အခ်င္း သို႔မဟုတ္ ၄င္းတို႔၏ နည္းပညာပိုင္းဆိုင္ရာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္တို႔ႏွင္႔ ပက္သက္၍ မေကာင္းေျပာစရာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔အေၾကာင္း မေကာင္းေသာတုံ႔ျပန္ခ်က္ ရသည္ဆိုလွ်င္ ထိုမေကာင္းသည္႔ အခ်က္မွာ သူတို႔ခန္႔ထားလိုက္သည္႔ အလုပ္သမားသစ္မ်ားသည္ သူတို႔ လုပ္ရသည္႔ အလုပ္က သူတို႔ႏွင္႔မတန္ဟု အထင္ေရာက္ၾကေၾကာင္း ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္လည္း ၄င္း တို႔သည္ အျခားရုံးမ်ားကိုပဲ မ်က္စိက်ေနေၾကာင္း ျဖစ္ေနတတ္သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၁၅ ႏွစ္သားအရြယ္က သစ္သီးျခံတစ္ခုုမွာ အလုပ္လုပ္ရာ စထေရာဘယ္ရီ ပင္မ်ားကို ေပါင္းေပါက္ ေပးရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အလုပ္အတူတူလုပ္ၾကသူ အမ်ားစုမွာ ေန႔အလုပ္သမား မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာႏွစ္ေယာက္လည္း ထိုျခံတြင္ အလုပ္လာလုပ္ ၾကသည္။ ေႏြရာသီအတြက္ အပိုဝင္ေငြ ရရန္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္႔ဖခင္အား လုပ္ရသည္႔အလုပ္မွာ ထိုေက်ာင္းဆရာ မ်ားႏွင္႔မတန္ (ထိုအလုပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔လည္းမတန္ဟူ သေဘာမ်ဳိးရေစရန္ ျဖစ္မည္ ထင္ပါသည္။) ဟူ၍ ေျပာသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ဖခင္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔အား တစ္သက္စာ မွတ္မိလိုက္ေအာင္ ျပစ္တင္ ဆုံးမ ပါသည္။ စားပြဲမွာထိုင္လ်က္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ထင္တစ္လုံး ႏွင္႔ လူ႔မလိုင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ သက္သက္ သာသာ ေနေနျခင္း ထက္ ႀကိဳးစားပမ္းစား လုပ္ကိုင္ရင္း ကမၻာတြင္ အေကာင္းဆုံး ေျမာင္းတူးသမား ျဖစ္ရတာမ်ဳိး ကို သူပို၍ သေဘာက်ေၾကာင္း ေဖေဖကေျပာပါသည္။

ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုစထေရာဘယ္ရီျခံသို႔ ျပန္သြားခဲ႔ပါသည္။ ထ္ိုအလုပ္ကိုကား ယေန႔တိုင္ သေဘာ မက်ပါ။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ဖခင္၏ စကားကို နားမွ ၾကားခဲ႔ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔၏ စိတ္သေဘာထားကို ေစာင္႔ၾကည္႔ကာ ယခင္ကထက္ ႀကိဳးစားစြာ ေပါက္ျပားကို ေပါက္ခဲ႔ ရပါသည္။

အခန္း ၅၂
ကိုယ္ေရာက္ေနေသာ ေနရာကို သိပါ

ကဲ၊ ပါေမာကၡေလး၊ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္သတုန္း
အသက္ ၂၇ ႏွစ္အရြယ္ မက္ေဖာလီဆိုသူ အေပ်ာ္စီး စက္ယႏၱရားမ်ား တည္ေဆာက္သူ အင္ဂ်င္နီယာက ကၽြန္ေတာ္ အား ႏႈတ္ဆက္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေဖာလီသည္ ကၽြန္ေတာ္၏ သုေတသန ခြင္႔ကာလအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ဒစၥေနး မွာ ရွိေနခိုက္ ကၽြန္ေတာ္အား ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ေပးရန္ တာဝန္အေပးခံထားရသူ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ပညာေရးဆိုင္ရာ ဘြဲ႔လက္မွတ္ေတြ ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရွိေသာေနရာသို႔ ေရာက္ရွိ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခား တိုင္းတပါးတြင္ သူ႔ႏိုင္ငံသုံး ေငြေၾကးႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ႔ဟု နည္းရွာ ေနရေသာ ခရီးသည္တစ္ဦး ျဖစ္ေနေလသည္။

ဤအေတြ႕အႀကဳံကို ကၽြန္ေတာ္႔တပည္႔မ်ားအား ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ေျပာျပလာ ခဲ႔သည္။ အဘယ္႔ေၾကာင္႔ ဆိုေသာ္ ဤအေတြ႔အႀကဳံမွ အေရးႀကီးေသာ သင္ခန္းစာကို ရရွိေသာေၾကာင္႔ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးဘဝတည္းက အိပ္မက္မက္ခဲ႔ေသာ အေပ်ာ္စီး စက္ယႏၱရားတည္ ေဆာက္သည္္႔ အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္လိုမႈ ဆႏၵ ျပည္႔႔ဝသည္ကေတာ႔မွန္ပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ သုေတသန ခန္းတြင္ အာဏာအရွိဆုံးသူ တစ္ဦးအျဖစ္မွ အၾကမ္းပတမ္း ႏုိင္လွေသာ ေရကန္ထဲသို႔ ေရာက္လာေသာ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ဘဲတစ္ေကာင္ အျဖစ္သို႔ ေျပာင္းလာခဲ႔ ရျခင္းျဖစ္သည္။

ဟန္လွ်င္ဟန္ မဟန္လွ်င္ခံ၊ ဟုတ္လွ်င္ဟုတ္ မဟုတ္လွ်င္ ျပဳတ္မည္႔ ဤယဥ္ေက်းမႈတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏ ခ်ည္႔နဲ႔ ေသာ နည္းမ်ားႏွင္႔ ဘယ္လိုေတာ္္ေအာင္ လုပ္ရပါမည္နည္းဟု စဥ္းစားၾကည္႔ရသည္။
ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ အက္ပေကာ႔မွာ စမ္းသပ္ စစ္ေဆးခံေနရသည္႔ အာလာဒင္ ဗာခ်ဳယက္ ရီယက္လတီ ဆြဲေဆာင္မႈ အလုပ္တြင္ လုပ္ခဲ႔သည္။ အေပ်ာ္စီးယႏၱရားမ်ား တည္ေဆာက္သူ အင္ဂ်င္နီယာ မ်ားက ဧည္႔သည္မ်ားအား သူတို႔ဖန္တီးထားေသာ ယႏၱရားမ်ားကို စီးရတာ ဘယ္႔ႏွယ္လဲ၊ မူးေဝတာမ်ား ရွိသလား၊ ဘယ္ေရာက္၍ ေရာက္မွန္းမသိ ဘာလုပ္၍ လုပ္ရမွန္းမသိ ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္သလား၊ ေအာ႔ခ်င္ အန္ခ်င္ သလား စသည္ျဖင္႔ ေမးျမန္းသည္႔ အင္တာဗ်ဳးမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါဝင္ေမးျမန္းသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သုံး၍မရႏိုင္သည္႔ ပညာေရး ဆိုင္ရာ တန္ဖိုးမ်ားကို အသုံးျပဳလြန္းသည္ဟု ဆုိၾကသည္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ စာရင္းအင္း ကိန္းဂဏန္း အခ်က္အလက္မ်ား အေပၚတြင္ စူးစိုက္လြန္းသည္ဟုလည္း ေျပာၾကသည္။ ျပႆနာမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ရာတြင္ စိတ္ခံစားမႈထက္ သိပၸနည္းက် ျဖစ္ကို ျဖစ္ရမည္ဟူေသာ သေဘာမ်ဳိးက မ်ားေနေၾကာင္း လည္း ေထာက္ျပၾကသည္။ တကၠသိုလ္ပညာမွ ပညာ(ဟူေသာ ကၽြန္ေတာ္)ႏွင္႔ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသာ (ဟူူေသာသူတို႔) တို႔ထိပ္တိုက္တိုးၾကျခင္းပါတည္း။ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေပ်ာ္စီး ယႏၱရားမ်ားကို စီးသည္႔အခါ အေလးခ်ိန္ကို တစ္မ်ဳိးေျပာင္းလိုက္ျခင္းျဖင္႔ ဧည္႔သည္တစ္ေယာက္လွ်င္ အခ်ိန္ စကၠန္႔ ၂၀ သက္သာသြားမည္႔နည္းကို စဥ္းစားျပလိုက္သည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔အေပၚ သံသယဝင္ေနၾကသည္႔ ထိုအေပ်ာ္စီးယႏၱရား တည္ေဆာက္သူ အင္ဂ်င္နီယာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႀကိဳက္သြားႀကေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ဤျဖစ္ရပ္ကို ေျပာျပေနသည္မွာ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုမွ အျခားတစ္ခုသို႔ ျဖတ္သန္း ရသည္႔ အခါမ်ဳိး တြင္ (ကၽြန္ေတာ္႔ တပည္႔မ်ား၏ သာဓကႏွင္႔ ေျပာရေသာ္ ေက်ာင္းမွ အလုပ္ခြင္သုိ႔ ပထမဦးဆုံး ကူးျခင္းမ်ဳိးျဖစ္သည္။) အျခားသူမ်ား၏ စိတ္ခံစားမႈကို သိနားလည္ရန္ ဘယ္မွ် လိိုေၾကာင္းကို အေလးထား ေျပာလို၍ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္၏ သုေတသနခြင္႔ကာလ ကုန္ဆုံးသြားသည္႔အခါ ဒစၥေနး အေပ်ာ္စီးယႏၱရား တည္ေဆာက္မႈ ဌာနက ကၽြန္ေတာ္႔အား အခ်ိန္ျပည္႔ အလုပ္တစ္ခုကို ေပးပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာ စဥ္းစားၾကည္႔ၿပီးေနာက္ လက္မခံလိုက္ေတာ႔ပါ။ စာသင္ျပ ေပးရသည္႔ အလုပ္က အားေကာင္းလြန္းေန၏။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္   ပညာေရးပိုင္းႏွင္႔ ေဖ်ာ္ေျဖ ေရးလုပ္ငန္းႏွစ္ခုစလုံးတြင္ပါ ကိုယ္႔ေနရာ ဘယ္မွာရွိသည္ကို သိထားၿပီး သူျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ဒစၥေနးသည္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီမွာ ဆက္လက္ ပါ၀င္ေနေစမည္႔နည္္းကို ေတြ႔သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ သီတင္းတစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ေခါက္ သူူတို႔ဆီသို႔ သြားေပးရေသာ အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုအလုပ္ကို ၁၀ ႏွစ္တာမွ် ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လုပ္ကိုင္ခဲ႔ေပသည္။

သင္လည္း ယဥ္ေက်းမႈႏွစ္ခုအၾကားမွာ ေျခခ်ႏိုင္မည္႔ အေျခအေနမ်ဳိးကို ေတြ႔ပါက တစ္ခါတစ္ရံ၌ ထိုေလာက ႏွစ္ခုစလုံး တြင္ပင္ အေကာင္းဆုံး အဆင္႔မ်ဳိးကို ရရွိႏိုင္ပါေပသည္။

ဆက္ရန္

.