ပကတိနီးပါး တူေသာ ကမၻာေလာကမ်ားကို တည္ေဆာက္ျခင္းဟူေသာ သင္ခန္းစာကို သင္ေပးသည့္ အတန္း တစ္တန္း ကို ကာနက္ဂီ မယ္လြန္ တကၠသိုလ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ သင္ျပစဥ္က ေက်ာင္းသား အခ်င္းခ်င္း ေ၀ဖန္အၾကံေပးျခင္းမ်ဳိး သီတင္းႏွစ္ပတ္လွ်င္ တစ္ၾကိမ္က် ျပဳေစသည္။
ဤအတန္းမွာ တကယ္ကုိ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ရေသာ အတန္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေလးေယာက္ တစ္စု ခဲြ၍ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ ပကတိနီးပါးတူေအာင္ ဖန္တီးေပးေသာ ကြန္ပ်ဴတာ လုပ္ငန္း စီမံခ်က္ မ်ားကို လုပ္ၾကေစျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး တည္မွွီေနရသည္ ျဖစ္ရာ သူတို႔၏ ပညာရည္ အဆင့္မ်ားမွာလည္း ထုိအခ်က္ကို ထင္ဟပ္ ေ၀ဖန္ျပၾကေလသည္။
စာသင္ႏွစ္၀က္လည္း ကုန္ဆံုးသြားျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တစ္ဦးလွ်င္ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္ ငါးခုစီ လုပ္၍ ျပီးေပျပီ။ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္တစ္ခု လုပ္တိုင္း ေနာက္ထပ္ မတူသည့္ လုပ္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦး ႏွင့္ ေျပာင္းေျပာင္း လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးလွ်င္ အခ်က္အလက္ အမွတ္၁၅ မွတ္စီ ရရွိၾက ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကား မိမိတို႔ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စာရင္းအင္း ကိန္းဂဏန္းႏွုင့္ လက္ေတြ႔ က်က် ၾကည့္ျမင္ႏိုင္သည့္နည္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က အရည္းအခ်င္း အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ကို တိုင္မ်ားအနိမ့္အျမင့္ျဖင့္ ေဖာ္ျပသည့္ ေရာင္စံု ပံုစံ ကားခ်ပ္တစ္ခုကို တီထြင္ထားသည္။ ထုိပံုစံကားခ်ပ္၌ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ မိမိတို႔၏ ေဆာင္ရြက္ ခ်က္ မ်ားတြင္ မိမိတို႔ဘယ္အဆင့္မွာ ေရာက္ေနေၾကာင္းကို ၾကည့္၍ရသည္။
ဥပမာအားျဖင့္
၁။ မိမိ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မိမိအား အလုပ္ႀကဳိးစားသည္ဟု ထင္ပါသလား၊ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္တစ္ခုကို မိမိသည္ အခ်ိန္ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ လုပ္ေဆာင္သည္ဟုထင္ျမင္သလဲ။
၂။ မိမိ၏ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မႈသည္ ဘယ္မွ် ဆန္းသစ္တီထြင္မႈ ရွိပါသလဲ။
၃။ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ မိမိႏွင့္အတူ လုပ္ကိုင္ရတာ လြယ္သလား၊ သို႔မဟုတ္ ခက္သလား၊ မိမိ သည္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္တတ္သူျဖစ္ပါသလား။ စသည္တုိ႔ကို ထိုပံုစံကားခ်ပ္တြင္ ၾကည့္ႏိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပေလ့ရွိသည္ အတုိင္းပင္ အထူးသျဖင့္ နံပါတ္ ၃ ကိစၥမ်ဳိးတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ ႏွင့္ က်န္ေက်ာင္းသားေဖာ္မ်ားကို အတူတြဲ၍ လုပ္ၾကရာတြင္ ထိုသူႏွင့္လုပ္ရသည္မွာ ဘယ္မွ် လြယ္သည္ သုိ႔မဟုတ္ ဘယ္မွ်ခက္သည္ကုိ က်န္ေက်ာင္းသားေဖာ္မ်ားက အတိအက် အကဲျဖတ္ေပး ႏုိင္ၾက ေပသည္။
ေရာင္စံုျခယ္ထားေသာ အတက္အက် တိုင္ နိမ့္ျမင့္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ပံုစံကားခ်ပ္မ်ားသည္ အလြန္ တိက်သည္။ ေက်ာင္းသားတုိင္းသည္ က်န္မိမိသူငယ္ခ်င္း ၄၉ဦးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ မိမိဘယ္အေနအထား တြင္ ရပ္တည္ ေနသည္ကုိ သိရသည္။
ထုိတုိင္နိမ့္ျမင့္ျဖင့္ျပေသာ ပံုစံကားခ်ပ္မ်ားကို လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လြတ္လပ္ေသာပံုစံ ျဖင့္ ေပးထားေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးထားသည္။ အၾကံေပးခ်က္းဆိုရာမွာလည္း တိုးတက္မႈအတြက္ တကယ္တိက်ေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဥပမာ "အျခားသူ စကား ေျပာေနလွ်င္ သူ႔စကားဆံုးေအာင္ ေျပာပါေစ"ဟူေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ေက်ာင္းသားအနည္းမွ်ေလာက္သာမကဘဲ ေက်ာင္းသားတုိင္းလုိလုိက ဤသတင္း အခ်က္အလက္ကုိ ေတြ႕ျမင္သြားၾကၿပီး "အင္း ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ငါ အဆင့္တက္ေအာင္ လုပ္ရဦး မွာပါ တကား"ဟူ၍ ျဖစ္လာရန္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ားမွာ မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳရန္ ခက္ လွသည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက်ေတာ့လည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္ၾကဆဲျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာက္ပါအေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းတစ္ခုကို သင္ ျပရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္နည္းအတိုင္း အခ်င္းခ်င္း အကဲျဖတ္ေစသည္။ ထုိ သို႔ျပဳခုိင္းသည့္အခါ အဆင့္ေလးဆင့္ခြဲထားသည္ျဖစ္၍ သူတုိ႔ ဘယ္အဆင့္ ထဲမွာ ေရာက္ေနသည္ဟူ သည္ေလာက္ကုိ သာ သူတို႔အား ေျပာျပသည္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့ ပံုကို သတိရမိသည္။ ထုိေက်ာင္းသားအား က်န္ ေက်ာင္းသား မ်ားက စက္ဆုတ္ဖြယ္ေကာင္းသူအျဖစ္ အကဲျဖတ္ထားၾကသည္။ သူက လူေတာ္ေတာ့ လူေတာ္ ပင္။ သို႔ရာတြင္ သူက သူ႔ကိုယ္သူ အေတာ္အ ထင္ႀကီးသူျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ ဘယ္အေျခေန ရွိသည္ကို မသိႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အဆင့္ေလး ဆင့္ ခြဲထားသည့္အနက္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ထဲ၌ ေရာက္ေန ေလသည္။ သူသည္ ထုိသို႔ေအာက္ဆံုးဆင့္ တြင္ေရာက္ေနေသာ္လည္း သူကမူ ပူပန္မႈလည္းမျပ၊ အထိတ္ အလန္႔လည္း မျဖစ္ခဲ့ေပ။
သူက သူ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းထဲမွာ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ သူ၏အဆင့္သည္ ၂၄ရာခုိင္ႏႈန္း သို႔မဟုတ္ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ေတာ့ ရွိေနဦးမည္ဟု ယူဆေလသည္။ (ငါသည္ ေအာက္အဆင့္ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ေလာက္မွာ ရွိေနေရာ့လားဟူ၍ကား လံုး၀မေတြးေပ။) ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲ၌ သူ႔အဆင့္ သည္ ေနာက္ တစ္ဆင့္ျမင့္သည့္ ေလးပံုတစ္ပံုထဲ ေရာက္လုနီးပါးရွိေနသည္ဟုသာ ေတြးသည္။ "၅၀ ရာ ခိုင္ႏႈန္း ႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွ"ဟု သူက သူ႕ကုိယ္သူ သံုးသပ္ေလသည္။ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဆိုသည္မွာ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားက မဆိုးပါဘူး ဟု ေတြးသည့္အဆင့္ မဟုတ္ပါေလာ။
"ဒီပံုစံကားခ်ပ္ရွိတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ့ ၀မ္းသာတယ္"ဟု ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေျပာျပသည္။ "ဘာ ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မင္းကုိ တိက်တဲ့သတင္းအခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ ေပးႏုိင္ဖို႔ဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆရာ ထင္လုိ႔ပဲ။ မင္းဟာ ေအာက္ဆံုး ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းထဲမွာ ေရာက္ေန႐ံုမွ်မကဘူး၊ အတန္းထဲမွာ လူ ၅၀ ရွိတဲ့ အနက္ မင္းဟာ ေနာက္ဆံုးမွာရွိတယ္လုိ႔ မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အဆင့္သတ္မွတ္ေပးတဲ့ ျပႆ နာပဲ၊ သူတုိ႔ ေျပာၾကတာက မင္းဟာ သူမ်ားေျပာတာကို နားမေထာင္တတ္ဘူးတဲ့၊ မင္းဟာ အမ်ားနဲ႔အ ဆင္ မေျပဘူးတဲ့၊ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးကြ"
ကၽြန္ေတာ့္တပည့္သည္ တုန္လႈပ္သြားသည္။ (ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အျမဲပင္သို႔ႏွယ္ တုန္လႈပ္သြား တတ္သည္။) သူသည္ သူ၏အေျခအေနမွန္ကို သိသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ အား ဤၾကြားရန္ ခက္ခဲလွေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေပးလုိက္ၿပီျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အား ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းေျပာျပသည္။
"ဆရာလဲ မင္းလိုပဲကြာ၊ ဆရာက သူမ်ားေျပာတာ ဘာမွသိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့မွာ အမွန္ တရား ကုိ ဆရာ့ေခါင္းထဲ အတင္း႐ိုက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡတစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆရာ့မွာ ထူး ျခားမႈ ရွိလာတယ္၊ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ နားေထာင္တတ္ျခင္းပါပဲ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တပည့္ ေက်ာင္းသား တပည့္ ေက်ာင္းသားသည္ မ်က္လုံးက်ယ္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ဤသို႕ေျပာသည္ ။"ဒါဟာ အမွန္ အတုိင္း ေျပာဆုိျခင္းပဲ၊ ဆရာလည္း အမွားေတြျပဳျပီး အမွန္ေရာက္လာခဲ့သူပါ၊ အဲဒီလုိ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူျဖစ္လုိ႔လဲ ဆရာက မင္းဟာလည္း အမွန္ျပန္ေရာက္ႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲလုိ႕ ေျပာႏုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ တာပါ''
က်န္သည့္ စာသင္ႏွစ္ ႏွစ္၀က္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဤတပည့္သည္ အျမဲတမ္း သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္လည္စစ္ေဆး ၾကည့္သြားေတာ့သည္။ ယခင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ပါေမာကၡ အင္ဒီဗန္းဒမ္းက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပဳျပင္ေပးခဲ့သလုိပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဤတပည့္အား သူ႕ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါသတည္း။
စာသင္ႏွစ္၀က္လည္း ကုန္ဆံုးသြားျပီ။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တစ္ဦးလွ်င္ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္ ငါးခုစီ လုပ္၍ ျပီးေပျပီ။ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္တစ္ခု လုပ္တိုင္း ေနာက္ထပ္ မတူသည့္ လုပ္ေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းသံုးဦး ႏွင့္ ေျပာင္းေျပာင္း လုပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ရာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးလွ်င္ အခ်က္အလက္ အမွတ္၁၅ မွတ္စီ ရရွိၾက ရမည္ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကား မိမိတို႔ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္း စာရင္းအင္း ကိန္းဂဏန္းႏွုင့္ လက္ေတြ႔ က်က် ၾကည့္ျမင္ႏိုင္သည့္နည္း ျဖစ္ေပသည္။
ကၽြန္ေတာ္ က အရည္းအခ်င္း အနိမ့္အျမင့္ အတက္အက်ကို တိုင္မ်ားအနိမ့္အျမင့္ျဖင့္ ေဖာ္ျပသည့္ ေရာင္စံု ပံုစံ ကားခ်ပ္တစ္ခုကို တီထြင္ထားသည္။ ထုိပံုစံကားခ်ပ္၌ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးသည္ မိမိတို႔၏ ေဆာင္ရြက္ ခ်က္ မ်ားတြင္ မိမိတို႔ဘယ္အဆင့္မွာ ေရာက္ေနေၾကာင္းကို ၾကည့္၍ရသည္။
ဥပမာအားျဖင့္
၁။ မိမိ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ားက မိမိအား အလုပ္ႀကဳိးစားသည္ဟု ထင္ပါသလား၊ လုပ္ငန္းစီမံခ်က္တစ္ခုကို မိမိသည္ အခ်ိန္ဘယ္ႏွစ္နာရီၾကာေအာင္ လုပ္ေဆာင္သည္ဟုထင္ျမင္သလဲ။
၂။ မိမိ၏ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္မႈသည္ ဘယ္မွ် ဆန္းသစ္တီထြင္မႈ ရွိပါသလဲ။
၃။ မိမိသူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ မိမိႏွင့္အတူ လုပ္ကိုင္ရတာ လြယ္သလား၊ သို႔မဟုတ္ ခက္သလား၊ မိမိ သည္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္တတ္သူျဖစ္ပါသလား။ စသည္တုိ႔ကို ထိုပံုစံကားခ်ပ္တြင္ ၾကည့္ႏိုင္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေထာက္ျပေလ့ရွိသည္ အတုိင္းပင္ အထူးသျဖင့္ နံပါတ္ ၃ ကိစၥမ်ဳိးတြင္ ေက်ာင္းသားတစ္ ေယာက္ ႏွင့္ က်န္ေက်ာင္းသားေဖာ္မ်ားကို အတူတြဲ၍ လုပ္ၾကရာတြင္ ထိုသူႏွင့္လုပ္ရသည္မွာ ဘယ္မွ် လြယ္သည္ သုိ႔မဟုတ္ ဘယ္မွ်ခက္သည္ကုိ က်န္ေက်ာင္းသားေဖာ္မ်ားက အတိအက် အကဲျဖတ္ေပး ႏုိင္ၾက ေပသည္။
ေရာင္စံုျခယ္ထားေသာ အတက္အက် တိုင္ နိမ့္ျမင့္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ပံုစံကားခ်ပ္မ်ားသည္ အလြန္ တိက်သည္။ ေက်ာင္းသားတုိင္းသည္ က်န္မိမိသူငယ္ခ်င္း ၄၉ဦးႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ မိမိဘယ္အေနအထား တြင္ ရပ္တည္ ေနသည္ကုိ သိရသည္။
ထုိတုိင္နိမ့္ျမင့္ျဖင့္ျပေသာ ပံုစံကားခ်ပ္မ်ားကို လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက လြတ္လပ္ေသာပံုစံ ျဖင့္ ေပးထားေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ားျဖင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးထားသည္။ အၾကံေပးခ်က္းဆိုရာမွာလည္း တိုးတက္မႈအတြက္ တကယ္တိက်ေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ဳိးမ်ား ျဖစ္သည္။ ဥပမာ "အျခားသူ စကား ေျပာေနလွ်င္ သူ႔စကားဆံုးေအာင္ ေျပာပါေစ"ဟူေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကား ေက်ာင္းသားအနည္းမွ်ေလာက္သာမကဘဲ ေက်ာင္းသားတုိင္းလုိလုိက ဤသတင္း အခ်က္အလက္ကုိ ေတြ႕ျမင္သြားၾကၿပီး "အင္း ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ငါ အဆင့္တက္ေအာင္ လုပ္ရဦး မွာပါ တကား"ဟူ၍ ျဖစ္လာရန္ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ေသာ အၾကံေပးခ်က္မ်ားမွာ မသိက်ဳိးကၽြန္ျပဳရန္ ခက္ လွသည္။ သို႔ရာတြင္ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက်ေတာ့လည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈႏုိင္ၾကဆဲျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေအာက္ပါအေတြ႕အၾကံဳေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္သင္တန္းတစ္ခုကို သင္ ျပရာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အထက္တြင္ေျပာခဲ့သည့္နည္းအတိုင္း အခ်င္းခ်င္း အကဲျဖတ္ေစသည္။ ထုိ သို႔ျပဳခုိင္းသည့္အခါ အဆင့္ေလးဆင့္ခြဲထားသည္ျဖစ္၍ သူတုိ႔ ဘယ္အဆင့္ ထဲမွာ ေရာက္ေနသည္ဟူ သည္ေလာက္ကုိ သာ သူတို႔အား ေျပာျပသည္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာခဲ့ ပံုကို သတိရမိသည္။ ထုိေက်ာင္းသားအား က်န္ ေက်ာင္းသား မ်ားက စက္ဆုတ္ဖြယ္ေကာင္းသူအျဖစ္ အကဲျဖတ္ထားၾကသည္။ သူက လူေတာ္ေတာ့ လူေတာ္ ပင္။ သို႔ရာတြင္ သူက သူ႔ကိုယ္သူ အေတာ္အ ထင္ႀကီးသူျဖစ္ေနသျဖင့္ သူ ဘယ္အေျခေန ရွိသည္ကို မသိႏုိင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ သူသည္ အဆင့္ေလး ဆင့္ ခြဲထားသည့္အနက္ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ထဲ၌ ေရာက္ေန ေလသည္။ သူသည္ ထုိသို႔ေအာက္ဆံုးဆင့္ တြင္ေရာက္ေနေသာ္လည္း သူကမူ ပူပန္မႈလည္းမျပ၊ အထိတ္ အလန္႔လည္း မျဖစ္ခဲ့ေပ။
သူက သူ ေအာက္ဆံုးအဆင့္ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းထဲမွာ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ သူ၏အဆင့္သည္ ၂၄ရာခုိင္ႏႈန္း သို႔မဟုတ္ ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ေတာ့ ရွိေနဦးမည္ဟု ယူဆေလသည္။ (ငါသည္ ေအာက္အဆင့္ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္း ေလာက္မွာ ရွိေနေရာ့လားဟူ၍ကား လံုး၀မေတြးေပ။) ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲ၌ သူ႔အဆင့္ သည္ ေနာက္ တစ္ဆင့္ျမင့္သည့္ ေလးပံုတစ္ပံုထဲ ေရာက္လုနီးပါးရွိေနသည္ဟုသာ ေတြးသည္။ "၅၀ ရာ ခိုင္ႏႈန္း ႏွင့္ သိပ္မေ၀းလွ"ဟု သူက သူ႕ကုိယ္သူ သံုးသပ္ေလသည္။ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဆိုသည္မွာ သူငယ္ ခ်င္းမ်ားက မဆိုးပါဘူး ဟု ေတြးသည့္အဆင့္ မဟုတ္ပါေလာ။
"ဒီပံုစံကားခ်ပ္ရွိတဲ့အတြက္ ဆရာေတာ့ ၀မ္းသာတယ္"ဟု ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေျပာျပသည္။ "ဘာ ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ မင္းကုိ တိက်တဲ့သတင္းအခ်က္အလက္အခ်ဳိ႕ ေပးႏုိင္ဖို႔ဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆရာ ထင္လုိ႔ပဲ။ မင္းဟာ ေအာက္ဆံုး ၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းထဲမွာ ေရာက္ေန႐ံုမွ်မကဘူး၊ အတန္းထဲမွာ လူ ၅၀ ရွိတဲ့ အနက္ မင္းဟာ ေနာက္ဆံုးမွာရွိတယ္လုိ႔ မင္းရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြက အဆင့္သတ္မွတ္ေပးတဲ့ ျပႆ နာပဲ၊ သူတုိ႔ ေျပာၾကတာက မင္းဟာ သူမ်ားေျပာတာကို နားမေထာင္တတ္ဘူးတဲ့၊ မင္းဟာ အမ်ားနဲ႔အ ဆင္ မေျပဘူးတဲ့၊ ဒါဟာ မေကာင္းဘူးကြ"
ကၽြန္ေတာ့္တပည့္သည္ တုန္လႈပ္သြားသည္။ (ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ အျမဲပင္သို႔ႏွယ္ တုန္လႈပ္သြား တတ္သည္။) သူသည္ သူ၏အေျခအေနမွန္ကို သိသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ အား ဤၾကြားရန္ ခက္ခဲလွေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေပးလုိက္ၿပီျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အား ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း အမွန္အတိုင္းေျပာျပသည္။
"ဆရာလဲ မင္းလိုပဲကြာ၊ ဆရာက သူမ်ားေျပာတာ ဘာမွသိပ္လက္မခံခ်င္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့မွာ အမွန္ တရား ကုိ ဆရာ့ေခါင္းထဲ အတင္း႐ိုက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ပါေမာကၡတစ္ဦးရွိခဲ့ဖူးတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ပဲ ဆရာ့မွာ ထူး ျခားမႈ ရွိလာတယ္၊ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ နားေထာင္တတ္ျခင္းပါပဲ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္တပည့္ ေက်ာင္းသား တပည့္ ေက်ာင္းသားသည္ မ်က္လုံးက်ယ္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကုိ ဤသို႕ေျပာသည္ ။"ဒါဟာ အမွန္ အတုိင္း ေျပာဆုိျခင္းပဲ၊ ဆရာလည္း အမွားေတြျပဳျပီး အမွန္ေရာက္လာခဲ့သူပါ၊ အဲဒီလုိ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ လူျဖစ္လုိ႔လဲ ဆရာက မင္းဟာလည္း အမွန္ျပန္ေရာက္ႏုိင္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲလုိ႕ ေျပာႏုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္မ်ဳိး ျဖစ္လာခဲ့ တာပါ''
က်န္သည့္ စာသင္ႏွစ္ ႏွစ္၀က္တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဤတပည့္သည္ အျမဲတမ္း သူ႕ကုိယ္သူ ျပန္လည္စစ္ေဆး ၾကည့္သြားေတာ့သည္။ ယခင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ပါေမာကၡ အင္ဒီဗန္းဒမ္းက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပဳျပင္ေပးခဲ့သလုိပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဤတပည့္အား သူ႕ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ျပဳျပင္ေပးခဲ့ပါသတည္း။
အခန္း ၂၅
ျဖစ္ခ်င္သူအား သင္တန္းေပးျခင္း
ျဖစ္ခ်င္သူအား သင္တန္းေပးျခင္း
ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားအတုိင္း ျဖစ္လာျခင္းသည္ အလြန္ရင္ဖုိ ပီတိ ျဖစ္ဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ သုိ႕ရာတြင္ အသက္အရြယ္ကေလး ရလာသည့္အခါ ကုိယ့္စိတ္ကူးအိပ္မက္အတုိင္း ျဖစ္လာရျခင္း ထက္ သူတစ္ပါး၏ စိိတ္ကူး အိပ္မက္အတုိင္း ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေပးရျခင္းက ပုိ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ ပီတိ ျဖစ္ဖြယ္ ေကာင္းပါ၏။
၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဗာဂ်င္းနယား တကၠသိုလ္တြင္ စာသင္ျပေပးေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အတန္း တြင္ တြမ္မီ ဘားနက္ဟုေခၚေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ဦးလည္းပါသည္။ သူသည္ ပန္းခ်ီ အႏုပညာသည္ တစ္ဦး အျဖစ္မွ ကြန္ပ်ဴတာ ဂရပ္ဖစ္ပညာလုိက္စားသူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးျဖစ္လာသူပါ။ သူက ကၽြန္ေတာ္ ၏ သုေတသနအဖဲြ႕တြင္ အလုပ္လုပ္လုိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူႏွင့္ သူ႕ဘ၀အေၾကာင္း၊ သူ႕ ရည္မွန္းခ်က္မ်ား အေၾကာင္း ေျပာဆုိေနစဥ္ သူသည္ စကားတစ္ခြန္းကုိ ရုတ္ျခည္း ၀င္ေျပာလုိက္သည္။
'အုိ၊ ဆရာကလည္း ကြ်န္ေတာ္မွာ ကေလးဘ၀ကတည္းက ဒီအိပ္မက္ေတြ ရွိလာခဲ့တာပဲ'
စကားေျပာသည့္ အခါ လူတစ္ေယာက္၏ စကားထဲတြင္ ကေလးဘ၀တုိ႔ ၊ အိပ္မက္တုိ႔ ပါလာလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ထုိသူ၏ စကားကုိ အထူး စိတ္၀င္စား တတ္သည္။
'ဆုိပါဦး တြမ္မီရ၊ မင္းစိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြက ဘာတဲ့လဲ 'ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေမးပါသည္။
ထုိအခါ 'ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္တစ္ၾကိမ္ရုိက္မဲ့ ၾကယ္တာရာ စစ္ပဲြ ရုပ္ရွင္ကားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္မွာ လုပ္ခ်င္တာ ခင္ဗ်' သူက ေျပာပါသည္။
သူ ဤစကားကုိ ေျပာခဲ့သည္မွာ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကပါ။ ေနာက္ဆုံးၾကယ္တာရာ စစ္ပဲြ ရုပ္ရွင္ကားကုိ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ က ရုိက္ကူးထုတ္လုပ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ဤကားမ်ဳိး ထပ္မံရုိက္ကူးထုတ္လုပ္ရန္ တိတိက်က် သတ္မွတ္ ထားေသာ အစီအစဥ္မ်ဳ္ိး မရွိပါ။ 'ဒီအိပ္မက္ကေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာဖုိ႔အလြန္ခက္မယ့္ အိပ္မက္ ပဲကြ၊ ဘာေၾကာင့္ လဲဆုိေတာ့ ဒီကားကုိ ျမင္ရဖုိ႔ ခက္လွလုိ႔ပဲ၊ ၾကယ္တာရာစစ္ပဲြ ရုပ္ရွင္ကားမ်ား ထုတ္လုပ္ ရုိက္ကူးမႈဟာ ျပီးဆုံးသြားၾကျပီလုိ႔ ေျပာတယ္' ဟု ကၽြန္ေတာ္က ရွင္းျပပါသည္။
'မဟုတ္ဘူး ဆရာ၊ သူတုိ႔ေနာက္ထပ္ ရုိက္ကူးထုတ္လုပ္ၾကဦးမွာပါ၊ သူတို႕အဲဒီလုိ ရုိက္ကူး ထုတ္လုပ္ျပီ ဆုိတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကားေတြနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္ေတြကုိ လုပ္မယ္၊ ကြ်န္ေတာ္ အစီအစဥ္ ကေတာ့ အဲဒါပဲ' ဟု သူက ေျပာပါသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment