ပန္းသတင္း (မတ္ ၂ဝ၁၁)

 ကၽြန္ေတာ္ရွာေဖြ ႏွည္မိေသာ

အစာအိမ္သစၥာ

စာေရးသူ - ေအာင္ထိပ္

"မင္းစႏၵာဂုတ္တဲ့ေဟ့"
ဒိီေနရာကစၿပီး အသံထြက္လာေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုံထဲရွိ ပရိတ္သတ္က လက္ခုပ္ေတြတီး၊ လက္ေခါက္ ေတြ မႈတ္ကာ ေအာ္ဟစ္ အားေပးလိုက္ၾကသည္၊ ကေလးေတြထဲမွာ မူလတန္း ေက်ာင္္းသားရြယ္ ကၽြန္ေတာ္ ပါ၀င္ခဲ့ ပါသည္။ ဒါသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၏ ေက်းလက္လူေနမႈ အစစ္အမွန္ကို ေဖာ္ျပလုိက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ ရိုးျပတ္ခင္းေပၚက ေႏြရာသီေက်းလက္ ရုပ္ရုင္ထဲမွာ "မင္းစႏၵာဂုတ္" အသံတိတ္ အျဖဴအမည္း ရုပ္ရွင္ကားၾကည့္ေနခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ယခုအခါ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္ ၾကာၿပီမုိ႔လို႔ ဇာတ္ေဆာင္၊ ဇာတ္ကြက္ ေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိ ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိ သေလာက္ ျပခ်က္ တစ္ကြင္း တစ္ကြက္ ကေလးအေၾကာင္း ေျပာျပလုိ႔သာ ျပန္ေျပာင္း တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒီဇာတ္လမ္းထဲမွာ ရေသ့ႀကီးတစ္ပါးက ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ေမြးစားထားသည္။ အဌာရသ ၁၈ ရပ္ကို သင္ၾကား ေပးသည္။ အစာအိမ္ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ အဆိပ္ေတြ က်င့္ေကၽြးသည္။ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ မွာ တစ္ေယာက္ေသာ သူက မင္းဧကရာဇ္ ဧကန္ျဖစ္မည္။ က်န္တစ္ေယာက္က သူပုန္ဧကန္ျဖစ္မည္။ ထုိအခါ တုိင္းသူျပည္သား ေတြ ေသေက်ပ်က္ျပဳန္းၾကမည္ကို ရေသ့ႀကီးက သိေနသည္။ ရေသ့ႀကီးက ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ကို ထန္းရြက္ ပုတီးေလးေတြ တစ္ေယာက္တစ္ကုံး ဆြဲေပးထားသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ .....
တစ္ေန႔တြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကစားၿပီး ေမာေမာႏွင့္ သစ္ငုတ္တိုေတြေပၚမွာ မွီၿပီးအိပ္္ ေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရင္း ရေသ့ႀကီးဆီမွာ အႀကံတစ္ခုေပၚလာသည္။ အနီးအနားရွိ ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လုံးကို ေကာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ကို ေပါက္လိုက္ရာ ထုိကေလး လန္႔ႏုိးသြားသည္။ ကေလးက ဆရာရေသ့ႀကီးဆီ ေလွ်ာက္ လာသည္။ ရေသ့က ကေလးကို ဓားေပးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကေလးရဲ႕လည္ပင္းမွာ ထန္းရြက္ပုတီး ကိုယူခုိင္းသည္။ ထုိကေလးက သူ႔ကစားေဖာ္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး လည္ပင္းဓားႏွင့္ပိုင္းကာ ထန္းရြက္ ပုတီးကို မယူ၀့ံ။ ရေသ့ႀကီးဆီ ဓားျပန္အပ္ၿပီး သူ႔ေနရာမွာပဲ သြားျပန္အိပ္ ေေနသည္။

ထုိအခါ .....
ဆရာရေသ့သည္ ဒုတိယကေလးကုိလည္း ပထမနည္းအတုိင္း ခိုင္းျပန္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒုတိယကေလး ကေတာ့ ပထမကေလးလို မဟုတ္။ ေသြးလိမ္းလိမ္းေပက်ံေနေသာဓားႏွင့္ ထန္းရြက္ပုတီးကို ဆရာရေသ့ထံ ရဲ၀ံ့ ရင္ေကာ့ ၍ ျပန္ေပးလိုက္သည္။
ထုိဒုတိယကေလး ကား အရြယ္ေရာက္လာသည့္အခါ တုိင္းျပည္ ကို နန္းသိမ္းလိုက္ႏုိင္ေသာ "မင္းစႏၵာဂုတ္" ဘုရင္ ေပတည္း။

တုိက္တုိက္ဆိုင္ဆို္င္ အသံတိတ္စာတမ္းထုိးၿပီးျပလာေသာ တုန္တုန္မႈန္မႈန္ ရုပ္ရွင္ကားက "မင္းစႏၵာဂုတ္" ပုန္ကန္ခ်ိန္ က်မွစၿပီး အသံထြက္လာသည္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္ အေသြးအသားထိ စိမ့္၀င္စီးဆင္း ေနခဲ့တာ အမွန္ပါ ....။

သို႔ေသာ္ ဒီရုပ္ရွင္ က တစ္ဆင့္ လုပ္သင့္သည့္ အလုပ္တစ္ခုကုိ အခ်ိန္ကုိက္ျပတ္ျပတ္ သားသား လုပ္ေဆာင္ တတ္ရမည္ဆုိ တဲ့ အသိတစ္ခုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရခဲ့တာလည္း အမွန္ပါေလ-။

ဒီဇာတ္ကား ကုိ ၾကည့္မိခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေျခခံ ပညာအတန္းကုန္လို႔ ထူးခၽြန္လာေသာအခါ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ၁၉၇၆ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂ ရက္ေန႔။ ဒါကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မွတ္မွတ္ရရ မ်က္စိလည္မိေသာ လမ္းမွားသုံးခ်က္ ထဲက တစ္ခုသာ ျဖစ္သည္ဆိုရပါမည္။ ေျပာလက္စႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ မ်က္စိလည္ပုံ ေတြကို ဆက္လက္တင္ျပလိုပါသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ ၁၀ တန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အမွန္ ေတြ အလြန္မ်ားသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရည္ရြက္ခ်က္က ဆယ္တန္းေအာင္လွ်င္ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္မည္။ တြံေတးသိန္းတန္၏ "ေတာကေရႊဧည့္သည္" ဓာတ္ျပားဇာတ္လမ္း ထဲကလို ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးျဖစ္ျခင္သည္။

ဆရာမ "မမုိးမိုး" ႏွင့္  လက္ထပ္ခ်င္သည္။ ရြာအစြန္းအဖ်ားေလးမွာ တဲသာသာ အိမ္ကေလးတစ္လုံး၊ ဗူးစင္ကေလး၊ ေရတြင္းေလး တစ္တြင္း ႏွင့္ စာေတြ ဖတ္ခ်င္သည္။ ကံအက်ိဳးေပး၍ ျဖစ္မ်ားျဖစ္ႏုိင္ခဲ့လွ်င္ စႏၵားရား တစ္လုံး နဲ႔ေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ဆရာ၀န္ပဲ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဒုတိယအခ်က္ မွားခဲ့သည္က ေတာင္ငူခရုိင္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း လူရည္ခၽြန္ ရသြားျခင္းျဖစ္သည္။ လားလားမွ မအပ္စပ္။ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အင္းေလး တုိ႔၊ ရန္ကုန္တို႔ ေရာက္သြားဖူးသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ျမင္ကြင္း ေတြ က်ယ္ေလာင္ ၀ိုင္းလင္းလာသည္။  အင္း ..... တတိယ အမွားကား ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္စာေရးဆရာ ျဖစ္လာျခင္းပင္ ...။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ငယ္စဥ္ဘ၀ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ကပ္ဖိုးကပ္ဖဲ့ ေျဗာင္တိေျဗာင္းဆန္ ျဖစ္လာေနေသာ ဘ၀မွာ  ေလာကဓံ၏ ေနာင္ေျပာင္ ရယ္ေမာမႈကို အာခံရင္း အသက္ရွင္လာခဲ့တာ ရာစု၀က္ေလာက္ရွိလာခဲ့ၿပီ။
ညင္းသြဲ႕သြဲ႕ေလျပည္ထဲမွာ ဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ဖိုးသူေတာ္ မ်က္စိလည္ေလ ဆန္ရေလ" ဆုိတဲ့ ဆိုရုိးစကားလုိပင္ ဘ၀မွာ မ်က္စိလည္ေလ၊ ရြယ္ ေတာ့ ေစ်းသည္ ညားေတာ့ မဟာႏြယ္ ျဖစ္ခဲ့သည္လိုပဲ ဆုိမွ သင့္ေပမည္။ ထုိ႔အတူ ေသြးပ်က္ ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေလာကဓံေတြကိုလည္း အေၾကးခြံခ်င္းထပ္မွ် ခံစားခဲ့ရတာလည္း တြဲလ်က္ရွိေနခဲ့ေပသည္။

ကမၻာေက်ာ္ အျပည္ျပည္ဆုိင္ရာ ကြန္ျမဴနစ္ဆရာ၀န္ ေနာ္မန္ဗက္သြန္းက ဆရာ၀န္ဆိုတာ ျခေသၤ့ႏွလုံးသား ရွိရမည္။ သိန္းငွက္မ်က္လုံးရွိရမည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အပ်ိဳလက္ေခ်ာင္း မ်ားလည္း ရွိရမည္လို႔ ေနာင္လာ ေနာင္သား ဆရာ၀န္ေတြကို မွ်ေ၀ခံစားေစခဲ့သည္။ သူ႔အာေဘာ္ က ဆရာ၀န္ဆုိတာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ရဲ၀ံ့ျပတ္သား ရမည္။ အျမင္စူးရဲရမည္။ တစ္ ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့မႈရွိရမည္တဲ့။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္စတင္တက္ေရာက္သည့္ ၁၉၇၆-ခုႏွစ္မွ ဆရာ၀န္ လားေျမာက္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာသည္အထိ ခုႏွစ္ႏွစ္ခြဲတာကာလထဲမွာ ဆရာ၀န္ မ်ားပဲ ျဖစ္ၾကသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာ/ဆရာမႀကီးငယ္အေပါင္းက အုိုးေကာင္းရဖို႔ လွလွပပ ထုႏွက္ ပုံသြင္း သကဲ့ သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကုိ ပြဲထဲက မင္းသားၾကမ္း ႀကိမ္း၀ါးသလို ႀကိမ္း၀ါးသည့္အခါ ႀကိမ္း၀ါး ေမာင္းထုတ္ လိုက္ေသာ အခါ၊ ထုိ႔တြင္မက ထုသားေတသား က်နေအာင္ သင္ၾကားပုံေဖာ္ေပးလိုက္ေသာအခါ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ မွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာ္မန္ဗက္သြန္းမိန္႔မွာခ်က္ ေတြႏွင့္ စိမ့္၀င္ျပည့္၀လာေသာ၊ ဆရာ/ဆရာမႀကီးငယ္ တုိ႔၏ မြန္ျမတ္ေသာ ၀ိညာဥ္ေတြ ပူးကပ္ေနေသာ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္္ ျဖစ္လာခဲ့ ေတာ့သည္။

ဒီလုုိျဖစ္လာေအာင္ ပုံေဖာ္ထုဆစ္ေပးခဲ့သူေတြထဲမွာ ပါေမာကၡဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဦခင္ေမာင္စိန္၊ ဦးေပတုိး၊ မာမီႀကီးေခၚ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္၊ ဆရာႀကီးဦးသန္းေအာင္၊ အဘ ဦးထြန္းသင္ တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားက အစ အစ္ကိုအစ္မ ေတြလို ေနခဲ့ၾကတဲ့ ေဒါက္တာဦးေအာင္ႀကီး၊ ေဒါက္တာေဒၚ၀င္း၀င္းျမင့္၊ ေဒါက္တာ ေဒၚခင္မိမိလြင္၊ ေဒါက္တာ ဦးေက်ုာ္လွ စသည့္ စသည့္ ရာခ်ီေသာ ဆရာ၀န္ေတြလည္း ျဖစ္ၾကသည့္၊ သင္ၾကားေရး ကို ၀ါသနာပါေသာ ေစတနာလည္းပါေသာ ဆရာ ဆရာမႀကီးငယ္ေတြလည္း ပါ၀င္ေနခဲ့ပါ သည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ပုလဲေရာင္ ေငြေရာင္ ေဘာ္ေရာင္ေတးသြားေနာက္ခံ ေဆးပညာ သင္တန္း ကာလ တစ္ေလွ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လွလွပပ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဒုတိယ "ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္" ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ဘ၀တုန္း က ပုံေဖာ္တည္ေဆာက္လိုခဲ့ေသာ ေက်ာင္းအုပ္ ဆရာႀကီးဘ၀ႏွင့္ ဆရာမ "မမမိုး"  တုိ႔ိကိုလည္း ရင္ထဲမွာ အိပ္မႈန္ ဇ၀ိုးဇ၀ါး ႏွင့္သာ သတိရ ႏုိင္ေတာ့သည္။
သို႔ျဖင့္ပင္ ...

ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား နည္းတူ မိမိကိုယ္ကို ပညာအရ အတိုင္း အတာ တစ္ခု ထိ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ ေသးေလာက္လားေသာ ဟန္ရပန္ရ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ျခင္းမလား ျဖစ္ခဲ့ ရေတာ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ဆရာ ဆရာမ ႀကီးငယ္ေတြရဲ႕ သြန္သင္ အေခ်ာကိုင္ ေပးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာေသာ စိန္ပြင့္၊ ပတၱျမားပြင့္၊ နီလာပြင့္လို ရတနာေတြကို ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဆုပ္ပက္ လုိက္ သလို ျပန္႔က်ဲသြားရသည့္ အထဲတြင္ တစ္ခုေသာေက်ာက္ အျဖစ္ လြင့္စင္လာခဲ့ရပါသည္။

ဟုတ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လြင့္စင္ အေျခက်မိေသာ ေနရာကား ေတာင္ခရုိင္၊ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ထဲက။ "... " ရြာႀကီး ျဖစ္သည့္ ဆရာ၀န္တစ္ခါမွ မရွိဖူးေသးေသာ ဒီကြက္လပ္ရြာႀကီးမွာ ဂ်ီပီကေလး စဖြင့္ျဖစ္ခဲ့သမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အစာအိမ္ ထဲမွာ မပူမပင္ရဘဲ အစာေရစာမ်ား မွန္မွန္ ျဖတ္သန္းခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။

ဆရာ၀န္မရွိတဲ့ အဲဒီကြက္လပ္ႀကီးမွာ ေဆးခန္းကေလး စဖြင့္ေတာ့ ျပင္ပကမၻာအေၾကာင္း ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ထဲသို႔ ပစ္ခက္၀င္ေရာက္လာေတာ့သည္။ မလြယ္ကူမႈေတြ၊ ေလာကဓံေတြ ... ဒီအျပင္ အၾကမ္းဖက္ ၀ါဒီ ေတြ လက္ထဲ အႏုျမဴ နည္းပညာ ေရာက္ေန သလို ေဆးပညာဟာ မသမာတဲ့ လုပ္ငန္း တစ္ခု ျဖစ္ေနပုံေတြ...။ 

ဒီေတာ့ လူတစ္ေယာက္ ဟာ မိမိဂုဏ္သိကၡာကို ကာကြယ္ေနရမယ္ဆိုတဲ့ အသိရလာခဲတယ္။ ဒီ႔အျပင္ ေဆးပညာ ကို ေလ့လာသင္ၾကားေနသူေတြ၊ သုေတသနျပဳ မွ်ေ၀ သင္ၾကား ေပးေနသူေတြ လုံး၀ခ်က္ႀကိဳး မဆက္ တဲ့ ရြာေတြ နယ္ေတြမွာ လက္ေတြ႔ကုသေနတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြရဲ႕ ဘ၀ ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ လာရပါသည္။

ဒီရြာႀကီးရဲ႕ အသာယာဆုံး လမ္းမေပၚက ႏွစ္ထပ္အိမ္ငယ္ တစ္လုံးမွာ ကၽြန္ေတာ္ေနပါ သည္။ အေပၚထပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ေသာက္ေရအိုး တစ္လုံး၊ အဖုံးေပၚမွာ ဖန္ခြက္ တစ္လုံး၊ ေရနံဆီ မီးအိမ္ တစ္လုံး၊ စာအုပ္ေသတၱာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ မသိမ္းေသာ ျခင္ေထာင္ ေထာင္လ်က္သား ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာ၊ ေဘး မွာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္သုံးေလးအုပ္။ ေအာက္ထပ္ကေတာ့ လူနာခုတင္တစ္လုံး၊ လူနာထုိင္စရာ ခုံတန္းလ်ား သုံးလုံး၊ ေဆးဘီရိုတစ္လုံး။ ဒါ ဒီရြာႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆးခန္းအေဆာင္အေယာင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ မွ မရွိဖူးေသးေသာ ရြာအေနျဖင့္ သိပ္မ္ဆိုးေလာက္ပါလို႔ အားလုံး ကလည္း သေဘာတူ ေလာက္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေျပာစရာရွိသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္း သို႔ လူနာက်ိဳးတိုး က်ဲတဲ သာ လာေဖာ္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ေၾသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္းေပၚ ေရာက္မွ ေရမြန္းသလို ျဖစ္ေနရၿပီလား။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ငတ္မြတ္ေနေသာ အာသီသ ဆုိတာမ်ိဳးမရွိလွပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စားေလာက္သည္။ စာဖတ္ ရသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းသည္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္သည္ သလင္းသားလို ပကတိအၿငိမ္ ...။

ဒီအေျခအေန တြင္မွာပဲ ေဒၚခင္ေရႊဆိုေသာ လူနာ တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဒီကြက္လပ္ရြာႀကီး တစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ကာလေပၚ သားေကာင္ တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခ်င္းမလွ ျဖစ္ခဲ့ရပုံေတြကို လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ ေျပာျပ ပါဦးမည္။

လူနာ နာမည္က ေဒၚခင္ေရႊ၊ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္။ ပိန္ပိန္ေသးေသးေလး၊ ျပားျပားခ်ပ္ခ်ပ္ ယဲ့ယဲ့ကေလး၊ ေပ်ာ့စိေပ်ာ့ဖတ္ ေလး ရွိေနသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ေသာ မ်က္ႏွာကေလး၌ ရႈံ႕ရုန္႔ေန သည့္ မ်က္လုံးမ်ားရွိသည္။ အသက္ရွင္ဖို႔ အသက္ ကို ႀကိဳးစားပမ္းစားရွဴေနတုန္း။ အသက္ ရွဴေနတိုင္း အေျမွာင္းေျမွာင္းထေနေသာ နံရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း သည္ အသက္ရွဴေနတိုင္း ၿဗိဳးၿဗိဳး ဗ်စ္ဗ်စ္ မည္ကာ က်ိဳးအက္ ကုန္ေတာ့မလုိ ရွိေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စမး္သပ္ေတြ႔ရွိခ်က္က အစာအိမ္ကင္ဆာ၊ ရင္၀မွာ လက္ျဖင့္ ထိစမ္းရုံႏွင့္ပင္ အစာအိမ္တစ္ခုလုံး အဆုပ္ဆုပ္၊ အခဲခဲအထစ္ထစ္ အထပ္ထပ္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေအာ္ ... ဆရာေတြ သင္ၾကားခ်က္အတိုင္းဆိုရင္ ေတာ့ ပန္းမုန္လာပြင့္ မ်က္ႏွာျပင္မ်ိဳး ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေလ။

ဒီမွာတြင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဒၚခင္ေရႊ၏ သားအငယ္ေကာင္ ျမင့္ေဆြ (ေခၚ) ဒရယ္ ကို သီးျခား ေခၚေတြ႔ ရေတာ့သည္။ ဒရယ္က အလယ္တန္းေလာက္အထိ ေက်ာင္းေနဖူးသူ မဟုတ္လား။ သူ႔အစ္မ အပ်ိဳႀကီး သုံးေယာက္ ႏွင့္ အစ္ကိုႀကီးတုိ႔ကေတာ့ ရန္ကုန္ေဆးရုံ တင္ခ်င္သတဲ့။ သူတို႔က ရြာမွာ ေၾကးရတတ္ေတြ၊ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ေတြကိုး။ ေဆးေက်ာင္း မွာတုန္းကဆုိရင္ေတာ့ Bameal X-ray ေထာင္ၿပီးရွင္းျပရင္ နားလည္ လြယ္လိမ့္မည္။ ေရာဂါအေနအထား၊ ကုသမႈရဲ႕အက်ိဳးတရား၊ ဆုိးက်ိဳးအလားအလာ၊ ေဘး အႏၱရာယ္ ျဖစ္ႏုိင္ေသာ ေနာက္ဆုံးနိဂုံး ...။ လက္ရွိအေနအထားကိုေတာ့ သူျမင္လြယ္ေအင္ " မင္းအေမရဲ႕ အစာအိမ္ ဟာ ပန္းမုန္လာပြင့္ ရဲရဲနီနီႀကီးလုိ အသားတစ္ႀကီးျဖစ္ေနၿပီး၊ ထြက္ေပါက္ပိတ္ေန ၿပီေပါ့ ဒရယ္ ရာ" လို႔ ရွင္းျပသည္။ ဒီေတာ့ ဒရယ္ က ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ေပးေသာ သူ႔မိခင္ရဲ႕ အစာအိမ္ကို သူ႔ေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအ၀ုိင္း ကို ျပန္ေျပာျပသည္။

အဲဒီေနာက္ပုိင္း ဒရယ္က အိမ္ပင့္လို႔ သုံးေခါက္တိတိ သူ႔အိမ္ကုိလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ ေပးသည္။ ဒရယ္ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ေပသည္။ သူတို႔ေျခတံရွည္ မဒရပ္အိမ္ႀကီးေလွကားရင္းရွိ စဥ့္အုိးႀကီး နားက တစ္ေပေလာက္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခုံမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျခေထာက္ေရေဆးရင္ေတာင္မွ သူက ေရအတင္း ခပ္ေလာင္း ေပးသည္အထိ ေက်းဇူးတင္ေနပါသည္။
"ဘာကြ ငါ့ကို အဲဒီလူေတြက အဲဒီလို ေျပာေနၾကသလား"

"ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အငယ္ဆုံးဆိုေတာ့ သူတုိ႔လုပ္ေနၾကတာေတြကုိပဲ ထုိင္ၾကည့္ ေနရတယ္"
"မင္း မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕ အေနအထားကိုေရာ ငါမွာတဲ့အတိုင္း ေျပာမျပဘူးလား"
"ေျပာျပတာ ေပါ့ဆရာ၊ ရမွ မရဘဲ၊ အေမကေတာ့ သူတို႔ျပဳသမွ် လွိမ့္ခံပဲ။ အခုဆို ေမ်ာ့ေမ်ာ့ေလးပဲ က်န္ ေတာ့တာ"

တစ္မနက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဆးခန္းမွာ ဒရယ္က ကၽြန္ေတာ့ကို လာတင္ျပပါသည္။ လူနာ ေဒၚခင္ေရႊဆီ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ေတာ့ တဲ့ ေနာက္ပုိင္းကာလက အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ဒီလိုနည္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားလုံး သိခြင့္ ရေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သိခြင့္ရသမွ်ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တင္ျပပါမည္။ တကယ္ေတာ့ ဒရယ္ မွ အပ သူတို႔ မိသားစု ေဆြမ်ိဳး ေတြအားလုံးကို ဆရာ၀န္မဟုတ္ ေသာ ေဒသခံ ဆရာ႕ ဆရာမ်ားက စည္းရုံးလို႔ ရသြားခဲ့ၿပီဟုပဲ ဆုိရပါမည္။ သူတုိ႔အိမ္ မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ဆရာ့ဆရာ ဂုရုႀကီး တစ္ပါး ေနထုိင္သည္ကုိး။ ေဒၚခင္ေရႊ ကုိ ထုိဂုရုႀကီး အမႈးျပဳေသာ ဆရာႀကီး ေလးပါး ေပါင္း ၿပီး ကုသၾကသည္။ တစ္ေယာက္က ေဆးထုိးေပးသည္။ တစ္ေယာက္ က ေဘလုံး ဟုဆုိ ကာ လူးေဆးလိမ္းေဆးေတြႏွင့္ ကုသည္။ တစ္ေယာက္က ေန႔နံ တြက္ခ်က္ၿပီး ပြဲေတြေပး သည္။ အင္းကြက္ခ်သည္။ အဆိုးဆုံး က်န္တဲ့ ဂုရုကေတာ့ အပင္း ဟုဆိုကာ အပင္းက်  ေဆးေၾကာင့္ ေဒၚခင္ေရ႔ႊ တေအာ့ေအာ့ တအန္အန္ႏွင့္ အန္တာ ေသြးစေတြေတာင္ပါေနၿပီ။ ေသြး၀မ္းမည္းမည္း ေတြလည္း သြားေနၿပီလို႔ ဒရယ္ က ေျပာပါသည္။
"ဘယ္တတ္ႏုိင္ မွာလဲကြာ။ ရန္ကုန္သြားကုရင္ေတာင္ လြယ္မွ မလြယ္ေတာ့ဘဲ ဒရယ္ ရာ"

ကၽြန္ေတာ္ အားေပး ႏွစ္သိမ့္ လိုက္ပါသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ဆုိတာ လူနာ တစ္ေယာက္ ကို သူေတြ႕ရွိရသည့္အတိုင္း အေကာင္းဆုံး ကုသေပးၾကရသည္ပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ လညး္ ကုသ ေပးခဲ့ဲၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သိုိ႔ရာတြင္ ဒရယ္ဆက္ ေျပာျပခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ဂ်ိမ္းခနဲ ထစ္ခ်ဳန္း တုန္ဟည္း လာရေတာ့သည္။

"ဒါေပမဲ့ ဆရာ႔ကို ဟိုဆရာေတြ ေျပာေနၾကတာ ကၽြန္ေတာ္မခံခ်င္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ တစ္သက္ ဆရာ၀န္ဆိုိလုိ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ပဲ ရွိဖူးတာ။ အဲဒါကိုေတာင္ သူတို႔က ဆရာ က အခုမွ ေက်ာင္းက ဆင္းလာတာ။ သူတို႔က လက္ေတြ႕ကုလာတာၾကာၿပီ တဲ့။ ဆရာက ၀ါႏုေသးလို႔ ကင္ဆာလို႔ ေျပာတာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ဗဟုသုတရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ အခု အေမက ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ့ ေနၿပီ။ စိတ္ပ်က္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာတာ"

"ဘာကြ"
ေအာ္ သူတို႔က မိမိကို ထိပါးလာၾကေခ်ၿပီကိုး။ သူတို႔ကို ဘယ္သူေတြက အတိုင္းအတာ တစ္ခုအထိ ပညာ ကုံလုံေသာ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ကို ထိပါးခြင့္ေပးထားရတာလဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္ေဟာင္း အေတြးအေခၚ တစ္ခုကို ဆန္႔က်င္ သတၳဳျပဳဖို႔၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ/ဆရာမေတြ ဂုဏ္သိကၡာကို ကာကြယ္ ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္တုိင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အနာဂတ္ကို ေလာင္းေၾကးထပ္ ေပါင္ႏွံရေတာ့မွာပါလား။ ဒါကလည္း စိုးရိမ္စရာ မဟုတ္ပါ။

သို႔ႏွယ္တိုင္ သတိထားစရာျဖစ္မွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ သတိထားရမည္ မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေနျဖင့္ ကုိင္းကူး ကုိင္းဆက္ မွန္ဖို႔သာပဲ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ယုံၾကည္ သည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ဘ၀ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားျခင္း သုံးခ်က္ေၾကင့္ ခံျပင္းစိတ္ေတြ အုံ႔ မႈိင္းၿပဳံခဲလာခဲ့သည္။ သုိ႔ျဖင့္ပင္ ငယ္ငယ္ကၾကည့္ဖူးေသာ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ မင္းစႏၵဂုတ္ အေလာင္း အလ်ာေလးလို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ စိတ္သႏၱာန္ထဲမွာ စီးဝါးရုိက္ ေနမိခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီနယ္ က လူေတြလက္ခံထားေသာ social norm တစ္ခု ကို အေရာင္ေျပာင္းပစ္ဖို႔ သံလိုက္ ဓာတ္၀င္သလို ခံစားေနခဲ့သည္။ ရက္ေတာ့ သိပ္မၾကာလိုက္ပါေခ်။

အခုလြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က အတိတ္တစ္ခုကုိ ျပန္ေျပာင္းေရးသားေနခ်ိန္မွာပဲ ယခုသိလာရေသာ IQ ႏွင့္ EQ အေၾကင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ခ်ိန္ထုိးစဥ္းစားေနမိေပ သည္။ IQ-Intelligence Quotient ဥာဏ္ရည္ျပကိန္း။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ IQ ဥာဏ္ရည္ဥာဏ္ေသြးေပၚတြင္ တိုက္ရုိက္ အခ်ိဳးက် တည္မွီ ေနသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ယူဆခဲ့ၾကသည္။ ဒီအတိုင္းဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း၊ ျဖစ္ေနခဲ့ျခင္းသည္ IQ မွီလို႔ပဲေပါ့။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ မေအာင္ျမင္ျခင္း ကြဲျပားရသည္မွာ EQ-Emotional Quotient ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု အခုသိလာရေပၿပီ။ EQ နိမ့္လွ်င္ မေအာင္ျမင္ႏုိင္။ EQ ျမင့္မွသာလွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈကို ရရွိႏုိင္ေပသည္။ EQ ၏ အဓိပၸာယ္ ကို ဖြင့္ဆုိရေသာ္ ''မိမိႏွင့္ အျခားသူမ်ား၏ ႏွလုံးသားကုိ ဦးေႏွာက္ျဖင့္ နားလည္ကာ အက်ိဳးရွိရွိ ေဆာင္ရြက္ ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေတြ႔ရသည္။

ထုုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ထုိသည့္ႏွစ္ ၃၀ အတိတ္ကာလ အခ်ိန္တုန္းက ေဒၚခင္ေရႊ၏ အစာအိမ္ ကင္ဆာ ကို သစၥာျပဳၿပီး အက်ိဳးရွိေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကင္းကို ျပန္လည္ ရွာေဖြနည္း ေတြ႔ရွိခဲ့ ပါသည္ ဟု ဆုိပါမည္။ မင္းစႏၵဂုတ္ကလည္း အဲဒီလိုမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးဆုိရင္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလိုမွ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး ဆိုရင္ အသုံးမက်တဲ့ လူေတြကေန အသုံးမ၀င္တဲ့ လူေတြ ဒီကြက္လပ္ႀကီးမွာ ထပ္ၿပီး ေမြးဖြား သြားေပလိမ့္မည္။ ဒီလိုဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြ၊ အသက္ဇီ၀ ေတြ၊ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈေတြ၊ လူသား အျဖစ ္ေတြ အလဟႆျဖစ္ကုန္ ၿပီး အရာရာမွာျပဳန္းတီးကုန္လိမ့္မည္။
အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ တစ္စုံတစ္ခုကိုေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား လုပ္ခဲ့မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ တင္ျပပါမည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေဒါသႀကီးေသာ နတ္တစ္ပါးလုိ ခံစားဗေလာင္ဆူေနေသာကာလ၊ တစ္မနက္ တြင္ ဒရယ္ ေရာက္လာ ပါသည္။
" မနက္ ၄ နာရီေလာက္က အေမဆုံးသြားၿပီဆရာ "
" ေအာ္ .... "
ႀကိဳတင္ တြက္ဆထားေပမဲ့ ဒရယ္ေျပာေျပာခ်င္းမွာပင္ ေဒၚခင္ေရႊကို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးထဲ မွာ ေျပးၿပီး ျမင္ေယာင္ မိသြားခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေငြရလိုမႈ ရာဇ၀တ္မႈႀကီးကို အသိဥာဏ္ ငယ္သူ ေတြအေပၚ ၀ုိင္း၀န္း က်ဴးလြန္ ၾကရင္း ျပႆနာႀကီး ကုိ ေရွာင္လႊဲဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို တံေတြးပင္လယ္ထဲ ေမွ်ာလိုက္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ႀကီးေတြ။ သူတုိ႔ေမွ်ာသည္က မိမိတစ္ကုိယ္တည္းမဟုတ္။ မိမိကိုယ္ေစာင့္နတ္ ေတြလို ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဓာတ္ အင္အား ေဆးပညာလိပ္ျပာေတြ ၿခံရံေပးေနေသာ ဆရာသမားေတြ။

ဒါတြင္မကေသး ကၽြန္ေတာ့္ Alma Mater ႀကီး။ ထုိအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသားေလးခမ်ာ ေဗာင္းခနဲ ေပါက္ ထြက္မတက္ နင့္နည္း ခံစားေနခဲ့ရပုံေတြကို ခုထိ ကၽြန္ေတာ္ျပန္လည္ခံစားေနရတုန္း။ ဒါဆို ရင္ ဟုတ္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ ေခ်ာင္ထဲတစ္ေနရာက ထြက္ေတာ့မည္။ တရား ရုံးတို႔ အသုဘအိမ္တို႔ အလွဴအတန္း တုိ႔တြင္ သတင္းစကားတုိ႔သည္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္တိုိ႔ သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔အဖတ္တင္သည္မဟုတ္လား။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လူသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဆရာ ဆရာမ ေတြ စိတ္ခ်ရုံၾကည္လုိက္ေသာ ထာ၀ရတပည့္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔အတူ သည္သုံးခု စလုံး လည္း ေစးကပ္စြာျဖစ္ေန သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒုတိယအေတြးဆုိတာ မထားေတာ့ဘဲ ဆုံးျဖတ္ လိုက္မိ ခဲ့သည္။
" မင္းအေမနာေရး က ဘယ္ႏွစ္ရက္ထားမွာလဲ"

" ၅ ရက္ထားမွ ျဖစ္မယ္ဆရာ။ ေဆြမ်ိဳးေတြ စုံေအာင္လို႔ဟုုတ္ေပလိမ့္မည္။ သူတို႔ မိသားစုက ရြာနီးပတ္လည္ ရြာ ဒီရြာ ေတြ မွာလည္း ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြမ်ားသလို လယ္ပြဲေတြ ကိုင္းခင္း ေတြကလည္း နည္းမွမနည္းပဲ။ ဒရယ္ ေျပာျပခ်က္ အခုကတည္းကပင္ ရြာက လူေတြ၊ လွည္းေတြေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့၊ ဒီေတာ့ ႀကံဳႀကဳိက္ ခဲေသာ အဆင္သင့္မႈ တစ္ရပ္ပမာ သူ႔ကို စကားေတာက္ထည့္လုိက္သည္။
"ဒီလိုဆိုရင္ စုိင္ရတို႔အုပ္စုကုိ မေခၚဘူးလား"
"ေခၚမွာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္အခုပဲ သြားေျပာမလို႔"

"စုိင္ရ"တို႔ အုပ္စုဆိုတာကား တျခားမဟုတ္။ ရြာမွာလူေသရင္ အရက္ဖိုးယူၿပီး ဗိုက္ခြဲေသာ အုပ္စု၊ သုႆန္မွာ ေျမျမဳပ္ မီးသၿဂဳိလ္စသည့္အလုပ္ေတြကို ေစတနာ့၀န္ထမ္းလုပ္ေသာ အုပ္စု။ သို႔ျဖစ္ပင္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ က ႏွလံုးသားတြင္ ေဆးမင္ႏွင့္ထိုးထားေသာ စကားလံုး ေတြ မီးပန္းမီးပြင့္ေတြပမာ ပြင့္ကန္ထြက္သြားၿပီးထင္ခဲ့ရေလသည္။
"ေအး မင္းသြားေတာ့ ဒရယ္။ စိုင္ရတုိ႔ကို ေျပာလုိက္၊ ငါလာခဲ့မယ္။ ညေနက်ရင္ မင္းငါ့ကို လာေခၚလွည့္"

ဒရယ္ ျပန္သြားကတည္းက သုန္မႈန္တုန္ယင္ေနေသာ အျဖဴအမည္း မင္းစႏၵဂုတ္ ဇာတ္ကား လုိ တစ္ေန႔ခင္း လံုးလံုး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အသံတိတ္ဇာတ္ကားလုိလည္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က တိတ္ဆိတ္ေနခ်င္ေနခဲ့သည္။ ေဆးခန္း ကိုလည္း မနက္ပိုင္းခပ္ေစာေစာတြင္ပဲ ပိတ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဓားေသြးရေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ နာက်င္တင္းက်င္ေသာရင္ကုိ သယ္ေဆာင္လ်က္ ရွစ္လက္မသံသား ေကာင္းေကာင္း ဓားေျမႇာင္ တစ္ေခ်ာင္း ကုိသာ စိတ္ရွိ လက္ရွိ ထုိင္ေသြးရင္း ေဒသထြက္ ကရင္ခ်က္အရက္ကို လက္ဖက္ရည္ ပန္းကန္ေလး ႏွင့္ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေသာက္ေနမိသည္။ စိတ္ေပါက္လာေတာ့ ဓားေသြးေက်ာက္ေပၚ အရက္ေလာင္းၿပီး ဓားကို ဆက္ေသြးသည္။ ဓားေျမႇာင္သြားကလည္း အရက္၀ၿပီး ျမည့္႐ွေဖြး လက္လာ ေလၿပီ။

ညေနေစာင္း ဒရယ္လာေခၚေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရက္ေတာ္ေတာ္ႀကီးမူးေနပါၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စ ကုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာေတြကို ျပခြင့္ရေတာ့မယ့္ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ လုိေတာ့ နာက်ည္းသတိၱေတြက ျခေသၤ့ႏုိးေနခဲ့ ေပါ့။
အသုဘအိမ္ မွာ လူေတြ အေတာ္မ်ားပါၿပီ။ သူတုိ႔ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕ လမ္းေပၚမွာ လွည္းေတြ ျဖဳတ္ထားသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေဒၚခင္ေရႊအေလာင္းနား ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ စိုင္ရတို႔အုပ္စု သံုးေလး ေယာက္လည္း ေရာက္ေနၿပီ။ အေခါင္းထဲသြတ္ဖို႔ လက္ဖက္ေျခာက္ႏွင့္ ဖြဲျပာအိတ္လည္း အဆင္သင့္။ ၿပီးေတာ့ အ၀က်ဥ္း ေရအိုးတစ္လံုး။ ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးသိေနသည္။

ရိတ္မ်ား ဆင္ယင္ထားေသာ ခုတင္အလယ္မွာ ေဒၚခင္ေရႊ အေလာင္း ကုိ မိုးမိုးမဲမဲသ႑ာန္ အစန္႔သား ေတြ႕ရသည္။ ေအာ္ သူမဆီမွာ အခုထိ လူသားဟူေသာ ဣထိၳယဟူေသာ အမွတ္အသားေတြရွိေနခဲ့တုန္း၊ အသက္ ကို မ႐ႈႏုိင္ ႐ွဴႏုိင္ ႐ုန္းကန္႐ွဴဖို႔ အတတ္ဆံုး ႀကဳိး စားသြားခဲ့ေသာ သ႑ာန္ကုိလည္း ေတြ႕ ေနရေသးသည္ ထင္ခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ ဒရယ္ ကို တစ္ထြာေက်ာ္ေက်ာ္ျမင့္ေသာ အ၀တ္ေလွ်ာ္ခံုကို ယူခုိင္းကာ ေဒၚခင္ေရႊအေလာင္းကုိ ေပါင္လည္ေလာက္ကုိတင္ခုိင္းတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီခံုေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ေဆာင့္ေၾကာင့္ တက္ထုိင္ လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚခင္ေရႊ ခႏၶာ ကိုယ္ေပၚလႊားထားေသာ အ၀တ္ေတြကုိ ဖယ္လုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ရင္ညြန္႔တည့္တည့္ အရက္တုိက္ထားတဲ့ ဓားကို စြိခနဲထိုးထည့္လုိက္ၿပီး ဆီးစပ္ဆီအထိ ခြဲခ်လုိက္တာ အထိ သိေနေသးသည္။

ထုိသည္မွ ေနာက္၀ယ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အသိေတြက လွ်ပ္စီးမုိးႀကဳိး၊ မုန္တုိင္းလိႈိင္းေတြ လွိမ့္ေမြေနတဲ့ အသိ မ်ဳိးျဖင့္သာ လႈပ္ရွားေနမိမွန္း ေနာက္ေန႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားလုိ႔ ရခဲ့ေတာ့တာ ခုထိ မွတ္မိေ နသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ညေနခင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္အမွတ္ရခဲ့ေသာ္ မွတ္ဥာဏ္မ်ားကို လည္း ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊားသံ ေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းေယာက္ယတ္ခတ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းကစၿပီး ေျပာျပခ်င္ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမည့္ ေျပာလက္စမ်ားကုိ ေစးကပ္ပုပ္ ေဟာင္ေနေသာ အသားစ အနံ႔မ်ားသာ ျဖစ္မည္ ကုိေတာ့ ႀကဳိတင္ေျပာထားပါရေစ။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေဒၚခင္ေရႊရဲ႕ကင္ဆာအစာအိမ္ႀကီးကို ျဖတ္ထုတ္ၿပီး ေဘးက လူေတြကို ျပခဲ့သည္။

"ငါေျပာတဲ့ ကင္ဆာဆိုတာ ဒါပဲ။ ဒါဟာ ကင္ဆာ အစာအိမ္"
လူေတြ ရွဲကုန္သည္။ တခ်ဳိ႕အိမ္ေအာက္သို႔ ဆင္းေျပးကုန္ၾကသည္။ အပုပ္ရည္ေတြ တစ္ စက္စက္က် ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေလွကားအတုိင္း အိမ္ေပၚကေျပးဆင္းလားသည္။ သူတို႔ အိမ္ေရွ႕ အသုဘအနားဖ်င္း ထဲမွာ အဲဒီအစာအိမ္ကို ေအာင္ပြဲဖလားႀကီးလို ေျမႇာက္ၿပီး လိုက္ ျပခဲ့သည္။ လူေတြ ထြက္ေျပးကုန္သည္။ အပုပ္ရည္ ေတြက ေျမႇာက္ထားတဲ့ လက္ကတစ္ ဆင့္ တံေတာင္ဆစ္၊ တခ်ဳိ႕ ခ်ဳိင္းမွသည္ ကိုယ္ေပၚအထိ စီးက်ေနခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၿခိမ့္ၿခိမ့္မႊမ္းမႊမ္းေအာင္ပြဲခံစည္သံေတြကို ၾကားခ်င္ေနခဲ့သည္။ တျခား လူေတြကေတာ့ လိပ္ ျပာေတြ ဂၽြမ္းထိုးေမွာက္ခံုလြင့္စင္သြားကုန္ၿပီလား မေျပာတတ္။ အေမွာင္ကလည္း ျခံဳလာ ခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အေမွာင္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့သည္။
ဒရယ္ နဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္သိုက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူတြဲေခ်ာ့ေမာ့ေခၚၿပီး အိမ္ေပၚျပန္ေခၚလာ ၾကသည္။ စိုင္ရ တုိ႔အုပ္စုက သူတုိ႔လုပ္စရာရွိတာေတြ လုပ္လုိ႔ၿပီးခါနီးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိေန တာ မွတ္မိေနခဲ့သည္။ ေဘးလူေတြ ေတာင္းပန္ခ်က္အရ အစာအိမ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ စိုင္ရတုိ႔ ေရအိုးထဲထည့္ေပးခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ျပန္မွတ္မိပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာထဲအထိ ဒရယ္နဲ႔ အေဖာ္ေတြလုိက္ပို႔ေပးတာ ကၽြန္ေတာ္ သတိရသည္။ ညက အိပ္ေပ်ာ္ သြားခဲ့တာ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္ သတိရသည္။ ေႏြရာသီ မုိ႔လို္႔ ညဥ္႔လယ္ သန္းေခါင္ ေရခပ္ၿပီး ေသာက္သည္။ ပုပ္ေစာ္နံသည္။ အရက္က အရွိန္တက္ေန၍ ျပန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အဲဒီညက သံုးေလးခါ ေလာက္ ရင္ေတြပူေလာင္ၿပီး ထထႏိုး၍ ေရ ေသာက္တုိင္း ေရက ပုပ္ေစာ္နံေနသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ မြန္းလြဲပိုင္း ေလာက္က်မွ ႏုိးသည္။ အရက္နာက်ေနလုိ႔ မထႏုိင္။ ျခင္ေထာင္ေတြ၊ ေစာင္ေတြ ပုပ္ေစာ္ နံေနသည္။ ဆက္မအိပ္ ႏိုင္ေတာ့။

ဒီေတာ့မွ မေန႔ညေနက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္စီကာစဥ္ကာ သတိရလာေတာ့ သည္။ ဒါေၾကာင့္ ေရထခ်ဳိး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးေနက် ေဒၚေအးကိုေခၚၿပီး အ၀တ္ေတြ၊ ျခင္ ေထာင္ေစာင္ေတြေလွ်ာ္ခုိင္း၊ ၾကမ္းတုိက္ခုိင္း၊ ေသာက္ေရအိုးႏွင့္ ေသာက္ေရခြက္ အသစ္ ၀ယ္ခုိင္းရေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔လံုး ရီေ၀ေ၀ ရင္တလွပ္လွပ္ႏွင့္မို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆး ခန္းမဖြင့္ႏုိင္ေတာ့ေပ။
တတိယေျမာက္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ေဆးခန္းျပန္ဖြင့္သည္။ လူနာေတြ ေဆးခန္းအလာ အခါ တုိင္းထက္ က်ဲသြားသည္။ ေဒၚခင္ေရႊအသုဘ ပို႔ ကၽြန္ေတာ္မလိုက္ပါ။ ရက္လည္သို႔လည္း မသြားပါ။ "သရာဖဒို" (ဆရာႀကီး) ဟု ေျပာင္းၿပီး ေခၚလာၾကသည္။

ဒရယ္ကလည္း သတင္းေပးလာသည္။
"ဒီနယ္က လူေတြက ေျပာေနၾကတယ္ဗ်။ ဆရာ ၾကားၿပီးပလား"
"ေဟ... ဘာေတြ ေျပာေနၾကသတံုး"
"ဆရာ့မ်က္လံုး မွာ ဓာတ္မွန္ပါတယ္တဲ့"
အဲဒီကေန႔ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ပိုမိုေရာက္လာေသာ လူနာေတြကို အသိမဲ့ မႈရိပ္သာ ဗလခ်ာ ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္ ဆြဲထုတ္ကာ အေပါင္ထားခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္အနာဂတ္ကို ထိန္းသိမ္း ႏုိင္ခဲ့ပါေၾကာင္း။

စာေရးသူ - ေအာင္ထိပ္

ပိေတာက္ပြင္႔သစ္ မဂၢဇင္း

ဒီဇင္ဘာ၊ ၂ဝ၁ဝ

.