ဆရာဘက္လက္ဆင္း က ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီလို အားေပးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီ ေနတဲ့ အဖြဲ႕က ကၽြန္ေတာ့္မိသားစုအတြက္ပါ ေထာက္ပံ့လာၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ တစ္အိမ္လံုး သြပ္မိုး ျဖစ္သြားပါတယ္။ အမ်ိဳးေတြကိုလည္း ကူညီႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ျမက္ဖ်ာေပၚမွာ အိပ္ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမ ေတြလည္း ေမြ႕ရာနဲ႔အိပ္ႏိုင္ၾကပါၿပီ။ သန္႔ရွင္းတဲ့ေသာက္ေရရဖို႔အတြက္ အဖံုးပါတဲ့ ေရပံုးေတြ ကၽြန္ေတာ္ ၀ယ္ေပး ႏိုင္ပါၿပီ။
ေဆာင္းတြင္းအတြက္ ေစာင္ေတြ ၀ယ္ၿပီး ေပးႏိုင္ ၿပီး မိုးတြင္းအတြက္ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ၀ယ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ တစ္အိမ္သားလံုးကို ဆရာ၀န္နဲ႔ ေဆးစစ္ခုိင္းပါတယ္။ သြားေဆးခန္းကိုလည္း အားလံုးကို ေခၚသြားတယ္။ (သြား ဆရာ၀န္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ခုမွ စစ္ၾကည့္ဖူးတာပါ။ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕၊ သြား တစ္ေခ်ာင္းမွာပဲ အေပါက္ေတြ႕တယ္)
ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ကူညီခဲ့တဲ့ ဂီးလ္ဘတ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူး ဆပ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
သူ႔အေဖဆံုးၿပီး မၾကာခင္ ဂီလ္းဘတ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရထားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးက အလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သေရာႀကီးခုိင္းလို႔ ေက်ာင္းထြက္ လိုက္ရ တဲ့ ဂ်က္ဖရီနဲ႔ တျခား၀မ္းကြဲေတြကိုလည္း ေက်ာငး္ျပန္ တတ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ ေပးႏိုင ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ ေပနက္အ၀ီစိတြင္းတစ္တြင္းကို ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ တူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာက္သံုးေရ ရရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေရတြင္းကေန ေရငင္ရတဲ့ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတဲ့အခါ အေမက ေျပာရွာတယ္။ "ငါတစ္ေန႔ ႏွစ္နာရီ ေလာက္ အခ်ိန္ပိုထြက္လာ တယ္" တဲ့။
ေနေရာင္ျခည္သံုး ေရစုပ္စက္ကေလးနဲ႔ လီတာ ၅၀၀၀ ဆန္႔ ေရကန္ ၂ကန္ထဲကို ေရေမာင္းတင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ အေဖ့့ စိုက္ကြင္းထဲအထိ ပိုက္လုိင္းသြယ္ၿပီး ေရပို႔ႏိုင္ခဲ့လို႔ အေဖ့ ေျပာင္းခင္း ဟာ အၿမဲလိုလို စိမ္းစုိေနၿပီး ႏွစ္သီးစား ေျပာင္းခင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဂ်ံဳနဲ႔ ေျပာင္းဆန္ ေလွာင္တဲ့က်ီဟာ အၿမဲျပည့္လွ်ံေနေတာ့မွာပါ။ တြင္းထိပ္ နဲ႔ ေရထိန္းဘားနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ေရလႊတ္ႏိုင္တာ ဒီနယ္ တစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္အိမ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ၀င္ဘီတစ္ရြာလံုးက အိမ္ရွင္မေတြ အိမ္မွာ ေသာက္ေရသံုးေရ လာယူၾကပါတယ္။ တစ္ျပားမွ မယူ ပါဘူး။
ABCCA ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဧရာမေလရဟတ္ႀကီးတစ္ခု ထပ္ေဆာက္ၿပီး အ၀ီစိတြင္းေရကို အလွ်ံပယ္ ထပ္စုပ္ႏိုင္လို႔ အေမ့စိုက္ခင္းလညး္ စိမ္းသထက္စိမ္း၊ စိုသထက္စို ေနပါၿပီ။ ဟင္းႏုနယ္ ေတြ၊ မုန္လာဥ ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္နဲ႔ အာလူးေတြ အလ်ံပယ္စားရၿပီး ေစ်းကိုလည္း အမုိ႔အေမာက္ တင္ေရာင္း ႏိုင္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါရေစ ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ မိသားစုဟာ ေလရဟတ္ေၾကာင့္ သူတို႔ဘ၀အေထြေထြ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့ ဘုရား သခင္ ေပးတဲ့ ဆုလာဘ္လို႔ သေဘာထားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို နာမည္အသစ္ေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာဧ တဲ့။ က်မး္စာထဲက ေနာဧေလ။
ဧရာမေလွႀကီးေဆာက္ၿပီး သူ႔မိသားစုနဲ႔ သူသတၱ၀ါအေပါင္းကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေရလႊမ္းမိုမႈကေန ကယ္တင္ လိုက္ တဲ့ ေနာဧေပါ့။
"အစကေတာ့ ကၽြန္မသားေလးကို အရူးတဲ့။ ခုေတာ့ ေနာဧ ျဖစ္သြားၿပီ။ မိသားစုကို ကယ္ေဘးဆုိး ႀကီးကေန ကယ္တဲ့ ေနာဧေလ" လို႔ အေမက ေျပာပါတယ္။ အေဖကေတာ့ "မင္းဟာ တုိ႔ရြာကို ေျမပံုေပၚမွာ တင္ေပး လိုက္တာပဲ။ ခုေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးက ၀င္ဘီကို သိသြားၾကၿပီေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။
၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ရက္မွာ တြမ္ရွိရာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို ကၽြန္ေတာ္ ခရီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကယ္လီဖိုးနီးယား ေတာင္ပိုင္းက ေလရဟတ္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ဗီဇာကို ခဲရာခက္ဆစ္ ယူရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အာဖရိကတိုက္သားေတြဖို႔ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကန္ကို သြားဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ နယူးေယာက္ကို အေႏြးထည္ပါးပါးေလး တစ္ထည္ပဲ ပါလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေခၽြးျပန္စ ရာအျဖစ္ နဲ႔ ၾကံဳရပါတယ္။ ေလယဥ္ကြင္း ေကာင္တာတစ္ခုမွာ ရပ္ေနတဲ့ တာ၀န္က် အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းအားလံုး ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။
'တုိ႔မင္းကို အေၾကာင္းၾကားမယ္ေလ' လု႔ိ သူေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ တယ္လီဖုန္းမွ မရွိတာ။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန တကၠစီနဲ႔ ထြက္လာေတာ့ မိုးထိ တိုက္ၾကီး ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္လာမိတယ္။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ငါးလမ္းသြား ကားလမ္းမၾကီးေတြက ေခ်ာမြတ္ေျပာင္လက္လို႔။ ေအာက္မွ ေရမရွိတဲ့ တံတားအစင္းစင္းကို ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေလာက္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ျပီး ဒါေလာက္ထုထည္ ခိုင္ခံ့တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြကို သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ေဆာက္ၾကပါလိမ့္။ အဲဒီလုိ မင္ဟတ္တန္ မိုးထိတိုက္ၾကီးေတြရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းမွာ တြမ္ေနတာတဲ့။ လိပ္စာၾကည့္လိုက္ ေတာ့သူအခန္း ၃၆ထပ္မွာ။ ဘုရား၊ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမ်ား တက္ရမွာပါလိမ့္။ လူတစ္ေယာက္ က ဓာတ္ေလွကားရွိရာကို ညႊန္ေပးပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ခလုတ္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ရံု နဲ႔ ၁၀စကၠန္႔အတြင္း ၃၆ထပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မွာ ေမးခြန္းေတြ ျပည့္ၾကပ္ေ နပါေတာ့တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၾကမ္းခင္းကေန မ်က္ႏွာၾကက္အထိ ျမင့္တဲ့ျပတင္းေပါက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔မတိုင္မီ ကၽြန္ေတာ္ အျမင့္ဆံုး ေရာက္ဖူးတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလရဟတ္ ေမွ်ာ္စင္ အေပၚဆံုး ဆင့္အထိပါ။ အင္း ကာလေဒသသပေရာဂနဲ႔ အထာက်ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ လုပ္ယူ ရမွာပါကလား။ အဲဒီညက ဆိုဖာခံုရွည္ၾကီးတစ္လံုးေပၚမွာ အိပ္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္မ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။
တြမ္က အဲဒီရက္သတၱပတ္အတြင္း အရမ္းအလုပ္မ်ားေနလုိ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမိဳ႕ထဲ လိုက္ျပၾကတယ္။ သူတု႔ိက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လို ေက်းဇုူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ တြမ္ရဲ႕ေနာက္သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူက နာမည္ေက်ာ္ကေျခသည္ ေမာ္နီကာေဂ်းလက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚျပီး မင္ဟက္တန္ တစ္၀ိုက္က ၾကည့္စရာရွိတဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ျပတယ္။ ေျမေအာက္ဘူတာေတြမွာ ဂိတ္အ၀င္အထြက္ကို ကဒ္ျပား ေလးေတြ ထိုးလိုက္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ၀င္ထြက္သြားလာေနတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိက ေျမေအာက္လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ေခါင္းေပၚ မွာ ဧရာမ မိုးထိတိိုက္ၾကီးေတြ။ ျပိဳက်မလာတာကို ကၽြန္ေတာ္ အံၾသမဆံုး ျဖစ္ေနတယ္။ နယူးေယာက္ လူသားလမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားသြားလာေနတယ္။ နယူးေယာက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ အားလံုးပဲ အေျပးအလႊား အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္ သတထားမိတယ္။ သူတို႔မွာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ရွိဟန္မတူဘူး။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ အီးေမးလ္ပို႔ရင္း စကၠဴခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကတာ သတိထားမိတယ္။
ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ ဧရာမကရိန္းၾကီးေတြက သံမဏိေဘာင္ၾကီးေတြကို မိုးနဲ႔ထိုလုမတတ္ မေရႊ႕ ေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လပိုင္းႏွစ္ပိုင္းအတြင္း တိမ္ထဲထိုးထြက္ေနတဲ့ ဒီလို မိုးထိ တိုက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ မာလာ၀ီမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ေက်ာ္ပါျပီ။ ခုထက္ထိ ရြာေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေရ မေရာက္ေသးပါဘူး။ လွ်စ္စစ္မီးဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ ဒီအတိုင္း ဆိုရင္ ကမာၻၾကီးေနာက္ကို သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ တု႔ိ ဘိုးဘြားေတြလိုပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ျပီး ေသေနၾကရဦးမယ္ ထင္ ပါရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ့္ကို အေႏြးထည္ေတြ ေနာက္ထပ္လာပို႔ေပးသူကေတာ့ အင္ဒရီယာဘာသယ္လို ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ TED ညီလာခံမွာ ဆံုခဲ့တာပါ။ သူ႔အမ်ိဳးသားက ဘီလ္ရစ္ခ်ီ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ Think fun ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီေလးတစ္ခု ေထာင္ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔သား ဆင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွာ သူတုိ႔သားအမိ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚျပီး မင္ဟက္တန္ ကၽြန္းကို ပု႔ိေပးၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါ ရဟတ္ယာဥ္ နဲ႔ သြားၾကတာ။ ျမိဳ႕ၾကီးကုိ အေပၚစီးက ျမင္ရေတာ့ တစ္မ်ိဳး ရင္ခုန္ရျပန္ပါတယ္။ ေလဘာတီ ေက်က္ရုပ္ၾကီး ကုိ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီး အင္ပါယာျပည္နယ္ အေဆာက္အအံုၾကီးကိုလည္း အေပၚစီးက ငုံ႔ၾကည့္ခဲ့ ရပါတယ္။ ျမစ္ထဲက ေရယာဥ္ပ်ံေလးေတြကေတာ့ အျဖဴေရာင္ စြပ္ေၾကာင္းေလးေတြေရွ႕မွာ စုန္ဆန္ ေျပး လႊားေနၾကတယ္။
အဲဒီ ရက္သတၱပတ္ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တြမ္ ကနက္တီးကပ္ကို ကားနဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆက္ရန္
.
ေဆာင္းတြင္းအတြက္ ေစာင္ေတြ ၀ယ္ၿပီး ေပးႏိုင္ ၿပီး မိုးတြင္းအတြက္ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ငွက္ဖ်ားေဆးေတြ ၀ယ္ေပး ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ တစ္အိမ္သားလံုးကို ဆရာ၀န္နဲ႔ ေဆးစစ္ခုိင္းပါတယ္။ သြားေဆးခန္းကိုလည္း အားလံုးကို ေခၚသြားတယ္။ (သြား ဆရာ၀န္ဆီ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ခုမွ စစ္ၾကည့္ဖူးတာပါ။ ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕၊ သြား တစ္ေခ်ာင္းမွာပဲ အေပါက္ေတြ႕တယ္)
ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ကူညီခဲ့တဲ့ ဂီးလ္ဘတ္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူး ဆပ္ႏိုင္ခဲ့ ပါတယ္။
သူ႔အေဖဆံုးၿပီး မၾကာခင္ ဂီလ္းဘတ္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရထားတဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကးက အလွ်ံပယ္ ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္ထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သေရာႀကီးခုိင္းလို႔ ေက်ာင္းထြက္ လိုက္ရ တဲ့ ဂ်က္ဖရီနဲ႔ တျခား၀မ္းကြဲေတြကိုလည္း ေက်ာငး္ျပန္ တတ္ႏိုင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ ေပးႏိုင ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တဲ့ ေပနက္အ၀ီစိတြင္းတစ္တြင္းကို ေအာင္ေအာင္ ျမင္ျမင္ တူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မိသားစုအတြက္ အေကာင္းဆံုးေသာက္သံုးေရ ရရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေရတြင္းကေန ေရငင္ရတဲ့ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားတဲ့အခါ အေမက ေျပာရွာတယ္။ "ငါတစ္ေန႔ ႏွစ္နာရီ ေလာက္ အခ်ိန္ပိုထြက္လာ တယ္" တဲ့။
ေနေရာင္ျခည္သံုး ေရစုပ္စက္ကေလးနဲ႔ လီတာ ၅၀၀၀ ဆန္႔ ေရကန္ ၂ကန္ထဲကို ေရေမာင္းတင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ အေဖ့့ စိုက္ကြင္းထဲအထိ ပိုက္လုိင္းသြယ္ၿပီး ေရပို႔ႏိုင္ခဲ့လို႔ အေဖ့ ေျပာင္းခင္း ဟာ အၿမဲလိုလို စိမ္းစုိေနၿပီး ႏွစ္သီးစား ေျပာင္းခင္း ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဂ်ံဳနဲ႔ ေျပာင္းဆန္ ေလွာင္တဲ့က်ီဟာ အၿမဲျပည့္လွ်ံေနေတာ့မွာပါ။ တြင္းထိပ္ နဲ႔ ေရထိန္းဘားနဲ႔ အလိုအေလ်ာက္ ေရလႊတ္ႏိုင္တာ ဒီနယ္ တစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္အိမ္ပဲ ရွိပါတယ္။ ၀င္ဘီတစ္ရြာလံုးက အိမ္ရွင္မေတြ အိမ္မွာ ေသာက္ေရသံုးေရ လာယူၾကပါတယ္။ တစ္ျပားမွ မယူ ပါဘူး။
ABCCA ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ဧရာမေလရဟတ္ႀကီးတစ္ခု ထပ္ေဆာက္ၿပီး အ၀ီစိတြင္းေရကို အလွ်ံပယ္ ထပ္စုပ္ႏိုင္လို႔ အေမ့စိုက္ခင္းလညး္ စိမ္းသထက္စိမ္း၊ စိုသထက္စို ေနပါၿပီ။ ဟင္းႏုနယ္ ေတြ၊ မုန္လာဥ ေတြ၊ ခရမ္းခ်ဥ္နဲ႔ အာလူးေတြ အလ်ံပယ္စားရၿပီး ေစ်းကိုလည္း အမုိ႔အေမာက္ တင္ေရာင္း ႏိုင္ေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ပဲ ေျပာပါရေစ ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ မိသားစုဟာ ေလရဟတ္ေၾကာင့္ သူတို႔ဘ၀အေထြေထြ ေျပာင္းလဲသြားေတာ့ ဘုရား သခင္ ေပးတဲ့ ဆုလာဘ္လို႔ သေဘာထားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို နာမည္အသစ္ေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာဧ တဲ့။ က်မး္စာထဲက ေနာဧေလ။
ဧရာမေလွႀကီးေဆာက္ၿပီး သူ႔မိသားစုနဲ႔ သူသတၱ၀ါအေပါင္းကို ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေရလႊမ္းမိုမႈကေန ကယ္တင္ လိုက္ တဲ့ ေနာဧေပါ့။
"အစကေတာ့ ကၽြန္မသားေလးကို အရူးတဲ့။ ခုေတာ့ ေနာဧ ျဖစ္သြားၿပီ။ မိသားစုကို ကယ္ေဘးဆုိး ႀကီးကေန ကယ္တဲ့ ေနာဧေလ" လို႔ အေမက ေျပာပါတယ္။ အေဖကေတာ့ "မင္းဟာ တုိ႔ရြာကို ေျမပံုေပၚမွာ တင္ေပး လိုက္တာပဲ။ ခုေတာ့ တစ္ကမၻာလံုးက ၀င္ဘီကို သိသြားၾကၿပီေလ" လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။
၂၀၀၇ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ရက္မွာ တြမ္ရွိရာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုကို ကၽြန္ေတာ္ ခရီး ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကယ္လီဖိုးနီးယား ေတာင္ပိုင္းက ေလရဟတ္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ။ ဗီဇာကို ခဲရာခက္ဆစ္ ယူရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အာဖရိကတိုက္သားေတြဖို႔ ဥေရာပနဲ႔ အေမရိကန္ကို သြားဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ နယူးေယာက္ကို အေႏြးထည္ပါးပါးေလး တစ္ထည္ပဲ ပါလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလယာဥ္ကြင္းထဲမွာ ေခၽြးျပန္စ ရာအျဖစ္ နဲ႔ ၾကံဳရပါတယ္။ ေလယဥ္ကြင္း ေကာင္တာတစ္ခုမွာ ရပ္ေနတဲ့ တာ၀န္က် အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပစၥည္းအားလံုး ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့။
'တုိ႔မင္းကို အေၾကာင္းၾကားမယ္ေလ' လု႔ိ သူေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ တယ္လီဖုန္းမွ မရွိတာ။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန တကၠစီနဲ႔ ထြက္လာေတာ့ မိုးထိ တိုက္ၾကီး ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္လာမိတယ္။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ငါးလမ္းသြား ကားလမ္းမၾကီးေတြက ေခ်ာမြတ္ေျပာင္လက္လို႔။ ေအာက္မွ ေရမရွိတဲ့ တံတားအစင္းစင္းကို ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေလာက္ ျမင့္မားမတ္ေစာက္ျပီး ဒါေလာက္ထုထည္ ခိုင္ခံ့တဲ့ အေဆာက္အအံုေတြကို သူတို႔ ဘယ္လိုမ်ား ေဆာက္ၾကပါလိမ့္။ အဲဒီလုိ မင္ဟတ္တန္ မိုးထိတိုက္ၾကီးေတြရဲ႕ အခန္းတစ္ခန္းမွာ တြမ္ေနတာတဲ့။ လိပ္စာၾကည့္လိုက္ ေတာ့သူအခန္း ၃၆ထပ္မွာ။ ဘုရား၊ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမ်ား တက္ရမွာပါလိမ့္။ လူတစ္ေယာက္ က ဓာတ္ေလွကားရွိရာကို ညႊန္ေပးပါတယ္။ လက္စသတ္ေတာ့ ခလုတ္တစ္ခ်က္ ႏွိပ္လိုက္ရံု နဲ႔ ၁၀စကၠန္႔အတြင္း ၃၆ထပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားပါေလေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲ မွာ ေမးခြန္းေတြ ျပည့္ၾကပ္ေ နပါေတာ့တယ္။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ၾကမ္းခင္းကေန မ်က္ႏွာၾကက္အထိ ျမင့္တဲ့ျပတင္းေပါက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တအံ့တၾသ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီေန႔မတိုင္မီ ကၽြန္ေတာ္ အျမင့္ဆံုး ေရာက္ဖူးတာက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေလရဟတ္ ေမွ်ာ္စင္ အေပၚဆံုး ဆင့္အထိပါ။ အင္း ကာလေဒသသပေရာဂနဲ႔ အထာက်ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ လုပ္ယူ ရမွာပါကလား။ အဲဒီညက ဆိုဖာခံုရွည္ၾကီးတစ္လံုးေပၚမွာ အိပ္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ တစ္မ်ိဳးၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။
တြမ္က အဲဒီရက္သတၱပတ္အတြင္း အရမ္းအလုပ္မ်ားေနလုိ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမိဳ႕ထဲ လိုက္ျပၾကတယ္။ သူတု႔ိက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လို ေက်းဇုူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ တြမ္ရဲ႕ေနာက္သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူက နာမည္ေက်ာ္ကေျခသည္ ေမာ္နီကာေဂ်းလက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚျပီး မင္ဟက္တန္ တစ္၀ိုက္က ၾကည့္စရာရွိတဲ့ ေနရာေတြကို လိုက္ျပတယ္။ ေျမေအာက္ဘူတာေတြမွာ ဂိတ္အ၀င္အထြက္ကို ကဒ္ျပား ေလးေတြ ထိုးလိုက္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ၀င္ထြက္သြားလာေနတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ စိတ္ကူးလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိက ေျမေအာက္လိုဏ္ေခါင္းထဲမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ေခါင္းေပၚ မွာ ဧရာမ မိုးထိတိိုက္ၾကီးေတြ။ ျပိဳက်မလာတာကို ကၽြန္ေတာ္ အံၾသမဆံုး ျဖစ္ေနတယ္။ နယူးေယာက္ လူသားလမ္းေတြေပၚမွာ လူေတြ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားသြားလာေနတယ္။ နယူးေယာက္မွာ ေတြ႔ရတဲ့ လူေတြ အားလံုးပဲ အေျပးအလႊား အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္ သတထားမိတယ္။ သူတို႔မွာ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ေကာ္ဖီထိုင္ေသာက္ဖို႔ အခ်ိန္ရွိဟန္မတူဘူး။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ အီးေမးလ္ပို႔ရင္း စကၠဴခြက္နဲ႔ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကတာ သတိထားမိတယ္။
ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ ဧရာမကရိန္းၾကီးေတြက သံမဏိေဘာင္ၾကီးေတြကို မိုးနဲ႔ထိုလုမတတ္ မေရႊ႕ ေနတာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ လပိုင္းႏွစ္ပိုင္းအတြင္း တိမ္ထဲထိုးထြက္ေနတဲ့ ဒီလို မိုးထိ တိုက္ၾကီးေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာပါ။ မာလာ၀ီမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရတာ ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ ေက်ာ္ပါျပီ။ ခုထက္ထိ ရြာေတြမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ေရ မေရာက္ေသးပါဘူး။ လွ်စ္စစ္မီးဆိုတာေတာ့ ေ၀လာေ၀း။ ဒီအတိုင္း ဆိုရင္ ကမာၻၾကီးေနာက္ကို သူမ်ားနဲ႔ တန္းတူလိုက္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ္ တု႔ိ ဘိုးဘြားေတြလိုပဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ျပီး ေသေနၾကရဦးမယ္ ထင္ ပါရဲ႕။
ကၽြန္ေတာ့္ကို အေႏြးထည္ေတြ ေနာက္ထပ္လာပို႔ေပးသူကေတာ့ အင္ဒရီယာဘာသယ္လို ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႕ကၽြန္ေတာ္ TED ညီလာခံမွာ ဆံုခဲ့တာပါ။ သူ႔အမ်ိဳးသားက ဘီလ္ရစ္ခ်ီ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ Think fun ဆိုတဲ့ ကုမၸဏီေလးတစ္ခု ေထာင္ထားၾကတယ္။ သူတုိ႔သား ဆင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွာ သူတုိ႔သားအမိ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚျပီး မင္ဟက္တန္ ကၽြန္းကို ပု႔ိေပးၾကတယ္။ ဒီတစ္ခါ ရဟတ္ယာဥ္ နဲ႔ သြားၾကတာ။ ျမိဳ႕ၾကီးကုိ အေပၚစီးက ျမင္ရေတာ့ တစ္မ်ိဳး ရင္ခုန္ရျပန္ပါတယ္။ ေလဘာတီ ေက်က္ရုပ္ၾကီး ကုိ တရိပ္ရိပ္ျဖတ္ ေက်ာ္ခဲ့ျပီး အင္ပါယာျပည္နယ္ အေဆာက္အအံုၾကီးကိုလည္း အေပၚစီးက ငုံ႔ၾကည့္ခဲ့ ရပါတယ္။ ျမစ္ထဲက ေရယာဥ္ပ်ံေလးေတြကေတာ့ အျဖဴေရာင္ စြပ္ေၾကာင္းေလးေတြေရွ႕မွာ စုန္ဆန္ ေျပး လႊားေနၾကတယ္။
အဲဒီ ရက္သတၱပတ္ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တြမ္ ကနက္တီးကပ္ကို ကားနဲ႔ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
မမေရ...အခန္းဆက္ေလးေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္လို႕...အားေပးသြားလွ်က္ ညီမေလး။ေကာင္းေသာေန႕ေလးၿဖစ္ပါေစမမ။Angelhlaing
ခရီးသြားေနလို႕ အဆက္ျပတ္သြားတယ္
ဒီညေတာ႔ အေၾကြးလာဆပ္ျပီး အျပတ္ဖတ္သြားတယ္ အစ္မတို႔ေရ။
ေနေကာင္းက်န္းမာ လန္းျဖာၾကတယ္ ဟုတ္
ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပၾကပါေစေနာ္
Post a Comment