နိဂံုး
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လထဲမွာ အာဖရိကတိုက္အတြက္ ကမာၻ႕စိးပြားေရး ေဆြးေႏြးပြဲတက္ဖုိ႔ ေတာင္အာဖရိက ႏိုင္ငံ၊ ကိပ္ေတာင္းျမိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ ျပီးေတာ့ တိုးတက္လာတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ စက္မႈ နည္းပညာ က႑ကို ေဟာေျပာရပါတယ္။ ဒန္ရႈိင္းရဲ႕အဖြဲ႔ မွာ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ေဆြးေႏြးရတာပါ။ ဒန္ရႈိင္း ကို ကၽြန္ေတာ္ အရႈရွာ မွာ ေတြ႕ခဲ့တာပါ။ သူက Alvan Micro Devices ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ ပါ။ သူတို႔အဖြဲ႕က ၂၀၀၅ ခုႏွစ္က တက္ျပီး စကားေျပာေပးဖို႔ သူဖိတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာ ခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္က ေလရဟတ္တည္ေဆာက္ပံု၊ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ ေတြ႔ရပံု၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ထုပ္လုပ္ေရး မွာ ျပႆနာေတြပံုေတြ ေျပာျပပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ဂ်က္ဖရီ႕အေၾကာင္းလည္း ထည့္ ေျပာ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းျပန္တက္ေနတုန္း ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြမွာ ေလရဟတ္ တည္ေဆာက္ပုံေတြကို သူလိုက္ျပိး သင္ႀကားေပးမွာျဖစ္ေႀကာင္းလည္း ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပရိသတ္ထဲက လူတစ္ေယာက္ က မတ္တတ္ထ လက္ညိွဳးေထာင္ျပီး ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြကို မာလာ၀ီအစိုးရက ဘယ္လိုသေဘာထား ပါသလဲတဲ့"
"အစိုးရ က ကၽြန္ေတာ္တို႕ လုပ္ေနတာကို မသိပါဘူး"
ဒါကိုကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာသိပါတယ္။ ဘာျပဳလို႕လဲ ဆိုေတာ့ သမၼတကို မေန႕ညကပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ေလရဟတ္အေႀကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေျပာခဲ့တာပဲ။ သူဘာမွမသိပါဘူး။
မာလာ၀ီသမၼတ ဘင္ရူ၀ါမူသာရီကာလည္း ဒီညီလာခံကို လာတက္ေနပါတယ္။ မေန႕ညက ညစာစားပြဲမွာ ေတြ႕ လို႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္တာပါ။ သမၼတ မူသာရီကာ ကို ကၽြန္ေတာ္ေလးစား ပါတယ္။ သူက ေတာင္သူ လယ္သမား ေတြကို ဂရုစိုက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ သူက စားပြဲ၀ိုင္းတစ္၀ိုင္းမွာပါ။ ညစာစားျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သူဆီေလွ်ာက္သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အဂၤလိပ္သာသာနဲ႕ပဲ ေျပာႀကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေလရဟတ္ေႀကာင့္ ဒီပြဲမွာ စကားေျပာဖို႕ ဖိတ္ႀကားခံရတဲ့အေႀကာင္း ေျပာေတာ့ သမၼတပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနပါတယ္။
"ဟာ ဒါကတကယ့္မဂၤလာသတင္းပဲကြ"လို႕ေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ဓာတ္ပုံတြဲရိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ပါ။ ခုထိအိမ္မွာ ဒီပုံခ်ိတ္ထားပါတယ္။ အိမ္လာတဲ့ ဧည့္သည္ ေတြ သိပ္ သေဘာက် တဲ့ပုံေပ့ါ။
ကိပ္ေတာင္းညီလာခံျပီးေတာ့ ခ်ီကာဂိုကို ေလယာဥ္နဲ႕ခရီးဆက္ခဲ့ပါတယ္။ သိပၸံနဲ႕သိပၸံ ပစၥည္း ထုတ္လုပ္မႈ ျပတိုက္ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဂုဏ္ျပဳပြဲကေလး လုပ္ႀကပါတယ္။ ကမၻာႀကီးကို သိပၸံပညာနဲ႕ ျမွင့္တင္ ဖို႕ ဖြဲ႕ထားတဲ့ 'Fast Forward Inventing the future' ဆိုတဲ့ ေႀကြးေႀကာ္သံနဲ႕ အဖြဲ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို အဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ ထည့္သြင္းႀကပါတယ္။
ျပတိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံးလုပ္တဲ့ မီးခလုတ္နဲ႕ ဆိုက္ကစ္ဘရိတ္ကာကို ျပထား ပါတယ္။ နံေဘးမွာ ယွဥ္ျပထားတာက အယာနာေဟာင္း၀ဒ္နဲ႕ လက္ရာေတြပါ။ သူက စက္ရုပ္အင္ဂ်င္နီယာပါ။ NASA ရဲ႕ SmartNav Mars Rover ဆိုတာ သူ႕လက္ရာေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဒါနာေမယားစ္ ရဲ႕ လက္ရာေတြ၊ သူကတစ္နာရီ မိုင္၇၀ ေမာင္းႏိုင္တဲ့ လွ်ပ္စစ္ကားတီတြင္တဲ့ အင္ဂ်င္နီယာ ေလ။ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ တို႕တစ္တန္းတည္းထားျပီး ဂုဏ္ျပဳႀကတာပါ။ နံရံမွာ ဧရာမ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာျပည့္ပုံ ႀကီးလည္း ခ်ိိတ္ ထား လိုက္ေသးတယ္။ အားလုံး အံႀသကုန္ႏိုင္ဖြယ္၊ ကဲ မယုံခ်င္ေန ေတြခ်ည္းပဲ။
မာလာ၀ီကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သားေတြနဲ႕ ဧည့္သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးတာနဲ႕ ေလရဟတ္မွာ အေရးတႀကီး ျပင္စရာရိွတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လာတိုင္းတစ္ခုခု ကိုျပင္ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ပန္ကာရြက္ တစ္ခု ဟာ အျမဲတိုက္ေနတဲ့ ေလဒဏ္ေႀကာင့္ ျပဳတ္ထြက္ေတာ့ မလိုျဖစ္လာပါတယ္။ ပီဗီြစီ အရြက္ ေနရာမွာ ပီပါျပားကိုျဖတ္ျပီး ထည့္လည္းအေျခအေန သိပ္မထူး လာပါဘူး။ တိုင္ေျခေတြကို ပလတ္စတစ္ စြပ္ျပီး ေျမႀကီးထဲခ်ေပမယ့္ ျခရန္ကိုမကာကြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေကာင္ေတြ တိုင္ထဲေရာက္ေနျပီ။ တစ္ခုလုံး ျပင္ေဆာက္ရမလို ျဖစ္လာပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာက္ဖိနပ္တိုင္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေဆာက္ ပါတယ္)။ ျပင္စရာဆင္စရာရိွလို႕ အေပၚတက္ဖို႕ အႏၱရာယ္မ်ားလာတဲ့အထိျခေတြ ေသာင္းက်န္း လာပါတယ္။ ေခါင္းေပၚကို တစ္ခုခုျပဳတ္က်မွာစိုး လို႕ အေပၚတက္ရင္ ဖိုင္ဘာဦးထုပ္ ေဆာင္း တက္ရ ပါတယ္။
ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ရက္ မွာ ကၽြန္ေတာ္အေမရိကန္ေရာက္ေနတုန္း သတင္းတစ္ခုေရာက္ လာပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိက မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ပညာသင္ဆု ရတယ္တဲ့။ ဂ်ိဳဟန္နက္စ္ဘဂ္က အဆင့္ျမင့္ African leadership Academy (ALA) မွာ တက္ရမွာပါ။
အာဖရိကရဲ႕ေနာင္ မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ေခါင္းေတာင္ေတြ ျဖစ္လာဖို႕ သင္ႀကားေပးမယ့္ ေက်ာင္းပါ။ ႏိုင္ငံေပါင္း ၅၃ႏိုင္ငံက ေလွ်ာက္ထားတဲ့ေက်ာင္းသား ၁၇၀၀ထဲက ၁၆ေယာက္ကို ပထမဖြင့္တဲ့ႏွစ္မွာ ေရြးလိုက္တာပါ။
အေရြးခ်ယ္ခံ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာကိုေက်ာ္ ျဖတ္ျပီး စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုခုရရိွခဲ့သူေတြ၊ မိသားစုနဲ႕ သူတို႕ပတ္၀န္းက်င္ ဘ၀အေထြ ေထြကို ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ေက်ာင္းမွာ ပညာအထူးခၽြန္ဆုံး၊ အေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္။
လီဂြန္းေဂြေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေသအလဲႀကိဳးစားေပမယ့္ သခ်ၤာနဲ႕အဂၤလိပ္စာမွာ ညံ့ေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေျခအေနကို သိသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲက အေမရိကန္ ေထာက္ ပံ့ကူညီသူေတြက အဂၤလန္က ကင္းဘရစ္ခ်္တကၠသိုလ္ကို ႀကားျဖတ္အစီအစဥ္အေနနဲ႕ ပို႕ေပးပါ တယ္။ အဲဒီမွာ တရုတ္ အီတလီ၊ တူရကီေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အတူတူအဂၤလိပ္စာ သင္တန္း ငါးပတ္ သြားတတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ႀကည့္ပါတယ္။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးရာေက်ာ္ က လက္နဲ႕ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအုံႀကီးေတြ။ ေခတ္ သစ္နည္းပညာ၊ စက္ယႏၱရား ဘာမွမပါဘဲ ဒီေန႕အထိ လွပသစ္လြင္ခိုင္ခန္႕ေနဆဲ အေဆာက္အအုံ ေတြပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ပိုလည္း ယုံႀကည္သြားတယ္။ အာဖရိကကို အာဖရိက တိုက္သား ေတြနဲ႕ခ်ည္း တိုးတက္ေခတ္မီေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူ႕မွာအကူအညီေတြ လာမွာကို ေစာင့္ေနတဲ့ အက်င့္ ေတြ ကို ရပ္ပစ္ရမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ ကၽြနေတာ္တို႕လူမ်ိဳးေတြ စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ျပီး အေသအလဲ မလုပ္ လို႕ ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။
ေက်ာင္းက ျမိဳ႕ျပင္မွာပါ။ ပင္ျမင့္ပင္ေစာက္ေတြနဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းလွပါတယ္။ ေက်ာင္းပရိဂုဏ္ ထဲမွာ ဘယ္ႀကည့္ႀကည့္ စိမ္းစိုေနတဲ့ ျမက္ခင္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ေဒါင္းေတြအမ်ားႀကီး ေမြးထားတယ္၊ မနက္ မနက္ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႕ ေဒါင္းအိုးေ၀သံကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ႀကားရပါ တယ္။ အိမ္ကႀကက္ျခံက ႀကက္ေတြ ဆူသံ နဲ႕ တစ္ျခားစီပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္အခန္႕ေဖာ္က ကင္ညာႏိုင္ငံသား ဂီသီယိုရာသူကူးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း အဖြဲ႕က် သြားပါတယ္။ သူ႕ႀကည့္ရတာ ညတိုင္း ေျခေဆးအိပ္မယ့္ပုံစံမ်ိဳးဆို တာသိပါတယ္။
TED ညီလာခံတက္တုန္းကလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနပါတယ။္ စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ေပါင္း ေဟာင္း သင္းေဟာင္း ေတြႀကားထဲ ေရာက္ေနတယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူတို႕ အမ်ားစုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ လို အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရုန္း ကန္ျဖတ္သန္းလာႀကသူေတြ မဟုတ္လား။
ေတာင္အာဖရိက မာရင္ဒါဆိုပါစို႕၊ တစ္တိုင္းျပည္လုံး ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ သပိတ္ ေမွာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ သူကႀကီးႀကပ္ျပီး သူ႕အတန္းသားေတြကို သခ်ၤာ၊ သိပၸံပထ၀ီ ဘာသာေတြသင္ေပးတယ္၊ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဇင္ဘာေဘြက ဘီလင္ဒါ။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို စာသင္ေပးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ႀကက္ေမြးျပီးရွာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဗီဒီယို ဆိုင္ေလးဖြင့္ျပီး လူငယ္ေတြကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အေခြေတြ ပိုက္ဆံမယူဘဲ ငွားတယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတဲ့ ေပါက္လိုရမ္ကေတာ့ ဆူဒန္က မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ျပည္တြင္းစစ္ မွာ အေဖေကာ အေမပါဆုံးျပီး တစ္ကိုယ္ ေတာ္မိဘမဲ့ဘ၀နဲ႕ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူပါ။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ က ဂ်ိဳးဇက္၊ သူကလည္း အလားတူဘ၀ပိုင္ရွင္ပါပဲ။ ကြန္ဂိုက ထြက္ေျပးလာျပီး ယူဂန္ဒါ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရတာပါ။
ေက်ာင္းစာေတြ ခက္လို႕ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့အခါ သူတို႕တစ္ေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ ႀကားလိုက္ရရင္ စာက်က္ ခ်င္စိတ္ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ အာဖရိကမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ဘ၀တူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနမလဲ။ မႀကာေသးခင္က သူသာကင္းရဲ႕ အဆို္အမိန္ကပါ။ "မပ်ံႏိုင္ရင္ေျပး၊ မေျပးႏိုင္ရင္ေလွ်ာက္၊ မေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ တြားသြား"
ေရွ႕တိုးဖို႕ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားတက္ေအာင္လုပ္ရပါမယ္၊ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး အာဖရိက တိုက္သစ္တည္ေထာင္ႀကဖုိ႕ အေႀကာင္း ေျပာေနတာမ်ားပါတယ္။ အာဖရိကမွာ သားေကာင္ေတြအစား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပါရမယ္။ သူမ်ားအေထာက္အပ့့ဘ၀က ဂုဏ္သိကၡာ ရိွတဲ့ ႏိုင္ငံသစ္ေတြ ေပၚလာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္ေႀကာင္းဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး။ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ဘ၀ကိုျမွင့္တင္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ေတြအတြက္ လမ္းျပႀကယ္ေရာင္ ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ဘ၀တူေတြအတြက္ အားေဆး တစ္ခြက္ ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ အတူတူတြဲျပီး တက္ညီ လက္ညီအလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕ ေက်ာေပၚ က ကံဆိုးျခင္း ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးႀကီး ကို ဖယ္ရွားပစ္ ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့သလိုေပါ့။ အဲဒီ နည္းနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ပိုမို ေကာင္းမြန္ တဲ့ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ႀကရမွာပါ။
ေက်းဇူးစကား
ကၽြန္ေတာ္၀ီလ်ံကမ္ကြမ္းဘာအေနနဲ႕ ေက်းဇူးစကားဆိုအပ္သူမ်ား ရိွပါတယ္။ ပထမဦး ဆုံးကေတာ့ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးပါ။ ျပီးေတာ့ ၀မ္းကြဲညီအစ္ကိုေတာ္ ဂ်က္ဖရီနဲ႕ ဂီးလ္ဘတ္ေပါ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အနီးကပ္ လုပ္ေဖာ္ကိုက္ဖက္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ။ ျပီးေတာ့ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ အျမဲရိွေနမယ့္ဆရာႀကီးပါ။ သူနဲ႕သာမေတြရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနဖို႕ အေႀကာင္း မရိွပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ မစၥတာဘလက္ဆင္းရဲ႕ ေက်းဇူးကလည္းႀကီးမားလြန္းပါတယ္။ ဒီေန႕ထိ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕သစၥာအရိွဆုံး မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေဆာ့ ၀င္ဘီမူလတန္းက ဆရာဆရာမေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ စာႀကည့္တိုက္မွဴး ဆရာမ ဆီကီလိုေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဘ၀ႀကမ္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ႀကတဲ့ မာလာ၀ီ ညီအစ္ ကိုေမာင္ႏွမအားလုံးကိုည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စြာ ေမတၱာပို႕ပါတယ္။ အန္ကယ္ဂၽြန္၊ ဘိုးဘိုး၊ ၀င္ဘီ အႀကီးအကဲနဲ႕ ခန္႕ဆာတို႕ပါ ေကာင္းရာ သုဂတိလားႀကပါေစ။
TED ညီလာခံဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ပြဲႀကီၚ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညီလာခံရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေႀကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆုံးခရီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ပါ။ ဒီေန႕ ဒီေနရာ ကို ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒါေတြအားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရး တံခါးအားလုံးကို လုိက္ဖြင့္ ေပးတဲ့ တြမ္ရယ္လီ မပါရင္ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕သစၥာအရိွဆုံး၊ ယုံႀကည္စိတ္ခ်ရဆုံး၊ အားအကိုးရဆုံးမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာပါ တယ္။ သူ႕ေက်းဇူးေတြကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆပ္လို႕ကုန္ႏိုင္စရာ မရိွပါဘူး။
TEDမွာ ဆုံးခဲ့ျပီး ယေန႕ထိ ကၽြန္ေတာ္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အားလုံးရဲ႕ ေက်းဇူးကလည္း ႀကီးမား လွပါတယ္။
ခရစ္အင္ဒါဆင္၊ အီမီကာအိုကာဖြာ၊ ဂၽြန္ကိုဟင္တို႕ဟာ သူတို႕ရဲ႕ ႏွလုံးသားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ကူညီ ခဲ့ႀက တာေပါ့။
ဂၽြန္ဒိုး၊ မိုက္နဲ႕ဂ်က္ကီ၊ ေဂ်းနဲ႕ အီလင္းေ၀ါ့ကာ၊ ဂၽြန္ေက့ခ်္၊ ဂယ္ရီ၊ အင္ဒရီယား၊ ဘီလ္နဲ႕ ဆမ္ရမ္ခ်ီ၊ အားလုံး၊ အားလုံးဟာ တစ္သက္ေမ့မရတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ျမင့္မား သြားပုံေတြ ေျပာင္းလဲ သြား ပုံေတြဟာ သူတို႕ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ့ကို ကမၻာက သိေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ နဲ႕ အင္တာနက္ ကေ၀ေတြ၊ ဆိုယာပီနဲ႕ မိုက္မက္ေကး၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနစရာေပးတဲ့ ဂယ္ရီေဒါက္ကလပ္စ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဒုတိယမိခင္လိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူရဲ႕အိမ္ေဖာ္နန္စီ။ ABCCA ကဆရာမ ေလာ္ရီကီ မကၠလင္းနဲ႕ ဆရားႀကီး၀ီလ္ဆင္၊ ALAက ဆရားအားလုံးကို ကၽြနေတာ္ ဒီစာအုပ္ကေလးနဲ႕ ေက်းဇူးတင္ ရိွခုိးကန္ေတာ့ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ေနာက္ဆုံး ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ႀကတဲ့ နယူးေယာက္မီဒီယာ ေလာကသားေတြအထိေပါ့။ ေ၀ါလ္စထရိဂ်ာနယ္ အဖြဲ႕သားေတြနဲက ေမာ္နီကာဂ်လက္ အပါအ၀င္ေပါ့၊ ျပီးေတာ့ Advanced Micro Devicesက ဒန္ရႈိင္း၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေအးဂ်င့္ ဟီသာ၊ ကၽြန္ေတာ့အယ္ဒီတာ ဟင္နရီဖား ရစ္၊ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ တဲ့ အထိ ၀ိုင္းကူႀကတဲ့ Harper Collins တိုက္သားမ်ားက အစ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တြဲဖက္ ေရးသား ေဖာ္ ရတဲ့ ဘရိုင္ယန္မီလာအဆုံး အားလုံးေပါ့။ သူ႕ဆီကကၽြန္ေတာ္ အားလုံး သင္ယူရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု၀င္ လို ျဖစ္လာပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးပါ ခင္ဗ်ာ။
ၿပီးပါၿပီ
.
မာလာ၀ီကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သားေတြနဲ႕ ဧည့္သည္ေတြကို ႏႈတ္ဆက္ျပီးတာနဲ႕ ေလရဟတ္မွာ အေရးတႀကီး ျပင္စရာရိွတာေတြ ကၽြန္ေတာ္ျပင္ပါတယ္။ အိမ္ျပန္လာတိုင္းတစ္ခုခု ကိုျပင္ရတာခ်ည္းပါပဲ။ ပန္ကာရြက္ တစ္ခု ဟာ အျမဲတိုက္ေနတဲ့ ေလဒဏ္ေႀကာင့္ ျပဳတ္ထြက္ေတာ့ မလိုျဖစ္လာပါတယ္။ ပီဗီြစီ အရြက္ ေနရာမွာ ပီပါျပားကိုျဖတ္ျပီး ထည့္လည္းအေျခအေန သိပ္မထူး လာပါဘူး။ တိုင္ေျခေတြကို ပလတ္စတစ္ စြပ္ျပီး ေျမႀကီးထဲခ်ေပမယ့္ ျခရန္ကိုမကာကြယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီေကာင္ေတြ တိုင္ထဲေရာက္ေနျပီ။ တစ္ခုလုံး ျပင္ေဆာက္ရမလို ျဖစ္လာပါတယ္။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာက္ဖိနပ္တိုင္ေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေဆာက္ ပါတယ္)။ ျပင္စရာဆင္စရာရိွလို႕ အေပၚတက္ဖို႕ အႏၱရာယ္မ်ားလာတဲ့အထိျခေတြ ေသာင္းက်န္း လာပါတယ္။ ေခါင္းေပၚကို တစ္ခုခုျပဳတ္က်မွာစိုး လို႕ အေပၚတက္ရင္ ဖိုင္ဘာဦးထုပ္ ေဆာင္း တက္ရ ပါတယ္။
ခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ရက္ မွာ ကၽြန္ေတာ္အေမရိကန္ေရာက္ေနတုန္း သတင္းတစ္ခုေရာက္ လာပါတယ္။ ေတာင္အာဖရိက မွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ပညာသင္ဆု ရတယ္တဲ့။ ဂ်ိဳဟန္နက္စ္ဘဂ္က အဆင့္ျမင့္ African leadership Academy (ALA) မွာ တက္ရမွာပါ။
အာဖရိကရဲ႕ေနာင္ မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ေခါင္းေတာင္ေတြ ျဖစ္လာဖို႕ သင္ႀကားေပးမယ့္ ေက်ာင္းပါ။ ႏိုင္ငံေပါင္း ၅၃ႏိုင္ငံက ေလွ်ာက္ထားတဲ့ေက်ာင္းသား ၁၇၀၀ထဲက ၁၆ေယာက္ကို ပထမဖြင့္တဲ့ႏွစ္မွာ ေရြးလိုက္တာပါ။
အေရြးခ်ယ္ခံ ေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို အခက္အခဲေပါင္း မ်ားစြာကိုေက်ာ္ ျဖတ္ျပီး စမ္းသပ္ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုခုရရိွခဲ့သူေတြ၊ မိသားစုနဲ႕ သူတို႕ပတ္၀န္းက်င္ ဘ၀အေထြ ေထြကို ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ လူငယ္ေတြပါတယ္၊ ျပီးေတာ့ေက်ာင္းမွာ ပညာအထူးခၽြန္ဆုံး၊ အေတာ္ဆုံး ေက်ာင္းသားေတြပါတယ္။
လီဂြန္းေဂြေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အေသအလဲႀကိဳးစားေပမယ့္ သခ်ၤာနဲ႕အဂၤလိပ္စာမွာ ညံ့ေနတုန္းပါပဲ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေျခအေနကို သိသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲက အေမရိကန္ ေထာက္ ပံ့ကူညီသူေတြက အဂၤလန္က ကင္းဘရစ္ခ်္တကၠသိုလ္ကို ႀကားျဖတ္အစီအစဥ္အေနနဲ႕ ပို႕ေပးပါ တယ္။ အဲဒီမွာ တရုတ္ အီတလီ၊ တူရကီေက်ာင္းသားေတြနဲ႕ အတူတူအဂၤလိပ္စာ သင္တန္း ငါးပတ္ သြားတတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေလွ်ာက္ႀကည့္ပါတယ္။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ေလးရာေက်ာ္ က လက္နဲ႕ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အေဆာက္အအုံႀကီးေတြ။ ေခတ္ သစ္နည္းပညာ၊ စက္ယႏၱရား ဘာမွမပါဘဲ ဒီေန႕အထိ လွပသစ္လြင္ခိုင္ခန္႕ေနဆဲ အေဆာက္အအုံ ေတြပါ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္လိုက္ပါတယ္။ ပိုလည္း ယုံႀကည္သြားတယ္။ အာဖရိကကို အာဖရိက တိုက္သား ေတြနဲ႕ခ်ည္း တိုးတက္ေခတ္မီေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ သူ႕မွာအကူအညီေတြ လာမွာကို ေစာင့္ေနတဲ့ အက်င့္ ေတြ ကို ရပ္ပစ္ရမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရိွတယ္။ ကၽြနေတာ္တို႕လူမ်ိဳးေတြ စိတ္ေရာကိုယ္ပါႏွစ္ျပီး အေသအလဲ မလုပ္ လို႕ ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။
ေက်ာင္းက ျမိဳ႕ျပင္မွာပါ။ ပင္ျမင့္ပင္ေစာက္ေတြနဲ႕ အရိပ္အာ၀ါသေကာင္းလွပါတယ္။ ေက်ာင္းပရိဂုဏ္ ထဲမွာ ဘယ္ႀကည့္ႀကည့္ စိမ္းစိုေနတဲ့ ျမက္ခင္းေတြခ်ည္းပါပဲ၊ ေဒါင္းေတြအမ်ားႀကီး ေမြးထားတယ္၊ မနက္ မနက္ အိပ္ရာႏိုးတာနဲ႕ ေဒါင္းအိုးေ၀သံကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ႀကားရပါ တယ္။ အိမ္ကႀကက္ျခံက ႀကက္ေတြ ဆူသံ နဲ႕ တစ္ျခားစီပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္အခန္႕ေဖာ္က ကင္ညာႏိုင္ငံသား ဂီသီယိုရာသူကူးပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း အဖြဲ႕က် သြားပါတယ္။ သူ႕ႀကည့္ရတာ ညတိုင္း ေျခေဆးအိပ္မယ့္ပုံစံမ်ိဳးဆို တာသိပါတယ္။
TED ညီလာခံတက္တုန္းကလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ေနပါတယ။္ စိတ္ထဲမွာ တကယ့္ေပါင္း ေဟာင္း သင္းေဟာင္း ေတြႀကားထဲ ေရာက္ေနတယ္လို႕ ခံစားရပါတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့။ သူတို႕ အမ်ားစုဟာ ကၽြန္ေတာ့္ လို အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရုန္း ကန္ျဖတ္သန္းလာႀကသူေတြ မဟုတ္လား။
ေတာင္အာဖရိက မာရင္ဒါဆိုပါစို႕၊ တစ္တိုင္းျပည္လုံး ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြ သပိတ္ ေမွာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေတြ ပိတ္လိုက္ရတယ္။ အဲဒီမွာ သူကႀကီးႀကပ္ျပီး သူ႕အတန္းသားေတြကို သခ်ၤာ၊ သိပၸံပထ၀ီ ဘာသာေတြသင္ေပးတယ္၊ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ျပီးေတာ့ ဇင္ဘာေဘြက ဘီလင္ဒါ။ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို စာသင္ေပးတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ႀကက္ေမြးျပီးရွာတယ္။ ျပီးေတာ့ ဗီဒီယို ဆိုင္ေလးဖြင့္ျပီး လူငယ္ေတြကို ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ အေခြေတြ ပိုက္ဆံမယူဘဲ ငွားတယ္။ ခု ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနတဲ့ ေပါက္လိုရမ္ကေတာ့ ဆူဒန္က မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ပါ။ ျပည္တြင္းစစ္ မွာ အေဖေကာ အေမပါဆုံးျပီး တစ္ကိုယ္ ေတာ္မိဘမဲ့ဘ၀နဲ႕ ဒုကၡသည္စခန္းမွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူပါ။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ က ဂ်ိဳးဇက္၊ သူကလည္း အလားတူဘ၀ပိုင္ရွင္ပါပဲ။ ကြန္ဂိုက ထြက္ေျပးလာျပီး ယူဂန္ဒါ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရတာပါ။
ေက်ာင္းစာေတြ ခက္လို႕ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့အခါ သူတို႕တစ္ေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေတြ ႀကားလိုက္ရရင္ စာက်က္ ခ်င္စိတ္ျပန္ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ အာဖရိကမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ဘ၀တူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေနမလဲ။ မႀကာေသးခင္က သူသာကင္းရဲ႕ အဆို္အမိန္ကပါ။ "မပ်ံႏိုင္ရင္ေျပး၊ မေျပးႏိုင္ရင္ေလွ်ာက္၊ မေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ တြားသြား"
ေရွ႕တိုးဖို႕ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားတက္ေအာင္လုပ္ရပါမယ္၊ ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး အာဖရိက တိုက္သစ္တည္ေထာင္ႀကဖုိ႕ အေႀကာင္း ေျပာေနတာမ်ားပါတယ္။ အာဖရိကမွာ သားေကာင္ေတြအစား ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေပါရမယ္။ သူမ်ားအေထာက္အပ့့ဘ၀က ဂုဏ္သိကၡာ ရိွတဲ့ ႏိုင္ငံသစ္ေတြ ေပၚလာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္ေႀကာင္းဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳး။ ကိုယ့္ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ ဘ၀ကိုျမွင့္တင္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ ေတြအတြက္ လမ္းျပႀကယ္ေရာင္ ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတ ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ဘ၀တူေတြအတြက္ အားေဆး တစ္ခြက္ ျဖစ္ေစခ်င္ ပါတယ္။ အတူတူတြဲျပီး တက္ညီ လက္ညီအလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႕ ေက်ာေပၚ က ကံဆိုးျခင္း ၀န္ထုပ္ ၀န္ပိုးႀကီး ကို ဖယ္ရွားပစ္ ႏိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့သလိုေပါ့။ အဲဒီ နည္းနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ပိုမို ေကာင္းမြန္ တဲ့ အနာဂတ္ကို တည္ေဆာက္ႀကရမွာပါ။
ေက်းဇူးစကား
ကၽြန္ေတာ္၀ီလ်ံကမ္ကြမ္းဘာအေနနဲ႕ ေက်းဇူးစကားဆိုအပ္သူမ်ား ရိွပါတယ္။ ပထမဦး ဆုံးကေတာ့ ေက်းဇူးရွင္မိဘႏွစ္ပါးပါ။ ျပီးေတာ့ ၀မ္းကြဲညီအစ္ကိုေတာ္ ဂ်က္ဖရီနဲ႕ ဂီးလ္ဘတ္ေပါ့။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အနီးကပ္ လုပ္ေဖာ္ကိုက္ဖက္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ။ ျပီးေတာ့ ေဒါက္တာအမ္ခ်ာဇိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ အျမဲရိွေနမယ့္ဆရာႀကီးပါ။ သူနဲ႕သာမေတြရင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနဖို႕ အေႀကာင္း မရိွပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ မစၥတာဘလက္ဆင္းရဲ႕ ေက်းဇူးကလည္းႀကီးမားလြန္းပါတယ္။ ဒီေန႕ထိ ဆရာဟာ ကၽြန္ေတာ့ ရဲ႕သစၥာအရိွဆုံး မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ျပီးေဆာ့ ၀င္ဘီမူလတန္းက ဆရာဆရာမေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ကေတာ့ စာႀကည့္တိုက္မွဴး ဆရာမ ဆီကီလိုေပါ့။ ျပီးေတာ့ ဘ၀ႀကမ္းကို ျဖတ္သန္းခဲ့ႀကတဲ့ မာလာ၀ီ ညီအစ္ ကိုေမာင္ႏွမအားလုံးကိုည္း ကၽြန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္စြာ ေမတၱာပို႕ပါတယ္။ အန္ကယ္ဂၽြန္၊ ဘိုးဘိုး၊ ၀င္ဘီ အႀကီးအကဲနဲ႕ ခန္႕ဆာတို႕ပါ ေကာင္းရာ သုဂတိလားႀကပါေစ။
TED ညီလာခံဟာ ကၽြန္ေတာ္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တဲ့ပြဲႀကီၚ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညီလာခံရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ေႀကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ အေကာင္းဆုံးခရီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ရတာ ပါ။ ဒီေန႕ ဒီေနရာ ကို ေရာက္တဲ့အထိပါပဲ။ အဲဒါေတြအားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အခြင့္အေရး တံခါးအားလုံးကို လုိက္ဖြင့္ ေပးတဲ့ တြမ္ရယ္လီ မပါရင္ ဘယ္လိုမွ ျဖစ္လာႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕သစၥာအရိွဆုံး၊ ယုံႀကည္စိတ္ခ်ရဆုံး၊ အားအကိုးရဆုံးမိတ္ေဆြ ျဖစ္လာပါ တယ္။ သူ႕ေက်းဇူးေတြကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ဆပ္လို႕ကုန္ႏိုင္စရာ မရိွပါဘူး။
TEDမွာ ဆုံးခဲ့ျပီး ယေန႕ထိ ကၽြန္ေတာ္ကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အားလုံးရဲ႕ ေက်းဇူးကလည္း ႀကီးမား လွပါတယ္။
ခရစ္အင္ဒါဆင္၊ အီမီကာအိုကာဖြာ၊ ဂၽြန္ကိုဟင္တို႕ဟာ သူတို႕ရဲ႕ ႏွလုံးသားနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ကူညီ ခဲ့ႀက တာေပါ့။
ဂၽြန္ဒိုး၊ မိုက္နဲ႕ဂ်က္ကီ၊ ေဂ်းနဲ႕ အီလင္းေ၀ါ့ကာ၊ ဂၽြန္ေက့ခ်္၊ ဂယ္ရီ၊ အင္ဒရီယား၊ ဘီလ္နဲ႕ ဆမ္ရမ္ခ်ီ၊ အားလုံး၊ အားလုံးဟာ တစ္သက္ေမ့မရတဲ့ ေက်းဇူးရွင္ေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ ျမင့္မား သြားပုံေတြ ေျပာင္းလဲ သြား ပုံေတြဟာ သူတို႕ထင္ထားတာထက္ အမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ့ကို ကမၻာက သိေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ နဲ႕ အင္တာနက္ ကေ၀ေတြ၊ ဆိုယာပီနဲ႕ မိုက္မက္ေကး၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ကို ေနစရာေပးတဲ့ ဂယ္ရီေဒါက္ကလပ္စ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဒုတိယမိခင္လိုျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူရဲ႕အိမ္ေဖာ္နန္စီ။ ABCCA ကဆရာမ ေလာ္ရီကီ မကၠလင္းနဲ႕ ဆရားႀကီး၀ီလ္ဆင္၊ ALAက ဆရားအားလုံးကို ကၽြနေတာ္ ဒီစာအုပ္ကေလးနဲ႕ ေက်းဇူးတင္ ရိွခုိးကန္ေတာ့ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
ေနာက္ဆုံး ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ႀကတဲ့ နယူးေယာက္မီဒီယာ ေလာကသားေတြအထိေပါ့။ ေ၀ါလ္စထရိဂ်ာနယ္ အဖြဲ႕သားေတြနဲက ေမာ္နီကာဂ်လက္ အပါအ၀င္ေပါ့၊ ျပီးေတာ့ Advanced Micro Devicesက ဒန္ရႈိင္း၊ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေအးဂ်င့္ ဟီသာ၊ ကၽြန္ေတာ့အယ္ဒီတာ ဟင္နရီဖား ရစ္၊ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ျဖစ္ေျမာက္ တဲ့ အထိ ၀ိုင္းကူႀကတဲ့ Harper Collins တိုက္သားမ်ားက အစ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ တြဲဖက္ ေရးသား ေဖာ္ ရတဲ့ ဘရိုင္ယန္မီလာအဆုံး အားလုံးေပါ့။ သူ႕ဆီကကၽြန္ေတာ္ အားလုံး သင္ယူရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း မွာ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္ မိသားစု၀င္ လို ျဖစ္လာပါတယ္။ သူဟာ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုႀကီးပါ ခင္ဗ်ာ။
ၿပီးပါၿပီ
.
3 comments:
ဇာတ္သိမ္းသြားျပီေနာ္..
ဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြကို ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အရမ္းၾကိဳက္တယ္..။ မမ.. ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
(မမက ရက္ပိုင္း ၃၀ေက်ာ္ ရိုက္တင္ေပးထားတာ လသာညက ၃ ရက္နဲ႔ ဖတ္ပစ္လိုက္မိတယ္.. အားနာလိုက္တာ ဟီး)
ဇာတ္လမ္းကိုေရာ ဇာတ္သိမ္းကုိေကာ သေဘာက်တယ္.. မိုက္တယ္။
Thank you very much for your sharing. I read all posts and it gave me strength to go forward. You are not just sharing the book..but also sharing the strength and belief from it. ;-)
ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ၁ရက္တည္းနဲ့ဖတ္လိုက္တယ္ဗ် အလုပ္အားေနလို႔ ေက်ုးဇူးတင္ပါတယ္
Post a Comment