"မဂၤလာ ညေနခင္းပါ။ မာလာ၀ီအသံ ကပါ။ ဒီအစီအစဥ္ကို တင္ဆက္ေနသူကေတာ့ ၀ီလ်ံကမ္ကြမ္ဘာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တြဲဖက္ တင္ဆက္မယ့္သူက မစၥတာ ဂ်က္ဖရီပါ။ ေသာတရွင္မ်ား ၾကားေနက် အစီအစဥ္ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္မ်ား အေႏွာင့္အယွက္ေပးေတာ့မွာပါ"
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အသံလႊင့္ရုံေပါက္စကေလးတစ္ခု လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်က္ဖရီ အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ တီထြင္ၾက ပါေတာ့တယ္။
ဂ်က္ဖရီက ေရဒီယိုတစ္လံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာေနၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့ ဘီလီကြန္ဒါ ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို မဆိုတတ္ ဆိုတတ္နဲပ ဆိုေပးေနတယ္။ အိမ္ျပင္ကေနေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ ကုိ ဂ်က္ဖရီ ၾကားေနရတယ္။
သူက အျပင္ကေန ျပန္ေအာ္တယ္။
"ေဟ့ ၀ီလ်ံ၊ ငါ့နားေတြ အူေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ဆို၊ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္"
ဒါေပမဲ့ အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းသြားတဲ့အခါ အသံတိုးသြားတယ္။ ေပသံုးရာေလာက္လည္း ေလွ်ာက္မိ ေရာ ဂ်က္ဖရီ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားပံုရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ ေသး အသံေညာင္ကို သူ ဆက္နားေထာင္ေနရမွာ။
"တို႔မွာသာ အသံခ်ဲ႕စက္ရွိရင္ အေ၀းႀကီးက ၾကားရမွာ ဂ်က္ဖရီ"
ကၽြန္ေတာ္က အားမလို အားမရ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အစိုးရ ဖရီကြင္စီေတြထဲမွာ ၀င္ရႈပ္သလိုျဖစ္ရင္ အဖမ္းခံရမယ္ ထင္တယ္ဆုိၿပီး ဂ်က္ဖရီက လန္႔ေနပါတယ္။
လူတခ်ိဳ႕ ကလည္း အဓိပၸာယ္မရွိ ေတြးပူေနၾကပါေသးတယ္။
"မင္း သတိထားေနာ္၊ လွ်ပ္စစ္ဌာနကေန လာဖမ္းေနဦးမယ္" တဲ့။
မွန္ပါတယ္။ ေရဒီယို၊ မီးက္တို႔၊ ေလယာဥ္ပ်ံတို႔ကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြဟာ အာဏာပိုင္ေတြ ဖမ္းဆီး ေႏွာင့္ယွက္မွာ ကို ေၾကာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာဖမ္းရင္ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ဦးမယ္။
"သူတို႔လာဖမ္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ခခ်င္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ် လက္ကလိုက္ၿပီး စမ္းေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု လုပ္မေနတဲ့အခ်ိန္ မရွိပါဘူး။ ေလရဟတ္ရယ္၊ အသံလႊင့္တာရယ္မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ မယ့္ က်န္တာေတြ ဘယ္လို အေျဖထြက္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနတာကေတာ့ ေရစုပ္စက္ ပါပဲ။ ေလရဟတ္နဲ႔ ေရမတင္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အလားတူ သေဘာနဲ႔ အေသးစား ေရစုပ္စက္ကေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ရူပေဗဒစာအုပ္ထဲ က ပံုအတိုင္း လုပ္ထားတာပါ။ ပစ္မတင္တစ္လံုးနဲ႔ ဘားေတြသံုးၿပီး ေရစုပ္တဲ့ စနစ္ပါ။ အိမ္က ေရတြင္းက စမ္းၿပီး စုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ေဆးဖို႔ ေၾကာဖို႔နဲ႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ရပါတယ္။ ေျမႀကီးထဲ ျမဳပ္ေနတဲ့ ေရပိုက္ေတြကို ေတာ့ သံပံုခ်ိဳင့္မွာ တစ္ေနကုန္ သြားတူး ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေလးလြန္းလို႔ တုန္ကင္ကို မိန္းကေလးေတြ မဆြဲႏိုင္ဘူး။ ေရစုပ္စက္မွာ မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇီ၀ေလာင္စာကေတာ့ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အေစာပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ မာလာ၀ီမွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ သစ္ခုတ္ၾကလို႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖုိ႔ ထင္း သိပ္ရွားေနပါၿပီ။ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးျခင္းရဲ႕ သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡပါ။ ေျပာင္းရိုးေျခာက္ကလည္း သံုးလ ေလာက္ပဲ ခံပါတယ္။
အေမ နဲ႔ သူ႔သမီးေတြ ကီလိုမီတာ အမ်ားႀကီးေ၀းတဲ့ေနရာမွာ သြားၿပီး ထင္းရွာရပါတယ္။ လက္ညႇိဳးေလာက္ရွိ တဲ့ သစ္ပိုင္းကေလး တစ္စီးရဖို႔ သံုးနာရီေလာက္ လိုက္ေကာက္ၿပီး စုရပါတယ္။ ေျခာက္တဲ႕ အထိ မေစာင္႔ႏိုင္ေတာ႔ အိမ္ထဲမွာ မီးခိုးတလူလူနဲ႕ပါပဲ။ တနားစရာေကာင္းတဲ႕ အေမဟာ အဲဒီလိုပဲ ထမင္းဟင္း ခ်က္ရပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ နဲ႕ အေမ႕ကို ကူၾကပါတယ္။
အဲဒါ မာလာဝီအိမ္တိုင္းမွာရွိတဲ႕ ဒုကၡပါ၊
သစ္ေတာေတြ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ခုတ္ေရာင္းၾကေတာ့ မာလာ၀ီဟာ မုိးေခါင္ေရရွားတုိင္းျပည္၊ ေရႀကီး ေရလွ်ံတဲ့ တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ကယ္တင္ ရွင္ တစ္ေယာက္ ေပၚလာမွ ျဖစ္ ေတာ့မယ္။ အဲဒီကယ္တင္ရွင္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ။
အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳကက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးၾကတယ္။
'နင့္ လွ်ပ္စစ္ေလ က နင့္အေမထမင္းခ်က္ဖို႕ လုံေလာက္ရဲ႕လား' တဲ့။
ဘယ္ေလာက္မလဲ။ အဲဒီေလာက္ မျဖစ္ေျမာက္ေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲ။ အဲဒီေလာက္ မျဖစ္ေျမာက္ေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေလရဟတ္က ထမင္းခ်က္ဖုိ႕ ဗုိ႕အားမ်ားမ်ား ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစာရျပန္ပါတယ္။ ၀ုိင္ယာ ႀကိဳးေတြ ဘက္ထရီအုိးေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္ ေနျပန္ပါတယ္။ တစ္ေလာက ကေလးကလား စမ္းသပ္မႈတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ ေသးတယ္။
သက္ငယ္ပ်စ္တဲ့ျမက္ေျခာက္ေတြကုိစုစည္းၿပီး၀ုိင္ယာႀကိဳးနဲ႕ ဆယ့္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ပတ္လုိက္တယ္။ ႀကိဳးႏွစ္စ ကုိ ၁၂ဗုိ႕ ဘက္ထရီေခါင္းမွာ ဖမ္းလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ျမက္ေတြ ေႏြးလာတယ္။ မၾကာခင္ မွာ ၀ုိင္ယာႀကိဳး ရဲတက္လာတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ျမက္ေျခာက္ေတြကုိ မီးစြဲ ေတာ့တာပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေဆာ့ သလုိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကတစ္ဆင့္တက္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ အႀကံ ရသြားပါတယ္။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒီနည္းနဲ႕ ေရေႏြးႀကိဳႏုိင္ရမယ္ေပါ့။ ကိြဳင္၀ုိင္ယာေပၚမွာ သတၱဳအုိးတည္လုိ႕ မရဘူး။ သတၱဳက လွ်င္ကူ ပစၥည္း မဟုတ္လား။ လွ်ပ္မကူးတဲ့ေျမအုိးနဲ႕ တည္ရင္လည္း အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ ကိြဳင္ပ်က္သြားမယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့ ေရေႏြးႀကိဳတဲ့ေဂါက္ပါ။ ၀ုိင္ယာႀကိဳး ကုိ ေဘာလ္ပင္အခြံ ေတြထဲ စူပါဂလူးနဲ႕ ဆက္ဆက္ထည့္သြားၿပီး ကိြဳင္ကုိ ေရထဲႏွစ္လုိက္ေတာ့ ငါးမိနစ္ အတြင္း ေရဆူလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကသိပ္စင္းလြန္းတယ္။
အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါထက္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္လုပ္ခ်င္တာ။ အေထြေထြသိပၸံစာအုပ္ထဲမွာ ျပန္ျပည့္ၿမဲ စြမ္းအင္ အေၾကာင္းအက်ဥ္း ေရးထားတာပါတယ္။ ေနရာင္ျခည္က ရတဲ့နည္းေရာ၊ ေရအား လွ်ပ္စစ္ အေၾကာင္းေရာ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာထားၿပီးၿပီ၊ အဲဒီအခန္းမွာ ဇီ၀ေလာင္စာအေၾကာင္း လည္းပါတယ္။ တိရစာၦန္ေတြ စြန္႕ပစ္တဲ့ အညစ္အေၾကးက ထုတ္ယူတဲ့ ေလာင္စာစြမ္းအင္ က မိသားစု တစ္စုအတြက္ မီးဖုိေခ်ာင္ ထမင္းခ်က္ဖို႕ ေကာင္းေကာင္း လုံေလာက္တဲ့ တစ္ႏုိင္ထုတ္လုပ္နည္းေပါ့။ တြင္းတူးၿပီး အဲဒီအညစ္အေၾကးေတြကုိ သုိေလွာင္ပုံ၊ လနဲ႕ခ်ီ ၿပီး ၾကာတဲ့အခါဓာတ္ေငြ႕ထြက္လာပုံ၊ ပုိက္သြယ္ၿပီး အဆုိရွင္က တစ္ဆင့္ ဓာတ္ေငြ႕ထုတ္ ယူပုံေတြကုိ ျပထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားထားတဲ့နည္းက တြင္းတူးစရာမလုိဘူး၊ အၾကာႀကီးေစာင့္ဖုိ လည္း မလုိဘူး။
စိတ္ကူးထဲမွာ အေသးစိတ္ပုံေဖာ္ၿပီးတာနဲ႕အေမ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ အလစ္၀င္ၿပီး ခ်ဥ္ဖတ္ထည့္တဲ့ စဥ့္အုိးႀကီး တစ္လုံး ခုိးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ရွာဖုိ႕က သဘာ၀ကုန္ၾကမ္းပါ ပဲ။ သိပ္အခ်ိန္မကုန္လုိပါဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ၿခံ၀င္း ထဲက အေဒၚခရစ္စီရဲ႕ အိမ္ေနာက္ ေဖးမွာ ဆိတ္ၿခံရွိတယ္ေလ။ ၿခံထဲမွာ ေလာက္စလုံး ကေလးေတြ နွဲ႕တူတဲ့ ဆိတ္ေခ်းေတြ ေတာင္လုိပုံေနတာပဲ။ အိတ္တစ္လုံးအျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားက်ဳံးလာခဲ့ပါတယ္။
အေမ အိမ္မွာမရွိပါဘူး။ ၿခံထဲဆင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း အလုပ္ လုပ္ခ်ိန္ေတြ အပုံႀကီးရေနပါတယ္။ ဆိတ္ေခ်းေတြကုိ စဥ့္အုိးႀကီးထဲ သြန္ခ်ၿပီး ေရတစ္၀က္ ျဖည့္ လုိက္ပါတယ္။ အညိဳေရာင္ဆိတ္ေခ်းတုံကေလးေတြ ေရေပၚမွာ ေျပးလႊားေနၿပီ။ ပလတ္စတစ္ ေဖာ့ျပား တစ္ခ်ပ္ ကုိ အ၀ုိင္းလွီးၿပီး အေပၚတင္၊ ၿပီးေတာ့မွ အ၀တ္အထပ္ထပ္ဖုံး၊ ေနာက္အုိးႏွဳတ္ခမ္း၀ကုိ ႀကိဳးနဲ႕ တအား ဆြဲခ်ည္လုိက္ပါတယ္။
အေငြ႕ထုတ္ဖို႕ ေရဒီယုိက အင္တီနာပုိက္ကေလးကုိ ျဖဳတ္၊ ၿပီးေတာ့အဖုံးအလည္ တည့္တည့္ မွာ ထုိးထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္က်ဴရုိးနဲ႕ တပ္အုပ္လုိက္ေသးတယ္။ အေမ့မီးဖုိထဲမွာ ရွိေနေသးတဲ့ မီးၾကြင္း မီးက်န္ ထဲကုိ ေျပာင္းဖူးရုိးေတြ ပစ္ထည့္ၿပီး အုိးႀကီး ကုိ မီးဖုိေပၚ မတင္လုိက္ပါတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာေတာ့ အုိးထဲကအသံေတြ ထက္လာ ပါတယ္။ ေရဆူစ ျပဳၿပီ။ ခဏေနေတာ့ အပူေငြ႕ေၾကာင့္ အဖုံး တစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္စျပဳလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံအဆင့္ စမ္းသပ္ ဖုိ႕ စကၠန္႕ပုိင္းပဲ လုိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမေရာက္လာပါတယ္။
'ဟဲ့ ဘာနံ႕ႀကီးလဲ' လုိ႕ေအာ္ေမးတယ္။
'ဇီ၀ေလာင္စာပါအေမ၊ ဇီ၀'
'ဘာဇီ၀ လဲ၊ ဒါေလာက္ေအာ့ခ်င္စရာ အနံ႕ႀကီးကုိ'
အုိးေပၚက အဖုံးဟာ ေပါက္ထက္ေတာ့မလို တရႊီးရႊီး ေအာ္ေနပါၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆုံး လႈပ္ရွား ရေတာ့မယ္။ က်ဴရုိးကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး မီးညိႇရမယ့္အခ်ိန္ေလ။ က်ဴရုိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ဆတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္လုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္းေငြေရာင္အေငြ႕ေတြ ေရဒီယုိအင္တာနာ ကေလးထဲက ပန္းထြက္ လာပါ ေတာ့တယ္။ အေမေျပာတာမွန္ပါတယ္။ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္နံတဲ့ အနံ႕ဆုိးႀကီး လွိဳင္ ထြက္လာ ပါေတာ့တယ္။
ျမက္ပင္ရွည္တစ္ခုကုိ မီးရႈိ႕လုိက္တယ္။
'အေမ့ေနာက္ဆုံး ဘာျဖစ္လာမလဲမသိဘူး'
'ဘာ'
အေမ့ ကုိ ဆြဲၿပီးအခန္းျပင္တြန္းပုိ႕လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွလက္ဆန္႕ၿပီး မီးေတာက္ေနတဲ့ ျမက္ပင္ကုိ မီးဖုိဆီ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားပါတယ္။
'လာၿပီေဟ့'
ေအာ္ၿပီးမီးေတာက္ကုိ ပန္းထြက္ေနတဲ့ ဓာတ္ေငြတန္းေပၚ တင္ေပးလုိက္တယ္။ လင္းလက္လာမယ့္ မီးလွ်ံအေရာင္ကုိ ကာဖို႕ မ်က္စီစုံမွိတ္ၿပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ကားထား လုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးေတာက္ နဲ႕ ဓာတ္ေငြ႕ ထိတဲ့အခါ မီးကေလး ေတာက္တယ္ဆုိရုံ ေတာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ အေမ ေဒါသူပုန္ ထပါေလေတာ့တယ္။
'ဟဲ့ေကာင္၊ အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ၊ အံ့ပါရဲ႕ေတာ္၊ ငါ အၿမတ္တႏုိးထားတဲ့အုိးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ ၾကားဖူး ၾကရဲ႕လား ေတာ္ေရ၊ က်ဳပ္ခ်ဥ္ဖတ္အုိးနဲ႕ ဆိတ္ေခ်တုံးေတြ ျပဳတ္ေနတယ္။ ၾကည့္ေန နင့္အေဖကုိ တုိင္မယ္'
ကၽြန္ေတာ္အေမ့အတြက္ လုပ္တယ္ဆုိတာ အေမနားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရ ပါ့မလဲ။ ခုအခ်ိန္ ေျပာရင္ အလကားေနမွာ။ ေနာက္မွရွင္းျပရေတာ့မွာပဲ။
၂၀၀၃ခုႏွစ္၊ ေႏွာင္းပုိင္းမွာ သက္ရက္ပင္ေအာက္ထုိင္ၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း၊ ဟုိဟာစမ္း၊ ဒီဟာစမ္း လုပ္ေနခ်ိန္ မွာ သူ႕မိဘမ်ားရွိရာ ဆလီမာကုိ အေမႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားေနပါတယ္။ အျပန္မွာ ငွက္ဖ်ား ပါလာ လို႕ ေဆးကုရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အာဖရိကမွာ လူတိုင္းလုိလို ငွက္ဖ်ားျဖစ္ဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ငွက္ဖ်ားပုိုးဟာ ကေလးဘ၀ မွာ တည္းက သူတို႕ကုိယ္ထဲ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ အမ်ားစု က ျခင္ေထာင္နဲ႕ မအိပ္ႏုိင္ၾကလို႕ ေဆးကု လည္း ျပန္ျဖစ္တာပါပဲ။ ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳး အရြယ္ထိ ဒီေရာဂါရဲ႕ဒဏ္ကုိ ခံၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အိမ္ မွာလည္း အလားတူပါပဲ။
အာဖရိကမွာ ႏွစ္စဥ္ လူသန္းနဲ႕ခ်ီ ေသၾကတယ္။ ေသတဲ့အထဲမွာ အမ်ားစုက ကေလးေတြပါ။
ေဆးခန္း က ေဆးေတာင္းၿပီး ေကၽြးလုိက္ရင္ ယာယီသက္သာသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ အေမ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ေကာင္းမလာပါဘူး။ တစ္ေန႕တျခား ပုိတုန္လာၿပီး အန္ပါတယ္။ စကားလည္း မေျပာ ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴလည္း က်ပ္သထက္ က်ပ္လာ တယ္။ တစ္ေန႕ညပုိင္းမွာ ေျခေထာက္ထုံ လာတယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္။ ရြာေဆးခန္းသြားျပ ေတာ့ ဆရာမေတြ စစ္ေဆးၿပီး 'မန္တန္သမာ' ေဆးရုံကုိ ခ်က္ခ်င္း ပုိ႕ဖို႕ ေျပာပါတယ္။
ႀကဳံရာ ကား ကုိ တားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးရုံပုိ႕ၾကတယ္။ ဆရာ၀န္က ေမးပါတယ္။
'ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ'
'ကၽြန္မ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေအာက္ပုိင္းေသသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္' လုိ အေမေျဖပါတယ္။
ငွက္ဖ်ားပုိုး စစ္ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ကုိ ေဆးႏွစ္လုံး ထုိးေပးလုိက္ပါတယ္။ ေဆးရုံ မွာ ေက်ာခ်စရာ ေနရာ မရွိလုိ႕ အိမ္ျပန္ေခၚခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ မွာ အေမ ေမ်ာသြားပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေဆးရုံပုိ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဆးရုံတက္ခြင့္ရပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာေဆး တန္းသြယ္တယ္။ ဆရာ၀န္က အေျခအေနကုိ ရွင္းျပတယ္။
'သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး၊ ပုိးက ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ' တဲ့။
ေဆးရုံက မီးရပါတယ္၊ နံရံမွာ ပုိစတာေတြအျပည့္ကပ္ထားတယ္။ ေရာဂါမ်ိဳးစုံနဲ႕ လူနာေတြ အျပည့္အသိပ္ ပါပဲ။ အဆုတ္နာ၊ ေအ့ဒ္(စ္)၊ ကာလသားေရာဂါ စုံလုိ႕ပါပဲ။ ညေန ပုိင္းမွာ ေဒၚေလးခရစ္စီ နဲ႕ဦးေလးဆုိ က ေရးတီးနဲ႕မိန္းမအန္တီေမရီ ေရာက္လာၿပီး တစ္ညလုံး ေစာင့္ေပးပါတယ္။ အေဖက ေငြလို တဲ့ အတြက္ ေျပာင္းဆန္နဲ႕ပဲပုပ္ေစ့ေရာင္း ဖုိ႕ အိမ္ျပန္သြားရပါတယ္။ အေဖစကားသိပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေမလက္စ္ က ေမးတယ္။
'အေမျပန္ေကာင္လာပါေတာ့မလားအေဖ'
'နင့္အေမအေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူး၊ ဘုရားကုိသာ အာရုံၿပဳၾကေတာ့'
ဘုရားသခင္ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္လား၊ သူသံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ မိသားစုကုိ တြယ္တာ စိတ္ေၾကာင့္ လား မသိဘူး၊ အေမဟာ ေသမင္းကုိအံတုၿပီး အသက္ရွင္လာခဲ့ပါတယ္။
သမီးေတြ နာမည္ ကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚၿပီး သတိျပန္လည္လာပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလုိ႕အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ဂီးလ္ဘတ္ရဲ႕အေဖ အေျခအေနက ပုိဆုိးေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ရဲ႕ အႀကီးအကဲ ဟာ သမၼတရဲ႕လူေတြ ရုိက္ႏွက္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ နလန္ျပန္မထူေတာ့ဘဲ အိပ္ရာ ထဲ လဲေနတာၾကာပါၿပီ။
တစ္ေန႕ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ဂ်က္ဖရီ တျခားရြာကေန စက္ဘီးကုိယ္စီနဲ႕ ျပန္လာေတာ့ ရြာထဲဘက္က စည္ထုသံ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အႀကီးအကဲဆုံးရွာၿပီ။
ဂီးလ္ဘတ္တို႕အိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ေရွ႕က ယူကလစ္ပင္ ေရွ႕မွာ စုၿပီး 'ဒီကမၻာသည္ ငါတို႕ေနရာမဟုတ္' ဓမၼေတးကုိ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ၀ုိင္းဆုိေနၾကၿပီ။
'ငါတို႕ အႀကီးအကဲမရွိေတာ့ဘူး၊ တို႕ဘာလုပ္ၾကမလဲ' လို႕ေျပာၿပီး လူေတြရႈိက္ႀကီး တငင္ ငုိေနၾကတယ္။
လူေတြ မ်ားလြန္း တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ ဂ်က္ဖရီသစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေန ၾကရတယ္။
လူတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။
'ဂီးလ္ဘက္က မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ လာခဲ့ပါတဲ့'
ဆက္ရန္
.
အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အသံလႊင့္ရုံေပါက္စကေလးတစ္ခု လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်က္ဖရီ အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ တီထြင္ၾက ပါေတာ့တယ္။
ဂ်က္ဖရီက ေရဒီယိုတစ္လံုးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အခန္းထဲမွာေနၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့ ဘီလီကြန္ဒါ ရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို မဆိုတတ္ ဆိုတတ္နဲပ ဆိုေပးေနတယ္။ အိမ္ျပင္ကေနေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ ကုိ ဂ်က္ဖရီ ၾကားေနရတယ္။
သူက အျပင္ကေန ျပန္ေအာ္တယ္။
"ေဟ့ ၀ီလ်ံ၊ ငါ့နားေတြ အူေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ဆက္ဆို၊ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတယ္"
ဒါေပမဲ့ အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေ၀းသြားတဲ့အခါ အသံတိုးသြားတယ္။ ေပသံုးရာေလာက္လည္း ေလွ်ာက္မိ ေရာ ဂ်က္ဖရီ ဘာမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ ၀ဋ္ကၽြတ္သြားပံုရပါတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံ ေသး အသံေညာင္ကို သူ ဆက္နားေထာင္ေနရမွာ။
"တို႔မွာသာ အသံခ်ဲ႕စက္ရွိရင္ အေ၀းႀကီးက ၾကားရမွာ ဂ်က္ဖရီ"
ကၽြန္ေတာ္က အားမလို အားမရ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အစိုးရ ဖရီကြင္စီေတြထဲမွာ ၀င္ရႈပ္သလိုျဖစ္ရင္ အဖမ္းခံရမယ္ ထင္တယ္ဆုိၿပီး ဂ်က္ဖရီက လန္႔ေနပါတယ္။
လူတခ်ိဳ႕ ကလည္း အဓိပၸာယ္မရွိ ေတြးပူေနၾကပါေသးတယ္။
"မင္း သတိထားေနာ္၊ လွ်ပ္စစ္ဌာနကေန လာဖမ္းေနဦးမယ္" တဲ့။
မွန္ပါတယ္။ ေရဒီယို၊ မီးက္တို႔၊ ေလယာဥ္ပ်ံတို႔ကို တီထြင္ခဲ့တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ႀကီးေတြဟာ အာဏာပိုင္ေတြ ဖမ္းဆီး ေႏွာင့္ယွက္မွာ ကို ေၾကာက္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လာဖမ္းရင္ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္ဦးမယ္။
"သူတို႔လာဖမ္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့" လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ခခ်င္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေခါင္းထဲေပၚလာသမွ် လက္ကလိုက္ၿပီး စမ္းေတာ့တာပဲ။ ေနာက္တစ္ႏွစ္လံုးလံုး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုခု လုပ္မေနတဲ့အခ်ိန္ မရွိပါဘူး။ ေလရဟတ္ရယ္၊ အသံလႊင့္တာရယ္မွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပ မယ့္ က်န္တာေတြ ဘယ္လို အေျဖထြက္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မေသခ်ာပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားေနတာကေတာ့ ေရစုပ္စက္ ပါပဲ။ ေလရဟတ္နဲ႔ ေရမတင္ႏိုင္ေသးေပမယ့္ အလားတူ သေဘာနဲ႔ အေသးစား ေရစုပ္စက္ကေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ထားၿပီးပါၿပီ။ ရူပေဗဒစာအုပ္ထဲ က ပံုအတိုင္း လုပ္ထားတာပါ။ ပစ္မတင္တစ္လံုးနဲ႔ ဘားေတြသံုးၿပီး ေရစုပ္တဲ့ စနစ္ပါ။ အိမ္က ေရတြင္းက စမ္းၿပီး စုပ္ၾကည့္ပါတယ္။ ေဆးဖို႔ ေၾကာဖို႔နဲ႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ရပါတယ္။ ေျမႀကီးထဲ ျမဳပ္ေနတဲ့ ေရပိုက္ေတြကို ေတာ့ သံပံုခ်ိဳင့္မွာ တစ္ေနကုန္ သြားတူး ရပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေလးလြန္းလို႔ တုန္ကင္ကို မိန္းကေလးေတြ မဆြဲႏိုင္ဘူး။ ေရစုပ္စက္မွာ မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇီ၀ေလာင္စာကေတာ့ အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
အေစာပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ။ မာလာ၀ီမွာ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ သစ္ခုတ္ၾကလို႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖုိ႔ ထင္း သိပ္ရွားေနပါၿပီ။ သစ္ေတာ ျပဳန္းတီးျခင္းရဲ႕ သံသရာ၀ဋ္ဒုကၡပါ။ ေျပာင္းရိုးေျခာက္ကလည္း သံုးလ ေလာက္ပဲ ခံပါတယ္။
အေမ နဲ႔ သူ႔သမီးေတြ ကီလိုမီတာ အမ်ားႀကီးေ၀းတဲ့ေနရာမွာ သြားၿပီး ထင္းရွာရပါတယ္။ လက္ညႇိဳးေလာက္ရွိ တဲ့ သစ္ပိုင္းကေလး တစ္စီးရဖို႔ သံုးနာရီေလာက္ လိုက္ေကာက္ၿပီး စုရပါတယ္။ ေျခာက္တဲ႕ အထိ မေစာင္႔ႏိုင္ေတာ႔ အိမ္ထဲမွာ မီးခိုးတလူလူနဲ႕ပါပဲ။ တနားစရာေကာင္းတဲ႕ အေမဟာ အဲဒီလိုပဲ ထမင္းဟင္း ခ်က္ရပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ႔ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ နဲ႕ အေမ႕ကို ကူၾကပါတယ္။
အဲဒါ မာလာဝီအိမ္တိုင္းမွာရွိတဲ႕ ဒုကၡပါ၊
သစ္ေတာေတြ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ခုတ္ေရာင္းၾကေတာ့ မာလာ၀ီဟာ မုိးေခါင္ေရရွားတုိင္းျပည္၊ ေရႀကီး ေရလွ်ံတဲ့ တိုင္းျပည္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သစ္ပင္ေတြနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ကယ္တင္ ရွင္ တစ္ေယာက္ ေပၚလာမွ ျဖစ္ ေတာ့မယ္။ အဲဒီကယ္တင္ရွင္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မျဖစ္ႏုိင္ရမွာလဲ။
အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳကက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမးၾကတယ္။
'နင့္ လွ်ပ္စစ္ေလ က နင့္အေမထမင္းခ်က္ဖို႕ လုံေလာက္ရဲ႕လား' တဲ့။
ဘယ္ေလာက္မလဲ။ အဲဒီေလာက္ မျဖစ္ေျမာက္ေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ရပါ့မလဲ။ အဲဒီေလာက္ မျဖစ္ေျမာက္ေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေလရဟတ္က ထမင္းခ်က္ဖုိ႕ ဗုိ႕အားမ်ားမ်ား ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစာရျပန္ပါတယ္။ ၀ုိင္ယာ ႀကိဳးေတြ ဘက္ထရီအုိးေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရႈပ္ ေနျပန္ပါတယ္။ တစ္ေလာက ကေလးကလား စမ္းသပ္မႈတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ ေသးတယ္။
သက္ငယ္ပ်စ္တဲ့ျမက္ေျခာက္ေတြကုိစုစည္းၿပီး၀ုိင္ယာႀကိဳးနဲ႕ ဆယ့္ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ပတ္လုိက္တယ္။ ႀကိဳးႏွစ္စ ကုိ ၁၂ဗုိ႕ ဘက္ထရီေခါင္းမွာ ဖမ္းလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ျမက္ေတြ ေႏြးလာတယ္။ မၾကာခင္ မွာ ၀ုိင္ယာႀကိဳး ရဲတက္လာတယ္။ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ျမက္ေျခာက္ေတြကုိ မီးစြဲ ေတာ့တာပဲ။ ကေလးတစ္ေယာက္ ေဆာ့ သလုိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကတစ္ဆင့္တက္ဖုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ အႀကံ ရသြားပါတယ္။
ဟုတ္ၿပီ။ ဒီနည္းနဲ႕ ေရေႏြးႀကိဳႏုိင္ရမယ္ေပါ့။ ကိြဳင္၀ုိင္ယာေပၚမွာ သတၱဳအုိးတည္လုိ႕ မရဘူး။ သတၱဳက လွ်င္ကူ ပစၥည္း မဟုတ္လား။ လွ်ပ္မကူးတဲ့ေျမအုိးနဲ႕ တည္ရင္လည္း အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ ကိြဳင္ပ်က္သြားမယ္။ ဒါနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးတဲ့ ေရေႏြးႀကိဳတဲ့ေဂါက္ပါ။ ၀ုိင္ယာႀကိဳး ကုိ ေဘာလ္ပင္အခြံ ေတြထဲ စူပါဂလူးနဲ႕ ဆက္ဆက္ထည့္သြားၿပီး ကိြဳင္ကုိ ေရထဲႏွစ္လုိက္ေတာ့ ငါးမိနစ္ အတြင္း ေရဆူလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကသိပ္စင္းလြန္းတယ္။
အႏၱရာယ္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါထက္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္လုပ္ခ်င္တာ။ အေထြေထြသိပၸံစာအုပ္ထဲမွာ ျပန္ျပည့္ၿမဲ စြမ္းအင္ အေၾကာင္းအက်ဥ္း ေရးထားတာပါတယ္။ ေနရာင္ျခည္က ရတဲ့နည္းေရာ၊ ေရအား လွ်ပ္စစ္ အေၾကာင္းေရာ ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာထားၿပီးၿပီ၊ အဲဒီအခန္းမွာ ဇီ၀ေလာင္စာအေၾကာင္း လည္းပါတယ္။ တိရစာၦန္ေတြ စြန္႕ပစ္တဲ့ အညစ္အေၾကးက ထုတ္ယူတဲ့ ေလာင္စာစြမ္းအင္ က မိသားစု တစ္စုအတြက္ မီးဖုိေခ်ာင္ ထမင္းခ်က္ဖို႕ ေကာင္းေကာင္း လုံေလာက္တဲ့ တစ္ႏုိင္ထုတ္လုပ္နည္းေပါ့။ တြင္းတူးၿပီး အဲဒီအညစ္အေၾကးေတြကုိ သုိေလွာင္ပုံ၊ လနဲ႕ခ်ီ ၿပီး ၾကာတဲ့အခါဓာတ္ေငြ႕ထြက္လာပုံ၊ ပုိက္သြယ္ၿပီး အဆုိရွင္က တစ္ဆင့္ ဓာတ္ေငြ႕ထုတ္ ယူပုံေတြကုိ ျပထားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားထားတဲ့နည္းက တြင္းတူးစရာမလုိဘူး၊ အၾကာႀကီးေစာင့္ဖုိ လည္း မလုိဘူး။
စိတ္ကူးထဲမွာ အေသးစိတ္ပုံေဖာ္ၿပီးတာနဲ႕အေမ မီးဖုိေခ်ာင္ထဲ အလစ္၀င္ၿပီး ခ်ဥ္ဖတ္ထည့္တဲ့ စဥ့္အုိးႀကီး တစ္လုံး ခုိးလာခဲ့တယ္။ ေနာက္ရွာဖုိ႕က သဘာ၀ကုန္ၾကမ္းပါ ပဲ။ သိပ္အခ်ိန္မကုန္လုိပါဘူး။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ၿခံ၀င္း ထဲက အေဒၚခရစ္စီရဲ႕ အိမ္ေနာက္ ေဖးမွာ ဆိတ္ၿခံရွိတယ္ေလ။ ၿခံထဲမွာ ေလာက္စလုံး ကေလးေတြ နွဲ႕တူတဲ့ ဆိတ္ေခ်းေတြ ေတာင္လုိပုံေနတာပဲ။ အိတ္တစ္လုံးအျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ သြားက်ဳံးလာခဲ့ပါတယ္။
အေမ အိမ္မွာမရွိပါဘူး။ ၿခံထဲဆင္းၿပီး အလုပ္လုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္လည္း အလုပ္ လုပ္ခ်ိန္ေတြ အပုံႀကီးရေနပါတယ္။ ဆိတ္ေခ်းေတြကုိ စဥ့္အုိးႀကီးထဲ သြန္ခ်ၿပီး ေရတစ္၀က္ ျဖည့္ လုိက္ပါတယ္။ အညိဳေရာင္ဆိတ္ေခ်းတုံကေလးေတြ ေရေပၚမွာ ေျပးလႊားေနၿပီ။ ပလတ္စတစ္ ေဖာ့ျပား တစ္ခ်ပ္ ကုိ အ၀ုိင္းလွီးၿပီး အေပၚတင္၊ ၿပီးေတာ့မွ အ၀တ္အထပ္ထပ္ဖုံး၊ ေနာက္အုိးႏွဳတ္ခမ္း၀ကုိ ႀကိဳးနဲ႕ တအား ဆြဲခ်ည္လုိက္ပါတယ္။
အေငြ႕ထုတ္ဖို႕ ေရဒီယုိက အင္တီနာပုိက္ကေလးကုိ ျဖဳတ္၊ ၿပီးေတာ့အဖုံးအလည္ တည့္တည့္ မွာ ထုိးထည့္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ထပ္က်ဴရုိးနဲ႕ တပ္အုပ္လုိက္ေသးတယ္။ အေမ့မီးဖုိထဲမွာ ရွိေနေသးတဲ့ မီးၾကြင္း မီးက်န္ ထဲကုိ ေျပာင္းဖူးရုိးေတြ ပစ္ထည့္ၿပီး အုိးႀကီး ကုိ မီးဖုိေပၚ မတင္လုိက္ပါတယ္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ၾကာေတာ့ အုိးထဲကအသံေတြ ထက္လာ ပါတယ္။ ေရဆူစ ျပဳၿပီ။ ခဏေနေတာ့ အပူေငြ႕ေၾကာင့္ အဖုံး တစ္ခုလုံး လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္စျပဳလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနၿပီ။ ေနာက္ဆုံအဆင့္ စမ္းသပ္ ဖုိ႕ စကၠန္႕ပုိင္းပဲ လုိပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမေရာက္လာပါတယ္။
'ဟဲ့ ဘာနံ႕ႀကီးလဲ' လုိ႕ေအာ္ေမးတယ္။
'ဇီ၀ေလာင္စာပါအေမ၊ ဇီ၀'
'ဘာဇီ၀ လဲ၊ ဒါေလာက္ေအာ့ခ်င္စရာ အနံ႕ႀကီးကုိ'
အုိးေပၚက အဖုံးဟာ ေပါက္ထက္ေတာ့မလို တရႊီးရႊီး ေအာ္ေနပါၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆုံး လႈပ္ရွား ရေတာ့မယ္။ က်ဴရုိးကုိ ဆြဲထုတ္ၿပီး မီးညိႇရမယ့္အခ်ိန္ေလ။ က်ဴရုိးကုိ ကၽြန္ေတာ္ဆတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္လုိက္ပါတယ္။ တစ္ခါတည္းေငြေရာင္အေငြ႕ေတြ ေရဒီယုိအင္တာနာ ကေလးထဲက ပန္းထြက္ လာပါ ေတာ့တယ္။ အေမေျပာတာမွန္ပါတယ္။ သည္းမခံ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္နံတဲ့ အနံ႕ဆုိးႀကီး လွိဳင္ ထြက္လာ ပါေတာ့တယ္။
ျမက္ပင္ရွည္တစ္ခုကုိ မီးရႈိ႕လုိက္တယ္။
'အေမ့ေနာက္ဆုံး ဘာျဖစ္လာမလဲမသိဘူး'
'ဘာ'
အေမ့ ကုိ ဆြဲၿပီးအခန္းျပင္တြန္းပုိ႕လုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွလက္ဆန္႕ၿပီး မီးေတာက္ေနတဲ့ ျမက္ပင္ကုိ မီးဖုိဆီ တေရြ႕ေရြ႕ တိုးသြားပါတယ္။
'လာၿပီေဟ့'
ေအာ္ၿပီးမီးေတာက္ကုိ ပန္းထြက္ေနတဲ့ ဓာတ္ေငြတန္းေပၚ တင္ေပးလုိက္တယ္။ လင္းလက္လာမယ့္ မီးလွ်ံအေရာင္ကုိ ကာဖို႕ မ်က္စီစုံမွိတ္ၿပီး လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ကားထား လုိက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မီးေတာက္ နဲ႕ ဓာတ္ေငြ႕ ထိတဲ့အခါ မီးကေလး ေတာက္တယ္ဆုိရုံ ေတာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿငိမ္းသြားပါတယ္။ အေမ ေဒါသူပုန္ ထပါေလေတာ့တယ္။
'ဟဲ့ေကာင္၊ အဲဒါ ဘာလုပ္တာလဲ၊ အံ့ပါရဲ႕ေတာ္၊ ငါ အၿမတ္တႏုိးထားတဲ့အုိးကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ ၾကားဖူး ၾကရဲ႕လား ေတာ္ေရ၊ က်ဳပ္ခ်ဥ္ဖတ္အုိးနဲ႕ ဆိတ္ေခ်တုံးေတြ ျပဳတ္ေနတယ္။ ၾကည့္ေန နင့္အေဖကုိ တုိင္မယ္'
ကၽြန္ေတာ္အေမ့အတြက္ လုပ္တယ္ဆုိတာ အေမနားလည္ေအာင္ ဘယ္လို ေျပာရ ပါ့မလဲ။ ခုအခ်ိန္ ေျပာရင္ အလကားေနမွာ။ ေနာက္မွရွင္းျပရေတာ့မွာပဲ။
၂၀၀၃ခုႏွစ္၊ ေႏွာင္းပုိင္းမွာ သက္ရက္ပင္ေအာက္ထုိင္ၿပီး စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း၊ ဟုိဟာစမ္း၊ ဒီဟာစမ္း လုပ္ေနခ်ိန္ မွာ သူ႕မိဘမ်ားရွိရာ ဆလီမာကုိ အေမႏွစ္ပတ္ေလာက္ သြားေနပါတယ္။ အျပန္မွာ ငွက္ဖ်ား ပါလာ လို႕ ေဆးကုရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ အာဖရိကမွာ လူတိုင္းလုိလို ငွက္ဖ်ားျဖစ္ဖူးၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ငွက္ဖ်ားပုိုးဟာ ကေလးဘ၀ မွာ တည္းက သူတို႕ကုိယ္ထဲ ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။ အမ်ားစု က ျခင္ေထာင္နဲ႕ မအိပ္ႏုိင္ၾကလို႕ ေဆးကု လည္း ျပန္ျဖစ္တာပါပဲ။ ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳး အရြယ္ထိ ဒီေရာဂါရဲ႕ဒဏ္ကုိ ခံၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အိမ္ မွာလည္း အလားတူပါပဲ။
အာဖရိကမွာ ႏွစ္စဥ္ လူသန္းနဲ႕ခ်ီ ေသၾကတယ္။ ေသတဲ့အထဲမွာ အမ်ားစုက ကေလးေတြပါ။
ေဆးခန္း က ေဆးေတာင္းၿပီး ေကၽြးလုိက္ရင္ ယာယီသက္သာသြားတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီတစ္ခါ အေမ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္ေကာင္းမလာပါဘူး။ တစ္ေန႕တျခား ပုိတုန္လာၿပီး အန္ပါတယ္။ စကားလည္း မေျပာ ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အသက္ရွဴလည္း က်ပ္သထက္ က်ပ္လာ တယ္။ တစ္ေန႕ညပုိင္းမွာ ေျခေထာက္ထုံ လာတယ္ လို႕ ေျပာပါတယ္။ ရြာေဆးခန္းသြားျပ ေတာ့ ဆရာမေတြ စစ္ေဆးၿပီး 'မန္တန္သမာ' ေဆးရုံကုိ ခ်က္ခ်င္း ပုိ႕ဖို႕ ေျပာပါတယ္။
ႀကဳံရာ ကား ကုိ တားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေဆးရုံပုိ႕ၾကတယ္။ ဆရာ၀န္က ေမးပါတယ္။
'ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ'
'ကၽြန္မ လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ေအာက္ပုိင္းေသသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္' လုိ အေမေျဖပါတယ္။
ငွက္ဖ်ားပုိုး စစ္ၿပီးေတာ့ ေျခေထာက္ကုိ ေဆးႏွစ္လုံး ထုိးေပးလုိက္ပါတယ္။ ေဆးရုံ မွာ ေက်ာခ်စရာ ေနရာ မရွိလုိ႕ အိမ္ျပန္ေခၚခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ႏွစ္ရက္အၾကာ မွာ အေမ ေမ်ာသြားပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေဆးရုံပုိ႕ရျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေဆးရုံတက္ခြင့္ရပါတယ္။ ခ်က္ခ်င္း အေၾကာေဆး တန္းသြယ္တယ္။ ဆရာ၀န္က အေျခအေနကုိ ရွင္းျပတယ္။
'သိပ္ေတာ့မေသခ်ာဘူး၊ ပုိးက ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္ေနၿပီ' တဲ့။
ေဆးရုံက မီးရပါတယ္၊ နံရံမွာ ပုိစတာေတြအျပည့္ကပ္ထားတယ္။ ေရာဂါမ်ိဳးစုံနဲ႕ လူနာေတြ အျပည့္အသိပ္ ပါပဲ။ အဆုတ္နာ၊ ေအ့ဒ္(စ္)၊ ကာလသားေရာဂါ စုံလုိ႕ပါပဲ။ ညေန ပုိင္းမွာ ေဒၚေလးခရစ္စီ နဲ႕ဦးေလးဆုိ က ေရးတီးနဲ႕မိန္းမအန္တီေမရီ ေရာက္လာၿပီး တစ္ညလုံး ေစာင့္ေပးပါတယ္။ အေဖက ေငြလို တဲ့ အတြက္ ေျပာင္းဆန္နဲ႕ပဲပုပ္ေစ့ေရာင္း ဖုိ႕ အိမ္ျပန္သြားရပါတယ္။ အေဖစကားသိပ္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေမလက္စ္ က ေမးတယ္။
'အေမျပန္ေကာင္လာပါေတာ့မလားအေဖ'
'နင့္အေမအေျခအေန သိပ္မေကာင္းဘူး၊ ဘုရားကုိသာ အာရုံၿပဳၾကေတာ့'
ဘုရားသခင္ဂုဏ္ေက်းဇူးေၾကာင့္လား၊ သူသံေယာဇဥ္ႀကီးတဲ့ မိသားစုကုိ တြယ္တာ စိတ္ေၾကာင့္ လား မသိဘူး၊ အေမဟာ ေသမင္းကုိအံတုၿပီး အသက္ရွင္လာခဲ့ပါတယ္။
သမီးေတြ နာမည္ ကုိ တစ္ေယာက္ခ်င္းေခၚၿပီး သတိျပန္လည္လာပါတယ္။
အေမေနေကာင္းလုိ႕အိမ္ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ဂီးလ္ဘတ္ရဲ႕အေဖ အေျခအေနက ပုိဆုိးေနပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ ရဲ႕ အႀကီးအကဲ ဟာ သမၼတရဲ႕လူေတြ ရုိက္ႏွက္ထားတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ နလန္ျပန္မထူေတာ့ဘဲ အိပ္ရာ ထဲ လဲေနတာၾကာပါၿပီ။
တစ္ေန႕ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ဂ်က္ဖရီ တျခားရြာကေန စက္ဘီးကုိယ္စီနဲ႕ ျပန္လာေတာ့ ရြာထဲဘက္က စည္ထုသံ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕အႀကီးအကဲဆုံးရွာၿပီ။
ဂီးလ္ဘတ္တို႕အိမ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ေရွ႕က ယူကလစ္ပင္ ေရွ႕မွာ စုၿပီး 'ဒီကမၻာသည္ ငါတို႕ေနရာမဟုတ္' ဓမၼေတးကုိ ေၾကေၾကကြဲကြဲ ၀ုိင္းဆုိေနၾကၿပီ။
'ငါတို႕ အႀကီးအကဲမရွိေတာ့ဘူး၊ တို႕ဘာလုပ္ၾကမလဲ' လို႕ေျပာၿပီး လူေတြရႈိက္ႀကီး တငင္ ငုိေနၾကတယ္။
လူေတြ မ်ားလြန္း တာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႕ ဂ်က္ဖရီသစ္ပင္ေအာက္မွာ ထုိင္ေစာင့္ေန ၾကရတယ္။
လူတစ္ေယာက္က လာေျပာတယ္။
'ဂီးလ္ဘက္က မင္းတို႕ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ လာခဲ့ပါတဲ့'
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment