ေလအဟုန္လွ်ပ္စီး နဲ႔ အျမင့္ခရီး ကုိ လွမ္းခဲ႔တယ္ အပိုင္း (၂၃)

    ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ မွာ ေမွ်ာ္စင္ေဆာက္လုိ႔ၿပီးသြားပါတယ္။ဆယ့္ေျခာက္ေပျမင့္တဲ့စင္ႀကီးဟာ အခုိင္အခန္႔ မားမား မတ္မတ္ရပ္ေနပါၿပီး။အေ၀းကေနၾကည့္ရင္ အစာ၀ေနတဲ့ သစ္ကုလားအုပ္ႀကီး တစ္ေကာင္ နဲ႔ တူေနပါတယ္။
    ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကုိ ေျပာလုိက္ပါတယ္။

    ကဲ ရဲေဘာ္တုိ႔၊ ျပန္အိမ္ၾကေတာ့၊ မနက္ စက္ကုိအေပၚတင္မယ္၊ အဂၤါစုံတဲ့ ေလရဟတ္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ မွာေပါ့ကြာ
ေနာက္တစ္က်ေတာ့ ဂီးလ္ဘတ္နဲ႔ ဂ်က္ဖရီ ခုနစ္နာရီမွာ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေပၚ တင္မယ့္ ကိရိယာႀကီးက ေပါင္းေလးဆယ္ေလးတယ္၊ ႀကဳိးေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ တင္မွျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မွာ ႀကိဳးမရွိဘူး။ ဒီေတာ့ အေမ အ၀တ္လွမ္းတဲ့ သြပ္နန္းၾကိဳးႀကီးကုိ ျဖဳတ္ၿပီး အသုံးျပဳ ရပါတယ္။ သြပ္နန္းႀကိဳး နဲ႔ စက္ကုိ သုိင္းခ်ည္လုိက္ၿပီး ႀကိဳတစ္ဖက္စြန္ကုိ ဆြဲလုိ႔စင္ေပၚကုိ နန္းႀကိဳးအစ ကုိ ေအာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ဂီးလ္ဘတ္ဆီကုိ ပစ္ခ်ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဂ်က္ဖရီက ေလွကားထစ္အလယ္မွာ ရပ္ေန ပါတယ္။စက္ႀကီးၾကြတက္ လာရင္ထိန္းေပးဖုိ႔ပါ။

    အေပၚဆုံးအထစ္မွာရပ္ၿပီး ထေနာင္းပင္ထိပ္ဖ်ားကုိ လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟုိအေ၀းကုန္းျမင့္ ဆီက စုိက္ခင္း ေတြကုိ လွမ္းျမင္ေနရပါတယ္။
    ေအာက္ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္လုိက္ပါတယ္။
    အုိေက ဂီးလ္ဘတ္။ ဆြဲတင္ေတာ့
    သူက သတိႀကီးစြာနဲ႔ သြပ္နန္းႀကိဳးကုိ အသာဆြဲပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ေတာ္စက္ႀကီး ၾကြ တက္ လာေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဂ်က္ဖရီကလည္းအားစုိက္ ကူဆြဲေပးပါတယ္။
    ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ဟုတ္ၿပီကြ။ မင္းတုိ႔ ၾကြက္သားေတြ ထုတ္ျပခ်ိန္ေရာက္ၿပီးကြ
    ကၽြန္ေတာ္ က ေအာ္ၿပီးအားေပးပါတယ္။

     ငါေတာ့ တအားကုန္ဆြဲေနၿပီးေဟ့
    အ၀တ္ႀကိဳးတန္း ကုိ သူတအားဆြဲေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်က္ဖရီ႕ကုိ လွမ္းေအာ္ေျပာရ ေသးတယ္။
    ဂ်က္ဖရီ ေရ၊ မေခ်ာေအာင္ ၿမဲၿမဲကုိင္ေနာ္
    စိတ္ခ် ၀ီလ်ံ၊ မင္းလုပ္စရာရွိတာသာလုပ္
    တျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ေလရဟတ္ျဖစ္လာမယ့္ စက္ႀကီးဟာ တရိပ္ရိပ္တက္လာေနပါတယ္။ ပန္ကာ ရြက္ေတြ ေလွကားထစ္ နဲ႔ နီး တဲ့ အခါ ဂ်က္ဖရီ႕ က ကန္တြန္းေပးပါတယ္။ထိန္းေပးပါတယ္။
    ဂ်က္ဖရီေရ ပန္ကာေတြ က်ဳိးမယ္ေနာ္။ သတိထား
    စိတ္ခ်၊ မက်ဳိးေစရဘူး
    နာရီ၀က္ေလာက္ၾကားေတာ့ စက္ႀကီး ေမွ်ာ္စင္အေပၚကုိေရာက္လာပါတယ္။ လက္လွမ္းမီတာ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ က လွမ္းဆြဲၿပီး ေအာ္လုိက္တယ္။

    ေအာက္ကခ်ည္လုိက္ေတာ့ေဟ့
    ဂီးလ္ဘတ္ကႀကိဳးကုိခ်က္ခ်င္းတုိင္နဲ႔ အပုိင္ခ်ည္ပါတယ္။ဂ်က္ဖရီက ကၽြန္ေတာ္ကုိ ကူးဖုိ႔ အေပၚတက္ လုိက္ ပါတယ္။
    မေနတုန္း က သစ္သားတုိင္ေတြးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘုတ္ေခ်ာင္းေတြ မီးဖုတ္ၿပီး အေပါက္ႏွစ္ေပါက္စီ ေဖာက္ ထားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဂါ့စတင္ ရဲ႕ ၀ပ္ေရွာ့ကုိ စက္ဘီးျပန္သယ္သြားၿပီး  တုိင္ေတြမွာ ေဖာက္တဲ့အေပါက္နဲ႔ အကြာအေ၀း အညီ ကုိယ္ထည္မွာ အေပါက္ႏွစ္ေပါက္ ေဖာက္ခဲ့ပါ ေသးတယ္။

    ဂ်က္ဖရီ က ဘုတ္ေခ်ာင္းေတြ၊ နတ္ေခါက္ေတြ၊ ၀ါရွာေတြ အိတ္ထဲကထုတ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ ေတာ္က စက္ဘီး ကုိယ္ထည္က အေပါက္နဲ႔ တုိင္ကအေပါက္ေတြ တည့္ေအာင္ ခ်ိန္ေပးေနပါတယ္။
    ျမန္ျမန္လုပ္ဂ်က္ဖရီ၊ စက္ကအေလးႀကီး
    ေအးပါ၊ခဏေတာင္႔ ထားကြာ၊ ၿပီးပါေတာ့မယ္
    ဂ်က္ဖရီအေပါက္တည့္သြားပါၿပီး။ ဘုတ္ေခ်ာင္းေတြ အတင္းထုိးသြင္း၊ ၀က္အူေတြရစ္ထည့္၊ ၿပီး ေတာ့ ခြနဲ႔ တုိက္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ျပဳံးလုိက္ ၾက ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ကုိယ္လုံး ေခၽြးေတြရႊဲေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေလကေလးတျဖည္းျဖည္း နဲ႔ ေအး ေနပါတယ္။ ေလျမန္ျမန္ လာပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ပန္ကာရြက္ေတြလည္တာ ၾကည့္ခ်င္လွပါၿပီ။

    ဂ်က္ဖရီက သူ႔အလုပ္ၿပီးလုိ႔ ေအာက္ဆင္းသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အေပၚစီးျမင္ကြင္းကုိ ၾကည့္ ေကာင္း ေကာင္း နဲ႔ ဆက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ေျမာက္ဘက္မွာ ေစ်းရုံကုိ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ သြပ္မုိး အေဆာက္အအုံ ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ေလအဟုန္လွ်ပ္စီးနဲ႔ အျမင္ခရီးကုိလွမ္းခဲ့တယ္
လမ္းေပၚက သက္ငယ္မုိးတဲတန္းေတြ၊ အဲဒီမွာ မေမ်ာ္လင့္တဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကုိ လွမ္းေတြ႕လုိက္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ဘက္ကုိ လူတန္းႀကီးေလွ်ာက္လာေနၾကပါကလား။ ကၽြန္ေတာ္ ေလရဟတ္ ေမွ်ာ္စင္ ကုိ အေ၀း က လွမ္းျမင္ႏုိင္တာကုိး။ သူတုိ႔ေတြ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္ေလရဟတ္ေျခရင္းကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။

    ကာလီႏုိဆုိတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ေမးတယ္။
    အဲဒါဘာလဲကြ
    ခ်ီခ်ီ၀ါဘာသာစကားနဲ႔ ေလရဟတ္ဆုိတဲ့စကားလုံး မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က လွ်ပ္စစ္ ေလ လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္။
    ဘာလဲလွ်ပ္စစ္ေလ
    ေလကေန လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားထုတ္ယူမယ္၊ ခဏေန ကၽြန္ေတာ္လုပ္ျပမယ္
    ကာလီႏုိက ျပံုးၿပီး
    ကတ္သီးကတ္သတ္ကြာ၊ မျဖစ္ႏုိင္တာ၊ မင္းတုိ႔ႏွယ္၊ ေဆာ႔စရာရွားလြန္းလုိ႔
    ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေနာက္ဆုတ္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ အသာၾကည့္ေန

    ကၽြန္ေတာ္က စင္ေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္ထဲကုိေျပးခ်သြားပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ပစ‏ၥည္းတစ္ခုယူဖုိ႔ ပါ။ကၽြန္ေတာ္အသင့္လုပ္ထားတဲ့ က်ဴရုိးတစ္ေခ်ာင္းပါ။ ထိပ္မွာ မီးလုံးတစ္လုံးစြပ္ထားတယ္။ ေၾကးႀကိဳး ကုိက်ဴးရုိးမွာ ပတ္ၿပီးတစ္စကုိ မီးလုံးမွာခ်ည္ထားတယ္။ က်န္တဲ့တစကုိ တြဲေလာင္းခ်ထားတယ္။
    ဒါေလးကုိကုိင္ၿပီးေမ်ာ္စင္းေပၚ ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ႀကိဳးတစ္စကုုိ ဒုိင္နမုိမွာ ခ်ည္ လုိက္တယ္။ ေအာက္မွာလူေတြတျဖည္းျဖည္းပုိ႔မ်ားလာတယ္။

    ဘန္ဒါဆုိတဲ့ လယ္သမားတစ္ေယာက္ေမးတယ္။
    ဒီကေလးဘာလုပ္ေနတာလဲ
    လူ၀၀တစ္ေယာက္ေျဖသံ ၾကားလုိက္တယ္။

    အိမ္ကကေလးေတြ ေျပာေနသံၾကားရသေလာက္ေတာ့ အမႈိက္ပုံက ပစၥည္းေတြေကာက္ၿပီး သူဘာေတြ ေလွ်ာက္ လုပ္ေနမွန္းမသိဘူးတဲ့။ သူ႔အေမသနားပါတယ္`
    ေအာက္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္သာေတြပါ  လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ေနာက္မွာရပ္ၿပီး ေမာ့ ၾကည့္ေနတာေတြ႔ရတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရွားမႈေတြဟာ ဘာမွာ အားမစုိက္ရဘဲ အလုိအေလ်ာက္ ျဖစ္ေနသလုိပဲ။ လေပါင္းမ်ားစြာေလ့က်င့္ထားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

    ဒီေကာင္းေလး ဘယ္ေလာက္အရႈးထႏုိင္မလဲ၊ ေစာင့္ၾကည့္ရေအာင္`
    `အသာေန၊ သူ တစ္ခုခုလုပ္ျပေတာ့မယ္`
    လူအုပ္ထဲက အသံေတြ။

    ေလကေလးတျဖဴးျဖဴး စတုိက္လာတယ္။ ေလထဲမွာ အမဲဆီနံ႔၊ ပလတ္စတစ္ကုိ မီးရႈိ႕ထားတဲ့ အနံ႔ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အားရပါးရ ရွဴလုိက္တယ္။ စက္ဘီးကုိစကပုတ္တံနဲ႔ ကလန႔္ထားတုန္းရွိေသး တယ္။ ေလလာၿပီး။ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးႀကီးက လႈပ္ရွားစျပဳလာတယ္။ အသံတစ္မ်ဳိးထြက္လာတယ္။ ဖမ္းထားတဲ့စပုတ္တံကုိ ျဖဳတ္ေပးပါေတာ့လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေတာင္းပန္ ေနသလုိပဲ။
    ကဲကြာ ကလန္႔ထားတဲ့စပုတ္တံကုိ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲထုတ္လုိက္တယ္။ တစ္ၿပိဳင္ၿပိဳင္ထဲလုိလုိပဲ ပန္ ကာရြက္ေတြစလည္လာၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖစ္လာတာ၊ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ အားမလုိ အားမရျဖစ္ လာတယ္။

    `လုပ္ေလ၊လုပ္ေလကြာျမန္္ျမန္။ မင္းငါကုိေတာ့အရွက္မခြဲနဲ႔ေနာ္`
    တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပန္ကားရြက္ေတြ လည္လာၿပီ။ ျမန္လာၿပီ။
    `ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္
    ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲက အမိန္းေပးေနတယ္။ ေလက ကၽြန္ေတာ္အမိန္းေပးသံကုိ ၾကားသြားေလ ေရာလား မသိ။ တအားေစာင့္တုိက္လာပါတယ္။ ပန္ကာရြက္ေတြ ေ၀ါခနဲ မႊတ္ေနေအာင္လည္ၿပီ။ ေမ်ာ္စင္ႀကီး သိမ့္သိမ့္ခါေအာင္ လႈပ္လာပါတယ္။ ျပဳတ္မက်ေအာင္ မနည္းကုတ္ကပ္ တြယ္ထားရတယ္ လက္တစ္ဖက္ က မီးလုံးကုိကုိင္ၿပီး တန္းခုိးျပာဋိဟာ အျပကုိ ကၽြန္ေတာ္ ရင္တထိတ္ထိတ္ ေစာင့္ေနပါ တယ္။ ပထမီလုံးထဲက ၀ါရာႀကဳိးမွ်င္ကေလးေတြ တျဖည္းျဖည္းလက္လာတယ္။ တစ္ျပိဳင္ၿပဳိင္တည္းလုိ လုိမွာပဲ လက္ထဲကမီးလုံးဟာ မ်က္စီေတြျပာသြားမတတ္ ထိန္ထိန္လင္းလာပါေတာ့တယ္။

    အဲဒီမွာ ေအာက္က လူအုပ္ႀကီးက ဟာခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
    ေဟ့ ၾကည့္စမ္း၊ မီးလင္းလာၿပီ
    `သူေျပာတာဟုတ္တယ္ေဟ့`
    ေအာက္က အသံေတြ။ ပရိသတ္ထဲမွာ ကေလးေတြပါ ပါေတာ့ ၀မ္းသာအားရေအာ္ဟစ္ၾကပါ တယ္။
    ဟာဟုိမွာစၾကာႀကီး လည္ေနတယ္ေဟ့`
    မီးလုံးကုိ ေလထဲေျမာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အသံကုန္းေအာ္လုိက္တယ္။ ေအာက္ကလူေတြ ကုိ ငုံ႔ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔မ်က္စိသူတုိ႔ မယုံသလုိ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနၾကတယ္။

    အဲဒီမွာ အေပၚကေန ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေအာ္မိတယ္။
    `အဲဒါ လွ်ပ္စစ္ေလ၊ ခင္ဗ်ာတုိ႔ ေတြ႕ၿပီးလား။ ကၽြန္ေတာ္မရႈးဘူး ဒီေတာ့ လူအုပ္ႀကီးထဲက လက္ခုပ္သံေတြထြက္လာတယ္။ လက္ေတြေျမွာက္ၿပီးေအာ္ၾကတယ္။
    `ဟုတ္တယ္ မင္းမွန္တယ္။ မင္းေအာင္ျမင္ၿပီး စီလ်ံ`
    `ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ရပ္မေနဘူး။ ဒါထက္ေအာင္ျမင္ရမယ္၊ ခင္ဗ်ာတုိ႔ေစာင့္ၾကည့္ `
`        လူေတြ တစ္ေယာက္တေပါက္နဲ႔ ေမးခြန္းေတြေမးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလရဟတ္ႀကီး အသံ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မၾကားေတာ့ဘူး။ ေအာက္မွာ ဂ်က္ဖရီနဲ႔ ဂီးလ္ဘတ္က ဒုိင္ခံ ရွင္းျပေနရတယ္။ သူတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္ရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာလည္း ဧရာမအျပဳံးႀကီးေတြနဲ႔ေပါ့။

    ကၽြန္ေတာ္ နာရီ၀က္ေလာက္အေပၚမွာ အရသာခံေနရေသးတယ္။
ညေနပုိင္ေရာက္ေတာ့ မီးလုံးကုိ ေလရဟတ္အေပၚဆုံးမွာ တက္ခ်ည္ထားလုိက္ပါတယ္။ တစ္ေနလုံး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္ ေပ်ာ္လုိ႔စိတ္ေတြလႈပ္ရွားေနခဲ့တာကုိ ေအးေအးျငိမ္းျငိမ္ ျဖစ္သြားေစခ်င္းတာနဲ႔ အျပင္ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေစ်းပုိင္းကုိေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ဘက္ကုိျပန္လွည္ၾကည့္လုိက္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္က အနိမ့္ပုိင္း ဆုိေတာ့ အေပၚကစီးၾကည့္ေနရသလုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မီးလုံးက ေလဟာ တံလွ်ပ္ေတြေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ခပ္ေနျပတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ၿပီး ေငး ေနမိ တယ္။ `

    ဒါဘာလဲကြ၊ ရဟတ္ယာဥ္လား၊ အသံလည္းမၾကားရဘူး`
    အနားကလူတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကုိ လွမ္းေမးပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမ့အသိ ကုန္းစိမ္းသယ္အေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္ အနားေရာက္္လာၿပီး  ၀င္ေျဖပါတယ္
    `အဲဒါဒီကေလးရဲ႕ဟာေလ၊ သူ႕ကုိေမးၾကည့္ေပါ့`
`    `ဟုတ္လား၊ အဲဒါဘယ္လုိ႔ လုပ္ထားတာလဲကြ`
    ကၽြန္ေတာ္က ခါတုိင္းလုိပဲ ရွင္းျပပါတယ္။
ငါးမီတာ (16 ေပေက်ာ္) ျမင့္တဲ့ ကၽြန္္ေတာ္ရဲ႕ ေလရဟတ္။

    ကၽြန္ေတာ္ အတြက္ဂုဏ္ယူစရာ ပထမေျခလွမ္း။
    `မင္းရွင္းျပတာေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါနားမလည္ဘူးကြ၊ ငါ လာၾကည့္ဦးမယ္ေဟ့`
    ေနာက္တစ္လေလာက္အထိ  တစ္ေနလူသုံးဆယ္ေလာက္လာ ၾကည့္ပါတယ္။
    သူတုိ႔ကလည္ေမးၾကျပန္ပါတယ္။
    `ဟုတ္ကဲ့၊ အပင္ပန္းခံတာရယ္၊ အျပင္အထန္း သုေတသန လုပ္ခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္  ဒီအဆင့္ ေရာက္ လာတာပါ`
    ဒီလုိေမးခြန္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ဆဆျပန္ေျဖရပါတယ္။

    လာၾကည့္ၾကတဲ့အထဲမွာ တျခားၿမိဳ႕က ေစ်းသည္ေတြလဲပါပါတယ္။ ရြာနီခ်ဳပ္စပ္ေတြက လူေတြ လည္း လာၾကည့္ ၾကပါတယ္။ ေခါင္းရြက္ ဗ်ပ္ထုိး ေစ်းသည္ေတြက အေမကုိ ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတယ္။
    ရွင္းေတာ့ ဘုရား မတာပဲ။ တကယ္ေတာ္တဲ့ သားေလးပဲေနာ္။ ခုေတာ့ ရွင္တုိ႔ မိသာစု ေရနံဆီ ဖုိး မကုန္ေတာ့ဘူးေပါ့` လုိ႔ေျပာတဲ့မိန္းမႀကီးေတြကလည္းရွိတယ္။
    အိမ္ေရွ႕ျဖတ္သြားတဲ့ လူႀကီးေတြကလည္း အေဖကုိေမးၾကတယ္။

    `ဒါ ခင္ဗ်ားသားေလး လုပ္တာဆုိ`
ေလအဟုန္ လွ်ပ္စီးနဲ႔ အျမင္ခရီးကုိလွမ္းခဲ့တယ္
    `ဟုတ္ပါတယ္`
    `တကယ္ေတာ္တဲ့ကေလးပဲ သူ ဘယ္က ဒါမ်ဳိးေတြ တတ္လာတာလဲဟင္`
    `သူကစာအုပ္ေတြ သိပ္ဖတ္တယ္။ အဲဒီကရတယ္ ထင္တာပဲ`
        စုိက္ပ်ဳိးရာသီေရာက္လာၿပီးမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကြင္းထဲ ဆင္းရျပန္တယ္။ ေပါက္တူးကုိလႊဲ ရင္းအိမ္ဘက္ကုိ လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိပါတယ္။ ေလရဟတ္ႀကီးလည္ေနတာေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အလုိလုိ ေပ်ာ္ေနပါတယ္။
    အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမကေျပာပါတယ္။

    `ဒီေနလည္ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲေဟ့။ ေမးလုိက္ၾကတာေတြလည္စုံလုိ႔၊ အေမလည္း တခြန္း မွ မေျဖ တတ္ဘူး။  ေနာက္မွာလာခဲ့ၾကပါလုိ႔ ေျပာရတယ္`
    တစ္ေနမွာ ေစ်းပုိင္းကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္နား ေရာက္သြားပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာမွာ မီးရတဲ့တစ္ဦး ႏွစ္ဦးထဲမွာ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္လည္ပါပါတယ္။ ဆံပင္ညွပ္ေနရင္ မီးပ်က္လုိ႔ လူတစ္ေယာက္ ဆုိင္ထဲက ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးနဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ကြက္တိကြက္ၾကား ဦးေခါင္းကုိ လက္နဲ႔ အုပ္လုိ႔။

    ဆုိင္ရွင္ အီဗြန္ဂါ ဆုိင္ထဲက ထြက္လာၿပိး ကၽြန္ေတာ္ကုိ ေတြ႕ေတာ့လွမ္းေျပာပါတယ္။
    `တုိ႔ မီးပ်က္တာ မင္းက သေဘာက်ေနမွာေပါ့ ၊ ဟုတ္လား။ မင္းရဲ႕ လွ်ပ္စစ္ေလကုိ ငါ့ဆီအ ေရာက္ ပုိ႔ေပးႏုိင္မလား`
    `တစ္ေန႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့ဗ်ာ`

ဆက္ရန္
.