ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကိုးေဆာင္တြဲေက်ာင္းဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းေနရာ၌ ေက်ာင္းသစ္ ျပန္မေပၚေသး။
ကိုးေဆာင္းတြဲ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေရာက္ေသာအခါမွ အစစ မေျပာင္းလဲသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။
ေျခတံရွည္ေက်ာင္းသစ္မွ ေလာကုတၱရာစာ သင္တန္းၿပီးစီးခ်ိန္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား သင္ပုန္းကိုယ္စီႏွင့္ ဆင္းလာၾကသည္။
သူတို႔ အားလံုး ဆြမ္းဟင္းခံထြက္္ရန္ အလ်င္အျမန္ ျပင္ဆင္ေနၾက၏။
ဦးပဥၥင္း ဦးေကာ၀ိဒသည္ စာသင္ေက်ာင္းထက္မွ ဆင္းလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေဘးတြင္ ဒူးတုပ္ ဦးခ် သည္။
"ဟေကာင္ ငသန္႔ဇင္ပါလား ...၊ အံမယ္ ငါ လူေတြဘာေတြ မွားလို႔၊ နင္ ဥပဓိရုပ္ သိပ္ေကာင္းလာသဟ"
ဤသို႔ အစခ်ီ၍ ဦးပဥၥင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားအတန္ၾကာ ဆိုေတာ္မူသည္။
"ကဲ ... ကဲ ... ဆရာေတာ္ကို သြားကန္ေတာ့ဦး၊ သန္႔ဇင္ေရ ျပန္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာသကဲြ႕ ..."
ဦးပဥၥင္း၏ မ်က္ႏွာေတာ္မွာ သိကၡာပိုမိုျပည့္ေနသည္။ အသံေတာ္၌လည္း ၾကင္နာေအးခ်မ္း မႈ ျပည့္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းထက္တက္ခဲ့ကာ ဆရာေတာ္ကို ၀တ္ျပဳ၏။ ဆရာေတာ္ကလည္း ၀မ္းသာစြာ ကၽြန္ေတာ့္ အား လက္ခံစကားေျပာသည္။
"ငသန္႔ဇင္ နင္ ငါ့လာကန္႔ေတာ့တာ ၀မ္းသာတယ္ေဟ့"
"တင္ပါ့၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ႀကီးမွ တပည့္ေတာ္ ပိုသိပါတယ္ ဘုရား ..."
"အိမ္း ေက်းဇူးမေမ့သူ ႀကီးပြားတယ္ကြဲ႕၊ မွတ္ထား၊ ဒါထက္ ငါ့တပည့္ ဘယ္အတန္း ေရာက္ေနၿပီလဲ"
"တပည့္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္း ေျဖခဲ့ပါတယ္ဘုရား"
"ေကာင္းတယ္ ... ေကာင္းတယ္၊ ဘာသာမ်ိဳးျခား စာစကား၊ မွတ္သားတတ္ကုန္ၾကတဲ့၊ ပညာဆိုတာ ဘယ္ပညာမဆို ေကာင္းတယ္၊ မွတ္ထား ေအးကြာ ... ငါလည္း ေလာက ဓာတ္ေက်ာင္း ျပန္ေထာင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတာပဲ၊ ခုထိ မေအာင္ျမင္ေသးဘူးကြ၊ ကာလႀကီး လည္း မေကာင္းပါဘူးကြာ"
ဆရာေတာ္ သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာႏွင့္ ရြာအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ရြာတစ္၀ိုက္၌ ခိုးသားဓားျပထူေၾကာင္း၊ ႏြားခိုးမႈ အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားသူ ေပါလာေၾကာင္း စသည္ ျဖစ္သည္။
ဆရာကိုအုန္းေဖ အေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ၌ ဆရာေတာ္၏အသံမွာ အနည္းငယ္ တုန္ယင္ေနသည္။
"မင္းဆရာ ငအုန္းေဖ ကေတာ့ သိပ္မုိက္သကြယ္ ...၊ ငါ သူ႔ကို စာသင္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕ရြာ ေကာ္မတီေတြဆီ ေမတၱာ ရပ္ခံၿပီး ေလာကဓာတ္ စာသင္ေစသကဲြ႕၊ ၿပီးေတာ္ ဆရာျဖစ္သင္ ေအာင္ေအာင္လည္း ငါပဲ ႀကံေဆာင္ ေပးသကြဲ႕၊ ငါ့ေက်ာင္း၀င္းထဲ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေအာင္လည္း ငါစြမ္းေဆာင္ေပးသကြဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အင္း အခုေတာ့ ဘာသာေရးဆိုတာ ဘိန္းတဲ့၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ လူညာႀကီးတဲ့၊ အသည္းလည္း နာသကြာ၊ အိမ္း ... မင္းလည္း ေလာကဓာတ္စာသင္ၿပီး ရတနာသံုးပါးေတာ့ မျပစ္မွားနဲ႔ ၾကားလား"
ဆရာေတာ္ သည္ စိတ္ရွိသမွ် ျမြက္ၾကားၿပီး ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္သျဖင့္ သကၤန္းရုံရန္ အတြင္း ခန္းသို႔ ၾကြေတာ္ မူသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ၿပီး ရြာတြင္းျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းမွအထြက္၌ ဦးေလးပုႀကီး၏ ေနရာဆီ ၀င္ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ ဦးေလးပုႀကီး မေတြ႕ ...။ ေနာင္မွ ဦးေလးပုကို ဦးေလးပုညီ ... ပုလိပ္၀န္ေထာက္ ဦးေမာင္ေလးက လာေခၚသြားသျဖင့္ ေအာက္ျပည္ သံလ်င္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။
(ဦးေလးပုသည္ ယခုတုိင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၌ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေသးသည္။ သူကုိ ရန္ကုန္ျပည္ သူ႔ေဆးရံုၾကီးႏွင့္ ဒါ့ဖရင္ေဆးရံု အမႈထမ္းအားလံုးသိၾကသည္။ ဦးေလးပု၌ ဦးေလးဦးေမာင္ေလး အျပင္ ေဒါက္တာသိန္းေခၚ ညီ တစ္ေယာက္ ရွိေသးေသာေၾကာင့္တည္း)။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုေန႔နံနက္စာကုိ ဘေထြးေလးတုိ႔အိမ္၌ စားသည္။
ထမင္းစားျပီးေနာက္ ဘေထြး ခါတည္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေဘးမွၾကည့္ေနမိ၏။
ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ေဆးေၾကာျပီးေသာ အရီးေလးသည္ ျခံ၀ထြက္၍ တစ္စံုတစ္ ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေနသည္။
မၾကာမီ အရီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ထံေျပးလာသည္။
"ဟဲ့ ....ေကာင္ ငယ္ေလး၊ ဟုိမွာနင့္အဆက္ လာေနျပီ"
ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုး သည္ လည္ေခ်ာင္း၀အထိ ခုန္တက္လာေလသည္ေလာ မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ေဆာင့္တုန္ သြားသည္။
ျခံျပင္ရြာလမ္း၌ ေၾကာ့ရွင္းေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးသည္ ေလွ်ာက္လာေန၏။
မယဥ္ႏြယ္...မယဥ္ႏြယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္မ်ား ပုိခုန္လာ၏။
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၠဳေျႏၵမပ်က္ အိမ္ဘက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ေလ်ွာက္လာေန သည္။
"ေဟး... မယဥ္ႏြယ္ ....ဘယ္လဲ၊ အရီးေလးတုိ႔အိမ္လည္း.... ၀င္ေကာင္းပါတယ္ေတာ္"
အရီးေလးက လွမ္းအသံျပဳသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္ ေျခလွမ္းတုံ႕သြားသည္။ ေခတၱေသာ္ မယဥ္ႏြယ္သည္ ေရွ႕ဆက္ရ ေကာင္းႏိုး..ျခံတြင္း ၀င္ရေကာင္းႏိုး ႏွင့္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေန၏။
အလုိက္သိေသာ အရီးေလးက ျခံျပင္ထြက္ကာ မယဥ္ႏြယ္ကို ဆြဲေခၚခဲ့သည္။
ျခံတြင္းေရာက္ မွ အရီးေလးက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ဆိုသည္။
"မယဥ္ႏြယ္...ဟုိမွာသန္႔ဇင္...ငယ္ေလး မယဥ္ႏြယ္"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တုန္ရီေခ်ာက္ခ်ားစြာ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ယခု ေတ႔ြၾကျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္ကစ ႏႈတ္ဆက္ရမည္ မသိ။
မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခြဲရစဥ္က ဆံေတာက္ပ်ဳိးစ ...ယခုမူ ဆံေတာက္သိမ္း၍ အုပ္လံုးသြင္းစ။
အုပ္လံုးမမီေသးေသာ ဆံယဥ္စမ်ားက နဖူးႏွင့္ နားသယ္တြင္ ေခြေခြႏြယ္ႏြယ္ က်ဆင္းေနသည္။
ျဖဴျဖဴစင္စင္ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုတြင္ ထင္ေလေသာ မယဥ္ႏြယ္သည္ ယခုအခါ ျဖဴစင္ရံုမက... ၀ါ၀င္း တင့္ရႊန္း ေန၏။
အတန္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္က အားတင္း၍ေခၚသည္။ ၾကိဳးစား၍ အသံက်ယ္က်ယ္ ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္း မွ ေလသံသာထြက္လာ၏။
"မယဥ္ႏြယ္..... "
မယဥ္ႏြယ္ ရုတ္တရက္ မထူး။ ပါးမုိ႔မို႔မ်ားထက္ ရွက္ေသးနီရဲေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ မ်က္လံုးျပာမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြက္ခနဲၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမသုိ႔စိုက္ေလျပီးမွ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပန္သည္။
"မယဥ္ႏြယ္ .... "
ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေခၚမိသည္။
မယဥ္ႏြယ္ ၏ ပါးထက္ ရွက္ေသြးမေပ်ာက္။ သုိ႔ရာတြင္ ပါးခြက္မ်ားေပၚေအာင္ ျပံဳးသည္။ ျပံဳးရင္းလည္း ထူးသည္။
"သန္႔ဇင္...... "
ကၽြန္ေတာ္က ဘာစကား ဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ မယဥ္ႏြယ္ကလည္း မ်က္လႊာကေလးခ် ကာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ အခက္အခဲကို ရိပ္မိဟန္ အရီးေလးက ၀င္ကူ၏။
"လာၾကဟယ္...နင့္တုိ႔က မတ္တတ္ၾကီး၊ လာ...လာ....အေပၚထပ္ကို"
ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သိေသာ အရီးေလးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။
မယဥ္ႏြယ္က အနည္းငယ္ တြန္႔ဆိုင္းေန၏။
သတိၱမသိမသာ ျပန္၀င္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေရွးဦးစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ဖိတ္ေခၚရသည္။
"လာပါဟ...မယဥ္ႏြယ္ ...တုိ႔ေအးေေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားလွန္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ျငင္းေတာ့မျငင္း။
ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕မွေန၍ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့သည္။ မယဥ္ႏြယ္က အရီးေလး ႏွင့္ အတူ ေနာက္မွလိုက္လာသည္။
အိမ္ေပၚတြင္ ထိုင္မိၾကေသာအခါ အရီးေလးက မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဆီ ထြက္သြား၏။
အရီးေလးတု႔ိ အပၚထပ္ ၾကမ္းခင္းထားသည္မွာ ႏွစ္ဆင့္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ဆင့္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ျဖစ္၍ အေပၚဆင့္ မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ထက္ တစ္ေတာင္ခန္႔ ျမင့္သည္။
မယဥ္ႏြယ္သည္ အေပၚဆင့္၌ထိုင္ရင္း ေျခေတာက္မ်ားကို ဖိနပ္ခၽြတ္သို႔ ခ်ထားသည္ ျဖစ္ရာ ေရႊေျခက်င္း မ်ား ေပၚေအာင္ ျမင္ရသည္။
မယဥ္ႏြယ္က မ်က္လႊာခ်ထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္၏ ေျခေထာက္ကေလးမ်ား ကို စူးစုိက္ ၾကည့္ေနမိသည္။
၀ါ၀င္းေသာ ေျခေထာက္ကေလးမ်ားက ေရႊေျခက်င္းႏွင့္ လိုက္ဖက္တင့္ရႊန္းေနသည္။ ေျခသည္းေလးမ်ားမွ ပန္းႏုေရာင္ ေျပး၍ ေျခဖမိုးထက္ အေၾကာစိမ္းေလးမ်ားကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။
ဤေျခေထာက္ ေလး မ်ားကို တစ္ႀကိမ္က ရဲရဲတင္းတင္းကိုင္၍ ဖံုသိပ္ခဲ့သည္ကို သတိရမိ၏။ ယခုအခါ ထုိစဥ္က ရဲတင္းေသာသတၱိမ်ား ဘယ္ဆီေရာ္ကေနပါသနည္း။ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနပါသနည္း ...။
ကၽြန္ေတာ္ က ၿငိမ္လြန္းသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္သည္ အေနအထိုင္က်ပ္ဟန္ စကားမရွိ စကားရွာႀကံ ဆို၏။
"သန္႔ဇင္ ... နင္ ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္သလဲဟင္"
"ငါ မေန႔ညက ေရာက္တယ္"
"ေပါင္းတည္နဲ႔ ဒီက အေ၀းႀကီးလား"
"သိပ္မေ၀းပါဘူး ... မုိင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္"
"မိုင္ေျခာက္ဆယ္ဆိုတာ အေ၀းႀကီးေပါ့"
"မေ၀းပါဘူး မယဥ္ႏြယ္ရယ္ ... ရန္ကနု္ဆိုရင္ ဒီကေန မိုင္ႏွစ္ရာေလာက္ ရွိတယ္။ အဲဒါေတာင္ လူေတြ သြားေန ၾကတာပဲ"
"နင္ ရန္ကုန္ ေရာက္ဖူးတယ္"
"ေရာက္ဖူးတယ္ မယဥ္ႏြယ္ ... ဟိုတေလာက အေထြေထြ သပိတ္ႀကီး မလွန္ခင္တို႔ေက်ာင္းက သမဂၢကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ ငါသြားရတယ္"
"အဲဒီသပိတ္ႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ"
"သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာ ... အစိုးရကို အာဏာဖီဆန္တာ တစ္မ်ိဳးေပါ့၊ ဒီတစ္ခါ ... ပုလိပ္ေတြကပါ သပိတ္ေမွာက္ လို႔ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ အရႈံးေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အစုိးရအဖြဲ႕ ခုိင္းရတယ္၊ တို႔ ... လြတ္လပ္ေရး ရခါနီးၿပီး မယဥ္ႏြယ္"
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားမ်ားကုိ မယဥ္ႏြယ္ အားလံုးကုန္ နားလည္ဟန္ေတာ့မတူ၊ သုိ႔ရာတြင္ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ၾကီး ခ်ီးက်ဴး သည့္ အတြင္းစိတ္ထားကို ေဖာ္ေနသည္။
"သန္႔ဇင္.....နင္ခုထိ ဒါေတြလုပ္တုန္းပဲေနာ္....နင္သိပ္သတိၱေကာင္းတာပဲ"
အရီးေလး သည္ လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ အၾကမ္းအုိ္းလာခ်ေပးသည္။
"စားေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကဦး၊ အရီးေလး ေသာက္ေရငင္လိုက္ဦးမယ္"
အရီးေလးသည္ တမင္ေရွာင္ထြက္သြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိသည္။ မယဥ္ႏြယ္လည္း ရိပ္မိေပလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားအတန္ေျပာမိၾကျပီျဖစ္၍ မယဥ္ႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေတြ႔စကေလာက္ တစ္ဦး ကို တစ္ဦး မရွက္ၾကေတာ့။
"နင္မႏွစ္ေႏြက ဘာလို႔ ျပန္မလာလဲသန႔္ဇင္၊ အရီးေလးတုိ႔ေျပာလုိ႔ ငါက နင္ျပန္ဦးမလားလို႔"
"ငါလည္း ျပန္လာခ်င္လို႔ တစ္ပိုင္းကိုေသေနတာပဲ မယဥ္ႏြယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း စာၾကဳိးစားစရာရွိေနလု႔ိ"
မယဥ္ႏြယ္ ၏ မ်က္ႏွာ၌ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ အျပံဳးကေလးတစ္ခု ေပၚလာသည္။
ဆက္ရန္
.
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းေနရာ၌ ေက်ာင္းသစ္ ျပန္မေပၚေသး။
ကိုးေဆာင္းတြဲ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း ေရာက္ေသာအခါမွ အစစ မေျပာင္းလဲသည္ ကို ေတြ႕ရသည္။
ေျခတံရွည္ေက်ာင္းသစ္မွ ေလာကုတၱရာစာ သင္တန္းၿပီးစီးခ်ိန္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား သင္ပုန္းကိုယ္စီႏွင့္ ဆင္းလာၾကသည္။
သူတို႔ အားလံုး ဆြမ္းဟင္းခံထြက္္ရန္ အလ်င္အျမန္ ျပင္ဆင္ေနၾက၏။
ဦးပဥၥင္း ဦးေကာ၀ိဒသည္ စာသင္ေက်ာင္းထက္မွ ဆင္းလာသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က လမ္းေဘးတြင္ ဒူးတုပ္ ဦးခ် သည္။
"ဟေကာင္ ငသန္႔ဇင္ပါလား ...၊ အံမယ္ ငါ လူေတြဘာေတြ မွားလို႔၊ နင္ ဥပဓိရုပ္ သိပ္ေကာင္းလာသဟ"
ဤသို႔ အစခ်ီ၍ ဦးပဥၥင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ စကားအတန္ၾကာ ဆိုေတာ္မူသည္။
"ကဲ ... ကဲ ... ဆရာေတာ္ကို သြားကန္ေတာ့ဦး၊ သန္႔ဇင္ေရ ျပန္ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာသကဲြ႕ ..."
ဦးပဥၥင္း၏ မ်က္ႏွာေတာ္မွာ သိကၡာပိုမိုျပည့္ေနသည္။ အသံေတာ္၌လည္း ၾကင္နာေအးခ်မ္း မႈ ျပည့္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေက်ာင္းထက္တက္ခဲ့ကာ ဆရာေတာ္ကို ၀တ္ျပဳ၏။ ဆရာေတာ္ကလည္း ၀မ္းသာစြာ ကၽြန္ေတာ့္ အား လက္ခံစကားေျပာသည္။
"ငသန္႔ဇင္ နင္ ငါ့လာကန္႔ေတာ့တာ ၀မ္းသာတယ္ေဟ့"
"တင္ပါ့၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ႀကီးမွ တပည့္ေတာ္ ပိုသိပါတယ္ ဘုရား ..."
"အိမ္း ေက်းဇူးမေမ့သူ ႀကီးပြားတယ္ကြဲ႕၊ မွတ္ထား၊ ဒါထက္ ငါ့တပည့္ ဘယ္အတန္း ေရာက္ေနၿပီလဲ"
"တပည့္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္း ေျဖခဲ့ပါတယ္ဘုရား"
"ေကာင္းတယ္ ... ေကာင္းတယ္၊ ဘာသာမ်ိဳးျခား စာစကား၊ မွတ္သားတတ္ကုန္ၾကတဲ့၊ ပညာဆိုတာ ဘယ္ပညာမဆို ေကာင္းတယ္၊ မွတ္ထား ေအးကြာ ... ငါလည္း ေလာက ဓာတ္ေက်ာင္း ျပန္ေထာင္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားတာပဲ၊ ခုထိ မေအာင္ျမင္ေသးဘူးကြ၊ ကာလႀကီး လည္း မေကာင္းပါဘူးကြာ"
ဆရာေတာ္ သည္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စြာႏွင့္ ရြာအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ရြာတစ္၀ိုက္၌ ခိုးသားဓားျပထူေၾကာင္း၊ ႏြားခိုးမႈ အလြန္မ်ားေၾကာင္း၊ ေသရည္ေသရက္ ေသာက္စားသူ ေပါလာေၾကာင္း စသည္ ျဖစ္သည္။
ဆရာကိုအုန္းေဖ အေၾကာင္း ေျပာေသာအခါ၌ ဆရာေတာ္၏အသံမွာ အနည္းငယ္ တုန္ယင္ေနသည္။
"မင္းဆရာ ငအုန္းေဖ ကေတာ့ သိပ္မုိက္သကြယ္ ...၊ ငါ သူ႔ကို စာသင္ေပးၿပီး ၿမိဳ႕ရြာ ေကာ္မတီေတြဆီ ေမတၱာ ရပ္ခံၿပီး ေလာကဓာတ္ စာသင္ေစသကဲြ႕၊ ၿပီးေတာ္ ဆရာျဖစ္သင္ ေအာင္ေအာင္လည္း ငါပဲ ႀကံေဆာင္ ေပးသကြဲ႕၊ ငါ့ေက်ာင္း၀င္းထဲ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္း ျဖစ္ေအာင္လည္း ငါစြမ္းေဆာင္ေပးသကြဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ အင္း အခုေတာ့ ဘာသာေရးဆိုတာ ဘိန္းတဲ့၊ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ လူညာႀကီးတဲ့၊ အသည္းလည္း နာသကြာ၊ အိမ္း ... မင္းလည္း ေလာကဓာတ္စာသင္ၿပီး ရတနာသံုးပါးေတာ့ မျပစ္မွားနဲ႔ ၾကားလား"
ဆရာေတာ္ သည္ စိတ္ရွိသမွ် ျမြက္ၾကားၿပီး ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္သျဖင့္ သကၤန္းရုံရန္ အတြင္း ခန္းသို႔ ၾကြေတာ္ မူသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဆရာေတာ္ကို ဦးခ်ၿပီး ရြာတြင္းျပန္ထြက္ခဲ့သည္။
ေက်ာင္းမွအထြက္၌ ဦးေလးပုႀကီး၏ ေနရာဆီ ၀င္ၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ ဦးေလးပုႀကီး မေတြ႕ ...။ ေနာင္မွ ဦးေလးပုကို ဦးေလးပုညီ ... ပုလိပ္၀န္ေထာက္ ဦးေမာင္ေလးက လာေခၚသြားသျဖင့္ ေအာက္ျပည္ သံလ်င္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။
(ဦးေလးပုသည္ ယခုတုိင္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၌ အသက္ရွင္လ်က္ ရွိေသးသည္။ သူကုိ ရန္ကုန္ျပည္ သူ႔ေဆးရံုၾကီးႏွင့္ ဒါ့ဖရင္ေဆးရံု အမႈထမ္းအားလံုးသိၾကသည္။ ဦးေလးပု၌ ဦးေလးဦးေမာင္ေလး အျပင္ ေဒါက္တာသိန္းေခၚ ညီ တစ္ေယာက္ ရွိေသးေသာေၾကာင့္တည္း)။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ထိုေန႔နံနက္စာကုိ ဘေထြးေလးတုိ႔အိမ္၌ စားသည္။
ထမင္းစားျပီးေနာက္ ဘေထြး ခါတည္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကို ေဘးမွၾကည့္ေနမိ၏။
ပန္းကန္ခြက္ေယာက္မ်ား ေဆးေၾကာျပီးေသာ အရီးေလးသည္ ျခံ၀ထြက္၍ တစ္စံုတစ္ ေယာက္ကို ေမွ်ာ္ေနသည္။
မၾကာမီ အရီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ထံေျပးလာသည္။
"ဟဲ့ ....ေကာင္ ငယ္ေလး၊ ဟုိမွာနင့္အဆက္ လာေနျပီ"
ကၽြန္ေတာ့္ အသည္းႏွလံုး သည္ လည္ေခ်ာင္း၀အထိ ခုန္တက္လာေလသည္ေလာ မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ေဆာင့္တုန္ သြားသည္။
ျခံျပင္ရြာလမ္း၌ ေၾကာ့ရွင္းေသာ မိန္းမပ်ဳိတစ္ဦးသည္ ေလွ်ာက္လာေန၏။
မယဥ္ႏြယ္...မယဥ္ႏြယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္မ်ား ပုိခုန္လာ၏။
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၠဳေျႏၵမပ်က္ အိမ္ဘက္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ ေလ်ွာက္လာေန သည္။
"ေဟး... မယဥ္ႏြယ္ ....ဘယ္လဲ၊ အရီးေလးတုိ႔အိမ္လည္း.... ၀င္ေကာင္းပါတယ္ေတာ္"
အရီးေလးက လွမ္းအသံျပဳသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္ ေျခလွမ္းတုံ႕သြားသည္။ ေခတၱေသာ္ မယဥ္ႏြယ္သည္ ေရွ႕ဆက္ရ ေကာင္းႏိုး..ျခံတြင္း ၀င္ရေကာင္းႏိုး ႏွင့္ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေန၏။
အလုိက္သိေသာ အရီးေလးက ျခံျပင္ထြက္ကာ မယဥ္ႏြယ္ကို ဆြဲေခၚခဲ့သည္။
ျခံတြင္းေရာက္ မွ အရီးေလးက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ဆိုသည္။
"မယဥ္ႏြယ္...ဟုိမွာသန္႔ဇင္...ငယ္ေလး မယဥ္ႏြယ္"
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး တုန္ရီေခ်ာက္ခ်ားစြာ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ယခု ေတ႔ြၾကျပန္ေတာ့လည္း ဘယ္ကစ ႏႈတ္ဆက္ရမည္ မသိ။
မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခြဲရစဥ္က ဆံေတာက္ပ်ဳိးစ ...ယခုမူ ဆံေတာက္သိမ္း၍ အုပ္လံုးသြင္းစ။
အုပ္လံုးမမီေသးေသာ ဆံယဥ္စမ်ားက နဖူးႏွင့္ နားသယ္တြင္ ေခြေခြႏြယ္ႏြယ္ က်ဆင္းေနသည္။
ျဖဴျဖဴစင္စင္ အျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုတြင္ ထင္ေလေသာ မယဥ္ႏြယ္သည္ ယခုအခါ ျဖဴစင္ရံုမက... ၀ါ၀င္း တင့္ရႊန္း ေန၏။
အတန္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္က အားတင္း၍ေခၚသည္။ ၾကိဳးစား၍ အသံက်ယ္က်ယ္ ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း လည္ေခ်ာင္း မွ ေလသံသာထြက္လာ၏။
"မယဥ္ႏြယ္..... "
မယဥ္ႏြယ္ ရုတ္တရက္ မထူး။ ပါးမုိ႔မို႔မ်ားထက္ ရွက္ေသးနီရဲေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ မ်က္လံုးျပာမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကြက္ခနဲၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေျမသုိ႔စိုက္ေလျပီးမွ တစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပန္သည္။
"မယဥ္ႏြယ္ .... "
ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ေခၚမိသည္။
မယဥ္ႏြယ္ ၏ ပါးထက္ ရွက္ေသြးမေပ်ာက္။ သုိ႔ရာတြင္ ပါးခြက္မ်ားေပၚေအာင္ ျပံဳးသည္။ ျပံဳးရင္းလည္း ထူးသည္။
"သန္႔ဇင္...... "
ကၽြန္ေတာ္က ဘာစကား ဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ မယဥ္ႏြယ္ကလည္း မ်က္လႊာကေလးခ် ကာေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ အခက္အခဲကို ရိပ္မိဟန္ အရီးေလးက ၀င္ကူ၏။
"လာၾကဟယ္...နင့္တုိ႔က မတ္တတ္ၾကီး၊ လာ...လာ....အေပၚထပ္ကို"
ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သိေသာ အရီးေလးကို ေက်းဇူးတင္မိသည္။
မယဥ္ႏြယ္က အနည္းငယ္ တြန္႔ဆိုင္းေန၏။
သတိၱမသိမသာ ျပန္၀င္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေရွးဦးစြာ ရဲရဲတင္းတင္း ဖိတ္ေခၚရသည္။
"လာပါဟ...မယဥ္ႏြယ္ ...တုိ႔ေအးေေအးေဆးေဆး စကားေျပာၾကရေအာင္"
မယဥ္ႏြယ္ သည္ မ်က္ေတာင္ေကာ့မ်ားလွန္၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္သည္။ ျငင္းေတာ့မျငင္း။
ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕မွေန၍ အိမ္ေပၚတက္ခဲ့သည္။ မယဥ္ႏြယ္က အရီးေလး ႏွင့္ အတူ ေနာက္မွလိုက္လာသည္။
အိမ္ေပၚတြင္ ထိုင္မိၾကေသာအခါ အရီးေလးက မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ဆီ ထြက္သြား၏။
အရီးေလးတု႔ိ အပၚထပ္ ၾကမ္းခင္းထားသည္မွာ ႏွစ္ဆင့္ျဖစ္သည္။ ေအာက္ဆင့္မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ျဖစ္၍ အေပၚဆင့္ မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ထက္ တစ္ေတာင္ခန္႔ ျမင့္သည္။
မယဥ္ႏြယ္သည္ အေပၚဆင့္၌ထိုင္ရင္း ေျခေတာက္မ်ားကို ဖိနပ္ခၽြတ္သို႔ ခ်ထားသည္ ျဖစ္ရာ ေရႊေျခက်င္း မ်ား ေပၚေအာင္ ျမင္ရသည္။
မယဥ္ႏြယ္က မ်က္လႊာခ်ထားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က မယဥ္ႏြယ္၏ ေျခေထာက္ကေလးမ်ား ကို စူးစုိက္ ၾကည့္ေနမိသည္။
၀ါ၀င္းေသာ ေျခေထာက္ကေလးမ်ားက ေရႊေျခက်င္းႏွင့္ လိုက္ဖက္တင့္ရႊန္းေနသည္။ ေျခသည္းေလးမ်ားမွ ပန္းႏုေရာင္ ေျပး၍ ေျခဖမိုးထက္ အေၾကာစိမ္းေလးမ်ားကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္။
ဤေျခေထာက္ ေလး မ်ားကို တစ္ႀကိမ္က ရဲရဲတင္းတင္းကိုင္၍ ဖံုသိပ္ခဲ့သည္ကို သတိရမိ၏။ ယခုအခါ ထုိစဥ္က ရဲတင္းေသာသတၱိမ်ား ဘယ္ဆီေရာ္ကေနပါသနည္း။ ဘယ္ဆီ ေရာက္ေနပါသနည္း ...။
ကၽြန္ေတာ္ က ၿငိမ္လြန္းသျဖင့္ မယဥ္ႏြယ္သည္ အေနအထိုင္က်ပ္ဟန္ စကားမရွိ စကားရွာႀကံ ဆို၏။
"သန္႔ဇင္ ... နင္ ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္သလဲဟင္"
"ငါ မေန႔ညက ေရာက္တယ္"
"ေပါင္းတည္နဲ႔ ဒီက အေ၀းႀကီးလား"
"သိပ္မေ၀းပါဘူး ... မုိင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္"
"မိုင္ေျခာက္ဆယ္ဆိုတာ အေ၀းႀကီးေပါ့"
"မေ၀းပါဘူး မယဥ္ႏြယ္ရယ္ ... ရန္ကနု္ဆိုရင္ ဒီကေန မိုင္ႏွစ္ရာေလာက္ ရွိတယ္။ အဲဒါေတာင္ လူေတြ သြားေန ၾကတာပဲ"
"နင္ ရန္ကုန္ ေရာက္ဖူးတယ္"
"ေရာက္ဖူးတယ္ မယဥ္ႏြယ္ ... ဟိုတေလာက အေထြေထြ သပိတ္ႀကီး မလွန္ခင္တို႔ေက်ာင္းက သမဂၢကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ ငါသြားရတယ္"
"အဲဒီသပိတ္ႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ"
"သပိတ္ေမွာက္တယ္ဆိုတာ ... အစိုးရကို အာဏာဖီဆန္တာ တစ္မ်ိဳးေပါ့၊ ဒီတစ္ခါ ... ပုလိပ္ေတြကပါ သပိတ္ေမွာက္ လို႔ အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံ အရႈံးေပးၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို အစုိးရအဖြဲ႕ ခုိင္းရတယ္၊ တို႔ ... လြတ္လပ္ေရး ရခါနီးၿပီး မယဥ္ႏြယ္"
မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အား တအံ့တၾသ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေသာ စကားမ်ားကုိ မယဥ္ႏြယ္ အားလံုးကုန္ နားလည္ဟန္ေတာ့မတူ၊ သုိ႔ရာတြင္ မယဥ္ႏြယ္၏ မ်က္လံုးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ၾကီး ခ်ီးက်ဴး သည့္ အတြင္းစိတ္ထားကို ေဖာ္ေနသည္။
"သန္႔ဇင္.....နင္ခုထိ ဒါေတြလုပ္တုန္းပဲေနာ္....နင္သိပ္သတိၱေကာင္းတာပဲ"
အရီးေလး သည္ လက္ဖက္သုတ္ႏွင့္ အၾကမ္းအုိ္းလာခ်ေပးသည္။
"စားေသာက္ရင္း စကားေျပာၾကဦး၊ အရီးေလး ေသာက္ေရငင္လိုက္ဦးမယ္"
အရီးေလးသည္ တမင္ေရွာင္ထြက္သြားမွန္း ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိသည္။ မယဥ္ႏြယ္လည္း ရိပ္မိေပလိမ့္မည္ ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ စကားအတန္ေျပာမိၾကျပီျဖစ္၍ မယဥ္ႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ ေတြ႔စကေလာက္ တစ္ဦး ကို တစ္ဦး မရွက္ၾကေတာ့။
"နင္မႏွစ္ေႏြက ဘာလို႔ ျပန္မလာလဲသန႔္ဇင္၊ အရီးေလးတုိ႔ေျပာလုိ႔ ငါက နင္ျပန္ဦးမလားလို႔"
"ငါလည္း ျပန္လာခ်င္လို႔ တစ္ပိုင္းကိုေသေနတာပဲ မယဥ္ႏြယ္၊ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း စာၾကဳိးစားစရာရွိေနလု႔ိ"
မယဥ္ႏြယ္ ၏ မ်က္ႏွာ၌ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ အျပံဳးကေလးတစ္ခု ေပၚလာသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment