ခင္ႏွင္းယု ၏ ေဖေဖ အပိုင္း (၃)

''ေမေမ....ေဖေဖေမာင္း ဟိုမွာ ဟိုမွာ... ၾကည့္ပါအံုး၊ သစ္ပင္ေအာက္မွာ မနက္ကလာတဲ့ ဘဘႀကီး တို႔....''
က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ မိညႊန္ျပေသာ ေနရာဆီသို႔ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ဘႀကီး ဦးဘုိးဥာဏ္တို႔လင္ မယား မွာ သစ္ပင္ေလးတပင္ေအာက္တြင္ ငုတ္တုတ္ေလးထုိင္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရေတာ့သည္၊ ေဖေဖ့ ကိုေတာ့ မေတြ႕မိပါ။

က်မသည္ ကမန္းကတန္းပင္ သူတို႔ရွိရာသို႔ ေျပးသြားရ၏။
''ဘဘတုိ႔ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ေဖေဖေကာ....''
အဘိုးႀကီးလင္မယားမွာ အေတာ္ႏြမ္းနယ္ေနပံုရ၏။ က်မကိုျမင္မွ အားတက္သြားပံုရ၏။ ရင္ဖတ္ ကုိ လက္ ႏွင့္ ဖိကာ ဘဘႀကီးက အေတာ္ကို ေမာပမ္းေသာအသံႏွင့္ေျပာပါသည္။

''အမေလး... မခင္ယုေရ၊ ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္လုိ႔ မေသ၊ နင့္အေဖ ေမာင္ဘ - တို႔ကို သတ္လို႔ ေသလိမ့္မယ္၊ မနက္က နင္လဲ႐ံုးထြက္သြားေရာ တုိ႔ကုိ ထမင္းေကၽြးၿပီး ''သူ႔ကားကို ေစာင့္မေနနဲ႔တဲ့၊ ခင္ဗ်ား တို႔ကို အစံု က်ဳပ္လိုက္ပို႔မယ္''ဆိုၿပီး ဆြဲေခၚလာတာဘဲ၊ ဘုရားေတြေတာ့ စံုပါရဲ႕၊ ဘတ္စ္ကား ေတြက တေျဖးေျဖး ၾကပ္လာေတာ့ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကုန္းေၾကာင္းေလွ်ာက္လာရတာ ငါေသေတာ့မယ္၊ ဒီ ကမာၻေအး ေရာက္ေတာ့ ဘုရားကုန္းေပၚ အႏွံ႔ ေလွ်ာက္အံုးမယ္တဲ့ေလ၊ မင္းဖာသာ သြားေတာ့ တို႔ ေတာ့ မလုိက္ႏုိင္ ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ဒီမွာ ေနရစ္ခဲ့ရေတာ့တယ္၊ မင္းအေဖေတာ့ သြားေလရဲ႕.... ''
က်မ မွာ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားပါသည္။

''ဒါေၾကာင့္ က်မသိတ္စိတ္ညစ္တာ အဘရဲ႕.... သူက သူထင္ရာသူ စြတ္လုပ္တာဘဲ၊ တျခားလူ လုပ္ ႏုိင္လား မလုပ္ႏုိင္လား လဲ မသိဘူး၊ ခုလဲ ဘယ္ထြက္သြားလဲမသိ၊ သူ ဘယ္သြားသြား၊ ဘဘတို႔ ေအး ေအး အေဖ်ာ္ရည္ တခြက္စီ ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ၾကပါအံုး.... ကားနဲ႔ တခါထဲျပန္ပို႔မယ္.... ''
ဘဘ မွာ ပန္းနာရွိသူျဖစ္၍ က်မက ပိုသနား၏။

''မေသာက္ပါရေစနဲ႔ေတာ့ကြယ္.... အိမ္ကုိသာ ျပန္ပို႔ပါေတာ့၊ သူနဲ႔သာဆိုရင္ ငါေသလိမ့္မယ္....''
အေတာ္ပင္တည္း၊ ဦးစံေငြျပန္ေရာက္လာ၍ ဘႀကီးဦးဘိုးဥာဏ္တို႔လင္မယားကို တေခါက္သတ္သတ္ ျပန္ပို႔ခုိင္း ရ၏။ က်မတို႔မွာ အဘ ဦးဘိုးဥာဏ္တို႔ နားေနခဲ့ရာ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေဖေဖ့ကို ေစာင့္ေခၚ ခါ ေနာက္တေခါက္ ကားႏွင့္ မွ ျပန္လာရပါေတာ့သည္။
ေဖေဖ ကေတာ့ ဟန္ပင္မပ်က္ပါေပ။

ဘႀကီး ဦးဘိုးဥာဏ္သည္လည္း ေဖေဖေျပာေသာ အသက္ ေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တြင္မေသခဲ့၊ တႏွစ္ ကမွ ဆံုး၍ သြားပါသည္။

ဦးအခ်ိန္မွန္

ဆူးေလဘုရားလမ္းတိုက္တြင္ေနစဥ္က ေျခတဖက္ဆြဲ႐ံုသာဆြဲေနေသး၍ လမ္းေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္ႏုိင္ ေနေသး ရာ တခါတရံ သူစိတ္ပါလက္ပါရွိေသာေန႔တြင္ ေရေႏြးဘူးထဲ ေကာ္ဖီထည့္ၿပီး စားစရာေသာက္စရာ အစံုအလင္ ႏွင့္ ေက်ာက္ေျမာင္းၾသဘာလမ္း ရွိ သမီးအလပ္အိမ္သို႔၎၊ ေရႊတိဂံု ဘုရားေျမာက္ဖက္ အာဇာနည္ကုန္း နားရွိ ျခံတြင္ေနေသာ သားအႀကီးဆံုး ဗိုလ္မွဴးသီဟ အိမ္သို႔၎ ကုန္းေၾကာင္း ေလွ်ာက္တတ္ ပါသည္။

ထုိစဥ္ကတည္းက ဦးႏုမွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူးမွ ခဏခဏ ထြက္ဖုိ႔အေၾကာင္း စီစဥ္၏။ သူစီစဥ္တုိင္း က်မ မွာလည္း အတြင္းေရး အတြင္း၀န္အျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ဖုိ႔ျပင္ရ၏။ ဘာေၾကာင့္ျပင္ရသနည္းဆိုေသာ္ အဓိက အေၾကာင္းရင္း မွာ ေဖေဖပါပင္တည္း။ အစိုးရအလုပ္မွ ထြက္္လွ်င္ အစိုးရအိမ္ကို ျပန္အပ္ရမည္၊ ေဖေဖႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲ ရွိ အိမ္မ်ားကို ငွားေန၍ျဖစ္မျဖစ္၊ ထုိအခ်က္မွာ အဓိကထား၍ စဥ္းစားရေသာ အခ်က္ျဖစ္၏။

ယခု ဆူးေလဘုရားလမ္းပင္ ကုလားမ်ားၾကားထဲတြင္ေနရ၍ ရပ္ကြက္ကုိ အားမနာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ ဆို၍ ဦးေလးခ်စ္ (ေကာက္ပဲသီးႏွံ)ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုတို႔ အိမ္ေထာင္စုတစုသာရွိသည္။
ဒါေတာင္ ေျပာင္းစက ၀ါးခယ္မမွ မိတ္ေဆြတေယာက္ ဆူးေလဘုရားဖူးၿပီး ဘုရားလည္း ပလက္ေဖာင္း ေပၚေလွ်ာက္ ၍ က်မတို႔အိမ္ရွိရာဘက္သို႔ ကူးလာရာ ေဖေဖက တုိက္ေပၚက လွမ္းျမင္လုိက္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းသာအားရစိတ္ ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ဟစ္္ေခၚလုိက္သည္မသိပါ။ အိမ္ခန္းနားနီးခ်င္း ကုလား မ်ားေရာ လမ္းေဘးကပ္ရပ္ထားၾကသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားမ်ားမွာ ဒ႐ုိင္ဘာမ်ားပါ ဓားျမတိုက္ သည္္ ထင္ၿပီး အိမ္ေပၚေျပးတက္လာေသာေၾကာင့္ မနည္း အက်ဳိးအေၾကာင္း ရွင္းလင္းေျပာျပ၍ ေတာင္း ပန္လႊတ္ ရေတာ့သည္။

''သမီးတို႔ေဖေဖ ေျပာပံု၊ ဆိုပံု၊ ေနပံုနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ႏု ရာထူး က ထြက္ယင္ သမီးတို႔ေနဘို႔ အိမ္လိုတယ္၊ ရပ္ကြက္ ထဲေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး... လူေ၀းေ၀းတေနရာမွာ ျခံေလးတျခံေတာ့ ၀ယ္ပါသမီး၊ ျခံထဲမွာေတာ့ တဲေလးဘဲ ထိုးေနရ ေနရေပါ့၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေဖေဖ့အတြက္ ေဘးလူေတြ စိတ္ဆင္းရဲစရာႀကီး...''

က်မတုိ႔သည္ ေဖေဖေပးေသာ အႀကံဥာဏ္အတုိင္းပင္ ယခုဂြတၱလစ္ရပ္ကြက္ရွိ ဧက၀က္ မျပည့္တျပည့္ ေလာက္ ကို သံုးေထာင္ေပး၍ ၀ယ္ယူထားရပါသည္။
ေျမ၀ယ္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း တဒုကၡ၊ ေဖေဖသည္ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးလွ်င္ ဓါတ္ဘူးထဲ လဘက္ရည္ အခ်ဳိ ေဖ်ာ္ထည့္ၿပီး မံု႔မ်ဳိးစံုထည့္ယူသြားခါ သူစိုက္ခ်င္သည့္ သစ္ပင္မ်ဳိးစံု မ်ဳိးေစ့မ်ဳိးစံုႏွင့္ ထြက္သြားလုိက္ သည္မွာ မိုးစုတ္စုတ္ခ်ဳပ္ မွ ျပန္လာေတာ့သည္။

တခါတရံ က်မ႐ံုးမွျပန္လာခ်ိန္အထ္ိ ေဖေဖက ျပန္မေရာက္ေသးေပ။
''ႏုႏုေရ.... ေဖေဖ မိုးခ်ဳပ္လုိက္တာကြယ္'' က်မကား ပူပင္ေသာကမ်ားသူတည္း။
''ပူမေန နဲ႔ ကားတိုက္ခံထိလဲ ေဆး႐ံုႀကီးက လာအေၾကာင္းၾကာလိမ့္မေပါ့၊ အဲဒီေတာ့မွ လိုက္သြားလုိက္ ၾကတာေပါ့''
ႏုႏုကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မဆို စိတ္သက္သာေသာလမ္းကို ၾကံဖန္ေတြးသူတည္း၊ တေန႔တြင္ေတာ့ က်မတို႔ အကို ၀မ္းကြဲေတာ္သူ ကုိခ်စ္ထြန္းသည္ ညေနေျခာက္နာရီေလာက္ သူ႔ကားႏွင့္ ေပါက္လာ၏။ သူ႔ကားထဲ တြင္ ေဖေဖပါလာသည္။ ကိုခ်စ္ထြန္းသည္လည္း က်မတို႔ျခံေရွ႕ရွိ ေျမကြက္ကို ၀ယ္ထားသူ ျဖစ္၏။

သူက အိမ္ေပၚေရာက္ေရာက္ျခင္း ထုိင္ပင္မထုိင္။
''မယုရယ္... ဦးေလးတေယာက္ ဒီလိုဘဲ ေလွ်ာက္သြားေနတာဘဲလား၊ ကိုယ္ျခံထဲကအျပန္ ဂြတၱလစ္ လမ္းမႀကီးေပၚ ကားေမာင္းလာေတာ့ ဦးေလးကုိ လမ္းေထာင့္နားမွာေတြ႕လုိ႔ ေခၚလာခဲ့တယ္၊ ေမွာင္စ လဲ ပ်ဳိးေနဘီ၊ ကားတိုက္မိမွျဖင့္ ဒုကၡပါဘဲ'' သူက ဂ႐ုဏာေဒါသႏွင့္ က်မကိုေျပာပါသည္။ က်မက ဘာမွ ျပန္မေျဖေသးဘဲ ကိုခ်စ္ထြန္းကို ထုိင္ဖို႔ေနရာ ေပးလုိက္၏။ ၿပီးေတာ့ ကိုခ်စ္ထြန္းေျပာသည္ကုိ ေဖေဖ့အား စာေရး ျပလုိက္၏။ သူသည္ ကင္းဘတ္႐ူးဖိနပ္ျဖဴကိုခၽြတ္ရင္း က်မေရးေသာစာကို ဖတ္ၾကည့္က ခုႏွစ္သံ ႏွင့္ေအာ္ပါေတာ့သည္။

''ေအာင္မယ္... သူ႔ကားကို ငါကစီးခ်င္လြန္းလို႔ ေ၀းပါေသး၊ ငါ့ကိုလဲ သူက ကားေပၚအတင္းတက္ပါဆို လို႔ ေခၚလို႔လဲတက္ရေသး၊ ေနာက္ကုိမေခၚေစနဲ႔ ငါ့ဖာသာ လမ္းေလွ်ာက္ႏုိင္တယ္လုိ႔ေျပာလိုက္....''
သူ စကားေျပာေသာ ေနရာႏွင့္ ကိုခ်စ္ထြန္းထိုင္ေသာေနရာမွာ ခန္းဆီးတခုသာျခား၍ ကိုခ်စ္ထြန္းက အားလံုး ၾကားရပါသည္။
''ကဲ.... ၾကားၿပီလား ကိုခ်စ္ထြန္းေရ၊ သူ႔အေပၚ က်မတို႔က ျမင္ေနတာကတမ်ဳိး၊ သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ေနတာက တမ်ဳိး...''
က်မ က ဆက္လက္ရွင္းျပမွ ကိုခ်စ္ထြန္းမွာ သေဘာေပါက္ ရယ္ေမာကာ ျပန္သြားပါေတာ့သည္။

စစ္ႀကီးျဖစ္ေနစဥ္ အေတာအတြင္းကပင္ ၀ါးခယ္မၿမဳိ႕သည္ စစ္လမ္းမက်၍ ၿငိမ္းေအးေနသည္ေတာ့ မွန္၏။ တခါတရံ ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံ၀ဲကာ စက္ေသနတ္ႏွင့္ လာ၍ ျပစ္တတ္၏။
အိမ္ရွိလူအိုမ်ားကို ေလေၾကာင္းရန္လံုၿခံဳရာသို႔ ပို႔ၿပီးသည့္ေနာက္ ေဖေဖ့ကို လိုက္ရွာလွ်င္ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ၿခံထဲ ရွိ အံုးပင္ေအာက္တြင္ အံုးလက္မ်ားကုိ အံုးတံမ်က္စီးတန္ လုပ္ရန္ သင္၍ေနတတ္သည္။
ေမေမ့မွာ ''လင္''ဟူေသာ သံေယာဇဥ္ ဗ်ာပါဒျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေျပး၍သြားေခၚပါသည္။ က်မတို႔ ကိုလည္း...။

''ဟဲ့... သမီးတို႔ေဖေဖကို ဆြဲေခၚပါအံုး၊ ေလယာဥ္ပ်ံသံ သူၾကားမွာမဟုတ္ဘူး''ဟု ေအာ္တတ္၏။ ေလယာဥ္ပ်ံ သာပ်ံ၍ သြားသည္ ေဖေဖကေတာ့ ထုိင္ရာမွမထ။
''တင္တင္ ဘာျဖစ္တာလဲ....''
ေမေမက ေလယာဥ္ပ်ံလာ၍ စက္ေသနတ္ျပစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ၏။
''အလကားဘဲ စိတ္ပူေန၊ စစ္ျဖစ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ အ႐ူးထေနၾကဒါသိလား၊ ဘာမွေၾကာက္စရာ မရွိဘူး''

သူက ဘာမွမတံုမလႈပ္ ေရာဂါရ၍ နားသာေလးသြားသည္ ဟိုစဥ္ကတည္းက ေန႔စဥ္အဂၤလိပ္ျမန္မာ သတင္းစာ ဂ်ာနယ္မ်ား ကို ဖတ္သည္၊ ရီးဒါးဒိုင္ဂ်က္၊ လုိက္ဖ္တိုင္းမ္၊ နယူး(စ္)၀ိခ္ စသည္မ်ားကိုလည္း ဖတ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူက စစ္ျဖစ္ျခင္းကို မယံု၊ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အ႐ူးထၾကသည္ဟူ၍ပင္ စြတ္စြဲလိုက္ ေသးသည္။ ယခုလည္း သူ႔အိပ္ခန္းတြင္ စာအုပ္ပံုမွာ မျပည့္။

က်မပင္ အဂၤလိပ္စာ တတ္စက ေဖေဖ့ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္မွ အဂၤလိပ္စာအုပ္ လြယ္လြယ္ကေလးမ်ား ကို စ၍ ဖတ္ခဲ့ရ၏။ အမွန္ေတာ့ နတ္သမီးပံုျပင္ကေလးမ်ားကုိသာ အဖတ္မ်ား၍ ၀တၳဳကိုေတာ့ ထုိစဥ္က ပထမဆံုး ဖတ္ဘူးသည္မွာ (EASTERN LOVER) ဟုေခၚေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ထုိ၀တၳဳေလးကို စြဲလမ္းခဲ့ သည္ ကလည္း ၀တၳဳေၾကာင္းကုိ လည္လည္ပတ္ပတ္ ဖတ္တတ္၍ မဟုတ္ပါ။ ထုိ၀တၳဳထဲတြင္ပါ ေသာ ကဗ်ာေလး ကို ႀကဳိက္၍ျဖစ္ပါသည္။ ကဗ်ာေလးပင္ျဖစ္သည္ ကဗ်ာပိုဒ္ႀကီးတခုလံုးကို မဟုတ္။

(မွတ္ခ်က္)။    ။၀တၳဳစာအုပ္သည္ အဂၤလိပ္လိုေရးထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သျဖင့္ သူ႔အတိုင္း ေရးထည့္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာလိုေတာ့ (အေရွ႕တုိင္းက ခ်စ္သူ)ေခၚမလားမသိ။

    You are a man and Strong,
    I am a Woman and Weak.
    You are The World to me,
    I am nothing to you.

ထုိကဗ်ာအပိုဒ္ကေလးကို စြဲရင္းမွ အဂၤလိပ္၀တၳဳလြယ္လြယ္ေလးမ်ားကို စြဲလမ္းလာရျခင္းျဖစ္၏။

(မွတ္ခ်က္) သူ႔နဂိုရ္ အဂၤလိပ္စာပိုဒ္အတုိင္း ေရးျပရသည္ကုိ ခြင့္လႊတ္ပါ။ သူဆိုလိုခ်င္သည္ကုိေတာ့ တတ္ႏုိင္ သမွ် ေဖၚျပပါမည္။
    ''သင့္မွာ ေယာက်္ားျဖစ္၍ စြမ္းအားႏွင့္သူျဖစ္ပါသည္။ က်မမွာ မိန္းမသားျဖစ္၍ အားႏြဲ႕သူျဖစ္ပါသည္ က်မ အားထားရာ ကမာၻတခု ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါေသာ္လည္း က်မသည္ သင့္အတြက္ ဘာမွ် ထည့္သြင္း စဥ္းစား စရာ သတၱ၀ါတေယာက္ မဟုတ္ပါ'' ဟုမ်ား ဆိုလုိျခင္း ျဖစ္ပါေလသလားမသိ၊ အမွန္ေတာ့ က်မ ဘာသာျပန ္မတတ္ ၍ သူ႔ကဗ်ာအရသာမွာ ေပါ့သြားေကာင္း ေပါ့သြားပါမည္၊ အနီး ကပ္ဆံုး ရွင္းရွင္းေရးရလွ်င္ေတာ့ မင္းသု၀ဏ ္၏ ကဗ်ာတပုဒ္ကုိ ဖတ္ဘူးေကာင္းဖတ္ဘူးေပလိမ့္မည္။

    ''သင့္မွာ ကၽြန္႔တြက္၊ တဆံရြက္မွ်၊
      ခ်စ္သက္ ခ်စ္ေငြ႕မက်န္၍'' ဟူေသာ ကဗ်ာပိုဒ္ျဖစ္ပါသည္။

သူကမည္မွ်ပင္ခ်စ္ပါေသာ္လဲ သူ႔ခ်စ္သူကမူ ဆံခ်ည္းျမွင္ေလး တျမႇင္စာေလာက္မွ ခ်စ္သက္ခ်စ္ေငြ႕ သူ႔အေပၚတြင္ မရွိပါေသးဟု ဆိုလုိေကာင္း ဆိုလိုေပလိမ့္မည္။ စာဖတ္ပရိသတ္အေနႏွင့္ ''ကဗ်ာက ဘာမွလဲမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူက ဘာကိုမ်ား စြဲလမ္းပါလိမ့္''ဟု ထင္ေကာင္းထင္ေပလိမ့္မည္၊ ခက္ေပသား၊ စာေရးဆရာ ညာဥ္ပါလာသူသည္ ငယ္ငယ္ကတည္းကပင္ သူမ်ားမစြဲလမ္းခ်င္သည့္အရာမ်ား၊ သူမ်ားမ ခံစား တတ္သည္ မ်ားကို ေတြ႕သိခံစားတတ္သူမ်ားဟု ထင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ က်မသည္ ကေလာင္တန္ကုိ ကုိင္၍ ''ခင္ႏွင္းယု''ဟူေသာ ကေလာင္အမည္တခု ကို ပိုင္လာေသာအခါ ခ်စ္သူလည္းရွိ၏။ မုန္းသူလည္းရွိ၏။ စာေပလာေမးတိုင္း က်မကေတာ့ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ေျဖမွာဘဲ။ ဒီလိုေျပာေတာ့လဲ ေမးသူမ်ားမွာ ဘာမွမေျပာျပန္ေတာ့ေပ။
ေဖေဖ့ အေၾကာင္း ေရးရာမွ ေမေမ့အေၾကာင္းေရာက္၊ ေမေမ့အေၾကာင္းေရးရာမွ စာေပအေၾကာင္း ေရာက္သြား ျပန္သည္။ စာေရးသည္ဆုိသည္မွာ ဆြယ္တာထိုးသည္ကို ဖ်က္သည္ႏွင့္တူေပသား၊ အစ တစဆြဲ႐ံု ႏွင့္ တၿပံဳႀကီး ပါလာတတ္ေပသည္။

က်မ ၏ စိတ္ကူးသည္ ဆူးေလဘုရားလမ္းတုိက္ႀကီးမွသည္၊ ေမေမႏွင့္ ၀ါးခယ္မအိမ္အိုႀကီးသို႔ စိတ္ ေရာက္ သြား၏။ ေရွ႕ဘက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သလို ေမေမသည္ သူ႔ဆုေတာင္းအတိုင္း အကယ္၍မ်ား ''ေဖေဖသာ ငါးမိနစ္ ခန္႔ ျပန္လည္နားၾကားပါခဲ့လွ်င္ သူေျပာလိုေသာ စကားမ်ားသည္ ဘာေတြမ်ားျဖစ္ပါ မည္နည္း...'' တႏံု႔ႏံု႔ ေတြးကာ က်မတို႔ ဂြတၱလစ္အိမ္ကုိ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ေပါင္ရင္းအနာခြဲစိတ္ ၿပီးမွ တျခား အနာျဖင့္ ေဒါက္တာႀကီးေပါ ထံ သို႔ ေဖေဖဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္သြားရျခင္းျဖစ္၏။

ဆက္ရန္
.