ေဖေဖ့ကို ေျဗာင္ေစာ္ကားလာႀကသည္ ၊ ေမေမ့အရိပ္ကို ခိုလႈံေနသူတို႕ပင္ ေဖေဖ႕့ကို "ခိုင္းတိုင္း ရသည့္ လူႀကီး တစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံလာႀကသည္"
ေမေမ ကမူ ထာ၀ရျပဳံးေန၏၊ အုပ္မရေသာ က်မတို႕ မ်က္ျမင္ကိစၥမ်ားပင္ "သည္းခံပါသမီး" ထိုစကားလုံးႏွင့္ က်မ တို႕ကို ႏွစ္သိမ့္၏။
"မသိန္းတင္ သားသမီးေတြဟာ အႏုံအ,အေတြပါ၊ ဘယ္ေတာ့မွ လူရာ၀င္မွာမဟုတ္ဘူး"က်မတို႕၏ ေဆြးမ်ိဳးေတာ္ တေယာက္ကပါ ေျပာလာ၏။ ေမေမကေတာ့ ေဒၚခႏၱီပါပင္တည္း၊ တခါတရံတြင္သာ က်မ ထက္ အႀကီးျဖစ္သူ အမ-တင္ဦးႏွင့္ ေမေမသည္ ျခံတြင္းရိွ ကြမ္းသီးပင္ ႏွစ္ပင္ႀကားရိွ ခုံတန္း လ်ား တြင္ မ်က္ရည္စ မ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနႀက၏။ သူတို႕ကိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္က ႏွိမ္လိုက္ ဟန္ရိွပါသည္၊ က်မကို ျမင္လွ်င္ မ်က္ရည္ကို ကမန္းကတန္းသုတ္၍ ျပဳံးႀက၏ မ်က္ႏွာကို ျပင္ႀက၏။
သူတို႕အထဲတြင္ က်မသည္ လူမိုက္ပါပင္တည္း။
"ေမေမ.......ကိုကိုႀကီး (ဦးႏု) က ခြင့္လြတ္ဖို႕ တရားကိုေဟာတယ္၊ ေမေမက သည္ခံဖို႕ အျမဲဆုံးမ တယ္၊ သမီး ေမေမ့ ကိုေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီးဟာ ဦးႏုလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေဒၚသိန္းတင္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ မိခင္ယု ဟာ မိခင္ယူဘဲ၊ သမီးကေတာ့ ေမေမတို႕လို ငုံ႕ခံေနလိမ့္မယ္ မေအာင္ေမ့နဲ႕ ေဖေဖ့ကို ေစာ္ကား တဲ့ လူ မွန္သမွ် ေဟာဒီအိမ္အိုႀကီးေပၚမွာ ေနတဲ့လူ ဘယ္သူ႕ဘက္က အမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ေဆာ္ထဲ့မွာဘဲ"
တကယ္ပါပင္တည္း က်မငယ္ငယ္က မိုက္လည္းမိုက္သည္ စြာလည္းစြာသည္ သတၱိရိွမရိွေတာ့မသိ ဘယ္သူ႕ ကိုမဆိုယွည္ျပိဳင္္တိုက္ခိုက္ရန္ အျမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ ရန္လိုတတ္၏ ဟုဆိုလွ်င္ ပို၍ မွန္မည္။ ေမေမ၏ မ်က္လုံးစြန္း၀ယ္ မ်က္ရည္စမ်ား ညိွတြယ္ေနသည္ကိုက်မ မႀကည့္ရက္ႏွလုံး သားထဲမွာ နာက်င္၏
"သမီးေနာ္.......မိခင္ယုေနာ္..ေအးေအးေန ေမေမဒါဘဲေျပာမယ္" ဒါေလာက္ေျပာကာခႏၱီ တရားကို ဆက္၍ ေဟာတတ္ ပါသည္။
"မဟုတ္ေသးပါဘူးေမေမရာ ေဖေဖက အရူးႀကီး တေယာက္ဘဲျဖစ္ေနပါဘီတဲ့ သူတို႕ခိုလႈံေနရ ဒါဟာေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ့အိမ္ဆိုတဲ့ ေက်းဇူးတရားကို သိတတ္ရင္ျဖင့္ ေဖေဖ့ကို ေလးစားဖို႕ ေကာင္း ပါတယ္....."
"ကိုယ့္ေဖေဖကလဲ သူတိုကေလးစားေအာင္ ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ သိကၡကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ မွ မရိွဘဲကြယ္၊ ခြင့္လြတ္ပါသမီးရယ္......."
"မဟုတ္ဘူး......မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမ့အမ်ိဳးေတြကလဲ သမီးတို႕ကိုလဲ အရူးႀကီးသားသမီးေတြဆိုျပီး ဘယ္ေတာ့ မွ လူညြန္႕တက္ မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ႏွိမ္ခ်င္တယ္.......ျပီးေတာ့လဲေလ သမီးျမင္ေန တယ္........"
သူတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ က်မစကားလုံးကို စူးစိုက္စြာ နားေထာင္လာႀက၏။
"ငယ္ငယ္က ဖတ္စာထဲကလိုဘဲ"
"ဘာဖတ္စာလဲ"
ေမေမကသာေမးသည္ မမကဘာကလုံးမွ ၀င္မေျပာေသး။
"အာရပ္လင္မယား က ခ်မ္းေအးတဲ့ ညတညမွာ ကုလားအုပ္ႀကီးက ခ်မ္းလြန္းလို႕တဲ့ သူတို႕ လင္မယား ထဲက ေခါင္းေလးသြင္းေနပါရေစတဲ့၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကလဲ သေဘာထားက ေကာင္းေတာ့ ေနခြင့္ျပဳ တယ္ေလ၊ ေနာက္ကုလားအုပ္ႀကီးက ေခါင္းတင္မက ကိုယ္ပါသြင္းေနပါ ရေစျဖစ္လာေရာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံး ကလဲ သေဘာကလဲေကာင္း၊ ခ်မ္းမွာလဲစိုး သနားတတ္ေတာ့ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ဒါ ကုလားအုပ္ႀကီး က တကိုယ္လုံး၀င္ေနေရာ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ ကုလားအုပ္ႀကီးက ဒီအိမ္ဟာ သူ႕အိမ္ဆိုျပီး ႏႈတ္သီး နဲ႕ ကေလာ္ထုတ္ေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံးထြက္သြားရေရာ၊ ခုလဲ...ေမေမတို႕အျဖစ္က အာရပ္ပုံျပင္ ထဲ က လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေယာင္လာတယ္"
ေမေမက ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ နားေထာင္ပါသည္။ မမကေတာ့ ျငိမ္သက္ေနဆဲပါပင္တည္း။
"ပုံျပင္ ကေတာ့ မွန္တာေပါ့သမီး လူမွာ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ဆိုတဲ့ တရားရိွပါတယ္၊ စံထိုက္ မွ လဲ စံရတယ္၊ ရထိုက္ မွလဲ ရတယ္၊ ေမေမငယ္ငယ္က ခ်မ္းသာခဲ့ပုံေတြနဲ႕ စီးပြားေရးကိစၥေတြကို ေမေမ့ သားအႀကီး ေတြကို ေတာင္ မေျပာခဲ့ဘူး၊ သမီးတို႕ကိုလဲ ေမေမေျပာျပမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမကယုံ မင္းသမီး၊ ဒီအိမ္ႀကီး ကို တစုံတေယာက္က သူတို႕ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရိွတယ္ဆိုျပီး သိမ္းယူလဲ ေမေမကဆင္း ေပးမွာဘဲ"
က်မသည္ ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာ ေျပာျပေနေသာ ေမေမ့မ်က္ႏွာကိုႀကည့္ရင္း အံ့ႀသမိပါသည္။ တကယ္ တြင္ လည္း ေမေမ၏ လယ္ယာသစ္မ်ားလုပ္ရန္ ကၽြန္းေျမမ်ား၀ယ္ပုံ၊ ေမေမ၏စိန္ေရႊ လက္၀တ္ရတနာမ်ား အေႀကာင္း မည္ကဲ့သို႕ ဆုံးရွံဴးသြာပုံကို တလုံး မွ ေျပာမျပ က်မတို႕ အရြယ္ေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ျမင္လိုက္ရေသး ၍ သာေမေမ့တေခတ္ကို က်မမွန္းႀကည့္ရ၏။
"ေဖေဖ့ အတြက္ လဲ သမီးစိတ္မဆင္းရဲ နဲ႕ ေဖေဖ့မွာက ၀ိပါက၀ဋ္က ရိွေပသကိုး"
က်မသည္ သက္ျပင္းရွည္လ်ားစြာ ခ်မိပါ၏။ က်မအေတြးႏွင့္ က်မအစီအစဥ္ကို ေမေမ့ အား တင္ျပ လိုပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို ထြက္ခြာလာသူမ်ားတြင္ ေဖေဖေနာက္ဆုံးဆိုေပမယ့္္ အဓိကမွာ ေဖေဖ့ ေႀကာင့္ ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပမည္။
"သမီးေတာ့ ဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေမေမတို႕သိုက္ျမဳံႀကီး၊ ေမေမတို႕အုပ္စုႀကီးမွာ ဆက္ေနႏိုင္ ေလာက္ ေအာင္ သမီးသည္းခံႏိုင္စိတ္မရိွဘူး၊ ေဖေဖလုပ္တာေတြဟာ စိတ္မမွန္သူတေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ခြင့္လြတ္ ႏိုင္စရာ အေႀကာင္း ရိွခ်င္မွရိွမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာရိွသ၍ သမီးကသာ လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီး ေဖ့ေဖ့ကိုေျပာခ်င္ရာေျပာမယ္၊ သူမ်ားကေတာ့ ေဖေဖ့ကို နဲနဲေလး မာမာေျပာတာ ခိုင္းတာေတာင္ သမီး မခံခ်င္ဘူး၊ တခုကလဲ ေဖေဖ့မွာ ဒီလို ျဖစ္တယ္၊ ေမေမ့စီးပြား ေရးကလဲ ကစင့္ကရဲျဖစ္လာတယ္ဆိုဘဲ၊ သမီး တို႕ဟာ အတက္မေပါက္ေတာ့မယ့္ သားသမီးေတြ က်ေနဒါဘဲ၊ ဆက္ဆံႀက၊ ေျပာႀကဒါေတြက သမီးေတာ့ ရန္ကုန္ ကို ထြက္သြားမွာဘဲ........."
မမသည္ က်မတို႕ စကားေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ရာမွ အိမ္ထဲသို႕၀င္သြားပါေတာ့သည္၊ ေမေမသည္ က်မ မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ႀကည့္၏ သူ႕အႀကည့္၌ အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီး ပါသည္ကို က်မသိ ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်မ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ရိွေပျပီ။
"ေမေမ က မသြားေစခ်င္ဘူး၊ ေမေမစိုးရိမ္စိတ္အႀကီးဆုံး သမီးရန္ကုန္သြားရင္ သမီးခ်စ္သူနဲ႕ ျပန္ေတြ႕မွာ ကို စိုးတယ္.........."
က်မ သည္ ယခုမွပင္ ရိႈက္တႀကီးတငယ္ ငိုမိပါသည္။ ငိုလ်က္မွပင္ က်မေျပာ၏။
"သမီး သိပါတယ္ေမေမ၊ သမီးေမေမ့ကို မလိမ္ခဲ့ပါဘူး၊ သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေႀကာင္း ေမေမ့ ကို သမီး ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္အဲဒီးကတဲကသူနဲ႕ သမီးနဲက လက္ထပ္ျဖစ္ႀကမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲ သမီးနားလည္ျပီးသားပါ၊ ေမေမဆုံးမတင္ျပတဲ့ အေႀကာင္းေတြထက္ မျဖစ္ႏိုင္ဆုံး အေႀကာင္းက "ေဖေဖ့" ေႀကာင့္ဘဲ တေန႕ "မင္းတို႕ေဖေဖပုံစံႀကီးက ဘယ္လိုႀကီးလဲ လို႕"ေျပာလာရင္ သမီးရင္ကြဲမယ္ဆိုတာ သမီး သိပါတယ္၊ သမီးကိုခြင့္လြတ္ပါေမေမ၊ ခ်စ္တယ္ဆို တိုင္း ကိုယ္ခႏၶာႀကီးက သြားပူးေပါင္းတာမဟုတ္ပါဘူး၊ သမီးအသဲႏွလုံး ရိွေနသ၍ သူ႕ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကိုေတာ့ သမီးႏွလုံးသားမွာ ထားခြင့္ေပးပါ၊ ေမေမဘယ္လိုဘဲ စိုးရိမ္ စိုးရိမ္ သမီးတို႕ႏွစ္ ေယာက္မေပါင္းျဖစ္ပါဘူးေမေမရယ္......."
က်မသည္ စကားဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ရိႈက္၍သာ ငိုေနမိျပန္သည္။ ေမေမ့ကိုခ်စ္သည္မွာ ဒီလိုသူ ငယ္တို႕ခ်စ္ေရး ကိစၥ ေတြမွာလည္း ေမေမ့ကို သူငယ္ခ်င္းလို တင္ျပေဆြးေႏြးလို႕ရပါသည္။
ေမေမ သည္ က်မကို သနားဘဲ ေနေလသလား မသကၤာဘဲ ျဖစ္ေနသလားမိသေပ။
"ဒါနဲ႕မ်ား သၼီး ရယ္ ဒုကၡခံျပီး ခ်စ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်စ္လိုက္ေသးတယ္ေနာ္.........."
"ဒါကေတာ့ ေမေမ တခါတေလ သမီး တို႕ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အသိကို ႏွလုံးသားက လက္မခံတတ္ဘူ၊ မနာခံဘူး ဆိုပါေတာ့"
"တိတ္ပါေတာ့ သမီး......"
ေမေမ့မ်က္ႏွာ ၏ ပူေဆြးျခင္းသည္ မိသားစုႀကီးအေႀကာင္း စီးပြားေရးအေႀကာင္းေတြထက္ က်မအတြက္ ေသာက ျဖစ္လာ ပုံ ရသည္။
"ေမေမ့ကို သမီးမညာပါဘူး.....ေမေမ ေစာင့္ႀကည့္ေပါ့ ဒီအိမ္အိုႀကီးထဲမွာေတာ့ သမီးဘ၀ မျမဳတ္ လိုက္ ပါရေစ နဲ႕ ေမေမ.....၊ ေမေမတို႕ကိုလဲ ဒီအိမ္အိုႀကီးက ဆြဲထုတ္ပါရေစ........"
"ေအးေလ ေမေမ့ရင္ထဲမွာ အားလုံးရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို လြတ္လပ္ေစခ်င္ပါတယ္၊ ခုလိုျဖစ္ရတာ ၀မ္းနည္း စရာႀကီး........"
"ဒါကေတာ့ သမီး တို႕အျဖစ္ကိုက အိမ္ေထာင္ေရးကို စဥ္းစားတိုင္း ေဖေဖ့ကိုအဓိက ထားရမွာ ကိုး........"
"သမီးရဲ႕ အမွားကိုလဲ လုံး၀မဆိုသာဘူးေပါ့ေလ......... ေမေမသည္ ဆက္လက္၍ စကားမေျပာ ေတာ့ပါေပ။"
စင္စစ္ေတာ့ ေမေမ သည္ သူခ်စ္ေသာ သားမက္(ဗိုလ္မႈးေက်ာ္ေသာင္း)ႏွင့္ က်မအား လက္ထပ္ ေပးသြား ခဲ့ရပါ ေသာ္လည္း သူ႕ေဆြမ်ိဳးမ်ား ႏွိမ္ခဲ့ေသာ သူ၏သားသမီးမ်ားသည္ သူရည္မွန္းေသာ အထက္တန္း ပညာ ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရရိွသြာသည္ကို သိသြားခြင့္မရရိွပါေပ။
ေဖေဖ သာ အလြန္ ကံေကာင္းသည္ "ငါ့သား ငါ့သမီးေတြ ပညာေရးမွာ လူစဥ္မွီေအာင္ သင္ရပါ့မလား၊ ဟူေသာ သူ႕ေသာက သည္ ျငိမ္ေအး၍ သြားရ၏၊ သူ႕မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ တေယာက္ပီးတေယာက္ ဒီဂရီ ယူျပသည္ ကို ျမင္ရေသာအခါ သူေႀကနပ္၏ မည္မွ်ပင္ စိတ္ေဖါက္ ျပန္သည္ ဆိုေပမင့္ ပညာေရး ကိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ေဟာင္း တေယာက္ျဖစ္၍လားမသိ အလြန္အားေပးသည္၊ သူ႕ေပါင္းရင္း မွ အႀကိတ္ေရာဂါကို စကုသ ျပီး ကထဲက သူ႕ဦးေႏွာက္သည္ အခါခပ္သိမ္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ၀ါးခယ္မ တုန္းကေလာက္ မေသာင္းက်န္း ေတာ့ေပ။"
ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကြာသည္မွာ ေမေမက ဘာသာရပ္ျခားစာမ်ားကို သင္သင့္သည္၊ ပညာသင္ႀကား ေရးစနစ္ ကသာ "ကၽြန္စနစ္"ျဖစ္ေပမင့္ အဂၤလိပ္စာကိုေတာ့ သင္ႀကားသင့္သည္ဟုယူဆ၏၊ သူ႕ကၽြန္လုပ္ခါသူ ကုလား ထိုင္ တြင္ ထိုင္စားရန္မဟုတ္ေပ၊ စနစ္ကိုသာျပဳျပင္လိုျခင္းျဖစ္သည္၊ အဂၤလိပ္စာေပကို မုံးျခင္း မဟုတ္၊ ဒါေႀကာင့္.......ကိုကိုႏွင့္အတူ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းေတြင္ ေနခြင့္ မရေသာက်မအား အဂၤလိပ္စာ ကို အိမ္မွာသင္ေစျခင္း ျဖစ္၏။
ေဖေဖကေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ျခင္းသည္ အတန္းေတြ ေအာင္ျပီး ကုလားထိုင္တခု ၀င္ထိုင္ဖို႕ ပင္တည္း၊ ထမင္းစား ဖို႕ပင္တည္း....
ထို႕ေႀကာင့္ပင္ က်မေစာေစာက ေရးခဲ့သလို သူ႕သားသမီးမ်ား အရြယ္အေရာက္လာေတာ့လည္း သူသည္ ႀကိဳးနီမ်ား ရစ္ပတ္ေနေသာ ဖိုင္တြဲမ်ားကိုမ,ခ်ီခါ ကုလားထိုင္အိုတြင္ ထိုင္ေသာ(ဘီ-စီ-ဘက္စ္) ျမိဳ႕အုပ္၊ ၀န္ေထာက္စာေရး၊ စသည္ေတြကို သားမက္အျဖစ္သာ သူမွန္းပုံရေပ သည္။
ႏုႏုလက္ထပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႕ရည္မွန္ခ်က္မွာသာ ဆိုသည္ကို အေသအခ်ာ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာ၏။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ဖခင္ႀကီးဆုေတာင္း အလားတူ သူသည္ သားမက္ေကာင္း ကို ရလိုသည္ သာမက ၀န္ေထာက္ ကလည္း ျဖစ္ေစခ်င္ပုံရ၏။
က်မကေတာ့ မိခင္မရိွျပီျဖစ္၍ မမဆုံးျပီးသည္ေနာက္ မိန္းကေလးထဲတြင္ အႀကီးဆုံးအျဖစ္ က်န္ရစ္ ခဲ့သည္။ ဘယ္သူ၏ အခ်စ္ကိစၥ၊ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥမဆို ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ပါေပ "မည္သူမဆို ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ လက္ထပ္ ရေသာ သူသည္ တေယာက္ထီး ျဖစ္ပါေစ..."ဟူ၍ အျမဲဆုေတာင္းကာ တျခားလူမ်ား လက္ထပ္ပြဲ ကို သာလွ်င္ ခမ္းခမ္းနားနား သပ္သပ္ယပ္ယပ္စီစီပင္ပင္ ျဖစ္ေအာင္ အျမဲက်ိဳးစားေပ၏။ ခ်စ္ေသာသူ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ခ်ိန္ တြင္ ယွဥ္တြဲထြက္လာေသာ က်က္သေရ သည္(ေလာကီမ်က္စိႏွင့္ ႀကည့္လွ်င္) အလြန္ သိမ္ေမႊ႕၍ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ႀကက္သေရ ပါပင္တည္း။
ထို႕ေႀကာင့္ က်မႏွင့္ က်မ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာ ခဏခဏမဂၤလာပြဲမ်ားကို ဦးစီးလုပ္ေဆာင္ေပး ၏။
ညီမေလးႏုႏုက သူ႕လက္ထပ္ေရးကို တင္ျပစဥ္ က်မတခုလဲေျပာျပ၏။
"အဆင္ေျပေအာင္ လက္ထပ္ပြဲလုပ္ေပးဘို႕က မမယုတာ၀န္ထား တခုဘဲ ႏုႏုလက္ထပ္မဲ့ ခ်စ္သူကို အိမ္ကို ေခၚလာခဲ့ပါ တေန႕ေလာက္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ေဖေဖရဲ႕ ေနပုံထိုင္ပုံေခၚျပီးျပပါ ေနာက္ခါက် ေတာ့မွ "ႏုႏု အေဖႀကီး က ဘယ္လိုဟာႀကီးလဲ-"ဆိုတဲ့စကားကို မမယုမႀကားလိုဘူး"
က်မဒါပင္ ညီမေလးႏုႏုအား ေျပာျပပါ၏။ ဘာေႀကာင့္ ေျပာရသနည္းဆိုေသာ္ အိမ္သာ တာေလာက္ မ်ား ေသာ အိမ္တြင္ပင္ စိတ္မထင္လာလွ်င္ ဘုရာခန္းမွာ ဆီးသြား၏ တေန႕တြင္ေတာ့ ႏုႏုသည္ သူ႕ခ်စ္သူ ေမာင္ႀကည့္ေဆြးကို အိမ္ေခၚလာ၏ ေဖေဖ၏ ပုံစံဟူသမွ် အားလုံးျပထားလိုက္၏။ ညေနေစာင္းတြင္ မူ က်မ ဧည့္ခန္း မွာ ထိုင္ေန၏။ ေဖေဖက အိမ္ႀကီး၏ အလယ္သူစာဖတ္ေနက် ေနရာတြင္ ထိုင္ေန၏။ ႏုႏုႏွင့္ ေမာင္ႀကည္ေဆြ က သူ႕ေရွကတြင္ ထိုင္ေန၏ ထုံးစံအတိုင္း က်မေဖေဖက ခုႏွစ္သံခ်ီႏွင့္ပင္ စကာစ၏။
"ႏုႏုက မင္းကိုယူမင္လို႕ က်ဳပ္ကိုေျပာတဲက က်ဳပ္ကမွာထားတယ္ ဒီလူငယ္ ဘီအက္စီေအာင္ ရင္ ၀န္ေထာက္ စာေမးပြဲ ၀င္ေျဖေစလို႕ အဲဒါ အခုႏုႏုက ေျပာတယ္ ဘီ၊ အက္၊စီ၊ ေအာင္ဘီ ၀န္ေထာက္ စာေမးပြဲ (ဘီ၊ စီ၊ အက္)ေတာ့ ၀င္မေျဖဘူးဆို"
ေမာင္ႀကည္ေဆြမွာ က်မတိုက မိသားစုထဲသိုက ၀င္ေရာက္အံ့ဆဲဆဲျဖစ္၍ ထုံးတန္းစဥ္လာ မ်ားကို နားမလည္ ေသးေပ၊ ေခါင္းခါယုံသာ ခါျပ၏။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ......"
ေဖေဖကေမး၏။
ႏုႏုသည္ ထုံစံအတိုင္းစာရြက္ႀကမ္း ႏွင့္ ခဲတန္ကို ေမာင္ႀကည္ေဆြလက္ကို ထိုးအပ္လိုက္ခါ စာေရး ျပဖို႕ ေျပာရ၏။
"၀န္ေထာက္လုပ္ဖိုက ၀ါသနာမပါဘူး......ကၽြန္ေတာ့အေဖကိုယ္တိုင္က လယ္သမား၊ သူ႕လယ္နဲ႕၊ သူ႕ျခံနဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးစားတာဘဲ......."
ေမာင္ႀကည္ေဆြ က စာေရးျပ၏။
"ေအာ္ .......အခုစစ္ထဲလိုက္တယ္ဆို၊ ဒီဂရီရျပီးတဲ့သူ ျဖစ္ရက္သားနဲ႕ ဗိုက္သင္တန္းကို ဘာျဖစ္ လို႕ တိုက္ရိုက္ မတက္လဲ......."
"ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးစစ္သား ဘ၀က စျပီး၀င္ခ်င္လို႕"
ေမာင္ႀကည္ေဆြက စာေရးရျပန္၏။
"ေအး..... ပင္ပန္းတာေပါ့၊ အခုဘယ္ႏွစ္ထစ္လဲ.........."
က်မမွာ နားေထာင္ရင္း ရယ္ခ်င္လာရ၏ သူဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ဘယ္ႏွစ္လိုင္းရဘီလဲ၊ ရာထူးအဆင့္ အတန္း ဘယ္ေလာက္ ရဘီ လဲ ဆိုသည္ကို သိခ်င္၍ျဖစ္ပါသည္။
"တထစ္"
ေမာင္ႀကည္ေဆြက ေရးျပ၏။
"ေအာ္......တထစ္ဆိုေတာ့ (စက္ကင္းလက္ဖတင္နင္) ေခၚတာေပါ့၊ ေအးေအး- ဘယ္ေတာ့ယူႀက မလဲ၊ ယူစရာ ရိွ ျမန္ျမန္ယူ၊ မဂၤလာေဆာင္ဖို႕ ပိုက္ဆံ မရိွရင္ မခင္ယု ရိွတယ္၊ သူအားလုံးစီစဥ္ ေပးလိမ့္မယ္၊ ကဲ သြားေပေတာ့"
က်မ မွာ ရွက္သည့္ႀကားကပင္ သားမက္ေလာင္းႏွင့္ ေယာကၡမေလာင္းႀကီး တို႕ အေမးအေျဖကို နားေထာင္ ကာ ရယ္မိပါေတာ့သည္။
ႏုႏုမွာ သူ႕သမီးအေထြးဆုံးေလးျဖစ္၍ သူအလြန္ခ်စ္ပုံရသည္၊ ႏုႏုလက္ထက္ပြဲအတြက္ သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ ခြင့္အားရက္ရေသာ ၁၉၆၂-ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၅-ရက္ကို ေရြးခ်ယ္ထား၏။ က်မ၏ခင္ပြန္း က ျခံထဲမွာ ပန္းမ်ား ပြင့္ခ်ိန္ ျဖစ္၍ အိေျႏၵလည္းရသည္၊ လွလည္းလွသည္ဆိုကာ နံနက္တြင္ အိမ္မွာလက္ထပ္ပြဲလုပ္၍ ညေနတြင္ ျခံထဲမွာဧည့္ခံရန္ စီစဥ္ထားပါသည္။
အိမ္ကိုေဆးသုတ္၊ ျခံကိုအလွျပင္ႏွင့္ အလုပ္ရႈတ္ေနႀက၏၊ က်မကလည္း အျပင္ထြက္ အိပ္ရာခမ္းနား ၀ယ္ ရန္ ခဏခဏထြက္ရ၏။
က်မ တို႕ ကဖခင္ႀကီးသည္ ေယာက်္ားတို႕ တတ္အပ္ေသာ အ႒ာရႆ ဆယ့္ရွစ္ရပ္တြင္လည္း ဗိသုကာ အတတ္ ျဖစ္သည့္ လက္သမားအတတ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ပါ၏။
တေန႕တြင္ အျပင္ကိစၥမ်ားျပီး၍ က်မျပန္လာေသာအခါ အိမ္သားမ်ား မ်က္ႏွာပ်က္ေနႀကပုံေထာက္ ေတာ့ တခုခု ေတာ့ ထူးျခားျပီဆိုသည္ကိုရိပ္မိပါသည္၊ မိႏုကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ျပံဳးျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာႏွင့္ ဘာမွ မျဖစ္ သလို က်မလက္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို လွမ္းယူလိုက္၏။
သူ႕အိပ္ခန္းကို ေဆးေရာင္အသစ္ သုတ္သင့္၊ မသုတ္သင့္ေမးရင္း သူ႕အခန္းထဲသို႕သာ က်မကို အတင္း ဆြဲေခၚေနသည္၊ က်မကလည္းမရ၊ ဤေျပာင္းလဲေသာ မ်က္ႏွာတို႕တြင္ တခုခုေတာ့ အေႀကာင္းက ရိွရမည္၊ ထို အေႀကာင္း က ဘာလဲ။
က်မ မ်က္ေစ့ သည္ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ကို လွည့္အႀကည့္လိုက္တြင္ ျဖဳံးဆို ဧည့္ခန္းနံရံကို မ်က္ေစ့ ေ၇ာက္သြား ပါေတာ့သည္။
"ဘုရားေရ.....ဘယ္လိုျဖစ္ပုံလဲ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႀကီးပါလား..."
က်မက ရင္မ၍ ဧည့္ခန္းသို႕ေျပးသြား၏ ႏုႏုက ေနာက္မွလိုက္လာသည္၊ ညီမငယ္ႏုႏုသည္ မိခင္ ၀မ္းတြင္ သေႏၶ ယူစဥ္ ကတည္းက မေျပမျဖစ္ေသာ ဤဖခင္ႏွင့္ဤအေမႀကီးႀကားတြင္ ေျပလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ ေပးရမည္ ဟူေသာ အတတ္ပညာကို သင္ယူလာခဲ့ဟန္တူပါသည္။
"လက္ထဲ က ပစၥည္းေတြ ခ်ပါအုံး.....ကုလားထိုင္မွာ ေအးေအးထိုင္၊ ေမာလမေနနဲ႕၊ အေမာလဲ ေျဖပါအုံး"
က်မကတာ့ သူမေျပာလဲ ေမာသည္ပင္ျဖစ္၏ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေမာပမ္းစြာထုိင္ခ်လိုက္၏။ အဘယ့္ေႀကာင့္ ဆိုေသာ္ လက္ထပ္ခန္း အျဖစ္ လွပစြာျပင္ရမည့္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းရိွ အေရွ႕ဘက္ နံရံ တည့္တည့္ လူျမင္ကြင္းတြင္ ျပတင္းေဘာင္မွသည္ ေအာက္ႀကမ္းျပင္အထိ ေပါက္တူးႏွင့္ ေပါက္ ခ်ထား လိုက္သည္ မွာ အက်ယ္တထြာေလာက္ရိွပါသည္။ ထိူေပါက္တူးႏွင့္ ေပါက္ထားေသာ အကြဲ ေပၚမွာမွ အဂၤေတ မ်ား ပုံထားလိုက္သည္မွာ ရစရာမရိွေတာ့ေပ။
"မေရႊႏု........ဒါဘခမည္းေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ လက္ရာေပါ့ေလ၊ ဆိုစမ္းပါအုံး"
အစကတည္းကေတာ့ ဤေနရာတြင္ တိုက္စေဆာက္စဥ္က ေရေပးနည္း၍ အက္ေႀကာင္းေလးျဖစ္ ေနပါသည္၊ သို႕ေသာ္ ေဆးသုတ္ထား၍ မသိသာလွ။
"အင္းေပါ့.......ဘယ္သူရိွအုံးမွာလဲ၊ မမယုကလဲ စိတ္ေမာမေနပါနဲ႕ေတာ့၊ အလုပ္ကမ်ားရတဲ့အထဲ ျဖစ္ျပီးတာ ျပီးပါျပီ...."
"အင္းေပါ့.......ဘယ္သူရိွအုံးမွာလဲ၊ မမယုကလဲ စိတ္ေမာမေနပါနဲ႕ေတာ့၊ အလုပ္ကမ်ားရ တဲ့ အထဲ ျဖစ္ ျပီးတာ ျပီးပါျပီ"
"ျပီးတာေတ့ ျပီးတာဘဲေပါ့.....ဒါေလာက္ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ တို႕၊ ပန္းရံအတတ္တို႕ တတ္မွန္း သိရင္ နင့္ေဖေဖ ကို ငါတိုက္ေဆာက္ခုိင္းပါတယ္၊ ဒါေလာက္နံရံႀကီးတခုကို သံတူရႊင္းေတြ၊ ေပါက္ဆိန္ေတြနဲ႕ ေပါက္ ေနတာေတာင္ နင္တို႕မႀကားတာမ်ား အံ့ပါရဲ႕ဟယ္......."
က်မသည္ ညီမငယ္ကိုသာ အျပစ္တင္ရျပန္၏။
"ဒိုင္းကနဲ ဆို စႀကားကတည္းက အိမ္ေဆးသုတ္တဲ့ ကုလားေတြေရာ၊ ႏုႏုတို႕ေရာ ေျပးလာျပီး ၀ိုင္းဆဲြ ႀကပါတယ္၊ မလုပ္ဖို႕ လဲေျပာပါတယ္၊ ကုလားေတြကလဲ ႀကည့္ေကာင္းေအာင္ သူတို႕လုပ္ ေပးပါ့မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္္ မမယု အေဖက ဘယ္တုံးက ေျပာလို႕ဆိုလို႕ ရဘူးတဲ့ အေဖလဲ........"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ......ငါ့အေဖပါ နင္တို႕အေဖမဟုတ္ပါဘူး၊ တခါထဲသာ လက္ထပ္ပြဲအစီအစဥ္ ကို အစအဆုံး နင့္ ေဖေဖ လက္သာအပ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္........"
က်မ သည္ စိတ္ပ်က္ေမာပမ္းစြာပင္ ျငီးမိ၏။ ျငီးယုံမွလြဲ၍ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါေပ၊ အတန္႕ႀကာလွ်င္ အိမ္ေဆး သုတ္ ေသာ ကုလားမ်ားဆီမွ ေဆးမ်ားယူလာကာ သူ႕ဖါထားေသာ နံရံကြဲကို ေဆးသုတ္ ပါေတာ့သည္။ က်မ လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။
"အထမ္းအမွတ္ျပတိုက္၀င္ ပစၥည္းအျဖစ္ ထားရတာေပါ့ႏုႏုရယ္....၊ သူ႕ေျမးျမစ္ေတြ လက္ထက္ႀက ေတာ့ "မင္းတို႕ ဘိုးဘိုးႀကီးရဲ႕ ဗိသုကာ အႏုပညာလက္ရာႀကီး"လို႕ျပေပါ့"မိႏုကေတာ့ က်မ ေျပာသည္ ကို သေဘာက်စြာ ႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္းသာ ရယ္ပါေတာ့သည္။
ႏုႏု လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ မဂၤလာဒုံသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနပါသည္။ ႏွစ္တပတ္လည္ေသာအခါတြင္ သားဦး ေလး ေမြးဖြား ရန္ ႏုႏုသည္ မဂၤလာဒုံအိမ္မွ ဂြတၱလစ္အိမ္သို႕ သူေျပာင္းလာျပန္၏။ သူဒပ္ဖရင္ သားဖြား ရုံတြင္ ေမြးဖြား မည္ျဖစ္သည္။
ေမာင္ႀကည္ေဆြ ကလည္း ႏွစ္ရက္တခါ သုံးရက္တခါ သူ႕ဇနီးႏွင့္က်မ္းမာေရးကို လာ၍ႀကည့္၏။ တေန႕တြင္ က်မ ႏွင့္ ေမာင္ႀကည္ေဆြ စကားေျပာေနဆဲ ေဖေဖေရာက္လာ၏။
"ေဟ့ ေမာင္ႀကည့္ေဆြ ႏုႏုေရွ႕အပတ္ထဲေမြးလိမ့္မယ္"
က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ႀကည့္ကာ အံ့အားသင့္ေနႀက၏။
"အေကာင္းေျပာတာ ခေလးေခါင္းလွည့္ေနျပီ"
ႏုႏုသည္ က်မတို႕စကားေျပာရာသို႕၀င္လာ၏။ က်မက မ်က္ႏွာပူသည္ကလြဲ၍ ဘာအရိပ္အေျခ ကိုမွမသိ၊ ႏုႏု မ်က္ႏွာ ကိုေငးႀကည့္၍ လည္းမသိပါ။
ေမာင္ႀကည္ေဆြ ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေတာ့မွပင္ ႏုႏုကိုေျပာရ၏။
"ႏုႏုရယ္.....ေဖေဖ့ကိုေျပာပါဟယ္၊ မမယုတို႕ဘယ္လိုဘဲေခတ္မွီတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒီေမြးတဲ့ဖြားတဲ့ ကိစၥ ေတြမွာ သားမက္ကို တိုက္ရိုက္ႀကီး ငါတို႕ေရွ႕မွာ မေျပာပါေစနဲ႕ဟယ္....ရွက္စရာႀကီး"
ႏုႏ ုကေတာ့ ရယ္ျပံဳးျပံဳးပင္ "တို႕မ်ားေဖေဖကေတာ့ကြယ္.....ကမၻာရွာပါဘဲ"ဟူ၍ ေျပာကာ ေဖေဖ့ ကို စာေရး ျပသည္၊ ေဖေဖသည္ စာကိုယူဖတ္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၏။
"နင္တို႕ မွာ အေမရိွသလား၊ ငါဘဲအေဖ၊ ငါဘဲအေမ သိရဲ႕လား၊ ငါမေျပာလို႕ ဘယ္သူေျပာမွလဲ ႏုႏု မ်က္ႏွာ ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကည့္"
ဆက္ရန္
.
ေမေမ ကမူ ထာ၀ရျပဳံးေန၏၊ အုပ္မရေသာ က်မတို႕ မ်က္ျမင္ကိစၥမ်ားပင္ "သည္းခံပါသမီး" ထိုစကားလုံးႏွင့္ က်မ တို႕ကို ႏွစ္သိမ့္၏။
"မသိန္းတင္ သားသမီးေတြဟာ အႏုံအ,အေတြပါ၊ ဘယ္ေတာ့မွ လူရာ၀င္မွာမဟုတ္ဘူး"က်မတို႕၏ ေဆြးမ်ိဳးေတာ္ တေယာက္ကပါ ေျပာလာ၏။ ေမေမကေတာ့ ေဒၚခႏၱီပါပင္တည္း၊ တခါတရံတြင္သာ က်မ ထက္ အႀကီးျဖစ္သူ အမ-တင္ဦးႏွင့္ ေမေမသည္ ျခံတြင္းရိွ ကြမ္းသီးပင္ ႏွစ္ပင္ႀကားရိွ ခုံတန္း လ်ား တြင္ မ်က္ရည္စ မ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနႀက၏။ သူတို႕ကိုေတာ့ တေယာက္ေယာက္က ႏွိမ္လိုက္ ဟန္ရိွပါသည္၊ က်မကို ျမင္လွ်င္ မ်က္ရည္ကို ကမန္းကတန္းသုတ္၍ ျပဳံးႀက၏ မ်က္ႏွာကို ျပင္ႀက၏။
သူတို႕အထဲတြင္ က်မသည္ လူမိုက္ပါပင္တည္း။
"ေမေမ.......ကိုကိုႀကီး (ဦးႏု) က ခြင့္လြတ္ဖို႕ တရားကိုေဟာတယ္၊ ေမေမက သည္ခံဖို႕ အျမဲဆုံးမ တယ္၊ သမီး ေမေမ့ ကိုေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သမီးဟာ ဦးႏုလဲ မဟုတ္ဘူး၊ ေဒၚသိန္းတင္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ မိခင္ယု ဟာ မိခင္ယူဘဲ၊ သမီးကေတာ့ ေမေမတို႕လို ငုံ႕ခံေနလိမ့္မယ္ မေအာင္ေမ့နဲ႕ ေဖေဖ့ကို ေစာ္ကား တဲ့ လူ မွန္သမွ် ေဟာဒီအိမ္အိုႀကီးေပၚမွာ ေနတဲ့လူ ဘယ္သူ႕ဘက္က အမ်ိဳးျဖစ္ျပီး ေဆာ္ထဲ့မွာဘဲ"
တကယ္ပါပင္တည္း က်မငယ္ငယ္က မိုက္လည္းမိုက္သည္ စြာလည္းစြာသည္ သတၱိရိွမရိွေတာ့မသိ ဘယ္သူ႕ ကိုမဆိုယွည္ျပိဳင္္တိုက္ခိုက္ရန္ အျမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္၏။ ရန္လိုတတ္၏ ဟုဆိုလွ်င္ ပို၍ မွန္မည္။ ေမေမ၏ မ်က္လုံးစြန္း၀ယ္ မ်က္ရည္စမ်ား ညိွတြယ္ေနသည္ကိုက်မ မႀကည့္ရက္ႏွလုံး သားထဲမွာ နာက်င္၏
"သမီးေနာ္.......မိခင္ယုေနာ္..ေအးေအးေန ေမေမဒါဘဲေျပာမယ္" ဒါေလာက္ေျပာကာခႏၱီ တရားကို ဆက္၍ ေဟာတတ္ ပါသည္။
"မဟုတ္ေသးပါဘူးေမေမရာ ေဖေဖက အရူးႀကီး တေယာက္ဘဲျဖစ္ေနပါဘီတဲ့ သူတို႕ခိုလႈံေနရ ဒါဟာေဖေဖ နဲ႕ ေမေမ့အိမ္ဆိုတဲ့ ေက်းဇူးတရားကို သိတတ္ရင္ျဖင့္ ေဖေဖ့ကို ေလးစားဖို႕ ေကာင္း ပါတယ္....."
"ကိုယ့္ေဖေဖကလဲ သူတိုကေလးစားေအာင္ ေနရမယ္ ဆိုတဲ့ သိကၡကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ မွ မရိွဘဲကြယ္၊ ခြင့္လြတ္ပါသမီးရယ္......."
"မဟုတ္ဘူး......မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမ့အမ်ိဳးေတြကလဲ သမီးတို႕ကိုလဲ အရူးႀကီးသားသမီးေတြဆိုျပီး ဘယ္ေတာ့ မွ လူညြန္႕တက္ မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုျပီး ႏွိမ္ခ်င္တယ္.......ျပီးေတာ့လဲေလ သမီးျမင္ေန တယ္........"
သူတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ က်မစကားလုံးကို စူးစိုက္စြာ နားေထာင္လာႀက၏။
"ငယ္ငယ္က ဖတ္စာထဲကလိုဘဲ"
"ဘာဖတ္စာလဲ"
ေမေမကသာေမးသည္ မမကဘာကလုံးမွ ၀င္မေျပာေသး။
"အာရပ္လင္မယား က ခ်မ္းေအးတဲ့ ညတညမွာ ကုလားအုပ္ႀကီးက ခ်မ္းလြန္းလို႕တဲ့ သူတို႕ လင္မယား ထဲက ေခါင္းေလးသြင္းေနပါရေစတဲ့၊ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကလဲ သေဘာထားက ေကာင္းေတာ့ ေနခြင့္ျပဳ တယ္ေလ၊ ေနာက္ကုလားအုပ္ႀကီးက ေခါင္းတင္မက ကိုယ္ပါသြင္းေနပါ ရေစျဖစ္လာေရာ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံး ကလဲ သေဘာကလဲေကာင္း၊ ခ်မ္းမွာလဲစိုး သနားတတ္ေတာ့ အေလ်ာ့ေပးလိုက္ဒါ ကုလားအုပ္ႀကီး က တကိုယ္လုံး၀င္ေနေရာ ေနာက္ဆုံး ေတာ့ ကုလားအုပ္ႀကီးက ဒီအိမ္ဟာ သူ႕အိမ္ဆိုျပီး ႏႈတ္သီး နဲ႕ ကေလာ္ထုတ္ေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လုံးထြက္သြားရေရာ၊ ခုလဲ...ေမေမတို႕အျဖစ္က အာရပ္ပုံျပင္ ထဲ က လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္ေယာင္လာတယ္"
ေမေမက ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ့္ႏွင့္ နားေထာင္ပါသည္။ မမကေတာ့ ျငိမ္သက္ေနဆဲပါပင္တည္း။
"ပုံျပင္ ကေတာ့ မွန္တာေပါ့သမီး လူမွာ ကုသိုလ္အကုသိုလ္ဆိုတဲ့ တရားရိွပါတယ္၊ စံထိုက္ မွ လဲ စံရတယ္၊ ရထိုက္ မွလဲ ရတယ္၊ ေမေမငယ္ငယ္က ခ်မ္းသာခဲ့ပုံေတြနဲ႕ စီးပြားေရးကိစၥေတြကို ေမေမ့ သားအႀကီး ေတြကို ေတာင္ မေျပာခဲ့ဘူး၊ သမီးတို႕ကိုလဲ ေမေမေျပာျပမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေမေမကယုံ မင္းသမီး၊ ဒီအိမ္ႀကီး ကို တစုံတေယာက္က သူတို႕ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရိွတယ္ဆိုျပီး သိမ္းယူလဲ ေမေမကဆင္း ေပးမွာဘဲ"
က်မသည္ ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာ ေျပာျပေနေသာ ေမေမ့မ်က္ႏွာကိုႀကည့္ရင္း အံ့ႀသမိပါသည္။ တကယ္ တြင္ လည္း ေမေမ၏ လယ္ယာသစ္မ်ားလုပ္ရန္ ကၽြန္းေျမမ်ား၀ယ္ပုံ၊ ေမေမ၏စိန္ေရႊ လက္၀တ္ရတနာမ်ား အေႀကာင္း မည္ကဲ့သို႕ ဆုံးရွံဴးသြာပုံကို တလုံး မွ ေျပာမျပ က်မတို႕ အရြယ္ေရာက္ ခ်ိန္တြင္ ျမင္လိုက္ရေသး ၍ သာေမေမ့တေခတ္ကို က်မမွန္းႀကည့္ရ၏။
"ေဖေဖ့ အတြက္ လဲ သမီးစိတ္မဆင္းရဲ နဲ႕ ေဖေဖ့မွာက ၀ိပါက၀ဋ္က ရိွေပသကိုး"
က်မသည္ သက္ျပင္းရွည္လ်ားစြာ ခ်မိပါ၏။ က်မအေတြးႏွင့္ က်မအစီအစဥ္ကို ေမေမ့ အား တင္ျပ လိုပါသည္။ အမွန္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို ထြက္ခြာလာသူမ်ားတြင္ ေဖေဖေနာက္ဆုံးဆိုေပမယ့္္ အဓိကမွာ ေဖေဖ့ ေႀကာင့္ ဆိုလွ်င္ ပို၍မွန္ေပမည္။
"သမီးေတာ့ ဒီမွာမေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေမေမတို႕သိုက္ျမဳံႀကီး၊ ေမေမတို႕အုပ္စုႀကီးမွာ ဆက္ေနႏိုင္ ေလာက္ ေအာင္ သမီးသည္းခံႏိုင္စိတ္မရိွဘူး၊ ေဖေဖလုပ္တာေတြဟာ စိတ္မမွန္သူတေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ခြင့္လြတ္ ႏိုင္စရာ အေႀကာင္း ရိွခ်င္မွရိွမယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေျပာစရာရိွသ၍ သမီးကသာ လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးျပီး ေဖ့ေဖ့ကိုေျပာခ်င္ရာေျပာမယ္၊ သူမ်ားကေတာ့ ေဖေဖ့ကို နဲနဲေလး မာမာေျပာတာ ခိုင္းတာေတာင္ သမီး မခံခ်င္ဘူး၊ တခုကလဲ ေဖေဖ့မွာ ဒီလို ျဖစ္တယ္၊ ေမေမ့စီးပြား ေရးကလဲ ကစင့္ကရဲျဖစ္လာတယ္ဆိုဘဲ၊ သမီး တို႕ဟာ အတက္မေပါက္ေတာ့မယ့္ သားသမီးေတြ က်ေနဒါဘဲ၊ ဆက္ဆံႀက၊ ေျပာႀကဒါေတြက သမီးေတာ့ ရန္ကုန္ ကို ထြက္သြားမွာဘဲ........."
မမသည္ က်မတို႕ စကားေျပာေနသည္ကို နားေထာင္ရာမွ အိမ္ထဲသို႕၀င္သြားပါေတာ့သည္၊ ေမေမသည္ က်မ မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ႀကည့္၏ သူ႕အႀကည့္၌ အဓိပၸါယ္အမ်ားႀကီး ပါသည္ကို က်မသိ ပါသည္။ ထိုစဥ္က က်မ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ရိွေပျပီ။
"ေမေမ က မသြားေစခ်င္ဘူး၊ ေမေမစိုးရိမ္စိတ္အႀကီးဆုံး သမီးရန္ကုန္သြားရင္ သမီးခ်စ္သူနဲ႕ ျပန္ေတြ႕မွာ ကို စိုးတယ္.........."
က်မ သည္ ယခုမွပင္ ရိႈက္တႀကီးတငယ္ ငိုမိပါသည္။ ငိုလ်က္မွပင္ က်မေျပာ၏။
"သမီး သိပါတယ္ေမေမ၊ သမီးေမေမ့ကို မလိမ္ခဲ့ပါဘူး၊ သူ႕ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့အေႀကာင္း ေမေမ့ ကို သမီး ေျဗာင္ဖြင့္ေျပာခဲ့ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္အဲဒီးကတဲကသူနဲ႕ သမီးနဲက လက္ထပ္ျဖစ္ႀကမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာလဲ သမီးနားလည္ျပီးသားပါ၊ ေမေမဆုံးမတင္ျပတဲ့ အေႀကာင္းေတြထက္ မျဖစ္ႏိုင္ဆုံး အေႀကာင္းက "ေဖေဖ့" ေႀကာင့္ဘဲ တေန႕ "မင္းတို႕ေဖေဖပုံစံႀကီးက ဘယ္လိုႀကီးလဲ လို႕"ေျပာလာရင္ သမီးရင္ကြဲမယ္ဆိုတာ သမီး သိပါတယ္၊ သမီးကိုခြင့္လြတ္ပါေမေမ၊ ခ်စ္တယ္ဆို တိုင္း ကိုယ္ခႏၶာႀကီးက သြားပူးေပါင္းတာမဟုတ္ပါဘူး၊ သမီးအသဲႏွလုံး ရိွေနသ၍ သူ႕ကိုခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကိုေတာ့ သမီးႏွလုံးသားမွာ ထားခြင့္ေပးပါ၊ ေမေမဘယ္လိုဘဲ စိုးရိမ္ စိုးရိမ္ သမီးတို႕ႏွစ္ ေယာက္မေပါင္းျဖစ္ပါဘူးေမေမရယ္......."
က်မသည္ စကားဆက္မေျပာႏိုင္ဘဲ ရိႈက္၍သာ ငိုေနမိျပန္သည္။ ေမေမ့ကိုခ်စ္သည္မွာ ဒီလိုသူ ငယ္တို႕ခ်စ္ေရး ကိစၥ ေတြမွာလည္း ေမေမ့ကို သူငယ္ခ်င္းလို တင္ျပေဆြးေႏြးလို႕ရပါသည္။
ေမေမ သည္ က်မကို သနားဘဲ ေနေလသလား မသကၤာဘဲ ျဖစ္ေနသလားမိသေပ။
"ဒါနဲ႕မ်ား သၼီး ရယ္ ဒုကၡခံျပီး ခ်စ္ျဖစ္ေအာင္ ခ်စ္လိုက္ေသးတယ္ေနာ္.........."
"ဒါကေတာ့ ေမေမ တခါတေလ သမီး တို႕ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ အသိကို ႏွလုံးသားက လက္မခံတတ္ဘူ၊ မနာခံဘူး ဆိုပါေတာ့"
"တိတ္ပါေတာ့ သမီး......"
ေမေမ့မ်က္ႏွာ ၏ ပူေဆြးျခင္းသည္ မိသားစုႀကီးအေႀကာင္း စီးပြားေရးအေႀကာင္းေတြထက္ က်မအတြက္ ေသာက ျဖစ္လာ ပုံ ရသည္။
"ေမေမ့ကို သမီးမညာပါဘူး.....ေမေမ ေစာင့္ႀကည့္ေပါ့ ဒီအိမ္အိုႀကီးထဲမွာေတာ့ သမီးဘ၀ မျမဳတ္ လိုက္ ပါရေစ နဲ႕ ေမေမ.....၊ ေမေမတို႕ကိုလဲ ဒီအိမ္အိုႀကီးက ဆြဲထုတ္ပါရေစ........"
"ေအးေလ ေမေမ့ရင္ထဲမွာ အားလုံးရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးကို လြတ္လပ္ေစခ်င္ပါတယ္၊ ခုလိုျဖစ္ရတာ ၀မ္းနည္း စရာႀကီး........"
"ဒါကေတာ့ သမီး တို႕အျဖစ္ကိုက အိမ္ေထာင္ေရးကို စဥ္းစားတိုင္း ေဖေဖ့ကိုအဓိက ထားရမွာ ကိုး........"
"သမီးရဲ႕ အမွားကိုလဲ လုံး၀မဆိုသာဘူးေပါ့ေလ......... ေမေမသည္ ဆက္လက္၍ စကားမေျပာ ေတာ့ပါေပ။"
စင္စစ္ေတာ့ ေမေမ သည္ သူခ်စ္ေသာ သားမက္(ဗိုလ္မႈးေက်ာ္ေသာင္း)ႏွင့္ က်မအား လက္ထပ္ ေပးသြား ခဲ့ရပါ ေသာ္လည္း သူ႕ေဆြမ်ိဳးမ်ား ႏွိမ္ခဲ့ေသာ သူ၏သားသမီးမ်ားသည္ သူရည္မွန္းေသာ အထက္တန္း ပညာ ကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ ရရိွသြာသည္ကို သိသြားခြင့္မရရိွပါေပ။
ေဖေဖ သာ အလြန္ ကံေကာင္းသည္ "ငါ့သား ငါ့သမီးေတြ ပညာေရးမွာ လူစဥ္မွီေအာင္ သင္ရပါ့မလား၊ ဟူေသာ သူ႕ေသာက သည္ ျငိမ္ေအး၍ သြားရ၏၊ သူ႕မ်က္ေစ့ေအာက္တြင္ တေယာက္ပီးတေယာက္ ဒီဂရီ ယူျပသည္ ကို ျမင္ရေသာအခါ သူေႀကနပ္၏ မည္မွ်ပင္ စိတ္ေဖါက္ ျပန္သည္ ဆိုေပမင့္ ပညာေရး ကိုေတာ့ ေက်ာင္းဆရာ ေဟာင္း တေယာက္ျဖစ္၍လားမသိ အလြန္အားေပးသည္၊ သူ႕ေပါင္းရင္း မွ အႀကိတ္ေရာဂါကို စကုသ ျပီး ကထဲက သူ႕ဦးေႏွာက္သည္ အခါခပ္သိမ္း မဟုတ္ေသာ္လည္း ၀ါးခယ္မ တုန္းကေလာက္ မေသာင္းက်န္း ေတာ့ေပ။"
ေဖေဖႏွင့္ ေမေမကြာသည္မွာ ေမေမက ဘာသာရပ္ျခားစာမ်ားကို သင္သင့္သည္၊ ပညာသင္ႀကား ေရးစနစ္ ကသာ "ကၽြန္စနစ္"ျဖစ္ေပမင့္ အဂၤလိပ္စာကိုေတာ့ သင္ႀကားသင့္သည္ဟုယူဆ၏၊ သူ႕ကၽြန္လုပ္ခါသူ ကုလား ထိုင္ တြင္ ထိုင္စားရန္မဟုတ္ေပ၊ စနစ္ကိုသာျပဳျပင္လိုျခင္းျဖစ္သည္၊ အဂၤလိပ္စာေပကို မုံးျခင္း မဟုတ္၊ ဒါေႀကာင့္.......ကိုကိုႏွင့္အတူ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းေတြင္ ေနခြင့္ မရေသာက်မအား အဂၤလိပ္စာ ကို အိမ္မွာသင္ေစျခင္း ျဖစ္၏။
ေဖေဖကေတာ့ အဂၤလိပ္စာသင္ျခင္းသည္ အတန္းေတြ ေအာင္ျပီး ကုလားထိုင္တခု ၀င္ထိုင္ဖို႕ ပင္တည္း၊ ထမင္းစား ဖို႕ပင္တည္း....
ထို႕ေႀကာင့္ပင္ က်မေစာေစာက ေရးခဲ့သလို သူ႕သားသမီးမ်ား အရြယ္အေရာက္လာေတာ့လည္း သူသည္ ႀကိဳးနီမ်ား ရစ္ပတ္ေနေသာ ဖိုင္တြဲမ်ားကိုမ,ခ်ီခါ ကုလားထိုင္အိုတြင္ ထိုင္ေသာ(ဘီ-စီ-ဘက္စ္) ျမိဳ႕အုပ္၊ ၀န္ေထာက္စာေရး၊ စသည္ေတြကို သားမက္အျဖစ္သာ သူမွန္းပုံရေပ သည္။
ႏုႏုလက္ထပ္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႕ရည္မွန္ခ်က္မွာသာ ဆိုသည္ကို အေသအခ်ာ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာ၏။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ ဖခင္ႀကီးဆုေတာင္း အလားတူ သူသည္ သားမက္ေကာင္း ကို ရလိုသည္ သာမက ၀န္ေထာက္ ကလည္း ျဖစ္ေစခ်င္ပုံရ၏။
က်မကေတာ့ မိခင္မရိွျပီျဖစ္၍ မမဆုံးျပီးသည္ေနာက္ မိန္းကေလးထဲတြင္ အႀကီးဆုံးအျဖစ္ က်န္ရစ္ ခဲ့သည္။ ဘယ္သူ၏ အခ်စ္ကိစၥ၊ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥမဆို ၀င္ေရာက္မစြက္ဖက္ပါေပ "မည္သူမဆို ခ်စ္ေသာသူႏွင့္ လက္ထပ္ ရေသာ သူသည္ တေယာက္ထီး ျဖစ္ပါေစ..."ဟူ၍ အျမဲဆုေတာင္းကာ တျခားလူမ်ား လက္ထပ္ပြဲ ကို သာလွ်င္ ခမ္းခမ္းနားနား သပ္သပ္ယပ္ယပ္စီစီပင္ပင္ ျဖစ္ေအာင္ အျမဲက်ိဳးစားေပ၏။ ခ်စ္ေသာသူ ႏွစ္ေယာက္ လက္ထပ္ခ်ိန္ တြင္ ယွဥ္တြဲထြက္လာေသာ က်က္သေရ သည္(ေလာကီမ်က္စိႏွင့္ ႀကည့္လွ်င္) အလြန္ သိမ္ေမႊ႕၍ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ ႀကက္သေရ ပါပင္တည္း။
ထို႕ေႀကာင့္ က်မႏွင့္ က်မ၏ခင္ပြန္းျဖစ္သူမွာ ခဏခဏမဂၤလာပြဲမ်ားကို ဦးစီးလုပ္ေဆာင္ေပး ၏။
ညီမေလးႏုႏုက သူ႕လက္ထပ္ေရးကို တင္ျပစဥ္ က်မတခုလဲေျပာျပ၏။
"အဆင္ေျပေအာင္ လက္ထပ္ပြဲလုပ္ေပးဘို႕က မမယုတာ၀န္ထား တခုဘဲ ႏုႏုလက္ထပ္မဲ့ ခ်စ္သူကို အိမ္ကို ေခၚလာခဲ့ပါ တေန႕ေလာက္ကို အခ်ိန္ယူျပီး ေဖေဖရဲ႕ ေနပုံထိုင္ပုံေခၚျပီးျပပါ ေနာက္ခါက် ေတာ့မွ "ႏုႏု အေဖႀကီး က ဘယ္လိုဟာႀကီးလဲ-"ဆိုတဲ့စကားကို မမယုမႀကားလိုဘူး"
က်မဒါပင္ ညီမေလးႏုႏုအား ေျပာျပပါ၏။ ဘာေႀကာင့္ ေျပာရသနည္းဆိုေသာ္ အိမ္သာ တာေလာက္ မ်ား ေသာ အိမ္တြင္ပင္ စိတ္မထင္လာလွ်င္ ဘုရာခန္းမွာ ဆီးသြား၏ တေန႕တြင္ေတာ့ ႏုႏုသည္ သူ႕ခ်စ္သူ ေမာင္ႀကည့္ေဆြးကို အိမ္ေခၚလာ၏ ေဖေဖ၏ ပုံစံဟူသမွ် အားလုံးျပထားလိုက္၏။ ညေနေစာင္းတြင္ မူ က်မ ဧည့္ခန္း မွာ ထိုင္ေန၏။ ေဖေဖက အိမ္ႀကီး၏ အလယ္သူစာဖတ္ေနက် ေနရာတြင္ ထိုင္ေန၏။ ႏုႏုႏွင့္ ေမာင္ႀကည္ေဆြ က သူ႕ေရွကတြင္ ထိုင္ေန၏ ထုံးစံအတိုင္း က်မေဖေဖက ခုႏွစ္သံခ်ီႏွင့္ပင္ စကာစ၏။
"ႏုႏုက မင္းကိုယူမင္လို႕ က်ဳပ္ကိုေျပာတဲက က်ဳပ္ကမွာထားတယ္ ဒီလူငယ္ ဘီအက္စီေအာင္ ရင္ ၀န္ေထာက္ စာေမးပြဲ ၀င္ေျဖေစလို႕ အဲဒါ အခုႏုႏုက ေျပာတယ္ ဘီ၊ အက္၊စီ၊ ေအာင္ဘီ ၀န္ေထာက္ စာေမးပြဲ (ဘီ၊ စီ၊ အက္)ေတာ့ ၀င္မေျဖဘူးဆို"
ေမာင္ႀကည္ေဆြမွာ က်မတိုက မိသားစုထဲသိုက ၀င္ေရာက္အံ့ဆဲဆဲျဖစ္၍ ထုံးတန္းစဥ္လာ မ်ားကို နားမလည္ ေသးေပ၊ ေခါင္းခါယုံသာ ခါျပ၏။
"ဘာျဖစ္လို႕လဲ......"
ေဖေဖကေမး၏။
ႏုႏုသည္ ထုံစံအတိုင္းစာရြက္ႀကမ္း ႏွင့္ ခဲတန္ကို ေမာင္ႀကည္ေဆြလက္ကို ထိုးအပ္လိုက္ခါ စာေရး ျပဖို႕ ေျပာရ၏။
"၀န္ေထာက္လုပ္ဖိုက ၀ါသနာမပါဘူး......ကၽြန္ေတာ့အေဖကိုယ္တိုင္က လယ္သမား၊ သူ႕လယ္နဲ႕၊ သူ႕ျခံနဲ႕ စိုက္ပ်ိဳးစားတာဘဲ......."
ေမာင္ႀကည္ေဆြ က စာေရးျပ၏။
"ေအာ္ .......အခုစစ္ထဲလိုက္တယ္ဆို၊ ဒီဂရီရျပီးတဲ့သူ ျဖစ္ရက္သားနဲ႕ ဗိုက္သင္တန္းကို ဘာျဖစ္ လို႕ တိုက္ရိုက္ မတက္လဲ......."
"ကၽြန္ေတာ္ ရိုးရိုးစစ္သား ဘ၀က စျပီး၀င္ခ်င္လို႕"
ေမာင္ႀကည္ေဆြက စာေရးရျပန္၏။
"ေအး..... ပင္ပန္းတာေပါ့၊ အခုဘယ္ႏွစ္ထစ္လဲ.........."
က်မမွာ နားေထာင္ရင္း ရယ္ခ်င္လာရ၏ သူဆိုလိုခ်င္သည္မွာ ဘယ္ႏွစ္လိုင္းရဘီလဲ၊ ရာထူးအဆင့္ အတန္း ဘယ္ေလာက္ ရဘီ လဲ ဆိုသည္ကို သိခ်င္၍ျဖစ္ပါသည္။
"တထစ္"
ေမာင္ႀကည္ေဆြက ေရးျပ၏။
"ေအာ္......တထစ္ဆိုေတာ့ (စက္ကင္းလက္ဖတင္နင္) ေခၚတာေပါ့၊ ေအးေအး- ဘယ္ေတာ့ယူႀက မလဲ၊ ယူစရာ ရိွ ျမန္ျမန္ယူ၊ မဂၤလာေဆာင္ဖို႕ ပိုက္ဆံ မရိွရင္ မခင္ယု ရိွတယ္၊ သူအားလုံးစီစဥ္ ေပးလိမ့္မယ္၊ ကဲ သြားေပေတာ့"
က်မ မွာ ရွက္သည့္ႀကားကပင္ သားမက္ေလာင္းႏွင့္ ေယာကၡမေလာင္းႀကီး တို႕ အေမးအေျဖကို နားေထာင္ ကာ ရယ္မိပါေတာ့သည္။
ႏုႏုမွာ သူ႕သမီးအေထြးဆုံးေလးျဖစ္၍ သူအလြန္ခ်စ္ပုံရသည္၊ ႏုႏုလက္ထက္ပြဲအတြက္ သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ ခြင့္အားရက္ရေသာ ၁၉၆၂-ခု၊ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၅-ရက္ကို ေရြးခ်ယ္ထား၏။ က်မ၏ခင္ပြန္း က ျခံထဲမွာ ပန္းမ်ား ပြင့္ခ်ိန္ ျဖစ္၍ အိေျႏၵလည္းရသည္၊ လွလည္းလွသည္ဆိုကာ နံနက္တြင္ အိမ္မွာလက္ထပ္ပြဲလုပ္၍ ညေနတြင္ ျခံထဲမွာဧည့္ခံရန္ စီစဥ္ထားပါသည္။
အိမ္ကိုေဆးသုတ္၊ ျခံကိုအလွျပင္ႏွင့္ အလုပ္ရႈတ္ေနႀက၏၊ က်မကလည္း အျပင္ထြက္ အိပ္ရာခမ္းနား ၀ယ္ ရန္ ခဏခဏထြက္ရ၏။
က်မ တို႕ ကဖခင္ႀကီးသည္ ေယာက်္ားတို႕ တတ္အပ္ေသာ အ႒ာရႆ ဆယ့္ရွစ္ရပ္တြင္လည္း ဗိသုကာ အတတ္ ျဖစ္သည့္ လက္သမားအတတ္ကိုလည္း ကၽြမ္းက်င္ပါ၏။
တေန႕တြင္ အျပင္ကိစၥမ်ားျပီး၍ က်မျပန္လာေသာအခါ အိမ္သားမ်ား မ်က္ႏွာပ်က္ေနႀကပုံေထာက္ ေတာ့ တခုခု ေတာ့ ထူးျခားျပီဆိုသည္ကိုရိပ္မိပါသည္၊ မိႏုကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ျပံဳးျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာႏွင့္ ဘာမွ မျဖစ္ သလို က်မလက္ထဲမွ ပစၥည္းမ်ားကို လွမ္းယူလိုက္၏။
သူ႕အိပ္ခန္းကို ေဆးေရာင္အသစ္ သုတ္သင့္၊ မသုတ္သင့္ေမးရင္း သူ႕အခန္းထဲသို႕သာ က်မကို အတင္း ဆြဲေခၚေနသည္၊ က်မကလည္းမရ၊ ဤေျပာင္းလဲေသာ မ်က္ႏွာတို႕တြင္ တခုခုေတာ့ အေႀကာင္းက ရိွရမည္၊ ထို အေႀကာင္း က ဘာလဲ။
က်မ မ်က္ေစ့ သည္ အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္ကို လွည့္အႀကည့္လိုက္တြင္ ျဖဳံးဆို ဧည့္ခန္းနံရံကို မ်က္ေစ့ ေ၇ာက္သြား ပါေတာ့သည္။
"ဘုရားေရ.....ဘယ္လိုျဖစ္ပုံလဲ ရုပ္ပ်က္ ဆင္းပ်က္ႀကီးပါလား..."
က်မက ရင္မ၍ ဧည့္ခန္းသို႕ေျပးသြား၏ ႏုႏုက ေနာက္မွလိုက္လာသည္၊ ညီမငယ္ႏုႏုသည္ မိခင္ ၀မ္းတြင္ သေႏၶ ယူစဥ္ ကတည္းက မေျပမျဖစ္ေသာ ဤဖခင္ႏွင့္ဤအေမႀကီးႀကားတြင္ ေျပလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ ေပးရမည္ ဟူေသာ အတတ္ပညာကို သင္ယူလာခဲ့ဟန္တူပါသည္။
"လက္ထဲ က ပစၥည္းေတြ ခ်ပါအုံး.....ကုလားထိုင္မွာ ေအးေအးထိုင္၊ ေမာလမေနနဲ႕၊ အေမာလဲ ေျဖပါအုံး"
က်မကတာ့ သူမေျပာလဲ ေမာသည္ပင္ျဖစ္၏ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ေမာပမ္းစြာထုိင္ခ်လိုက္၏။ အဘယ့္ေႀကာင့္ ဆိုေသာ္ လက္ထပ္ခန္း အျဖစ္ လွပစြာျပင္ရမည့္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းရိွ အေရွ႕ဘက္ နံရံ တည့္တည့္ လူျမင္ကြင္းတြင္ ျပတင္းေဘာင္မွသည္ ေအာက္ႀကမ္းျပင္အထိ ေပါက္တူးႏွင့္ ေပါက္ ခ်ထား လိုက္သည္ မွာ အက်ယ္တထြာေလာက္ရိွပါသည္။ ထိူေပါက္တူးႏွင့္ ေပါက္ထားေသာ အကြဲ ေပၚမွာမွ အဂၤေတ မ်ား ပုံထားလိုက္သည္မွာ ရစရာမရိွေတာ့ေပ။
"မေရႊႏု........ဒါဘခမည္းေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ လက္ရာေပါ့ေလ၊ ဆိုစမ္းပါအုံး"
အစကတည္းကေတာ့ ဤေနရာတြင္ တိုက္စေဆာက္စဥ္က ေရေပးနည္း၍ အက္ေႀကာင္းေလးျဖစ္ ေနပါသည္၊ သို႕ေသာ္ ေဆးသုတ္ထား၍ မသိသာလွ။
"အင္းေပါ့.......ဘယ္သူရိွအုံးမွာလဲ၊ မမယုကလဲ စိတ္ေမာမေနပါနဲ႕ေတာ့၊ အလုပ္ကမ်ားရတဲ့အထဲ ျဖစ္ျပီးတာ ျပီးပါျပီ...."
"အင္းေပါ့.......ဘယ္သူရိွအုံးမွာလဲ၊ မမယုကလဲ စိတ္ေမာမေနပါနဲ႕ေတာ့၊ အလုပ္ကမ်ားရ တဲ့ အထဲ ျဖစ္ ျပီးတာ ျပီးပါျပီ"
"ျပီးတာေတ့ ျပီးတာဘဲေပါ့.....ဒါေလာက္ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ တို႕၊ ပန္းရံအတတ္တို႕ တတ္မွန္း သိရင္ နင့္ေဖေဖ ကို ငါတိုက္ေဆာက္ခုိင္းပါတယ္၊ ဒါေလာက္နံရံႀကီးတခုကို သံတူရႊင္းေတြ၊ ေပါက္ဆိန္ေတြနဲ႕ ေပါက္ ေနတာေတာင္ နင္တို႕မႀကားတာမ်ား အံ့ပါရဲ႕ဟယ္......."
က်မသည္ ညီမငယ္ကိုသာ အျပစ္တင္ရျပန္၏။
"ဒိုင္းကနဲ ဆို စႀကားကတည္းက အိမ္ေဆးသုတ္တဲ့ ကုလားေတြေရာ၊ ႏုႏုတို႕ေရာ ေျပးလာျပီး ၀ိုင္းဆဲြ ႀကပါတယ္၊ မလုပ္ဖို႕ လဲေျပာပါတယ္၊ ကုလားေတြကလဲ ႀကည့္ေကာင္းေအာင္ သူတို႕လုပ္ ေပးပါ့မယ္လို႕ ေျပာပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္္ မမယု အေဖက ဘယ္တုံးက ေျပာလို႕ဆိုလို႕ ရဘူးတဲ့ အေဖလဲ........"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ......ငါ့အေဖပါ နင္တို႕အေဖမဟုတ္ပါဘူး၊ တခါထဲသာ လက္ထပ္ပြဲအစီအစဥ္ ကို အစအဆုံး နင့္ ေဖေဖ လက္သာအပ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္........"
က်မ သည္ စိတ္ပ်က္ေမာပမ္းစြာပင္ ျငီးမိ၏။ ျငီးယုံမွလြဲ၍ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္ပါေပ၊ အတန္႕ႀကာလွ်င္ အိမ္ေဆး သုတ္ ေသာ ကုလားမ်ားဆီမွ ေဆးမ်ားယူလာကာ သူ႕ဖါထားေသာ နံရံကြဲကို ေဆးသုတ္ ပါေတာ့သည္။ က်မ လည္း ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။
"အထမ္းအမွတ္ျပတိုက္၀င္ ပစၥည္းအျဖစ္ ထားရတာေပါ့ႏုႏုရယ္....၊ သူ႕ေျမးျမစ္ေတြ လက္ထက္ႀက ေတာ့ "မင္းတို႕ ဘိုးဘိုးႀကီးရဲ႕ ဗိသုကာ အႏုပညာလက္ရာႀကီး"လို႕ျပေပါ့"မိႏုကေတာ့ က်မ ေျပာသည္ ကို သေဘာက်စြာ ႏွင့္ ထုံးစံအတိုင္းသာ ရယ္ပါေတာ့သည္။
ႏုႏု လက္ထပ္ျပီးလွ်င္ မဂၤလာဒုံသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ေနပါသည္။ ႏွစ္တပတ္လည္ေသာအခါတြင္ သားဦး ေလး ေမြးဖြား ရန္ ႏုႏုသည္ မဂၤလာဒုံအိမ္မွ ဂြတၱလစ္အိမ္သို႕ သူေျပာင္းလာျပန္၏။ သူဒပ္ဖရင္ သားဖြား ရုံတြင္ ေမြးဖြား မည္ျဖစ္သည္။
ေမာင္ႀကည္ေဆြ ကလည္း ႏွစ္ရက္တခါ သုံးရက္တခါ သူ႕ဇနီးႏွင့္က်မ္းမာေရးကို လာ၍ႀကည့္၏။ တေန႕တြင္ က်မ ႏွင့္ ေမာင္ႀကည္ေဆြ စကားေျပာေနဆဲ ေဖေဖေရာက္လာ၏။
"ေဟ့ ေမာင္ႀကည့္ေဆြ ႏုႏုေရွ႕အပတ္ထဲေမြးလိမ့္မယ္"
က်မတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ႀကည့္ကာ အံ့အားသင့္ေနႀက၏။
"အေကာင္းေျပာတာ ခေလးေခါင္းလွည့္ေနျပီ"
ႏုႏုသည္ က်မတို႕စကားေျပာရာသို႕၀င္လာ၏။ က်မက မ်က္ႏွာပူသည္ကလြဲ၍ ဘာအရိပ္အေျခ ကိုမွမသိ၊ ႏုႏု မ်က္ႏွာ ကိုေငးႀကည့္၍ လည္းမသိပါ။
ေမာင္ႀကည္ေဆြ ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေတာ့မွပင္ ႏုႏုကိုေျပာရ၏။
"ႏုႏုရယ္.....ေဖေဖ့ကိုေျပာပါဟယ္၊ မမယုတို႕ဘယ္လိုဘဲေခတ္မွီတယ္ ဆိုေပမယ့္ ဒီေမြးတဲ့ဖြားတဲ့ ကိစၥ ေတြမွာ သားမက္ကို တိုက္ရိုက္ႀကီး ငါတို႕ေရွ႕မွာ မေျပာပါေစနဲ႕ဟယ္....ရွက္စရာႀကီး"
ႏုႏ ုကေတာ့ ရယ္ျပံဳးျပံဳးပင္ "တို႕မ်ားေဖေဖကေတာ့ကြယ္.....ကမၻာရွာပါဘဲ"ဟူ၍ ေျပာကာ ေဖေဖ့ ကို စာေရး ျပသည္၊ ေဖေဖသည္ စာကိုယူဖတ္ျပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၏။
"နင္တို႕ မွာ အေမရိွသလား၊ ငါဘဲအေဖ၊ ငါဘဲအေမ သိရဲ႕လား၊ ငါမေျပာလို႕ ဘယ္သူေျပာမွလဲ ႏုႏု မ်က္ႏွာ ကို ေသေသခ်ာခ်ာႀကည့္"
ဆက္ရန္
.
1 comment:
မဖတ္ရေသးတာေလးေတြ လာဖတ္သြားတယ္ မေရႊစင္ေရ ... ။ အမႀကီးတို႔ ပို႔သ တဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ ေနေကာင္း သြားပါၿပီ။ :)
Post a Comment