ခင္ခင္ထူး ၏ ေတာဘုရားပြဲ

ေတာဘုရားပြဲ

တစ္မနက္ခင္း အိမ္မႈကိစၥ ဗာဟီရမ်ားၿဖင့္ ဂ်က္လည္ေအာင္ ေၿပးေၿပးလႊားလႊား လုပ္ေနရခိုက္ အိမ္ေရွ့ဆီက ကြ်န္မ ကို တစာစာ ေခၚေနသည့္ အသံကို ႀကားလိုက္ရသည္။ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္ ဆိုသည့္ သိခ်င္စိတ္ၿဖင့္ အိမ္ေရွ႔ ထြက္လာေတာ့ ၿခံဝမွာ လူတစ္ေယာက္ ရပ္ေနသည္။ ၿခံတံခါး သစ္သား ေခ်ာင္းမေလးေတြႀကားက ကြ်န္မ ကို ၿမင္လိုက္ရေတာ့ ဝမ္းသာသြားပံုၿဖင့္ ပိုလို႔ပင္ ေအာ္ပါေတာ့သည္။
မထူး မထူး ေရ ဟငါပါဟ ငါ့ႏွမရ ဖူးညိဳပါ။ ငါ့ဟာ အိမ္မ်ားမွားသလားလို႔ ပူေနသာ။ မ်က္ေစ့လည္ေနသာဟ၊ သည္ နားမွာေတာ့ ဟုတ္ေလာက္ပါသယ္တြက္ၿပီး ေအာ္ရသာေဟ့

 ကြ်န္မ ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့မွ အလံုးႀကီးက်သြားသလို အိမ္ထဲဝင္လိုက္လာရွာသည္။ ကိုဖူးညိဳက အေမ့ အစ္မ က ေမြးသည့္ ကြ်န္မအစ္ကိုဝမ္းကြဲၿဖစ္၍ ရြာမွာ အေနမ်ားသူၿဖစ္သည္။ ေမြးစဥ္က နဖူးမွာ အညိဳမွတ္ ကေလး ပါလို႔ ဖူးညိဳေခၚႀကရာက တစ္သက္လံုး ဖူးညိဳၿဖစ္ရေတာ့  သည္။ ရြာမွာ အရပ္ၿပဇာတ္ ေတြကခဲ့စဥ္က ]ဝင္းၿမင့္ေလး} ဆိုသည့္ အမည္ကိုယူခဲ႔ေသာ္လည္း ၿပဇာတ္ၿပီးေတာ့ ဖူးညိဳၿပန္ၿဖစ္ရသူၿဖစ္၏။ ၿပဇာတ္ ေတြ ကခဲ႔တာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ ၿဖစ္ေသာ္လည္း ဦးထုပ္ေပ်ာ့ေဆာင္းသည့္ ၿပဇာတ္ပံု ကိုေတာ့ မေၿပာင္းခဲ႔။

အခုလည္း ဦးထုပ္ ေပ်ာ့ခပ္ငိုက္ငိုက္၊ ပုဆိုးကြက္ႀကဲ ခပ္တိုတို၊ စပို႔ရွပ္ အက်ႌႀကားႀကီး ဝတ္ထားကာ ပုခံုးမွာ ပုထံုး ထံုးထားသည့္ လြယ္အိတ္ကလည္း ပါလိုက္ေခ်ေသးသည္။ ရြာမွာေတာ့ ကိုယ္ေတာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ အက်ႌမပါ ေက်ာေၿပာင္ႀကီးႏွင့္ ေနတတ္သည္။ သြားစရာ လာစရာရွိမွ အက်ႌ ေကာက္စြပ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္းကာ ပဲပြဲစားလိုလို၊ ေဆးပြဲစားလိုလို ပံုဖမ္းတတ္ သည္။ တၿမန္မႏွစ္ေလာက္က ကြ်န္မ တို႔ ၿမိဳ႔သစ္အိမ္ကို သူေရာက္ဖူးတာဆိုေတာ့ ေနရာမမွတ္မိ ၿဖစ္ေနပံုရ၏။

မ်က္ေစ့လည္တယ္သာဆိုတယ္ အိမ္ေတာ့ေရာက္လာသားပဲ။ ၿမိဳ႔သစ္ က အကြက္ေတြ နဲ႔ ဆိုေတာ့္ ရွာရ ခက္တယ္ ဟာ...ငါ့ႏွယ္ လူကိုေသခ်င္ေစာ္နံငကေရာဟာ။ အိမ္တိုင္းလည္း ေမးဝံ့သာမႈတ္ဘူးရယ္၊ နင္တို႔ၿမိဳ႔ကလူေတြက ေမးေနသာေပမယ့္ မေၿဖခ်င့္ ေၿဖခ်င္ရယ္။ သည္လမ္းထဲေရာက္မွ သည္ အိမ္ေတာ့ ဟုတ္ေလာက္သယ္ ထင္ၿပီး က်ံဳးေခၚသာဗ်ာ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႔ နင့္ေတြ႔ရလို႔။

 ကြ်န္မ ကေတာ့ ရြာကအမ်ိဳးေတြ ရိုးႀကသားႀကတာကို သိထားသူမို႔ ကြ်န္မတို႔အိမ္ကို ထိုထို ေပါက္ေရာက္ ေအာင္ ရွာရတာ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္က်ဥ္းက်ပ္ရွာေလမလဲလို႔သာ ေတြးေနမိ သည္။ အိမ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ ေရတစ္ခြက္ ဝ၀ႀကီးေသာက္ကာ၊ နားရြက္ညွပ္လာသည့္ ေဆးလိပ္ တိုကို မီးညွိဖြာေနသည္။ ၿပီးမွ သူ႔ဘုတံုးလြယ္အိတ္ႀကီးကိုခ်ကာ အထဲက အထုပ္တစ္ထုပ္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ အထုပ္က သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ရွိေသာ္လည္း ဆီစေတြက ေပက်ံေနတာ သတိထားမိ ပါသည္။ ကြ်န္မက စိတ္ရွည္ လက္ရွည ္ၿဖည္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ မုန္႔ဆီေႀကာ္ေတြ။ မုန္႔ဆီေႀကာ္ အၿဖဴႏွင့္ အနီကို တစ္ယွက္ခ်င္း လက္ခုပ္လက္ဝါး ထပ္ကာ ငွက္ေပ်ာဖက္ၿဖင့္ တစ္ထပ္၊ ကြ်တ္ ကြ်တ္အိတ္ၿဖင့္ တစ္ထပ္ထုတ္ပိုးလာၿခင္းၿဖစ္၏။

သည္ႏွစ္ ကိုးေတာင္ၿပည့္ဘုရားပြဲၿဖစ္သဟ၊ ရြာမွာ မုန္႔ဆီေႀကာ္ေတြ ေႀကာ္ႀကေတာ့ ႏွင့္အစ္မ ရွင္ခင္သိန္း က မန္းေလးက အမ်ိဳးေတြဆီ ပို႔ေခ်ပါေတာ္ဆိုလို႔ ၿပည္ကုတို႔နဲ႔ လိုက္လာသာ၊ ေဒၚေဒၚ့အိမ္လည္း ဝင္ေပးခဲ႔ၿပီ ဒါ နင္တို႔ဖို႔၊ ဘုရားပြဲမုန္႔ကေလး ငါ့ႏွမ ႀကိဳက္တတ္မွန္းသိလို႔ ေရာက္ေအာင္လာပို႔ရသာဟ}}

 ရွင္ခင္သိန္းဆိုတာ ကိုဖူးညိဳဇနီး ကြ်န္မေယာင္းမၿဖစ္ၿပီး ေဒၚေဒၚ ဆိုတာကေတာ့ ကြ်န္မအေမ ကို ေၿပာၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္မတို႔ရြာတြင္ အေမ၏ညီမကို ေဒြးေလး၊ ေဒၚေလး စသၿဖင့္ ေခၚေဝၚ တတ္ႀက ေသာ္လည္း ကြ်န္မအေမက ၿမိဳ႔ေရာက္ေနသာ ၿမိဳ႔သူေဒၚေလးၿဖစ္ေသာေႀကာင့္ ေဒၚေဒၚဟု ၿမိဳ႔သေဘာ ေရာက္ေအာင္ ေခၚၿခင္းၿဖစ္ပါ၏။

 မႏၱေလးမွ မနက္ေၿခာက္နာရီေလာက္ သေဘၤာစီးသြားလွ်င္ ကြ်န္မတို႔ရြာကို မြန္းတည့္ေလာက္ တြင္ ေရာက္သည့္ ေန႔ဝက္ ခရီးၿဖစ္ေသာ္လည္း ရြာကလာလွ်င္ေတာ့ ၿပည္ကုတို႔သေဘၤာကမႏၱေလး
ကို ေန႔ခ်ငး္ မေရာက္ပါ။ ၿမင္းမူၿမိဳ႔မွာ တစ္ည အိပ္ရပ္နားၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနေစာင္းမွ မႏၱေလးကို သေဘၤာဆိုက္ တာ ကြ်န္မသိေနေတာ့ အစ္ကို႔ေစတနာကို နားလည္လိုက္ရသလို၊ အေဝးရြာ မွာ ေနႀက ေသာ္လည္း ေဆြစိတ္မ်ိဳးစိတ္ႀကီးႀကတာကိုပါ ခံစားမိရပါသည္။ မုန္႔ဆီေႀကာ္ ထုပ္ကေလး မႏၱေလးၿမိဳ႔သစ္ ကို ေရာက္ဖို႔ သေဘၤာခ၊ ကားခေတြ ကုန္လွေရာ့မည္။ ၿပီးေတာ့ အစ္ကိုက ႏွေၿမာတတ္ပါဘိသနဲ႔။ အစ္ကို ေက်နပ္ သြားေအာင္ သူေရွ႔မွာပဲ မုန္႔ဆီေႀကာ္တစ္ခ်ပ္ကို ခြာယူကာ အားပါးတရစားၿပလိုက္သည္ မုန္႔ဆီေႀကာ္ က မႏၱေလးမွာလည္း ရႏိုင္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ သည္မုန္႔ဆီေႀကာ္ကေတာ့ ရြာကဘုရားပြဲမုန္႔ဆိုသည့္ အသိေႀကာင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြဲကြာ ေနရေသာ အနံ႔ကေလးစြက္ေနသည္ဟု ကြ်န္မစိတ္ထဲက ေအာင္းေမ့မိသည္။ ရြာဘုရားပြဲ မုန္႔။ ကြ်န္မတို႔ ရြာဦးထိပ္ ရွိ ကိုးေတာင္ၿပည့္ ဘုရားပြဲမုန္႔ေတြကို ကြ်န္မအီေနေအာင္ စားခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။

 ကိုးေတာင္ၿပည့္ ေစတီသည္ ကြ်န္မတို႔ရြာအေရွ႔ဘက္ သစ္ခင္းပဲခင္းစပ္တြင္ တည္ရွိေသာ ဘုရားၿဖစ္သည္။ ဟိုတစ္ခ်ိန္ တံုး က ေပၚခဲ့ေသာ ]ဘုရားေလးငယ္ငယ္ ကိုးေတာင္ၿပည့္ေအာင္ တည္၊ ငယ္သာ ငယ္ကယ္ ဆယ္မယ့္ ဘုရား ဆိုသည့္ အတိတ္တေဘာင္စကားအရ ကြ်န္မတို႔ဘႀကီး ဘုန္းႀကီး ဦးတိကၡကိုယ္ေတာ္တိုင္ ဦးေဆာင္ ၍ ကိုးရာ၊ ကိုးက်ပ္၊ ကိုးမူး၊ ကိုးမတ္၊ ကိုးပဲ စသၿဖင့္ ကိုးနဝင္းေႀက အမ်ားေကာင္မႈ တည္ခဲ့ေသာ ဘုရား ၿဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္စဥ္ ကဆုန္လ ၿပည့္ေက်ာ္ ၄ ရက္၊ ၅ ရက္ေန႔မ်ားတြင္ ဘုရားပြဲက်င္းပႀကသည္။ စည္စည္ ကားကား သိုက္သိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ႀကီး မဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္ရြာႏွင့္ကိုယ္ဘုရား တတ္ႏိုင္သည့္ ႏွစ္ တတ္ႏိုင္သလို ခ်ဲ႔ႀကကာ ေရမိုးမသာ သီးႏွံမေကာင္းသည့္ ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ဆြမ္းႀကီးေလာင္း ပြဲ ေလာက္ႏွင့္ ၿပီးရသည္လည္းရွိပါ၏။

 အေမတို႔ငယ္ငယ္က ေတာင္မီလိုပ္ပါေသးေအ၊ ကိုးေတာင္ၿပည့္ ဘုရားပြဲဆို ရုပ္ေသးပြဲေတြကို တၿခိမ္းၿခိမ္း နဲ႔၊ မႏၱေလးက စုန္လာသဲ႔ရုပ္ေသးေလွ ေအာက္ၿပည္ကတတ္လာတဲ့ ရုပ္ေသးေလွ၊ ပြဲေတာ္ရက္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္ၿပီး ရြာဆိပ္ကမ္းကပ္ၿပီး ကႀကသာပဲ။ အနားရြာေတြကလည္း လွည္းေတြနဲ႔ လာႀကသာေကာ၊ ရုပ္ေသးပြဲ ဆိုေပသိ လွည္းတပ္ႀကီးရံထားသာကိုက ဟီးတို႔ စည္ခဲ့ရွာပေအ}
 အေမက ကိုးေထာင္ၿပည့္ဘုရားပြဲေတြအေႀကာင္း ေၿပာၿပတတ္သည္။ ေရႊဘိုတင္ေမာင္၊ ပုဏၰားပ်ံ ေက်ာ္ေအး ရုပ္ေသးသဘင္ မ်ား ကြ်န္မတို႔ရြာတြင္ ကခဲ့ဖူးေႀကာင္းလည္းပါသည္။ ကြ်န္မ တို႔လူမွန္းသိေတာ့ ရုပ္ေသးပြဲ ရယ္ လို႔ မႀကည့္လိုက္ရပါ။

မႏၱေလးဇာတ္၊ ၿမင္းၿခံဇာတ္ေတြ ထည့္ သည့္ႏွစ္ရွိသလို တခ်ိဳ႔ႏွစ္ေတြမွာ ၿမိဳ႔မင္းသမီးတစ္လက္ ႏွစ္လက ္ေလာက္ ငွားကာ အရပ္ဇာတ္ခင္း သည့္ ႏွစ္ေတြလည္း ရွိသည္။ အရပ္ဇာတ္ဆိုတာကေတာ့  ကတတ္ ခုန္တတ္၊ ၿပဇာတ္သရုပ္ ေဆာင္တတ္သည့္ ၿမင္းၿခံၿမိဳ႔မွာ ေခၚေကာက္လိုက္ေသာ မင္းသမီး ခပ္ရြယ္ရြယ္ တစ္လက္ ႏွင့္ ရြာ ကာလသား ကာလသမီးေတြ ပါဝင္ကၿပသည့္ ရြာဇာတ္ကိုေခၚၿခင္းၿဖစ္သည္။

သည္တုန္းက ကြ်န္မအစ္ကို ကိုဖူးညိဳက ၿပဇာတ္မင္းသား၊ ရုပ္ရည္ကေလးက သနရုပၸရွိသည္၊ အသံေကာင္း သည္။ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးဆိုေတာ့ အကုန္အက်ခံႏိုင္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ပင္ ကိုဖူးညိဳၿပဇာတ္မင္းသား မဲက်တာ မ်ားသည္။ ကြ်န္မတို႔လို ၿမိဳ႔ေရာက္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမ်ားကလည္း ကိုးေတာင္ၿပည့္ ဘုရားပြဲရက္ေရာင္တိုင္း ရြာ ေရာက္ေအာင္ ၿပန္ႀကၿမဲၿဖစ္သည္။ ဘုရားပြဲကို ႏွစ္စဥ္ဝတ္မပ်က္ က်င္းပႀကသည္ မွင္ေသာ္လည္း ဇာတ္ငွားႏိုင္သည့္ ႏွစ္ ေတြမွာေတာ့ ]သည္ႏွစ္ဘုရားပြဲၿဖစ္တယ္} လို႔ သံုးတတ္ႀကသည္။

ငါတို႔ရြာ သည္ႏွစ္ဘုရားပြဲၿဖစ္သေတာ္၊ ၿမိဳ႔ေတာ္ ေအာင္ႀကည္သန္း စရံသပ္ၿပီးၿပီ၊ ကိုရင္ဆာမိတို႔ မန္းေလး တတ္ငွားႀကသာ ရက္ရသယ္ႀကားသာပဲ။ ေအးစိန္တို႔ကေတာ့ ဇာတ္ခံု ေပၚ တက္ ကြ်မ္းထိုး လိုက္ခ်င္ ေသးေတာ္၊ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္းရံုမကဘူး နေခ်းေၿခာက္ေတာင္ ေကာက္ေပးလိုက္ဦးမယ္ အဟုတ္ပဲ}}

 ေယာက်ာ္းသားေတြက ဘုရားပြဲၿဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ပုဆိုးရင္ေခါင္းတစ္ေၿမွာက္ေၿမွာက္ ရွိႀကၿပီ။ မိန္းမသား ေတြကလည္း ပြဲခင္းထဲ ဖ်ာေနရာဦးဖို႔ တၿပင္ၿပင္ၿဖစ္ႀကၿပီ။ ရြာမွာ ဇာတ္ပြဲပါသဟဲ့ဆို တာကိုက ရြာဂုဏ္ႀကီးၿခင္း တစ္မ်ိဳးလို႔ ခံယူႀကသည္။ ဘုရားပြဲရက္မတိုင္ခင္ကတည္းက ကိုးေတာင္ၿပည့္ ေစတီ ဝန္းက်င္ ကို ရွင္းႀကလင္းႀကသည္။ ေရသပၸါယ္ႀက၊ ထံုးသကၤန္းကပ္လွဴႀက၊ ၿခံႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ ရွင္းႀကႏွင့္ ေပ်ာ္ႏွင့္ႀကရၿပီ။ ဇာတ္ခံုက သည္ေနရာ၊ ပြဲခင္းကသည္ေနရာ၊ ေဈးဆိုင္ကႏၷားေတြကသည္ဘက္၊ ပြဲႀကည့္ က သည္ေလာက္အက်ယ္၊ လွည္းတပ္က သည္ေလာက္ အထိ ဆိုဆန္႔တန္ေကာင္းပါရဲ့။ ရြာလံုးကြ်တ္ အစည္းအေဝး မွာ ဆံုးၿဖတ္တာကို တစ္ရြာလံုးနာခံ ၿပီး ဘာကိုမွ လွ်ိဳ႔ဝွက္ထားတာမရွိ အားလံုးသိႏွင့္ ေပ်ာ္ႏွင့္ႀကရပါ၏။

 ၿမိဳ႔က ပြဲငွားၿပန္ တို႔ပါလာသည့္ဇာတ္ပိုစတာကို ရြာလယ္ေညာင္ပင္ႀကီးမွာ တစ္ခ်ပ္၊ ရြာ ေၿမာက္ဖ်ား ေရခ်မ္းစင္ မွာ တစ္ခ်ပ္၊ ရြာေတာင္ဘက္တံတားဦးမွာတစ္ခ်ပ္ ကပ္လိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ ေတာ့တစ္ရြာ စီစီညံ ေလ ေတာ့သည္။

မင္းသားကေခ်ာလိုက္သာေတာ္၊ အကေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ေနမယ္မသိဘူး။ ဟိုးအရင္ေလး ႏွစ္ က လာက သြား သဲ့ မင္းသား ေနာက္ပိုင္းေကာင္း ခ်က္ေတာ့ ေတာင္ရပ္က မမယ္ခ်စ္ႀကီး ပြဲခင္းထဲတင္ က်ဴက်ဴပါ ငိုသာ မွတ္မိ လားေကာင္မ၊ အခုဇာတ္က ကိုဆာမိ အေၿပာၿဖင့္ မန္းေလး မွာ နာမည္ႀကီးထဲကသဲ့ေအရဲ႔}}

  တစ္ရြာလံုးေပ်ာ္ႀကၿပီ။ သည္ပိုစတာေတြကို တၿခားရြာေတြကလည္းလာႀကည့္ႀကေတာ့ သတင္းက ႏွစ္တိုင္းသံုးတိုင္ခရီးကို ထိုထိုေပါက္ေရာက္ႏွင့္ေလၿပီ။ တစ္ရြာကလာမည့္ ပြဲႀကည့္မ်ားတည္းဖို႔ခိုဖို႔၊ လွည္းခြ်တ္ဖို႔၊ ႏြားေရတိုက္ဖို႔ကအစ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔စတည္းခ်ႏိုင္ဖို႔ပါ ရြာမ်က္ႏွာမပ်က္ရေအာင္ စီမံ ထား ႏွင့္ ရသည္။ သူတို႔ရြာဘုရားပြဲပါေတာ့လည္း သူတို႔တာဝန္ယူ ႀကတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ရြာပြဲမွာလည္း ကိုယ့္ဧည့္ဝတ ္ေက် ရမွာပ၊ ဇာတ္ပိုစတာကို လူႀကီးေတြက ေနမဝင္မီၿဖဳတ္သိမ္းႀကရသည္။

ညဖက္ရြာတံတားႀကီး လွပ္ထားဦးေတာ့ ပဲတစ္ေတာင္း၊ ႏွမ္းတစ္ေတာင္း မေပ်ာက္ဖူးသည့္ရြာ ဆိုေသာ္လည္း ဇာတ္ပိုစတာကေတာ့ ေပ်ာက္ေကာင္း ေပ်ာက္ႏိုင္သည္။ ဇာတ္ပိုစာကို လိုခ်င္ႀကသူ ေတြမ်ားေတာ့ မနက္ဖက္မွာ ခ်ိတ္ညေနဖက္ ၿပန္သိမ္း လုပ္ႀကရသည္။ ဇာတ္ပိုစာကိုႀကည့္၍ အကဲခပ္သူ ေဝဖန္သူ ေတြလည္း တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ရွိသည္။ မေသခ်ာလွ်င္ ဇာတ္ငွားသူ ကိုဆာမိကို ေမးႏိုင္ႀကပါ၏။

မင္းသားမင္းသမီးေတြေရာ လူၿပက္ေတြေရာ ငါအကုန္ေခၚႀကည့္ခဲ့သာပါကြာ၊ ထမင္းေတာင္ ေကြ်းလႊတ္ လိုက္ႀကေသး၊ သူတို႔ဇာတ္မေကာင္းရင္ ရြာကမႀကိဳက္ရင္ ေငြေတာင္ၿပန္အမ္းမယ္ဆို သာ ငါက အပိုင္ခ်ည္ လာခဲ့သာပါဟ}}

 တကယ္ကမည့္ရက္နီးလို႔ ရြာဆိပ္ကမ္းကို ဇာတ္ေမာ္ေတာ္ ဆိုက္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ကမ္းပါးၿပိဳ ေအာင္ ထြက္ႀကည့္ ႀကတာ ကိုက အားရစရာေကာင္းလွပါသည္။ ဇာတ္ႀကိဳမည့္လွည္းေတြ လူေတြႀကား ဥေသးဥမႊား မက်န္ တိုးေခြ႔ႀကည့္ႀကတာမို႔ ကြ်န္မတို႔ကေလးမ်ားက အဆူအေငါက္ခံၾကရျမဲ။ ဇာတ္ေသတာၲၾကီးေတြကို တစ္ေယာက္ တစ္လက္ ထမ္းဟယ္ပိုးဟယ္ ႏွင့္ ကိုယ္ႏိုင္ရာ တာဝန္ထမ္းၾကကာ ဇာတ္ခံုေရွ့ ကြင္းလယ္မွာ ပံုထား လိုက္ၾကသည္။

ေမာ္ေတာ္ေပၚက ဆင္းျပီး ကမ္းပါးေပၚတက္လာသမွ် ဇာတ္သူဇာတ္သားေတြကို ကမ္းပါးထိပ္မွ ေစာင့္ၾကည့္ ၾကရင္း ဒါက ပိုစတာထဲက မင္းသား။ ေဟာဒါ သဇင္ပန္းေတြ ပန္ထားတဲ့ မင္းသမီး၊ သူကေတာ့ လူျပက္ စသျဖင့္ ရင္းႏွီးျပီးသားလူေတြလို အကဲျဖတ္ၾကသည္။ ဇာတ္ေမာ္ေတာ္ ေရာက္ခ်င္သည့္အခ်ိန္ေရာက္ ရြာက ထမင္းေကြ်းစရာ အဆင္သင့္ရွိၾကသည္။ တစ္အိမ္ ထမင္းတစ္အုပ္က် ေခါင္းရြက္တင္ကာ ပို႔ၾကတာ၊ ေရအိုးတစ္အိုးစီ မ လာၾကတာကပဲ စားမကုန္ေသာက္မကုန္ႏိုင္ပါ။ ကြ်န္မတို႕ရြာက အိမ္ေျခႏွစ္ရာေလာက္ ရွိတာ ဆိုေတာ့ ေတာင္ရပ္၊ ေျမာက္ရပ္ အလွည့္က် တာဝန္ယူသြားျခင္းျဖင့္ ဇာတ္ကလည္း ရြာကိုခင္ ရြာကလည္း ဇာတ္ကို သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ၾကရသည္။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လွည့္ပါဦး၊ ကြမ္းေဆးလက္ဖက္ ဧည့္ခံစမ္း ပါရစီ ဆိုတာေတြလည္း တေသာေသာႏွင့္။ ဇာတ္မကခင္ကပင္ ရြာႏွင့္ ဇာတ္လံုးမိၾကျပီ။

ရြာ မွ ဇာတ္ပါသဲ့ႏွစ္မ်ားေတာ့ ကိုးေတာင္ၿပည့္ဘုရား ေလးေတာင္တန္ခိုးေတာ္ပြင့္သာ မေၿပာနဲ႔ ေတာ့။ တစ္သက္လံုး ၿမင္ေနက် ရြာထိပ္ကေစတီဘုရားပြဲေတာ္မ်ားက်မွ ထံုးသကၤန္းတေဖႊးေဖႊး ပန္းဆီမီး ေရခ်မ္းေတြ နဲ႕ ျမိဳင္ေနခ်င္ေတာ့  လူျပက္ေတြကေတာင္ ထည့္ျပက္သယ္။ တို႔ဘုရားေလးလည္း သည္ေရာက္ မွ ဆြမ္းဘုန္းေပးရသယ္ဆို႔ေတာ့ ရြာကရယ္လိုက္ၾကသာ  ဘာေျပာေကာင္းမတုန္း။
    အေမက ကိုးေတာင္ျပည့္ဘုရားကုန္းမွာ  ပြဲၾကည့္ရသည့္အေၾကာင္းေျပာတိုင္း  လူျပက္ ျပက္တာ    ကို ထည့္ေၿပာတတ္သည္။ ရြာမွာ ဘုရားပြဲၿဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းဖို႔ ဧည့္ခံ ေကြ်းေမြးဖို႔ မတိုင္ခင ္တစ္လ ႏွစ္လ ေလာက္ကတည္းက စုႀကေဆာင္းႀကရွာႀကေဖြႀကရသည္။

မုန္႔ေထာင္းႀက၊ ဖက္ရြက္ခုတ္ႀက၊ မုန္႔ႏွဲႀက၊ မုန္႔ေႀကာ္ႀကႏွင့္ တစ္ရြာလံုး အံုးအံုုးကြ်တ္ကြ်တ္။ ကြ်န္မ တို႔ အိမ္ေၿမာက္ဘက္ ရွိ ေမာင္းစင္ကေလးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး မအားရမနားရ။ မုန္႔ေႀကာ္သည့္ ရက္ေတြမွာေတာ့ တစ္ရြာလံုး ဆီေႀကာ္နံ႔ေတြ လိႈင္ေနတတ္သည္။ မုန္႔ဆီေႀကာ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္၊ မုန္႔ခဲဖြယ္၊ မုန္႔ပဒူ(မုန္႔ပ်ားတူအံု)၊ မုန္႔ႀကက္အူ စသၿဖင့္ အညာေက်းလက္ေကာက္ညွင္း၊ ထန္း လ်က္၊ မုန္႔နံ႔ေတြ ေထာင္းေထာင္းထ ေန တတ္သည္။

သည္မုန္႔ေတြကို ကြ်န္မတို႔ရြာက ဘုရားပြဲ မုန္႔လို႔ ေခၚႀကသည္။ အိမ္တိုင္းမွာ ဘုရားပြဲမုန္႔ေတြ တင္းႀကမ္း။ မတတ္ႏိုင္သူကပင္ သဒၶါ စိတ္ၿဖင့္ ေခ်းငွား၍ မုန္႔လုပ္ႀကသည္။ ရြာသံဃာ၊ အေဝးသံဃာအပါး တစ္ရာ ႏွစ္ရာ တတ္အားသေရြ႕ ေလာင္းလွဴႀကရမွာ မဟုတ္လား။ အေဝးကလာသည့္ သူ႔မိတ္ ကိုယ္မိတ္၊ သူ႔ ေဆြ ကိုယ့္မ်ိဳး လွလွပပ ဧည့္ခံေကြ်းေမြးႀကရမွာ မဟုတ္လား။ လက္ခ်ည္းငုတ္တုတ္ထိုင္လို႔ မေနသာႀကပါေပ။

သည္ရက္ေတြမေတာ့ ေပါလိုက္သယ္ ဘုရားပြဲမုန္႔၊ သူ႔အိမ္လည္းမုန္႔နံ႔ ငါ့အိမ္လည္း မုန္နံ႔၊ ကေလးေတြ မ်ားဆို ပါးစပ္တကာဆီကိုစိုလို႔၊ မစားႏိုင္ေပါင္ေအ၊ အနဲ႔နဲ႔ကို အီေတာက္ေနေတာ့သာ၊ အဲပြဲေတာ္ရက္ ၿပီးရင္ၿဖင့္ မိႈတက္ေနသဲ့ မုန္႔ဆီပူ ထိုးစားရသာကိုက မုဆိုးမ မပံုဆိုးလုပ္သဲ့မုန္႔၊ ဆင္းရဲ ရွာေတာ့ ဆီပ်ား မတတ္ႏိုင္ရွာဘူး။ ေကာက္ညွင္းမႈန္႔ကေလး ထညက္ေရ (ထန္းလ်က္ရည္) က်ဲက်ဲ နဲ႔ႏွဲၿပီးထဖူး (ထန္းဖူး) ကေလးနဲ႔ လုပ္သဲ့မုန္႔ေႀကာင္ လွ်ာ ေလးေတြလိုပဲ။ သည္မုန္႔ကို တို႔ရြာက ေႀကာင္လွ်ာ မုန္႔ လို႔လည္း ေခၚသယ္။ မပံုဆိုးမုန္႔လို႔လည္း ေခၚသာပဲ

 အေမေၿပာသည့္ ေႀကာင္လွ်ာမုန္႔ဖက္ထုပ္ကေလးမ်ားကိုလည္း ကြ်န္မ လြမ္းမိရပါ၏။ မုန္႔ဖက္ ထုပ္လုပ္သည့္အခါ ေပါင္းေခ်ာင္ၿဖင့္ေပါင္းလွ်င္ တစ္အိုးကို မုန္႔အစိတ္ သံုးဆယ္ဘဲေပါင္းႏိုင္ တာမို႔ ကြ်န္မတို႔ရြာကေတာ့ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီးမ်ားၿဖင့္ ေပါင္းႀကသည္။ ငွက္ေပ်ာဖက္ကေလးမ်ားၿဖင့္ ထုပ္ထားေသာ မုန္႔ဖက္ထုပ္ကေလးမ်ားကို ႏွီးဆန္ကာ ေပၚစီတပ္ထည့္ကာ မိုးၿဗဲဒယ္ထဲက ေရၿဖင့္မထိေအာင္ တင္ရသည္။ ၿပီးလွ်င္အေပၚမွ ဆန္ေကာတစ္ခ်ပ္အုပ္ထားလိုက္သည္။

မိုးၿဗဲ ဒယ္ႀကီးထဲက ေရေႏြးဆူသံ တဂြပ္ဂြပ္ႀကားရလွ်င္ ဆန္ကာႀကားက အေငြ႔ေတြလိႈင္လိႈင္ႀကီး ထြက္လာၿပီ။ နာရီဝက္သာသာရွိလွ်င္ ဆန္ေကာကိုလွပ္၍ မုန္႔ဖက္ထုပ္ တစ္ခုကို ဆယ္ၿပီး ႏွပ္မႏွပ္ၿဖည္ႀကည့္သည္။ မုန္႔မနပ္ေသးလွ်င္ ၿပန္ႏွပ္ထား၊ မုန္႔နပ္ၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ဆန္ကာကိုခ်၊ ၿပီးမွ ဆန္ေကာကိုလွပ္ကာ မုန္႔တစ္ထုပ္ခ်င္းဆယ္၍ ေတာင္းႀကီးေတြထဲ ထည့္ထားရသည္။ မိုးၿဗဲတစ္ဒယ္စာ မုန္႔ဖက္ထုပ္က အခုေလးငါးေၿခာက္ဆယ္ေပါင္းလို႔ ရတာမို႔ မုန္႔လုပ္ရာမွာ ခရီးတြင္သည္။ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းဖို႔ေရာ၊ ဧည့္ေကြ်းဖို႔ေရာဆိုေတာ့ မုန္႔ႏွစ္ဒယ္ သံုးဒယ္စာ လုပ္ရပါသည္။

 မုန္႔ဆီေႀကာ္ႏွင့္ မုန္႔ဖက္ထုပ္ကေတာ့ ဒိုင္ခံလုပ္ရေသာ ဘုရားပြဲ မုန္႔ၿဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႔အိမ္ေတြ ကေတာ့ မုန္႔ခဲဖြယ္ ေႀကာ္၍လည္း ဆြမ္းေလာင္းႀကသည္။ မုန္႔ခဲဖြယ္က တစ္ခုခ်င္း လုပ္ရတာ မို႔ လက္ဝင္သည္။ တၿခားသားေရစာ ဧည့္ခံမုန္႔အၿဖစ္ မုန္႔ႀကာေစ့၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္၊ မုန္႔လက္ ေကာက္ စသၿဖင့္လည္း လုပ္တတ္ႀကပါေသးသည္။

 ဘုရားပြဲရက္တြင္ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းေလာင္းလွဴရံုမက လာသမွ် ညအိပ္ညဥ့္ေန ဧည့္ေကြ်းဖို႔က လည္း ရွိေသးသည္။ ဝက္သားဆိုလည္း အခ်ိန္တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးခ်က္ႀကရသည္။ ဘုရားပြဲမ တိုင္ခင္ တစ္လေလာက္ အလိုကတည္းက အခ်ဥ္တည္ဖို႔ ရည္ရြယ္ကာ မတ္ပဲ၊ ပဲလြန္းစသည့္ ပဲေစ့ကေလးမ်ားကို က်င္းခတ္၍ သဲကေလးစပ္စပ္ခင္းကာ ထန္းလက္မ်ားအုပ္၍ ပဲတီပင္ေဖာက္ ႀကသည္။ ပဲတစ္ၿပည္သား၊ ႏွစ္ၿပည္သား ပ်ိဳးထားေသာ ပဲပင္ေပါက္ခင္းကို ေၿပးေၿပးၿပီး ထန္းလက္မမႀကည့္ရတာအေမာ။ ဘုရားပြဲနီလာေတာ့ ပဲပင္ေပါက္ခင္းကေလး ေဖာ္ကာ ၿခင္းႀကားေတာင္းႀကီးမ်ားၿဖင့္ ဧရာဝတီၿမစ္ထဲ ဆင္းကာ ပဲပင္ေပါက္ေဆးႀကရတာကိုက ေပ်ာ္စ ရာ။ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနေသာ ပဲပင္ေပါက္ကေလးမ်ားကို အခ်ဥ္တည္ၿပီး ဘုရားပြဲရက္ေရာက္မွ အိုး ေဖာ္ကာ စားႀကသည္။ ကြ်န္မတို႔ရြာ အေရွ႕ႀကည္းေတာတန္း ရြာကေတာ့ ဝါေစ့ကို ပဲပင္ေပါက္ ေဖာက္တတ္ႀကပါသည္။

ေနာက္ အမာခံဟင္းတစ္ခြက္က ႀကက္သြန္နီႏွင့္ ငရုတ္သီးကို ေၿခာက္ ေၿခာက္ ေႀကာ္ထားသည့္ကြ်န္မတို႔နယ္အေခၚ ဆီမီးခံု ငရုတ္သီးေႀကာ္ ၿဖစ္သည္။ ပဲေပါေသာ အရပ္မို႔၊ ပဲႏွပ္ဟင္း တစ္မယ္လည္းပါေသးသည္။ ေက်ာက္ဖရံုသီး၊ ဗူးသီး ေတြကိုလည္း အိမ္တိုင္းမွာ က်င္းထားတတ္သည္။ ဘုရားပြဲၿပီးလွ်င္ေတာ့ သည္ဟင္းအမယ္ေတြေပါင္းၿပီး ဝက္သားဟင္းေလး အိုးႀကီးတည္ႀကသည္။ ဟင္းေလးခ်က္က ေဟာင္းေလေကာင္းေလ ဆိုတာ မ်ိဳး ၿဖစ္၏။

 ဘုရားပြဲၿပီးသြားသည့္ ေနာက္ေတာင္အကုန္အက် ဂုတ္ၿခင္းၿပိဳင္ကာ အႏိုင္ယူတတ္ ႀကပါေသးသည္။
သည္ႏွစ္ ငတို႔အိမ္ ဧည့္ေထာင္းခ်က္ရက္စက္သယ္။ ဆန္တစ္တင္းခြဲ အိတ္ေခ်ာသာပဲ။ ေကာက္ညွင္း ကတစ္ခြဲေအ၊ ထန္းလ်က္က အခ်ိန္တစ္ဆယ္၊ ေၿမပဲကေတာ့ ေၿပာမေနနဲ႔ ပုတ္ထဲ က ထင္သေလာက္ က်ံဳး သာပဲ။ ဝက္သားကအခ်ိန္ ဆယ့္ငါးေတာ္}}

 ]]ေတာ္တို႔ခ်ည္းမမွတ္နဲ႔ မအံုးစိန္ေရ၊ က်ဳပ္အိမ္လည္း ဝယ္ထားၿခမ္းထားသမွ် တက္တက္စင္ သာပါပဲ။ အိမ္ရွိသမွ် မိန္မေလးေယာက္ မီးဖိုေခ်ာင္က ထြက္ရသယ္ရွိေပါင္၊ ထမင္းဆိုသဟာ မ်ား ခ်က္လိုက္ ေတာင္းထဲေလာင္းခ်လိုက္နဲ႔၊ အမဲအခ်ိန္တစ္ဆယ္ မေလာက္လို႔ ဗူးသီးခင္းထဲ ၾဖတ္ေၿပးရေသးသာေတာ့}}

 ]]ခ်က္ရၿပဳတ္ရ ေကြ်းရေမြးရသာ အသာထားဦး မိဂ်မ္းပံုရဲ႕ ငတို႔အိမ္က ေသာက္ေရအိုးကိုက ၿမစ္နဲ႔ဆက္ထားရသလားမွတ္ရသယ္။ ဧည့္မ်ားလြန္းလို႔}}
 တို႔က အကုန္အက် ပိုခံႏိုင္တယ္၊ ပိုခ်မ္းသာတယ္ဆိုသည့္ သေဘာၿဖင့္ ဂုတ္တု ဂုဏ္ၿပိဳင္ ေၿပာမဟုတ္ဘဲ သည္လို အကုန္အက်မ်ားၿခင္းသည္ပင္လွ်င္ သူတကာထက္ ဧည့္ပိုလာေႀကာင္း မိတ္ေဆြေရာင္းရင္း ပိုမ်ားေႀကာင္း ဂုဏ္လုပ္ႀကၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါ၏။

 အခုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းေတာ္ေတာ္ႀကာ ေဝးကြာခဲ့ရေသာ ကိုးေတာင္ၿပည့္ ဘုရားပြဲက ဘုရားပြဲမုန္႔ ေတြ ကြ်န္မတို႔ မိသားစုစားရၿပန္ၿပီ။ သည္ႏွစ္ ကိုးေတာင္ၿပည့္ဘုရားပြဲ ဇာတ္ပါသလားဆိုေတာ့ အစ္ကိုက မပါေႀကာင္း ေၿပာၿပသည္။ အလွဴအတန္းေတြေရာ စည္သလားဆိုေတာ့ ႏိုင္သေလာက္ ေပါ့ဟာလို႔သာ ေၿဖသည္။ ရြာမွာကလည္း ကြ်န္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ၿမိဳ႔ကို အေရာက္အေပါက္၊ အေၿပာင္း အေရႊ႕ေတြမ်ားလာႀကၿပီဆိုေတာ့ သစ္ခင္းသစ္ကြက္လုပ္သူ ကိုင္သူေတြေလာက္သာ ရြာေၿခ ကပ္ေနႀကေတာ့သည္။

ဇာတ္ပြဲမထည့္ႏိုင္တာလည္း ႀကာၿပီဆိုပါ၏။ ]သည္ႏွစ္ဘုရားပြဲမွာ ဗီဒီယို မိုးလင္းၿပသယ္၊ ငါးကားေတာင္ ၿပသာ ဆိုေတာ့ စည္သားဟ} ဆိုလို႔ ကြ်န္မမွာ ဘယ္လိုခံစားရမွန္းမသိေအာင္ ၿဖစ္ရပါသည္။ ကြ်န္မတို႔ ရြာဘုရားပြဲ ကို ဇာတ္မင္းသားေတြ မေရာက္ႏိုင္ႀကဘဲ ဗီဒီယိုမင္းသား မင္းသမီးေတြ ေရာက္ႀက ေတာ့လည္း ၿပီးတာ ပါပဲေလလို႔ သေဘာထားရေတာ့သည္။
 ရြာဘုရားပြဲ ႏွင့္ ရြာဘုရားပြဲ မုန္႔ေတြကိုေတာ့ အလြမ္းသား။ 

ၿပီးပါၿပီ
.