"ဒီလို ရွိတယ္ကြ ... မိန္းမျမတ္နဲ႔ မိန္းမယုတ္ ဆိုတာ ရွိတယ္။ မိန္းမယုတ္ ကေတာ့ အားရင္ နံေနမွာပဲ၊ မိန္းမျမတ္ ဆိုတာက ထူးရမယ္။ ၾကည့္ပါလား ... မိန္းမျမတ္ က ေႏြက်ရင္ ေအးတယ္၊ ေဆာင္းက်ရင္ ေႏြး တယ္ တဲ့ ... ေဟ့ေကာင္ ခင္လိႈင္ ဟိုစာဟာကြာ"
ခင္လိႈင္ သည္ ရွစ္တန္းမွျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးထက္ အတန္းႀကီးၿပီး စာစြဲသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခင္လိႈင္က သူရေသာ စာအပိုဒ္ ကို ရြတ္ျပသည္။
"ေႏြဂိမာန္ မ အေငြ႕ခံလွ်င္.... ေရ႕သဏၭာန္ ခ်မ္းျမလို႕ေအး၊ ေဟမႏၱေျပာင္းလာ ေဆာင္းအခါ ကိုယ္ေႏြး တဲ့...၊ ေကာင္းသမား ဂုဏ္သူေဌးဟာမို႕...ႀကဳံေသးကျမတ္ရန္...."
အုန္းေက်ာ္ က "ေအး....ေအး ေတာ္ျပီ၊ မိန္းမျမတ္ ဆိုတာ ထူးရမွာပဲ၊ ကိုယ္သင္းနံ႕ဆိုတာ ေခၽြးနံ႕ျဖစ္ဦးေတာ့ မိန္းမျမတ္ ရဲ႕ေခၽြး က ေမႊးရမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ" ဟု ဆိုသည္.
အုန္းေက်ာ္ ေျပာသည္ မွာ ယုတၱိရိွသျဖင့္ အားလုံး လက္ခံသေဘာတူႀကသည္။
"ကဲေဟ့.... သန္႕ဇင္ မင္းအေႀကာင္းဆက္ေျပာ"
ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေႀကာင္း ဆက္ေျပာရျပန္သည္။
တစ္ႀကိမ္ ငယ္စဥ္ က....ႀကီးလာလွ်င္ မယဥ္ႏြယ္ကို ခ်စ္သလုပ္ရေကာင္းမည္ဟု ေရးေရး ေတြးထင္ မိဖူးသည္။ ယခုကဲ့သို႕ ေ၀းေနမွ.....မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ရင္၌ ေမ့ေဖ်ာက္ မရေသာ ခ်စ္သူ အစစ္ ပါတကား...... ဟုသေဘာေပါက္မိသည္။ ရြာသို႕လည္း အျမန္ျပန္ ေျပးခ်င္သည္။ အုန္းေက်ာ္နင့္ ခင္လႈိင္ ေျပာဖူးေသာ ကိုယ္သင္းနံ႕ကိုလည္း လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္ႀကည့္ခ်င္သည္။
သို႕ရာ တြင္ ထိုႏွစ္ေႏြ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာမျပန္ရ။ ဆရာ့အိမ္သို႕ ေန႕စဥ္သြား၍ သခၤ်ာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ ကို ဖိသင္ ရသည္။
ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ ၍ ခုႏွစ္တန္းသို႕ တက္ရခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ သခၤ်ာႏွင့္ အဂၤလပ္ဘာသာ တြင္ အထူးခၽြန္ဆုံး ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ အျခားဘာသာမ်ားကို ႏိုင္နင္းျပီးျဖစ္ သျဖင့္ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ မွ ေနာက္ဆုံး အတန္းတင္ စားေမးပြဲႀကီး အထိ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အျမဲ ပထမ ရခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္းရိွစဥ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္ အမႈေဆာင္ရာထူးတစ္ေနရာ ေရြးခ်ယ္ ခန္႕အပ္ျခင္း ခံ ရသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ အေထြေထြးသပိတ္ႀကီးေပၚရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသည္ သပိတ္ေမွာက္သည္။ ပုလိပ္ မ်ားလည္း သပိတ္ေမွာက္၏။ ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစိုးရ တက္လာသည္။ သပိတ္မလွန္မီ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၌ က်င္းပေသာ ဗ-က-သ ညီလာခံ သို႕ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့သည္။
ခုႏွစ္တန္း ေျဖျပီး ေသာ ေႏြက်ခါမွ ကၽြန္ေတာ္ ရြာျပန္ခဲ့ရသည္။
ေပါင္းတည္မွ ျပည္၊ ျပည္မွ ေပါင္းတလည္အထိ ကားႀကဳံႏွင့္ လိုက္ခဲ့ရသည္။ ေပါင္းတလည္ အေရာက္ ႏြားပြဲ ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ရြာသို႕ လွည္းႀကံဳေတြ႕၍ ကၽြန္ေတာ္ ေျခက်င္မေလွ်ာက္ေတာ့။
ေပါင္းတလည္ ျမိဳ႕ အေရွ႕ဖ်ားရိွ အလကပၸ ခ်စ္တီးယား၏ စက္သည္ေခါင္းတိုက္၌ အေငြ႕ တလူလူျဖင့္ ေနာက္၀ယ္ ေ၀း၍ေ၀း၍ က်န္ရစ္သည္။
ေလပူပူ ေမႊ႕တိုင္း ရိုးျပတ္နံ႕ က သင္းေနရသည္။ ထန္းပင္ထန္းလက္တို႕ကလည္း ယိမ္းယိုင္ လႈပ္ရွားေန၏။
ရဲရဲနီ ေနေသာ ေနလုံးသည္ အေနာက္ဘက္၌ ငုပ္လွ်ိဳးစ ျပဳေသာ အခါ ျမဴ တို႕သည္ ပိုမိုမႈိင္း လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဥႀသငွက္သံကိုနားခံရင္း လွည္းေပၚ၌ အိပ္ရာလိပ္ကို ေခါင္းအုံးကာ ပက္လက္လွန္ လ်က္ လိုက္ပါ လာသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ခန္႕ က ဤခရီးကိုလည္း စိတ္ ၌ တေရးေရး ျမင္ထင္လာသည္။ အထူး သျဖင့္ ေခ်ာင္းေခါင္း ရြာ သခ်ႋဳင္းကုန္း ကို ျဖစ္စဥ္ ပို သတိရသည္။
ဤေနရာ၌ ကိုဘုိးဒန္ႏွင့္ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီတို႕ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ ကိုဘိုးဒန္၏ အေလာင္းႀကီး၊ စီကာ စဥ္ကာ ႏွင့္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခါင္းတြင္ အဆက္ မျပတ္ေပၚလာေန၏။
လွည္းသမား မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာမွ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာကို ျဖစ္သြားရမည္ ျဖစ္ ေသာေႀကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူခ်င္းကလည္း မကၽြမ္း၊ သူကလည္း စကားနည္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအး လူလူ ေတြးရင္း လိုက္ပါ ႏိုင္ခဲ့သည္။
ရြာမေရာက္ခင္ တစ္မိုင္အလိုခန္႕ ၌ လူတစ္သိုက္ကို ေတြ႕ရသည္။ အားလုံး ထန္းရည္မူး ေနႀကသည္။
"တပို႕တြဲ.....ေပါက္လဲရယ္ တဲ့...... ငုံစီစီ.....၊ ဖူး...တန္က ခ်ီ"
ထန္းရည္မူး တို႕ အနက္ လူတစ္ဦးက အသံ၀ါ၀ါႀကီးျဖင့္ ဟစ္ဆိုသည္။
"ဘာတဲ့..ဘာတဲ့.....ကိုေရႊလြန္းေရ....၊ ႀကိတ္ေပး......ႀကိတ္ေပး"
အေဖာ္မ်ား က ညာသံေပးရာ.......ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
ေရႊလြန္း၊ ဘေထြးေရႊလြန္းေလာ.....
ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းေပၚမွထ, ထိုင္ကာ အသံရွင္ကို စူးစမ္းႀကည့္မိသည္။
ဘေထြးေရႊလြန္းမွ ဘေထြးေရႊလြန္းအစစ္ ျဖစ္သည္။
ေရာင္က တေစာင္းထုံးလ်က္ ပုဆိုးကိုမူ...... ကြင္းသိုင္းထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ႀကည့္ေနခိုက္....... ဘေထြးက သီးခ်င္းဆက္ဆိုသည္။
"ဒီရာသီ.....ဘာဟီကြဲ႕အေျပာင္း၊ မဘို႕မယ္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းရယ္ကြယ္........၊ လြဲ....ရ.. တစ္ေဆာင္း..၊ ငယ္ကၽြန္ႀကီး မ်ား...."
"ဘုရား....."
"မဘို႕မယ္ နဲ႕ လြဲရတာမ်ား စာဖြဲ႕ရသတဲ့ကြာ၊ ဟား......ဟား၊ ငါက အိမ္ကေကာင္မႀကီး နဲ႕ လြဲရင္ တစ္ေဆာင္း မဟုတ္ဘူး၊ ဆယ္ဘ၀.......ဆယ္ဘ၀"
အမူးသမ်ား က ေဟးေလး၀ါးေလး ႀသဘာေပးႀကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့၊ လွည္းေပၚမွဆင္း၍ သူတို႕ဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။
"ဘေထြး"
အမူးသမားမ်ား က ေခတၱျငိမ္သြားျပီ...... တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေမးသည္။
"ဘယ္သူ႕ကိုလဲကြ.......ဘေထြးဆိုတာ......"
"ကၽြန္ေတာ့ဘေထြး ကၽြန္ေတာ္ေခၚတာပါဗ်ာ၊ ဘေထြးေရႊးလြန္းကို၊ ဘေထြးေရႊလြန္း"
ဘေထြးသည္ မပြင့္ႏိုင္ေအာင္ေမွးေသာ မ်က္လုံးမ်ားကိုဖြင့္၍ အားေလးလွ်ာေလးႏွင့္ ေမးသည္။
"ဘယ္သူလဲကြ....ငါ့ကိုေခၚတာေဟ......"
"ကၽြန္ေတာ္ ပါ.....ဘေထြး၊ ငယ္ေလးရယ္ပါ"
"ဘယ္က ငယ္ေလး လဲ.....ငါမသိဘူး...."
"ဘေထြး....သန္႕ဇင္ ပါ၊ ဘေထြးသိပ္မူးေနသလား"
"ဘယ္က သန္႕ဇင္ လဲ.....လရွီး၊ ေစာ္ေစာ္ကားကား၊ ငါ့ကိုသိပ္မူးေနတယ္တဲ့၊ ဖယ္စမ္း... ေဆာ္ရေအာင္"
ဘေထြး သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ရိုက္ရန္ ထြက္လာသည္။ သူ႕အေဖာ္ မ်ားက ၀ိုင္းဆြဲထားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ၌ ဆို႕သြားသည္။ ေဒါသလည္း ထြက္မိ၏။
ကၽြန္ေတာ္ က လွည္းဆရာထံျပန္လာ၍ ေတာင္းပန္သည္။
"ဒီမွာ .....ဆရာႀကီး၊ အဲဒါ...ကၽြန္ေတာ္ဘေထြးပဲ၊ သိပ္မူးေနပုံရတယ္၊ လွည္းေပၚ တင္ေခၚ သြားခ်င္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္စြာ လွည္းဆရာ က ခါးခါးသီးသီး ျငင္းသည္။
"ေရႊလြန္းလား ...... ေရႊလြန္းဆိုမတင္ဘူး၊ ေမာင္ရင္ပါ ဆင္းေနခဲ့"
"ေနပါဦးဗ်ာ....ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
ဘေထြး တို႕ အသိုက္ က လွည္းနားကပ္လာသျဖင့္ လွည္းဆရာသည္ ႏြားမ်ားကို ႀကိမ္ႏွက္၍ အေျပး ေမာင္းထြက္ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ က ေနာက္မွေျပးလိုက္ရင္း ေမးမိသည္။
"ေနပါဦးဗ်....ဘယ္လိုလဲ"
လွည္းဆရာသည္ ရပ္မေပး။
"ေဟ့.......သူငယ္၊ မလိုက္ခ်င္ရင္ အထုပ္ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့မယ္...... စကားရွည္မေနနဲ႕"
ရြာေရာက္ ရန္ က လုိေသးသည္။ အိပ္ရာလိပ္ႏွင့္ ေသတၱာမ်ားကို သယ္ရန္မလြယ္။
ကၽြန္ေတာ္ က မေက်မခ်မ္း ေမးမိသည္။
"ေရႊလြန္းကို ဘာေၾကာင့္ ငါ့လွည္းေပၚ မတင္ခ်င္တာ မင္းရြာေရာက္မွ မင္းဘာသာ ေမးၾကည့္ေပါ့"
လွည္းဆရာ၏ အေျဖက ျပတ္ေတာင္းေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဘာမွ်ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ လုိက္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲ၌ေတာ့ မခ်မ္းသာလွ။
လွည္းဆရာ သည္ ရြာတြင္း ၀င္၍ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အိမ္ေရွ႕ ၌ ခ်ေပးၿပီး ဆက္ထြက္သြားသည္။
အိပ္ရာလိပ္တစ္ဖက္ ... သားေရေသတၱာတစ္ဖက္ ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က ၿခံ၀မွ ေနအိမ္ကို ၾကည့္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အိမ္မွာ ျပင္ေဆာက္ထား၍ သစ္လြင္ခံ့ညားေနသည္။
ယခင္ ကကဲ့သို႔ ၀ါးထရံကာ သက္ငယ္မုိးမဟုတ္။ ပ်ဥ္ကာ သြပ္မိုးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ေအာက္ထပ္ ၌ ရုံးတစ္ခု ပမာ စားပြဲကုလားထုိင္ မ်ား ကို ေတြ႕ရသည္။
အိမ္အလယ္ဆင့္၌ ခံ့ထည္ေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးႏွစ္ခု ရွိေန၏။
တစ္ခုက
"ဖ-ဆ-ပ-လ ... အဖြဲ႕"
က်န္တစ္ခုက ...
"ဗ-တ-လ-စ ... အဖြဲ႕"
ထုိစဥ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ စားပြဲတစ္ခု၌ စုေ၀းေနထုိင္ၾကသူမ်ားအနက္ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ ေျပးထြက္ ႀကိဳဆို ေလသည္။
"လူကေလး ... လူကေလး သား ျပန္လာၿပီ"
ကၽြန္ေတာ္ က လက္ကမ္းႀကိဳဆိုလာေသာ အဘ၏ရင္ခြင္ဆီ ေျပး၀င္မိသည္။ ေျပး၀င္မိစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အမွန္ ကိုလည္း သတိျပဳမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခုျပန္လာသည္ မွာ ယခင္ ကကဲ့ သို႔ မ်က္ႏွာငယ္ ေျခခ်ဳပ္ႀကီး မဟုတ္။
ယခု ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဆီးႀကိဳသူမွာလည္း ကၽြန္းျပန္သူပုန္ႀကီး မဟုတ္ေတာ့ ...။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕နယ္ ဖ-ဆ-ပ-လ ၀င္၊ ဗ-တ-လ-စ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္သူ အဘ ၏ ရင္ခြင္ ၌ ... ဤသည္တို႔ကို အစစ သတိျပဳမသိည္။
အဘ ကို ျပန္ေတြ႕သျဖင့္ ၀မ္းသာမိသည္။ အစ္မ ကို မျမင္ျပန္၍ မ်က္ရည္က်မိေလပါသည္ တကား ...။
ဆက္ရန္
.
ခင္လိႈင္ သည္ ရွစ္တန္းမွျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးထက္ အတန္းႀကီးၿပီး စာစြဲသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ခင္လိႈင္က သူရေသာ စာအပိုဒ္ ကို ရြတ္ျပသည္။
"ေႏြဂိမာန္ မ အေငြ႕ခံလွ်င္.... ေရ႕သဏၭာန္ ခ်မ္းျမလို႕ေအး၊ ေဟမႏၱေျပာင္းလာ ေဆာင္းအခါ ကိုယ္ေႏြး တဲ့...၊ ေကာင္းသမား ဂုဏ္သူေဌးဟာမို႕...ႀကဳံေသးကျမတ္ရန္...."
အုန္းေက်ာ္ က "ေအး....ေအး ေတာ္ျပီ၊ မိန္းမျမတ္ ဆိုတာ ထူးရမွာပဲ၊ ကိုယ္သင္းနံ႕ဆိုတာ ေခၽြးနံ႕ျဖစ္ဦးေတာ့ မိန္းမျမတ္ ရဲ႕ေခၽြး က ေမႊးရမယ္၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ" ဟု ဆိုသည္.
အုန္းေက်ာ္ ေျပာသည္ မွာ ယုတၱိရိွသျဖင့္ အားလုံး လက္ခံသေဘာတူႀကသည္။
"ကဲေဟ့.... သန္႕ဇင္ မင္းအေႀကာင္းဆက္ေျပာ"
ဤသို႕ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အေႀကာင္း ဆက္ေျပာရျပန္သည္။
တစ္ႀကိမ္ ငယ္စဥ္ က....ႀကီးလာလွ်င္ မယဥ္ႏြယ္ကို ခ်စ္သလုပ္ရေကာင္းမည္ဟု ေရးေရး ေတြးထင္ မိဖူးသည္။ ယခုကဲ့သို႕ ေ၀းေနမွ.....မယဥ္ႏြယ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ရင္၌ ေမ့ေဖ်ာက္ မရေသာ ခ်စ္သူ အစစ္ ပါတကား...... ဟုသေဘာေပါက္မိသည္။ ရြာသို႕လည္း အျမန္ျပန္ ေျပးခ်င္သည္။ အုန္းေက်ာ္နင့္ ခင္လႈိင္ ေျပာဖူးေသာ ကိုယ္သင္းနံ႕ကိုလည္း လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္ႀကည့္ခ်င္သည္။
သို႕ရာ တြင္ ထိုႏွစ္ေႏြ၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရြာမျပန္ရ။ ဆရာ့အိမ္သို႕ ေန႕စဥ္သြား၍ သခၤ်ာႏွင့္ အဂၤလိပ္စာ ကို ဖိသင္ ရသည္။
ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ ၍ ခုႏွစ္တန္းသို႕ တက္ရခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္သည္ သခၤ်ာႏွင့္ အဂၤလပ္ဘာသာ တြင္ အထူးခၽြန္ဆုံး ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ အျခားဘာသာမ်ားကို ႏိုင္နင္းျပီးျဖစ္ သျဖင့္ ပထမအစမ္း စာေမးပြဲ မွ ေနာက္ဆုံး အတန္းတင္ စားေမးပြဲႀကီး အထိ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အျမဲ ပထမ ရခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ္ ခုႏွစ္တန္းရိွစဥ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢတြင္ အမႈေဆာင္ရာထူးတစ္ေနရာ ေရြးခ်ယ္ ခန္႕အပ္ျခင္း ခံ ရသည္။ ထိုႏွစ္တြင္ အေထြေထြးသပိတ္ႀကီးေပၚရာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသည္ သပိတ္ေမွာက္သည္။ ပုလိပ္ မ်ားလည္း သပိတ္ေမွာက္၏။ ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအစိုးရ တက္လာသည္။ သပိတ္မလွန္မီ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ၌ က်င္းပေသာ ဗ-က-သ ညီလာခံ သို႕ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ဦးအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ့သည္။
ခုႏွစ္တန္း ေျဖျပီး ေသာ ေႏြက်ခါမွ ကၽြန္ေတာ္ ရြာျပန္ခဲ့ရသည္။
ေပါင္းတည္မွ ျပည္၊ ျပည္မွ ေပါင္းတလည္အထိ ကားႀကဳံႏွင့္ လိုက္ခဲ့ရသည္။ ေပါင္းတလည္ အေရာက္ ႏြားပြဲ ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ရြာသို႕ လွည္းႀကံဳေတြ႕၍ ကၽြန္ေတာ္ ေျခက်င္မေလွ်ာက္ေတာ့။
ေပါင္းတလည္ ျမိဳ႕ အေရွ႕ဖ်ားရိွ အလကပၸ ခ်စ္တီးယား၏ စက္သည္ေခါင္းတိုက္၌ အေငြ႕ တလူလူျဖင့္ ေနာက္၀ယ္ ေ၀း၍ေ၀း၍ က်န္ရစ္သည္။
ေလပူပူ ေမႊ႕တိုင္း ရိုးျပတ္နံ႕ က သင္းေနရသည္။ ထန္းပင္ထန္းလက္တို႕ကလည္း ယိမ္းယိုင္ လႈပ္ရွားေန၏။
ရဲရဲနီ ေနေသာ ေနလုံးသည္ အေနာက္ဘက္၌ ငုပ္လွ်ိဳးစ ျပဳေသာ အခါ ျမဴ တို႕သည္ ပိုမိုမႈိင္း လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဥႀသငွက္သံကိုနားခံရင္း လွည္းေပၚ၌ အိပ္ရာလိပ္ကို ေခါင္းအုံးကာ ပက္လက္လွန္ လ်က္ လိုက္ပါ လာသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ သုံးႏွစ္ခန္႕ က ဤခရီးကိုလည္း စိတ္ ၌ တေရးေရး ျမင္ထင္လာသည္။ အထူး သျဖင့္ ေခ်ာင္းေခါင္း ရြာ သခ်ႋဳင္းကုန္း ကို ျဖစ္စဥ္ ပို သတိရသည္။
ဤေနရာ၌ ကိုဘုိးဒန္ႏွင့္ ေက်ာက္ျဖဳန္းေရႊနီတို႕ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ေနာက္ ကိုဘိုးဒန္၏ အေလာင္းႀကီး၊ စီကာ စဥ္ကာ ႏွင့္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းမ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခါင္းတြင္ အဆက္ မျပတ္ေပၚလာေန၏။
လွည္းသမား မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာမွ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရြာကို ျဖစ္သြားရမည္ ျဖစ္ ေသာေႀကာင့္သာ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ လူခ်င္းကလည္း မကၽြမ္း၊ သူကလည္း စကားနည္းသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအး လူလူ ေတြးရင္း လိုက္ပါ ႏိုင္ခဲ့သည္။
ရြာမေရာက္ခင္ တစ္မိုင္အလိုခန္႕ ၌ လူတစ္သိုက္ကို ေတြ႕ရသည္။ အားလုံး ထန္းရည္မူး ေနႀကသည္။
"တပို႕တြဲ.....ေပါက္လဲရယ္ တဲ့...... ငုံစီစီ.....၊ ဖူး...တန္က ခ်ီ"
ထန္းရည္မူး တို႕ အနက္ လူတစ္ဦးက အသံ၀ါ၀ါႀကီးျဖင့္ ဟစ္ဆိုသည္။
"ဘာတဲ့..ဘာတဲ့.....ကိုေရႊလြန္းေရ....၊ ႀကိတ္ေပး......ႀကိတ္ေပး"
အေဖာ္မ်ား က ညာသံေပးရာ.......ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
ေရႊလြန္း၊ ဘေထြးေရႊလြန္းေလာ.....
ကၽြန္ေတာ္သည္ လွည္းေပၚမွထ, ထိုင္ကာ အသံရွင္ကို စူးစမ္းႀကည့္မိသည္။
ဘေထြးေရႊလြန္းမွ ဘေထြးေရႊလြန္းအစစ္ ျဖစ္သည္။
ေရာင္က တေစာင္းထုံးလ်က္ ပုဆိုးကိုမူ...... ကြင္းသိုင္းထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ႀကည့္ေနခိုက္....... ဘေထြးက သီးခ်င္းဆက္ဆိုသည္။
"ဒီရာသီ.....ဘာဟီကြဲ႕အေျပာင္း၊ မဘို႕မယ္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းရယ္ကြယ္........၊ လြဲ....ရ.. တစ္ေဆာင္း..၊ ငယ္ကၽြန္ႀကီး မ်ား...."
"ဘုရား....."
"မဘို႕မယ္ နဲ႕ လြဲရတာမ်ား စာဖြဲ႕ရသတဲ့ကြာ၊ ဟား......ဟား၊ ငါက အိမ္ကေကာင္မႀကီး နဲ႕ လြဲရင္ တစ္ေဆာင္း မဟုတ္ဘူး၊ ဆယ္ဘ၀.......ဆယ္ဘ၀"
အမူးသမ်ား က ေဟးေလး၀ါးေလး ႀသဘာေပးႀကသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ေတာ့၊ လွည္းေပၚမွဆင္း၍ သူတို႕ဆီ ခ်ဥ္းကပ္သြားသည္။
"ဘေထြး"
အမူးသမားမ်ား က ေခတၱျငိမ္သြားျပီ...... တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ေမးသည္။
"ဘယ္သူ႕ကိုလဲကြ.......ဘေထြးဆိုတာ......"
"ကၽြန္ေတာ့ဘေထြး ကၽြန္ေတာ္ေခၚတာပါဗ်ာ၊ ဘေထြးေရႊးလြန္းကို၊ ဘေထြးေရႊလြန္း"
ဘေထြးသည္ မပြင့္ႏိုင္ေအာင္ေမွးေသာ မ်က္လုံးမ်ားကိုဖြင့္၍ အားေလးလွ်ာေလးႏွင့္ ေမးသည္။
"ဘယ္သူလဲကြ....ငါ့ကိုေခၚတာေဟ......"
"ကၽြန္ေတာ္ ပါ.....ဘေထြး၊ ငယ္ေလးရယ္ပါ"
"ဘယ္က ငယ္ေလး လဲ.....ငါမသိဘူး...."
"ဘေထြး....သန္႕ဇင္ ပါ၊ ဘေထြးသိပ္မူးေနသလား"
"ဘယ္က သန္႕ဇင္ လဲ.....လရွီး၊ ေစာ္ေစာ္ကားကား၊ ငါ့ကိုသိပ္မူးေနတယ္တဲ့၊ ဖယ္စမ္း... ေဆာ္ရေအာင္"
ဘေထြး သည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ရိုက္ရန္ ထြက္လာသည္။ သူ႕အေဖာ္ မ်ားက ၀ိုင္းဆြဲထားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ၌ ဆို႕သြားသည္။ ေဒါသလည္း ထြက္မိ၏။
ကၽြန္ေတာ္ က လွည္းဆရာထံျပန္လာ၍ ေတာင္းပန္သည္။
"ဒီမွာ .....ဆရာႀကီး၊ အဲဒါ...ကၽြန္ေတာ္ဘေထြးပဲ၊ သိပ္မူးေနပုံရတယ္၊ လွည္းေပၚ တင္ေခၚ သြားခ်င္တယ္"
ကၽြန္ေတာ္ မေမွ်ာ္လင့္စြာ လွည္းဆရာ က ခါးခါးသီးသီး ျငင္းသည္။
"ေရႊလြန္းလား ...... ေရႊလြန္းဆိုမတင္ဘူး၊ ေမာင္ရင္ပါ ဆင္းေနခဲ့"
"ေနပါဦးဗ်ာ....ဘာျဖစ္လို႕လဲ"
ဘေထြး တို႕ အသိုက္ က လွည္းနားကပ္လာသျဖင့္ လွည္းဆရာသည္ ႏြားမ်ားကို ႀကိမ္ႏွက္၍ အေျပး ေမာင္းထြက္ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ က ေနာက္မွေျပးလိုက္ရင္း ေမးမိသည္။
"ေနပါဦးဗ်....ဘယ္လိုလဲ"
လွည္းဆရာသည္ ရပ္မေပး။
"ေဟ့.......သူငယ္၊ မလိုက္ခ်င္ရင္ အထုပ္ေတြ ပစ္ခ်ခဲ့မယ္...... စကားရွည္မေနနဲ႕"
ရြာေရာက္ ရန္ က လုိေသးသည္။ အိပ္ရာလိပ္ႏွင့္ ေသတၱာမ်ားကို သယ္ရန္မလြယ္။
ကၽြန္ေတာ္ က မေက်မခ်မ္း ေမးမိသည္။
"ေရႊလြန္းကို ဘာေၾကာင့္ ငါ့လွည္းေပၚ မတင္ခ်င္တာ မင္းရြာေရာက္မွ မင္းဘာသာ ေမးၾကည့္ေပါ့"
လွည္းဆရာ၏ အေျဖက ျပတ္ေတာင္းေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဘာမွ်ဆက္မေမးေတာ့ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ လုိက္ခဲ့သည္။ ရင္ထဲ၌ေတာ့ မခ်မ္းသာလွ။
လွည္းဆရာ သည္ ရြာတြင္း ၀င္၍ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အိမ္ေရွ႕ ၌ ခ်ေပးၿပီး ဆက္ထြက္သြားသည္။
အိပ္ရာလိပ္တစ္ဖက္ ... သားေရေသတၱာတစ္ဖက္ ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က ၿခံ၀မွ ေနအိမ္ကို ၾကည့္မိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ အိမ္မွာ ျပင္ေဆာက္ထား၍ သစ္လြင္ခံ့ညားေနသည္။
ယခင္ ကကဲ့သို႔ ၀ါးထရံကာ သက္ငယ္မုိးမဟုတ္။ ပ်ဥ္ကာ သြပ္မိုးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
အိမ္ေအာက္ထပ္ ၌ ရုံးတစ္ခု ပမာ စားပြဲကုလားထုိင္ မ်ား ကို ေတြ႕ရသည္။
အိမ္အလယ္ဆင့္၌ ခံ့ထည္ေသာ ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးႏွစ္ခု ရွိေန၏။
တစ္ခုက
"ဖ-ဆ-ပ-လ ... အဖြဲ႕"
က်န္တစ္ခုက ...
"ဗ-တ-လ-စ ... အဖြဲ႕"
ထုိစဥ္ အိမ္ေအာက္ထပ္ စားပြဲတစ္ခု၌ စုေ၀းေနထုိင္ၾကသူမ်ားအနက္ လူႀကီးတစ္ဦးသည္ ေျပးထြက္ ႀကိဳဆို ေလသည္။
"လူကေလး ... လူကေလး သား ျပန္လာၿပီ"
ကၽြန္ေတာ္ က လက္ကမ္းႀကိဳဆိုလာေသာ အဘ၏ရင္ခြင္ဆီ ေျပး၀င္မိသည္။ ေျပး၀င္မိစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀အမွန္ ကိုလည္း သတိျပဳမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ယခုျပန္လာသည္ မွာ ယခင္ ကကဲ့ သို႔ မ်က္ႏွာငယ္ ေျခခ်ဳပ္ႀကီး မဟုတ္။
ယခု ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဆီးႀကိဳသူမွာလည္း ကၽြန္းျပန္သူပုန္ႀကီး မဟုတ္ေတာ့ ...။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ၿမိဳ႕နယ္ ဖ-ဆ-ပ-လ ၀င္၊ ဗ-တ-လ-စ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္သူ အဘ ၏ ရင္ခြင္ ၌ ... ဤသည္တို႔ကို အစစ သတိျပဳမသိည္။
အဘ ကို ျပန္ေတြ႕သျဖင့္ ၀မ္းသာမိသည္။ အစ္မ ကို မျမင္ျပန္၍ မ်က္ရည္က်မိေလပါသည္ တကား ...။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
၀ွဴးးး .... ဖတ္ရတာ အစမွာ ရယ္ၿပီး အဆံုးမွာ ေမာသြားတယ္။ ဘေထြးက ဘာျဖစ္ျပန္ပလဲ မသိဘူးေနာ္ ... ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္တပိုင္းကို ေမွ်ာ္ရျပန္ၿပီ အမႀကီးေရ ... ။
Post a Comment