တို႕ဘဝ တို႕ ကမၻာ အပိုင္း (၃ဝ)

၁၅
ဒင္နီ တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြျဖစ္ကာ စိတ္ေဖာက္ျပန္သြားျခင္း၊ နတ္ဆုိး နတ္မိစၦာ က ေတာ္ရဲလီး ကုိ ၀င္ပူးကာ ဒင္နီ ၏ အိမ္ကုိ အပုိင္စီးရန္အားထုတ္ျခင္း

မြန္ထေရးၿမိဳ႕တြင္ သိပ္ၿပီး မေျပာင္းလဲေသာ အရာမ်ား႐ွိသည္။ ေန႔စဥ္နံနက္တုိင္း ေနေရာင္သည္ လမ္းမ မ်ား၏ အေနာက္ဘက္ျခမ္း႐ွိ ျပတင္းေပါက္မ်ားထက္သုိ႔ က်သည္။ မြန္းလဲြပုိင္းေရာက္သည့္အခါ ေနေရာင္ သည္ လမ္းမမ်ား၏ အေ႐ွ႕ဘက္ျခမ္း႐ွိ ေနအိမ္ျပတင္းေပါက္မ်ားေပၚသုိ႔ က်သည္။ ဤကား ပံုမွန္ တည္႐ွိ ေနေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုေပတည္း။

ေန႔စဥ္ ဘတ္စ္ကား အနီမ်ားသည္ မြန္ထေရး ႏွင့္ ပစိဖိတ္ ဂ႐ုၾကားတြင္ ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ေျပးဆဲြ ေနၾကျခင္း၊ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း ငါးစည္သြတ္ဘူး စက္႐ံုမ်ားမွ ငါးအပုပ္နံ႔မ်ားသည္ ေလထဲသုိ႔ လြင့္ပါ လာလ်က္ ႐ွိျခင္း၊ ေန႔စဥ္ မြန္းလဲြပုိင္း အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ပင္လယ္ေကြ႕ဘက္မွ လာေသာ ေလ သည္ေတာင္ကုန္းေပၚ႐ွိ ထင္း႐ွဴးပင္ မ်ားကုိ တယိမ္းယိမ္းတႏဲြ႕ႏဲြ႕ လႈပ္႐ွားေနေအာင္ တုိးေ၀ွ႕တုိက္ခတ္လ်က္႐ွိ ျခင္း၊ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ေပၚ၌ က်က္စားေလ့႐ွိေသာ တံငါသည္မ်ားသည္ ငါးမွ်ားတံမ်ားကုိ ကုိင္၍ ထုိင္ကာ ငါးမွ်ား ေနၾကျခင္း စသည္တုိ႔မွာလည္း ပံုမွန္ျမင္ေနေတြ႕ေနက် အရာမ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။

မြန္ထေရးၿမိဳ႕၏ အထက္ဘက္႐ွိ ေတာ္တီလာဖလက္ ရပ္ကြက္အတြင္း၌လည္း အေျပာင္းအလဲ သိပ္ၿပီး မ႐ွိေသာ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနသည့္ ျဖစ္စဥ္မ်ား႐ွိသည္။ ခ်စ္သူမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထည္လဲႏွင့္ တဲြေနေသာ ေကာ္နယ္လီယာ႐ုဇ္၏ အျဖစ္မ်ားသည္ ပံုမွန္အျဖစ္မ်ားပင္ ျဖစ္၏။ သူသည္ ခ်စ္သူတစ္ဦးကုိ စြန္႔ပစ္ၿပီးပါက ခ်က္ခ်င္းလုိလုိပင္ ေနာက္အသစ္တစ္ဦးကုိ ရေအာင္ ႐ွာတတ္သည္။
ဒင္နီ၏ ေနအိမ္တြင္လည္း ဘကီးမားေသာ အေျပာင္းအလဲသည္ မ႐ွိသေလာက္ပင္ ျဖစ္၏။

စုေပါင္း ၍ ေနထုိင္လ်က္႐ွိၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စု ေနမႈ ထုိင္မႈမွာ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သမား႐ုိးက်ပံုစံျဖစ္၏။ ပီဆာႏုိး လူမ်ိဳး တစ္ေယာက္အဖုိ႔ ဤသမား႐ုိးက်ပံုစံသည္ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း အျခား လူတစ္ဦး တစ္ေယာက္ အဖုိ႔ကား စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿငီးေငြ႕ဖုိ႔ ေကာင္းသည့္ အရာ တစ္ခု ျဖစ္ေနေခ်သည္။ မနက္လင္း၍ အိပ္ရာမ်ထေနက်အခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ရာမွထသည္။ ဆင္၀င္ သုိ႔  ထြက္၍ အိပ္ရာမွ ထေနက်အခ်ိန္တြင္ သူတုိ႔အားလံုး အိပ္ရာမွထသည္။

ဆင္၀င္သုိ႔ ထြက္၍ ေနဆာလႈံသည္။ ၿပီးေတာ့ ပင္လယ္ဓားျပ စားစရာ ဘာယူလာမလဲဟု ပံုမွန္လုပ္သည္။ မနက္ဆုိလွ်င္ ေတာထဲ၀င္၍ ထင္းေခြသည္။ မြန္ထေရးၿမိဳ႕၏ လမ္းမေပၚတြင္ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ ထင္းေရာင္းထြက္သည္။ သူ႔ဘ၀ တြင္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခုေတာ့႐ွိသည္။ အခုဆုိလွ်င္ သူသည္ သူေန႔စဥ္ ထင္းေရာင္း၍ ရေသာ ေငြႏွစ္ဆယ့္ငါးဆင့္ျဖင့္ အစားအစာ ၀ယ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားက ၀ုိင္ မရ ရေအာင္ ႐ွာလာတတ္သည္။ ထုိအခါ ကာလမ်ိဳးတြင္ သီခ်င္းဆုိသံမ်ားႏွင့္ ထုိးၾက ႀကိတ္ၾက ႐ုိက္ၾက ႏွက္ၾက သည့္ ရန္ပဲြမ်ားသည္ ႐ွိစၿမဲ။

ဒင္နီသည္ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ား၏ ေနပံုထုိင္ပံု လုပ္ပံုကုိင္ပံုမ်ားကုိ သတိထား၍ ၾကည့္လာမိသည္။ သူတုိ႔ လူစု သည္ အခ်ိဳးေျပာင္းသြားသည္ဟုမ႐ွိ။ ေန႔စဥ္ တစ္ပံုစံတည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ညပုိင္းတစ္ေရးႏုိး၍ အိပ္ရာ မွ ႏုိးလာသည့္အခါ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ပုိးလုိးပက္လက္ အိပ္ေမာက်ေနၾကေသာ သူ႔မိတ္ေဆြ ပီဆာႏုိး မ်ား ကုိၾကည့္ကာ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ဤလူစု သူ႔အိမ္ထဲေရာက္ေနသည့္အတြက္လည္း ေဒါသ ျဖစ္မိသည္။

ဆင္၀င္သုိ႔ထြက္၍ ေနဆာလံႈသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဒင္နီသည္ တစ္ခ်ိန္ေသာ အခါက သူ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့သည့္ ကုိယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး လြတ္လပ္မႈ ႐ွိခဲ့ေသာ ေန႔ရက္မ်ားကုိ အိပ္မက္ မက္ေနတတ္သည္။ ေႏြရာသီက်လွ်င္ ေတာအုပ္မ်ား အတြင္းသုိ႔ ၀င္၍ စိတ္ေအးနားေအး အိပ္ခဲ့ရသည္။ ေဆာင္းရာသီ ေရာက္၍ ရာသီဥတု အလြန္ ေအးလာခ်ိန္ တြင္ သူသည္ ပူေႏြးလာေသာ ျမက္ေျခာက္ပင္မ်ားၾကားသုိ႔ တုိး၀င္၍ အိပ္ခဲ့သည္။ သူ႔တြင္ ဘာ ပစၥည္းမွ အပုိင္မ႐ွိ။ ကုိယ္ပုိင္ပူပင္ေၾကာင့္ၾကေနရေသာ ဒဏ္ကုိ လံုး၀မခံခဲ့ရ။

ရန္ျဖစ္ၿပီေဟ့ ဆုိလွ်င္လည္း သူ ေ႐ွ႕ဆံုးက။ ဒင္နီသ္ ရန္ျဖစ္သည့္ေနရာတြင္ မုန္တုိင္းဒင္နီဟူေသာ အမည္နာမ ကုိ ခံကာ နာမည္တစ္လံုးႏွင့္ ေနခဲ့သူျဖစ္၏။ သူ ၾကက္ခုိးလာ၍ ေနာက္မွ လုိက္ဖမ္းသူမ်ားႏွင့္ ေတာအုပ္ အတြင္း ၌ ခ်ၾကရသည့္ပဲြမ်ား။ သူတစ္ပါးမယား ႏွင့္ သြားအိပ္ေနရာမွ မိသြားသျဖင့္ ထြက္ေျပးၿပီး ေျမာင္းထဲ ပုန္းေနခုိက္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသူပုန္ထေနေသာ လင္ေယာက္်ားမ်ား ႏွင့္ အႀကိတ္အနယ္ ေဆာ္ ရသည့္ ပဲြမ်ား။ ထုိပဲြမ်ားသည္ တကယ့္ရန္ပဲြ ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ ျပင္းထန္ေသာ ပဲြႀကီးမ်ား ျဖစ္၏.။ သူ႔ အဖုိ႔ေတာ့ ထုိကဲ့ သုိ႔ ပဲြႀကီး ပဲြေကာင္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ ရသည္မွာ အရသာ႐ွိလွပါဘိျခင္း။

လြန္ေလၿပီးခဲ့ေသာ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ေတြးမိသည့္အခါ ခုိး၍ စားရေသာ အစားတစ္ခု၏ အရသာ ထူးကဲျခင္း ကုိ ျပန္သတိရမိ၏။ ဟုိတုန္းကလုိ ေနခ်င္ေသာ စိတ္မ်ားသည္ ရင္ထဲတြင္ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ ျဖစ္လာသည္။ အမွန္ေတာ့ သူ႔ဘ၀ သည္ အေမြပစၥည္းမ်ား ကုိ ဆက္ခံၿပီးကတည္းက ပ်က္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ ဟု ထင္သည္။ သူ အေမြရ၍ သူ႔ရပ္ကြက္ထဲ၌ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး ျဖစ္လာကတည္းက မၾကာ မၾကာ ရန္ျဖစ္ျခင္း မျပဳေတာ့ ဘဲေ႐ွာင္လာခဲ့ရသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ အရက္ကုိေတာ့ မူးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ယခင္ ကလုိ စြန္႔စားမႈမ်ိဳးေတြ မလုပ္ႏုိင္ေတာ့။ ဤအိမ္ကုိ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မွစ၍ သူ႔အေပါင္းအသင္း မ်ားကုိ လက္ခံထားခဲ့ရသည့္ တာ၀န္မွာလည္း စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းလွ၏။

ဒင္နီ သည္ အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္၀င္သုိ႔ ထြက္ထုိင္သည့္အခါတုိင္း စကားမေျပာဘဲ ေငးမိႈင္ေနတတ္သည္။ သူ႔အေပါင္း အသင္း မ်ားက သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေနမေကာင္းဟု ထင္ၾကသည္။
" ေဆးလက္ဖက္ရည္ မွန္မွန္ေသာက္သြားရင္ ေနေကာင္းသြားမွာပါကြာ " ဟု ပီလြန္က အႀကံေပးသည္။ " ေဟ့ ဒင္နီ၊ မင္းအိပ္ရာထဲ ၀င္တဲ့အခါ ငါတုိ႔ မင္းေျခေထာက္ေအာက္မွ ေက်ာက္ခဲပူ ခ်ေပးမယ္၊ ေက်ာက္ပူခံ လုိက္ေပါ့"

တကယ္ေတာ့ ဒင္နီ လုိခ်င္သည္မွာ ေဆး၀ါးမဟုတ္၊ လြတ္လပ္မႈသာ ျဖစ္သည္။ သူသည္ တစ္လၾကာမွ် တမိႈင္မိႈင္ တေတြေတြ ျဖစ္ေနသည္။ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ေျမျပင္ကုိ ေငးၾကည့္လုိက္၊ သူ႔ အေပါင္း အသင္း မ်ား ကုိ ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။ သူ႔ေ႐ွ႕မွ ကာဆီး၍ ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ေနေသာ ပင္လယ္ဓားျပ ၏ ေခြးမ်ား ကုိ ယခင္ကလုိ မဆက္ဆံ။ ေျချဖင့္ ကန္ေက်ာက္ၿပီး ဖယ္႐ွားပစ္သည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ သူသည္ ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စားရသည့္အလုပ္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္သည္။ တစ္ညတြင္ အိမ္မွ ထြက္ ေျပးသည္။ သူသည္ ထင္း႐ွဴးေတာထဲသုိ႔ ၀င္ေရာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။
နံနက္လင္း ၍ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ား အိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည့္အခါ ဒင္နီမ႐ွိေတာ့ေၾကာင္း သိသြားၾကသည္။ " မိန္းမ ကိစၥျဖစ္မယ္ကြ၊ ဒီေကာင္ အခ်စ္ပဲြနဲ႔ ေတြ႕ျပန္ၿပီ ထင္တယ္" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။
လူတုိင္း တြင္ အခ်စ္ပဲြ ဆင္ႏဲႊခြင့္႐ွိသည္ဟူေသာ အယူအဆျဖင့္ သူတုိ႔သည္ ဒင္နီကုိ လုိက္မ႐ွာဘဲ ပစ္ထား လုိက္ၾကသည္။

သူတုိ႔ကေတာ့ ဒင္နီ၏ အိမ္တြင္ ယခင္က ပံုစံအတုိင္း ေနၿမဲတုိင္း ေနၾကရသည္။ ရက္သတၱတစ္ ပတ္မွ် အခ်ိန္ကုန္ သြားသည္။ ဒင္နီ ျပန္ေရာက္မလာ။ အားလံုး စိတ္ပူစ ျပဳလာသည္။ သူတုိ႔သည္ ဒင္နီ သြားတတ္ သည့္ သစ္ေတာမ်ားဘက္သုိ႔ အစုလုိက္ထြက္၍ ႐ွာၾကသည္။

" အခ်စ္ဆုိတာ ေကာင္းပါတယ္" ဟု ပီလြန္က ေျပာသည္။ " အခ်စ္ေၾကာင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ေနာက္က တ ေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနတဲ့ လူကုိ ငါတုိ႔က အျပစ္တင္လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ ဒါေပမယ့္ ခုနစ္ရက္ တစ္ပတ္ ဆုိ တာက ခုႏွစ္ရက္ တစ္ပတ္ပဲကြ၊ သိပ္ၾကာသြားၿပီ။ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ဒင္နီကုိ တစ္ပတ္လံုးလံုး သူ႔အနားက ခြာမသြား ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ မိန္းမဟာ အခ်စ္ကိစၥ မွာ အင္မတန္ တက္ႂကြတဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ရမယ္ "

" နည္းနည္းပါးပါး ခ်စ္ရင္ ၀ုိင္နည္းနည္း ေသာက္ရသလုိပဲ။ သိပ္မ်ားမ်ား ခ်စ္လုိက္ရင္ လူဟာ ေနမေကာင္း ျဖစ္လာေရာ၊ အခုလည္း ဒင္နီ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနၿပီ ထင္တယ္ကြ၊ သူ႔ေကာင္မလည္း ေတာ္ေတာ္ ကဲပံု ရတယ္" ဟု ပက္ဘလုိက ေျပာသည္။

ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာကလည္း ဒင္နီအတြက္ ေသာကေရာက္သည္။ " ဒင္နီဟာ ငါတုိ႔ကုိ အသိမေပးဘဲနဲ႔ အခု ေလာက္ၾကာၾကာ မသြားဖူးပါဘူး၊ မေကာင္းတာ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္ေနၿပီလုိ႔ ငါထင္တယ္"
ပင္လယ္ဓားျပ က သူ႔ေခြးမ်ားကုိ ေတာအုပ္မ်ားထဲသုိ႔ ေခၚလာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေခြးမ်ားအား " ဒင္နီ ကုိ ႐ွာၾကကြာ၊ ဒင္နီဖ်ားၿပီး လဲခ်င္လဲေနမွာ၊ တစ္ေနရာရာမွာ ေသခ်င္လည္း ေသေနလိမ့္မယ္၊ ဒင္နီက မင္းတုိ႔ကုိ သူ႔အိမ္ထဲအိပ္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳထားတာဆုိေတာ့ မင္းတုိ႔ရဲ႕ ေက်းဇူး႐ွင္ကြ" ဟု ေျပာၾကသည္။

ပင္လယ္ဓားျပ ကလည္း သူ႔ေခြးမ်ားအား ခုိင္းသည္။ " ေဟ့ ေကာင္ေတြ၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္းကုိ လုိက္႐ွာၾကစမ္း" သုိ႔ ေသာ္လည္း ေခြးမ်ားက အၿမီးမ်ားႏွန္႔ၿပီး ယုန္ကုိ အနံ႔ခံကာ ယုန္ေနာက္သုိ႔ ကဆုန္စုိင္း၍ လုိက္ၾကသည္။

ပီဆာႏုိး တစ္စုသည္ ေတာအုပ္မ်ားအတြင္း၌ တလည္လည္ လွည့္ပတ္သြားကာ ဒင္နီ၏ နာမည္ကုိ တေၾကာ္ ေၾကာ္ ေအာ္၍ ေခၚၾကသည္။ ဒင္နိအိပ္ေနလိမ့္မည္ဟု ယူဆရေသာ သစ္ပင္ေျခရင္းမ်ားႏွင့္ ခ်ံဳႀကီး ခ်ံဳၾကား မ်ား အထိ ပုိက္စိတ္တုိက္၍ ႐ွာၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဒင္နီ ၏ အရိပ္အေယာင္ ကုိ မေတြ႕ရေပ။

" ဒီေကာင္ ႐ူးသြားၿပီထင္တယ္" ဟု ပီလြန္က ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။ " လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေသာက ေရာက္ၿပီး ႐ူးသြားတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္"
ညပုိင္း တြင္ သူတုိ႔သည္ အိမ္ျပန္လာၾကသည္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္အားလံုး တန္႔ ခနဲ ျဖစ္သြားၾကသည္။ သူခုိးတစ္ေယာက္ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ ဒင္နီ၏ ေစာင္မ်ား မ႐ွိေတာ့။ အစားအစာမ်ား လည္း မ႐ွိေတာ့။ အုိးႏွစ္လံုးလည္း ပါသြားၿပီ။

ပီလြန္ က ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳး၏ မ်က္ႏွာကုိ ဖ်တ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းကုိ ယမ္းသည္။ " အင္း မင္းေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး၊ မင္းက ငါတုိ႔နဲ႔ ပါလာတာပဲ၊ ဒီတစ္ခါ မင္းလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး" ဟု ေရ႐ြတ္သည္။
" ေဟ့ ဒါ ဒင္နီ လုပ္သြားတာကြ" ဟု ပက္ဘလုိက အလန္႔တၾကား ေျပာသည္။ " ေသခ်ာပါတယ္၊ ဒီေကာင္႐ူး ေန ၿပီ၊ တိရစၦာန္ တစ္ေကာင္ကုိ ေတာထဲေလွ်ာက္ေျပးေနၿပီနဲ႔ တူတယ္"
" ငါတုိ႔ သူ႔ကုိ ေတြ႕ေအာင္႐ွာမွျဖစ္မယ္" ဟု အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း ေျပာၾကသည္။ " ႐ူးေနတုန္း ဆုိရင္ ေဘးအႏၱရာယ္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ မေတြ႕ေတြ႕ေအာင္ ႐ွာမွျဖစ္မွာ"
သူတုိ႔သည္ သူတုိ႔၌ စဲြကပ္ေနေသာ ပ်င္းရိျခင္းကုိ အေရခြာပစ္ၾကၿပီး ဒင္နီကုိ ေန႔စဥ္ အ႐ွာထြက္သည္။

ဒင္နီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၾကားရသည့္ ေကာလာဟလ သတင္းမ်ားကေတာ့ အမ်ိဳးစံုျဖစ္သည္။ " ဒင္နီ မေန႔ညက ဒီမွာ႐ွိ တယ္။ အုိ ... အဲဒီ အမူးသမားလား၊ ဟာ ဒီအေကာင္ သူခုိးပဲ၊ မင္းတုိ႔ မသိဘူးလား၊ အဘုိးႀကီး တစ္ေယာက္ ကုိ ၀င္းထရံတုိင္ တစ္တုိင္နဲ႔ ႐ုိက္လွဲၿပီး စပ်စ္၀ုိင္ တစ္ပုလင္းလုိ လုသြားတယ္၊ ဒီေလာက္ ဆုိးတဲ့ ေကာင္ကုိ လုိက္႐ွာ ေနၾကတဲ့ မင္းတုိ႔ကေကာ ဘယ္လုိ ေကာင္စားမ်ိဳးေတြလဲကြာ "
" ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ ဒင္နီကုိ ေတြ႕လုိက္တယ္၊ မ်က္စိေတြမွိတ္ၿပီးသီခ်င္းဆုိသြားတယ္၊ သစ္ေတာထဲကုိ လာ ပါကြယ္။ နင္နဲ႔ငါနဲ႔ ကမယ္ဟယ္၊ မိန္းကေလးရယ္တဲ့၊ ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိက္ရဲမွာလဲ၊ ေၾကာက္တာ ေပါ့ ဒင္နီ ဆုိတဲ့ လူႀကီး ၾကည့္ရတာ ေအးေအးေဆးေဆးေတာ့ ဟုတ္ပံု မရပါဘူး "

ပင္လယ္ဆိပ္ ေဗာတံတားဘက္ ေရာက္သည့္အခါ ဒင္နီႏွင့္ ပတ္သက္၍ သဲလြန္စ ပုိ၍ရလာသည္။ " သူ ဒီဘက္ ကုိ ေရာက္လာေသးတယ္" ဟု တံငါသည္ တစ္ဦးက ေျပာသည္၊ " သူက လူတုိင္းကုိလုိက္ၿပီး ရန္စေန တာပဲ၊ ဘင္နီ တုိ႔က တက္မနဲ႔ ေကာက္႐ုိက္လုိ႔ မင္းတုိ႔ ဒင္နီ ေခါင္းကဲြသြားတယ္ ေနာက္ေတာ့ ဒင္နီက အိမ္ျပ တင္းေပါက္ မွန္ေတြကုိ လုိက္ခဲြတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပုလိပ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ဖမ္းသြားေရာ "

ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ထင္ရာစုိင္းကာ ေသာင္းက်န္းခ်င္တုိင္း ေသာင္းက်န္းေနေသာ သူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း အား ပီလါန္တုိ႔ လူစုသည္ ဆက္၍ ႐ွာၾကသည္။ " မေန႔ညက ဒင္နီကုိ မက္နီးယား ဖမ္းလာတယ္" ဟု ပုလိပ္ဆာဂ်င္တစ္ဦး က ေျပာသည္။ " မနက္မုိးမလင္းခင္ဘဲ လြတ္သြားတယ္၊ သူ႔ကုိ ျပန္မိရင္ ဒီေကာင္ ကုိ ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လတိတိ ခ်မယ္"
ပီလြန္ တုိ႔ လူစုမွာ ဒင္နီကုိ လုိက္႐ွာရသည့္အတြက္ စိတ္ေမာ လူေမာ ျဖစ္လာၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ အိမ္သုိ႔ ျပန္ လာခဲ့ၾက၏။ အိမ္ေရာက္ေသာအခါ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ ယေန႔ မနက္ခင္းက ပီလြန္ ႐ွာေဖြ လာ ခဲ့ေသာ အာလူးတစ္ျခမ္း ေပ်ာက္ေနျပန္၏။

" ဒါကေတာ့ လြန္လြန္ၿပီကြာ" ဟု ပီလြန္က ေရ႐ြတ္သည္။ " ဒင္နီဆုိတဲ့ေကာင္ ႐ူးေနၿပီကြ၊ ဒီေကာင္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ငါတုိ႔သာ သူ႔ကုိ မကယ္ရင္ ဒီအေကာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေဘးဒုကၡနဲ႔ ႀကံဳရေတာ့မယ္"
" ငါတုိ႔ ထပ္႐ွာၾကဦးမွ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ" ဟု ဂ်ီးဆပ္စ္ေမရီယာက ေျပာသည္။

" တဲႀကိဳတဲၾကား သစ္ပင္ႀကိဳ သစ္ပင္ၾကားမက်န္ ေထာင့္ေစ့ေအာင္ ႐ွာာကမွျဖစ္မယ္" ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက ေျပာသည္။
" ပင္လယ္ကမ္းေျခ က ေမွာက္ထားတဲ့ ေလွေတြေအာက္ကုိလည္း သြား႐ွာမွ ျဖစ္မ်ာ" ဟု ေကာင္ႀကီးဂ်ိဳးက အႀကံျပဳသည္။
" က်ဳပ္ေခြးေတြကလည္း ကူၿပီး ႐ွာေပးရးမွာပါ" ဟု ပင္လယ္ဓားျပက ၀င္ေျပာသည္။

ပီလြန္က ေခါင္းယမ္းသည္။ " မင္းတုိ႔ ေျပာတဲ့နည္း သံုးလုိ႔ကေတာ့ မျဖစ္ေတာ့ဘူးကြ၊ ဒင္နီ လစ္သြားၿပီဆုိရင္ သူ႐ွိတဲ့ ေနရာကုိ ငါတုိ႔ေရာက္သြားေရာ၊ ငါတုိ႔နဲ႔ ေတ့လဲြခ်ည္းျဖစ္ေနတာပဲ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူေရာ္လာမယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ ေနရာက ငါတုိ႔ သြားၿပီး ေစာင့္ၾကရေအာင္၊ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အ႐ူးအမုိက္ေတြ လုပ္သလုိလုပ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ပညာ႐ွိ ဆန္ဆန္ လုပ္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္"
" ဒါေပမယ့္ကြာ သူ ဘယ္ေနရာလာမယ္ဆုိတာ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး သိမလဲ"

သူတုိ႔အားလံုး၏ ေခါင္းမ်ားထဲသုိ႔ အလင္းေရာင္တစ္ခု တစ္ၿပိဳင္တည္း ၀င္လာသည္။ " ေတာ္ရဲလီးဆုိင္ကြာ။ အေႏွးအျမန္ ဆုိသလုိ ဒင္နီဟာ ေတာ္ရဲလီးဆုိင္ကုိေတာ့ လာမွာပဲ၊ ငါတုိ႔ အဲဒီဆုိင္ကေနၿပီး ေစာင့္ၾကမယ္ "
" ေအး ဟုတ္တယ္" ဟု အားလံုးက သေဘာတူၾကသည္။ " ဒီပံုအတုိင္းသာ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ကုိ ငါတုိ႔ ကယ္ မွ ျဖစ္ေတာ့မွာ "
သူတုိ႔သည္ ေတာ္ရဲလီးဆုိင္သုိ႔ သြားၾကသည္။ ေတာ္ရဲလီးက ဆုိင္ထဲသုိ႔ အ၀င္မခံ။ တံခါးကုိ ပိတ္ထားၿပီး တံခါးၾကား မွေန၍ စကားလွမ္းေျပာသည္။ " မင္းတုိ႔က ငါ့ကုိ ဒင္နီနဲ႔မ်ား မေတြ႕ဘူးလားလုိ႔ ေမးတယ္၊ ငါ ေျပာျပ မယ္၊ ဒင္နီ ဒီကုိ လာတယ္၊ ေစာင္သံုးထည္ နဲ႔ ဟင္းအုိးႏွစ္လံုး ယူလာၿပီး ၀ိုင္ နဲ႔ လဲတယ္။

ငါက ၀ုိင္တစ္ဂါလန္ေပးလုိက္တယ္၊ ေနာက္က်ေတာ့ အဲဒီသရဲက ဘာလုပ္တယ္ ထင္သလဲ။ ငါ့မိန္းမကုိ ေစာ္ကား တယ္၊ ငါ့ကုိ ရစရာမ႐ွိေအာင္ ဆဲတယ္။ ငါ့ကေလးကုိ ႐ုိက္ၿပီး ငါ့ေခြးကုိ ေျခနဲ႔ ကန္သြားတယ္၊ ငါ့အိမ္ဆင္၀င္ က အ၀တ္ပုခက္ကုိ ခုိးသြားတယ္" ေတာ္ရဲလီးသည္ စကားကုိ ျဖတ္၍ အေမာေျဖသည္။ သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္႐ွားလ်က္႐ွိသည္။ " ငါ့အ၀တ္ပုခက္ ျပန္ရခ်င္လုိ႔ ငါ သူ႔ေနာက္က လုိက္ သြားတယ္၊ သူ႔ကုိ လုိက္႐ွာတာ အႏွံ႕ပဲ၊ ေတြ႕ဘူး၊ ငါ အိမ္ကုိလည္း ျပန္ေရာက္ေရာ သူ ငါ့မိန္းမနဲ႔ အိပ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ အလြန္ယုတ္မာတဲ့ ကာေမသုေကာင္၊ သူခုိး၊ အရက္သမား၊ မင္းတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ဒင္နီ ဆုိတဲ့ေကာင္ ဟာ အဲသလုိ အယုတ္တမာေကာင္ကြ၊ သိလား၊ ဒီေကာင္ကုိ ငါကုိယ္တုိင္ ေထာင္က်ေအာင္ လုပ္မယ္"

" ေဟ့ ေကာ္ဆီကန္ဝက္" ဟု ပီလြန္က ေအာ္သည္။ " မင္းက ငါတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းကုိ အပုပ္မခ်ပါနဲ႔ကြာ၊ ငါတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေနမေကာင္းဘူးကြ သိလား"
ေတာ္ရဲလီး က တံခါးကုိ အတြင္းမွေန၍ ေသာ့ခတ္လုိက္သည္။ ေသာ့ခေလာက္ ဂ်က္က်သံကုိ အားလံုးပင္ ၾကား လုိက္ၾကရ၏။ သုိ႔ေသာ္လည္း ပီလြန္က တံခါးၾကားမွေန၍ သူ ေျပာခ်င္သမွ် သံကုန္တင္၍ ေအာ္ေျပာသည္။ " ေဟ့ေကာင္ ဂ်ဴး၊ မင္းကသာ မင္း၀ုိင္ ကုိ ကပ္ေစးမႏွဲဘဲ သူလဲတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ တန္ေအာင္ ေပးရင္ ဒါမ်ိဳးေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ဘူးကြ၊ သိလား၊ မင္းရဲ႕ ဖားျပဳတ္လွ်ာနဲ႔ တုိ႔သူငယ္ခ်င္းကုိ အပုပ္ မခ်ခ်င္ပါ နဲ႔၊ သူ႔အေပါင္း အသင္းေတြက အမ်ားႀကီးကြ၊ မင္း ခံသြားခ်င္သလား၊ ငါတုိ႔က မင္းဗုိက္ ကုိ ေဖာက္ပစ္မယ္ေဟ့၊ သိလား "

ဆက္ရန္
.