ခင္ခင္ထူး ၏ ေတာေစ်း

ေတာေစ်း

သည္ကေန႔က ေစ်းေန႔ ဆိုေတာ့ တစ္ရြာလံုး မိုးမလင္းခင္ကတည္းကတလႈပ္လႈပ္။ ေလးရက္ တစ္ေစ်း ဆိုေတာ့ ေစ်းတစ္ပတ္ လြတ္လိုက္ လို႔ မၿဖစ္ပါ။ ေစ်းေန႔ ကို မသိ လိုက္ေလၿခင္း လို႔ေတာ့ မရွိၾက။ ေစ်းၾကိဳည ကတည္းက ၀ယ္ဖို႔ၿခမ္းဖို႔ စာရင္းတို႔ ထားၾက ရတာ မဟုတ္လား။

မနက္မိုးမလင္းခင္ ၾကက္ဦးတြန္ကတည္းက ေစ်းကေလးဆီက အသံေတြ တအုပ္အုပ္ ၾကားေနရၿပီ။ ေစ်းဆီက ဆိုေသာ္လည္း နီးနီးေတာ့မဟုတ္ပါ။ ေရာင္နီကေလး စို႔လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ရြာေပါင္းစံုက ေလွေတြ၊ လွညး္ေတြ ေစ်းဘက္ကိုဦးတည္ၾကၿပီ။ ေစ်းကၿမစ္ ႏွင့္ ကပ္လ်က္ဆိုေတာ့ ၿမစ္ေလက ကမ္းပါး ထိပ္ ေသာင္ကုန္း ေပၚမွာ ရွိေနသည့္ ေစ်းကေလးဆီကို စြတ္စြတ္ရြတ္ရြတ္ ေရာက္လာတက္ေသး၏။ 

ေစ်းက မိုးလင္း မွ စည္သည္ ဆိုေသာ္လည္း မနက္ေစာေစာ ေမွာင္ၾကီးမည္းမည္း ကတည္း က ေရာက္ေန ၾကတာ လည္း ရွိပါ၏။  အေ၀းရြာေတြက လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေစ်းခင္း ေမွာင္ေမွာင္ဆီက ေစ်းမီးခြက္ ေရာင္ ကေလးေတြ၊ ပိုးစုန္းၾကဴး ကေလးေတြ ေတာက္စားေနၾကသလို ဖ်ိဳးဖ်ိဳးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ၿမင္ေနရသည္။ ေရာင္ၿခည္ဦး ေနၿခည္ ကေလး ဖ်န္းပက္လိုက္သည္ ႏွင့္ ၿမစ္ကမ္းေဘးက ေစ်းကေလး ဘြားခနဲ ေပၚလာ ခဲ့ေလၿပီ။

  သည္ေစ်းကေလးက ေလးရက္တစ္ေစ်းဆိုေသာ္လည္း သည္ဘက္နယ္က ရြာေတြအဖို႔ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ပြဲ ေစ်းၾကီး လို အားကိုးရေသာေစ်း ၿဖစ္ပါ၏။ ပဲေစ်း၊ ႏွမ္းေစ်း၊ ၾကက္သြန္ေစ်းက သည္ေလးရက္ တစ္ေစ်း မွာ ေစ်းတိုက္ ၾကရသည္။ သူ႔ရြာသူေစ်း၊ ကိုယ့္ရြာကိုယ့္ေစ်း သိခြင့္ရၾကသည္။ ရြာသီးႏွံ လာေကာက္ေသာ လက္ခြဲ ပြဲစားမ်ား ကိုယ္တိုင္ သည္ပင္ ေလးရက္တစ္ေစ်းမွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္း စနည္းနာၾကရသည္။ ၿမိဳ႔ပြဲရုံ ေတြက သက္မွတ္သည့္ေစ်းကို ရြာေတာင္သူေတြ ဘယ္လိုသေဘာထား ၾကသလဲ လာ `ေထာက္` ၾကရသည္။ ကၽြဲ၊ ႏြား အလဲအထပ္ အေရာင္း အ၀ယ္ လုပ္ၾကသူေတြလည္း သည္ ေစ်းကေလးထဲမွာ ေၿခခ်င္းလိမ္ ေန တတ္ၾကပါသည္။

က်န္တာက ေစ်း၀ယ္ရင္း တစ္ရြာ့တစ္ရြာ လူၾကံဳပါးႏိုင္သည္။ ဖိတ္စာကမ္းႏိုင္သည္။ ရပ္သတင္း၊ ရြာသတင္း ၾကားႏိုင္သည္။ လူမမာလွမ္း ေမးႏိုင္သည္။ အဖိတ္အၿပဳ၊ အမွာအကမ္း လုပ္ႏိုင္သည္။ အလွဴပြဲ၊ ဘုရားပြဲ၊ ဇာတ္ပြဲ ေတြအေၾကာင္း သတင္းရႏိုင္သည္။ ဘယ္သူ႔သားနဲ႔ ဘယ္သူ႔ သမီး ဘယ္ေန႔ ဘယ္ရက္ မဂၤလာေဆာင္ မွာ ၿဖစ္လို႔လာေစခ်င္တာလည္း ပါတတ္သည္။ ဘယ္သူေတာ့ၿဖင့္ ေရာဂါသည္းလို႔ ပ်က္စီး လို႔ ဆိုတာေတြလည္း ၾကားႏိုင္သည္။ သည့္အတြက္ သာေရး နာေရးကိစၥ အ၀၀အတြက္ ေစ်းရက္ကို ရက္တြက္ကာ ေစ်း၀ယ္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။ ၿမိဳ႔ကေရာက္လာ္တက္ေသာ အသင့္ထည္၊ စက္ထည္ အ၀တ္အစား ကေလး ၀ယ္ခ်င္ေတာ့လည္း သည္ေစ်းကိုပဲ ေၿပးလာၾကရတာမဟုတ္လား။ တစ္ထည္ၿပီး တစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၾကည့္။ မေတာ္လွ်င္ ပစ္ခ်လိုက္။ ေတာ္တာ ေတြ႔လည္း ေစ်းကို ေခါက္ခ်ိဳး ဆစ္ၾက ေတာ့သည္။ 

   ``မရိုးကုန္းက သန္းတင္တို႔ အလွဴတုန္းကမ်ား ပိတ္ေဖာက္ဇာေတြခ်ည္း မ႑ပ္ထဲ ပလူပ်ံသြားခ်က္ေတာ့ ဒီး တိုုက္လို႔ မ်က္လံုး မလြတ္ဘူး။ အလွဴက အၿငိမ့္ခဲသဲ့ အလွဴၾကီးဆိုေတာ့ ေတာ္ရံုအ၀တ္နဲ႔ မတိုးခ်င္ ၾကတာလည္း ပါသာေပါ့။ တစ္ကိုက္တစ္ေထာင္ေက်ာ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေအ၊ ကိုယ္ေတာသူေတာင္သား ေလာ္မာရာ က်မွန္းလည္း သိပါရဲ႔။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေရာက္ရား အမ်ားတန္းတူ ၀ယ္၀တ္ရေတာ့သာပဲ။``

   အထည္စကို ပိုုက္ဆံလံုးခနဲ ခဲခနဲ ေပးၿပီး ၀ယ္ရမွာ ႏွေၿမာတတ္ၾကသူေတြဆိေတာ့ ပဲရိတ္၊ ႏွမ္းရိတ္၊ ၾကက္သြန္ ေဖာ္ခ်ိန္ ကေလးမွာ တစ္ခ်ိဳ႔ခ်င္းသြင္းၾကရင္း ၀တ္ၾကရသည္။ ေတာသူေတာင္သားမ်ားအဖို႔ ခါးေရး ထက္ ၀မ္းေရး ကို ဦးစားေပးၾကရသူေတြ မဟုတ္လား။ ေပၚတုန္းေပၚခါ  အခင္းက ထြက္သည့္ သီးႏွံ ကေလး ထုတ္ေရာင္းၾကကာ အိမ္အတြက္ လိုအပ္သမွ် က်ီၿပည့္ပုတ္ၿပည့္ ၀ယ္တက္ၾကသည္။ ေစ်းကေလး ထဲ မွာ ထြန္၊ထယ္၊ေပါက္ၿပား၊တူရြင္းကအစ ႏြားနဖားၾကိဳး၊ ႏြားၿခဴလံုး၊ေတာစီးဖိနပ္ေတြအဆံုး ေတာင္သူသံုး ပစၥည္း လိုရာအကုန္ရႏိုင္သည္။

ဧရာ၀တီႏွင့္ခ်င္းတြင္းၾကား ေရႊလံ၊ၿမစ္စုတ္ဘက္ကလာေရာင္းၾကေသာ ေတာင္း၊ ပလံုး၊ ဆန္ေကာ၊ ဆန္ကာ သည္ေတြကေတာ့ မနက္အေစာထိေအာင္ မေစာင့္ ညဘက္ကတည္းက ေစ်းဘက္ကမ္း ကူးလာၾက သူေတြ ၿဖစ္သည္။ ရြာကေနေတာင္ပလံုးေတြ လွည့္ၿပီး တစ္စီးတိုက္တင္ကာ ဧရာ၀တီၿမစ္ကို ေလွၿဖင့္ ညၾကီး ေမွာင္မဲထဲ ၿဖတ္ကူးခဲ႔ၾကရသည္။ ေစ်းကိုေရာက္ဖို႔မလြယ္ေသာ္လည္း မေရာက္မရွိၾကပါ။ ၀ီရိယ ေကာင္းသူ ေတြ မဟုတ္လား။ေစ်းရက္တိုင္းေရႊလံၿမစ္စုတ္ဘက္ကေစ်းသည္ေတြေရာက္ေနက်၊ ေတာင္းပလံုး၊ ဆန္ေကာ၊ ဆန္ကာ ပင္ မက ေရႊလံငရုတ္ကလည္း နာမည္ရလွပါ၏။ ငရုတ္သီးဆိုေသာ္လည္း  စပ္ၿခင္း၊ ပူၿခင္း မရွိ ခပ္ဆိမ့္ဆိမ့္ ကေလးၿဖင့္ ေမႊးလွသည္။ ေရႊလံငရုတ္ဆိုလွ်င္ ေက်းရြာ အိမ္ရွင္မတိုင္း ၀ယ္ၾက ရသည္။ ေကာင္းလည္း ေကာင္းတာကိုး။

သည္ေစ်းကေလးကို ေရာက္လာေနက် ေစ်းသည္ေတြ၊ ေစ်း၀ယ္ေတြဆိုတာကလည္း ေ၀းေ၀းလံလံ မဟုတ္ေသာ တေၾကာတစပ္တည္း ရြာေတြကဆိုေတာ့ တစ္ဦးတစ္ဦး ခင္မင္ရင္းစြဲ ရွိေနၾကတာကလည္း ခ်စ္စရာ ဓေလ႔ၿဖစ္သည္။ သည္ေစ်းခင္းက်ည္းက်ည္း ကေလးထဲ ေလးရက္တစ္ခါ မ်က္ႏွာခ်င္း အပ္ၾကရ မဟုတ္လား။ အေရွ႔ၾကည္းေတာတန္းရြာေတြဘပကဆီက ၾကက္သြန္ၿဖဴ၊ၾကက္သြန္နီ၊ဂ်ဴံေစ႔၊ ကုန္ေဆး စသည႔္ ေတာထြက္ ကုန္ေတြ ေတာင္းၾကီးေတာင္းငယ္ႏွင့္ လွည္း၀င္ရိုးက်ိဳးမတက္ တင္တက္ၾကသလို၊ ဆီမီးခံု ရြာဘက္က မုန္႔လက္သုတ္သည္ေတြ၊ ငရုတ္သီးေၾကာ္သည္ေတြက၊ ၿမိဳ႔ကုန္ေရာင္းခ်ၾကေသာ ေစ်းသည္ ေတြကလည္း ေစ်းေန႔တိုင္း ေလွ ႏွင့္ စုန္လာၾကရံုသာ။

ၿမစ္ ဟိုဘက္ကမ္း၊ သည္ဘက္ကမ္း နရန္းရြာေတြက ရြာအခင္းထြက္ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ခရမ္းသီး၊ ပဲသီး၊ဗူးသီး စသည့္ သီးႏွံလတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေတြကလည္း ေစ်းေရာင္းရင္း၊ေစ်း၀ယ္ရင္း အခ်ိန္တန္ေတာ့ ကုန္ခဲ႔သည္္ ခ်ည္းၿဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ပဲကေလးတစ္ေတာင္စ၊ ႏွစ္ေတာင္းစ ေရာင္းဖို႔လာၾကရင္း အိမ့္ဗာဟီရ ကေလး ေတြ ၀ယ္ၾကသည္။ ေစ်းထဲမွာပဲ ေငြေဖာ္၊ေစ်းထဲမွာပဲ ေငြသံုးၾကရသူေတြပါတကား။

     ``ေဟးတင္အိ ညည္းတို႔ရြာက ကိုေက်ာက္ၿဖံဳးကို ေၿပာလိုက္ပေအ၊ဇလပ္ကုန္းက မလွရွင္က မႏွစ္တုန္းက ယူသြားတဲ႔ မ်ိဳးပဲတစ္တင္းဘိုး လာဆပ္လွည့္ဦးလို႔ ငါ့ကိုမွာလိုက္လို႔ေဟ့ ၾကားထဲက ေၿပာရေသာ ေၾကြးရွင္ ႏွင့္ ေၾကြးခံ သူၾကား ဘာမဆိုင္ ညာမဆို္င္ သူ႔ကိစၥကို ကိုယ့္ကိစၥ လုပ္ၾကသူေတြလည္းမရွားပါ။ တိုးတိုး ေၿပာတာ မဟုတ္ေတာ့ ေဘးဘီက လူေတြ အကုန္ၾကားႏိုင္သည္။ ကိုေက်ာက္ၿဖံဳး အေၾကြးရွိတာလည္း အားလံုး သိကုန္ၾက၏။ သည့္အတြက္ ဘယ္ူသူ႔ဘယသူမွ ရွက္စရာမလိုပါ။ ဒါမ်ိဳးကရိုးလွၿပီ။ ဘယ္သူေတြ ဘာ အေရးအေၾကာင္း ရွိရွိ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေၿပာတက္ၾကသူေတြကိုး။ တိုုးတိုးေၿပာပါေအလို႔ ပိတ္ခ်င္ လို႔လည္း မရပါ။ ``တိုးတိုးလုပ္ႏိုင္ေပါင္ေအ၊ မွန္သာေၿပာ သဲ႔ဟာကို` ဆိုတာ အဆစ္ပါလာလိမ့္ဦးမည္။

  ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္က မ်ားမ်ားရွိတာမဟုတ္။ မသကာ သံုုးေလးဆိုင္္ေလာက္ရွိတာ ဆိုေတာ့ တစ္္နယ္လံုုး သည္ဆိုင္သံုး  ၊ေလးဆိုင္မွာ တင္သမွ် အဆင္ေတြကိုသာ ၀တ္ႀက ေပေတာ့။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ အဆင္ဆန္း ေပၚျပီးဆိုသည္ႏွင့္ သည္ေစ်းကို မေရွးမေႏွာင္း ေရာက္လာ တတ္သည္။ မႏၱေလး၊ ျမင္းျခံလို ျမိဳ႕ေတြ ႏွင့္ အဆက္အစပ္ရွိသည့္ရြာ မဟုတ္ လား။ 

တတ္ႏိုင္သူေတြက တတ္ႏိုင္သလို အထည္စ ေကာင္းေကာင္း၊ အဆင္ေကာင္း ေကာင္း၀ယ္၀တ္ ႀကေသာ္လည္း အမ်ားကေတာ့ ေတာ္ရုံတန္ရုံႏွင့္ ျပီးႀက ရသည္။ သစ္ ခင္းကိုင္းခင္းထဲ ဆင္းႀကရသူ ေတြ ဆိုေတာ့ ဂိုက္ဆိုက္မလိုပါ။ ေတာ္၀တ္ေတာစား ခ်ည္ ခိုင္ခိုင္ ဆိုလွ်င္ ရျပီ။ ပြဲ၀တ္လမ္း၀တ္ အထည္းမ်ိဳး ဆိုလွ်င္ေတာ့ ရိုရိုေသေသ ရိွတတ္ႀက သည္။ ပြဲ၀င္၀တ္ႀကျပီ ဆိုေတာ့ လည္း ပရုတ္လုံး နံ႔ ေမႊးေမႊး ကေလးႏွင့္။

ေစ်းအေနာက္ဘက္ၿခမ္း ဧရာ၀တီၿမစ္ဘက္ကို ေက်ာေပးထားေသာ ရြာလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြကလည္း ေစ်းေန႔တိုင္း လူလံုးၾကီးက်ပ္ကာ စည္ကားလွး၏။ ေခါက္ဆြဲသုတ္၊ မုန္႔ဟင္းခါး၊အေၾကာ္စံု စသၿဖင့္ု ရြာမုန္ု႔ ရြာသေရစာ ကေလးေတြ အဖီခ်ခံုထိုးေရာင္းၾကေသာ မုန္႔ေစ်းတန္းကေလးလည္းရွိသည္။

ေလးရက္တစ္ခါမွ ေတြ႔ရသည့္မုန္႔ေတြ၊သေရစာဆိုေတာ့   လူအံုေနတက္ပါသည္။ မုန္႔ေစ်းတန္း တဲကေလး ေတြဆီက မီးခိုးတအူအူ။
       က်ြန္မကေတာ့ ရြာၿပန္ၿဖစ္ေလတိုင္း က်ြန္မတို႔ရြာႏွင့္တိုင္၀က္ေလာက္ေ၀းသည့္ ဂင္ဂဲ႔ေစ်းကို မေရာက ္မၿဖစ္ ေရာက္ေအာင္သြားၿမဲၿဖစ္ပါသည္။ ေစ်းလည္ခ်င္္တာထက္ အရြာရြာ အေ၀းေ၀း ၿပန္႔ၾကဲေနၾကေသာ က်ြန္မ ေဆြမ်ိဳး မ်ားကို စုစုေ၀းေ၀း ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္လို႔ၿဖစ္ပါ၏။

  ``ညည္း ဂင့္ဂဲေစ်းေန႔သာ သြားပါေအ၊ ေလွခ လွည္ခ မကုန္္ဘဲ မ်က္ခြက္ေတြအကုန္လံုး ေတြ႔ရပါ့``
        ၾကီးေတာ္ေၿပာလည္း ေၿပာစရာ။ ၿမင္သမွ် ေတြ႔သမွ် မ်က္ခြက္ေတြက အေဖ့အမ်ိဳး၊ အေမ့အမ်ဳးိ ကင္းသည္ မရွိ။ ဂင့္ဂေစ်းကိုက်ြန္မ ေရာက္ခ်င္သည့္ ေနာက္တစ္ေၾကာင္းက ေတာမုန္႔ကေလးေတြ စားခ်င္ တာလည္း ပါပါ၏။  ၿပီးေတာ့ ဧရာ၀တီၿမစ္ကမ္းေဘး သဲေသာင္ခံုၿမင့္ပၚက ေတာေစ်းကေလးကို လာေရာက္ ၾကေသာ ေတာသူေတာင္သားမ်ား ၏ဘ၀ ေ၀ဒနာေပါင္းစံုက္ို မွ်ေ၀ခံစားခ်င္တာလည္း ပါ ပါသည္။ ေလွႏွင့္လွည္းေတြကို မ၀စတမ္းၾကည့္ႏိုင္ေသာ ေနရာ။ ေက်းလက္သဘာ၀သရုပ္ေဖာ္ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ပင္။

     ``ေအာင္လွေရ နင္တို႔ရြာကို ပြဲစား စံညြန္႔ လာသာၿမင္မိးသလား၊ ေၿပာလိုက္စမ္းပကြ ၾကည္ရြာက ကိုပိုက္ တို႔ မခ်စ္တင္တို႔က မ်ိဳးေၿမပဲအလွမ္းေပး၀ယ္ခ်င္လို႔လိ႔ု၊ ေမာင္ေအာင္ရတို႔ မမိတြတ္တို႔ေရာ၊ သန္းေဆာင္တို႔ ဘုမတို႔ေရာ၊ မဆံေၾကာ္တို႔ ကေကာ ယူၾကမွာလို႔၊ ပြဲစားဆိုသဲ႔ ႏႈန္းေပးပါ့မယ္လို႔ေႏွာ၊ ၾကားးသလားဟဲ့ ငါေၿပာသာ``
   မ်ိဳးခ်ိန္က်ေတာ့ မ်ိဳးေၿမပဲကို အလွမ္းေပးႏွင့္ ၀ယ္ရတာ ေတာင္သူထံုးစံ။ မ်ိဳးေၿမပဲတစ္ေတာင္း ေသာင္းခ်ီ ေနသည့္ ေခာတ္မွာ ပိုးကနဲ ပက္ကနဲ ေပးစရာ ေငြရင္းရယ္လို႔ လံုးကနဲမရွိေတာ့ သည္လိုပဲ တစ္ေတာင္းဘိုး ေပးထား လွ်င္ ေၿမပဲေပၚခ်ိန္က် ဘယ္ႏွေတာင္း ၿပန္ဆပ္ရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတူညီခ်က္ၿဖင့္ ပြဲစားက ေငြၾကိဳ ေပးထားၿခင္းကိုဆိုလိုပါ၏။ ပဲေပၚခ်ိန္က်ေတာ့ ရြာခံပြဲစား ကိုစံညြန့္လက္ ရွိသမွ်ပဲ ထိုးအပ္ၾကရသည္။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ေၿမကလး ေဟာင္းေလာင္းပက္လက္ မၿဖစ္ခ်င္ၾက။ အခ်ိန္တန္ လွ်င္ သစ္ေစ့ သစ္ဆံခ်ဖို႔က အေရးၾကီးတာမဟုတ္လား။

      ေတာဆန္သည္ေတြကလည္းစင္ေပၚမွ ဇလားၾကီးေတြ ႏွင့္ ထည့္ေရာင္း ၾကသူေတြ ရွိသလိို တာလပတ္ၾကီး ေတြ ခင္းကာ ပံုတိုက္ေအာတိုက္ ေရာင္းၾကသူေတြလည္းရွိသည္။ ဆန္ကေလး တစ္ၿပည္ တစ္စိတ္ ၀ယ္ရပါမည့္ အေၾကာင္း လက္ဖ၀ါး ထဲ ထည္႔ထည္႔ၾကည္႔  ၾကရတာ အေမာ။

ဆက္ရန္
.