ေလအဟုန္လွ်ပ္စီး နဲ႔ အျမင့္ခရီး ကုိ လွမ္းခဲ႔တယ္ အပိုင္း (၁၂)

အခန္း ၆

ဒီဇင္ဘာလကို ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ ေရနံေရာင္တိမ္မည္းညိဳေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာေပၚမွာ စုေ၀းလာျပီး မိုးရြာခ် ပါေတာ့တယ္။ တစ္နယ္လံုးက ေတာင္သူေတြ စိုက္ပ်ိဳးဖို႔ ၾကိဳးၾကိဳး စားစား ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ အခ်ိုဳ႕ကလည္း စားစရာရွာေနရတာနဲ႔ စိုက္ဖို႔ ပ်ိဳးဖို႔ မလုပ္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ ကံေကာင္း ေထာက္မလို႔ ကၽြန္ေတာ္  တုိ႔ မိသားစုကေတာ့ ေျပာင္း အနည္း အက်ဥ္း စိုက္ႏိုင္ပါတယ္။ ေဆးရြက္ၾကီးလည္း ဧက၀က္ေလာက္ စိုက္ႏိုင္ လိုက္ပါတယ္။ သူက မၾကာခင္ ေငြေပၚမွာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အသက္ဆက္ေပးႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ကြင္းထဲဆင္းျပီး ေပါင္းလိုက္တိုင္း တစ္ရြာသား လက္စားလိုက္ေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ အ၀တ္အစား ေတြဟာ စုတ္ျပတ္ျပီး မိုးေရေတြ၊ ရႊံေရေတြနဲ႔ ျမင္မေကာင္းေလာက္ ေအာင္ပါပဲ။ ေျပာင္းေစ်းက မေမးရဲ ေအာင္ တက္ေနလု႔ိ စားစရာရဖို႔ လာအလုပ္လုပ္တဲ့ သူတို႔လုိလူေတြအတြက္ အေျခအေနက ပိုဆိုးလာတယ္။ မေန႔ က သံုးနာရီ လုပ္အားခ အတြက္ ရတဲ့ စားစရာဟာ ဒီေန႔ေျခာက္နာရီလုပ္မွ ရပါေတာ့တယ္။

တစ္ညမွာ အေဖက အိမ္သားအားလံုးကို ဧည့္ခန္းထဲလာဖုိ႔ ေခၚျပီးအေျခအေနကို ေျပာပါတယ္။
အေျခအေနအရ ငါတို႔တစ္ေတြ တစ္ေန႔ကို တစ္နပ္္ပဲ စားမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ လုပ္စရာ အဲဒီ နပ္ေက်ာ္နည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။
ေမာင္ႏွမ ေတြ အားလံုး နားလည္ၾကပါတယ္။ ဒါေတာင္ ျငင္းၾကရေသးတယ္။
အင္နီက ေမးတယ္။

ဒါဆို ဘယ္အနပ္ ကုိ ေက်ာျပီး ဘယ္အနပ္ကို စားရမွာလဲ တဲ့။
အီရွာ က မနက္စာ စားမယ္ေျပာတယ္။ ေဒါရစ္က ေန႔လယ္စာတဲ့။ အဲဒီမွာ အေဖက ၀င္ရွင္းျပတယ္။
သမီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး မွားေနတယ္။ ညစာ ကို ေရြးရမွာ။ ေန႔ခင္းမွာ ဆာတာကုိ အာရံုေျပာင္း ဖို႔က လြယ္တယ္။ ညစာ ဗိုက္ထဲမရွိရင္ ဘယ္သူမွ မအိပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညစာ ကို စားဖို႔ ေရြးရမယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ကစျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညစာ ပဲ စားၾကရေတာ့တယ္။ အေဖက အားလံုးစုျပီး စားၾကဖို႔ ေျပာတယ္။ မိသားစု မ်က္ႏွာစံုညီစားတာ ဒါပထမဦးဆံုးပါ။

ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ခ်ီပါယဥ္ေက်းမႈအရ သမီးေတြက ဘယ္ေတာ့မွ အေဖနဲ႔အတူ မစားရဘူး။ ေယာက်္ားေလး ေတြက အေမ နဲ႔ အတူမစားရဘူး။ (အေဖနဲ႔ အေမေရွ႕မွာ စားေသာက္ေနရင္း ေလလည္ရင္ မခက္ပါလား) ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိတဲ့အရြယ္က စျပီး ကၽြန္ေတာ္က အေဖ နဲ႔ ဦးေလး ေတြနဲ႔အတူ စားရတယ္။ အေမက အစ္မ ေတြ ကို သပ္သပ္ေကၽြးပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ လိုက္နာရမယ့္ ရိုးရာဓေလ့ေတြ အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ မိသားစု ဆက္ဆံေရးမွာ အေမရိကန္ ေတြနဲ႔ လံုး၀ မတူပါဘူး။ အေဖနဲ႔သမီး အေမနဲ႔ သား ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ တာကို ယဥ္ေက်းတယ္ လို႔ မထင္ၾကပါဘူး။ အငယ္က အၾကီးကို ရိုေသရတယ္။ အစ္ကိုအရြယ္ အစ္မအရြယ္ ကို ေလးစားရတယ္။ ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ က ကၽြန္ေတာ့္အစ္မကို ပိုက္ဆံေပးျပီး ေပါင္မုန္႔၀ယ္ခိုင္းလို႔ မရဘူး။ အၾကီးက အငယ္ကို ခိုင္း ရင္လည္း ဒူးတစ္ဖက္ညႊတ္ျပီး ပုိက္ဆံ ကို ယူရပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီညမွာ ပထမဦးဆံုး လူစံုတက္စံုထိုင္ျပီး စားျဖစ္ၾကပါတယ္။ စားပြဲတစ္ဖက္ထိပ္မွာ ေရနံဆီ မီးခြက္ က မီးခိုးေတြ တလူလူနဲ႔ေပါ့။ အေမက လက္ေဆးခြက္နဲ႔ ေရေႏြးယူလာေပးတယ္။ ထမင္းမစားခင္ ေကာ စားျပီးခ်ိန္မွာပါ လက္ေဆးၾကရတယ္။ ေဒါရစ္က လက္ေဆးခြက္နဲ႔ ေရေႏြးကရားကို ကိုင္ျပီး လူေစ့ ေအာင္ လိုက္ေဆးေပးတယ္။
ခါတိုင္းလို အလွ်ံပယ္ေတာ့ မစားၾကရေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္သမွ အာသာမေျပၾကပါဘူး။ စကားမေျပာဘဲ တိတ္တိတ္ ကေလး စားၾကပါတယ္။ သည္ေလာက္စားႏိုင္ေနေသးတာကိုပဲ ဘုရားသခင္ကို ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ေက်းဇူးတင္ ေနၾကပါတယ္။

အေဖ နဲ႔ အေမကေတာ့ သားသမီးေတြကို ၾကည့္ျပီး မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ဒါေလာက္ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခါမွ မၾကံဳခဲ့ဖူးပါဘူး။ ရိကၡာမျပတ္ခင္ တစ္ပတ္အလိုမွာ အေမ က မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထပ္ေမြးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ရိုးရာဓေလ့မွာ အငယ္က အၾကီးကို ရိုေသရတဲ့ စည္းကမ္းမ်ိဳး ရွိသလို အေမးအျမန္းလည္း မထူ ရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းေတြအေၾကာင္း မေျပာၾကရပါဘူး။ အေမ ရိုးရိုး ၀တာတာ လို႔ ပဲ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမးရဲဘူးေလ။

ရြာထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကိုယ္ေလးလက္၀န္ရွိလာရင္ ဒါဟာမြန္ျမတ္တဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာ ထားၾကတယ္။ သိသာေနေပမယ့္ မေမးရဘူး။ သည္ဗိုက္ကိစၥကို အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ လင္ေယာက်္ားနဲ႔ သူ႔အေမ သာ ေမးခြင့္ေဆြးေႏြးခြင့္ ရွိတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္ ဒီကိစၥကို ၾကားသြားလို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာ ရင္ ေဆာ္ပေလာ္ အတီးခံရပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ခင္ဗ်ားမွာ ေျပာပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး။ ျပီးေတာ့ လူေတြမွာ အစြဲရွိေသးတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ေတြကို စုန္းေတြက ျပဳစားခြင့္ ရွိတယ္ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ဗိုက္ၾကီးသည္ေတြဟာ အျပင္မထြက္ဘဲ ကေလးမေမြးမခ်င္း အိမ္တြင္းပုန္း ေနၾက ရတယ္။

ႏို႔ညွာေတြက သူ႔တို႔ေမာင္ေလးေတြ၊ ညီမေလးေတြ ဘယ္က ရလာသလဲေမးရင္ လူ႔ၾကီးေတြက ကေလး ေတြကို သားဖြားရံု မွာ ေရာင္းတယ္။ အဲဒီက သြား၀ယ္လာတာ လို႔ေျဖၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ ကေလး ေမြးရင္ အာဟာရဓာတ္ခ်ိဳ႕တဲ့တာနဲ႔၊ ငွက္ဖ်ားေရာဂါနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ၀မ္းပ်က္ေရာဂါနဲ႔ ေသတာမ်ားပါတယ္။ ခုလို ငတ္ျပတ္ေနခ်ိန္မွာ ပိုဆိုးတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ညီမေလးဟာ က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေမြးလာခဲ့ပါတယ္။ ေျခာက္ေပါင္ ႏွစ္ေအာင္စ ရွိပါတယ္။ သူ႔နာမည္ တီယာမိုက္ လို႔ အႏြတၱသညာ ေခၚစရာတြင္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒီလိုကာလမွာ မေသမေပ်ာက္ ေမြးဖြားရွင္သန္လာလုိ႔ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ လုိ႔ အဓိပၸာယ္ရတဲ့ အမည္ကို ေပးခဲ့ တာပါ။

ေျပာင္းဂ်ံဳမႈန္႔ ပံုး၀က္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အေမက စြန္းစားခန္းတစ္ခု ဖြင့္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လိုက္ပါတယ္။ ရိကၡာ လံုး၀ျပတ္မသြားခင္ က်န္တဲ့ဂ်ံဳနဲ႔ မုန္႔လုပ္ေရာင္းဖို႔ အစီအစဥ္ပါ။ အျမတ္ရရင္ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္မယ္ေပါ့။
ပဲပုတ္သၾကား ဂ်ံဳနဲ႔ ေရာေမႊျပီး အေမဖုတ္တဲ့ မုန္႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျခံထဲမွာ သြားရည္က်ခ်င္ စရာ ေမႊးၾကိဳင္ လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ လမ္းသြား လမ္းလာေတြ တံု႔သြားျပီး မုန္႔ဖုတ္တဲ့အန႔ံကို ရွဴရႈိက္ၾကပါတယ္။ ငွက္ကေလး ေတာင္ ျခံထဲ မွာ ေရာက္လာျပီး ေဆြးေဆြး ျမည့္ျမည့္ သီဆိုၾကပါတယ္။

သည္းအန႔ံဟာ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ထဲကို ၀ိညာဥ္တစ္ေကာင္လို ၀င္လာျပီး အားေတြအင္ေတြ ျပည့္လာတယ္ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ပ်က္စရာနဲ႔ ၾကံရျပန္ပါတယ္။ ခါတိုင္း အေမမုန္႔ဖုတ္ရင္ အိုးမွာကပ္ကုန္တဲ့ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ အခ်ိဳရည္ ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္နဲ႔ေကာ္ျပီး စားၾကရပါတယ္။ ခုေတာ့ အိုးကပ္မက်န္ေအာင္ အေမ က ေျပာင္တလင္းခါတဲ့အထိ တစ္စက္ခ်င္းခ်ျပီး မုန္႔ဖုတ္ပါတယ္။
မုန္႔ေရာင္း ဖို႔ ေစ်းနားက ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေရွ႕မွာ အေဖက တဲတစ္လံုးထိုးေပးပါတယ္။ သစ္တိုသစ္စ နဲ႔ အိမ္မွာ ပုိေန တဲ့ သြပ္ျပားေဟာင္းေတြနဲ႔ေပါ့။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ အေမ ဆိုင္ဖြင့္ ပါတယ္။ ေစ်းေပါေပါ နဲ႔ ေရာင္းေတာ့ ျပိဳက္ခနဲ ကုန္သြားပါတယ္။

တိုင္းျပည္ မွာ ေျပာင္းဆန္လံုး၀ ျပတ္သြားလို႔ ကုန္သည္ေတြက နယ္စပ္ကုိျဖတ္ တန္းဇန္းနီး ယားမွာ သြား၀ယ္ျပီး ျပန္ေရာင္းၾကပါတယ္။ ကုန္သည္တစ္ေယာက္က အေဖ့မိတ္ေဆြပါ။ မုန႔္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ အျမတ္ကေလး နဲ႔ အေဖက သူ႔ဆီမွာ ေျပာင္းဆန္တစ္တင္း ျပန္၀ယ္ပါတယ္။ တစ္၀က္ကို စားဖုိ႔၊ တစ္၀က္ ကို မုန္႔ဖုတ္ဖို႔ အေမက စက္ရံုမွာ သြားက်ိတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္နပ္ တဘည္းေသာ ညစာကို ဖရံုရြြက္ နဲ႔ ေရာ က်ိဳ စားၾကပါတယ္။ အေတာ္အတန္ အဆာခံပါတယ္။

အင္း မုန္႔က ေရာင္းေကာင္းေနေတာ့ တုိ႔ေတြ ဒီကပ္ေဘးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွာပါ လို႔အေဖက အားေပးစကား ေျပာ ပါတယ္။
တစ္ေန႔မနက္ မုန္႔ေရာင္းဖို႔ အိမ္က ထြက္မယ္ဆဲဆဲမွာ တစ္ခုခုကို အေမသတိထား လိုက္မိတယ္။ အိမ္ေရွ႕ မွာ စက္ဘီးနဲ႔ လူရြယ္ႏွစ္ေယာက္ အစ္မအင္နီနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ သူ ဒီလို လုပ္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမးပါတယ္။

အေမ ဒါ အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းက ဆရာႏွစ္ေယာက္ပါ။ ဒီလမ္းထဲလာရင္း သမီးကို ၀င္ႏႈတ္ဆက္တာပါ။
သူတို႔ကို လမ္းထိပ္လိုက္ပို႔ပါရေစလို႔ အင္နီက ခြင့္ေတာင္းေတာ့ သူတုိ႔ရိုးရိုးအသိအကၽြမ္းေတြ ပဲေလ ဆိုျပီးေတာ့ အေမက ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။ အေဖက အျပင္သြားေနခ်ိန္။ အိမ္မွာ ေဒါရစ္ တစ္ေယာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ သူက ကိုးႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ ညီအစ္အေတြ အားလံုး ေစ်းထဲ ေရာက္ေန ၾကပါတယ္။

ညေနပိုင္း အေမ အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ဘာမွ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ မေတြ႕ရပါဘူူး။ မီးလည္း ေမႊးမထား ပါလား။ နင့္အမ ေကာ လို႔ အေမက ေဒါရစ္ ကို ေမးပါတယ္။
မနက္ကတည္းက ဟိုလူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ထြက္သြားတာ ျပန္မလာဘူးအေမ။
ခုထိ ျပန္မလာဘူး၊ ဟုတ္လား။

ေဒါရစ္က ပခံုးတြန္႔ျပတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖျပန္ေရာက္လာျပီး အင္နီဘယ္မွာလည္း ေမးပါတယ္။ အေမ က ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ ပါသြားတာ မေျပာခ်င္တာနဲ႔ မသိဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ အင္နီ ျပန္လာရင္ ဒီကိစၥျပီးသြားမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေမွာင္တဲ့ အထိ အင္နီတစ္ေယာက္ ျပန္ေရာက္မလာ ပါဘူး။ အေဖ ေဒါပြစ ျပဳလာပါျပီ။
ငါ့သမီး ဘယ္မွာလဲ။

အေဖ ထပ္ေမးပါတယ္။ အေမ ကလည္း ေစာေစာက အတိုင္းေျဖပါတယ္။
မသိပါဘူးလို႔ ဆိုေန။
မင္းသိရမွာေပါ့၊ မင္းက သူ႔အေမပဲ၊ ကဲေျပာစမ္း။
တဆိတ္ရွင္၊ ကၽြန္မ မသိပါဘူး။
အေမလည္း အရမ္းစိတ္ပူေနပါျပီ၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးယူျပီး အျပင္ထြက္ရွာပါတယ္။ မေတြ႕ေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကို လိုက္ေမးတယ္။ ဘယ္မွရွာမရေတာ့ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အိမ္ျပန္လာျပီး ေဒါရစ္ကို ဆူပါ ေလေရာ။

နင္ ဘာသိလဲ ေျပာစမ္း။ သူတို႔ ဘယ္သြားတာလဲ။
ဒီေတာ့မွ ေဒါရစ္က ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ မေအကို ဖြင့္ေျပာပါတယ္။
အ၀တ္အစားေတြ ထုပ္ပိုးေနတာ ျမင္ေၾကာင္း၊ အေမ့ကို မေျပာဖို႔ ပိတ္ထားလို႔ မေျပာရဲေၾကာင္း။
ဒီေတာ့ မွ သူ႔အခန္းထဲကို အေမ ဒေရာေသာပါး ၀င္ၾကည့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္နဲ႔ အ၀တ္အစားေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္း၀တ္စံုနဲ႔ စာအုပ္ေတြေပၚမွာ စာတိုကေလး တစ္ေစာင္ ေရးထားခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းဆရာ နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ျပီ။

ဘမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္မဘ၀ လံုျခံဳမႈ ရွိပါတယ္။
အေဖအခန္း ထဲ ၀င္လာေတာ့ အေမက အစ္မရဲ႕စာ ဖတ္ျပတယ္။ အေဖ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ပါ ေလေရာ။
ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကေကာင္လဲ။
ကၽြန္မ မသိဘူး။
ေျပာ၊ မင္းသိရမယ္၊ ငါခုခ်က္ခ်င္း သြားရွာမယ္။

အို ကၽြန္မ မသိပါဘူးဆို။
အေဖ ဟာ စိတ္ဆိုးေနတဲ့ ႏြားသိုးၾကီးတစ္ေကာင္လို ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ေျခလွမ္းက်ဲၾကီး ေတြနဲ႔ ဟိုေလွ်ာက္ ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ အေခ်ာင္ အဆစ္ပါသြားမွာဆိုးလို႔  အခန္းထဲမွာ အသာ ကုပ္ေနရပါတယ္။
မင္း ညာေျပာေနတာ၊ ငါ့သမီး ဘယ္မွာလဲ၊ သူဘယ္မွာရွိတယ္ ဆိုတာ မင္းသိရမယ္။ သြား၊ ခုသြားေခၚေပး။
ဒုကၡပါပဲ။ ကၽြန္မ တကယ္မသိပါဘူး အေဖၾကီးရယ္။

အင္နီ က အထက္တန္း တက္ဖူးတဲ့ မိန္းကေလး။ အေဖက သူ႔သမီးအတြက္ သိပ္ဂုဏ္ယူ ေနတာ။ အေဖ နဲ႔ အေမ ဟာ မူလတန္းေတာင္ မျပီးခဲ့ၾကပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားလည္း မေျပာတတ္ၾကဘူး။ အေရာင္းအ၀ယ္ ကိစၥမွာ အလုပ္ျဖစ္ရံုေလာက္ပဲ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သားသမီးေတြကို ပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျခစ္ျခစ္ျခဳတ္ျခဳတ္ စုေဆာင္းျပီး အင္နီ႔ကို အထက္တန္းေက်ာင္း ပုိ႔တယ္။ ခုေတာ့ သူက ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္ မရဘဲ အိမ္က ထြက္သြားျပီ။

သြားျပီ ကုန္လိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံေတြ၊ ခုေတာ့ သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ကုန္ျပီ။ သူ႔ကိုလည္း ဆံုးျပီ။ ေတြ႔ၾကေသး တာေပါ့ကြာ။
အေဖဟာ ငိုရင္း ယူက်ံဳးမရ ေျပာေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္မဟာ အေဖ အသဲကြဲေအာင္ လုပ္သြားတာပါ။ မိသားစုကိုလည္း အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းေအာင္ လုပ္သြားတာပါ။ သူဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ျပန္လာခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။

အင္နီလက္ထပ္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာက ျမိဳ႕ကပါ။ သူတို႔ေတြ႔ၾကတာ တစ္လပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထံုးစံအရ မိသားဖသားပီပီ အိမ္ကို ၀င္ထြက္ျပီး မိသားစုနဲ႔ ေျပလည္တဲ့အခါမွ ဦးေလးကတစ္ဆင့္ မိဘ ေတြကို ေျပာျပီး ေတာင္းရမ္းရပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္စရိတ္ကလည္း တင္ေတာင္းရတဲ့ေငြပမာဏက မနည္း လွပါဘူး။ မဂၤလာေဆာင္စရိတ္ကလည္း ေတာ္ရံုလူ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကုန္က်စရိတ္ အားလံုး ေယာက်္ား ေလး ဘက္က က်ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မာလာ၀ီ မွာ လူငယ္ေတြ လူပ်ိဳၾကီးဘ၀နဲ႔ ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။

အင္နီ လူ က ျဖတ္လမ္းလိုက္သြားတာပါ။ အင္နီ ေပ်ာက္သြားျပီး သံုးပတ္ၾကာမွ မိုက္ရဲ႕မိဘေတြဆီက စာ ေရာက္လာတယ္။ လက္ထပ္ျပီးစီးေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျမိဳ႕မွာပဲ ေနၾကမည့္အေၾကာင္း တင္ေတာင္းေငြ သည္ေရြ႕သည္မ်ွ ပို႔လိုက္ပါမည့္အေၾကာင္းေတြ ေရးလာပါတယ္။ သူတို႔ပို႔မယ့္ေငြက ထံုးတမ္းစဥ္လာ အရဆိုလွ်င္ မျဖစ္စေလာက္ပါ။ ျပီးေတာ့ တစ္၀က္ပဲေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း တစ္ႏွစ္ ေလာက္ အင္နီ႔ သတင္း မၾကားရေတာ့ပဘူး။

ဆက္ရန္
.