စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၄ဝ) (ဇာတ္သိမ္း)

(၂၁)
သံသာေလကမ္းတိုင္

ေခ်ာင္းေရနံ႔၊ လယ္ေရနံ႔ႏွင့္ သစ္စိမ္းနံ႔တုိ႔ကို ရွဴရႈိက္ရင္း ကန္သင္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအးေအး ေဆးေဆး ေလွ်ာက္လာခိုက္ ရွည္လ်ားေသာ ဤဇာတ္လမ္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အာရံုတြင္ တေရးေရး ေ၀့လည္ထင္လာ ေန၏။
ေမြးရပ္ရြာဆီ ျပန္လာခဲ့ေသာ္လည္း ဤရြာ၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆီးၾကိဳမည့္သူ တစ္ဦးမွ မရွိေတာ့ပါျပီ။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ရြာထိပ္ေရာက္ေသာ္ ေခတၱရပ္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မွတ္မိေလေတာ့မည္ မဟုတ္သည့္ ဤရြာ၀ယ္ ဘယ္အိမ္သို႔ ကၽြန္ေတာ္၀င္ ရမည္နည္း.....။
ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္မ်ား က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရြာဦးကိုးေဆာင္တြဲေက်ာင္းဆီသို႔ ဆြဲေခၚခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့ ေသာ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းေနရာမွ ခ်ံဳႏြြယ္ပိတ္ေပါင္း လႊမ္းလ်က္ရွိသည္။ ရွည္လ်ားေသာ ႏွစ္မ်ား ကုန္ဆံုးေလသည္အထိ ေက်ာင္းကို ျပန္မေဆာက္ေသးၾကတကား။
ဦးေလးပု ၏ ေက်ာင္းပ်က္ႀကီးဆီ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။

ေက်ာင္းပ်က္လည္း ေျမ၌ျပားေအာင္ ၿပဳိလဲေနခဲ႔ေလၿပီ။
ကုိးေဆာင္တဲြ ေက်ာင္း၀င္း အတြင္း ေရာက္လွ်င္မူ မေျပာင္းေသးေသာ အစဥ္အလာတစ္ရပ္ က ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ဆီးႀကဳိသည္။
ေျခတံရွည္ ေက်ာင္းေအာက္ ၌ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးသည္ ႀကိမ္လုံးကုိ ကုိင္ကာ ပက္လက္ကုလား ထုိင္ တစ္လုံး ထက္ စံေနေတာ္မူသည္။
သူ႔ေျခရင္းေျမ၌ ၀ပ္လ်က္ ေက်ာင္းသားမ်ားက အံၿပီးေသာ စာကုိ ျပန္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဦးပဥၥင္း ၏ မ်က္ႏွာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္သည္။
ကုိရင္ေလာစံေပတည္း။ ယခုမူ ဦးပဥၥင္းေလာစံ ျဖစ္ေနေပမည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ မွာ ေၾကကဲြၾကည္ႏူးျဖစ္မိသည္။ ေက်းရြာသံဃာေတာ္ျမတ္၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ လည္း လႈိက္လႈိက္ လွဲလွဲ ေအာက္ေမ့ မိသည္။
ေခတ္မည္မွ် ပ်က္၍ ေခတ္မည္မွ်ေျပာင္းေသာ္လည္း သံဃာျမတ္တုိ႔သည္ သူတုိ႔၏၀တ္ကုိ မပ်က္ေစ ပါတကား ….။
ကၽြန္ေတာ္ သည္  ဦးပဥၥင္း အလုပ္ ကုိ မေႏွာက္ယွက္ခ်င္သျဖင့္ ေက်ာင္းႀကီးေပၚသာ တက္ခဲ႔သည္။

ဆရာေတာ္ ထုိင္ေနက် ေနရာတြင္ ဦးပဥၥင္းေကာ၀ိဒသည္ ထုိင္လ်က္ရွိေန၏။
အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ခဲ႔သျဖင့္ ဆရာေတာ္ ဦးေကာ၀ိဒသည္ တည္ၿငိမ္ခံ့ညားေနသည္။ သိကၡာေတာ္လည္း ၾကည္ညဳိဖြယ္ ျပည့္၀ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္က ဦးခ်ၿပီး၍ ေမာ္ဖူးေသာအခါ ဆရာေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကုိ စူးစုိက္ၾကည့္ရင္း မိန္႕ေတာ္မူ ၏။
"ေနပါဦး…ဒကာႀကီး…၊ ဒကာႀကီးမ်က္ႏွာဘုန္းႀကီး ျမင္ဖူးပါတယ္"
"တင္ပါ၊ တပည့္ေတာ္က ဆရာေတာ္ ရဲ႕ တပည့္ရင္းပါပဲ၊ သန္႔ဇင္ပါဘုရား"

ဆရာေတာ္သည္ အံ့ၾသျခင္းကုိ ရုတ္တရက္ျဖစ္သျဖင့္ မထိန္းႏုိင္။
"ဟ..သန္႔ဇင္ …၊ နင္ႀကီးပြားလွခ်ည္လား၊ အံမယ္ ငါမမွတ္ မိဘူးဟ"
"တင္ပါ၊ တပည့္ေတာ္ရြာျပန္မေရာက္တာလည္း ခုႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီကုိးဘုရား…"
"အိမ္း…. ခုႏွစ္ႏွစ္၊ နည္းတဲ႔ႏွစ္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲလား….၊ ဒါ ထက္ နင္ ရြာထဲ ေရာက္ၿပီး ၿပီလား"

"မေရာက္ေသးဘူးဘုရား၊ ေရာက္လည္း တပည့္ေတာ္ကုိ မွတ္မိတဲ႔ လူ ရွိမယ္မထင္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရား ဆီ အရင္လာဖူးတာပါ"
"ဘယ္ႏွင့္ေၾကာင့္ မမွတ္မိရမလဲ၊ ဟ … ေနဦး"
ဆရာေတာ္ သည္ တစ္စုံတစ္ခုကုိ သတိရဟန္ အနီးရွိ ၾကက္ေမႊး ႀကိမ္လုံးျဖင့္ ၾကမ္းျပင္ကုိ ရုိက္သည္။ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ဦး ထြက္လာ၏။
"ဟဲ႕ …. အုန္းေသာ္ …. ဦးေကသရကုိ သြားပင့္စမ္း၊ ပိဋကတ္ေက်ာင္းမွာရွိလိမ့္မယ္"

ေက်ာင္းသားေလး အေျပးဆင္းသြား၏။
"ဦးေကသရ ဟာ ဘယ္သူတုန္းဘုရား"
ေရာက္ေတာ႕ မင္းသိပါလိမ့္မကြာ"
မၾကာမိ ဦးေကသရ ႀကြလာသည္။
"အုိ… ကုိငေက်ာ္ရွိန္ …"
ဦးေကသရ ျဖစ္ေသာ ကုိငေက်ာ္ရွိန္က တည္ၾကည္စြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ ရပ္ေနေတာ္မူ သည္။

ဆရာေတာ္က ေနရာမွထသည္။
"ကဲ ဦးေကသရနဲ႔စကားေျပာေနရစ္၊ ငါေတာ႕ ဆြမ္းခံထြက္ဖုိ႔ ျပင္ဦးမယ္၊ ဦးေကသရ ကေတာ႕ ဆြမ္းခံ မလုိက္နဲ႔ ေတာ႕၊ သန္႔ဇင္ ကုိ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ အကုန္ေျပာလုိက္ပါဦး"
ဆရာေတာ္ ကုိေက်ာ္ရွိ ….အဲေလ…ဦးဇင္း…ဦးဇင္း ဘယ္ႏွယ့္ ရဟန္းေဘာင္ ေရာက္ေနသလဲ"
ဦးဇင္းက ျပဳံးသည္။
"ေလာက ကုိ ၿငီးေငြ႕လုိ႔ေပါ့ သန္႔ဇင္ရာ… "
"တပည့္ေတာ္ က ဦးဇင္း ေတာခုိေနတုန္းပဲ ထင္ေနတာ"
"ငါလက္နက္ခ်တာ ၾကာပါၿပီ၊ လက္နက္ခ်ၿပီး ေထာင္ထဲေတာင္ ႏွစ္ႏွစ္ေနခဲ႔ရေသးတယ္"

"ေထာင္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္…ဘယ္လုိျဖစ္လုိ႔လဲ"
"ဒါေတြထားပါေလ၊ မင္း မယဥ္ႏြယ္ကုိ စိတ္နာတုန္းပဲလား"
မယဥ္ႏြယ္ …။ ကၽြန္ေတာ္ေမ႕ခ်င္ေသာ အတိတ္ ကုိ မွ ဦးပဥၥင္း သည္ ဘာေၾကာင့္ ေဖာ္ရပါ သနည္း။
"ဦးဇင္း ဘာလုိ႔ ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတာလဲ"
"ငါ့ကုိ ျပန္မေမးနဲ႔ေလ …. ငါေမးတာ ေျဖစမ္းပါဦး"
ကၽြန္ေတာ္ က သက္ျပင္းရႈိက္သည္။

"အစတုန္းကေတာ႕ မယဥ္ႏြယ္ကုိ တပည့္ေတာ္ သိပ္စိတ္နာတယ္၊ ဒါေပမယ့္… ဘေထြးနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး အေၾကာင္းစုံ သိရ လုိ႔ မယဥ္ႏြယ္ ကုိ တပည့္ေတာ္ ခြင့္လြႊတ္တဲ႔အျပင္ သနားေတာင္ သနားမိပါတယ္ "
"မင္းဘေထြးနဲ႔ ဘယ္မွာေတြ႕လဲ"
"ရွမ္းျပည္နယ္ တစ္ေနရာမွာေပါ့ ဘုရား၊ ခု သူလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး၊ ဆုံးသြားရွာၿပီ.. "
"ကၽြတ္… ကၽြတ္.. ျဖစ္ရေလ၊ ဒါထက္… မင္းမယဥ္ႏြယ္ကုိ မေတြ႕ခ်င္ဘူးလား…"
"သူမ်ား မယားျဖစ္ မွ တပည့္ေတာ္ ဘာလုိ႔ေတြ႕ရမလဲ"

"မယဥ္ႏြယ္ ကုိ သူမ်ားမယားလုိ႔ မင္းဘာလုိ႔ေျပာသလဲ"
"ႏုိ႕… ၀န္ေထာက္ကေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္လား"
"ဒါက မင္းထင္တာကုိး၊ မယဥ္ႏြယ္ ၀န္ေထာက္ နဲ႔ မရပါဘူး"
"မင္းက ရြာ နဲ႔ လုံး၀အဆက္ျပတ္သြားတာကုိး၊ ငါေျပာျပမယ္ နားေထာင္…."
ဦးပဥၥင္း သည္ မယုံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ျပန္သည္။

"မင္း ရြာကထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ ေတာခုိတပ္ေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး တုိ႔ျပည္ခရုိင္ကုိ သိမ္းတယ္၊ ငါလည္း အျမင္ကတ္ကတ္ရွိတာ နဲ႔ ၀န္ေထာက္ႀကီးကုိ ဖမ္းလုိက္တာေပါ့၊ ေနာက္ တုိ႔ သုံးပါတီခုရုံးက သူ႔ကုိစစ္တယ္၊ သူ လူသတ္ထားတာေတြ၊ မတရားလုပ္ထားေတြေပၚတာနဲ႔ ခုရုံးက ေသဒဏ္ေပးပစ္လုိက္တယ္၊ မယဥ္ႏြယ္နဲ႔ လက္မထပ္ ရပါဘူးကြာ…."
ကၽြန္ေတာ္မွာ အံ့ၾသလြန္း၍ စကားႏုိင္။

"ေနာက္…ငါလက္နက္ခ်ေတာ႕ သူ႕သတ္မႈနဲ႕ အဖမ္းခံရတာပဲ၊ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ…. ခုံရုံးကသတ္တာ၊ ငါအျပစ္ မရွိဘူး ဆုိ လႊတ္လာတယ္…."
"ႏုိ႕ …သူႀကီးေကာ"
"သူႀကီး လည္း ၀န္ေထာက္နဲ႔အတူ အသတ္ခံရတာပဲ"
"ဒါထက္….ဆရာေကာ"
"မင္းဆရာ က ေတာတြင္းမွာ မုိက္တြင္းနက္ရင္း က်ခဲ႔ၿပီေလ"
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ မွာ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေရာင္ျခည္မ်ားလည္း သန္းလာ၏။

"ခုနင္က … ဦးဇင္း မယဥ္ႏြယ္ကုိ မေတြ႕ခ်င္ဘူးလား ေမးတယ္၊ ခု…သူတုိ႔ ဘယ္မလဲ"
"ဟုိ ေတာင္ေပၚ ေတာရေက်ာင္း မွာ၊ သူ႔အေမက သီလရင္၀တ္ေနၿပီ၊ မယဥ္ႏြယ္က ဘယ္ေတာ႕ သီလရင္ ၀တ္မလဲ မသိဘူး"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ဦးပဥၥင္းကုိ ပုဆိန္ေပါက္ ဦးခ်သည္။ ၾကာၾကာမဆုိင္း ဘဲ ရုိးကေလးဆီ အေျပးအလႊား လာခဲ႔၏။

ေတာင္ေျခ ေရာက္ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ဆုိင္းသြားသည္ ….
ေရွ႕မလွမ္းမကမ္း၌ ဆီးေတာ္ပင္ႀကီးသည္ မားမားရပ္ေန၏။
ကၽြန္ေတာ္ က အမွတ္မထင္ ဆီးေတာ္ပင္ရွိရာ ေလွ်ာက္လာခဲ႔သည္။
သုိ႔ေသာ္ … ဆီးေတာ္ပင္ေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ဦးသူက ေရာက္ရွိေန၏။

"မယဥ္ႏြယ္…"
ကၽြန္ေတာ္ သည္ အရူးသဖြယ္ ေအာ္ေခၚရင္း ဆီးေတာ္ပင္ေအာက္သုိ႔ ေျပးသည္။
ဆီးေတာ္ပင္စည္ ကုိ မွီရင္း ေမွ်ာ္ေငးေနေသာ မယဥ္ႏြယ္သည္ ထိတ္လန္႔လ်က္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း သူ႔ကုိ တုန္လႈပ္စြာႏွင့္ ၾကည့္မိ၏။

မယဥ္ႏြယ္….။ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာ မယဥ္ႏြယ္…. ။ ႏွစ္ေတြျခားေသာ္လည္း အနည္းငယ္ ပိန္သြားသည္ မွ တစ္ပါး အလွမပ်က္သည့္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဦး မယဥ္ႏြယ္… ။
ကၽြန္ေတာ္က လက္ကုိဆန္႔တန္း၍ မယဥ္ႏြယ္ဆီခ်ည္းကပ္သည္။ မယဥ္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ဆီ ေျပး၀င္လာ၏။
ကၽြန္ေတာ့္ပခုံးထက္ မ်က္ႏွာေမွာက္၍ တရႈပ္ရႈပ္ငုိေၾကြးေလေသာ ခ်စ္သူ၏ ေက်ာကေလး ကုိသပ္ကာ… ယုယစြာ ဆုိမိသည္။

"မငိုပါနဲ႔ မယဥ္ႏြယ္ရယ္…. ေမာင္ျပန္လာပါၿပီ…ႏြယ္နဲ႔တစ္သက္မခဲြဘဲေနဖုိ႔ ေမာင္ျပန္ လာပါၿပီ"
မွန္သည္။ ဤအႀကိမ္တြင္ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္အခါမွ် ခဲြေတာ႕မည္မဟုတ္…။
ကၽြန္ေတာ္ သည္ ရင္ခြင္တြင္းမွ မယဥ္ႏြယ္၏ ပခုံးေလးကုိ ေက်ာ္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ေျမကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္မိ သည္။
ဤေျမကုိ ေသြးအထပ္ထပ္ဖုံးလႊမ္းရန္ ႀကဳံံဖူးၾကသည္။ ေသြးအထပ္ထပ္လည္း က်ခဲ႔ဖူးၿပီ…။ ကၽြန္ေတာ့္အဘ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ တုိ႔၏ အခ်ည္းႏွီးေသာ အဓိပၸာယ္မဲ႔ေသြး တုိ႕ကုိ ဤေျမ သည္ မေက်မနပ္ လက္ခံ ခဲ႔ရၿပီးၿပီ…။

သုိ႔ေသာ္ စိမ္းေသာေျမကုိ ယာယီေသြးတုိ႔ ထာ၀စဥ္မလႊမ္းႏုိင္။
ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ေျမသည္ စိမ္းေနဆဲျဖစ္ပါ၏။ အတီေတ အတိတ္ကာလဟု မွန္ကန္စြာ သုံးႏုိင္ေသာ ေရွးပေ၀သဏီ ကၽြန္ေတာ့္ဘုိးဘြားဘီဘင္ ေက်းဇူးရွင္မ်ားလက္ထက္ ကတည္း မွ ကၽြန္ေတာ္ေျမသည္ စိမ္းလန္းသာယာ ေနပါ၏။ ေနာက္ေနာင္ ၌ လည္း စိမ္းလန္းသာယာ ေနေပမည္။
ထာ၀စဥ္ စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျမ မိခန္နန္းမေဟ တည္း။
ခ်စ္ေသာ မယဥ္ႏြယ္ႏွင့္ ျပန္ဆုံေတြ႕ရၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္လည္း စိမ္းေသာ ဤေျမပမာ ထာ၀စဥ္ မႏြမ္းေအာင္ စိမ္းလန္းေနေပလိမ့္မည္တကား…

ၿပီးပါၿပီ…

.