Monday, January 17, 2011

စိမ္းေနဦးမည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ေျမ အပိုင္း (၃၄)

အခန္း (၁၈)
ေနာက္ဆံုးအိပ္မက္

ေႏြကုန္၍ ေပါင္းတည္ေက်ာင္း ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာကို ခါတိုင္းထက္ ပိုဖိၾကိဳးစားသည္။
ရင္တြင္း၌မူ လြမ္းေငြ႔ႏွင့္အတူ တစ္စံုတစ္ခုကို သို၀ွက္ထားရပါသည္။
အဖိုးတန္ရတနာ တစ္ခု ကို မေပ်ာက္မပ်က္ရန္ အေ၀းတစ္ေနရာ၌ ျမွဳပ္ကြယ္ထိန္းသိမ္္း ထားရေသာ သူတစ္ဦး ၏ ခံစားမႈႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈသည္ တူလွပါ၏။

အေ၀း၀ယ္ မေပ်ာက္မပ်က္ရန္ ကၽြန္ေတာ္ သုိ၀ွက္ျမွဳပ္ကြယ္ထိန္းသိမ္းထားရသည့္ ရတနာမွာ မယဥ္ႏြယ္ အတြက္ ထားရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ ဆိုသည္မွာလည္း ျဖဴ၀င္းဖန္႔၍ ေၾကာင့္ရွင္းသန္႔ ေသာ မယဥ္ႏြယ္ပင္ တစ္ဖန္ျဖစ္ေနပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္း၌သင္ေနဆဲ ဇူလိုင္လ၀ယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အေပါင္းပါ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား လုပ္ၾကံခံ ရသျဖင့္ တစ္ျပည္လံုးသိမ့္သိမ့္တုန္ခဲ့သည္။ ေဒါသႏွင့္ ေသာကေရာက္၍ လူတိုင္း ေဆာက္တည္ မရ ျဖစ္ခဲ့သည္။

ေဒါသႏွင့္ ေသာကတို႔ျငိမ္ေသာ္...ခိုင္မာေသာ သိႏိၷဌာန္တန္ခုိးသည္ အစစအရာရာကို လႊမ္းမိုး ပစ္လိုက္ သည္။ ဤသႏိၷဌာန္တန္ခုိးျဖင့္ တစ္ျပည္လံုးလြတ္လပ္ေရး မုခ္ဦးဆီ တညီတညြတ္တည္း ခ်ီတက္ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဒုတိယဥကၠဌလုပ္ရင္း ျပည္သူပလႈပ္ရွားမႈ၌လည္း ပါ၀င္သည္။ စာကိုလည္း တစ္ဖက္က ဖိၾကိဳးစားသည္။

သနားဖြယ္ ေကာင္းသည္မွာ ဦးေလးထြန္းျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးစဥ္က ေဆာင္ရြက္မႈ တုိ႔ေၾကာင့္ ရာထူး ေလ်ွာခ်ခံရသည္။ ယခု သူ႔ေမြးစားသားပမာ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က ျဗိတိသွ်အင္ပါယာ သစၥာေတာ္ခံ ျပန္တမ္း၀င္ ရာဇာ၀တ္၀န္ ၏ ဖိႏွိပ္မႈကို ပမာမျပဳဘဲ ကၽြန္ေတာ္လုပ္သမ်ွကို အားေပးသည္။

အမွန္စစ္စစ္ ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ လႈပ္ရွားသည္မွာ မေျပာပေလာက္၊ တားမႏိုင္ ဆီးမႏိုင္ တက္လာေသာ ဒီေရဦး ၌ အလိုက္သင့္ ေမ်ာခိုစီးလာသည့္ ေဗဒါပန္းတုိ႔သဖြယ္သာ ျဖစ္သည္။ ကိုလိုနီ ဆန္႔က်င္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရး၊ ျပည္သူပလႈပ္ရွားမႈ ဒီေရသည္ အျမင္ဆံုး အျပင္းဆံုးစံခ်ိန္ေရာက္ေနသျဖင့္၊ ေဂ်ာ့ဘုရင္ ၏ မ၀င္ဘူးဆိုေသာ ေနလံုးမွာ ငုပ္လုဆဲဆဲ တည္း။
ရွစ္တန္း ၌ ပထမအပတ္စားေမးပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပထမရသည့္ျပင္ ဘာသာစံု ထူးခၽြန္ေသာေၾကာင့္ ကိုးတန္းတင္ ေပးျခင္း ခံရသည္။ ကိုးတန္းစာေမးပြဲမွာ အစိုးရစစ္ ျဖစ္သည့္ျပင္ ေက်ာက္ထြက္ လက္မွတ္ လည္း ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာကို အေသအလဲ ၾကိဳးစားရျပန္သည္။

ထုိအတြင္း ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္။
လြတ္လပ္ေရး ပြဲေတာ္ၾကီးအျပီး၌ ဆရာဦးစိန္ထြန္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္အားေခၚေတြ႕၍ ေကာလိပ္သုိ႔သြားလုိ-မသြားလို၊ သြားရန္ တတ္ႏိုင္မတတ္ႏိုင္ကို စံုစမ္းေမးျမန္းသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သြားလိုေၾကာင္း၊ သြားရန္ တတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ေျဖေသာအခါ ဆရာသည္ ကၽြန္ေတာ့္္ကို မက္ထရစ္စာေမးပြဲ အတြက္ပါ ျပင္ဆင္ခို္င္္း သည္။
မက္ထရစ္ႏွင့္ ကိုးတန္းစာေမးပြဲမွာ အဂၤလိပ္စာ၊ ျမန္မာစာႏွင့္ ရာဇ၀င္တို႔၌သာ ကြာသည္။ က်န္ဘာသာတုိ႔၌ မကြာလွ။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေန႔၌ ေက်ာင္းတြင္ ကိုးတန္းအတြက္ သင္ၾကားရသည္။ ည၌ ဆရာ့အိမ္တြင္ မက္ထရစ္ အတြက္ အပိုသင္တန္းယူရသည္။
ကိုးတန္းစာေမးပြဲ ႏွင့္ ေပါင္းတည္တြင္ေျဖျပီး မက္ထရစ္ကို သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္လွႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ စာစစ္ဌာန တြင္ ဆင္းေျဖသည္။
ရန္ကုန္ တြင္ ေက်ာ္လွတုိ႔အစ္မအိမ္၌ တည္ခုိးရန္ စာက်က္ေနစဥ္ သတင္းစာတိုက္မ်ား ရိုက္ခ်ိဳးခံရေသာ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ တစ္ျမိဳ႕လံုးဆူဆူ ညံညံျဖစ္ေနသည္ႏွင့္ ၾကံဳရ၏။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မက္ထရစ္စာေမးပြဲ ေျဖရေသးမီပင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ေတာခိုသြား၏။

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာ့ကို သြားသတိရမိသည္။ ယခုအခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဆရာလည္းဒ ေတာတြင္း ေရာက္ေန ေပမည္။ ကြန္ျမဴနစ္ မ်ား သည္ ဖဆပလကို ဦးတည္တိုက္ခိုက္သည္ဆိုရာ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ အဘ ႏွင့္ ဆရာတို႔လည္း တိုက္ေနေပေတာ့မည္။

စိတ္မခ်မ္းသာ ေသာ္လည္း တစ္ျပည္လံုးႏွင့္ခ်ီ ျဖစ္သည့္ကိစၥၾကီးကို ကၽြန္ေတာ့္လို လူငယ္ခ်ာတိတ္ တစ္ေကာက္ က ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။
ကၽြန္ေတာ္ က စာကိုသာ ဖိက်က္သည္။ အဂၤလပ္စာႏွင့္ ျမန္မာစာမွာ မခက္လွ၊ ရာဇ၀င္မွာမူ ကိုးတန္း၌ ကမာၻ႕ရာဇ၀င္သင္ရ၍ မက္ထရစ္၌ ျဗိတိသွ်ရာဇ၀င္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ အထူးပိုဂရုစိုက္ ေလ့လာရသည္။

လူပင္ပန္းေသာ္လည္း စာေမးပြဲကို ေကာင္းစြာ ေျဖဆုိႏိုင္ခဲ့သည္။
စာေမးပြဲအျပီး၌ အဘထားျမစ္သည့္ၾကားမွ ျမိဳ႕္တြင္မေနဘဲ ကၽြန္ေတာ္ရြာျပန္ခဲ့၏။
ကၽြန္ေတာ့္ရြာမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲေနျပန္ေပျပီ။

ေျပာင္းလဲျခင္းမည္သည္ အေကာင္းအတြက္ ျဖစ္ပါက ၀မ္းသာရေပမည္။ သု႔ိရာတြင္ ယခု ကၽြန္ေတာ့္ရြာ၏ ေျပာင္းလဲပံု ၌ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္တစ္ကြက္မ်ွမရွိ။
ရြာအနီး ကပ္မိကတည္းက အစစ္အေဆးထူေသာ လက္နက္ကိုင္ မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ရြာျပင္ႏွင့္ ရြာတြင္း ၌ လည္း ခံကတုပ္က်င္းမ်ားအႏွံ႔ရွိေန၏။
တစ္ရြာလံုး ၌ လည္း အဘႏွင့္ ကိုေက်ာ္ရွိန္တုိ႔၏ လက္နက္ကိုင္ျပည္သူရဲေဘာ္မ်ားအျပင္ သူၾကီး၏ လက္နက္ကိုင္ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ တစ္ခ်ီတစ္ခ်ီတြင္ ၀န္ေထာက္ၾကီး ဦးဆံနီႏွင့္ ရဲအဖြဲ႕သား တုိ႔ကလည္း ေရာက္လာသည္။

ရြာေရာက္မဆိုက္တြင္ စိတ္ထိခိုက္ဖြယ္ သတင္းဆိုးကို ၾကားရသည္။
ရြာ၌ ကၽြန္ေတာ့္ဘေထြးေရႊလြန္း မရွိေတာ့၊ မရွိေတာ့ဆိုသည္မွာ ရိုးရိုးမရွိေတာ့ျခင္း မဟုတ္။
ဘေထြး သည္ ၀ရမ္းေျပာၾကီးအျဖစ္ ရြာ၌မရွိေတာ့ျခင္း ျဖစ္၏။
ၾကားစကမယံုမိ၊ တစ္ရြာလံုးက ေျပာျပန္ေတာ့လည္း မယံုခ်င္ေသာ ဇာတ္လမ္းအစံုကို မၾကားခ်င္လ်က္ နားဆင္ ရျပန္သည္။

ဘေထြး တု႔ိက ေခ်ာင္းေခါင္းရြာ သူေဌးတစ္အိမ္ကို ဓားျပတိုက္သည္ဆို၏။ အိမ္ရွင္က ဘေထြးကို မွတ္မိရာ ဘေထြး တုိ႔က အမႈမေပၚရန္ အိမ္ရွင္ကို ရြာျပန္ထုတ္၍ သတ္ရန္ၾကိဳးစားခိုက္ ရြာသားမ်ား ထြက္လာသည္။ ဘေထြးတုိ႔ အိမ္ရွင္ကို ေသနတ္ႏွင့္ပစ္ခဲ့ျပီး ထြက္ေျပးသည္။ အိမ္ရွင္သည္ ရဲဌာနာ၌ ဘေထြးနာမည္ကို ေျပာသြားခဲ့ရာ ဘေထြးအဖမ္းခံရသည္။ အဖမ္းခံရျပီး ဘေထြးကို ၀န္ေထာက္ၾကီးကိုယ္တုိင္ စစ္ေဆးေနရာမွ အခ်ဳပ္ ကို ေဖာက္လ်က္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြား၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ယခု အခါ ၀ရမ္းေျပးၾကီးျဖစ္ေနျပီ။

အရီးေလးတုိ႔လည္း ရြာ၌မရွိေတာ့၊ ဘေထြးမရွိသည့္ေနာက္ လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးမည့္သူ ကင္းေတာ့ရာ အရီးေလး သည္ သူ႔မိဘမ်ားရွိရာ ၀က္ထီးကန္နယ္ ကြင္းၾကီးရြာသို႔ ျပန္သြား ၾကရွာသည္။
ဘေထြး အတြက္ စိတ္မခ်မ္းသာရသည့္ အထဲတြင္ အဘအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲရျပန္သည္။္
အဘ သည္ ယခုအခါ တစ္နယ္လံုး၌ အာဏာရွင္သဖြယ္ တန္ခိုးၾကီးေနသည္။ အဘတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ခရိုင္ဥကၠဌ မွာ အမတ္တြင္မက ပါလီမန္အတြင္း၀န္ ျဖစ္ေနေသာ ေၾကာင့္အဘ တန္ခိုးၾကီးမည္ဆို ၾကီးထိုက္ ေနသည္။

အဘက သူ႔ကမာၻရန္ျဖစ္ေသာ ဦးသာဇံ ကို သူၾကီးရာထူးမွ အသာျဖဳတ္ပစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း မျဖဳတ္၊ ျဖဳတ္ရန္ လည္း မလို။ သူၾကီးတြင္ မက ရဲ၀န္ေတာက္ၾကီး ပင္ အဘကို ရုိေသခန္႔ညား ေနရသည္ဆို၏။

ဆက္ရန္
.

2 comments:

ေမဓာ၀ီ said...

တင္တင္ခ်င္း ဖတ္လိုက္ၿပီ အမႀကီးေရ ... ေက်းဇူးးးး :)

ခြန္ said...

အစ္မေ​ရ...
အေ​ၾ​ကြး​ေ​တြ အာ​လံုး​စု​ဖတ္သြား​ပါ​တ​ယ​္။
ေက်း​ဇူး​အမ်ား​ၾ​ကီး​တင္ပါ​တ​ယ​္ေ​နာ​္...:)